Tag: ηπα

Ελληνοϊσραηλινή συμμαχία

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Αυτή η πραγματικότητα θα ήταν υπεραρκετή για έναν μαζικό αγώνα διαρκείας υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης και εναντίον του ισραηλινού ρατσισμού / φασισμού / μιλιταρισμού. Ακόμα κι αν το ελληνικό κράτος ήταν παντελώς άσχετο. Αλλά δεν είναι…

Γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό αυτό το πολιτικό καθήκον (για όποιον / όποια έχει ακόμα αίμα και όχι σκατά ή ιδεολογία στο αίμα του / της) επειδή η Αθήνα υποστηρίζει το ισραηλινό απαρχάιντ – έχοντας συνάψει μια αιμοβόρα συμμαχία με το Τελ Αβίβ. Κι αν μπορεί να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη επιτακτικότητα: η συμμαχία αυτή είναι του 4ου παγκόσμιου πολέμου!… Που σημαίνει πως η ελληνική συναίνεση, υποστήριξη στη σφαγή των παλαιστινίων είναι, απλά, μια «πρώτη φάση» του αίματος.

‘Εχουμε υποστηρίξει ότι η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία είναι ακόμα πιο καννιβαλική απ’ την ελληνο-σερβική, στο πρώτο μισό των ‘90s, στη σφαγή των βοσνίων. Αν κάποιος «δει» την δεύτερη εκ των υστέρων, με χρονική απόσταση, σαν κάτι που «ολοκληρώθηκε», αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η πρώτη είναι στην αρχή της, και ότι το αιματηρό «μεγαλείο» της είναι όλο μπροστά, θα νομίσει ότι η γνώμη μας είναι υπερβολική. Είναι ένα βολικό συμπέρασμα! Στην πράξη, σαν ανταγωνιστικό ρεύμα στα ‘90s, δεν κάναμε τίποτα όταν η σφαγή των βοσνίων βρισκόταν σε εξέλιξη… Oπότε μπορούμε τώρα να κάνουμε λιγότερα απ’ το τίποτα, αφού η σφαγή των παλαιστινίων είναι μεν επίσης σε εξέλιξη, αλλά «μικρότερη»… ε; Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης!… Όταν όλα τελειώσουν, θα μπορούμε να πάρουμε θέση άνετα και εκ του ασφαλούς…

Όμως ακόμα και στην κορύφωσή της η ελληνο-σερβική φιλία δεν περιλάμβανε «εκπαίδευση» των σερβοφασιστών δολοφόνων· περιλαμβάνει όμως η ελληνο-ισραηλινή διαρκείς στρατιωτικές ασκήσεις / εκπαίδευση για τους φονιάδες του ισραηλινού στρατού. Το γεγονός ότι απ’ το ’92 ως το ’95 ο ελληνικός μικροαστισμός, απ’ την άκρα δεξιά ως το μεγαλύτερο μέρος της άκρας αριστεράς, συμφωνούσε ότι «η λύση είναι μία / σύνορα με την σερβία» δεν συνεπάγεται καθόλου πως η τωρινή έλλειψη «λαϊκής κινητοποίησης» υπέρ της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι δείκτης «μικρότερης σημασίας». Ή «μικρότερης έντασης».

Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει! Στην ελληνο-σερβική συμμαχία η διακύβευση ήταν η μοιρασιά του εδάφους του μακεδονικού κράτους, κι αυτό μπορούσε να γίνει απτό απ’ την μικροαστική μάζα των ντόπιων λακέδων. Στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία (που περιλαμβάνει επίσης usa και αιγυπτιακή χούντα) η διακύβευση είναι ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου, αέρα, θάλασσας και βυθών, κάτι που είναι «μακρυά» απ’ την μέση μικροαστική εμπειρία. Ενώ, όμως, η μοιρασιά του μακεδονικού κράτους ήταν υπόθεση ενός «περιφερειακού πολέμου» στον οποίο ο ελληνικός στρατός πόνταρε στην υπεροχή του, και άρα η «λαϊκή συμμετοχή» ήταν μια εύκολη στράτευση / ώθηση, ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου είναι υπόθεση παγκοσμίου πολέμου, με ολοφάνερη την κατωτερότητα του ελληνικού στρατού. Εδώ η επιδίωξη μιας προκαταβολικής μαζικής «εθνικής συγκατάθεσης» με την μορφή συλλαλητηρίων, βρωμάει τόσο έντονα αβεβαιότητες και κινδύνους, ώστε είναι προτιμότερο ο «λαϊκός παράγοντας» να τρέφεται με προσεκτικά επιλεγμένες μπουκιές ελληνικού ιμπεριαλισμού: λίγο «πετρέλαια», λίγο «κυπριακό», αρκετό «ελληνοαμερικανικό έρωτα» και υπόγειο ως τώρα μιλιταρισμό…

