Tag: ηπα

Ωωωω ο εθνικός σωλήνας!

Σάββατο 16 Μάρτη. Το πιο πάνω δημοσίευμα (της καθεστωτικής “καθημερινής”) πριν 2 μέρες ήταν πανηγυρικό:

Την Τετάρτη 20 Μαρτίου, στο Τελ Αβίβ αντί της Κνωσσού, προκειμένου να παραστεί και ο Αμερικανός υπουργός εξωτερικών Μάικ Πομπέο που θα βρίσκεται καθ’ οδόν για επίσκεψη στα Αραβικά Εμιράτα, θα πραγματοποιηθεί η τριμερής συνάντηση κορυφής Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου για την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας που αφορά τον αγωγό EastMed.

Η συμμετοχή του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών στη συνάντηση αποτελεί μια ξεκάθαρη στήριξη των ΗΠΑ στον αγωγό EastMed και παράλληλα ένα ισχυρό μήνυμα προς Ρωσία και Τουρκία, στήριξης του άξονα συνεργασίας των τριών χωρών και της Αιγύπτου για την ασφάλεια της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, μετά και την εδραίωση των συμφερόντων τους στην περιοχή, που σηματοδότησαν οι νέες ανακαλύψεις της ExxonMobil στην ΑΟΖ της Κύπρου…

Μήπως κάνουμε λάθος που επιμένουμε ότι αυτή η ιστορία με τον eastmed είναι ένα παραμύθι που κουκουλώνει το πραγματικό περιεχόμενο της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ (μ’ όλες τις απογοητεύσεις για τις ελληνικές φιλοδοξίες…); Όχι!

Κατ’ αρχήν η «τριμερής κορυφής» επρόκειτο να γίνει στην Κρήτη, όπου αναμενόταν και ο αμερικάνος υπ.εξ. (μετά από ενέργειες του Τελ Αβίβ..) για να «ευλογήσει» όχι ειδικά τον σωλήνα, αλλά την συμμαχία. Όμως ο «πομπηίας» δεν ενδιαφέρεται, τέτοιους καιρούς, για «συμβολικές κινήσεις»: ενδιαφέρεται για συζητήσεις με το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς, για τις οποίες η ανακοίνωση του αμερικανικού υπ.εξ. ξεκαθαρίζει ότι:

… Ο υπουργός θα συναντηθεί με ισραηλινούς αξιωματούχους για την συζήτηση κρίσιμων περιφερειακών ζητημάτων, συμπεριλαμβανόμενης της καταπολέμησης της κακοήθους επιρροής του ιρανικού καθεστώτος και της εοιβεβαίωσης της αμετάβλητης δέσμευσης των ηνωμένων πολιτειών για την ασφάλεια του ισραήλ. Ο υπουργός θα συζητήσει επίσης την αφοσίωση της κυβέρνησης στην παρακολούθηση και την καταπολέμηση του αντισημιτισμού…

Ο πομπηίας δεν κάνει, λοιπόν, αυτό το ταξίδι για σαχλαμάρες. Το κάνει για πόλεμο: είναι συνέχεια της (λίγο πολύ αποτυχημένης) προσπάθειας που έγινε στη Βαρσοβία, για την δημιουργία μιας ευρω-αραβικής συμμαχίας κατά του ιράν (και υπέρ της διάλυσης της ε.ε…). Επιπλέον, αυτό το «παρακολούθηση και καταπολέμηση του αντισημιτισμού» σημαίνει απλά το κυνήγι σε βάρος όλων όσων συμπαραστέκονται στους Παλαιστίνιους. Στις ηπα – και όπου αλλού είναι δυνατόν.

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (εξοχότατος πρωθυπουργός) δεν θα πάει στο Τελ Αβίβ για να υπογραφτεί η «διακρατική συμφωνία» – που είναι παντελώς αδιάφορη αφού δεν υπάρχει ούτε γκάζι, ούτε κατασκευαστής για τον eastmed!! Αυτό το παραμύθι είναι το προκάλυμμα. Θα πάει για να συζητήσει τις αμερικανικές απαιτήσεις (και τις ελληνικές προσφορές) σε σχέση με τις μεθοδεύσεις του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ για την μέση Ανατολή. Για το ιράν, και όχι μόνο.

