Tag: ηπα

Δικέφαλα κοτόπουλα

Παρασκευή 26 Ιούλη. Χαριτωμένο μεν, αλλά συγγνώμη: αυτά δεν είναι αστεία. Δεν είναι καθόλου αστεία!

Σε χτεσινή ομιλία του ψόφιου κουναβιού πίσω του, στο φόντο, δεν υπήρχε το γνωστό αμερικανικό σήμα με τον αετό που κρατάει βέλη αλλά ένα παραποιημένο, με δικέφαλο αετό, που κρατάει στο ένα πόδι μπαστούνια του γκολφ και στο άλλο χαρτονομίσματα. Το τραγικότερο για την άλλοτε μόνη υπερδύναμη; Δεν το πήρε χαμπάρι κανένας. Ούτε η ασφάλεια του ψόφιου κουναβιού, ούτε το κοινό που τον παρακολουθούσε να μιλάει ανάμεσα στους δικέφαλους αετούς… Το αποκάλυψε εκ των υστέρων η washington post…

Λοιπόν, αυτά δεν είναι αστεία. Όποια μυστική υπηρεσία θέλει να πει πόσο κοντά (και πόσο εύκολα) στο ψόφιο κουνάβι βρίσκεται, να βγει και να το πει καθαρά! Ντάξει; Όχι τέτοια γελοιοποίηση: θα βάλουμε τα κλάματα!!! Το επόμενο θα είναι να δούμε το ψόφιο κουνάβι με κανά αλφάδι (με σπρέι φυσικά) στο σακάκι του, πίσω στην πλάτη! Δεν υπάρχει πια ούτε ιερό ούτε όσιο;

(Κι όποιος θέλει να κατηγορήσει την Μόσχα – γιατί σ’ αυτήν παραπέμπει ο δικέφαλο κοτόπουλο… – ότι έχει κατακτήσει το united states και βρίσκεται παντού, να βγει και να αρχίσει “εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα”…)

No no japan!

Παρασκευή 26 Ιούλη. Το ζήτημα της αποζημίωσης / αποκατάστασης των φυλακισμένων κορεατισσών γυναικών στα ιαπωνικά joy division στη διάρκεια του Β παγκόσμιου δεν είναι ασήμαντο. Οι τρόποι που κοινωνικοποιείται ωστόσο η κατ’ αρχήν διακρατική κόντρα γι’ αυτό το θέμα μεταξύ Σεούλ και Τόκιο, δείχνει πόσο εύκολα ο εθνικισμός μπορεί να γίνει κύμα που κατακτάει την δημόσια σφαίρα.

Την αντιπαράθεση περιγράψαμε πριν 11 ημέρες (Δευτέρα 15 Ιούλη> Περιφερειακοί (εμπορικοί) πόλεμοι). Από τότε ένα ικανό μέρος της νοτιοκορεατικής κοινωνίας έχει πάρει την υπόθεση στα χέρια της: μέσα από συνεχείς διαδηλώσεις έξω απ’ την ιαπωνική πρεσβεία στη Σεούλ (που ωστόσο είναι υπό επισκευή και δεν χρησιμοποιείται) και μέσα από κάθε είδους μποϋκοτάζ σε ιαπωνικά εμπορεύματα. Από βενζινάδικα που αρνούνται να γεμίσουν τα ρεζεβουάρ γιαπωνέζικων ι.χ. (με νοτιοκορεάτες ιδιοκτήτες…) μέχρι μποϋκοτάζ σε διάφορα ιαπωνικά είδη: φαγώσιμα, ρούχα, κλπ.

Η νοτιοκορεατική βιομηχανία μικροτσίπς έχει αποκτήσει, πάντως, πρόβλημα – απ’ την ιαπωνική απαγόρευση εξαγωγής 3 χημικών που της είναι απαραίτητα. Οι δημαγωγοί στη Σεούλ (παντού υπάρχουν τέτοιοι!) παρουσιάζουν αυτήν την απαγόρευση σαν την ιαπωνική επίθεση στο Pearl Harbor – χωρίς, πάντως, να ζητούν ακόμα κήρυξη πολέμου στο Τόκιο.

