Tag: εξωτερική πολιτική

Η εξέγερση συνεχίζεται

Παρασκευή 1 Μάρτη. Ναι. Στο μάτι. Ξέρετε που. Ξέρετε από ποιούς. Στις 11 του περασμένου Γενάρη· ή με οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία…

Ξέρετε επίσης τους φίλους και υποστηρικτές τους – εδώ είναι. Και τους πληρώνουμε.

Πέρα απ’ τον east med

Τετάρτη 27 Φλεβάρη. Ενδιαφέρουσες (για την εργατική μας κριτική) εξελίξεις στο πως και τι του ελλαδιστάν στην ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν δυνατό να συμπεριληφθούν στο εκτενές Sarajevo 135a, δεν πρέπει όμως να μείνουν ασχολίαστες.

Πέρα απ’ τον θρυλικό αγωγό east med (που θα μετέφερε προς στη νότια ευρώπη τα γκάζια της Λευκωσίας και τα περισσεύματα απ’ τα γκάζια του Τελ Αβίβ, για χιλιάδες χιλιόμετρα, μέσα απ’ τα βάθη της ανατολικής Μεσογείου – πολύ συγκινητικό!) και περίπου στην ίδια διαδρομή, επρόκειτο να φτιαχτεί κι ένα άλλο μεγάλο έργο. Η ηλεκτρική διασύνδεση ισραήλ – νότιας κύπρου – κρήτης – ελλάδας – και βλέπουμε. Σε αντίθεση με τον east med το project EuroAsia interconnector το είχαμε θεωρήσει σοβαρό. Όχι άδικα. Πρώτον, επειδή η πόντιση ενός (μεγάλου) καλωδίου μεταφοράς ρεύματος είναι μεν δύσκολο έργο, αλλά όχι τόσο όσο η πόντιση ενός αγωγού φυσικού αερίου. Υπάρχει μεγάλη διεθνής εμπειρία σχετικά, μιας και τέτοιου τύπου καλώδια ρεύματος (για διάφορες χρήσεις) περνάνε και ξαναπερνάνε ωκεανούς. Δεύτερον, επειδή η ε.ε. το είχε συμπεριλάβει στα έργα στρατηγικής σημασίας, προβλέποντας την χρηματοδότηση του κόστους του σε υψηλό ποσοστό. Φυσικά το ελληνικό κέρδος (ή όχι) απ’ το καλώδιο είχε κάτι κοινό με τον γκαζοσωλήνα: θα αναγνωριζόταν τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο (οπότε το καλώδιο, όπως και ο αγωγός, θα περνούσε υποχρεωτικά απο εκεί) ή όχι;

Η μελέτη του έργου είχε τελειώσει το 2013. Εννοείται ότι απ’ την μελέτη ως την κατασκευή υπάρχουν πολλά στάδια. Και ω του θαύματος: αυτό το ευρωχρηματοδοτούμενο καλώδιο, που επαινέθηκε στα μέρη μας σαν μεγάλο γεωπολιτικό όπλο (κατά τη τουρκίας), αυτός λοιπόν ο «ηλεκτρικός east med» υπονομεύεται εδώ και μήνες υποδειγματικά, ως το σημείο να οδεύει προς ακύρωση. Από ποιον υπονομεύεται; Απ’ το ελλαδιστάν!!!

Ας τα πάρουμε επιγραμματικά με τη σειρά. Το project EuroAsian interconnector μετά από μερικά μπρος πίσω, διαμορφώθηκε σαν ενιαίο κατασκευαστικό project, υπό την αιγίδα της ομώνυμης εταιρείας (EuroAsian interconnector) που θα έπαιζε τον ρόλο του αρχιεργολάβου. Αυτή θα έκανε χωριστούς διαγωνισμούς για την κατασκευή των επιμέρους τμημάτων του έργου (ισραήλ – κύπρος, κύπρος – κρήτη, κρήτη – κυρίως ελλάδα) κρατώντας την ενιαία διαχείριση του budget και των προδιαγραφών της κατασκευής. Το σκεπτικό του να υπάρχει ενιαία υπερ-εργολαβία (και μετά τμηματικές εργολαβίες, μέσω διεθνών διαγωνισμών) είχε νόημα: άλλα μέρη του έργου είναι ευκολότερα και φτηνότερα, και άλλα το ανάποδο. Για ένα έργο με ενιαία λογική, το να γίνει κεντρικά η διαχείριση του κόστους κατασκευής (και, κατά συνέπεια, του κόστους του παρεχόμενου ρεύματος εδώ ή εκεί) δεν είναι καθόλου παράλογο.

