Tag: ηπα

East… ωέω;

Παρασκευή 22 Μάρτη. Οι παραπάνω εικόνες (και εκείνες στο επόμενο σχόλιο) είναι απλά υπενθύμιση του τι λεγόταν επί βδομάδες (και μήνες) μέχρι προχτές – για το “εθνικό μεγαλείο” της υπό τον “πομπηία” χθεσινής συνάντησης της συμμορίας των 3: ελλαδιστάν, νότια κύπρος, ισραήλ. Ο.Κ. Η συνάντηση έγινε σε γιάφκα της Ιερουσαλήμ… Και λοιπόν; Υπογράφτηκε αυτή η ρημάδα “διακυβερνητική συμφωνία” για τον east med; Ακούσατε τίποτα; Όχι!… Ας ξεχαστεί… Όπως και τόσα άλλα…

Μια στιγμή όμως! Θα μπορούσαμε, σαν Sarajevo και σαν ασταμάτητη μηχανή να «κάτσουμε» πάνω σε δεκάδες σχόλια και στο Sarajevo 135a (οι δηλώσεις του «κόκκινου Κατρού» μετά το ραντεβού του με τον τούρκο υπ.εξ. Cavusoglu επιβεβαιώνουν… θα υπάρξουν κι άλλες τέτοιες επιβεβαιώσεις…). Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι διαφορετικό: ένα συστημικό και συστηματικό παραμύθι που, μόνο και μόνο εξαιτίας της επανάληψής του, κάνει τα μυαλά βούρκο. Κάνοντας την εργατική κριτική μας ανάλυση να μοιάζει alien – ενώ είναι το αντίθετο.

Ζήτημα πρώτο, και καλό είναι να το λαμβάνετε υπόψη σας πάντα. Κανένα, ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό μήντιο, mainstream ή μη, σε οποιαδήποτε μορφή, δεν κάνει αυτό που λέγεται «ρεπορτάζ» σε σχέση με τα ζητήματα της «εθνικής εξωτερική πολιτικής». Όλα, ΟΛΑ, ανεξάρτητα άποψης, κομματικής ταυτότητας ή επιχειρηματικών συμφερόντων, τρέφονται απ’ τα non papers του υπ.εξ., τα οποία εμφανίζουν σαν «άρθρα» και «ειδήσεις». Χωρίς να λένε ότι είναι απλά κρατικές ανακοινώσεις. Όλος ο ντόρος περί «διακυβερνητικής υπογραφής της συμφωνίας για τον eastmed» προερχόταν απ’ το κράτος / παρακράτος· οι δημαγωγοί ανέλαβαν, απλά, την προβολή του. Σαν μεγάφωνα. Αυτό σημαίνει ότι η παραπληροφόρηση είναι συστηματικά και με ακρίβεια οργανωμένη και στο ελλαδιστάν, όποια γνώμη κι αν έχει ο καθένας για το χάος του ελληνικού κράτους. Η «εξωτερική πολιτική» και η παραγωγή της σχετικής ιδεολογίας δεν είναι αδέσποτη· δεν είναι ανοργάνωτη· δεν είναι “χύμα”· ακόμα κι αν σε άλλα ζητήματα το ελληνικό κράτος σαν “διοίκηση” είναι failed. (Εξού και τα διάφορα τσιράκια δεν είναι τυχαία…)

Ζήτημα δεύτερον. Ακόμα κι αν αυτές οι υπογραφές είχαν πέσει χτες, θα είχαν μόνο συμβολική σημασία. Διάφορες πολιτικές βιτρίνες ανά τον κόσμο μπορεί να υπογράφουν διάφορες εμπορικέςσυμφωνίες, με διάφορα περιεχόμενα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υλοποιούνται. Ένα (αλλά καθόλου το μοναδικό) παράδειγμα θρυλικών αγωγών που είχαν μαγέψει κοινό και κριτικούς είναι ο Nabucco. Ένας αγωγός για τον οποίο οι διακυβερνητικές υπογραφές άρχισαν να πέφτουν το 2002… και συνέχισαν να πέφτουν ακόμα και το 2012… Ένα χρόνο μετά, το 2013, ο Nabucco (που παρέμενε σχέδιο…) κηρύχτηκε νεκρός!… Προτιμήθηκαν άλλες, πιο συμφέρουσες λύσεις…

Ζήτημα τρίτον. Το γεγονός, λοιπόν, πως ούτε καν αυτές οι συμβολικές (και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο πέρα απ’ το θέαμα) υπογραφές δεν έπεσαν χτες, δείχνει ότι αυτό το παραμύθι του eastmed ούτε καν σαν παραμύθι δεν είναι δυνατόν να «υπογραφτεί», να ανέβει πίστα σα να λέμε, αυτή τη στιγμή! Για παράδειγμα, δεν υπάρχει καν αυτό που λέγεται «μελέτη σκοπιμότητας» για την κατασκευή του· μια μελέτη που (πέρα απ’ την ε.ε. που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει το 1/3 του κόστους της) δεν έχει βρει άλλους να την πληρώσουν. Μιλάμε για αρχικό προϋπολογισμό της μελέτης 100 μύρια ευρώ – κι όμως, δεν υπάρχει ακόμα κανένας που να θέλει να βάλει τα 65…