Σα να μην έφτανε αυτός ο μπελάς (και το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει καταφέρει να «παγώσει» τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο), ο γνωστός σωματοφύλακας John Bolton ζήτησε προχτές (24 Ιούνη) συμμετοχή της Σεούλ στη «νηοπομπή των προθύμων» προς τα στενά του Ορμούζ. Ή, έστω, να ρίξει παράδες για τα έξοδα: θεωρεί έτσι το ψοφιοκουναβιστάν ότι η Σεούλ θα ενταχθεί στην «στρατηγική του για τον ινδικό – ειρηνικό»…

(φωτογραφία: Νοτιοκορεάτες εθνικόφρονες σκίζουν μια ιαπωνική σημαία κοντά στην πρεσβεία, στις 20 Ιούλη).

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (with a little help from my friends…)

Παρασκευή 26 Ιούλη. Να ένα περιστατικό που θα μπορούσε να είναι «μικρό μάθημα» για το πως μερικά γεγονότα μπορεί να έχουν το αντίθετο νόημα απ’ αυτό που φαίνεται.

Στις 23 Ιούλη, μια μέρα μετά την άφιξη του Bolton στη Σεούλ, στη διάρκεια κοινών σινο-ρωσικών στρατιωτικών ασκήσεων, 2 ρωσικά και 2 κινεζικά στρατηγικά βομβαρδιστικά κατηγορήθηκαν (απ’ την Σεούλ) ότι παραβίασαν τον νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο. Απ’ την μεριά της η Μόσχα αρνήθηκε ότι έγινε παραβίαση και κατηγόρησε την νοτιοκορεατική αεροπορία για «αντιεπαγγλεματισμό», εφόσον ρίχτηκαν προειδοποιητικές βολές προς τα πολεμικά της….

Για να φανεί τι έγινε πραγματικά, είναι απαραίτητη η γνώση του επίμαχου σημείου όπου έγινε: πάνω απ’ το νησάκι Dokdo, του οποίου την νοτιοκορεατική κυριότητα αμφισβητεί το Τόκιο. Για να το πούμε διαφορετικά: πάνω από νοτιοκορεατικές νησίδες που το Τόκιο θεωρεί δικές τους, σε μια περίοδο οξυμένων αντιπαραθέσεων μεταξύ νοτιοκρεοατικού και ιαπωνικού καπιταλισμού, ρωσικά και κινεζικά πολεμικά ήρθαν σε «αντιπαράθεση» με νοτιοκορεατικά… Σε πρώτη ανάγνωση: Μόσχα και Πεκίνο τσακώνονται με την Σεούλ την ώρα που η Σεούλ τσακώνεται με το Τόκιο… Βγάζει νόημα;

Η πρώτη ρωσική αντίδραση ήταν να ζητήσει συγγνώμη για το περιστατικό, μέσω του στρατιωτικού ακολούθου στην ρωσική πρεσβεία στη Σεούλ, θεωρώντας το συνέπεια δυσλειτουργίας κάποιων συστημάτων στα πολεμικά. Αυτό είπε… Λίγο μετά όμως η αντίδραση της Μόσχας ήταν το ανάποδο: αρνήθηκε τις νοτιοκορεατικές κατηγορίες, και απάντησε με δικές της περί «αντιεπαγγελματισμού», κλπ. Χτες αντιπρόσωποι των δύο κράτων θα κουβέντιαζαν από κοντά για το θέμα…

Είναι παράξενη η αλλαγή γραμμής απ’ την μεριά της Μόσχας… Εκτός αν η δεύτερη (και πιο επίσημη) αντίδρασή της ήταν η αναβαθμισμένη εκδοχή της πρώτης! Μοιάζει σπαζοκεφαλιά;

Προσέξτε: Ενώ Σεούλ και Μόσχα «τσακώνονται» για το αν έγινε ή δεν έγινε παραβίαση πάνω απ’ το Dokdo, λείπει εντελώς (και πανηγυρικά) ο διεκδικητής τους. Το Τόκιο. Με δυο λόγια Σεούλ και Μόσχα συμφωνούν ότι τα Dokdo είναι νοτιοκορεατικά. Εντάξει – αλλά γιατί αυτό έχει σημασία;

