Tag: ηπα

Πόλεμος

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Δεν πρέπει να διαφεύγει απ’ την εργατική κριτική ανάλυση η διαφορά ανάμεσα σε μια σχετικά «ειρηνική» φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να εντοπίζει τις διαδικασίες κατάκτησης (και εμπορευματοποίησης) πρώτων υλών· ας πούμε την «θετική» διάσταση της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Στην δεύτερη περίπτωση όμως προστίθεται (αυτό είναι υποχρεωτικό) και η «αρνητική» διάσταση: η καταστροφή (ή ο αποκλεισμός) πρώτων υλών, για να μην περιέλθουν στην κατοχή και την εκμετάλλευση των αντίπαλων κρατών / καπιταλισμών…

Μόνες τους οι εμπορευματικές λειτουργίες δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν, σαν τέτοιες, το γιατί αυτές διακόπτονται ή περιορίζονται κατά περιόδους, και εμφανίζονται τότε στη σκηνή οι καπιταλιστικές «δυνάμεις» της δημιουργικής καταστροφής· που στην πιο καθαρή μορφή της είναι ο ανοικτός, all out πόλεμος. «Δημιουργικής» μεν (είτε απ’ την άποψη της αλλαγής συσχετισμών, είτε απ’ την άποψη της δημιουργίας νέων μελλοντικών ευκαιριών κερδοφορίας) αλλά «καταστροφής» οπωσδήποτε…

Λέγεται και «τακτική καμμένης γης». Συνηθίζεται απ’ τα αφεντικά που βρίσκονται σε φάση υποχώρησης…

Σαβούρα

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο Μαδούρο (και το καθεστώς του) έχουν σοβαρές ευθύνες για πολλά σε βάρος των πληβείων της βενεζουέλας (που, παρόλα αυτά, ακόμα τον στηρίζουν σε μεγάλο μέρος τους), όπως είναι υπεύθυνα όλα τα καθεστώτα του πλανήτη για την βίαιη εκμετάλλευση (κάτω από οποιαδήποτε σημαία…) της εργασίας και της ζωής των προλετάριων.

Αλλά αυτός ο Guaido τι ακριβώς είναι ώστε να «αναγνωρίζεται» σαν «πρόεδρος» απ’ διάφορους καλοθελητές, πέρα – φυσικά – απ’ το ψοφιοκουναβιστάν και τους στενούς συμμάχους του; Απο που ως που οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακες της θεσμικής νομιμοποίησης και της «δημοκρατίας», εκλεγμένοι (μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες) ευρωβουλευτές, αναγνωρίζουν θεσμική υπόσταση και εξουσία «αρχηγού κράτους» σε κάποιον ο οποίος βγήκε και είπε «είμαι πρόεδρος» αφού πριν λίγες ώρες είχε πάρει την σχετική διαταγή απ’ την Ουάσιγκτον; Ποιόν ρώτησαν; Ποια, ακριβώς, θεσμική, νομιμοποιητική διαδικασία αναγνώρισαν, σαν τέτοια, οι 439 ευρωπατέρες; Το ότι βγήκε σε μια εξέδρα μπροστά στους οπαδούς του και είπε «είμαι ο πρόεδρος»; Το τηλεφώνημα; Τα πετρέλαια της βενεζουέλα;

Τι εννοούν; Χρειάζονται, μετά απ’ αυτό, οι ευρωεκλογές στα τέλη του ερχόμενου Μάη; Όχι, δεν χρειάζονται! Μετά την χθεσινή «έγκριση του ευρωκοινοβουλίου» προεδρικής εξουσίας στη βενεζουέλα σε μια μαριονέτα ονόματι Guaido, όποιος βγει σε όποιο μπαλκόνι βρει πρόχειρο και φωνάξει δυνατά «είμαι ευρωβουλευτής», είναι αυτόματα τέτοιος. Εννοείται πως το ίδιο πρέπει να ισχύει για όλα τα αξιώματα. Απ’ τους δήμαρχους και τους κοινοτάρχες μέχρι τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους.

Καταλαβαίνουμε πως όταν πληρώνεσαι αδρά μπορείς να κάνεις ότι σε διατάξουν τα αφεντικά σου (παρότι δεν είναι αυτά που σε πληρώνουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ωστόσο η χθεσινή μαζική απόφαση του ευρωκοινοβουλίου δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στην εξαπάτηση της δημοκρατίας, εκτός εισαγωγικών: αυτοκαταστρέφεται καμαρώνοντας σαν πρωτοκοσμικό σκεπάρνι… Αν η Le Pen έβγαινε σ’ ένα μπαλκόνι και έλεγε «είμαι η πρόεδρος της γαλλίας» μάλλον δεν θα την αναγνώριζαν. Όχι ακόμα, τουλάχιστον…