Το project αυτό σχετιζόταν (δεν το φανταστήκατε, ε;) με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν βρεθεί ήδη ή θα βρίσκονταν μελλοντικά είτε στην ισραηλινή είτε στη νοτιοκυπριακή αοζ. Απλός ο λόγος: το φυσικό αέριο είναι στάνταρ πρώτη ύλη για την παραγωγή ρεύματος. Εν όψει αυτού του σοβαρού ενδεχόμενου (: το Τελ Αβίβ και η Λευκωσία είτε να εξάγουν ηλεκτρισμό, είτε να εισάγουν περιοδικά λόγω μεγαλύτερων αναγκών) ο EuroAsian interconnector εμφανιζόταν σαν ένας εξορθολογισμός μεγάλης κλίμακας – κι ας είχε κόστος κατασκευής 3,5 δισεκατομύρια ευρώ.

Ως εδώ, και με βάση τις δηλώσεις των βιτρινών των εμπλεκόμενων κρατών απ’ το 2012 και μετά, δεν ήταν αυθαίρετο το ότι η ασταμάτητη μηχανή θεώρησε αυτό το project (και όχι τον east med) σοβαρή δουλειά… (Δεν είχε το καλώδιο, βέβαια, 6ο στόλο για προστασία… Όσες / όσοι είστε στις αόρατες πόλεις καταλαβαίνετε…)

(φωτογραφία: Η εθνική μεγαλοπρέπεια του ηλεκτρικού καλωδίου φαίνεται όταν σχεδιαστεί η διαδρομή του πάνω στον χάρτη με τις αοζ της ελληνικής ψυχής.

Ουάου!….)

Κάτω ο EuroAsian!!

Τετάρτη 27 Φλεβάρη. Αμ δε!!! Τους τελευταίους μήνες του 2018 παρακολουθούμε την υπονόμευση αυτού του ευρωπαϊκού (και ευρωπαϊκά χρηματοδοτούμενου) big project – απ’ το ελλαδιστάν. Αρμόδιος είναι ο κυρ Σταθάκης, αλλά προφανώς η απόφαση είναι κυβερνητική (και, εικάζουμε, «εθνική»…).

Τι έκανε (και συνεχίζει να κάνει) το φαιορόζ γκουβέρνο; Αποφάσισε ότι το τμήμα του έργου Κρήτη – ηπειρωτική ελλάδα δεν θα το διαχειριστεί (ως προς την κατασκευή, άρα και όλα τα υπόλοιπα) ο ευρωπαϊκός υπερ-εργολάβος, ο EuroAsian interconnector, αλλά το ελληνικό κράτος αποκλειστικά. Μέσω του αδμηε το φαιορόζ γκουβέρνο έφτιαξε μια θυγατρική, την «Αριάδνη», που με τη σειρά της θα έκανε το κουμάντο (τον διαγωνισμό) για την εργολαβία της κατασκευής. Το 100% της «Αριάδνης» θα το είχε ο αδμηε… Ο EuroAsian interconnector, αν ήθελε, θα μπορούσε να παρακαλέσει για να πάρει ένα μειοψηφικό πακετάκι – και πάντως όχι τόσο ώστε να ελέγχει σε ποιον θα πάει η κατασκευαστική εργολαβία, και σε πόσα χρόνια θα τελειώσει αυτό το θαλάσσιο γεφύρι της Άρτας, με πόσες υπερκοστολογήσεις, κλπ κλπ…

Ξεκίνησε πόλεμος! Ανάμεσα στους ευρωπαίους σχεδιαστές και διαχειριστές του σχεδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης της ανατολικής Μεσογείου, και του ελληνικού υπουργείου ενέργειας… Ενδεικτικά ένα ηλεκτρονικό δημοσίευμα με ημερομηνία 9 Νοέμβρη 2018:

… Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέρριψε εμμέσως πλην σαφώς και την τελευταία προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, που ήταν να γίνουν ξεχωριστοί διαγωνισμοί για τις εργολαβίες κατασκευής του τμήματος αυτού, από τον υπόλοιπο αγωγό, με πρόφαση το επείγον για διασύνδεση της Κρήτης πριν το 2020.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της Διεύθυνσης Ενέργειας, ήταν κατηγορηματική προς τους εκπροσώπους των προσπαθειών για να αναλάβει ξεχωριστά άλλος φορέας (η «Αριάδνη» που συστάθηκε στην Ελλάδα) το τμήμα του αγωγού μεταξύ Κρήτης και ηπειρωτικής Ελλάδας: Αν δεν εντάσσεται στο σχήμα του έργου EuroAsian Interconnector, ξεχάστε τη συγχρηματοδότηση του τμήματος Κρήτης – ηπειρωτικής Ελλάδας του υποθαλάσσιου ηλεκτρικού καλωδίου. Κάτι που θα σήμαινε ότι θα γινόταν πολύ δύσκολη η χρηματοδότηση του τμήματος αυτού του αγωγού, αλλά και ότι θα ανέβαζε σημαντικά το κόστος ηλεκτρισμού για τους καταναλωτές στην Ελλάδα ώστε να γίνει απόσβεση της επένδυσης.  

