Tag: εξωτερική πολιτική

What for?

Παρασκευή 9 Αυγούστου. Φυσικό αέριο δεν έχει… Πετρέλαιο όχι ακόμα, και ευχόμαστε ολόψυχα τα κινήματα βάσης να κάνουν το καλύτερό τους και να κοπεί ο “πετροβήχας” που ακούγεται εδώ κι εκεί… Από αγωγούς; Ένας όλος κι όλος, κι αυτός υπο κατασκευήν (ο TAP…). Από που ως που, λοιπόν, το ελλαδιστάν το παίζει “hub” ενεργειακό και security της “ενεργειακής ασφάλειας” στην ανατολική Μεσόγειο;

Όσο περνάει ο καιρός και τα δεδομένα του 4ου παγκόσμιου πολέμου συγκεντρώνονται και στη Μεσόγειο, τόσο πιο καθαρό γίνεται στην ασταμάτητη μηχανή ότι το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος χρησιμοποιεί το “φυσικό αέριο” και την “ενέργεια” με γεωγραφικούς προσδιορισμούς σαν προπέτασμα καπνού, για εσωτερική χρήση. Για να κρύψει ιμπεριαλιστικούς / μιλιταριστικούς σχεδιασμούς…

Είναι γεγονός ότι η “διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση” και η διαχείρισή της α λα ελληνικά κατέστεψε το ιμπεριαλιστικό κόλπο banks που δουλευόταν απ’ τα μέσα των ’90s σε μια ευρύτερη ζώνη, απ’ τα βαλκάνια ως τον “μετασοβιετικό χώρο” και την μέση Ανατολή. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους που δοκιμάστηκε η ιμπεριαλιστική επιρροή χωρίς τανκς. Και τέλειωσε μάλλον γρήγορα. Κάποιοι έβγαλαν πολλά. Ωστόσο το brand name greece δεν λέει πια σπουδαία πράγματα από χρηματοπιστωτική άποψη. Για την ακρίβεια δεν λέει τίποτα.

Με τα βαλκανια να έχουν δορυφοριοποιηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γύρω από “μεγαλύτερες δυνάμεις” και την Μόσχα να έχει ανακτήσει τον έλεγχο του “μετασοβιετικού χώρου” στον Καύκασο, και επιπλέον με την Άγκυρα να είναι πια “περιφερειακή υπερδύναμη”, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει ριχτεί σε μια τυχοδιωκτική έως τυφλή προσπάθεια γεωπολιτικής αναβάθμισής του μέσω των ηπα και του ισραήλ. Πιάστηκε απ’ το νοτιοκυπριακό γκάζι όπως ο πνιγμένος πιάνεται απ’ τα μαλλιά του κι άρχισε να το πουλάει πριν καν το δει, όχι σαν υλικό αλλά σαν ιδεολογία: το ελλαδιστάν θα αναβαθμιστεί γεωπολιτικά διεθνώς, επειδή απ’ την επικράτειά του να περνάνε οι σωλήνες της ευρώπης… Κλασσική προσπάθεια απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων, συνεπής με την ιστορία του νέου ελληνικού κράτους…

Αλλά το είδωλο έχει ζαρώσει, και πουλάει μόνο στην εσωτερική αγορά. Πίσω απ’ τις παχιές αερολογίες, αν ψάξει κανείς τα πραγματικά δεδομένα, το μόνο υπαρκτό, ο σκληρός πυρήνας, είναι οι αμερικανικές και οι ισραηλινές στρατιωτικές υποδομές. Με αντάλλαγμα “τουρισμό”, πολιτιστικές ανταλλαγές και επιλεγμένες μερίδες τεχνολογικών “παροχών”. Χάρη στις άοκνες προσπάθειες των φαιορόζ (που φαίνονται να συνεχίζουν οι ρημαδοκούληδες, θα το δούμε όμως αυτό…) το ελλαδιστάν μοιάζει να εξελίσσεται σ’ ένα “φυλάκιο” του άξονα, που κοιτάει όχι μόνο προς την μέση Ανατολή αλλά και προς την κεντρική και δυτική ευρώπη…

Θα έκανες βουτιά σε δροσερό γκάζι;

Παρασκευή 9 Αυγούστου. …Η Αίγυπτος υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 2018 μια συμφωνία με την Κύπρο για την σύνδεση του κοιτάσματος “Αφροδίτη” με τις εγκαταστάσεις υγροποίησης στο Idku και στη Damietta. Το κυπριακό αέριο θα φτάνει στην Αίγυπτο με υποθαλάσσιο αγωγό για να υγροποιηθεί και να επανεξαχθεί. Επίσης αέριο αξίας 15 δισ. δολαρίων από τα ισραηλινά κοιτάσματα “Tamar” και “Leviathan” θα προωθηθεί στην Αίγυπτο σαν μέρος της δεκαετούς συμφωνίας μεταξύ της ισραηλινής Delek Drilling και του αιγυπτιακού ομίλου Dolphinus…

