Tag: ηπα

Υπόθεση Assange 2

Δευτέρα 15 Απρίλη. Δεν θα πέσουμε στις γραφικότητες περί «ιερής ελευθερίας του τύπου». Όπως και κάθε άλλη ελευθερία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στον καπιταλιστικό πρώτο κόσμο, έτσι κι αυτή ήταν πάντα σχετική. Αυτή η σχετικότητα δεν ορίζεται ποτέ από αφηρημένα ιδεώδη· μόνο από πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης.

Αυτό που δεν θα γινόταν εναντίον του Assange πριν 10 χρόνια, γίνεται τώρα. Τώρα, για παράδειγμα, μια (προφανώς προπληρωμένη…) πρωτοκοσμική δημαγωγική εκστρατεία δυσφήμισης (έως γελοιοποίησής) του είναι εφικτή. «Αρρώστησε», «παρανόησε», «έβαζε σκατά στους τοίχους» (του δωματίου στην πρεσβεία), «δεν πρόσεχε την γάτα του»: αυτά είναι τα tips μιας εκστρατείας με στόχο το μην ασχολείστε με δαύτον, δεν αξίζει τον κόπο… Μπορεί αυτή η διαχείριση να προέρχεται απ’ τα καλύτερα manual του μοντέρνου ολοκληρωτισμού (όπου οι διαφωνούντες έπρεπε να επιδεικνύονται σαν «άρρωστοι», “ψυχικά διαταραγμένοι”, κλπ), ωστόσο έχει πιθανότητες να δουλέψει και στον μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο – για μια persona. Μια persona που αυτο-φυλακίστηκε στην υπόγεια αντινομία: αν η “ψηφιακή αποκαλυπτική δημοσιογραφία” (τα wikileaks) είναι – και πρέπει να είναι – απρόσωπη, δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα και ισχυρά προσωποποιημένη· παρά μόνο σαν κάποια “διαταραχή”…

Δεν πρόκειται, λοιπόν, απλά για την ελευθερία (ποιά ελευθερία;) του τύπου (ποιού τύπου;) στην εποχή της γενικευμένης ψηφιακής παραπληροφόρησης / αποπληροφόρησης / χειραγώγησης. Πρόκειται, ταυτόχρονα, για την επιστράτευση των “παλιών” εξουσιατικών, κρατικών και παρακρατικών μεθόδων, άλλοτε δαιμονοποίησης και άλλοτε γελοιοποίησης του “εχθρού”, κατά προτίμηση σαν προσώπου / ατόμου.

Στην κατασκευή των “παράλληλων πραγματικοτήτων” δεν επιπλέει η ανοχή, αφού μία και μοναδική είναι η επιτρεπόμενη πραγματικότητα: η εξουσιαστική θέληση της εκμηδένισης οποιουδήποτε εμποδίου…. Πρωτόγονη αλλά πάντα ισχυρή (πραγματικότητα). Που ενισχύεται απ’ την μαζική εγωϊκή κενοδοξία των υπηκόων.

(Το ότι αυτό επιβεβαιώνεται στο Λονδίνο και όχι στην Καμπούλ – για παράδειγμα – κρατείστε το…)

(φωτογραφία: Ο Lauri Love, ηλεκτρολόγος μηχανικός στην αγγλία, κατηγορήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον σαν μέλος των anonymus, και πιο συγκεκριμένα ότι συμμετείχε σε χακαρίσματα που έγιναν το 2012 και το 2013 με στόχους το fbi, τη nasa, τον αμερικανικό στρατό, το υπουργείο άμυνας και το υπουργείο οικονομικών. Το ψοφιοκουναβιστάν ζήτησε την έκδοσή του, πράγμα που σήμαινε ότι κινδύνευε με καταδίκη 100 χρόνων φυλακή.

Τον Φλεβάρη του 2018 αγγλικό δικαστήριο απαγόρευσε την εκδοσή του – με αιτιολογία, ωστόσο, τους κινδύνους για την υγεία του: ο Love έχει διαγνωστεί για το σύνδρομο Aspreger. Αυτή ήταν μια καλή για τον Love αλλά μεσοβέζικη στάση του αγγλικού κράτους..)

Υπόθεση Assange 3

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ο Assange και η «τύχη» του, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτήν την προσωπική διάσταση, είναι ένας δείκτης. Ο βετεράνος John Pilger, ρεπόρτερ μιας «άλλης εποχής», σωστά το θυμίζει σ’ ένα προχθεσινό του άρθρο με αφορμή την σύλληψη του «κυρίου wikileaks»:

… Στη δεκαετία του ’70 συνάντησα την Leni Reifenstahl, στενή φίλη του Χίτλερ, της οποίας τα φιλμ βοήθησαν σημαντικά τη ναζιστική προπαγάνδα στη γερμανία.