Μάλιστα, οι Βρυξέλλες υπενθύμισαν στους εκπροσώπους της πρωτοβουλίας για «σπάσιμο» του αγωγού ότι η διασύνδεση Αττική – Κρήτη – Κύπρος είναι ένα έργο που κατατάσσεται ψηλά στις προτεραιότητες της Ε.Ε. για ενεργειακές υποδομές και μπορεί να εξασφαλίσει συγχρηματοδότηση έως και 60% στο συνολικό κόστος του έργου. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι σχεδόν στο ποσοστό αυτό η Ε.Ε. ενέκρινε και τη χρηματοδότηση των υποδομών για αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) με €114 εκατ. στην Κύπρο για σκοπούς ηλεκτροπαραγωγής. Επίσης, σε σχέση με τον EuroAsian Interconnectror, η στήριξη από πλευράς Βρυξελλών βοηθά αισθητά και στην εξασφάλιση χρηματοδότησης με συγκριτικά πολύ ευνοϊκούς όρους, χρηματοδότησης για το υπόλοιπο της συνολικής επένδυσης, μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αλλά και μέσω κονδυλίων από το λεγόμενο πακέτο Γιούνκερ.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, το ύψος της συγχρηματοδότησης από πλευράς Ε.Ε. (μέχρι και 60%) μπορεί να φτάσει τα €600 εκατ. και να απαιτηθεί χρηματοδότηση για ακόμα €300 εκατ. έως €400 με ευνοϊκούς όρους. Για να εξασφαλιστεί τέτοια συγχρηματοδότηση, το έργο θα πρέπει να παραμείνει ως διασυνοριακό, δηλαδή να είναι ενιαίο από το πρώτο μέτρο του ηλεκτρικού καλωδίου μέχρι το τελευταίο, περιλαμβανομένων και των χερσαίων υποδομών υποστήριξης.

Επίσης, οι διαγωνισμοί ανάθεσης του έργου πρέπει να είναι ενιαίοι και να διεξαχθούν υπό την ευθύνη του φορέα υλοποίησης του έργου για το σύνολο του έργου, δηλαδή του EuroAsian Interconnector, όπως ξεκαθάρισε η Ε.Ε. σε ερωτήματα του υπουργείου Ενέργειας της Ελλάδας.

Συγκρατείστε, παρακαλούμε, το γεγονός ότι μέσα στην ευρωχρηματοδότηση του EuroAsian interconnector περιλαμβανόταν και η χρηματοδότηση αποθηκών φυσικού αερίου στη νότια κύπρο… Αυτό ενώ η Λευκωσία έχει υπογράψει (προκαταρκτική) συμφωνία με το Κάιρο για μεταφορά του αερίου απ’ του κοίτασμα “Αφροδίτη” (όταν αρχίσει η άντλησή του…) κατευθείαν στα αιγυπτιακά εργοστάσια υγροποίησης, μέσω υποθαλάσσιου αγωγού…

Σα να λέμε: αυτοί στις Βρυξέλες κοιμούνται; Ή ελπίζουν;

Του έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!

Τετάρτη 27 Φλεβάρη. Αύριο, τέλος του μήνα, τελειώνει η προθεσμία που έβαλε η ε.ε. στον κυρΣταθάκη υπ. ενέργειας να σταματήσει την μεθόδευσή του. Δεν πρόκειται! Η ζαριά έπεσε: ο κυρ Σταθάκης είναι Χανιώτης, και δεν καταλαβαίνει από ευρωπιέσεις: η ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης – κυρίως ελλάδας θα γίνει με εργολαβίες που θα αποφασιστούν αποκλειστικά στην Αθήνα· και όχι στις ανθελληνικές Βρυξέλες… Είναι έργο εθνικό…

Η χθεσινή καθεστωτική “καθημερινή” είχε τα τελευταία νέα απ’ το μέτωπο:

… Ο επίτροπος ενέργειας [σ.σ.: Μικαέλ Αρίας Κανιέτε] κάλεσε με την επιστολή του τον κ. Σταθάκη να αποφασίσει εάν το έργο θα υλοποιηθεί εντός του PCI [σ.σ.: το ευρωπαϊκό project της ευρύτερης ηλεκτρικής διασύνδεσης] ή ως εθνικό, επισημαίνοντας ότι στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει να λάβει υπόψη τις γεωπολιτικές, οικονομικές και ρυθμιστικές συνέπειες. Οι γεωπολιτικές συνέπειες συνδέονται με την ηλεκτρική απομόνωση της κύπρου από την ευρωπαϊκή αγορά ηλεκτρισμού, αφού το κόστος της διασύνδεσης με την Κρήτη ως αυτόνομο έργο κρίνεται μη βιώσιμο….

