Tag: ηπα

Έβρος – κύπρος: το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” … της Ουάσιγκτον (2)

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον θέλει πολλά – όσο πιο κοντά στα Δαρδανέλια αλλά και στα ανατολικά βαλκάνια τόσο το καλύτερο. Στον στρατιωτικό της προϋπολογισμό για το 2019 προβλέπονται 27 μύρια δολάρια για έργα “αναβάθμισης” ενός κέντρου εκπαίδευσης στο Novo Selo της βουλγαρίας (6,5 μύρια) και, κυρίως, μιας αεροναυτικής βάσης κοντά στο λιμάνι της ρουμανικής Constanta (21,5 μύρια). Επιπλέον στη ρουμανία ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει να εγκαταστήσει το 2019 αντιαεροπορικά / αντιπυραυλικά συστήματα Aegis.

Απ’ αυτή τη μεριά, λοιπόν, των ανατολικών βαλκανίων, η Αλεξανδρούπολη είναι “η έξοδος στη Μεσόγειο” του αμερικανικού στρατού. Υπάρχει και η άλλη μεριά, της ανατολικής Μεσογείου. Ο “πλωτός σταθμός επαναεριοποίησης” προορίζεται για το υγροποιημένο γκάζι που θα μεταφέρουν πλοία LNG απ’ την αίγυπτο· γκάζι αιγυπτιακής, ισραηλινής και νοτιοκυπριακής προέλευσης. Είναι προφανές ότι κατά κύριο λόγο ο 6ος στόλος (και δευτερευόντως οι σύμμαχοί του) θέλουν να εγγυώνται την «ειρήνη» και τις «ενεργειακές ροές» στην ανατολική Μεσόγειο· δηλαδή να εμποδίσουν το ευρασιατικό project… Συνεπώς, απ’ αυτή τη μεριά, η Αλεξανδρούπολη είναι η άκρη μιας γραμμής που φτάνει μέχρι το Τελ Αβίβ και το Σουέζ – την Ερυθρά Θάλασσα, κι ακόμα μακρύτερα.

Στρέφεται κατά της τουρκίας το αμερικανικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα έβρος – κύπρος», όπως το ελληνικό στα ‘90s; Κατ’ αρχήν όχι: ο κύριος στόχος είναι η Μόσχα. Η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να διστάσει να κάνει το Αιγαίο πεδίο αστυνόμευσης, ακόμα και πεδίο μάχης, προκειμένου να ανακόψει την κάθοδο του ρωσικού στρατού στα «θερμά νερά», αυτό δηλαδή που έχει ήδη ξεκινήσει μετά την πετυχημένη συμμετοχή της Μόσχας, δίπλα στη Δαμασκό, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Στο βαθμό, όμως, που η Άγκυρα συνεχίσει να κάνει την «δύσκολη» απέναντι στην Ουάσιγκτον, προφανώς υπάρχει και γι’ αυτήν μια μερίδα πίεσης και απειλών.

Γι’ αυτό ακριβώς η Άγκυρα όχι μόνο κάνει τακτικά δηλώσεις εναντίον οποιασδήποτε αμφισβήτησης των «δικαιωμάτων της στην ανατολική Μεσόγειο» (απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται) αλλά εξοπλίζεται σε ικανό βαθμό και ναυτικά. Το νατο έχει ναύσταθμο στην Izmir, αλλά προφανώς η Ουάσιγκτον θέλει να μπετονάρει ακόμα περισσότερο την παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή. Οι ελληνικές προσφορές (με την ελπίδα, όπως το ξεκαθάρισε ο τενεκεδένιος πρωθ., της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» του ελλαδιστάν) είναι αυτό που αξιοποιεί.