Επιπλέον, η συνάντηση ΔΕΝ θα γίνει στο Τελ Αβίβ (όπως έλεγε, είτε από άγνοια είτε από δόλο το πιο πάνω δημοσίευμα). Θα γίνει στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τόσο το ελληνικό όσο και το νοτιοκυπριακό κράτος θα αναγνωρίσουν de facto (σε «επίπεδο κορυφής») το ότι είναι «η πρωτεύουσα του ισραήλ»…

Σε ότι αφορά, τώρα, την συμμετοχή του «πομπηία» σε οποιαδήποτε κουβέντα περί «ζητημάτων ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο», αυτό είναι μεν ζωτικό ζήτημα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά το τελευταίο πράγμα που θα κουβεντιαζόταν σοβαρά είναι ένας αγωγός του είδους eastmed. Η Ουάσιγκτον και το τελ Αβίβ έχουν άλλες ιδέες, πολύ πιο πρακτικές και εφαρμόσιμες – και πάντα κατά της ρωσίας.

Και κατά της τουρκίας; Το έχουμε πει αρκετές φορές, θα το ξαναπούμε: η Ουάσιγκτον θα ήθελε πολύ να αποφύγει μια ανοικτή ρήξη διαρκείας με την Άγκυρα. Δεν είναι, απλά, ένα τεχνικό ζήτημα του πως θα μεταφέρονται (όταν και αν) τα περισσεύματα του γκαζιού στην ευρώπη… Είναι ένα πολύ σοβαρότερο ζήτημα κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο. Αν η Άγκυρα σταθεροποιηθεί σαν σύμμαχος της Μόσχας και του Πεκίνου, όλη αυτή η θαλάσσια περιοχή θα γίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό «πρώτη γραμμή». Κι αυτό θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποφύγουν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ…

Ωωωω το εθνικό πρόβλημα!

Σάββατο 16 Μάρτη. Όμως, όσο κι αν δεν λέγεται ανοικτά στα μέρη μας (και πως θα μπορούσε;) αυτό το “να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε” αφορά όχι μόνο το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον αλλά και (από ορισμένες πλευρές κυρίως) την Αθήνα και την Λευκωσία.

Ο “κόκκινος Κατρού”, σαν υπ.εξ., άκουσε την γνώμη του Τσαβούσογλου· και ο εξοχότατος πρωθυπουργός, σαν π.ε.τ., άκουσε την γνώμη του γ.γ. του ακελ. Αυτά χτες. Το οποίο ακελ, καθεστωτικό στη νότια κύπρο όσο δεν γίνεται, βγάζοντας διακριτικά την ουρά του απ’ έξω, έχει την εξής άποψη (διατυπωμένη χτες απ’ τον βουλευτή του Γιώργο Γεωργίου):

Το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά έφερε ένα επικίνδυνο και παρατεταμένο αδιέξοδο στο Κυπριακό… Το Κυπριακό ή θα λυθεί ή θα βουλιάξουμε!. Όσοι φλερτάρουν με όποια άλλη στρατηγική λύσης, χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας, ή ακόμα και συγκαλυμμένη διχοτόμηση, οφείλουν να μιλήσουν καθαρά στον λαό για τις προθέσεις τους. Διαφορετικά δίκαια και δικαιολογημένα, ο λαός θα τους θεωρήσει ως εργολάβους λύσης δύο κρατών.

Δραματικοί τόνοι – με ένα άρωμα γκαζιού, και “ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο”! Όταν, όμως, κοτζάμ ψόφιο κουνάβι απειλεί (και θα το κάνει) με “κυρώσεις” για τον nord stream 2, το τελευταίο που θα ήθελε η Λευκωσία (ή, έστω, το «πατριωτικό» ακελ…) είναι να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην ευρασία (που θα συμπεριλαμβάνει την Άγκυρα) και στα πλεούμενα της Ουάσιγκτον, παρέα με ελληνικές και ισραηλινές φελούκες. Συνεπώς κάπως πρέπει «να λυθεί» (το «πρόβλημα»…)

Γι’ αυτά ή γύρω απ’ αυτά είναι που θα ακούσει ο Αναστασιάδης (και ο π.ε.τ.) τις «ιδέες του πομπηία» – πίσω απ’ την κουρτίνα του σωλήνα…

Fort Trump

Σάββατο 16 Μάρτη. Η Βαρσοβία βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με την Ουάσιγκτον – για την δημιουργία μόνιμης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στο έδαφός της. Ο ακροδεξιός πρόεδρος Duda έχει βρει ήδη το όνομά της («fort Trump”), και είναι διατεθειμένος να δώσει έως 2 δισεκατομμύρια δολάρια για τα έξοδά της. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει εντυπωσιασμένο έως συγκινημένο απ’ αυτήν την γενναιόδωρη προσφορά (δεν είναι μόνο οι φαιορόζ χουβαρντάδες!). Η συζήτηση γίνεται για μια βάση που θα χωράει μια μεραρχία με όλα τα καλούδια της· περίπου τόσους όσους είναι τακτικά στο πολωνικό έδαφος, για «ασκήσεις».

