Tag: εξωτερική πολιτική

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Νικητές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Καθόλου συμπτωματικά, εκπρόσωποι των τριών του μπλοκ της Αστάνα, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στη Ν. Υόρκη με τον γ.γ. του οηε, ο οποίος ανήγγειλε την δημιουργία της «επιτροπής για το συριακό σύνταγμα» – με τις προδιαγραφές του μπλοκ και υπό την αιγίδα του.

Παρότι η αφετηρία αυτής της πολιτικής διαδικασίας για το μέλλον της συρίας δεν εξασφαλίζει ένα αίσιο και σχετικά σύντομο τέλος, από μόνο του το γεγονός είναι μια επίσημη επισφράγιση της νίκης του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης. Πιο σωστά της «σχετικής» νίκης, αφού το ¼ της συριακής επικράτειας κατέχεται ακόμα απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του ypg.

Σύμφωνα με όσα έχει συμφωνήσει το μπλοκ της Αστάνα (και αποδέχτηκε ο γ.γ. Guterres) 150 σύριοι επιλεγμένοι απ’ τον Άσαντ, την αντιπολίτευση (εκτός εκείνων που συνεχίζουν τον πόλεμο στο Idlib) και διάφορες οργανώσεις πολιτών (από 50 κάθε πλευρά) θα αποτελέσουν το σώμα της επιτροπής. Κάθε 50άδα θα επιλέξει σύντομα 15 άτομα (συνολικά 45) που θα αρχίσουν την συγγραφή του νέου συντάγματος. Αξιωματούχοι των κρατών του μπλοκ της Αστάνα και του οηε θα υποστηρίζουν συμβουλευτικά την διαδικασία.

Δεν αποκλείεται το “συριακό” να “λυθεί” πριν το “κυπριακό”…

Το ξεχαρβάλωμα;

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Το αδυνάτισμα, η γεωπολιτική χρεωκοπία του “βασιλείου” της σαουδικής αραβίας, έχει κόστος τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για το ψοφιοκουναβιστάν – αν και με διαφορετικό τρόπο. Τυπικά το Ριάντ παραμένει σύμμαχος του Τελ Αβίβ, και εξακολουθεί να έχει γεμάτο το θησαυροφυλάκειό του. Όμως ο τοξικός είναι “με αναστολή” αφεντικό. Πέρα απ’ αυτόν (και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων, που όμως κάνει πια δεύτερες σκέψεις) το Τελ Αβίβ δεν έχει άλλο σύμμαχο στην ευρύτερη μέση Ανατολή – εκτός απ’ το ελλαδιστάν και τους ypg. Δείτε τα γύρω κράτη: τουρκία, λίβανος, ιορδανία, συρία, ιράκ, ιράν, κουβέιτ, κατάρ, σαουδική αραβία, αίγυπτος: ποια αφεντικά έχουν συμφέροντα (όχι οικονομικά αλλά γεωπολιτικά) συγχρονισμένα με εκείνα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού; Κι αν δεν υπάρχουν αποτελεσματικοί σύμμαχοι αλλά μόνο αντίπαλοι και εν δυνάμει αντίπαλοι, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο του “μεγάλου ισραήλ” πώς θα ευωδοθεί;

Για την Ουάσιγκτον αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται “ευρύτερη μέση Ανατολή” είχε (και έχει) αξία κυρίως υπό το πρίσμα του γενικότερου 4ου παγκόσμιου. Ο σκοπός ήταν να εμποδιστεί η επιρροή (σ’ αυτήν την ζώνη) της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Μόσχα είναι ήδη στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου· και το Πεκίνο έχει φτάσει στην οροσειρά του Zagros (και στην Ερυθρά Θάλασσα, μέσω τζιμπουτί) και στον μιχό του περσικού κόλπου επίσημα.