(Αν ο αμερικανικός στρατός σημάδευε την Άγκυρα η Αθήνα θα ήταν πανευτυχής. Αλλά, φυσικά, δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ας το επαναλάβουμε: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να χάσει την Άγκυρα· γιατί αν συμβεί αυτό τότε η ανατολικότερη «γραμμή άμυνας» θα είναι η Αδριατική… Απ’ τη άλλη μεριά η Μόσχα (και το Πεκίνο) σαν στόχος της Ουάσιγκτον και στην ανατολική Μεσόγειο είναι δυσανάλογα μεγάλος για τα ελληνικά κυβικά… Όμως έτσι είναι οι συμμαχίες. Σε αντίθεση με τις εθνικές αυταπάτες των epic ‘90s, τώρα και στο μέλλον ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ούτε μία στο εκατομύριο δυνατότητα να κινηθεί αυτοτελώς «εκβιάζοντας» την υποστηρίξη των συμμάχων του. Τώρα είναι αναγκασμένος να ελπίζει στα ψίχουλα που θα πέσουν απ’ τον πάγκο του 4ου παγκόσμιου πολέμου…)

(φωτογραφία: Τον περασμένο Ιούνη ο Pyatt πάλι αγνάντευε το Αιγαίο απ’ την Αλεξανδρούπολη. Τότε είχε συνάντηση και με το παπαδαριάτο, τον αρχιτράγο της περιοχής Άνθιμο: «σφαιρική» πολιτική…)

Το ψοφιοκουναβιστάν αγαπάει – αλλά όχι δωρεάν

Πέμπτη 4 Οκτώβρη.…Προστατεύουμε την σαουδική αραβία. Μπορείτε να πείτε ότι είναι πλούσιοι. Και αγαπάω τον βασιλιά, τον βασιλιά Salman. Αλλά του είπα: «Βασιλιά, σε προστατεύουμε, δεν θα έμενες στη θέση σου ούτε δυο βδομάδες χωρίς εμάς – πρέπει να πληρώσεις για την προστασία σου. Έχεις τρισεκατομύρια δολάρια. Χωρίς εμάς ποιος ξέρει τι θα σου συμβεί; Μ’ εμάς είσαι εντελώς ασφαλής. Αλλά δεν παίρνουμε αυτά που θα έπρεπε να πάρουμε»…

Αυτά είπε προχτές το ψόφιο κουνάβι σε συγκέντρωση οπαδών του στο Μισσισσιπή. Τι παράπονα έχει πια το ψόφιο κουνάβι απ’ την σαουδαραβική χούντα; Ότι δεν αγοράζει αρκετά αμερικανικά όπλα. Πρέπει να αγοράσει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα – ακόμα κι αν δεν έχει να τα κάνει κάτι. (Ας τα αγοράζει, ας τα πληρώνει, κι ας τα θάβει στην άμμο).

Πριν λιγότερο από 2 χρόνια οι ξερόλες υποστηρίζαν ότι το ψόφιο κουνάβι έχει ένα ρεαλιστικό, «επιχειρηματικό» στυλ, που θα απλοποιήσει τις διεθνείς σχέσεις του βασιλείου του. Λάθος. Το ψόφιο κουνάβι (και, οπωσδήποτε, οι σωματοφύλακες πίσω του, που δεν φαίνονται όταν δεν χρειάζονται) έχουν ένα ρεαλιστικό, «μαφιόζικο» στυλ, όπου τους βολεύει: θα σου κάνω μία πρόταση που δεν μπορείς να την αρνηθείς.

Φυσικά αυτό δεν ισχύει για την Αθήνα. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ήταν που πήγε και ξαναπήγε και στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ, τρέχοντας, γλύφοντας και παρακαλώντας. Η ανανέωση της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας σε συνθήκες 4ου παγκοσμίου δεν οφείλεται σε εκβιασμούς της πρώτης στη δεύτερη· αλλά στον ελληνικό πανικό για την γεωπολιτική υποτίμηση του οικοπέδου.

Εννοείται ότι όλοι εμείς είμαστε «πακέτο» στην προσφορά: κρέας, για οποιαδήποτε χρήση…

Έρωτας και πόλεμος

Τρίτη 2 Οκτώβρη. … Εγώ ήμουν πραγματικά σκληρός – και το ίδιο κι εκείνος. Και πηγαίναμε μπρος και πίσω… Και μετά ερωτευτήκαμε, εντάξει; Όχι, πραγματικά, μου έγραψε όμορφες επιστολές και είναι πραγματικά σπουδαίες επιστολές.