Χωρίς συνθήματα του είδους “η Μεσόγειος είναι η ψυχή μας”…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Οι γενιές που είναι σήμερα από 60 έως 20 χρονών δεν κατάλαβαν (οι μεγαλύτερες δεν ήθελαν) τον ελληνικό ιμπεριαλισμό όπως εκδηλώθηκε στα ‘90s, πρώτα κατά του μακεδονικού και του αλβανικού κράτους (σαν «ελληνο-σερβική συμμαχία”) και στη συνέχεια κατά του τουρκικού (δίπλα στους αμερικανικούς, ευρωπαϊκούς και ρωσικούς σχεδιασμούς, και υπό την προϋποθεση της διάλυσής του). Όσοι / όσες κατάλαβαν τελικά το έκαναν αργά (έως πολύ αργά) και μετά από σκληρή και επίμονη πολιτική δουλειά μιας χούφτας ανθρώπων. Στη συγκεκριμένη ιστορική φάση η συνείδηση ήρθε αργά, όταν – ουσιαστικά – δεν μπορούσε (και δεν χρειαζόταν) να παίξει κάποιον πρακτικό ρόλο εμποδίου.

Τώρα το ζήτημα είναι ακόμα πιο δύσκολο για την μέση «συνείδηση» (σε πολλά εισαγωγικά). Η απόσταση απ’ τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είναι μεγάλη, ενώ ο 3ος βιώθηκε σε μεγάλο μέρος σαν εμφύλιος. Για κανέναν απ’ τους δύο δεν διαμορφώθηκε η πολιτική / ταξική ανταγωνιστική συνείδηση ότι η συμμετοχή των ντόπιων αφεντικών ήταν έκφραση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων τους, πρώτα και κύρια. Αντίθετα, σαν κυρίαρχη «ερμηνεία» απέμεινε εκείνη της εθνικιστικής αριστέρας (ένα μέρος της κυβερνάει σήμερα): το ελλαδιστάν συμμετείχε σ’ αυτούς τους παγκόσμιους πολέμους όχι επειδή τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είχαν αυτοτελή καπιταλιστικά / γεωπροσοδικά / ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και προσανατολισμούς, αλλά λόγω «εξάρτησης»…

Ποιος, λοιπόν, 4ος παγκόσμιος; Ποια ελληνο-ισραηλινή-αιγυπτιακή συμμαχία σαν επιλογή του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους και σαν τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Ποια υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης όχι για λόγους «ανθρωπισμού» αλλά σαν αντι-ιμπεριαλιστική / αντι-φασιστική στάση στο ελλαδιστάν σήμερα; Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Το λέει η «λαϊκή σοφία», το λέει και ο κινηματικός κομφορμισμός: σιγά μην τρέχουμε για κάτι που μας ξεπερνάει τόσο!! Καλύτερα να ασχολούμαστε με τίποτα μικρά και εύκολα!.. Του χεριού μας…

Πράγματι. Ο αυθεντικός αντι-ιμπεριαλισμός (τόσο στα μέρη μας όσο και οπουδήποτε αλλού), το αδιαπραγμάτευτο μέτωπο δηλαδή απέναντι στα (καθε φορά) ντόπια αφεντικά, τα συμφέροντα και τους συμμάχους τους, ποτέ δεν ήταν βόλτα – στο – πάρκο! Ούτε αναλυτικά / θεωρητικά, ούτε πρακτικά. Πότε δεν ήταν εύκολη πολιτική δουλειά και δράση.

Κι ωστόσο: οι καιροί απαιτούν δύσκολα! Απαιτούν δύσκολα και τα απαιτούν από πολλούς… Όσο για εκείνους που βολεύονται να φοβούνται ή να βαριούνται; Ας το έχουν υπόψη τους: σε τέτοιες συνθήκες, εκ των πραγμάτων, ο φόβος ή η βαρεμάρα δουλεύει για τους ταξικούς εχθρούς μας…

Κι αυτό το πληρώνουν αργά ή γρήγορα, άμεσα ή έμμεσα, ακόμα και οι φοβισμένοι ή οι οκνηροί…

Μια τρύπα ή ένα γκρέμισμα;

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Απορρίπτουμε την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης!!! Μ’ αυτήν την πρόταση το ψόφιο κουνάβι τέλειωσε την χθεσινή ομιλία του στη γενική συνέλευση του οηε. Μια ιστορική δήλωση που, είμαστε σίγουροι, γέμισε με χαρά τις καρδιές και τα μυαλά όλων των εχθρών της παγκοσμιοποίησης. Οπωσδήποτε και στα μέρη μας (είναι παρά πολλοί και εκλεκτοί – πολιτικά μιλώντας πάντα…). Επιτέλους άργησε αλλά ήταν δίκαιο και έγινε: η “αντιπαγκοσμιοποίηση” σαν αίτημα εκατοντάδων χιλιάδων πρωτοκοσμικών βρήκε τον ιδανικό της ηγέτη!! Όπως, εξάλλου, και το ιδανικό ιδεολογικό πλαίσιό της: τον εθνικισμό…

Είπε κι άλλα ο “ηγέτης της αντιπαγκοσμιοποίησης”. Όπως, για παράδειγμα, ότι θα συνεχίσει να επιβάλει κυρώσεις στην Τεχεράνη. Μόνο που…

Μόνο που με ευκαιρία την ίδια γενική συνέλευση, στη Ν. Υόρκη, συναντήθηκαν υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι εκείνων που έχουν υπογράψει την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν: του ιράν φυσικά, αλλά και της αγγλίας, της γερμανίας, της ρωσίας, της κίνας – και της ε.ε. σα σύνολο.

