Tag: εξωτερική πολιτική

Αφού φέτος δεν έχει κάνει κρύα, ποιός γουστάρει φωτιά στη θάλασσα;

Παρασκευή 31 Γενάρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται: αφού η εθνική γραμμή κάνουμε τους μάγκες στην ανατολική Μεσόγειο – με τις πλάτες των plus one από Ουάσιγκτον μεριά, και των φασιστών του Τελ Αβίβ και του Καΐρου – απέτυχε· αφού το υπέδαφος της, το «πετάμε την μπάλα έξω περιμένοντας καλύτερες μέρες», κρέμασε όταν ανακοινώθηκε πως Erdogan και Sarraj (μονομερώς – ξεμονομερώς, αυτό είναι θέμα των δικαστηρίων) οριοθέτησαν μεταξύ τους αοζ «καθ’ υπερβολήν», η πρώτη σπασμωδική αντίδραση του ελλαδιστάν ήταν τρέχουμε να μαζέψουμε υπογραφές ότι αυτοί οι τύποι είναι desperados και wanted· και βλέπουμε… Υπογραφές μαζεύτηκαν· ήταν δωρεάν… Ταυτόχρονα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού πόνταραν στον «τζενεράλ», αντιλαμβανόμενοι το τι συμβαίνει στη λιβύη, στη Μεσόγειο, στην αφρική, με όρους «ολυμπιακός – παοκ»…. (Κουκιά τρώνε, κουκιά χέζουν). Τζάμπα κι αυτό…

Τι απομένει; Οι διαπραγματεύσεις… Ναι, αλλά τι σόι διαπραγματεύσεις; Υπό ποιούς όρους; Αθήνα στο μισό στρογγυλό τραπέζι και Άγκυρα στο άλλο μισό μαζί με όλο το οικοδομικό τετράγωνο; Τέτοιους ρεαλισμούς δεν τους υπομένει του έλληνος ο τράχηλος· κι ας αφήσουμε το γεγονός ότι οι αιωρούμενες θείες Λίστες έχουν χλευάσει (ή και εκτελέσει) σαν προδότες τύπους που έκαναν πολύ λιγότερα απ’ το να διαπραγματευτούν έχοντας χάσει τους συσχετισμούς δύναμης.

Εάν όμως (a big “if” που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας…) το πράγμα μεθοδευόταν διαφορετικά; Αν, για παράδειγμα, το ελλαδιστάν προκαλούσε μια προβοκάτσια, ένα «θερμό επεισόδιο», νότια της Κρήτης ας πούμε, έχοντας εξασφαλίσει τις πλάτες του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – και την μεσολαβητική ουδετερότητα του ψοφιοκουναβιστάν; Αν το ελληνικό κράτος / παρακράτος προκαλούσε ένα τέτοιο «θερμό επεισόδιο» (υπερασπίζοντας, as usual, το εθνικό και το διεθνές δίκαιο – ξέρετε τώρα…) παριστάνοντας (με μια κάποια γαλλική βοήθεια…) ότι επίκειται «γενική πολεμική ανάφλεξη»… και μετά πήγαινε το πράγμα σε διαπραγματεύσεις Αθήνας – Άγκυρας μέσω μιας θεαματικής (με το «θ» κεφαλαίο…), δηλαδή εικονικής τροποποίησης των συσχετισμών; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο και πιο αποδεκτό ακόμα και για τις αιωρούμενες θείες Λίτσες;

Η ασταμάτητη μηχανή επιτρέπει στον εαυτό της να διατυπώνει υποθέσεις εργασίας που δείχνουν έωλες· αν και δεν είναι υποχρεωτικά τέτοιες. Έχει όμως μεγάλη εμπιστοσύνη (δυστυχώς…) στον προβοκατόρικο οππορτουνισμό και καιροσκοπισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Η επίθεση των φασιστών της «μαβη» σε αλβανικό στρατόπεδο στις 10 Απρίλη του 1994 με την δολοφονία δύο αλβανών φαντάρων ήταν μια περίπτωση… Τα Ίμια στις αρχές του 1996 ήταν μια άλλη περίπτωση… Η «πράσινη γραμμή» στην κύπρο, με τους μοτοσυκλετιστές και τις δολοφονίες του Σολωμού και του Ισαάκ απ’ τους τουρκοκύπριους παρακρατικούς, λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 1996, ήταν μια τρίτη περίπτωση… Κι αν αυτά σας φαίνονται «παλιά», θυμηθείτε την προβοκάτσια που ετοίμαζε ο ψεκασμένος υπ.αμ., με το σκάφος ανοικτής θάλασσας «Γαύδος» του λιμενικού, μέσα στη άγρια νύχτα με τα φώτα σβηστά, στα μέσα του Φλεβάρη του 2018, ξανά στα Ίμια… Άλλες περιπτώσεις μπορεί να μας διαφεύγουν…

Η αλήθεια είναι ότι όσο πρόστυχα ευφάνταστος κι αν είναι αυτός ο εθνικός προβοκατόρικος καιροσκοπισμός, δεν πιάνει πάντα. Ευτυχώς! Απ’ την άλλη ο τρόπος που κάνουν τους λογαριασμούς τους τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είναι (ιστορικά αποδεδειγμένο!) τόσο ναρκισσιστικός και υπερφίαλος ώστε μερικές φορές το που θα καταλήξει μια ελληνική προβοκάτσια εξαρτιέται κυρίως απ’ τους λογαριασμούς που κάνει η άλλη πλευρά. Όποια κι αν είναι.

Ηθικό δίδαγμα; Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη… Και από θλίψη έχουν μαζεμένη πολλή οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Έχετε το νου σας! (Και τα μάτια σας όχι 14 αλλά 114…)

(φωτογραφία: Με το που θα πεις «η Μεσόγειος ανήκει στα ψάρια της», αμέσως σου σκάνε κι έναν πόλεμο με λέπια…

Έχουμε μια λύση για κάθε πρόβλημα· έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση μας…)

Περισσότερος στρατός προσεχώς

Πέμπτη 30 Γενάρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, μετά τη συνάντησή του με τον ρημαδοΚούλη, ανακοίνωσε «στρατηγική συνεργασία ασφάλειας» – δηλαδή την αυξημένη παρουσία γαλλικών πολεμικών στο ελλαδιστάν. Καιρός ήταν: φαίνεται πως παρά την αυξημένη παρουσία αμερικανικού στρατού στα μέρη μας, υπήρχε κάποιο «κενό». Που θα το καλύψει ο βασιλιάς Macron.