Ανατολική Μεσόγειος

Παρασκευή 22 Μάρτη. Όλα όσα έχουμε συγκεντρώσει στο Sarajevo 135a ισχύουν μέχρι την τελευταία τελεία. Ισχύει, όμως, κι αυτό: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος συνειδητά και συστηματικά τροφοδοτεί την δημαγωγία περί του γκαζοσωλήνα για να κρύψει το πραγματικό περιεχόμενο της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ. Και η απόκρυψη αποδίδει…

Αυτό, υποστηρίζουμε, αποδεικνύεται περίτρανα στην ως τώρα πιο πρόφατη σκηνή του έργου: ξεκίνησε με τα τρελά ζήτω στην διακρατική υπογραφή για τον eastmed που θα «ευλογούσε» το ψοφιοκουναβιστάν μέσω Pompeo, και τέλειωσε με την «άμυνα κατά των κακόβουλων επιρροών», που όντως χρειαζόταν Pompeo για να έχει βάρος… Αυτό ήταν το πραγματικό αντικείμενο της συνάντησης της συμμορίας των 3 plus τον εκπρόσωπο των capo di capi απ’ τις united states!!! Το παραμύθι είχε επί βδομάδες μεθυστικό γκάζι· αλλά το ραντεβού αφορούσε τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, και το μέτωπο που έχει αυτός ο παγκόσμιος εδώ, στα πέριξ. “Regional stability” λέγεται…

Δυστυχώς η απώθηση θα συνεχίσει να δουλεύει – έτσι συμβαίνει πάντα στα χασάπικα του πλανήτη. Είναι προτιμότερο να ελπίζει κανείς ότι όλα αυτά τα νταραβέρια, εδώ και χρόνια, μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ Αβίβ, Καΐρου και Ουάσιγκτον αφορούν μπίζνες παρά ότι αφορούν σφαίρες (που δεν αποκλείουν τις μπίζνες, αλλά καθόλου δεν τελειώνουν σ’ αυτές)… Όπως, επίσης, είναι προτιμότερο να είναι σίγουροι οι «καλοπροαίρετοι» πως όταν καλούμε σε αγώνα κατά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης είμαστε «πολιτικοί προικοθήρες», «κολληματίες», «κομπλεξικοί» (ή, ίσως ίσως, και «πράκτορες της Τεχεράνης»), σε κάθε περίπτωση «περιορισμένης ευθύνης», παρά ότι έχουμε μια συνεκτική ανάλυση αυτής της περιόδου της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, σε διάφορες κλίμακες, και επιδιώκουμε οδοφράγματα για να εμποδίσουμε, υποκειμενικά και αντικειμενικά, αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει!

Εντάξει. Ακόμα κι αν είναι έτσι, από εδώ και από αλλού, από παντού όπου πρέπει και μπορούμε, θα συνεχίσουμε. Σκεφτείτε όμως για δυο λεπτά: πόση υποτίμηση μπορείτε να αντέξετε ακόμα, σε εποχιακές μεταμοντέρνες συσκευασίες; Κι αν έχετε μεγάλα περιθώρια αντοχής, που και πως νομίζετε ότι τελειώνει η υποτίμηση της ζωής απ’ τα αφεντικά;

Κατά τα άλλα, ισχύει αυτό: ο καιρός περνάει και δεν κοιτάει την δική σου την μελαγχολία…

(φωτογραφία: Η επάνω είναι απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη…)

Και οι γλάστες χρήσιμες είναι 1

Πέμπτη 21 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι θα πουλήσουν (σήμερα) τα ντόπια καθεστωτικά μήντια σαν “επιτυχία” της “εθνικής γραμμής” στην Ιερουσαλήμ / al Quds χτες, αλλά σας διαβεβαιώνουμε ότι τρία ισραηλινά καθεστωτικά μήντια (haaretz, times of israel και jerusalem post) δεν ανέφεραν καν (ή, σε μία περίπτωση, ανέφεραν στα ψιλά) χτες αυτήν την «τριμερή» μεταξύ Τσίπρα, Αναστασιάδη, και Netanyahou. Αντίθετα όλα είχαν στα πρώτα θέματά τους την συνάντηση του Netanyahou με τον Pompeo. Ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν πήγε στο ισραήλ για να ευλογήσει τον … east med… Πήγε για άλλους, σαφώς πιο σοβαρούς λόγους – και η «τριμερής» πήγε και «κόλλησε» πάνω του, μπας και πάρουν και οι υπόλοιποι εκτός του ισραηλινού φασίστα κάτι τις απ’ την αμερικανική ευλογία… (Ας σοβαρευτούμε: για να συνεννοηθούν μαζί του…)

Τι είναι αυτό που ενδιαφέρει το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ αυτήν την στιγμή; Τι ήταν που «κουβέντιασε» (ή «ζήτησε») ο Netanyahou απ’ τον «πομπηία»; Μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ / al Quds ως πρωτεύουσας του ισραήλ, αυτό που θέλει ο Netanyahou είναι η αναγνώριση των κατεχόμενων υψωμάτων του Golan ως ισραηλινού εδάφους! Αν μπορούσε να γίνει και άμεσα, θα ήταν το τέλειο προεκλογικό δώρο απ’ τον θείο απ’ την αμερική!

