Tag: ηπα

Οι μπαγαπόντηδες

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Η δημοσιοποίηση, μέσω των καθεστωτικών new york times ενός απόρρητου αμερικανικού προγράμματος «δηλητηρίασης» του πυραυλικού προγράμματος της Τεχεράνης επιβεβαιώνει το γνωστό: ο καπιταλισμός συνολικά είναι ένα σύστημα διπλής χρήσης.

Το πρόγραμμα τρέχει απ’ τις αρχές των ‘90s. Eίχε μια κάμψη επί διοίκησης Obama αλλά ξαναενισχύθηκε απ’ το ψοφιοκουναβιστάν. Σκοπός του είναι η διοχέτευση «πέτσινων» (δηλαδή κακής ποιότητας) ανταλλακτικών και υλικών διαφόρων ειδών για την πυραυλική τεχνολογία της Τεχεράνης. Μέσω διάβρωσης, προφανώς, των προμηθευτών της.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ιρανικό καθεστώς το έχει καταλάβει αυτό· όπως προκύπτει από δηλώσεις αξιωματούχων του το 2016. Το έχει καταλάβει, αλλά δεν μπορεί να το ελέγξει, εκτός αν στραφεί σε 100% «αυτο-παραγωγούς» εμπιστοσύνης – κάτι που θα πρέπει να είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Όμως γιατί αυτή η τεχνική να περιορίζεται στους ιρανικούς πυραύλους; Γιατί να μην εφαρμόζεται οπουδήποτε υπάρχει απειλή ενός «εχθρικού αποτελέσματος»; Εν τέλει: γιατί να έχει μόνο η Ουάσιγκτον «δικαίωμα» στους Δούρειους Ίππους;

Οι χρυσοθήρες

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Όσες / όσοι παρακολουθούν με κάποια σταθερότητα την ασταμάτητη μηχανή, θα έχουν υπόψη τους ορισμένες υποδείξεις της σε σχέση με το χρυσάφι. Είτε αφορά τις μεγάλες αγορές του πολύτιμου μετάλλου από κράτη του είδους ρωσία, κίνα, τουρκία· και όχι μόνο. Είτε αφορά τα κοιτάσματα χρυσού της βενεζουέλα…

Να, τώρα, οι απόψεις του ψόφιου κουναβιού για το θέμα, όπως τις είχε διατυπώσει στην προεκλογική περίοδο στις ηπα, το 2016:

…Είχαμε μια πολύ, πολύ συμπαγή χώρα επειδή βασιζόταν στον κανόνα του χρυσού… Αλλά είναι δύσκολο να τον επαναφέρουμε, επειδή δεν έχουμε το χρυσάφι. Άλλα μέρη είναι που το έχουν…

…Το να επαναφέρουμε τον κανόνα του χρυσού θα ήταν πολύ δύσκολο, αλλά μάγκα μου θα ήταν εξαιρετικό. Θα είχαμε ένα στάνταρ για να στηρίζεται το χρήμα μας…

Οι πρωτόγονες εκφράσεις του ψόφιου κουναβιού δεν κρύβουν μια ανησυχία που υπάρχει υπόγεια στο αμερικανικό καθεστώς σχετικά με το μέλλον της (διεθνούς) ανταλλακτικής αξίας του δολαρίου. Σε σχέση με την παγκόσμια κυκλοφορία του σαν “fiat” νόμισμα (σα νόμισμα, δηλαδή, του οποίου ανταλλακτική αξία είναι μεν σχετική αλλά, απ’ την άλλη, στηρίζεται στην «ρωμαλεότητα» του αμερικανικού καπιταλισμού, οικονομική ή/και στρατιωτική) η επιστροφή στον «κανόνα του χρυσού» είναι, πράγματι, οπισθοχώρηση. Γιατί, όμως, θα έπρεπε να αποκλειστεί μια τέτοια οπισθοχώρηση που θα επιβληθεί απ’ τους αντιπάλους;

Φανταστείτε ένα νόμισμα (ένα μέσο / μέτρο ανταλλαγών) το οποίο κυκλοφορεί σε μια Χ ποσότητα για να εξυπηρετεί, ας πούμε, ένα εκατομμύριο εμπορικές συναλλαγές (αδιάφορο το μέγεθός τους) κάθε μέρα. Αν μετά από ένα έτος οι εμπορικές συναλλαγές που γίνονται μ’ αυτό περιοριστούν σε πεντακόσιες χιλιάδες (κρατώντας το ίδιο με πριν μέγεθος) τότε ένα μέρος της Χ ποσότητας αυτού του νομίσματος θα περισσεύει. Ή, ειπωμένο με την mainstream ορολογία της “ποσοτικής θεωρίας” (για το χρήμα), θα υπάρχει αρκετά μεγαλύτερη «προσφορά χρήματος» (του συγκεκριμένου νομίσματος) σε σχέση με την ζήτηση: αυτό το μετατρέπει σε πληθωριστικό…