Η καταγγελία που έκανε όμως ο καινούργιος «στρατηγικός εταίρος» του ελλαδιστάν κατά του τουρκικού καθεστώτος θα πρέπει να χλώμιασε τον ρημαδοΚούλη. Κατήγγειλε τον Erdogan ότι «δεν σέβεται την εκεχειρία» (που αποφασίστηκε στο Βερολίνο) επειδή «… τις τελευταίες μέρες, μόλις τις τελευταίες ημέρες, είδαμε τουρκικά πολεμικά να αποβιβάζουν σύρους μισθοφόρους σε λιβυκό έδαφος»….

Ώπα! Ώπα!!! Υποτίθεται ότι ο αρχιναύαρχος του «τζενεράλ» (αυτός που μιλάει ελληνικά ντε!..) είχε διακηρύξει ότι δεν πρόκειται να πέρασει ούτε ψαροντουφεκάς τούρκος στα λιβυκά χωρικά ύδατα!… Υποτίθεται επίσης ότι επικουρικά (στην παροχή πληροφοριών και στην ανίχνευση έως και τούρκων ψαροντουφεκάδων) θα δρούσε και ο ελληνικός στρατός, έτσι ώστε ο αρχιναύαρχος να δράσει φορώντας έγκαιρα όλα τα λιλιά του. Υποτίθεται επίσης ότι ο «τζενεράλ», έχοντας σαφή υπεροχή στον αέρα, θα βούλιαζε όποιο πλοίο μετέφερε «τρομοκράτες» για να πολεμήσουν στο πλευρό του Sarraj. Τι έγινε; Πώς πέρασαν 4 ολόκληρες φρεγάτες και ένα ro-ro (μεταφέροντας οχήματα και πεζικό) και έφτασαν στο λιμάνι της Tripoli; Κι αυτός ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron τί κάνει; Κάθεται και κοιτάει – και ψάχνει για βόλτες με αρβύλες στα μαγευτικά ελληνικά ακρογυάλια;

Να λοιπόν μερικά πράγματα που συμβαίνουν επί του εδάφους, τα οποία έχουν (και θα έχουν) αναπόφευκτα «πολιτικές» συνέπειες. Ο «τζενεράλ», για τον οποίο ο γύπας ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και όλο το υπόλοιπο ρημαδογκουβέρνο είχαν όνειρο να τον καμαρώσουν βασιλιά στην Tripoli, να σκίζει το επαίσχυντο «μνημόνιο» Sarraj – Erdogan με ένα νόμο κι ένα άρθο, έχει σοβαρά προβλήματα πλέον.

Δεν είναι μόνο ότι οι ρώσοι μισθοφόροι της wagner group στους οποίους βασιζόταν έχουν αποσυρθεί απ’ το μέτωπο της Tripoli και φαίνεται να παίρνουν οδηγίες απ’ την Μόσχα και όχι απ’ το Τομπρούκ. Είναι και ότι οι 3.000 σουδανοί που του έστειλε βοήθεια τον τελευταίο μήνα ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι εξελίσσονται σε μεγάλο “σκάνδαλο” – κατ’ αρχήν στο Χαρτούμ. Προκύπτει χωρίς αμφισβήτηση ότι μια «εταιρεία security» των εμιράτων, ονόματι Black Shield, προσλάμβανε σουδανούς υποσχόμενη ότι θα δουλέψουν σαν σεκιουριτάδες σε νοσοκομεία και σούπερ μάρκετ στο Αμπού Ντάμπι. Όμως αντί γι’ αυτό τους έκανε «πακέτο» και τους έστειλε στον «τζενεράλ»! Με τους πρώτους νεκρούς εκεί οι οικογένειές τους ξεσηκώθηκαν στο σουδάν, και στη συνέχεια άρχισαν να ξεσηκώνονται και οι ίδιοι. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις τόσο κατά της πρεσβείας των εμιράτων στο Χαρτούμ όσο και κατά του υπ.εξ. του σουδάν (ζητώντας να δράσει για να επιστρέψουν όλοι πίσω) είναι σε εξέλιξη…

Πάνε οι ρώσοι, πάνε και οι σουδανοί μισθοφόροι – poor «τζενεράλ»! (Έχει τον αρχιναύαρχο βέβαια, αλλά δεν έχει πλοία…). Απ’ την άλλη μεριά, υπέρ του Saraj, συνεχίζουν να καταφθάνουν σύροι μισθοφόροι· και τουρκικά πολεμικά (τα οποία η Άγκυρα, με το σχετικό θράσος, υποστηρίζει ότι είναι εκεί για να λειτουργήσουν σα τμήμα της όποιας διεθνούς δύναμης χρειαστεί να ελεγχθεί ο «αφοπλισμός» – σαν μέλος του νατο…). Το αποτέλεσμα είναι ότι ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί· και το ελληνικό όνειρο για την στέψη του στην Tripoli έχει πνιγεί στον κόλπο της Σύρτης…

Όταν λοιπόν ο βασιλιάς Macron και ο ρημαδοΚούλης αγκαλιάζονται σαν «στρατηγικοί εταίροι» στο Παρίσι, βρίσκονται ο καθένας με τον εντελώς δικό του εθνικό τρόπο απ’ την μεριά εκείνων που πόνταραν σ’ ένα άλογο κουτσό στο λιβυκό πεδίο μάχης. Το Παρίσι βέβαια είναι ευχαριστημένο και με τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει τώρα ο «τζενεράλ» – την καούρα του για την Tripoli δεν την είχε ανάγκη. Αντίθετα ο ρημαδοΚούλης σ’ αυτήν ήλπιζε! Με τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj στην πρωτεύουσα της λιβύης, το σύμφωνό του με τον Erdogan είναι σε ισχύ. Παράνομο – ξεπαράνομο, τα είπαμε χτες…

Απομένει ο ένδοξος (γαλλικός) στόλος στα μέρη μας. Χωρίς Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny (γνωστό στα μέρη μας σαν «Δεριγνύ») και χωρίς Ναυαρίνο…

Αυτά μπορούν να τα φαντασιώνονται οι θείες Λίτσες της επικράτειας….

