Tag: εξωτερική πολιτική

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

Θύμωσε το ελλαδιστάν!…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Έρμοι λίβυοι της GNA φυλαχτείτε! Ο ρημαδοΚούλης, το γκουβέρνο του και σύμπασα η εθνική ενότητα τα πήραν – για το προκαταρκτικό deal με τον Erdogan! Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα πάθετε τώρα:

Α) Η θεία Λίτσα είναι πάντα διαθέσιμη. Αρκεί να κουρντιστεί, να προγραμματιστεί και να εξοπλιστεί κατάλληλα… Έρμοι λίβυοι: ό,τι και να ξέρετε από όπλα μαζικής καταστροφής ξεχάστε τα. «Θεία Λίτσα» – αυτό μόνο! Θα σας κάνει τα μούτρα κρέας!

Β) Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας ζήτησε το «μνημόνιο» για να το μελετήσει (κουσούρια είναι αυτά: χωρίς μνημόνια δεν περνάει η ώρα…)· αλλιώς θα απελάσει τον λίβυο πρεσβευτή (της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης) και θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την Τρίπολη! (Ανατριχιαστικό!)

Γ) Θα φωνάξει το ρημαδογκουβέρνο (και η εθνική ενότητα) στην Αθήνα ανθρώπους του στρατηγού Haftar! Για τουρισμό και κονσομασιόν… Ένα καινούργιο όνομα έχει μπει στην πολιτική ζωή του λαού και του τόπου, ο «στρατηγός Haftar», που υποτίθεται πως είναι φίλος «μας» (αφού είναι εχθρός των «άλλων»). (Ανατριχιαστικότερο! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι διάφοροι έλληνες εφοπλιστές / πετρελαιάδες κάνουν εδώ και καιρό δουλειές με τον Haftar, αυτό που λέγεται λαθρεμπόριο πετρελαίου. Είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη, αλλά αποτελεί μικρό μόνο μέρος της ιστορίας… Δεν είναι καν οι μόνοι… Θα τα πούμε σιγά σιγά…)

Δ) Όπως ξεκαθάρισε ο ρημαδοΚούλης όλοι αυτοί οι «αναθεωρητές» (η Άγκυρα και η Τρίπολη) δεν θα αντιμετωπίσουν μόνο το ατσάλινο χέρι της Αθήνας αλλά «και των ευρωπαίων συμμάχων της»! Αυτό είναι ανατριχιαστικότατο!!! Με τόσες βάσεις «φιλίας και συμμαχίας» για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν τους «ευρωπαίους συμμάχους» βρήκε να επικαλεστεί ο ρημαδοΚούλης; Τους μυρουδιάδες; Ο αμερικάνος σύμμαχος ΔΕΝ;;; Τίποτα; Τσου; Γιόκ;

Κι έπειτα σε ποιούς «ευρωπαίους συμμάχους» αναφέρεται; Στην Ρώμη; Όχι – είναι με τον Sarraj… Στο Λονδίνο; Όχι – είναι με τον Sarraj… Ποιός μένει; Α ναι: ο βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που είναι εναντίον και του Sarraj και του Erdogan (λέμε τώρα…).

Χαριτωμένο! Το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» θα καθαρίσει στην ανατολική Μεσόγειο!!! (Μην το φωνάζετε πολύ όμως θυμωμένοι άρχοντες και θειαΛιτσική εθνική ενότητα: τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα!)

(Παρεπιπτόντως: το καθεστώς του Sarraj είναι αυτό που έχει κάνει τα deal με τη Ρώμη και έχει τα κάτεργα με τους αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες… Όχι, δηλαδή, ότι ο Haftar δεν θα έκανε τα ίδια…)

(φωτογραφία: Απόδοση τιμών στον στρατηγό Haftar, στο κατάστρωμα του ρωσικού αεροπλανοφόρου Admiral Kuznetsov, στα ανοικτά της λιβύης, τον Γενάρη του 2017)

… και … η φοράδα … στο αλώνι!..

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Το πρώτο και βασικότερο που πρέπει να συγκρατήσετε είναι ότι η αφρική, τόσο η βόρεια όσο και η υποσαχάρια και η νότια, σπρώχνεται ήδη γερά σαν πεδίο / πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτό δεν ξεκίνησε χτες, αλλά κλιμακώνεται σταθερά. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει αθόρυβα και προσεκτικά τις απαραίτητες προετοιμασίες για την αντι-πληροφοριακή δουλειά της· αλλά θα είναι αρκετά δύσκολο, το λέει από τώρα.