Το κόλπο είναι ζόρικο. Τα υψώματα του Golan είναι συριακό έδαφος, που ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε και κατέχει απ’ το 1967. Παράνομα σύμφωνα με πολλά ψηφίσματα του οηε, που έχουν και την υπογραφή των ηπα. Το να παραχωρήσει η Ουάσιγκτον στο ισραηλινό κράτος μια συριακή κατεχόμενη περιοχή (κάτι που εκτός από πολύ στενούς συμμάχους του ψοφιοκουναβιστάν είναι απίθανο να το δεχτεί οποιοδήποτε άλλο κράτος στον πλανήτη) θα προσθέσει άλλη μια αιτία πολέμου στη μέση Ανατολή. Όχι ότι τα υψώματα του Golan και η ισραηλινή κατοχή τους δεν ήταν θέμα. Όσο, όμως, η «διεθνής κοινότητα» αναγνώριζε ότι είναι συριακή επικράτεια, η Δαμασκός μπορούσε να περιμένει, μέχρι την στιγμή που θα είναι πολιτικά (ή και στρατιωτικά) ικανή να τα πάρει πίσω. Αν, όμως, η Ουάσιγκτον προχωρήσει στην «παραχώρηση», τότε αργά η γρήγορα το πράγμα θα αγριέψει.

Το ζήτημα έχει δρομολογηθεί. Στην πρόσφατη έκθεση του αμερικανικού υπ.εξ. για την «κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη» (συγκινητικό το ενδιαφέρον!), για πρώτη φορά τα υψώματα του Golan δεν αναφέρθηκαν σαν κατεχόμενα (όπως όλη την προηγούμενη 50ετία) αλλά σαν ελεγχόμενα απ’ το Τελ Αβίβ. Πέρυσι τον Μάη ο επικεφαλής των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών Israel Katz, συνεντευξιαζόμενος στο reuters, είχε δηλώσει βέβαιος ότι το ψόφιο κουνάβι θα κάνει την αναγνώριση. Και υπάρχει ένας σοβαρός λόγος: πετρέλαια. Και, κυρίως, ο τρόπος που θα επιτρέψουν αυτά τα πετρέλαια στον άξονα να εμποδίσει τα ενεργειακά σχέδια του μπλοκ της Αστάνα.

Απ’ τα τέλη του 2015 η ισραηλινή θυγατρική μιας αμερικανικής πετρελαϊκής (της Genie Energy) που φέρεται να έχει «στενές σχέσεις» με τον βασιλικό γαμπρό Kushner, δηλώνει ότι έχει βρει τουλάχιστον ένα μεγάλο κοίτασμα στα υψώματα του Golan. Το να παραχωρήσει η Ουάσιγκτον την περιοχή στο Τελ Αβίβ συνεπάγεται ότι θα συμβάλει και στην στρατιωτική προστασία του αν χρειαστεί – αν και, όπως έχουμε πει για τα θαλάσσια κοιτάσματα, το «στη μέση πηγάδι και γύρω γύρω βαριά όπλα» δεν είναι ο ορισμός του «επενδυτικού κλίματος»! Ωστόσο δεν θα πρέπει να βγάλουμε απ’ τον λογαριασμό τον κυνισμό. Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζουν ότι έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων (;) ίσως πείσουν το καθεστώς Άσαντ να παραιτηθεί (σιωπηλά) απ’ την διεκδίκηση του Golan… «Μπορεί»… «Ίσως»… Η ελπίδα είναι πολιτικό σωσίβιο…

(φωτογραφίες: Στη μέση: τα ισραηλινά τανκς στο Golan στραμμένα προς την συρία. Κάτω: Η στιγμή της χαλάρωσης. Ο στα δεξιά λέει το αγαπημένο του ανέκδοτο με την καμήλα και την ουρά στους γκισέδες, και ο «πομπηίας» λύνεται στα γέλια επειδή φαντάζεται stealth καμπούρες…)

Και οι γλάστες χρήσιμες είναι 2

Πέμπτη 21 Μάρτη. Τι αποκόμησε, λοιπόν, ο πιστός λακές της ελληνικής ιμπεριαλιστικής γραμμής εξοχότατος π.ε.τ. απ’ το πολυδιαφημισμένο χθεσινό ραντεβού του; Στη σύντομη “κοινή δήλωση” της συμμορίας στην οποία έχει ενταχθεί το ελλαδιστάν οι λέξεις «east med» όχι απλά δεν υπάρχουν· δεν υπονοούνται καν. Υπάρχει δυο φορές αναφορά σε «ενεργειακή ασφάλεια», υπάρχει ένα «καλώς το» για το «πρόσφατο εύρημα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο», αλλά υπάρχει κι αυτό:

… [Οι ηγέτες συμφώνησαν] να αμυνθούν εναντίον των εξωτερικών κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή…

Με δεδομένο ότι η Άγκυρα μπορεί να θεωρείται κακόβουλη αλλά «εξωτερική» δεν είναι (το ξεκαθάρισε, ρεαλιστικά μιλώντας, και ο «κόκκινος Κατρού»…), ο στόχος της «άμυνας» είναι η Μόσχα, η Τεχεράνη – ίσως και το Πεκίνο…