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η αιγυπτιακή καθεστωτική al ahram στις 25 Γενάρη 2019, αναφερόμενη στη συνάντηση του “gas forum” της ανατολικής Μεσογείου – με την κάπως περίεργη σύνθεση. Τότε, βέβαια, είχαμε φαιορόζ γκουβέρνο, οπότε και το gas forum ήταν αόρατο…

Ο αγωγός νότιας κύπρου – αιγύπτου θα έπρεπε να είναι έτοιμος ως το 2020… Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας (19/9/18) τίποτα δεν κουνιέται σχετικά. Υποτίθεται ότι η εξόρυξη απ’ το κοίτασμα “Αφροδίτη” είναι να αρχίσει το 2023… Δεν βιαζόμαστε όμως! Δεν θα πεθάνει δα ο καπιταλισμός από ενεργειακή ασιτία… Σε τελευταία ανάλυση δεν έχουν σημασία τα μεγάλα έργα. Σημασία έχει και η εθνική ιδεολογία. Το πως κρύβεται ο κάθε ιμπεριαλισμός…

Κατά τα άλλα υπάρχουν μερικές θανάσιμες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, αν η τουρκική επικράτεια είναι εκτός λογαριασμού, ο επόμενος πιο λογικός τρόπος για να πουληθεί το νοτιοκυπριακό γκάζι είναι να υγροποιηθεί στην αίγυπτο. Ενώ η πιο φτηνή λύση είναι πάντα η διάθεσή του μέσω τουρκικού εδάφους, ο αγωγός ως το κοντινότερο αιγυπτιακό υγροποιητήριο στοιχίζει 1 δισ. δολάρια. Η “λύση” της υγροποίησης συμφέρει τους έλληνες εφοπλιστές – αλλά ποιός θα βάλει το 1 δισ. που, σαν “επένδυση”, θα χρειάζεται απόσβεση, άρα θα ανεβάσει την τιμή του νοτιοκυπριακού γκαζιού, κάνοντάς το μη ανταγωνιστικό στη διεθνή αγορά;

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα: η αίγυπτος μπορεί να υγροποιεί και να πουλάει το δικό της γκάζι, ενώ το ισραηλινό μπορεί να πηγαίνει στην αίγυπτο ακολουθώντας ανάποδα έναν αγωγό μέσω του οποίου ως πρόσφατα το Κάιρο πούλαγε γκάζι στο Τελ Αβίβ. Ας πούμε “μηδέν νέα επένδυση”. Μάνι μάνι, λοιπόν, δεν υπάρχει κανάς διεθνής νταλκάς για το νοτιοκυπριακό αέριο…

Ύστερα υπάρχει και το θέμα “ιταλία”. Το φάντασμα του θρυλικού east med θέλει οπωσδήποτε και την Ρώμη στο κόλπο. Αλλά ο ιταλικός καπιταλισμός δεν πεθαίνει. Συμμετέχει στο “gas forum” όχι για την μεγάλη και ανεφάρμοστη ιδέα του east med, αλλά επειδή α) η ιταλική eni μαζί με την ισπανική naturgy έχουν το 50% της αιγυπτιακής εγκατάστασης υγροποίησης στη Damietta, και β) επειδή τα φορτία υγροποιημένου γκαζιού θα ξεφορτώνονται σε ιταλικά λιμάνια…

Με δυο λόγια, λαμβάνοντας υπόψη και την όποια αβεβαιότητα, η γεωγραφία της “αξιοποίησης” του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου δεν έχει καμμία (ή έχει ελάχιστη) σχέση με την ελληνική επικράτεια…

(φωτογραφία: η ιταλική επικράτεια είναι ήδη hub αερίου…)

Συνεργασίες όλο ασφάλεια και σταθερότητα…

Παρασκευή 9 Αυγούστου. …Ο Gamal al-Qalyubi, καθηγητής μηχανικής ενέργειας και πετρελαίου στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καίρου, είπε σε τηλεοπτική του δήλωση στις 15 Γενάρη ότι το gas forum σκοπεύει να εμποδίσει το όνειρο της Άγκυρας να γίνει περιφερειακή πηγή ενέργειας , συγκεντρώνοντας και επανεξάγοντας φυσικό αέριο μέσω του αγωγού ΤΑΝΑP, από το Αζερμπαιτζάν μέσω Ανατολίας στην Ευρώπη. Αυτό επιπλέον του turksream που θα μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω Τουρκίας προς την ανατολική και νότια Ευρώπη. Αυτός ο τελευταίος θα είναι έτοιμος να λειτουργήσει στο τέλος του χρόνου…  (από το προηγούμενο άρθρο).

