Tag: ηπα

Αυτά δεν τα φωνάζουν…

Δευτέρα 22 Ιούλη. Όπως (σας) το έχουμε πει, όποιος ζητάει προστασία πρέπει να πληρώσει. Επειδή, τώρα, στο ψοφιοκουναβιστάν είναι βέβαια large αλλά είναι και πρακτικοί άνθρωποι, η επιτροπή διεθνών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας πέρασε πριν ένα μήνα (στις 25 Ιούνη) με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία ένα σχέδιο νόμου για τη «νέα στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο». Εκεί περιγράφονται οι όροι με τους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να προσφέρει προστασία στη νότια κύπρο και στο ελλαδιστάν.

Κατ’ αρχήν, και απ’ το προοίμιο, γίνεται αμερικανικός νόμος το ότι «οι ηπα, το ισραήλ, η ελλάδα και η κύπρος» (μ’ αυτήν την σειρά, σειρά ισχύος και όχι αλφαβητική…) συμφώνησαν στις 21 Μάρτη 2019 (ο ένδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας συμφώνησε, μεγάλη η χάρη του!…) να αμυνθούν έναντι κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Για το ψοφιοκουναβιστάν «κακόβουλη επιρροή» είναι οπωσδήποτε η Μόσχα… Εν πάσει περιπτώσει και το Αιγαίο είναι πια επίσημα υποψήφιο για πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· με την υπογραφή της “πρώτης φοράς” – ντάξει;

Στη συνέχεια, όταν η κουβέντα (του νόμου) έρχεται στα γκάζια, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που ενδιαφέρει το ψοφιοκουναβιστάν είναι να στριμώξει το ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι μόνο). Όπως το λέμε: μην κάνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα το θαύμα τους και βρουν κανά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα, που θα φέρει την gazprom στα νερά της ανατολικής Μεσογείου… Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!

Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς. (Ύστερα κάντε τρύπες στον βυθό και πείτε ότι τα βρήκατε μέσα στο γκάζι…).

Γι’ αυτά τα δύο ο όποιος αμερικάνος πρόεδρος θα πρέπει να δίνει αναφορά με τα «τελευταία νέα» στο κογκρέσσο μια φορά κάθε χρόνο, ώστε να συνεχίζεται (ή όχι) η προστασία…

Επιπλέον, αν η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν την αμερικανική προστασία, θα πρέπει να παραδόσουν στην Ουάσιγκτον: Α) Μια λίστα των μήντια των οποίων ιδιοκτήτες είναι ρώσοι (Δηλαδή; Θα πεταχτεί ο κυρ Ιβάν στους καρχαρίες; Αααααα…) ώστε να σταματήσει η προώθηση φιλορωσικών ιδεών στο ελληνικό πόπολο. Β) Μια αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου του τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και διάφορων εργολαβιών. Και Γ) Μια αξιολόγηση των προσπαθειών της Μόσχας να επηρεάσει τις εκλογές σε ελλάδα, νότια κύπρο (και ισραήλ) μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα social media ή άλλων κακόβουλων τακτικών.

Εννοείται ότι στην ίδια κατηγορία έρευνας και αξιολόγησης περιλαμβάνονται (στο σχέδιο νόμου) και οι σχέσεις του ντόπιου παπαδαριού με την Μόσχα. (Παναΐα μου!)

Ακριβή η αμερικανική προστασία. Κάτι μας λέει ότι μετά την “πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση” εδώ και δεκαετίες, την φαιορόζ, ο ρημαδοΚούλης πέρα από λόγια παχιά, δύσκολα να κάνει νέο ρεκόρ. Ίσως το ρίξει στο “ποιοτικό παιχνίδι” ψάχνοντας να βρει κανάν “ενδιάμεσο δρόμο”.

Στη χοντρική του εθνικού συμφέροντος αυτό σημαίνει κάποιου είδους προσπάθεια “γεωπολιτικής αναβάθμισης” – μπας και η Ουάσιγκτον κάνει καμμιά έκπτωση… Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν θυμώσουν οι παοκτζήδες δεν θα τους συγκρατήσει ούτε ο 6ος στόλος μαζί με τον 7ο….