Αυτό έκανε ακόμα πιο αναγκαίο το σετάκι «Τελ Αβίβ – Ριάντ» plus· όχι, όμως, για να ανακατευτεί επίσημα ο αμερικανικός στρατός σ’ έναν πόλεμο κλίμακας στην περιοχή. Μάλλον για να λειτουργεί απειλητικά / αποτρεπτικά. Τώρα; Μετά την αποτυχία του σχεδίου των αμερικάνων «δημοκρατικών» (Obama) που είχε κεντρικό εργαλείο τον isis, αποτυγχάνει πια και το σχέδιο των «συντηρητικών» (Trump) που είχε κεντρικό εργαλείο μια διακρατική συμμαχία γύρω απ’ το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το plan B μαστορεύτηκε μέσα απ’ την ήττα του plan A. Μπορεί τώρα απ’ την ήττα του plan B να προκύψει κάποιο plan C; Με άμεση αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή; Υπάρχει χώρος και χρόνος για ένα plan C ροντέο; Ακόμα κι αν υπάρχει έντονη φαγούρα για κάτι τέτοιο εδώ ή εκεί, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει αυτό το «ροντέο»;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.

(φωτογραφία: Μπορεί ο τοξικός να λείπει απ’ τις χαιρετούρες, αλλά σίγουρα ήταν ωσεί παρών – η φωτο είναι πρόσφατη, 20 του περασμένου Μάρτη. Τώρα ο δεξιά είναι πρώην· αλλά πως τον βλέπετε τον άξονα των κρατών τους;)

Όλες οι φωτιές: η φωτιά

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Την τυνήσια Emel Mathlouthi την παρουσιάσαμε πριν λίγες εβδομάδες. Το τραγούδι της Kelmti Hurra είναι αυτό που έγινε ο ύμνος της επανάστασης στην τυνησία στα τέλη του 2010 – αρχές του 2011· κι ύστερα πέρασε τα σύνορα, και έγινε ύμνος όλων των αραβικών εξεγέρσεων. Στην εκδοχή που ακολουθεί τα πλάνα είναι απ’ την αιγυπτιακή επανάσταση της 25ης Γενάρη.

Δεν θέλουμε να “προβλέψουμε” ότι αυτό θα ξαναγίνει αύριο ή σε ένα μήνα. Θέλουμε να πούμε: η φωτιά (δηλαδή όλες οι φωτιές) μπορεί να σιγοκαίει για πολύ καιρό, αδιόρατα, κρυφά…

Κι ας μην υποτιμάει κανείς ούτε την θέληση ούτε την συλλογική μνήμη αυτών των ανθρώπων που μόνο ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός έχει υποβιβάσει, για να νοιώθει “πρώτος κόσμος”…

Και όμως κινείται…

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Πριν 2 βδομάδες ένας αιγύπτιος μεγαλοεργολάβος, ονόματι Mohamed Ali (απλή συνωνυμία με τον διάσημο μποξέρ…) που έχει καταφύγει στην ισπανία, κοινοποίησε μέσω video καταγγελίες για τεράστια «διαφθορά» της χούντας Sisi σε σχέση με δημόσια έργα. Ο Ali κατήγγειλε διασπάθηση τεράστιων ποσών για να κτίζονται παλάτια για τον Sisi σε διάφορες περιοχές της αιγύπτου, υπερπολυτελείς βίλες για ανώτατους αξιωματικούς του στρατού, και υπεροπολυτελή ξενοδοχεία από φίλους της χούντας. Το βίντεο εκείνο, και ένα ακόμα που αναρτήθηκε τις επόμενες ημέρες με ανάλογες καταγγελίες απ’ τον Ali, «κόπηκαν» κάποια στιγμή· αφού όμως πρώτα τα είχαν δει και «κατεβάσει» εκατοντάδες χιλιάδες αιγύπτιοι.

