Tag: ηπα

Ένας “εμπορικός πόλεμος”, πριν και μετά (4)

Πέμπτη 20 Σεπτέμβρη. Το πιο πρόσφατο ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, εκείνο του 2008, είχε σαν μην προβλέψιμο αποτέλεσμα την επιτάχυνση της κινεζικής καπιταλιστικής ανάπτυξης με ρυθμό που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί! H “δύση” πιάστηκε, κυριολεκτικά, με κατεβασμένα βρακιά! Κι αυτή τη στιγμή τόσο τα ποσοτικά όσο και τα ποιοτικά δεδομένα συνεχίζουν να ευνοούν το Πεκίνο – και τους συμμάχους του.

Με τον «προστατευτισμό» της η Ουάσιγκτον δεν προσπαθεί απλά να περιορίσει τις εισαγωγές. Προσπαθεί αφενός να φρενάρει την κινεζική ανάπτυξη, και απ’ την άλλη να εκβιάσει όλους τους υπόλοιπους (συμπεριλαμβανομένων και ιστορικών συμμάχων όπως η ε.ε., η ιαπωνία, ο καναδάς) να «κάνουν στην άκρη» ενισχύοντας τους αμερικανικούς ρυθμούς ανάπτυξης (αγοράζοντας αμερικανικά…). Πολύ περισσότερο «στην άκρη» απαιτεί ο αμερικανικός σχεδιασμός να κάνουν μεσαίου επιπέδου καπιταλιστικά κράτη, όπως το ιράν, η τουρκία, η ρωσία, ή η βραζιλία… Ενώ η γεμάτη αυτοπεποίθηση κινεζική προσέγγιση προς τρίτους είναι «κάνεις deal μαζί μας και κερδίζουμε αμοιβαία», η αμερικανική ανάλογη είναι «κάνεις deal μαζί μας και κερδίζουμε εμείς». Μην αναρωτηθείτε ποιος είναι πειστικότερος στην ασία, στην αφρική, στη λατινική αμερική – είναι εύκολο.

Είναι εύλογο ότι αυτή η «επιθετική άμυνα» της Ουάσιγκτον το μόνο που πετυχαίνει είναι να οξύνει τις ενδοκαπιταλιστικές αντινομίες και αντιπαλότητες, επιταχύνοντας το επόμενο ξέσπασμα της κρίσης. Όχι, όμως, μόνον αυτό. Θεωρητικά το έσχατο καταφύγιο του αμερικανικού κεφάλαιου είναι ο στρατός του και η υπεροχή του. Ούτε κι εδώ, όμως, μπορεί να περιμένει μέχρι να φτάσουν τα «κακά μαντάτα». Ο κινεζικός καπιταλισμός εξοπλίζεται ποσοτικά και ποιοτικά (χωρίς να δίνει λογαριασμό, άρα κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται…)· ο ρωσικός συνεχίζει την παράδοσή του στην υψηλή στρατιωτική τεχνολογία και επιδεικνύει πότε πότε κάποια απ’ τα κατορθώματά του· άλλοι, σε χαμηλότερο τεχνολογικό επίπεδο, αναπτύσσουν homemade τεχνικές «ασύμμετρης ανταπόδοσης», απέναντι στις οποίες δεν υπάρχουν manual… Με δυο λόγια το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσε να ελπίζει η άλλοτε μόνη υπερδύναμη του πλανήτη είναι η αβεβαιότητα. (Γιατί αν φτάσουμε σε βεβαιότητες, αυτές είναι γενικά εναντίον της).

Είναι εξίσου εύλογο πως αν τα αφεντικά της Ουάσιγκτον δουν (αυτό που είναι αναμενόμενο) ότι, δηλαδή, δεν μπορούν να ανακόψουν με «οικονομικά μέσα» την διεθνή υποτίμησή τους, θα χρησιμοποιήσουν τα έσχατα όπλα τους. Πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται αμφιβολίες για την εξυπηρέτηση του τόσο υψηλού αμερικανικού χρέους· πριν το δολάριο αρχίσει να χάνει μεγάλα μερίδια της παγκόσμιας αγοράς· πριν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον δέσουν γερά και λειτουργικά τις μεταξύ τους συμμαχίες…

Κι όσο για τους συμμάχους της Ουάσιγκτον; Ωωωω! Ξέρετε κάποιον; (Εμείς, όμως, δεν πολεμάμε για κανέναν!!!)

