Tag: εξωτερική πολιτική

Κλακάζ

Τρίτη 17 Δεκέμβρη. Είτε έξω απ’ τα δόντια είτε μέσα απ’ τα δόντια το ελλαδιστάν ζει στη δίνη μιας, κατά κάποιον τρόπο, «εθνικής κατάθλιψης». Οι πιο πονηροί δημαγωγοί το διατυπώνουν ως εξής: μια φορά κι έναν καιρό είχαμε μια κάποια στρατηγική για την τουρκία, που βασιζόταν στο ότι ήθελε να μπει στην ε.ε… Τώρα που δεν θέλει, στρατηγική δεν έχουμε – και πρέπει να βρούμε μία… Άλλοι, κάπως πιο ωμοί (αλλά συμπληρωματικοί στους προηγούμενους) λένε (με δικά μας λόγια): μα καλά, τι μαλακία είναι αυτή να ζητάμε απ’ τον οηε να μην κοινοποιήσει την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli, αφού αποκλείεται να το κάνει, οπότε με την γκρίνια μας που θα απορριφθεί δίνουμε πόντους στον Erdogan; Οι πολλοί, σιωπηλά, σκέφτονται: μωρέ σιγά μην πάω να σκοτωθώ για τα ψάρια… Σωστά. Πολύ σωστά!

Θα είχαν κάποιο ενδιαφέρον αυτοί οι εθνικοί νταλκάδες, αν δεν είχε μεσολαβήσει το colpo grosso της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Για το οποίο όσες / όσοι διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές ξέρετε ήδη αρκετά. Όταν, για παράδειγμα, ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, του φαιορόζ γκουβέρνου, βούλιαζε μεθοδικά και προαποφασισμένα τις πιο πρόσφατες «συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού» στο ελβετικό θέρετρο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, στην Αθήνα υπήρχε τόσο συμπαγής «εθνική ενότητα» ώστε (υπολογίζουμε ότι) οι και καλά «διαφωνούντες» εκείνης της εθνικής εποποιίας θα εκδηλωθούν περίπου το 2030 – εκ του ασφαλούς και του μακρόθεν.

Ήταν ένα βούλιαγμα που θα δικαιωνόταν από δεκάδες τρύπες γκαζιού στη νοτιοκυπριακή αοζ. Δεκάδες τρύπες που θα τις φύλαγαν γαλλικά, ιταλικά και αμερικανικά πολεμικά, των οποίων οι κυβερνήσεις θα πλήρωναν για την χάρη που θα τους έκανε η Αθήνα και η Λευκωσία να τις αφήσει να κινούνται στα «τρίγωνα» πότε με το Τελ Αβίβ και πότε με το Κάιρο. Ήταν ένα βούλιαγμα, επιπλέον, που το ευλόγησε ο Πομπηίας, ο plus one του τριγώνου με το ισραηλινό απαρτχάιντ.

Η ασταμάτητη μηχανή, σαν εργάτρια της εργατικής κριτικής, είχε περιγράψει έγκαιρα τόσο το ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο, όσο και το πως θα αποτύχει: όταν η Άγκυρα αποφασίσει ότι θα επιδείξει την δική της κυριότητα (αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο, με όλα τα απαραίτητα. Αυτά τα γράψαμε μήνες πριν από τώρα – σοφία δεν χρειαζόταν. Πρακτικά ήδη απ’ την περασμένη άνοιξη το τότε φαιορόζ γκουβέρνο «το είχε δει το έργο»… Απλά, όπως και το διάδοχο ρημαδογκουβέρνο, ήθελε να ελπίζει ότι η Άγκυρα θα μείνει στις γεωτρυπανικές βόλτες γύρω απ’ την κύπρο, και δεν θα ανοίξει την «βεντάλια».

Ε, την άνοιξε, και μάλιστα μόνο την μισή. Κι έτσι συμβαίνουν αυτές οι ομορφιές: με την «εθνική γραμμή» για αποκλεισμό της τουρκίας απ’ την Μεσόγειο ναυάγιο, και χωρίς καμμία άλλη, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά Macron (βασικά…) αγκαλιάζοντας τα genitals του «στρατάρχη Haftar».

Οπότε συμβαίνουν κι αυτά (φωτογραφία επάνω): η αρμόδια επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου ζητάει απ’ την διεθνή κοινότητα να καταδικάσει τον Haftar για την επίθεσή του στην Tripoli… (Εντάξει, έσταξε η ουρά του γαϊδάρου – αλλά αν η επιτροπή καταδίκαζε το καταραμένο «μνημόνιο» μεταξύ Άγκυρας και Tripoli, o ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα άναβε πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα). Επιπλέον, αυτή η ανεγκέφαλη αλεπού, ο Putin, αφού τα είπε με τον Erdogan, έκανε και μια κουβέντα με την Merkel, για την προοπτική μιας «εκεχειρίας» στη Λιβύη… Ξέροντας βέβαια ότι ο Erdogan θα στείλει στρατό (ή, μπορεί, μερικές εκατοντάδες απ’ τους free syrian army, αν του περισσεύουν, που θα μετονομαστούν σε free libyan army…) στον Sarraj…

Να σας πούμε και μια εντελώς “φλου” εκτίμηση; Μεσοπρόθεσμα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τα ναυαγισμένα σχέδια του για την κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου θα τους κυνηγάει αυτή η έγνοια: μπας και ο σύμμαχος σφαγέας της αιγύπτου, ο Sisi, κρίνει ότι τον συμφέρει να υπογράψει με την εχθρική Άγκυρα την οριοθέτηση της αοζ του – μιας και η τουρκική προσφορά είναι πολύ πιο ορθολογική και πολύ πολύ καλύτερη απ’ την ελληνική. (Θα πρέπει βέβαια να έχει υπάρξει πριν ένα momentum στη λιβύη… Ας το αφήσουμε στη ρωσική διπλωματία το να καθησυχάσει τον χουντοκαραβανά για τους κινδύνους απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα…)