Με άλλα λόγια, όπως είχε προβλέψει η ασταμάτητη μηχανή (και όπως ήταν εύλογο να προβλέψει ο οποιοσδήποτε απλά σοβαρός), η παρουσία του «πομπηία» στο καθιερωμένο ραντεβού της συμμορίας των 3 δεν προσέθεσε μέτρα σωλήνα, ούτε ντάλαρς για την κατασκευή του. Προσέθεσε (ή, πιο σωστά, επικύρωσε) πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς. Κι ενώ δεν ξέρουμε τι ακριβώς «βάζει» στο καλάθι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού ο ελληνικός εκτός απ’ τις διευκολύνσεις, με πρώτη και λαύτερη την Σούδα (για την Λευκωσία είναι σαφές το τι!), είναι ξεκαθαρο για ποιο πράγμα κουβεντιάζει ο εξοχότατος π.ε.τ. (σαν υπηρέτης της ελληνικής «εθνικής γραμμής», τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο)· και ποιοι είναι οι στόχοι.

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος, μαζί με τον συνεργάτη του ψεκασμένο, δίνουν έτοιμη την εντατική πολεμοκάπηλη προεργασία που έκαναν μαζί επί πάνω από 4 χρόνια στον πιθανό επόμενο κυβερνήτη. Σε ότι αφορά συμμαχίες, επιλογές, προσανατολισμούς. Ο ρημαδοΚούλης θα πάρει καλή προίκα.

Φαίνεται πως αυτό αρκεί για να θεωρείται ο τενεκεδένιος «έξυπνος» και “ικανός”…

Προσοχή στις πτώσεις!

Τρίτη 19 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον μαζεύει “στρατηγικά βομβαρδιστικά” σε βάση της στην αγγλία. Πήγε 6, θα πάει άλλα 4, σύνολο 10: τα περισσότερα απ’ το 2003, όταν είχε πάει εκεί 20, εν όψει της εισβολής στο ιράκ…

Η Μόσχα, πάλι, μαζεύει δικά της “στρατηγικά βομβαρδιστικά” στην Κριμαία. Επειδή, λέει, η Ουάσιγκτον στήνει πυραύλους στη Ρουμανία.

Δεν πρόκειται για τα ευχάριστα νέα του μήνα! Δεν θα ήταν άσχημο αν αυτά τα ιπτάμενα υπερόπλα σωριάζονταν λίγα λεπτά με την απογείωσή τους, σε τίποτα κοντινά βουνά, χωρίς να είναι φορτωμένα με πυρηνικά!

Κι ας φταίει και το σύστημα autopilot – δεν μας πειράζει…

Μπλοκ του Καράκας

Δευτέρα 18 Μάρτη. Όσοι, παίρνοντας τοις μετρητοίς τις αμερικανικές απειλές, πρόβλεψαν εδώ και καιρό ένα (πετυχημένο) πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, θα πρέπει να κοιτάξουν καλύτερα τα αναλυτικά τους εργαλεία. Μόνο μια βδομάδα πριν συμπληρωθούν 2 μήνες από τότε που η μαριονέτα αυτοανακηρύχτηκε “μεταβατικός πρόεδρος” της βενεζουέλα, κι ενώ η αναγνώρισή του από κάθε πρόθυμο κοντεύει να ξεχαστεί, η ανατροπή του Μαδούρο και τους καθεστώτος του στοιχειώνει τους σχεδιαστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (κάτι Bolton, κάτι Abrams, κάτι Pompeo – επί τη ευκαιρία, εξοχότατε π.ε.τ. μην ξεχάσεις τα χαιρετίσματα μεθαύριο, ε; Κι όχι εξυπνάδες για «ολιγαρκή αφθονία» όταν έρθει η κουβέντα για τα κοινά ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα, ε; Μην σε πιάσουν κώτσο!!!) – αφού δεν τους βγαίνει. Ούτε με black out…

Όπως συμβαίνει με κάθε αποτυχία τέτοιου βεληνεκούς, πολύ περισσότερο με διαδοχικές αποτυχίες, εκ των υστέρων μαθαίνονται εκείνα που πριν έπρεπε να μείνουν κρυφά. Η 23η Φλεβάρη, και το σχέδιο «μπροστά η ανθρωπιστική βοήθεια και πίσω οι μισθοφόροι» (ή, ίσως, με ανάποδη σειρά) ήταν στ’ αλήθεια ένα μεγάλο κόλπο, κάτι σαν «ύστατη προσπάθεια»: εκείνη την ημέρα η μαριονέτα «μεταβατικός πρόεδρος» συμπλήρωνε τον ένα μήνα που το σύνταγμα έδινε περιθώριο (όχι σ’ αυτόν, σ’ έναν κανονικό μεταβατικό πρόεδρο!) να προκηρύξει εκλογές. Απ’ την επόμενη, άνευ προκήρυξης εκλογών, ούτε μεταβατικός ούτε πρόεδρος… (Τα γράψαμε).