(πίνακας πάνω: στην κατάταξη των εταιρειών που κατοχύρωσαν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας το 2016, στις 2 πρώτες θέσεις παγκόσμια ήταν οι κινεζικές huawei και zte, ακολουθούμενες απ’ την αμερικανική intel και την ιαπωνική mitsubishi.)

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Εν τέλει η μεν επίθεση «κατά στόχων στη συρία» έγινε πράγματι από 4 ισραηλινά πολεμικά, αλλά δεν καταρρίφθηκαν 2 απ’ αυτά. Κτυπήθηκε ένα – και ρωσικό. (Επίσης: οι στόχοι ήταν μόνο στη Λατάκεια).

Η Μόσχα έχει κάνει με το Τελ Αβίβ, όπως και με την Ουάσιγκτον, μια συμφωνία σε στρατιωτικό επίπεδο: έγκαιρη (αμοιβαία) προειδοποίηση ενεργειών στις περιοχές που δραστηριοποιούνται… για να αποφευχθούν «ατυχήματα». Ο ρωσικός στρατός κατηγορεί τώρα το Τελ Αβίβ ότι παραβίασε αυτή τη συμφωνία (η προειδοποίηση έγινε μόλις 1 λεπτό πριν αρχίσει η επίθεση, οπότε ήταν ουσιαστικά άχρηστη) και ότι την παραβίασε σκόπιμα, για να υπάρξει «μπέρδεμα» των ιχνών των πολεμικών του στα ραντάρ με «ίχνη» ρωσικών αεροπλάνων. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα κατηγορεί το Τελ Αβίβ ότι σκόπιμα έβαλε το ρωσικό (κατασκοπευτικό) Il-20 στο στόχαστρο της συριακής αεράμυνας, χρησιμοποιώντας το σαν «κάλυψη».

Ενώ το ρωσικό πεντάγωνο χρεώνει κατηγορηματικά την κατάρριψη του αεροπλάνου (και τον θάνατο των 15 μελών του πληρώματος) στον ισραηλινό στρατό, ο Putin (στις πρώτες δηλώσεις του απ’ την Βουδαπέστη) ακολούθησε μια πιο cool γραμμή: τραγικό ατύχημα…. Ωστόσο για την αποφυγή τέτοιων «τραγικών ατυχημάτων» είναι που γίνονται οι συνεννοήσεις και εγκαθίστανται οι «κόκκινες τηλεφωνικές γραμμές» – εφόσον οι συνεννοούμενοι δεν είναι διακηρυγμένα εχθροί.

Κι εδώ βρίσκεται η λεπτομέρεια που ξέρουν καλά και στη Μόσχα και στο Τελ Αβίβ: ακόμα κι αν η ισραηλινή αεροπορία δεν είχε στόχο ή σκοπό να «ανακατέψει» το ρωσικό κατασκοπευτικό στην επίθεσή της, το γεγονός ότι έδωσε μόνο 1 λεπτό περιθώριο προειδοποίησης σημαίνει ότι ήθελε να εμποδίσει το να περάσει έγκαιρα η πληροφορία της επίθεσης (και η δυνατότητα αντιμετώπισής της) απ’ τον ρωσικό στρατό στην συριακή αεράμυνα. Με άλλα λόγια φρόντισε να εξασφαλίσει την δυνατότητα να μετατρέψει το ρωσικό Il-20 σε μια κουκίδα / στόχο των συριακών αντιαεροπορικών, “μαγνήτη” των πυραύλων. Έτσι, «διαχειρίστηκε» τον ρωσικό στρατό απ’ τη μια σαν σύμμαχο του εχθρικού συριακού και απ’ την άλλη σαν «μάσκα». Δεν του επιτέθηκε, μεν, κατά μέτωπο· τον έβαλε όμως στη θέση της «παράπλευρης απώλειας»…

