Tag: εξωτερική πολιτική

Free Palestine! 2

Τρίτη 14 Ιούλη. Ούτε οι παλαιστίνιοι ούτε όσοι συμπαραστέκονται στους αγώνες τους εδώ και δεκαετίες ξαφνιάζονται απ’ την ανακοίνωση της Yesh Din. Έχει όμως αξία επειδή αυτή η εξέλιξη είναι μια ακόμα απόδειξη, ανάμεσα σε άλλες, ενός αργού Και όμως κινείται! της κοινωνικής αριστεράς, είτε μέσα στο ισραήλ είτε στις εβραϊκές κοινότητες (και ιδιαίτερα τις νεώτερες ηλικίες) σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ο 48χρονος ισραηλινός Michael Sfard, ένας απ’ τους νομικούς συμβούλους της Yesh Din, έδωσε πριν μια βδομάδα συνέντευξη στο αντι-αποικιακό παλαιστινο-ισραηλινό site +972, απ’ όπου μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα. Που δείχνουν αυτόν τον μετασχηματισμό / ριζοσπαστικοποίηση μέσα στην ισραηλινή κοινωνική αριστερά:

Ερώτηση: Επί χρόνια πολλοί παλαιστίνιοι νομικοί, μκο και ακτιβιστές έχουν καταθέσει εκτεταμένες, επαγγελματικές, νομικές αναλύσεις κατηγορώντας το ισραήλ για το έγκλημα του απαρτχάιντ, συμπεριλαμβανόμενων των πρόσφατων προσφυγών στο διεθνές δικαστήριο.

Ωστόσο φαίνεται ότι η άποψη της Yesh Din θα τραβήξει πολύ μεγαλύτερη προσοχή, και ίσως ληφθεί πιο σοβαρά υπόψη σε διάφορους κύκλους στο εξωτερικό, αφού πρόκειται για ισραηλινή οργάνωση. Αυτό είναι προκλητικό για εμάς τους παλαιστίνιους, επειδή αν και χαιρόμαστε που γίνονται τέτοιες εκθέσεις, έχουμε ταυτόχρονα κι αυτό το περίεργο αίσθημα πως όταν λέμε τα ίδια μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Είπες πριν για την αρχική σου άρνηση να αποδεχθείς τον όρο απαρτχάιντ. Πιστεύεις πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλες εβραιο-ισραηλινές νομικές και πολιτικές οργανώσεις; Γιατί θεωρείς ότι χρειάστηκε τόσος καιρός για να γίνει κατανοητό αυτό που τόσοι πολλοί παλαιστίνιοι λένε τόσο καιρό;

Απάντηση: Πρόκειται για άρνηση. Αλλά είναι σημαντικό να τονίσω ότι εμείς οι ισραηλινοί ζούμε σε συνθήκες ακραίας πλύσης εγκεφάλου απ’ τα όσα λέγονται στο ισραήλ απ’ τους πολιτικούς και τα μήντια. Και ενώ εμείς (οι ισραηλινοί αριστεροί) ρωτάμε πολλά πράγματα και έχουμε μια αυτοπεποίθηση στην κριτική μας, παρόλα αυτά είμαστε τέκνα αυτού του περιβάλλοντος.

Εγώ γεννήθηκα στη δυτική Ιερουσαλήμ το 1972 με τα εβραϊκά σαν την μητρική μου γλώσσα. Μεγάλωσα στο ισραηλινό εκπαιδευτικό σύστημα και πήγα στο στρατό μέχρι που έγινα αρνητής. Μ’ έχει ποτίσει η ισραηλινή αφήγηση σ’ όλη μου την ζωή, και το ίδιο ισχύει για τους φίλους και τους συντρόφους μου.

Αυτή η ισραηλινή αφήγηση μας έχει τυφλώσει, και χρειάστηκε να περάσει καιρός για να καταλάβουμε ότι αυτά που κάθε ισραηλινός λέει – του είδους «δεν θέλουμε να ελέγχουμε τους παλαιστίνιους», ή «θέλουμε να γίνουν τα αφεντικά της μοίρας τους» ή «θα κάνουμε συμφωνία όταν θα έχουμε έναν αξιόπιστο εταίρο στις διαπραγματεύσεις» – είναι όλα ψέμματα. Αυτός ο μύθος ήταν ιδιαίτερα δυνατός κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’90, των χρόνων του Όσλο, όπου υποτίθεται ότι οι ισραηλινοί ήθελαν να τελειώσουν την «ανεπιθύμητη κυριαρχία» τους πάνω στους παλαιστινιους. Πήρε χρόνο για να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αληθεια· ότι όλα αυτά είναι αθώωση της κυριαρχίας και διεθνοποίηση της υπεροχής μας.

Η ισραηλινή αριστερά, έτσι μικρή που είναι, έχει αλλάξει επίσης, εν μέρει επειδή περιλαμβάνει πολλούς παλαιστίνιους πια. Ήμουν αριστερός ακτιβιστής στο λύκειο, αλλά ποτέ δεν είχα δράσει χέρι χέρι με παλαιστίνιους, ούτε καν με παλαιστίνιους που είναι ισραηλινοί υπήκοοι.

Σήμερα δεν τίθεται ζήτημα δράσης σε τέτοια ζητήματα χωρίς τους παλαιστίνιους. Το πως αντιλαμβάνονται την σύγκρουση μας έχει εμπλουτίσει σαν εβραίους ακτιβιστές, συμπεριλαμβανόμενων οργανώσεων σαν την Yesh Din και την B’Tselem. Δεν θα νοιώσω ποτέ την πραγματικότητα με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι εσύ, μπορώ όμως να προσπαθήσω να καταλάβω καλύτερα τι είναι αυτά που βλέπεις – και το ανάποδο.

Free Palestine! 3

Τρίτη 14 Ιούλη. Πράγματι: η αναγνώριση από μια ισραηλινή οργάνωση, που ξεκίνησε σαν προστάτης των «ατομικών δικαιωμάτων» των παλαιστινίων, ότι το καθεστώς του Τελ Αβίβ, ο αποικιοκρατικός εποικιστικός του χαρακτήρας, είναι «τυπικά και ουσιαστικά απαρτχάιντ», συμπίπτει με ανάλογες εξελίξεις στις απόψεις εβραϊκών αριστερών οργανώσεων ανά τον κόσμο. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνον αυτό) κυβερνο-φασισταριό προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να ποινικοποιήσει την δράση του BDS είναι επειδή, πια, οι εκκλήσεις για διεθνή αντιμετώπιση του Τελ Αβίβ σαν αυτό που είναι πραγματικά, ΔΕΝ προέρχονται μόνο από «παραδοσιακούς» υποστηρικτές του παλαιστινιακού αγώνα.