Και ξαφνικά μαθαίνουμε την αμερικανική ερμηνεία του συντάγματος της βενεζουέλα. Όχι λένε οι ύαινες στην Ουάσιγκτον, αυτός ο μήνας δεν μετράει, γιατί υπήρχε πρόεδρος: ο Μαδούρο. Ο μήνας θα αρχίσει να μετράει όταν ανατραπεί ο Μαδούρο – όταν ξεμείνει, δηλαδή, το Καράκας από πρόεδρο (!!!). Ναι, αλλά τότε σαν τι «μεταβατικός» αναγνωρίστηκε ο μαριονέτας; Φτηνά παπατσιλίκια (“εδώ ο μεταβατικός, εκεί ο μεταβατικός, πού είναι ο μεταβατικός;”) που θα προκαλούσαν χοντρό καυγά ακόμα και γωνία Αθηνάς και Ομόνοια στα late ‘70s!…

Οι λατινοαμερικάνοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (κάτι κολομβίες, βραζιλίες κλπ) θεωρούν πλέον τον Guaido απατεώνα: έταζε διάφορα με σιγουριά εν όψει της 23ης Φλεβάρη, και αποδείχθηκαν παραμύθια. Αλλά και στο εσωτερικό της βενεζουέλας οι αντιπολιτευόμενοι δεν έχουν καλύτερη γνώμη για πάρτη του. Μπορεί να θέλουν να ξεφορτωθούν τον Μαδούρο, αλλά έχουν γίνει τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, που τώρα αρκετοί αντιπολιτευόμενοι καταλαβαίνουν ότι ο Guaido απλά τα παίρνει απ’ την Ουάσιγκτον και πουλάει δημόσιες σχέσεις.

Οι πάντες, απ’ τις αμερικανικές ύαινες ως την δεξιά αντιπολιτευτική βάση στη βενεζουέλα ποντάρουν σ’ ένα και μόνο ένα πράγμα: τον στρατό. Ποιος Guaido και ποιος ξε-Guaido; Η μόνη ελπίδα τους είναι ένα κανονικό εσωτερικό πραξικόπημα. Κι ενώ θεωρητικά κανείς δεν θα μπορούσε να το αποκλείσει, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ότι αυτός ο στρατός, αν ανατρέψει τον Μαδούρο, θα το κάνει για να πέσει στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον· κι όχι για να επαναφέρει το καθεστώς στον original «τσαβισμό»! Γιατί – αυτό, φυσικά, δεν λέγεται – το καθεστώς Μαδούρο δεν έχει μόνο σαν αντιπολίτευση δεξιοκαραγκιόζηδες τύπου Guaido. Έχει αντιπολίτευση και απ’ τα αριστέρα (δικαιολογημένα), ακόμα και μέσα στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα.

Λένε ότι ο Καλιγούλας ανακήρυξε το άλογο του συγκλητικό – φυσικά ποτέ το άλογο δεν πήρε την θέση του στη ρωμαϊκή σύγκλητο… Στην Ουάσιγκτον έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται αφού η ανακήρυξη του αλόγου τους σε (μεταβατικό) «πρόεδρο» δεν έπιασε – και δεν έχουν πρόχειρο άλλο σχέδιο. (Κάτι μηχανεύτηκαν να ανακηρύξει ο Guaido, καθισμένος πάνω σε όπλα μισθοφόρων, μια συνοριακή επαρχία σαν «ελεύθερη βενεζουέλα» – για να αρχίσει ο τζερτζελές. Σε στυλ συρίας… Ως τώρα όμως προκύπτει ότι κολομβία και βραζιλία ναι μεν σύμμαχοι της Ουάσιγκτον αλλά δεν θέλουν να κάνουν εισαγωγή πολέμου…)

Θα το διαπραγματεύονταν άραγε οι αμερικάνοι «προστάτες της δημοκρατίας» (εκτός αν όχι!) με τους «αρμόδιους (you know who…) να κάνουν τράμπα τις κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ με μια μεγαλύτερη άνεση στην «πίσω αυλή» τους; Μπαααα… Στο σημείο που βρίσκονται επιμένουν ότι κρατάνε 5 άσσους στα 4 χαρτιά τους – επειδή έχουν ακουμπήσει το εξάσφαιρο πάνω στην τσόχα.

Αλλά το κόλπο δεν πιάνει αν στην «πολυπολική πόκα» του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού κυκλοφορούν καμμιά 20αριά άσσοι… Πέντε; Πέντε μόνο; Πέντε ίσον τίποτα…

(φωτογραφία: Λοιπόν, που είχαμε μείνει;)

Λίαν προσεχώς: αντισινισμός

Κυριακή 17 Μάρτη. Δεν μας προκαλεί καμμία έκπληξη. Με την επίσημη ανακήρυξη του Πεκίνου (και της Μόσχας) σε εχθρούς του έθνους, και με τον “πόλεμο τριβής” που προς το παρόν κάνει η Ουάσιγκτον, στο κοινωνικό πεδίο (του μέσου αμερικάνου κοκκινόσβερκου) έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται, δίπλα στον ώριμο αντι-μουσουλμανισμό, και τα πρώτα ορατά “φύτρα” του αντι-σινισμού.

Μια απογραφή του αμερικανικού “υπουργείου εθνικής ασφάλειας” το 2014 υπολόγισε ότι στις ηπα ζουν περίπου 250.000 κινέζοι υπήκοοι με άδειες παραμονής, και άλλες 270.000 σαν “παράνομοι” μετανάστες. Περίπου 2,3 μύρια είναι οι κινεζικής καταγωγής (2η γενιά) αμερικάνοι υπήκοοι. Και το ερώτημα που έχει αρχίσει να ταΐζει το λευκό αμερικανικό φαντασιακό είναι: στην περίπτωση κανονικού πολέμου ηπα – κίνας τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Με ποια μεριά θα πάνε;

Το τάισμα γίνεται απ’ τα πάνω: με τις κατηγορίες περί κινεζικής κατασκοπείας σε βάρος των αμερικανικών τεχνολογικών εταιρειών. Ποιοι την κάνουν αυτή την κατασκοπεία; Μα, φυσικά, είτε οι νόμιμοι κινέζοι είτε οι της 2ης γενιάς που συμβαίνει να δουλεύουν σε τέτοιες επιχειρήσεις!