Ένας απ’ τους κανονικούς στόχους της ισραηλινής επίθεσης ήταν εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στη Λατάκεια… Που θα μπορούσε να έχει σχέση και με την ομαλή λειτουργία της κοντινής ρωσικής αεροπορικής βάσης στο Khmeimin. Στο σύνολό του το βράδυ της περασμένης Δευτέρας μπορεί να ειπωθεί έτσι, με απλές κουβέντες: ενόσω η Μόσχα απωθούσε (σε συνεργασία με την Άγκυρα) τους proxies του Ριάντ (αλλά και του Τελ Αβίβ) στον θύλακα του Idlib ώστε να εμποδίζει τις επιθέσεις τους με drones στη συγκεκριμένη βάση, εμφανίστηκε ο κύριος Lieberman αυτοπροσώπως, με τα πολεμικά του, στην ίδια περιοχή, για να καλύψει συμβολικά και όχι μόνο το κενό, δηλώνοντας παρών και ετοιμοπόλεμος…

Είτε λοιπόν ειπωθεί ανοικτά είτε όχι, δεν πρόκειται να διαφύγει απ’ την προσοχή του μπλοκ της Αστάνα ότι το Τελ Αβίβ οξύνει, κλιμακώνει την αντιπαράθεση, με τον τυχοδιωκτισμό που του αναλογεί: με ή χωρίς «κόκκινα» τηλέφωνα το Τελ Αβίβ δείχνει πόσο ζορίζεται. Και – με υποδειγματικό θα λέγαμε τρόπο – «τραβάει το σκοινί» (και) απέναντι στη Μόσχα, για να δει (πιο σωστά: να διευρύνει) τα περιθώρια της δράσης του. Όμως…

… το να εγκατασταθούν, τελικά, S-300 για συριακή χρήση, μπορεί να είναι μόνο ένα μέρος απ’ τις συνέπειες…

(φωτογραφία: Χάρτης με ενδιαφέρον ή όχι, πάντως δείχνει πως τα ισραηλινά πολεμικά (μπλε γραμμή) έδρασαν δίπλα στο ρωσικό κατασκοπευτικό (κόκκινη γραμμή) βάζοντας το στο κάδρο των ρωσικών ραντάρ. Τα υπόλοιπα είναι πτώματα.)

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Θέλει όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια, όλο και μεγαλύτερο σφίξιμο στο κλείσιμο των ματιών, για να παριστάνει ο καθένας ότι δεν βλέπει: γίνεται πόλεμος στην ανατολική Μεσόγειο· και σ’ αυτόν συμμετέχει και το ελλαδιστάν! Όχι σαν δύναμη πρώτης γραμμής ως τώρα, λίγο πιο πίσω. Αλλά συμμετέχει.

Το Τελ Αβίβ καμαρώνει ότι έχει κάνει διακόσιες (200) αεροπορικές επιθέσεις κατά της Δαμασκού· εναντίον ενός γειτονικού κράτους, απέναντι στο οποίο δεν έχει κηρύξει καν επίσημα τον πόλεμο. Όμως περί πολέμου πρόκειται…

Όταν η ισραηλινή αεροπορία εκπαιδεύεται στο ελλαδιστάν και βομβαρδίζει στη συρία, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται σε θέση ουδετερότητας. Συμμετέχει επιμελητειακά. Σε αυτό τον πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα». Όταν το ελλαδιστάν στέλνει πολεμικά του να κάνουν περιπολίες στα ανοικτά της συρίας (ως «νατοϊκή υποχρέωση») δεν είναι για λόγους ουδετερότητας, αλλά για το ανάποδο. Συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

Κι όταν ο αμερικάνος αρχιαρχικαραβανάς Dunford συζητάει στην ελλάδα με τον έλληνα αρχικαραβανά Αποστολάκη για την αντιμετώπιση της ρωσικής ναυτικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο, το ελλαδιστάν συμμετέχει: σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

