Tag: ηπα

Κλάψε, κλάψε!!!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Πάνω που ο τενεκεδένιος ανακοίνωσε απ’ το ισραήλ ότι «υπογράφτηκε η συμφωνία για την κατασκευή του east med» (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;) βρήκε την στιγμή ο «τρελός σκύλος» αμερικάνος υπ.αμ. Mattis να την κάνει απ’ το γκουβέρνο του ψοφιοκουναβιστάν… Διαφωνεί με την (όποια) απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία· ανήκει, λογικό, στο άλλο κύκλωμα…

Ελάτε τώρα στη θέση των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έχουν κάνει εδώ και χρόνια, με διακομματική συνέχεια και συνέπεια… και τι δεν έχουν κάνει για το καλό της συμμαχίας τους με την «αγγλόσφαιρα»;… Έχουν βάλει όλα τα αυγά τους στο καλάθι του άξονα της Ουάσιγκτον… Έχει βγάλει η γλώσσα τους καντήλες για να πείσουν για την χρησιμότητά τους τους american friends….. Και κάθε τρεις και λίγο πρέπει να ξαναγνωρίζονται με τους «καινούργιους» στην Ουάσιγκτον, μια υπ.εξ., μια υπ.αμ…

Τελικά τα μόνα στηρίγματά τους είναι ένας υπόδικος καραμπινάτος ρατσιστής και ένας χουντικός καραβανάς (με τα καθεστώτα τους, φυσικά!). Και γι’ αυτόν τον τελευταίο μην βάλετε στοίχημα για την μακροζωΐα του…

Ε, δεν μπορεί: κάποιοι στο ελληνικό βαθύ κράτος θα δακρίζουν για την αποχώρηση του «τρελού σκύλου».

Απ’ τα νεύρα τους…

(φωτογραφία πάνω: Πως θα κυκλώσουμε την ανατολική Μεσόγειο; Εσύ θα πας αποκεί κι εγώ από δω!!!

Κάτω: ποιος είπε ότι οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού δεν έχουν αισθήματα; Προσέξτε το γεμάτο έρωτα βλέμμα του τενεκεδένιου: ο υπόδικος φασίστας απέναντι του έδειξε (όχι την συλλογή του από πεταλούδες αλλά) τα κατασκοπευτικά γκάτζετ που διαθέτει το κράτος του, και … τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους…)

Μέση Ανατολή 1

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Φεύγει; Μένει; Μενοφεύγει; Μέχρι πριν λίγες μέρες επώνυμοι κι «ανώνυμοι» αξιωματούχοι του ψοφιοκουναβιστάν επαναλάμβαναν κατηγορηματικά ότι ο αμερικανικός στρατός θα παραμείνει στην βόρεια και βορειοανατολική συρία («φιλοξενούμενος» των ypg) … είτε επειδή ο φθονερός isis δεν έχει ηττηθεί… είτε επειδή και ηττημένος μπορεί να νεκραναστηθεί… είτε επειδή το ιράν βρίσκεται ήδη στη συρία και πρέπει να ξεκουμπιστεί…. Με καμιά δεκαπενταριά βάσεις σ’ όλη αυτή την έκταση (ίση, σε μέγεθος, με την κροατία) εκ των οποίων οι τέσσερεις αεροπορικές, το αμερικανικό πεντάγωνο δούλευε στη συριακή επικράτεια το ίδιο που κάνει στην ιρακινή (και την αφγανική): μόνιμη παραμονή, με προσχήματα ή όχι.

‘Ωσπου χτες το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε κάτι του είδους Veni, vidi, vici (εντελώς συμπτωματικά η μάχη για την οποία ο Ιούλιος Καίσαρας, το 47 π.χ. ήταν τόσο λακωνικός έγινε περίπου στον ίδιο μεσημβρινό με την Afrin, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στην βόρεια τουρκία). Και, κατά συνέπεια, αναγγέλθηκε η γρήγορη επιστροφή των αμερικάνων πεζοναυτών στα σπίτια τους… να κάνουν γιορτές σαν άνθρωποι. Τι τρέχει;

Ίσως θυμάστε (έχει περάσει καιρός…) πως είχαμε γράψει ότι σε μεγάλο μέρος της ypg- (και αμερικανο-) κρατούμενης συριακής επικράτειας είχαν ξεκινήσει διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις τμημάτων του αραβικού πληθυσμού… Αυτή η αντίδραση σ’ ότι αυτοί οι σύριοι ονομάζουν (σωστά) «κατοχή» κλιμακώθηκε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, φτάνοντας σε ένοπλη εξέγερση· με κέντρο την Raqqa, αλλά όχι αποκλειστικά εκεί. Ένας παράγοντας που τροφοδότησε και τροφοδοτεί αυτήν την σύγκρουση είναι οι εξαιρετικά βίαιες προσπάθειες καταστολής απ’ τις ypg (καμμία σχέση με τα «κομμουνιστιλίκια» που πλασσάρονται…). Η Raqqa και η κατάσταση εκεί έχει αποδειχθεί κρίσιμη: όχι μόνο είναι η μακράν πολυπληθέστερη αραβική πόλη στη ζώνη ελέγχου / κατοχής από ypg / αμερικανικό στρατό… Αλλά, επίσης, καταστράφηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στη διάρκεια της πολιορκίας και της ανακατάληψής της απ’ τον isis· ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις για ανοικοδόμηση (με χρηματοδότηση του τοξικού και των εμιράτων) δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό. Πριν μόλις μια βδομάδα (στις 14 Δεκέμβρη) η καθεστωτική Washington Post έγραφε μεταξύ άλλων:

…Μακριά απ’ τα μέτωπα, η ηρεμία που ακολούθησε το διώξιμο του Ισλαμικού Κράτους απ’ την Raqqa και την γύρω περιοχή έχει αρχίσει να ξεφτίζει. Μια σειρά μυστηριωδών βομβών και δολοφονιών σε μερικές απ’ τις περιοχές που ανακτήθηκαν απ’ τους ισλαμιστές εδώ και τρία χρόνια έχουν τεντώσει τα νεύρα. Η ευθύνη για τις περισσότερες απ’ αυτές τις επιθέσεις αναλαμβάνεται απ’ το Ισλαμικό Κράτος και ένας εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού, ο συντ/χης Sean Ryan λέει ότι δεν υπάρχει λόγος να πιστεύει ότι πρόκειται για ψέμματα. «Ξέρουμε ότι ξανασυγκροτούνται σ’ αυτές τις περιοχές»….

Ως εδώ το συμπέρασμα θα έπρεπε να είναι: ο isis δεν έχει ηττηθεί οριστικά, άρα ο αμερικανικός στρατός παραμένει για να τον καταπολεμήσει. Όμως αμέσως μετά το ρεπορτάζ συνεχίζει:

…Ωστόσο υπάρχουν εκτεταμένες υποψίες ότι όλες οι περιφερειακές δυνάμεις που είναι αντίθετες στην αμερικανική παρουσία και στην κουρδική αυτοδιοίκηση μπορεί να ψάχνουν τρόπους να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή, βρίσκοντας συμμάχους ανάμεσα στους δυσαρεστημένους Άραβες που δεν συμφωνούν με την προοπτική να κυβερνούνται μακροπρόθεσμα απ’ τους Κούρδους…

… Ο εκνευρισμός μεγαλώνει, εξαιτίας της απόλυτης έλλειψης κονδυλίων για την ανοικοδόμηση… Νωρίτερα φέτος ο Trump έκοψε τα 200 εκατομμύρια που προορίζονταν για τις βασικές επισκευές στις πιο κατεστραμμένες περιοχές. Αν και αυτό το ποσό αναπληρώθηκε από δωρεές της Σαουδικής Αραβίας και των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων, είναι ένα ελάχιστο μέρος απ’ τα δισεκατομμύρια δολαρίων που απαιτούνται…

Ο θυμός στους δρόμους είναι εμφανής. Μερικοί κάτοικοι είναι ανοικτά εχθρικοί στους ξένους… Ακόμα κι αυτοί που υποστηρίζουν την στρατιωτική παρουσία του SDF και των αμερικάνων έχουν θυμώσει απ’ το γεγονός ότι οι ηπα και οι σύμμαχοί τους, που κατέστρεψαν την πόλη, δεν κάνουν τίποτα για την ανοικοδόμησή της. Και είναι πολλοί εκείνοι που δεν υποστηρίζουν τους νέους αφέντες. «Δεν θέλουμε τους αμερικάνους. Έχουν κάνει κατοχή» λέει ένας ράφτης. … Κι όλοι λένε ότι δεν υπάρχει ασφάλεια πλέον…

(φωτογραφίες: Απ’ την Raqqa, πριν μια βδομάδα).

Μέση Ανατολή 2

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Προκύπτει ότι υπάρχει ένας διχασμός στους μηχανισμούς εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που θέλουν ακόμα πιο έντονη στρατιωτική κατοχή της περιοχής. Έχουν τα (γεωπολιτικά) επιχειρήματα, έχουν και την απαίτηση για αύξηση της χρηματοδότησης (απ’ το αμερικανικό υπ.αμ.). Υπάρχουν όμως και άλλοι που φοβούνται ότι ο αμερικανικός στρατός στη βόρεια και βορειοανατολική συρία κινδυνεύει να γίνει στόχος ενός αντάρτικου, το οποίο στηριζόμενο φανερά ή κρυφά είτε απ’ την Δαμασκό είτε απ’ τους συμμάχους της, θα καταλήξει σ’ ένα αιματοκύλισμα που η Ουάσιγκτον δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει. Γιατί όσο εύκολο κι αν είναι να μιλάει κανείς για «σταγονίδια του isis», άλλο τόσο εύκολο είναι να αποδειχθεί ότι πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για ντόπιους αντικατοχικούς. Υπάρχει ένα φάντασμα πάνω απ’ τις πόλεις και τα χωριά της κατεχόμενης απ’ τις ηπα συρίας: η Βαγδάτη του 2005. Δεν είναι καιρός για επανάληψη αυτής της ιστορίας!