Μου είπε ότι το μήνυμα των ταινιών της, η προπαγάνδα, δεν εξαρτιόταν από «εντολές απ’ τα πάνω» αλλά απ’ αυτό που η ίδια ονόμαζε «η υπάκουη κενότητα» του κοινού.

– «Περιλαμβανόταν σ’ αυτήν την υπάκουη κενότητα και η φιλελεύθερη, μορφωμένη διανόηση;» την ρώτησα.

– «Φυσικά» μου απάντησε, «ειδικά η διανόηση… Όταν ο κόσμος σταματάει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις, γίνεται υπάκουος και χειραγωγήσιμος. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί έτσι».

Και έτσι έγινε. Τα υπόλοιπα, θα μπορούσε να προσθέσει, είναι ιστορία.

Ο κόσμος έχει ξανασταματήσει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις. Τρέφεται με σκατά (όχι του Assange στους τοίχους ενός δωματίου σε μια πρεσβεία!) και νομίζει ότι κάνει κάτι πολύ σοβαρό.

Αυτή η ναρκισσιστική πρωτοκοσμική κοπρολαγνεία είναι που έχει αλλάξει δραματικά τους συσχετισμούς δύναμης σε ότι αφορά πολλά, μεταξύ των οποίων και οι μυθικές “ελευθερίες”… Αυτό είναι που κάνει σήμερα εφικτό εκείνο που χθες έμοιαζε αδιανόητο…

Τώρα πια είναι 16+1+ special one!

Δευτέρα 15 Απρίλη. Στο Πεκίνο μάλλον δεν παρακολουθούν την ασταμάτητη μηχανή (λέμε «μάλλον»…)· στην Αθήνα ναι. Με το που σημειώσαμε την «ελληνική απουσία» απ’ το project 16+1 (Πέμπτη 11 Απρίλη, ο θείος απ’ το Πεκίνο 2) το φαιορόζ γκουβέρνο σήκωσε τα μανίκια και υπέβαλε αίτηση ένταξης (ο.κ.: δεν έγινε έτσι!…) Που έγινε δεκτή.

Ένας λόγος αποδοχής της είναι η διπλωματική κινεζική ευγένεια: αν κάποιος σου κτυπάει την πόρτα, ανοίγεις… Ένας άλλος λόγος είναι ότι απ’ την συλλογή των γλωσσών επικοινωνίας των 16+1 έλειπαν τα ελληνο-κεμπριτζιανά που μπορεί να προσφέρει αυτή τη στιγμή μόνον ο π.ε.τ.

Το γιατί μετά από 7 ολόκληρα χρόνια (τόσο κρατάει αυτή η πρωτοβουλία) η Αθήνα «θυμήθηκε» ότι τώρα την ενδιαφέρει μας φαίνεται ανεξήγητο προς το παρόν. Όταν πρόκειται για στενό σύμμαχο της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ) πολλά μπορεί να περάσουν απ’ το μυαλό των ανθρώπων, αν και δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση στο συγκεκριμένο σχήμα. Είναι, ίσως, η μόνη περίπτωση διακομματικής (δηλαδή «εθνικής») συμμαχίας με το ψοφιοκουναβιστάν.

Που θα πάει όμως; Μικρή είναι ακόμα η ασταμάτητη μηχανή, θα μεγαλώσει και θα μάθει…

Η καλύτερη βάση…

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Μπαίνει η νότια κύπρος στη στρατιωτική πλευρά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Ναι. Είχε δίκιο η Μόσχα που φώναζε πριν κάποιους μήνες ότι η Λευκωσία «κάνει παιχνίδι» για κάποιου είδους αμερικανική βάση εκεί; Όλα δείχνουν πως ναι.

Το θρυλικό γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle έχει παρκάρει εδώ και κάτι μέρες στο λιμάνι της Λεμεσού – παρέα με άλλα τρία πολεμικά (ένα γαλλικό, ένα ολλανδικό και ένα αγγλικό). Ως εδώ θα έλεγε κανείς ότι είναι κάτι προσωρινό – μια άσκηση κάπου εδώ γύρω, η ξεκούραση του πληρώματος, ο ανεφοδιασμός, όλα αυτά τα «ροζ»…

Αλλά όχι. Η νότια κύπρος διαθέτει ένα στρατιωτικό λιμάνι στο Μαρί, ανάμεσα στη Λεμεσό και στη Λάρνακα – το οποίο «φλερτάρει» το Παρίσι. Έχουν γίνει οι σχετικές αυτοψίες απ’ τους (γάλλους) ειδικούς: το νοτιοκυπριακό καθεστώς δηλώνει ότι δεν (θα) είναι «μόνιμη βάση» για το γαλλικό ναυτικό (σαν τις αγγλικές, ας πούμε…) αλλά ότι θα προσφέρονται εκεί μόνιμες υπηρεσίες… Στο γαλλικό πολεμικό ναυτικό. Δεν θα είναι «Γιάννης». Θα είναι «Γιαννάκης»…