Δεν θα χαρεί η Μόσχα – όμως (λογικά) τέτοιες κινήσεις τις έχει προεξοφλήσει. Ωστόσο, είμαστε ήδη στην εποχή της «ανταπόδοσης»…

Αερομπελάδες

Παρασκευή 15 Μάρτη. Η παγκόσμια καθήλωση των 350 (;) boeing 737 max φυσικά και προκαλεί “πόνο” στην κατασκευάστρια εταιρεία. Ειδικά αφού πρώτον, η “διόρθωση του προβλήματος” (στο “έξυπνο” λογισμικό) θα χρειαστεί καιρό· και δεύτερον, ακόμα κι όταν η boeing πει «το κάναμε», θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το αποδείξει στους πελάτες της· κάτι καθόλου εύκολο σε ζήτηματα «μηχανικής ευφυίας». Η boeing είναι πιθανό ότι θα χρειαστεί πολύ καιρό για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πελατών της… Δεν είναι αστείο: εκκρεμούν 5000 παραγγελίες για το συγκεκριμένο μοντέλο, αξίας 600 δισεκατομυρίων… 5000 παραγγελίες που μπορεί να ακυρωθούν!

Ο αριθμός των 737 max σε καθήλωση δεν είναι μεγάλος σε σχέση με το σύνολο των επιβατικών αεροπλάνων σε χρήση· επιμέρους όμως (σε σχέση με συγκεκριμένες εταιρείες) μπορεί να δημιουργηθεί κάποια έλλειψη πτητικών μέσων. Εκτός, λοιπόν, απ’ τις μετοχές των ανταγωνιστών της boeing (και δεν είναι μόνο η airbus αλλά και η κινεζική comac) και τις παραγγελίες, θα επηρεαστούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό και οι επιβάτες. Ως προς τιμές εισιτηρίων, ως προς διαθεσιμότητα δρομολογίων, κλπ.

Τέτοια προβλήματα λύνονται στον καπιταλισμό. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

(φωτογραφία: Το C919, της κινεζικής comac, έχει απ’ το 2017 28 πελάτες με 815 παραγγελίες – λίγες δηλαδή. Θεωρείται όμως ευθέως ανταγωνιστικό τόσο του 737 της boeing, όσο και του Α320neo της airbus. Αν ένα μεγάλο μέρος των 5000 παραγγελιών φύγει απ’ την boeing, δεν θα μπορεί να το καλύψει μόνη της η airbus.

Πάνω που το ψοφιοκουναβιστάν πάει να στριμώξει το Πεκίνο, ένα παλιο-λογισμικό του ανοίγει νέους εμπορικούς ορίζοντες…)

Micius

Πέμπτη 14 Μάρτη. Δεν είναι απ’ τα θέματα που δημόσια θίγονται απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στον κατάλογο των απειλών – απ’ – την – κίνα. Ίσως επειδή πονάει πολύ: ο κινεζικός δορυφόρος micius δεν είναι απλά ο πρώτος αλλά ως τώρα ο μοναδικός δορυφόρος κβαντικών επικοινωνιών. Τι είναι οι κβαντικές επικοινωνίες; Αυτές που θεωρούνται τόσο καλά κρυπτογραφημένες ώστε να είναι αδύνατο να υποκλαπούν. Έχει αξία τόση ασφάλεια; Ρωτείστε τους καραβανάδες…

Η κινεζική ακαδημία επιστημών (ο τυπικός ιδιοκτήτης του πειραματικού δορυφόρου) δουλεύει πάνω στον micius και μέσω αυτού εδώ και 2,5 χρόνια, έχοντας αυξήσει εκθετικά τις δυνατότητές του να στέλνει κβαντικά σήματα στη γη· μέσω ακτίνων laser (προς το παρόν μόνο τη νύχτα). Σύμφωνα με τους κινεζικούς ειδικούς η αποστολή του micious (και το κβαντικό know how που αποκτούν) έχει ξεπεράσει κατά πολύ ακόμα και τους πιο αισιόδοξους προγραμματισμούς. Μιας και η ασφάλεια διαβίβασης πληροφοριών είναι ένα απ’ τα κεντρικά ζητήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και οι κβαντικές τεχνο-εφαρμογές θεωρούνται το ιερό δισκοπότηρο αυτής της ασφάλειας (είτε για στρατιωτικές είτε για εμπορικές χρήσεις), η κινεζική πρωτοπορεία και σ’ αυτόν τον τομέα είναι, απλά, πέρα από κάθε αμφιβολία. Τόσο πολύ ώστε η ευρωπαϊκή υπηρεσία διαστήματος σχεδιάζει την συνεργασία της με τους κινέζους ειδικούς, ώστε να δημιουργήσουν από κοινού ένα ευρασιατικό δορυφορικό δίκτυο κβαντικών επικοινωνιών / κρυπτογράφησης το 2020 ή το 2021. Ας το επαναλάβουμε: ευρασιατικό…