Προσπαθώντας να «σώσει την τιμή» του ο Sisi, την επόμενη μέρα της ανάρτησης του πρώτου video, κατηγόρησε τον Ali ότι οι μυστικές υπηρεσίες του είχαν ζητήσει να κρατήσει το στόμα του κλειστό, αλλά αυτός προτίμησε να υπονομεύσει το κύρος του καθεστώτος. Ξεκαθάρισε επίσης ότι θα συνεχίσει να κτίζει παλάτια.

Την περασμένη Παρασκευή, μετά το τέλος ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπυ στο Κάιρο, πολλές εκατοντάδες νεαροί και νεαρές ξεκίνησαν διαδηλώσεις κατά του Sisi και της χούντας του. Κάποιου είδους προηγούμενη συνεννόηση θα πρέπει να υπήρχε, αφού τις ίδιες ώρες διαδηλώσεις ξεκίνησαν σε δέκα ακόμα πόλεις.

Η αστυνομία, αμήχανη σε διάφορες περιπτώσεις, έδεσε τελικά 220 άτομα (μεταξύ των οποίων 34 γυναίκες) κυρίως στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια. Αλλά στο Σουέζ, όπου οι εργάτες είχαν υπάρξει κομβικοί στην εξέγερση / επανάσταση του 2011, οι αντικαθεστωτικές συγκεντρώσεις συνεχίστηκαν και το Σάββατο· ενώ χτες μια άγνωστη ως τώρα οργάνωση με το όνομα «Νεολαία του Σουέζ για την Αλλαγή» εξέδωσε ανακοίνωση κατά του καθεστώτος, καταγγέλοντάς το για την διαφθορά και την μεγάλη ανεργία.

Έχοντας την «μνήμη» της επανάστασης του 2011 η χούντα του Sisi κινήθηκε γρήγορα στέλνοντας στρατόμπατσους να «καταλάβουν» την πλατεία Tahrir… Αλλά οι συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις της περασμένης Παρασκευής είναι οι πρώτες που στρέφονται άμεσα κατά της χούντας εδώ και 6 χρόνια. Με την φτώχια να έχει παροξυνθεί αυτά τα χρόνια της «τάξης και ασφάλειας» και τις φυλακές να ξεχυλίζουν από πολιτικούς κρατούμενους, η αποκάλυψη του ότι οι χουντικοί «τρώνε τα λεφτά» και μάλιστα σε τεράστιες ποσότητες, μπορεί να αποδειχθεί η σταγόνα που ξεχυλίζει το ποτήρι.

Θα φανεί. Όχι υποχρεωτικά την ερχόμενη Παρασκευή, αλλά οπωσδήποτε τους επόμενους μήνες…

(φωτογραφία κάτω: Διαδοχικές λήψεις απ’ την πλατεία al-Arbaeen του Σουέζ, όπου η στρατοαστυνομία βρέθηκε αντιμέτωπη με εκατοντάδες διαδηλωτές όχι μόνο την Παρασκευή αλλά και το Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Τους αντιμετώπισε με διακρυγόνα και κανονικές σφαίρες· δεν ανακοινώθηκαν ωστόσο δολοφονημένοι…)

Οι καλές ιδέες

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Αν έχεις καλές ιδέες δεν θα πάνε χαμένες. Εσύ μπορεί να χαθείς· αυτές όχι! Στις 6 Μάρτη του 2015, τότε που το φαιορόζ γκουβέρνο παρίστανε το «αριστερό» και ανέμιζε το «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα των καταραμένων εταίρων μέσω του Γιάνη του Εξολοθρευτή, ο υπ.εξ. ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς απειλούσε την ευρώπη ότι «θα πλημμυρίσει με τζιχαντιστές» αν δεν κάνει τα χατήρια στο ελλαδιστάν.

Αυτοί οι τρισκατάρατοι έκαναν ότι δεν άκουσαν. Έτσι ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο υπ.αμ. ψεκασμένος επανέλαβε την απειλή.