Αυτά που απορρίπτει έτσι το φαιορόζ γκουβέρνο δεν είναι καθόλου αμελητέα, αν πάρει κανείς σαν μέτρο την εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ρητορική των προηγούμενων χρόνων:

Α) Η ευρωχρηματοδότηση του έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης – στερέας ελλάδας, πάνω απ’ το μισό του κόστους· με εύλογες συνέπειες στη μείωση της τιμής του ρεύματος που θα διανέμεται έτσι·

Β) Το «καλώδιο – θηλεία» στις τουρκικές φιλοδοξίες (αοζ…)·

Γ) Η ηλεκτρική διασύνδεση της νότιας κύπρου με την ευρώπη·

Δ) Η ηλεκτρική διασύνδεση του συμμαχικού ισραήλ με την ευρώπη…

Απέναντι σ’ αυτά τα «μείον» υπάρχει ένα μόνο «συν»: θα δώσουμε εμείς τις πατριωτικές εργολαβίες, εκεί που πρέπει. (Ακόμα κι αν δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη πια η χρηματοδότηση του έργου…). Είναι τόσο ισχυρός ο καπιταλιστικός πατριωτισμός του φαιορόζ γκουβέρνου ώστε να «φτύνει» γεωπολιτικές επενδύσεις (την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου») που παρουσιάστηκαν επί χρόνια σαν εθνικά πολύτιμες; Ή, μήπως, έχουν πάψει να είναι τέτοιες, οπότε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υποχρεώνεται με τα μούτρα κατεβασμένα να συμβιβαστεί, και άρα στο ζύγι απομένουν τα καθαρά εσωτερικά οφέλη, δηλαδή οι εθνικοί εργολάβοι «μαζί μας»;

Αν βάλετε τα πιο πάνω δίπλα στο Sarajevo 135a θα έχετε μια πρώτη (βασική) απάντηση.

Απο εδώ θα επανέλθουμε όταν υπάρχουν νέωτερα…

Κατανόηση

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Στον ίδιο πρώτο κόσμο ζούμε. Πόσοι και πόσοι έχουν τις δουλειές τους τις Παρασκευές – συμπεριλαμβανόμενων των Παρασκευών για την Παλαιστίνη; Ωωωω! Η ιδιωτικοποίηση είναι πολύ βαθιά εδραιωμένη πια. “Δουλειές”; Ας πούμε καλύτερα: τις καβάτζες τους.

Καμμία σχέση με εκεί. Κι όποιος έχει “δουλειές” εδώ δεν μπορεί να επικαλεστεί το εκεί. Ο κόσμος μας παραείναι γνωστός για να μην καταλαβαίνουμε. Κι αν δεν ήταν η συνείδησή μας που το απαγορεύει, το απαγορεύουν αυτοί και αυτές εκεί.

Τα στιγμιότυπα είναι προχθεσινά. Κοίτα να δεις: υπάρχει ακόμα ένα πολύ ανώτερο είδος ανθρώπων… Που δεν οχυρώνεται πίσω από τους αγαπημένους (στον κόσμο μας) κομφορμισμούς… Που το να σε πυροβολούν δεν είναι λόγος για να “κοιτάξεις την δουλειά σου”… (Ίσως γι’ αυτό πρέπει να πεθάνουν… Έχουμε και δουλειές, ε;)

Αυτοί εκεί συνεχίζουν. Το λιγότερο που θα κάνουμε είναι να ενοχλούν εδώ…

 

Η Ναϊλά και η εξέγερση

Την Παρασκευή 22 Φλεβάρη το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει, σε πρώτη προβολή στα μέρη μας, την ταινία της βραζιλιάνας σκηνοθέτιδας Julia Bacha Naila and the uprising.

Είναι η ιστορία της Naila Ayesh στην πρώτη intifada των παλαιστινίων· είναι χιλιάδες ιστορίες παλαιστίνιων γυναικών σ’ εκείνη την εξέγερση· είναι η ιστορία της παλαιστινιακής αντίστασης σαν πράξεις γένους θηλυκού…

(Για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων η ταινία δεν θα ανέβει στο διαδίκτυο).

Κτήνη πατριωτικά (στη μόνη αληθινή δημοκρατία της μέσης Ανατολής, όσο πιάνει το μάτι…)

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Στις 8 του περασμένου Γενάρη ισραηλινοί στρατιώτες συνέλαβαν δύο παλαιστίνιους, πατέρα και 15χρονο γυιό, στο χωριό Abu Shukheidim, στη δυτική Όχθη. Ήταν «ύποπτοι» – ποιος παλαιστίνιος δεν είναι;

Τους έδεσαν τα μάτια και τα χέρια και άρχισαν το ξύλο. Κλωτσιές, μπουνιές, κτυπήματα με τα όπλα τους. Στο κεφάλι, στο στομάχι, στα πλευρά, στα γεννητικά όργανα… Για ώρα. Ένας απ’ τις τιμημένες «ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις» βιντεοσκοπούσε το «πάρτυ» τους. Πολλοί θα ήθελαν να το φχαριστηθούν, έστω από δεύτερο χέρι.