Τα πράγματα είναι απλά. Από το ανατολικομεσογειακό gas forum λείπουν η Άγκυρα, η Βηρυττός και η Δαμασκός (είναι, όμως, πηγή αισοδοξίας το ότι συμμετέχει η…. “παλαιστινιακή αρχή”!!!!). Το τετράγωνο του διαβόλου (Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ, Κάιρο) μπορεί να ονειρεύεται ότι θα συγκρατήσει την Άγκυρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για όνειρο-μπουρμπουλήθρα. Αν τα τουρκικά γεωτρύπανα κτυπήσουν γκάζι, τότε κάπου δίπλα τους θα βρίσκεται η ρωσική gazprom. Μόνη της, ή παρέα με την γαλλική total – γιατί όχι; Συνεργάζονται κι αλλού…

Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είναι σαφείς και γνωστοί. Αν, όμως, η ιδέα είναι ότι “θα φωνάξουμε τον σερίφη να καθαρίσει για πάρτη μας” τότε, πολύ απλά, θα σκάσουν πολλοί σερίφηδες. Κι όποιος πυροβολεί γρηγορότερα…

Μένει να δούμε (και να νοιώσουμε στο πετσί μας) όχι μόνο την ένταση αλλά και την αδιαλλαξία αυτών των ανταγωνισμών.

Οι κατάλληλοι άνθρωποι….

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Δικό τους είναι το μαγαζί, ό,τι θέλουν το κάνουν. Ωστόσο το γεγονός ότι ο νέος εθνικός αρχιασφαλίτης (διοικητής της ευπ…) είναι α) πρώην στέλεχος της group4 και, β) με άκρες στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον, ότι τέτοια είναι λοιπόν τα προσόντα του, αυτό θα πρέπει να σημειωθεί.

Οι ανταγωνιστές του στην αρένα των ιδιωτικών εταιρειών security, που τον ξέρουν καλύτερα, «έδωσαν» ήδη έναν λεκέ στο κουστούμι του: μια καταδίκη· μικρή μεν αλλά καταδίκη. Δεν έχει, σα να λέμε, το προσόν του «πρότερου σύννομου βίου»… Και οι «υπηρεσίες» είναι ένας λαβύρινθος από κυκλώματα, φράξιες, κλαν, κλπ, που έχουν τις δουλειές τους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και δεν χαίρονται με τους άσχετους που κάθονται καπέλο.

Αλλά είναι και οι διεθνείς «άκρες» – πρώτης γραμμής… Τι μπορεί να πει γι’ αυτές μια εργατική ασταμάτητη μηχανή εκτός απο το ότι ακονίζει την περιέργειά της; Ίσως ο ρημαδοΚούλης αποδειχθεί περισσότερο «ρημαδο» απ’ ότι του φαίνεται…

Γιατί όχι στον «ηλεκτρικό east med»;

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Αν έχετε ακούσει για τον θρυλικό αγωγό φυσικού αερίου “east med” που, κατά την ελληνική (και ισραηλινή) προπαγάνδα θα σπάσει όλα τα ρεκόρ κατασκευής για να μεταφέρει φυσικό αέριο απ’ την ανατολική Μεσόγειο μέχρι και την ιταλία (η οποία δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται…) σίγουρα δεν έχετε ακούσει για τον καθόλου θρυλικό “euroasia interconnector». Πρόκειται για ένα project ηλεκτρικής διασύνδεσης (μέσω υποθαλάσσιων καλωδίων) του ισραήλ, της κύπρου και του ελλαδιστάν· στα μέρη μας ειδικά της Κρήτης με την Αττική.

Σε αντίθεση με τον φανταστικό «αέριο» east med, ο euroasia interconnector είναι ένα πραγματικό έργο, ενταγμένο εδώ και καιρό στους προγραμματισμούς και τις χρηματοδοτήσεις της ε.ε. Πιθανότατα να είναι έκφραση της προσπάθειας της ε.ε. να αποκτήσει λόγο στην ανατολική Μεσόγειο… Κι όμως: το ελληνικό κράτος, τόσο με τους πρώην (φαιορόζ) όσο και με την τωρινή Κουλοδεξιά απορρίπτει την ένταξη του τμήματος «Κρήτη – Αττική» σ’ αυτό το ευρωπαϊκής χρηματοδότησης project, και προτιμάει να γίνει χωριστά, άμεσα – και με κατασκευαστικό διαγωνισμό α λα ελληνικά. Έχει έρθει μάλιστα σε σύγκρουση (το ελληνικό κράτος) με τον ευρωπαίο ανάδοχο, με όχι και τον κομψότερο των τρόπων, μιας και αχρηστεύει το σύνολο του project… Τι συμβαίνει εδώ;

Αν δει κανείς τους σχετικούς χάρτες, η διαδρομή των ηλεκτρικών καλωδίων είναι σχεδόν η ίδια με την διαδρομή που θα ακολουθούσε, αν φτιαχνόταν ποτέ, ο east med. Συνεπώς ο «euroasia interconnector» θα μπορούσε να παίξει τον ίδιο ρόλο που στην ελληνική εθνική φαντασία προοριζόταν για τον αγωγό: να επιβεβαιώσει ότι η Άγκυρα δεν έχει αοζ στη Μεσόγειο…