Το φαντάζεσθε;

Στη σκιά της λιβύης 1

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Μπορεί να το έχετε προσέξει, μπορεί και όχι. Ενώ η Αθήνα έχει ζωστεί (μεταφορικά προς το παρόν) τ’ άρματα – τ’ άρματα γκρινιάζοντας για την χαμένη αοζ στα νότια Κρήτη (φαίνεται όμως ότι απέχει πολύ απ’ το να «κάνει μήνυση», να βρει έναν τρόπο δηλαδή να πάει στα δικαστήρια – και η αιτία είναι προφανής… Άλλωστε σε ποιόν να κάνει μήνυση; Στην Άγκυρα που δεν έχει σχέση με την αοζ νότια της Κρήτης ή στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli για την οποία εύχεται «αύριο να ψοφήσει»;)· ενώ, λοιπόν, οι χάρτες με την επιδιωκόμενη τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο έχουν γίνει κοινοτοπία, άκρα του τάφου σιωπή βασιλεύει στους ντόπιους δημαγωγούς για το γεγονός ότι αυτή η τουρκική αοζ τρώει κομμάτια από θρυλικά νοτιοκυπριακά οικοπεδάκια.

Είναι αυτά τα οικόπεδα για τα οποία πριν λίγους μόνο μήνες έπαιζε μεγάλος νταλκάς. Οι παράνομες (τουρκικές) γεωτρήσεις στα βόρεια του οικοπέδου 7 (το οποίο έχει παραχωρηθεί για ερευνητικές τρύπες στην γαλλική total, η οποία με την σειρά της θα μετέτρεπε το γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle σε πλατφόρμα εξορύξεων, για να προστατέψει την ελληνοκυπριακή και ελληνική ερμηνεία περί «διεθνούς δικαίου»…)· αλλά και οι άθλιες τουρκικές αμφισβητήσεις για τα οικόπεδα 4, 5 («αδειοδοτημένο» κι αυτό…) και 6: αυτές δεν ήταν οι αποδείξεις της επιθετικότητας του «σουλτάνου»; Αυτά δεν ήταν τα ντοκουμέντα της βαρβαρότητας απέναντι στην οποία οι πάντες θα έσκιζαν τις πλεξούδες τους;

Ε, τώρα που οι αποδείξεις έγιναν επίσημες και χειροπιαστές, εντελώς απροειδοποίητα και χωρίς έστω ένα «γειά», η ελληνική δημαγωγία έκοψε κάθε κουβέντα για τα δίκαια των κυπρίων αδελφών! (Έκοψε και τις εθνικές βλακείες περί αοζ του Καστελόριζου – αυτό, όπως και να το δει κανείς, είναι πρόοδος).

Θα πει κάποιος: «εδώ καίγεται η γούνα μας με την Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κρήτη, με την Λευκωσία θα ασχολούμαστε;». Σωστό. Μια άλλη διατύπωση, πιο πολιτική και πιο κοντά στην πραγματικότητα, θα ήταν: «εδώ κατέρρευσε ολόκληρος ο σχεδιασμός μας για την ανατολική Μεσόγειο, με τις γεωτρήσεις δυτικά της Πάφου θα ασχολούμαστε»; Και πάλι σωστό…

Στη σκιά της λιβύης 2

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Πότε πότε στα νοτιοκυπριακά media εμφανίζονται κάποιες απόψεις που απαγορεύεται να εμφανιστούν και στα ελληνικά. Για παράδειγμα στον χθεσινό «πολίτη» ο Διονύσης Διονυσίου, κάτω απ’ τον τίτλο «τώρα που τα κάναμε θάλασσα με την αοζ;» έγραφε μεταξύ άλλων:

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία είναι πλέον κατανοητή η ζημιά που έχει γίνει από τη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων. Η κριτική τελευταία, κυρίως μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία, εστιάζεται στους λεγόμενους «Τρεις Νίκους» δηλαδή τον Νίκο Αναστασιάδη, τον Νίκο Χριστοδουλίδη και τον Νίκο Κοτζιά. Οι οποίοι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έχουν οδηγήσει τις δύο χώρες σε πραγματικά αδιέξοδα στο Κυπριακό και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι κατηγορίες ευσταθούν, η κριτική ωστόσο είναι επιλεκτική αφού τα αδιέξοδα είναι διαχρονικά.

Το αφελές δόγμα των «Τριών Νίκων» στηρίχθηκε τα τελευταία χρόνια στο γνωστό και εν πολλοίς εύπεπτο αφήγημα έναντι της Τουρκίας. Αν θέλουμε ωστόσο να είμαστε ειλικρινείς, το περί Τουρκίας αφήγημα είναι διαχρονικό και ξεδιπλώνεται μέσα από ένα συνονθύλευμα πραγματικών ιστορικών γεγονότων, στερεότυπων, προπαγάνδας και εύκολου λαϊκισμού…

… Η αφελής αυτή προσέγγιση οδηγεί και σε αφελείς κινήσεις χωρίς συνοχή οι οποίες αφίστανται του ρεαλισμού:

– Επιτρέπει σε κάποιους να προβαίνουν σε λεονταρισμούς, να ζητούν εξοπλιστικά προγράμματα και εν γένει να προωθούν τη δημιουργία ενός ισχυρού γεωστρατηγικού αντίπαλου δέους στην Τουρκία. Οι στρατιωτικές ισορροπίες στην περιοχή, ωστόσο, είναι άνισες. Η Ελλάδα στην καλύτερη περίπτωση ίσως μπορέσει να αμυνθεί. Η Κύπρος βέβαια αυτή τη φορά θα χαθεί οριστικά.