Ινδοκούς 1

Δευτέρα 22 Ιούλη. Είναι ένας πόλεμος που, μετά από σχεδόν 18 χρόνια (o πιο μακρύς ως τώρα στην αμερικανική ιστορία…), μπορεί να κερδηθεί; Όχι. Είναι ένας πόλεμος που χάνεται· σε αργή κίνηση, αλλά χάνεται. Συνεπώς, μετά απ’ την δολοφονία περισσότερων από 80.000 αμάχων (με μετριοπαθείς υπολογισμούς) και την βίαιη μετανάστευση πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αφγανών (το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους παραμένει στο ιράν και στο πακιστάν), η Ουάσιγκτον ίσως σκέφτεται («ίσως» λέμε…) μια κάποια «περήφανη αποχώρηση». Οι διπλωματικές κινήσεις δείχνουν προς τα εκεί· αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν βάζει το χέρι της στη φωτιά: και απ’ το συριακό πεδίο μάχης θα έφευγε ο αμερικανικός στρατός, και μάλιστα «σύντομα» – αλλά είναι ακόμα εκεί.

Στις 11 και 12 Ιούλη έγινε μια τετραμερής συνάντηση στο Πεκίνο, υπέρ της «ειρήνης στο αφγανιστάν». Αντιπρόσωποι της Μόσχας, του Πεκίνου, της Ουάσιγκτον και της Ισλαμαμπάντ εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση γεμάτη καλές προθέσεις. Αυτό το ραντεβού μπορεί να θεωρηθεί συμπληρωματικό των χωριστών διαπραγματεύσεων που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν με τους ταλιμπάν (ή και επίσημη αφγανική κυβέρνηση με τους ταλιμπάν) στην Ντόχα, και των συζητήσεων της Μόσχας και πάλι με τους ταλιμπάν. Οι άμεσοι νικητές στο αφγανικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου είναι αυτοί.

Μπορεί, στ’ αλήθεια να φύγει η Ουάσιγκτον απ’ τα υψίπεδα; Μπορεί να φύγει χωρίς να αναγνωρίσει την ήττα της; Το κλειδί των απαντήσεων βρίσκεται σε μια άλλη απάντηση. Γιατί εισέβαλλε το 2001 ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Όχι επειδή οι ταλιμπάν ήταν υπεύθυνοι για την 11η Σεπτέμβρη του 2001! Μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν επίσημοι συνομιλητές των αμερικανικών πετρελαϊκών (και των πολιτικών εκπροσώπων τους) για project αγωγών στο αφγανικό έδαφος… Όχι επειδή ο μπιν Λάντεν ήταν υπεύθυνος για την 11η/9ου – πολλοί ήξεραν τότε, και περισσότεροι ξέρουν σήμερα ότι η επίθεση ήταν δουλειά των σαουδαραβικών, των ισραηλινών και των αμερικανικών υπηρεσιών.

Γιατί, λοιπόν, εισέβαλλε ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Η πιο απλή απάντηση είναι «επειδή κάτι έπρεπε να κάνει η Ουάσιγκτον για να δείξει την πυγμή της, και το αφγανιστάν ήταν η εύκολη λύση». Αλλά αυτό δεν ισχύει. Για να γίνει το αφγανιστάν «εύκολη λύση» έπρεπε να απειληθεί το πακιστάν ότι θα γυρίσει στη λίθινη εποχή αν δεν συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να κηρύξει τον προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας το 2001 (με πρώτο αλλά όχι και μοναδικό στόχο τα υψίπεδα του ινδοκούς) όχι εναντίον των ορεινών χωριών των αφγανών βοσκών και αγροτών… Αλλά εναντίον της Μόσχας (όπου μόλις είχε αναλάβει τον έλεγχο η «πατριωτική» φράξια της KGB μέσω Πούτιν) – και, προληπτικά, εναντίον του Πεκίνου. Η εισβολή στο αφγανιστάν ταίριαζε τόσο καλά στους φόβους του Brzezinski για την θανάσιμη απειλή της δημιουργίας ενός ευρασιατικού μπλοκ! ‘Ετσι ώστε ακόμα κι αν στο Ινδοκούς ζούσαν μόνο αγρίμια, και πάλι η Ουάσιγκτον θα τα κατηγορούσε για την 11η/9ου!