Υπάρχει μια λύση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο: η κεντρική τράπεζα που εξέδωσε και έθεσε σε κυκλοφορία αυτό το νόμισμα, εν προκειμένω το δολάριο (η fed) να αρχίσει να το «μαζεύει πίσω» – να το «τραβάει» απ’ την εμπορευματική κυκλοφορία δηλαδή. Αυτό μπορεί να το κάνει ανεβάζοντας τα επιτόκια, κάτι που (χοντρικά) παρακινεί όσους έχουν δολάρια που «λιμνάζουν» να τα επιστρέφουν στο αμέρικα, ας πούμε δανείζοντας το κράτος (αγοράζοντας τα ομόλογά του). Κι αυτό ήταν που ξεκίνησε να κάνει η fed το 2018. Υπάρχει, όμως, μια δηλητηριώδης συνέπεια σ’ αυτό, πράγμα καθόλου παράξενο σ’ ένα σύστημα (τον καπιταλισμό) γεμάτο αντινομίες: αν αυξηθούν τα επιτόκια (για να «τραβήξει» πίσω η κεντρική τράπεζα τα δολάρια του πλανήτη) τότε οι αμερικανικές επιχειρήσεις, που δανείζονται συνέχεια για να αναχρηματοδοτούν την εξόφληση παλιότερων δανείων τους ή για να κάνουν νέες «επενδύσεις» ζορίζονται σοβαρά. Το «χρήμα ακριβαίνει» γι’ αυτές· και στις ηπα αρκετές κινδυνεύουν ήδη με χρεωκοπία…

Οι αμφισβητίες της αμερικανικής ηγεμονίας, όχι μόνο η ευρωζώνη αλλά και καπιταλιστικά κράτη σαν την ρωσία, την κίνα, αλλά και την ιαπωνία, αυτό κάνουν εσχάτως: ενισχύουν τα δικά τους νομίσματα (με μια προοπτική «σταθερής ανταλλακτικής αξίας» τους μέσω αποθεμάτων χρυσού) στις διεθνείς συναλλαγές προσπαθώντας να μικρύνουν / περιορίσουν την κυκλοφορία του δολαρίου. Μέσα απ’ αυτήν την αργή και καθόλου εντυπωσιακή αλλά επίμονη υπονόμευση, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο θα αναγκαστεί στο όχι μακρινό μέλλον να υποστεί είτε τις συνέπειες ενός «πληθωρισμένου» δολαρίου (μεταξύ των οποίων θα είναι η αδυναμία του αμερικανικού κράτους να δανειστεί αξιόπιστα στο δικό του νόμισμα, άρα θα απειλείται με χρεωκοπία)· είτε υψηλών επιτοκίων που θα στραγγαλίσουν πολλές επιχειρήσεις του.

Αφού η ανταλλακτική αξία των νομισμάτων διεθνούς χρήσης έγινε η αντανάκλαση των συσχετισμών δύναμης, πρωτόγονος – ξεπρωτόγονος ο «κανόνας του χρυσού» δεν είναι πια αδιανόητος· ούτε καν για την μήτρα των “fiat” νομισμάτων. Τις ηπα…

Καληνύχτα καλοριφέρ μου…

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Σαν επαρχιώτες είστε πίσω απ’ τις εξελίξεις… Αλλά την χρονιά που πέρασε το 46% των αμερικανικών σπιτιών, το 20% των κινεζικών και το 8% των νοτιοκορεάτικων είχαν «οικιακή βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης». Δηλαδή αυτές τις μηχανές (αδιάφορο η μορφή τους) με τις οποίες μπορείς να κουβεντιάσεις και, σίγουρα, να ρωτήσεις προφορικά οτιδήποτε και να σου απαντήσουν (επίσης προφορικά). Από google, amazon και λοιπές εταιρείες…

Το 2018 ήταν μια «εισαγωγική» χρονιά. Το 2019 αυτά τα μεγέθη θα εκτοξευτούν – και η παρέα (;) των AI household assistants θα επεκταθεί σε πολύ περισσότερες κοινωνίες. Στην ευρώπη γερμανοί και γάλλοι είναι αρκετά αρνητικοί (κατά μέσο όρο)· αλλά υπάρχουν άλλοι πληθυσμοί πιο φιλικοί στο να πιάνουν κουβέντα με το ψυγείο τους – για παράδειγμα. Ειδικά αν είναι μαύρη νύχτα, και το καλό (και «έξυπνο») ψυγείο τους θυμίζει ότι έχουν αρχίσει δίαιτα (απ’ την επόμενη Δευτέρα…)

Το συγκινητικό (μην κοροϊδευετε!) είναι ότι αυτές οι μηχανές «θα μαθαίνουν». Ή, πιο σωστά, θα προσομοιώνουν πειστικά (στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που ζούμε) αυτό που λέγεται «μάθηση» (ή «εξοικείωση της μηχανής με τα ήθη του χρήστη») μέσα απ’ την διαρκή συσσώρευση νέων δεδομένων και την επεξεργασία τους από σύνθετους αλγόριθμους – κάπου, σε κάποιο μακρινό κέντρο επεξεργασίας data.

Δεν είναι μακριά η στιγμή που το ψυγείο ίσως θα αρνείται να ανοίξει μέσα στη νύχτα, υπενθυμίζοντας τους όρκους του ιδιοκτήτη / της ιδιοκτήτριας του ότι “από αύριο δεν θα ξαναφάω το βράδυ”. Αντίθετα το καλοριφέρ θα είναι πάντα φιλικό και διαθέσιμο· θα ρωτάει κιόλας “κρυώνεις; να ανεβάσω λίγο;”.

Ντροπιασμένοι απ’ τα “έξυπνα” ψυγεία τους πολλοί (υποψιαζόμαστε) θα βρίσκουν στο κοντινό μέλλον παρηγοριά στην αγκαλιά των “έξυπνων” θερμαντικών / ψυκτικών μηχανών τους.