– Επιβεβλημένη θεωρήθηκε επίσης η καλλιέργεια των τριμερών επαφών με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, με στόχο την από κοινού αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας αλλά και ειδικότερα τη θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ. Πρόκειται περί ανοησίας. Στην πράξη από αλλού ξεκίνησε η λογική των τριμερών, την οποία εισηγήθηκαν οι Αμερικανοί. Μεγάλο κέρδος για την Κύπρο ήταν η υπογραφή συμφωνιών για καθορισμό της ΑΟΖ της. Στόχος βέβαια ήταν οι τριμερείς να εξελιχθούν σε τετραμερείς, πενταμερείς με τη συμμετοχή της Τουρκίας, του Λιβάνου κ.λπ. Με κατάληξη η Ανατολική Μεσόγειος να μετατραπεί σε μια ασφαλή περιοχή με αιχμή του δόρατος την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Λόγω του Κυπριακού τη μεγαλύτερη ανάγκη της δημιουργίας αυτού του υποσυστήματος ασφαλείας είχε η Κύπρος και το στοίχημα ήταν η ομαλοποίηση των σχέσεών της με τη μόνη χώρα με την οποία είχε προβλήματα στην περιοχή. Σε τέτοια περίπτωση η Κύπρος σε συνεργασία με Ελλάδα και Τουρκία θα μπορούσε να αναβαθμίσει τη γεωπολιτική της αξία κατακόρυφα, αναδεικνυόμενη σε χαπ διανομής και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου. Λειτουργώντας έτσι και ως καταλύτης για την επίλυση των επιμέρους ελληνοτουρκικών διαφορών. Αντί τούτου τις τριμερείς εκμεταλλεύθηκε κατά κύριο λόγο το Ισραήλ, εντάσσοντάς τες ως εργαλείο στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα προς όφελος του Βενιαμίν Νετανιάχου. Ο οποίος σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιούσε αντιτουρκική ρητορική για να ενισχύσει την εκλογική του βάση. Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε στο οικόπεδο 12 το Τελ Αβίβ. Αρνούμενο να υπογράψει τη συμφωνία ενοποίησης του κοιτάσματος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί η Κύπρος να προχωρήσει στην εκμετάλλευσή του. Αυτή είναι η ποιοτική συμμαχία με το Ισράηλ την οποία διαφημίζει ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης…

…Όλοι σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι ελάχιστα επιτεύχθηκαν. Ελλάδα και Κύπρος όφειλαν να κινηθούν αξιόπιστα προς την κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων τους με την Τουρκία. Αντί τούτου ένωσαν τα προβλήματά τους με τα προβλήματα που είχαν με την Τουρκία το Ισραήλ και η Αίγυπτος…

Θα πείτε: αυτό είναι απλά μια αντιπολιτευόμενη δημοσιογραφική άποψη. Σωστό. Όταν όμως κοτζάμ πρώην πρωθυπουργός Σημίτης θυμάται να γράψει στα προχθεσινά καθεστωτικά “νέα” κάτι του είδους θα μπορούσαμε να έχουμε λύσει τα προβλήματα με την Άγκυρα απ’ το 2004· κι όταν αυτή η θέση συνοδεύεται από έναν μικρό αστερισμό παράλληλων (και ίδιας άποψης) άρθρων γνώμης απ’ τα περισσότερα “ιερά τέρατα” της ντόπιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο ίδιο μήντιο, που βγήκαν κι αυτά απ’ τη ναφθαλίνη, επιτρέπεται στην ασταμάτητη μηχανή να αναφωνίσει: πώς αλλιώς αναγνωρίζεται η ήττα στα μέρη μας (χωρίς να ονομαστεί…) αν όχι έτσι;

Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να εκδηλωθεί η ομοβροντία για ένα “τότε, που οι δυνατότητες ήταν καλύτερες”. Υποθέτουμε ότι αυτό το “τότε, που ήταν καλύτερα” είχε μπει σε κάποιο ντουλάπι εξαιτίας ενός “μετά” που υποσχόταν περισσότερα….

Και τα περισσότερα (στα οποία κανείς πατριώτης δεν έλεγε όχι) αποδείχτηκαν αυτά: η δια της σιωπής παραδοχή πως ούτε το Καστελόριζο δικαιούται υφαλοκρηπίδα και αοζ, ούτε η νοτιοκυπριακή αοζ είναι αυτή που θα ήθελαν οι “3 Νίκοι”, τα “3 πουλάκια” – και το κακό συναπάντημα. Και η φασαριόζικη παραδοχή πως ίσως, “ίσως” λέμε, η αοζ της λιβύης και της τουρκίας “κάπου ακουμπάνε”… Αυτά προς το παρόν.

