Tag: ηπα

Bright star 2018

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Η άσκηση γίνεται (τυπικά) υπό την αιγίδα του αιγυπτιακού στρατού – της χούντας Sisi δηλαδή. Συνεπώς δεν είναι καθόλου παράξενο ότι σ’ αυτήν εκτός απ’ τις ηπα, την σαουδική αραβία, τα εμιράτα, και την ιορδανία, συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Παρότι η συγκεκριμένη άσκηση είναι σε μεγάλο βαθμό «επιτελική» («επί χάρτου») έχει και τμήμα «δράσης»: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / μιλιταρισμός προσπαθεί να μαζέψει «ρούμπους» απ’ τον μεγάλο του σύμμαχο.

Εντελώς συμπτωματικά, λοιπόν, αυτές τις ημέρες, απ’ την Σαλονίκη ως τα νότια της Κρήτης, δύο σημαίες με γραμμές δίπλα δίπλα θα θυμίζουν το επερχόμενο θυσιαστήριο…

Κορέες

Παρασκευή 7 Σεπτέμβρη. Για 3 μέρες και 2 νύχτες, 18 με 20 Σεπτέμβρη, ο νοτιοκορεάτης Moon, ο βορειοκορεάτης Kim και τα επιτελεία τους θα τα λένε στην Πγιονγκγιάνγκ – οι ημερομηνίες είναι επίσημες. Είναι η 3η συνάντηση κορυφής των δύο κορεατικών κρατών μέσα σε 5 μήνες (η πρώτη έγινε στα τέλη του περασμένου Απρίλη).

Όμως υπάρχουν σοβαροί λόγοι να μετρηθεί σαν η πρώτη της περιόδου μετά τις κυκλωτικές κινήσεις γύρω απ’ το ψόφιο κουνάβι. Η επίθεση γοητείας και φιλίας των χειμερινών ολυμπιακών και η ρυμούλκηση του ψόφιου κουναβιού στη Σιγκαπούρη στις 12 Ιούνη έδωσαν ό,τι ήταν δυνατόν να δώσουν. Η Ουάσιγκτον ξεκαθάρισε έκτοτε πρακτικά την στάση της (: είναι απόλυτα αντίθετη σε κάθε «ειρήνη» στην κορεατική χερσόνησο στην οποία δεν θα έχει επιβάλλει κατά 105% τους όρους της…). Το ψόφιο κουνάβι είναι έτσι κι αλλιώς διακοσμητικό (αυτό, φυσικά, ήταν γνωστό απ’ την αρχή) και δεν μπορεί να παίξει άλλον, πιο σοβαρό ρόλο, απ’ αυτόν της γλάστρας.

Αποδείξεις της πραγματικής αμερικανικής στάσης και τακτικής υπάρχουν πλέον πολλές. Στην πιο ηχηρή περίπτωση, η απαγόρευση της διέλευσης ενός τραίνου που μεταφέροντας νοτιοκορεάτες αξιωματούχους έκανε δοκιμαστικό ταξίδι προς τον βορρά, ήταν «έξω απ’ τα δόντια». Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του αμερικανικου υπ.εξ. το ταξίδι «παραβίαζε τις κυρώσεις» (κατά της βόρειας κορέας) – επειδή στο τραίνο υπήρχαν μερικά βαρέλια πετρέλαιο… Προφάσεις – αλλά this is america…

Συνεπώς, απο ‘δω και στο εξής, ο Moon (κυρίως αυτός) θα πρέπει να προχωρήσει πατώντας προσεκτικά πάνω σε μια αόρατη γραμμή: απ’ την μια θα πρέπει να κρατάει ζωντανή την συμμαχία με την Ουάσιγκτον, για να την αναγκάζει να λαμβάνει σοβαρά υπόψην της τα προσεκτικά «όχι» του· απ’ την άλλη θα πρέπει να την αγνοεί, δημιουργώντας μικρά (ή λιγότερο μικρά) «τετελεσμένα».

