Tag: εξωτερική πολιτική

Σάββατο 5 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε διατυπώσει σαν υπόθεση εργασίας το ερώτημα για το κατά πόσον η “εξωτερική πολιτική” του ρημαδοΚούλη θα έκανε μια κάποια μικρή στροφή (σε σχέση με την αμερικανοφιλία και τον αντιγερμανισμό των φαιόροζ) σα συνέπεια αφενός της αποτυχίας της “περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου” και αφετέρου της όλο και πιο σαφούς αποτυχίας των αμερικανο-ισραηλινών σχεδιασμών για την μέση Ανατολή. Αν επρόκειτο να γίνει τέτοια “μικρή στροφή” ένα της βασικό πρακτικό βήμα θα έπρεπε να είναι η εφεύρεση λόγων αναβολής για τις υπογραφές που πέφτουν σήμερα· το τρενάρισμα και η αναβλητικότητα είναι απ΄τις ελάχιστες τακτικές όπου οι έλληνες τα καταφέρνουν… Είχαμε επίγνωση, φυσικά, πως μια τέτοια έστω και μικρή κίνηση “εξισορρόπησης” θα είχε προϋπόθεση την μετατόπιση του “κέντρου βάρους των αποφάσεων” απ’ τις τάξεις του νο 1 “εθνικού κεφάλαιου” (τους εφοπλιστές) σε μια πιο γενική αντίληψη περί καπιταλισμού στην ελλάδα.

Αλλά όχι. Συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περισσότερο οξύνονται οι διακρατικές αντιθέσεις στην περιοχή, κι όσο περισσότερο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός ηττάται, τόσο πιο έντονα η “αναζήτηση γεωπολιτικής προσόδου” (η ιστορική “εθνική γραμμή” του νέου ελληνικού κράτους) προσανατολίζεται (και “κουμπώνει”) μονόπλευρα – και μιλιταριστικά.

Δείτε, για παράδειγμα, την ρητορική όλων των ντόπιων συνηγόρων αυτού του προσανατολισμού. Αρχίζει απ’ την μισοκακομοιριά του ότι “οι αμερικάνοι θα μας προστατέψουν απ’ τους τούρκους” (πράγμα που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν, πρέπει όμως να το φάει το πόπολο…) και τελειώνει τις “παροχές”: από όπλα (απ’ τα μεταχειρισμένα της Ουάσιγκτον) μέχρι επενδύσεις…

Θα μπορούσε, φυσικά, να ρωτήσει κανείς: αν για την “προσέλκυση ιδιωτικών αμερικανικών κεφαλαίων” είναι όρος ο πολλαπλασιασμός των αμερικανικών βάσεων, τότε για την “προσέλκυση κεφαλαίων” άλλων εθνικοτήτων θα γίνεται κάτι ανάλογο; Θα φτιάξουν και οι άλλοι βάσεις; Γενικά μιλώντας το ελλαδιστάν προορίζεται για ένα είδος “οηε του παγκόσμιου μιλιταρισμού”; Όχι φυσικά!!! Η επιλογή του στρατιωτικά “frontier state” (περισσότερα σε σχόλιο της 30^ης Σεπτέμβρης) είναι μοναδική και γίνεται για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Όμως, σε συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και σχεδόν πλήρους πολέμου, αυτή η επιλογή είναι «αντικίνητρο» τόσο για τις «επενδύσεις» εκ μέρους των αντίπαλων κρατών / κεφαλαίων, όσο και για οποιαδήποτε μη μιλιταριστική ή μη «αρπακτή» επένδυση από οποιονδήποτε! (Όταν μια σύγκρουση φτάσει στην κορύφωσή της, τα “σύνορα” είναι που καταρρέουν πρώτα!)