Κι αφού συμφώνησαν, η κυρά Federica Mogherini (επίτροπος εξωτερικών της ε.ε.) και ο κυρ Javad Zarif (υπ.εξ. του ιράν), δίπλα δίπλα, ανακοίνωσαν (στα αγγλικά και στα farsi) κάτι εντελώς «αντιπαγκοσμιοποιητικό»: τον τρόπο που θα παρακάμψουν τις αμερικανικές κυρώσεις στο μεταξύ τους εμπόριο!! Την από κοινού δημιουργία ενός «οχήματος ειδικού σκοπού» (όχι, δεν είναι τροχοφόρο! είναι κάτι ανάμεσα σε ταμείο και τράπεζα…) που θα διεκπεραιώνει όλες τις πληρωμές και τις συναλλαγές ανάμεσα στην ε.ε. και το ιράν, παρακάμπτωντας το διεθνές swift, το οποίο ελέγχει η Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για σημαντική εξέλιξη. Δεν βγάζει γλώσσα μόνο στην αποχώρηση της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν· ούτε μόνο στις αντι-ιρανικές κυρώσεις, στο εμπόριο πετρελαίου ή ότιδήποτε άλλο. Προκαλεί τον διεθνή (παγκόσμιο) κύκλο κυκλοφορίας / αξιοποίησης του δολαρίου: οι συναλλαγές (ξεκινώντας απ’ τις τιμολογήσεις) του ευρω-ιρανικού «οχήματος ειδικού σκοπού» θα γίνονται σε ευρώ και σε στερλίνες… Σ’ αυτά τα νομίσματα θα τιμολογείται και θα γίνεται και η αγορά του ιρανικού πετρελαίου… Και αυτή η πρόκληση δεν γίνεται απ’ τους στοχοποιημένους απ’ το αμερικανικό δόγμα εθνικής ασφάλειας «αναθεωρητές» (ρωσία, κίνα) αλλά απ’ την ε.ε.

Το γεγονός ότι μια διαδικασία που είχε παγκοσμιοποιηθεί (η εκκαθάριση των διεθνών συναλλαγών μέσω του swift) αρχίζει να κομματιάζεται και, καθώς σπάει σε κομμάτια, ξεφεύγει απ’ τον αμερικανικό έλεγχο, είναι tres antiglobal!!! Κανονικά η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να το υποδεχθεί με πανηγυρισμούς… Αλλά δεν πρόκειται. Η απόφαση που ανακοινώθηκε μετά απ’ την συμφωνία αυτών των καθόλου αδιάφορων καπιταλιστικών κρατών (άσχετα με το αν θα χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο «όχημα…» και η Μόσχα και το Πεκίνο ή ακολουθήσουν άλλη μέθοδο) μπορεί να επαναληφθεί εύκολα όσες φορές χρειαστεί, απ’ όσους ενδιαφέρονται. Και οι ενδιαφερόμενοι αυξάνονται.

Όσα κράτη βγαίνουν απ’ τον δολαριακό κύκλο αχρηστεύουν πολλά απ’ τα «τιμωρητικά» όπλα της Ουάσιγκτον. Θεωρητικά το αμερικανικό καθεστώς έχει ακόμα ένα όπλο: να επιβάλει κυρώσεις κατά των κεντρικών τραπεζών των κρατών που συμμετέχουν στο «όχημα ειδικου σκοπού…» «τιμωρώντας» πια όχι την μία ή την άλλη επιχείρηση αλλά την γερμανία, την αγγλία, την γαλλία, την ισπανία, την ιταλία, κλπ… Αλλά αυτό είναι «πυρηνικό όπλο» για τον διεθνή χρηματοπιστωτισμό: αν η Ουάσιγκτον προχωρήσει έτσι, τότε το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά κράτη θα αποχωρήσουν απ’ το swift – και θα συγκεντρωθούν σε διάφορες «αλάνες» (της διεθνούς χρηματο-πιστωτικής κυκλοφορίας) κοροϊδεύοντας τους γιάνκηδες.

Τελευταίο αλλά καθόλου ασήμαντο: το «όχημα ειδικού σκοπού» θα καλύπτει κι όσους θέλουν να κάνουν δουλειές στο ιράν… Μήπως γι’ αυτό διάφορα ονομαστά ευρωπαϊκά καπιταλιστικά μαγαζιά, γερμανικά και γαλλικά κυρίως, δήλωσαν τόσο εύκολα ότι «σταματούν τις δουλειές στην Τεχεράνη»; Επειδή θα τις κάνουν undercover και μακριά απ’ τα αμερικανικά ραντάρ;

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Η εγκατάσταση στη συρία του πιο πλήρους (ως τώρα) ρωσικού συστήματος αεράμυνας (ένα σετ από S-300 και S-400 αλλά και μικρότερου βεληνεκούς πυραύλους) πρώτης γραμμής· και η δηλωμένη επέκταση του ηλεκτρονικού πολέμου σε μια ζώνη της ανατολικής Μεσογείου που εκτείνεται ως τα νότια της κύπρου, δεν είναι η τελευταία λέξη στην αναμέτρηση σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Είναι οπωσδήποτε μια σοβαρή κλιμάκωση, που ξεκίνησε απ’ την έμμεση ισραηλινή κατάρριψη του Il-20. Δεκαπέντε ρώσοι στρατιώτες νεκροί κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι κάτι καθόλου αμελητέο.

