Tag: εξωτερική πολιτική

Οι χασάπηδες, ε;

Κυριακή 3 Νοέμβρη. Αυτά τα μυρωμένα και «εθνικά επωφελή» των συμμοριών – με – τα – μαύρα τρέχουν παράλληλα με όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή. Το ψόφιο κουνάβι δηλώνει «I like oil» με την ίδια φυσικότητα που στους έλληνες άρεσαν οι αστακομακαρονάδες· αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ενδείξεις ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ντηζελοκίνητο. Απλά, στον ψοφιοκούναβο πάντα άρεσε το oil, κι ακόμα περισσότερο αν ήταν άλλων. Δεν είναι ρατσιστής κατά των σύριων. Έγκαιρα, όταν ήταν απλά μια μηντιακή περσόνα, είχε δηλώσει ότι του αρέσει το ιρακινό oil, και ότι απ’ τα έσοδά του η Βαγδάτη θα έπρεπε να πληρώνει τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων στο ιράκ. Αυτό λέγεται νταβατζιλίκι – σ’ όλο τον κόσμο. Ένας πλυντηριάς δικαιούται να του αρέσει το νταβατζιλίκι.

Έτσι, κι ενώ στη βορειοανατολική συρία μαζεύονται πολλοί και διάφοροι στρατοί και ένοπλοι (εκτιμάμε πως αν το πιο προχωρημένο όπλο τους ήταν τόξα και βέλη θα χωρούσαν· όχι όμως με τις σημερινές αεροπορίες και τους σημερινούς πυραύλους… όχι!… είναι too much!) το ελλαδιστάν καμαρώνει επειδή δύο δικά του f – 16 (νάναι οι μέρες τους!!!) «συνόδευσαν» ένα αμερικανικό στρατηγικό βομβαρδιστικό B – 52 καθοδόν προς συρία. Είναι γαλόνια αυτά – μας λένε! Το ελλαδιστάν είναι ο ανερχόμενος Joe Pesci της μέσης Ανατολής μας λένε: αγαπείστε το και διασκεδάστε το!

Σπουδαία. Όταν περνάει ένα αμερικανικό Β – 52 προς την συρία οι ηλίθιοι βλέπουν τα κουστούμια της ελληνικής συνοδείας! Ωωωω! Τι λεβεντόπαιδα είναι αυτά με τα f 16! Όμως όταν οι μπράβοι περιστοιχίζουν το κάθαρμα αφεντικό, αυτό δεν λέγεται απλά «υπόθαλψη εγκληματία». Λέγεται (η αστική νομοθεσία τα λέει αυτά…) εγκληματική συμμορία. Στο δικαστήριο βέβαια ο μπράβος δεν θα έχει τις ίδιες κατηγορίες με το αφεντικό. Ξεμπερδεύει ευκολότερα. Το παίζει “εγώ ένας υπάλληλος είμαι” (Και ο κυρ Αχιλλέας έτσι ξεκίνησε!)… Όταν όμως το «δικαστήριο» είναι του δρόμου, όταν δηλαδή οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι, ο μπράβος θα μαζέψει πολλές. Μπορεί και τις περισσότερες. Στις ανακοινώσεις κηδειών δεν θα αναφέρουν καν το όνομα του· ούτε στα στεφάνια. Το «γεγονός» είναι ο θάνατος του αφεντικού του. Μόνον αυτό.

Λοιπόν, να το ξαναπούμε. Αν την έχετε δει ότι χαζεύοντας θα την βγάλετε καθαρή, ας έχετε και κανα plan B, in case of emergency. Δεν είναι καθόλου αστείο, και κανονικά (δηλαδή εργατικά…) απαιτεί όχι φόβο αλλά θαρραλέο anti-imp αγώνα, χωρίς εθνικές υποσημειώσεις και αστερίσκους! (Δύσκολα πράγματα δηλαδή, ε;…) Επειδή τα ντόπια αφεντικά μας σέρνουν απ’ το μανίκι να τα περιστοιχίσουμε – δεν το έχετε καταλάβει το τράβηγμα; Όσο για το τι θα γίνει, και πότε θα ρίξει χαλάζι, αυτό εξαρτιέται από άλλους. Μην βάλετε στοίχημα. Και μην εμπιστεύεσθε τους γνωστούς μετερεωλόγους.

Το «γεγονός» είναι σε εξέλιξη… Και ο άξονας το πάει, αν το έχετε καταλάβει, ορθοπεταλιά. Μπας και αναστηθεί – πάνω στους τάφους ημών και αλλήλων….

(φωτογραφία κάτω: Όταν λέμε «I like oil» εννοούμε «Ι like oil»!!! Διάβολε! Τι άλλο; Θέλω oil στο budget μου!!!

