Tag: εξωτερική πολιτική

Αν αυτοί λογαριάζονται για άνθρωποι…

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Θα το υπενθυμίσουμε ξανά… Μια μπουλντόζα του ισραηλινού φασιστικού στρατού προσπαθεί να αποτελειώσει κάποιον παλαιστίνιο που έχει ήδη πυροβοληθεί, και που μπορεί να είναι τραυματίας· κι ένα τανκ προστατεύει τον κανιβαλισμό…

Αν αυτοί λογαριάζονται για άνθρωποι…

Δευτέρα 24 Φλεβάρη. Σήμερα αυτό… Και μόνον αυτό. Δεν σηκώνει τίποτα άλλο…. Στη λωρίδα της Γάζας χτες. Κοντά στον «φράχτη»… Δείτε τα video στη μέση του δημοσιεύματος, δείτε ειδικά το δεύτερο. Δείτε το, για όνομα των ανθρώπων, for humans sake, όσο και αν έχετε ευαίσθητα στομάχια και συμβιβασμένες καθημερινότητες. Δείτε το επιτέλους! Σταματείστε να αποστρέφετε το βλέμμα και τις συνειδήσεις σας!!! Σταματείσε την τύφλα!

Για να ξέρουν όλοι όσοι βγάζουν τον σκασμό (και είναι πολλοί) τι ακριβώς υποστηρίζουν…

(Κάπου μεγάλωσαν αυτοί… Σε κάποια κοινωνία… Κάπου τα μαθαίνουν αυτά…)

Ακούστε: η ασταμάτητη μηχανή μεγάλωσε μ’ ένα, ανάμεσα στα άλλα, αντιφασιστικό σύνθημα, τότε που οι λέξεις είχαν νόημα: θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου είδους!

Πρέπει να το έχουν φωνάξει χιλιάδες αυτό το σύνθημα – αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν τους βλέπει πουθενά· και ξέρει σε γενικές γραμμές που πήγαν. Και που συνεχίζουν να πηγαίνουν, οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι. Αλλά δεν διαπραγματεύεται τις αρχές της, ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο παρά ένα του τέλους του κόσμου.

Οι εχθροί του ανθρώπινου είδους είναι “σύμμαχοι” του ελληνικού κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους. Τους πληρώνουμε δηλαδή… Είναι εδώ… Λοιπόν ένα σας απομένει. Καθήστε κοιτώντας το ταβάνι, ανάψτε τσιγάρο αν το αγαπάτε, δείτε τους λακέδες και τους τσατσορούφιανους να τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα χωρίς να σας κάνουν την χάρη να σώσουν την ψυχή σας, και αποφασίστε τι θα πράξετε. Μια και για πάντα απο ‘δω και πέρα.

Αν αποφασίσετε ότι πρέπει να κάνετε το σωστό, ίσως (ίσως λέμε…) αυτή εδώ η φλυαρία να είναι μια μικρή, πολύ μικρή βοήθεια. Που μακάρι να μην την χρειάζεσθε…

Αλλιώς… (Προφανώς: έχετε τις δουλειές σας… Τα παιδιά, τα σκυλιά, τα αρθριτικά, τα δάνεια…)

Idlib

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Μετά την απελευθέρωση (ή κατάκτηση, όπως το βλέπει ο καθένας) ικανού εδάφους στα δυτικά του Aleppo, τόσου όσο χρειαζόταν για να εξασφαλιστεί το αεροδρόμιο της πόλης από ρουκέτες, όλμους και ό,τι άλλο επέμεναν να ρίχνουν οι αντικαθεστωτικοί της HTS, η δράση του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να επιστρέφει στο νότο, νότια του M4. Εν τω μεταξύ οι «επαφές» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, σε διάφορα επίπεδα (συμπεριλαμβανόμενης της «κορυφής»…) είναι καθημερινές· ενώ έχει αναγγελθεί για τις 5 Μάρτη μια «τετραμερής», με συμμετοχή Βερολίνου και Παρισιού (είναι αξιοθαύμαστη η υπομονή ως τότε του τουρκικού καθεστώτος που υποτίθεται ασφυκτιά στο Idlib….)

Γιατί λοιπόν, παρά τις συνεχείς συζητήσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας δεν έχει συμφωνηθεί ως τώρα η πολυπόθητη (και πολλά σημαίνουσα…) εκεχειρία στο Idlib; Ένας απ’ τους λόγους, καθόλου αμελητέος, είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πρέπει να ελέγξει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι ως τώρα το «αντικαθεστωτικό δυναμικό» του θύλακα – δηλαδή την HTS. Μπορεί μεν ο συριακός στρατός ‘n’ friends να εξασφάλισε τον έλεγχο του M5 και της δυτικής πλευράς του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να ρίχνουν προς την μεριά του δρόμου από οβίδες μέχρι drones.