Στις 17 Φλεβάρη η anchorwoman Oshrat Kotler, του ισραηλινού καναλιού channel 13 (αναγνωρισμένη μηντιακή περσόνα δηλαδή…), εκδήλωσε την δυσφορία της για το περιστατικό:

Στέλνουν παιδιά στο στρατό, στις territories, και γυρίζουν πίσω ανθρώπινα κτήνη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κατοχής.

Τι ήταν να τολμήσει τέτοια κουβέντα; Απ’ τον πρωθυπουργό Netanyahou μέχρι την μαζική φασιστική κοινωνική βάση του ισραηλινού καθεστώτος οι απειλές ήταν τέτοιες που οι εργοδότες της προσέλαβαν μπράβους για να την προστατεύουν.

Φυσικά δεν θα την γλυτώσει έτσι. Κλήθηκε σε απολογία απ’ τις «αρχές media» του απαρτχάιντ καθεστώτος («ανεξάρτητες» υποθέτουμε) και κινδυνεύει να κατηγορηθεί για δυσφήμιση του στρατού και του κράτους. (Για «αρνητική διάθεση» που λέει και το εσθονικό καθεστώς…) Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μεγαλύτερο έγκλημα και απ’ τον χαρακτηρισμό «ανθρώπινα κτήνη» θεωρείται στο ισραήλ το ότι μίλησε για «κατοχή»… Η λέξη τείνει να απαγορευτεί, δημοκρατικά πάντα… Κι αν αυτό γίνει, τότε ο μιλιταριστικός σαδισμός και η βαρβαρότητα του ισραηλινού στρατού μπορούν να «δικαιολογηθούν» ευκολότερα. Τα «ανθρώπινα κτήνη» προστατεύουν το κράτος· και καλά κάνουν που είναι τέτοια… Τι θέλετε δηλαδή;

Μπορούν να την κατηγορήσουν ακόμα και για αντι-σημιτισμό – τόσα λεφτά έχουν πέσει στο project. Ή, το άλλο κόλπο: σαν εβραία που μισεί τον εαυτό της…

Ιδεολογικός πόλεμος

Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Προφανώς το ξέρουμε: ένα απ’ τα βασικά καθήκοντα κάθε κράτους είναι να προστατεύει τον εαυτό του από οποιαδήποτε κριτική, παράγοντας την ανάλογη εθνικιστική ιδεολογία / ασπίδα, και επιβάλλοντάς την στους υπηκόους του. Ο εθνικισμός είναι ευρωπαϊκή εφεύρεση του 19ου αιώνα, και έχει αποδείξει πόσο αίμα (των Άλλων) απαιτεί για να κρατιέται ακμαίος.

Το ζήτημα αποκτάει άλλη σημασία όταν ένα κράτος απ’ την μια είναι φασιστικό, εγκληματικό, κράτος απαρτχάιντ· και απ’ την άλλη κάνει εξαγωγή του εθνικισμού του, συσκευασμένο σαν το αντίθετο.

Ο λόγος για το φασιστικό πρωτοκοσμικό κράτος του Τελ Αβίβ και τους ακροδεξιούς συμμάχους του στον πρώτο κόσμο. Ο λόγος για την θηριώδη αντιστροφή της έννοιας του αντισημιτισμού. Ενώ αυτός χαρακτηρίζει τους φασίστες, οι υπηρεσίες του Τελ Αβίβ και οι πολλοί, δυνατοί και φραγκάτοι λακέδες τους προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την κατηγορία του “αντι-σημίτη” εναντίον εκείνων που υποστηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτά είναι γνωστά.

Το σχέδιο της μεταμοντέρνας αντιστροφής είναι σχετικά καινούργιο: απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά. Έχουμε αναφερθεί στις αιτίες που το γέννησαν, θα το ξανακάνουμε όσες φορές χρειαστεί. Προς το παρόν όμως δείτε την παραδοχή της προβοκατόρικης εκστρατείας χειραγώγησης, από χείλη που ξέρουν πολύ καλά. “Απ’ τα μέσα”.

Η συνέντευξη της οποίας παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα σύντομο απόσπασμα δόθηκε το 2013, στο «democracy now». Για εκείνες / εκείνους που δεν τόχουν με τα αγγλικά τους, ακολουθεί η μετάφραση των όσων λέγονται.