“Καληνύχτα γλυκό μου…”

Όχι γραβάτα· μετάλλιο

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Μπορεί οι αυλοκόλακες να τον θεωρούν «ηγέτη παγκόσμιας εμβέλειας»… και «απ’ αυτούς που γεννιούνται μια φορά κάθε εκατό χρόνια»… Μπορεί το γλύψιμο να πηγαίνει σύννεφο και οι γλώσσες να έχουν βγάλει καντήλες…. Μπορεί να την έχει ψωνίσει σε βαθμό κακουργήματος, όπως θα έκανε κάθε μικροαστός αν του κτυπούσαν φιλικά την πλάτη «ανώτερες δυνάμεις»…. Μπορεί να ζει μέσα στο όνειρο ενός «νόμπελ ειρήνης»… Μπορεί να νοιώθει μετεμψύχωση του Λένιν (ή του Μάο, περιμένουμε κυβερνητικές διευκρινίσεις…) Όμως… Όμως ένας τενεκεδάκος παραμένει, που στους στροβιλισμούς του 21ου αιώνα αξίζει πολύ λιγότερο απ’ τις φαντασιώσεις του. (Οι οποίες τείνουν στο ότι είναι ο “εξαδάκτυλος” της κυβερνοαριστέρας…)

Το βραβείο που πρόκειται να πάρει ο τενεκεδένιος το ερχόμενο Σάββατο (μαζί με τον Zaev) στο Μόναχο φαίνεται ότι πάει να το κάνει γαργάρα. Είναι κάπως ζόρικη η υπόθεση αυτή. Να το αρνηθεί; Θα ήταν αχαριστία, κι άλλωστε μπορεί να μην υπάρξει άλλο. Μπορεί ως εκεί να είναι η «παγκόσμια εμβέλειά» του!… Να το διαφημίσει στο εσωτερικό σαν απόδειξη της «αξίας» του; Θα σηκώνονταν και οι πέτρες… Pet της Ουάσιγκτον θα τον ανεβάζουν, pet της Ουάσιγκτον θα τον κατεβάζουν!

Λοιπόν: ακούσατε ακούσατε κυρίες και κύριοι! Την 16η Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια του νατοϊκού συνεδρίου ασφαλείας στο Μόναχο, πρόκειται να βραβευτούν οι κύριοι Zaev και Τσίπρας, με το βραβείο Ewald von Kleist! Μην το χάσετε! Πλούσιο θέαμα – και πλούσιος μπουφές!

Ο κύριος von Kleist, εκδότης το επάγγελμα, ήταν ο διευθυντής αυτού του ψυχροπολεμικού «συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου» απ’ την δημιουργία του, το 1962, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, το 1998. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στο νατο ο von Kleist παρασημοφορήθηκε απ’ το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, το 1991, με το βραβείο «διακεκριμένων υπηρεσιών»… Why not?

To βραβείο Ewald von Kleist καθιερώθηκε το 2009 απ’ το «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» (MSC). O “κύριος διακεκριμένες υπηρεσίες” ζούσε ακόμα… Οι 4 πρώτοι που το πήραν (και το άξιζαν, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες!) ήταν:

Το 2009 ο Henry Kissinger…

To 2010 ο γ.γ. του νατο Javier Solana…

To 2011 o τυπικά δημοκρατικός αλλά στην πράξη ακροδεξιός γερουσιαστής Joseph Lieberman…

Το 2012 ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπους του Α Brent Scowcroft…

Τα καλύτερα «παιδιά» παρασημοφορούνται… Κανείς δεν πάει χαμένος! O περσινός βραβευμένος ήταν ο γερουσιαστής John McCain, «άτυπος» υπ.εξ. διάφορων αμερικανικών διοικήσεων, ειδικός για βρώμικες δουλειές (ουκρανία, isis…). Ποιος έλληνας «αριστερός» δεν θα ήθελε να μπει στο κάδρο όλων αυτών των τιμημένων; Ε;

Βραβείο νάναι κι ότι νάναι – ή είσαι global ή δεν είσαι! Στο κάτω κάτω ούτε Λάνθιμος ούτε Πετρούνιας θα γίνει ο τενεκεδένιος… Μιλάμε για την κατηγορία “λακέδες της εθνικής γραμμής”. Ούτε για σινεμά, ούτε για ενόργανη!

Μετά απ’ αυτά το καταπίνει το νατοϊκό μετάλλιο ο τενεκεδένιος ή δεν το καταπίνει; Μωρέ το καταπίνει! Και τσίχλα το κάνει!!!

(Εξου και η μούγκα στην εθνική στρούγκα…)

(φωτογραφία: Το νατοϊκό μετάλλιο, καθότι η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπορούσε να σας το στερήσει. Φανταστείτε το κρεμασμένο στη θέση της γραβάτας!

‘Εχει και καρφίτσα, για το πέτο…)

Όχι γραβάτα· συσίτιο

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Η μαριονέτα της βενεζουέλα ξεκίνησε για πρόεδρος… Αλλά στη χθεσινή συγκέντρωση των οπαδών του στο Caracas το φλέγον ζήτημα ήταν η «ανθρωπιστική βοήθεια» της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της… «Διαδήλωση κατσαρόλα» θα λεγόταν (με μια ορολογία που έχει ξεχαστεί, αν και δεν θα έπρεπε) αφού οι οπαδοί του Guaido πεινάνε… (Ω μωρέ!) Στη χθεσινή συγκέντρωση η μαριονέτα δεν ήταν πρόεδρος… Ήταν καλόγερος…