Απλό παράδειγμα: βάζουν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, με «εθνική συνέπεια», τις τζίφρες τους στην ενίσχυση της αεροναυτικής βάσης στη Σούδα (και στη δημιουργία καινούργιων εδώ κι εκεί). Αυτή η βάση είναι η μοναδική απ’ τη Νάπολη και ανατολικότερα· είναι, όντως, κρίσιμη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη έχει δηλώσει καθαρά και το εννοεί πως αν δεχτεί αμερικανική επίθεση θα απαντήσει με κτυπήματα σ’ όλες τις αμερικανικές εγκαταστάσεις που μπορεί να φτάσει. Και η Σούδα είναι μια τέτοια, πολύ περισσότερο μάλιστα που είναι στρατηγική από ναυτική άποψη. Στη Σούδα είναι που κάνουν στάση για οποιονδήποτε λόγο τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα – πριν συνεχίζουν προς την ερυθρά θάλασσα, κλπ. Εκεί θα ξανα-αποθηκεύσουν οι αμερικάνοι, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, πυρηνικές κεφαλές… (Δεν θα έχει άδικο η Τεχεράνη αν, αμυνόμενη, φτάσει-τόσο-μακρυά! Στο κάτω κάτω δεν είναι αυτή που χαρακτηρίζει το ελλαδιστάν εχθρό της, αλλά το ανάποδο! Η Αθήνα είναι που συστρατεύεται με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο που, ουσιαστικά, πολεμούν το ιρανικό καθεστώς με διάφορους τρόπους εδώ και 40 χρόνια!)

Πιστεύει κανείς μετά την επιβεβαίωση και, κυρίως, την επέκταση της «συμμαχίας» του ελληνικού με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ότι το frontier state ελλαδιστάν και η επικράτειά του βγήκαν απ’ τον «πολεμικό χάρτη» της μέσης Ανατολής; Ή ότι μπαίνουν βαθύτερα σ’ αυτόν; Πιστεύει κανείς ότι το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η Ουάσιγκτον στην περιοχή, αύριο, σε ένα χρόνο ή σε τρία, θα το αποφασίσει λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους και απώλειες που διατρέχουν σύμμαχοί της σαν το ελλαδιστάν; Πιστεύει κανείς ότι οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον δεν έχουν σημειωμένες με κόκκινους κύκλους τις αμερικανικές βάσεις εδώ;

Εν τέλει, η «πολιτική κατεύθυνση» των αφεντικών του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους επαναλαμβάνει τον ιστορικό εαυτό της, και είναι σαφής και γνωστή: ενισχύονται οι γκαγκστερικές, μιλιταριστικές, μαφιόζικες πλευρές του ντόπιου κεφάλαιου· πρακτικά αυτό ήταν πάντα η αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων. Εκατόν μία φορές στις εκατό (μάρτυρας η πραγματική ελληνική ιστορία) αυτός ο προσανατολισμός ξεκινάει φουσκωμένος με “εθνική υπερηφάνεια” και τελειώνει με μαζικά νεκροταφεία· όλων των υπόλοιπων εκτός απ’ τα αφεντικά του…
(Όσο για εμάς; Όσο για την εντόπια εργατική τάξη; Οι γνωστοί για την χρησιμότητά τους αφελείς – για να μην πούμε ηλίθιοι…)

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Ο πρώτος σταθμός της περιοδείας του Πομπηία στην περιοχή ήταν στη Ρώμη. Θα ακολουθήσουν η Ποτγκόρνιτσα, τα Σκόπια και η Αθήνα. Ο Πομπηίας δεν ταξιδεύει με δώρα στα χέρια. Κρατάει απαιτήσεις.

Στη Ρώμη ζήτησε απ’ την ιταλική κυβέρνηση να απαγορεύσει την ιρανική πολιτική αεροπορική εταιρεία Mahan air απ’ το προσγειώνεται σε ιταλικά αεροδρόμια. (Ζήτησε κι άλλα: κοινή στάση κατά του Καράκας, της Μόσχας και του Πεκίνου…) Απ’ το ελλαδιστάν ζήτησε – πριν καν πατήσει το πόδι του εδώ – να στείλει πολεμικό πλοίο (ή κάτι ιπτάμενο) στην «επιχείρηση των προθύμων» για τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ.