Παλαιστίνη

Πέμπτη 30 Γενάρη. Η πρώτη ημέρα του «deal του αιώνα» πέρασε όπως περιμέναμε. Με την εξαίρεση των παλαιστινιακών διαδηλώσεων στη δυτική Όχθη, τα υπόλοιπα ήταν χλιαρές δηλώσεις και «προβληματισμένα» σχόλια.

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: μα αφού αυτή η συμφωνία είναι παράνομη πώς θα εφαρμοστεί; Η απάντηση είναι: ποιός θα εμποδίσει την όποια εφαρμογή της; Είναι μια διμερής συμφωνία μεταξύ συμμάχων, που θα σύρει και τα υπόλοιπα κράτη / μέλη της συμμορίας (μεταξύ των οποίων και το ελληνικό) και θα αμφισβητείται από άλλες κρατικές πλευρές… Αλλά θα αμφισβητείται φιλολογικά, αφού – έτσι κι αλλιώς – το λεγόμενο «παλαιστινιακό πρόβλημα» εγγράφεται απ’ την μεριά όλων των κρατικών πολιτικών σε πολύ ευρύτερες διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Όσοι δεν είναι οπαδοί της τελικής όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (απ’ την έκβαση του οποίου να ελπίζουν ότι θα «λυθεί» ή όχι το «παλαιστινιακό πρόβλημα»…) έχουν καθήκον να αντιληφθούν ότι το δίκαιο της παλαιστινιακής αντίστασης δεν θα αποδοθεί με βομβαρδιστικά. Γιατί, πολύ απλά, αν το ισραηλινό φασισταριό αντιληφθεί ότι χάνει έναν τέτοιο πόλεμο, θα συμπεριφερθεί όπως ακριβώς το γερμανικό, ναζιστικό κράτος, το οποίο αντιγράφει βήμα βήμα: θα επιταχύνει την εξόντωση των αιχμαλώτων του.

Ενώ, λοιπόν, τυπικά το deal κατηγορείται ήδη σαν «παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του οηε» πρακτικά θα εφαρμοστεί. Θα εφαρμοστεί με τον ειδικό τρόπο που προβλέπει το άρθρο του που φωνάζει ότι «αν οι παλαιστίνιοι δεν δεχτούν αυτή τη συμφωνία και τους όρους της, το Τελ Αβίβ θα προχωρήσει κανονικά». Δηλαδή με κάθε βία που μπορεί να ασκήσει.

Και (θα) έχει πολλές μορφές αυτή η βία, κάποιες ήδη γνωστές. Απ’ την καταστολή των διαδηλώσεων και κάθε πράξης αντίστασης, μέχρι την ακόμα πιο συστηματική καταστροφή σπιτιών και καλλιεργειών, στις περιοχές που η Ουάσιγκτον παραχωρεί στο Τελ Αβίβ. Είναι όμως πιθανό ότι θα υπάρξουν και καινούργιες μορφές εθνοκάθαρσης.

Για παράδειγμα Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ απαιτούν απ’ τους παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος. (Πρόκειται για την πρόσφατη ρατσιστική / εθνικιστική συνταγματική ρύθμιση, που καταγγέλθηκε ακόμα και από ισραηλινούς σα ναζιστική…). Μονοεθνικό / μονοθρησκευτικό κράτος σημαίνει ότι οι παλαιστίνιοι που είναι ακόμα (τυπικά) πολίτες αυτού του κράτους, μουσουλμάνοι ή και χριστιανοί, αποτελούν επίσημα υποτελή μειονότητα. Που μπορεί να θεωρηθεί εχθρική αφού δεν αναγνωρίζουν τη μονοεθνικότητα / μονοθρησκευτικότητα. Επικίνδυνη, για λόγους “δημόσιας τάξης”…

Αυτός ο όρος σημαίνει ότι το ρατσιστικό, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ μπορεί να αρχίσει όποτε κρίνει τον βίαιο εξανδραποδισμό / εκκαθάριση των αράβων που ζουν ακόμα στη (διευρυμένη) επικράτειά του· αν κρίνει ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει από άλλους φτηνούς εργάτες. Ουσιαστικά αυτή η εθνοκάθαρση έχει ήδη ξεκινήσει τόσο στην ανατολική Ιερουσαλήμ / al Quds όσο και στη Χεβρώνα. Ένα επόμενο βήμα (που υπόγεια έχει αναγγελθεί…) θα είναι η αφαίρεση της (ισραηλινής) υπηκοότητας από κάμποσες χιλιάδες άραβες / παλαιστίνιους, που ζουν τώρα μέσα στην ισραηλινή επικράτεια (άλλη μια κίνηση ναζιστικής έμπνευσης). Η εθνοθρησκευτική ομογενοποίηση υπονοείται σαφώς στην απαίτηση περί αναγνώρισης της «εβραϊκότητας» του ισραηλινού κράτους – κι αυτό είναι επιστέγασμα προηγούμενων ενεργειών και βημάτων του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ.

Τώρα είναι η στιγμή που τόσο οι παλαιστίνιοι της αντίστασης όσο και η διεθνής συμπαράσταση πρέπει να ξεμπερδεύουν με την αυταπάτη των «δύο κρατών». Οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί· αλλά είναι μόνο προϋποθέσεις.