Αρκεί να μπορούσε να στήσει εκεί τις βάσεις της.

Ινδοκούς 2

Δευτέρα 22 Ιούλη. Η μόνη (ανομολόγητη) αιτία που μπορεί να οδηγεί το ψοφιοκουναβιστάν στη σκέψη αποχώρησής του είναι ότι αυτό το εχθρικό μπλοκ έχει, πια, δημιουργηθεί. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με στρατό παρκαρισμένο στου διάολου τον κώλο, όταν ακόμα και η μεταφορά σαπουνιών και σαμπουάν για την καθημερινή περιποίηση του στρατεύματος εξαρτιέται από όχι-βεβαιωμένα-φιλικά κράτη· όπως το πακιστάν.

Μετά από 18 χρόνια υπάρχουν νικητές στο αφγανιστάν· πολύ πιο σημαντικοί απ’ τους ταλιμπάν. Το Πεκίνο, η Ισλαμαμπάντ – και η Μόσχα. Εκείνος ο αμερικανικός «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που είχε στόχο αφενός να μπει ο u.s. army σφήνα στο μαλακό υπογάστριο της όποιας πιθανότητας για ευρασιατικό μπλοκ και, αφετέρου, να καταστρέψει τα καθεστώτα «του άξονα του κακού» (συρία, ιράν, βόρεια κορέα) είτε απέτυχε πανηγυρικά είτε έχει καθηλωθεί. Η Ισλαμαμπάντ κάνει τα δικά της κουμάντα, και οι οικονομικές της ελπίδες βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού». Η Άγκυρα, που θεωρούνταν δεδομένη, δεν είναι πια. Το στρατηγικό τρίγωνο Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης εξελίσσεται διαρκώς· δυσάρεστα νέα για το ψοφιοκουναβιστάν και τους συμμάχους του.

Με δυο λόγια. Αν («αν»: a big if…) η Ουάσιγκτον φύγει απ’ το αφγανιστάν θα είναι μόνο επειδή είναι αναγκασμένη να αναδιατάξει τις μεραρχίες της στην περίμετρο του ευρασιατικού μπλοκ· και πάντως χωρίς «σφήνες» και «προκεχωρημένα φυλάκια» εκεί που στριφογυρίζουν κάτι περίεργες «ειδικές δυνάμεις» των ταλιμπάν, ολοφάνερα εξοπλισμένες, ντυμένες και εκπαιδευμένες από στρατηγικούς εχθρούς του ψοφιοκουναβιστάν.

Τέτοια περίμετρος είναι η ανατολική ευρώπη· είναι η Μεσόγειος, με έμφαση στο ανατολικό της τμήμα· είναι η αραβική χερσόνησος και ο ινδικός ωκεανός· είναι η θάλασσα της κίνας· το κυβερνοδιάστημα· και άλλα που μπορεί να μας διαφεύγουν.

Γουστάρετε;

Στενά του Ορμούζ

Κυριακή 21 Ιούλη. Ο φάκελος είναι χοντροκομμένος, αλλά το μήνυμα είναι σαφές. Η ασταμάτητη μηχανή θα τολμούσε μάλιστα να σκεφτεί ότι η ιρανική πειρατεία στο με αγγλική σημαία πετρελαιοφόρο (αντίποινο, το ξέρουν οι πάντες, στην αγγλική πειρατεία σε με ιρανική σημαία αντίστοιχο πλοίο πριν 2 βδομάδες στο Γιβλαρτάρ) έγινε σε μεγάλο βαθμό για να γυριστεί και να προβληθεί αυτό το βίντεο.