Ας θυμίσουμε – επειδή γενικά υπάρχει αδύνατη μνήμη:

– Ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είναι πλέον τριτεύον στοιχείο της αναμέτρησης στη μέση Ανατολή.

– Ο πόλεμος έχει μετατραπεί, και κλιμακώνεται σ’ αυτή την μορφή του, σαν πόλεμος μεταξύ κρατών. Δαμασκός, Τεχεράνη, Μόσχα, Άγκυρα (και στο βάθος Πεκίνο) βρίσκονται απ’ την μια μεριά· Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον, Ριάντ και Αθήνα βρίσκονται απ’ την άλλη.

– Η αναβάθμιση / κλιμάκωση των τελευταίων ημερών και η δημιουργία de facto «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» απ’ την Μόσχα στην ανατολική Μεσόγειο είναι too much για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. (Τα ραντάρ των S-300 θα βλέπουν τα ισραηλινά πολεμικά απ’ την στιγμή της απογείωσής τους…) Θα πρέπει να αντιδράσουν (και θα το κάνουν) αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε πως.

– Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, όπως και το νοτιοκυπριακό, είναι σύμμαχοι τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Τελ Αβίβ. Θα χρειαστούν οι υπηρεσίες της Αθήνας και της Λευκωσίας; Θα τρέξουν να τις προσφέρουν μόνες τους;

Ο αρχισύμβουλος εθνικής ασφάλειας Bolton πρόλαβε να δηλώσει ήδη ότι «η παράδοση των S-300 είναι μεγάλο λάθος» επειδή θίγει το ισραηλινό δικαίωμα «αυτοάμυνας κατά του ιράν» (ως τον Ειρηνικό κι ακόμα μακρύτερα…). Μάλλον αμήχανη δήλωση, αλλά ο Bolton δεν είναι για περισσότερα…

Η πρώτη επίσημη αντίδραση του Τελ Αβίβ αναμένεται σήμερα. Ωστόσο πριν κάτι μήνες ο φίλος των ελλήνων mad dog Avigdor Liberman, υπ.αμ. του Τελ Αβίβ, είχε δηλώσει πως “αν κάποιος κτυπήσει τα αεροπλάνα μας θα τον καταστρέψουμε. Μας είναι αδιάφορο αν θα είναι με S-300 ή με S-700”… Τώρα θα πρέπει να το ξανασκεφτεί αυτός ο σκληρός πρώην πορτιέρης…

Τι είπαμε ότι κάνουμε εμείς; Κοιτάμε;

(Παρένθεση, για την ντόπια εθνικιστική / ιμπεριαλιστική πανούκλα. Όταν στις 24 Νοέμβρη του 2015 τουρκικό πολεμικό κατέρριψε ένα ρωσικό Su-24 στα βόρεια σύνορα συρίας – τουρκίας όλη η πατριωτική σοφία, ανώνυμη κι επώνυμη, επί μήνες, ήταν σίγουρη ότι η Μόσχα θα επιτεθεί στην Άγκυρα… Κάποιοι πιο προχώ έβλεπαν, κιόλας, ότι το «ξανθό γένος» μετά την νίκη του θα κάνει δώρο την Istanbul στο «μαλλιαρό γένος».

Δεν θα ακούσετε ούτε θα διαβάσετε τίποτα παρόμοιο τώρα. Η πιο σοβαρή (απ’ την άποψη των νεκρών) κατάρριψη του Il-20 με ευθύνη του Τελ Αβίβ «δεν θα οδηγήσει σε πόλεμο»…. Γιατί; Έτσι! Επειδή το ισραήλ είναι σύμμαχος του ελλαδιστάν…

Πόσο εύκολα χωνεύονται τα σκατά του ντόπιου ιμπεριαλισμού; Πόσο εύκολα;)

Μέση Ανατολή 4

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Στο βαθμό που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ δεν καταφέρει να εμποδίσει την εγκατάσταση των S-300 στη δυτική συρία, θα γίνει δυσκολότερο να «κτυπήσει» με αφορμή το Idlib, αν κάτι τέτοιο «χρειαστεί».

Θα χρειαστεί όμως; Δύο απ’ τις οργανώσεις των αντικαθεστωτικών στο Idlib, η Jaysh al-Izza και η κάπως μεγαλύτερη National Front for Liberation δήλωσαν ότι εγκρίνουν την ρωσο-τουρκική συμφωνία, και πως νοιώθουν μεγάλη αγάπη για τους «αδελφούς τούρκους». Λογικό αφού πρόκειται για οργανώσεις που έχουν δημιουργηθεί και εξοπλιστεί απ’ τις τουρκικές υπηρεσίες τους τελευταίους μήνες.