Αυτά είπε χτες το ψόφιο κουνάβι – για τον Kim (φυσικά) και την «ερωτική αλληλογραφία» τους. Ίσως θέλει να κάνει την Μελάνια να ζηλέψει…

Όλα κι όλα όμως!!! Πρέπει να το παραδεχτείτε! Σας τα είχαμε πει έγκαιρα. Εδώ και τρεις βδομάδες. Με τίτλο «very warm…» (Μην ρωτήσετε που τα ξέρουμε! Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τίποτα περισσότερο απ’ αυτό: κβαντική σύζευξη!…).

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν την ασταμάτητη μηχανή της 11ης Σεπτέμβρη:

Τελικά αυτοί οι ασιάτες είναι απίστευτοι!!! Ο βορειοκορεάτης Kim έστειλε πριν 4 ημέρες ένα «πολύ θερμό» (όπως λένε οι αμερικάνοι) ραβασάκι στο ψόφιο κουνάβι, όπου του λέει (περίπου) ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, και θέλει να ξανασυναντηθούν!… Ίσως, ανάμεσα στις καρδούλες, να του τόνισε ότι «να, και στην εθνική παρέλασή μας [έγινε χτες] δεν θα ξαναδείξουμε τους βαλιστικούς μας πυραύλους, για να μη νομίζεις ότι σε απατώ!»… Ψιλό γαζί πάει το δούλεμα, αλλά συνεχίζει!

…

Αφού υπάρχουν τέτοια αισθήματα, γιατί το ψόφιο κουνάβι συνεχίζει να είναι πραγματικά σκληρός; Επειδή αυτό θέλουν οι σωματοφύλακες βέβαια. Κι αυτός πηγαίνει “μπρος πίσω”, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα…

Ή επειδή “ακόμα κι αν έχουν καρδιά” οι μαριονέτες έχουν, κυρίως, θράσος…

Θαλάσσιες ενεργειακές αγωνίες

Τρίτη 2 Οκτώβρη. … Οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα, με το ναυτικό τους, να σιγουρέψουν ότι οι θαλάσσιοι δρόμοι είναι ανοικτοί και, αν χρειαστεί, να τους μπλοκάρουν… να εξασφαλίζουν ότι η δική τους ενέργεια δεν φτάνει στις αγορές…

Αυτά είπε ο αμερικάνος υπ.εσ. Ryan Zinke μιλώντας σ’ ένα ενεργειακό συνέδριο στην Πενσυλβάνια την περασμένη Παρασκευή. Και αυτοί που «η δική τους ενέργεια δεν…» είναι η Μόσχα. Με δυο λόγια: ο αμερικάνος υπ.εσ. δήλωσε ότι «αν χρειαστεί» το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό θα επιβάλει αποκλεισμό στις θαλάσσιες εξαγωγές πετρελαίου. Της Μόσχας αλλά και των συμμάχων της (πρώτη υποψηφιότητα: ιράν…) Το ότι η Μόσχα αντέδρασε ακαριαία λέγοντας ότι «κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί πράξη πολέμου» ήταν αναμενόμενο…

Είπε κάτι ο κυρ Zinke που αξίζει προσοχής; Το θέμα θα μπορούσε να έχει λήξει αν γινόταν (έχουν περάσει κάποιες μέρες) μια επίσημη δήλωση απ’ το άσπρο σπίτι ότι «εκφράζει προσωπικές απόψεις». Δεν έγινε τέτοια δήλωση, κι αυτό είναι λογικό: δεν εξέφρασε προσωπικές απόψεις! Εξέφρασε μια (ίσως…) μεσοπρόθεσμη στόχευση – αλλά σίγουρα έναν “προβληματισμό” του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου.