Αυτό που απαιτείται απ’ την Άγκυρα (πέρα και πίσω απ’ το θέατρο των δήθεν «σκληρών μαχών» των μισθοφόρων της με τον συριακό στρατό…) είναι να εξασφαλίσει, επιτέλους, τον έλεγχο του Idlib – των 3 εκατομυρίων ενόπλων και αόπλων. Ένας τρόπος υπάρχει πια για να γίνει αυτό, κι αυτόν ακολουθεί το τουρκικό καθεστώς: χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες στα καινούργια “σύνορα”. Και, κάτι που δεν έχει φανεί ακόμα: συγκράτηση των μισθοφόρων του τοξικού και του Τελ Αβίβ μακριά, πολύ μακριά απ’ την ακτίνα βολής κατά των ρωσικών βάσεων.

Διάφοροι διεθνείς “αναλυτές”, εγκάθετοι και μη, συνεχίζουν να ελεεινολογούν την υποτιθέμενη “ήττα” του Erdogan στο Idlib. Αποφεύγουν ωστόσο να απαντήσουν στο ερώτημα των πολλών εκατομυρίων: αν η Άγκυρα ήθελε όντως να αντιμετωπίσει την προώθηση του συριακού στρατού ‘n friends στο Idlib, γιατί μετακόμισε τουλάχιστον 5.000 απ’ τους «δικούς» της αντικαθεστωτικούς στο λιβυκό πεδίο μάχης; Γιατί αδυνάτισε τόσο συστηματικά την όποια άμυνα του Idlib, ενώ μπορούσε να στείλει στον Sarraj είτε τακτικό τουρκικό στρατό σε μεγαλύτερα νούμερα, είτε καυκάσιους μισθοφόρους – οτιδήποτε τέλος πάντων εκτός απ’ τους πολύτιμους αμυντικούς, λίμπερο και ανασταλτικούς χαφ του θύλακα;

Εγκάθετοι ή μη αυτοί που κάνουν μνημόσυνα στον τουρκικό ιμπεριαλισμό (και, έμμεσα, στο μπλοκ της Αστάνα) ούτε απαντούν, ούτε συσχετίζουν καν το λιβυκό πεδίο μάχης με το συριακό. Η αλήθεια τους είναι δυσάρεστη: η Άγκυρα έκανε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, έναν πρώτο διαχωρισμό μεταξύ των δικών της ενόπλων (που παρά τις προσπάθειές της ήταν μειοψηφία στο Idlib – ειδικά μετά την δολοφονία διάφορων “συμβιβαστικών” οπλαρχηγών απ’ την αμερικανική αεροπορία τον περασμένο Οκτώβρη – αυτό έχει ξεχαστεί; – ναι!!!) μεταφέροντάς τους εκτός συριακού πεδίου!

Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος χωροταξικός διαχωρισμός των “moderate” απ’ τους “hard core” είναι εξεζητημένος – υπήρχαν όμως αποτελεσματικότερες ιδέες; Όπως και νάχει δεν είναι αρκετός. Για να είναι βιώσιμη μια εκεχειρία (άντε, με μικρές παραβιάσεις) θα πρέπει οι της HTS σχεδόν να καταθέσουν τα όπλα – έστω στην Άγκυρα. Κι αυτό δεν έχει επιτευχθεί.

Σίγουρα είναι βολικό να διαλέγει κανείς κομμάτια απ’ το συριακό πεδίο μάχης για να τα ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Πρέπει να θυμίσουμε πάντως ότι η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Ντόχα δεν έγινε από ανία. Και οι αιτίες που την έκαναν αναγκαία εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο.

(Λέμε τώρα…)

(φωτογραφία: Όλοι οι πληροφοριοποιημένοι σοφοί της διεθνούς δημαγωγίας, που βλέπουν και προβλέπουν «ενδοΑστανική» σύγκρουση στον θύλακα του Idlib αποφεύγουν τον κόπο να εξηγήσουν το τι σημαντικό έχει αυτή η περιοχή για να γίνει αιτία ενός τόσο σοβαρού καυγά. Ενός ρωσο-τουρκικού πολέμου… Είναι όμως εύλογη η φυγοπονία τους: απλά το κοινό τους δεν κάνει τέτοιες απλές ερωτήσεις, αφού είναι κι αυτό πλρηοφοριοποιημένο! Που σημαίνει: πέφτουν οι σημερινές εντυπώσεις, οι αυριανές θα πατήσουν από πάνω και θα διαγράψουν τις προηγούμενες, και ούτω καθεξής…

Αφού η καθημερινότητα έξω απ’ τον στενό και ζόρικο κύκλο των συνηθισμένων ευθυνών, καθηκόντων και σχέσεων είναι η επιφάνεια μιας τεράστιας λίμνης όπου τα κυκλικά κύματα από ένα βότσαλο σβήνουν γρήγορα για να αντικατασταθούν απ’ τα επόμενα, γιατί να μην αναδύονται τέρατα απ’ τον βυθό της;)