Το να κάνεις ρεσάλτο σε ένα άοπλο τάνκερ δεν είναι, δα, κάποια δύσκολη αποστολή. Αλλά το ιρανικό καθεστώς ήθελε / θέλει να επιδείξει ότι αυτό είναι το αφεντικό των στενών του Ορμούζ· και ότι δεν γίνεται κάθε πετρελαιοφόρο να συνοδεύεται και από ένα πολεμικό security.

Επιμένουμε ωστόσο ότι υπάρχει τυχοδιωκτισμός εδώ· κι όχι με κριτήριο το «ποιος έχει δίκιο» στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι δικαιολογίες για το ιρανικό ρεσάλτο είναι το ίδιο φαιδρές με τις δικαιολογίες της αγγλικής πειρατείας στο grace 1. Η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας δεν έχει δικαίωματα πειρατείας· αλλά η ιρανική ανταπόδοση δεν τα περιορίζει.

Εν τέλει υπάρχουν και κάποιοι που δουλεύουν στα καταστρώματα και στ’ αμπάρια είτε του ενός είτε του άλλου εμπορικού πλοίου. Κι εδώ υπάρχει το «μήνυμα του μηνύματος»: όπως και η εργατική τάξη στο σύνολό της έτσι κι αυτά τα μικρά, στο μπάρκο δείγματά της, είναι απλά «κρέας»…

Πως το είπατε;

Κυριακή 21 Ιούλη. Ποτέ ξανά σημαίνει ποτέ ξανά. Απ’ την Παλαιστίνη ως τα σύνορα Ηπα-Μεξικό. Αυτά τα λίγα έγραψε ένα ζευγάρι αμερικάνων στο βιβλίο επισκεπτών των κολαστηρίων της μυστικής αστυνομίας των ναζί στην Κολωνία, που έχουν γίνει προσιτά για λογαριασμό της συλλογικής μνήμης. Την παραπάνω φράση έχει σαν τίτλο ο Robert Fisk σ’ ένα προχθεσινό του άρθο…

Ποτέ ξανά; Μα τι ήταν η βοσνία αν όχι η επιβεβαίωση του «ξανά και ξανά και ξανά!»· ο προπομπός του αφγανιστάν, του ιράκ, της Φαλούτζα και των κολαστηρίων «μαύρων τρυπών» ανά τον πλανήτη· και η υπενθύμιση, τελικά, πως το «ποτέ ξανά» δεν ισχύει για τους μουσουλμάνους, τους άραβες, τους παλαιστίνιους – δεν ισχύει, δηλαδή, για οποιονδήποτε εξαιρούν τα αφεντικά;

Η μνήμη προϋποθέτει την ατομική και συλλογική κριτική εγρήγορση. Απαιτεί και κάτι ακόμα: κουράγιο. Σε έναν κόσμο που έχει επιλέξει το βολικό κώμα σαν μέθοδο επιβίωσης δεν ισχύει κανένα «ποτέ ξανά» παρά μόνο για όσους έχουν την προστασία του μιλιταρισμού τους.

Αλλά αυτοί πάντα κλείνονταν στα κάστρα τους.

Νομισματική παράκαμψη

Παρασκευή 19 Ιούλη. Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός παράκαμψης του ελέγχου διασυνοριακών συναλλαγών, μια υπόσχεση Λονδίνου, Παρισιού και Βερολίνου προς την Τεχεράνη έχει φτιαχτεί. Και, υποτίθεται είναι λειτουργικός εδώ και δύο μήνες. Η Τεχεράνη δηλώνει απαγοητευμένη απ’ την ως τώρα χρήση του· αλλά δεν χρειάζεται να την πάρουμε τοις μετρητοίς. Με την Ουάσιγκτον να βγάζει αφρούς που δεν τον ελέγχει, το καλύτερο για όσους τον χρησιμοποιούν είναι να λένε «εεεεε, κούτσα κούτσα…».