(Υπενθύμιση: Η ασταμάτητη μηχανή και το Sarajevo έχουν κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν για να προειδοποιήσουν έγκαιρα για το τι συμβαίνει – μέσα σε συνθήκες αδιαφορίας και δυσανεξίας…)

(φωτογραφία: Στο βάθος αριστέρα ο Dunford, δεξιά ο Apostolakis, στην άκρη αριστερά ο πρεσβευτής Pyatt, πίσω στα κάδρα οι έλληνες καραβανοήρωες, γύρω γύρω επιτελείς, στη μέση υπολογιστές – ουφ! Το ελληνικό υπ.αμ. στις 4 Σεπτέμβρη του 2018, στα καλύτερά του!

Λείπει Εκείνος, αλλά είναι οσεί παρών: ο υπ.αμ. ο ψεκασμένος…)

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 1

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Όταν, στις αρχές του 2017, αμέσως μετά την ενθρόνιση του ψόφιου κουναβιού, ο ογκόλιθος έπαιρνε χάρτες παραπάσχαλα και έτρεχε ξανά και ξανά στην Ουάσιγκτον για να γλύψει τη νέα διοίκηση, δηλαδή για να «πουλήσει» τις ελληνικές ιδέες για περικύκλωση της Μεσογείου μαζί με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο (στο πλάι, φυσικά, του 6ου στόλου…) τονίζαμε μόνιμα (και με την απαραίτητη ειρωνεία) τις ελληνικές προσπάθειες να πουληθούν εκδουλεύσεις στην Ουάσιγκτον. Τότε το αμερικανικό καθεστώς δεν είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον· για δουλειές που μπορεί να κάνει μια χαρά και μόνο του.

Πάνω από 1,5 χρόνο μετά, ο αμερικάνος αρχιαρχικαραβανάς Joseph Dunford ήρθε στα μέρη μας πριν 2 βδομάδες λέγοντας «ήρθα να δω την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μέσω της ελληνικής οπτικής γωνίας… Αν δούμε το χάρτη και τις τρέχουσες επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία αλλά και τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ευκαιρίες εδώ είναι αρκετά σημαντικές».

Σε άλλες δηλώσεις του ίδιου αλλά και άλλων αμερικάνων καθεστωτικών προκύπτει σχεδόν ειπωμένο καθαρά: η ελληνική εθνική γραμμή (διακομματικά), δηλαδή το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, παρακαλάει την Ουάσιγκτον να της φανεί χρήσιμη. Προσδοκώντας σε ανταλλάγματα (των οποίων την εκτίμηση θα κάνουμε αναλυτικά· αλλά όχι απο εδώ…)

Ας θυμήσουμε, με την ευκαιρία, κι αυτό: εδώ και ένα ακριβώς χρόνο, απ’ τις 18 Σεπτέμβρη του 2017, έχει αεροπορική βάση μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ισραηλινού κράτους, στην έρημο Negev…

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Την ίδια περίοδο που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με «μπροστάρη» τον ογκόλιθο, έτρεχε (και τα σάλια έτρεχαν) να δει πόσα μπορεί να «πιάσει» απ’ την καινούργια δεξιά ψοφιοκουναβική διοίκηση (αφού η προηγούμενη, του Ομπάμα, έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα ελληνικά γεωπολιτικά προσόντα)· την ίδια περίοδο που το ισραηλινό λόμπυ στις ηπα φρόντιζε για τις ελληνοαμερικανικές επαφές (αλλά και την μεταγενέστερη επίσημη επίσκεψη του τενεκεδένιου εξοχότατου στην Ουάσιγκτον), ο ίδιος ογκόλιθος σε συνεργασία με τον δεξιό Αναστασιάδη φρόντιζαν να βουλιάξει άλλη μια οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», σε διάφορα ελβετικά θέρετρα.