Μια πρόσφατη (πριν 3 ημέρες) αμερικανική έκθεση για το θέμα κατέληγε ως εξής:

… Η προοπτική για την αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία του να βρεθεί πιασμένη στη μέση μιας απ’ τις πιο σύνθετες συγκρούσεις που μπορεί να θυμηθεί κανείς, με στόχους που αλλάζουν διαρκώς και αμφίβολο τέλος, αντιμετωπίζεται με αδιαφορία απ’ το κογκρέσσο και απάθεια απ’ την κοινή γνώμη. Ενώ εμφανίζονται από καιρό σε καιρό δημοσιογραφικές αναφορές στον «αιώνιο πόλεμο» στο Αφγανιστάν, σε σχέση με απώλειες αμερικάνων στρατιωτών ή σημαντικές επιθέσεις εναντίον αφγανών αμάχων και των σωμάτων ασφαλείας, στη Συρία έχει αρχίσει η ανάδυση άλλης μιας μακρόχρονης στρατιωτικής εμπλοκής με λιγοστές προοπτικές επιτυχίας…

Το φάντασμα του αφγανιστάν και της ήττας εκεί…. Χμμμ…. Μ’ αυτά τα δεδομένα συμπεραίνουμε ότι η «γρήγορη απόσυρση» του αμερικανικού στρατού απ’ την κατεχόμενη βόρεια / βορειοανατολική συρία είναι «εν μέρει». Θα αποχωρήσει ένα μέρος του αμερικανικού κατοχικού στρατού, εκείνο που είναι περισσότερο εκτεθειμένο στο αντικατοχικό αντάρτικο· ή σε “επιβουλές” που θα εμφανιστούν σαν proxie… Θα παραμείνουν όμως «σύμβουλοι», όπως και οι μισθοφόροι (αν ο τοξικός βάλει το χέρι στην τσέπη, θα αυξηθούν). Και θα παραμείνουν επίσης κάποιες αεροπορικές βάσεις. Το μοντέλο «άλλοι είναι το πεζικό / εμείς βάζουμε τον αέρα» δεν είναι, άλλωστε, καινούργιο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Επιπλέον, ας μην το ξεχνάμε: ακόμα κι αν υπάρχει διαπάλη στο εσωτερικό των μηχανισμών του αμερικανικού κράτους, για το μεσανατολικό πεδίο μάχης βαρύνοντα ρόλο και λόγο έχουν και οι σύμμαχοι: το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Κι αυτοί, ασφαλώς, δεν θέλουν να δουν την ολοκληρωτική νίκη του μπλοκ της Αστάνα.

Μέση Ανατολή 3

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Λογικά η προσοχή έρχεται στην Άγκυρα. Ένα τηλεφώνημα πριν μερικές ημέρες μεταξύ Erdogan και ψόφιου κουναβιού έχει γίνει κιόλας το αγαπημένο «ερμηνευτικό κλειδί» για την (εν μέρει λέμε…) απόσυρση του αμερικανικού στρατού: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να βρεθεί ο στρατός της στο δρόμο της Άγκυρας…

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή (και λογική) εδώ· η παραπληροφόρηση, είτε από δόλο είτε από βλακεία, θα μεγαλουργήσει. Εάν η Ουάσιγκτον αλλάζει τον ιμπεριαλιστικό της σχεδιασμό στο συριακό πεδίο μάχης επειδή «φοβάται» την (τυπικά) σύμμαχο Άγκυρα, τότε επιδεικνύει παγκόσμια το τέλος της!!! Τι θα κάνει, άραγε, απέναντι στους κηρυγμένους εχθρούς της (Μόσχα, Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ, Τεχεράνη…); Το «επιχείρημα» είναι, λοιπόν, το λιγότερο βλακώδες.

Αναφέραμε ήδη ένα σοβαρότερο λόγο για την (εν μέρει, επιμένουμε…) στρατιωτική απεμπλοκή του αμερικανικού στρατού απ’ το συριακό πεδίο μάχης· σίγουρα βόρεια και ανατολικά. Υπάρχει μια ακόμα λεπτομέρεια: η Ουάσιγκτον θα αποσύρει έναν αριθμό στρατιωτών της· όχι, όμως, τον σοβαρό εξοπλισμό τους! Αυτόν θα τον αφήσει στις ypg…

Ποιοι θα ωφεληθούν και ποιοι θα βλαφτούν εάν και εφόσον οι χθεσινές ανακοινώσεις γίνουν, όντως, πράξη;

Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα συνολικά, αν και κάθε κράτος με διαφορετικό τρόπο. Η Άγκυρα, για παράδειγμα, έχει απειλήσει ότι θα εισβάλει στην ypgκρατούμενη ζώνη σε βάθος τουλάχιστον 15 χιλιομέτρων, για να δημιουργήσει μια «ζώνη προστασίας». Αυτό, όμως, είναι τεχνικά εξαιρετικά δύσκολο (λόγω του μεγάλου μήκους της συρο-τουρκικής μεθορίου) και πάντως θα εκθέσει τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του σε μια μακρόχρονη αναμέτρηση. Εκείνο που (εκτιμάμε πως) σίγουρα θέλει το τουρκικό καθεστώς είναι περισσότερο έδαφος για να αποκαταστήσει (και να αυξήσει) τους «δικούς της» που βρίσκονται στον πυκνοκατοικημένο θύλακα του Idlib, ή (σαν πρόσφυγες) στα πέριξ. Θέλει σίγουρα την Manbij, και άρα όλη την περιοχή ως τα δυτικά του Ευφράτη.