Τι είναι ο instex (το όνομά του) και πως παρακάμπει το αμερικανικό / δολαριακό πανοπτικό; Σε αντίθεση με τον swift, που λειτουργεί σαν παγκόσμιος εκκαθαριστής πληρωμών, ο instex δεν διαχειρίζεται ροή χρημάτων αλλά ροή τιμών. Η Τεχεράνη παραγγέλνει στο Βερολίνο το εμπόρευμα Α που κάνει 1000 ευρώ, και το Βερολίνο παραγγέλνει στην Τεχεράνη το εμπόρευμα Β που κάνει 800 ευρώ. Κανένας δεν πληρώνει. Γίνεται μια αφαίρεση, και η Τεχεράνη χρωστάει στο Βερολίνο την διαφορά, δηλαδή 200 ευρώ. Και έτσι συνεχίζει.

Επειδή δεν υπάρχουν ροές χρημάτων (μέσω τραπεζών), και επειδή οι τιμές δεν είναι σε δολάρια, το άγρυπνο μάτι της τιμωρού Ουάσιγκτον δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Για την ακρίβεια δεν ξέρει καν τι πάρε δώσε έχουν γίνει, αφού δεν συμμετέχουν αμερικάνοι στον instex. (Μπορεί να δοκιμάσει την κατασκοπεία ή το χακάρισμα…).

Προς το παρόν – είπε η απερχόμενη επιτρόπος εξωτερικών Mogherini – ο instex χρησιμοποιείται για την πώληση στην Τεχεράνη «ανθρωπιστικών ειδών» (που πάντως δεν εμπίπτουν στις αμερικανικές τιμωρίες). Αν λέει αλήθεια, ας πούμε ότι είναι στη φάση της δοκιμαστικής χρήσης του.

Ωστόσο το πραγματικό δεδομένο είναι ότι το κύριο εξαγώγιμο προϊόν του ιρανικού καπιταλισμού προς την ευρώπη (και άρα το κύριο έσοδό του) είναι το πετρέλαιο. Αν η Τεχεράνη μπορούσε να πουλάει στην ευρώπη πετρέλαιο (περίπου όπως πριν) όλα θα ήταν καλά. Κι εδώ μπορεί μεν ο instex να είναι το αναγκαίο εργαλείο παράκαμψης των αμερικανικών κυρώσεων, δεν είναι όμως και ικανό. Ο instex δεν μπορεί να μεταφέρει πετρέλαιο. Μόνο τα πετρελαιοφόρα. Αλλά το πετρέλαιο, σαν μεταφερόμενο δια θαλάσσης εμπόρευμα και όχι σαν λογαριασμός, υπόκειται όχι στον έλεγχο του swift (ώστε ο instex να είναι η απάντηση) αλλά του αμερικανικού πολεμικού στόλου. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι κάτι λείπει στην εξίσωση.

Αυτό το «κάτι» δήλωσε χτες ότι είναι διατεθειμένο να μπει (στον instex). Λέγεται ρωσία· σαν καπιταλισμός και σαν έδαφος. Ο εκπρόσωπος του Putin Dmitry Peskov δήλωσε:

Παρακολουθούμε τις εξελίξεις σχετικά μ’ αυτό [σ.σ. τον instex]. Αν δεν κάνω λάθος έχουμε δηλώσει ήδη ότι λαμβάνοντας υπόψη την πρώτη εμπειρία του συστήματος μόλις ενεργοποιηθεί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την σχέση μας μ’ αυτό. Είναι σημαντικό σχέδιο. Έχει σκοπό να προστατέψει τους ευρωπαϊκούς οικονομικούς οργανισμούς απ’ τις παράνομες προσπάθειες τρίτων κρατών να εμποδίσουν τις δραστηριότητές τους… Η πλήρης ανάπτυξη του instex θα επιτευχθεί αν είναι ανοικτό στη συμμετοχή και κρατών που δεν είναι μέλη της ε.ε…

Η Mogherini τον είχε προλάβει: …Ο μηχανισμός είναι πάντα ανοικτός σε τρίτες χώρες… και βλέπουμε ήδη το ενδιαφέρον κάποιων να συμμετάσχουν…