Μία άλλη οργάνωση, σχετικά μικρή, η Horas al-Din, ανήκει στους proxies του άξονα, και απέρριψε ήδη σαν «προδοσία» και «συνωμοσία» την συμφωνία. Απομένει η σημαντικότερη, μακράν μεγαλύτερη σε μέγεθος και εμπειροπόλεμη Hayat Tahrir al-Sham, το μόνο υπολογίσιμο «εργαλείο» του Ριάντ που έχει απομείνει στη συρία. Η οργάνωση αυτή δεν έχει κάνει ακόμα επίσημη ανακοίνωση για την δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης… Κι όλοι καταλαβαίνουν το γιατί: οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες δίνουν τον «υπερ πάντων αγώνα» για να πείσουν την ηγεσία της να την δεχτεί· εγκαταλείποντας, ουσιαστικά, τα προηγούμενα αφεντικά της για τα καινούργια απ’ την Άγκυρα…

Εννοείται πως το τουρκικό καθεστώς δεν μένει μόνο στα λόγια, αφού η HTS μπορεί κάλιστα να αξιοποιήσει αυτόν το «κενό» χρόνο των διαπραγματεύσεων, για να εξοπλιστεί καλύτερα… «Φορτώνει» διαρκώς τα 12 φυλάκια / παρατηρητήριά της με στρατό, τεθωρακισμένα, τανκς και λοιπά, έτσι ώστε να δημιουργήσει έναν «πειστικό» ατσάλινο κλοιό στον θύλακα το Idlib… Για την περίπτωση που η HTS δεν πεισθεί…

Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Το μπλοκ της Αστάνα έχει παραχωρήσει τον έλεγχο (και την όποια καταστολή χρειαστεί) στον θύλακα του Idlib στην Άγκυρα, με την ρωσική αεροπορία σε επικουρική διαθεσιμότητα. Το φιλοτουρκικό πεζικό του θύλακα (οι οργανώσεις που αναφέραμε στην αρχή) εξοπλίζεται κι αυτό, in case of…

Ανατολική ασία

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Ενόσω αυτά συμβαίνουν στα δυτικά του ενιαίου μετώπου αντιπαράθεσης Μεσόγειος – Ειρηνικός, στα ανατολικά το Πεκίνο επέλεξε τελικά μια συμβατική απάντηση στους πρόσφατους αμερικανικούς δασμούς: την επιβολή δασμών σε αμερικανικές εισαγωγές αξίας 60 δισεκατομυρίων δολαρίων. Πρόκειται γι’ αυτό που το ψόφιο κουνάβι έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα οδηγήσει σε δασμούς και στις υπόλοιπες εισαγωγές απ’ την κίνα, αξίας 267 δισεκατομυρίων δολαρίων.

Στην Ουάσιγκτον οι ψοφιοκουναβικοί πανηγυρίζουν, δηλώνοντας ότι θα γονατίσουν την κίνα, και θα την αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις τους. Είναι οι μόνοι σίγουροι· ακόμα και εντός ηπα…

Ταυτόχρονα το μιλιταριστικό τμήμα του αμερικανικού καθεστώτος ανακοίνωσε ότι μαζί με την ιαπωνία, την αυστραλία και την νέα ζηλανδία, είναι έτοιμο να ξεκινήσει την επιβολή ανεπίσημου θαλάσσιου αποκλεισμού στη βόρεια κορέα μέσω «επιθετικού ελέγχου» στα φορτία διάφορων πλοίων… μη και παραβιάζουν τις κυρώσεις.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται: αύξηση της έντασης με το Πεκίνο και την Μόσχα. Μια παραλλαγή της πρόσφατης ισραηλινής τακτικής με το Il-20, με τα ίδια μέσα (στρατιωτικά πλοία και αεροπλάνα), αυτή τη φορά με μάσκα τις αποφάσεις του οηε.

(Ο Moon δεν συναντήθηκε χτες με το ψόφιο κουνάβι. Σήμερα ίσως μάθουμε τι ψάρια θα πιάσει…)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη. Συνδέεται η (προχθεσινή) πολύνεκρη ένοπλη επίθεση σε παρέλαση των “φρουρών της επανάστασης” στην ιρανική Ahvaz με την ισραηλινή εμπλοκή στην κατάρριψη του ρωσικού Il-20· και, κατά συνέπεια, με το γεγονός ότι η διαχείριση του μπλοκ της Αστάνα στο πρόβλημα του Idlib δεν επιτρέπει (τουλάχιστον προς το παρόν) δράση του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ;

