Κυριακή 5 Γενάρη. Αυτό που είναι το βασικό στο εγχειρίδιο της καταστολής κι αυτό που συστήνουν οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος, είναι ότι προκειμένου να φτάσεις να εξοντώσεις κάποιον ή κάποιους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να τον / τους έχει συκοφαντήσει / δαιμονοποιήσει συστηματικά.
Η περίπτωση του Osama bin Laden είναι η πιο γνωστή τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι λέξεις «Laden» και «αλ Κάιντα» σερβιρίστηκαν σε άπειρες δόσεις και συνταγές κατηγορητηρίων, παρότι η δεύτερη ήταν ανύπαρκτη σαν οργάνωση (ήταν μόνο ένα γλωσσικό εύρημα / σύμβολο των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, τέτοιο που να ταιριάζει στις λεκτικές / ακουστικές δυνατότητες των πρωτοκοσμικών – αντί για τα σύνθετα, περίεργα και δύσκολο να θυμάται κανείς πραγματικά ονόματα διάφορων ισλαμιστικών / αραβικών οργανώσεων…)· ενώ ο Laden ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που εικογραφήθηκε.
Η συστηματική δαιμονοποίηση έχει την λειτουργία της εκ των προτέρων νομιμοποίησης του εκτελεστή, του δήμιου, χωρίς δίκες, δικαστήρια και παρόμοιες περιττές πολυτέλειες.
Στην περίπτωση όμως του Soleimani είτε από βιασύνη (έως πανικό) είτε από αδιαφορία (έως απελπισία) δεν προηγήθηκε κάποια συστηματική κατασκευή του “δαίμονα”. Η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών αγνοούσε το όνομα και την ύπαρξή του καν και καν, μέχρις ότου ένα πρωΐ “ενημερώθηκε” ότι “οι αμερικάνοι σκότωσαν κάποιον σημαντικό ιρανό στρατηγό”, κι ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο… Έτσι, ξερά! Μάλιστα, αντί να δουν οι πρωτοκοσμικοί στις φωτογραφίες κάποιον μαυριδερό με τουρμπάνι και κελεμπία (η οριενταλιστική αναπαράσταση του απολίτιστου, άρα μοχθηρού ανατολίτη που θέλει σκότωμα όποιος κι αν είναι…) είδαν μια κλασσική φυσιογνωμία καραβανά, μάλλον “λευκού”, που σαν φάτσα θα μπορούσε να κάνει καριέρα σε οποιονδήποτε πρωτοκοσμικό στρατό. Εκ των υστέρων, κι αφού είχε σκάσει το πρώτο μεγάλο κύμα έκπληξης ανάμικτης με φόβο, άρχισαν να διαδίδονται διάφορα, του είδους «αυτός έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» κλπ κλπ.
Πώς, όμως, ήταν δυνατόν «αυτός να έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» και να μην έχει εξαπολυθεί εναντίον του μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία όσο καιρό «αυτός σκότωνε χιλιάδες αμερικάνους»; Πώς ήταν δυνατόν η πάντα έτοιμη προς τρομοκράτηση «κοινή γνώμη» στις ηπα (και όχι μόνο) να αγνοεί το όνομα και την ύπαρξη ενός τέτοιου serial killer; Πώς ήταν δυνατόν ο λαός να έχει μείνει σε βαθιά σκοτάδια για το «απόλυτο κακό»;
Στις κοινωνίες του θεάματος δεν μπορεί κανείς να αντιστρέψει τα μοτίβα και τις αλληλουχίες της ιδεολογικής ενσωμάτωσης ελπίζοντας ότι θα έχει βολικά και «παραδοσιακά» εγγυημένα αποτελέσματα. Δεν ανατινάζεις σαν κρατική εξουσία ένα σπίτι και μετά δικαιολογήσε με ένα «έλα μωρέ, κάτι παλιάνθρωποι έμεναν εκεί» – όλοι θα καταλάβουν ότι κοροϊδεύεις.
Για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη το ψόφιο κουνάβι είναι, απλά, ένας γελοίος τύπος που λέει διαρκώς βλακείες κελαηδώντας. Κι αν αυτός ο γελοίος τύπος διατάζει την πισώπλατη δολοφονία κάποιου άγνωστου, τότε είναι πολύ πιθανό ότι αυτός ο άγνωστος άξιζε περισσότερο απ’ τον γελοίο τύπο.
Το ότι οι υποτιθέμενοι μετρ της προπαγάνδας (εκεί, στην Ουάσιγκτον) έχασαν μέσα σε λίγες ώρες τον «επικοινωνιακό πόλεμο», και ότι σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο χρόνο αυτό που κυριάρχησε σε ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο, ήταν η προβοκατόρικη σκοπιμότητα των δολοφονιών (και, μάλιστα, χωρίς το ιρανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του στην περιοχή να έχουν ιδιαίτερη επιρροή στην δύση) οφείλεται σ’ αυτό το τεράστιο κενό της συστηματικής και έγκαιρης προκαταβολικής δαιμονοποίησης. Που με την σειρά του είναι μια ακόμα απόδειξη της ραγδαίας παρακμής της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης» και των συμμάχων της.
Πριν καλά καλά ταφούν οι δολοφονημένοι, οι δολοφόνοι άρχισαν να οχυρώνονται από φόβο… Δεν είναι καθόλου αυτό που συμβαίνει όταν ο «καλός» σκοτώνει τον «κακό»! Όχι. Σ’ όλα τα παραμύθια που το «καλό» είναι πολύ καλό και το «κακό» πολύ κακό, μόλις το πρώτο εξοντώσει το δεύτερο ακολουθεί ο γύρος του θριάμβου!!
Τώρα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο καθεστωτικός μανιχαϊσμός έχει κρασσάρει… Το «καλό» δεν φαίνεται για τέτοιο, ούτε το «κακό» φαίνεται για τέτοιο… Και, επιπλέον, παρακαλείται θερμά το «κακό – όχι και τόσο κακό» να δείξει προσόντα που πλέον δεν αναμένονται απ’ το «καλό – όχι και τόσο καλό»: ανωτερότητα, νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση…
(φωτογραφία: Αριστέρα ο πιο διάσημος ιρανός στον πλανήτη. Δεξιά ο ιρακινός Abu Mahdi al-Muhandis, των pmu. Δεν θα μπορούσαν να είναι ακόμα και πανεπιστημιακοί κάπου στη δύση;)