Το ανταγωνιστικό κίνημα, μόνον αυτό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Η επιτροπή του οηε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μετά από καθυστερήσεις και δισταγμούς, δημοσιοποίησε πριν λίγες ημέρες έναν κατάλογο 112 μεσαίων και μεγάλων (με διεθνή κριτήρια) εταιρειών που αξιοποιούν τους ισραηλινούς οικισμούς στην κατεχόμενη δυτική Όχθη, κάνοντας μπίζνες (και έχοντας κερδοφορία) σε βάρος των υπό κατοχή Παλαιστίνιων. Υπάρχουν τρανταχτά ονόματα στη λίστα, απ’ το trip advisor, το booking-com και το airbnb, ως την motorola, την jcb και άλλες. Σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία (την ποιά;;;;;;) αυτές οι 112 επιχειρήσεις (ισραηλινές κατά κύριο λόγο, αμερικάνικες μετά…) διαπράτουν εγκλήματα πολέμου εκμεταλλευόμενες τις επιχειρηματικές ευκαιρίες της στρατιωτικής κατοχής…

Ε, και; Σύσσωμο, με απόλυτη εθνική ενότητα, το πολιτικό φασισταριό του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ κατήγγειλε την επιτροπή για όλα όσα μπορείτε να φανταστείτε: από αντισημιτισμό («τί έχεις Γιάννη; – ότι είχα πάντα…») μέχρι υποστηρίξη της «τρομοκρατίας»… Ο αγαπημένος του ελλαδιστάν Πομπηίας έγινε πιο συγκεκριμένος: έτσι ενισχύεται το BDS είπε…

Η λίστα της επιτροπής του οηε, στην πραγματικότητα, ήταν όσο πιο στενή μπορούσε. Για παράδειγμα δεν αναφέρει την γνωστή ποδοσφαιρική fifa, που περιλαμβάνει στις λίστες της 6 ομάδες ρατσιστών εποίκων της δυτικής Όχθης. Πρακτικά αυτή η λίστα έχει αξία μόνο για εκείνους κι εκείνες που κινηματικά σκοπεύουν να μεταφέρουν ένα ελάχιστο ποσοστό του πόνου των κατεχόμενων Παλαιστίνιων στις εταιρείες που κερδίζουν απ’ αυτόν.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία, ειδικά σε όσους ο πελαργός του πέταξε σε κράτη σαν το ελλαδιστάν: όχι απλά είναι δικό μας καθήκον η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης (πετάξτε στα σκουπίδια όπου ανήκουν τους κανάγιες που δρουν σαν πέμπτη φάλαγγα….)· είναι και βασικό πολιτικό καθήκον, αφού γύρω απ’ την υπέρασπιση αυτή συμπλέκονται πολλά: από τον αγώνα κατά του ελληνικού ιμπεριαλισμού μέχρι τους αγώνες κατά των εξορύξεων υδρογονανθράκων…

Ανατριχιαστικό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. …«Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό», δήλωσε ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Τούρκου ομολόγου του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου περί συμβιβασμού στην Ανατολική Μεσόγειο…. (Αυτό είναι αντιγραφή ειδησειογραφική…)

Είναι συγκλονιστικό που ο γύπας υπ.εξ., ο γίγαντας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας “δεν θα συμμετάσχει” σε ατιμίες…. Ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι όπως δήλωσε η ελλάδα “είναι διαχρονικά και πάντοτε ανέτοιμη για ένα ανατολίτικο παζάρι και έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό”… Περί ανετοιμότητας πρόκειται – άρα… Που σημαίνει “κάτσε να ρίξω κάτι επάνω μου…” – πράγμα που θα έκανε έξαλλη την θεία Λίτσα, η οποία κοιμάται φορώντας την χλαίνη και τις αρβύλες της.

Ο τούρκος υπ.εξ. πέταξε κάτι μπηχτές περί ελληνικού συμβιβασμού με την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli· θα μπορούσε να είναι απλή δημαγωγία. Αλλά είναι ευκαιρία για την ερώτηση: πού βρίσκεται το ελληνικό μεγαλεπήβολο σχέδιο για κατάληψη της πρωτεύουσας της λιβύης από τον «τζενεράλ» και τον ελληνόφωνο ναύαρχό του; Πού βρίσκεται ο νταλκάς για τον Haftar; Που βρίσκεται η ακύρωση του άθλιου «μνημονίου»;

Κατά καιρούς τις τελευταίες εβδομάδες οι εντόπιοι δημαγωγικοί μηχανισμοί μεταδίδουν επικές ειδήσεις περί επικείμενης «πτώσης της Tripoli». Είναι σίγουρο ότι παίρνουν ραβασάκια («non paper») απ’ το υπ.εξ., απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και τους υφισταμενούς του. Οι οποίοι, άγνωστο τι πίνουν, βλέπουν τακτικά οράματα· τα οποία τα εθνικά υπεύθυνα μήντια αναπαράγουν με χαρά.