Το εργαλείο του βουλιάγματος ήταν η ελληνική / ελληνοκυπριακή απαίτηση (εντελώς προβοκατόρικη με βάση την συμφωνία ίδρυσης του κυπριακού κράτους…) πρώτα να συμφωνήσει η Άγκυρα ότι θα αποσύρει όλον τον στρατό της απ’ τη βόρεια κύπρο και μετά να γίνει η συμφωνία για τα υπόλοιπα… Το βούλιαγμα έγινε (δεν ήταν δύσκολο…), αλλά την παρτίδα την κέρδισε τότε ο Erdogan. Ο οποίος μέχρι την οριστικοποίηση του βουλιάγματος πρότεινε κάτι λογικό: την σταδιακή αποχώρηση του τουρκικού στρατού καθώς θα προχωράει η θεσμική συγκρότηση του (νέου / ενιαίου) κυπριακού κράτους. Είχαμε υποστηρίξει τότε απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo (και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) ότι η ελληνική τακτική, πέρα απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ήταν σημαντική εκδούλευση και στα αγγλικά: το «βούλιαγμα» εξασφάλισε την παραμονή των αγγλικών βάσεων στην κύπρο, το μοναδικό μιλιταριστικό asset της αυτού μεγαλειότητας σ’ όλη την ευρύτερη μέση Ανατολή…

Ένα – ενάμισυ χρόνο μετά, με τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις να οξύνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, έρχεται να επιβεβαιωθεί πως «η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο». Ο Erdogan δηλώνει τώρα πως όχι μόνο δεν θα μειώσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο, αλλά θα τον αυξήσει κιόλας! Λέει επίσης (αυτό το είχαμε υποστηρίξει απο δω πριν μερικές βδομάδες) ότι δεν χρειάζεται στρατιωτική βάση (προφανώς αεροναυτική) στη βόρεια κύπρο, αλλά αν χρειαστεί θα την φτιάξει. Τόμπολα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Φόλα στις «γεωπολιτικές αναλύσεις» των ειδικών του!

Δεν χρειάζεται το τουρκικό καθεστώς να αυξήσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο. Διαθέτει μακράν τον μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο πολεμικό στόλο σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κράτος στην ανατολική Μεσόγειο· ναυπηγεί (με τουρκικό know how σε μεγάλο βαθμό) το πρώτο του «πλοίο αμφίβιας επίθεσης» (θεωρείται «ελαφρύ αεροπλανοφόρο»), που πρόκειται να καθελκυστεί του χρόνου· ναυπηγεί ή εκσυχρονίζει με δικά του μέσα διάφορα πολεμικά πλεούμενα· έχει ήδη ναυτική στρατιωτική βάση στην Μαρμαρίδα αλλά και στην Mersin (απέναντι απ’ την κύπρο)… Παρόμοια η κατάσταση στην αεροπορία, αλλά και στην πυραυλική τεχνολογία. Προσθέτει κανείς και την πιθανή εγκατάσταση των S-400, και…

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 3

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό, η ωμή πραγματικότητα που τον αναγκάζει να παρακαλάει τον αμερικανικό, σε μια εποχή όμως που ο κυνισμός είναι φανερά και αδιαπραγμάτευτα η δεσπόζουσα ιμπεριαλιστική αρετή για όλους – και για τις στριμωγμένες ηπα. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός φλέγεται μόνιμα απ’ τον αντι-τουρκισμό του· όμως αυτός ο προσανατολισμός δεν βολεύει καθόλου τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα! Αν η Ουάσιγκτον χάσει (για κάποιο ικανό χρονικό διάστημα) την Άγκυρα υπέρ της Μόσχας (και του Πεκίνου…), τότε θα χάσει αυτόματα τόσο τον Εύξεινο Πόντο όσο και την ανατολική Μεσόγειο – ασυζητητί!! Και δεν πρόκειται ούτε το ελλαδιστάν ούτε η χούντα της αιγύπτου ούτε το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς να αποτελέσουν αντίβαρο, όσο κι αν συμμαχήσουν! Το ελλαδιστάν είχε μια αξία σαν νατοϊκός partner όταν και η Άγκυρα ήταν νατοϊκός partner! (Ακόμα και στον β παγκόσμιο είχε μεγάλη σημασία για την αγγλική θαλάσσια ηγεμονία στην ανατολική Μεσόγειο το γεγονός ότι η τουρκία έμεινε ουδέτερη, εκτός πολέμου….)

