Tag: εξωτερική πολιτική

Γνήσιος πατριωτισμός

Σάββατο 20 – Κυριακή 21 Ιούνη. Επί 4 δεκαετίες το δόγμα του ελληνικού εθνικισμού, κατ’ αρχήν της αριστεράς του που εύκολα υιοθετούσε και η δεξιά του, ήταν πως η Άγκυρα είναι τσιράκι των ηπα, και ότι την χρησιμοποιεί (την τουρκία) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εναντίον του φτωχού και τίμιου ελλαδιστάν. Ήταν μια εξαιρετική μίξη αντιαμερικανισμού και εθνικισμού, που μπορεί (σαν «τύπο» σύνθεσης) να την συναντήσει κανείς στις καλύτερες συνωμοσιολογίες – ωστόσο ποτέ δεν καταγγέλθηκε από κανέναν σαν τέτοια….

Πέρασε ο καιρός και τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα καταγγέλλεται το ψόφιο κουνάβι (πρόεδρος των ηπα ως τώρα) σαν τσιράκι του μοχθηρού Erdogan! Εξαιρετική ανατροπή, ούτε στα καλύτερα αστυνομικά δεν την συναντάς! Φυσικά το θύμα είναι πάντα το ίδιο: το φτωχό και τίμιο ελλαδιστάν, που όλοι το επιβουλεύονται, κλπ.

Σημαντική συνεισφορά σ’ αυτήν την τελευταία εθνικιστική mainstream ελληνική εκδοχή συνωμοσίας δίνει (άθελά του προφανώς…) ο πρώην σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού Bolton και το βιβλίο του. Που θα κυκλοφορήσει επίσημα για το κοινό σε λίγες ημέρες, αλλά έχει ήδη κυκλοφορήσει για τους ειδικούς, ώστε να διαφημιστεί. Ο Bolton είναι τυπικό στέλεχος του αμερικανικού βαθέος κράτους. Το ότι βγάζει στη σέντρα το ψόφιο κουνάβι (σαν ενεργούμενο των στενών προσωπικών του συμφερόντων…) ενισχύει την άποψη που είχαμε διατυπώσει εδώ απ’ τα τέλη του 2019. Ότι η «γραμμή» της ανάσχεσης των εχθρών / αντιπάλων των ηπα (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Βερολίνο) μέσω οικονομικών κυρώσεων, απαγορεύσεων κλπ, την οποία εξέφραζε το ψόφιο κουνάβι, έχει αποτύχει προ πολλού. Συνεπώς (λέγαμε) είναι ανώφελο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να «σπρώξει» για άλλη μια 4ετία το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι. Φαίνεται πως και οι εκπρόσωποι του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) περιμένουν κάτι καλύτερο απ’ τον διάδοχό του. Κατ’ αρχήν, «συμβολικά», να μην είναι τσιράκι του Erdogan….

Ποιό είναι όμως το «καλύτερο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Και συμπίπτει αυτό το «καλύτερο» με τα συμφέροντα του ηττημένου σ’ αυτή τη φάση ελληνικού; Είναι ο «δημοκρατικός» Biden , που θα είναι 78 χρονών τον ερχόμενο Νοέμβρη, η κατάλληλη βιτρίνα για την «λύση 2» για την όποια διάσωση, για το όποιο φρενάρισμα της αμερικανικής παρακμής την τετραετία 2021 – 2024; Είναι αυτός o κατάλληλος να ηγηθεί σε μια ακόμα πιο μιλιταριστική αμερικανική «αντίδραση» απέναντι στο ευρασιατικό project και τις ραγδαίες αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς;

Η ασταμάτητη μηχανή τολμάει να συνεχίσει να υποστηρίζει αυτό που έλεγε πριν 6 μήνες: ο κατάλληλος, εκτός εισαγωγικών, είναι ο νυν αντιπρόεδρος Pence. Είναι η επιτομή του χριστιανού ακροδεξιού, πολύ χειρότερος απ’ το ψόφιο κουνάβι, αλλά επίσης πολύ πιο «μετρημένος». Ο Pence θα μπορούσε να συμμαζέψει ακαριαία την εκλογική βάση των αμερικάνων συντηρητικών (όπως ο BorDuk – Boris Johnson – συμμάζεψε την εκλογική βάση των άγγλων συντηρητικών)· υποστηρίζεται (καθόλου παράδοξο) και απ’ την δεξιά των δημοκρατικών· είναι μόλις 61 χρονών· και έχει τα εχέγγυα της βιτρίνας για την έσχατη προσπάθεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Για να εμφανιστεί, όμως, ο Pence στη σκηνή τώρα, λίγο πριν τις εκλογές, σαν ο επίσημος υποψήφιος των αμερικάνων συντηρητικών, πρέπει να συμβεί εκείνο που υποθέταμε όταν το ψόφιο κουνάβι ήταν κατηγορούμενο για το «kiev-gate», στα τέλη του 2019: να το «φάει» (το ψόφιο κουνάβι) το ίδιο του το κόμμα, γρήγορα. Δεν ήταν δύσκολο τότε – δεν έγινε. Δεν είναι δύσκολο ούτε τώρα, και πιθανόν να έχει αρχίσει το πριόνισμα. Ένα δίδυμο Mike Pence (υποψήφιος για πρόεδρος) και Nikki Haley, κανονική ύαινα, πρώην εκπρόσωπος των ηπα στον οηε (υποψήφια για αντιπρόεδρος), θα φούντωνε την «υπερηφάνεια» της αμερικανικής δεξιάς / ακροδεξιάς. Και πιθανότατα να αποδεικνυόταν, με την «λαϊκή έγκριση» πάντα, ικανότερο για αυτούς τους ζόρικους καιρούς που έρχονται σαν «επικεφαλής» μιας αμερικανικής αντεπίθεσης στον πλανήτη, σε σχέση με τον όντως «κοιμισμένο» Joseph (Joe) Biden και τους εσωτερικά πολωμένους “δημοκρατικούς”. Αλλά, επίσης, αποτελεσματικότερο για μια αυταρχική ρελάνς απέναντι στη διάλυση / πόλωση της αμερικανικής κοινωνίας συνολικά : κάποιου είδους εθνική επιστράτευση είναι παλιά συνταγή…

Καταλαβαίνουμε ότι «η υπόθεση Pence» είναι ριψοκίνδυνη εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής. Αλλά το ερώτημα αν ένα ψόφιο κουνάβι που το κυνηγούν συνέχεια οι σωματοφύλακες για να μην “ακολουθήσει το ένστικτό του” μπορεί να είναι όχι απλά ξανά πρόεδρος αλλά έστω και υποψήφιος (υπό τις τωρινές συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) είναι σοβαρό. Αν ένα μέρος των πολεμοκάπηλων στελεχών των αμερικάνων συντηρητικών έχει αρχίσει να εξεγείρεται κατά του ψόφιου κουναβιού, δεν είναι για “προσωπικούς” λόγους!