Αλλά όχι! Το ελληνικό κράτος (διακομματικά, το επαναλαμβάνουμε) λέει ότι η ηλεκτρική διασύνδεση «Κρήτης – Αττικής» είναι επείγουσα, δεν μπορεί να περιμένει τον διεθνικό interconnector, και θα γίνει α λα ελληνικά. Παρότι το ευρωπαϊκό έργο έχει και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

Αν και η πρώτη λογική σκέψη θα ήταν ότι εδώ υπάρχει ζήτημα εργολαβιών, και ότι ο διεθνής ανάδοχος δεν θα ευνοούσε έλληνες εργολάβους ούτε για το τμήμα Κρήτη – Αττική (μιας και σίγουρα υπάρχουν άλλοι εις τα ευρώπας με μεγαλύτερη εμπειρία), δεν μοιάζει αρκετή. Ειδικά αν η υποθαλάσσια διέλευση του «euroasia interconnector» είχε «εθνικά οφέλη» (όχι τουρκική αοζ, κλπ.) Φαίνεται όμως ότι στην Αθήνα το παραδέχονται σιωπηλά πως το παραμυθάκι τους έχει τελειώσει. Και ότι ο intervonnector, όταν αρχίσει να κατασκευάζεται, θα αναγνωρίσει και τουρκική αοζ – αφού θα περνάει απ’ αυτήν. Δεν το λένε δυνατά, για να μην χαλάσει η εθνικιστική αφήγηση… Λένε «ντάξει μωρέ, αλλά βιαζόμαστε». Δηλαδή, αφού «γιοκ εθνικά οφέλη» στην ανατολική Μεσόγειο, ας πάει και το παλιάμπελο: «θα φτιάξουμε μόνοι μας το Κρήτη – Αττική» (πιθανόν με ένταξη του έργου στα εσπα).

Υπάρχει, βέβαια, ένα θέμα. Αν αυτή η καθαρά ελληνική ηλεκτρική διασύνδεση γίνει χωριστά, το υπόλοιπο project συρρικώνεται δραματικά, και απομένει μόνο η ηλεκτρική σύνδεση της νότιας κύπρου με το ισραήλ. Αυτό θα μπορούσε να είναι έως και πολυτέλεια.

Εντάξει. Αλλά να πεθάνουν της πείνας οι έλληνες εργολάβοι για χάρη ενός εθνικού φαντάσματος;

(φωτογραφία: Ο χάρτης είναι από νοτιοκυπριακό site, και είναι «εθνικά υπερήφανος» για την μοιρασιά των αοζ. Είναι η μονοτονία της εθνικής γραμμής… Στο κάτω μέρος όμως, με ψιλά γράμματα που δεν μπορείτε να διαβάσετε, γράφει: Cable route subject to change. Some EEZ are yet to be agreed…

Αυτό ακριβώς: «μερικές αοζ δεν έχουν συμφωνηθεί ακόμα»… Αλί και τρισαλί – που θάλεγε η θεία Λίτσα!..)

Το ανθρώπινο κρέας ως στρατηγικό ορεκτικό

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Ο ένας, ο αριστέρα (πάνω φωτογραφία), το δήλωσε πριν μια βδομάδα, απ’ το Κάιρο: η αίγυπτος δεν είναι μόνο χώρα γειτονική στην ελλάδα. Είναι ένας στρατηγικός εταίρος για την ελλάδα…

Ο άλλος, ο δεξιά, συμπλήρωσε: Συζητήσαμε θέματα συνεργασίας μας σε θέματα εμπορίου του φυσικού αερίου, για τις διάφορες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην αίγυπτο και για αυτές που αναπτύσσονται στην αίγυπτο…

Εν τω μεταξύ η χούντα του Καΐρου έχει εκτελέσει μέχρι σήμερα τουλάχιστον 4.000 πολιτικούς κρατούμενους. Επαναλαμβάνουμε ολογράφως: ο «νότιος» στρατηγικός εταίρος του ελληνικού ράτους / κεφάλαιου που πληρώνουμε και ανεχόμαστε, η αιγυπτιακή χούντα, έχει εκτελέσει τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους.

Ξέρουμε: «δεν μας αφορά το θέμα». «Δεν ξέρουμε κανέναν από εκεί – δεν ασχολούμαστε με ξένους»….

Εκείνο το παλιό η σιωπή είναι συνενοχή πέθανε – μαζί με την πολιτική αξιοπρέπεια.

Προπάντων η συνέχεια!

Τετάρτη 31 Ιούλη. Να κάτι που οι αντιπολιτευόμενοι ροζ αποκλείεται να κατηγορήσουν τον ρημαδοΚούλη και το ασκέρι του: για την συνέχεια στην εξωτερική πολιτική!