Ερώτηση: Οι διεθνείς νόμοι και οι συνθήκες που περιγράφουν το έγκλημα του απαρτχάιντ, και η εφαρμογή τους στο ισραήλ-παλαιστίνη, είναι ένα ζήτημα δεκαετιών. Όμως, σε αντίθεση με τη νότια αφρική, ο κόσμος φαίνεται να εξαιρεί το ισραήλ απ’ το απαρτχάιντ. Γιατί συμβαίνει αυτή η εξαίρεση, και κατά τη γνώμη σου τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει;

Απάντηση: Κατ’ αρχήν βρισκόμαστε μόνο 70 χρόνια απόσταση απ’ το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Είμαι εγγονός επιζήσαντων του Ολοκαυτώματος. Υπάρχει μια κατανοητή αλλά απαράδεκτη διστακτικότητα στο να αναγνωριστούν τα εγκλήματα των «απόλυτων θυμάτων».

Μπορείς να δεις το πως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις βάζουν το κεφάλι στην άμμο όταν πρόκειται για το ισραήλ, και το ισραήλ έχει καταφέρει να χειρίζεται αυτήν την συλλογική και δικαιολογημένη ενοχή του δυτικού κόσμου για να πετυχαίνει τους δικούς του στόχους. Αν υπάρχει ένα μάθημα που έχουμε μάθει απ’ την ιστορία των γενοκτονιών και του αντισημιτισμού, είναι ότι δεν πρέπει να μένεις σιωπηλός απέναντι στη βία κατά πληθυσμιακών ομάδων.

Δεύτερον, το ισραήλ νοιώθει, μερικές φορές σωστά, έναν υπαρξιακό κίνδυνο από τους γειτονές του, ότι θέλουν να το καταστρέψουν. Αν και τέτοιες δηλώσεις σημαίνουν ελάχιστα ή είναι απλά ρηχή προπαγάνδα, και παρότι το ισραήλ είναι η πιο μεγάλη δύναμη στη μέση Ανατολή και έχει σύμμαχο μια υπερδύναμη, αυτή η συζήτηση δίνει στο ισραήλ το περιθώριο να ελίσσεται. Υπάρχει επίσης το ζήτημα του ισραήλ σαν προκεχωρημένου φυλάκιου των ηπα στη μέση Ανατολή. Νομιζω όμως πως όλα αυτά αλλάζουν.

Όσο για το μέλλον. Όπως είπα πριν, είμαι πολύ προσεκτικός με τις λέξεις. Ο όρος «απαρτχάιντ» έχει μεγάλο βάρος, και δεν τον χρησιμοποιώ ευκαιριακά. Αν πρόκειται αυτό να συζητηθεί στα σοβαρά – όχι σα μια λέξη της σειράς αλλά σαν κάτι που έχει συνέπειες – τελικά, όταν έχεις μπροστά σου ένα καθεστώς απαρτχάιντ, οφείλεις σαν οποιοδήποτε κράτος να κάνεις ότι χρειάζεται για να τελειώσει αυτό το καθεστώς.

Αυτό είναι πολύ διαφορετικό απ’ το να αντιμετωπίσεις μια κατοχή. Για παράδειγμα η ευρώπη έχει συμπεράνει ότι πρέπει να υιοθετήσει μια πολιτική διαφοροποίησης, για να εξασφαλίσει πως ούτε ένα σεντ απ’ τα λεφτά της δεν πάει στους εποικισμούς. Αν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ισραήλ είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ, αυτό θα έχει μεγάλες συνέπειες στο τι οφείλει να κάνει σύμφωνα με το νόμο, όχι απλά αρνούμενη να στηρίξει ένα τέτοιο καθεστώς, αλλά κυρίως να πιέσει ώστε να σταματήσει να υπάρχει.

Ο κόσμος μπορεί τελικά να αναρωτηθεί ποιός θα μπορούσε να είναι ο στόχος. Πριν 20 χρόνια οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι είναι τα δύο κράτη – αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είναι αυτή η απάντηση σήμερα. Κι αν το ένα, διεθνικό, δημοκρατικό κράτος θεωρείται επίσης ότι δεν είναι η απάντηση τώρα, τότε δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής απ’ το απαρτχάιντ.

Ίσως κάποιος σκεφτεί ότι «δεν είναι τώρα καιρός να ασχολούμαστε με τους παλαιστίνιους – έχουμε τους δικούς μας μπελάδες». Πρακτικά, εδώ και 30 χρόνια, από τότε που το ελληνικό κράτος αποφάσισε ότι η συμμαχία του με το ρατσιστικό Τελ Αβίβ είναι πρώτης προτεραιότητας, και ειδικά στα χρόνια των φαιορόζ, απ’ το 2015 και μετά, όπου αυτή η συμμαχία έγινε απόλυτη αφοσίωση και συνεργασία στο έγκλημα, ποτέ «δεν ήταν καιρός…» και πάντα «είχαμε τα δικά μας»….

Ωστόσο, με covid-19 ή χωρίς, η Παλαιστίνη και η κατοχή της είναι το κέντρο περιστροφής ολόκληρης της μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου. Στη δυναμική του 4ου παγκόσμιου πολέμου, όποιος στα μέρη μας λέει «δεν με νοιάζει» ή «δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ μ’ αυτούς» είναι, απλά, άξιος της μοίρας του…

Κι αυτή δεν θα είναι καλή.

Free Palestine! 4

Τρίτη 14 Ιούλη. O 49χρονος Peter Beinart είναι «μούρη» στο αμέρικα. Δημοσιογράφος και σχολιαστής τοποθετεί στον εαυτό του στην «φιλελεύθερη» πλευρά του ισραηλινού εθνικισμού. Δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε τι σημαίνει “φιλελεύθερη” υποστηρίξη σ’ ένα κατοχικό, ρατσιστικό καθεστώς… Άλλοι λένε ότι πρόκειται για τους εθνικιστές που θα ήθελαν να απαλλάξουν το φασιστικό καθεστώς απ’τα πιο ακραία αγκάθια του. Μ’ άλλα λόγια ο Beinart ήταν ως τώρα υποστηρικτής ενός «εβραϊκού κράτους», δίπλα σε (και διαχωρισμένου από) ένα «παλαιστινιακό κράτος»…. Μαύρη κοροϊδία δηλαδή…

Για τις δικές μας απόψεις είναι ένας ακόμα καταγέλαστος τύπος, συνεργάτης της ως τώρα σφαγής, καταστροφής, λεηλασίας. Αλλά φαίνεται ότι μπορεί να δηλώσει ένα είδος «μετάνοιας», κάτι σαν «τύψεις» – ή να πουλήσει κάτι τέτοιο διαβλέποντας ότι οι καιροί αλλάζουν. Δεν πιστεύω πια σ’ ένα εβραϊκό κράτος έγραψε πριν λίγες ημέρες στους καθεστωτικούς «new york times»… Έχασε την «πίστη του» ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Αλλά σε τι πιστεύει πια ένας τέτοιος τύπος;

«… Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το project στο οποίο οι φιλελεύθεροι σιωνιστές όπως εγώ αφιέρωσαν την ζωή τους για δεκαετίες – ένα κράτος για τους Παλαιστίνιους χωρισμένο από ένα κράτος για τους Εβραίους – απέτυχε» έγραψε σ’ ένα άλλο μεγάλο άρθρο του στην Jewish Currents. Ένας ομοϊδεάτης του, ονόματι Jonathan Freeland, σχολίασε στον επίσης καθεστωτικό αγγλικό guardian ότι «η ελπίδα για λύση δύο κρατών επέτρεψε σε πολλούς Εβραίους να «κρύβονται» απ’ την αλήθεια… Τώρα που αυτή η ελπίδα εξαφανίζεται δεν μπορούμε να κρυφτούμε άλλο…»

Αν έχει αποτύχει κάτι δεν είναι τέτοιες δήθεν «ανθρωπιστικές» φαντασιώσεις. Οι φαντασιώσεις δεν πεθαίνουν ποτέ! Αν χάνονται οι «δικαιολογίες» είναι επειδή αλλάζουν οι συσχετισμοί: εδώ και χρόνια οι “φιλελεύθεροι” ή μη υποστηρικτές του ισραηλινού απαρτχάιντ δεν κρύβονταν πουθενά. Πατούσαν (και καλοπαιρνούσαν…) πάνω στην βεβαιότητα ότι οι παλαιστίνιοι θα μείνουν αιώνια θαμμένοι, ζωντανοί ή νεκροί, αδιάφοροι για τους πάντες. Αυτό αλλάζει και με κινηματικό τρόπο. Αν δεν άλλαζε έτσι, δεν θα χρειαζόταν ούτε το ψόφιο κουνάβι και το σόι του να «χαρίσουν» την δυτική Όχθη στο Τελ Αβίβ, ούτε το ισραηλινό φασισταριό να επείγεται να κάνει «αποδοχή κληρονομιάς».

Κάτι πεθαίνει· κι αυτό το «κάτι» δεν είναι πια μόνο οι άντρες και οι γυναίκες στη Γάζα και στη δυτική Όχθη. Οι παροικούντες όχι στην Ιερουσαλήμ αλλά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο το βλέπουν· το μυρίζουν στον αέρα. Οι κατ’ εξοχήν «εγγύητριες δυνάμεις» του ισραηλινού αποικιοκρατικού εποικισμού, αυτές που έφτιαξαν αυτό το κράτος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σαν προκεχωρημένο φυλάκιό τους στη μέση Ανατολή, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον δηλαδή, αυτές είναι που αργομαραζώνουν. Μαζί τους πεθαίνουν και οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που πόνταραν την παράταση της ζωής τους πάνω σε μια φασιστική ιδεολογία (τον ουαχαβιτισμό)· οι «φιλελεύθεροι» δεν σοκαρίστηκαν καν όταν είδαν πόσο εύκολα αυτά τα καθεστώτα συμμαχούν με το Τελ Αβίβ. Μαραζώνουν ή/και πεθαίνουν κάτω απ’ την γεωπολιτική πίεση που έρχεται απ’ την ανατολή· ενόσω η άλλοτε ώριμη και άλλοτε άγουρη συμπαράσταση στους παλαιστίνιους στις δυτικές μητροπόλεις κάνει γελοίους τους υπολογισμούς του είδους «σιγά, ποιός θα ασχοληθεί με την παλαιστίνη».

Τέτοιου είδους μεταστροφές, «μετάνοιες», κλπ, «επώνυμων» είναι απλά σημαδούρες…. Ωστόσο πράγματι κάτι κινείται… (Όταν ο εχθρός αρχίζει να πισωπατάει, τότε…)

Θρησκευτικοί κάλοι

Δευτέρα 13 Ιούλη. Μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση απ’ την γνωστή «αγιασοφιά», στην παλιά πόλη της Istanbul, είναι κτισμένο το μπλε τζαμί. Επίσημα: το τζαμί του Sultan Ahmed, που ‘χει δώσει το όνομα σ’ όλη τη γειτονιά. Εξίσου εντυπωσιακό σαν κτίριο με την «αγιασοφιά», τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, με τον αρχιτέκτονά του (Sedafkar Mehmed Aga) να έχει υιοθετήσει ορισμένες τεχνικές κατασκευαστικές λύσεις απ’ την «αγιασοφιά» (λύσεις που έφεραν στο βυζάντιο μαστόρια, κτίστες και μηχανικοί απ’ την ανατολή…), το μπλε τζαμί είναι ταυτόχρονα μουσουλμανική εκκλησία και αξιοθέατο για τους τουρίστες.

Γιατί πρέπει να θυμίζουμε αυτά τα κοινότοπα σε μια εποχή εθνο-χριστιανικού παραληρήματος; Για έναν απλό λόγο. Αυτό που έκανε ο Erdogan ήταν να ξανακαθιέρωσει την προσευχή της Παρασκευής στο επί 5 αιώνες τζαμί, και μετέπειτα «καλλιτεχνικό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού» – το οποίο για τους «ελληνορθόδοξους» είναι ένας ιδεολογικός κάλος. Τις υπόλοιπες 6 μέρες της εβδομάδας το μνημείο θα συνεχίσει να είναι τουριστική ατραξιόν, ενδεχομένως με κάποια αυξημένη φροντίδα να μην ενοχλούνται πιθανοί μεμονωμένοι που προσεύχονται.