Μόνο τις γαλλικές αρβύλες θα γυαλίζουν εκεί; Γιατί «μόνο»; Αυτό που θέλει το αμερικανικό και το ισραηλινό πεντάγωνο (όπως ακριβώς το γαλλικό) απ’ το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο» δεν είναι τα ακριβά συμβόλαια των μόνιμων βάσεων· αλλά οι πολύ φτηνότερες μόνιμες «εξυπηρετήσεις» (σε λιμάνια και αεροδρόμια), με τις κατάλληλες εγκαταστάσεις και υποδομές, τις οποίες θα φροντίζουν βέβαια οι ανάλογοι στρατοί… Αλλά δεν θα λέγονται «βάσεις». Πιπέρι στο στόμα εκείνου που θα τολμήσει!

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι: η ελλάδα (και η νότια κύπρος) είναι «πυλώνες σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο». Έχετε δει «πυλώνες» να είναι βάσεις για πυροβόλα; Έχετε δει “πυλώνες” να τινάζονται στον αέρα; Όχι. Ούτε κι εμείς.

Αλλά πάντα υπάρχει η δυνατότητα.

Ο εαυτός σαν κεφάλαιο, στα καλύτερά του

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Γράφαμε πριν λίγες μέρες για τα «μαθήματα επιχειρηματικότητας»: Γίνε και συ επιχειρηματίας, μπορείς!!! Ξεκινώντας απ’ την «αξιοποίηση του Κεφαλαίου του Εαυτού σου».

Στις ηπα (στην αγγλία σε μικρότερο βαθμό) για να γίνει κανείς (αξιόλογο) «Κεφάλαιο του Εαυτού του», έχει ουσιαστικά δύο δρόμους. Ο ένας είναι να καταταχτεί (σαν μισθοφόρος) στο στρατό· και να πάει να σκοτώνει κάπου στον πλανήτη. Αν ζήσει (και δεν αυτοκτονήσει όταν αποστρατευτεί) θα έχει συγκεντρώσει ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό για να πληρώσει τα δίδακτρα ανώτατων σπουδών.

Ο άλλος τρόπος είναι ο φοιτητικός δανεισμός. Το δάνειο σπουδών ξεπληρώνεται όπως κάθε άλλο· και η ελπίδα είναι (ήταν πιο σωστά) ότι με κάποιο πτυχίο αυτός / αυτή που υποθηκεύτηκε για να σπουδάσει, θα καταφέρει να βρει μια «καλή δουλειά» ώστε να ξεχρεώνει τα επόμενα χρόνια.

Μια τέτοια «επιδότηση σπουδών» είναι, στην πραγματικότητα, αεροπλανάκι. Ανάλογα με τον όγκο των πτυχιούχων κάθε χρονιάς είναι δύσκολο έως αδύνατο «η αγορά καλοπληρωμένων εργασιών» να τους απορροφά συνέχεια με μισθούς τέτοιους που αφενός να τους προσφέρουν το πολυπόθητο status αφετέρου να έχουν και ένα περιθώριο αποπληρωμής του φοιτητικού δανείου. Η «κρίση των φοιτητικών δανείων» εξελίσσεται σταθερά και αθόρυβα τα τελευταία χρόνια (πάνω από μια δεκαετία) με τα απλήρωτα δάνεια να αυξάνουν. Το συνολικό «φοιτητικό χρέος» το 2018 (εξυπηρετούμενο ή μη) στις ηπα είχε φτάσει σχεδόν το 1,5 τρισεκατομύριο δολάρια (τώρα είναι 1,6 τρις): διπλασιάστηκε απ’ το 2008. Και ο αριθμός εκείνων που δεν μπορούν να ξεχρεώσουν (επειδή δεν βρίσκουν δουλειές που να τους το επιτρέπουν) είναι ήδη πολλές χιλιάδες.

Αν και αυτό γίνεται «ψυχο-συναισθηματικό» πρόβλημα για τον κάθε αυτο-υποθηκευμένο οφειλέτη, στο σύνολό του είναι πρόβλημα ισολογισμών για τις τράπεζες. Δεν μπορούν να απαλλοτριώσουν τους υποθηκευμένους I gonna be· όχι, οπωσδήποτε, σε καιρό ειρήνης και με τις τρέχουσες συνθήκες (το ιδανικό για τις τράπεζες θα ήταν να δουλεύουν σαν δούλοι, αλλά αυτό προϋποθέτει στρατόπεδα συγκέντρωσης για λευκούς. Εναλλακτικά μπορεί να επιστρατευτούν – δια – της – βίας αν η πατρίς τους χρειαστεί, σαν αντάλλαγμα για την διαγραφή των χρεών τους….)