Άντε τώρα να πεισθεί ένα πόπολο που ως χτες ήταν σίγουρο ότι η ε.ε. (και ειδικά το Βερολίνο) επιβουλεύεται τον (θαμένο) πλούτο του σε υδατάνθρακες (που θα έλεγε και κοτζάμ ψεκασμένος υπ.αμ.…), ότι “ξέρετε, κάναμε μαλακία…”

Βαθύτερα…

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Τα νερά της Μεσογείου νότια της Κρήτης είναι πολύ βαθιά. Αλλά υπάρχει ένα άλλο βάθος στο οποίο το ρημαδογκουβέρνο δείχνει διατεθειμένο να μας τραβήξει (την πλειοψηφία, απ’ ότι δηλώνει, με χαρά): το βάθος του λιβυκού (περιφερειακού) πεδίου μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Ορισμένα διεθνή media εμφανίζονται σίγουρα ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει συμφωνήσει με τον «στρατάρχη» Haftar να συνεργαστούν στον μπλοκάρισμα της μεταφοράς μέσων ή/και στρατού απ’ την τουρκία στην Tripoli… Αν ισχύει κάτι τέτοιο, είναι ένα θανατηφόρο παιχνίδι του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Υπάρχουν «διεθνή ύδατα» στη Μεσόγειο, κι εκεί κανένα πολεμικό ναυτικό δεν έχει αρμοδιότητα «ελέγχων» – πολύ περισσότερο «μπλοκαρισμάτων». Επιπλέον δεν είναι δύσκολο για την Άγκυρα να συνοδεύει τα μεταγωγικά της πλοία με κάποιο πολεμικό… Ο «στρατάρχης» απ’ την μεριά του, ότι κι αν δηλώνει (ό,τι κι αν πουλάει στο εσωτερικό του ελλαδιστάν η καθεστωτική δημαγωγία) δεν διαθέτει «πολεμικό ναυτικό» ικανό να τα βάλει στα σοβαρά με οποιοδήποτε τουρκικό πλεούμενο. Εκείνο που διαθέτει είναι αεροπλάνα. Τα οποία μπορούν να δρουν (ή δρουν ήδη) εναντίον «τουρκικών στόχων» στο λιβυκό έδαφος.

Ακόμα και η «συνεργασία» σε «επίπεδο πληροφοριών» μεταξύ ελλαδιστάν και «στρατάρχη» είναι συμμετοχή σε πόλεμο. Επιδέχεται, σα να λέμε, αντίποινα.

Καταλαβαίνει κανείς πως αν αρχίσει να συμβαίνει το πρώτο θα συμβεί αργά ή γρήγορα και το δεύτερο;

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 2 (συνέχεια)

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Η δεύτερη αντίρρησή μας: ο προτεινόμενος νόμος αποδέχεται τον ορισμό εργασίας για τον αντι-Σημιτισμό της Διεθνούς Συμμαχίας για την Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA).

Αυτός ο ορισμός είναι εξαιρετικά προβληματικός. Το νομοσχέδιο υποστηρίζει ότι ο ορισμός αυτός «κάνει εφικτό να προσδιοριστεί με όση ακρίβεια είναι δυνατή το τι είναι ο σύγχρονος αντι-Σημιτισμός». Στην πραγματικότητα όμως ο ορισμός είναι ασαφής και ανακριβής, και κατά συνέπεια δεν είναι αποτελεσματικό μέσο στον αγώνα κατά του αντι-Σημιτισμού. Απ’ την άλλη, νομοθεσία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και δίωξη του αντι-Σημιτισμού υπάρχει ήδη στη Γαλλία.

Η αιτιολογική έκθεση του προς συζήτηση νομοσχεδίου λέει ότι ο ορισμός της IHRA «δεν αναγνωρίζει την κριτική στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ σαν αντισημιτικές». Στην πραγματικότητα όμως διάφορα «σύγχρονα παραδείγματα του αντι-Σημιτισμού» έχουν επισυναφθεί στον ορισμό, τα οποία σκόπιμα ενσωματώνουν την κριτική και την αντίθεση στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ στον αντι-Σημιτισμό. Αυτά τα παραδείγματα παρουσιάζονται και αντιμετωπίζονται σαν εσωτερικό τμήμα του ορισμού.

Σύμφωνα μ’ αυτά τα παραδείγματα και το πως προβάλλονται, αν κάνεις κριτική στο Ισραήλ με τρόπο που να θεωρηθεί διπλό στάνταρ, είσαι αντι-Σημίτης. Αν υποστηρίζεις μια διεθνική ή μια δημοκρατική λύση ενός κράτους στη σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστινίων, είσαι αντισημίτης. Το ίδιο είσαι αν κατηγορήσεις το Ισραήλ για θεσμοθετημένο ρατσισμό. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί μ’ αυτές τις αιτιάσεις. Αλλά τέτοιες απόψεις θεωρούνται νόμιμες και προστατεύονται απ’ την ελευθερία του λόγου σε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό πλαίσιο. Κατά συνέπεια, ο ορισμός δημιουργεί ένα αδικαιολόγητο διπλό στάνταρ προς όφελος του Ισραήλ και εναντίον των Παλαιστινίων.

Ο ορισμός της IHRA χρησιμοποιείται ήδη για να στιγματίσει και να φιμώσει την κριτική στο Κράτος του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων οργανώσεων υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναγνωρισμένων ειδικών. Αυτός ο ορισμός έχει καταδικαστεί από κορυφαίους ερευνητές του αντι-Σημιτισμού. Ο Kenneth Stern, απ’ τους βασικούς δημιουργούς του ορισμού της IHRA, έχει προειδοποιήσει επίσης ενάντια στην χρήση του για να υπονομευτεί η ελευθερία του λόγου.

Η ερώτηση κλειδί είναι αυτή: γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν μπορούμε να διαχωρήσουμε αυτές τις εξελίξεις απ’ την βασική ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης να κατοχυρωθεί η κατοχή και η προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών, και να φιμωθεί κάθε κριτική σ’ αυτό το πρόγραμμα.