Ένα τέτοιο (που κάνει τα πραγματικά αφεντικά στην Ουάσιγκτον να στραβώνουν τα μούτρα τους) ανακοινώθηκε ήδη, εν όψει της συνάντησης στην Πγιονγκγιάνγκ: οι δύο κορέες θα ανοίξουν ένα κοινό διπλωματικό γραφείο (κάτι σαν πρόπλασμα πρεσβειών), τις επόμενες ημέρες, και μάλιστα σε βορειοκορεατικό έδαφος, στην πόλη Kaesong, στα όρια της «αποστρατιωτικοποιημένης» ζώνης. Η κίνηση δεν είναι σκέτος συμβολισμός: το γραφείο αυτό θα στελεχωθεί και θα δουλεύει διαρκώς, σαν προσωρινό υποκατάστατο της τυπικής αναγνώρισης των δύο κρατών μεταξύ τους· άρα σαν προοίμιο της τυπικής υπογραφής ειρήνης μεταξύ τους.

Περιμένουμε τι άλλο θα ανακοινωθεί επίσημα στις 20 Σεπτέμβρη. Εκείνο που δεν θα συμβεί, απ’ την άλλη μεριά, είναι να «συρθεί» η Ουάσιγκτον στη συνέλευση του οηε, στις 26 Σεπτέμβρη, σε μια τετραμερή συνάντηση (οι δύο κορέες, οι ηπα και η κινα) με σκοπό την υπογραφή της επίσημης λήξης του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο. Η Ουάσιγκτον «τα στήλωσε» – όπως θα περίμενε κανείς.

Σε κάθε περίπτωση: καθώς η περίοδος της αμερικανικής (κάπως υπόγειας προς το παρόν) «αρνητικότητας» έχει ξεκινήσει καθαρά, δίνοντας στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ δυνατότητες αλλά με κινδύνους, το τι θα συμβεί στην αμερικανική πολιτική σκηνή τους επόμενους μήνες θα λαμβάνεται υπόψη – στους ελιγμούς και στις κινήσεις.

(φωτογραφία πάνω: Αριστερά ο έμπιστος του Moon σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Chung Eul-yong αγκαλιά με τον Kim Jong-un, στην Πγιονγκγιάνγκ προχτές, 5 Σεπτέμβρη. Τρυφερό…

Κάτω: βορειοκορεάτες και νοτιοκορεάτες τεχνικοί εξετάζουν την σιδηροδρομική γραμμή που σκανδαλίζει την Ουάσιγκτον…).

Πατριώτες στο άσπρο σπίτι

Παρασκευή 7 Σεπτέμβρη. Το ότι το ψόφιο κουνάβι είναι «μπροστινός», ότι δεν κυβερνά αυτός αλλά οι σωματοφύλακές του, δεν πρέπει να σας εκπλήσσει. Η ασταμάτητη μηχανή αναφέρεται στους 3 σωματοφύλακες σχεδόν απ’ την αρχή της τρέχουσας αμερικανικής προεδρίας· ίσως κάνει λάθος στο νούμερο (των σωματοφυλάκων), όχι όμως στη δουλειά τους.

Αυτό το σύντομο άρθρο που δημοσίευσαν οι new york times προχτές θα μπορούσε να έχει γραφτεί από οποιονδήποτε δημοσιογράφο! Χωρίς, όμως, τον τίτλο: «Είμαι μέρος της αντίστασης μέσα στην διοίκηση Trump»….

Στην ουσία του δεν λέει τίποτα διαφορετικό απ’ όσα έχουν γραφτεί κατά καιρούς σε σχετικά άρθρα ή/και σε βιβλία – αυτά που το ψόφιο κουνάβι κατηγορεί σαν συνωμοσία εναντίον του. Το μόνο διαφορετικό είναι η «ανώνυμη» υπογραφή: είναι κάποιος «από μέσα», κάποιος σωματοφύλακας (ή βοηθός σωματοφύλακα…) που γράφει. Έτσι υποτίθεται… αν και το ίδιο το άρθρο δεν έχει ούτε μισό στοιχείο που να επιβεβαιώνει ότι έχει γραφτεί πράγματι από insider.

Θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς: και τι έπιασε τον «απ’ τα μέσα» συγγραφέα να κάνει τέτοια εξομολόγηση; Η αγανάκτησή του; Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο… Το «αίσθημα ευθύνης»; Χμμμμ…: απ’ την άποψη των κανόνων κρατικής / καπιταλιστικής διακυβέρνησης είναι ανεύθυνο έως προβοκατόρικο το να λέει κανείς τέτοια πράγματα ανώνυμα. Και πράγματι, αυτό δεν έχει περάσει απαρατήρητο.