Εν τω μεταξύ ο καπιταλισμός πάντα βρίσκει τρόπους…

Το Κεφάλαιο του Εαυτού σαν «επένδυση τρίτων»

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Ένα καινούργιο μοντέλο «φοιτητικού δανεισμού» που έχει αρχίσει να εμφανίζεται στις ηπα είναι το να αντιμετωπίζεται με χρηματιστηριακούς όρους η τριτοβάθμια εκπαίδευση του ενός ή του άλλου, σαν επένδυση για τρίτους. Σ’ αυτό το μοντέλο εμφανίζεται να προσφέρεται μεγαλύτερη «ευελιξία» στους δανειζόμενους: υπογράφουν ένα συμβόλαιο δανεισμού όχι με σταθερό επιτόκιο (όπως συμβαίνει παραδοσιακά) αλλά με δόσεις ανάλογες του μισθού που (θα) λαμβάνουν μετά την αποφοίτηση. Αν ο μισθός μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι δόσεις. Υπάρχει κι ένα «όριο ασφαλείας»: αν πέσει (ο μισθός) κάτω από αυτό (ή προκύψει ανεργία), η αποπληρωμή «παγώνει» (επίσημα). «Ξαναζεσταίνεται» όταν βρεθεί δουλειά με μισθό πάνω απ’ το όριο. Το μοντέλο αυτό εφαρμόζεται ήδη απ’ το πανεπιστήμιο Purdue (στην Indiana). Δανειστής μπορεί να είναι το ίδιο το πανεπιστήμιο· ή και οποιαδήποτε εταιρεία “εκτιμήσει τα προσόντα” κάποιου / κάποιας.

Υπάρχουν, όμως, τρία επιπλέον στοιχεία σ’ αυτό το κόλπο. Πρώτον, οι δανειστές, κάνοντας εκτίμηση της «αγοράς εργασίας» και των πραγματικών προοπτικών κάθε δανειζόμενου φοιτητή σ’ αυτήν, διαφοροποιούν τα επιτόκια (και τις δόσεις) ανάλογα με την περίπτωση. Για παράδειγμα (αφορά το Purdue) για τους χημικούς μηχανικούς το επιτόκιο είναι 2,57% (και ο χρόνος αποπληρωμής 7 χρόνια)· ενώ για άλλες ειδικότητες μπορεί να φτάσει έως και 4,52% (με 10 χρόνια αποπληρωμής).

Το δεύτερο στοιχείο: το δάνειο μπορεί να πουληθεί σε άλλον δανειστή! Δημιουργείται έτσι μια καινούργια «αγορά φοιτητικών δανείων» αφού τα συμβόλαια (δανεισμού) θα πουλιούνται και θα αγοράζονται σαν εμπορεύματα. Ας την πούμε με τ’ όνομά της: μια «δευτερογενής αγορά» για το Κεφάλαιο του Εαυτού….

Τρίτο στοιχείο: η χρονική διάρκεια της αποπληρωμής δεν έχει σχέση με το ποσό δανεισμού…. Είναι δεδομένη και προσυμφωνημένη (εκτός αν υπάρξει διακοπή / «πάγωμα», που θεωρείται «νεκρός χρόνος»).

Έτσι, για παράδειγμα, ένα σπουδαστής οικονομικών μπορεί να χρειάζεται 10.000 δολάρια. Αν δανειστεί από τράπεζα, θα πληρώνει στάνταρ 146 δολάρια τον μήνα, πράγμα που σημαίνει ότι σε 10 χρόνια θα έχει πληρώσει 17.576 δολάρια. Με το νέο, πιο ευέλικτο και χρηματιστηριακά αξιοποιήσιμο κόλπο, αν αποφοιτήσει το 2020 και βρει δουλειά με αρχικό ετήσιο μισθό 47.000 δολάρια, θα πληρώσει συνολικά 15.673. Μοιάζει να συμφέρει… Αν, όμως, βρει δουλειά με ετήσιο μισθό 60.000 δολάρια θα πληρώσει πάνω από 20.010 δολάρια…

Ο δανειστής / χρηματοδότης γίνεται «συνεταίρος» στην εργασία «εισπράτωντας μέρισμα» ανάλογα με το ύψος του μισθού!… Κι αυτό είναι που (με χρηματιστηριακούς όρους) κάνει «ελκυστική την επένδυση» (μ’ αυτά τα νέα κόλπα) στα υπό διαμόρφωση Κεφάλαια του Εαυτού.