Ενδεικτικά: την περασμένη Τρίτη 26 Νοέμβρη ο David Schenker, βοηθός υφ.υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν για της «υποθέσεις της εγγύς ανατολής» («εγγύς»; σε ποιόν;) δήλωσε ότι «… οι ηπα είναι προσηλωμένες σε ένα ασφαλές μέλλον ευημερίας για τον λαό της λιβύης. Για να γίνει αυτό απαιτούνται δεσμεύσεις των εξωτερικών παραγόντων… Ειδικά η στρατιωτική εμπλοκή της ρωσίας απειλεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την σταθερότητα της λιβύης… Ρώσοι στρατιώτες και μισθοφόροι της wagner έχουν αναπτυχθεί σε μεγάλους αριθμούς στο έδαφος και υποστηρίζουν τον LNA [Libyan national army – τον Haftar δηλαδή. ΡημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα δικός σου!] Εκτιμάμε ότι αυτό είναι εξαιρετικά αποσταθεροποιητικό. Και οι τρόποι που δρα αυτή η οργάνωση, και ειδικά οι ρώσοι, δημιουργεί το ενδεχόμενο για μεγάλης κλίμακας απώλειες για τους άμαχους πληθυσμούς»…

Μετά από χρόνια απουσίας η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι πρέπει να ασχοληθεί (και) με τη λιβύη – και ότι ο ρωσικός στρατός εκεί, κανονικός και μισθοφόροι, είναι «πολύς» και «αποσταθεροποιητικός». Για τον γαλλικό (λεγεώνα των ξένων; όχι μόνο…) δεν είπε τίποτα· ούτε για την υποστηρίξη απ’ τη χούντα του Sisi. Ούτε για την υποστηρίξη από τα εμιράτα (από λάθος χτες γράψαμε ότι η Ντόχα υποστηρίζει τον Haftar. Όχι, υποστηρίζει μαζί με την Άγκυρα τον Sarraj. Τα εμιράτα είναι που πληρώνουν Haftar…)

Ένα επιπλέον ενδιαφέρον της ανανέωσης του «αμερικανικού ενδιαφέροντος» για την λιβύη (που φαίνεται να ακολουθεί τον αγγλικό δρόμο, δηλαδή να είναι υπέρ του Sarraj – μπλιαχ!.. του ανθρώπου που κάνει μνημόνια με την Άγκυρα· αλλά αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ο ρημαδοΚούλης ξέχασε ποιος είναι ο «στρατηγικός σύμμαχος» του ελλαδιστάν… Μύλος!!!) και των πιο πάνω δηλώσεων είναι ότι έγιναν δυο μέρες αφότου μια γερή αμερικανική αντιπροσωπεία (με την υποσύμβουλο εθνικής ασφαλείας για την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική Victoria Coates, αλλά και το στέλεχος της «africom», δηλαδή της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την αφρική, στρατηγό Steven deMilliano) συναντήθηκε με τον Haftar – κατά πάσα πιθανότητα στην έδρα του, στο Tobruk. Αυτό έγινε την Κυριακή 24 Νοέμβρη. Για να τον πείσει να υπακούσει στον Sarraj.

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις του Schenker δυο μέρες μετά, φαίνεται ότι «δεν τα βρήκαν» με τον Haftar. Προσέξτε όμως κι αυτό, για να πάρετε μια ιδέα για το τι σημαίνει «κινούμενη άμμος»: ο Haftar, που ήταν στρατηγός του Καντάφι, ήταν asset της cia – επί 30 χρόνια! Μετά, όμως, το τέλος του Καντάφι το 2011, η Ουάσιγκτον αποσύρθηκε (αναγκάστηκε, αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύπλοκη ιστορία…) και τον Haftar τον «μάζεψε» πρακτικά η Μόσχα, εν γνώσει των προηγούμενων «αμερικανικών» σχέσεών του. Η στρατιωτική υποστηρίξή της τα τελευταία χρόνια είναι κρίσιμη για το μέλλον που οραματίζεται ο Haftar. Αν την αποσύρει, το Παρίσι και το Κάιρο μόνα τους δεν θα του εξασφαλίσουν καν αυτά που κατέχει τώρα.

Η Ουάσιγκτον ψάχνει έδαφος στη λιβύη για να εγκαταστήσει το αρχηγείο της «africom», που δεν το θέλει κανένα άλλο κράτος στη μαύρη ήπειρο, και προς το παρόν στεγάζεται … στη γερμανία (μια γνωστή αφρικανική χώρα…). Η Μόσχα επιδιώκει το ακριβώς αντίθετο, για δικό της λογαριασμό: «διευκολύνσεις» στη λιβύη, και άρα αξιόλογη αεροναυτική παρουσία στην κεντρική Μεσόγειο (και όχι μόνο). Με τα τωρινά δεδομένα η Μόσχα είναι πολύ πιο κοντά στους στόχους της, υπό το όνομα “Haftar”.