(Μικρή διόρθωση: Χτες γράφαμε ότι το πολυβόλο δικαίωσης του ισραηλινού απαρτχάιντ, το «deal του αιώνα», είναι 80 σελίδες. Τώρα που το έχουμε στα χέρια μας διορθώνουμε: είναι 180 σελίδες… Θέλει φλυαρία την σήμερον ημέρα για να υπερασπιστεί κανείς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αυτοχθόνων…)

Παλαιστίνη

Τετάρτη 29 Γενάρη. Μπορεί να ονομαστεί «η φάρσα του αιώνα» ή, ίσως πιο σωστά, «το τελεσίγραφο του αιώνα». Οι άοκνες τα 3 τελευταία χρόνια προσπάθειες του ψόφιου κουναβιού, του βασιλογαμπρού, των ευαγγελιστών χριστιανοφασιστών στις ηπα, και όλου του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος, πήραν την μορφή ενός οπλισμένου πολυβόλου 80 σελίδων, με χάρτες και άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που έχει τον γενικό τίτλο: αν δεν σας αρέσει ω παλαιστίνιοι, απλά θα σας εξοντώσουμε εντελώς!

Ένα άθροισμα από «μπαντουστάν» / στρατόπεδα, περικυκλωμένα απ’ τον ισραηλινό στρατό (και «δρόμους ασφαλείας» που θα συνδέουν διάφορους αποικιακούς οικισμούς, όπως τώρα…), άοπλα και με απαγορεύμενη οποιαδήποτε αντίρρηση απέναντι στο δεσμοφύλακα / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – συν μερικά έξτρα στρέμματα ερήμου (όπου ο τοξικός θα χρηματοδοτήσει εργοστάσια «υψηλής τεχνολογίας»….): αυτό είναι που επιτρέπει η καλωσύνη του άξονα για να παριστάνει το «παλαιστινιακό κράτος»… Δίνει [το ψόφιο κουνάβι] κάτι που δεν του ανήκει σε κάποιους που δεν το δικαιούνται δήλωσε ένας παλαιστίνιος. Σωστά. Ωστόσο, για να μπορεί να δώσει (ή να παραστήσει ότι δίνει) κάτι που δεν του ανήκει σε κάποιους που δεν το δικαιούνται, το ψόφιο κουνάβι αξιοποιεί όσα έχει επιβάλλει το ισραηλινό απαρτχάιντ στο έδαφος· και την σιωπηλή υποδειγματική ανοχή του «πολιτισμένου κόσμου» σ’ αυτό το μαζικό έγκλημα εδώ και πολλά χρόνια. Πρακτικά η Ουάσιγκτον «κάνει ταμείο» για λογαριασμό του Τελ Αβίβ· και όχι μόνο.

Η κεντρική πολιτική ιδέα του τελεσίγραφου δεν είναι βέβαια η αποδοχή του απ’ τους παλαιστίνιους (που είναι αδιανόητη) αλλά η απόρριψή του. Μπορεί οι «ειρηνοποιοί» να είναι καθάρματα ναζιστικού επιπέδου· αλλά δεν τους λείπει ένας κάποιος τακτικισμός. Εκείνο που θέλουν (αρχίζοντας απ’ το Τελ Αβίβ και προχωρώντας και προς τις δύο κατευθύνσεις του άξονα, και προς Λευκωσία – Αθήνα – Ουάσιγκτον και προς Ριάντ – Αμπού Ντάμπι) είναι να έχουν μια «δικαιολογία» για να συνεχίσουν και να επεκτείνουν το απαρτχάιντ· και όχι μόνο. Να συνεχίσουν και να εντείνουν τον πόλεμο κατά του λιβάνου, της συρίας, του ιράκ, του ιράν. Η «δικαιολογία» είναι: «εμείς προτείναμε ένα σχέδιο ειρήνης και αυτοί το απέρριψαν»…

Θα πιάσει αυτή η «δικαιολογία»; Εκτιμάμε πως όχι. Το «σχέδιο ειρήνης» είναι τόσο χοντροκομμένα και αδιάλλακτα αποικιακό ώστε εκτός απ’ τους πληρωμένους «ειδικούς», δημαγωγούς και λοιπούς λακέδες, είναι αμφίβολο αν θα βρεθούν άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη που να πουν «χμμ… αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για τους παλαιστίνιους, που δεν πρέπει να την χάσουν».

Εκεί που θα δουλευτεί κυρίως αυτή η «δικαιολογία» είναι στο εσωτερικό των κοινωνικών σχηματισμών των οποίων τα κράτη συγκροτούν τον άξονα. Σε συνδυασμό με άλλα μέσα (όπως, π.χ., η ποικικοποίηση της κριτικής στο ισραηλινό απαρτχάιντ και στους συμμάχους του) το «deal ειρήνης» μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αντίδοτο στην αυξανόμενη υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση στις ηπα και στην αγγλία· αν και όσο δράσει σαν αναισθητικό…

Η όλο και πιο επιθετική πολεμική διάταξη του άξονα έχει έντονη ιδεολογική ανάγκη να κρυφτεί πίσω από προπετάσματα δήθεν «ειρηνοποιού» καπνού. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην καπιταλιστική ιστορία και στον διακρατικό ανταγωνισμό. Ίσως, όμως, η Παγκόσμια Παλαιστίνη να είναι η πιο χοντροκομμένη προσπάθεια (στο ίδιο επίπεδο με την Παγκόσμια Βοσνία…) να δείχνεται το σφαχτάρι στο τσιγγέλι σαν υπεύθυνο για την «μοίρα» του…

(Αυτό δεν ήταν πάντα ο ρατσισμός και ο αντι-σημιτισμός; Αυτό και μόνο αυτό ήταν· κι αυτό εξακολουθεί να είναι. Ό,τι αντιστροφές κι αν επιχειρούν οι πράκτορες, οι υπηρεσίες, και οι κάθε είδους και καταμερισμού εργασίας τσατσορούφιανοι….)