Το ελλαδιστάν, ή πιο σωστά τα συμφέροντα των νο 1 αφεντικών, οφελούνται απ’ την όξυνση – υπό την προϋπόθεση ότι κρίσιμος παράγοντάς της είναι η Ουάσιγκτον. Ξέρουμε πια ότι «δεν ψηφίζουν Trump». Θα μάθουμε σύντομα τι ψηφίζουν…

Ο Shoukry

Παρασκευή 19 Ιούνη. Ο Sameh Shoukry είναι υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας· άνθρωπος του χασάπη Sisi δηλαδή. Αυτόν πήγε να συναντήσει χτες ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, στην πρώτη του έξοδο απ’ την εθνική καραντίνα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ανακοίνωση του υπουργείου του κυρ Shoukry μετά την συνάντηση με τον έλληνα φίλο του, το πρώτο ζήτημα ενδιαφέροντος ήταν ότι του επέστησε την προσοχή στην ανάγκη να αυξήσουν τα ελληνικά αφεντικά τις επενδύσεις τους στον αιγυπτιακό καπιταλισμό, αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που υπάρχουν. Τα χαμηλά μεροκάματα και την χούντα – δηλαδή. Αυτό σημαίνει ότι το Κάιρο ψάχνει ότι και η Αθήνα: επενδυτές. Μόνο που ο κυρ Shoukry θέλει (και) έλληνες τέτοιους, δηλαδή (κανονικά) αυτό που δεν θα ήθελε να χάσει το ρημαδογκουβέρνο στο οποίο ανήκει (ακόμα) ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας. Μπορεί να γίνει συζήτηση έτσι;

Εκεί που ο κυρ Shoukry «έστειλε» κανονικά τον έλληνα εταίρο του (πάντα σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του αιγυπτιακού υπ.εξ.) ήταν όταν άρχισε να του εξηγεί τα προβλήματα που υπάρχουν μ’ ένα φράγμα που θέλει να φτιάξει η αιθιοπία πάνω στο Νείλο – κάτι που δεν αρέσει καθόλου μα καθόλου στο Κάιρο…

Φυσικά οι δυο τους συζήτησαν και για τα υπόλοιπα. Για την κατάσταση στην Παλαιστίνη (καίγεται διακομματικά η καρδιά του ελλαδιστάν για τους παλαιστινίους, απλά δεν το δείχνει), για την πανδημία, για την λιβύη (… καλά…) … και για τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για τις αοζ των δύο κρατών. Εκεί το αιγυπτιακό υπ.εξ. δεν ήταν ιδιαίτερα πανηγυρικό: ξεκίνησε ο 12ος γύρος τεχνικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών…. η δουλειά συνεχίζεται για να επιτευχθεί μια συμφωνία πάνω σ’ αυτό το θέμα σύμφωνα με τα συμφέροντα των δύο φιλικών χωρών έλεγε το ανακοινωθέν. «Λιτό» θα το έλεγε κανείς. “Βαριεστημένο” θα το έλεγε κάποιος άλλος. Μάλλον το αιθιοπικό φράγμα πήρε περισσότερη ώρα στην κουβέντα…

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν. Το ελλαδιστάν έχει έναν σπουδαίο σύμμαχο, την αιγυπτιακή χούντα (κάμποσα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται άγρια την αιγυπτιακή εργατική τάξη…), που αυτήν την εποχή έχει τα δικά του προβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, που έφυγε για το Κάιρο υπο τις ιαχές του «μετά την ιταλία κλείνουμε αοζ και με την αίγυπτο – τούρκοι φάτε τη σκόνη μας!» γύρισε με άδεια χέρια. Καθόλου. Πρώτα πρώτα έμαθε για το Νείλο, το πόσο σημαντικός ήταν πάντα για την αίγυπτο, και γιατί φράγματα σ’ αυτόν επιτρέπεται να φτιάχνει μόνο το αιγυπτιακό καθεστώς.

Αν πήγαινε για τουρισμό ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας χειρότερα θα τα κατάφερνε; Όχι. Όπως συμβαίνει με την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία και φιλία έτσι και η ελληνο-αιγυπτιακή είναι ασύμμετρη. Η αιγυπτιακή χούντα ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά την «ενεργειακή περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», εκτός – εν μέρει από περιέργεια – απ’ το αντιτουρκικό της σκέλος. Αλλά οι έγνοιες της αιγυπτιακής χούντας είναι άλλες: απ’ την εσωτερική καταστολή της κοινωνικής / πληβειακής αντιπολίτευσης ως τους ένοπλους βεδουΐνους του Σινά· απ’ την Ερυθρά Θάλασσα και τις σχέσεις «αγάπης και μίσους» με τον τοξικό ως, φυσικά, τη λιβύη – μάλλον, πια, χωρίς τον Haftar.

Όσο για την αοζ; Η πικρή αλήθεια είναι ότι η πρόταση που υπονοεί η τουρκο-λυβική συμφωνία για την αιγυπτιακή αοζ στη Μεσόγειο είναι αισθητά καλύτερη απ’ τις ελληνικές ιδέες! Μπορεί τώρα (ή και στο κοντινό μέλλον) η χούντα του Sisi να μην θέλει να κάνει επίσημη συμφωνία με την Άγκυρα με βάση την τουρκο-λυβική συμφωνία (βολεύεται πάντως με μια τέτοια εκκρεμότητα), αλλά οπωσδήποτε δεν έχει κανένα λόγο να χάσει βυθό για χάρη των ματιών του κάθε έλληνα υπ.εξ…

(φωτογραφία: Ενώ στη μέση διακρίνεται ο χασάπης Sisi, στα αριστέρα, με την μάσκα, είναι ο γύπας… Το παρακάνουν με το distancing εκεί στην αίγυπτο, ε; Χρειάζεται ευρυγώνιος φακός για να μπουν και οι τρεις στο πλάνο… )

Οι σύμμαχοι

Πέμπτη 18 Ιούνη. Ανθρώπινο που μετά από τόση κλεισούρα στον περιορισμένο εθνικό χώρο το γκουβέρνο θέλει να βγει, να περάσει τα σύνορα, να δει αγαπημένα πρόσωπα. Και τι πιο αγαπημένο απ’ τον Sisi (ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα τα πει σήμερα με τον σφάχτη του Καΐρου) ή τον Ασύλληπτο; Υπάρχουν άλλωστε τόσα κοινά… (Ή όχι πια;)

Ο ρημαδοΚούλης πήγε στο Τελ Αβίβ για να τονώσει τον Netanyahu ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Υποθέτουμε ότι θα τον ρώτησε αν χρειάζεται καμμιά βοήθεια. Υποθέτουμε επίσης ότι ο Ασύλληπτος θα ζήτησε, σαν χάρη, κανά ελληνικό veto αν η τρισκατάρατη ε.ε. πάει να τον καταγγείλει. Η αλήθεια είναι πως έχει κι άλλους φίλους εκεί – τα φασισταριά δεν λείπουν.