Όρμα ρημαδοΚούλη! “Βγαίνεις”!!! Ας την ουκρανία και το παπαδαριό της και πιάσε radio Benghazi στα ρώσικα!

(φωτογραφία: Συνάντηση της αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον Haftar, στις 24 Νοέμβρη του 2019. Όποιος έχει «καλά χαρτιά», δηλαδή έδαφος, κάνει παιχνίδι…)

«Ας πούμε κάτι που όλους μας ενώνει»…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Σημαίνουν τα πιο πάνω, και ειδικά το ότι η Άγκυρα και η Μόσχα υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στη λιβύη, ότι αμφισβητείται η μεταξύ τους στρατηγική σχέση; Καθόλου! Ποιός θα είχε αντίρρηση, για παράδειγμα, με μια de facto διάσπαση του λιβυκού εδάφους; Πάντως όχι η Μόσχα, όχι και η Άγκυρα, που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μουσουλμανική αδελφότητα η οποία είναι σύμμαχος του Sarraj.

Απ’ την άλλη μεριά κανείς τους δεν θα χαλιόταν αν αυτές οι δύο πλευρές τα «έβρισκαν» κάποια στιγμή (πράγμα αδύνατο ως τώρα, λόγω των απαιτήσεων του Haftar). O Sarraj έχει το πλεονέκτημα της «αναγνώρισης» της κυβέρνησής του απ’ τον οηε – και το μειονέκτημα της εξαιρετικά μειωμένης εδαφικής επικράτειας. Ο Haftar έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επικράτειας και του ελέγχου των περισσότερων πετρελαιοπήγαδων και λιμανιών φόρτωσης – και το μειονέκτημα ότι θεωρείται «αντάρτης». Είναι αμφίβολο αν χρειάζεται πια την αμερικανική βοήθεια για οτιδήποτε – αλλά ας περιμένουμε…

Υπάρχει κάτι που, παραδόξως, ενώνει τους διεθνείς υποστηρικτές και των δυο πλευρών: ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε η Άγκυρα, ούτε το Παρίσι, ούτε το Κάιρο, ούτε το Λονδίνο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) δεν θα ήθελαν να μπαστακωθεί ο αμερικανικός στρατός στη λιβύη! Θα είναι ένα «αγκάθι» που κανείς δεν θέλει…

Ποιές αοζ; Παρεπιπτόντως!

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Τα πιο πάνω είναι λίγα σε σχέση με το τι συμβαίνει και τι ετοιμάζεται για την αφρική (και σε βάρος των πληβείων εκεί). Φτιάχνει πάντως σε πολύ αδρές γραμμές το περιβάλλον του ερωτήματος τι ρόλο παίζει το «μνημόνιο κατανόησης μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας» για (μελλοντική) οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ;

Κατ’ αρχήν: σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία (“σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας”, του 1982) που καθορίζει τα των θαλάσσιων ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης, τα νησιά έχουν κι αυτά αοζ. Και μάλιστα δεν είναι υποχρεωτικό να είναι κατοικημένα· αρκεί να είναι εφικτό να κατοικηθούν. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας … εκτός αν κράτη που διαφωνούν για κάποια οριοθέτηση καταφύγουν στο διεθνές δικαστήριο χωρίς να αμφισβητούν την εθνική κυριότητα του ενός ή του άλλου νησιού. (H Άγκυρα δεν έχει αναγνωρίσει ως τώρα την “σύμβαση”, συνεπώς δεν μπορεί να απευθυνθεί σε διεθνές δικαστήριο για τα σχετικά. Ωστόσο μπορεί να την αναγνωρίσει οποιαδήποτε στιγμή…)

Εκεί, όταν υπάρχει διένεξη, ο γενικός κανόνας μπαίνει στο μικροσκόπιο. Υπάρχουν λοιπόν δύο τέτοιες αποφάσεις, μία του 1999 για τα νησιά hanish, στην κόντρα μεταξύ υεμένης και ερυθρέας, και άλλη μια του 2009, για το νησί snake, στην κόντρα μεταξύ ρουμανίας και ουκρανίας, όπου κρίθηκε ότι τα νησιά δεν έχουν αοζ – κι έτσι «λύθηκε η διαφορά». Πράγμα που σημαίνει: ναι μεν γενικά τα νησιά δικαιούνται αοζ, αλλά … μπορεί και να μην δικαιούνται μερικές φορές… αν υπάρχει καυγάς…