Τα γεγονότα επί του εδάφους είναι βέβαια εντελώς διαφορετικά. Ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί εδώ και εβδομάδες στα περίχωρα της πρωτεύουσας· δεν κάνει καν χερσαίες επιθέσεις. Πότε πότε είτε βομβαρδίζει αεροπορικά είτε κανιοβολεί την Tripoli. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση κατάληψής της. Η Μόσχα του έχει μαζέψει τα λουριά, και όχι μόνο μ’ έναν τρόπο. Επιπλέον, το ότι το ονοματάκι του παρα-ακούστηκε τους τελευταίους μήνες, δεν έχει βγει στα υπέρ του. Μπορεί να έχει πλάτες αλλά δεν φαίνεται να διαθέτει κεφάλι για άλλη χρήση εκτός απ’ το να κρατάει στη θέση του το βαμμένο μουστάκι του.

Με τούτα και με τ’ άλλα ο ξαφνικός έρωτας του ελλαδιστάν με την πάρτη του όχι μόνο δεν πέτυχε «κατάργηση του μνημονίου Sarraj – Erdogan», αλλά ούτε και πρόκειται να το πετύχει στο μέλλον. Επιπλέον, ένα κράτος (το ελληνικό) που επί 45 χρόνια τορπιλίζει την θρυλική «λύση του κυπριακού» και που επί 25 χρόνια ζάλισε (κυριολεκτικά) το σύμπαν με το «το όνομά μας είναι ψυχή μας» σε σχέση με το κράτος της (βόρειας) μακεδονίας, έχει κατακτήσει με το σπαθί του τον διεθνή χαρακτηρισμό οι σπασαρχίδες – κι αυτό δεν είναι υπερβολή δική μας. Εκδηλώνεται με τα φιλικά κτυπήματα στην πλάτη πότε του ρημαδοΓου(αϊ)δονικόλα και πότε του ρημαδοΚούλη: ναι, ναι, δίκιο έχετε… αλλά πρέπει να τα βρείτε…

Προφανώς δεν είναι κάτι που θα ομολογηθεί: την «μάχη της λιβύης» την έχασε η Αθήνα. Έγινε για παράδειγμα η λεγόμενη «επίσημη ανάρτηση» (δηλαδή: ανακοίνωση) απ’ τον οηε της συμφωνίας Tripoli – Άγκυρας για τις αοζ, μια καθαρά τυπική διαδικασία που δεν έχει μεν ιδιαίτερο νομικό βάρος, ωστόσο έγινε στόχος «γενναίας διπλαμωτικής επίθεσης» απ το ελλαδιστάν, με σκοπό να αποφευχθεί (η «ανάρτηση»). Ήταν βλακώδες και εκτός πραγματικότητας εγχείρημα, μέσα στην εθνικιστική ιμπεριαλιστική έξαψη· «πολιτικοποίησε» όμως μια οηέδικη γραφειοκρατική διαδικασία – και απέτυχε, όπως ήταν αναμενόμενο. Όπως απέτυχαν και όλες οι προσπάθειες, με την ψυχή στο στόμα, να απονομιμοποιηθεί ο Sarraj, για να απονομιμοποιηθεί και η υπογραφή του στην οριοθέτηση των αοζ με το τουρκικό καθεστώς.

Με τούτα και με τ’ άλλα το μόνο κέρδος του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ήταν ο ελληνόφωνος «ναύαρχος» του «τζενεράλ» – για την περίπτωση που το ελλαδιστάν ξεμείνει από γενναίες ψαροκασέλες. Κατά τα υπόλοιπα εκείνο που του απομένει είναι μια προβοκάτσια – τα έχουμε πει – που ωστόσο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει κέρδη.

Ή η σιωπηλή παραδοχή της αποτυχίας του.

(φωτογραφία: Ενώ το ελληνικό, χοντροκομμένο μεν ιμπεριαλιστικό δε γνωστό δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» φτιάχνει συμμαχίες με τύπους σαν τον «τζενεράλ», το ο «φίλος του εχθρού μου» δημιουργεί μια κάποια σύγχυση: αυτός τι είναι;

Ο Haftar ελέγχεται σε ικανό βαθμό απ’ την Μόσχα· προχθές πάλι εκεί βρισκόταν, για να ορκιστεί ότι «μόνο πολιτική μπορεί να είναι η λύση στη λιβύη» – τρέχα γύρευε… Αλλά η Μόσχα δεν είναι «φίλος» του ελλαδιστάν, έστω κι αν δεν είναι αναγνωρισμένος εχθρός, όπως είναι για το συμμαχικό ψοφιοκουναβιστάν.

Οπότε τι είναι τελικά ο «τζενεράλ»; Να τον κάνει το ρημαδογκουβέρνο σώγαμπρο ή είναι κανάς παλιο προικοθήρας;)

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!

Πέμπτη 20 Φλεβάρη. Η νεαρή Ahed (Tamimi) έγινε, για ένα μικρό διάστημα, σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης – αλλά το Θέαμα παραμονεύει και χωνεύει τα πάντα. Ο Bassem, πατέρας της Ahed, είναι παλιά καραβάνα – και λέει μερικά πράγματα.