Δηλαδή; Η Ουάσιγκτον, όπως θα έκανε και κάθε άλλη «αυτοκρατορία» στη θέση της, προσπαθεί να στηρίξει την παγκόσμια ηγεμονία της α) στον έλεγχο των θαλασσών, και β) στον έλεγχο των ενεργειακών πρώτων υλών. (Γι’ αυτό τσινάει τόσο για τον ρωσο-γερμανικό south stream 2. Γι’ αυτό και προσπαθεί να «κλείσει» χερσαία περάσματα αγωγών, άλλοτε με μικρή επιτυχία – ουκρανία – κι άλλοτε με ακόμη μικρότερη ως τώρα – ιράκ / συρία).

Ωστόσο η θαλάσσια κυριαρχία έχει ευρύτερη σημασία απ’ την έτσι κι αλλιώς μεγάλη της μεταφοράς υδρογονανθράκων. Αφορά τον έλεγχο και των αντίπαλων στόλων. Κι εκεί είναι που μπαίνει στο λογαριασμό η ανατολική Μεσόγειος – αλλά όχι μόνη της!…

Δεν θα συνεχίσουμε επ’ αυτού· δεν είναι τώρα η στιγμή. Θα παραθέσουμε τις υπόλοιπες δηλώσεις του Zinke που δείχνουν ότι ο αμερικάνικος στόχος πάει (αναμενόμενο…) πολύ μακρύτερα:

Πιστεύω ότι ο λόγος που οι ρώσοι βρίσκονται στη μέση Ανατολή είναι ότι θέλουν να ελέγξουν την ενέργεια, όπως έχουν κάνει στην ανατολική ευρώπη, στο νότιο υπογάστριο της ευρώπης… Υπάρχει μια στρατιωτική δυνατότητα, που δεν θα την προτιμούσα. Υπάρχει και μια οικονομική… Μπορούμε να το κάνουμε επειδή οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και αερίου.

Αφού δεν είναι οι προσωπικές απόψεις ενός αμερικάνου ψεκασμένου, συγκρατείστε τες…

(φωτογραφία. Μωρέ κάποιον αληθινό έλληνα θυμίζει… Να δεις ποιον… Να δεις ποιον….)

Ένας Maduro στην Άγκυρα

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Μπορεί διάφοροι κατά φαντασίαν (κάτι…) να πληγώνονται, αλλά ο Maduro περνάει τακτικά πάνω απ’ το ελλαδιστάν και δεν κοιτάει καν προς τα κάτω. Πηγαίνει στην Άγκυρα. Τέσσερεις φορές τα δύο τελευταία χρόνια· λίγες δεν τις λες.

Και πάλι σχέσεις πραγματιστικές. Το καθεστώς της βενεζουέλας αντέδρασε αμέσως, χωρίς μισόλογα, στην απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία στις 15 Ιούλη του 2016. Και (εντελώς πραγματιστικά μιλώντας) Άγκυρα και Καράκας έχουν κάτι κοινούς μπελάδες, προερχόμενους απ’ την Ουάσιγκτον.

Άντε λοιπόν να εξηγήσει η ροζ ελληνική κυβερνοφράξια στον άλλοτε «σύντροφο Μαδούρο» πως όταν λέει πως ο πιο στρατηγικός της σύμμαχος είναι αυτή ακριβώς η Ουάσιγκτον εννοεί «… στην μακριά πορεία προς τον σοσιαλισμό…».

Κάθε έξι μήνες στην Άγκυρα κι ούτε μια στάση στην Αθήνα, έστω για κατούρημα… Τσσσςςς… Μόνο ο Lieberman, ο Sisi και οι αμερικάνοι καραβανάδες κατουράνε στα μέρη μας… Mad dogs…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Στην τελευταία συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, σε επίπεδο υπ.εξ., ο αμερικάνος πρώην αρχιασφαλίτης Mike Pompeo επανέλαβε το ποίημά του: οι κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας θα αρθούν μόνο όταν αποπυρηνικοποιηθεί εντελώς. Ο κινέζος Wang Yi και ο ρώσος Sergei Lavrov είπαν το ανάποδο ποίημα: οι αποφάσεις του οηε προβλέπουν μετριασμό των κυρώσεων αν η Πγιονγκγιάνγκ γίνει συνεργάσιμη. Και το δείχνει, με το παραπάνω…