Ο Γου(α)δοΝικόλας, τιμημένος υπ.εξ. πια, μετά το ψοφιοκουναβιστάν και το Τελ Αβίβ, είχε χτες ραντεβού με τον υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας, στην Αθήνα. Τα σχετικά καθεστωτικά ρεπορτάζ στάζουν μέλι – φυσικά:

…Εστιάζοντας στη συνάντηση με τον Αιγύπτιο ομόλογό του, τη χαρακτήρισε ιδιαιτέρως εποικοδομητική και χρήσιμη και επισήμανε πως πάντα η Αίγυπτος και η Ελλάδα συνδέονται με παραδοσιακούς και μακροχρόνιους δεσμούς φιλίας. Σημείωσε πως με τον Αιγύπτιο ομόλογό του είχε μια χρήσιμη ανταλλαγή απόψεων για ζητήματα διμερούς, τριμερούς, περιφερειακού, αλλά και διεθνούς ενδιαφέροντος. Αποτυπώνοντας αυτό το πλαίσιο, τόνισε πως αποδίδουν και οι δύο υπουργοί Εξωτερικών ιδιαίτερη σημασία στην ενίσχυση της ήδη πολύ καλής συνεργασίας των δύο χωρών, που αποτελεί και βάση για το μέλλον. «Και οι δύο πλευρές δίνουμε έμφαση στην καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, επιδιώκουμε τη δημιουργία των καλύτερων προϋποθέσεων γι΄ αυτό», σημείωσε ο κ. Δένδιας…

… Απευθυνόμενος στον κ. Σούκρι, ο κ. Δένδιας είπε πως προσβλέπει στη συνέχιση της εποικοδομητικής τους συνεργασίας προς όφελος των λαών και των χωρών μας…

Η συντριπτική πλειοψηφία των αιγυπτίων δεν έχει την άποψη του Γου(α)Νικόλα, αλλά τι σημασία έχει; Όταν ένας έλληνας αξιωματούχος μιλάει για «εποικοδομητική συνεργασία» με μια αιμοσταγή χούντα, εννοεί τις όχι αμελητέες μπίζνες ελληνικών αφεντικών στην αίγυπτο – κατ’ αρχήν και πρώτ’ απ’ όλα.

Αλλά μιλάει εκ του ασφαλούς. Ποιός θα τον χαρακτηρίσει σαν ένα ακόμα απ’ τα καθάρματα της εξουσίας; Τα καθάρματα που προηγήθηκαν, οι φανεροί υποστηρικτές τους, ή οι κρυφοί;

Ποιός;

Η εθνική διασπορά 1

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν από έξι χρόνια, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC) και το Hellenic American Leadership Council (HALC) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να υποστηρίξουν τις προσπάθειες των βουλευτών Γκας Μπιλιράκης (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και Τεντ Ντόιτς (δημοκρατικός, Φλόριντα) για τη δημιουργία της συνέλευσης της «Ελληνικής και Ισραηλινής Συμμαχίας του Κογκρέσσου» (CHIA).

Έτσι ξεκινάει ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «τετραμερής συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο», στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής (28/7), με τις υπογραφές δύο όχι γνωστών στα μέρη μας αλλά όχι και ασήμαντων στο αμέρικα: του David Harris (προέδρου της αμερικανικής εβραϊκής επιτροπής – AJC) και του Endy Zemenides (ceo του HALC). Αν και η πρόθεση του άρθρου είναι η επίδειξη της «σπουδαίας δουλειάς που έχουμε κάνει» (υπέρ του πολεμικού άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ) εκ μέρους των συγκεκριμένων λόμπι, δίνει την ευκαιρία κριτικής έρευνας στους μηχανισμούς συγκρότησης της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας· στο αμέρικα.

Επειδή είναι πιθανό (θα έπρεπε!) στη συνέχεια να αποκτήσετε την απορία «και τι καούρα έπιασε τον Gus Bilirakis και τον Ted Deutch να φτιάξουν ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο;» μια αρχική παρουσίαση.

Ο τρίτης γενιάς ελληνοαμερικάνος Gus Bilirakis, που κληρονόμησε κατά κάποιον τρόπο την πολιτική του καριέρα στη Φλόριντα απ’ τον πατέρα του, ήταν άσχετος με οτιδήποτε αφορά την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τα πολιτικά «ενδιαφέροντά» του ήταν η εθνική ασφάλεια (των ηπα), οι βετεράνοι και το «έξω οι ξένοι» (μετανάστες)… Αντίθετα ο τρίτης γενιάς εβραιοαμερικάνος Ted Deutch είχε την σχετική εμπειρία, αφού είχε διατελέσει πρόεδρος της υποεπιτροπής (της βουλής) διεθνών σχέσεων με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική. Σταθερός υπερασπιστής του ισραηλινού απαρτχάιντ στην αμερικανική βουλή, ο Deutch είχε πολύ περισσότερο απ’ τον Bilirakis τους λόγους να κάνει λόμπι υπέρ της «ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας» στο κογκρέσσο. Χρειαζόταν, όμως, και κάποιον «έλληνα». Ο Bilirakis που έκανε καριέρα στη γειτονιά (στη Φλόριντα) προέκυψε ότι ταίριαζε για το ντουέτο.