Και οι δύο, πρωτοκλασσάτα κυβερνητικά στελέχη της μασκαρεμένης καραδεξιάς «πρώτης φοράς», προφανώς εννοούσαν ότι αυτοί οι άθλιοι τζιχαντιστές βρίσκονταν ήδη σε ελληνικό έδαφος, σε ικανή ποσότητα και ποιότητα… Γιατί αλλιώς πως θα τους εκσφενδόνιζαν στην ευρώπη;

Ή, αν η πιο πάνω διαπίστωση δεν σας αρέσει, εκείνο που ούρλιαζαν σαν ξεφτιλισμένα πιόνια του ελληνικού εθνοφασισμού / ιμπεριαλισμού ήταν η συνοριακή θέση του ελλαδιστάν (σε σχέση με την ευρώπη) και το πόσο ακριβά θα έπρεπε να πληρωθεί. (Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε στα χθεσινά σχόλια).

Η ελληνική απειλή «αμολάω εναντίον σου τζιχαντιστές» θα πρέπει να καταγράφτηκε στο παγκόσμιο βιβλίο των μεγάλων, έξυπνων, σημαντικών ιδέων. Αυτό το ευρετήριο σοφίας και μαγκιάς (μαφιόζικου είδους) δεν χάνει ποτέ την αξία του. Ούτε παλιώνει.

Πέρασαν λοιπόν 4,5 χρόνια, αλλά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού ξεφυλίζοντας την βίβλο βρήκε εκείνες τις ανατριχιαστικές στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας. Κι έτσι:

Με μια μικρή αλλά σημαντική χωροτακτική διαφορά. Το ψόφιο κουνάβι δεν θα στείλει τους χιλιάδες τζιχαντιστές κατευθείαν στην «καρδιά» της ευρώπης· ίσως δεν έχει τους καταπέλτες που είχαν ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος και όλο το κυβερνοπαρεάκι τους. Θα τους στείλει στα σύνορα της ευρώπης…

«Σύνορα»; «Σύνορα της ευρώπης»; Ποιά «σύνορα»; Που είναι τα «σύνορα της ευρώπης» που βολεύουν το ψόφιο κουνάβι; Ελάτε ρε παιδιά, μια κουβέντα είπαμε…(Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε κλπ, κλπ…) Είπαμε ότι το ελλαδιστάν δίνει τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, αλλά αυτό το ψόφιο κουνάβι δεν είναι απλά φίλος, δεν είναι απλά σύμμαχος· είναι αδελφός! Πάει να βγάλει το μάτι του ελλαδιστάν! (Με την «λάμπα του ελληνικού πολιτισμού» βέβαια…)

Παλιόκαιρος, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!

(Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε το ψόφιο κουνάβι έχει τα δίκια του. Δεν μπορεί, λέει, να τους πάει όλους στο Γκουαντανάμο, όχι επειδή είναι καλόκαρδος, αλλά επειδή η φυλάκισή τους θα στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά. Απ’ την άλλη δεν μπορούν να μείνουν φυλακισμένοι στη ζώνη που του έχουν εξασφαλίσει οι σύμμαχοί του ypg στη βόρεια και ανατολική συρία, επειδή κι εκεί στοιχίζουν. Οπότε λέει: «αν είναι υπηκοοί σας πάρτε τους πίσω».

Αλλιώς θα πρέπει να τους στείλει στο αφγανιστάν, στη νοτιοανατολική ασία, στην υποσαχάρια αφρική· κάπου, τέλος πάντων, να κάνουν κανά μεροκάματο. Αλλά τότε θα εκτεθεί…)

Έτσι γράφεται η ιστορία!

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Και ο ρημαδοΝικόλας πάντως, ο νέος υπ.εξ., διάδοχος του κόκκινου Κατρού που κι αυτός ήταν διάδοχος του ογκόλιθου, αφήνει ήδη τα ίχνη του στην παγκόσμια ιστορία.