Μπορεί, έτσι, να αποκτάει ένα επιπλέον χρονικό βάθος η (μισο)απόρριψη, προχτές, απ’ την Merkel, των αμερικανικών εκβιασμών σε σχέση με την συμμετοχή της Huawei στη δημιουργία των 5G δικτύων στη γερμανία:

… Η ασφάλεια, ειδικά όταν αφορά την επέκταση του δικτύου 5G αλλά και οπουδήποτε αλλού στην ψηφιακή τεχνολογία, είναι πολύ σημαντική μέριμνα της γερμανικής κυβέρνησης· συνεπώς καθορίζουμε τις προδιαγραφές μας μόνοι μας…

Είναι απλό: ακόμα κι αν στη 4η βιομηχανική επανάσταση δεν είναι κάποιος πρωτοπόρος, τον συμφέρει να «δεθεί» με τον πρωτοπόρο παρά να παζαρεύει οτιδήποτε με την «ουρά». Όμως και η «ουρά» δεν πρόκειται να κάτσει στη μοίρα της…

Κορέα 1

Πέμπτη 14 Μάρτη. Το γράψαμε πριν 2 ημέρες (ανατολική ασία 1) και μετά από μερικές ώρες ήταν η επίσημα ανακοινωμένη στάση του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Stephen Biegun, επικεφαλής της αμερικανικής διαπραγματευτικής ομάδας με την Πγιονγκγιάνγκ, ο ίδιος ακριβώς που στις 31 Γενάρη μιλώντας στο πανεπιστήμιο του Stanford με πολλούς ειδικούς στο ακροατήριο είπε ότι η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη και διατεθειμένη για σταδιακή και παράλληλη διαμόρφωση μιας τελικής συμφωνίας για την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας, βγήκε σε εκδήλωση για την αμερικανική πολιτική για τα πυρηνικά (των άλλων) του «ίδρυματος Carnegie» (αν δεν κάνουμε λάθος πρόκειται για βιτρίνα της c.i.a….) για να πει, περίπου, ότι ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο. Και ότι η τακτική του ψοφιοκουναβιστάν ήταν πάντα «ή όλα ή τίποτα».

Η δυστυχία ενός μεγαλοστελέχους που δεν αποφασίζει τίποτα, μόνο υλοποιεί διαταγές: γίνεται ρόμπα! Αν αυτή ήταν η «γραμμή» της Ουάσιγκτον από πάντα, τότε η πρώτη συνάντηση ψόφιου κουναβιού – little rocket man στη Σιγκαπούρη δεν θα έπρεπε να έχει γίνει. Ούτε, φυσικά, θα είχε υπογραφεί τότε το κοινό ανακοινωθέν που υπονοεί (σχεδόν καθαρά) αμοιβαία διαδοχικά βήματα. Η συντονίστρια της συζήτησης στο Carnegie, επίσημη διαπιστευμένη των new york times στο αμερικανικό πεντάγωνο δημοσιογράφος Helene Cooper, παρατήρησε στον Biegun ότι η Ουάσιγκτον μετακίνησε τα γκολπόστ προσθέτοντας στο λογαριασμό τα χημικά και βιολογικά όπλα του Kim. Ο υπάλληλος διαπραγματευτής ήταν μονότονος στις απαντήσεις του: «πάντα αυτή ήταν η άποψή μας».

Είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον «άλλαξε γραμμή» μεταξύ 1ης και 21ης Φλεβάρη όταν υπήρξε μια ανακοίνωση τύπου απ’ το ψοφιοκουναβιστάν που διέψευδε ότι υπάρχει μια «βήμα το βήμα» αμερικανική τακτική. Τότε δεν δόθηκε σημασία σ’ εκείνη την διάψευση καθώς θεωρήθηκε μέρος της επερχόμενης διαπραγμάτευσης στο Hanoi. Τώρα πρέπει να ειδοθεί με άλλο μάτι.