Είχε ξαναδιατυπωθεί αυτή η απαίτηση τον περασμένο Αύγουστο. Ο ρημαδοΚούλης είπε «όχι» με δικαιολογία περίπου το ότι το ελλαδιστάν είναι στη μαύρη φτώχια και δεν του περισσεύει κάτι· ό,τι πολεμικό διαθέτει, το έχει για να αμυνθεί απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα». Τώρα ο Πομπηίας συνδέει την απαίτηση με την υπογραφή (του πρωτοκόλλου της) «νέας στρατηγικής συμφωνίας». Ο ρημαδοΚούλης έχει περιθώριο να ξαναπεί ευγενικά «όχι» – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θυμώνει μ’ αυτά.

(φωτογραφία: Ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio αγναντεύει τον Πομπηία, χτες… Μοιάζει να αναρωτιέται αν βλέπει φάντασμα… )

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Όχι μικρό, για να τα λέμε σωστά. Μεγάλο και τάνκερ. Λεγόταν Grace 1 και μετά ξαναβαφτίστηκε σε Adrian Darya 1. Διέσχισε απ’ τη δύση στην ανατολή όλη τη Μεσόγειο υπό το άγρυπνο μάτι όλων των κατασκοπευτικών δορυφόρων, και με την ηχώ των γαυγισμάτων ενός τύπου που επαγγέλεται τον αμερικάνο υπ.εξ. Του Pompeo. “Ούτε παξιμάδια ούτε νερό» φώναζε ο Πομπηίας για το τάνκερ που μετέφερε πετρέλαιο στη συρία. Ακόμα και η ασταμάτητη μηχανή είχε τρομάξει απ’ την αποφασιστικότητα του Πομπηία…

Μέχρι που το τάνκερ έφτασε στα ανοικτά της Tartus, λίγο έξω απ’ το λιμάνι, την ρωσική βάση – και ένα διυλιστήριο. Αυτό έγινε πριν βδομάδες. Ο Πομπηίας το ξέχασε το θέμα – ίσως είχε άλλη δουλειά (να τακτοποιήσει μια ωραία συμφωνία «αποτυπώματος» στο ελλαδιστάν ας πούμε) ή μπορεί να υποφέρει από διαλείψεις. Όμως το ξαναθυμήθηκε το Adrian Darya 1 χτες, όταν είδε μια δορυφορική φωτογραφία από ιδιωτικό site: το μεγάλο καράβι είχε κολλητά στο πλευρό του ένα μικρό, επίσης ιρανικής σημαίας (ονόματο Jasmine). Και ο Πομπηίας θύμωσε: Κοιτάχτε τους! Μεταφέρουν το πετρέλαιο στη συρία οι αχρείοι!!! φώναξε επικαλούμενος την φωτογραφία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως δεν ασχολήθηκε κανείς με τον αμερικάνο υπ.εξ. και τις δηλώσεις του – εκτός απ’ το ιδιωτικό site που δημοσίευσε την φωτογραφία. Το TankerTrackers θύμωσε με τα συμπεράσματα του Πομπηία. «Εμείς δεν είπαμε ότι γίνεται μεταφορά πετρελαίου. Είπαμε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει επιβεβαιωθεί. Με βάση αυτά που ξέρουμε, τα πληρώματα των δύο πλοίων μπορεί να πίνουν καφέ και να παίζουν χαρτιά μαζί….» Καφέ; Γιατί όχι ρούμι;

Φαίνεται πως αυτό το λιγάκι στριμμένο χιούμορ της ασταμάτητης μηχανής ανθεί και σ’ άλλα μέρη του κόσμου. Φαίνεται επίσης ότι ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν εμπνέει κανένα σεβασμό πια. Γιατί το TankerTrackers του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα: …Εξαιτίας του τιτιβίσματος επάνω [του Πομπηία] αποφασίσαμε να τερματίσουμε την ανοικτή κάλυψη της θέσης του Adrian Darya 1. Από δω και πέρα η συνεχιζόμενη κάλυψη του πλοίου θα είναι διαθέσιμη μόνο στους συνδρομητές μας. Έγινε κακή χρήση του ονόματός μας και ζημιά στην υπόληψή μας… Πως δεν του τράβηξαν και καμμιά μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, να τρέχει και να μην φτάνει τέτοιες εποχές!