Όμως άνοιξαν τον δρόμο… Αν όχι σ’ αυτές τις εκλογές στις επόμενες οι φασίστες δεν θα κατέβουν με ψηφοδέλτια. Θα ανέβουν ως τις Βρυξέλες, θα καταλάβουν το ευρωκοινοβούλιο, και απλά θα πουν: με βάση μια απόφαση της 31 Γενάρη του 2019, αρκεί να το φωνάζουμε δυνατά· και είμαστε η εξουσία στην ευρώπη. Μπορούν να το κάνουν και κράτος – κράτος. Και είναι βέβαιο: θα τύχουν αναγνώρισης απ’ την Ουάσιγκτον, ή και άλλους…

Λένε πως άλλες εποχές τελειώνουν με μια κραυγή και άλλες μ’ έναν λιγμό. Είναι μερικές που τελειώνουν με πορδές· ίσως επειδή δεν αξίζουν παραπάνω. Χτες 439 τέτοιες πορδές έγραψαν Ιστορία…. Προφανώς, όμως, τα ανάλογα στομάχια έχουν εξασφαλίσει άσυλο απ’ την συνέχεια αυτής της ρημάδας της Ιστορίας…

Ή αυτό ελπίζουν.

Moderate rebels reloaded

Παρασκευή 1 Φλεβάρη.  Αυτά δεν είναι απλά σοβαρά. Είναι τραγικά σοβαρά, μιας και αυτοί κι αυτές που θα τα πληρώσουν δεν θα είναι οι χρυσοκάνθαροι των 12 και των 15 χιλιάδων ευρώ μισθό το μήνα (οι ευρωβουλευτές) αλλά οι φτωχοδιάβολοι στο όνομα των οποίων κλάνουν τα «χρυσά κολλάρα».

Η μεθόδευση για την «αλλαγή καθεστώτος» στη βενεζουέλα βρωμάει όλο και περισσότερο τις αμερικανικές εμπειρίες (ή, πιο σωστά, τις ψοφιοκουναβικά ερμηνευμένες εμπειρίες) απ’ το σχέδιο για τη «νέα μέση Ανατολή» – και την αποτυχία του. Αυτό το σχέδιο που προσπάθησε να αξιοποιήσει τον κανιβαλισμό του καθεστώτος Άσαντ στη συρία· και τα πήγαινε πολύ καλά μέχρι να σκάσει ο ρωσικός στρατός.

Υπάρχουν κάποιες διαφορές, μάλλον μικρές αλλά ενδιαφέρουσες. Στη μέση Ανατολή το κόλπο (του επιθυμητού μετασχηματισμού με όρους εξουσίας) ξεκίνησε απ’ την «βάση», απ’ τους ένοπλους ουαχαβίτες. Εδώ ξεκινάει απ’ το «κεφάλι», με την ανακήρυξη ενός καραγκιόζη σαν προέδρου. Εκεί ο isis άρχισε να αναγνωρίζεται (αλλά δεν πρόλαβε..) αφού πρώτα είχε εγκαθιδρύσει πραγματική εξουσία στο έδαφος. Εδώ ο Guaido δεν έχει καμία εδαφική έδραση, και προσπαθεί – με τα λεφτά και τις εγγυήσεις της Ουάσιγκτον, των συμμάχων και των ομοϊδεατών της – να εξαγοράσει τμήματα του στρατού (ενδεχομένως και των δικαστικών). Δηλαδή ψωνίζει απ’ την υπάρχουσα εξουσία. Εκεί ο άξονας μπορούσε να παριστάνει ότι παρακολουθεί από μακριά, ενισχύοντας με κάθε μέσο υπόγεια. Εδώ το ψοφιοκουναβιστάν έχει βγει στη σέντρα με το καλημέρα: έχει φτιάξει, μάλιστα, και πρόπλασμα της «μελλοντικής κυβέρνησης» στο Καράκας, από αμερικάνους βουλευτές και γερουσιαστές! Εκεί η Ουάσιγκτον παρίστανε ότι «πολεμάει την τρομοκρατία» όσο λιγότερο γινόταν. Εδώ προβάλλει ότι είναι έτοιμη να στείλει 5.000 πεζοναύτες, σαν πρώτη δόση, μπορεί και μεθαύριο (που λέει ο λόγος…)