Ο κύριος αναλώσιμος λοιπόν (ο Guaido) ανακοίνωσε ότι η «ανθρωπιστική βοήθεια» θα μπει στο έδαφος της βενεζουέλα στις 23 Φλεβάρη – σε δέκα μέρες δηλαδή. Θα αντέξουν οι οπαδοί του δέκα μέρες πείνα ή θα έχουμε τίποτα δράματα, να πεθαίνουν στους δρόμους – και να ξεμείνει από υποστήριξη; Το ρισκάρει ο «πρόεδρος», που σημαίνει ότι δεν είναι και τόσο ζόρικα τα πράγματα…

Γιατί, όμως, τέτοια καθυστέρηση; Δέκα μέρες; Γιατί; Ο αναλώσιμος ζήτησε απ’ τον στρατό να επιτρέψει στην ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει στα πεινασμένα στομάχια. Συμπέρασμα πρώτο και προβληματικό: νηστικό αρκούδι διαδηλώνει! Συμπέρασμα δεύτερο και ασφαλές: ο αναλώσιμος προσπαθεί ακόμα να βρει κανά καραβανά της προκοπής να ηγηθεί της εφόδου στα ανάκτορα του Μαδούρο – και δεν βρίσκει. Συμπέρασμα τρίτο και ασφαλές: για πραξικόπημα ξεκίνησε, αλλά ζορίζεται ακόμα και για συσίτια. Συμπέρασμα τέταρτο και συζητήσιμο: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δυσκολεύεται να περάσει απ’ το στομάχι.

Δεν σας φαίνεται, ωστόσο, αξιοσημείωτο ότι οι οπαδοί των united states στη βενεζουέλα ΔΕΝ διαδηλώνουν πια υπέρ της δημοκρατίας (μέσα ή έξω από εισαγωγικά) αλλά μόνο υπέρ της «ανθρωπιστικής βοήθειας»;

Δεν έχουν πέσει πολύ χαμηλά ακολουθώντας τα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά ζόρια και τις ψοφιοκουναβικές τακτικές;

(φωτογραφίες: Σίγουρα φταίνε τα κινηματογραφικά μας γούστα…  καμμία σχέση ο κάτω με τον πάνω. Εκτός απ’ αυτήν: ότι ο κάτω θα ήθελε να μοιάσει στον πάνω, χωρίς το τέλος του δεύτερου…

Αν δεν ξέρετε, η πάνω φωτογραφία είναι απ’ την ταινία Once upon a time in america, του Sergio Leone· με Robert De Niro, James Woods, Elizabeth McGovern, μουσική Morricone – του 1984…)

Ηλεκτρονική τυμβωρυχία: ενδιαφέροντα περιουσιακά στοιχεία

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Αν (λέμε «αν») έχετε κανάν πιασάρικο λογαριασμό στα social media· και αν (λέμε «αν») δεν νοιώθετε πολύ καλά, ή (ακόμα καλύτερα για τους κληρονόμους σας) αν νοιώθετε πως ο μεγαλοανύπαρκτος σας καλεί όπου νάναι, μην τα βάφετε μαύρα που θα χάσετε τις «επαφές» σας. Μπορείτε να πουλήσετε τον λογαριασμό σας (γιαμεταθάνατο χρήση, φυσικά), και ίσως σε καλή τιμή. Εξαρτάται απ’ το target group σας.

Η αποκάλυψη ότι ο τοξικός, εκτός απ’ το δίκτυο των πέτσινων λογαριασμών που έστεινε (και στήνει) στην αγγλόσφαιρα υπέρ του, αγόραζε (και προφανώς αγοράζει) λογαριασμούς των οποίων οι ιδιοκτήτες εγκατέλειψαν αυτόν τον μάταιο κόσμο, δείχνει ότι απ’ τα κράτη δεν λείπει η δημιουργική επιχειρηματικότητα. Και κακώς, κάκιστα, καταγγέλονται οι κρατικοποιήσεις…

Αποκαλύπτεται πως οι υπηρεσίες του τοξικού αγόρασαν τους λογαριασμούς (στα κοινωνικά δίκτυα) ενός αμερικάνου μετεωρολόγου, που πέθανε το 2016. Σιγά σιγά άρχισαν να τον «εμπλουτίζουν» με φιλοΡιάντ αναρτήσεις, ξεκινώντας από επαίνους στο καθεστώς (πάντα από μετερεωλογική σκοπιά…) και φτάνοντας σε τουριστικές διαφημίσεις.

«Ένας λογαριασμός που δουλεύει από καιρό και έχει αξιοπιστία και έτοιμους ακόλουθους μπορεί να αναπτυχθεί γρηγορότερα από έναν καινούργιο λογαριασμό» σχολίασε με αφορμή την αποκάλυψη ένας ειδικός των social media. Πράγματι, με τα λεφτά του το Ριάντ αγόρασε αρκετούς επιπλέον followers για τον συγκεκριμένο λογαριασμό· και, φυσικά, άρχισαν να τον επισκέπτονται και οι ακόλουθοι του καθεστώτος. Προστέθηκαν και τα κατάλληλα links…

Μετά θάνατον ζωή; Γιατί όχι; Υπάρχει μια καλή και μια κακή πλευρά σ’ όλα αυτά. Πρώτα η καλή: επιτέλους, ο καπιταλισμός δεν είναι άυλος!!!! Κάθεσαι σαν υπάκουος της social μηχανικής μεσολάβησης και πληκτρολογείς· κάποια υπηρεσία παρακολουθεί την προκοπή σου αλλά και τον ιατρικό σου φάκελο (ωωωω…. μα αυτά δεν γίνονται!)· και λίγο πριν το μοιραίο σε πλησιάζει και σου αφήνει ένα καλό ποσό για τους κληρονόμους σου ψιθυρίζοντας: χώμα είσαι και στο χώμα θα καταλήξεις…