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τετάρτη 29 Γενάρη. Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού ρατσιστικού απαρτχάιντ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Έχει ξεκινήσει σε δόσεις (πρώτα έγινε η «παραχώρηση» της Ιερουσαλήμ / al Quds στον ισραηλινό φασισμό, όχι μόνο για να την έχει για πρωτεύουσα αλλά επιπλεόν επειδή έτσι – κατά τας γραφάς – έρχεται κοντύτερα η «δευτέρα παρουσία»… Μετά έγινε η «παραχώρηση» των κατεχόμενων συριακών υψωμάτων του Golan…)

Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία αυτής της εμπόλεμης αμερικανικής γενναιοδωρίας προς το Τελ Αβίβ είναι το ότι είναι τυπικά και ουσιαστικά παράνομη – με βάση αυτό που ονομάζεται “διεθνές δίκαιο”. Ο πιο ταιριαστός στην ασταμάτητη μηχανή τρόπος να εκτιμηθεί αυτή η “παρανομία” είναι ότι δεν υπάρχει εδώ και καιρό κανένα “διεθνές δίκαιο”, και ότι οι ενδοκαπιταλιστικοί συσχετισμοί ξεγυμνώνονται διαρκώς έχοντας φτάσει ελάχιστα πριν το στριπτίζ της ωμής, καθαρής βίας. Άλλωστε (μπορεί να έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε εδώ), μιλάμε εδώ και χρόνια για εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αν δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο” δεν υπάρχει και “παρανομία”… Αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, οι εκπρόσωποί του, συνεχίζουν να παραμιλούν δήθεν στο όνομα αυτού του “διεθνούς δικαίου” – στη σύγκρουσή τους με την Άγκυρα. Αν η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή κάνει λάθος εκτίμηση, κι αν αυτό το πράγμα που λέγεται “διεθνές δίκαιο” υπάρχει (οπότε, κατ’ αρχήν, το ελλαδιστάν έχει μια βάση να το επικαλείται), τότε θα πρέπει σήμερα το πρωί οι εκπρόσωποι αυτού του κράτους, του ελληνικού, να βγουν και να καταγγείλουν όσο πιο αποφασιστικά και κατηγορηματικά γίνεται τους συμμάχους τους (Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ) για την εγκληματικότητα του “ειρηνευτικού σχεδίου” τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.

Δεν θα το κάνουν, το ξέρετε. Συνεπώς Α) αναγνωρίζουν και συμφωνούν σιωπηλά ίσως αλλά καθαρά ότι δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο”, και πως οι σύμμαχοί τους θα αρπάξουν ό,τι μπορούν δια της βίας. Και Β) ότι δεν μπορούν και δεν πρόκειται να έχουν κανένα σύμμαχο με όρους “δικαίου”, παρά μόνο με όρους βίας, δύναμης, ισχύος.

Εν τω μεταξύ ο “αιώνιος εχθρός” δεν είναι υποχρεωμένος να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα· και επιπλέον διαθέτει αρκετή (στρατιωτική) ισχύ ώστε να κινείται μαζί της. Αν οι σύμμαχοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού “καλά κάνουν” που αρπάζουν δια της βίας ό,τι μπορούν (και για όσο καιρό μπορούν) – κι αυτή είναι η πραγματική άποψη του ιμπεριαλιστικού ελλαδιστάν – τότε νομιμοποιούνται και οι αντίπαλοί του να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αν το «deal του αιώνα» είναι νόμιμο για την Αθήνα (και είναι…) τότε η οριοθέτηση των αοζ Άγκυρας – Tripoli είναι εκατό φορές πιο νόμιμη! Κι αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να πιστεύει (ή να φαντασιώνεται) ότι δικαιούται πολύ περισσότερα, τότε έναν μόνο τρόπο έχει να δοκιμάζει την «τύχη» του· κι αυτός, με βάση τους συμμάχους του και τις πρακτικές του, αποκλείεται να είναι το «διεθνές δίκαιο».

Οι μαφιόζοι, ακόμα κι αν είναι μικρομεσαίοι που ονειρεύονται να γίνουν «μεγάλοι», δεν δικαιούνται τίποτα διαφορετικό από σφαίρες. Τέτοιες ρίχνουν, τέτοιες μαζεύουν.

Υποθέτουμε ότι δεν σας αρέσει να είστε το κρέας της ιστορίας…

Σήμερα, αύριο… μέχρι τη νίκη: η παγκόσμια Παλαιστίνη

Τρίτη 28 Γενάρη. Αν οι «διαρροές» και οι «πληροφορίες» επιβεβαιωθούν (το πιθανότερο…), σήμερα αργά το απόγευμα το ψόφιο κουνάβι, εν μέσω των δύο ισραηλινών δολοφόνων που θα κοντραριστούν στις 2 Μάρτη για το ποιος είναι ο καταλληλότερος φασίστας για πρωθυπουργός, ανάμεσα στον Netanyahu και τον (πρώην) στρατηγό Gantz δηλαδή, θα ανακοινώσει την επισημοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ (και το τέλος των ψευδαισθήσεων για εκείνους που από ανάγκη ή από αφέλεια συνέχιζαν να έχουν τέτοιες, περί «δύο κρατών»…)

Πρόκειται για το «deal του αιώνα» – μια πολιτική βόμβα μεγατόνων στη μέση Ανατολή και πολύ μακρύτερα. Κατά το ψόφιο κουνάβι και οι δύο, και ο Netanyahu και ο Gantz, γουστάρουν πολύ αυτά που έχουν ακούσει ήδη· και θα ανακοινωθουν επίσημα σήμερα. (Ξέρουμε κάτι τσατσορούφιανους στο ελλαδιστάν που επίσης γουστάρουν πολύ). Σύμφωνα με τις πληροφορίες ενός ισραηλινού καναλιού, η «θεάρεστη» απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν περιλαμβάνει τα εξής:

Α) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα σε όλους τους εποικιστικούς οικισμούς που έχει φτιάξει στη Δυτική Όχθη, πάνω από 100 στον αριθμό, απ’ τους οποίους όλοι εκτός από 15 θα έχουν εδαφική συνέχεια με την τωρινή ισραηλινή επικράτεια.

Β) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα της Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένης της παλιάς πόλης. Το μόνο που επιτρέπεται στους παλαιστίνιους σ’ αυτήν την πόλη είναι κάποια «συμβολική αντιπροσώπευση».

Γ) Αν το Τελ Αβίβ δεχτεί το σχέδιο και οι παλαιστίνιοι το απορρίψουν, το ισραηλινό κράτος θα έχει την αμερικανική υποστηρίξη για να αρχίσει την προσάρτηση των εποικιστικών οικισμών και των εδαφών μονομερώς.