Δεν μπορεί να βρεθεί εύκολα μια απάντηση για την ταυτότητα του συγγραφέα. Όμως το πανεύκολο είναι να καταλάβουμε τις συνέπειες που θα έχει (έχει ήδη) αυτό το ανώνυμο άρθρο / κατηγορητήριο. Το ψωνισμένο, ματαιόδοξο και παρανοϊκό ψόφιο κουνάβι τώρα θα ψάχνει συνωμότες ακόμα και στη σκιά του! Και στο βαθμό που δεν θα μπορεί να βρει τον «ένοχο», η μεγαλομανία του θα τροφοδοτεί την καχυποψία του 24 ώρες το 24ωρο, εφτά μέρες την βδομάδα. Με δυο λόγια: θα «ανάψει» στο μέγιστο βαθμό, και με τις παρορμήσεις του θα ξεμπουρδελέψει την κεντρική αμερικανική διοίκηση.

Αυτό είναι το μόνο (και εύκολα προβλέψιμο) αποτέλεσμα… Ήταν και το κίνητρο; Δεν θα το μάθουμε χωρίς το όνομα του συγγραφέα. Όμως, εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε….

(Ακόμα και ο διευθυντής των new york times…)

Και κλέφτες (στο άσπρο σπίτι)

Παρασκευή 7 Σεπτέμβρη. Η εξομολόγηση του ανώνυμου «αντιστασιακού» συμπίπτει με την επικείμενη, τις επόμενες μέρες, κυκλοφορία του βιβλίου του Woodward (γράφαμε τις προάλλες), του οποίου οι προδημοσιεύσεις / διαφήμιση προκαλούν εκτεταμένο «σάλο». Στον πρόλογο του βιβλίου που «διέρρευσε» στο καθεστωτικό Atlantic, ο Gary Cohn, πρώην οικονομικός σύμβουλος στο άσπρο σπίτι, διηγείται πως βούτηξε ένα έγγραφο απ’ το γραφείο του ψόφιου κουναβιού, που τερμάτιζε την συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τη νότια κορέα. Ο Cohn θεώρησε «κίνδυνο εθνικής ασφάλειας» το ενδεχόμενο να το υπογράψει ο Trump. Το έκλεψα απ’ το γραφείο του λέει. Δεν θα τον άφηνα να το δει. Ποτέ δεν θα το δει. Πρέπει να προστατέψουμε τη χώρα.

Ντάξει γενναίε – αλλά ποιος το προωθούσε το έγγραφο; Τέλος πάντων: τέλειωσε η χρησιμότητα του ψόφιου κουναβιού για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Πλησιάζει η ώρα του «ατσαλάκωτου»; Του ακόμα πιο φασίστα Pence;

Αν ναι, διάφορα soft (εναντίον της αμερικανικής ηγεμονίας) θα πρέπει να επιταχυνθούν. Με τον Pence στην προεδρική καρέκλα (όποτε κι αν συμβεί αυτό) το κόλπο μωρέ αυτός είναι καλός, αλλά δεν τον αφήνουν που δουλεύτηκε με το ψόφιο κουνάβι, θα σχολάσει…

(Εν τω μεταξύ, επειδή ο Woodward στα αποσπάσματα που έχουν διαρρεύσει αναφέρει συγκεκριμένα τον Mattis να λέει ότι “ο πρόεδρος έχει νοημοσύνη εφτάχρονου”, έχουν φουντώσει οι φήμες ότι θα απολυθεί. Προφανώς επειδή τον “μεγαλώνει”…)

… Κι ένας ακόμα καλύτερος!

Πέμπτη 6 Σεπτέμβρη. Όλα αυτά τα χρόνια που το ισραηλινό «ηθικό πλεονέκτημα» ασκείται απ’ την μια στις δολοφονίες, στο σακάτεμα, στις στερήσεις σε βάρος των παλαιστίνιων και απ’ την άλλη στο συριακό πεδίο μάχης, το ελλαδιστάν είναι δίπλα του. Το ροζ «ηθικό πλεονέκτημα», με ένα ωραίο μαύρο περίγραμμα απ’ τους ψεκασμένους, έχει βρει το ταίρι του στο Τελ Αβίβ. Ασκήσεις και ξανά και ξανά, επισκέψεις ξανά και ξανά, φιλίες, αγκαλιές, δηλώσεις, ανταλλαγές, επιχειρηματικά deal, ακαδημαϊκά deal, ασφαλίτικα deal, σχέδια με σωλήνες και χωρίς, συνέδρια, σπορ…: ο ορισμός της ιμπεριαλιστικής συνεργασίας, της ιμπεριαλιστικής συνενοχής, του «αδελφώματος» με τον ρατσισμό και το ισραηλινό απαρτχάιντ…