H φωτογραφία είναι κατευθείαν απ’ την συριακή «πετρελαϊκή κουζίνα» όπου η αμερικανική «τραπεζαρία» έχει απλώσει τα ξερά της· αλλά όχι απ’ την Deir ez Zor. Είναι απ’ την βορειοανατολική συρία, άκρη άκρη, κοντά στα σύνορα με το ιράκ…

Υπάρχει θέμα σοβαρό…)

Ελλάδα – γαλλία…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Έχει το ενδιαφέρον του: ενώ η ντόπια δημαγωγία «δίνει πόνο» ήδη σχετικά με το αν και το πως του μέλλοντος της «συμφωνίας των Πρεσπών», με το αν ο Zaev θα κάνει ή δεν θα κάνει, το vmro θα νικήσει ή δεν θα νικήσει, αν η συμφωνία ήταν καλή ή δεν ήταν, κίχ δεν ακούγεται για τον ρόλο του Παρισιού στον (προς το παρόν) αποκλεισμό της βόρειας μακεδονίας (και της αλβανίας) απ’ την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε.. Για την γαλλική αιτία της ανακατασούρας; Κουβέντα…

Γιατί; Επειδή προφανώς τέτοιες είναι οι οδηγίες του ελληνικού υπ.εξ… Η γαλλία «είναι σύμμαχος» υποτίθεται, κατά της Άγκυρας, στην ανατολική Μεσόγειο (!!!) Ίσως υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις για το «εθνικό θέμα»: μια εκλογική επιτυχία του εθνικιστικού vmro στις αρχές του επόμενου χρόνου μπορεί και να βολεύει μεσοπρόθεσμα το ελλαδιστάν. Άλλωστε οι κυβερνήσεις του vmro (Gruevski…) εξυπηρετούσαν τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς βορράν μέχρι να αναλάβουν οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev…

Ας θυμίσουμε λοιπόν: γιατί ο βασιλιάς Macron δεν θέλει τα Τίρανα και τα Σκόπια να ξεκινήσουν, καν και καν, τον μαραθώνιο των ενταξιακών αναδιαρθρώσεων; Επειδή θεωρεί τα βαλκάνια (των δυτικών συμπεριλαμβανόμενων) περιοχή ή ή εν δυνάμει επιρροής του Βερολίνου σε ότι αφορά την ε.ε. – τόσο απλά, τόσο ωμά. Ιστορικά (επί ψυχρού πολέμου) το Παρίσι είχε επιρροή και στο (γιουγκοσλαβικό) Βελιγράδι και στα Τίρανα. Ακόμα και ως το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού των ‘90s, όταν ο Μιλόσεβιτς και ο Μλάντιτς έσφαζαν τους βόσνιους, το Παρίσι στήριζε διακριτικά και υπόγεια τον σερβικό εθνικισμό / φασισμό, κοντράροντας την παρόμοια υποστήριξη του Λονδίνου. Αλλά απ’ την στιγμή που ο Μιλόσεβιτς έφερε την Ουάσιγκτον στην περιοχή, φαίνεται ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχασε τα δικά του ερείσματα. Αντίθετα ο γερμανικός καπιταλισμός, σε ξεκάθαρα καλύτερη κατάσταση απ’ τον γαλλικό, εξακολουθεί να κρατάει την ισχύ του σε «οικονομικά» (άρα και σε θεσμικά) ζητήματα – αυτά, δηλαδή, που αποτελούν την κατεξοχήν ύλη της ένταξης στην ε.ε.

Θα μπορούσε να βολεύεται ο γαλλικός ιμπεριαλισμός με μια κάποια «αστάθεια» στα δυτικά βαλκάνια; Θα βουλευόταν με κάποιου είδους στρατιωτική διαχείριση μιας τέτοιας «αστάθειας»; Όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς: καθώς το Παρίσι προσπαθεί ακόμα (μάταια) να κρατήσει κάποια θεσούλα στο συριακό πεδίο μάχης με στρατιωτικά μέσα, φαίνεται πως οι αρβύλες και οι κάνες έχουν γίνει πρώτη επιλογή του Παρισιού για νταραβέρια είτε στην αποικιακή αφρικανική ζώνη της «γαλλοφωνίας», είτε και έξω απ’ αυτήν.

Η θεία Λίτσα προβληματίζεται…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Άλλο ένα ενδιαφέρον: όλοι εκείνοι που δήλωναν (απ’ τα «αριστερά»…) αντίθετοι με την συμφωνία των Πρεσπών υποστηρίζοντας ότι το κάνουν για το καλό της βορειομακεδονικής κοινωνίας, επειδή θέλουν να την σώσουν απ’ τα νύχια του νατο και της ε.ε., δεν πανηγύρισαν για το βέτο του «σύντροφου» Macron! Βέβαια η βόρεια μακεδονία έχει αρχίσει την «ενταξιακή διαδικασία» της στο νατο· συνεπώς η νίκη που προσέφερε ο βασιλιάς Macron στους ντόπιους «επαναστάτες» είναι μισή… Έστω. Μισή είναι καλύτερα από καθόλου!!! Δεν θα άξιζε μισό χειροκρότημα;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός της ε.ε. για να καταλάβει ότι ο βασιλιάς Macron, υπηρετώντας τα συμφέροντα του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, έδρασε προβοκατόρικα· και καθόλου «επαναστατικά». Τόσο στη βόρεια μακεδονία όσο και στην αλβανία ξέρουν πως όταν το Βουκουρέστι και η Σόφια ξεκίνησαν τις δικές τους «ενταξιακές διαπραγματεύσεις» δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ την άποψη της θεσμικής κατάστασής τους σε σχέση με τα Τίρανα και τα Σκόπια. Μάλλον σε χειρότερη ήταν. Επιπλέον, ποτέ κανείς, ούτε γάλλος βασιλιάς ούτε γάλλος γελωτοποιός δεν είπε «μην κάνετε τον κόπο να υποβάλλεται αίτηση, ‘κλείσαμε’»… Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι εύκολο τώρα για τους διάφορους εθνοφασίστες και στις δύο κοινωνίες να ρητορεύουν για την «ευρωπαϊκή εξαπάτηση»· με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.