Πρώτα οι συστάσεις. Ο Bassem γεννήθηκε το 1967 στο Nabi Saleh, ένα χωριό της δυτικής Όχθης βόρεια της Ramallah – όλα τα χρόνια της ζωής του ήταν και είναι υπό ισραηλινή κατοχή. Έγινε (και παραμένει) μέλος της Fatah – αλλά θεωρεί την «παλαιστινιακή αρχή» υπεργολάβο του Τελ Αβίβ στη δυτική Όχθη. Ο Bassem έχει μπει, έχει μείνει και έχει βγει στις ισραηλινές φυλακές σε διάφορες φάσεις – αναγνωρίζει τώρα ότι η παλαιστινιακή αντίσταση πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό.

Δεν πρέπει να ζούμε με ψευδαισθήσεις λέει. Η Ahed με ρώτησε μια φορά γιατί πολεμάμε για τη λύση των δύο κράτων. Έκατσα φυλακή γι’ αυτήν την ιδέα, έχασα την αδελφή μου και άλλους 22 συγχωριανούς στον αγώνα για τα δύο κράτη. Πιστέψαμε στον διεθνή νόμο και στη διεθνή κοινότητα, αλλά χάσαμε. Πώς μπορώ να πείσω την κόρη μου να συνεχίσει σ’ αυτό το δρόμο;

… Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να αποδεχτούμε ότι πρέπει να ζήσουμε μαζί. Τώρα μιλάω πια για ένα κράτος. Η ιδέα κερδίζει έδαφος μεταξύ των Παλαιστίνιων, αφού σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα το 37% των Παλαιστίνιων στηρίζει το ένα δημοκρατικό κράτος για όλους… Αλλά η ισραηλινή κοινωνία πάει εντελώς προς τα δεξιά, όπως γίνεται σ’ όλο τον κόσμο. Το να αλλάξουμε την ηθική της κατοχής είναι δυσκολότερο ακόμα και απ’ το να αλλάξει η κατάσταση στο έδαφος…

Υπάρχει ένας εποικιστικός οικισμός, κι αυτός είναι το ισραηλινό κράτος. Το αν υπάρχουν περισσότεροι ή λιγότεροι επιμέρους οικισμοί, το αν υπάρχουν σημεία ελέγχου ή όχι, αυτά είναι λεπτομέρειες της κατοχής… Πρέπει να επιστρέψουμε στις τακτικές πολιτικής ανυπακοής της πρώτης Intifada. Ο καθένας έχει θέση σ’ αυτές τις τακτικές. O ένοπλος αγώνας είναι πιο εύκολος, αλλά αφήνει τους περισσότερους απ’ έξω, και όποιος κρατάει ένα όπλο δεν εμπνέει αυτόματα εμπιστοσύνη…

Η γνώμη μας: αυτή η αλλαγή προσανατολισμού θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει (και ελπίζουμε ότι αυτό συμβαίνει, έστω υπόγεια). Αν έχει προσφέρει κάτι στρατηγικής σημασίας το διεθνές κίνημα BDS αυτό δεν είναι η στενά εννοημένη αντι-πληροφόρηση σε σχέση με την κατοχή και το ισραηλινό απαρτχάιντ· είναι σημαντική μεν, αλλά θα μπορούσε να γίνεται κι αλλιώς. Η στρατηγική συμβολή του BDS είναι ότι εστιάζοντας στον αντι-απαρτχάιντ αγώνα ξεπέρασε τις αυταπάτες περί «δύο κρατών» των συμφωνιών του Όσλο, έβγαλε την παλαιστινιακή αντίσταση απ’ τα στενά όρια ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα α λα αρχές του 20ου αιώνα (ενός αγώνα που διαρκώς ηττάται), και την έβαλε ξανά στη σύγχρονη πολιτική αντιρατσιστική, αντιφασιστική και αντιμιλιταριστική ανταγωνιστική, εργατική παράδοση και ιστορία.

Αυτός είναι ο λόγος που το ισραηλινό φασισταριό και οι διεθνείς σύμμαχοί τρέμουν κυριολεκτικά τον δρόμο που έχει ανοίξει, τον δρόμο του αντι-απαρτχάιντ αγώνα, τον δρόμο υπέρ ενός ενιαίου δημοκρατικού πολυεθνικού κράτους, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Καταλαβαίνουν τα αφεντικά του ισραηλινού φασισμού και οι σύμμαχοί τους ότι αυτόν τον δρόμο, που περνάει οπωσδήποτε απ’ την συστράτευση όσων πρωτοκοσμικών καταλαβαίνουν (και δεν είναι καθόλου λίγοι, το αντίθετο), δεν μπορούν να τον κλείσουν ούτε με τείχη ούτε με τανκς.

Προσπαθούν να το κηρύξουν εκτός νόμου, όχι με επιχειρήματα (αυτά είναι πιο γελοία από σαθρά) αλλά ποντάροντας στη θεσμοθέτηση του νεοφασισμού στις δυτικές μητροπόλεις. Αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο ανοίγουν υποχρεωτικά το πεδίο της αναμέτρησης· κάνοντας την Παλαιστίνη παγκόσμια υπόθεση.