Σε κάθε περίπτωση, κατ’ αρχήν, η Κρήτη δεν κινδυνεύει να χάσει την αοζ της – αν ποτέ το πράγμα φτάσει σε δικαστήριο. Δεν είναι αμελητέο νησάκι… Κινδυνεύει όμως το ελληνικό κράτος, αφού πρώτα άπλωσε τους μεγαλοφυείς του χάρτες με τις «ιδιοκτησίες» του επί της ανατολικής Μεσογείου (το σχέδιο «περικύκλωσης»…), να πρέπει αργά ή γρήγορα να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα «εφ’ όλης της ύλης» – στην οποία («ύλη») δεν έχει παντού τα «δυνατά χαρτιά» (το «διεθνές δίκαιο») που διατείνεται… Κι ας αφήσουμε το ότι ο ρημαδοΚούλης ξεχνάει μερικές φορές να επικαλεστεί το πιο «δυνατό ελληνικό χαρτί» απ’ όλα (λέμε τώρα…), τον αμερικανικό 6ο στόλο…

Όπως σωστά παρατήρησε κάποιος, η «διμερής λιβύης – τουρκίας» είναι η απάντηση της Άγκυρας στις «τριμερείς Αθήνας – Λευκωσίας με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ». Να πως, μέσα από μισόλογα, το περιγράφει κάποιος άλλος, υπεράνω υποψίας, ο προφέρορ γεωπολιτικής και δεξιός βουλευτής Α. Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή»:

… Για την τουρκία η υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας αποτελεί στρατηγική κίνηση. Θα αποκτήσει την επιφανειακή νομιμοποίηση που τόσο της λείπει να παρεμβαίνει στην περιοχή. Θα δημιουργήσει ένα τείχος που εμποδίζει την ελλάδα να αναπτύξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα της ανατολικής Μεσόγείου… Τέλος – το πιο σημαντικό – θα μεταφέρει το σημείο αντιπαραθέσεως από την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου σε αυτήν της Κρήτης. … Το κακό είνα ότι, αν και παράνομη, αφ’ ης στιγμής υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία … θα τη βρίσκουμε συνέχεια στα πόδια μας…

Στα «πόδια» σας κυρ προφέσορ; Βάλτε βατραχοπέδιλα τότε! Θυμάστε, άραγε, εκείνους τους τερατώδεις μεν «εθνικά υπερήφανους» δε χάρτες που θεωρούσαν δεδομένο πως η τουρκία πρακτικά δεν έχει δουλειά (και αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο; (Δείτε επάνω).

Ε, αποδεικνύεται ότι κι οι άλλοι μπορούν να φτιάξουν τέτοια τέρατα, «εθνικά υπερήφανα» για τους ίδιους. (Δείτε κάτω…).

Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!!!

Μήπως η Τρίπολη είναι ελληνική;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Οι δύο συμφωνίες που υπέγραψαν χτες στην Istanbul ο Erdogan και ο «επικεφαλής του προεδρικού συμβουλίου της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης στη λιβύη» (GNA) Fayez Al Sarraj, μπορεί να πουλιούνται (με αρκετή δόση σύγχισης) στο εσωτερικό σαν «αιφνιδιασμός» αλλά μόνον τέτοιος δεν είναι.

Η πρώτη συμφωνία αφορά την στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και GNA – μια συνεργασία που είναι γνωστή από καιρό. Η δεύτερη είναι προκαταρκτική για την οριοθέτηση της αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την κυβέρνηση της Τρίπολης. Κι αυτό, επίσης, είναι γνωστό από καιρό.

Ο μακράν ισχυρότερος «παράγοντας» στον λιβυκό πόλεμο δεν είναι ο Sarraj αλλά ο στρατηγός Haftar. Οι μισθοφόροι του, με την βοήθεια της Μόσχας, του Παρισιού, του Καΐρου και της Ντόχα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της λυβικής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Ο Haftar έκανε πριν μερικούς μήνες μια τελική προσπάθεια για να καταλάβει και την πρωτεύουσα. Παρότι ο στρατός του παραμένει κοντά, η εκστρατεία απέτυχε. Και, αντίθετα, ο στρατός του Sarraj επεξέτεινε κάπως τα εδάφη που ελέγχει, νότια και ανατολικά της Misrata (μπλε στον χάρτη). Σύμμαχοι του Sarraj; Η Ρώμη, το Λονδίνο – και η Άγκυρα.