Ευτυχώς που στα μέρη μας ο λαός εξακολουθεί να πιστεύει πως το αμέρικα είναι παντοδύναμο, πως οι φτερούγες του θα προστατέψουν το ελλαδιστάν, και πως και ένα, και δύο και εκατονδύο «αποτυπώματα» αξίζουν γι’ αυτήν την συμμαχία… Ευτυχώς που το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» είναι εφοπλιστικό, δηλαδή γκαγκστερικό…

Τι θα απογινόμασταν χωρίς τους εθνικούς χασάπηδές μας;

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται στα σοβαρά να εναντιωθεί στον ελληνικό ιμπεριαλισμό και στις συμμαχίες του πρέπει να παρακολουθεί και να ερμηνεύει σωστά τα όσα γίνονται στην ευρύτερη μέση Ανατολή.

Ιστορικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προς δύο κατευθύνσεις στρεφόταν. Είτε προς τα βόρεια, είτε προς τα ανατολικά. Προς βορρά οποιαδήποτε επεκτατική φιλοδοξία έχει μπλοκαριστεί· το τελευταίο κόλπο, της τραπεζικής επέκτασης και μέσω αυτής του σχετικού οικονομικού ελέγχου στα βαλκάνια κατέρρευσε και πάει. Με την εξαίρεση των «εκκρεμοτήτων» που το ελληνικό κράτος συντηρεί απέναντι στο αλβανικό, δεν υπάρχει άλλη «τριβή». (Σε ότι αφορά το κράτος της βόρειας μακεδονίας συμβαίνει και θα συμβεί αυτό που η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει απ’ την στιγμή που έγινε σαφές ότι μια κάποια συμφωνία θα υπογραφτεί: κάθε «άνοιγμα κεφαλαίου ένταξης στην ε.ε.» θα είναι ευκαιρία ελληνικών εκβιασμών.)

Προς τα ανατολικά ο «αιώνιος εχθρός» ήταν πάντα η τουρκική επικράτεια. Στα ‘80s και στα ‘90s η «ελπίδα» ήταν να διαλυθεί, εξού και η στρατηγική συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με το pkk, και το θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα»… Στις αρχές των ‘10s η «ελπίδα» ήταν είτε να χρεωκοπήσει, είτε να πετύχει το πραξικόπημα του ’16 – εξού και η ζεστή φιλοξενία στους τούρκους χουντοκαραβανάδες. Στη συνέχεια η «ελπίδα» ήταν η περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου μέσα απ’ τον υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, με «νομιμοποίηση» το φυσικό αέριο και την υψηλή υποστηρίξη της Ουάσιγκτον.

Όλες οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές «ελπίδες» αποδείχθηκαν φρούδες. Ωστόσο το ελλαδιστάν δείχνει να εντατικοποιεί την συμμαχία του με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, διατηρεί την στρατιωτική συνεργασία και με την αιγυπτιακή χούντα και με τον ισραηλινό ρατσισμό / μιλιταρισμό, περιμένοντας τα «ανταλλάγματα». Όλα αυτά σε μια περιοχή που είναι μεν δευτερεύον πεδίο μαχών του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, αλλά έχει ήδη επεκταθεί… Ουσιαστικά η «ελπιδοφόρα» για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό προοπτική «περιφερειακών ανακατάξεων» στη μέση Ανατολή (ή/και στην ανατολική Μεσόγειο) απ’ τις οποίες σκόπευε να επωφεληθεί έχει ξεπεραστεί. Οτιδήποτε στρατιωτικό συμβαίνει (ή αναβάλλεται) εδώ είναι όλο και πιο ξεκάθαρα μέρος παγκόσμιας αναμέτρησης…