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτή τη σύνδεση, εκτός απ’ την χρονική σύμπτωση. Ωστόσο το ιρανικό καθεστώς ξέρει – εδώ και πολύ καιρό – ότι οι επιτυχίες του τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία θα αντιμετωπιστούν με έναν «πόλεμο τριβής» που θα προέρχεται απ’ τα δυτικά του σύνορα. Το ρήμα «αντιμετωπιστούν» παραπέμπει σε κάποιο «αντίπαλο υποκείμενο»· και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιο είναι αυτό. Στο κάτω κάτω όταν στην Ουάσιγκτον μιλάμε κάθε τρεις και λίγο για «ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος» και στο Τελ Αβίβ για «εξαφάνισή του με πυρηνικά όπλα» είναι παιδαριώδες το να απορεί κανείς για το αν αυτά τα κράτη (συν εκείνο του σαουδάραβα τοξικού) χρησιμοποιούν «πιο ήπιες» τακτικές. Του είδους αντάρτικες οργανώσεις ενόπλων είτε κουρδικής είτε αραβικής προέλευσης.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, μετά το «τραγικό ατύχημα» με τους 15 νεκρούς του Il-20, είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει αρκετά αυστηρά προς την μεριά του ισραηλινού, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι (γενικά μιλώντας) πρώτη προτεραιότητά του. Το ρωσικό υπ.αμ. ξανακατηγόρησε χτες το Τελ Αβίβ πως όχι μόνο σκόπιμα καθυστέρησε να ενημερώσει για την επίθεση που είχε ξεκινήσει, αλλά πως επίσης σκόπιμα είπε ψέμματα για το που θα γινόταν. Συγκεκριμένα ο εκπρόσωπος τύπου στρατηγός Igor Konashenkov υποστήριξε σε συνέντευξη τύπου πως η (μόλις ένα λεπτό πριν) ισραηλινή «ενημέρωση» ήταν για επίθεση στα βόρεια της συρίας· και όχι στα δυτικά, όπου και έγινε.

Είναι βάσιμοι οι ρωσικοί ισχυρισμοί; Ναι. Για ένα λόγο: είναι γνωστή η τακτική του ισραηλινού μιλιταρισμού να οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, ελπίζοντας ότι θα «καθαρίσει» (με τις αμερικανικές πλάτες). Το πιθανότερο είναι ότι η Μόσχα δεν θα αρχίσει να καταρρίπτει τα ισραηλινά πολεμικά. (Θα μπορούσαν να το κάνουν όμως δικοί της τεχνικοί της αντιπυραυλικής άμυνας, κάτω από την συριακή σημαία).

Αρκεί να εγκατασταθούν S-300 στη συρία.

Κρίση / αναδιάρθρωση

Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη. Όταν αναγγέλεται το επόμενο ξέσπασμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης είναι, άραγε, πιθανό να μην συμβεί; Δεν ισχύει πως οι ειδικοί του καπιταλισμού γενικά δεν προβλέπουν τα “μοιραία γεγονότα”;

Οι δυσοίωνες προγνώσεις μαγαζιών σαν την Morgan Stanley ή την Goldman Sachs θα μπορούσαν, ωστόσο, να αποδειχθούν αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Πάντως είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις καπιταλιστικές διαδικασίες, κι έτσι θα άξιζε να τις έχει κανείς υπόψη του.

Τι προβλέπουν λοιπόν; Ότι έρχεται η ώρα της κατάρρευσης όχι των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης και άρα της αγοράς ακινήτων (η εκκίνηση του ξεσπάσματος του 2007 / 2008) αλλά των επιχειρηματικών δανείων. Και, κατά συνέπεια, των ίδιων των εταιρειών μαζί με τα χρέη τους. Γιατί κάνουν τέτοιες ανησυχητικές προβλέψεις οι αμερικάνοι αρχιτραπεζίτες; Επειδή στη διάρκεια της 8χρονης «ποσοτικής χαλάρωσης», (2009 – 2017) με τα μεθοδικά συγκρατημένα χαμηλά επιτόκια, χιλιάδες επιχειρήσεις (αμερικανικές και μη) πήραν φτηνά δάνεια, διπλασιάζοντας τον (συνολικό) επιχειρηματικό δανεισμό – σε σχέση με το 2007. Και τώρα, εκτός απ’ τα υπόλοιπα, ξεδιπλώνεται και “εμπορικός πόλεμος”…

Ταυτόχρονα οι κεντρικές τράπεζες (ξεκινώντας απ’ την fed) προσπαθούν να «επαναπατρίσουν» τον ωκεανό «φτηνού χρήματος» ανεβάζοντας τα επιτόκια. Αυτό σημαίνει πως οι λιγότερο αποδοτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να «γυρίσουν» τα δάνειά τους: θα δανείζονται ακριβότερα για να καλύψουν παλιότερα φτηνά δάνεια. Είναι αυτό που συμβαίνει ήδη σε διάφορους «περιφερειακούς» καπιταλισμούς, μαζί με την υποτίμηση των εθνικών νομισμάτων τους. Ένα ποσό επιχειρηματικών δανείων πάνω από 1,3 τρισεκατομύρια δολάρια (το 20% του συνόλου) λήγει ως το 2020· και θα «γυρίσει» πιο ακριβά. Πόσα μαγαζιά θα το αντέξουν;

Ένας γνήσιος νεοφιλελεύθερος θα χαιρόταν: επιτέλους να καθαρίσει η «αγορά» απ’ τα όχι αποδοτικά κεφάλαια (: επιχειρήσεις). Και ένας πυρομανής θα χαιρόταν, επίσης, με μια φωτιά στο δάσος: επιτέλους να καθαρίσει το βουνό απ’ τα ξερόκλαδα… Το πρόβλημα είναι, όμως, ευρύτερο: η πιθανή κατάρρευση / χρεωκοπία επιχειρήσεων να συμπαρασύρει και ασφαλιστικές επιχειρήσεις· κι αυτές, με τη σειρά τους, τράπεζες (που έτσι κι αλλιώς είναι εκτεθειμένες σε επιχειρηματικά δάνεια).