Επί χρόνια, η ισραηλινή κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Benjamin Netanyahou καταδικάζει κάθε απόρριψη των πολιτικών της σαν αντι-Σημιτική. Ο ίδιος ο Netanyahou προωθεί πιεστικά την εξίσωση του αντι-Σιωνισμού με τον αντι-Σημιτισμό, καθώς και τον ορισμό της IHRA. Αυτό εικονογραφεί το πως ο αγώνας ενάντια στον αντι-Σημιτισμό έχει γίνει όργανο προάσπισης της Ισραηλινής κυβέρνησης.

Με ανησυχία σημειώνουμε ότι αυτή η εκστρατεία της Ισραηλινής κυβέρνησης βρίσκει άνεμο στα πανιά της και στη Γαλλία. Στις 28 Μαίου 2019, ο βουλευτής Sylvain Maillard [σ.σ.: του κόμματος του Macron] πήρε μέρος σε μια εκδήλωση, μαζί με τον Yossi Dagan, έναν γνωστό ηγέτη των εποίκων, που προεδρεύει σε μια Ισραηλινή κρατική υπηρεσία που έχει την ευθύνη των οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Όπως γνωρίζετε, ο βολευτής Maillard ήταν ο εισηγητής του παρόντος σχεδίου νόμου για τον αντι-Σημιτισμό, εντελώς συμπτωματικά λίγες ημέρες πριν την εκδήλωση με τον Dagan.

Γι’ αυτό σας προτείνουμε: αγώνα ενάντια στον αντι-Σημιτισμό και όλες τις μορφές του ρατσισμού – αλλά να γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα τροφοδοτεί την ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης για την κατοχή και την προσάρτηση [των παλαιστινιακών εδαφών].

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 3 (τέλος για σήμερα)

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Σαν πολιτικά εβραία αντ-εθνικίστρια / αντι-ιμπεριαλίστρια (εκτός από παλαιστίνια της αντίστασης…) η ασταμάτητη μηχανή θα υπέγραφε το παραπάνω κείμενο (εκτός απ’ την απόδοση όλων των ευθυνών στον Netanyahou, αλλά και πάλι θα το υπέγραφε) και με τα δύο χέρια της! Όμως…

Όμως τι καινούργιο λέει; Τι απ’ όλα αυτά δεν ξέρουν οι γαλλικές, οι αμερικανικές, οι ελληνικές και οι όποιες άλλες πολιτικές βιτρίνες που δηλώνουν συμμετοχή / συνενοχή στον Χορό του Θανάτου σε βάρος των παλαιστίνιων αντρών και γυναικών; Τίποτα καινούργιο δεν λέει· αυτά είναι τόσο γνωστά όσο το ότι η γη είναι στρογγυλή και περιστρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο.

Δεν υπάρχει κάποιο «έλλειμμα πληροφόρησης» ή κάποια «παρεξήγηση» πίσω απ’ την υιοθέτηση της άποψης πως ένα τουλάχιστον κράτος, το ισραηλινό, είναι «ιερό» – και κάθε κριτική σε βάρος του θα βγει στην παρανομία σαν «βλάσφημη» και «φασιστική»… Τι υπάρχει τότε;

Κάποιος θα έλεγε ότι βρίσκονται τα οικονομικά ή/και γεωπολιτικά συμφέροντα διάφορων δυτικών κρατών στη μέση Ανατολή, και δίπλα στο απαρτχάιντ, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου καινούργιο! Κι ωστόσο ποτέ ως τώρα αυτά τα δυτικά κράτη δεν σκέφτηκαν (και πολύ λιγότερο νομοθέτησαν) ότι όποιος υπερασπίζεται την παλαιστινιακή αντίσταση είναι …. ναζί! Δεν είναι λοιπόν αυτά τα παλιά, γνωστά και δοκιμασμένα συμφέροντα και οι ανάλογες συμμαχίες που προωθούν αυτήν την αντιστροφή / διαστροφή των εννοιών, και μαζί την ιστοριο-κτονία.

Κάτι άλλο είναι. Που είναι σύγχρονο (δηλαδή μεταμοντέρνο) με την έννοια της αξιοποίησης και της εμβάθυνσης της διανοητικής σύγχισης / παρακμής των υποτελών, προς αξιοποίηση όχι απ’ το ισραηλινό κράτος, αλλά απ’ το αμερικανικό, το γαλλικό, το αγγλικό, το ελληνικό – και οποιοδήποτε άλλο. Και, επιπλέον, η «ιεροποίηση» ενός κράτους (μέσω της ποινικοποίησης της εναντίον του κριτικής) δεν θα μπορούσε να «καίει» γάλλους, αμερικάνους, έλληνες ή οποιουσδήποτε άλλους βουλευτές σαν έσχατο χρέος απέναντι στη μνήμη του Ολοκαυτώματος! Δεν είναι τα αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες ανθρωπιστές – με – αιώνιες – ενοχές!

Υποστηρίζουμε, ακόμα κι αν είμαστε οι μόνοι στον γαλαξία ολόκληρο, ότι αυτή η «ιεροποίηση» είναι τα εγκαίνια μιας τάσης, μιας κατεύθυνσης, μιας τακτικής. Οι πολιτικές βιτρίνες εδώ κι εκεί στον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο, πολύ λιγότερο νοιάζονται για να προσφέρουν στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς μια «ασπίδα» που έχει ήδη αρχίσει να κομματιάζεται (και το ξέρουν…) και πολύ περισσότερο ενδιαφέρονται να εγκαινιάσουν μια προληπτική «λογική», έναν προληπτικό τρόπο «ερμηνείας» του πληβειακού ή/και εργατικού ανταγωνισμού, μια νοηματική γκάμα, με σκοπό κάποια στιγμή στο μέλλον να «ιεροποιήσουν» και τα δικά τους κράτη – δια νόμου…

(φωτογραφίες: Οι ντόπιοι τσατσορούφιανοι της πρεσβείας και των υπηρεσιών εκνευρίζονται: πρόκειται για «ανύπαρκτο» υποκείμενο βρυχώνται. Είναι οι γυναίκες στην Παλαιστίνη…)

Σκέψεις αντικρατικές; Έγκλημα!