Πίσω στο ελλαδιστάν. Παρότι ο ρημαδοΚούλης διαμαρτυρήθηκε προς το Παρίσι για το βέτο, η εντόπια δημαγωγική μηχανή προσπαθεί να αξιοποιήσει την γαλλική στάση· και σε καμμία περίπτωση να την καταγγείλει. Για όσο καιρό ισχύει αυτό το βέτο έχουν χάσει το «όπλο» της διαρκούς επέμβασης στα εσωτερικά της βόρειας μακεδονίας που τους προσέφερε το άνοιγμα και το κλείσιμο των κεφαλαίων της ένταξης. Και προσπαθεί να ρεφάρει, τουλάχιστον ιδεολογικά, ελπίζοντας ότι ο καταραμένος Zaev θα βγει επιτέλους απ’ την μέση, και ότι μια μελλοντική ακροδεξιά κυβέρνηση vmro θα ακυρώσει την συμφωνία των Πρεσπών.

Μπορεί να είναι και όνειρο· ένα ακόμα εθνικό τέτοιο. Έχει χαθεί άλλωστε η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Συνεπώς μην εμποδίζετε τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας – αδειάζει η ζωή της από νόημα…

Χύμα και τσουβαλάτα

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Μ’ ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα στην 3η της σελίδα η χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» πανηγυρίζει για την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σ’ ένα απ’ τα προκεχωρημένα φυλάκια του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ στα βαλκάνια. Τα πανηγύρια είναι ωμά, ένδειξη (;) ότι η εθνική γραμμή της συμμετοχής στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν χρειάζεται κουκούλωμα μιας και δεν αντιμετωπίζει σοβαρούς εσωτερικούς αντιπάλους:

… Η Αλεξανδρούπολη μπαίνει για τα καλά στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη. Μια τέτοια επένδυση σε ένα τόσο ευαίσθητο γεωστρατηγική σημείο και σε ένα ασταθές περιβάλλον με πολλούς απρόβλεφτους κινδύνους δεν θα την άφηναν ποτέ απροστάτευτη [οι αμερικάνοι]. Έτσι, εκτός από την εξυπηρέτηση στρατιωτικών αναγκών σε ενδεχόμενες κρίσεις στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βαλτική και στον Καυκασο, το λιμάνι θα λειτουργεί και ως ασπίδα προστασίας στον υψίστης σημασίας για τα συμφέροντά τους ενεργειακό τους κόμβο…

Το ότι η Ουάσιγκτον είναι αρμόδια για «κρίσεις» στη Μαύρη Θάλασσα, στην Βαλτική (στην άλλη άκρη της ηπείρου) και στον Καύκασο, αυτό είναι δεδομένο…

… Τον Οκτώβριο του 2018 ο κ. Πάιατ επισκέφτηκε την Αλεξανδρούπολη και ζητησε να συναντηθεί με τον πρόεδρο του επιμελητηρίου Έβρου Χριστόδουλο Τοψίδη. Ο τελευταίος του έστρωσε κόκκινο χαλί… αλλά ο κ. Πάιατ δεν δίστασε να του εκφράσει με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκειά του για το θέμα της αδελφοποίησης με το επιμελητήριο Συμφερούπολης, στην προσαρτημένη από τους ρώσους και μη αναγνωρισμένη από καμιά χώρα παγκοσμίως Κριμαία… Όταν στις αρχές του φετεινού Οκτωβρίου ο κ. Πάιατ ξαναπήγε στην Αλεξανδρούπολη, ο κ Τοψίδης του γνωστοποίησε ότι οι «αδελφικοί» δεσμοί με τη Συμφερούπολη διαλύθηκαν. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς…

Υποτίθεται πως η «οικονομική άνθηση» (το τυράκι…) της Αλεξανδρούπολης θα προέλθει από ένα πλωτό εργοστάσιο εξαέρωσης αμερικανικού φυσικού αερίου, το οποίο θα φέρνουν υγροποιημένο έλληνες εφοπλιστές (αλλοίμονο…), για να διοχετευτεί μέσω αγωγού στα βαλκάνια…