Απ’ την άλλη ο ρημαδοΚούλης, πέρα απ’ τις ισραηλινές επενδύσεις που θα ζήτησε (θα κοπάσει το real estate / ξέπλυμα; Μάλλον απίθανο, όταν υπάρχει αυτό το δώρο της «χρυσής βίζας»….) ασφαλώς θα παρακάλεσε και για τουρίστες. Αλλά υπάρχουν προβληματάκια.

Το ελλαδιστάν ανήκει στη ζώνη Σέγκεν, και δεσμεύεται απ’ τους περιορισμούς που ισχύουν λόγω covid-19. Με τα τωρινά δεδομένα η ζώνη «θα ανοίξει» σε μη ευρωπαϊκά διαβατήρια την 1 Αυγούστου – μάλλον αργά για διακοπές στο ελλαδιστάν, αν υπάρχουν διαθέσιμοι άλλοι προορισμοί, νωρίτερα. Η ισλανδία είναι ήδη προσιτή, και τα τεστ covid-19 θα είναι δωρεάν για όλους στο αεροδρόμιο ως το τέλος Ιούνη. (Μετά θα τα πληρώνουν οι τουρίστες, προς 110 δολάρια το ένα). Και το ψοφιοκουναβιστάν είναι διαθέσιμο (για όσους ισραηλινούς έχουν αμερικανικά διαβατήρια, δηλαδή για αρκετούς) αν και η «ασφάλεια υγείας» για ταξίδια εκεί έχει ακριβύνει. Επιπλέον υπάρχει γενικά μια αβεβαιότητα για τις πτήσεις: πολλές αεροπορικές έχουν γίνει σαν επαρχιακά κτελ, που περιμένουν να γεμίσουν για να ξεκινήσουν…

Πριν κανά μήνα οι φήμες ήθελαν στην αρχή 300.000, μετά 700.000 και στην κορύφωσή τους 1.000.000 ισραηλινούς τουρίστες να είναι έτοιμοι να ορμήξουν στο ελλαδιστάν… Και 50.000 να έρθουν τελικά η Αθήνα θα πρέπει να ανάψει καπνογόνα.

Αλλά αυτά είναι τα πιο “ψιλά”. Η μεγάλη αγωνία είναι η θεαματική ενίσχυση της Άγκυρας, μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες στην δυτική λιβύη. Είναι κοινή αυτή η αγωνία; Όχι ακριβώς. Το Τελ Αβίβ θα προτιμούσε να έχει προκόψει (σαν ηγέτης των σουνιτών) ο τοξικός του Ριάντ, στον οποίο άλλωστε είχε επενδύσει πολλά. Αλλά αντίθετα με τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, ο ιμπεριαλισμός του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους είναι πολύ πιο “ρεαλιστικός”. Η συμμετοχή του στο project αντιτουρκικής «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» δεν ήταν ποτέ του είδους «ή αυτό ή καταστραφήκαμε». Γι’ αυτό, παρότι οι σκληρές εκατέρωθεν εχθρικές δηλώσεις μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ δεν είναι ασυνήθιστες, δεν είναι και το ψωμοτύρι της εσωτερικής κατανάλωσης στην απαρτχάιντ κοινωνία.

Αυτό σημαίνει ότι την μεγάλη αγωνία και το σοβαρό πρόβλημα το έχει το ελλαδιστάν – σε βαθμό που το Τελ Αβίβ μπορεί να δείξει απλά την κατανόησή του, άντε να υπογράψει μια ακόμα δήλωση για τις αοζ – κι ως εκεί. Είναι γνωστό, άλλωστε, εδώ και κάτι χρόνια. Ενώ για το ελλαδιστάν η συμμαχία με τον ισραηλινό φασισμό είναι ζωτικής σημασίας (σε διάφορα επίπεδα, συμπεριλαμβανόμενης της ισχύος του ισραηλινού λόμπυ στις ηπα), για το Τελ Αβίβ ήταν και παραμένει υποκατάστατο των διαλυμένων σχέσεών του με το τουρκικό καθεστώς. Αυτό ήταν η πρώτη «συμμαχική» επιλογή. Και υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν ότι ακόμα έτσι βλέπει το Τελ Αβίβ τους συσχετισμούς στην ανατολική Μεσόγειο…

Τελικά δεν ακούστηκαν μεγάλα πανηγύρια για την πρώτη μεταcovid-19 “διεθνή έξοδο” του ρημαδοΚούλη· ίσως ούτε καν πανηγύρια. Μπίζνες που δεν λέγονται ασφαλώς θα κλείστηκαν· αλλά για το πόπολο δεν υπήρξε τροφή. Ας μην ξεχνάμε: μόλις στις αρχές του 2020, πριν έξι μήνες δηλαδή, στις 2 του Γενάρη, είχε υπογραφτεί πανηγυρικά στην Αθήνα (ιδέα του Ασύλληπτου ήταν…) μια «συμφωνία για τον east med». Τότε το σανό μοιράστηκε απλόχερα.

Τώρα; Μετά από 6 μήνες; Τίποτα;

(φωτογραφίες: Θα πρέπει να είναι καινούργιο έθιμο. Όποιος κάνει επίσκεψη στον Ασύλληπτο πρέπει να φοράει μάσκα με κάποια «σύνθεση» με την ισραηλινή σημαία. Γελοίο, εκδήλωση μιας αρρωστημένης κολακείας…)

Λιβύη

Τρίτη 16 Ιούνη. Με δύο στρατιωτικές βάσεις στη δυτική λιβύη ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται (αν υπήρχε ερώτημα) πολύ ικανότερος απ’ τον ελληνικό – παρά τα όνειρα των ντόπιων εθνικοφρόνων. Μια αεροπορική βάση στην al Watiya και μια ναυτική στη Misrata είναι, προς το παρόν, «άτυπες». Αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην γίνουν επίσημες. Και δεν υπάρχει τρόπος να εμποδιστεί αυτό: η κυβέρνηση του Saraj είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, συνεπώς κάνει ότι συμφωνίες θέλει.