Έγινε κάτι στη διάρκεια εκείνου του τρι-βδόμαδου; Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Κι αυτό επειδή σ’ εκείνο το διάστημα το κύριο δημαγωγικό ενδιαφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν, θα το θυμάστε, η αναμενόμενη από στιγμή σε στιγμή ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο… Θα μπορούσε να θεωρηθεί πιθανό ότι η αποτυχία εκεί, στην «πίσω αυλή», άρα η αδυναμία να πουληθεί μια «επιτυχία», οδήγησε στην σκλήρυνση της γραμμής σε σχέση με τη βόρεια κορέα, ώστε να μην κατηγορηθεί το ψοφιοκουναβιστάν σαν «ενδοτικό»;

Με τις αναγκαίες επιφυλάξεις λέμε: γιατί όχι;

(φωτογραφία: Ο Stephen Biegun στην καρέκλα του…)

Κορέα 2

Πέμπτη 14 Μάρτη. Αν η Σεούλ (ίσως περισσότερο απ’ το Πεκίνο και την Μόσχα) είχε ανάγκη ένα ή δύο βήματα ακόμα (με την μορφή της κατάργησης κάποιων κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ) ώστε να προχωρήσει σε μια αξιοσημείωτη οικονομική και πολιτική συνεργασία βορρά – νότου, τώρα έχει στριμωχτεί. Φάνηκε καθαρά αυτό στις 12 Μάρτη, απ’ τον Moon Chung-in, ειδικό σύμβουλο του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon για την ενοποίηση, τις εξωτερικές υποθέσεις και της εθνικής ασφάλειας. Μιλώντας σε δημοσιογράφους επέρριψε την Ουάσιγκτον την κύρια ευθύνη για την αποτυχία της συνάντησης στο Hanoi – και υπερασπίστηκε την βήμα – βήμα διαχείριση του ζητήματος.

Δεν είχε όμως να παρουσιάσει κάποια αξιόλογη ιδέα για το ξεπέρασμα του αδιέξοδου. Και το ζήτημα «αμερικανική σκλήρυνση» γίνεται πιο σύνθετο επειδή το ψοφιοκουναβιστάν ΔΕΝ πρόκειται να αφήσει τον Moon «ήσυχο». Θα ενισχύσει (υπόγεια) την φιλοαμερικανική και αντι-Πγιονγκγιάνγκ δεξιά αντιπολίτευση , έτσι ώστε να του δυσκολέψει την ζωή ως τις επόμενες εκλογές.

Αυτό σημαίνει ότι το νοτιοκρεατικό καθεστώς (και συνολικά το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) θα πρέπει να κινηθούν, κατ’ αρχήν απομονώνοντας την Ουάσιγκτον. Βερολίνο και Παρίσι έχουν εκδηλωθεί παραπάνω από μια φορές υπέρ της κορεατικής επαναπροσέγγισης. Και παρότι το γερμανικό και το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο είναι «απασχολημένα» με τις δικές τους κόντρες με την Ουάσιγκτον, δεν αποκλείεται να χρειαστούν μια «ενίσχυση» μπαίνοντας πιο ενεργητικά στο πλάι του Moon (και όχι μόνο…) Δεν έχουν να χάσουν τίποτα…

Θα δείξει..

(φωτογραφία: Οι σωματοφύλακες και το ψόφιο κουνάβι στο Hanoi, στις 28 Φλεβάρη…)

Παραπάνω “τεχνητή νοημοσύνη”;

Τετάρτη 13 Μάρτη. Το ψόφιο κουνάβι μπορεί να πρόλαβε να δηλώσει την προτίμησή του για λιγότερο “έξυπνα” αεροπλάνα (αν και όχι για τα αερόστατα!) αλλά, παραδόξως, μπορεί να ξεκινάει από έγκυρη ενημέρωση. (Δεν είμαστε ειδικοί, παρακολουθούμε όμως με προσοχή αυτά που γράφονται από γνώστες της αεροπορικής τεχνολογίας).

Το μοντέλο 737 max 8 της boeing (που έχει πέσει δυο φορές, μία στην ινδονησία τον περασμένο Οκτώβρη και άλλη μία της προάλλες στην αιθιοπία) είναι αναβάθμιση του 737 (σκέτο), που ήταν αρκετά διαδεδομένο· και, συνεπώς, εκατοντάδες πιλότοι είχαν μεγάλη εμπειρία στο πιλοτάρισμά του. Μεγάλη εμπειρία σημαίνει μεταξύ άλλων δοκιμασμένα ανακλαστικά στην καμπίνα. Σημαίνει ρουτίνες στους χειρισμούς επιβεβαιωμένες εκατοντάδες φορές. Σημαίνει «καμμία έκπληξη» στο χειριστήριο…

Μια απ’ τις προσθήκες του “max” στο 737 (συνεπώς μια διαφορά του που αποδεικνύεται βασική) είναι η προσθήκη μιας “δόσης έξυπνου λογισμικού” που αντιλαμβάνεται διαρκώς τις συνθήκες στήριξης του αεροπλάνου και διορθώνει αυτόματα την ισορροπία του, στη διάρκεια της πτήσης. Η προσθήκη έγινε για να βελτιωθούν τα συστήματα ασφαλείας…