Σε ποιο αδύναμη θέση αλλά με διεθνή αναγνώριση ο Sarraj μπορεί να συμπεριφέρεται σαν «αρχηγός του λιβυκού κράτους» – αλλά μόνο στα χαρτιά. Μπορεί επίσης να οριοθετήσει όση αοζ θέλει· μόνο που το μεγαλύτερο μέρος των λιβυκών ακτών (άρα και της αοζ) ελέγχει ο Haftar. Και δεν φαίνεται στο κοντινό μέλλον πιθανότητα να ηττηθεί. Συνεπώς, ενώ η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Άγκυρα έχει πρακτικές συνέπειες, τα περί «θαλάσσιων συνόρων» συμβολική σημασία έχουν μόνο προς το παρόν. Δεν θα κοπούν οικόπεδα, ούτε θα σκάσουν τρυπάνια…

Αυτό που ενοχλεί ανομολόγητα τα ντόπια αφεντικά είναι ότι ενώ «το κουβεντιάζουν» εδώ και χρόνια δεν κατάφεραν να κάνουν μια αντίστοιχη οριοθέτηση με την χούντα του Καΐρου. Ο λόγος είναι απλός: όσο χασάπης κι αν είναι ο Sisi δεν θέλει να υπογράψει με την Αθήνα «κάτι» που θα παραβιάζει ολοφάνερα τα δικαιώματα της Άγκυρας. Δεν είναι καθόλου «φίλος» του Erdogan. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι ηλίθιος.

Ακόμα και συμβολική επί του πρακτέου η προκαταρκτική συμφωνία Τρίπολης – Άγκυρας περιπλέκει το θέμα των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Ή, για την ακρίβεια, το φέρνει εκεί που βρίσκονται οι πραγματικές του διαστάσεις. Τα ενδιαφερόμενα κράτη πρέπει είτε να συμφωνήσουν μεταξύ τους (όλα!) είτε να κάνουν κόλπα με φρεγάτες, υποβρύχια, αεροπλάνα και drones· για την χαρά της επίδειξης δύναμης.

Ευτυχώς που ο χασάπης του Καΐρου είναι αληθινός φίλος και σύμμαχος της Αθήνας! Διαμαρτυρήθηκε σχεδόν με την ίδια ορολογία για το deal Sarraj – Erdogan… Αν έχει όρεξη και για ναυμαχίες δεν το ξέρουμε.

Άλλωστε υπάρχει πάντα και η Μόσχα. Έχει αποκτήσει λόγο και ερείσματα στη βόρεια Αφρική, τόσο στην χούντα του Sisi όσο και στον Haftar… (Και είναι πάντα σύμμαχος της Άγκυρας – γενικά).

(φωτογραφία: Όταν φυσάει βοριάς στο Αιγαίο, τα φουσκωτά στρώματα των παραθεριστών στη νότια Κρήτη τα παίρνει και τα πάει στη λιβύη… Ίσως ποτέ να μην το σκέφτηκαν, αλλά είναι αλήθεια: υπάρχουν και τέτοια «θαλάσσια σύνορα των αοζ». Ελληνολιβυκά…)

Επιτέλους: είναι «κόκκινοι»!

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. …Εν τέλει η συμμαχία μας πρέπει να δώσει την πρέπουσα σημασία στην τρέχουσα και εν δυνάμει μακροπρόθεση απειλή που προέρχεται απ’ το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα. Εβδομήντα χρόνια πριν, τα κράτη μας που έφτιαξαν το νατο, συνασπίστηκαν για την ελευθερία και την δημοκρατία. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις θεμελιώδεις διαφορές και πεποιθήσεις ανάμεσα στις χώρες μας και αυτές του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος…

Θα πρέπει να είναι σχετικά εύκολο να υποθέσετε ποιος θυμήθηκε πολύ πρόσφατα ότι στην κίνα κάνει κουμάντο ένα κάποιο «κομμουνιστικό κόμμα» – και στα κίνητρα που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την τρομακτική ανακάλυψη. Ας το πάρει το ποτάμι: ο plus one (της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ – Λευκωσίας..) αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας ήταν, μιλώντας στη σύνοδο των υπ.εξ. των κρατών μελών του νατο στις Βρυξέλλες πριν μια βδομάδα, στις 19 και 20 Νοέμβρη. Θα έπρεπε να τον συμβουλέψει κάποιος «μην τα λες αυτά περί κομμουνιστικού κινδύνου δυνατά, γιατί μπορεί να τα πιστέψουν διάφοροι ανά τον πλανήτη, και τότε θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα»… Ας αφήσουμε την άλλη αφροσύνη του plus one, αναμενόμενη για όσους έχουν χάσει την μπάλα: και το Hanoi, ελπίδα της Ουάσιγκτον στον “αντισινικό” αγώνα, κομμουνιστικό (δηλώνει πως) είναι…
Αλλά – κι εδώ τα κίνητρα είναι πιο δύνατα – ο αμερικάνος υπ.εξ. και, κυρίως, τα υπεύθυνα «πατριωτικά» think tank των ηπα, δείχνουν να βρίσκονται σε αδιέξοδο. Όπως κάνουν πάντα εδώ και δεκαετίες έτσι και τώρα θα έπρεπε να βρουν μια απλή, μονολεκτική απειλή (και αντίστοιχα ιδεολογία), για να την πουλήσουν στο πόπολο εντός και εκτός συνόρων, μπας και φτιάξουν συναίνεση σ’ ένα αξιόμαχο μπλοκ κατά του Πεκίνου, στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Δυστυχώς ο «αντιτρομοκρατικός» εθισμός των υπηκόων εδώ και 18 χρόνια, δημιουργεί ένα εννοιολογικό όριο. Πόσα να χωρέσει, εν τέλει, το κρανίο του μέσου κοκκινόσβερκου αμερικάνου; Να κατηγορηθεί το Πεκίνο για «τρομοκράτης»; Εύκολο να το λες, πολύ δύσκολο να το πουλήσεις… Να κατηγορηθεί σαν «κλέφτης των επιτευγμάτων μας»; Αυτό έχει γίνει ήδη, αλλά σε μια εποχή αβέβαιης αναγνώρισης της «πνευματικής ιδιοκτησίας» (: παράνομο downloading…) δεν πείθει.