Συρία

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Ενώ συνεχίζονται οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα με θέμα το Idlib (για τις οποίες δεν γίνονται ανακοινώσεις, πράγμα «σοφό» γενικά…) το ψόφιο κουνάβι υποστηρίζει ότι συνεργάζεται με τον Erdogan για την κατάσταση στον θύλακα (ή έτσι λέει η καθεστωτική daily sabah). Πολύ ενδιαφέρουσα, και πολύ πειστική αυτή η «συνεργασία» – ειδικά όταν στην βορειοανατολική συρία το ψοφιοκουναβιστάν εξοπλίζει τους ypg υπαλλήλους του εναντίον και του συριακού στρατού, και του τουρκικού, που έχει ξαναρχίσει τις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό….

Αν ενδιαφέρει στα σοβαρά το τι συμβαίνει στο Idlib, ιδού: παρά τις δηλώσεις του τουρκικού καθεστώτος, ο συριακός στρατός ‘n’ friends επεκτείνεται διαρκώς και εύκολα στα δυτικά του Aleppo, στη βάση ενός εύλογου σχεδίου να εξασφαλίσει την ηρεμία στον αυτοκινητόδρομο M5. O τουρκικός στρατός, που έχει γίνει κάτι σαν «η δεύτερη φύση του θύλακα» (των εδαφών που έχουν απομείνει) δεν εμποδίζει την προώθηση του συριακού· απλά φτιάχνει παρατηρητήρια / φυλάκια σε θέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν τα νέα «σύνορα»…

Στην άλλη μεριά ωστόσο, η «συναντίληψη» ανάμεσα στη Δαμασκό και την Άγκυρα (όπως δουλεύτηκε στη συνάντηση εργασίας των Hakan Fidan και Ali Mamlouk στις 13 του περασμένου Γενάρη· περισσότερα σε παλιότερη ανάρτηση, Απ’ το Idlib στο Qamshli, 5/2) δείχνει να πιάνει τόπο.

Έχουμε αναφερθεί στη συστηματική «παρενόχληση» (: τσαμπουκαλεμένη απαγόρευση) της κίνησης ρωσικών (κατά κύριο λόγο) περιπόλων στη βορειοανατολική συρία από αμερικανικά APC: «σου κλείνω τον δρόμο – κάνε μεταβολή – εδώ μόνο εμείς»!)…. Περιμέναμε την απάντηση… Και μια πρώτη δόση, ίσως ενδεικτική, ήρθε πριν 6 ημέρες, στις 13 Φλεβάρη. Ένα αμερικανικό περίπολο σταμάτησε από μπλόκο ντόπιων και του συριακού στρατού σ’ ένα χωριό στα ανατολικά περίχωρα του Qamishli. Στην αρχή οι ντόπιοι πετούσαν πέτρες στα μπλοκαρισμένα στον λασπόδρομο αμερικανικά APC… Μετά από λίγο όμως… Μετά από λίγο βγήκαν τα αυτόματα: βροχή από σφαίρες κατά του περίπολου. Που απάντησε, σκοτώνοντας έναν πολίτη και τραυματίζοντας έναν άλλο.

Όποιος νομίζει πως η Άγκυρα αδιαφορεί για τέτοιες μικρές μεν αλλά ενδεικτικές μάχες επειδή δεν κάνει δηλώσεις και δεν βγάζει φωτιές, απατάται. Αν στο Idlib η διακύβευση είναι η επιρροή της στους τελευταίους ουαχαβίτες (σουνίτες) αντικαθεστωτικούς ένοπλους, στην άλλη άκρη της συριακής επικράτειας η αντιπαράθεση είναι πιο ζωτική (και στρατηγική) για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την μια μεριά βρίσκεται όλο το μπλοκ της Αστάνα, και απ’ την άλλη όλος ο άξονας (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) με τους ντόπιους μισθοφόρους τους, τους ypg. Αν στο Idlib χρειάζονται και μερικές δόσεις θεάτρου, στο Qamishli και στην al-Hasakah δεν υπάρχουν περιθώρια θεατρικότητας. Απ’ την μια μεριά είναι τα πετρελαιοπήγαδα που συντηρούν την εργολαβία των ypg· απ’ την άλλη μεριά είναι η ιρακινή επικράτεια, και το μέλλον των αμερικανικών βάσεων εκεί. Μια συνάρτηση ζόρικη.