Και τώρα η κακή πλευρά: πόσοι τόνοι ψέματος πρέπει να πέσουν για να χαμπαριάσουν (ποιοί άραγε;) ότι αυτά που ονομάζονται social media είναι, απλά, καθεστωτικά φυτίλια;

Ιμπεριαλιστικοί πονοκέφαλοι

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Έχουμε υποστηρίξει πως το κυβερνοσκαρφάλωμα των αμερικάνων συντηρητικών υπό το ψόφιο κουνάβι ήταν υποχρεωτικό αφού η τακτική ηγεμονίας των δημοκρατικών (υπό το Obama) αποτύγχανε πια τόσο στον ειρηνικό όσο και στη μέση Ανατολή. Φυσικά οι αμερικάνοι ψηφοφόροι δεν ρίχνουν τα κουκιά με βάση την εκτίμησή τους για τις τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· παρότι το «θα πάψουμε να ασχολούμαστε με τον κόσμο» (του ψόφιου κουναβιού), το πίστεψαν, εννοώντας το σαν «μεγαλύτερο ενδιαφέρον» για τους ίδιους. Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν η «ευημερία» του μέσου αμερικάνου να είναι άσχετη με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό!

Να, τώρα, πως βλέπει τα πράγματα ο Ben Rhodes, απ’ τους βασικούς συμβούλους του Obama, συνεντευξιαζόμενος χτες στο καθεστωτικό γερμανικό spiegel online:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κ. Rhodes, θα συμφωνούσατε ότι η εξωτερική πολιτική του Donald Trump είναι πολύ καλύτερη απ’ την φήμη του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι. Η προσέγγιση του Trump επιταχύνει γρήγορα την συρρίκνωση της επιρροής της αμερικής, την εξάπλωση των αντιδημοκρατικών αξιών και την αυξανόμενη δυσκολία στην επίλυση σύνθετων πολιτικών προβλημάτων, όπως η κλιματική αλλαγή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αλλά δεν είναι μάλλον αποτελεσματικός σε άλλα ζητήματα; Πίεσε τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς τους. Είναι σκληρός με την κίνα, κάτι που θα είναι ωφέλιμο όχι μόνο για τις ηπα αλλά επίσης και για την ευρώπη. Και εμποδίζει τις στρατιωτικές φιλοδοξίες του ιράν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν θα σας εκπλήξει το ότι διαφωνώ. Στη νοτιοδυτική Ασία και στον Ειρηνικό οι κινέζοι γίνονται κυρίαρχη δύναμη μ’ έναν τρόπο που θα γινόταν μετά από 20 με 30 χρόνια. Αντί γι’ αυτό, συμβαίνει μέσα σε 4 χρόνια, και συμβαίνει έτσι επειδή ο Trump αποσύρθηκε απ’ την περιοχή. Δεν είναι αξιόπιστος πια. Σε σχέση με το ΝΑΤΟ, μπορεί να πετύχαμε μερικά ευρωπαϊκά κράτη να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες, αλλά το κάνουν επειδή θέλουν να έχουν μια πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας απ’ τις ηπα. Έχει βάλει ερωτηματικό σ’ αυτήν καθ’ αυτήν την βιωσιμότητα της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Έχει κάνει πολύ περισσότερα για να διευκολύνει τους σκοπούς των ρώσων απ’ όσα έχουν κάνει οι ίδιοι οι ρώσοι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ωστόσο ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg έχει μόνο επαίνους για τον Trump. Λέει ότι τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θα ξοδέψουν επιπλέον 100 δις για την άμυνα ως το τέλος του 2020.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί οι ευρωπαίοι ξοδεύουν περισσότερα για την άμυνα; Εν μέρει για να έχουν μια κάλυψη απέναντι στις ηπα. Αν δείτε τη γαλλία και σε μικρότερο βαθμό στη γερμανία, κουβεντιάζουν απροκάλυπτα για χωριστές αμυντικές συμμαχίες με άλλα κράτη εκτός ΝΑΤΟ. Ο Trump αντιμετωπίζει τα πάντα σαν απόδειξη της δύναμής του, συμπεριλαμβανόμενης της εξωτερικής πολιτικής, αλλά δεν έχει στρατηγική. Ο Obama προσπαθούσε να διατηρήσει την αμερικανική επιρροή και ηγεσία, και ένα συγκεκριμένο είδος διεθνούς τάξης ρυθμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι ηπα δρούσαν σ’ όλο τον κόσμο, κι αυτό αποδεικνύεται από διεθνείς συμφωνίες όπως η συμφωνία του Παρισιού, η ΤPP, η TTIP και άλλες. Ο Trump τα κατεδαφίζει όλα αυτά, και τσακώνεται με τον κόσμο…

Σύμφωνα με την δική μας ανάγνωση (του συνόλου της συνέντευξης) ενώ η ψοφιοκουναβική μέθοδος είναι «επίδειξη δύναμης» («και βλέπουμε»), η αντι-ψοφιοκουναβική μέθοδος (των αμερικάνων δημοκρατικών) είναι, στην καλύτερη περίπτωση, «βλέποντας και κάνοντας». Παρότι το δεύτερο παρουσιάζεται σαν «ρεαλισμός» (μπορεί και να είναι) σε αντίθεση με το πρώτο που παρουσιάζεται σαν μιλιταριστική ιδεολογία, η Ιστορία (καπιταλιστική είναι…) τρέχει πίσω απ’ τις πλάτες των πάντων.