Μερικοί, ειρωνικά ή όχι, μιλούν για τους «moderate rebels» που στα χαρτιά έχει σχεδιάσει η Ουάσιγκτον, αλλά ψάχνει τώρα να τους φτιάξει και με υλικό τρόπο στο Καράκας. Οι πρώτες μονάδες του free syrian army ήταν αληθινοί λιποτάκτες του συριακού στρατού, που είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να πάρουν τα τουφέκια τους και να στραφούν εναντίον ενός καθεστώτος που βομβάρδιζε τις πόλεις τους. (Στη συνέχεια τους «σκούπισαν» διάφορες υπηρεσίες…) Εδώ οι τσατσορούφιανοι της Ουάσιγκτον μοιράζουν σαν τέτοιοι προκηρύξεις γεμάτες υποσχέσεις στους στρατώνες, μπας και λιποτακτήσουν κάποιοι φαντάροι και λοχίες, ώστε να δημιουργηθεί ο «free venezouela army». Και το κάνουν τόσο φόρα μόστρα ώστε δύο υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος. Είτε ότι βρίσκονται σε απελπισία, είτε ότι είναι τόσο σίγουροι για την επιτυχία τους ώστε αδιαφορούν αν τους βλέπει το σύμπαν.

Για τους πληβείους της βενεζουέλα ισχύει εκείνο που έλεγαν επί δεκαετίες οι πληβείοι του μεξικό: τόσο κοντά στην αμερική, τόσο μακρυά απ’ τον θεό. Απ’ την στιγμή που αυτή η γωνιά του πλανήτη μπήκε επίσημα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο (κι αυτό ήταν, το ξαναλέμε, επιλογή και του καθεστώτος Μαδούρο..) η μόνη ελπίδα σε ένα αναίμακτο Χ είναι οι ελιγμοί που θα κάνει το «μπλοκ του Καράκας». Στο οποίο περιλαμβάνονται οι γνωστοί «ύποπτοι» απ’ το μπλοκ της Αστάνα, φανεροί και κρυφοί (τι σύμπτωση!) αλλά και κάποια λατινοαμερικανικά κράτη.

Όμως, σε αντίθεση με το συριακό δευτερεύον πεδίο μάχης, αυτό εδώ είναι πολύ κοντά στην αμερική – και δεν υπάρχει θεός… Αν το ψοφιοκουναβιστάν κερδίσει τελικά, θα έχει κρατήσει την «πίσω αυλή» του. Αν, όμως, χάσει, θα έχει χάσει σχεδόν τα πάντα…

(φωτογραφία: Υπάρχει και μια κωμική διάσταση σ’ όλα αυτά. Το αγγλικό καθεστωτικό περιοδικό economist μπήκε κι αυτό στη «διεθνή λεγεώνα» του Guaido… Στα social media κάποιοι ήταν υπέρ, και κάποιοι κατά. Ένας απ’ τους κατά, ονόματι «Jay Gannon», έγραψε:

Βρισκόμαστε αμυνόμενοι απέναντι σ’ ένα παράνομο πραξικόπημα. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου δηλώνω εκδότης του Economist. Ποιοί είναι μαζί μου;

Όταν κάποιος του απάντησε ότι «ο Guaido αναγνωρίστηκε από δημοκρατίες», απάντησε: Ή θα δείξετε σεβασμό στο νέο εκδότη του Economist, ή θα εξαφανιστείτε χάρη στη βοήθεια των φίλων μας στη cia! Και κάποιος άλλος πρόσθεσε: οι ηπα θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις στον τωρινό εκδότη του Economist μέχρις ότου ο Jay Gannon αναγνωριστεί σαν ο μόνος εκδότης.

Σ’ αυτό το αστείο εκφράζεται διαγώνια ένα ιστορικό τέλος. Που, όπως έχει συμβεί κι άλλες φορές, συνειδητοποιείται ευρύτερα όταν είναι αργά πια…)

Τεχνητή νοημοσύνη – για αδέσποτα…

Πέμπτη 31 Γενάρη. Ποιός, άραγε, θα τους σταματήσει, ειδικά όταν κτυπούν σε τόσο ευαίσθητα σημεία; Ο Wan Xi, μηχανικός υπολογιστών στην κινεζική μηχανή αναζήτησης Baidu (το κινεζικό google…) έφτιαξε το πρώτο καταφύγιο αδέσποτων γατιών με χρήση “τεχνητής νοημοσύνης”. Το καταφύγιο είναι εξοπλισμένο με αισθητήρες θερμοκρασίας (για να την κρατάει πάντα στην φιλική τιμή των 27 βαθμών) αλλά και υγρασίας, ανιχνευτές αναγνώρισης του είδους της γάτας (ξεχωρίζει ανάμεσα σε 174 διαφορετικά είδη – σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να ξεχωρίσει ο μέσος γατόφιλος!), αυτόματη τροφοδοσία σε φαγητό και νερό… Αλλά και ανίχνευση ασθενειών οπτικά παρατηρήσιμων (π.χ. διάφορα δερματικά, παράσιτα, όγκοι, κλπ), ανίχνευση στείρωσης, και άλλα.