Θεία Λίτσα

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Μπορεί να μην χρειάζεται, αλλά πρέπει να το θυμίσουμε: κάθε φορά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνεται «τρυφερότητα» στις σχέσεις ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Άγκυρα, η θεία Λίτσα (σαν άτομο και, κυρίως, σαν συλλογική έκφραση των εθνικών παθών των νεοελλήνων) παθαίνει αποπληξία. Πέφτει στο κρεβάτι, βγάζει αφρούς, παθαίνει σπασμούς, και λέει διάφορα ακατάληπτα. Αυτήν την εποχή το μόνο που ξεχωρίζουν οι συγγενείς απ’ τα αφρισμένα της κύματα είναι λέξεις σαν «χαφταρ» και «σισι» (αγνώστων λοιπών στοιχείων…) αλλά και το κάπως πιο κατανοητό «μακρος – μακροτ – μακρον» που μπορεί να έχει σχέση με την γραμματική που διδάχτηκε η θεία Λίτσα («βραχέα» και «μακρά» φωνήεντα) ή με κάποιον ανεπλήρωτο νεανικό έρωτα.

Πάντως (αυτό μπορεί να την παρηγορήσει): όταν ο ειδικός αντιπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν για την συρία James Jeffrey δηλώνει «σήμερα ο συμμαχικός τουρκικός στρατός αντιμετωπίζει απειλές, που προέρχονται απ’ την ρωσία και τον Bashar Assad… Έχουμε μάρτυρες που σκοτώνονται… Ο θεός μαζί σας» το στενό δημαγωγικό μηντιακό του Εrdogan του απαντάει: μας κοροϊδεύετε; έχετε αίμα στα χέρια σας όσο υποστηρίζεται το pkk!…

Συνεπώς – θέλουμε να πούμε – η πανελλήνια θεία Λίτσα μπορεί να προσπεράσει τα αμερικανικά τσιλιμπουρδίσματα. Η σταθερή σχέση της Ουάσιγκτον είναι μαζί της… Για το ψοφιοκουναβιστάν η θεία Λίτσα είναι ο “πυλώνας”, μια λέξη που θα πρέπει να σημαίνει κάτι ανάμεσα σε “στεφάνι” και “κορώνα” στο κεφάλι…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Εκείνο που θα εκτόξευε την (συλλογική) θεία Λίτσα και θα την έστελνε in arms επί των επάλξεων, είναι η έκθεση (όταν γίνει γνωστή στα μέρη μας…) για την τουρκία ενός περιώνυμου think tank των ηπα (RAND Corporation) με τίτλο Turkey’s Nationalist Cource και υπότιτλο Συνέπειες [ή, άλλη ερμηνεία, εμπλοκές…] στη στρατηγική συνεργασία ηπα – τουρκίας και στον αμερικανικό στρατό. Το εν λόγω ινστιτούτο χρηματοδοτείται απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο (και για την ασταμάτητη μηχανή είναι διαβόητο για τις βλακώδεις αρπαχτές «αναλύσεις» που κάνει, για να δικαιολογεί τους πλούσιους μισθούς των «ερευνητών»). Η συγκεκριμένη έκθεση θα εκδοθεί σε βιβλίο στο τέλος του μήνα, αλλά έχει αναρτηθεί ήδη στον κυβερνοχώρο.

Ανάμεσα στα άλλα οι «ερευνητές» αφήνουν να εννοηθεί ότι μεσαίοι καραβανάδες του τουρκικού στρατού είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση του AKP, και ευχαρίστως θα οργάνωναν ένα (ακόμα) πραξικόπημα. Λαμβάνοντας υπόψη το ποιόν του think tank, το τουρκικό καθεστώς δεν εξέλαβε την έκθεση σαν «φιλική ενημέρωση» αλλά σαν απειλή. Λογικό… Και φυσικά «στράβωσε», με δύο τρόπους. Αφενός έκανε μερικές συλλήψεις ύποπτων μεσαίων καραβανάδων· και αφετέρου παρήγγειλε κομψά στους «χορηγούς της έκθεσης, το πεντάγωνο και την cia» να πάνε να …

Κράτα Pence, Pompeo, Esper! Γερά ρε!!! φωνάζουν στην Αθήνα. (Ως γνωστόν οι αμερικάνοι έχουν γίνει “σωτήρες των λαών”…)

Αν δεν το ακούτε… υπάρχει πρόβλημα ακοής…

Akinci

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Στο ελβετικό θέρετρο Crans Montana, στην δροσιά και στην άνεση ενός resort στις Άλπεις (το ’17, όπου το ακτύπητο δίδυμο ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς – Αναστασιάδης πήγαν απλά για να ξαναβουλιάξουν την οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», καθότι τους περίμεναν τα γκάζια της ανατολικής Μεσογείου με ανοικτές αγκάλες…) ήταν αμελητέα προσωπικότητα· αν όχι και ατζέντης του Erdogan. Τώρα είναι σχεδόν ήρωας των ελληνοκυπρίων – εύκολα και φτηνά.