Πεκίνο και Μόσχα δεν μπορούν να άρουν τις κυρώσεις, εφόσον η Ουάσιγκτον βάζει βέτο. Όπως, όμως, παρατηρούν κάποιοι, ενώ ο οηε μπορεί να επιβάλει κυρώσεις δεν έχει μηχανισμό για να αναγκάσει τα κράτη μέλη του να τις εφαρμόζουν. Κι από την στιγμή που Μόσχα και Πεκίνο έχουν δηλώσει με τον πιο επίσημο τόνο, στο πιο επίσημο σημείο της διεθνούς διπλωματικής γραφειοκρατίας, ότι είναι αντίθετες με την παράταση των κυρώσεων, δεν απομένει παρά να κάνουν πράξη τις απόψεις τους. Αφήνοντας στην Ουάσιγκτον (που έχει χεσμένο τον οηε) να βρει τον τρόπο να εμποδίσει μια τέτοια «παραβίαση» / μη παραβίαση.

Φαίνεται πιο δυναμικό απ’ το να παλεύει (στην παρανομία) μόνη της η Σεούλ. Μένει να φανεί – τι και πως…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Αν βάλει κανείς δίπλα δίπλα τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Καΐρου – Ριάντ θα έχει έναν θίασο παλιάτσων γ διαλογής. Αν, όμως, βάλει στη θέση των βιτρινών τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα που βρίσκονται πίσω τους, μηχανισμούς καπιταλιστικούς, κρατικούς, παρακρατικούς, μαφιόζικους, η «οικογενειακή φωτογραφία» δείχνει αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα: χασάπηδες διαφόρων κυβικών, διψασμένοι για αίμα.

Στην αργκώ τους του αίμα λέγεται «αναβάθμιση του ρόλου της χώρας». Είτε στην Ουάσιγκτον, είτε στην Αθήνα, είτε στο Τελ Αβίβ, είτε στο Ριάντ, είτε στο Κάιρο, γι’ αυτήν την «αναβάθμιση» αγωνιούν. Προφανώς επειδή τους έχει προκύψει «υποβάθμιση»…

Πως ακριβώς αντιλαμβάνεται ο τενεκεδένιος την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν είναι αδιάφορο. Δεν έχει καμμία σημασία, όπως και τίποτα απ’ αυτά που λέει. Εντολοδόχος είναι, ένας περαστικός κλόουν, μετά τους προηγούμενους και πριν τους επόμενους. Σημασία έχει τι προσδοκούν τα (ελληνικά) αφεντικά του.

Κι εκεί, διαβάζοντας πίσω απ’ τις γραμμές διάφορων αναλύσεων των φερεφώνων του ντόπιου βαθέος κράτους, διαπιστώνουμε μια ελάχιστα συγκρατημένη αμηχανία. Πρώτον, επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» μπορεί να το τραβήξει πολύ μακρύτερα απ’ όσο αντέχουν οι πλάτες του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού. Και δεύτερον επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» είναι «σφικτός», έχει γίνει τσιγγούνης στο τι «δίνει». Πίσω απ’ τις κορώνες «ναι, αλλά να πάρουμε σοβαρά ανταλλάγματα» κρύβεται η αγωνία μήπως αυτό το “america first” στα δεδομένα του 21ου αιώνα δεν αφήνει σπουδαία ψίχουλα για τους κολαούζους. Όχι λάθος αγωνία…

Προς το παρόν, πάντως, η φάση βρίσκεται στο «ναι!». Ναι! στην Ουάσιγκτον, ναι! στο Τελ Αβίβ, ναι! στο Κάιρο, ναι! σ’ όποιον υποδείξει το εφοπλιστικό κεφάλαιο και οι κάθε είδους (καθόλου αμελητέοι αριθμητικά και θεσμικά) ντόπιοι λακέδες του.