Σε τι «ανταλλάγματα» ελπίζει τώρα, αρχές της δεκαετίας του ’20, o ελληνικός ιμπεριαλισμός μέσα απ’ αυτές τις σαφώς πολεμικές συμμαχίες και μέσα σε μια κλιμακούμενη global ενδοκαπιταλιστική ένταση; Φανερά δείχνει να περιμένει «δωρεές όπλων» απ’ την Ουάσιγκτον. Όμως πέρα απ’ το γεγονός ότι το αμερικανικό κράτος έχει πάψει προ πολλού τις δωρεές, η ενίσχυση του πολεμικού εξοπλισμού είναι μέσο· όχι σκοπός. Ποιός είναι ο σκοπός; Το «βλέποντας και κάνοντας»;

Το ερώτημα ωστόσο θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά: μπορεί πλέον, με βάση τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών και την ένταση των «οργανικών διασυνδέσεων» διάφορων μηχανισμών με τους αντίστοιχους των «συμμάχων» να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό που κάνει – ακόμα κι αν τα «ανταλλάγματα» αποδειχθούν ασήμαντα; Μήπως, μιλώντας για ένα «κράτος μεντεσέ» η λέξη «κλείδωμα» αντιπροσωπεύει πράγματι την τωρινή κατάσταση;

Σε κάθε περίπτωση πέφτει στις πλάτες των όποιων σοβαρά ανταγωνιστικών υποκειμένων να εμποδίσουν τον ντόπιο ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό και τις συμμαχίες του. Δεν είναι εύκολο. Η εποχή είναι ζόρικη. Ποιά είναι όμως η απάντηση στη συνείδηση του καθενός και της καθεμιάς; Ότι “μωρέ ξέρεις, θέλω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου;”…

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Θα το επαναλάβουμε: ο ακραίος τροχός του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ γίνεται σμπαράλια. Όχι σε αργή αλλά σε γρήγορη κίνηση… Αν ως προχτές υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι “πιο πολλά απ’ τα ίδια”, αυτά που απέτυχαν να ανασχέσουν την επίθεση στην aramco, δηλαδή αμερικάνοι πεζοναύτες και πύραυλοι, θα γλυτώσουν τον τοξικό και το καθεστώς του, τίποτα δεν μπορεί να τον σώσει από την ταπεινωτική ήττα στην υεμένη. Οι Houthis και ο υεμενίτικος στρατός έκαναν την εντυπωσιακή προχθεσινή τους επίθεση μετά από 4,5 χρόνια πολέμου, όπου θα περίμενε κανείς τουλάχιστον να έχουν εξασθενήσει. Έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο…

Το σμπαράλιασμα του σαουδαραβικού τροχού, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί (η χούντα του favorite Sisi ούτε θέλει ούτε έχει τα φράγκα για να παίξει τον ρόλο του Ριάντ· και επιπλέον έχει κάμποσες «αγκυρώσεις» τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο…) μεταφέρει μεγάλο βάρος στους υπόλοιπους κρίκους του: το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον. Που απ’ την άποψη της επίσημης πολιτικής διεύθυνσης βρίσκονται σε «κενό»· και θα βρίσκονται έτσι για αρκετές βδομάδες.