Εν τω μεταξύ μόλις στις αρχές του 2012 είχε ανοίξει στο Σικάγο τα πρώτα του γραφεία το HALC. Με κάμποσες οργανώσεις ελληνοαμερικανικών λόμπι ήδη γνωστές (το «αμερικανο-ελληνικό ινστιτούτο», ή/και την «εθνική προσπάθεια για τους έλληνες») είναι ασαφές το τι χρειαζόταν μία ακόμα. Το ότι είχε την υποστηρίξη του «πολυδιάστατου» Alexi Giannoulias (από μπασκετμπολίστας του Πανιώνιου την χρονιά ’98 – ’99 μέχρι υπουργός οικονομικών στην πολιτεία του Illinois απ’ το 2007 ως το 2011…) δεν διευκρινίζει την αναγκαιότητα δημιουργίας του HALC.

Ωστόσο, σε μια συνέντευξή του στα «greek news» την ημέρα ανακοίνωσης της δημιουργίας του γραφείου στο Σικάγο, ο ceo Endy Zemenides (στο βιογραφικό του οποίου αναφέρονται “διαλέξεις για τις διεθνείς σχέσεις και την αμερικανική εξωτερική πολιτική” στο τμήμα πολιτικών επιστημών του καθολικού πανεπιστημίου του Σικάγο DePaul) δηλώνει ότι το HALC θα έχει ένα οργανωτικό μοντέλο επαγγελματισμού για τα στελέχη του που έχει δουλέψει πολύ καλά στο AIPAC και το AJC… To AIPAC είναι το μεγαλύτερο, σκληροπυρηνικό, υπέρ του απαρτχάιντ ισραηλινό λόμπυ στις ηπα· και το AJC είναι ένα άλλο μικρότερο παρόμοιο, με το οποίο ο Zemenides «έμελλε» να ενώσει τις τύχες του ένα χρόνο μετά. Το γεγονός πως ήξερε το μοντέλο λειτουργίας τους και το αντέγραψε σημαίνει, προφανώς, πως όλα έγιναν …. τυχαία!

Η εθνική διασπορά 2

Τρίτη 30 Ιούλη. Συνεχίζει το άρθρο των δύο: Το σκεπτικό μας ήταν απλό: σε μια αυξανόμενα ασταθή Ανατολική Μεσόγειο, οι ΗΠΑ χρειάζονταν αξίοπιστους συμμάχους. Το 2013, η αναδυόμενη συνεργασία μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ισραήλ προσέφερε στην Ουάσιγκτον τη δελεαστική επιλογή να δουλέψει με συνεταίρους οι οποίοι μοιράζονταν τόσο τα αμερικανικά συμφέροντα όσο και τις αμερικανικές αξίες.

Δεν τα λένε καθόλου καλά τα δύο φιλαράκια! Το 2013 η Άγκυρα ήταν σύμμαχος της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης, και δεν υπήρχαν σπουδαία προβλήματα στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις (κυβέρνηση Obama)… Δεν υπήρχε, άρα, «αμερικανική ανάγκη» για αξιοποίηση μιας «αναδυόμενης συνεργασίας…», σαφώς αντιτουρκικής! (Μπορεί να υπήρχε ισραηλινή ή/και ελληνική ανάγκη όμως… )

Συνεχίζουν: Επιπλέον, πιστεύαμε πως η χάραξη της αμερικανικής πολιτικής δεν ήταν δομημένη σωστά ώστε να αξιοποιήσει τις θετικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι υπηρεσίες του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και οι υποεπιτροπές Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσσου ήταν οργανωμένες με τέτοιον τρόπο, που η Ευρώπη αποτελούσε μια δικαιοδοσία και η Μέση Ανατολή / Βόρεια Αφρική μια άλλη. Προβλήματα που ταλάνιζαν την Κύπρο – η οποία απέχει λιγότερο από μία ώρα πτήση από το Τελ Αβίβ – αντιμετωπίζονταν από τις επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για τη Φινλανδία και τη Γαλλία αντί από εκείνες που ασχολούνταν με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η μόνη χώρα που συνέδεε αυτά τα διαφορετικά κομμάτια της γραφειοκρατίας της χάραξης εξωτερικής πολιτικής ήταν η Τουρκία.