Δεν είναι μόνο λόγια. Θυμάστε εκείνη την ωραία ιστορία με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα; Τσάκισε επειδή έγινε γνωστή από έναν μεσαίο καραβανά… Είδατε πόσο όμορφα, μετά τους αρχικούς ενδοκαθεστωτικούς δήθεν καυγάδες, κουκουλώθηκε; Κι αν αυτή η υπόθεση (που ήταν για εμάς προφανές ότι είχε «άδηλους» παραλήπτες…) δεν προχώρησε (ή, μήπως, προχώρησε τελικά;) υπάρχουν άλλες που πήγαν καλά· σιωπηλά, όμορφα κι ωραία…

Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας απ’ την μεριά μας! Είναι τεκμηριωμένο ότι ο εφοδιασμός των αντικαθεστωτικών στη συρία με όπλα και «αναλώσιμα» έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό από βαλκανικά κράτη. Υπό την προστασία των ηπα και του ισραήλ, συνήθως με τα λεφτά του ριάντ. Κροατία, σερβία, βουλγαρία – και ουκρανία. Έβρεχε στη γύρα λαθρεμπόριο και οι έλληνες κρατούσαν ομπρέλα; Γελοίο έως υποτιμητικό! Κάποιοι έλληνες μεσάζοντες, κάποιοι έλληνες εφοπλιστές, πάντα σε γνώση και με την κάλυψη των υπηρεσιών και των «αρμόδιων υπουργείων» (ψεκασμένος / ογκόλιθος) έβγαζαν «το κάτι τις» τους – απ’ τον ιμπεριαλισμό των φίλων και συμμάχων. Της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Ελάτε όμως!!! Αυτά είναι ασήμαντα! Σημαντικά είναι τα καραγκιοζιλίκια επί της πολιτικής σκηνής, αντιπολιτευόμενα και συμπολιτευόμενα… Σημαντικός είναι ο τενεκές πρωθυπουργός και οι υποσχέσεις του. Ε, ας μας δώσει κανά ευρώ τη μέρα να νοιώσουμε κι εμείς την λιακάδα της εξόδου απ’ τα μνημόνια.

Γαία πυρί μιχθήτω, αλλά και μακρυά απ’ τον κώλο μου κι ας είναι δέκα πόντους…

(Φωτογραφία: Σε αντίθεση με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα, το συγκεκριμένο θεματάκι, το οποίο εντόπισαν και τεκμηρίωσαν ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες μνημονεύοντας, μάλιστα, το όνομα του εθνικού λαθρέμπορου όπλων – δικαιούται τον τίτλο! – αλλά και συνεργάτη των υπηρεσιών Βασίλη Παπαδόπουλου, πνίγηκε εν τη γεννέσει του….

Για να μη νομίζετε ότι έχει διαλυθεί το εθνικό (παρα)κράτος!!!)

Συρία

Πέμπτη 6 Σεπτέμβρη. Πριν 3 ημέρες, στις 3 Σεπτέμβρη, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov έκανε μια σύντομη διάλεξη και απάντησε σε ερωτήσεις φοιτητών / φοιτητριών στο κρατικό ινστιτούτο διεθνών σχέσεων του πανεπιστημίου της Μόσχας. Ανάμεσα στις υπόλοιπες του έγινε ερώτηση και για το τι γίνεται / πρόκειται να γίνει στη συρία. Στο idlib. Προφανώς άνετα θα μπορούσε να πουλήσει παραμύθια, αλλά σε κάθε περίπτωση μεταφέρουμε την ερώτηση και την απάντηση – στην κρίση σας:

Ερώτηση: … Πρόσφατα είχατε συνομιλίες με τον αναπληρωτή πρωθυπουργό και υπουργό εξωτερικών και μεταναστών της συρίας Walid Muallem. Πόσο εποικοδομητικές ήταν, τι αποφάσεις πήρατε και πως θα ελεγχθούν οι «προκλήσεις» στο Idlib;