Η Μόσχα προφανώς και ενδιαφέρεται: πουλάει φυσικό αέριο σε ευρωπαϊκά κράτη, κάτι που κατά την Ουάσιγκτον είναι «παράνομο» (δηλαδή δεν ταιριάζει με τα αμερικανικά συμφέροντα) και πρέπει να εμποδιστεί με τιμωρίες: σε εταιρείες, σε τράπεζες που μεσολαβούν τις πληρωμές, κλπ. Αυτό ενδιαφέρει και μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Αλλά η Μόσχα είναι επίσης ο γεωγραφικός ενδιάμεσος μέσω του οποίου το ιρανικό πετρέλαιο μπορεί να φτάνει στην ευρώπη όχι μέσα απ’ τους ελεγχόμενους απ’ το αμερικανικό ναυτικό θαλάσσιους δρόμους. Το έχει δηλώσει ήδη ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει την κατάσταση. Μεταφορά με τραίνα; Γιατί όχι;

Είναι θέμα χρόνου λοιπόν…

Ανομολόγητο σοκ και δέος

Παρασκευή 19 Ιούλη. Με το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος» (την κύπρο και ειδικά το νότιο τμήμα της…) να μετράει τρυπάνια γύρω γύρω, και την Άγκυρα να βγάζει γλώσσα (και s 400), η ελληνική και ελληνοκυπριακή ιμπεριαλιστική πολιτική για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» μοιάζει σε (ανομολόγητη) κατάρρευση. Για την ακρίβεια: στη νότια κύπρο αρκετοί είναι αναγκασμένοι να αναγνωρίσουν την αποτυχία και την ήττα των μεγαλοφυών κινήσεων του ογκόλιθου Nick the greek Κοτζιά και του άλλου Νίκου (του Αναστασιάδη) στο Crans Montana πριν κάτι καιρούς. Άλλοι την αναγνωρίζουν άμεσα, και άλλοι έμμεσα, προσπαθώντας να δρουν τι θα επικαλεστούν για να απαντήσουν γραπτά στην πρόταση του Akinci για ισότιμη μοιρασιά των κερδών απ’ τα γκάζια, υπό την αιγίδα του οηε.

Στα μέρη μας όχι, κανείς δεν μιλάει απρεπώς. Ο ογκόλιθος θα ζήσει πάνω στις δάφνες της «συμφωνίας των Πρεσπών» – όχι στα αγκάθια της προηγούμενης ελβετικής του τουρνέ. Ο λόγος είναι απλός: επρόκειτο για εθνική γραμμή (για την οποία δεν υπήρχε καμμία αντίρρηση).

Αν η βαθιά ελληνική ψυχή, ας πούμε με την μορφή της θείας Λίτσας (που παραμένει ιπτάμενη / αιωρούμενη, σας προειδοποιούμε), μπορούσε να εκφράσει τις επιθυμίες της, θα έλεγε αυτό: αχ και να ισοπέδωνε η αμερικανική αεροπορία την Izmir, την Istanbul, την Ankara και καμμιά δεκαριά πόλεις ακόμα σαν «τιμωρία» για τους ρωσικούς πυραύλους – πριν αυτοί αρχίσουν να δουλεύουν. Αλλά που; Το μόνο δημόσιο και εξουσιαστικό ήταν η έκκληση του νέου ρημαδο-υπεξ, του Γου(α)δοΝικόλα, απ’ το αμέρικα, προς το ψοφιοκουναβιστάν: ζήτησε «προστασία», αν χρειαστεί, απέναντι στην τουρκία. Δεν ξέρουμε τι θα πάρει. Ξέρουμε ότι αν θες «προστασία» πληρώνεις· δεν σε πληρώνουν.

Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Εν τω μεταξύ ο Γου(α)δοΝικόλας κάλεσε τον special one, τον Pompeo, να επισκεφτεί τα μέρη μας. Νομίζει ο έρμος ότι οι γκάγκστερ της εθνικής στρατηγικής συμμαχίας φοβίζουν ακόμα…

(φωτογραφία: Σκέτη ανατριχίλα!..)