Αυτά τα λαμπρά σχέδια, όπου κατά τους ατζέντηδες της ελληνοαμερικανικής πολεμικής συμμαχίας το αμερικανικό γκάζι θα δίνει κάλυψη στον αμερικανικό στρατό και το ανάποδο, αναγγέλονται την ώρα που η βουλγαρία ένωσε ήδη το δικό της εσωτερικό δίκτυο φυσικού αερίου με τον τουρκικό turkstream 2, για να εφοδιάζεται με ρωσικό φυσικό αέριο. Ενώ, στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη, υπέγραψε συμφωνία για την κατασκευή ενός σωλήνα 474 χιλιομέτρων, του balkan stream, που θα διασχίζει την βουλγαρική επικράτεια προς βορειοδυτικά, και θα αποτελεί την προέκταση του turkstream 2 προς την σερβία και απο εκεί και την κεντρική ευρώπη. Η κατασκευή (κόστους 1,1 δις ευρώ) θα γίνει όχι απ’ την gazprom, αλλά από κονσόρτσιουμ με επικεφαλής την σαουδαραβική Arkad (έχει το νου της η Μόσχα!), και υπολογίζεται ο σωλήνας να είναι έτοιμος του χρόνου: το συμβόλαιο προβλέπει ότι το κονσόρτιουμ θα πρέπει να έχει φτιάξει τα 308 (απ’ τα 474) χιλιόμετρα του αγωγού απ’ τον σταθμό του βουλγαρικού Polski Tranmbesh ως τα βουλγαρο-σερβικά σύνορα μέσα σε 250 ημέρες. Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα θα φτιαχτούν σε άλλες 365 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι το έργο θα πρέπει να είναι έτοιμο το καλοκαίρι του 2021.

Η σοβαρότητα του συγκεκριμένου σχεδίου φαίνεται απ’ το γεγονός ότι την περασμένη Δευτέρα ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov βρισκόταν στη Σόφια. Και στις δηλώσεις του έδειξε επίμονος ότι ο σωλήνας πρέπει να είναι έτοιμος του χρόνου.

Βρίσκεται λοιπόν σε εξέλιξη ένας αγώνας δρόμου δύο αντίπαλων μπλοκ εδώ δίπλα… Και τα μεγάφωνα της εθνικής γραμμής παρουσιάζουν τον συνδυασμό αμερικανού στρατού και γκαζιού σαν «οικονομική ανάπτυξη»….

Όταν οι χαζοχαρούμενοι της «οικονομικής ανάπτυξης» θα ψάχνουν καταφύγια θα είναι αργά.

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. «…Νομίζω, ότι οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία και στην Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη, θα έπρεπε να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα σ΄ όλους μας. Ότι είναι αφέλεια να νομίζουμε, ότι η Τουρκία είναι μια χώρα, την οποία κάποιος εύκολα μπορεί να αποκλείσει από τις οποιεσδήποτε συζητήσεις για συνεργασίες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου…» Αυτό δήλωσε μεταξύ άλλων ο Άντρος Κυπριανού, γ.γ. του νοτικοκυπριακού κόμματος ακελ συνεντευξιαζόμενος πριν 4 μέρες σε νοτιοκυπριακό κανάλι. Στα “μεταξύ άλλων” περιλαμβανόταν κι αυτό: …Σε ότι αφορά τον αγωγό EastMed, αυτός είναι ασύμφορος και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει…

Το ακελ παριστάνει το “κομμουνιστικό”, αλλά είναι απλά ένα “αριστερό” πολιτικά προσοδικό κόμμα στη νότια κύπρο, που στις κρίσιμες στιγμές συντάσσεται με την “εθνική γραμμή”. Μιας και είναι στην αντιπολίτευση, ο κύριος γ.γ. μπορεί να παριστάνει τον ρεαλιστή. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι ταυτόχρονα με τις εξελίξεις στη συρία ο τουρκικός στόλος πλέει γύρω γύρω απ’ την κύπρο προστατεύοντας τρυπάνια ή, απλά, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Όλα αυτά μαζί έχουν προκαλέσει σύγχυση στην “εθνκή γραμμή” σε Λευκωσία και Αθήνα· ο ρεαλισμός του κυρ γ.γ. είναι απλά ένα καταφύγιο μέσα σ’ αυτήν την σύγχυση.

Πόσο έχουν επηρεάσει οι εξελίξεις στη συρία αυτήν την “εθνική γραμμή” Λευκωσίας και Αθήνας; Πολύ, πάρα πολύ. Η στρατηγική ήταν να θεωρείται (και να προβάλλεται, ει δυνατόν διεθνώς) το τουρκικό καθεστώς σαν ταραξίας στην ανατολική Μεσόγειο, αποκομένο απ’ τις διεθνείς συμμαχίες του. Ήταν κομβική, κατ’ αρχήν για εσωτερική κατανάλωση και ύστερα σα στόχος της “εθνικής εξωτερικής πολιτικής”, η “απομόνωση” της Άγκυρας. Την ίδια στιγμή που μέσα από τις τριγωνικές συμμαχίες τους Αθήνα και Λευκωσία, πότε με το Τελ Αβίβ και πότε με το Κάιρο, θα έπρεπε να εμφανίζονται (και να νομίζουν πως είναι) “δημοφιλείς” στην ανατολική Μεσόγειο και, φυσικά, “πυλώνες σταθερότητας” για λογαριασμό… της παγκόσμιας ειρήνης (δηλαδή της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους). Μ’ άλλα λόγια το επιλεγμένο σχήμα της “εθνικής γραμμής” ήταν η Άγκυρα μόνη της κι εμείς οι γενναίοι ειρηνόφιλοι όλοι μαζί εναντίον της.