Την 1η Ιούνη (πριν σχεδόν 2 μήνες) η Ουάσιγκτον δημοσιοποίησε την «στρατηγική της για τον ινδικό – ειρηνικό». Στη περιοχή της νότιας θάλασσας της κίνας το ψοφιοκουναβιστάν ποντάρει πάνω στην τριγωνική συμμαχία Σεούλ – Τόκιο – Ουάσιγκτον. Πεκίνο και Μόσχα θα έπρεπε να αντιδράσουν με κάποιον κατ’ αρχήν πειστικό τρόπο. Παραβιάζοντας (πράγματι) το νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο σε μια περιοχή που διεκδικεί το Τόκιο έκαναν μια φιλική κίνηση προς την Σεούλ. Απ’ την μια βρήκαν μια αφορμή για να επιβεβαιώσουν «στρατιωτικά» η Μόσχα και το Πεκίνο στη Σεούλ την κυριότητά της αφήνοντας το Τόκιο απ’ έξω· απ’ την άλλη επέδειξαν (προς όφελος του Πεκίνου) ότι την περιοχή δεν μπορεί να την ελέγξει ο αμερικανικός στρατός· με τα ως τώρα δεδομένα σίγουρα όχι…

Ενώ είναι σαφές ότι Σεούλ και Τόκιο νοιώθουν μάλλον σαν αντίπαλοι / ανταγωνιστές παρά σαν σύμμαχοι, το «επεισόδιο στο Dokdo» έδωσε την ευκαιρία σε Μόσχα και Πεκίνο να δηλώσουν «παρών» με τρόπο που ωφελεί την Σεούλ… Δεν είναι ενδιαφέρον σαν «μάθημα» για τον σύγχρονο μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο;

(Πριν κάτι χρόνια ένα τουρκικό πολεμικό έριξε ένα ρωσικό πάνω απ’ τα σύνορα συρίας – τουρκίας. Οι πάντες, κυριολεκτικά οι πάντες, ειδικοί και ανειδίκευτοι, στο ελλαδιστάν και διεθνώς, προέβλεπαν «σύγκρουση» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας. Μόνο του το Sarajevo (απελπιστικά μόνο του) υποστήριζε δημόσια ότι η κατάρριψη ήταν «φιλική» και ότι θα επιτάχυνε το ξεδίπλωμα της τουρκο-ρωσικής συμμαχίας στη μέση Ανατολή. Μετά από λίγους μήνες αποδείχθηκε ότι είχαμε απόλυτο δίκιο: το μπλοκ της Αστάνα αναδύθηκε σαν ο αποφασιστικός παράγοντας στο συριακό πεδίο μάχης…

Τώρα δεν χρειάστηκε κατάρριψη… Άλλωστε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ήδη· ακόμα κι αν δεν ακούγεται κάτι εντυπωσιακό για την Πγιονγκγιάνγκ… Ωστόσο η mainsteam σοφία είναι «ένταση στη σχέσεις Μόσχας – Σεούλ»…)

Ζήτω το απαρτχάιντ!

Πέμπτη 25 Ιούλη. Σε μια αναμενόμενη επίδειξη «εθνικής ενότητας» δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι βουλευτές της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων ενέκριναν ψήφισμα που καταδικάζει το κίνημα BDS εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ. Το αποτέλεσμα (398 υπέρ της καταδίκης και 17 κατά) δεν αφήνει αμφιβολίες για τον ρατσισμό όχι μόνο των συντηρητικών αλλά και των θεωρούμενων πιο open minded δημοκρατικών.

Το ψήφισμα δεν έχει ισχύ νόμου· όμως δεν θα αργήσει να φτιαχτεί και ένας τέτοιος. Φυσικά υπάρχουν κάποια συνταγματικά εμπόδια· όμως καθεστώτα όλο και πιο έντονης και συστηματικής «έκτακτης ανάγκης» δεν κολώνουν.

Το γελοίο της ιστορίας; Ότι προκειμένου να ξεφορτωθούν την βεβαιότητα ότι στηρίζουν ένα φασιστικό καθεστώς οι 398 συμπεριέλαβαν στο ψήφισμα και κάτι σαν έκκληση «υπέρ της λύσης των δύο κρατών»!… Κάτι σαν «αλληλλούια»…

Παρότι αυτό καθ’ αυτό το ψήφισμα δεν θα εμποδίσει την δράση του BDS, είναι βέβαιο ότι θα διευκολύνει διάφορα μέτρα εναντίον του από κυβερνήτες πολιτειών και δημάρχους. Τυπικά είναι αρκετά πιθανό πως θα υπάρξουν δικαστικές αποφάσεις που θα ακυρώνουν το κυνήγι του BDS ακόμα κι αν υπάρξει νομοθεσία εναντίον του. Αλλά η τάση είναι σαφής: μετά από πολλές δεκαετίες, το BDS είναι το πρώτο κίνημα κριτικής που συστηματικά σπρώχνεται στην παρανομία.