«Πάμε πίσω» λοιπόν. Τι υπάρχει στο σακούλι; Α χα! Ο κομμουνιστικός κίνδυνος!!! Γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι οι κινέζοι (αρχίζοντας απ’ την Huawei): είναι παλιοκομμουνιστές! Έχει προοπτική αυτό το χάπι; Μην πείτε «όχι» – η μεταμοντέρνα υπερτεχνολογική βλακεία είναι ικανή να καταπιεί όχι μόνο τα πάντα αλλά πολύ περισσότερα απ’ τα πάντα. Άλλωστε έχουν κι αυτοί κάτι σφυροδρέπανα «να!» – με το συμπάθειο…

(Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που συμμετείχε σ’ αυτό πάρτυ δεν ενημέρωσε την πατρίδα που είχε υποδεχθεί τον αυτοκράτορα Xi («κόκκινο αυτοκράτορα» μήπως;) πριν λίγες ημέρες, με κάθε τιμή και ελπίδα… Αν υπάρχει κίνδυνος να ξεφυτρώσουν τίποτα containers με κονσερβοκούτια απ’ τις καβάτζες της cosco στον Πειραιά δεν θα έπρεπε οι «πατριωτικές δυνάμεις» να είναι σε ετοιμότητα; Ε;)

Απελπισία;

Τρίτη 26 Νοέμβρη. …Ο κόσμος δεν θα γυρίσει στην κατάσταση πριν την παγκοσμιοποίηση. Οι γερμανοί και οι αμερικάνοι πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία να σχηματοποιήσουν την παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τις αξίες και τις ιδέες τους. Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και στους πολίτες μας, ακόμα και στην παγκόσμια κοινότητα, να επεκτείνουμε και να βαθύνουμε την συνεργασία μας…

Αυτό είναι ένα απόσπασμα απ’ την κοινή δήλωση του Obama και της Merkel στις 16 Νοέμβρη του 2015. Ήταν η τελευταία επίσκεψη του Obama στο Βερολίνο σαν πρόεδρος· μια βδομάδα μόνο μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ηπα, και την νίκη του ψόφιου κουναβιού. Είπαν τότε διάφοροι ότι ο Obama, εκτιμώντας τι θα ακολουθήσει με την ψοφιοκουναβική προεδρία, παρέδωσε στην γερμανίδα πρωθυπουργό «τα κλειδιά του δυτικού φιλελευθερισμού»: η Ουάσιγκτον δεν θα τον υπερασπιζόταν άλλο…

Μετά από 4 μόνο χρόνια είναι εύκολο να δει ο καθένας πόσο ευχές ήταν εκείνες οι δηλώσεις, και πόσο έξω έπεσαν. Δεν θα ήταν άλλωστε δυνατό να παίξει το Βερολίνο μόνο του τον ρόλο του «ηγέτη του δυτικού πολιτισμού» έναντι των ανταγωνιστών που ήταν ήδη ευδιάκριτοι. Θα χρειαζόταν το λιγότερο την ε.ε. και οπωσδήποτε την ευρωζώνη. Αν και από στενά οικονομική άποψη το project europe κατάφερε ως τώρα να επιβιώσει απ’ την όξυνση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, από πολιτική παραμένει σε νηπιακή κατάσταση.

Η παρακμή της δύσης δεν είναι βέβαια απόλυτη. Αρκεί, ωστόσο, η σχετικότητά της: ο καπιταλιστικός δυναμισμός του Πεκίνου και η ταχύτητα με την οποία συγκροτεί ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ (το project ευρασία) δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην καπιταλιστική ιστορία. Είναι λογικό το δυτικό «δέος» μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη.

