Tag: εξωτερική πολιτική

Τεταρτή 8 Γενάρη. Οι ιρανοί και οι ιρανές είναι απίστευτοι! Σαν άνθρωποι. Ευγενείς, φιλικοί, φιλόξενοι, ανοικτόκαρδοι, περήφανοι και περήφανες, καθόλου παραδόπιστοι… Αρκεί αυτό: αν η διασκέδαση ενός πληθυσμού είναι το να μαζεύονται οι παρέες στα πάρκα και να διαβάζουν ποιήματα (ναι, τόσο ξένο!!) τότε…

Το καθεστώς όμως είναι απολυταρχικό και συντηρητικό. Και μόνο το γεγονός ότι στην κορυφή της τριπλής δομής εξουσίας στο ιρανικό κράτος (κοινοβούλιο / φρουροί της επανάστασης / συνέλευση των ειδικών) βρίσκονται παπάδες που «αυτοεπιλέγονται» (αυτή είναι η «συνέλευση των ειδικών») είναι αρκετό. Σε τέτοιου είδους δομές εξουσίας οι πολιτικές πρόσοδοι (αυτό που λέγεται «διαφθορά») είναι κοινοτυπία. Υπάρχει μια οφθαλμοφανής ανισομέρεια στην ιρανική καπιταλιστική ανάπτυξη: πολλά κατορθώματα στον στρατιωτικό τομέα, περιορισμένα σε διάφορες μη στρατιωτικές κοινωνικές υποδομές. Πράγμα που σημαίνει ότι στο ιρανικό καπιταλισμό οι πληβείοι δικαιούνται πολύ περισσότερα· και οι «μεσαίες τάξεις» (συμπεριλαμβανόμενων των μικροαστών) περισσότερη ελευθερία. Ειδικά η τωρινή νεολαία, που είναι σε μεγάλο βαθμό “καλωδιωμένη”…

Δύο πρόσφατα διαδοχικά ταξίδια (διάρκειας ενός μήνα το καθένα) πάνω σε δύο ρόδες, και δυο καλές γύρες μ’ αυτόν τον τρόπο στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού μισού της ιρανικής επικράτειας σε πολλές μεγάλες και μικρές πόλεις, επιτρέπουν να σας διαβεβαιώσουμε ότι αυτό το καθεστώς το στηρίζει (υπολογίζουμε) το 40% του πληθυσμού. Υπάρχει ακόμα ένα 30% που, κατ’ αρχήν, θα διεκδικούσε ελευθερίες στην καθημερινή ζωή του· δεν του αρέσει καθόλου αυτή η απολυταρχία· και ψάχνεται. Ακόμα και πόντο πόντο. Οι υπόλοιποι ίσως παίζονται, με μια κλίση προς τον συντηρητισμό αν οι συσχετισμοί δύναμης τον ευνοούν.

Αλλά περισσότερο απ’ όλα το ιράν, τόσο σαν καθεστώς και εξουσία όσο και σαν πληθυσμός, κουλτούρα, πεποιθήσεις, είναι η ιστορία του. Αυτό το τριπλό σχήμα εξουσίας διαμορφώθηκε μετά την επανάσταση του 1979, στη βάση της πολιτικής εμπειρίας του ιράν τις προηγούμενες δεκαετίες: για να μην είναι εφικτό σε όποιον εποφθαλμιούσε τα πετρελαϊκά και εργασιακά πλούτη του ιράν να (ξανα)διαβρώσει την εξουσία. Πράγματι, τρεις δομές είναι πολύ δυσκολότερο να διαβρωθούν από μία. Επιπλέον, αφού πρώτα οι συντηρητικοί υπό τον Χομεϊνί εξόντωσαν το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα (που συμμετείχε ολόψυχα στην επανάσταση), ανέλαβαν τον αδιαπραγμάτευτο κεντρικό έλεγχο σαν ένα είδος, ας μας επιτραπεί η έκφραση, «θρησκευτικής μαφίας»….