Το artificial intelligence γατο-καταφύγιο (ένα καθημερινό περιβάλλον internet of things σε διάδραση με τους ζωντανούς οργανισμούς στο εσωτερικό του…) ενημερώνει στα smart phones τους διασυνδεδεμένους ζωόφιλους σε μια ακτίνα γύρω απ’ το πρώτο, πειραματικό καταφύγιο, έτσι ώστε αφενός να τροφοδοτούν τα δοχεία τροφής και νερού, και αφετέρου να παρέχουν έξτρα φροντίδα σε πιθανόν άρρωστα ζώα. Λείπει κάτι από το πάντρεμα της ζωοφιλικής φροντίδας και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης; Αν ναι, σύντομα θα καλυφθεί το κενό, μην ανησυχείτε!

Τα στοιχεία (ναι, υπάρχουν τέτοια) δείχνουν ότι απ’ τις 40.000 αδέσποτες γάτες στην κίνα (μόνο τόσες;) ένας ποσοστό πεθαίνει τον χειμώνα απ’ τον συνδυασμό κρύου, ασθενειών, πείνας και δίψας. Πέρα, ωστόσο, απ’ το τι θα προσφέρουν πρακτικά τα AI γατο-καταφύγια του Wan Xi, μοστράρουν εκείνη την ευαισθησία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που μπορεί να κάνει διάσημη την κινεζική τεχνολογική πρωτοπορία – εκεί που κανείς δεν θα το περίμενε.

Θυμάστε τα κινεζικά t-shirts που έμοιαζαν μιας χρήσης; Θυμάστε τα κινεζικά σίδερα που έσκαγαν (όπως έλεγε η φήμη); Ε, ξεχάστε τα… Το “made in PRC” γίνεται ήδη “made in china”, δηλαδή ΑΑ! Ο σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά (όπως λέει και ξαναλέει ο Xi) σημαίνει, μεταξύ άλλων: αδέσποτα όλου του κόσμου τακτοποιηθείτε στα “έξυπνα” καταφύγιά μας!

Πως θα τα καταφέρει ο στρατηγός ψόφιο κουνάβι στην αντι-κινεζική εκστρατεία;

Δουλειές υπάρχουν

Τετάρτη 30 Γενάρη. Όταν ο “σκληρός σκύλος” Bolton (τον παρατσουκλιάζουμε έτσι σε διάκριση απ’ τον “τρελό σκύλο” πρώην υπ.εξ. Mattis) δεν κάνει φτηνά κόλπα διαφήμισης του «ερχόμαστε» (σε βάρος του καθεστώτος Maduro), ασχολείται με τον άλλο αμερικανικό στόχο: την Τεχεράνη.

Πριν 10 μέρες η αμερικανική αντιπροσωπεία στην «υπηρεσία ατομικής ενέργειας» του οηε (είναι οι ανιχνευτές / ελεγκτές ύπαρξης πυρηνικών όπλων, που πάντως δεν πλησιάζουν τις ισραηλινές εγκαταστάσεις…) κάλεσε 70 διπλωμάτες από πολλά κράτη, που εργάζονται στην υπηρεσία, στα κεντρικά της στη Βιέννη, για να τους παρουσιάσουν … τον Bolton. Και τις «ακλόνητες αποδείξεις» του ότι η Τεχεράνη κοροϊδεύει την υπηρεσία (ΙΑΕΑ) και ότι συνεχίζει κρυφά το πυρηνικό της πρόγραμμα. Οι «ακλόνητες αποδείξεις» ήταν η επεξεργασία που είχαν κάνει δύο μιλιταριστικά αμερικανικά think tanks σε «στοιχεία» που είχε αποκαλύψει πριν κάτι καιρούς ο Netanyahou… Στρωτό παιχνίδι με κεφαλίες…

Έπεισε ο κυρ σκληρός σκύλος το κοινό του; Καθόλου. Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή οι επαγγελματίες της ΙΑΕΑ δεν γουστάρουν να αμφισβητείται η δουλειά τους (στους ελέγχους) έτσι, στο πόδι. Και δεύτερον επειδή η Ουάσιγκτον έχει βαρύ ποινικό μητρώο, και μάλιστα διπλό. Για την ανεδαφική και δόλια αμφισβήτηση της ΙΑΕΑ πριν την εισβολή στο ιράκ· και επειδή η Ουάσιγκτον (με τους συμμάχους της) προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους διεθνείς οργανισμούς σα στολή ευκαιρίας.

Η αποτυχία του σκληρού σκύλου δεν θα πρέπει να εννοηθεί, πάντως, σα «νίκη του διεθνούς δικαίου». Μάλλον μια ακόμη (και όχι ιδιαίτερα ηχηρή) στιγμή του ξεπεράσματός του είναι – του ξεπεράσματος με τα κριτήρια του παρελθόντος. Αφού η Ουάσιγκτον δεν βρίσκει την κάλυψη που επιδιώκει, θα το πάει αλλιώς.