Κορεατική χερσόνησος

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Ο Moon συνάντησε μεν το ψόφιο κουνάβι… Αλλά απ’ όσα έχουν γίνει ως τώρα γνωστά δεν δείχνει να πέτυχε κάτι· πέρα απ’ τις ψοφιοκουναβικές φιλοφρονήσεις, του είδους «ο Kim είναι γαμώ τα άτομα» κλπ. Φαίνεται πως οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον έχουν ανασυνταχτεί και «αμολάνε» το ψόφιο κουνάβι με κοντό λουρί…

Ευρισκόμενος στη Ν. Υόρκη ο Moon έδωσε συνέντευξη στο fox news· μια προσπάθεια να «πιάσει» τους ψηφοφόρους των συντηρητικών. Αυτό που παρουσίασε εκεί ήταν μια μάλλον μαξιμαλιστική τακτική: εκθίασε την σοβαρότητα και την εντιμότητα του Kim, και μίλησε για «υπογραφή ειρήνης» μεταξύ Ουάσιγκτον και Πγιονγκγιάνγκ, για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας απ’ την πρώτη στη δεύτερη, ακόμα και για άνοιγμα αμερικανικού προξενείου. Μίλησε και για τις κυρώσεις:

Κινήσεις όπως η αναστολή των στρατιωτικών ασκήσεων που οι ΗΠΑ και η Νότια Κορέα έχουν υιοθετήσει είναι πράγματα που μπορούν να ξαναγίνουν οποιαδήποτε στιγμή. Αν χαλαρώσουμε τις κυρώσεις, μπορούμε απλά να τις ξαναεπιβάλλουμε αν η Βόρεια Κορέα δεν είναι συνεπής στις υποσχέσεις της – είπε. Που σημαίνει: «έλα ρε αδερφέ, χαλάρωσε τις κυρώσεις, κάνε κάτι τέλος πάντων, δεν θα πάθεις τίποτα!!!..»

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν σκοπεύει να «κάνει κάτι» – αν κρίνει κανείς απ’ την «επί της οηέδικης συνέλευσης» ομιλία του ψόφιου κουναβιού. «Πρώτα να γίνει η αποπυρηνικοποίηση και μετά τα υπόλοιπα» επανέλαβε – η γραμμή παραμένει σταθερή. Μαζί, φυσικά, με τις χαριτωμενιές «θα ήθελα πολύ να τον ξαναδώ… (τον Kim) … αλλά δεν βιαζόμαστε»….

Να φανταστούμε τα επόμενα πρακτικά βήματα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (και ειδικά των δύο κορεών) δεν μπορούμε. Ωστόσο εκτιμάμε ότι η προσπάθεια ρυμούλκησης της Ουάσιγκτον (ή, έστω, του ψόφιου κουναβιού) έχει φτάσει στο «φυσικό» όριό της. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο που βρισκόμαστε η Ουάσιγκτον έχει κάνει ένα μόνο πράγμα, κι αυτό επειδή το επέβαλε η Σεούλ: έχει σταματήσει (ή περιορίσει) τις επιθετικές στρατιωτικές ασκήσεις στην κορεατική χερσόνησο. Όμως την αναίρεση των κυρώσεων ή την υπογραφή της συμφωνίας ειρήνης (με όλες τις συνέπειες και τις προεκτάσεις που θα έχει) δεν μπορεί να την επιβάλλει η Σεούλ. Όση γοητεία κι αν επιστρατεύσει, όση διαφήμιση κι αν κάνει στον άλλοτε “little rocket man”.