Τι είναι, όμως, εκείνο που στηρίζει αυτό το καθεστώς; Οι εξωτερικές (αμερικανικές κατά κύριο λόγο, και απ’ τις αρχές του 2000 αποκλειστικά) απειλές! Όταν οποιοδήποτε καθεστώς μπορεί να επικαλεστεί, κι ακόμα περισσότερο να αποδείξει, «εθνικές απειλές», τότε είναι βέβαιο ότι ενισχύονται άμεσα και έμμεσα τα πιο συντηρητικά στοιχεία (κοινωνικά, πολιτικά, θεσμικά) αυτού του καθεστώτος! Η ιαχή «το έθνος κινδυνεύει» στα μέρη μας είναι φάρσα. Στο ιράν όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Κι έτσι στην ιρανική κοινωνία και στο μοντέλο διεύθυνσής της έχει συμβεί το εξής: η αμερικανική πολιορκία έχει εμποδίσει τους μετασχηματισμούς ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΙ εάν αυτή δεν υπήρχε!… Στα δύο καλοκαίρια των ταξιδιών στο ιράν (2016 και 2017), όταν αυτή η πολιορκία είχε χαλαρώσει αισθητά, είδαμε με τα μάτια μας αυτούς τους μετασχηματισμούς να εξελίσσονται αθόρυβα (μερικές φορές και επίσημα) από χρονιά σε χρονιά. Είναι απόλυτα λογικό. Στο ιράν έχει καπιταλισμό. Έχει μια μεγάλη εργατική τάξη, έχει μια μεγάλη μικροαστική τάξη, έχει επίσης μια μεγάλη «μεσαία» αστική τάξη, που είναι προϊόντα όλες της καπιταλιστικής ανάπτυξης (ανισομερούς όμως) που πέτυχε η επανάσταση του 1979. Είναι αδύνατο να μην μπουν σε κίνηση οι διεκδικήσεις και τα συμφέροντα όλων αυτών των υποκειμένων όταν δεν υπάρχει ένας ισχυρός παράγοντας που να τα παγώνει.

Τεταρτή 8 Γενάρη. Το ιράν είναι μια κοινωνία υπό διπλή πολιορκία εδώ και 40 χρόνια – κοντά δυο γενιές. Η βασική πολιορκία είναι εξωτερική: το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι έχασαν αυτό το τόσο σημαντικό (από οικονομική και γεωπολιτική άποψη) οικόπεδο. Η μνήμη του βρώμικου πολέμου που έκανε ο Χουσεΐν στη δεκαετία του ’80, σαν εκπρόσωπος των πάντων στην δύση (plus την τότε εσσδ…) είναι πολύ ζωντανή στο ιράν: οι σακατεμένοι εκείνου του πολέμου κυκλοφορούν πάντα στις λεωφόρους και στα σοκάκια, και θυμίζουν ότι στη γενιά που ο Soleimani και εκατομμύρια άλλοι ήταν πιτσιρικάδες αντιμετώπισαν όλον τον κόσμο μόνοι τους!!! Και νίκησαν! Το Παρίσι (η Μόσχα απ’ την δεκαετία του ’00 και το Πεκίνο πιο πρόσφατα) στηρίζουν πια· αλλά η πολιορκία κλιμακώνεται διαρκώς όσο προχωράει η διεθνοποίηση του ιρανικού καπιταλισμού προς τα ανατολικά. (Μια διεθνοποίηση που είναι ολοφάνερη στις βιτρίνες των μαγαζιών: ελάχιστα ευρωπαϊκά, καθόλου αμερικάνικα, άπειρα ασιατικά εμπορεύματα πρώτης γραμμής…)

Αυτή η εξωτερική πολιορκία ταΐζει την εσωτερική πολιορκία. Κάθε κοινωνία έχει ένα καλό ποσοστό του πληθυσμού συντηρητικούς (οι πρωτοκοσμικές πρώτες και χειρότερες). Αλλά στο ιράν ο «ιστορικός συντηρητισμός», με την μορφή των τράγων, που εδραιώθηκε γρήγορα (έχοντας κάποιους εσωτερικούς συσχετισμούς μετά την επανάσταση του 1979), είναι ανιστόρητα ακλόνητος. Μπορεί αυτοί οι αρχιτράγοι του «συμβουλίου των ειδικών» (που εκλέγουν και τον «ανώτατο ηγέτη», τώρα είναι ο Hamenei) να έχουν αναπτύξει ένα είδος «συνείδησης των εθνικών συμφερόντων», αλλά είναι ανεξέλεγκτοι. Δεν είναι ενιαίο μπλοκ· έχουν εσωτερικές αντιθέσεις· όμως αυτές δεν αναφέρονται ούτε αναλογούν στο τι γνώμη έχουν οι κοινωνικές τάξεις. Είναι μάλλον φράξιες του «κράτους / κόμματος», παρότι δεν πρόκειται για «κόμμα» αλλά για «ιερή σύνοδο». Λειτουργούν περίπου όπως το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα· χωρίς, καν, τις εσωκομματικές εκλογές.