Αν ο δανεισμός είναι πάντα ένα είδος υποδούλωσης και ο ατομικός δανεισμός για την διαμόρφωση “γνωσιακού κεφαλαίου” μια απ’ τις πιο σκληρές «δημοκρατικές» εκδοχές αυτής της υποδούλωσης, έχουμε την εντύπωση πως διαμορφώνεται (μέσα απ’ αυτές τις πατέντες) κάτι ακόμα χειρότερο…

Οι ανίερες εξεγέρσεις και πάλι – κάπου εδώ γύρω…

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Δεν το έχει πει κανείς απ’ τους γνωστούς «σοφούς» της πρωτοκοσμικής δημαγωγίας: οι εξεγέρσεις στην αλγερία και στο σουδάν δεν είναι δουλειά της cia· ούτε είναι οι «επαναστάσεις των social media» (όπως διαδόθηκε εκ των υστέρων με επιτυχία για τις αραβικές εξεγέρσεις του 2011, ώστε να διαστρεβλωθεί ο χαρακτήρας τους και να μειωθεί η σημασία τους). Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για αυθεντικές μαζικές κινητοποιήσεις διαρκείας, που ξεκίνησαν με απτές, υλικές αφορμές.

Στην αλγερία το καθεστώς Bouteflika (που στηρίζεται στον στρατό) είναι μια πατερναλιστική «σοσιαλίζουσα» δικτατορία, που διαμορφώθηκε σταθερά και συστηματικά μετά τη νίκη της αντι-αποικιακής επανάστασης (κατά της γαλλικής κατοχής) το 1962. Αυτό το μιλιταριστικό καθεστώς, επέζησε του εμφυλίου που το ίδιο προκάλεσε στην δεκαετία του ’90, όταν ακύρωσε τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών επειδή θα τις κέρδιζε το λαϊκό «ισλαμικό μέτωπο σωτηρίας» (FIS). Το FIS ήταν ένα συντηρητικό ισλαμικό κόμμα, αλλά η βασική του πρόκληση ήταν ότι θα ξαναπέταγε τα γαλλικά αφεντικά (που είχαν ανακτήσει τον οικονομικό έλεγχο του αλγερινού καπιταλισμού μετά την στρατιωτική τους ήττα) στη θάλασσα. Εκείνος ο εμφύλιος (στον οποίο το αλγερινό καθεστώς χρησιμοποιήσε κάθε βρώμικη και προβοκατόρικη τακτική, πάντα με την κάλυψη του Παρισιού) τέλειωσε το 2002· εν τω μεταξύ το 1999 ο Abdelaziz Bouteflika είχε εκλεγεί σαν ο “σωστός” πρόεδρος.

Με εγκεφαλικό απ’ το 2013 (στα 76 του…), καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι χωρίς ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα από τότε, ο Bouteflika «συντηρήθηκε» στη θέση του προέδρου σαν βιτρίνα του στρατού και των μηχανισμών πολιτικής προσόδου της αλγερίας. Μ’ αυτά τα δεδομένα στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει και στις επόμενες προεδρικές εκλογές (ήταν προγραμματισμένες για την φετεινή άνοιξη)· ένα λείψανο βιτρίνα…. Ήταν η σπίθα που άναψε το φυτίλι: στις 22 Φλεβάρη άρχισαν οι καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις, οι μεγαλύτερες εδώ και 20 χρόνια. Τα αιτήματα ξεκίνησαν απ’ την εναντίωση στην «αιώνια προεδρία» του Bouteflika και προχώρησαν στην απαίτηση για εκδημοκρατισμό….

Στο σουδάν οι διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος ξεκίνησαν πριν 4 μήνες, όταν αποφασίστηκε ο τριπλασιασμός της τιμής του ψωμιού. Ο τυπικά πρόεδρος Omar al-Bashir ήταν ουσιαστικά δικτάτορας, αφού κέρδιζε πάντα – και με μεγάλη διαφορά – τις όποιες εκλογές. Κι εκεί, το αρχικό αίτημα ξεπεράστηκε στην εξέλιξη των διαδηλώσεων, που έγιναν γενικευμένα αντικυβερνητικές / αντικαθεστωτικές.

Και οι δύο εξεγέρσεις νίκησαν πρόσφατα: τόσο ο Bouteflika όσο και al-Bashir «έπεσαν». Αλλά – υπάρχει ένα γνώριμο «αλλά»: είναι ο στρατός και στις δύο περιπτώσεις που ανέλαβε την εξουσία.