Θα ήθελε επίσης (και ακόμα περισσότερο θα το ήθελε το συριακό καθεστώς…) την ανακατάληψη της Raqqa (και άλλων αραβοκατοικούμενων κωμοπόλεων) – απ’ τον στρατό του Άσαντ. Η Δαμασκός, εννοείται, θέλει και τα εδάφη (μαζί με τα πετροκοιτάσματα) ανατολικά της Deir ez-Zor, που καταλήφθηκαν απ’ τις ypg στη βάση του αμερικανικού σχεδιασμού.

Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα και χωρίς μια σφαίρα εάν οι ypg συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στην Ουάσιγκτον για να κατέχουν μια περιοχή πολλαπλάσια σε έκταση και πόρους απ’ την πραγματικά κουρδοκατοικούμενη περιοχή στη βόρεια συρία. Εν μέρει τα επιτελεία τους το υποψιάζονταν ήδη, γι’ αυτό και επεδίωξαν πριν μερικές εβδομάδες «διαπραγμάτευση» με το καθεστώς Άσαντ. Ο συγκεκριμένος γύρος απέτυχε, επειδή οι ypg ζητούσαν περισσότερα απ’ όσα εύλογα δικαιούνται. Τώρα ίσως γίνουν πιο ρεαλιστές…

Εννοείται πως και η Τεχεράνη θα ωφεληθεί: αν ο αμερικανικός στρατός μισο-φεύγει απ’ την συρία επειδή «νίκησε τον isis», αυτό σημαίνει ότι «η αποτροπή του ιράν» δεν είναι λόγος για την παραμονή του εκεί. Ούτε στο ιράκ… Άλλωστε το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε ότι «η νίκη επί του isis ήταν ‘ο μοναδικός λόγος’» για την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη συρία…

Θα συμβούν, όμως, όλα αυτά; Η ασταμάτητη μηχανή είναι δύσπιστη. Το ισραηλινό καθεστώς πρόλαβε κιόλας να δηλώσει ότι «θα συνεχίσει να πολεμάει το ιράν στη συρία αν φύγει ο αμερικανικός στρατός», κάνοντας πως ξεχνάει τα ρωσικά «εμπόδια». Μπορεί αυτή η γρήγορη δήλωση να δείχνει μόνο «υπαρξιακό άγχος», αλλά σε κάθε περίπτωση ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός / ρατσισμός δεν είναι καθόλου αμελητέος παράγοντας στη μέση Ανατολή. Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε, ίσως, να εγκαταλείψει τις ypg· όχι, όμως, και το Τελ Αβίβ!! Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να ανασχηματίσει τις τακτικές της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· κανένας ανασχηματισμός όμως δεν μπορεί να αντιτεθεί στους σχεδιασμούς του ισραηλινού απαρτχάιντ, και όσων απαιτούνται για να ολοκληρωθεί. Όχι υπό την παρούσα αμερικανική διοίκηση!

Οπότε…

(φωτογραφία: Οι υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα προχτές στη Γενεύη. Για την προώθηση του “πολιτικού διαλόγου” στη συρία…)

Ιμπεριαλιστικές βιτρίνες σε έξαψη

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Στο χάρτινο Sarajevo υποδείξαμε έγκαιρα και σαν συμπέρασμα της ανάλυσής μας τις διπλές και τριπλές ατζέντες των κρατών / αφεντικών. Ενώ οι ιμπεριαλιστικές «γραμμές» μπορούν (και πρέπει) να εντοπίζονται μέσα απ’ την αντι-καπιταλιστική, εργατική ανάλυση και όχι μόνο μέσα απ’ την ειδησειογραφία, οι τακτικές κινήσεις που τις προωθούν μπορεί, πράγματι, να προκαλούν σύγχιση. Είτε επειδή η πρόκληση σύγχισης είναι ο στόχος. Είτε επειδή σε κάθε εθνοκρατικό σχηματισμό συγκρούονται αντίπαλες τακτικές (με τον ίδιο, ωστόσο, στρατηγικό στόχο). Είτε επειδή γίνεται ήδη πληροφοριακός / αποπληροφοριακός πόλεμος. Είτε επειδή οι πρωταγωνιστές σνιφάρουν. Είτε επειδή ο καιροσκοπισμός είναι αναπόφευκτο στοιχείο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Στην μικρή, καθημερινή κλίμακα των γεγονότων δημιουργούνται και βάλτοι. Κινούμενη άμμος. Το συριακό πεδίο μάχης έχει μετασχηματιστεί οριστικά, και οι παρενέργειες αυτού του μετασχηματισμού ήταν μεν μερικές φορές απρόβλεπτες στην κάθε φορά συγκεκριμένη έκφανσή τους, όχι όμως και ανεξήγητες. Θα περίμενε κανείς, για παράδειγμα, το 2015 ή το 2016 ότι η σαουδαραβική χούντα μπορεί να περιθωριοποιηθεί;