Είναι εύκολα κατανοητό τι προσφέρει στον συντηρητικό Erdogan αυτή η κίνηση: μια εύκολη, φτηνή και συμβολική χειρονομία εκπροσώπου του ισλάμ. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο πως τόσο τον Erdogan σαν εκπρόσωπο του σουνιτισμού, όσο και τους ιρανούς παπάδες σαν εκπρόσωπους του σιιτισμού, άλλα μνημεία τους ενδιαφέρουν να απελευθερώσουν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ τους δυτικούς «σταυροφόρους» και τους ντόπιoυς συνεργάτες τους. Το al Aqsa στην Ιερουσαλήμ / al Quds, την Μέκκα και την Μεδίνα στην επικράτεια του τοξικού…

Μ’ όλον αυτόν τον θόρυβο που ξεσήκωσε η κωλοπετσωμένη σε θέματα αντιμουσουλμανισμού χριστιανική δύση, για κάτι που δεν συνιστά ούτε στο ελάχιστο “απαγόρευση” απ’ τη μεριά του Erdogan, του έχει κάνει μεγάλη χάρη. Μεγάλη διαφήμιση. Τώρα, απ’ το μαρόκο ως την ινδονησία και τις φιλιππίνες, όλοι οι μουσουλμάνοι του πλανήτη, έμαθαν ότι οι δυτικοί «βρίζουν» έναν «δικό τους» – 25 χρόνια μετά από τότε που οι ίδιοι δυτικοί είχαν βάλει τους «δικούς τους» να αποτελειώσουν όσους περισσότερους μουσουλμάνους μπορούσαν στην Βοσνία… Έχουν ξεπέσει τόσο αυτοί οι δυτικοί ώστε δεν προσέχουν (ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν) ούτε τους χρονικούς συμβολισμούς…

Δεν θα είχε άδικο ο Erdogan αν στείλει σ’ όλους αυτούς τους χριστιανούς ηγέτες από ένα κουτί σοροπιαστά γλυκά «turkish delight» απ’ τα ζαχαροπλαστεία της Istiklal… Για να τους ευχαριστήσει για τον κόπο τους να τον καταγγείλουν…

(Στο ρημαδογκουβέρνο μπορεί να στείλει διπλή μερίδα… Κυρίως επειδή, σαν «εκσυγχρονιστές» που δηλώνουν πως είναι, ξέχασαν ότι την ενίσχυση του θρησκευτικού οίστρου στο πόπολο θα την πληρώσουν, αργά ή γρήγορα, οι ίδιοι…

Κι αν βγει κανά φασιστοκομμάντο και κάψει κανά υπόγειο τζαμί, όλος ο εθνικός κορμός, δεξιός και αριστερός θα έχει την πολιτική ευθύνη…)

Θυμάται κανείς;

Σάββατο 11 Ιούλη. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, με την γνώση (και υπό το βλέμματα) όλου του «πολιτισμένου κόσμου» οι σερβοφασίστες κορύφωναν την δουλειά που τους είχε αναθέσει αυτός ο «πολιτισμένος κόσμος»: την σφαγή στη Βοσνία, με την Srebrenica να είναι το διαμάντι στο στέμμα του αίματος και του θανάτου. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες ημέρες, όταν οι πρώτοι άντρες που είχαν επιζήσει δραπετεύοντας απ’ το σφαγείο της Srebrenica διηγούνταν τι είχε συμβεί, εν χορώ όλοι οι «πολιτισμένοι» κατηγορούσαν τους μουσουλμάνους σαν ευφάνταστους ψεύτες. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, σύσσωμος ο ελληνικός διακομματικός φασισμός, απ’ την κοινωνική βάση ως την κορυφή όλων των εξουσιών και πάλι πίσω πανηγύριζε – είχε στείλει άλλωστε τα δικά του καθάρματα να βοηθήσουν στο έγκλημα. Μαζί του πανηγύριζαν όλοι οι πρωτοκοσμικοί φασισμοί, τόσο στην ευρώπη και στις ηπα, όσο και στην ανατολική Μεσόγειο.

Η μισή μας καρδιά βρίσκεται από τότε εκεί· θαμμένη κάπου στους ομαδικούς τάφους κάποιων απ’ τους 8.000 σφαγμένους αμάχους που τα κόκκαλά τους δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Δεν θα κάνουμε όμως μνημόσυνα. Απλά θα θυμίσουμε ορισμένες απωθημένες ιστορικές πραγματικότητες.

Η σφαγή στη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 (τουλάχιστον 250.000 δολοφονημένοι, χιλιάδες βιασμένες γυναίκες, καταστροφές – καταστροφές – καταστροφές), με μόνο πραγματικό στόχο το να μην δημιουργηθεί βοσνιακό κράτος με πλειοψηφία τυπικά μουσουλμάνους στην ευρώπη, ήταν ο καταλύτης της ριζοσπαστικοποίησης χιλιάδων μουσουλμάνων, αράβων και μη, απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό. H ωμή σφαγή στη Βοσνία συμπλήρωνε το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα στην αλγερία στα τέλη του 1991 (έτσι ώστε να μην νικήσει στις τότε εκλογές, όπως ήταν αναμενόμενο, το μετριοπαθές «ισλαμικό μέτωπο σωτηρίας» – FIS), καθώς και την διαρκή χούντα στην τουρκία…

Σύμφωνα με την καθόλου λαθεμένη ανάλυση των ριζοσπαστών μουσουλμάνων, το τέλος του ψυχρού πολέμου (3ου παγκόσμιου λέμε) δεν είχε οδηγήσει στο τέλος των μιλιταριστικών αποικοκρατικών καθεστώτων που στηρίζονταν απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Αντίθετα ήταν σαφές ότι αυτοί οι ιμπεριαλισμοί, σε μόνιμη συνεργασία με τα τοπικά καθεστώτα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «καθαρίσουν» οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία στις μουσουλμανικές κοινωνίες – παρά τις διακηρύξεις περί “νίκης της ελευθερίας” στον πλανήτη. Στη δε Βοσνία να «καθαρίσουν» τον ίδιο τον πληθυσμό, ώστε να μην φτιαχτεί μια δημοκρατική τυπικά μουσουλμανική «κηλίδα» στην ευρώπη, που θα ήταν μόνιμο αγκάθι και αμφισβήτηση στον πρωτοκοσμικό ρατσιστικό αντι-μουσουλμανισμό που ετοιμαζόταν να ξεχυθεί…

Ποιά θα μπορούσε να είναι η απάντηση; Βγαλμένη απ’ το manual του πρωτοκοσμικού μαρξισμού-λενινισμού (αλλά και την εμπειρία των αντι-αποικιακών επαναστάσεων τόσο στην αφρική όσο και στη λατινική αμερική): ένοπλη αντάρτικη δράση, έτσι ώστε να αποσταθεροποιηθούν οι «φιλοδυτικές» χούντες στον μουσουλμανικό κόσμο! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Υπάρχει ένας θεωρητικός αυτού του ισλαμικού «μ/λ αντάρτικου» (υπάρχει μια αντίφαση στους όρους, αλλά συνεννοούμαστε…) και οικονομικός υποστηρικτής των ένοπλων οργανώσεων αντι-καθεστωτικού, αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα, που είναι πασίγνωστος. Λεγόταν bin Laden. Έχουμε γράψει αλλού για την περίπτωσή του, και δεν θα τα επαναλάβουμε εδώ. Ωστόσο ήταν και ο Laden που είχε δημόσια ξεκαθαρίσει τον ρόλο που έπαιξε η σφαγή των βοσνίων στο να επιβεβαιωθεί η πεποίθηση ότι χωρίς ένοπλη δράση κατά των φασιστικών καθεστώτων στις μουσουλμανικές κοινωνίες και κατά των (αμερικάνων κυρίως αλλά όχι μόνο) ιμπεριαλιστικών στηριγμάτων τους, αυτές οι κοινωνίες δεν θα έβλεπαν ποτέ άσπρη μέρα.