Η νομιμοποίηση αυτής της δομής εξουσίας βρίσκεται πολύ λιγότερο στο εσωτερικό του ιράν (ακόμα και αν ο μισός πληθυσμός στηρίζει τον πατερναλισμό της) και πολύ περισσότερο στην Ουάσιγκτον. Είναι ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός (όπως συμβαίνει πάντα με τους ιμπεριαλισμούς) που καθηλώνει την πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη στο ιράν! Είναι η επίκληση της μόνιμης (και καθόλου φανταστικής) κατάστασης έκτακτης ανάγκης απ’ τις ιρανικές δομές εξουσίας που συντηρεί αυτήν την καθήλωση… Είναι εύκολο οι μεταρρυθμιστές του κοινωνικού στο ιράν να κατηγορηθούν σαν «πράκτορες του εχθρού» ακριβώς επειδή ο εχθρός αυτό ακριβώς ψάχνει και χρηματοδοτεί («μεταρρυθμιστές» – σε εισαγωγικά… σαν αυτούς στο Χονγκ Κονγκ…). Όχι για να απελευθερώσει τον ιρανικό καπιταλισμό απ’ την πολιορκία που ο ίδιος κάνει, αλλά για να τον νικήσει ξανα-αποικοποιώντας τον.

Όμως: τους ιρανούς και τις ιρανές τους αγαπήσαμε! Απλά: είναι απίστευτοι! Και αξίζουν πολύ πολύ περισσότερα απ’ το να είναι κρέας για τους αμερικανικούς πυραύλους…. Η υπερηφάνεια και η ευγένειά τους και η βαθιά ιστορική τους κουλτούρα θα είχε να μας μάθει πολλά – αν ο ιμπεριαλιστικός πρώτος κόσμος τους άφηνε στην ησυχία τους…

Αλλά δεν τους αφήνει.

Τρίτη 7 Γενάρη. … Κύριε Νέδο, οι διεθνείς σχέσεις στη σύγχρονη εποχή διέπονται από το διεθνές δίκαιο, όχι από «κανονιοφόρους»…

Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να σας παιδέψει λίγο, να μαντέψετε από τίνος το στόμα βγήκαν αυτές οι ώριμες, μεστές κουβέντες. Δεν θα το κάνει. Πριν όμως πρέπει να νοιώσετε κάτι απ’ την ιερή αγανάκτηση του πολιτικού άνδρα, που ο δημοσιογράφος του αφήνει υπονοούμενα με «κανονιοφόρους» επειδή δεν έχει καταλάβει ο έρμος ότι οι καιροί έχουν αλλάξει· έτσι ώστε ο σοφός αυτός άνδρας να αναγκάζεται να του απευθυνθεί, στη μέση της παρλάτας του, με το όνομά του, όπως ο δάσκαλος βάζει τις φωνές επώνυμα στον άτακτο μαθητή την ώρα που παραδίδει το μάθημα. Σε ένα στυλ: Ρε Νέδο τόσο πίσω έχεις μείνει; Για πρόσεχε λιγάκι!!

Είναι ο γύπας ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας που μιλάει, αυτός ο Όλυμπος της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για τον ίδιο γύπα που σήμερα, μαζί με τον προϊστάμενο ρημαδοΚούλη, σφίγγει με χαρά και περηφάνεια τα χέρια των αμερικανικών κανονιοφόρων (αν και δεν αποκλείεται να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα, και να βγει απ’ τη χειμάρια νάρκη τον Μάη, οπότε θα του πουν ότι το ψόφιο κουνάβι σκότωσε τον Soleimani και κάμποσους ακόμα· και τότε μπορεί να αναρωτηθεί “εκείνος ο Guaido τι να γίνεται”;…)

Παίζουμε κρυφτούλι όμως. Περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι ρημαδο-, περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι γύπας, ο υπε.ξ. είναι έλλην! Πολύ του αρέσουν οι «κανονιοφόροι», αρκεί να είναι δικές του ή συμμάχων του – εξ ού και η συνέχεια της θερμής σχέσης / συμμαχίας με κάθε διαθέσιμο φασισταριό. Και δεν του αρέσουν αν είναι των οχτρών· τότε το παίζουμε «διεθνές δίκαιο»… Και λέμε ότι θέλουμε v.a.r….

Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Νέδο;

Τρίτη 7 Γενάρη. Ο ρημαδοΚούλης και το συνάφι του ψάχνουν στην Ουάσιγκτον αυτό που έψαχνε πριν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας και το δικό του σκυλολόι: την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Έχει πέσει, όμως, σε κακές ημέρες και σε κακούς συσχετισμούς· κυρίως όμως έχει πέσει στην τρύπα που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ανοίξει για άλλους στην περιοχή.

Έχοντας ανάψει πολεμική φωτιά εναντίον της Τεχεράνης και των συμμάχων της σ’ όλη τη μέση Ανατολή (συμμάχων που καθόλου δεν εξαντλούνται στην Hezb’Allah, στις ιρακινές pum, στον συριακό στρατό του Άσαντ και στους Huthis, αλλά περιλαμβάνουν την Μόσχα, το Πεκίνο, και …. χμμμ… μπορεί και την Άγκυρα) το ψοφιοκουναβιστάν θα ήθελε όσο περισσότερη τουρκία μπορεί να βρει. Ξέρει ότι δεν μπορεί να έχει 100% τουρκία – τρέμει ωστόσο στην πιθανότητα στην συγκεκριμένη φάση του πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης να βρεθεί απέναντι σε μια τουρκία συγκρατημένα εχθρική.

Μιλώντας προχτές στο cnn turk ο Erdogan είπε (για την δολοφονία του Soleimani) κάτι λογικό: …Πιστεύω ότι η δολοφονία οποιουδήποτε αξιωματικού απ’ τα υψηλά κλιμάκια οποιασδήποτε χώρας δεν θα πρέπει να μένει χωρίς απάντηση… Έχοντας τέτοια άποψη το τουρκικό καθεστώς θα έκανε μεγάλη χάρη στο ψοφιοκουναβιστάν αν δρούσε μεσολαβητικά προς την Τεχεράνη, αν και όποτε κάτι τέτοιο γίνει εφικτό. Και, απ’ την άλλη μεριά, το τελευταίο που θα ήθελε να σκεφτεί ο αμερικανικός μιλιταρισμός είναι η σοβαρή πιθανότητα να χάσει την βάση του Incirlik σε περίπτωση ανάγκης…

Ενώ το ρημαδογκουβέρνο βολευόταν να νομίζει (περί νομίσματος επρόκειτο) ότι η Άγκυρα χάνει πόντους επειδή στέλνει όπλα και στρατό στον Sarraj στην Tripoli, ο Erdogan κερδίζει πολλαπλάσιους επειδή μιλάει με όλους για το τι μπορεί να γίνει μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και των υπόλοιπων καραβανάδων του ιράκ και του ιράν. Είναι ο ορισμός της “διπλωματικής απομόνωσης της τουρκίας” με την οποία κοιμούνται και ξυπνούν οι θείες Λίτσες του ελληνικού ιμπεριαλισμού: ο Erdogan μιλάει με την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Παρίσι, την Βαγδάτη, το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον… Μιλάει – δεν παρακαλάει. O Erdogan περιμένει αύριο τον Putin (για τα εγκαίνια του turk stream…) και μέσα στον Γενάρη την Merkel…

Την ώρα που ο ρημαδοΚούλης διαλαλεί στο αμέρικα ότι «κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απομονώσουμε την τουρκία»· την ώρα που αύριο θα παρακαλάει το ψοφιοκουναβιστάν για κάτι αρκετά περισσότερο από φιλικά κτυπήματα στην πλάτη επιμένοντας στο «προβληματάκι του» («κύριε, κύριε, αυτός εκεί με σπρώχνει»…), είναι σίγουρο ότι κι αυτός κι όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα ζηλεύουν τον Erdogan. Έχει καταφέρει να είναι απαραίτητος (όχι υποχρεωτικά σαν φίλος· ακόμα και σαν «μη-εχθρός») στη μέση Ανατολή σε πολλούς και διάφορους.