Οι καλοί δεν πάνε χαμένοι

Παρασκευή 19 Ιούλη. Την φωτογραφία την έχουμε ξαναδημοσιεύσει: είναι οι γυιοί του φασίστα προέδρου της βραζιλίας Jair Bolsonaro.

Προκομμένοι νέοι, ποιός αμφιβάλει; Και με ευαισθησίες. Και μέσα στη μόδα… Τώρα ο μπαμπάς πρόκειται να διορίσει τον δεξιά στη φωτο γυιό (με την μπλούζα του ισραηλινού στρατού), τον Eduardo, για πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον. Εύγε! Αλλά μήπως ο αριστερά (με την μπλούζα της mossad) θα ήταν προτιμότερος;

Εκτός να προορίζεται για κάπου στην ευρώπη.

Με πόνο ψυχής «για να μείνουμε αόρατοι»…

Πέμπτη 18 Ιούλη. «Οι ηπα εξακολουθούν να εκτιμούν ιδιαίτερα την στρατηγική σχέση με την τουρκία. Σαν σύμμαχοι στο νατο, η σχέση μας είναι πολυεπίπεδη, και δεν εστιάζει αποκλειστικά στα f 35».

Μ’ αυτό το δακρύβρεκτο «παρ’ όλα αυτά σ’ αγαπώ» η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε επίσημα ότι βγάζει την Άγκυρα απ’ το πρόγραμμα των f 35, στο οποίο περιλαμβανόταν και μέρος της κατασκευής τους: πάνω από 900 τμήματα των θρυλικών (και πιθανότατα υπερτιμημένων) αμερικανικών πολεμικών 4ης γενιάς επρόκειτο να κατασκευάζονται σε εργοστάσια στην τουρκία σ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος· τώρα η παραγωγή τους θα προωθηθεί σε άλλα εργοστάσια, άλλων συνεταίρων της Ουάσιγκτον. Όλοι οι τούρκοι εκπαιδευόμενοι στα f 35, πιλότοι και μηχανικοί, θα φύγουν απ’ τις ηπα· και το 20μελές γραφείο συντονισμού της παραγωγής θα αποκλειστεί από οποιαδήποτε πρόσβαση στις εγκαταστάσεις. Η “εκκαθάριση” της συνεργασίας (κατά τους αμερικάνους) θα έχει ολοκληρωθεί ως τον Μάρτη του 2020. Αυτά επιπλέον της απαγόρευσης αγοράς των 100 και βάλε αεροπλάνων.

Πολλή απ’ την δύναμη των f 35 οφείλεται στις ικανότητές τους να είναι αόρατα. Συνεπώς η δυνατότητα να ελεγχθούν αυτές οι δυνατότητες [σ.σ.: εννοεί απ’ τους ρώσους μηχανικούς των s 400] θα απειλούσε την μακροπρόθεσμη ασφάλεια του προγράμματος των f 35. Αυτά δήλωσε χτες η Ellen Lord, στέλεχος του αμερικανικού υπ.αμ.

Το ψοφιοκουναβιστάν επιμένει να υποστηρίζει ότι έχει θυμώσει με την Άγκυρα για λόγους «τεχνικούς»: για να μην βρούν οι ρώσοι τρόπους να ξεπεράσουν τα ραντάρ τους το «αόρατο» των μονάκριβων και πανάκριβων πολεμικών. Μοιάζει λογικό – εκτός εάν οι κινέζοι έχουν βρει ήδη (κατ’ αρχήν) τρόπο γι’ αυτό το ξεπέρασμα, τον οποίο ασφαλώς μελετούν και οι ρώσοι τεχνικοί! Άλλωστε και τα δύο αυτά κράτη (ρωσία και κίνα) φτιάχνουν επίσης stealth πολεμικά 4ης γενιάς – με τους ρώσους να θεωρούνται στο ίδιο τεχνολογικό επίπεδο με τους αμερικάνους.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει την άποψη ότι το ζήτημα δεν είναι τεχνικό· και λίγο αφορά το πόσο αόρατα είναι (ή δεν είναι) τα «αόρατα» πολεμικά. Το ζήτημα είναι πολιτικό: το τουρκικό καθεστώς (μπορούμε να πούμε: ο τουρκικός μιλιταρισμός) «αμάρτησε» επειδή δεν υπάκουσε σε μια παρατεταμένη διαταγή του «μεγάλου συμμάχου». «Αμάρτησε» παρατεταμένα, επί πάνω από 1,5 χρόνο, όταν η Ουάσιγκτον απαιτούσε “stop s 400”. Kαι, ακόμα χειρότερα, διαφήμισε αυτήν την ανυπακοή… Δεν είναι καιρός για τέτοια!