Κι εδώ είναι που η συλλογική μνήμη διατρέχει τις συνειδήσεις. Στην αλγερία ένα απ’ τα συνθήματα των διαδηλώσεων που συνεχίζονται (εναντίον των καθεστωτικών ελιγμών) είναι: Δεν θα γίνει της αιγύπτου! Εννοούν: δεν θα μας ξεγελάσετε με «συνταξιοδοτήσεις»… Στο σουδάν η στάση των διαδηλωτών είναι: Συνεχίζουμε και περιφρουρούμε την επανάστασή μας. Το να υπακούσουμε στην απαγόρευση των διαδηλώσεων [που έχει επιβάλει ο στρατός μετά την «απομάκρυνση» του al-Bashir] είναι σα να αναγνωρίζουμε την κλωνοποίηση της προηγούμενης κατάστασης…

Οι εξεγέρμενοι τόσο στην αλγερία όσο και στο σουδάν αντιμετωπίζουν όχι μόνο τα ντόπια αφεντικά και τους μηχανισμούς τους, αλλά και τους διεθνείς συμμάχους της. Στο σουδάν ο φασιστοκαραβανάς Sisi υποστηρίζει τον στρατιωτικό νόμο. Παρότι η μουσουλμανική αδελφότητα του σουδάν (που συμμετέχει μαζικά στην εξέγερση) έχει διαφορές με εκείνη της αιγύπτου, ο χουντοκαραβανάς χασάπης του Καΐρου φοβάται ότι αν δεν κατασταλεί δια πυρός και σιδήρου στο σουδάν, θα γίνει σημείο αναφοράς (και ενίσχυσης της αντιπαλότητας) στο δικό του καθεστώς. Κάτι ανάλογο ισχύει και για την αλγερία: το πολιτικό ισλάμ είναι υπαρκτή και υπολογίσιμη πραγματικότητα εκεί (παρά την βίαιη καταστολή των ‘90s) και το Παρίσι δεν θα ήθελε να βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων αν το αλγερινό καθεστώς αναγκαστεί να εκδημοκρατιστεί. Κανείς δεν θέλει είτε στο Χαρτούμ είτε στο Αλγέρι κάποιον Mossi ή κάποιον Erdogan… Κανείς δεν θέλει οποιονδήποτε αμφισβητεί τις πρωτοκοσμικές ιμπεριαλιστικές σταθερές.

Ουάσιγκτον και Λονδίνο υποστηρίζουν ήδη την στρατιωτική εξουσία στο σουδάν. Το Παρίσι ίσως σκέφτεται να στείλει στο Αλγέρι την «εγνωσμένης αξίας» στρατοαστυνομία του, για να βοηθήσει στη «δημοκρατικά tested» καταστολή· όπως σκεφτόταν να κάνει στις αρχές του 2011 για να σώσει τον Ben Ali στην Τύνιδα…

Όλα δείχνουν προς την μεριά της καταστολής. Και, ταυτόχρονα, όλα δείχνουν πως σ’ αυτήν την μεγάλη ζώνη του πλανήτη που οι πρωτοκοσμικοί μόνιμα υποτιμούν, ο κοινωνικός (και σχεδόν πάντα ο εργατικός) ανταγωνισμός καίει μόνιμα.

Χωρίς, ευτυχώς, να ζητάει την έγκρισή μας…

Ω, η γαλάζια θάλασσα της ανατολικής Μεσογείου…

Παρασκευή 12 Απρίλη. Έχουμε γράψει πολλά εδώ και 2 χρόνια… Το τελευταίο ήταν πριν μόλις 6 μέρες, το Σάββατο 6 Απρίλη (: Λατάκεια 2). Ανάμεσα στα υπόλοιπα μια παράγραφος πήγαινε έτσι:

… Δείτε, λοιπόν, τον χάρτη: η στιγμή που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα κληθεί να δώσει πρακτικά (δηλαδή: πολεμικά) τα διαπιστευτήριά του στους συμμάχους του, πλησιάζει. Και τα επείγοντα πολιτικά καθήκοντα που μας αφορούν γίνονται, και θα γίνουν, ακόμα πιο σημαντικά.

Χτες ο ταχυδρόμος κτύπησε την πόρτα του ελληνικού καθεστώτος, μ’ ένα ραβασάκι απ’ την Ουάσιγκτον. Αποστολείς ο Robert Menendez (γερουσιαστής των δημοκρατικών, με διάφορα πάρε δώσε με την αμερικανική δικαιοσύνη, «κοντινός» στους συντηρητικούς στα θέματα εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον) και ο Marco Rubio (γερουσιαστής των συντηρητικών, κουβανο-αμερικάνος, ακροδεξιός, φανατικός υποστηρικτής των αμερικανικών βομβαρδισμών όπου γης, και εσχάτως κυνηγός του καθεστώτος Μαδούρο μεταξύ των άλλων…). Το ραβασάκι, με την μορφή πρότασης νόμου των 2, γράφει στην ούγια: γενναίοι έλληνες σύμμαχοι, έρχεται η ώρα να βγάλετε κανά μεροκάματο…

Το νομοσχέδιο (πληροφορεί το κοινό της η καθεστωτική “εφημερίδα των συντακτών”) …Αποτελεί προϊόν εξαετούς (τουλάχιστον) ελληνοαμερικανικής και αμερικανοεβραϊκής συνεργασίας… Υποθέτουμε βάσιμα ότι το καθεστωτικό μήντιο έμαθε αυτή τη λεπτομέρεια απ’ την Αθήνα, όχι απ’ την Ουάσιγκτον…. Προφανώς εννοεί ότι “συμπούρμπουλη” η “πρώτη φορά” φαιορόζ κυβέρνηση προσπάθησε για το καλύτερο, με την βοήθεια των φίλων της στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ.