Και, οπωσδήποτε, δεν διακηρύσσει ότι τον απασχολεί «η απομόνωση της ελλάδας»…

Τρίτη 7 Γενάρη. Ακόμα χειρότερα το φοβερό δήθεν «προσόν» για το οποίο καμαρώνουν τα τελευταία χρόνια οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες όταν πρόκειται να το πουλήσουν, ότι δηλαδή το ελλαδιστάν είναι «πυλώνας σταθερότητας» στη μέση Ανατολή, έχει μια και μόνο μία εμπορική (γεωπολιτική) αξία: να είναι βάσεις και επιμελητειακά κέντρα για τους στρατούς των συμμάχων τους – που παράγουν οργανωμένα και συστηματικά αστάθεια. “Δημιουργική καταστροφή” όπως ονομάζεται η καμμένη γη…

Από τότε, όμως, που τα ντόπια αφεντικά επέλεξαν να διαφημίζουν έναν «ομφάλιο λώρο» τους με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ (τον σωλήνα που ονομάζεται east med), και από τότε που ανέλαβαν το καθήκον να δίνουν γη και αέρα για να εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι (αυτοί που βομβαρδίζουν στην συρία και στο ιράκ «ιρανικούς στόχους» – κι αύριο ποιός ξέρει πού θα φτάσουν;), το να διαφημίζεται το ελλαδιστάν σαν «πυλώνας», δηλαδή πολύ απλά σαν αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις και υποδομές, γίνεται όλο και περισσότερο «ζόρικη δουλειά».

Εννοείται ότι τα ντόπια αφεντικά δεν έχουν κανένα μα κανένα πρόβλημα αν αυτή η «παροχή υπηρεσιών» (και ό,τι άλλο ζητήσουν ή απαιτήσουν οι σύμμαχοι) στοιχίσει ζωές δεκάδων, εκατοντάδων ή χιλιάδων υποτελών. Για τα genitals τους μας έχουν, είτε οι φαιορόζ είτε οι ρημαδο-. Εκείνο που τους απασχολεί είναι οι ανταμοιβές που ορέγονται και δεν τις βλέπουν στον ορίζοντα. Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, θέλουν δουλειές θαλάσσιων μεταφορών, «άσπρες» ή «μαύρες». Οι ντόπιοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (δηλαδή το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού) θέλουν άλλα ανταλλάγματα. Θέλουν έδαφος· θέλουν «μπαξίσια» διαφόρων ειδών.

Παρότι οι κίνδυνοι του να παριστάνεις τον πυλώνα ενώ είσαι απλά ένα γρανάζι του άξονα μεγαλώνουν, τα «αντίδωρα» δεν φαίνεται να αυξάνονται ανάλογα. Έφτασε έτσι αυτό το κάθαρμα της εντόπιας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου, ο π.ε.τ. Τσίπρας, που έκανε ό,τι μπορούσε για την ελληνο-αμερικανική συμμαχία (μόνο με τον Pyatt δεν κοιμήθηκε…) να μουρμουρίζει τώρα (συνέντευξη την περασμένη Κυριακή στο μαγαζί του asset 1…) ότι «αν τα αμερικανικά συμφέροντα … δεν συγκλίνουν πια με τα δικά μας … τότε κι εμείς πρέπει να επανεξετάσουμε την πολιτική μας…»

Πια; Πια; Τι λες ρε παγκόσμιε; Να κρατήσει δηλαδή το ντόπιο σύστημα εκμετάλλευσης και καταστροφής μούτρα και στον Νetanyaju; Και στον Sisi;

Ανατριχιαστικό!

Δευτέρα 6 Γενάρη. Αν το ψόφιο κουνάβι και η «γραμμή» του έπασχε ασυγχώρητα από οικονομισμό, η «γραμμή Pence» πάσχει από τυφλό μιλιταρισμό. Όπως όλα τα χριστιανο-καθάρματα στην ιστορία του far west, έτσι και τύποι σαν τον Pence έχουν θρησκευτική πίστη στην ανωτερότητα και την φονικότητα των όπλων τους.