Η ιδέα ότι το οικόπεδο του ελλαδιστάν αποκτάει, σ’ αυτές τις συνθήκες, μεγαλύτερη «γεωπολιτική» αξία, είναι απλά εγκληματική. Όπως ήταν πάντα…

(φωτογραφία: Η έρευνα για τα deal του ψόφιου κουναβιού με τον Zelensky έχει ακουμπήσει ήδη ελαφρά τον Pompeo. Οι δημοκρατικοί έψαχναν τις σχέσεις του ψόφιου κουναβιού με διάφορους ουκρανούς βαρώνους εδώ και μήνες. Είχαν ζητήσει απ’ τον Πομπηία οποιοδήποτε έγγραφο του υπ.εξ. σχετικό με την ουκρανία, κι αυτός είχε αρνηθεί. Τώρα, μετά την συγκρότηση «εξεταστικής επιτροπής», είναι υποχρεωμένος να τα δώσει· κι ίσως βρεθεί υπόλογος ότι σκόπιμα προσπάθησε να κρύψει στοιχεία που θα ενοχοποιούσαν τον πολιτικό του προϊστάμενο…

Όσο για τον Pence; Μπορεί να χρειαστεί κόπο για να πείσει ότι δεν έχει ανακατευτεί επίσης…)

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. … Η ευρύτερη διάσταση αφορά το παιχνίδι που φαίνεται να ανοίγεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η διεύρυνση του αμερικανικού αποτυπώματος στην ελληνική επικράτεια, και δη στη Σούδα, στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, δημιουργεί προϋποθέσεις για στενότερη συνεργασία σε πολλαπλά επίπεδα, ενώ από την ελληνική πλευρά γίνεται αντιληπτό και ως πρακτικό μέρος ενός πλαισίου ευρύτερων διευκολύνσεων…

… Η Αθήνα επιθυμεί τη μόνιμη παρουσία των Αμερικανών σε μια ευαίσθητη περιοχή. Παράλληλα, η χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης εξυπηρετεί τις ΗΠΑ, καθώς αποκτούν γρήγορη παράκαμψη των Στενών για τη μετακίνηση των δυνάμεών τους από τη Μεσόγειο προς την Ανατολική Ευρώπη και τη Βαλτική, μέσα από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Η κίνηση αυτή “κλειδώνει” γεωγραφικά την Ελλάδα σε μια σειρά συμμαχικών χωρών που ξεκινούν από τη Βαλτική και φτάνουν μέχρι το Αιγαίο (Πολωνία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία), μετατρέποντάς τη σε πολύ σημαντικό κρίκο των κρατών (frontier states) που βρίσκονται ουσιαστικά ανάμεσα στις παραδοσιακές, μεγαλύτερες ηπειρωτικές δυνάμεις και την Ευρασία…

Αυτά τα λέει ένας απ’ τους έμμισθους δημαγωγούς της «εθνικής γραμμής» στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Η προτροπή του είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να πανηγυρίσουμε που τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου θέλουν να κάνουν την επικράτεια «συνοριακή» για λογαριασμό του ψοφιοκουναβιστάν…

Τι σημαίνει η προσπάθεια του ελληνικού ιμπεριαλισμού να «ψειρίσει» τον αμερικανικό, όταν το σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου έχει βουλιάξει; Τι σημαίνει το «σύνορο απέναντι στην ευρασία»; Η «εθνική γραμμή» δείχνει να προχωράει ελπίζοντας σε αμερικανικά «ανταλλάγματα» – άγνωστο ποιά. Στην πραγματικότητα απλά υλοποιεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών), που ως γνωστόν διαβιούν μακριά απ’ την «συνοριακή γραμμή» – και των ντόπιων ποικιλόχρωμων λακέδων τους, που ζουν για τις (γεω)πολιτικές προσόδους.

Η «εθνική γραμμή» περιμένει την επίσκεψη του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo, στο τέλος της εβδομάδας, για να υπογράψει την καινούργια «αμυντική συμφωνία» – αυτή με τα «αποτυπώματα». Ο Πομπηίας έχει κάτι προβληματάκια στο αμέρικα, κι ίσως χρειαστεί να αναβάλει το ταξίδι – αλλά η «εθνική γραμμή» τον χειροκροτεί από τώρα.