Amy Goodman (δημοσιογράφος):

Συχνά, όταν εκδηλώνεται μια διαφωνία στις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον των πολιτικών της Ισραηλινής κυβέρνησης, αυτοί οι άνθρωποι εδώ χαρακτηρίζονται αντι-σημίτες. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό σαν Ισραηλινή Εβραία;

Shulamit Aloni (βουλευτής απ’ το 1964, υπουργός παιδείας στο Τελ Αβίβ 1992 – 1993, επικεφαλής του μικρού κεντροαριστερού κόμματος Maretz ως το 1996):

Είναι ένα κόλπο, το χρησιμοποιούμε συνέχεια. Αν κάποιος απ’ την Ευρώπη κάνει κριτική στο Ισραήλ, τότε βάζουμε μπροστά το Ολοκαύτωμα. Όταν σ’ αυτήν εδώ τη χώρα ο κόσμος κάνει κριτική στο Ισραήλ, τότε είναι αντι-σημίτες. Και η οργάνωση είναι δυνατή, και έχει πολλά λεφτά, και οι δεσμοί ανάμεσα στο Ισραήλ και τις οργανώσεις των Αμερικάνων Εβραίων είναι πολύ ισχυροί, και είναι πολύ δυνατοί σ’ αυτήν εδώ την χώρα, όπως ξέρεις. Και έχουν δύναμη, κάτι που είναι Ο.Κ. Είναι ταλαντούχοι άνθρωποι και έχουν δύναμη και λεφτά, και μήντια και άλλα πράγματα, και η διάθεσή τους είναι «το Ισραήλ είναι η χώρα μου, είτε είναι σωστή είτε όχι», η ταυτότητά τους. Και δεν έχουν διάθεση να ακούνε κριτικές.

Και είναι πολύ εύκολο να ενοχοποιήσεις ανθρώπους που κάνουν κριτική σε συγκεκριμένες ενέργειες της Ισραηλινής κυβέρνησης σαν αντι-σημίτες, και να βάζεις μπροστά το Ολοκαύτωμα, και όσα υπέφεραν οι Εβραίοι, κι αυτά να δικαιολογούν οτιδήποτε κάνουμε στους Παλαιστίνιους.

Βρώμικες δουλειές

Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Όποιος χρησιμοποιεί ένα ιδεολογικό θεώρημα σαν ασπίδα προστασίας έχει κάθε συμφέρον να παράξει τις (υποτιθέμενες) αποδείξεις της ορθότητας αυτού του θεωρήματος. Όταν το ιδεολογικό θεώρημα της προστασίας του δυτικού (κατ’ αρχήν του αμερικανικού) ιμπεριαλισμού ήταν “η προστασία απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία”, αυτήν την “ισλαμική τρομοκρατία” τα δυτικά κράτη, με επικεφαλής την Ουάσιγκτον, είχαν κάθε συμφέρον να την παράγουν, να την οργανώνουν, να την κατευθύνουν… Ακόμα και να την βάλουν να “δουλέψει” εναντίον των ίδιων των δικών τους υπηκόων, στην δική τους επικράτεια, σε επιλεγμένες στιγμές…

Όταν το ιδεολογικό θεώρημα της αυτοπροστασίας του ελληνικού πολιτικο-προσοδικού μοντέλου, μέσα στη διαχείριση της κρίσης, ήταν “οι ξένοι μας μισούν”, έπρεπε να παράγονται περιστατικά που να αποδεικνύουν την “αλήθεια” του. Έπρεπε, δηλαδή, να παράγονται οι εθνικά / εθνικιστικά χρήσιμες παρερμηνείες και διαστρεβλώσεις, για να ταΐζουν τον εθνικά κρίσιμο πολιτικό προσοδισμό και την εθνική / διαταξική ενότητα με την βεβαιότητα του θύματος.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει με το κρατικό ιδεολογικό θεώρημα του “αντισημιτισμού”. Εφόσον το Τελ Αβίβ σαν κράτος, κεφάλαιο, στρατός, αστυνομία, επιχειρήσεις, ιδεολογικοί μηχανισμοί αυτονομιμοποιείται σαν “η ασπίδα απέναντι στον αντισημιτισμό”, χρειάζεται οπωσδήποτε και διαρκώς “αντισημιτισμό” για να δουλεύουν οι ιδεολογικές του ασπίδες – για να αντιστρέφει την πραγματικότητα και από θύτης ενός μαζικού εγκλήματος να μοστράρεται σαν θύμα. Η αντιστροφή, το να αποδίδεται δηλαδή φασιστορατσισμός στην “απ’ τα αριστέρα” υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης, υπηρετεί και αυτήν την υπαρξιακή ανάγκη ενός φασιστικού κράτους· όχι, όμως, ικανοποιητικά. Χρειάζεται επιπλέον η μεθοδευμένη παραγωγή του ακροδεξιού ρατσισμού / αντισημιτισμού. Όπως ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” χρειαζόταν (και συνεχίζει ακόμα) την μεθοδευμένη παραγωγή του “τζιχαντισμού”.