Sergey Lavrov: Έχω περιγράψει με αρκετές λεπτομέρειες το περιεχόμενο των συζητήσεων με τον σύρο συνάδελφό μου, καθώς και εκείνων με εκπροσώπους της τουρκίας, συγκεκριμένα τον τούρκο υπ.αμ. Hulusi Akar και τον υπ.εξ. Mevlut Cavusoglou, όταν ήρθαν στη Μόσχα. Όλα είναι εντελώς ξεκάθαρα εκεί. Ανάμεσα σε άλλα η ζώνη αποκλιμάκωσης του Idlib δημιουργήθηκε και υπήρχε η ελπίδα ότι θα είναι μια περιοχή χωρίς συγκρούσεις. Επιπλέον η κατάπαυση του πυρός δεν ισχύει για τους τρομοκράτες (βασικά την Jabhat al-Nusra και μερικές ομάδες ακόμα που έχουν συγχωνευτεί μαζί της).

Υπάρχει ένα ζητούμενο να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στις ένοπλες οργανώσεις τις αντιπολίτευσης που θέλουν να συμμετάσχουν στην πολιτική επίλυση των προβλημάτων απ’ τους ένοπλους και τους τρομοκράτες που έχουν χαρακτηριστεί έτσι απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε, και δεν έχουν διάθεση να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε συμφωνία.

Με σκοπό να διατηρηθεί η κατάπαυση του πυρός που εξαιρεί μόνο τους τρομοκράτες, δημιουργήθηκαν 12 τουρκικά παρατηρητήρια στην εσωτερική περίμετρο της περιοχής. Η εξωτερική περίμετρος φυλάσσεται απ’ τον συριακό στρατό και την δική μας στρατιωτική αστυνομία. Η εκεχειρία παραβιάζεται συστηματικά εδώ και πάνω από 2 μήνες. Αυτή η περιοχή χρησιμοποιείται για βολές πυροβολικού κατά των θέσεων του συριακού στρατού, για να γίνονται επιθέσεις εναντίον του, και για να στέλνονται μεγάλοι αριθμοί από drones σε επιθέσεις εναντίον της βάσης μας στο Khmeimin (πάνω από 50 έχουν καταρριφθεί). Είναι αδύνατο να ανεχτούμε άλλο αυτήν την κατάσταση.

Σε συνεργασία με τους τούρκους συναδέλφους μου, την συριακή κυβέρνηση και τους ιρανούς σαν μέλη της συμφωνίας της Αστάνα, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να χωρίσουμε τις κανονικές ένοπλες αντιπολιτευόμενες ομάδες απ’ τους τρομοκράτες, στο έδαφος, (για προφανείς λόγους αυτό είναι βασικά δουλειά του στρατού) και να σιγουρέψουμε ότι δεν θα κτυπηθούν άμαχοι….

Έχει το ενδιαφέρον του όταν εδώ κι εκεί Άγκυρα και Μόσχα εμφανίζονται να έχουν «αντίθετες απόψεις» για το Idlib, να διαπιστώνει ακόμα και ο πιο δύσπιστος (όχι εμείς!) πως αυτές οι «αντιθέσεις» είναι για συγκεκριμένους λόγους. Και πάντως όχι πραγματικές…

(φωτογραφία: Και το Βερολίνο στηρίζει την διάσκεψη της Τεχεράνης αύριο Παρασκευή, μεταξύ Putin, Erdogan και Rouhani. Το είπε ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas χτες απ’ την Άγκυρα, δικαιολογώντας και τις τουρκικές ανησυχίες για το τι θα μπορούσε να γίνει στο Idlib.

Μετά την αναβολή της 4μερούς που ήταν να γίνει στις 7 του Σεπτέμβρη στην Άγκυρα (με γαλλία, γερμανία, ρωσία και τουρκία) μήπως το «πνεύμα του Βερολίνου» θα πλανάται κάπου στην Τεχεράνη; Ο εκπρόσωπος τύπου του Κρεμλίνου Yuri Ushakov δήλωσε πάντως χτες ότι η Μόσχα εξακολουθεί να θέλει να τα πει με το Παρίσι και το Βερολίνο για την συρία…

Αλλά το Παρίσι κρατάει μούτρα…)

Μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. Αν ο θύλακας του Idlib δείχνει σαν ένα «εύφλεκτο σημείο» στην πραγματικότητα σχεδόν το σύνολο της μέσης Ανατολής κάθεται πάνω σε «χαμηλή» (ή όχι και τόσο χαμηλή) φωτιά. Πρώτα απ’ όλα η Παλαιστίνη: η πρόσφατη δήλωση του φασίστα ισραηλινού υπ.αμ. Lieberman ότι «δεν έχουν νόημα οι διαπραγματεύσεις με τους παλαιστίνιους, το ισραήλ θα δώσει τις λύσεις που το ίδιο θεωρεί σωστές» μυρίζει αίμα, περισσότερο αίμα… Το ιράκ, όπου μετά από 3 μήνες διαπραγματεύσεων σχηματίζεται μια πολυκομματική κυβέρνηση· άγνωστο αν τα μεγαλύτερα κόμματα / συστατικά της θα επιμείνουν στην γρήγορη αποχώρηση των αμερικάνων απ’ την ιρακινή επικράτεια… Ο λίβανος, όπου η Χεζμπ’ αλλάχ είναι μόνιμος εφιάλτης για το μιλιταριστικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ· που αντιλαμβάνεται την κατάσταση (στα λόγια τουλάχιστον) σαν «ένα πετραδάκι μέσα στο παπούτσι μου»… Η αιγυπτιακή χούντα, που προσπαθεί να κρατηθεί απ’ τα μαλλιά της… Η υεμένη… Οι «no future» πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου…

Μέσα και μαζί με όλα αυτά: δίπλα στα αεροναυτικά γυμνάσια της Μόσχας ανάμεσα στην κύπρο και την συρία, και ο τουρκικός στρατός έκανε / κάνει τα δικά του… Με άγνωστο αριθμό πολεμικών, σίγουρα όμως πάνω από 10… (Η μεγαλοφυής ελληνική ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» έχει καταρρεύσει πανηγυρικά…). Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Η ανακοίνωση του Xi Jinping (στη συνάντηση με τα αφεντικά των αφρικανικων κρατών στο Πεκίνο) για ένα πρόγραμμα επενδυτικών δανείων και παροχών 60 δισεκατομυρίων δολαρίων απ’ το Πεκίνο προς την μαύρη ήπειρο, για τα επόμενα 3 χρόνια, προκάλεσε (αναμενόμενο) έναν ελάχιστα συγκρατημένο πανικό στο usa. Με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός έχει καμμιά 50αριά βάσεις στην ήπειρο, συν άλλες 30 «κρυφές», η αφρική μπαίνει πολύ γρήγορα στους λογαριασμούς του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και μαζί της, πέρα απ’ τις δικές της πρώτες ύλες και την δική της φτηνή εργασία, θαλάσσιοι διάδρομοι σαν τον κόλπο του Aden, τα στενά του Bab al-Mandab ανάμεσα στην υεμένη και το τζιμπουτί (όπου ήδη το Πεκίνο έχει βάση), την Ερυθρά Θάλασσα (όπου διάφοροι παρκάρουν στόλους και αεροπλάνα), την διώρυγα του Σουέζ και την ανατολική Μεσόγειο, «θερμαίνονται» – στην προοπτική των πραγμάτων.

(Δεν θέλουμε να φρικάρουμε κανέναν. Αλλά η επιρροή του κινεζικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού και οι συμμαχίες του είναι σαν τεκτονική πλάκα που σπρώχνει όλο και πιο έντονα την άλλοτε «σίγουρη» αμερικανική…

Ζούμε πάνω ή γύρω σ’ ένα ρήγμα… Δευτερεύον μεν, αλλά ρήγμα…)

Η χρησιμότητα των ηλιθίων

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. … Είναι ηλίθιος. Είναι μάταιο να προσπαθείς να τον πείσεις για οτιδήποτε… Δεν ξέρω καν τι κάνουμε εκεί πέρα. Είναι η χειρότερη δουλειά που ανέλαβα ποτέ…

Αυτά εμφανίζεται να λέει ο γενικός γραμματέας του αμερικανικού άσπρου σπιτιού Τζον Κέλι, σύμφωνα με ένα καινούργιο βιβλίο ενός διάσημου αμερικάνου δημοσιογράφου με τίτλο «Φόβος: ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο». Ο γραμματέας δουλεύει δίπλα στο ψόφιο κουνάβι…