Και υποδεικνύει πως όταν μια «μεγάλη δύναμη» αρχίσει να πέφτει εξαιτίας της εφόδου ικανών αντιπάλων (με όποιον τρόπο κι αν γίνεται αυτή η έφοδος) από ένα πράγμα θα προσπαθήσει να κρατηθεί, αργά ή γρήγορα: τα όπλα της.

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός 2

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Η Huawei, σαν αιχμή του κινεζικού τεχνολογικού δόρατος στις τεχνολογίες cloud και internet of things, δίκαια προκαλεί τρόμο στις αμερικανικές εταιρείες και στους πολιτικούς εκπροσώπους τους στο ψοφιοκουναβιστάν· και δεν θα είναι η μόνη αιχμή. Το chip της ονόματι Kirin 970, ήδη απ’ το 2017, με 5,5 δις τρανζίστορ, είχε διπλάσια ταχύτητα απ’ το ανάλογο της αμερικανικής Qualcomm, με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και μικρότερη παραγωγή θερμότητας. Τα τσιπ 5G καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια απ’ τα 4G για την μεταφορά του ίδιου όγκου δεδομένων, κάνοντας την μεταφορά 10 φορές γρηγορότερα. Αλλά το Kirin 970 πήγε ακόμα μακρύτερα. Είχε μονάδα «νευρωνικής» επεξεργασίας με διπλάσια επεξεργαστική ισχύ από οτιδήποτε ανταγωνιστικό τσιπ 5G, και 50 φορές μικρότερη κατανάλωση ενέργειας. Αυτό σημαίνει ότι με το Kirin 970 μπορεί κάποιος να κατεβάσει 1000 φωτογραφίες στο κινητό του καταναλώνοντας λιγότερο απ’ το 20% της μπαταρίας, με δεκαπλάσια ταχύτητα απ’ τα τωρινά 4G. Και δεν είναι αυτό το τσιπ η τελευταία λέξη της Huawei…

Οι αμερικανικές Qualcomm και AT&T είναι το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός καπιταλισμός στον «τομέα 5G»… Και είναι αισθητά πίσω απ’ την Huawei (αλλά και την γρήγορα ανερχόμενη επίσης κινεζική Xiaomi). Υπάρχουν επιπλέον ιαπωνικές και νοτιοκορεατικές εταιρείες, ακόμα πιο πίσω.

Αυτά μοιάζουν τεχνικά στοιχεία. Αλλά απ’ αυτά ξεκινάει ο πόλεμος· και η «γραφικότητα», αν μας επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός, των «ευρωπαϊκών τειχών».

Η γερμανική deutsche telekom συνεργάζεται με την κινεζική Huawei εδώ και χρόνια, στα 4G δίκτυα της εταιρείας στη γερμανία. Η κινεζική τεχνολογία υπάρχει σε χιλιάδες «πύργους» της γερμανικής εταιρείας· είναι επίσης ο σκελετός κάποιων απ’ τα προϊόντα cloud της deutsche telekom. Το φυσιολογικό, το φτηνότερο και αυτό που θα έδινε προοπτικές όχι μόνο στη γερμανική τηλεπικοινωνιακή αλλά και στις εφαρμογές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, θα ήταν η υιοθέτηση των 5G τεχνολογιών της Huawei, που «κτίζονται» μια χαρά πάνω στις 4G της ίδιας εταιρείας…

Αμ δε! Ο αμερικανικός πόλεμος διεξάγεται ήδη σε ευρωπαϊκό έδαφος· και διακυβεύονται πολλά εδώ. Η Ουάσιγκτον απειλεί ότι θα επιβάλλει «κυρώσεις» σε όποιους αγοράσουν τα 5G δίκτυα της Huawei… Οι «υπηρεσίες ασφαλείας» του Βερολίνου δηλώνουν ότι πρέπει να απαγορευτεί η συμμετοχή της Huawei στον διαγωνισμό για τις 5G συχνότητες, που θα γίνει στη γερμανία σ’ ένα μήνα, στα μέσα Μάρτη. Για «λόγους ασφαλείας» λένε – εμφανίζονται να υιοθετούν τα αμερικανικά επιχειρήματα… Απ’ την μεριά του ο γερμανικός σεβ προειδοποιεί πως αν απαγορευτεί η συμμετοχή της Huawei το Πεκίνο είναι πιθανό να απαντήσει με σοβαρά αντίποινα σε βάρος γερμανικών εταιρειών.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα χειρότερο. Μια πρόσφατη εσωτερική έκθεση της deutsche telekom λέει ότι αν υπάρξει τέτοια απαγόρευση τότε η γερμανική 4η βιομηχανική επανάσταση σε όλα τα σχετικά με τις τηλεπικοινωνίες θα μείνει πίσω τουλάχιστον δύο χρόνια – σε σχέση τόσο με την κίνα όσο και με τις ηπα…

Το γερμανικό κράτος έχει “πιαστεί” στη μέση· και δεν υπάρχει “τείχος προστασίας”!! Η κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ έπρεπε να αποφασίσει την περασμένη Τετάρτη επί του θέματος της απαγόρευσης ή μη. Το ανέβαλε, γιατί – όπως ανακοινώθηκε – “το σκέφτεται και το ψάχνει ακόμα”…. Καταλαβαίνει προφανώς ότι η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται για το καλό του γερμανικού καπιταλισμού, ούτε για την “ασφάλειά” του· το αντίθετο. Πρέπει να ζυγίσει ποια ζημιά θα είναι μικρότερη· όχι, μόνο, στιγμιαία, αλλά και μεσομακροπρόθεσμα. Είνα σαφές (νομίζουμε) – αλλά όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια…