Είναι η τρίτη θέση στον αραβικό κόσμο που η Άγκυρα έχει στρατό (ή και μισθοφόρους), μετά το ιράκ και την συρία. Υπάρχει επίσης και το παλιό, ιστορικό (για τους μουσουλμάνους προσκυνητές) σουδανέζικο λιμάνι του Sawakin, στην Ερυθρά Θάλασσα, που η Άγκυρα έχει «νοικιάσει» για 99 χρόνια, με σκοπό αρχικά να το ανακατασκευάσει. Είναι άγνωστο αν προορίζεται για στρατιωτική ή εμπορική χρήση· βρίσκεται πάντως απέναντι απ’ την σαουδική αραβία, με την Μέκκα και την Μεδίνα στο βάθος…

Προκύπτει πως η τουρκολιβυκή «οριοθέτηση αοζ» ήταν δευτερεύουσα κίνηση τόσο για το τουρκικό καθεστώς όσο και για εκείνο του Saraj. Κάτι μεταξύ αντιπερισπασμού και «άστο να υπάρχει κι αυτό», εναντίον όχι μόνο του ελλαδιστάν – αλλά του άξονα συνολικά. Ακόμα κι αν εμφανιστούν σεισμογραφικά είτε στην τώρα ορισμένη τουρκική είτε στην λιβυκή αοζ, θεωρούμε εξαιρετικά αμφίβολο το ότι είτε η Άγκυρα είτε η Τρίπολη θέλουν στα σοβαρά να ψάξουν για πετρέλαιο στη μέση της Μεσογείου. Η δυτική λιβύη (υπό τον Saraj) έχει αρκετό απ’ αυτό κι ακόμα περισσότερο (ανεκμετάλλευτο) φυσικό αέριο· σε μια εποχή που η ζήτηση πετρελαίου είναι καταδικασμένη να πέφτει, μαζί με την τιμή του, τα επόμενα χρόνια.

Είναι σαφές ότι η Άγκυρα αντέστρεψε το δόγμα της «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» που έστησε το ελλαδιστάν για να αποκτήσει γεωπολιτική αξία στα μάτια της Ουάσιγκτον, και χρησιμοποιεί τα «θαλάσσια οικόπεδα» σαν προπέτασμα καπνού. Η απόκτηση στρατιωτικής έδρασης στη λιβύη, σε συνδυασμό με τις καλές σχέσεις της Άγκυρας με την Τύνιδα κι ως ένα βαθμό το Αλγέρι, είναι πολύ πιο σημαντικά για την αναβάθμιση της επιρροής του τουρκικού καπιταλισμού στον αραβικό κόσμο – σε σχέση με μερικά πετελαιοπήγαδα εδώ ή εκεί. Το ΑΚP απέκτησε μεγάλη αίγλη στους σουνίτες μετά τις αραβικές εξεγέρσεις· η χούντα του Sisi στην αίγυπτο και το επιθετικό «σχέδιο ISIS» του άξονα στο ιράκ και στη συρία προκάλεσαν σοβαρή ανάσχεση. Τώρα, με πολιτικοστρατιωτικά (και οικονομικά) μέσα και σε συνεργασία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, το τουρκικό καθεστώς ξανακερδίζει. Όχι απλά «πόντους», όχι μόνο «μέτρα». (Τα όποια «κοιτάσματα», όπου υπάρχουν, είναι bonus).

Κυνηγώντας το δικό του παραμύθι (την απεριόριστη ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο!) ο ντόπιος ιμπεριαλισμός έπεσε στο λάκο που έσκαβε για τον «αιώνιο εχθρό». Η συμφωνία με τη Ρώμη είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορη για το ζήτημα του ποιος κάνει κουμάντο στην ανατολική Μεσόγειο· δυσκολεύονται να την αγοράσουν ακόμα και ντόπιοι «ειδικοί» της εθνικοφροσύνης. Μια «μερική» οριοθέτηση αοζ με τον φίλο χασάπη του Καΐρου Sisi θα έχει επίσης μικρή σημασία από γεωπολιτική άποψη: κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τα τουρκικά πολεμικά να πλέουν στην επιφάνεια της Μεσογείου (ή κάτω απ’ αυτήν) κάνοντας δρομολόγια ή και ασκήσεις σ’ όλη τη ζώνη ως τον κόλπο της Σύρτης: τα νερά παραμένουν διεθνή για τέτοιες πλεύσεις, άσχετα απ’ τις αοζ…

(φωτογραφίες: Δεν δείχνουν να είναι μαλωμένοι η Ρώμη με την Άγκυρα. Και οι τρεις πιο πάνω ασκήσεις έχουν γίνει το διάστημα που το τουρκικό καθεστώς στηρίζει φανερά και στρατιωτικά τον Saraj. Τον οποίο στηρίζει και η Ρώμη…)

Μην ξεχνάτε την Παλαιστίνη!

Κυριακή 14 Ιούνη. Ο Ασύλληπτος (: Netanyahu), φίλος, αδελφός και απ’ τους λίγους συμμάχους του ελλαδιστάν στην ανατολική Μεσόγειο το έχει υποσχεθεί: την 1 Ιούλη θα προσαρτήσει την κοιλάδα του Ιορδάνη, δηλαδή το 1/3 της Δυτικής Όχθης. Έχει την υποστήριξη του ψόφιου κουναβιού, και δεν είναι βέβαιος ότι θα εξακολουθεί να είναι πρόεδρος των ηπα και του χρόνου. Αν οι συστηματικές δολοφονίες των παλαιστινίων και οι καταστροφές σε βάρος τους δεν είναι αρκετές· αν η μετατροπή της λωρίδας της Γάζα στη μεγαλύτερη φυλακή στον κόσμο εδώ και χρόνια δεν είναι αρκετή· αν η διαμόρφωση ενός όλο και πιο σκληροπυρηνικού απαρτχάιντ καθεστώτος δεν είναι αρκετή· τότε (λένε διάφορα διεθνή αφεντικά) η προσάρτηση της δυτικής Όχθης, σαν «παράνομη πράξη» θα επισύρει …κυρώσεις! Σε βάρος του Τελ Αβίβ…

Ανατριχιαστικό!! Ο πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός στηρίζει εδώ και δεκαετίες τον ισραηλινό ακόμα κι όταν αυτός ο τελευταίος μοιάζει να «παραφέρεται». Και οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, φανερά ή κρυφά ρατσιστικές στο μεγαλύτερο μέρος τους εναντίον των αράβων, των μουσουλμάνων, των «τριτοκοσμικών», υποστηρίζουν επίσης. Έστω παθητικά.

Είναι διάφοροι, απ’ την άλλη μεριά, που δηλώνουν αντιρατσιστές… Και υποστηρίζουν ότι δεν είναι τώρα η ώρα «να ασχοληθούμε με την Παλαιστίνη», επειδή τώρα προέχει η εστίαση στις αφροαμερικάνικες κοινότητες (κατά κύριο λόγο). Δεν είναι θέμα τακτικής – δεν θα μπορούσε να είναι. Αυτή είναι η απολίτικη «δεξιά» του ρεύματος που έχει δημιουργηθεί μετά την δολοφονία του Floyd· κι ίσως να μην είναι απλά στενόμυαλη αλλά κάτι χειρότερο. Γιατί όποιος δεν θεωρεί σημαντική προτεραιότητα το να αναμετρηθεί με τον ιμπεριαλισμό και τον ρατσισμό (του κράτους του κατ’ αρχήν) εκτός συνόρων δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ τον ιμπεριαλισμό και τον ρατσισμό εντός συνόρων.