Τα κτυπήματα κατά αυτής της εθνικιστικής ψευδαίσθησης άρχισαν να έρχονται όταν η Άγκυρα αψηφώντας δηλώσεις και καταγγελίες προχώρησε στην αμφισβήτηση της έτσι κι αλλιώς παράλογης νοτιοκυριακής αοζ αλλά και του αποκλεισμού των τουρκοκυπρίων απ’ τη νομή των όποιων κοιτασμάτων. Παρ’ όλα αυτά υπήρχε η κρυφή (;) ελπίδα ότι αν όχι στην ανατολική Μεσόγειο σίγουρα στο συριακό πεδίο μάχης ο τουρκικός ιμπεριαλισμός θα “σπάσει τα μούτρα του”, αδυνατίζοντας την διεθνή θέση της Άγκυρας. Όλα αυτά θα συνέβαιναν ερήμην των υπόλοιπων μελών του μπλοκ της Αστάνα…

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Παραήταν βολικό! Το ότι το ψόφιο κουνάβι, με το κατάλληλο μασάζ, “έδωσε άδεια” στον Erdogan να εισβάλει στη βόρεια συρία μαζεύοντας τον αμερικανικό στρατό απ’ την περιοχή, έσπασε εντελώς τα νεύρα και τον τσαμπουκά του ελληνικού και ελληνοκυπριακού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού. Πρώτον επειδή δεν είχε προβλεφτεί, και δεύτερον επειδή μπορεί να ερμηνευτεί με πάνω από έναν τρόπους. Άσχετα όμως με τις ψοφιοκουναβικές κινήσεις, η ελληνική «εθνική γραμμή» αναγκάζεται τώρα να παραδεχτεί (έστω και σιωπηλά…) πως βρίσκεται μπροστά όχι σε μια μιλιταριστική προβοκάτσια και έναν δακτυλοδεικτούμενο αλλοπρόσαλλο «σουλτάνο», αλλά σε μια συμμαχία κρατών, με σχέδιο, μέθοδο – και επιτυχίες. Που αυτή τη στιγμή φαίνεται να ηγεμονεύει στο συριακό πεδίο μάχης, άρα και στα πέριξ, άρα και στο χείλος της ανατολικής Μεσογείου…

Παρότι οι νοτιοκυπριακές «επιχειρηματικές» σχέσεις με το ρωσικό ξέπλυμα δεν έχουν διακοπεί, όλη η στρατηγική «ανάσχεσης» της Άγκυρας στηριζόταν είτε στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είτε, σαν υποκατάστατο, στην ε.ε. και το Παρίσι. Μ’ άλλα λόγια στηριζόταν και στηρίζεται στην «παροχή υπηρεσιών» εναντίον της Μόσχας, έστω με διακριτικό τρόπο.

Απ’ αυτήν την θέση και κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει έτοιμο σχέδιο «διορθώσεων». Και, το κυριότερο, είναι όλο και πιο αμφίβολο αν στην Μόσχα ή στην Άγκυρα θα ενδιαφερόταν κανείς να αγοράσει την νοτιοκυπριακή (και δευτερευόντως την ελληνική) «μεταμέλεια», εφόσον α) φαίνεται πόσο αγχωμένη είναι· β) φαίνεται πόσο προσχηματική θα ήταν αν εκδηλωνόταν αφού γ) προέρχεται από θέση ήττας.

Με την εκκρεμότητα του για πόσο καιρό το ψόφιο κουνάβι θα μείνει στο άσπρο σπίτι, η ελληνική εθνική γραμμή έχει ακόμα μια ύστατη ελπίδα: τον Pence. Ο σχετικός υπολογισμός είναι ότι αφού ένας τέτοιος οριτζινάλ φασίστας δεν θα μπορούσε να ξαναγεμίσει το συριακό πεδίο με στρατό ή να αμφισβητήσει τις ως τώρα εξελίξεις εκεί, θα «οχύρωνε» τουλάχιστον τους πιστούς συμμάχους του (το ελλαδιστάν, το ισραήλ, τη σαουδική αραβία και τη νότια κύπρο) προετοιμάζοντας κάποιου είδους αντεπίθεση.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε την εξόρυξη φυσικού αερίου… Αλλά στην γεωπολιτική αναβροχιά καλό είν’ και το χαλάζι….

Οι «αυτοκέφαλοι» 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Δυο φορές, όταν ο αρχιαρχιτράγος Istanbul «κήρυξε» το αυτοκέφαλο μιας κάποιας «ουκρανικής εκκλησίας» στις αρχές Γενάρη του 2019, και όταν το ελληνική «συμμορία με τα μαύρα» αναγνώρισε αυτήν την αυτοκεφαλία (στα μέσα Οκτώβρη του 2019) είχαν προηγηθεί επαφές με τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες. Την πρώτη φορά ο αρχιαρχιτράγος Istanbul είχε συναντηθεί με τον ογκόλιθο Nick the Greek. Την δεύτερη φορά ο αρχιτράγος Αθηνών συναντήθηκε με τον ρημαδοΓου(α)δοΝικόλα. Και τις δύο φορές δόθηκε η πολιτική έγκριση απ’ την μεριά των εκπροσώπων του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Είναι μπελάς να ασχολείται κανείς με τα οργανωτικά του παπαδαριού. Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για πολιτικές επιλογές, κινήσεις, αποφάσεις – εξού και οι αρχιτράγοι προχώρησαν πάνω στην ελληνική εθνική γραμμή. Η αναγνώριση μιας κάποιας «ορθόδοξης εκκλησίας της ουκρανίας» σαν αυτοκέφαλης είναι, στην πράξη, η έγκριση της διάσπασης του ουκρανικού ορθοδοξοχριστιανικού ποιμνίου, με δεδομένο ότι υπάρχει (και προϋπήρχε) εκεί η «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία», που υπάγεται στο πατριαρχείο Μόσχας. Οι «ευλογίες», λοιπόν, τόσο του αρχαρχιτραγάτου Istanbul όσο και του αρχιτράγου Αθηνών αφορούσαν την δημιουργία «εκκλησιαστικού σχίσματος» στην ουκρανία. Εναντίον της Μόσχας.