Αλλά: κανονικά οι πιλότοι των 737 max, αν και έμπειροι πιλότοι του 737 σκέτου, θα έπρεπε να έχουν εκπαιδευτεί στις συμπεριφορές αυτού του “έξυπνου λογισμικού” καθώς και στην γρήγορη δυνατότητά τους να το “κλείνουν” αν τους εμπόδιζε στο πιλοτάρισμα.. Πράγμα που δεν έγινε, προφανώς με ευθύνη της boeing. Μετά την πτώση του 737 max της ινδονησιακής Lion Air 1 πιθανόν υπήρξε κάποια διεθνής ενημέρωση για αυτόν τον αυτοματισμό· ωστόσο οι πιλότοι διεθνώς δεν εκπαιδεύτηκαν για να μάθουν τα σύνθετα χαρακτηριστικά του και πως μπορούν να τον ελέγξουν. Η αμερικανική κατασκευάστρια, περήφανη ίσως για το «ευφυές» της εφεύρεσής της, την θεώρησε απλά ένα ακόμα σύστημα ασφαλείας με το οποία οι πιλότοι δεν χρειαζόταν να ασχοληθούν…

Είναι όμως πια πιθανό ότι η αντανακλαστική αντίδραση του ζωντανού πιλότου στην ξαφνική και απροειδοποίητη «διόρθωση» της κλήσης του αεροπλάνου απ’ την «έξυπνη» μηχανή προκαλεί ένα σπιράλ αναδράσεων, που έβγαλε, για δεύτερη φορά, ένα 737 max εντελώς έξω απ’ την ισορροπία του. Αν έχει συμβεί έτσι, όπως το έθεσε ένας πεπειραμένος αμερικάνος πιλότος, θα είναι τρομακτικό αν μια μικρή αναβάθμιση των αυτόματων συστημάτων ασφαλείας που σχεδιάστηκε για να βελτιώσει την σταθερότητα στην πτήση καταλήγει να δημιουργεί ένα ανεξέλεγκτο αεροπλάνο.

Τρομακτικό ή όχι, η τάση (που μπορεί να έχει και κάποια μικρά πισωγυρίσματα, ωστόσο είναι οριστική) είναι ότι για κάθε δυσλειτουργία της διεπαφής ανθρώπινου – μηχανής η απάντηση είναι ακόμα περισσότερη μηχανική «ευφυία» – και ακόμα καθολικότερο engineering of humans…

(Η boeing, πριν το ατύχημα στην αιθιοπία, είχε ανακοινώσει ότι θα αναβαθμίσει το λογισμικό ελέγχου της στήριξης στα 737 max: θα το κάνει «εξυπνότερο». Τώρα στηρίζεται στα δεδομένα ενός μόνο αισθητήρα. Το εξελιγμένο λογισμικό θα χρησιμοποιεί δεδομένα από περισσότερες πηγές…)

Ασύμμετρος πόλεμος

Τετάρτη 13 Μάρτη. Όταν ο αμερικανικός στρατός, το 2004 και το 2005, καθηλώθηκε στην κατοχή του ιράκ και δεν κατάφερε (η ηγεσία του…) να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που ήταν η επίθεση κατά του ιράν, η τότε διοίκηση Μπους του Β αντιμετώπισε αυτήν την αποτυχία με τον “επαγγελματισμό” εκείνων που ακόμα κι αν δεν έχουν πρέπει να βρουν ένα δεύτερο σχέδιο. Το ζητούμενο των νεοσυντηρητικών, σύμφωνα με μεταγενέστερο δημοσίευμα, ήταν “η απαραίτητη τακτική εναλλακτική κίνηση, απ’ την στιγμή που ο πόλεμος στο ιράκ σαμποτάρισε την δυνατότητα έναρξης μιας ακόμα εισβολής”. Απ’ την αναζήτηση αυτής της εναλλακτικής γεννήθηκε στο σχέδιο «Nitro Zeus». Αφορούσε το ιράν.

Ήταν ένα μυστικό σχέδιο, που θα έμενε τέτοιο αν η διοίκηση Ομπάμα δεν προχωρούσε στην συμφωνία 5+1 για τα πυρηνικά της Τεχεράνης. Η συμφωνία εκείνη υπογράφτηκε το 2015. Το 2016 (επί Obama, που πάντως ήταν γνώστης του σχεδίου…) οι καθεστωτικοί new york times (κάποιοι, δηλαδή, μέσω αυτών) παρουσίασαν σε αδρές γραμμές το «Nitro Zeus». Ήταν ένα σχέδιο σαμποτάζ στην επικράτεια της Τεχεράνης: σε συστήματα αεράμυνας, σε συστήματα επικοινωνιών και (το τονίζουμε) σε κομβικά σημεία των δικτύων ηλεκτροδότησης. Στο μεγαλύτερο μέρος της αυτή η επίθεση (που ονομάστηκε «κυβερνοεπίθεση») θα γινόταν από μακρυά, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν «αμερικανικά αποτυπώματα». Σκοπός: Η αποσταθεροποίηση μεγάλης διάρκειας, που θα δυσκόλευε δραματικά των ζωή των υπηκόων, και θα τους οδηγούσε είτε σε μαζική αντίθεση στο καθεστώς είτε σε καταστάσεις «δημιουργικής κοινωνικής καταστροφής». Ας πούμε σε καταστάσεις κανιβαλισμού.