Τον καιρό, λοιπόν, που το πρωτοκοσμικό φασισταριό πανηγύριζε για τις «νίκες» των σερβοφασιστών και των συμμάχων τους στη βοσνία, νεαροί απ’ το μαρόκο ως την τουρκία και βετεράνοι απ’ το αφγανιστάν, είτε είχαν δημιουργήσει κάποιες (μικρές αριθμητικά) διεθνείς ταξιαρχίες πηγαίνοντας να πολεμήσουν στη βοσνία, είτε – αργότερα – δημιουργούσαν τους πρώτους πυρήνες ισλαμικής αντι-ιμπεριαλιστικής δράσης στην αφρική και στη μέση Ανατολή.

Σ’ αυτές τις εξελίξεις ο bin Laden ήταν βασικά ιδεολογικός καθοδηγητής και χρηματοδότης. Αλλά ήδη, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90, είχε γίνει στόχος. Τόσο της σαουδαραβικής χούντας (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «μεγαλοαστός» για την σαουδαραβική κοινωνική διαστρωμάτωση, τότε ο bin Laden ήταν ακριβώς τέτοιος!) όσο και για την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο, την Τύνιδα, το Αλγέρι…

Τα υπόλοιπα ίσως τα ξέρετε, με τις θηριώδεις δυτικές διαστρεβλώσεις. Εκείνο που είναι ελάχιστα παραδεκτό είναι αυτό: ότι η νίκη των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις εκλογές του 2002 και, κυρίως, η σταθεροποίησή τους στην εξουσία, άνοιξε για πρώτη φορά έναν δρόμο μη βίαιης καθιέρωσης στην εξουσία του πολιτικού ισλάμ. Αυτό που πνίγηκε στο αίμα στη Βοσνία έγινε, τελικά, στην τουρκία. Εντέλει δεν ήταν ζήτημα προσωπικής γοητείας του Erdogan το γεγονός ότι τα πιο συντηρητικά υποκείμενα των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2011 έβλεπαν το τουρκικό παράδειγμα σαν αυτό που θα ήθελαν να εφαρμόσουν μετά την ανατροπή των δικτατοριών. Ισλαμοδημοκρατικές κυβερνήσεις, κατ’ αντιστοιχία των χριστιανοδημοκρατικών στην ευρώπη…

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα των σχεδόν 8.000 ανδρών, μανάδες, σύζυγοι, κόρες και γυιοί, δεν έχουν ξεχάσει – πώς θα ήταν δυνατόν; Δεν έχει ξεχάσει όμως ούτε η Ιστορία. Όχι η πρωτοκοσμική· αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πρωτοκοσμικής βαρβαρότητας.

Δεν έχει ξεχάσει η Ιστορία των Άλλων. Αυτή συνεχίζεται.

Ούτε σοφία ούτε αγία!

Σάββατο 11 Ιούλη. Τόσο αντί-θεη που είναι η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να πιάσει τον παλμό της κάθε θείας Λίτσας: όσο αργεί να ξεπαγώσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς τόσο οι «μογγόλοι» προχωρούν… Τάχουν τέτοια προβλήματα οι αντί-θεοι: δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές ανάμεσα στις παρτίδες θρησκευτικού οπίου…

Παρόλα αυτά η ασταμάτητη μηχανή κοιτάει τα facts. Τα ιστορικά γεγονότα. Τα οποία έχουν ως εξής. Ένας εφοπλιστής (μέλος του κλαμπ του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) βρίσκει τρόπο και αποφασίζει να κτίσει μια «αγιασοφιά» στο λεκανοπέδιο. Στη Ν. Φιλαδέλφεια. (Για την ασταμάτητη μηχανή πρόκειται απλά για το κίτρινο τζαμί!). Ο καταραμένος «σουλτάνος» το μαθαίνει, και σχολιάζει «Μπα, αποκλείεται… Ο δήμαρχος και η επιτροπή πολιτών ‘για την προστασία και του τελευταίου δέντρου’ δεν θα τον αφήσουν»… Ο εφοπλιστής όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τα εμπόδια και βάζει στο οικόπεδο τις μπουλντόζες. Ο καταραμένος «σουλτάνος», πρώην πετυχημένος δήμαρχος Istanbul (κρυφοαεκτζής ή κρυφοπαοκτζής δηλαδή…), λέει μ’ όλη του την απαισοδοξία: «Καλά, γιαπί θα μείνει!» Παρόλα αυτά η περιφέρεια χρηματοδοτεί την «αγιασοφιά», και τα μπετά σηκώνονται. Ο σουλτάνος σχολιάζει «Καλάαααα…».

Ε, όταν το έργο έφτασε στην «υπογειοποίηση» του πατριάρχη Κων/νου, που στον καιρό του ήταν «ανταλλάξιμος», το σκέφτηκε απο ‘δω, το σκέφτηκε από ‘κει ο καταραμένος «σουλτάνος», και είπε: ε, αφού τελικά φτιάχνουν καινούργια «αγιασοφιά» πάει να πει ότι δεν την χρειάζονται την παλιά!!! (Δυο «αγιασοφιές»; Σα να λέμε δυο πύργοι του Άιφελ; Πέφτει κατακόρυφα η τιμή!!) Κι έτσι προχώρησε αυτή η υπόθεση.

Καταλαβαίνετε τι έγινε; Το τραγικό λάθος βρίσκεται στη Ν. Φιλαδέλφεια!!! Τους έφαγε τους έλληνες θείες Λίτσες η πλεονεξία!!!! Ενώ εμείς που απ’ την αρχή νοιώσαμε το «κίτρινο τζαμί» είμασταν – πάντα μιλώντας για τα «εθνικά συμφέροντα» – σωστοί! Πρώτον, επειδή ποτέ δεν απαρνηθήκαμε τον χαρακτηρισμό «χανούμια» – τιμή μας και καμάρι μας! Δεύτερον, επειδή ξέρουμε την πολεοδομία της «Πόλης», αναγνωρίζουμε το μπλε τζαμί – δεν το ξέρετε; Είναι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά», και είναι ταυτόχρονα τουριστικός προορισμός και τζαμί. Τρίτον, επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε χριστιανική εκκλησία που να πηγαίνει σύννεφο – απ’ τους «πιστούς» – η χριστοπαναγία και τα λοιπά σεξιστικά… Τέταρτο: Επί 600 χρόνια τζαμί ήταν η παραδοσιακή «αγιασοφιά»· με τις αγιογραφίες της, με τα όλα της – τους μιναρέδες γύρω γύρω δεν τους βλέπει κανείς; Τι μύγες τσίμπησαν τώρα τους φύλακες των μνημείων που γκρέμισαν τον μιναρέ στο μικρό τζαμί της πλατείας στο Μοναστηράκι και φύτεψαν στη θέση του καμπαναριό; Ε;