Μισό λεπτό. Το ψόφιο κουνάβι διαφημίστηκε τόσο πριν όσο και μετά την ενθρόνισή του σαν ο πετυχημένος επιχειρηματίας που με τον σκληρό μεν αλλά προσγειωμένο πραγματισμό του θα φρεσκάρει την αμερικανική πολιτική· και τις διεθνείς σχέσεις. Κανείς δεν είπε πως αν είσαι επιχειρηματίας ακινήτων (πλυντήριο δηλαδή) ή χρηματιστής (ξανά πλυντήριο) ή πετυχημένος μαφιόζος, ο «προσγειωμένος πραγματισμός σου» μπορεί να είναι, απλά, ένας ναρκισσισμός με πολλά φράγκα ή/και εξουσία που κάνει τους γύρω να σε θαυμάζουν. (Ήταν ο Γιάνης στις δόξες του ηλίθιος; Όχι. Το 80% του πληθυσμού που τον χειροκροτούσε, ήταν!)

Αν, λοιπόν, πάρεις κάποιον που πυροβολεί με χρήμα και του δώσεις την εξουσία να πυροβολεί με σφαίρες, αυτό ακριβώς θα θελήσει να κάνει! Είναι αυτός ηλίθιος; Είναι οι σωματοφύλακές του;

Γύρω απ’ την άρρωστη (έτσι κι αλλιώς) προσωπικότητα ενός «μεγιστάνα / τηλεπερσόνας που έγινε πρόεδρος», όπως και γύρω απ’ τις προσωπικότητες διάφορων άλλων κεντρικών πολιτικών βιτρινών (του Erdogan, του Putin, της Merkel, κλπ) οι ιδεολογικοί μηχανισμοί των αφεντικών ξαναπαίζουν έντονα ένα παλιό, αγαπημένο τους παιχνιδάκι: της προσωποποίησης της εξουσίας. Το ψόφιο κουνάβι είναι «τρελό», «εντελώς τρελό» – εκτός απ’ όταν μειώνει δραστικά τους φόρους των εταιρειών και των πλουσίων, εκτός απ’ όταν παίρνει επάνω του τον «εμπορικό πόλεμο».

Στην πράξη οι αληθινά ηλίθιοι είναι όσοι κοιτώντας προς τις κορυφές της σύγχρονης καπιταλιστικής εξουσίας ψάχνουν κάποιον βασιλιά… Ίσως αλκοολικό, ίσως τρελό, αλλά πάντως “βασιλιά”…

Μια μέρα που άλλαξε τον κόσμο; Ή, απλά, τον ξεμασκάρεψε;

Τρίτη 4 Σεπτέμβρη. Καθώς πλησιάζει μια ακόμα επέτειος της «11ης Σεπτέμβρη» (του 2001) η ανάδευση του ερωτήματος «τι έγινε, λοιπόν;» αποκτάει την ετήσια επικαιρότητά της. Οικογένειες των θυμάτων, δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι αλλά και πράκτορες του fbi ψάχνουν, βρίσκουν στοιχεία εδώ κι εκεί, ξεφλουδίζουν τις επίσημες εξηγήσεις του αμερικανικού καθεστώτος ξεγυμνώνοντας ένα «μυστήριο» που οι περισσότεροι δεν τολμούν να αντικρύσουν στα ίσια· και δίνουν ένα ακόμα πικρό ραντεβού, για την επόμενη αποκάλυψη ή για την επόμενη επέτειο.

Πριν μια βδομάδα κυκλοφόρησε ένα (ακόμα) βιβλίο για τα «περίεργα» της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, γραμμένο απ’ τον John Duffy (αριστερό αμερικάνο συγγραφέα) και τον Ray Nowosielski, ντοκυμαντερίστα. Ο τίτλος τα σκυλιά φύλακες δεν γαύγισαν παραπέμπει στην συγκάλυψη της cia σε ότι αφορούσε τους «φυσικούς δράστες» των αεροπειρατιών… Διαθέτουν επαρκή στοιχεία επ’ αυτού, αφού ακόμα και αξιωματικοί του fbi φαίνεται ότι έχουν «θυμώσει επαγγελματικά» για τον ρόλο της cia τόσο πριν όσο και μετά την 11η Σεπτέμβρη.