Το αμερικανικό κράτος είναι ένα απ’ τα πετυχημένα παραδείγματα της (καπιταλιστικής) εποικιστικής αποικιοκρατίας· το ισραηλινό είναι ένα απ’ τα πιο πρόσφατα αντίγραφά του. Από πολιτική άποψη το χρώμα του δέρματος είναι μόνο ένα στοιχείο του ρατσιστικού εγκλήματος στις διάφορες εκφάνσεις του.

Πρακτικά, πολλά μέλη του κινήματος Black Life Matters έχουν κάνει την σύνδεση· μια σύνδεση που πέρα απ’ τα υπόλοιπα είναι κληρονομιά των Μαύρων Πανθήρων. Το να θυμίσει κανείς ότι η αμερικανική μπατσαρία αυξάνει την φονικότητά της εκπαιδευόμενη απ’ την πιο «έμπειρη» ισραηλινή είναι απλά η υπενθύμιση του κοινότοπου πως οι πληβειακοί, εργατικοί αγώνες δεν έχουν σύνορα…

(φωτογραφίες στη μέση και κάτω: την Παρασκευή 6 Ιούνη περισσότεροι από 6.000 παλαιστίνιοι και ισραηλινοί συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Rabin, στο κέντρο του Τελ Αβίβ, διαδηλώνοντας εναντίον της προσάρτησης της δυτικής Όχθης…)

Εμπρός γενναίοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Επί τη ευκαιρία όμως αυτής της «εθνικής νίκης», και ακολουθώντας «τακτική Αλέφαντου» (πάμε γερά να τους φάμε!), οι εθνικόφρονες δημαγωγοί δεξιάς κι αριστεράς πήραν οδηγίες να «ανεβάσουν» τους τόνους σχετικά με την δράση της Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μετά από δεκάδες μεταφορές μισθοφόρων και όπλων από αέρα και θάλασσα επί εβδομάδες, χτες οι ντόπιοι δημαγωγοί «θυμήθηκαν» πόσο παλιοχαρακτήρας είναι ο Erdogan. Ανακάλυψαν, μάλιστα, και ένα τουρκικό μεταγωγικό που έκανε αγώι (συνοδευόμενο ωστόσο από 3 τουρκικά πολεμικά). Κι ένα ελληνικό υποτίθεται πως θα έκανε το καθήκον του αν δεν ήταν μόνο του, να σταματήσει την «παράνομη μεταφορά όπλων στη λιβύη», εφαρμόζοντας κάποιες ευρωπαϊκές αποφάσεις που τις έχουν ξεχάσει κι αυτοί που τις πήραν.

Αλλά ήταν μόνη της η ελληνική φρεγάτα, αφού κανείς άλλος δεν έχει στείλει πλοία ή ιπτάμενα μέσα για να εμποδιστεί οποιοσδήποτε να μεταφέρει οτιδήποτε είτε προς είτε από την λιβύη… Οπότε απλά μερικές εντυπώσεις ακόμα, για εσωτερική κατανάλωση…

Όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο το ρημαδογκουβέρνο) προσπαθεί να κρύψει απ’ τους υπηκόους / πελάτες του εθνικισμού, του σωβινισμού και του αντιτουρκισμού, το γεγονός ότι το «εθνικό σχέδιο» που δουλευόταν εδώ και πάνω από μια 10ετία για τον (συν)έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ βρίσκεται πια στον πάτο της θάλασσας. Παρ’ όλα αυτά η «εθνική συνοχή», οι ιμπεριαλιστικές μανίες του «εθνικού κορμού», πρέπει να διατηρηθούν. Όχι επειδή θα δώσουν τη νίκη στα ελληνικά αφεντικά όταν και αν εμπλακούν πιο ενεργά στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά επειδή απλά, πολύ απλά, ο εθνικισμός και τα «μεγαλεία», ακόμα και σαν φαντασιώσεις (κυρίως έτσι), εξασφαλίζουν την βάση της εθελοδουλείας στο εσωτερικό. Τα «εθνικά ζητήματα» είναι ο διακόπτης που οποιαδήποτε στιγμή, γυρνώντας στο ON, εξασφαλίζει την ταξική ειρήνη.

Ταυτόχρονα, αυτός ο τόσο χρήσιμος στο εσωτερικό ανακυκλώσιμος εθνικισμός / μιλιταρισμός, εμποδίζει οποιαδήποτε πρακτικά ρεαλιστική κίνηση του ελλαδιστάν… Τα έχουμε πει όμως, και θα τα ξαναπούμε σύντομα: «ρεαλισμός» θεωρούνται τα συμφέροντα και οι συμμαχίες του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών… Οτιδήποτε άλλο είναι «προδοσία»…

Ο Αλέξης Ηρακλείδης, μέχρι πέρυσι προφέσορας του Παντείου για τις διεθνείς σχέσεις και την επίλυση των συγκρούσεων, θα πρέπει να θεωρείται πανηγυρικά εθνοπροδότης με τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό του. Να τι είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του:

«Από τα 6 θέματα του Αιγαίου τα πράγματα έχουν ως εξής: σε ότι αφορά την αιγιαλίτιδα ζώνη και την υφαλοκρηπίδα υπάρχει ισοπαλία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στον εναέριο χώρο και στην εναέρια κυκλοφορία (FIR) τα τουρκικά επιχειρήματα είναι αδιάσειστα και τα ελληνικά δεν έχουν σχεδόν καμία βάση. Σε ότι αφορά την αποστρατικοποίηση υπάρχουν 3 νομικά καθεστώτα, στο ένα υπερτερεί η Ελλάδα και στα άλλα δύο η Τουρκία. Τέλος σε ότι αφορά τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» υπερτερεί η Ελλάδα».

«Όλα ανεξαιρέτως είναι διαπραγματεύσιμα και στις δύο θάλασσες προκειμένου να βρεθούν λύσεις που ικανοποιούν και τις δύο πλευρές, χωρίς κερδισμένους και χαμένους. Το μόνα αδιαπραγμάτευτα για την Ελλάδα είναι η υπάρχουσα κυριαρχία της στα ηπειρωτικά της εδάφη και στα νησιά και στα 6 μίλια της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης.

«Οι συμβιβασμοί θα είναι αμοιβαίοι, η Ελλάδα θα ξεχάσει τη μονομερή οριοθέτηση που είναι παράνομη με βάση το διεθνές δίκαιο και η Τουρκία ότι τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι γεωπολιτική προέκταση της Ανατολίας (άλλο αν γεωλογικά όντως είναι, αλλά αυτό δεν έχει νομικές συνέπειες). Επίσης η Ελλάδα θα αφήσει κατά μέρος τα περί μέσης γραμμής μεταξύ ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και τουρκικών παραλίων που αποκλείουν την Τουρκία από την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, σαν να ήταν περίκλειστη χώρα στο Αιγαίο (ενώ βέβαια δεν είναι)».