Ενώ το μπλοκ της Αστάνα (και κάθε μέλος του χωριστά) δείχνει συμπαγές στις κινήσεις του, στην αντίπαλη μεριά, την μεριά του άξονα, είτε αφορά την Ουάσιγκτον, είτε αφορά το Τελ Αβίβ, είτε αφορά το Ριάντ, οι σπασμωδικές κινήσεις είναι αντικειμενικό γεγονός. Οι άσχετοι με την καπιταλιστική ιστορία δύο αιώνων μπορεί να εκπλήσσονται μ’ αυτό… Ώστε μπορεί να υπάρχει και τακτική ασάφεια λόγω αδυναμίας, και μάλιστα διαρκείας; Ε, ναι! Δεν το ξέρετε; Συγγνώμη: αυτό δεν είναι πρόβλημα της Ιστορίας!!!

Δεν σημαίνει μια τέτοια ιστορική φάση ότι δεν θα υπάρξει ανασύνταξη του άξονα… Δεν θα είναι εύκολη (αλλιώς θα είχε πραγματοποιηθεί!) αλλά θεωρητικά θα ήταν λάθος να αποκλειστεί. Προς το παρόν ωστόσο, και επειδή υπάρχει μια ασυμμετρία στις εξελίξεις, η ασταμάτητη μηχανή είναι υποχρεωμένη να παρακολουθεί συστηματικά και όσο πιο κριτικά γίνεται. Το κυριότερο, πάντα: χωρίς να μην υποτιμάει τη νοημοσύνη σας.

(Ακόμα κι αν αυτή η υποτίμηση φαίνεται λυτρωτική…).

Keep in touch.

Paris burning!

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Είναι απίστευτο ότι με ένα πολύ ισχυρό δολάριο και, πρακτικά, χωρίς πληθωρισμό, με τον απ’ έξω κόσμο γύρω μας να ανατινάζεται, με το Παρίσι να καίγεται και την Κίνα να γονατίζει, η fed [η ομοσπονδιακή αμερικανική τράπεζα] συνεχίζει ακόμα να σκέφτεται μια αύξηση των επιτοκίων. Αδράξτε την νίκη!!!

Είναι το ψόφιο κουνάβι που θριαμβολογεί, τιτιβίζοντας – ως συνήθως. Ο προκάτοχός του (απ’ τους συντηρητικούς) αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β είχε κάνει τον (ελάχιστο) κόπο να ανέβει στο κατάστρωμα ενός αεροπλανοφόρου, την πρωτομαγιά του 2003, για να διακηρύξει θριαμβευτικά ότι «αποστολή εξετελέσθη» αναφορικά με την εισβολή στο ιράκ. Άλλαξαν οι καιροί: ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος πανηγυρίζει για τη «νίκη» με τις πιτζάμες του, τιτιβίζοντας…

Νίκησαν οι united states of america στο ιράκ το 2003; Το 2018 δεν το λέει κανείς ούτε για αστείο… Νίκησαν οι united states of america το 2018; Δεν χρειάζεται να περάσουν όχι χρόνια αλλά ούτε καν ώρες: σε διάφορα σημεία του πλανήτη καγχάζουν.

Αλλάζουν οι καιροί… Ίσως ο επόμενος νικητής να αυτοανακηρυχτεί τέτοιος εκεί που ακόμα και οι αυτοκράτορες πήγαιναν μόνοι τους… Χωρίς καν να τιτιβίσει: οι αισθητήρες του «είδους υγιεινής» στο οποίο θα κάθεται θα αντιληφθούν την διάθεσή του, και θα την κοινοποιήσουν…

Ο αιώνιος «Νιαγάρας» της Ιστορίας θα φροντίσει για τα υπόλοιπα…

Τόκιο με κυνόδοντες

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Η πιο στρατηγική διακύδευση για τις ηπα μετά το ξέσπασμα του Β παγκόσμιου πολέμου ήταν η κυριαρχία τους στον Ειρηνικό – την οποία απειλούσε ο γιαπωνέζικος ιμπεριαλισμός / μιλιταρισμός. Τις σκληρές και κρίσιμες μάχες στον Β παγκόσμιο πόλεμο ο αμερικανικός στρατός δεν τις έδωσε ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε βορειοαφρικανικό έδαφος. Τις έδωσε στον Ειρηνικό. Η μεταπολεμική μυθολογία για την ανωτερότητα του αμερικανικού στρατού (με δύο ατομικές βόμβες κατά αμάχων…) εκεί κτίστηκε. Και αργότερα εκεί κατέρρευσε: στο βιεντάμ.

Υπήρξε όμως μια πραγματική, στρατηγική με κεφαλαία γράμματα, νίκη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον δυτικό Ειρηνικό, τότε: ο στρατός του κατέλαβε την ιαπωνία, και – μεταξύ 1945 και 1952 – υπό τον στρατηγό Douglas MacArthur, αναδιάρθρωσε το ιαπωνικό κράτος με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι για πάντα ακίνδυνο. Το 1947 επέβαλε στους ιάπωνες ένα «ειρηνιστικό σύνταγμα» στο οποίο διατυπώνεται ρητά η απαγόρευση του να έχει το Τόκιο στρατό με επιθετικές δυνατότητες και εξοπλισμό.