Όποιος δεν θέλει να έχει πατημασιές από αρβύλες στο σβέρκο του («αποτυπώματα» ελληνικά, αμερικανικά, ισραηλινά, ό,τι…) ας πάρει στα πολύ σοβαρά τις εξελίξεις.

(φωτογραφία: Αφίσα πριν δύο χρόνια – Οκτώβρης 2017. Μία ανάμεσα σε άλλες…)

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι γίνεται πότε πότε ωμό, οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους έχουν περισσεύαμενη ευγένεια, που τρέχει απ’ τα μπατζάκια τους. Ο φασίστας Sisi ξεπλύθηκε απ’ τους ροζ του φαιορόζ γκουβέρνου τόσο πολύ ώστε παραλίγο η Μεσόγειος τα βόρεια των αιγυπτιακών ακτών να γεμίσει μόνιμα με σαπουνάδα. Το γκουβέρνο του ρημαδοΚούλη συνεχίζει την παράδοση που κληρονόμησε, αν και (για «αντικειμενικούς λόγους») με λιγότερες φιλοδοξίες.

Στην «τριμερή συνάντηση» των υπ.εξ. ελλάδα, νότιας κύπρου και αιγύπτου σε ξενοδοχείο στην Ελούντα πριν 2 ημέρες, η θρυλική «οριοθέτηση της αοζ» μεταξύ των τριών κρατών δεν υπήρχε στο μενού· σίγουρα όχι στις επίσημες ανακοινώσεις. Αυτό το κόλπο τελείωσε, και το ραντεβού δεν είχε την παλιά δημαγωγική δημοσιότητα… Υπάρχουν όμως πάντα οι ελληνικές επιχειρήσεις που λιμαίνονται τους αιγύπτιους προλετάριους, οπότε ο σοβαρός λόγος για φιλία και κρατική εύνοια απ’ το ελλαδιστάν προς την χούντα είναι ισχυρός. Ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γνώρισε τον χοντοσυνάδελφό του Sameh Shoukry, καταράστηκαν μαζί τον απατεώνα γιάπη Χριστοδουλίδη την “τουρκική επιθετικότητα”, και προετοίμασαν την “συνάντηση κορυφής” που θα γίνει στο Κάιρο στις 8 Οκτώβρη.

Μεγαλεία. Αφού κατά τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα υπ.εξ. “η αίγυπτος είναι χώρα ιστορικά φίλη της ελλάδας στην οποία προσβλέπουμε”, ο ρημαδοΚούλης πρωθ. θα έχει σε καμμιά δεκαριά μέρες την ευκαιρία να αγκαλιαστεί και μ’ αυτόν τον favorite dictator των ντόπιων αφεντικών του.

Κι ας μην το φωνάξει.

(φωτογραφία: Να φωνάξουμε και τον Guaido να παίξουμε καμμιά μπιρίμπα;)

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Για δεύτερη Παρασκευή προχτές (27 Σεπτέμβρη) στο Κάιρο και άλλες πόλεις έγιναν αντι-χουντικές διαδηλώσεις. Το καθεστώς του “ευνοούμενου” είναι φυσικά σε πλήρη κατασταλτική ετοιμότητα. Έτσι οι συγκεντρώσεις κρατούν λίγο, αφού διαλύονται δια της βίας (δακρυγόνα, πυροβολισμοί στον αέρα). Επιπλέον, μέσα σε δέκα ημέρες, έχουν συλληφθεί τουλάχιστον 2.076 άτομα.

Διάφοροι “φίλοι της δημοκρατίας” διεθνώς (στις ηπα, στη γαλλία και στη γερμανία) εξέδωσαν ανακοινώσεις καταδίκης της καταστολής. Αλλά ο χασάπης του Καΐρου δεν ανησυχεί γι’ αυτές – ανησυχεί για το ότι μετά από 5 χρόνια βίας η χούντα του δεν ελέγχει τον πληθυσμό. Εκτός απ’ την στρατοαστυνομία στέλνει εναντίον των αντιχουντικών διαδηλωτών και τους οπαδούς του· που, φυσικά, είναι πιο άνετοι: πρόκειται για διαταγές που απευθύνονται σε διάφορες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

Όσο για την ιστορική πλατεία Tahrir; Προς το παρόν είναι κατειλλημένη απ’ την στρατοαστυνομία…

Όμως: εκείνο που ήταν αδιανόητο το 2011 τώρα είναι μέρος της συλλογικής μνήμης των αιγύπτιων.