Η επίθεση σε πολιτικές (όχι σε στρατιωτικές) υποδομές βρίσκεται εδώ και χρόνια στα manual των «πενταγώνων» του πλανήτη…. Σε ανοικτή στρατιωτική σύγκρουση το πράγμα είναι απλό: βομβαρδισμοί. Οι ηλεκτρομαγνητικές βόμβες θεωρούνται ένα απ’ τα «απόλυτα όπλα»: δεν σκοτώνουν κανέναν άμεσα, καταστρέφουν όμως τόσο ριζικά τα ηλεκτρικά (άρα και τα ψηφιακά) δίκτυα, ώστε οποιαδήποτε πρωτοκοσμική κοινωνία επιστρέφει απότομα σε συνθήκες 19ου αιώνα…

Αν, όμως, το πράγμα πρέπει να παραμείνει ασαφές, ώστε να μην είναι εύκολο (ή να είναι αδύνατο) να εντοπιστεί καθαρά ο επιτιθέμενος, υπάρχουν διάφορες τεχνικές δυσκολίες, που δεν τις ξέρουμε συγκεκριμένα αλλά μπορούμε να τις φανταστούμε. Η διαμόρφωση του σχεδίου “Nitro Zeus” (λέγεται ότι) απασχόλησε χιλιάδες αμερικάνους ειδικούς, σε διάφορους τομείς, και κόστισε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Δεν πρέπει να τα πάρουμε αυτά τοις μετρητοίς: είναι γνωστή η αμερικανική (και όχι μόνο…) ροπή τέτοιων μηχανισμών προς τις προσόδους και τις κρατικές χρηματοδοτήσεις. Ωστόσο είναι εύλογο το να υπήρξε κάποιου είδους “παναστρατιά” ειδικών: το να κρύψεις τα ίχνη ενός φόνου μπορεί να είναι δυσκολότερο απ’ τον φόνο τον ίδιο.

Αν το θυμίζουμε τώρα αυτό το σχέδιο είναι επειδή στις ηπα διάφοροι “αιρετικοί” υποστηρίζουν ότι οι ζημιές στο δίκτυο ηλεκτροδότησης της βενεζουέλας είναι εφαρμογή προσαρμοσμένων κεφαλαίων του «Nitro Zeus» – ή κάποιου παρόμοιου σχεδίου.

Λογικό ακούγεται. Ωστόσο αν ένα αμερικανικό σχέδιο τέτοιου τύπου γίνεται γνωστό το 2016· κι αν όσα κράτη βρίσκονται εν δυνάμει στο στόχαστρο τέτοιων σχεδιασμών θα έπρεπε να έχουν το νου τους από πολύ νωρίτερα (μιας και ο ρόλος των δικτύων ηλεκτρισμού και επικοινωνιών θεωρείται στρατηγικός εδώ και μισό αιώνα…), το να δείξει κανείς την ιμπεριαλιστική μοχθηρότητα είναι το μισό μέρος της ιστορίας. Το άλλο μισό αφορά την προετοιμασία (και τα μέτρα) αντίκρουσης μιας τέτοιας επίθεσης, οποτεδήποτε συμβεί. Αυτό αφορά τους (όποιους) αμυνόμενους.

Από τότε που μάθαμε πέντε πράγματα απ’ την ιστορία των βιετκόγκ, έχουμε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο πνεύμα και την εφευρετικότητα των αμυνόμενων – απέναντι σε ανοικτές ή κουκουλωμένες επιθέσεις «υπέρτερων δυνάμεων». Σε οποιαδήποτε κλίμακα· ακόμα και στις urban διαδηλώσεις. Απαραίτητη προϋπόθεση: η μόνιμη και εναργής ετοιμότητα. Η δύναμη των αδυνάτων περιλαμβάνει κι αυτό: την δημιουργικά αποτελεσματική “ανορθοδοξία” που προκύπτει απ’ την διαρκή ετοιμότητά τους.