Εβδομήντα χρόνια μετά είναι κοινότοπη η διαπίστωση ότι κανένας ιμπεριαλισμός δεν εμποδίζεται με «νόμους» και “συμφωνίες” (ο «κρυφός» εξοπλισμός, κάτω απ’ τις απαγορεύσεις της συμφωνίας των Βερσαλιών, υπό τον Χίτλερ, θα αρκούσε σαν μια παλιά απόδειξη. Η αμερικανική απόσυρση απ’ την INF είναι μια πιο πρόσφατη). Το μόνο εμπόδιο που θα μπορούσε να υπάρξει στον (με ιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς) επανεξοπλισμό του ιαπωνικού κράτους είναι οι ίδιοι οι ιάπωνες. Ωστόσο η αμερικανική στρατιωτική «κατοχή» (με την μορφή βάσεων) που, υποτίθεται, εγγυάται την «ασφάλεια» του ιαπωνικού κράτους / κεφάλαιου (έτσι ώστε να μην χρειάζεται δικό του στρατό) μπορεί να γίνει βασικό επιχείρημα υπέρ του να αποκτήσει τέτοιον! Στην εποχή του ψοφιοκουναβικού Ηροστρατικού «ο κόσμος καίγεται και εμείς πανηγυρίζουμε» δεν θα ήταν παράξενο ο γιαπωνέζικος εθνικισμός / μιλιταρισμός να σκουπίσει τον ειρηνισμό, ακόμα κι αν αυτός ο τελευταίος είναι εξίσου εχθρικός απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όσο και στον ιαπωνικό…

Το γεγονός είναι ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση Abe «σκέφτεται» να μετατρέψει τα πλωτά ελικοπτεροφόρα του ιαπωνικού «αμυντικού» στρατού (φωτογραφία πάνω), σε αεροπλανοφόρα. Η προφανής δικαιολόγηση είναι «η αντιμετώπιση της κινεζικής απειλής» – χωρίς, όμως, καταφυγή στην αμερικανική στρατιωτική ομπρέλλα. Ο υπολογισμός είναι πονηρός: αν η Ουάσιγκτον (που έχει τον τελευταίο λόγο) το επιτρέψει, τα αεροπλάνα της δουλειάς θα είναι 50, 60, μπορεί και 100 αμερικανικά f-35…

Πράγμα που φέρνει την Ουάσιγκτον στο εξής σταυροδρόμι: αν το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να διαφημίσει τις «ακόμα περισσότερες δουλειές για τους αμερικάνους εργάτες» (δηλαδή για τις πολεμικές του βιομηχανίες) τότε η μιλιταριστική αναβάθμιση του Τόκιο είναι ένα εξαιρετικά ευχάριστο νέο! Απ’ την άλλη μεριά όμως, όσο περισσότερο αναβαθμίζεται στρατιωτικά ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός, τόσο «σκληρότερος» σύμμαχος θα είναι· ή, μπορεί, ποιος ξέρει, να πάψει να είναι σύμμαχος καν και καν…

Παρότι η εθνικιστική ρητορική στην ιαπωνία εξακολουθεί να δείχνει σαν «απειλή» το Πεκίνο (ή/και την Πγιονγκγιάνγκ) τα ιαπωνικά αφεντικά το ξέρουν καλά: ο ιστορικός τους αντίπαλος βρίσκεται στην άλλη μεριά του Ειρηνικού. Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει προσπαθήσει ήδη να ρυμουλκήσει το Τόκιο – χωρίς ορατά αποτελέσματα ως τώρα….

Όμως, καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος οξύνεται σταθερά, θα γίνουν παράξενα πράγματα τα επόμενα χρόνια· στον Ειρηνικό και στην ανατολική / νοτιοανατολική Ασία, όπως και αλλού. Είναι να μην ξυπνήσει το τέρας του μιλιταρισμού. Αν αυτό συμβεί οι «κανόνες» αλλάζουν.

Και στην ιαπωνία έχει ξυπνήσει για τα καλά.

Πεκίνο με τριαντάφυλλα…

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Σήμερα ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping πρόκειται να μιλήσει σε ειδική σύνοδο του «κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος»· και όλα τα φώτα των αναλυτών και των μελετητών της οικονομικής / εμπορικής διάστασης του 4ου παγκόσμιου είναι στραμμένα πάνω του. Όχι άδικα. Άμεσα ή έμμεσα ο Xi, μιλώντας (αυτό αναμένεται) για τις άμεσες οικονομικές κινήσεις του κινεζικού καπιταλισμού (στην επέτειο των 40 χρόνων απ’ την εκκίνηση των καπιταλιστικών “μεταρρυθμίσεων” στην κίνα…) θα φρεσκάρει το έδαφος των εκτιμήσεων για το πως θα κινηθεί το Πεκίνο έναντι των ηπα. Το project “made in china 2025”, που έχει πανικοβάλλει την Ουάσιγκτον, θα μείνει ως έχει στις ράγες του, ή θα αλλάξει χαρακτηριστικά, σαν παρηγοριά στο ψόφιο κουνάβι;

Είναι ένα απ’ τα άθλια ενδιαφέροντα της εποχής: τα μεροκάματα των αναλυτών που βγαίνουν ελπίζοντας ότι ο κινεζικός καπιταλισμός “θα κάνει πίσω”… Αν μια φορά οι ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις δεν καθορίζονται από “νόμους” σαν το ιαπωνικό σύνταγμα, δέκα φορές δεν εικονογραφούνται με λόγους και λογύδρια σε κομματικά συνέδρια. Εξαιρούνται, φυσικά, τα μονόπρακτα και τα τιτιβίσματα αμερικάνων που αγχώνονται να πανηγυρίσουν (ανύπαρκτες) νίκες.