Δεν πρόκειται να κλάψει την μοίρα της. Για την δική μας; Άλλο θέμα…

Είναι εύκολος ο δρόμος ως το Καράκας;

Τρίτη 29 Γενάρη. Στους όχι και τόσο παλιούς (μοντέρνους) καιρούς του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού, αν μια “μεγάλη δύναμη” δούλευε για την κατάρρευση κάποιου ενοχλητικού καθεστώτος, θα φώναζε (μέσω των δημαγωγών της) ξανά και ξανά “δημοκρατία”, “ελευθερία”, “δημοκρατία”, “ελευθερία”…

Οι μεταμοντέρνοι καιροί, δηλαδή η ωρίμανση του θεάματος (ειδικά στον πυρήνα του κυνισμού του) έχει απαλλάξει τα αφεντικά απ’ το να μονολογούν “ιδεώδη” ευρύτερης αξίας. Το ψοφιοκουναβιστάν όχι μόνο δεν κρύβει αλλά μάλλον επιδεικνύει ότι την καθεστωτική αλλαγή στη βενεζουέλα την θέλει για να βάλει χέρι στα πετρέλαια. Το είχε πει το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως στην προεκλογική εκστρατεία του. Και για να μην σκεπάσει τους πραγματικούς στόχους η αμνησία, το επαναλαμβάνουν χτες και προχτές οι σωματοφύλακες και οι παρατρεχάμενοι. Διότι (λένε) αυτός ο παλιο Μαδούρο (εντάξει, δεν λένε “παλιο”) υπογράψει συμβόλαια πώλησης πετρελαίου με εχθρούς μας. Με το Πεκίνο δηλαδή. Ή, με τα χθεσινά λόγια του σύμβουλου εθνικής ασφάλειας Bolton:

…Θα κάνει μεγάλη διαφορά για τις ηπα από οικονομική άποψη αν μπορούσαμε να πετύχουμε οι αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες να επενδύσουν και να ελέγξουν τις πετρελαϊκές δυνατότητες της βενεζουέλα… Ο Μαδούρο φέρνει στη βενεζουέλα κράτη με αντίθετα συμφέροντα απ’ τα δικά μας…

Η ωμότητα μπορεί να απαλλάξει τους ιστορικούς του μέλλοντος απ’ τον κόπο να σκάβουν για να βρουν τις αληθινές αιτίες των αποφάσεων και των επιλογών. Απ’ την άλλη μεριά, αν ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός μοιάζει τόσο “διαφανής” ως προς μερικές απ’ τις αιτίες του, γίνεται πιο “σκοτεινός” σε ότι αφορά τις τακτικές του. Αν η Ουάσιγκτον λέει “θέλω τα πετρέλαια της βενεζουέλας και θα κάνω ότι μπορώ για να τα πάρω”, οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον πως θα μεθοδεύσουν το “σιγά μην…”;

Η ωμότητα στη διακήρυξη κάποιων στόχων θα μπορούσε να συμπαρασύρει την σκέψη στην ιδέα ότι, τελικά, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι “απλός” στην εξέλιξή του. Αλλά όχι, δεν είναι…

Είναι μεγάλη η απόσταση Καμπούλ – Μπογκοτά;

Τρίτη 29 Γενάρη. Είτε επειδή είναι ένα σκληροπυρηνικό ραμόλι, είτε επειδή κάποιος παρασύμβουλός του το υπέδειξε σαν μέρος του θεάτρου, ο εθνικός σύμβουλος Bolton εμφανίστηκε χτες σε συνέντευξη τύπου στο άσπρο σπίτι κρατώντας επιδεικτικά αυτό το σημείωμα (πάνω φωτογραφίες). Δεν ήταν δύσκολη η μεγέθυνση. Ο αυτοκρατορικός σφουγγοκωλάριος κρατούσε ένα χαρτί που έγραφε:

(3) Αφγανιστάν > καλοδεχούμενες οι συνομιλίες.

5.000 στρατός στην Κολομβία.

Υποτίθεται πως η Ουάσιγκτον κατέληξε σε συμφωνία με τους ταλιμπάν (μετά από εντατικές διαπραγματεύσεις στη Ντόχα), σε ένα σχέδιο που περιλαμβάνει «εξομάλυνση» στο αφγανιστάν, με (μεταξύ άλλων) αποχώρηση του αμερικανικου στρατού μέσα στους επόμενους 18 μήνες. Συνεπώς (έτσι πάει η Μπολτόνια επίδειξη) «παίρνουμε τον στρατό μας απ’ το ινδοκούς και τον φέρνουμε στην πίσω αυλή μας».