Πέρα απ’ τα υπόλοιπα είναι εύλογο ότι οι δανειστές που θα χάνουν απ’ τις επιχειρηματικές χρεωκοπίες θα στραφούν αλλού για να ρεφάρουν. Και ένα βασικό απ’ τα «αλλού» είναι οι κρατικοί δανεισμοί. Οι φλύαροι τενεκεδένιοι και λοιποί ντόπιοι διαχειριστές ας ετοιμάζονται γι’ αυτό που δεν μπορούν να εμποδίσουν: το κακόφημο ελληνικό μαγαζί δεν θα βρει «απάνεμο λιμάνι» στην επερχόμενη χρηματοπιστωτική τρικυμία.

Κι ο θρυλικός κουμπαράς (το λεγόμενο «μαξιλάρι» – για τους υπνοβάτες· «σωσίβιο» λειτουργικά) έχει προβλεφτεί μόνο για διετή διάρκεια…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη. Από σήμερα ο νοτιοκορεάτης Moon, και για τις 3 ημέρες που θα βρίσκεται στη Ν. Υόρκη για την συνέλευση του οηε, θα προσπαθήσει να ξαναρυμουλκήσει το ψοφιοκουναβιστάν στα νερά της κορεατικής γοητείας. Σήμερα θα τα πει στο ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως – και θα τα πει ωραία, αυτό είναι το μόνο σίγουρο…

Το “τυράκι” είναι το κλείσιμο των εγκαταστάσεων παραγωγής εμπλουτισμένου ουρανίου στο Yongbyon, που ανακοινώθηκε με την «διακήρυξη της Pyongyang». Κλείσιμο που όμως θα γίνει αν και εφόσον η Ουάσιγκτον δείξει έμπρακτα την καλή της θέληση…

Το αμερικανικό βαθύ κράτος επιμένει ωστόσο: «πρώτα η αποπυρηνικοποίηση και μετά τα υπόλοιπα» ξαναδήλωσε το υπ.εξ. του μέσω του εκπροσώπου του Heather Nauert πριν 4 μέρες. Που σημαίνει: πρώτα ξεβρακωθείτε ω βορειοκορεάτες, και μετά θα το σκεφτούμε αν θα σας βομβαρδίσουμε… Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, απ’ αυτό που μεθοδεύει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ.

Στην ατζέντα του Moon βρίσκονται δύο θέματα: να πείσει το ψόφιο κουνάβι να υπογράψει το (τυπικό) τέλος του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο ως το τέλος της χρονιάς· και να το πείσει να άρει μερικές τουλάχιστον απ’ τις κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ (ώστε να προχωρήσουν οι «δουλειές» που έχει στα σκαριά το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ).

Στην πραγματικότητα, και με δεδομένη την αμερικανική «αγωνία» για το τι θα συμβεί στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στον Ειρηνικό, αυτό που πρέπει να καταφέρει ο Moon είναι να πυροβολήσει το ψόφιο κουνάβι τα πόδια του! Έστω «κατά λάθος»… Το ότι η Ουάσιγκτον θέλει να βρίσκεται (ακόμα και τυπικά) σε εμπόλεμη κατάσταση απ’ την Πγιονγκγιάνγκ δεν οφείλεται σε αμέλεια των διαδοχικών αμερικάνων υπ.εξ. εδώ και δεκαετίες…. Είναι βασικό, δομικό στοιχείο της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (των βάσεων) τόσο στη νότια κορέα όσο και στην ιαπωνία. Αν δεν υπάρχει πόλεμος τότε προς τι οι στόλοι, τα βομβαρδιστικά και οι πεζοναύτες;

Ωστόσο, επειδή το τελευταίο που θα έλειπε απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σα σύνολο και σε κάθε κράτος χωριστά είναι ο ρεαλισμός, καθώς περνούν οι μήνες και η Ουάσιγκτον κάνει αυτό που είναι αναγκασμένη να κάνει (δηλαδή: τίποτα ουσιαστικό) υποθέτουμε πως αν δεν πεισθεί το ψόφιο κουνάβι (ή αν πει «ναι» και μετά «όχι») θα πρέπει να υπάρχει και κάποιο «σχέδιο Β». Εφαρμοστέο όχι σε δέκα τέρμινα, αλλά σύντομα… Γιατί από κάποιο σημείο και μετά, το ροκάνισμα του χρόνου που τόσο καλά έχει δουλέψει ως τώρα υπέρ του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, μπορεί να γυρίσει εναντίον του. Οι προβοκάτσιες είναι αστάθμητος παράγοντας· και, δυστυχώς, είναι εύκολο να επιστρατευτούν…

Κανένας δεν είναι στραβός για να μην βλέπει σε ποια φάση επιθετικότητας βρίσκεται το αμερικανικό καθεστώς: βάζει «τιμωρία» στο Πεκίνο επειδή ψωνίζει ρωσικά όπλα… και θα κάνει ειρήνη στην κορεατική χερσόνησο; Για ποιον λόγο; Για να μπορεί ο Kim να αγοράζει κινέζικα ή και ρωσικά, απ’ τα «απαγορευμένα»; Ή για να εκτοξευτούν παγκόσμια οι νοτιοκορεάτικες επιχειρήσεις (ανταγωνιστικές των αμερικανικών) τύπου samsung και hyundai αξιοποιώντας μαζικά την σαφώς φτηνή δουλειά των βορειοκορεατών εργατών και εργατριών;