Αυτό μάλιστα! Είναι αληθινό και έχει ενδιαφέρον! Πράγματι ο τρόπος που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μοιράσει την «διοίκηση» του πλανήτη ήταν (και εν πολλοίς παραμένει) τέτοιος που η ανατολική Μεσόγειος ήταν / είναι «σύνορο» ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις και όχι κάποιου είδους «κέντρο». Και πράγματι ο ενοποιητικός παράγοντας αυτών των διαφορετικών διοικήσεων ήταν η τουρκία. Αυτά θα πρέπει να τα ήξερε και να τα είχε αξιολογήσει ο Ted Deutch· λογικά όχι μόνος του. Ποιό, όμως, ήταν το ζητούμενο της συνεργασίας ελληνοαμερικανικών και ισραηλινοαμερικανικών λόμπυ μέσω της “συμμαχίας τους στο Κογκρέσσο”; Προφανώς η “μετατόπιση” της οργάνωσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έτσι ώστε να στηρίζει εκείνο που έχουμε ονομάσει περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου (από το Τελ Αβίβ, την Λευκωσία, την Αθήνα και το Κάιρο – εναντίον της Άγκυρας).

Να πως το περιγράφουν αμέσως μετά τα δύο φιλαράκια: Ευτυχώς, η CHIA και ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ (δημοκρατικός, Νιου Τζέρσεϊ), έβαλαν στόχο να πιέσουν για τη δημιουργία μιας νέας αμερικανικής στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο. Πλέον έχουν μαζί τους τον γερουσιαστή Μάρκο Ρούμπιο (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και τον βουλευτή Νταβίντ Σίσιλιν (δημοκρατικός, Ρόουντ Άϊλαντ) προκειμένου να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω, δημιουργώντας πρόσφατα το Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act (East Med Act).

… Για πολύ καιρό, μόλις μία χώρα διεθνώς είχε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ – οι ΗΠΑ. Πλέον, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προστεθεί σε αυτή τη λίστα, ανεβάζοντας τον αριθμό των συνεργαζόμενων χωρών με το Ισραήλ σε αυτόν τον τομέα στις τρεις. Το «East Med Act» μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες συγκλίσεις μεταξύ των δυνάμεων των τεσσάρων αυτών κρατών, και τελικώς σε μία σταθεροποιημένη συμμαχία ασφαλείας στην περιοχή.

Δύσκολα συγκρατούν οι δύο φίλοι / συνεργάτες την ικανοποίησή τους που χάρη στις προσπάθειές τους αυξήθηκαν οι στρατιωτικοί σύμμαχοι του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ από «μόνο έναν» (το ψοφιοκουναβιστάν) σε «τρεις» (με την προσθήκη της Λευκωσίας και της Αθήνας)! Αλλά δεν είναι μόνο το Τελ Αβίβ κερδισμένο – ή, έστω, στα σχέδια όλοι θα κέρδιζαν το κάτι τις τους.

Αν ήταν αλλιώς δεν θα έτρεχε και θα ξανάτρεχε μόλις ανέλαβε καθήκοντα το ψόφιο κουνάβι, στις αρχές του 2017, ο ογκόλιθος Nick the Greek στην Ουάσιγκτον, με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα. Έπρεπε να πεισθούν οι αμερικάνοι για το πόσο χρειάζονται τα ελληνο-ισραηλινά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν αρκετή η δουλειά στο αμερικανικό κογκρέσσο· χρειαζόταν και η «προσπάθεια κορυφής»…

Η εθνική διασπορά 3

Τρίτη 30 Ιούλη. Εναντίον ποίων όλα αυτά είπαμε; Ο David Harris και ο Endy Zemenides το ξεκαθαρίζουν – με τον γνωστό δημαγωγικό τρόπο:

… Συγχρόνως, το «East Med Act» θα μπορούσε να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη. Οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου από την Τουρκία είναι ιδιαίτερα προκλητικές. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, απειλεί να τοποθετήσει συστήματα πυραύλων S-400 στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, η υποστήριξη του Ιράν προς τις τρομοκρατικές ομάδες της Μεσογείου συνεχίζεται ακάθεκτη…

(Σιγά μην δεν το ξέραμε: τα σύνορα των γιουνάιτεντ στέιτς είναι παντού!) Ως εδώ η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως υπάρχουν κάμποσα βασικά δεδομένα (ιστορικά και πολιτικά) για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία 6 – 7 χρόνια.

α) Το αργότερο γύρω στο 2011, όταν το εθνικό σπορ στο ελλαδιστάν ήταν τα ατελείωτα μπινελίκια στην Μέρκελ, στη γερμανία και στην ε.ε., Αθήνα και Τελ Αβίβ (με τίνος την πρωτοβουλία; αυτό δεν το ξέρουμε…) θεώρησαν ότι πρέπει να αναβαθμίσουν την ως τότε συνεργασία τους σε κανονική συμμαχία, περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν την Λευκωσία και το Κάιρο, με σκοπό να «ρυμουλκήσουν» την Ουάσιγκτον προς την μεριά τους και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ την Άγκυρα.

β) Δεδομένης της αβεβαιότητας που είχε αυτή η επιχείρηση, τα λόμπι που ανέλαβαν την δουλειά στο αμέρικα δεν ήταν τα πιο διάσημα. Η κατασκευή του HALC πιθανόν να είχε αυτό τον στόχο απ’ την αρχή: την ανοικτή συνεργασία με τους ισραηλινούς (τα λόμπι του Τελ Αβίβ είναι σαφώς ισχυρότερα!) – και βλέπουμε.