Είναι βέβαιο, απ’ αυτήν την άποψη, ότι σ’ έναν πόλεμο μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης, όπου η πρώτη θα βομβάρδιζε για την «χαρά του βομβαρδισμού» και της καταστροφής, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θα χαλιόταν ακόμα κι αν είχε 20 ή 30 χιλιάδες νεκρούς (αρκεί να είχε εξασφαλίσει την αποδοχή των «ιδεωδών του πολέμου» στα μετόπισθεν – πράγμα καθόλου σίγουρο…)

Αλλά η Τεχεράνη έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνη της – και το εννοεί. Η δουλειά του Soleimani και του επιτελείου του ήταν «να καθαρίσει» τον χερσαίο δρόμο ως την Μεσόγειο (δηλαδή να διώξει τους αμερικάνους και τους κάθε είδους λακέδες τους) όχι μόνο για λογαριασμό του ιρανικού καπιταλισμού αλλά και του κινέζικου, και του ρώσικου. (Ως γνωστόν στο τέλος αυτής της χερσαίας διαδρομής υπάρχουν δύο ρωσικές βάσεις, που περιμένουν. Απο κει και μετά υπάρχουν θαλάσσιες διαδρομές, στη Μεσόγειο. Αφού το ελλαδιστάν αποφάσισε ότι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού του κεφάλαιου είναι με την Ουάσιγκτον, το ξεκαθάρισμα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου το ανέλαβε η Άγκυρα…)

Το θέμα είναι ότι για την Ουάσιγκτον ο μιλιταρισμός δεν είναι μία ανάμεσα σε άλλες επιλογές. Είναι η μοναδική της επιλογή. Έτσι έγινε «υπερδύναμη», έτσι υπερεπεκτάθηκε, έτσι συγκρότησε τις «εθνικές σχολές σκέψης» και τα διάφορα think tank της. Ακόμα και την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου με τα όπλα την επέβαλε και την υποστηρίξε.

Τώρα λοιπόν, σκότωσε αυτούς που σκότωσε, ελπίζοντας πως χάρη στο μιλιταρισμό της θα κάνει σκόνη το ιράν. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αναθέσει σ’ αυτόν τον μιλιταρισμό να κάνει σκόνη τους πραγματικούς αμφισβητίες· αν μπορεί. Το ενοποιημένο (πια) πεδίο μάχης «ανατολική Μεσόγειος – Ινδοκούς» έχει γίνει ναρκοπέδιο όμως· με ή χωρίς Soleimani…

Κυριακή 5 Γενάρη. Κάποιοι απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος δεν θα αντέξουν στον πειρασμό, και θα περιγράψουν την σκηνή με μεγάλη ακρίβεια. Εκείνος κάνει τις πρωτοχρονιάτικες διακοπές του σ’ ένα απ’ τα ιδιόκτητα resort του, το Mar-o-Lago στη Florida. Εκείνοι αγρυπνούν για το καλό του “βασιλείου”. Εκείνοι τον πείθουν ότι πρέπει να ξεφορτωθούν επιτέλους το νο 1 κίνδυνο, να κάνουν το κράτος του να “πονέσει” για να “μάθει”… Ότι πρέπει, επιτέλους, να περάσουν στη δράση σαν αληθινοί άντρες, πάνω στη γενική ιδέα προηγούμενων μηνών, πριν χυθεί άλλο αμερικανικό αίμα… Εκείνος φαντάζεται τον εαυτό του στον αυτοκρατορικό εξώστη, να αποθεώνεται απ’ τον λαό στο Κολοσσαίο… Εκείνος γυρνάει τον αντίχειρα προς τα κάτω… Και πάει να συνεχίσει το δείπνο του…

Ποιοί ήταν Εκείνοι; Όλη η διαδικασία είχε τα χαρακτηριστικά συνωμοσίας· δεν εμπιστεύονταν ούτε καν τα ενδοκυβερνητικά τηλέφωνα υψηλής ασφαλείας… Ήταν εκεί, αυτοπροσώπως, στο Mar-o-Lago. Σημειώστε παρακαλούμε: πρόκειται για τον Robert O’ Brien (σύμβουλος εθνικής ασφάλειας), τον Mike Pompeo (υπ.εξ.), τον Mick Mulvaney (προσωπάρχης), τον Mike Pence (αντιπρόεδρος), τον Mark Milley (αρχιστράτηγος), και τον Lindsey Graham (ακροδεξιός βουλευτής του ψόφιου κουναβιού). Ένα team σκληροπυρηνικών αποκλειστικά, ορκισμένων στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ … Τυχόντες διαφωνούντες out!!! Θα μπορούσε να μιλήσει ο ιστορικός του μέλλοντος ακόμα και για ακαριαίο πραξικόπημα· αλλά αυτός ο ιστορικός του μέλλοντος είναι μακριά και δεν ανακατεύεται στο τώρα.