Πολύ χλωμό…

Η αλυσίδα συναρμολόγησης

Κυριακή 23 Σεπτέμβρη. Μπορεί το ψοφιοκουναβιστάν να προσπαθεί να φρενάρει την κινεζική καπιταλιστική επέκταση υψώνοντας δασμούς στις κινεζικές εισαγωγές· πόσο, όμως, «made in china» είναι τα εμπορεύματα που στα αμερικανικά τελεωνεία γράφουν made in china;

Το χαρακτηριστικό παράδειγμα λέγεται iPhone. Τα iPhone ξεφορτώνονται στα λιμάνια ή στα αεροδρόμια των ηπα σαν εισαγωγή απ’ την κίνα, με εργοστασιακή τιμή (το 7 και το 7plus) 240 δολάρια. Πάνω σ’ αυτό το νούμερο είναι που κανονικά πρέπει να μπουν οι αντικινεζικοί δασμοί.

Ωστόσο το iPhone δεν κατασκευάζεται στην κίνα. Εκεί μόνο συναρμολογείται. Όλα τα βασικά (και ακριβά) συστατικά του, όπως η οθόνη αφής, τα chips μνήμης, οι μικροεπεξεργαστές και τα υπόλοιπα παράγονται από αμερικανικές, ιαπωνικές, νοτιοκορεατικές και ταϊβανέζικες εταιρείες, με ονόματα όπως Intel, Sony, Samsung και Foxconn. Τα εργοστάσια που τα φτιάχνουν βρίσκονται κυρίως στην ταϊβάν. Τα εξαρτήματα εισάγονται στην κίνα, συναρμολογούνται, και εξάγονται σαν “made in china” iPhones.

Κάποιοι έκατσαν να βρουν πόσα απ’ τα 240 δολάρια εργοστασιακή τιμή στα αμερικανικά σύνορα (τέλη του 2016) πηγαίνουν που, με βάση την γεωγραφική διασπορά της κατασκευής ενός iPhone. Και διαπίστωσαν ότι στις ηπα και στην ιαπωνία μένουν, βαριά βαριά, 68 δολάρια στην κάθε μία· στην ταϊβάν περίπου 48· κάτι λιγότερο από 17 δολάρια πάνε στη νότια κορέα· και στην κίνα μόνο 8,46 δολάρια, ή το 3,6% της τελικής εργοστασιακής τιμής. Αυτό το ποσό αντιστοιχεί στην μπαταρία που κατασκευάζεται στην κίνα και την εργασία συναρμολόγησης. (283 δολάρια ανά κομμάτι, για ένα μοντέλο των 32 gb που στα τέλη του 2016 είχε τιμή λιανικής 649 δολάρια, πάει κατευθείαν στους λογαριασμούς της apple. Τα υπόλοιπα μοιράζονται στη γραμμή εμπορικής διάθεσης εντός ηπα: κέρδος χοντρικής, λιανικής, έξοδα μεταφοράς, αποθήκευσης, κλπ).

Αν και όχι υποχρεωτικά με τις ίδιες αναλογίες, παρόμοια ισχύουν για αρκετά απ’ τα κάμποσες χιλιάδες “made in china” εμπορεύματα που έχουν μπει στο στόχαστρο του αμερικανικού εμπορικού πολέμου. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του κινεζικού υπουργείου εμπορίου απ’ τον δεύτερο γύρο των πάνω από 6.000 ειδών, για περισσότερα απ’ τα μισά, θα επηρεαστούν λιγότερο ή περισσότερο μη κινεζικές επιχειρήσεις.

Το αμερικανικό καθεστώς θα ήθελε να πιστεύει πως όλοι αυτοί θα βολευτούν νοιώθοντας “παράπλευρες απώλειες”. Ή, ακόμα καλύτερα, θα πάρουν απ’ τον κινεζικό καπιταλισμό τους “κρίκους” που έχει (τελικούς προφανώς) και θα τους μεταφέρουν αλλού.

Ωστόσο το Πεκίνο τους προσφέρει την ανάποδη δυνατότητα: όχι να φύγουν, αλλά να μπουν ακόμα περισσότερο στην κινεζική αγορά, κρατώντας για το κινεζικό κεφάλαιο (και τους κινέζους εργάτες) τα τελικά στάδια κατασκευής. (Τα γράφαμε χτες).

Το ηθικό δίδαγμα; Είναι αδύνατο – σε γενικές γραμμές – να αποδοθεί πλήρης “εθνικότητα” στα πιο σύγχρονα απ’ τα εμπορεύματα. Άσχετα και πέρα απ’ τις ενδοκαπιταλιστικές και διακρατικές αντιθέσεις, ο πραγματικός καπιταλισμός οργώνει τον πλανήτη από άκρου σε άκρο, συχνά σαν διαδοχικοί κρίκοι των ίδιων αλυσίδων συναρμολόγησης ή διακίνησης…

(φωτογραφία: Εργοστάσιο της Foxconn).