Όπως το ελλαδιστάν δεν έχει διευκολύνει την Ουάσιγκτον (που πάντα καλοβλέπει την δυνατότητα μόνιμου στρατιωτικού παρκαρίσματος στην κύπρο, όμως αυτό το απορρίπτει μετά βδελυγμίας το Λονδίνο) έτσι και το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να αγοράσει τον ελληνικό αντιτουρκισμό και να στηρίξει μια «μικρασιατική εκστρατεία 2.0», όπως ονειρεύεται κρυφά το ντόπιο φασισταριό.

Οπότε;;;;;

Κορέες

 

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Σε μια χωρίς προηγούμενο μεγαλοπρεπή τελετή υποδοχής στην Πγιονγκγιάνγκ, Kim και Moon έπεσαν χτες ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, ενώ οι σύζυγοι γνωρίζονταν και χαριεντίζονταν δίπλα – σε παγκόσμια live μετάδοση. Σε ότι αφορά τους συμβολισμούς, το έχουμε καταλάβει: είναι αρτίστες.

Τα σημαντικά, φυσικά, πρόκειται να ανακοινωθούν στο τέλος της τριήμερης επίσκεψης. Διότι αν επρόκειτο μόνο για ζητήματα ενδοκορεατικών σχέσεων, θα είχαν λυθεί προ πολλού. Υπάρχει, όμως, ο «κανίβαλος στο δωμάτιο»: η Ουάσιγκτον.

Οι ενδείξεις συγκλίνουν πως ένα απ’ τα βασικά στοιχεία αυτής της φάσης θα είναι διάφορα πρακτικά βήματα αμοιβαίας αποστρατιωτικοποίησης. Ο κοινός τόπος πίσω απ’ αυτά τα βήματα είναι πως όσο περισσότερα τέτοια γίνουν ανάμεσα στις δύο κορέες, τόσο περισσότερο θα δυσκολεύεται πρακτικά ο αμερικανικός μιλιταρισμός.

Το άλλο βασικό θα είναι η οικονομική συνεργασία. Εδώ ο «κανίβαλος» είναι οι αμερικανικές κυρώσεις· και θα είναι ενδιαφέρον το πως σκοπεύουν να κινηθούν οι δύο κορεατικοί καπιταλισμοί όταν είναι δεδομένο πως η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να κάνει πίσω στις οικονικές τιμωρίες.

Συρία

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Σε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη το μπλοκ της Αστάνα (με μπροστινούς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τους Putin και Erdogan) έφτιαξε μια «ενδιάμεση λύση» για τον θύλακα του Idlib: την δημιουργία μιας “αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης” στην περίμετρο του θύλακα, πλάτους από 15 ως 20 χιλιόμετρα, με αμοιβαία οπισθοχώρηση τόσο του συριακού στρατού όσο και όλων των αντικαθεστωτικών ενόπλων – κυρίως των proxies του Ριάντ. Στο χάρτη πάνω, η λεπτή πράσινη γραμμή αντιστοιχεί στα προηγούμενα «σύνορα», ενώ οι δύο ροζ γραμμές στα όρια της «ζώνης». Σ’ αυτήν την ζώνη θα περιπολούν μόνο ο τουρκικός και ο ρωσικός στρατός. Επιπλέον, από κοινού θα αναλάβουν την προστασία των δρόμων Aleppo – Latakia και Aleppo – Hama, ώστε να εξασφαλιστεί η κυκλοφορία… Ο συνδυασμός αυτών των δύο ρυθμίσεων (εφόσον υλοποιηθούν) σημαίνει ότι οι proxies του Ριάντ θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν βόρεια απ’ τον δρόμο Aleppo – Latakia, αφού αν μείνουν στη νότια πλευρά του θα είναι περικυκλωμένοι απ’ τον ρωσικό στρατό.