Ναι, οι «κακοί» αυτού του καπιταλιστικού κόσμου είναι πολύ κακοί! Όμως αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην κοιμούνται ποτέ οι «καλοί» (όπως κι αν του ορίζει ο οποιοσδήποτε). Η θέση του ξαφνιασμένου θύματος δεν είναι τιμητική για κανέναν στις διακρατικές αντιπαλότητες… 

Δεν είναι καθόλου τιμητική ούτε στον ταξικό ανταγωνισμό!!! (Το ξέρουμε ότι αυτή μας η θέση δεν αρέσει, ωστόσο αυτήν ακριβώς υπηρετούμε…)

Τι δουλειά κι αυτή, ε;

Τρίτη 12 Μάρτη. Ο Richard Grenell είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο. Απ’ την Ουάσιγκτον πληρώνεται, ό,τι του παραγγείλει το υπουργείο εξωτερικών κάνει. Τι δουλειά όμως; Να απειλεί!

Ενόσω εκκρεμεί η τιμωρία (οι κυρώσεις) για το θράσος διάφορων ευρωπαϊκών εταιρειών να συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή του nord stream 2 (όπου νάναι θα ακουστεί η ετυμηγορία), ο Grenell έστειλε την περασμένη Παρασκευή καινούργιο απειλητικό γράμμα, αυτή τη φορά στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών: «Δεν θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών στο τωρινό επίπεδο αν η γερμανία επιτρέψει στην Huawei ή σε οποιονδήποτε άλλο κινέζο κατασκευαστή να πάρει μέρος στη δημιουργία των δικτύων 5G στη χώρα» – έγραφε το ραβασάκι. Χωρίς καρδούλες.

Το Βερολίνο όπως και το Λονδίνο έχουν δηλώσει ήδη ότι «δεν φοβούνται» τις υποτιθέμενες (και αναπόδεικτες…) κατασκοπευτικές δυνατότητες της Huawei, και ότι δεν βρίσκουν λόγους να την αποκλείσουν απ’ την συμμετοχή στα 5G δίκτυά τους. Αλλά ο εκβιασμός για «εμπάργκο» στη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών είναι σοβαρός (για τις υπηρεσίες φυσικά…). Το Βερολίνο τ’ ακούει πρώτο, για να τ’ ακούσει από σπόντα και το Λονδίνο. Σύμφωνα με την κακόπιστη ασταμάτητη μηχανή αυτό το «εμπάργκο» θα μπορούσε να έχει σαν υπονοούμενο ακόμα και το να αρχίσουν εδώ κι εκεί «τρομοκρατικές ενέργειες» – συνεννοούμαστε υποθέτουμε…

Θεωρητικά το Βερολίνο έχει μια δυνατότητα: να αρχίσουν οι υπηρεσίες του να συνεργάζονται με εκείνες της Μόσχας· κανένας δεν υποτιμάει τις δυνατότητες αυτών των τελευταίων! Αλλά θα πρόκειται για άλμα επί κοντώ – και δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο… (Όχι ακόμα…)

Συνεπώς ο «σύμμαχος» (Ουάσιγκτον) δηλώνει ανοικτά ότι σκοπεύει να κρατήσει όμηρους τους «συμμάχους» του (το Βερολίνο σίγουρα!) Αυτό δεν «λύνεται» με το να «κάνει πίσω» το Βερολίνο στο θέμα της Huawei. Πρώτον, επειδή δεν είναι η μοναδική ξεκάθαρα επιθετική κίνηση της Ουάσιγκτον. Δεύτερον επειδή δεν θα είναι η τελευταία. Τρίτον, επειδή η γρήγορη δημιουργία 5G δικτύων είναι κρίσιμος παράγοντας για την εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε επιμέρους καπιταλισμού. Τελευταίο, σαν σύνοψη των πάντων: επειδή το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο δεν πρόκειται να παραδοθεί στο αμερικανικό. Δεν έχει ηττηθεί σε κάποιον «κανονικό» πόλεμο, έτσι δεν είναι;

Επιβάλλεται να πούμε ότι αυτό που κάποτε εμφανιζόταν σαν «συμμαχία» (έως και νατο) έχει τελειώσει οριστικά· και έχει αντικατασταθεί από ένα πλέγμα απειλών απ’ την μια μεριά και «μεταβατικών» (υποχρεωτικών) ελιγμών απ’ την άλλη. Όμως καθώς η Ουάσιγκτον δείχνει να «ξεφεύγει», και καθώς δηλώνει διατεθειμένη ακόμα και να πνίξει τους πρώην συμμάχους της προκειμένου να μείνει (όπως νομίζει) στον αφρό του 21ου αιώνα, τα περιθώρια συμβιβασμών και εκτονώσεων απ’ την μεριά όσων μπαίνουν στο στόχαστρό της (που γίνονται όλο και περισσότεροι) στενεύουν διαρκώς.

Τι θα κάνει τώρα το Βερολίνο εκτός απ’ το να βγάζει αφρούς;