Και, υποθέτουμε, το ψοφιοκουναβιστάν δεν θα είναι το μόνο που προχωράει έτσι.

(φωτογραφίες: Προφανώς το ψήφισμα υποστηρίζει τα πάντα, αρκεί να έχουν την υπογραφή του ισραηλινού καθεστώτος. Όπως το προχτεσινό γκρέμισμα σπιτιών παλαιστινίων στο χωριό Sur Baher, στα προάστεια της ανατολικής Ιερουσαλήμ / al Quds – με έφοδο που ξεκίνησε στις 2.30 τη νύχτα. Και με την δικαιολογία ότι ήταν «πολύ κοντά» στον «φράχτη ασφαλείας» που έχει φτιάξει το κατοχικό καθεστώς. Οι κατεδαφίσεις έγιναν με την προστασία πάνω από 1000 πεζοναυτών. Εννοείται ότι και ξύλο έπεσε, και δακρυγόνα…

Πρόκειται για το πολεοδομικό σκέλος του απαρτχάιντ: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα.)

Ζήτω οι βαθιές φιλίες!

Πέμπτη 25 Ιούλη. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα; Μπααα… Είναι μερικοί που και όνομα έβγαλαν και γουστάρουν. Δεν θα μας απασχολούσαν πια. Aλλά το γεγονός ότι οι family affairs της Κουμουνδούρου με έναν απ’ τους χασάπηδες της Maidan συνεχίζονται θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Για πολλούς λόγους.

Προσέξτε την ημερομηνία: 22 Ιούλη. Παραπροχθές. (Αν τους πούμε κι αυτούς του συ.ριζ.α. τσατσορούφιανους θα είμαστε υπερβολικοί, ε;)

Η νηοπομπή των προθύμων

Πέμπτη 25 Ιούλη. Το Λονδίνο εμφανίζεται «δειλά δειλά» (ή μήπως όχι και τόσο;), και προφανώς με την στήριξη του ψοφιοκουναβιστάν, να παίρνει θέση «υπαρχηγού» στις μανούβρες γύρω απ’ τα στενά του Ορμούζ. Προχτές ζήτησε μια «θαλάσσια συμμαχία των προθύμων» απ’ την ε.ε., που (με το υπερήφανο βρετανικό ναυτικό επικεφαλής) θα καταλάβει ουσιαστικά τα στενά, για να προστατέψει υποτίθεται την διεθνή (πετρελαϊκή) ναυσιπλοΐα. Προς το παρόν 2 ευρωπαϊκά / μεσογειακά κράτη (το ένα με ξεπεσμένο ιμπεριαλισμό), το γαλλικό και το ιταλικό κι ένα απ’ την άλλη μεριά (το δανέζικο) έχουν ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα του Λονδίνου – και της «μοίρας». Το Λονδίνο έχει ήδη ναυτική βάση στο ομάν, και το Παρίσι στα εμιράτα… (Υποτίθεται ότι η πρόσκληση ήρθε απ’ το ψοφιολεοντιστάν κι όχι απ’ το ψοφιοκουναβιστάν επειδή είναι ευκολότερο στα ευρωπαϊκά καθεστώτα να λένε «ναι» σε ιμπεριαλιστικές ιδέες που δεν εκφωνούνται απ’ το ψόφιο κουνάβι. Είναι και η ουρά του γαϊδάρου βλέπετε, που δεν πρέπει να στάζει…).

Είναι πιθανό (και τεχνικά πολύ εύκολο) πως όταν και αν φτάσει αυτή η «νηοπομπή των προθύμων» στο Ορμούζ, τα στενά να έχουν καταληφθεί ήδη απ’ το ιρανικό ναυτικό. Αυτό υπονοούν οι αξιωματούχοι της Τεχεράνης με διάφορες δηλώσεις τους. Αφού (ακόμα) Λονδίνο και Παρίσι εμφανίζονται υπέρ της συμφωνίας 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν (άρα απέναντι απ’ την Ουάσιγκτον) δεν πρόκειται να «ναυμαχήσουν». Θα περιφέρονται λίγο πιο έξω…