Δ) Οι παλαιστίνιοι μπορεί να φτιάξουν κράτος [σε ότι απομείνει…] αλλά μόνο αν η Γάζα αποστρατιωτικοποιηθεί, η Hamas παραδόσει τα όπλα της, και οι παλαιστίνιοι αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος με την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσά του.

Ε) Δεν θα υπάρχει κανένας ρόλος για τους παλαιστίνιους στον έλεγχο των συνόρων.

ΣΤ) Το ισραήλ θα έχει τον πλήρη έλεγχο της κοιλάδας του Ιορδάνη.

Ζ) Το ισραήλ θα έχει τον έλεγχο όλων των «ανοικτών» περιοχών στην περιοχή C της δυτικής Όχθης. Αυτό είναι το 30% της έκτασης.

Η) Οι παλαιστίνιοι θα αποδεχτούν όλες τις απαιτήσεις ασφαλείας που θέτει (και θα θέτει) το Τελ Αβίβ.

Ίσως υπάρχει και ένα κεφάλαιο για την εξαγορά των παλαιστινίων: μερικά δισεκατομμύρια “επενδύσεων” απ’ τον τοξικό, για να ολοκληρωθεί η υποδούλωσή τους με την εργασιακή εκμετάλλευσή τους. Ίσως να υπάρχουν τελικά κάποιες διαφοροποιήσεις, ασήμαντες και δευτερεύουσες, σε σχέση με τα πιο πάνω.

Όπως και νάχει, δεν υπήρχε αμφιβολία ούτε περιθώριο για αμφιβολία: το ψόφιο κουνάβι, ο βασιλογαμπρός και όποιος άλλος ασχολήθηκε με το “deal του αιώνα”, θα είχαν ιδέες και προτάσεις που ούτε στα καλύτερα όνειρά του δεν θα μπορούσε να σκεφτεί και ο πιο τελειωμένος ισραηλινός φασίστας· πολιτικός ή ψηφοφόρος. Το timing της ανακοίνωσης έχει – κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής – μικρότερη σχέση με τις επερχόμενες εκλογές στο Τελ Αβίβ, και περισσότερο με την ισχυροποίηση της «γραμμής Pence»· με το ψόφιο κουνάβι ίσως (ή ίσως και όχι…) σαν φερετζέ.

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 2

Τρίτη 28 Γενάρη. Μπορεί ο οηε να είναι ένας χρεωκοπημένος «διεθνής οργανισμός επίλυσης διαφορών», αλλά ακόμα και χωρίς αυτόν τα κράτη που τον συγκροτούν υπάρχουν. Οι εκατοντάδες αποφάσεις του οηε, απ’ την πρώτη του 1948 που ενέκρινε την κατασκευή το ρατσιστικού πρωτοκοσμικού προγεφυρώματος στη μέση Ανατολή ως την πιο πρόσφατη, πριν λίγες εβδομάδες, δεν έχουν ληφθεί από κάποιον μυστήριο «κύριο οηε», αλλά από εκπροσώπους κρατών.

Συνεπώς το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν παρέα με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβιβ και τους λιγοστούς συμμάχους τους πετάνε μια βρώμικη πατσαβούρα σ’ αυτές τις εκατοντάδες αποφάσεις, σημαίνει φτύσιμο σε πολλές δεκάδες καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη· πρακτικά στην πλειοψηφία τους. Πολύ πολύ περισσότερο, λοιπόν, από μια συμφωνία real estate μεταξύ δύο συνεταίρων, το «deal του αιώνα» κορυφώνει την διεθνοποίηση της κατοχής και του ισραηλινού απαρτχάιντ. Είτε σε επίπεδο κρατών κλπ, είτε – αντίθετα – σε επίπεδο κινημάτων, πολιτικών οργανώσεων, ανταγωνισμού.

Ό,τι κι αν προτείνει το ψόφιο κουνάβι, κι ό,τι κι αν αποδεχτεί με χαρά το φασιστικό εξουσιαστικό δίδυμο Netanyahu – Grantz, θα έχουν πολλούς, πάρα πολλούς αντιπάλους. Και στα δύο επίπεδα. Κι όσο κι αν χτυπιέται το ισραηλινό φασισταριό πως όποιος είναι αντίπαλος του απαρτχάιντ (τώρα πια στην επίσημη εκδοχή του αμερικανικού γαλβανισμού του) είναι αντι-σημίτης, δηλαδή φασίστας, είναι ο άξονας που έχει κηρύξει και εντείνει τον πόλεμο· και άρα θα υποστεί και τις συνέπειες αυτής της επιλογής του.

«Πόλεμο»;… Πρακτικά, και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο οι φασίστες του 21ου αιώνα, το να κλείσεις εκατομμύρια παλαιστινίων / αράβων σε φυλακές / μπαντουστάν δεν είναι δυσκολότερο (ούτε έχει περισσότερες συνέπειες) απ’ το να πνίγεις πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά: η κατοχή της Παλαιστίνης και το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι ήδη διεθνές ζήτημα, εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο «ηθικός πνιγμός» δεν αφορά μερικές χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών· αλλά εκατοντάδες εκατομμύρια ανδρών και γυναικών σε όλο τον πλανήτη.

Απ’ αυτούς μεταμοντέρνοι, δηλαδή κυνικοί σε βαθμό κακουργήματος, είναι η δυτική μειοψηφία. Για την ανατολή, την ανατολή που έρχεται να πάρει την θέση της στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι αντιλήψεις είναι διαφορετικές: αν πατάς κάτω κάποιον τόσο αδύναμο όσο οι παλαιστίνιοι επειδή έχεις πυρηνικά, αυτό εγγράφεται σε άλλους λογαριασμούς, έξω απ’ τις ρατσιστικές πρωτοκοσμικές αυταπάτες.

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 3

Τρίτη 28 Γενάρη. Παρότι υπάρχουν εκεί πολλοί ρουφιάνοι (παλαιστίνιοι…) η δυτική Όχθη θα εκραγεί. Αυτό για τον άξονα είναι ασήμαντο πρόβλημα: οι «ταραξίες» («τρομοκράτες») θα δολοφονούνται όπως εκείνοι κι εκείνες στη λωρίδα της Γάζας. Δύο + τέσσερα κράτη (Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός, Βαγδάτη, Βηρυτός, Ντόχα) θα πάρουν θέση υπέρ τους· και δεν θα είναι προοπτικά «στα λόγια».