Το “πολιτικό επίδικο” είναι η προσπάθεια τραβήγματος των “πιστών” απ’ την εκκλησιαστική επιρροή της Μόσχας· δηλαδή του Putin. Αυτή είναι μια παλιά τακτική εφεύρεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Από στενά εκκλησιαστική άποψη η δημιουργία «αυτοκέφαλων» εθνικών μαγαζιών θεωρείται ανάθεμα εφόσον ο χριστιανισμός θεωρεί εαυτόν οικουμενική θρησκεία / εκκλησία. Η δημιουργία αυτοκέφαλης ελληνικής εθνικής εκκλησίας μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους ήταν αγγλικό σχέδιο, με σκοπό να περιοριστεί ο έλεγχος πάνω στο ελληνικό κοπάδι του αρχιαρχιτράγου, που είχε πάντα έδρα μέσα στην τότε οθωμανική επικράτεια. Το σχέδιο πέτυχε αρχικά. Στη συνέχεια όμως, καθώς το ελληνικό κράτος επεκτεινόταν, τόσο οι “νέες χώρες” (βόρεια ελλάδα) όσο και η Κρήτη παράμειναν στην (οικονομική και οργανωτική) αρμοδιότητα του αρχιαρχιτράγου Istanbul.

Οι «αυτοκέφαλοι» 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Υπάρχει, όμως, και η οικονομική διάσταση. Οι χριστιανικές εκκλησίες και τα μοναστήρια, στην ουκρανία όπως και παντού, έχουν μεγάλη περιουσία κινητή (χρήμα, χρυσάφι) και ακίνητη (κτίρια, εκτάσεις γης).

Τα λεφτά είναι το υποχρεωτικό “υλικό αντάλλαγμα” για τέτοιες “αυτοκεφαλίες”. Ο εμφύλιος ανάμεσα στην καινούργια «ορθόδοξη εκκλησία της ουκρανίας» και το κράτος / παρακράτος του Κιέβου απ’ την μια μεριά, και την παλιά «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία» και την Μόσχα απ’ την άλλη, με σκοπό το πλιάτσικο, θα είχε ξεκινήσει ήδη απ’ τις αρχές του 2019, αν δεν συνέβαινε ένα «ατύχημα» στους νέους και ορεξάτους: μόλις αναγνωρίστηκαν απ’ τον αρχιαρχιτράγο Istanbul διασπάστηκαν! Το «ουκρανικό πατριαρχείο του Κιέβου» (ναι, υπάρχει και τέτοιο) που αρχικά συμμετείχε στο σχίσμα, δεν τα βρήκε με άλλους τράγους, και αποχώρησε. Έτσι οι «νέοι», υπό κάποιον Επιφάνειο, έχασαν σε δύναμη και επιρροή.

Τώρα ο Επιφάνειος επανέρχεται – με δηλώσεις. Ότι «η ουκρανία βρίσκεται υπό πνευματική κατοχή» – και σκοπεύει να αρχίσει «απελευθερωτικό αγώνα». Τις γενναίες αυτές δηλώσεις ο Επιφάνειο δεν τις έκανε ωστόσο από ουκρανικό έδαφος, αλλά απ’ την Ουάσιγκτον, πριν 5 ημέρες (20 Οκτώβρη). Το τι ετοιμάζει (αν πράγματι ετοιμάζει κάτι) δεν το ξέρει η ασταμάτητη μηχανή. Θα έχει αεροπλάνα και τανκς η «απελευθέρωση» ή μόνο προσευχές και σταυροκοπήματα; Σίγουρα, πάντως, δεν θα πρόκειται για «επιθέσεις αγάπης»…

Συμμαχώντας διακομματικά (άρα πάνω σε εθνική γραμμή) το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος σ’ αυτήν την επίθεση με τους αντίπαλους της Μόσχας, επιφανειακά εκκλησιαστικούς αλλά ουσιαστικά πολιτικούς / γεωπολιτικούς και στρατιωτικούς, σέρνει (όχι το θρησκευτικό αλλά) το πολιτικό κοπάδι, όλους τους υπηκόους δηλαδή, στη δίνη του 4ου παγκόσμιου.