«Η σημερινή Ελληνοκυπριακή ηγεσία του Νίκου Αναστασιάδη προωθεί τη διχοτόμηση και είναι η κύρια υπεύθυνη για την μη επίλυση, όπως γράφω και στο βιβλίο μου»…

(φωτογραφία: Πού χάθηκε αυτός ο ναύαρχος του «τζενεράλ» με τα άπταιστα ελληνικά; Σε ποιο ελληνικό καφενείο ξέμεινε να παίζει τάβλι; Αυτός δεν ήταν που θα βούλιαζε ακόμα και τα τουρκικά σερφ αν τολμούσαν να….;)

Εμπρός σύμμαχοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη σύγχιση είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία, οι εθνικοί δημαγωγοί προσπάθησαν να πουλήσουν την συμφωνία Αθήνας – Ρώμης σαν εναντίον του Saraj και του Erdogan. Ας θυμίσουμε λοιπόν στοιχειώδη πράγματα.

Πρώτον, η ιταλική πετρελαϊκή ENI έχει θεμελειωμένα και λειτουργικά συμφέροντα στη δυτική λιβύη, αυτήν που διοικεί ο Saraj· και τόσο η ΕΝΙ όσο και η Ρώμη είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι που μετά την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση του φίλου των ελλήνων “τζενεράλ” έχει ξαναρχίσει η ροή πετρελαίου απ’ τα πηγάδια της ερήμου του λιβυκού νότου.

Δεύτερον, και πάλι στα δυτικά, στα σύνορα με την τυνησία, πάντα στην περιοχή ελέγχου του Saraj, έχουν εντοπιστεί πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Εκτός απ’ την ENI θα μπορούσε να πάρει μερίδιο και κάποια γαλλική εταιρεία – και το Παρίσι δεν θα θυσιάσει τον ρεαλισμό του για την περίπτωση.

Τρίτον: Η Ρώμη μάλλον θα πρέπει να ευχαριστεί την Άγκυρα που έσωσε τον Saraj και συνέβαλε στο να ξαναβρεθεί «πάνω στο άλογο». Φυσικά το να υπάρχουν τουρκικές βάσεις στη δυτική λιβύη δεν είναι ιταλικό όνειρο. Όμως αυτό που θα ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει το ιταλικό καθεστώς (να στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στον Saraj) το έκανε το τουρκικό. Και είχε αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον που ρίσκαρε τα οφέλη αν επιτύχει. Τα υπόλοιπα θα είναι συζητήσεις μεταξύ κρατών που έχουν κοντινά συμφέροντα.

Τέταρτον: Ακόμα και ο μεγάλος σύμμαχος, το ψοφιοκουναβιστάν, βρίσκεται σε σύγχιση σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, στο οποίο έχασε χωρίς να προλάβει καν να πατήσει τις αρβύλες του. Η Ουάσιγκτον στηρίζει τον Saraj στο βαθμό που θεωρεί ότι η Μόσχα έχει βάλει πόδι στην Benghazi. Αλλά θέλει κάπως «να χωθεί», οπότε κουβεντιάζει και με το πρώην asset της cia, τον «τζενεράλ». (Αλλά αυτός είναι ήδη παρελθόν…).

Στην προσπάθειά της να «χωθεί» στη λιβύη με τον μόνο τρόπο που ξέρει, στρατιωτικά, η africom (η «αμερικανική διοίκηση αφρικής» – έτσι είναι οι αυτοκρατορίες: έχουν διοικήσεις για όλο τον κόσμο…) ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να παρκάρει στρατό στην τυνησία. Οι τυνήσιοι, τόσο το πόπολο όσο και ο νέος πρόεδρος, δεν βλέπουν καθόλου φιλικά την Ουάσιγκτον. Βλέπουν όμως φιλικά την Άγκυρα, σίγουρα η τυνησιακή μουσουλμανική αδελφότητα.

Την περασμένη Παρασκευή δύο «βομβιστές αυτοκτονίας» ανατινάχτηκαν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, στο κέντρο της Τύνιδας. Η πρεσβεία δεν έπαθε κάτι, αλλά η προειδοποίηση ήταν σαφέστατη. Κάτι απ’ την έκρηξη θα πρέπει να έφτασε ως το ελληνικό υπ.εξ….

Αν «σύμμαχοι» θεωρούνται εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα συμπίπτουν ή βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, το ελλαδιστάν έχει ελαχιστότατους συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την αδυναμία είναι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές. Το να γίνεται δημαγωγική επίκληση πότε στην ε.ε., πότε στο Παρίσι, πότε στην Ουάσιγκτον και πότε στο Κάιρο είναι, απλά, φτηνή και κάποτε σπασμωδική προσπάθεια διατήρησης της εσωτερικής εθνικιστικής συνοχής. Και «κάλυψης» των συμμαχιών αυτών των αφεντικών.

Αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να καθησυχάζουν τύπους σαν εμάς, σκληρά αντεθνικιστές και αντι-ιμπεριαλιστές αν… Αν δεν προέκυπτε απ’ την ιστορία του 20ου αιώνα (για να μην πάμε πιο πίσω) ότι είναι τέτοια η σχέση του νο 1 εθνικού κεφάλαιου με το «εθνικό κράτος» (και τους υποτελείς του) που επιτρέπει – και κάποτε τροφοδοτεί – τυχοδιωκτισμούς. Υπάρχουν κρίσιμες «ιδιαιτερότητες» στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ιστορία που εξηγούνται δυσοίωνα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα συμφέροντα των αφεντικών των θαλάσσιων μεταφορών (στο σύνολό τους) ΔΕΝ εδράζονται στην επικράτεια… Και κατά συνέπεια έχουν πολύ μεγάλο περιθώριο (πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι άλλα εθνικά αφεντικά) στο να αδιαφορούν γι’ αυτήν αν είναι να κάνουν τις δουλειές τους…

(Γι’ αυτά περισσότερα με άλλη ευκαιρία…)

Φίλος; Ναι. Σύμμαχος; Ναι.

Τρίτη 9 Ιούνη. Ελπίδα; Μάλλον όχι. Ο χασάπης του Καΐρου Sisi έχει τα δικά του προβλήματα με την άτακτη υποχώρηση του «τζενεράλ» στη λιβύη. Έχει ωστόσο και κάποιες δυνατότητες.