Ο Ariel Sharon είναι (ήταν) εμβληματική φιγούρα στη στρατιωτική και πολιτική ιστορία του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους. Αξιωματικός του στρατού απ’ την πρώτη ημέρα της επίσημης δημιουργίας του (το 1948), απόστρατος στρατηγός, αρχηγός του δεξιού κόμματος Likud απ’ το 2000, υπουργός σε διάφορα πόστα απ’ το 1977 ως το 1992 και από το 1996 ως το 1999, πρωθυπουργός απ’ το 2001 ως το 2006, είναι μία απ’ τις λίγες αξιόπιστες «φωνές» του ισραηλινού καθεστώτος. Να λοιπόν την είπε (μεταξύ πολλών άλλων ανατριχιαστικών…) σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Άμοζ Οζ στις 17 Δεκέμβρη του 1982, όταν ήταν υπουργός άμυνας:

… Ο Leibowitz [σ.σ.: ο Yeshayahu Leibowitz είναι μία απ’ τις κορυφαίες μορφές της εβραϊκής διανόησης, αντίθετος στην ύπαρξη θρησκευτικών κρατών και σφοδρός πολέμιος της δημιουργίας του ισραηλινού κράτους] έχει δίκιο, είμαστε ιουδαιο-ναζί, και γιατί όχι;… Ακόμη και σήμερα είμαι έτοιμος να γίνω εθελοντής για να κάνω τη βρώμικη δουλειά για το Ισραήλ, να σκοτώσω όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, να τους εξορίσω, να τους διώξω και να τους κάψω, να κάνω τους πάντες να μας μισούν, να τραβήξω το χαλί κάτω απ’ τα πόδια των εβραίων της διασποράς, ώστε να αναγκαστούν να τρέξουν σ’ εμάς κλαίγοντας. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τιναχτούν στον αέρα μία ή δύο συναγωγές εδώ ή εκεί, αυτό δεν με ενδιαφέρει…

… Εκείνο που δεν καταλαβαίνετε είναι ότι η βρώμικη δουλειά του σιωνισμού δεν τέλειωσε ακόμα. Κάθε άλλο…. Είμαι ευχαριστημένος λοιπόν που αυτός ο μισός πόλεμος στον Λίβανο φόβισε τους εβραίους. Να φοβηθούν, να υποφέρουν. Θα πρέπει να τρέξουν να έρθουν στο σπίτι τους… Ώστε είμαι λοιπόν αντισημίτης; Πολύ ωραία…

… Γράψε αν θες ότι είμαι ντροπή για την ανθρωπότητα, δεν με νοιάζει, το αντίθετο. Ας κάνουμε μια συμφωνία. Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να διώξω τους άραβες από εδώ, θα κάνω ό,τι μπορώ για να αυξήσω τον αντισημιτισμό, και εσείς θα γράφετε ποιήματα και δοκίμια για την αθλιότητα των αράβων και θα ετοιμάζεσθε να απορροφήσετε τους εβραίους που εγώ θα υποχρεώσω να έρθουν σ’ αυτή τη χώρα…

Όχι μόνο ένας Ariel Sharon αλλά και κάθε συνεπής υπηρέτης του ισραηλινού κράτους, «θα έκανε ότι μπορεί για να αυξήσει τον αντισημιτισμό» – και το κάνουν πολλοί, σταθερά και συστηματικά. Ο αντισημιτισμός στον πρώτο κόσμο είναι απόλυτα απαραίτητος στο ισραηλινό φασιστικό κράτος: έχει δημογραφικό πρόβλημα και θέλει να εκβιάσει τα εκατομμύρια των εβραίων της διασποράς «να τρέξουν κλαίγοντας να κρυφτούν» κάτω απ’ τις φτερούγες του…

Είναι απαραίτητος στην υπαρκτή μορφή του (απ’ τους φασίστες), και γι’ αυτό τους πριμοδοτεί… Και επειδή αυτός ο φασιστικός πρωτοκοσμικός αντισημιτισμός, παρά τις ελπίδες του Sharon («δεν με ενδιαφέρει αν τιναχτούν στον αέρα μία ή δύο συναγωγές»…) δεν αρκεί, φτιάχνουν οι υπηρεσίες του Τελ Αβίβ και οι λακέδες του εκείνο που αναγνωρίζει η Shulamit Aloni: μια αντεστραμμένη εκδοχή, για να προστατέψουν τουλάχιστον το …σκοτώνω όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, τους εξορίζω, τους διώχνω και τους καίω…

Εγκληματικές συμμορίες

Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Η σφικτή ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, συμμαχία σταθερά στρατιωτική (αλλά και “τεχνοεπιστημονική”, και “τουριστική”, και “golden visa”, και “μηντιακή”, και “επιχειρηματική”…), η συμμαχία στην οποία το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βοηθάει στην εκπαίδευση της ισραηλινής αεροπορίας ώστε να … σκοτώνει όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, να τους διώχνει και να τους καίει… επιβάλλει συγκεκριμένα καθήκοντα σε όποιαν / όποιον αυτοχαρακτηρίζεται σαν αντι-. Ενάντια στο κράτος, στο κεφάλαιο, στον στρατό, στον μιλιταρισμό, στην πατριαρχία, στον ρατσισμό, στον φασισμό. Τα περιθώρια του στυλ «μα…», «μου…», «δεν ξέρω…» είναι σκέτη συνενοχή. Δεν πρέπει να τα ανεχόμαστε.