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Πριν σχεδόν ένα χρόνο, στις 27 Δεκέμβρη του 2018, υπό τον τίτλο ένας νόμος απ’ τον βορρά, η αφόρητα περιθωριακή (τί άλλο;) ασταμάτητη μηχανή έγραφε:

.. Παραμονές των χριστουγέννων, πριν 3 ημέρες, το κοινοβούλιο της εσθονίας ενέκρινε κυβερνητικές προτάσεις για τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα. Μ’ αυτές η αρνητική διάθεση (negative attitude) απέναντι στο κράτος θεωρείται έγκλημα. Μπορεί να είναι έγκλημα κατά της ασφάλειας (του κράτους), έγκλημα κατά της ανεξαρτησίας του, έγκλημα κατά της εδαφικής του ακεραιότητας. Ή ένας συνδυασμός και των τριών. Η κυβέρνηση στο Tallinn κράτησε και μια «υστερνή». Η νομοθεσία αυτή αφορά τους απλούς υπηκόους της. Για τα ενεργούμενα ξένων υπηρεσιών που προωθούν την negative attitude towards the state θα υπάρξει στο μέλλον έξτρα νομοθεσία· πιο αυστηρή, εννοείται.

Θέλει την προσοχή σας το θέμα. Η «αρνητική διάθεση» δεν συνεπάγεται πράξεις συγκεκριμένες που, λογικά, θα υπέπιπταν σε κάποια ήδη ισχύουσα νομοθεσία. Αν κάποιοι βάλουν μια βόμβα σ’ ένα υπουργείο, δεν είναι η negative attitude τους το αξιόποινο της δράσης τους! Η «αρνητική διάθεση» είναι κάτι ασαφές. Που μπορεί να εντοπιστεί, π.χ., αν κάποιος «πει καμιά κουβέντα»… Ή κάνει καμιά γκριμάτσα… Ή επειδή είναι ύποπτης καταγωγής… Συνεπώς – κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουμε – η ποινικοποίηση / εγκληματοποίηση της «αρνητικής διάθεσης» είναι μια “ποινικοποίηση / σκούπα”! Πατάει πάνω σε μια νομοθεσία που έχει προηγηθεί ευρύτερα, και είναι κατάλληλα ασαφής: περί «εγκλημάτων σκέψης». Δεν διαπράττεις κάτι. Σκέφτεσαι κάτι εναντίον του κράτους σου και το δημοσιοποιείς… Υποτίθεται ότι αυτή η νομοθεσία θεσπίστηκε κατά του ρατσιστικού, μισανθρωπικού λόγου… Σιγά!!! Κανείς δεν πάει τις ρατσιστικές κυβερνήσεις της ευρώπης στα δικαστήρια! Εκτός αν ξέρετε κάτι που μας διαφεύγε…

Το εσθονικό βήμα έχει προοπτικές. Ξέραμε ένα κράτος που νομοθετεί πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Το ισραηλινό. Έμοιαζε εξαίρεση, αλλά – φυσικά – δεν είναι! Τώρα υπάρχει ένα ακόμα, «για τους δικούς του λόγους». Το εσθονικό. Δειλά δειλά έχει αρχίσει να ακούγεται στο u.s.a. για διάφορες εντόπιες κριτικές στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό ότι είναι ένδειξη «αντιαμερικανισμού». Νegative attitude δηλαδή, που βάζει σε κίνδυνο την “αλήθεια”, τους θεσμούς, τον τιμημένο u.s.army, και λοιπά.

Τα αρχικά παραδείγματα και οι πρωτοπόροι έχουν προοπτικές – δώστε βάση! Η φασιστική πανούκλα δεν απλώνεται μονομιάς. Την βοηθάει πολύ ο ύπνος του «μπααα… σιγά μωρέ… εδώ δεν θα γίνει αυτό….»

 

Αυτά τότε. Πριν ένα χρόνο. Προσέξτε τώρα. Η ασταμάτητη μηχανή κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα ήταν δυνατόν να γίνουν από μέρους της στο πεδίο της αντιπληροφόρησης και της εργατικής κριτικής. Αν, μετά απ’ αυτά, δεν μπορείτε να συνδέσετε (και να σας διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα, τόσο δυνατό ώστε να ξαναστεφτείτε «τι σκατά κάνω;») το negative attitude σαν «εθνική νομοθεσία» της εσθονίας και το negative attitude κατά ενός ρατσιστικού καθεστώτος σαν «εθνική νομοθεσία» όχι μόνο του ίδιου αλλά και της γαλλίας, των ηπα, διάφορων άλλων κρατών και, αν δεν δράσουμε έγκαιρα, και του ελληνικού… αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτήν την σύνδεση για να καταλάβετε την αδιάλλακτη κρατικο/καπιταλιστική τάση στον 21ο αιώνα στην ιστορική φάση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, αν δεν καταλαβαίνετε τι είναι αυτό όχι «που έρχεται» αλλά που είναι ήδη εδώ, δίπλα σας, ε!! Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό…

(φωτογραφίες: Έχει και στην Εσθονία αντιφασίστες. Διακατέχονται από negative attitude…. Κανονική αρνητικότητα – όχι επιχορηγούμενες μαϊμουδιές α λα ελληνικά…)