Όμως υπάρχει και η «κορυφή»: η Μόσχα, το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο). Η διεθνής γραμμή των δύο πρώτων είναι η «υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας» – στο τυπικό μέρος της. Η γραμμή του άξονα είναι η καταστροφή της – και η δια της βίας επιδίωξη μιας άλλης, υπέρ του. Παρότι η Παλαιστίνη είναι ένας ασήμαντος κρίκος στην αλληλουχία των εμπόλεμων πράξεων του 4ου παγκόσμιου· παρότι οι παλαιστίνιοι δεν έχουν πολλά να περιμένουν για την απελευθέρωσή τους από κράτη και ιμπεριαλισμούς· έχει (η Παλαιστίνη) εκείνον τον συμβολικό δυναμισμό που την τοποθετεί στο κέντρο.

Όχι όμως, μόνο, στο κέντρο των διακρατικών αντιθέσεων, όπως βολεύει διάφορους τσατσορούφιανους που συμβουλεύουν εδώ και χρόνια «να μην ανακατευόμαστε μ’ αυτά…» Αλλά και στο κέντρο του εργατικού κοινωνικού ανταγωνισμού. Επειδή είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να περιορίσει (ή και να εμποδίσει) τις κρατικές πρωτοβουλίες ή ελιγμούς ή «αναβολές»… Είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να δώσει ζωή στις ταξικές, εργατικές αναμετρήσεις του παρόντος και του μέλλοντος ενισχύοντας τες με τον πρακτικό, συγκεκριμένο διεθνισμό και τον αντιρατσισμό που τους είναι απαραίτητοι σα ζήτημα ζωής και θανάτου…

Η Παλαιστίνη είναι παγκόσμια, επίσημα και κατηγορηματικά πια: θέλουν να την κάνουν οριστικά ένα παραδειγματικό Νταχάου για τον 21ο αιώνα.

Γι’ αυτό οφείλουμε να γίνει το δικό μας κέντρο της εργατικής ανταγωνιστικής οικουμενικότητας…

Ο εχθρός του φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός…

Κυριακή 26 Γενάρη. Κάθε φορά που τα ντόπια πολιτικά καθάρματα, τα νυν και τα προηγούμενα, υπηρετώντας την ίδια ακριβώς «εθνική γραμμή», σφίγγουν τα χέρια του χουντοκαραβανά Sisi και των υπόλοιπων της συμμορίας του, δίνουν από μια κλωτσιά στο στομάχι στους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους της αιγυπτιακής χούντας. Το κάνουν εντελώς συνειδητά: γιατί εκτός απ’ το «διεθνές δίκαιο» φλέγονται, ως γνωστόν, και για την «δημοκρατία»…. Όπως είχε υποστηρίξει, άλλωστε, ο ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς «δεν πρέπει να επιβάλλονται στον Sisi διεθνείς κυρώσεις για την δικτατορία, γιατί έτσι στερεώνεται η δημοκρατία…».

Έτσι, «όμορφα κι ωραία», πετώντας πότε εδώ και πότε εκεί ξεροκόματα στους πληβείους, εξασφαλίζουν την μαζική συνενοχή στους φασίστες της ανατολικής Μεσογείου…

Οι πολιτικοί κρατούμενοι (και) στην αίγυπτο έχουν πρόσωπα, έχουν ιστορία· κι είναι χίλιες φορές πιο σημαντικοί σαν άνθρωποι απ’ τα πολιτικά καθάρματα και τους γιάπηδες της «αριστεράς» και της «δεξιάς» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Να μερικά απ’ αυτά τα πρόσωπα.

Η 41χρονη Israa Abdelfattah βρίσκεται στα κάτεργα της χούντας απ’ τις 12 Οκτώβρη του 2019. Την έδεσαν για συμμετοχή στις διαδηλώσεις κατά του Sisi που έγιναν απ’ τις 20 ως τις 22 του περασμένου Σεπτέμβρη (υπάρχουν σχετικές αναφορές της ασταμάτητης μηχανής), για «διασπορά ψευδών ειδήσεων», κλπ. Βασανίστηκε απ’ την στρατοαστυνομία, και στις 8 Δεκέμβρη άρχισε απεργία πείνας ζητώντας να ερευνηθούν οι καταγγελίες της για τα βασανιστήρια.

Η Israa είναι απ’ τα αρχικά, ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης «6 Απρίλη», που άρχισε να δρα το 2008 σαν υποστήριξη σε εργατικούς αγώνες. Η ίδια οργάνωση έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην επανάσταση της 25ης Γενάρη του 2011…

Η 60χρονη Hoda Abdelmonem είναι δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και βρίσκεται σε απομόνωση απ’ την 1 Νοέμβρη του 2019. Είναι απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες τόσο των αγώνων των γυναικών εναντίον της χούντας, όσο και της υπεράσπισης των πολιτικών κρατούμενων. Ήταν απ’ τις βασικές που οργάνωσαν την γυναικεία διαδήλωση προς την πλατεία Tahrir στις αρχές Φλεβάρη του 2011, μια απ’ τις πρώτες διαδηλώσεις που έσπασαν τον στρατοαστυνομικό κλοιό γύρω απ’ τους συγκεντρωμένους στην πλατεία…

Ο 37χρονος Alaa Abdel Fattah, είναι προγραμματιστής και ενταγμένος στην εκτός νόμου αιγυπτιακή αριστερά, ψυχή του blog “mada masr”, και «παλιά» καραβάνα του αντιχουντικού κινήματος. Μετά από δύο χρόνια προφυλάκισης, τον Φλεβάρη του 2015 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή για την «οργάνωση παράνομης πολιτικής διαμαρτυρίας». Αποφυλακίστηκε στα τέλη Μάρτη του 2019, υπό τον όρο για τα επόμενα 5 χρόνια να παραμένει σε αστυνομικό τμήμα επί 12 ώρες καθημερινά, απ’ το απόγευμα ως το επόμενο πρωί· να κοιμάται σε κελί, δηλαδή… Στις 29 Σεπτέμβρη, μερικές ημέρες μετά τις περσινές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις, συνελήφθη με την κατηγορία ότι «αθέτησε τους περιοριστικούς όρους». Μετά την σύλληψη αυτή βασανίστηκε απ’ την στρατοαστυνομία· παραμένει αιχμάλωτος…