Η Μόσχα δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Το αρχιαρχιτραγάτο της Ιερουσαλήμ, που ελέγχεται απ’ την Αθήνα αλλά έχει προκαλέσει εδώ και χρόνια την οργή των παλαιστίνιων χριστιανών για τα νταραβέρια του με το Τελ Αβίβ (πωλήσεις παλαιστινιακής γης σε ισραηλινές εταιρείες…), είναι ένα σημείο όπου κάποια στιγμή το «μπουμ» θα ακουστεί πολύ δυνατά…

Μπλοκ της Αστάνα 3

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Οι ντόπιοι δημαγωγοί, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, θα θυμώνουν μιας και κανένα απ’ τα παραμύθια τους δεν βρήκε αληθινό. Κάποιοι, για παράδειγμα, θα συνεχίσουν να τραυλίζουν ότι «ο Erdogan ηττήθηκε» … επειδή δεν κατέλαβε όλη την βόρεια συρία. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο: να καταλάβει μια ζώνη μήκους σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων. Λες και άμα λέγεσαι Erdogan απαγορεύεται να μαξιμάρεις προπαγανδιστικά…

Δεν «τσακίστηκε» λοιπόν ο Erdogan, δεν «κατέρρευσε» το τουρκικό καθεστώς, δεν έγινε «σφαγή» αμάχων κούρδων· κανένα αντιτουρκικό όνειρο δεν ευωδόθηκε… Ξεσπιτώθηκαν, πράγματι, περίπου 180.000 κούρδων αμάχων στις περιοχές που έχει καταλάβει το συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού. Αλλά στο βαθμό που θα σταματήσουν οι όποιες μάχες (μισο-μάχες και σε ελάχιστα σημεία έγιναν πραγματικά) θα γυρίσουν στα σπίτια τους· με εγγυήσεις είτε απ’ την Μόσχα, είτε απ’ την Δαμασκό, είτε κι απ’ τους δύο – και χωρίς τουρκικές αντιρρήσεις. Θα επιστρέψουν χωρίς όπλα – καμμιά απ’ τις «εγγυήτριες δυνάμεις» δεν θα το διαπραγματευόταν αυτό.

Πέρα απ’ το τι πρόκειται να γίνει με τον θύλακα του Idlib, μ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενης ανατολικής συρίας και με έναν σχετικά μεγάλο θύλακα στα νότια στα σύνορα συρίας ιορδανίας (καθόλου δευτερεύον κανένα απ’ αυτά τα θέματα)· πέρα απ’ το πως θα ξεκινήσουν και θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για το καινούργιο σύνταγμα, συμπεριλαμβανόμενης της ένταξης σ’ αυτές τις διαδικασίες και εκπροσώπων των σύριων κούρδων (μια ιστορία που προβλέπεται να είναι πιο χρονοβόρα απ’ το brexit…), το μπλοκ της Αστάνα έδειξε εδώ και πάνω από 4 χρόνια το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να ελιχθεί σε εχθρικό τερραίν και με όχι ευνοϊκούς συσχετισμούς κατ’ αρχήν, και να αξιοποιήσει οτιδήποτε είναι στη διάθεσή του, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο).

Προφανώς το μπλοκ της Αστάνα δεν έχει μια έτοιμη λύση για κάθε πρόβλημα στη μέση Ανατολή. Οι διαδηλώσεις, για παράδειγμα, στον λίβανο και στο ιράκ, με αιτίες καθ’ όλα δικαιολογημένες, ζορίζουν πράγματι τα εκεί καθεστώτα. Αυτό επιτρέπει σε διάφορους να τις θεωρούν υποκινούμενες απ’ τον άξονα. Όμως ακόμα κι αν υποθέσει κανείς ότι διάφορες υπηρεσίες βάζουν το χεράκι τους (παλιά τους τέχνη!), τα περιθώρια που βρίσκουν να το κάνουν οφείλονται, κυρίως, στα χαρακτηριστικά αυτών των καθεστώτων. Γιατί, για παράδειγμα, και στο Χονγκ Κονγκ είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει όχι μόνο το χέρι της αλλά και τα πόδια της· τι έχει πετύχει όμως; Τίποτα.

Εννοούμενα σαν καπιταλιστικά κράτη τόσο ο λίβανος όσο και το ιράκ χρειάζονται οπωσδήποτε μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση», το καθένα με βάση την κοινωνική σύνθεση και την ταξική διαστρωμάτωση στο εσωτερικό του. Οι απειλές και οι σχεδιασμοί του άξονα λειτουργούν, πράγματι, σαν σοβαρά εμπόδια· τραβώντας πόρους και προσανατολισμούς σε πολεμικά ενδεχόμενα αντί για κοινωνικά χρήσιμα project· στην “άμυνα” αντί για την “υγεία”. Ωστόσο ο κόσμος, και ειδικά οι πληβείοι, ακόμα κι αν καταλαβαίνουν τον ρόλο του άξονα, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης απ’ την μέση Ανατολή, και μέχρι το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς να καταρρεύσει σαν τέτοιο. Η σίγουρη ειρήνη θα αργήσει· αλλά η ζωή υπό καθεστώτα προσοδικά είναι ένας καθημερινός εσωτερικός πόλεμος διαρκείας…

Μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση» είναι που θα μπορέσει να αξιοποιήσει, εν τέλει, και την κινεζική επέκταση… Μπορεί ο κινέζικος καπιταλισμός να αδιαφορεί για τα διαπιστευτήρια της “δημοκρατίας”, αλλά δεν πετάει τα λεφτά και τα σχέδιά του σε πηγάδια χωρίς πάτο.