Στις 12 του περασμένου Ιούλη έψαξε στο βιβλίο των καραγκιόζηδων, βρήκε έναν ψηλό που τον είχαν ξεχάσει οι πάντες, και τον αναγνώρισε σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα». Ο Guaido δεν ήταν πια (εδώ και μήνες) καν και καν «αυτοανακηρυγμένος μεταβατικός» πρόεδρος. Είχε ξεπέσει (στη διεθνή φιλολογία) σε «αρχηγός της αντιπολίτευσης». Αλλά ο ρημαδοΝικόλας είδε τις παλιές του φωτογραφίες και σκέφτηκε «α, ωραίος φαίνεται…»

Ήταν, άραγε, η συνάντηση μιας μαριονέτας που πέφτει στην μια άκρη του κόσμου μ’ έναν υπ.εξ. που ανεβαίνει σε μια άλλη, που γέννησε αυτό το πολιτικό γεγονός supernova, την ελληνική αναγνώριση ενός τύπου που ήταν, πια, σχεδόν αγνώριστος; Ή ήταν ένα τελικό, εντελώς φιλικό κτύπημα στην πλάτη σ’ έναν Guaido ήδη πεσμένο στο χώμα;

Ποιός ξέρει; Τώρα πάντως αυτός ο εγκάθετος της Ουάσιγκτον νοιώθει ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά. Ο Μαδούρο προχώρησε σε συμφωνία με πέντε άλλους, λιγότερο γνωστούς διεθνώς, κομματάρχες της αντιπολίτευσης στο Καράκας. Έχει μια σημασία το τι προβλέπει αυτή η συμφωνία· έχει ακόμα μεγαλύτερη όμως ότι σύντομα ο Guaido θα παραπεμφθεί σε δίκη για σχέσεις με ναρκοβαρώνους της κολομβίας. Έναν από δαύτους, με τον οποίο φωτογραφιζόταν ο «αναγνωρισμένος», τον έδεσε χτες η αστυνομία του Μαδούρο… Κάτι χρήσιμο θα πει…

Και θα μείνουν όλοι με την «αναγνώριση» στο χέρι. Πιο ιδρωμένος απ’ όλους όμως ο ρημαδοΝικόλας: Καλοκαιριάτικα; Τι του ήρθε καλοκαιριάτικα; Τι διεθνή καριέρα ξεκίνησε έτσι, με το να λένε όλοι πίσω απ’ την πλάτη του, “ναι μωρέ, αυτός είναι, ο τελευταίος που αναγνώρισε… το πτώμα” – ε;

(φωτογραφία κάτω: Η αντιπρόεδρος της βενεζουέλα Delcy Rodriguez αριστερά και ο αντιπολιτευόμενος κομματάρχης Timoteo Zambrano δεξιά επιδεικνύουν τα έγγραφα της συμφωνίας).

Το κλίμα…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Αν υπάρχει σήμερα βεβαιωμένα μια περιοχή «υπερθέρμανσης του πλανήτη» αυτή είναι η ευρύτερη μέση Ανατολή. Η «θερμότητα» εδώ δεν αφορά μόνο όσα συμβαίνουν. Όσο, κυρίως, ότι διαρκώς συσσωρεύονται όλο και περισσότερες «εκκρεμότητες». Η σύγκρουση των περιφερειακών ιμπεριαλισμών (Τελ Αβίβ και Ριάντ απ’ την μια μεριά, Άγκυρα και Τεχεράνη απ’ την άλλη) εγγράφεται στη σύγκρουση πλανητικών ιμπεριαλισμών (Ουάσιγκτον απ’ την μια, Μόσχα και Πεκίνο απ’ την άλλη) σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…. Αλλά ως τώρα δεν προκύπτουν «νέες ισορροπίες» απ’ αυτήν την σύγκρουση, εξαιρετικά φονική εδώ και 18 χρόνια. Αντίθετα συσσωρεύονται οι «ανισορροπίες». Ας θυμίσουμε επιγραμματικά:

– Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ επιδιώκει να επεκταθεί και, ταυτόχρονα, να καθιερωθεί σαν “μεγαλύτερο ισραήλ” – σε βάρος των παλαιστίνιων (αλλά και της συρίας). Δεν το έχει πετύχει, αλλά στηρίζεται στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον· σχεδόν αποκλειστικά. Και θα συνεχίσει.