Ωστόσο το «σημείο Ορμούζ» είναι μόνο ένα σε μια αλυσίδα θαλάσσιων σημείων που ενδιαφέρουν οπωσδήποτε διάφορους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς – με μέτωπο προς τους θαλάσσιους δρόμους του μεταξιού του Πεκίνου. Ο κόλπος του Aden, η ερυθρά θάλασσα, το Σουέζ και, τελικά, η ανατολική Μεσόγειος είναι στην ίδια αλυσίδα – σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου. Σ’ αυτήν την αλυσίδα τα συμφέροντα του τωρινού ιταλικού καθεστώτος δεν συμπίπτουν καθόλου με εκείνα του αγγλικού…

Στους χάρτες το θέμα φαίνεται λοιπόν απλό· στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοιο. Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις του «δυτικού» κόσμου είναι ισχυρές. Και η συνύπαρξη αγγλικών, γαλλικών και ιταλικών πολεμικών μοιάζει (και θα μοιάζει) περισσότερο σαν αλληλοϋπόβλεψη άσπονδων «φίλων» παρά σαν συμμαχία.

Δεν βρίσκουμε όμως τίποτα καθησυχαστικό σ’ αυτά. Έτσι συμβαίνει στις μεγάλης έκτασης διακρατικές αναμετρήσεις που ονομάζονται «παγκόσμιοι πόλεμοι»: ελιγμοί και κόντρα ελιγμοί, μέχρι να οριστικοποιηθούν οι συνθέσεις όλων των μπλοκ.

Ινδοκούς 1

Τετάρτη 24 Ιούλη. Γράψαμε δυο πράγματα για την υποτιθέμενη (;) αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν –πρέπει όμως να συνυπολογιστεί ένας «κρυφός» αλλά σημαντικός παράγοντας: η παραγωγή οπίου, πρώτης ύλης για την κατασκευή ηρωΐνης.

Το 2000 οι ταλιμπάν (είχαν τότε την εξουσία στο αφγανιστάν) απαγόρευσαν εντελώς την καλλιέργεια της οπιοφόρου παπαρούνας· πράγμα που ήταν κτύπημα στους ως τότε αγρότες παραγωγούς. Στη συνέχεια ζήτησαν οικονομική βοήθεια απ’ τον οηε (έναντι αυτής της απαγόρευσης). Ο οηε δεν τους την έδωσε, παραδόξως όμως την άνοιξη του 2000 τους έδωσε ένα ποσό η αμερικανική κυβέρνηση, σαν «ανταμοιβή».

Απ’ τον Οκτώβρη του 2001, όταν άρχισε η εισβολή, προκειμένου ο αμερικανοδιοικούμενος νατοϊκός στρατός να έχει ντόπιους συμμάχους υποσχέθηκε («ανεπίσημα»…) ότι θα επιτρέψει ξανά την καλλιέργεια της παπαρούνας, αρκεί να έχει την βοήθεια και την υποτέλειά τους. Το αποτέλεσμα της αμερικανικής κατοχής ήταν χρονιά με την χρονιά να αυξάνεται ραγδαία η καλλιέργεια παπαρούνας, αλλά και το να δημιουργηθούν εργαστήρια επεξεργασίας του οπίου και παραγωγής ηρωΐνης στα αφγανοπακιστανικά σύνορα. Γρήγορα το αφγανιστάν έγινε το παγκόσμιο κέντρο παραγωγής ηρωΐνης. Σήμερα υπολογίζεται ότι εκεί παράγεται πάνω απ’ το 90% της παγκόσμιας ποσότητας…

Η «εξαγορά» της υπακοής στον κατοχικό στρατό μέσω της «απελευθέρωσης» στην καλλιέργεια παπαρούνας και την παραγωγή οπίου ή και ηρωΐνης είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Θα μπορούσε μάλιστα κάποιος αφελής να υποθέσει ότι πρόκειται για «εσωτερικό ζήτημα» σχέσεων ανάμεσα σε έναν κατοχικό στρατό και τους ντόπιους βαστάζους. του Δεν φτάνει, όμως, η παραγωγή. Χρειάζεται οπωσδήποτε και η κυκλοφορία / διανομή της, στις «αγορές» Στην ευρώπη, την ρωσία, τις ηπα, και όπου αλλού.