Είναι πιθανό πως οι πιο πεισματάρηδες απ’ αυτούς τους κυνηγούς της αλήθειας για εκείνη την ημέρα, αρκετές εκατοντάδες ευηπόληπτων αμερικάνων πολιτών, δεν θα σταματήσουν να ψάχνουν και να τεκμηριώνουν πριν πετύχουν μια εντυπωσιακή σε μέγεθος κατηγορούμενων και βάθος κατηγορητηρίου δίκη. Μπορεί σε 10, μπορεί σε 20 χρόνια· μπορεί και ποτέ. Όταν προσπάθησαν πέρυσι να εξασφαλίσουν ότι θα σύρουν τα αφεντικά του Ριάντ σε δίκη για την 11η Σεπτέμβρη έπεσαν πάνω στα «όπλα» των συντηρητικών του ψόφιου κουναβιού.

Μέχρις ότου φωτιστεί επίσημα και με δικαστική βούλα το «μυστήριο» της 11ης Σεπτέμβρη και του ρόλου του αμερικανικού βαθέος κράτους, ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος που ξεκίνησε επίσημα τότε θα έχει προχωρήσει πολύ· πάρα πολύ…

Συρία 1

Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη. …Σ’ αυτή τη φάση η δουλειά μας είναι να φτιάχνουμε βάλτους για την ρωσία και το συριακό καθεστώς, μέχρις ότου πάρουμε αυτό που θέλουμε… Αυτή είναι, κατά την καθεστωτική washington post, η δήλωση ενός αμερικάνου αξιωματούχου (με την προϋπόθεση ανωνυμίας).

Αφήνοντας στην άκρη το πόσο κατασκευάσιμοι και διαχειρίσιμοι είναι τέτοιοι «βάλτοι», τι θέλει η Ουάσιγκτον απ’ την Μόσχα (και τους συμμάχους της); Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι δρώντας για λογαριασμό του Τελ Αβίβ θέλει να φύγει ο ιρανικός στρατός απ’ την συριακή επικράτεια. Μοιάζει λογικό απ’ την μεριά του ισραηλινού καθεστώτος, αλλά είναι αδύνατο για διάφορους λόγους – σοβαρούς. Ο συριακός στρατός μπορεί να απέκτησε μεγάλη εμπειρία τα 3 τελευταία χρόνια της αντεπίθεσης, αλλά αριθμητικά παραμένει μικρός (νεκροί συν οι δεκάδες χιλιάδες λιποτάκτες που έφυγαν), πολύ μικρότερος απ’ όσο χρειάζεται για να κρατήσει την συριακή επικράτεια στο ενδεχόμενο σποραδικών αντάρτικων ενεργειών από πυρήνες αντικαθεστωτικών.

Φυσικά το Τελ Αβίβ θα ήταν εξαιρετικά ευχαριστημένο και με την συριακή (στρατιωτική) λειψανδρία. Όμως ποιος βάλτος είναι τόσο αποτελεσματικός ώστε να γίνει το χατίρι στο ισραηλινό καθεστώς να μπορεί να συνεχίσει να δρα διαλυτικά στην συριακή επικράτεια μέσω διάφορων εργολάβων / proxies του;

Το Τελ Αβίβ έπαιξε και έχασε (ως τώρα) στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι χαρακτηριστικό εκείνων που πιστεύουν ότι είναι αήττητοι το να είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τις ήττες τους. Τις απωθούν, κάνουν ότι δεν υπήρξαν, ελπίζουν ότι θα ρεφάρουν με κάποιο φτηνό τρικ.

Το να είσαι ανίκανος να διαχειριστείς έντιμα την χθεσινή σου ήττα κάνει την αυριανή ακόμα πιο πιθανή. Το Τελ Αβίβ (και η Ουάσιγκτον) θέλει να πιστεύει ότι αν η Μόσχα πέσει σε «βάλτο» θα υποχωρήσει στις στρατηγικές συμμαχίες της, και θα πείσει την Τεχεράνη πως όσο αίμα κι αν έδωσαν στη συριακή υπόθεση (όχι οι πεζικάριοι αλλά) οι κάμποσοι αξιωματικοί των «φρουρών της επανάστασης» πρέπει να το «ξεχάσει»… Επειδή το Τελ Αβίβ έχει υπαρξιακά άγχη. Αν είναι έτσι, ούτε το ισραηλινό ούτε το αμερικανικό καθεστώς έχουν ιδέα από την ιστορία – και πολλά άλλα.

Και σαν ανίδεοι διακινδυνεύουν να γίνουν μοιραίοι.

(φωτογραφία: ψόφιο κουνάβι στην κεφαλή, αλλά στο στόμα βάτραχος…)