– Η συρία του Άσαντ θα ήθελε να ξαναγίνει ένα κανονικό κράτος, εφόσον το σχέδιο isis ηττήθηκε. Αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο ο θύλακας του Idlib που εμποδίζει. Είναι και η υβριδική κατάσταση στα βόρεια και ανατολικά του Ευφράτη όπου η Ουάσιγκτον διατηρεί στη ζωή μια ψευδοκρατική οντότητα (τους ypg/pkk) χωρίς, φυσικά, να την αναγνωρίζει επίσημα. Η Άγκυρα προσπαθεί να εμποδίσει αυτήν την εξέλιξη, αλλά ακόμα μπαλατζάρει ανάμεσα σε μια εισβολή (που θα της στοιχίσει πολύ) και σε μια «συνεννόηση» με την Ουάσιγκτον – που έχει εντελώς αντίθετους στόχους.

– Το ιράκ θα ήθελε να ξαναγίνει κανονικό κράτος, αλλά δεν μπορεί. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει απο κεί τον στρατό του, επειδή εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος «τρομοκρατίας». Εννοώντας την Τεχεράνη.

– Η Τεχεράνη είναι ένα «τζίνι» που έχει βγει εδώ και καιρό απ’ το μπουκάλι, και δεν πρόκειται να ξαναμπεί εκεί παρ’ εκτός ύστερα από μια γενική στρατιωτική ήττα σ’ όλη την ζώνη απ’ τον λίβανο ως το αφγανιστάν. Κανείς αντίπαλος της Τεχεράνης δεν μπορεί να επιβάλει τέτοια ήττα· και επιπλέον υπάρχουν δύο σύμμαχοι (η Μόσχα και το Πεκίνο) που κάνουν το αδύνατο ακόμα πιο αδύνατο.

– Το Ριάντ (και τα εμιράτα) προσπάθησαν να αναδειχθούν σε «περιφερειακή δύναμη» και απέτυχαν πανηγυρικά. Ηττήθηκαν. Ωστόσο δεν το παραδέχονται, και για όσο καιρό διαθέτουν χρήμα δεν θα το παραδεχτούν. Πιθανότερο είναι να καταφεύγουν σε όλο και πιο τυχοδιωκτικές και ριψοκίνδυνες ενέργειες.

Μια εύλογη ερώτηση θα ήταν η εξής: αν η συσσώρευση τέτοιων και τόσων «περιφερειακών» εκκρεμοτήτων στην ευρύτερη μέση Ανατολή προμηνύει κάποιου είδους «αλλαγή συνόρων» – μέσω πολέμων φυσικά. Στην πραγματικότητα τέτοιο ήταν στο σχέδιο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (μέσω, κυρίως, του isis) – που ηττήθηκε. Απ’ την απέναντι μεριά η επιλογή του ευρασιατικού μπλοκ (που περιλαμβάνει το μπλοκ της Αστάνα, το μπλοκ του Ινδοκούς, και όλο τον σινικό και σινορωσικό σχεδιασμό για τους «δρόμους του μεταξιού») υπέρ της ενίσχυσης των υπαρχόντων συνόρων δεν είναι (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) ένα «ιερό ζήτημα αρχής». Είναι, μάλλον, η υποχρεωτική τακτική επιλογή απέναντι στον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της για την ρευστοποίηση των συνόρων και την δημιουργία μόνιμων εστιών αποσταθεροποίησης.