Πέμπτο και τελευταίο: είστε σίγουροι ότι αυτή η παλιά «αγιασοφιά» ήταν ποτέ πράγματι χριστιανική εκκλησία και μόνο; Η ασταμάτητη μηχανή έχει την βεβαιότητα ότι πρακτικά επρόκειτο για τράπεζα, όπως άλλωστε συνέβαινε με αντίστοιχα μαγαζιά σ’ όλο τον χριστιανικό κόσμο, τουλάχιστον μέχρις ότου η τραπεζική αναπτυχθεί ανεξάρτητα. Πιο συγκεκριμένα η «αγιασοφιά» μάζευε το χρυσάφι απ’ τους πιστούς και το δάνειζε στο παλάτι – με «τόκο» την αναγνώριση στο παπαδαριό διαφόρων δικαιωμάτων και μέρους της εξουσίας… Όχι;

(φωτογραφία πάνω: Πιο κίτρινο δεν γίνεται!! Οι τέσσερεις μιναρέδες υψώνονται διακριτικά γύρω απ’ το mosque σ’ αυτή την ονειρική απεικόνιση. Εκεί που το κράτος δείλιαζε, το ελληνικό κεφάλαιο αποφάσισε να κλείσει στόματα. Στη Ν. Φιλαδέλφεια φτιάχνεται στο μεγαλύτερο τζαμί στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, χωρητικότητας 30.000 πιστών και βάλε!!! Μέχρι και Μέκκα το λες! “Αγία” όχι – μπορεί να γίνεται κόλαση εκεί…

φωτογραφία κάτω: Μακάρι να ήταν έτσι η αίθουσα οδηγιών του προπονητή στο κίτρινο τζαμί. Δυστυχώς τέτοια προχωρημένη αισθητική / αρχιτεκτονική έχουν μόνο τα τζαμιά στη γερμανία…)

Λιβύη

Πέμπτη 9 Ιούλη. Είτε επειδή δεν μπορεί πια είτε επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί εντελώς την ήττα του, το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσπαθεί να βρει «κρατήματα» στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μέσω των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Μια (μη διασταυρωμένη) πληροφορία μιλάει για σούρτα φέρτα ελλήνων καραβανάδων (τί είδους άραγε;) στην Αλεξάνδρεια, του χασάπη φίλου και αδελφού Sisi. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα πάρει ίσως μερικούς πόντους σε ύψος συμμετέχοντας στη σύνοδο του (συμβουλίου ασφαλείας του) οηε για την λιβύη· μία απ’ αυτές τις πλέον βαρετές διεθνείς κοινωνικές εκδηλώσεις που τώρα θα γίνει μέσω video.

Ενώ η ρωσοτουρκική “πένσα” έχει δουλέψει και είναι στη θέση της (η λιβυκή επικράτεια είναι μοιρασμένη περίπου στα δύο) το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα “θεαματικά αποτελέσματα” επίσημων συμβιβασμών οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στις ιδιαιτερότητες όσων έχουν εμπλακεί στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κάποιοι απ’ αυτούς παίζουν τα ρέστα τους… Όμως αν η εκτίμησή μας ισχύει, τότε…

Δείτε για παράδειγμα την επίθεση στο αεροδρόμιο Al-Watiya το βράδυ της 4ης Ιούλη, στα εντελώς δυτικά της επικράτειας, σε μικρή απόσταση απ’ τα σύνορα με την τυνησία, σε περιοχή που ελέγχει τους τελευταίους μήνες ο Sarraj ‘n’ friends. Είναι τουρκική αεροπορική βάση – αλλά ποιός έκανε τέτοια επίθεση εναντίον των τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων που δεν είχαν ενεργοποιηθεί ακόμα; Τα αεροπλάνα ήταν γαλλικά, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι – ενδιαφέρον… Ο «τζενεράλ» άργησε τόσο πολύ να «αναλάβει την ευθύνη», ώστε ούτε για γραφείο τύπου του isis δεν κάνει. Οι ύποπτοι για την επίθεση (καθόλου αυθαίρετα) είναι τρεις: η γαλλία (ναι!), η αύγυπτος… και τα εμιράτα… Το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο για δουλειά των εμιράτων (διαθέτουν τέτοιου τύπου γαλλικά πολεμικά), που σηκώθηκαν από αιγυπτιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα με τη λιβύη, με μισθοφόρους (άγνωστης ταυτότητας) πιλότους, και μάλλον γαλλική τεχνική υποστηρίξη… Συμπαραγωγή δηλαδή…

Οι δράστες παραμένουν ακόμα στο ημίφως των εκτιμήσεων· η επίθεση όμως ήταν πραγματική. Είχε κάποιο λόγο η επίθεση; Στο matrix του λιβυκού πεδίου μάχης οι λόγοι άνετα μπορεί να είναι παραπάνω από ένας· αλλά το συμπέρασμα δεν είναι τόσο σύνθετο. Το Παρίσι (και το Κάιρο) θα είχαν λόγους να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα για τις επιτυχίες της στη δυτική λιβύη. Το Αμπού Ντάμπι θα μπορούσε να νοιώθει ένα υπαρξιακό άγχος επιπλέον, αφού έχει ξεκινήσει η δίκη (ερήμην…) για την δολοφονία του Kashoghi στην τουρκία. Το συμπέρασμα δείχνει να είναι ότι: με την Μόσχα και την Άγκυρα να έχουν το πάνω χέρι, οι «ιδιαιτερότητες» άλλων εμπλεκόμενων στη λιβύη (πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου γαρ!) κρατάνε ακόμα ένα σύννεφο ομίχλης ως προς τις κόντρες, τα σπρωξίματα, και την πιθανότητα (ή όχι) μιας κάποιας εκεχειρίας εκεί.