Δεν είχε άδικο η ασταμάτητη μηχανή για την «γραμμή Pence» που εμφανίστηκε όχι σαν αγιοΒασίλης απ’ την καμινάδα, αλλά σαν ο μουτζούρης ράμπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Το ότι το ψόφιο κουνάβι (το πιθανότερο..) δεν καταλάβαινε τι διατάζει (τί μπορεί να καταλάβει ένας real estater / πλυντήριο; το πολύ πολύ να ζηλέψει λίγο την έξαψη του χουλιγκάνου που του λένε ότι θα γίνει προπονητής για δέκα λεπτά…, άσε που μπορεί να είχε πιει λίγο παραπάνω και να είχε μερακλώσει) όχι μόνο δεν μειώνει τις ευθύνες του αλλά, αντίθετα, τις πολλαπλασιάζει. Το επόμενο πρωί οι παρόντες στο θέρετρο λένε ότι το αυτοκρατορικό ψόφιο κουνάβι ήταν κάπως δύσθυμο· δεν πήγε για γκολφ· ήθελε να του ξαναπούν τι είχε γίνει· ήταν σίγουρο ότι έπαιξε σωστά το αυτοκρατορικό ρόλο του· και ήταν ανίδεο για το πως θα αντιδράσει η Τεχεράνη… Είχαμε την ευκαιρία να τον σκοτώσουμε και τον σκοτώσουμε – that’s it!

Πειράζει εάν μερικοί πόλεμοι κηρύσσονται από resorts;

(Φήμες θέλουν το αυτοκρατορικό ψόφιο κουνάβι, ελαφρώς χεσμένο εκ των υστέρων, να ζητάει από την Τεχεράνη, με την μεσολάβηση τρίτων (ελβετία), η απάντησή της να είναι «αναλογική». Δεν είναι κακή ιδέα. Για έναν ιρανό αρχιστράτηγο, πέντε ιρανούς και επτά ιρακινούς αξιωματικούς, τα κεφάλια ενός αμερικάνου αρχιστράτηγου, πέντε ισραηλινών και επτά άγγλων αξιωματικών…. Συν, bonus track, ένα βουλιαγμένο αεροπλανοφόρο με όλα του τα σέα. Όλα αυτά με πυραύλους φυσικά. Πάτσι. Εντελώς proportionate…

Άλλες φήμες, πάλι, λένε ότι το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε μέσω άλλου μεσολαβητή (κατάρ) άλλη προσφορά: να πνίξει τον πόνο της και να μην απαντήσει η Τεχεράνη και θα άρει τις εναντίον της κυρώσεις, ενώ θα της δώσει κι ένα καλό μπαχτσίσι σαν αποζημίωση. Αυτό το τελευταίο θα ταίριαζε σε έναν αμερικάνο έμπορο ακινήτων αν δεν είχε γίνει, εν τω μεταξύ, Ηρόστρατος…

Αλλά αυτά είναι φήμες βέβαια! Το ψόφιο κουνάβι έχει τον δυνατότερο, τεχνολογικά ανώτερο και πιο ατρόμητο στρατό στην ιστορία της ανθρωπότητας… Συνεπώς μπορεί να ζητήσει απ’ το ιρανικό καθεστώς αυτό: να μην επιτεθεί εναντίον του ίδιου, να τσακίσει μόνο τον στρατό του… Τότε μπορεί να βγει και να πει: δεν σας έλεγα να σηκωθούμε να φύγουμε; Να τώρα που καταστραφήκαμε!)

(φωτογραφία: Το Mar-o-Lago. Να πάει και ο ρημαδοΚούλης εκεί. Να ξεναγηθεί! Να μυρίσει την μπόχα της ιστορίας που τον καλεί…)