Σα να λέμε: “είναι ήδη εθνικά επικίνδυνοι” – και δεν ξεχωρίζουν κι όλας μεταξύ τους. Ούτε με τους υπόλοιπους ασιάτες: νοτιοκορεάτες ή ιάπωνες. Συνεπώς; Σιγά σιγά γίνονται όλοι ύποπτοι. “Θα περιμένουμε να αρχίσουν να εκλέγουν και κινέζους βουλευτές”;

Το αμερικανικό κράτος έχει προϊστορία επί του θέματος, που δεν θέλει να ακούγεται αφού θα του χάλαγε την “δημοκρατική μόστρα”. Το 1942, με την άμεσα εκτελεστή διαταγή νο 9066, ο Roosevelt έδιωξε απ’ τα σπίτια τους και μάντρωσε όλους τους ιάπωνες των ηπα, 120.000 συνολικά, απ’ τους οποίους οι 80.000 ήταν δεύτερης γενιάς, γεννημένοι στις ηπα και με αμερικανική υπηκοότητα. Μαντρώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· απ’ τα οποία βγήκαν μόλις το 1947. Είχαν βαφτιστεί, με κρατική εντολή μια κι έξω, εχθρικοί ξένοι. Πως λέγεται αυτό; Συλλογική ενοχοποίηση χωρίς έγκλημα: καθαρός φασισμός…

Βαφτίστηκαν ύποπτοι, προφανώς, για ενέργειες σαμποτάζ. Που ωστόσο περιορίζονταν απ’ τις τότε τεχνικές δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Με τις τωρινές τεχνικές δυνατότητες (αυτές που είναι είτε άμεσα διαθέσιμες είτε μπορούν να αποκτηθούν «υπόγεια») και την τωρινή συνθετότητα των καπιταλιστικών υποδομών, αν μπει προς συζήτηση τέτοιο ενδεχόμενο για σαμποτάζ, είναι σαφές: το αμερικανικό κράτος, επευφημούμενο απ’ τους οπαδούς του, θα φτιάξει πολύ μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης!!!

Συνεπώς η καλλιέργεια του «προληπτικού» αντι-σινισμού απ’ τα πάνω, σε συνδυασμό με τον μικροαστικό ρατσισμό του «μέσου λευκού αμερικάνου», είναι μια απ’ τις πιο εύκολες δουλειές που θα μπορούσε να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν.

Και από διάφορες μεριές φαίνεται ότι την κάνει…

(φωτογραφία πάνω: Μετά τους μουσουλμάνους γενικά και τους Παλαιστίνιους ειδικά, οι αμερικάνοι φασίστες εμπλουτίζουν τους στόχους τους…

Θα το λέγαμε κεφαλαιοποίηση του πρωτοκοσμικού ρατσισμού – αλλά δεν είναι καινούργιο. Το δημοσίευμα των financial times το συζητάει τον Ιούνη του ’17 – φωτογραφία κάτω).

Εξαιρετικός σύμμαχος

Κυριακή 17 Μάρτη. Ο π.ε.τ. το διαπίστωσε με τα ματάκια του: ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι φαίνεται μοχθηρό, στην πραγματικότητα ό,τι κάνει το κάνει για καλό.

Μιας και, λοιπόν, θα αγκαλιαστεί με τον “πομπηία” σε 3 μέρες, μπορεί να του σφίξει το χέρι ειδικά γι’ αυτόν τον καλό στόχο του: απειλεί να απαγορεύσει στα μέλη του “διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης” να πατήσουν το πόδι τους στις ηπα (και να τους επιβάλλει, επιπλέον, έξτρα οικονομικές κυρώσεις…) αν τολμήσουν να αρχίσουν έρευνες / ανάκριση για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχει κάνει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν· αλλά και για τα ανάλογα εγκλήματα που κάνει ο άλλος καλός σύμμαχος, το Τελ Αβίβ, στα υπό κατοχή παλαιστινιακά εδάφη.