Πριν είχε ξανα-αμαρτήσει. Στην πράξη, απ’ το 2001 – 2002, υπό το AKP, κυλιέται σταθερά στον βούρκο μιας σχετικής (ιμπεριαλιστικής) «χειραφέτησης» απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή…

Δεν είναι αυτό ένα πολύ κακό διεθνές παράδειγμα;

Με πόνο ψυχής «είσαι καθίκι»!

Πέμπτη 18 Ιούλη. Από οικονομική άποψη θα έχει ζημιά και ο τούρκικος καπιταλισμός· μικρότερη απ’ την lockheed, αλλά αισθητή. Ωστόσο αν η Ουάσιγκτον επιμείνει, θα πρέπει να επιστρέψει τα σχεδόν 1,4 δις δολάρια που η Άγκυρα έχει ήδη πληρώσει για την αγορά.

Γεωπολιτικά ωστόσο η Άγκυρα είναι μακράν η κερδισμένη. Πρώτον επειδή μπορεί να πουλήσει ένα παράδειγμα ισλαμικής «εθνικής ανεξαρτησίας» (πέραν του ιρανικού) απέναντι σε μια απειλητική πρώην υπερδύναμη που βρίσκεται σε παρακμή αλλά επιμένει να κρατήσει την ηγεμονία της με νύχια και με δόντια. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στον σουνιτικό ριζοσπαστισμό (και δεν αναφερόμαστε στους ουαχαβίτες) απ’ το μαρόκο ως το ιράκ (αλλά και στον μουσουλμανικό ριζοσπαστισμό ως τις φιλιππίνες) ο Erdogan προσωπικά και το κόμμα του είναι ήδη «ήρωες». Και δεύτερον, επειδή ο τουρκικός μιλιταρισμός μπορεί να βρει αλλού ισοδύναμα (και πιο φτηνά) πολεμικά 4ης γενιάς, αν τα θέλει τόσο πολύ· ο αμερικανικός όμως δεν μπορεί να βρει αλλού «τουρκία». Όσο κι αν ψάξει.

Φυσικά η Άγκυρα δεν δείχνει να σκοπεύει (τουλάχιστον ως τώρα) να περάσει μονοδιάστατα στο ευρασιατικό μπλοκ, εγκαταλείποντας οποιαδήποτε σχέση με τις ηπα. Μ’ αυτήν την έννοια, για παράδειγμα, δεν έχει απειλήσει (ως τώρα) ότι θα διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την στρατηγικής σημασίας βάση του στο Incirlik. Ή, έστω, τα πυρηνικά του απο εκεί… Η πολιτική τακτική ωστόσο του τουρκικού καθεστώτος δείχνει πολύ πιο επεξεργασμένη απ’ αυτήν του αμερικανικού: στην Ουάσιγκτον οι σωματοφύλακες, έχοντας ήδη μια καλή συλλογή αποτυχιών (συρία, βενεζουέλα, υεμένη…) αντιδρούν λίγο πολύ παβλωφικά. Για να το πούμε διαφορετικά: «γραμμικά», χωρίς εναλλακτικές.

Για τα δεδομένα του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, εκείνος με τα μικρά περιθώρια στη μέση Ανατολή δεν είναι η Άγκυρα. Είναι η Ουάσιγκτον.

Και οι σύμμαχοί της.