Στις 26 Απρίλη στην βόρεια κύπρο (“τουρκοκυπριακή δημοκρατία”…) γίνονται προεδρικές εκλογές – ψευδοπροεδρικές ψευδοεκλογές βέβαια… Ο Mustafa Akinci, ο νυν πρόεδρος (ψευτοπρόεδρος φυσικά!) θα είναι ξανά υποψήφιος· αλλά η Άγκυρα δεν τον υποστηρίζει. Αυτό είναι αρκετό για τον ελληνοκυπριακό εθνικισμό / φασισμό να κάνει τον Akinci ένα ακόμα αντιτουρκικό παράδειγμα … Πέντε χρόνια τώρα όμως τον είχε ουσιαστικά χεσμένο.

Ο Akinci είναι μια αυθεντική φυσιογνωμία κεντροαριστερού πολιτικού, με όλα όσα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια πολιτική ταυτότητα σαν διαπιστευτήρια. Εκφράζει την τουρκοκυπριακή αριστερά από τότε που ήταν δήμαρχος του τουρκοκυπριακού τομέα της Λευκωσίας· όχι για μια ή δύο θητείες, αλλά για 14 ολόκληρα χρόνια: από πιτσιρικάς (στα 29 του) το 1976 ως το 1990.

Το θανάσιμο αμάρτημά του για το ελληνοκυπριακό βαθύ κράτος / παρακράτος δεν είναι το ότι είναι «τούρκος». Αλλά το ότι είναι κύπριος, και κυρίως (από πολιτική άποψη) «κυπροκεντρικός». Υπάρχει και στον ελληνοκυπριακό τομέα αυτό το είδος ανθρώπων, αλλά εκεί είναι οικτρή μειοψηφία. Στον βορρά μπορεί να είναι ακόμα και γερή πλειοψηφία: ο Akinci εκλέχτηκε πρόεδρος («ψευτό»…) στον δεύτερο γύρο των προεδρικών («ψευτό»…) εκλογών στις 26 Απρίλη του 2015 με το καθόλου αμελητέο 60,5% των ψήφων…

Επί 5 χρόνια σαν τουρκοκύπριος πρόεδρος («ψευτό», να μην τα ξαναλέμε…) ο Akinci προσπαθούσε να πείσει το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, που ήταν / είναι υπό την αιγίδα του δεξιού (θα έπρεπε να είναι σε βαθύ μπουντρούμι για τις «λαμογιές» του…) Αναστασιάδη σε μια συναινετική επανένωση των δύο κυπριακών ζωνών… Επί 5 χρόνια αυτό το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπροσωποί του απλά τον κορόιδευαν· στην καλύτερη τον χρησιμοποιούσαν σαν «συνομιλητή» ροκανίζοντας τον χρόνο, θεωρώντας τον «περιορισμένης ευθύνης». Το τουρκικό καθεστώς στήριζε τον Akinci όχι από ιδεολογική συμπάθεια αλλά επειδή – όπως αποδεικνύεται με ντοκουμέντα – ως και το καλοκαίρι του 2017, εκεί στη σκιά των Άλπεων, επεδίωκε μια «λύση του κυπριακού».

Όχι πια! Το «όχι πια» έχει να κάνει όχι μόνο με την μόνιμη κοροϊδία του ελληνοκυπριακού νότου (και της Αθήνας), αλλά και με τις εξελίξεις στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (4ο παγκόσμιο…) στο ανατολικοΜεσογειακό πεδίο μάχης. Η Λευκωσία γίνεται όλο και πιο έντονα κρίκος, μικρός ίσως ποσοτικά αλλά πάντως κρίκος, του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Κι αν ήθελε μια φορά να ηγεμονεύσει απόλυτα στο νησί, τώρα το θέλει δέκα· ή – και ο Αναστασιάδης το έχει πει καθαρά – «δύο κράτη, να τελειώνουμε».

Φυσικά αυτό το «δύο κράτη» (που δεν είναι καθόλου η άποψη του Akinci και όσων εκφράζει…) είναι εύκολο να το λέει ένα κάθαρμα τύπου Αναστασιάδη στον Cavusoglou· αλλά είναι δύσκολο να το πει ανοικτά, στον οηε, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες… Η «ειλικρίνεια» του Αναστασιάδη, που δήλωσε ορθά κοφτά στον Cavusoglou στο Crans Montana ότι οι ελληνοκύπριοι ούτε στα νοσοκομεία τους δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν τουρκοκύπριους (πόσο μάλλον στη νομή της εξουσίας…) είναι που αχρήστεψε πολιτικά τον Akinci.

Να σε κάψω, να σ’ αλοίψω λάδι λέει μια παροιμία. Που θα μπορούσε να ειπωθεί να σε θάψω, κι ύστερα να σε ανακηρύξω ήρωα. Τον Akinci τον «καθάρισαν» οι ελληνοκύπριοι που τώρα τον «συμπαθούν» – όχι το καθεστώς Erdogan. Αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα αποδεκτά απ’ τους νότιους τετελεσμένα, απλά θα φτιάξει στρατιωτικές βάσεις στον κυπριακό βορρά.

Και οι ελληνοκύπριοι στο ίδιο σπορ επιδίδονται – με «παροχές» σε γάλλους και, σύντομα, σε αμερικάνους.

Λαγός την πτέρην έσειε…