Εκείνο που πολλοί περιμένουν απ’ την σημερινή ομιλία του Xi είναι ένα μεγαλύτερο «άνοιγμα» του καπιταλισμού στην κίνα στις «ξένες επενδύσεις», ώστε να καλμάρουν οι φόβοι (αμερικανικοί αλλά και ευρωπαϊκοί) απέναντι στο ενδεχόμενο ενός «made in china 2025» εντελώς made by china. Εκείνο που η καπιταλιστική ιστορία δείχνει είναι, ωστόσο, εντελώς διαφορετικό: το ερώτημα δεν είναι το «πως», αλλά μόνο το «πότε» της τελικής αναμέτρησης.

Και το Πεκίνο (απ’ όσο μπορεί να καταλάβει η ασταμάτητη μηχανή) ίσως χρειάζεται ακόμα 2 ή 3 χρόνια…

Ίσως.

… αλλά μπορεί και αγκάθια

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Εν τω μεταξύ η υπόθεση της Meng Wanzhou, ceo της huawei (και κόρης του ιδρυτή και προέδρου της εταιρείας) παραμένει σε limbo. Δεν είναι προφυλακισμένη μεν (στον Καναδά), αλλά της έχει απαγορευτεί η έξοδος απ’ την επικράτεια, ενώ της έχει επιβληθεί ένα μεγάλο σαν νούμερο (αλλά ασήμαντο για την περιουσία της) ποσό εγγύησης. Νομίζουμε ότι ακόμα κι αν η Wanzhou μπορούσε να δραπετεύσει απ’ τον καναδά (έχει όλα όσα χρειάζονται για κάτι τέτοιο: λεφτά) δεν θα το κάνει. Όχι πια: είναι διεθνές «σημείο συστροφής»…

Επειδή η κινεζική κοινωνία είναι καπιταλιστικότατη και αναπτυγμένη, είναι πολύ περισσότερο συγκινησιακά επιρρεπής σε προσωποποιημένες ιστορίες παρά σε πολύ σοβαρότερα μεν αλλά κάπως απρόσωπα ζητήματα. Με δυο λόγια η σύλληψη και η κράτηση της Meng Wanzhou έχει αγγίξει πολύ περισσότερες χορδές στην κίνα απ’ ότι, ας πούμε, ο «εμπορικός πόλεμος» με τις ηπα. Αυτό που εκκρεμεί να αποφασίσουν τα καναδικά δικαστήρια είναι το αν θα εκδοθεί (ή όχι) στις ηπα. Αν γίνει το πρώτο (προϊόν της συνεννόησης μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόντρεαλ…) την περιμένει πολύχρονη φυλάκιση. Κι αυτό θυμώνει τον “απλό” κινέζο που (τι παράξενο!) το έχει εύκολο να ταυτιστεί με μια ομοεθνή του δισεκατομμυριούχο. (Ή, για να το πούμε αλλιώς, το καθεστώς το έχει εύκολο να τον πείσει..)

Η υπόθεση (θυμίζουμε) αφορά, τυπικά, την παραβίαση από κάποια θυγατρική της huawei των αμερικανικών (μονομερών) κυρώσεων κατά της Τεχεράνης… Ουσιαστικά αφορά την παγκόσμια τεχνολογική πρωτοκαθεδρία της huawei στο ιερό δισκοπότηρο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης: τα επικοινωνιακά δίκτυα 5G. Ακόμα και το τυπικό της ιστορίας είναι «σκανδαλώδες» – και εμπλέκει πολλά απ’ τα επίδικα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όσο για το ουσιαστικό; Καταλαβαίνετε…

Ως τώρα διασταυρώνονται διεθνώς διάφορες εκτιμήσεις, πιθανολογήσεις, προβοκατόρικες ή όχι, δημαγωγικές ή μη, για την εξέλιξη της ιστορίας. Η ασταμάτητη μηχανή είναι μικρή και «αμήχανη» για να εμπλακεί σ’ αυτές. Ωστόσο διαπιστώνει ότι το κινεζικό καθεστώς έχει πράγματι δυνατότητες ασύμμετρων απαντήσεων αν η Wanzhou εκδοθεί, τελικά, στις ηπα. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον: αν όχι κάτι άλλο μας μαθαίνει την σύγχρονη καπιταλιστική συνθετότητα… (Προς το παρόν δεν θα πούμε περισσότερα).