Το κυριότερο πρόβλημα της αιγυπτιακής χούντας είναι το ότι είναι χούντα. Μια αιματοβαμμένη χούντα σε βάρος των πάντων που διαφωνούν μαζί της, οπωσδήποτε όμως και της μουσουλμανικής αδελφότητας. Το κύκλωμα του Sisi (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι βαθύπλουτοι αιγύπτιοι) τρέμει με την πιθανότητα η μουσουλμανική αδελφότητα, που έχει πολύ μεγάλη επιρροή μεταξύ των αιγύπτιων πληβείων αλλά και μικροαστών (όπου «μικροαστός» στην αίγυπτο συνήθως σημαίνει λίγο πάνω απ’ το όριο επιβίωσης…) να εξεγερθεί, έχοντας αυτή τη φορά μαζί της και ένα τμήμα του στρατού.

Η βασική επένδυση της αιγυπτιακής χούντας στον «τζενεράλ» ήταν και είναι ότι στην απέναντι μεριά, στον συνασπισμό που στηρίζει τον Saraj, βρίσκεται και το λιβυκό τμήμα της μουσουλμανικής αδελφότητας. Δεν είναι τόσο ισχυρό από μόνο του· έχει ισχυροποιηθεί όμως απ’ την στρατιωτική εμπλοκή της Άγκυρας. Η οποία, δεν είναι κρυφό, υποστηρίζει και την αιγυπτιακή μουσουλμανική αδελφότητα…

Σε τι μπορεί να ελπίζει ο Sisi μετά το ξεδίπλωμα της ρωσο-τουρκικής τακτικής στο λιβυκό πεδίο μάχης; Αν αυτή η τακτική συνεπάγεται μια άτυπη μεν αλλά σταθερή μοιρασιά του λιβυκού εδάφους (η δύση και η πρωτεύουσα στον Saraj, η ανατολή με την Benghazi στους διαδόχους τους Haftar) θα μπορούσε να είναι σίγουρος για τα σύνορά του. Όχι, όμως, και για την επιρροή της νίκης Saraj – Erdogan στην υπόδουλη μουσουλμανική αδελφότητα εντός αιγύπτου. Αυτό την ώρα που και στο τυνησιακό καθεστώς η μουσουλμανική αδελφότητα είναι το μεγαλύτερο (κυβερνητικό) κόμμα.

Πριν 3 μέρες ο Sisi υποδέχτηκε τον σαν βρεγμένη γάτα «τζενεράλ» στο Κάιρο – και μαστόρεψε μια «πρωτοβουλία της αιγύπτου για την ειρήνευση στη λιβύη», προκειμένου να τον σώσει. Εννοείται ότι ο Saraj την απέρριψε: βρίσκεται έξω απ’ την Σύρτη, και έχει σημασία να ανακαταληφθεί αυτή η πόλη. Aυτό επειδή «παραχωρήθηκε» κατά κάποιον τρόπο στον Haftar, προκειμένου να υπογράψει την συμφωνία που πρότειναν οι Putin και Erdogan τον περασμένο Γενάρη. Ο «τζενεράλ» τότε νόμιζε ότι είναι παντοδύναμος, έβγαλε γλώσσα στον Putin – συνεπώς η Σύρτη πρέπει να επιστραφεί.

Την «πρωτοβουλία» του Sisi την απέρριψε όμως και κάποιος ακόμα: η ε.ε. Βρίσκεται εκτός των κατευθύνσεων της «διαδικασίας του Βερολίνου» δηλώθηκε – και το Βερολίνο δεν έχει καμμία συμπάθεια για τον δικτάτορα του Καΐρου…

Φήμες θέλουν τον Sisi να μετακινεί στρατό στα αιγυπτιο-λιβυκά σύνορα. Μήπως σκοπεύει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον τουρκικό στρατό, τους μισθοφόρους του, και τους λίβυους του Saraj; Το να ρισκάρει ο αρχιχουντικός έναν απευθείας πόλεμο με το τουρκικό καθεστώς σε λιβυκό έδαφος μπορεί να ευχαριστούσε τους έλληνες φίλους του, αλλά είναι μια πάρα πολύ κακή ιδέα. Όπως πολύ κακή ιδέα είναι να εκτεθεί τόσο πολύ υπέρ του «τζενεράλ» την ώρα που οι μισθοφόροι της ρωσικής wagner group φεύγουν απ’ τα «μέτωπα», έχοντας πάρει σχετικές οδηγίες απ’ το ρωσικό υπ.εξ.

Το πιο λογικό είναι να υπογραφτεί μια εκεχειρία αφού πρώτα ο Saraj πάρει πίσω την Σύρτη. Όσο για τα εσωτερικά προβλήματα του Καΐρου; Η αιγυπτιακή χούντα αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει. Είναι τέτοια η βία και η καταστολή που ασκεί ώστε δεν έχει άλλο μέλλον. Η ανατροπή (και τελικα η δολοφονία) του πρώτου αυθεντικά εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, του Morsi, στοιχειώνει πάντα…

Μπορεί να αργούν οι αιγύπτιοι πληβείοι. Αλλά όταν επαναστατούν ξέρουν να το κάνουν καλά!

Λιβύη

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Χαμένος για χαμένος ο αγαπημένος του ελλαδιστάν «τζενεράλ» πριν κανά μήνα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα ονομαζόταν πραξικόπημα αν στη λιβύη είχαν ισχύ οι κλασσικοί όροι περί «πολιτικής νομιμότητας». Ενώ, τυπικά, ο Haftar είναι απλά ο στρατηγός του «αυτοεξόριστου κοινοβουλίου της λιβύης» που έχει έδρα το Tobruk (τα περισσότερα μέλη του οποίου έχει διορίσει ο ίδιος ο Haftar…) και άρα, πάλι τυπικά, θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του, ο “τζενεράλ” ακύρωσε την όποια ύπαρξη αυτού του κοινοβουλίου, και αυτοανακηρύχτηκε “ηγέτης της λιβύης”.

Αν νικάς μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ακόμα και αυτοκράτορας της Ρώμης (που λέει ο λόγος…) Αν χάνεις όμως δεν έχεις πολλά περιθώρια. Ο ηλικιωμένος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων στο συνέδριο του Βερολίνου για την λιβύη (το θυμάστε; έγινε μόλις στις 19 του περασμένου Γενάρη!!!) δεν πρόκειται να δει τον εαυτό του στο θρόνο του άλλοτε πανίσχυρου Καντάφι, στην πρωτεύουσα Tripoli, όπως ονειρευόταν… (Θα είναι τυχερός αν επιζήσει σαν συνταξιούχος…).

Ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής, το άστρο του συνομίλικου με τον «τζενεράλ» (76 χρονών) Aguilla Saleh Issa έχει αρχίσει να αναδύεται (μπορεί το ρημοδογκουβέρνο να προσπαθήσει να τον διπλαρώσει κι αυτόν…). Ο Issa είναι πρόεδρος αυτού του «κοινοβουλίου» που κατάργησε ο «τζενεράλ». Και αυτοσυστήνεται σαν «άνθρωπος της Μόσχας» – πράγμα που είναι στα όρια του βέβαιου. Εμφανίζεται σαν πιστός οπαδός της (ρωσικο-τουρκικής) ιδέας για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον Saraj (αυτή που δεν υπέγραψε ο Haftar τον περασμένο Γενάρη, αλλά τώρα, φυσικά, με πολύ χειρότερους όρους για το Tobruk).