Κάπως έτσι ο θεός κεφάλαιο ξαναφτιάχνει τον κόσμο…

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Με την υψηλή επίβλεψη της θείας Λίτσας – φυσικά – ξαναφτιάχνεται ο κόσμος! Προσέξτε λοιπόν, για να μαθαίνετε και να μην σαν ξεγελάσουν. Πρώτον: το ελλαδιστάν είναι το κέντρο αυτού του κόσμου. Και στο κέντρο του κέντρου είναι το δίκιο του ελλαδιστάν… Δεύτερον: οι λίβυοι είναι δυο ειδών. Οι φιλέλληνες και οι ανθέλληνες. Οι φιλέλληνες είναι ο στρατηγός Haftar, στον οποίο οι εθνικοί δημαγωγοί (τύπου μαγαζιά του Αλαφούζου) έδωσαν προαγωγή, και τον έκαναν «στρατάρχη». Αυτός ο «στρατάρχης» είναι ένα μίγμα αιΔημήτρη και μεγΑλέκου: θα σκοτώσει το ανθελληνικό φίδι (τον Sarraj) μέσα στην Tripoli, κι έτσι τα ελληνικά σύνορα θα φτάσουν ως την Σαχάρα… Τρίτον: οι ευρωπαίοι είναι φίλοι μας! Εκείνα τα τόσο αγαπημένα ότι είναι καθάρματα, εκβιαστές και μας έχουν κάνει πειραματόζωα ξεχάστε τα… Αναγνωρίζουν το δίκιο του κέντρου του κόσμου (του ελλαδιστάν δηλαδή) – τελεία και παύλα.

Κάπως σοβαρότερα τώρα. Αν η έγνοια της ε.ε. για τις αοζ της Μεσογείου και την Μεσόγειο την ίδια έχει σχέση με τα «συμφέροντα των μελών της», έχει επίσης σχέση και με τα «συμφέροντα των μη μελών της». Αν αναζητήσετε τα πορίσματα της ψαχνομηχανής πληκτρολογώντας «e.u. council on eez in mediterranean» θα βρείτε πολλές «καταδίκες της τουρκίας». Ωστόσο η πιο πρόσφατη που περιχαρής έφερε στην πατρίδα ο ρημαδοΚούλης συνέπεσε με τις εκλογές στην αγγλία· και την οριστικοποίηση της απελευθέρωσης (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) του βρετανικού λέοντα απ’ τα δεσμά της ε.ε.

Συνεπώς, αν με την πιο πάνω φράση «συμφέροντα των μη μελών της (ε.ε.)» στη Μεσόγειο το μυαλό σας πήγε στην Άγκυρα, κάνατε λάθος. Το τουρκικό καθεστώς είναι μόνιμα «καταδικασμένο» – κάτι σαν ο «συνήθης ύποπτος»…

Το Λονδίνο εννοούσαμε. Και όχι μόνο…

Μπέρδεμα;

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Δεν τελειώνει εδώ ο πραγματικός χάρτης των ιμπεριαλισμών που διασταυρώνονται (και) στη Μεσόγειο. Να κάτι που πιθανόν δεν έχετε προσέξει: ενώ το ελλαδιστάν έχει «αδελφοποιηθεί» με τον «στρατάρχη Haftar», κι ενώ είναι πασίγνωστο ότι στο πλευρό του βρίσκεται η Μόσχα, υπάρχουν δύο πράγματα που δεν έχει διανοηθεί το ρημαδογκουβέρνο (και σίγουρα όχι οι δημαγωγικοί του μηχανισμοί). Πρώτον να υποστηρίξει ότι η Άγκυρα έχει μετατραπεί σε εχθρό της Μόσχας (αφού η πρώτη υποστηρίζει τον Sarraj και η δεύτερη τον Haftar) οπότε, όπου νάναι, «διαλύεται αυτή η συμμαχία» – και η Μόσχα θα τιμωρήσει την Άγκυρα… Και δεύτερον, να απευθυνθεί σ’ αυτήν την de facto σύμμαχο – την Μόσχα… Γιατί δεν κάνει το ρημαδογκουβέρνο αυτά τα δύο «ευκολάκια» – αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει; Η απάντηση είναι απλή και λογική: επειδή κάποιοι στον σκληρό πυρήνα του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ξέρουν· ή υποψιάζονται… – αλλά δεν χρειάζεται να πονηρευτεί και ο ρημαδολαός!

Μόλις την περασμένη Πέμπτη κουβέντιασαν τηλεφωνικά … ποιοί; Ο Erdogan και ο Putin… Για ποιό θέμα; Για την λιβύη… Τι είπαν; Προφανώς δεν ξέρουμε· οι ρωσικές ανακοινώσεις αφήνουν μόνο κάποια υπονοούμενα. Περί εκεχειρίας… (Εννοείται ότι αυτό, για την ντόπια δημαγωγία, δεν είναι “είδηση πρώτου μεγέθους”!…)

Δεν χρειάζεται πάντως να κρυφακούμε τα τηλεφωνήματα των αφεντικών!!! Ας πάμε για λίγο στο συριακό πεδίο μάχης. Η Μόσχα υποστηρίζει τον Άσαντ, και η Άγκυρα διάφορους αντικαθεστωτικούς ένοπλους. Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι, λοιπόν, εχθροί; Είναι αντίπαλοι; Στην «ορθόδοξη» (και απλοϊκή) ερμηνεία των πραγμάτων θα έπρεπε… Αλλά δεν είναι αντίπαλοι. Είναι σύμμαχοι. Συναπαρτίζουν το μπλοκ της Αστάνα. Μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική σχέση προσπαθούν, κινούμενοι από «αντίθετες κατευθύνσεις» να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το συριακό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους… Και τα έχουν καταφέρει σε ικανό βαθμό· αν και χρειάζεται «πολύ δουλειά» ακόμα…

Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!… (Μια άλλη φορά θα βρούμε την ευκαιρία να αναλύσουμε αυτήν την “διαφορική” τακτική… που εφαρμόζεται σε διάφορες πλευρές και καταστάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας – αλλά ο “πολύς κόσμος” προτιμάει να μένει διανοητικά κανά δυο αιώνες πίσω, να παριστάνει τον “αθώο”, και να “μην καταλαβαίνει”…)
Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν.