Είναι καταρχήν εύλογο ότι το κύριο βάρος εφαρμογής αυτής της συμφωνίας πέφτει στην Άγκυρα: είτε θα πείσει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τους proxies να υποχωρήσουν / αποχωρήσουν, είτε – αν αρνηθούν – θα πρέπει να τους καταστείλει· και αυτό, πρακτικά, δεν είναι εύκολο. Υποθέτουμε ωστόσο ότι το τουρκικό καθεστώς έχει πάρει τα μέτρα του.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι οποιονδήποτε σχεδιασμό κι αν είχε ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ για το θέμα, με «χημικά» ή χωρίς, αναγκαστικά θα τον βάλει στην άκρη. Υποτίθεται πως η συμφωνία έγινε «για το καλό των αμάχων», συνεπώς δεν θα γίνουν μάχες, και σίγουρα όχι βομβαρδισμοί πόλεων (εκτός απροόπτου;).

Τι θα κάνουν τα βομβαρδιστικά των φιλάνθρωπων;

Πες μου ύαινα την τύχη μου, πες το ριζικό μου!

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Σε κάθε περίπτωση: μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, η ελληνική «φρεγάτα Έλλη», που είναι σε αποστολή μαντρόσκυλου έξω απ’ τις συριακές ακτές για χάρη των ελληνικών εθνικών συμφερόντων αλλά και εκείνων της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, μαζί με την ολλανδική «De Ruyter» και την καναδική «Ville de Quebec», παρέα μ΄ ένα αμερικανικό υποβρύχιο φορτωμένο πυραύλους tomahawk, μπορεί να γυρίσει σπίτι – έτσι δεν είναι; Το μπλοκ της Αστάνα ευχαριστεί το νατο για την ετοιμότητά του, και εύχεται “καλά χριστούγεννα”.

Ή όχι; Πείτε μας λυσσασμένα εθνοπατριωτικά τετράποδα: ποιος είναι ο ομορφότερος στην ανατολική Μεσόγειο;

(Πείτε μας λυσσασμένα: πόσο αυτοκέφαλο είναι το παπαδαριό στην ουκρανία;)

Νεύρα πάνω στα νεύρα;

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Αν δεν ήταν το αμερικανικό υποβρύχιο τότε ήταν (δεν χωράει «κολοκυθιά»!) ισραηλινά πολεμικά (κάποιοι λένε ότι ήταν 4, όμως σίγουρα δεν τα είδαν με τα ματάκια τους…). Η χθεσινοβραδινή πυραυλική επίθεση στη Latakia, στην Tartus, στην Homs και στη Hama θα μπορούσε να μείνει διακριτικά ορφανή ελλείψει πιασάρικης νομιμοποίησης. Ακόμα και η πολιτική εκπρόσωπος του υαινισμού, η Nikki Haley, μπορεί να δυσκολευτεί να βρει ποιοι τιμωρήθηκαν και γιατί. Όμως δίπλα στις ρωσικές βάσεις; Έτσι; Ξανά: Δίπλα στις ρωσικές βάσεις;

Το γεγονός ότι στην αντιμετώπιση της επίθεσης ενεπλάκη η ρωσική αεράμυνα (οι S-400 δηλαδή) και οι φήμες ότι κτυπήθηκαν 2 απ’ τα αεροπλάνα της επίθεσης, δεν είναι κάτι που, υποχρεωτικά, θα το διαλαλήσει επίσημα η Μόσχα. Δεν θα το διαλαλήσει, αλλά θα το ερμηνεύσει: η επίθεση έγινε μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας για το Idlib.

Είναι κανένας που έχει πρόβλημα μ’ αυτήν; Χμμμμ…

Δεν είναι παιχνίδι, ε; Σας φαίνονται αυτά μακρινά; Με τι ανταλλάγματα (που θα έλεγαν και οι ιερείς του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού) θα δεχόσασταν ότι δεν είναι;

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, απ’ τα βασικά: Λόλα να ένα μήλο. Έλλη να ένας πύραυλος…