Για να φανεί πόσο χάλια έχουν πάει τα πράγματα για το ρημαδογκουβέρνο, τον ιμπεριαλισμό που εκπροσωπεί και για τον αγαπημένο μας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, την περασμένη Πέμπτη (ενόσω ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα…) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov συναντήθηκε στη Μόσχα με δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους του … Saraj! Τον υπ.εξ. Mohammed Sayala και τον τουρκο-λίβυο επιχειρηματία Ahmed Omar Maiteeq, που είναι αντιπρόεδρος του «προεδρικού συμβουλίου» του Saraj. Επίσημα η συζήτηση ήταν για δουλειές – “μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση” όπως δήλωσε ο Lavrov.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η στρατιωτική κατάρρευση του «τζενεράλ» και η «πολιτική συνταξιοδότησή» του είναι το κερασάκι της επιτάχυνσης των μεθοδεύσεων Άγκυρας, Μόσχας (αλλά και κάποιων ευρωπαίων συμμάχων τους) στη λιβύη. Μιλάμε για «ευρωπαίους συμμάχους» επειδή: α) η Ρώμη δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με αυτές τις εξελίξεις· β) το Παρίσι, που υποστηρίζε τον Haftar, έχει αρκετό ρεαλισμό για να συμβιβαστεί και να επωφεληθεί απ’ αυτές· γ) το Βερολίνο, διακριτικά, συμφωνεί επίσης, για παραπάνω από έναν λόγους.

Αυτοί που έχουν μείνει απ’ έξω είναι … ο άξονας… Η Ουάσιγκτον (που τρέχει μπας και προλάβει να χωθεί, αν και ο τρόπος που διαθέτει, ο στρατιωτικός, είναι ο πιο ακατάλληλος πια), το Λονδίνο, και η Αθήνα… Υποψιαζόμαστε όμως ότι κανένας απ’ το «μπλοκ της Σύρτης» δεν στεναχωριέται για τις δυσκολίες του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του στη Μεσόγειο…

Τι έχει απομείνει στο ελλαδιστάν; Χμμμ…. Τα εμιράτα. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι απ’ τις πιο παλιές και γνωστές δυνάμεις της Μεσογείου… Ε;

Μια σύντομη δόση μνήμης απ’ τα ντόπια μεγαλεία της pro covid-19 εποχής εδώ:

Λιβύη

Παρασκευή 5 Ιούνη. Ο «τζενεράλ» υποχωρεί άτακτα στη λιβύη. Τόσο άτακτα ώστε οι έλληνες φίλοι και σύμμαχοί του δεν προλαβαίνουν καν να βρουν ώμο για να κλάψουν. Τα περίχωρα της Tripoli (όπου είχαν φτάσει οι ένοπλοι του Haftar επί πολλούς μήνες) ανακαταλήφθηκαν απ’ τους ένοπλους του Saraj και τους μισθοφόρους της τουρκίας / κατάρ… Το διεθνές αεροδρόμιο της Tripoli επίσης… Το που θα σταματήσουν θα προσδιοριστεί (αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη) μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας. Με δεδομένο ότι αυτή την στιγμή κανένας δεν ποντάρει στο αποκεφαλισμένο άλογο που λέγεται «τζενεράλ» και με δεδομένο, επίσης, ότι η ρωσο-τουρκική «πένσα» έχει πια εμπειρία στο πως δουλεύει, το ρημαδογκουβέρνο σαν εκπρόσωπος του ελληνικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται σε υπαρξιακό κενό. Δεν μπορεί πια να αμφισβητεί ότι ο Saraj είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη (όσο κυβέρνηση μπορεί να είναι…). Δεν μπορεί να αμφισβητεί πια ότι μπορεί να υπογράφει συμφωνίες με όποιον γουστάρει… Δεν μπορεί να παρακάμψει το ότι η Ρώμη ήταν σταθερά με τον Saraj, για χάρη των συμφερόντων της ΕΝΙ….Ούτε ότι αφού ανήκει στους ηττημένους του λιβυκού πεδίου μάχης δεν μπορεί να περιμένει πολλά· ειδικά αφού οι νικητές (Μόσχα και Άγκυρα) δεν χρειάζονται κάτι από ένα μέλος του άξονα σαν το ελλαδιστάν.

Χτες ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα – λογικό. Υπέγραψε καινούργιες συμφωνίες – λογικό. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται και δουλειές στην ανατολική Μεσόγειο – λογικό. Ο Saraj δεν έχει κάμμια κάψα να ψάξει πετρέλαιο στον βυθό της θάλασσας· έχει αρκετό στην ξηρά. Αλλά ένα απ’ τα ελληνικά προβλήματα είναι ότι με βάση την συμφωνία του περασμένου Νοέμβρη μεταξύ Erdogan και Saraj, κάτω απ’ την Κρήτη δεν έχει τουρκική αοζ – έχει λιβυκή. Και εκεί ο Saraj, με την στρατιωτική κάλυψη της Άγκυρας, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει· εκτός αν η Αθήνα προτιμήσει κανονική ναυμαχία.

Παράξενες ιδέες φυτρώνουν και κυκλοφορούν μέσα στην ανομολόγητη απελπισία. Μήπως να γίνει μια προσπάθεια υπογραφής συμφωνίας οριοθέτησης αοζ μεταξύ Αθήνας και Tripoli; Για γέλια και για κλάματα! Η Αθήνα, μαξιμάροντας ιμπεριαλιστικά, δεν κατάφερε να υπογράψει τέτοια συμφωνία με τον Καντάφι, που ήταν «φίλος και αδελφός» – θα πείσει τώρα τον Saraj; Ούτε κατά διάνοια. Μήπως μια συμφωνία οριοθέτησης με την Ρώμη θα ήταν εφικτό να πουληθεί στο πόπολο σαν αντίβαρο στην τουρκο-λιβυκή συμφωνία; Και γιατί έχει σταθεί αδύνατο ως τώρα να υπογραφτεί μια τέτοια; Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει για τα όρια της αοζ με κανέναν, ακόμα και τον «φίλο κι αδελφό» Sisi: επιμένει να μετράει τα μίλια που θεωρεί ελληνικά απ’ την τελευταία πιο μακρινή ξέρα που βρίσκεται στην περιοχή.

Όλο το ελληνικό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα που με παρανοϊκές φιλοδοξίες κτιζόταν ως το 2019 έχει καταρρεύσει κομμάτι κομμάτι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει κάτι που διευκολύνει: να παραδεχτεί ο ηττημένος την ήττα του…

Αλλά αυτό είναι «ανθελληνικό»…