Φυσικά εκκρεμεί η απάντηση της Άγκυρας στην επίθεση. Μπορεί να αργήσει, αλλά ποιος έχει αμφιβολίες ότι θα υπάρξει; Κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο δράστης της επίθεσης ήταν ο τοξικός των εμιράτων, λένε ότι δεν κινδυνεύει αφού είναι οχυρωμένος πίσω απ’ το ότι η τουρκία είναι μακρυά απ’ την επικράτειά του. Αλλά ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου μακρυά απ’ τον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Είναι δίπλα. Βρίσκεται στο κατάρ (όπου έχει στρατιωτική βάση). Και μέσω της συμμαχίας του με την Τεχεράνη μπορεί να βρεθεί έστω έμμεσα στην υεμένη, εκεί όπου οι Houthis εκτός απ’ το να ανακαταλαμβάνουν σταθερά έδαφος βελτιώνουν διαρκώς τις πυραυλικές και τις drone δυνατότητές τους. Αν το Αμπού Ντάμπι επιμένει ότι έχει λόγο στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται…

Το ελληνικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, δεν έχει κρύψει την συμμαχία του ούτε με τον τοξικό των εμιράτων, ούτε με το χασάπη του Καΐρου. Είναι αυτά αρκετά για να έχει κάποιες «ελπίδες»; Και τι είδους θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Όχι – λέμε! Ο φίλος κι αδελφός του «τζενεράλ», ο ύαινας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, σαν εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που έχει ηττηθεί πανηγυρικά, μόνο σαν κλόουν μπορεί να περιφέρεται είτε στην ανατολική λιβύη, είτε στις συνεδριάσεις του οηε. Είναι τόσοι και τέτοιοι εκείνοι που έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα σ’ αυτό το πεδίο του 4ου παγκόσμιου, και τέτοιοι οι συσχετισμοί δύναμης εκεί, που το τελευταίο που χωράει είναι τα asset του ψοφιοκουναβιστάν.

Έτσι είναι. Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί…

(ΥΓ: Η Ρώμη δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην τακτική της στο λιβυκό πεδίο μάχης. Και σίγουρα δεν φαίνεται να προκαλεί αβεβαιότητα. Πριν 2 μέρες, στις 7 Απρίλη, ο ιταλός υπ.αμ. Lorenzo Guerini πετάχτηκε μέχρι την Άγκυρα για να τα πει με τον Hulusi Akar. Αν η ασταμάτητη μηχανή υποψιαστεί πως οι δύο συγκεκριμένοι υπ.αμ. κουβέντιασαν για την πολιτιστική ανάπτυξη της λιβύης, θα σκίσει τις πλεξούδες της! Ο Akar, ευτυχώς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιο χαρακίρι:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε: μιλάμε για την ιταλία και την τουρκία, δύο μεγάλες και σημαντικές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου. Πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μας σ’ όλους τους τομείς, ειδικά της άμυνας και της ασφάλειας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό σκέλος, θα φέρει πολύ σημαντικά οφέλη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά για όλη την περιοχή».

Ησυχάσαμε…)

Eastmed

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ερώτηση: Κύριε Πρέσβη, τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα;

Απάντηση: Το ισραήλ δεν έχει νησιά. Ως εκ τούτου δεν έχει άποψη γι’ αυτό το θέμα. Δεν είναι προτεραιότητά μας. Δεν είμαστε μέρος της συνθήκης για το δίκαιο της θάλασσας. Μετά την εμφάνιση του συμφώνου συνεργασίας μεταξύ της τουρκίας και της κυβέρνησης Sarraj η θέση του ισραήλ ήταν σαφής. Καλέσαμε όλα τα μέρη να αποφεύγουν ενέργειες που θα μπορούσαν από άλλους να εκληφθούν ως προκλήσεις. Δεν έχουμε κατά συνέπεια σαφή πολιτική επί των νησιών, διότι δεν είναι προτεραιότητά μας, αλλά έχουμε πολιτική η οποία προσβλέπει στην διατήρηση της σταθερότητας της περιοχής.

Αυτή η στιχομυθία ανάμεσα στον δημοσιογράφο του πρώτου προγράμματος της ερτ και τον ισραηλινό πρέσβη στην Αθήνα Αμράνι Γιόσσι στις 2 Ιούλη ακούστηκε σαν μαχαιριά! Αντί ο κυρ Αμράνι να πει «όχι μόνο έχουν τα ελληνικά νησιά αοζ, αλλά αυτή φτάνει ως τις στήλες του Ηρακλέους, το Γιβραλτάρ δηλαδή», είπε… Τί ήταν αυτό που είπε; Έκανε πάσα στην Άγκυρα; «Επειδή δεν έχουμε νησιά δεν ξέρουμε τι γίνεται;» Μα τι λέτε κυρ Αμράνι! «Κι εμείς δεν έχουμε Παλαιστίνιους, αλλά μια χαρά συμφωνούμε να τους σφάζετε!»

Δεν είναι ούτε παράξενη ούτε «προδοτική» η σιωπή του κυρ Αμράνι. Απ’ την στιγμή που το τουρκικό καθεστώς έκανε διεθνή συμφωνία (με τον καταραμένο Sarraj) τις αξιώσεις του για αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, τις εύλογες και τις υπερβολικές, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Είτε τα Δωδεκάνησα (εκτός Καστελόριζου…) έχουν 6 μίλια «επενέργεια», είτε 12, είτε 15 είτε 25, είτε 50 μίλια, το βέβαιο είναι ότι στην πορεία του φανταστικού σωλήνα east med παρεμβάλλεται για αρκετά χιλιόμετρα βυθός υπό τουρκικό έλεγχο.

Ήτανε στραβό το κλίμα… Ο east med δεν θα φτιαχνόταν ποτέ· απλά τώρα το καταλαβαίνουν οι πάντες. Ο «φερετζές» της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας έχει σκιστεί οριστικά. Συνεπώς τί νόημα έχει οποιαδήποτε κουβέντα στο στόμα ενός ρεαλιστή κυρ Αμράνι περί «αοζ των νησιών»; Πρακτικά κανένα. Δίκαια λέει «δεν μας νοιάζει – αυτό είναι δικό σας πρόβλημα».

Υπάρχει βέβαια μια κίνηση απ’ την μεριά του ελλαδιστάν, που θα άλλαζε τα δεδομένα. Όπως ο φαιορόζ ψεκασμένος υπ.αμ. χάριζε βάσεις στους αμερικάνους στην Κάρπαθο, έτσι και το τωρινό ρημαδογκουβέρνο μπορεί να δοκιμάζει να χαρίσει κάποιο Δωδεκάνησο στον φίλο, αδελφό και σύμμαχο Ασύλληπτο. Έτσι και το απαρτχάιντ ισραήλ θα αποκτήσει νησί (ή νησιά), κάτι σαν προικοσύμφωνο ας πούμε, και θα μάθει για τις νησιωτικές αοζ…

Απλό δεν είναι;

(Μπορεί να μην απασχολεί την εντόπια δημαγωγία, αλλά η κατάσταση σ’ όλη την γραμμή απ’ τα υψίπεδα του αφγανιστάν ως και το Sahel δεν είναι καθόλου «ήρεμη». Το προκλητικό βρίσκεται στο ότι οι φανερά χαμένοι, κάτι τοξικοί πετροπρίγκηπες για παράδειγμα με μεγάλες ιμπεριαλιστικές ορέξεις, δεν παραδέχονται την ήττα τους. Κι όταν κάποιος δεν παραδέχεται την ήττα του σπρώχνει τις καταστάσεις σε ακόμα περισσότερο «ξύλο»…