Δεν θα είναι δύσκολο για τον π.ε.τ. να συγχαρεί τον “πομπηία” γι’ αυτόν τον πατριωτισμό του. Ο αμερικάνος υπ.εξ., εκτοξεύοντας τις απειλές του, ξεκαθάρισε ότι “οι ήπα είναι εθνικά κυρίαρχο κράτος” (όχι σαν κάτι γερμανίες που οφείλουν να υπακούουν την Ουάσιγκτον!). Απ’ την άλλη μεριά, στο ελλαδιστάν, κανείς δεν συμπάθησε ποτέ αυτό το “διεθνές δικαστήριο της Χάγης”. Όχι επειδή ήταν προσχηματικό. Για πιο σοβαρούς λόγους, εθνικού συμφέροντος. Πρώτον επειδή δίκασε (και καταδίκασε) φίλους των ελλήνων υψηλού επιπέδου: Μιλόσεβιτς και Κάραζιτς. Και δεύτερον επειδή είχε την απαίτηση να δικάσει και τους έλληνες “λεβέντες” (φασίστες…) που συμμετείχαν στη σφαγή στη Βοσνία, κυρίως στο Sarajevo και στην Σεμπρένιτσα. Επειδή και το ελλαδιστάν είναι «εθνικά κυρίαρχο κράτος» δεν έδωσε ούτε μισό στοιχείο (κι ούτε λόγος για τους φασιστο-εθελοντές) στο παλιοδικαστήριο. Ρε τραβάτε από κει! ήταν η εθνικά υπερήφανη απάντηση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων στα αιτήματα του «διεθνούς δικαστηρίου». “Εμείς σκοτώνουμε και βασανίζουμε και γαμάμε και δέρνουμε όποτε γουστάρουμε – τρέχει τίποτα;” – που θα έλεγε και ο “πομπηίας” αν είχε την τιμή να είναι έλληνας στα ’90s…

Το κατηγορητήριο που έχει διαμορφωθεί τώρα αναφέρεται …σε βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση, προσβολές στην προσωπική αξιοπρέπεια, βιασμούς και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας που έκαναν μέλη του αμερικανικού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών σε βάρος αιχμαλώτων στο αφγανιστάν και σε άλλα μέρη, ειδικά την περίοδο 2003 – 2004…

Αποκλείεται!!! Σκευωρία!!! Οι πρωτοκοσμικοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα!

Λιβύη

Κυριακή 17 Μάρτη. Πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι άλλα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, στη λιβύη σχεδόν ολοκληρώνεται η νίκη “κάποιων” και η ήττα “κάποιων άλλων”.

Στο λιβυκό έδαφος νικητής είναι ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο «λιβυκός εθνικός στρατός του» (LNA). To τελευταίο ενάμισυ μήνα εύκολα και γρήγορα ο Haftar κατέλαβε τα πετροπήγαδα και τις λοιπές εγκαταστάσεις στην Fezzan στην έρημο, στη νοτιοδυτική λιβύη, και τώρα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας, αλλά και την παραγωγή έως και 1 μυρίου βαρελιών πετρελαίου την ημέρα. Αρκετά λεφτά για να πληρώνει ακόμα και μη λίβυους μισθοφόρους… Αυτό που απομένει (και είναι δηλωμένος στόχος του) είναι η κατάληψη της πρωτεύουσας Tripoli, που είναι η έδρα της (ξεδοντιασμένης πια αν και) αναγνωρισμένης απ’ τον οηε «κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης της λιβύης» (GNA).

Νικητές, μαζί με τον Haftar είναι οι διεθνείς υποστηρικτές του. (Ο Haftar είχε υπάρξει φυγάς στις ηπα, επί Καντάφι, και τότε είχε μπει στον στάβλο της cia. Στη συνέχεια όμως, διάλεξε άλλες παρέες).

Υποστηρικτές; Πρώτα ονόματα! Το Παρίσι (του προσέφερε αεροπορική υποστηρίξη, σίγουρα στις πρώτες φάσεις της επέκτασής του απ’ την Βεγγάζη· γάλλους πεζοναύτες πλήρως εξοπλισμένους «στο έδαφος»· και νοσοκομειακή φροντίδα όταν κινδύνεψε να πεθάνει). Η Μόσχα (του έχει προσφέρει αρβύλες στο έδαφος, άγνωστο αν είναι του τακτικού ρωσικού στρατού ή μισθοφόροι του wagner group – σίγουρα πάντως θα πρέπει να είναι απ’ τους έμπειρους του συριακού μετώπου). Το χουντοφασιστικό Κάιρο (του προσέφερε στρατόπεδα εκπαίδευσης σε αιγυπτιακό έδαφος, κοντά στα αιγυπτολιβυκά σύνορα). Το Ντουμπάι (χρήμα).

Οι ηττημένοι δεν είναι ασήμαντοι. Το Λονδίνο (υποστηρίζει την GNA, αλλά στην τωρινή του φάση παλεύει να υποστηρίξει τον εαυτό του…). Η Ρώμη (επίσης υποστηρίζε την GNA – με την προώθηση του Haftar η eni θα πρέπει να ξαναδιαπραγματευτεί μαζί του τα συμβόλαια πετρελαίου που είχε στην Fezzan). Και η Άγκυρα: καθυστερημένη και λαχανιασμένη προσπάθησε, τελευταία στιγμή, να παίξει στο πλευρό της GNA: στην «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης» συμμετέχουν και οργανώσεις της μουσουλμανικής αδελφότητας…

Απ’ τους υποστηρικτές του Haftar προκύπτει πως είναι κυρίως η Μόσχα και το Παρίσι που τον «καλύπτουν» στο να καταλάβει την Tripoli – για «να τελειώσει το παιχνίδι». Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον, που μετά την ανατροπή και την εκκαθάριση του Καντάφι έπαψε να ασχολείται, τώρα ανησυχεί. Ο χάρτης είναι καλός μάρτυρας της αιτίας. Μια φιλική προς την Μόσχα λιβύη, και οι εύλογες στρατιωτικές εξυπηρετήσεις που θα ανταποδώσει ο Haftar (ακόμα και με την μορφή μιας άτυπης αεροναυτικής βάσης), δημιουργούν έναν κάποιο πονοκέφαλο στον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου – έτσι δεν είναι; Ακόμα και σε σχέση με την «ζώνη του Sahel» θα μπορούσε να δημιουργήσει μελλοντικά προβλήμα μια τέτοια λιβύη.