Αναμενόμενη και η απελπισία των «ειδικών» της δύσης. Ίσως με κάποια δόση δημοσιογραφικής υπερβολής αυτό ήταν το κοινό αίσθημα που κατέγραψαν οι δημοσιογράφοι του γνωστού politico το περασμένο Σαββατοκύριακο, στους συμμετέχοντες στο ετήσιο φόρουμ διεθνούς ασφάλειας στο Halifax του καναδά. Ένας απ’ αυτούς το έθεσε ως εξής: Η ρωσία είναι σαν μια σειρά τυφώνες. Η κίνα είναι η κλιματική αλλαγή… Ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση φτουράνε οι ομπρέλλες…

«Οι δημοκρατίες μας είναι πολύ εύθραυστες πια» κλαψούρισαν διάφοροι άλλοι. Φταίει και γι’ αυτό το Πεκίνο, ή η συμμαχία του με την Μόσχα (και την Τεχεράνη, την Άγκυρα, την Ισλαμαμπάντ…); Όχι δα! Η «αναδιάρθρωση της πολιτικής διεύθυνσης» προς πιο συγκεντρωτικές (αν και «αόρατες») μορφές εξουσίας, και η μετάβαση απ’ τις τυπικές «δημοκρατίες» στις πραγματικές ολιγαρχίες εξελίσσεται στη «δημοκρατική δύση» εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια. Κάτω απ’ τα λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού.

Μπορεί τώρα, ας πούμε, να μοιάζει τολμηρή η (δημοσιογραφική…) θέση πως οι εξουσίες, τελικά, δεν είναι τρεις (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) αλλά τέσσερεις, με την τέταρτη να «ανεβαίνει» δυναμικά (: οι μυστικές υπηρεσίες) και παράδειγμα τις ηπα… Αλλά τι θα έλεγε κανείς για τις τεχνογραφειοκρατίες που άρχισαν να αναπτύσσονται απ’ τα ‘80s σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά για να μπορεί το νεοφιλελεύθερο κράτος να παρουσιάζεται στους υποτελείς του σαν «λιγότερο και μικρότερο» ενώ, πρακτικά, ήταν διαφορετικό, με άλλες προτεραιότητες;

Αυτό που έχει ονομαστεί «δυτική δημοκρατία», το μοντέλο δηλαδή του κεϋνσιανικού κράτους μετά τον β (και στη διάρκεια του γ) παγκόσμιου πολέμου ήταν εξαίρεση, ακόμα και στις περιοχές του πλανήτη που συμπεριλαμβάνονταν στη «δύση». Η ελλάδα, η ισπανία, η πορτογαλία αλλά και η νότια κορέα «πρόλαβαν» αυτό το μοντέλο προς το τέλος του. Πριν είχαν χούντες… Έστω κι έτσι, αυτή η κεϋνσιανή δημοκρατία ήταν ο αναγκαίος συμβιβασμός (των αφεντικών) για την αναγνώριση και αμέσως μετά την αξιοποίηση του εργατικού ανταγωνισμού.

Αλλά αυτόν τον εξουδετέρωσαν απ’ τα ‘80s και ύστερα (και ως τώρα) οι «κύριοι του κόσμου». Συνεπώς τι να την κάνουν την «δημοκρατία» πέρα απ’ την κατανάλωση; Δεν την χρειάζονται…

Project europe 1

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον της η «αποκάλυψη» των καθεστωτικών new york times (προχτές) μιας πρόσφατης στιχομυθίας μεταξύ Merkel και Macron.

… Καταλαβαίνω την επιθυμία σου για αποδιαρθρωτική πολιτική φέρεται να είπε η γερμανίδα πρωθ. Αλλά έχω κουραστεί να μαζεύω τα κομμάτια. Ξανά και ξανά πρέπει να κολλάω τα φλυτζάνια που σπας έτσι ώστε μετά να μπορούμε να κάτσουμε και να πιούμε μια κούπα τσάι μαζί…

Σαφές ή όχι αυτές οι κουβέντες δεν δείχνουν μια «νοικοκυρά» που πρέπει να κουμαντάρει τις ζημιές απ’ τα νεύρα του «κυρίου». Δείχνουν το ξεπέρασμα εκείνου που μέχρι πριν λίγα χρόνια διαφημιζόταν σαν «το μοτέρ» του project europe: του γαλλογερμανικού άξονα. Δεν είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος ότι όχι μόνο ο Macron αλλά διαχρονικά η γαλλική «εθνική γραμμή» ήταν να κάνει ζημιές σε οτιδήποτε «ευρωπαϊκό» που θα υπονοούσε την υπεροχή του Βερολίνου. Τέτοια παραμένει. Και, ύστερα, πότε πότε, πουλάει «ευρωπαϊσμό» αποκλειστικά με γαλλικούς όρους – όπως κάνει τελευταία ο κατά την γνώμη του βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Το ότι το project europe δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το ότι έμεινε «νήπιο» από πολιτική άποψη (όπου το «πολιτική» σημαίνει την ενιαία θέση του στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό) δεν οφείλεται ούτε στη Μόσχα, ούτε στο Πεκίνο! Οφείλεται στο Παρίσι (που πάντα φοβόταν και φοβάται το Βερολίνο) και στο Λονδίνο (που πάντα ήθελε μόνο μια «ενιαία αγορά» και τίποτα παραπάνω). Αν, τώρα, ο κινεζικός καπιταλιστικός δυναμισμός γίνεται global αυτό οφείλεται τελικά στο ότι η Ιστορία απεχθάνεται τα κενά…