Το έδαφος…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Τα σύνορα, λοιπόν, δεν έχουν αλλάξει (εκτός απ’ την προσπάθεια του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να επεκταθεί σε βάρος της συρίας – υψώματα του Golan – και των παλαιστινίων). Ακόμα και το τουρκικό καθεστώς, που έχει καταλάβει στρατιωτικά ένα τμήμα της συριακής επικράτειας, δεν την διεκδικεί για δικό του έδαφος. Δεν το χρειάζεται. Θα ήθελε να ελέγχει τις κινήσεις σ’ αυτό.

Ταυτόχρονα όμως, και χωρίς αλλαγή συνόρων, η αναμέτρηση της ηγεμονίας (και των υλικών βάσεών της) οξύνεται. Ορισμένα τεχνικά μέσα (αεροπλάνα, πύραυλοι, drones, δορυφόροι, συστήματα γεωεντοπισμού) επιτρέπουν αυτή η όξυνση να εξελίσσεται ως τώρα χωρίς μετακινήσεις στρατών επί του εδάφους. Το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει στόχους / σημεία χιλιάδες χιλιόμετρα απ’ τα σύνορά του (στη συρία και στο ιράκ) ή δίπλα (στον λίβανο). Οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» έχουν απλωθεί σ’ όλη αυτή τη ζώνη, σε επιλεγμένες θέσεις· αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Τεχεράνη διεκδικεί έδαφος απ’ τον λίβανο, την συρία, το ιράκ ή την υεμένη. Οι υεμενίτες Houthis είναι σε θέση να κάνουν σοβαρές ζημιές πολύ μακριά απ’ τις βάσεις επιδιώκοντας, ουσιαστικά, την δημιουργία ενός χωριστού κράτους, περίπου στα όρια του άλλοτε κράτους της βόρειας υεμένης. Ίσως η μόνη «εδαφική» κρατική κίνηση μεγάλου μεγέθους σε εξέλιξη να είναι στη θάλασσα: η Άγκυρα διεκδικεί την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (ενάντια στους ελληνο – ελληνοκυπριακούς σχεδιασμούς). Παράδοξο ή όχι οι βυθοί έχουν αποκτήσει την «plane» αξία που κάποτε είχαν οι στεριές…

Η σύγκρουση δεν έχει την τυπική μορφή «διεκδίκηση / κατάληψη εδάφους» (του είδους, π.χ., ο ιρακινός στρατός καταλαμβάνει το κουβέιτ). Όχι ακόμα, όχι στην έκταση που θα μπορούσε να περιμένει κανείς. Γίνεται, όμως, σαν χαράξεις επί του εδάφους· με την μορφή της εξασφάλισης, του ελέγχου και της προστασίας ροών. Χερσαίων ή/και θαλάσσιων. Ροών καυσίμων, ροών εμπορευμάτων, ροών εργασίας, ροών νομισμάτων…

Μοιάζει οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Ο μεν άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επεδίωξε να ρευστοποιήσει τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα (και διεθνείς θεσμούς συγκροτημένους πάνω σ’ αυτά), για να εξουδετερώσει αυτές τις ροές (ακόμα και τις χρηματικές!) μεταξύ ασίας απ’ την μια και ευρώπης και αφρικής απ’ την άλλη· το δε ευρασιατικό μπλοκ επιδιώκει να εξασφαλίζει αυτά τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα, για να διευκολύνει αυτές τις ροές. Οι πρώτοι επιχείρησαν (και ίσως δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την προσπάθεια) να εδαφικοποιήσουν την αποσταθεροποίηση των επικίνδυνα ανταγωνιστικών ροών· οι δε δεύτεροι επιδιώκουν την σταθεροποίησή τους οργανώνοντας την τυπική εδαφική μορφή «μπλοκ». Αγωγοί, τραίνα, δρόμοι, θαλάσσιες πλεύσεις: αυτές είναι οι γραμμές που ξανά και ξανά εικονογραφούν τα επίδικα της σύγκρουσης.