Αφορά την πολιτική του ψοφιοκουναβιστάν στην ανατολική Μεσόγειο. Και φέρνει τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τους εκπροσώπους του (αφεντικά κάθε είδους, πολιτικούς, δημαγωγούς, παπάδες, κλπ) αλλά και την απλή μαζική πλέμπα μπροστά σ’ αυτό που ονειρεύονταν εδώ και χρόνια. Μόνο που δεν φαίνεται να είναι στα δικά τους μέτρα. Η καθεστωτική «καθημερινή» μετέφερε χτες τα 8 σημεία της πρότασης των Menendez – Rubio:

1) Άρση απαγόρευσης πώλησης όπλων στη (νότια) κύπρο. (Να γεμίσει το χρυσοπράσινο φύλλο αμερικανικούς πυραύλους – να γίνει, επιτέλους, και αμερικανική βάση…)

2) Μέσα σε 3 μήνες απ’ την κύρωση του νόμου ο υπ.εξ. (ο «πομπηίας» προς το παρόν) θα υποβάλει κατάλογο με «τον αριθμό των παραβιάσεων του ελληνικού ενάεριου χώρου και της κυπριακής αοζ».

3) Στρατιωτική βοήθεια 3.000.000 δολαρίων (ουάου!) προς την ελλάδα.

4) Στρατιωτική βοήθεια 2.000.000 δολαρίων (ουάου!) προς τη (νότια) κύπρο.

5) Ρητή σύνδεση της «ασφάλειας» ελλάδας και (νότιας) κύπρου με τα συμφέροντα των ηπα. (Υποκλινόμαστε!)

6) Στήριξη της τριμερούς ελλάδας – ισραήλ – (νότιας) κύπρου.

7) Δημιουργία αμερικανικού ενεργειακού κέντρου για την ανατολική Μεσόγειο

8) Να εμποδιστεί η τουρκία στην αγορά των F-35 αν αγοράσει τους S-400.

Αν το ελληνικό ιμπεριαλιστικό όνειρο ήταν, μέσω της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου, να εμποδιστεί η Άγκυρα, η πρόταση των αμερικάνων πολεμοκάπηλων μοιάζει μ’ αυτό.

Αλλά δεν μυρίζει γκάζι. Αίμα μυρίζει.

Ω, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός!

Παρασκευή 12 Απρίλη. Παρότι το ψοφιοκουναβιστάν ενδιαφέρεται για την ενεργειακή εξάρτηση των ευρωπαϊκών καπιταλισμών από πηγές είτε δικές του είτε των στενών συμμάχων του, η λίστα των 8 σημείων δεν παραπέμπει σ’ αυτό που θα ήθελαν τα νο 1 ελληνικά αφεντικά (οι πετρελαιάδες και γκαζάδες εφοπλιστές) και για το οποίο χοροπηδάει κάθε ντόπιος πολιτικός τενεκές, με πρώτον και καλύτερο τον εξοχότατο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο πρωθυπουργό. Αν είχε 6 σημεία που να λένε «κυπριακό γκάζι», «ελληνικό γκάζι» κλπ, και κανά δυο σημεία που να λένε «δωρεάν στρατιωτική βοήθεια 300 εκατομμυρίων ουάου», τότε η λίστα θα ήταν πιο ισορροπημένη για τα ελληνικά συμφέροντα.

Τώρα; Τώρα βρωμάει ότι το ελλαδιστάν θα είναι ίσως επιμελητειακό μετόπισθεν, αλλά πιθανόν και «πρώτη γραμμή» της όποιας πολεμικής αντιπαράθεσης. Εδώ χωράνε όχι 3 μύρια αλλά 3 δισεκατομμύρια «ουάου»!!!