Θα ήταν γελοίο το «μήνυμα» αν δεν ήταν κάτι χειρότερο: πολύ γελοίο! Φυ-σι-κά και δεν πρόκειται να φύγει ο αμερικανικός στρατός απ’ το αφγανιστάν, παρά μόνο με τον τρόπο που έφυγε κάποτε απ’ το βιετνάμ! Δεν πήγε εκεί για διακοπές! Ούτε στήθηκε η 11η/9ου επειδή είχαν φαγούρα μέσα απ’ τις αρβύλες τους οι αμερικάνοι πεζοναύτες! Υπάρχουν διάφοροι τρόποι παραμονής – και ενάμισυ χρόνος είναι πολύς καιρός για να μεθοδευτούν οι πιο κατάλληλοι (για τα αμερικανικά συμφέροντα). Ή να βουλιάξουν, εξαιτίας του μπλοκ του ινδοκούς…

Απ’ την άλλη μεριά, η απειλή για αμερικανικό στρατό στην σύμμαχο κολομβία θα έπρεπε – αφού επιδεικνύεται – να θορυβήσει … το ίδιο το καθεστώς της κολομβίας! Διότι αν αυτά τα κόλπα ανακοινώνονται έτσι, τότε και ο αντίπαλος (επιπλέον: οι σύμμαχοί του) θα πάρει τα μέτρα του. Κι αν τα πάρει, πόσο καιρό θα χρειαστεί για να αρχίσει ο κολομβιανός στρατός να “αμύνεται της πατρώας γης”;

Θέλουμε να πούμε: ένα πράγμα η επίδειξη σχεδίων (που τα έχουμε υποδείξει εδώ και λίγο καιρό καθότι είναι γνωστά με κάποια έννοια) και άλλο η εφαρμογή τους…

(Οι γραβάτες με τα ιπτάμενα ελεφαντάκια είναι της μόδας; Παίζουν και με Μίκυ Μάους; Εδώ, στα μέρη μας, έχει παίξει μοντέλο shocking, αλλά χωρίς να φορεθεί ακόμα…

Επίσης: τα ιπτάμενα ελεφαντάκια πάνε σετ με τον χάρτη πίσω; Το μεξικό συμπεριλαμβάνεται στις “δυνάμεις του κακού”, στις “κόκκινες”;)

Όχι. Μια παρακμή δρόμος είναι

Τρίτη 29 Γενάρη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ενιαία γραμμή αντιπαράθεσης (του 4ου παγκόσμιου) Μεσόγειος – Ειρηνικός μάκρυνε τόσο ώστε να περάσει τον Ατλαντικό και να φτάσει στην Καραϊβική… Το γεγονός ότι όχι μόνο η Μόσχα ή το Πεκίνο αλλά η Άγκυρα και η Τεχεράνη (του μπλοκ της Αστάνα…) έχουν λόγο για το τι συμβαίνει στο Καράκας κάνει, πράγματι, τον καπιταλιστικό πλανήτη να δείχνει όλο και μικρότερος.

Σε μια διαφορετική ανάγνωση, το γεγονός ότι ο εθνικός σύμβουλος αμερικανικής ασφάλειας εμφανίζεται επιδεικτικά να κάνει τράμπα το αφγανιστάν με τη βενεζουέλα, θα μεταφραζόταν σε ραγδαία υποχώρηση: αν η Ουάσιγκτον “ανταλλάσσει” την “άμυνά” της στα υψίπεδα του ινδοκούς με την “άμυνά” της μερικές εκατοντάδες μίλια νότια της Φλόριντα, αυτό σημαίνει ότι αναδιπλώνεται.

Ισχύει; Κατά την (περιθωριακή) άποψη μας όχι ακριβώς. Εκείνο που ισχύει είναι ότι στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου ανοίγουν διαρκώς νέα “επιμέρους” μέτωπα. Η γραμμή Μεσόγειος – Ειρηνικός είναι ένα μακρύ μέτωπο, όπου αθροίζονται τουλάχιστον τρία επιμέρους (η μέση Ανατολή plus ιράν, η κεντρική Ασία, η κορεατική χερσόνησος plus νότια θάλασσα της κίνας). Η υποσαχάρια Αφρική είναι μια ακόμα αλυσίδα επιμέρους μετώπων. Η Αρκτική είναι οπωσδήποτε ένα σύνθετο πεδίο μάχης. Και, πια, προστίθεται και το βόρειο μέρος της λατινικής αμερικής.