Η 34χρονη Mahienour el-Massry, είναι δικηγόρος και συμμετέχει σε ομάδα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Έχει φυλακιστεί δύο φορές, το 2015 και το 2017 για τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Την έδεσαν στις 24 Σεπτέμβρη έξω απ’ την εισαγγελία του Καΐρου, στη διάρκεια συνάντησής της με συγγενείς διαδηλωτών που είχαν συλληφθεί ήδη. Από τότε παραμένει αιχμάλωτη…

Οικόπεδο νούμερο 8

Κυριακή 26 Γενάρη. Το να πηγαίνει ένα πλεούμενο και να ανοίγει τρύπες εδώ ή εκεί δεν συνιστά, βέβαια, κατοχύρωση ιδιοκτησίας του κράτους που του παρήγγειλε τις τρύπες. Ωστόσο ο αναγγελμένος σχεδιασμός του τουρκικού καθεστώτος να κάνει γεώτρηση στο «οικόπεδο 8» (όπως το έχει ονομάσει το ελληνοκυπριακό καθεστώς) αποτελεί, πράγματι, καθαρά επιθετική κίνηση. Κι αυτό επειδή με τις «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» να έχουν οριοθετηθεί αυθαίρετα (και πάντως χωρίς συμφωνίες μεταξύ των «ενδιαφερόμενων»), το συγκεκριμένο κομμάτι βυθού δεν ανήκει καν σ’ αυτό που η Άγκυρα θεωρεί δική της αοζ. Ανήκει σε μια χαρτογράφηση της αοζ που (κατά την Άγκυρα) δικαιούται το τουρκοκυπριακό καθεστώς· μια χαρτογράφηση παρανοϊκή, έξω από οποιαδήποτε λογική.

Απ’ τη μεριά της Άγκυρας το νόημα αυτού του συμβολικού μεν (δεν κατοχυρώνονται ιδιοκτησίες με τρύπες…) παραλογισμού δε είναι μάλλον ξεκάθαρο: όσοι νόμιζαν ότι θα μας σταματήσουν (στην ανατολική Μεσόγειο) με στρατιωτικά μέσα ας το ξεχάσουν. Αυτό ακούγεται λογικό από ιμπεριαλιστική άποψη, με δεδομένο ότι (παρά τις αντίθετες ελληνικές φαντασιώσεις) το τουρκικό καθεστώς έχει μακράν τον ισχυρότερο στρατό στην περιοχή· και ούτε το Τελ Αβίβ ούτε κάποιος ευρωπαίος «εταίρος» είναι διατεθειμένος να κάνει πόλεμο κατά της Άγκυρας για μερικά θαλάσσια μπλοκ / οικόπεδα.

Έχει ενδιαφέρον, ωστόσο, η στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου (και του ελληνοκυπριακού αντίστοιχου): «κανονικά» η δημαγωγία θα έπρεπε να ορύεται και θα έπρεπε να βρισκόμαστε στα πρόθυρα γενικής επιστράτευσης: «ακόμα και με κανώ να υπερασπιστούμε το οικόπεδο νούμερο 8»!!! “Κανονικά” οι θείες Λίτσες θα έπρεπε να προβάρουν βατραχοπέδιλα… Αλλά όχι: μάλλον σιωπή, τουλάχιστον ως τώρα (και η ελπίδα ότι οι εταίροι θα ξανα«καταδικάσουν» την Άγκυρα…)

Σημαίνει αυτό την σιωπηλή παραδοχή ότι εκείνος ο πρόσφατος σχεδιασμός της «εθνικής γραμμής» έχει καταρρεύσει εντελώς και πως η μόνη πιθανότητα είναι «ο διάλογος και οι διαπραγματεύσεις»; Η Άγκυρα έχει προτείνει (αλλά αυτά δεν ακούγονται στα μέρη μας…) την δημιουργία ενός οργανισμού ανάλογου με την «ένωση άνθρακα και χάλυβα» που υπήρξε ο πρόδρομος της ε.ο.κ., με θέμα τους υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου, και μέλη αποκλειστικά και μόνο τα κράτη που βρέχονται απ’ αυτήν. Προφανώς σ’ έναν τέτοιο οργανισμό η Άγκυρα θα ήταν ένα απ’ τα πιο δυνατά μέλη· επιπλέον θα έπρεπε να ξεπεραστούν πολλές αντιπαλότητες για να υπάρξει.

Εκείνο που ακούγεται, αντίθετα, στα μέρη μας είναι το «east med gas forum», που δεν έχει σαν μέλη του ούτε την Άγκυρα, ούτε την Δαμασκό, ούτε την Βηρυτό, ούτε τους τουρκοκύπριους (έχουν αποκλειστεί…)· έχει, όμως, για το ξεκάρφωμα, τον Abbas που ούτε έχει, ούτε θα έχει ποτέ κράτος… Παραείναι μεροληπτικό και «εμπόλεμο»· σα να λέμε.

Πίσω στο οικόπεδο νούμερο 8: το γεωτρύπανο Yavus θα πάει εκεί συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά. Χωρίς εμάς τίποτα στην ανατολική Μεσόγειο! επαναλαμβάνει ξανά και ξανά η Άγκυρα· και το θυμίζει ακόμα και με «παράλογο» τρόπο.

Δεν απευθύνεται, όμως, μόνο στο ελλαδιστάν… Γιατί αν αρχίσει να γίνεται πιο δημόσια φανερή η σχέση Άγκυρας – Δαμασκού (κάτι που έχει ξεκινήσει…), τότε θα εμφανιστεί ένα ακόμα east med gas forum, νο 2 ας πούμε…

Και τότε τα “block” δεν θα είναι οικόπεδα…