γ) Η επίσημη αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική δεν φαινόταν να «τσιμπάει». Ειδικά η «γραμμή» των δημοκρατικών επί Obama κάθε άλλο ευνοϊκή ήταν: στις 14 Ιούλη του 2015 (μια μέρα πριν, ας θυμηθούμε την εντόπια ιστορική συγκυρία, στις 13 Ιούλη, ο π.ε.τ. Τσίπρας είδε τον χάρο της εξόδου απ’ την ευρωζώνη με τα μάτια του και υπέγραψε το «3ο»…) ανακοινώθηκε η συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν, που απελευθέρωνε την Τεχεράνη (οικονομικά και στρατιωτικά…) απ’ τις χρόνιες αμερικανικές απειλές· κάτι που έκανε έξαλλο το Τελ Αβίβ.

Απ’ την άλλη μεριά ο Obama, ως το τέλος της θητείας του το 2016, και παρά τα παρακάλια του Τσίπρα και την πίεση των «συμμαχικών» λόμπι, αρνήθηκε να τον καλέσει στην Ουάσιγκτον.

δ) Στις 24 Νοέμβρη του 2015 ένα τουρκικό f 16 κατέρριψε ένα ρωσικό su 24 στα συρο-τουρκικά σύνορα. Επρόκειτο για ένα «πέπλο καπνού» απ’ το οποίο, λίγους μήνες αργότερα, αναδύθηκε η στρατηγική συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Μ’ αυτήν την εξέλιξη (προσθέτοντας την συμμετοχή της Τεχεράνης) το αμερικανικό σχέδιο για την «εύφορη ημισέληνο» έμοιαζε να τρίζει· αλλά εκείνος που πραγματικά λυσσούσε με την ανατροπή ήταν το Τελ Αβίβ.

ε) Ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, στις 15 Ιούλη του 2016 και λίγο μετά την εμφάνιση της ρωσο-τουρκικής “συνενόησης”, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Το είχαμε υποστηρίξει από τότε: ήταν η πιο προβοκατόρικη (αλλά και βιαστική) προσπάθεια να εμποδιστεί η αλλαγή των δεδομένων στο συριακό πεδίο μάχης· και, κατά συνέπεια, στην ανατολική Μεσόγειο. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε (με το δικαίωμα της κριτικής κατανόησης της ιστορίας) ότι διάφορες μυστικές υπηρεσίες (σίγουρα οι αμερικανικές, οι ισραηλινές και οι σαουδαραβικές…) είχαν βάλει το χέρι τους σ’ εκείνη την απόπειρα. (Για τον ρόλο των ελληνικών σιγουρευτήκαμε μετά το πανηγυρικό άσυλο που δόθηκε σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

στ) Το πραξικόπημα απέτυχε· και τους δημοκρατικούς του Obama διαδέχτηκαν οι συντηρητικοί του ψόφιου κουναβιού, απ’ τις αρχές του 2017. Ούτε κι αυτοί, ωστόσο, φαίνονταν διατεθειμένοι να παίξουν ανοικτά τον αντιτουρκικό ρόλο (που ήθελε το ελλαδιστάν) – σε αντίθεση με τον αντιιρανικό (που θέλει το Τελ Αβίβ). Ήταν όμως τέτοια η ελληνική αγάπη (για τον αμερικανικό στρατό) όπως γλαφυρά την εκδήλωσε και την ξαναεκδήλωσε ο ψεκασμένος υπ.αμ. των φαιορόζ ώστε το ψοφιοκουναβιστάν άρχισε να μελετάει τις δυνατότητες και τις υπηρεσίες που του προσφέρονταν απ’ την Αθήνα.

ζ) Ακόμα και σήμερα, και παρά το γεγονός ότι ο κατάλογος των «τριβών» μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον μεγαλώνει, το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι διατεθειμένο να «χάσει» την Άγκυρα! Αυτό έχει ανατρέψει εντελώς τις ελληνικές ελπίδες για αποκλεισμό της απ’ την ανατολική Μεσόγειο… (Πρακτικά, ακόμα και για το προς την ευρώπη εμπόριο του όποιου φυσικού αερίου της περιοχής, το τουρκικό έδαφος είναι η πιο αξιόπιστη και φτηνή λύση…)

Ενώ, ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές περσόνες που προώθησαν την «ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο» πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του “east med act” που είναι δρακόντιος υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς να προσφέρει κάτι «στρατηγικά σημαντικό» στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Η περιληπτική εξιστόρηση που κάναμε είναι αντίθετη με το δακρύβρεχτο «η ελλάδα θύμα» (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Όμως αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα των εθνικιστών! Δεξιών και αριστερών…

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο (μ’ αυτό το ιστορικό) βρισκόμαστε τώρα…