Εν τω μεταξύ ο αμερικανογκόλιθος Pompeo, όταν δεν ανακαλύπτει την Χεζμπ’ αλλάχ στο Καράκας κάνει δεύτερη δουλειά. Πλασιέ. Χτες, από την Βουδαπέστη, ανακοίνωσε ότι … Αν εξοπλισμός της Huawei εγκατασταθεί σε κράτη που υπάρχουν σημαντικά αμερικανικά επικοινωνιακά συστήματα, θα είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε να τα έχουμε εκεί…

Χμμμ… Οξύνεται ο 4ος παγκόσμιος… Καθόλου καλό.

Οι ωραίοι έχουν χρέη – μέχρι να πάψουν (να είναι ωραίοι)

Δευτέρα 11 Φλεβάρη. Πρόκειται για πικρή ελληνική παροιμία, που θα μπορούσε να γίνει εξαγώγιμο είδος.

Το δημόσιο χρέος των ηπα ήταν το 2008 (ας πούμε την χρονιά της επίσημης έναρξης της πιο πρόφατης όξυνσης της «κρίσης») 10,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Δέκα χρόνια μετά, στα τέλη του 2018, έφτασε τα 22 τρις – με αεπ στα 21. Και σύμφωνα με τις αρμόδιες αμερικανικές υπηρεσίες αναμένεται σε μια δεκαετία, το 2029, να έχει πιάσει τα χρόνια του Χριστού, σε τρις. 33 (τριάντα τρία τρισεκατομμύρια δολάρια)…

Τα χρέη των αμερικανικών επιχειρήσεων βρίσκονταν (τέλη του 2018) κοντά στα 6,5 τρις – με σαφείς ανοδικές τάσεις. Και τα καταναλωτικά χρέη (συμπεριλαμβανομένων των στεγαστικών και των φοιτητικών δανείων) λίγο πιο πάνω απ’ τα 4 τρις – επίσης με ανοδικές τάσεις.

Δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος για να προσδιοριστεί ποιο ποσό χρέους είναι too much ώστε να θεωρηθεί “δύσκολα αποπληρώσιμο” (και επάρατο, και τρισκατάρατο, και επονείδιστο, και όλα τα κακά του κόσμου). Είναι πιο εύκολο να προσδιορίσει κανείς ότι η όποια ευκολία του αμερικανικού κράτους, των επιχειρήσεων (και των ιδιωτών) να δανείζονται οφείλεται σε δύο παράγοντες. Πρώτον στη (διεθνή) εκτίμηση για την “υγεία” και τον “δυναμισμό” του αμερικανικού καπιταλισμού. Και δεύτερον (που σχετίζεται με το προηγούμενο) στον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου. Ωστόσο, στο τέλος, και τα δύο αυτά συγκλίνουν σε ένα: στη στρατιωτική ισχύ.

Το βέβαιο είναι πως είναι αδύνατο το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο να δανείζεται επ’ αόριστο με επιτόκια αρκετά χαμηλά ώστε να υπάρχει η ελπίδα (έστω και αφηρημένη…) ότι θα μπορέσει να ξεχρεώσει. Καθώς θα προχωράει ο 21ος αιώνας, ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα γίνεται όλο και πιο “υπαρξιακό” ζήτημα για το αμέρικα. Ο πρακτικός περιορισμός της διεθνούς κυκλοφορίας του δολαρίου έχει ξεκινήσει· ενώ ο πόλεμος κατά του κινεζικού καπιταλισμού, ειδικά στα κομβικά ζητήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, δεν μπορεί να κρύψει την τεχνολογική υστέρηση των ηπα. Που είναι προϊόν μόλις της τελευταίας δεκαετίας. Αν αυτή η υστέρηση συνεχίσει, τότε και ο “δυναμισμός” του αμερικανικού καπιταλισμού θα αρχίσει να υποβαθμίζεται.

Αυτό που ονομάζεται “πολυπολικός κόσμος” είναι μια μεταβατική περίοδος. Αν και δεν μπορεί να προβλέψει κανείς με ακρίβεια πόσο σύντομη θα αποδειχθεί, μοιάζει πως ήδη οι παγκόσμιοι συσχετισμοί βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού.

Έχουμε την άποψη ότι αυτά που συμβαίνουν (και αυτά που δεν συμβαίνουν) στην “πίσω αυλή” των ηπα, με κέντρο το Καράκας, είναι ισχυρή ένδειξη της ύπαρξης του ξυραφιού…

Λεπτομέρειες ίσως (χαρακτηριστικές ωστόσο) 1

Δευτέρα 11 Φλεβάρη. Το «πραξικόπημα-που-μπορεί-να-γίνει» (αλλά ας μην βιάζεται κανείς εδώ, ε;) εναντίον του καθεστώτος Μαδούρο, μοιάζει όλο και περισσότερο σαν εκστρατεία δημόσιων σχέσεων και δημιουργίας εντυπώσεων απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της. Κάτι που αν αποδειχθεί θα είναι ο κόλαφος του 21ου αιώνα… Ο εκλεκτός «πρόεδρος» Guaido εξακολουθεί να παρακαλάει τον στρατό της βενεζουέλας να στασιάσει: με ρυθμό έναν συνταγματάρχη το μήνα, σε κανά δυο χρόνια θα έχει έτοιμο το «πολεμικό συμβούλιο» που θέλει. Μετά θα βρει και τα υπόλοιπα…

Εν τω μεταξύ, επειδή διαδίδονται (όχι από τίποτα Β αλλά από καθώς πρέπει καθεστωτικά μήντια) διάφορες τερατολογίες (σας έχουμε προειδοποιήσει ωστόσο για τον εντεινόμενο πληροφορικό πόλεμο παγκόσμια…), να πως έχουν μερικές λεπτομέρειες όταν κάποιος κάνει PR – επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτα καλύτερο.