Project europe 2

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Όταν η καταλανική ανταρσία βρισκόταν στο φόρτε της (με το ψημοψήφισμα για την κρατική ανεξαρτησία, και η ισπανική καταστολή), πριν δύο χρόνια, ο γνωστός Γιούνκερ είχε δηλώσει (για να στηρίξει την άποψη ότι η ε.ε. και η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ένα καταλανικό κράτος) ότι εδώ δεν θα καταφέρνουμε με 28, θα τα καταφέρουμε με 98;

Ο Γιούνκερ είχε δίκιο απ’ την ανάποδη!!! Το πολιτικό (και ιδεολογικό) πρόβλημα του project europe είναι, ακριβώς, το «28»: το ότι, δηλαδή, στα συστατικά του μέρη περιλαμβάνονται όλα τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά «έθνη κράτη», με τις αντίστοιχες ιδεολογίες / μυθολογίες για κατανάλωση των υποτελών, και όλα τα (συχνά φαντασιακά) “Plan B” των αφεντικών τους όταν ζορίζονται.

Όταν η «οικονομική σύνθεση» είναι εφικτή – κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετό βαθμό στο project europe – η μορφή έθνος / κράτος (εξοπλισμένη με όλα τα «παλιά μεγαλεία»…) είναι αντιδραστική! Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάλληλη ιδεολογία για να υποστηρίξει την «εθνικότητα» μέσα στο project europe είναι αυτή του φασισταριού! Η αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου) προσπάθησε φιλότιμα να κολλήσει «αριστερό πρόσημο» σ’ αυτήν την ιστορία· απέτυχε παταγωδώς, και το μόνο που έκανε είναι «να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης»…

Αν τα συστατικά του project europe ήταν εφικτό να γίνουν όχι τα «28» ευρωπαϊκά έθνη / κράτη αλλά οι «98» ευρωπαϊκές περιφέρειες, οι «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης» θα ήταν ήδη γεγονός.

Φυσικά, το ακούμε ήδη, είναι αρκετοί (που παριστάνουν τους «αντι-ιμπεριαλιστές») που με χαρά θα έβλεπαν την πλήρη διάλυση του project europe. Στα μέρη μας το δήλωναν ανοικτά επί χρόνια. Καθόλου παράδοξο το ότι άλλους τους καβάλησαν οι ντόπιοι φασίστες, και άλλοι έγιναν εξουσία για να κάνουν ένα καλό μέρος της λάτζας της «αντιευρωπαϊκής δουλειάς»: συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο· και παραχώρηση βάσεων στους δύο πρώτους.

Επ’ αυτού, επί της εθνικής γραμμής, ο «αντι-εε αντι-ιμπεριαλισμός» κάτι έπαθε… Και κλάταρε…

(Μιας και η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, δεν συμμετέχει στα διλήματα των αφεντικών, του είδους «μένουμε ευρώπη» vs «μένουμε άνω τζούτζουλα» – αφίσα επάνω, πριν το θρυλικό “δημοψήφισμα” του ’15 και ενάντιά του – έχει την πολυτέλεια να τα καταλαβαίνει, και να αναλύει το πως αυτά μεταφέρονται στους πληβείους. Κατά συνέπεια θεωρεί γελοίο το «επαναστατικό πάθος» του να πάρει κάνεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφάλαιου.

Αλλά θεωρεί επίσης αυτοκτονικές τις συνέπειες τέτοιων «παθών»: όπως η θρυλική «αντιπαγκοσμιοποίηση» γέννησε το μόνο που μπορούσε, φασιστοεθνικιστικές πολιτικές βιτρίνες, έτσι και η υπεράσπιση του «εθνικού κράτους» στην ευρώπη γεννάει τέρατα· και μόνο τέτοια θα μπορούσε να γεννήσει.

Όσο για το θεώρημα ότι «στην εθνική κλίμακα» οι ταξικοί, εργατικοί αγώνες είναι ευκολότεροι (;;;) πού αποδεικνύεται;)