(φωτογραφίες: Απ’ τις συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις στις 20 Σεπτέμβρη)

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Ποιός θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε ότι το ψόφιο κουνάβι θεωρεί εαυτόν τον πιο “προεδρικό” (σαν στυλ) πρόεδρο των ηπα ever· εκτός, ίσως, απ’ τον Lincoln όταν φορούσε καπέλο… Γιατί, όπως διευκρίνισε, χωρίς καπέλο ο Lincoln θα ήταν υποδεέστερος αφού «εγώ έχω ωραιότερα μαλλιά»… Κι ωστόσο τέτοια μεταξύ άλλων δήλωσε το ψόφιο κουνάβι χτες σε μια κλειστή συνάντηση του με 50 αμερικάνους διπλωμάτες στο περιθώριο της συνέλευσης του οηε στο New York.

Τέτοιο είναι το υλικό με το οποίο το ψόφιο κουνάβι ταΐζει τον ναρκισσισμό του σε μια δύσκολη φάση της καριέρας του. Όμως ύστερα, στο ζήτημα της «χάρης» που ζήτησε από έναν ουκρανό πρώην κωμικό και νυν πρόεδρο, το ανάλαφρο στυλ σκοτείνιασε: αν έβρισκε ποιος αποκάλυψε το πίτσι πίστι του θα τον μεταχειριζόταν όπως παλιά (που οι αμερικάνοι ήταν «πιο άντρες») αντιμετώπιζαν τους κατασκόπους…. Έτσι είπε αυτός ο real man, ανάμεσα σε μπινελίκια προς τα καθεστωτικά αμερικανικά μήντια… (Σε λίγο θα αρχίσει να υποστηρίζει ότι είναι αναρχικός και antifa, και γι’ αυτό τον έχει βάλει στο μάτι το “κατεστημένο”…)

Έχει ενδιαφέρον το πως οι υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού (εντός και εκτός usa) επιχειρηματολογούν υπέρ του μετά την αποκάλυψη του deal που προσπαθούσε να στήσει με τον Zelensky. Υπάρχουν δύο ομάδες επιχειρημάτων (ο θεός του φιλελευθερισμού Adam Smith να τα κάνει τέτοια!). Πρώτη ομάδα το «σιγά και τι έγινε». Δεύτερη ομάδα το «είστε ελεεινοί» – για τους κατήγορους.

Το «σιγά μωρέ» ακούγεται πολύ ελληνικό, πράγμα που θα πρέπει να ενισχύσει την άποψη ότι το ψόφιο κουνάβι είναι βέρος έλληνας, με πλήρες επώνυνο «τραμπάκουλας». (Η ασταμάτητη μηχανή σας το υπέδειξε έγκαιρα…) Το ίδιο ελληνικό είναι «και ποιοί είσαστε εσείς που μιλάτε». Οπότε, άσχετα απ’ την εξέλιξη που θα έχει αυτή υπόθεση, θα πρέπει το πανελλήνιο να μελαγχολήσει: το ψόφιο κουνάβι θα ήταν η τέλεια πολιτική βιτρίνα για το ελλαδιστάν· και πάει χαμένο.

Μήπως αν (λέμε «αν») απολυθεί απ’ την Ουάσιγκτον να έρθει προς τα μέρη μας; Κάπου θα τον βολέψει η πατρίς· τόσες βάσεις έχει το αμέρικα… (Και γήπεδα γκολφ διαθέτουμε…)

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι, χτες, ευλογάει … τα μαλλιά του…)