Α) Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν «συγκεντρώσει ανθρωπιστική βοήθεια» στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας και επείγονται να την μοιράσουν στον αναξιοπαθούντα λαό της δεύτερης. Παρόλο που ο ανθρωπισμός βρίσκεται τόσο κοντά του, αυτός ο λαός δεν δείχνει καμία προθυμία να πάει προς το συγκεκριμμένο σημείο των συνόρων… Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, καταραμένοι οργανισμοί όπως ο οηε και ο διεθνής ερυθρός σταυρός προειδοποίησαν την Ουάσιγκτον να μην κάνει οτιδήποτε χωρίς συνεργασία με τις επίσημες αρχές. Τον Μαδούρο δηλαδή. Με όχι και τόσο έμμεσο τρόπο κατηγορούν την Ουάσιγκτον ότι το τελευταίο που θέλει είναι να μοιράσει ψωμί στους πεινασμένους. Αν και οι σχετικές ανακοινώσεις (των δύο οργανισμών) δεν περιλαμβάνονται στη διασπορά προπαγάνδας δεν παύουν να επηρεάζουν διάφορους· ειδικά τους ίδιους τους βενεζουελάνους.

Β) Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι μεν στη θέση της (σε κολομβιανό έδαφος) αλλά το καθεστώς Μαδούρο έχει αποκλείσει την πρόσβαση σ’ αυτό. Πρόκειται για την συνοριακή διάβαση ανάμεσα στην κολομβιανή Villa Silvania και την βενεζουελάνικη Cucuta, που γίνεται μέσω μιας οδογέφυρας.

Μόνο που αυτό το πέρασμα δεν άνοιξε ποτέ μετά το τέλος της κατασκευής του, το 2015…. Είτε για λόγους ασφαλείας είτε εξαιτίας κατασκευαστικών λαθών, η «γέφυρα σκάνδαλο» είναι κλειστή από τότε. Τρία χρόνια τουλάχιστον. Και, επειδή το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, οι υποστηρικτές του ότι «την γέφυρα έχει κλείσει ο στρατός» αναπαράγουν μια φωτογραφία όπου πράγματι η γέφυρα είναι κλειστή – χωρίς στρατό όμως. (Ο καλόπιστος θεατής μπορεί να τον προσθέσει με την φαντασία του…)

Γ) Δεν το ξέραμε, το μάθαμε, και κρίνουμε ότι έχει σοβαρές πιθανότητες να ισχύει. Είτε υπάρχουν είτε όχι ρώσοι μισθοφόροι της wagner στο Καράκας, εκεί που ο αμερικανογκόλιθος Pompeo ανακάλυψε την Χεζμπ’ αλλάχ υπάρχει κουβανικός στρατός. Κάποιοι αναφέρουν 15.000 κουβανούς στρατιώτες στην βενεζουέλα, στη βάση διακρατικής συμφωνίας Καράκας – Αβάνας. Οπωσδήποτε δεν είναι ιδιαίτερα έμπειροι. Όταν και αν χρειαστεί, όμως, να πολεμήσει κάποιος για μια υπόθεση με ιδεολογική επένδυση, μαθαίνει γρήγορα…

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που η Ουάσιγκτον προσπαθεί να χρησιμοποιήσει πλαστές δικαιολογίες για να… Είναι, όμως, ίσως η πρώτη φορά που δεν μπορεί να το κάνει πετυχημένα· και σίγουρα όχι με την ταχύτητα εκείνη που εκβιάζει αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα το 2003, για να “νομιμοποιήσει” την εισβολή της στο ιράκ.

Σε συνδυασμό με την φωτο-απειλή του Bolton ότι «θα στείλει 5.000 πεζοναύτες» να εισβάλουν στη βενεζουέλα (κάτι για το οποίο, το λιγότερο, χρειάζεται έγκριση των «νομοθετικών σωμάτων»…), και τις δηλώσεις του Pompeo (περί Χεζμπ’ αλλάχ) ως τώρα το πράγμα απ’ τη μεριά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δείχνει μια αγχωτική ισορροπία – στην κόψη του ξυραφιού.

(φωτογραφίες: Πάνω η “είδηση” που κυκλοφορεί, σοβαρά σοβαρά, η οποία απλά κοινοποιεί τα non papers του αμερικανικού υπ.εξ… Κάτω η φωτογραφία που κυκλοφορεί, επίσης σοβαρά σοβαρά. Η βενεζουέλα είναι στο βάθος του δρόμου, και είναι σαφές υποθέτουμε ότι τα εμπόδια έχουν τοποθετηθεί για να σταματήσουν την κυκλοφορία οχημάτων απ’ την βενεζουέλα προς την κολομβία και όχι την εισβολή ανθρωπιστικής βοήθειας απ’ την κολομβία στη βενεζουέλα…)