Όπως συμβαίνει ήδη με την δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi, έτσι και η (ουσιαστικά) απαγωγή της Wanzhou έχει εκείνο το χαρακτηριστικό που διαολίζει τους ιστορικά και πολιτικά άσχετους που παριστάνουν τα «βαριά πεπόνια» της ανάλυσης: είναι αφόρητα personalized κι ωστόσο (ίσως ακριβώς γι’ αυτό) είναι ζητήματα που επιτρέπουν (ή επιβάλλουν) πολλές “ουρές” στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η προσωποποιημένη συμπύκνωση των αντιθέσεων μοιάζει “πρωτόγονη” για τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα, και από αρκετές απόψεις είναι όντως τέτοια. Αυτό, ωστόσο, δεν την κάνει λιγότερο λειτουργική· ακόμα κι αν η λειτουργικότητα της περιορίζεται στην προσφορά προσχημάτων.

Άλλωστε, οι προσωποποιημένες συμπυκνώσεις τέτοιου είδους, με τον όποιον “πρωτογονισμό” τους, δεν είναι το μοναδικό απ’ τα αναγκαστικά “πίσω” στα μπρος – πίσω της σύγχρονης καπιταλιστικής ιστορίας…

Αλλά τι λέμε τώρα; Παρακολουθεί κανείς στα σοβαρά;

Εδώ έχουμε εκλογές: νεκροί εναντίον πεθαμένων, στο ντέρμπι του κάτω κόσμου…

Όχι παιχνίδια με σπίρτα δίπλα στο γκάζι!

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. Κι όμως. Αυτή η συμβουλή δεν ισχύει για τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

Πριν 5 μέρες, την περασμένη Τρίτη (11 Δεκέμβρη) η αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων ψήφισε με απόλυτη ομοφωνία και δια βοής (αυτό κι αν είναι εθνική ενότητα!) τον νόμο 1035, με τίτλο «έκφραση αντίθεσης στην ολοκλήρωση του Nord Stream 2, και για άλλους σκοπούς». Ο (άλλες εποχές θα ονομαζόταν «αποικιακός») νόμος δίνει στον οποιοδήποτε αμερικάνο πρόεδρο (το ψόφιο κουνάβι ή όποιον το διαδεχτεί) το δικαίωμα να επιβάλει ποινές, κυρώσεις, ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή εταιρεία συμμετέχει στην κατασκευή του Nord Stream 2…

Το ότι τα ελληνικά καθεστωτικά φανερά ή κρυφά παλιά και νέα μήντια δεν ασχολήθηκαν με το θέμα, είναι λογικό. «Εμείς» (ποιοί δηλαδή;) «αγοράζουμε αμερικανικό σχιστολιθικό»… Επιπλέον «κοροϊδεύουμε όποιον μπορεί να κοροϊδευτεί, παριστάνοντας ότι μας ενδιαφέρει η προέκταση του turkstream προς την ελληνική επικράτεια» – ενώ θα είναι ο επόμενος που το ψοφιοκουναβιστάν θα εμποδίσει να πάει προς βαλκάνια μεριά. Αλλιώς τι σκατά μέλλον θα είχε η ιδέα ενός εργοστασίου εξαέρωσης (υγροποιημένου και μεταφερμένου απ’ τα ένδοξα ελληνόκτητα γκαζάδικα) αμερικανικού ή/και ισραηλινού γκαζιού στην Αλεξανδρούπολη;

Ο νόμος 1035 συνιστά κήρυξη πολέμου (ενεργειακού κατ’ αρχήν…) προς το Βερολίνο και τα κράτη της κεντρικής ευρώπης! Δεν είναι crystal clear, σαφές; Η αυστριακή OMV (που συμμετέχει στην κατασκευή) και ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas απάντησαν ότι το έργο θα συνεχίσει…

Παρότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα το ψοφιοκουναβιστάν να ρίχνει ετοιμοπόλεμες απειλές στον πάγκο για να πετύχει σοβαρές υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών καπιταλισμών σε άλλα ζητήματα, το να κυκλοφορεί ένας μαφιόζος «με προτάσεις που δεν μπορείς να αρνηθείς» δεν είναι αυτό που θα ονομαζόταν «διεθνής σταθερότητα». Ε; Το ακριβώς αντίθετο. Το εμπόριο – μέσω – εκβιασμών (η τακτική της Ουάσιγκτον για να σπρώξει το ακριβό LNG της) δεν περιλαμβάνεται σαν θέμα σε κανένα εγχειρίδιο οικονομικής θεωρίας. Όχι τυχαία: είναι, απλά, μια ενδιάμεση φάση, την οποία οι θιγόμενοι έχουν συμφέρον να συντομεύσουν το γρηγορότερο. Που σημαίνει ότι θα απαντήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…

Η ηγεμονία – μέσω – εκβιασμών, απ’ την άλλη μεριά, περιλαμβάνεται σ’ όλα τα εγχειρίδια ιμπεριαλισμού. Αλλά εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκληρά (για εμάς…)

Το ελλαδιστάν (τα αφεντικά, οι δημαγωγοί και ο λαός) παριστάνει το κουνελιστάν… Αυτοί που έκαναν δόγμα το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» τι πουλούσαν είπαμε;

Κάρβουνα;