Και ο βασιλεύς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Τι βιολί βαράει; Γιατί δηλώνει συνέχεια θυμωμένος με την Άγκυρα αλλά με φιλικές διαθέσεις απέναντι στη Μόσχα;

Ο βασιλεύς Macron (και οι προκατοχοί του) έχασε την προνομιακή σχέση που είχε με το καθεστώς Άσαντ· και τώρα έχει περιοριστεί στον τραγικό (για ένα “θέλω να είμαι υπερδύναμη” κράτος) ρόλο να κάνει λίγη παρέα και σκιά στους αμερικάνους πεζοναύτες (στο συριακό πεδίο μάχης). Δεν θέλει να χάσει και στο λιβυκό! Και ίσως δεν το πάθει. Τόσο το ρωσικό όσο και το τουρκικό καθεστώς έχουν αρκετό ρεαλισμό ώστε να του αφήσουν ένα κομμάτι – αλλά με ανταλλάγματα! (Θα μπορούσαν να αφήσουν και στο Λονδίνο ένα κομμάτι, πάλι με ανταλλάγματα… Αλλά ο βασιλιάς Macron θα θύμωνε με κάτι τέτοιο. Οπότε… Οπότε έχει συνέχεια νεύρα… Κι αγαπάει πολύ το ελλαδιστάν… έτσι, για να υπάρχει και λίγη τρυφερότητα στην γεωπολιτική του…)

Το βασικό είναι ποιοί (θα) είναι κουμανταδόροι στο λιβυκό πεδίο μάχης. Αυτό είναι που εξελίσσεται τώρα… Να μιλήσουμε για το “μπλοκ της Misrata”; Ίσως είναι νωρίς – ίσως όχι…

Το ελληνικό προβληματάκι

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Αν κοιτάξει κανείς αυτόν τον χάρτη που τόσο έχει σκανδαλίσει τα εντόπια «εθνικά συμφέροντα» κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια του στην εθνική δημαγωγία, θα διαπιστώσει κάτι απλό: η «γειτνίαση» της «παράνομης» λιβυκής και της εξίσου «παράνομης» τουρκικής στα νοτιοδυτικά της Κρήτης (η γραμμή F – E) οφείλεται σε δύο διαφορετικά μεταξύ τους ζητήματα. Α) Στο ότι δεν έχει οριοθετηθεί επίσημα αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και λιβύης, και Β) στο ότι δεν οριοθετηθεί επίσημα αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και τουρκίας. Αν, μετά από τέτοιες επίσημες οριοθετήσεις, το (δυτικό) όριο της τουρκικής αοζ (κοντά σε Ρόδο, Κάρπαθο και Κάσο) μετακινούνταν ανατολικότερα ή/και το (βόρειο) όριο της λιβυκής αοζ (νότια της Κρήτης) μετακινούνταν νοτιότερα, αυτή η σκανδαλώδης γραμμή F – E θα έπαυε να υπάρχει.

Ζήτημα νομικού διακανονισμού λοιπόν. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό! Πρόκειται για το γεγονός ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει στρατευτεί με την Ουάσιγκτον. Κι αν η Άγκυρα βγει (μέσω αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο (όπως της αναλογεί) χωρίς να εμποδιστεί, τότε η «τιμή» αυτής της ελληνικής στράτευσης πέφτει. Κι ακόμα χειρότερα: μετά απ’ αυτήν την έξοδο, οποιαδήποτε στιγμή κρίνει το τουρκικό καθεστώς, θα μπορεί να θέσει (με ανάλογα επιχειρήματα) ζήτημα αοζ στο Αιγαίο… Προσέξτε το μήκος των τουρκικών παραλίων προς αυτή τη μεριά, και την θέση (μαζί με το μέγεθος) των ελληνικών νησιών, στη γραμμή Λήμνος – Ρόδος. Νομίζει κανείς ότι με βάση το θρυλικό «διεθνές δίκαιο» η τουρκική στεριά δεν δικαιούται αοζ στο Αιγαίο;

Αν και κάτι τέτοιο δεν θα αμφισβητούσε σε τίποτα την ελληνική κυριότητα αυτών των νησιών, θα διέλυε οριστικά την εθνικιστική μυθολογία περί «Αιγαίου κλειστής ελληνικής λίμνης»! Κάτι που, βέβαια, μόνο οι έλληνες μυθομανείς πιστεύουν… (Αλλά είναι πολλοί…)

Μήπως καταλάβατε τώρα γιατί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δια των εκπροσώπων του) αποστρέφεται, μισεί τον «νομικό διακανονισμό» (δηλαδή τις διαπραγματεύσεις…) κι αντί γι’ αυτόν προτιμάει να γυρνάει γύρω γύρω όταν ζορίζεται προσπαθώντας να μαζέψει δηλώσεις και υπογραφές συμπαράστασης, έτσι γενικά; Και μήπως καταλαβαίνετε το γιατί πληρώνει στη σωστή τιμή την μεγαλομανιακή φιλοδοξία του να «περικυκλώσει την Μεσόγειο»;

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που κάποτε ξεκίνησε να κατακτήσει την Άγκυρα…