Παράδοξο ή όχι η μπολτόνια συσχέτιση του αφγανιστάν με την βενεζουέλα δεν πρέπει να διαβαστεί κυριολεκτικά. Είναι, μάλλον, η αντεστραμμένη προβολή της (αμερικανικής) αναγνώρισης του πολλαπλασιασμού των μετώπων· σε συνδυασμό με την ψοφιοκουναβική (ψευτό)υπόσχεση της μείωσης της εξαγωγής στρατιωτικής δράσης στον πλανήτη. Ένα είδος δήλωσης «μην ανησυχείτε, δεν θα αυξήσουμε κι άλλο τα έξοδα του υπ.αμ. – απλά θα φέρουμε κοντύτερα στον στρατό μας»…. (Καλά…)

Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν γκάφα, αφού κάτι που αφορά το εσωτερικό (εκλογικό) κοινό των ηπα προβάλλεται επί τούτου σαν διεθνούς ενδιαφέροντος. Γιατί θα ήταν εύκολο να ρωτήσει κανείς, μετά, τον ψυχοπαθή σύμβουλο: καλά, όταν φύγετε απ’ το αφγανιστάν, τι περιμένετε ότι θα κάνουν οι «αναθεωρητές» Μόσχα και Πεκίνο; Τι περιμένετε ότι θα κάνει η Ισλαμαμπάντ, η Τεχεράνη, η Άγκυρα;

Τι θα απαντούσε; Δεν ξέρουμε. Δεν τον έχει ρωτήσει ακόμα κάποιος…

Βενεζουέλα: συρία like;

Κυριακή 27 Γενάρη. …Η αναγνώριση του Guaido ως νόμιμου προέδρου της βενεζουέλα είναι πολλά παραπάνω από μια συμβολική κίνηση – κι αυτό σημαίνει καινούργιες επιπλοκές για τον Μαδούρο.

Η ιδέα [αυτής της αναγνώρισης] προωθήθηκε απ’ τον γερουσιαστή Marco Rubio, ρεπουμπλικάνο απ’ τη Φλόριντα… Σε μια ομιλία του στη γερουσία στις 15 Γενάρη, ο Rubio είπε ότι το να αναγνωριστεί ο Guaido σαν πρόεδρος θα επιτρέψει σε ποσά εκατομμυρίων δολαρίων από περιουσιακά στοιχεία της κυβέρνησης της Βενεζουέλα στις Ηπα που έχει «παγώσει» η αμερικανική κυβέρνηση να διατεθούν στους βουλευτές της αντιπολίτευσης….

Αυτά τα ποσά είναι δις δολαρίων – και, άλλωστε, κανείς δεν θα κάτσει να μετράει τι και πως στις ροές χρήματος απ’ την Ουάσιγκτον προς την αντιπολίτευση στη βενεζουέλα. Όλοι πλέον συμφωνούν ότι ο Guaido είναι ένας ασήμαντος, ένας «μαλάκας με περικεφαλαία» αν μας επιτρέπεται η έκφραση, τον οποίο διάλεξε το ψοφιοκοναβιστάν για να παίξει τον ρόλο του «προέδρου – κατά Μαδούρο», έτσι ώστε να νομιμοποιηθούν στο όνομά του τα υπόλοιπα. Ούτε καν «άνθρωπος βιτρίνα». Ακόμα λιγότερο: «αχυράνθρωπος» περιορισμένης χρήσης.

Η κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων μέσα στη βενεζουέλα (ας το επαναλάβουμε: ήταν κρίσιμα λάθη, παραλείψεις ή/και η εξουσιαστική έπαρση του Μαδούρο και των πέριξ που επέτρεψε σ’ αυτές τις αντιθέσεις να εκδηλώνονται με οξύτητα σαν διεθνές κρατικο/καπιταλιστικό ζήτημα πλέον…) θα χρειαστεί λίγο καιρό. Έχουμε την εντύπωση (για να μην πούμε βεβαιότητα) ότι τα αφεντικά στις ηπα (και όχι μόνο) μελέτησαν τις εξελίξεις στη συρία στο πρώτο μισό του 2011 (σε εκείνη την φάση δεν τις είχαν προγραμματίσει!), τις έκαναν αλγόριθμους, τις πέρασαν σε υπολογιστές, και έφτιαξαν μοντέλα «συστηματικής κλιμάκωσης των εσωτερικών αντιθέσεων σε ένα κράτος έτσι ώστε να εξελιχθούν σε εμφύλιο».

Τις «χρωματιστές επαναστάσεις» που είδατε (όσοι/όσες τις είδατε) στη γεωργία το 2003 και στην ουκρανία το 2004 ξεχάστε τις! Παραήταν αναίμακτες για να ταιριάζουν στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα! Μετά την λιβύη και την συρία του 2011 (η αρχική πόλωση μέσω βίας και καταστολής ήταν 110% δουλειά των καθεστώτων – εκτός αν υποστηρίζει κανείς ότι ο Καντάφι και ο Άσαντ ήταν «πράκτορες της cia»!!!) και, κυρίως, εξαιτίας της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, ο στόχος είναι πλέον αυτός: το γρηγόροτερο εμφύλιος – και χάος...