Εδώ η εμπλοκή του αμερικανικού στρατού, της cia, αλλά και διάφορων «πολεμικών εργολάβων» που συμμετέχουν στην κατοχή είναι κεντρική. Οι αφγανοί αγρότες δεν θα μπορούσαν να γίνουν οι ίδιοι μεταφορείς. Έχουν γραφτεί βιβλία για το θέμα (φωτογραφία επάνω). Μέσα από προσωπικές μαρτυρίες προκύπτει ότι τα φορτηγά επιμελητείας του αμερικανικού στρατού, που κινούνται από πακιστανικά λιμάνια προς τις αμερικανικές βάσεις στο αφγανιστάν, δεν επιστρέφουν άδεια… Γυρνάνε με φορτία οπίου ή/και ηρωΐνης. Επιπλέον έχουν υπάρξει μαρτυρίες (και φωτογραφίες) από την μεταφορία φορτίων κατευθείαν στις ηπα με μεταγωγικά του αμερικανικού στρατού. Εννοείται ότι τα δίκτυα χερσαίας μεταφοράς (με κοντέινερ / νταλίκες) μέσω ιράν, τουρκίας, ελλάδας, δυτικών βαλκανίων, κεντρικής ευρώπης, ως την ολλανδία (που θεωρείται το κεντρικό hub του περάσματος απ’ την χοντρική στη λιανική) ελέγχονται επίσης από μυστικές υπηρεσίες, και οπωσδήποτε την cia και τους συμμάχους της.

Ινδοκούς 2

Τετάρτη 24 Ιούλη. Όλες οι καταγραφές αλλά και η απλή λογική λένε ότι οι κρατικές επιχειρήσεις έχουν αναλάβει αφενός της προστασία της παραγωγής ηρωΐνης και αφετέρου την διακίνησή της επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο χρηματοδοτούν «μαύρες» επιχειρήσεις και δράσεις, που δεν πρέπει να περνάνε απ’ την επίσημη έγκριση κοινοβουλίων και υπουργείων. Έχουμε ασχοληθεί συστηματικά με την κρατικοποίηση του εγκλήματος (τετράδιο για εργατική χρήση νο 2) αλλά οι θέσεις μας απέχουν πολύ απ’ το να έχουν επηρεάσει τον τρόπο που γίνονται γενικά οι αντικαθεστωτικές αναλύσεις για τις «κρατικές πολιτικές»…

Στο αφγανιστάν, λοιπόν, υπάρχει διπλή κατοχή: ο επίσημος αμερικανικός στρατός απ’ την μια, οι «παράνομες» δραστηριότητες παραγωγής ηρωΐνης υπό την αιγίδα του απ’ την άλλη. Αυτά που ισχύουν για την μία κατοχή (ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί απ’ την Ουάσιγκτον, άρα προτιμότερη μια «αξιοπρεπής» αποχώρηση) δεν ισχύουν για την άλλη.

Παρότι οι ταλιμπάν είναι πολύ πιθανό να αξιοποιούν για λογαριασμό τους την καλλιέργεια παπαρούνας στις περιοχές που ελέγχουν, αν γίνουν κυβέρνηση στο μετακατοχικό αφγανιστάν (και αυτό θα συμβεί) θα πρέπει να τα βρουν με τους υποστηρικτές τους: την Μόσχα και το Πεκίνο. Για διάφορους λόγους αυτά τα καθεστώτα δεν ευνοούν την διακίνηση ηρωΐνης στον πρώτο κόσμο (εξάλλου δεν ελέγχουν τα κυκλώματα). Ειδικά το Πεκίνο έχει άλλα σχέδια για την ένταξη του αφγανικού εδάφους στους «δρόμους του μεταξιού». Κι έχει να προτείνει (ακόμα και να επιβάλλει) ένα άλλο είδος «ανάπτυξης» ακόμα και του αγροτικού τομέα στο ινδοκούς, άσχετο με τις παπαρούνες. Πράγμα που σημαίνει πως η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού και μια κυβέρνηση των ταλιμπάν θα είναι θανάσιμο πλήγμα για μια σειρά «υπόγεια» σχέδια και προβοκάτσιες ανά τον πλανήτη που χρηματοδοτούνται απ’ την αφγανική ηρωΐνη.

Αυτό που στο ένα επίπεδο (της επίσημης στρατιωτικής κατοχής) έχει λογική, η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τα υψίπεδα του ινδοκούς δηλαδή, στο άλλο επίπεδο είναι εντελώς απαράδεκτο! Το ζήτημα είναι αυτό το δεύτερο επίπεδο, το «υπόγειο», έχει τα μέσα και το know how να «παράγει πολιτική» (δηλαδή αποφάσεις) ακόμα και εναντίον της λογικής του πρώτου.

Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο αφγανιστάν… Συμβαίνει σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Ψήθηκε το ψόφιο κουνάβι;

Τετάρτη 24 Ιούλη. Το πόσο σοβαρά πρέπει να παίρνει κανείς τις δηλώσεις ενός αξιωματούχου – βιτρίνα σαν το ψόφιο κουνάβι είναι ένα ερώτημα. Απ’ την άλλη μεριά το ότι οι «σωματοφύλακες», οι «ιππότες του θανάτου» θέλουν μια επίθεση κατά της Τεχεράνης είναι γνωστό. Όπως γνωστό είναι πως αυτοί που δεν την θέλουν είναι οι αρχικαραβανάδες…

Ανακοινώνοντας νέες τιμωρίες («κυρώσεις») κατά του Πεκίνου επειδή συνεχίζει να παραλαμβάνει ιρανικό πετρέλαιο, το ψόφιο κουνάβι βρήκε χτες την ευκαιρία να δηλώσει ότι ένας πόλεμος [κατά του ιράν] μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους, κι εγώ είμαι Ο.Κ. όπως και να γίνει. Σαν αιτία του ότι είναι «Ο.Κ.» δήλωσε το ότι οι ιρανοί συμπεριφέρονται πολύ άσχημα… και μου είναι όλο και πιο δύσκολο να κάνω μια συμφωνία μαζί τους…

Θα πεισθεί το ψόφιο κουνάβι ότι «έλα μωρέ, μια περιορισμένη επίθεση θα είναι»; Και ο Bor-Dun έρχεται την κατάλληλη ώρα για να δώσει κι αυτός ένα χέρι;

Θα δούμε.

(φωτογραφία: Επιδεικτική αεροφωτογραφία των ιρανών “φρουρών της επανάστασης”, α λα καρτποστάλ: τα ταχύπλοά τους κόβουν βόλτες γύρω απ’ το αγγλικό τάνκερ, σαν καρχαρίες…)

Νοτιοανατολική ασία

Τρίτη 23 Ιούλη. Περίμετρος είπαμε χτες; Ας κάνουμε αυτήν την υπόθεση εργασίας, ότι περί αυτού πρόκειται.

Η Ουάσιγκτον εμφανίζεται εκνευρισμένη αφού το Πεκίνο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει να τραβήξει προς τη μεριά του διάφορα κράτη της νοτιοανατολικής ασίας τα οποία το ψοφιοκουναβιστάν θεωρούσε συμμάχους του. Μετά το βιετνάμ, που σταδιακά ανακαλύπτει μεγαλύτερη κοινότητα συμφερόντων με τον κινεζικό καπιταλισμό παρά με τον αμερικάνικο, η καμπότζη προσφέρει γη (και θάλασσα) σε κινεζικές κατασκευαστικές, για κάτι που όλα δείχνουν ότι θα είναι ένα σετ λιμανιού / αεροδρομίου για διπλή χρήση. Πολιτική αλλά και (εν δυνάμει) στρατιωτική.

Η Dara Sakor είναι ένα φιλόδοξο «επενδυτικό σχέδιο» σχεδόν 4 δις δολαρίων με διάρκεια 99 χρόνων που χρηματοδοτείται απ’ το Πεκίνο. Περιλαμβάνει την κατασκευή και εκμετάλλευση διεθνούς αεροδρομίου, λιμανιού για μεγάλα πλοία, βιομηχανικού πάρκου, και ενός συμπλέγματος ακριβού τουρισμού με ξενοδοχεία, σταθμούς παραγωγής ηλεκτρισμού, εγκαταστάσεις καθαρισμού του νερού και νοσοκομείο. Δεν υπάρχει πουθενά φανερή μνεία σε κινεζικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις· αλλά η Ουάσιγκτον βλέπει να χάνει επιρροή και στην καμπότζη οπότε ανησυχεί για τα χειρότερα.

Γιατί, όμως, να μην έρθει η στιγμή του «μαζέψτε τα» για το ψοφιοκουναβιστάν; Έχουν πάθει αμνησία οι βιετναμέζοι, οι καμποτζιανοί και οι υπήκοοι του λάος για το τι πέρασαν κάτω απ’ τα αμερικανικά B 52 στα ‘70s;

Όχι βέβαια.