Σ’ αυτές τις συνθήκες το μπλοκ της Αστάνα έχει καταφέρει να περνάει απαρατήρητο…)

Κακές κουβέντες

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ο Josep Borrell, ισπανός σοσιαλδημοκράτης, είναι κάτι σαν υπουργός εξωτερικών της ε.ε.. Μια θέση βιτρίνα δηλαδή, αφού η ε.ε. δεν έχει κοινή «εξωτερική πολιτική»: οι ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί νοιώθουν ακόμα ικανοί να τα καταφέρουν με ad hoc συμμαχίες, ακόμα και εκτός ε.ε. Συνεπώς οι κατά καιρούς βιτρίνες της καρέκλας «επίτροπος της ε.ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής», με διεθνή αξία κάπως μεγαλύτερη απ’ τους ιπποκόμους διάφορων βασιλικών οίκων της ευρώπης (υπάρχουν αρκετοί), περιορίζονται σε ανακοινώσεις σε ζητήματα όπου δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες ενός ε.ε.

Εκεί ήταν που προέκυψε μια κάποια ανατριχίλα στο ευρύτερο και βαθύτερο ελλαδιστάν. Ο Borrell πέταξε χτες ως την Άγκυρα για επαφές με τον Cavusoglu (πριν είχε περάσει από Αθήνα και Λευκωσία). Στιγμιαία το ρημαδογκουβέρνο θεώρησε (ή διέδωσε για μαζική χρήση) ότι ο Borrell θα τραβήξει τ’ αυτί του τούρκου υπ.εξ. για τα αίσχη που κάνει ανά την υφήλιο… Αλλά «δεν»!

Μετά την συνάντηση, αφού δήλωσε διάφορα γενικόλογα και νεφελώδη, ο Borrell χρησιμοποίησε μια λέξη που χρησιμοποίησε και ο Cavusoglu: διαμοιρασμός! «Να τα βρείτε βρε παιδί μου» εννοούσε «και να μοιράσετε τα υποθαλάσσια προικιά – όσα υπάρχουν τέλος πάντων»….

Η λέξη και η έννοια «διαμοιρασμός» είναι ανάθεμα για τα σχεδόν 10 εκατομμύρια θείες Λίτσες του ελλαδιστάν! Πρώτον επειδή το έχουν προτείνει ξανά και ξανά οι «αιώνιοι εχθροί», που είναι μπατίρηδες και θέλουν να μας φάνε τα χρυσαφικά και την ομορφιά που μας έχει κληροδοτήσει ο μεγαλ(α)δύναμος. Δεύτερον επειδή το έχουν προτείνει συγκεκριμένα οι «αιώνιοι εχθροί» για τα όποια κυπριακά γκαζοκοιτάσματα, εννοώντας ότι είναι ίσια κι όμοια το υπερκράτος της νότιας κύπρου και το «ψευδοκράτος» της βόρειας (: «πολιτική ισότητα» λέγεται αυτό…). Τρίτον και χειρότερο, επειδή όλος ο πλανήτης χρωστάει στο ελλαδιστάν (που έδωσε τα led και τις μπρίζες του πολιτισμού…) οπότε δεν θα μας πει κιόλας να δώσουμε κι άλλο!!!

Αλλά ο Borrell την είπε την κακιά κουβέντα απ’ την τουρκία… Μαύρα φίδια κύκλωσαν (προς στιγμήν…) το ρημαδογκουβέρνο: τόσος κόπος και τόση φασαρία συμμαχίας με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και να μιλάει ο ευρωυπ.εξ. για μοιρασιές;

Η αλήθεια είναι πιο πεζή. Κανείς (εκτός, ίσως, των ελλήνων gonnabe σεΐχηδων…) δεν καίγεται για πιθανά κοιτάσματα σε αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας οικόπεδα. Χωρίς μοιρασιές no holes! (Και με μοιρασιές πιθανά no holes…)

(Καλό για όλους εκτός των gonnabe… Και των εφοπλιστών…)

(φωτογραφία: Ένας υπ.εξ. και ένας περίπου τέτοιος χτες. Undercover…)

Πρωτοπορεία της αλγοριθμικής φυλακής

Πέμπτη 9 Ιούλη. Μπορεί στις 1 Ιούλη ο Ασύλληπτος να μην ξεκίνησε τις νομικές διαδικασίες για την προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Όχθης – «περιμένει και επιφυλάσσεται». Την ίδια ημέρα όμως η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία έκανε νόμο την επιτήρηση όλων των υπηκόων, μέσω των κινητών τους, απ’ τις μυστικές υπηρεσίες.

Ο λόγος είναι ο γνωστός: η «προστασία της δημόσιας υγείας»… Υποτίθεται ότι η μέθοδος είναι το «social tracking» – ο έλεγχος των κοινωνικών επαφών δηλαδή. Αλλά το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς, που τόσα έχει επιβάλλει σε εκατομμύρια παλαιστίνιους αιχμάλωτους στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, δεν θα μπορούσε παρά να ρίξει άλλη μια “κατάλληλη” ματιά στο εσωτερικό του. Αφήνοντας τα ψωραλέα κρατικά δυτικά προσχήματα περί «προστασίας της ιδιωτικότητας» έκανε αυτό που κάθε δυτικό αφεντικό θέλει: ανέθεσε την «προστασία της υγείας» στον καλύτερο γιατρό… Στις μυστικές του υπηρεσίες!…

Έτσι πεθαίνει η δημοκρατία είπε ο βουλευτής Nitzam Horowitz, επικεφαλής του κόμματος Meretz. Με το συμπάθειο κυρ Horowitz, αλλά δεν ξέρεις τι σου γίνεται!!! Ακόμα κι αν αυτή η μυστηριώδης «δημοκρατία» είναι εφτάψυχη, έχει πεθάνει προ πολλού στα μέρη σου. Απ’ το 1967 για την ακρίβεια. Όλα τα υπόλοιπα λέγονται σαρκοφάγα ζόμπι… Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ισραηλινός φασιστομιλιταρισμός είναι εξαγώγιμο είδος!
(Εννοείται ότι υπάρχει ακόμα στον πλανήτη η δυνατότητα για τους υπηκόους (ποιούς στ’ αλήθεια;) του off: το κινητό μόνιμα πάνω στο τραπέζι… ακίνητο, 24 ώρες το 24ωρο… Ή, ακόμα καλύτερα, κρεμασμένο στη θήκη του, στην κάσα της πόρτας της κουζίνας…)