Στην ερώτηση «και ποιο είναι το υλικό όφελος της Ουάσιγκτον» από έναν χαοτικό εμφύλιο στη βενεζουέλα (αυτόν δουλεύουν…) η απάντηση είναι ωμή. Επειδή οι ηπα σαν εντός των συνόρων καπιταλισμός έχουν μείνει πίσω στην ηλεκτροκίνηση των οχημάτων· και επειδή, κυρίως, οι απαιτήσεις κίνησης του στρατού (και του δικού τους αλλά όχι μόνο) θα αργήσουν να γίνουν σκετά ηλεκτρικές (υπάρχει και θα υπάρχει για καιρό το ερώτημα των δικτύων φόρτισης σε συνθήκες πολέμου), οι ηπα ενδιαφέρονται α) να καταστρέφουν πηγές και κοιτάσματα πετρελαίου (δηλαδή: την τροφοδοσία στρατιωτικών μηχανών εσωτερικής καύσης, και όχι μόνο…) που είναι προσιτές στους αντιπάλους τους, και β) να απαλλοτριώνουν όσο πιο φτηνά γίνεται πηγές πετρελαίου που, προστιθέμενες στις δικές τους, θα τους αβαντάρουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ε, το λοιπόν, η βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα σε μέγεθος γνωστά κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο! Περισσότερα απ’ το ριάντ, το ντουμπάι, κλπ. Τριακόσια δισεκατομύρια βαρέλια ( – να το αφήσω;)! Απέναντι απ’ την Λουιζιάνα και την Φλόριντα!

Ξέρετε τι σημαίνει λαθρεμπόριο πετρελαίου μέσα στο χάος; Αν όχι θα πρέπει να ρωτήσετε και τους έλληνες εφοπλιστές: για το πετρέλαιο της μέσα-στο-χάος λιβύης, όπως και για το πετρέλαιο πρώτα του isis και μετά των ypg… (Για να μην πούμε περισσότερα για τα ελληνικά διυλιστήρια…)

Το μπλοκ του Καράκας;

Κυριακή 27 Γενάρη. Με τόσα εγκλήματα (για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται) του καθεστώτος Μαδούρο όταν τα προβλήματα που έπρεπε να λύσει ήταν εσωτερικά (τα εξηγήσαμε πρόσφατα), θεωρούμε ότι αυτό το προσωπικό εξουσίας είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τον πολύ πιο ζόρικο αντίπαλο που λέγεται αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ο οποίος, χωρίς να έχει ιδιαίτερη ευφυία, διαθέτει ενσωματωμένη διεθνή εμπειρία, πόρους (χρήμα) και όπλα. Συνεπώς ο Μαδούρο είναι υποχρεωμένος (και σίγουρα δεν έχει αντιρρήσεις!) να καταφύγει στις συμβουλές εξίσου έμπειρων με τον εχθρό του “μεγάλων δυνάμεων”. Στις συμβουλές, δηλαδή, κυρίως της Μόσχας και του Πεκίνου. Το συριακό παράδειγμα, άλλωστε, δεν το μελέτησαν μόνο τα επιτελεία του Pompeo και του Bolton! Και υπάρχει επείγων λόγος τέτοιων συμβουλών: αν ακόμα και ένα μικρό τμήμα των καραβανάδων, έστω χαμηλόβαθμων, περάσει με την μεριά του Guaido (πράγμα που δεν αποκλείεται να έχει ήδη ξεκινήσει) η συνέχεια είναι γνωστός μονόδρομος.

Όμως η βενεζουέλα έχει φάτσα την Καραϊβική – όχι τη Μεσόγειο. Και η Αβάνα δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνει «η Άγκυρα της Καραϊβικής». Προφανώς μια συμμαχία («μπλοκ του Καράκας» θα την λέμε από εδώ και στο εξής) υπάρχει ήδη· άλλο, όμως, τα χαρτιά και άλλο το έδαφος. Αν, για παράδειγμα, η γεωγραφία και η ιστορία / πολιτική δίνει credit στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σ’ ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο, ή στο μπλοκ του Ινδοκούς σε ότι αφορά το αφγανιστάν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν τα ανάλογα (γεωγραφικά και ιστορικά / πολιτικά) δικά τους πλεονεκτήματα σε ότι αφορά τη λατινική αμερική.

Ο κόσμος εκεί (όπως παντού) δεν χρωστάει τίποτα. Αλλά είναι η διαρκής επέκταση των πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που αλέθει τα πάντα!

Και δεν έχουμε anti-imp εργατικά συμβούλια παντού όπου πρέπει – κι ακόμα πιο πέρα…