Συνεπώς το ένα ενδεχόμενο είναι να μείνουν τα πράγματα (πρακτικά) κολλημένα στο σημείο που βρίσκονται τώρα για πολλούς, άγνωστο πόσους μήνες. «Αυτός θέλει μια συμφωνία, εγώ θέλω μια συμφωνία, αν θα χρειαστούν 2 χρόνια, 3 χρόνια ή 5 μήνες δεν έχει σημασία» δήλωσε το ψόφιο κουνάβι, αφήνοντας να εννοηθεί κάτι που δεν είναι ανεδαφικό: η Ουάσιγκτον (που δεν θέλει καμία συμφωνία…) δεν βιάζεται…

Αυτό, ωστόσο, δεν συμφέρει κανέναν στην κορεατική χερσόνησο, στη Μόσχα ή στο Πεκίνο. Υπάρχει η πολύτιμη εμπειρία του παρελθόντος: βήματα είχαν γίνει και άλλοτε, όμως κάποια στιγμή η Ουάσιγκτον κλωτσούσε την καρδάρα και ξαναφόρτωνε στρατιωτικά. Μάλλον το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι που βιάζεται να φτάσει σ’ εκείνο το σημείο όπου «κάθε οπισθοχώρηση θα είναι αδύνατη». Το δεύτερο ενδεχόμενο λοιπόν είναι να επιχειρηθούν βήματα παράκαμψης των κυρώσεων, ώστε η Πγιονγκγιάνγκ να αρχίσει να έχει χειροπιαστό (οικονομικό) όφελος απ’ τις ως τώρα κινήσεις της. Και, ουσιαστικά, να αρχίσει να μορφοποιείται αυτό που είναι ο πυρήνας της στρατηγικής του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: ο σταδιακός παραμερισμός της Ουάσιγκτον κατ’ αρχήν σε ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο.

Έχουμε χειροκροτήσει την ως τώρα ευέλικτη και ευφάνταστη τακτική του μπλοκ του Βλαβιβοστόκ. Περιμένουμε την συνέχειά της…

Σινο-αμερικάνικα

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Στο «μεγάλο σόου» του (ήταν για μια μέρα προεδρεύων του συμβουλίου ασφαλείας του οηε) το ψόφιο κουνάβι είχε να πει διάφορα ψυχοπαρανοϊκά και για το Πεκίνο. Ότι, για παράδειγμα, ανακατεύεται στις επερχόμενες ενδιάμεσες εκλογές – εναντίον του φυσικά… Αλλά, συνεντευξιαζόμενος στη συνέχεια, ότι «Ο Xi είναι φίλος μου, έχουμε πολύ καλή σχέση… αλλά και να μην είναι, η κίνα έχει απόλυτο σεβασμό για το πολύ, πολύ μεγάλο μυαλό του Ντόναλντ Τράμπ… Δεν ξέρουν τι να κάνουν απέναντί μου…»

Η αλήθεια είναι ότι το Πεκίνο έχει πάθει τέτοια πλάκα με την ευφυία του ψόφιου κουναβιού ώστε το καθεστώς και οι οπαδοί του σκέφτονται να τα παρατήσουν όλα και να φτιάξουν μια τεράστια china town μετακομίζοντας στις ηπα… Όμως αυτό το σχέδιο δεν το έχουν πει σε κανένα, για ευνόητους λόγους. Αντίθετα, εκείνος που είπε ότι στο Πεκίνο ακούνε «σκέψη Τραμπ» και παθαίνουν (που λέει ο λόγος) τραμπ-άκουλο ήταν ο Michael Pillsburry, διευθυντής ενός συντηρητικού αμερικανικού think tank. Ε, δεν είναι λογικό ένας κοτζάμ ψοφιοκούναβος αμερικάνος πρόεδρος να απολαμβάνει τις κολακείες απ’ όπου κι αν προέρχονται;

Πάντως το Πεκίνο διαμήνυσε χτες στην Ουάσιγκτον να μην τολμήσει να εξοπλίσει την ταϊβάν· με έναν τόνο που κάθε άλλο παρά σεβασμό στον ψοφιοκουναβικό εγκέφαλο δείχνει…

Προστατευτισμός

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Θα πει κάποιος ότι «όμως ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει το υπερόπλο των δασμών και των κυρώσεων, με το οποίο θα γονατίσει τον κινεζικό»… Αν πέφτετε πάνω σε τέτοιες πανηγυρικές αναλύσεις να τους βάζετε αστερίσκο: και στα «οικονομικά», όπως παντού στη δημαγωγία και στην προπαγάνδα, υπάρχουν άπειρες πληρωμένες γραφίδες και πληκτρολόγια – χωρίς να το φωνάζουν πως είναι τέτοια και χωρίς να φαίνονται.

Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν εξελίσσονται τόσο ευνοϊκά για τον αμερικανικό καπιταλισμό· δικαιώνοντας εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο προστατευτισμός είναι μια συνταγή όπου όλοι, αργά ή γρήγορα, μένουν πεινασμένοι, άσχετα με το αν χαϊδεύουν τα στομάχια τους.

Οι αμερικάνοι συντηρητικοί ξεκίνησαν τον πόλεμό τους με σκοπό να μειώσουν το εμπορικό έλλειμμα περιορίζοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές των homemade εμπορευμάτων. Μερικούς μήνες μετά, για τον μήνα Αύγουστο, περίμεναν ένα (μηνιαίο) εμπορικό έλλειμμα στα 70,6 δις δολάρια. Έπεσαν έξω! Ήταν 75,8 δις, ελάχιστα πιο κάτω απ’ το μηνιαίο ρεκόρ του αμερικανικού εμπορικού ελλείμματος, που ήταν 76,025 δις τον Ιούλη του 2008…

Πως έγινε αυτό; Οι αμερικανικές εξαγωγές μειώθηκαν κατά 1,6% τον Αύγουστο (σε σχέση με τον Ιούλιο) αφού αντίμετρα στον αμερικανοκίνητο εμπορικό πόλεμο παίρνουν διάφοροι, απ’ την κίνα (που το λέει) ως την ε.ε. (που δεν το φωνάζει, επειδή έχει διάφορα κόλπα εκτός από δασμούς). Οι εισαγωγές, επίσης, αυξήθηκαν ελαφρά κατά 0,7% (με μια αξιοσημείωτη αύξηση κατά 3,2% στα είδη αυτοκινήτου): το ισχυρό δολάριο τις διευκολύνει…

Υπάρχει και συνέχεια. Ανάμεσα σ’ αυτούς που ανησυχούν σοβαρά για τα «προστατευτικά» μέτρα είναι … η ένωση των αμερικάνων αυτοκινητοβιομηχάνων! Οι δασμοί που έχουν ήδη επιβληθεί στις εισαγωγές αλουμινίου και ατσαλιού προσθέτουν περίπου 250 δολάρια στο κόστος κατασκευής κάθε αυτοκινήτου. Αλλά αυτό είναι μικρό ποσό σε σχέση με το τι θα γίνει αν η Ουάσιγκτον κλιμακώσει κι άλλο τους δασμούς στις εισαγωγές απ’ την κίνα. Γιατί απ’ την κίνα εισάγονται πολλά εξαρτήματα των αμερικανοκατασκευαζόμενων αυτοκινήτων, από ζάντες και λάστιχα μέχρι φίλτρα – κι ας μην αναφέρουμε τις σπάνιες γαίες / πρώτες ύλες. Αν συνεχίσει ο «εμπορικός πόλεμος» οι τιμές καταναλωτή εντός ηπα για ι.χ. φτιαγμένα εκεί θα αυξηθούν από 1,300 έως 5,800 δολάρια – ανάλογα με το μοντέλο.

Απ’ την άλλη μεριά, πριν αρχίσει το «μπουμ» του «εμπορικού πολέμου», το Πεκίνο είχε δεσμευτεί ότι θα μειώσει τους δασμούς στις εισαγωγές των αμερικανικών αυτοκινήτων από 25% σε 15%. Τώρα τους ανέβασε στο 40%, δίνοντας μεγάλη χαρά τους ευρωπαίους και ασιάτες κατασκευαστές, και ρίχνοντας σε μελαγχολία τους αμερικάνους, σε ότι αφορά την κινεζική αγορά.

Είναι αλήθεια: εκτός απ’ το Πεκίνο πολλοί ακόμα αρχίζουν να θαυμάζουν τους very, very large brains απ’ το αμέρικα…