Κι έτσι στο αμέρικα ανακαλύπτουν έναν “Qaddafi 2”…

(Και το ελλαδιστάν; Τι λέει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο γι’ αυτήν την θες – δεν θες «γειτονική» κατάσταση; Ως τώρα ενδιαφέρον έδειχναν οι εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου. Και, πράγματι, αφού ο Haftar δεν έχει κάποια επίσημη διεθνή αναγνώριση, όπως έχει ο Guaido ας πούμε (!!!), το εμπόριο πετρελαίου που κάνει λέγεται και είναι λαθρεμπόριο.

Ίσως στο κοντινό μέλλον το ελλαδιστάν προσπαθήσει να πλησιάσει τον νικητή· ειδικά αν αποτύχει τελικά η Άγκυρα στη λιβυκή διπλωματία της. Ποιός ξέρει; Ίσως νάναι κι αυτό ένα θέμα προς συζήτηση στο ραντεβού της 20ης Μάρτη του π.ε.τ. με τον «πομπηία» και τον Netanyahou. Που, εννοείται, θα έχει κι αυτός τις ανησυχίες του για τις εξελίξεις…)

(φωτογραφία πάνω: Το ροζ είναι η περιοχή που ελέγχει ο Haftar. Το άλλο, πάνω αριστέρα, είναι ό,τι έχει απομείνει στην GNA. Και λίγο πιο πάνω δεξιά είναι η Κρήτη. Που έχει μια τουλάχιστον μεγάλη αεροναυτική αμερικανική βάση – αν δεν κάνουμε λάθος… ).

Αρνητική στάση

Σάββατο 16 Μάρτη. Το εντοπίσαμε ταυτόχρονα πριν περίπου ενάμισυ μήνα σε Αθήνα και united states: όποιος αντίθεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι… «αντισημίτης»!!! Ο «συλλογισμός» (η εξέλιξη της προβοκατόρικης αντιστροφής για την οποία έχουμε ξαναμιλήσει…) πάει ως εξής: η Ουάσιγκτον (ειδικά υπό το ψόφιο κουνάβι…) είναι ο Σύμμαχος (με κεφαλαίο το σίγμα) του Τελ Αβίβ. Συνεπώς, όποιος είναι αντίπαλος του ψοφιοκουναβιστάν είναι αντίπαλος και του ισραηλινού κράτους, οπότε (πάμε στα «βασικά» της ιδεολογικής προβοκάτσιας…) είναι «αντισημίτης», δηλαδή «ναζί»… (Άμα είσαι καμμένος, το τρως για λογικό…)

Θαυμάσαμε την σύμπτωση και την ταυτοχρονία μεταξύ Αθήνας και ηπα! «Τα μεγάλα πνεύματα…» Ένας τρόπος για να κυκλοφορούν σε χρόνο dt τέτοιες λαμπρές ιδέες είναι μέσω ίντερνετ… Ένας άλλος τρόπος είναι μέσω αρχηγείου…

Να, όμως, που ο συγκεκριμένος «συλλογισμός» βγαίνει απ’ τα υπόγεια του κυβερνοχώρου – στις ηπα σίγουρα. Η έρευνα ενός think tank με έδρα την Ουάσιγκτον (ονόματι “american society for the prevention of cruelty to democracy – ASPCD) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οποιοσδήποτε είναι αντίθετος στην μιλιταριστική δράση των δυτικών κρατών είναι αντισημίτης (και ρωσόφιλος). Ένας απ’ τους ερευνητές του think tank το διατύπωσε ως εξής:

… Είναι ενδιαφέρον ότι βρήκαμε αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των ατόμων που πιστεύουν ότι οι φτωχοί πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευγένεια, και εκείνων που πιστεύουν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ανθρώπινα πλάσματα…

Έτσι ακριβώς!!! Μ’ αυτές τις λέξεις (και μ’ αυτό το νόημα). Αυτοί που θεωρούν τους Παλαιστίνιους ανθρώπους = «αντισημίτες»· αυτοί που είναι αντίπαλοι της εξόντωσης των πληβείων του πλανήτη = αντι-ιμπεριαλιστές· οπότε αποκαλύπτεται επιτέλους η συνωμοσία!

Όλα αυτά θα ήταν γελοία – αν δεν ήταν οπλισμένα ως τα δόντια. Η ιστορία (η ιστορία της τάξης μας) αποδεικνύει ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι συλλογικά. Στο πεζοδρόμιο.

(φωτογραφία: Μία απ’ τις γνωστές fake προσωπικότητες των υπηρεσιών στο σόσιαλ μήντιο. Που δεν διαβάζει δεύτερη φορά αυτά που γράφει, μπας και διορθώσει τα λάθη – βιάζεται γιατί έχει να ταΐσει κι άλλους λογαριασμούς… Χολοσκάει για τους βενεζουελάνους, στο πλευρό του Guaido φυσικά. Αν δεν έχουν για τέτοια ζητήματα άποψη τα troll των υπηρεσιών ποιος θα έχει; Γι’ αυτά πληρώνονται…)