Κι άρχισαν, με το που έφτασε το ραβασάκι, οι ντόπιοι εθνικόφρονες δημαγωγοί να δαγκώνονται… Μισόλογα: «ναι μεν αλλά», «καλύτερα να περιμένουμε επειδή δεν ξέρουμε τι θα γίνει»… Ο γίγαντας γερονεοφιλελεύθερος Αδριανόπουλος για παράδειγμα (που έχει δουλέψει και για την Ουάσιγκτον…) ήταν της γνώμης ότι «… καλύτερα να αφήσουμε τις ηπα και το ισραήλ να τσακωθούν με την τουρκία κι εμείς να μην ανακατευτούμε από τώρα…». Μα γιατί κύρ Αντρέα; Κότες είστε;

Δεν έχει τέτοια! Ή είσαι σύμμαχος ή δεν είσαι!!! Για την Ουάσιγκτον το Τελ Αβίβ είναι η «αιχμή του δόρατος» στη μέση Ανατολή, πράγμα που φυσικά εμπνέει και τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / φασισμό. Αλλά αν η Άγκυρα παραμείνει στο μπλοκ της Αστάνα για το επόμενο διάστημα, με την γεωγραφική θέση που έχει, η αμερικανοκρατία στην ανατολική Μεσόγειο απαιτεί απ’ το ελλαδιστάν πολύ περισσότερα από απλές βάσεις: απαιτεί την ενεργητική επιστράτευσή του. (Έχει χαθεί κι εκείνο το κάθαρμα, ο Sisi: η Ουάσιγκτον τον απειλεί κι αυτόν με κυρώσεις, επειδή θέλει να αγοράσει ρωσικά πολεμικά…)

Κι αν στην ανατολική Μεσόγειο σηκωθούν μεγάλα κύματα, οι έλληνες εφοπλιστές μόνο σε λαθρεμπόριο θα μπορούν να ελπίζουν· κι αυτό όχι εγγυημένο.

Χμμμμ… Ο κύριος Menendez θα έρθει στα μέρη μας στα τέλη της επόμενης βδομάδας, για κουβεντούλα από κοντά. (Επί τη ευκαιρία ας τον ρωτήσει κάποιος: αν δεν αγοράσει η Άγκυρα τα 100 F-35 που έχει παραγγείλει, ποιος θα τα αγοράσει; Αυτή η έρμη η lockheed που τα φτιάχνει τι θα κάνει; Θα στήσει φουφούδες να πουλάει κάστανα;)

(φωτογραφία: Όποιος ψάχνει για κανάν «αριστερό» για να τον κορνιζάρει, προεκλογικές μέρες που είναι, βρίσκεται στην άκρη δεξιά. Οι υπόλοιποι είναι είτε καραφασίστες είτε μαφιόζοι…)

Κορέες

Παρασκευή 12 Απρίλη. Ο νοτιοκρεοάτης Moon ήταν χτες στην Ουάσιγκτον. Μεταξύ άλλων και για τετ α τετ κουβέντα με το ψόφιο κουνάβι. Μπας και το πείσει να πάρει πίσω κάποιες απ’ τις κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ , ώστε να προχωρήσουν τα οικονομικά project συνεργασίας νότου – βορρά της Σεούλ.

Απέτυχε – όπως ήταν αναμενόμενο. Το ψόφιο κουνάβι δήλωσε μετά ότι «ναι, ίσως, μπορεί, αλλά όχι τώρα»· και στο θέμα αυτό είναι πια σαφές ότι είναι εκπρόσωπος τύπου των σωματοφυλάκων. Και δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού στο μυαλό του είναι ήδη οι επόμενες εκλογές.

Ο Moon και αυτό που εκπροσωπεί έχουν ποντάρει πολλά στην «κορεατική συνεννόηση» – το 2018 πέρασε γεμάτο σχέδια και υποσχέσεις. Αλλά η περσινή «επίθεση γοητείας» διέγραψε την τροχιά της, και μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό, το αμερικανικό βαθύ κράτος έδεσε τον παρορμητισμό και τον ναρκισσισμό του ψόφιου κουναβιού. Απο εδώ και στο εξής (και το μπλοκ του Βλαδιβιστόκ το καταλαβαίνει) μόνο έντονες πολιτικές κινήσεις μπορούν να ξαναστριμώξουν την Ουάσιγκτον.

Τι είδους; Μια «διακήρυξη τέλος του πολέμου» με την ανάλογη «υπογραφή ειρήνης» μεταξύ των δύο κορεών, για παράδειγμα. Παρότι μια τέτοια ενδοκορεατική συμφωνία (που θα μπορούσαν να στηρίξουν μετά όχι μόνο το Πεκίνο και η Μόσχα αλλά και το Παρίσι με το Βερολίνο) δεν θα οδηγούσε αυτόματα στην απόσυρση διάφορων αμερικανικών κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ, στη χειρότερη περίπτωση θα δημιουργούσε μια νομιμοποιητική βάση για την επίσημη παραβίασή τους – όπου αυτό είναι (τεχνικά) εφικτό.

Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και ειδικά οι δύο κορέες, βρίσκονται σ’ αυτό το ιστορικό σημείο: το «ξεδόντιασμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία δεν μπορεί πια να γίνει με εντυπώσεις…