Όμως δεν είναι μόνο αυτή η επείγουσα και κρίσμη διάσταση του ζητήματος. Ούτε το γεγονός ότι η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης είναι οργανικό στοιχείο της κινηματικής ανταγωνιστικής ιστορίας σ’ όλο τον πρώτο κόσμο, ήδη απ’ την δεκαετία του ’60. Υπάρχει κάτι καινούργιο, στρατηγικής σημασίας: ο ιδεολογικός πόλεμος, σαν τέτοιος. Η αντιστροφή των λέξεων, των εννοιών, η στρατιωτικοποίησή τους για λογαριασμό των αφεντικών, η μεταστροφή τους εναντίον μας, εναντίον της σύνθεσης και της εσωτερικής αλληλεγγύης της σύγχρονης παγκόσμιας εργατικής τάξης. Με άλλα λόγια η αποικιοποίηση / διατροφή της ανταγωνιστικής ιστορίας- ακόμα και της γλώσσας.

Την ξέρουμε καλά αυτήν την επιχείρηση αντιστροφής και στα μέρη μας. Τόσο απ’ την «κορυφή», το γκουβέρνο, όσο και απ’ «τα κάτω» – απ’ τους φασίστες, οργανωμένους ή όχι. Ρατσιστές – λένε αυτοί οι τελευταίοι – είναι εκείνοι που υπερασπίζονται τους μετανάστες αντί για τους έλληνες… Είναι «ρατσιστές κατά των ελλήνων»…

Είναι γελοίο – αλλά δουλεύει μέσα στα μικροαστικά σκατά. Όπως γελοία είναι η κατηγορία του «αντισημιτισμού» εναντίον των ξεκάθαρα αντιρατσιστών και αντιφασιστών – δουλεύει όμως κι αυτή μέσα στα ίδια μικροαστικά σκατά. Εκείνοι που έχουν σχεδιάσει αυτές τις αντιστροφές δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν σε τι στηρίζονται, όπως επίσης ξέρουν ότι χρειάζονται σταθερές και μεγάλες δόσεις χειραγώγησης για να κάνουν τις «αντιστροφές» μια νέα κανονικότητα της συνειδησιακής υποδούλωσης.

Άλλο παράδειγμα ιδεολογικής αντιστροφής: η μικροαστική σαπίλα του πρώτου κόσμου, οι φασίστες, οι εθνικιστές, οι ρατσιστές, ανακηρύχτηκαν μηντιακά / προπαγανδιστικά «αντισυστημικοί»! Τα κόπρανα του συστήματος βαφτίστηκαν εχθροί του!!! Προφανής ο στόχος της αντιστροφής: να ακυρωθούν / βραχυκυκλωθούν / προβοκαριστούν οι εν δυνάμει πραγματικές αντισυστημικές (δηλαδή: αντικαπιταλιστικές / αντικρατικές) δυνατότητες της τάξης μας.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που απαιτεί η Ιστορία (με κεφαλαίο το γιώτα) απ’ τις συνειδήσεις μας; Να αναγνωρίσουμε την Παλαιστίνη και την παλαιστινιακή αντίσταση σαν ένα απ’ τα βασικά σημεία / ζητήματα σύγκρουσης. Σύγκρουσης πολιτικής, σύγκρουσης ηθικής, σύγκρουσης ιδεολογικής, με τα αφεντικά και την κυριαρχία τους. Στην Παλαιστίνη συμπυκνώνονται εκρηκτικά, βίαια, αιματηρά πολλά απ’ όσα συμβαίνουν «διάσπαρτα» σε διάφορα επιμέρους «μέτωπα»: στο μέτωπο του ρατσισμού· στο μέτωπο του ιμπεριαλισμού· στο μέτωπο του νεοκρατισμού και του μιλιταρισμού… Η Παλαιστίνη είναι τόπος, είναι εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, είναι ιστορία 70 χρόνων.

Όμως είναι πια και κάτι επιπλέον, κάτι σύγχρονο, απόλυτα μέσα στον 21ου αιώνα: είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο θεαματικό κυριαρχικό, χειραγωγικό δόγμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» (δηλαδή των αέναων και υπόδουλων φαντασιώσεων), στις «επαυξήσεις» και στα “virtual” και στην υλικότητα των σωμάτων και των σκέψεων που πολεμούν, που ματώνουν για την απελευθέρωσή τους. Η σύγκρουση ανάμεσα στον κόσμο των drones και των avatars, τον κόσμο του ιμπεριαλιστικού θανάτου και της εικονικής καπιταλιστικής ζωής απ’ την μια, τον κόσμο της νέας κανονικότητας της ψηφιακής μεσολάβησης· και τον κόσμο που έχει ακόμα σάρκα, αίμα, αισθήματα, αξιοπρέπεια, και πολεμάει για να ζήσει η μια γενιά μετά την άλλη – με πέτρες, με αλληλεγγύη, με αντιφάσεις, με εφευρετικότητα…