(φωτογραφία: Και μια ο λόγος για το Πεκίνο, να: ο Zhan Jun, ειδικός απεσταλμένος του κινεζικού κράτους για τις υποθέσεις της μέσης Ανατολής, πέρασε χτες απ’ την Τεχεράνη. Ταξίδι για δουλειές: πως θα προχωρήσει, για παράδειγμα, η συμφωνία των 400 δις δολαρίων…)

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Αν το ιράκ είναι αποθήκη αμερικάνων πεζοναυτών, τότε το «φεύγουμε απ’ την βόρεια συρία» σημαίνει πρακτικά «παραμένουμε εκεί δίπλα». Σε ιρακινό έδαφος. Φυσικά οι πολιτικές συνέπειες της αποχώρησης απ’ την βόρεια συρία είναι πραγματικές. Αλλά πέρα απ’ τις εντυπώσεις, το ψόφιο κουνάβι δεν θα φέρει «τους στρατιώτες μας στο σπίτι», ακόμα κι αν όντως θα το ήθελε. Πίσω απ’ την βιτρίνα με το καροτί μαλλί, οι σωματοφύλακες φροντίζουν τον αντικειμενικό στόχο. Που δεν είναι ούτε η φιλία ούτε η προστασία του pkk/ypg, ό,τι κι αν νόμιζε ή νομίζει ακόμα η προσοδική ηγεσία του. Ο βασικός αντικειμενικός στόχος ήταν και παραμένει το να εμποδιστούν οι συνέχειες των «δρόμων του μεταξιού» ως τις όχθες της ανατολικής Μεσογείου. To pkk/ypg είναι απλά ένα μέσο.

Αυτή η αμερικανική αναδίπλωση, εξάλλου, δεν είναι πλήρης. Το ψόφιο κουνάβι ανακάλυψε (;) πως υπάρχουν κάτι σημαντικές πετρελαιοπηγές στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, στην ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενη ανατολική συρία, ανάμεσα στη Deir ez Zor και στην Abu Kamal (υποδείξαμε αυτές τις περιοχές έγκαιρα, απλά μαθήματα γεωγραφίας για νοήμονες 1, Τρίτη 15 Οκτώβρη…), τις οποίες ο αμερικανικός στρατός θα «εξακολουθήσει να προστατεύει» …για να μην πέσουν στα χέρια των τρισκατάρατων του isis… Περιέργως πως αυτές οι πετρελαιοπηγές ΔΕΝ εμπίπτουν στον ψοφιοκουναβικό συλλογισμό ότι «εμείς νικήσαμε τους τρομοκράτες, αν έχει μείνει κάτι ας το φροντίσουν αυτοί που έχουν πρόβλημα». Περιέργως πως το «πρόβλημα μην πέσουν στα χέρια τρομοκρατών οι συριακές πετρελαιοπηγές» δεν είναι, κατά το ψόφιο κουνάβι (που λύσσαξαν να το καταγγέλουν σαν «προδότη των κούρδων»…) της αρμοδιότητας ούτε της συρίας, ούτε της ρωσίας, ούτε της τουρκίας (λέγε με μπλοκ της Αστάνα..) αλλά του αξιολάτρευτου αμερικανικού στρατού· χιλιάδες μίλια far away… Που, άρα, δεν πρέπει να βιάζεται να γυρίσει σπίτι.

Απ’ τις 18 Οκτώβρη το ψόφιο κουνάβι μιλάει για το oil σε συριακό έδαφος που προστατεύει ο αμερικανικός στρατός· αλλά αυτό ξέφυγε απ’ τους αναλυτές, επικριτές ή υποστηρικτές του…. Ένας απ’ τους διάσημους συντηρητικούς γερουσιαστές, ονόματι Lindsey Graham, που συχνά αναλαμβάνει δουλειά σαν το γραφείο τύπου του αμερικανικού βαθέος κράτους, δήλωσε χτες:

… Όχι μόνο θα εμποδίσουμε το να πέσουν αυτά τα κοιτάσματα σε ιρανικά χέρια, αλλά πιστεύω ότι βρισκόμαστε στο σημείο να οριστικοποιήσουμε μια κοινή επιχείρηση μεταξύ των ηπα και των syrian democratic forces [το αγαπημένο στις ηπα ψευδώνυμο του pkk/ypg] για να εκσυγχρονίσουμε την εκμετάλλευση τους και να εξασφαλίσουμε ότι αυτοί θα παίρνουν τα κέρδη, κι όχι οι ιρανοί ή ο Άσαντ…

(φωτογραφία κάτω: Σημαίες της «διεθνιστικής κομμούνας της Rojava» και ενός βασικού συμμάχου της. Κομπλέ!! Ως γνωστόν το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι ο καλύτερος υποστηρικτής του «προλεταριακού διεθνισμού»…

Ε; Τι; Δεν είναι; Ποιά «διεθνιστική κομμούνα»; Τι μαλακίες είναι αυτές που λέει ο Ocalan;

Ελάτε τώρα! Στον παράδεισο των εθνικών αληθειών και του ενσωματωμένου θεάματος τίποτα δεν έχει σημασία…)