Tag: εξωτερική πολιτική

Πατριώτες ο στόλος! (3)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Τα πιο σοβαρά ζητήματα τώρα. Τα οποία δεν δημιουργήθηκαν απ’ τα πήγαινε έλα του Πομπηία μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας· απλά τονίζονται και (εκ)δηλώνονται.

Ευρισκόμενος, λοιπόν, στη Σαλονίκη ο Πομπηίας έκανε διάφορες αντι-ρωσικές δηλώσεις. Τόσο σχετικά με την «ενεργειακή απελευθέρωση της ευρώπης» όσο και για την «χριστιανική απελευθέρωσή της» – εδώ δίνει ρόλο στον αρχιαρχιτράγο του πατριαρχείου. Δεν χρειάζονταν σ’ εμάς, αλλά το ότι αυτές οι δηλώσεις «κάπου χάθηκαν στη μετάφραση» απ’ τα ελληνικά πατριωτικά μήντια, δείχνει ότι το ρημαδογκουβέρνο ΔΕΝ θέλει να αποκαλυφθεί, ούτε κατά λάθος, ότι η «καλύτερη ever συμμαχική σχέση με τις ηπα» για την οποία κοκορεύεται είναι, απλά, η επιλογή της συμμετοχής του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. (Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα όμως τις άκουσε τις δηλώσεις…)

Θεωρούμε πιθανό ότι τα αφεντικά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ευρισκόμενα σε μια «στριμωγμένη» (αν και όχι οριστικά ηττημένη) θέση στη μέση Ανατολή, κατασκευάζουν μια «δεύτερη γραμμή ανάσχεσης» του ευρασιατικού project, χοντρικά στη μπλε ζώνη που βάλαμε στον χάρτη επάνω. Τα αφεντικά της εντόπιας γεωπολιτικής προσόδου πανηγυρίζουν που η επικράτεια του ελλαδιστάν «αποκτάει βάρος» στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς τοποθετείται, αργά αλλά σταθερά, στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη. Μάλιστα ονειρεύονται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα αποσύρει «δυνάμεις» απ’ την (στην τουρκία ευρισκόμενη και τυπικά νατοϊκή) αεροπορική βάση του Incirlik και θα τις φέρει στην ελληνική επικράτεια…

(Μια τέτοια αμερικανική κίνηση θα είναι ανεπίσημη παραδοχή ήττας στη μέση Ανατολή – πράγμα που σημαίνει ότι τέτοια μετακόμιση θα γίνει με μεγάλο ζόρι (και στεναχώρια). Επίσημα ο αμερικανικός μιλιταρισμός αρνείται τέτοιο σχεδιασμό, αλλά η πραγματικότητα μπορεί μελλοντικά να τον επιταχύνει. Ενδιάμεσα η σημαντική βελτίωση των υποδομών τόσο στη Σούδα όσο και αλλού θα επιτρέπει το “δίπορτο”, το οποίο έτσι κι αλλιώς αξιοποιεί εδώ και κάτι χρόνια.)

Αν η πιο πάνω άποψή μας είναι βάσιμη, τότε φαίνεται καθαρά το γιατί Μόσχα και Άγκυρα φρόντισαν να αποκτήσουν έγκαιρα στρατιωτικά ερείσματα στο κέντρο της Μεσογείου, στη λιβυκή επικράτεια.

Το επόμενο ζήτημα είναι το τι σκοπεύουν (και τι μπορούν) να κάνουν οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί σε σχέση τόσο με το ευρασιατικό project όσο και με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς σ’ όλη αυτήν περιοχή (μέση Ανατολή, κεντρική και ανατολική Μεσόγειος, βόρεια αφρική). Ο βασιλιάς Macron, με το παρορμητικό, «νεανικό» και κυρίως γαλλικό ιμπεριαλιστικό «πάθος» του, εμφανίστηκε για μια σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου σαν υποψήφιο αφεντικό· προσπαθεί να ξαναφυτευτεί στον λίβανο άλλωστε. Και σαν «ο καινούργιος μάγκας» θεώρησε σκόπιμο να εκδηλώσει έχθρα απέναντι στην Άγκυρα. Το Βερολίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη και το Λονδίνο (άντε και η Βαλέτα) έχουν διαφορετική προσέγγιση, που είναι μακράν ρεαλιστικότερη απ’ αυτή του βασιλιά Macron: για τον έναν ή τον άλλο λόγο χρειάζονται την Άγκυρα μάλλον και όχι το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» ελλαδιστάν, το οποίο άλλωστε μόνο σε κάποια μικρά (συμφεροντολογικά) διαλείματα προσπαθεί να παραστήσει το «ευρωπαϊκό».

Απ’ την μεριά τους διάφοροι «ανατολικοί» είναι τόσο αντι-ρώσοι ώστε προτιμούν να βουλιάξουν το Βερολίνο παρά να συμβιβαστούν με την γεωγραφική θέση και την ιστορία τους (η Βαρσοβία είναι το ιδανικό παράδειγμα εδώ και 2 αιώνες του “αλλού βρίσκομαι κι αλλού νομίζω ότι”…) Απ’ αυτήν άποψη δηλωμένοι σύμμαχοι του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού ως την Βαλτική (και, κατά συνέπεια, αναγκαστικά και του ελληνικού) είναι οι 4 του Visegrad και τα 3 βαλτικά κράτη – που ποτέ όμως δεν είδαν έστω με ελάχιστη συμπάθεια την παρακλητική παλάμη στο τεντωμένο χέρι του “έλληνα ζητιάνου”.

Nagorno Karabakh

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Σα να μην έφταναν οι πολεμικές αναμετρήσεις στην ευρύτερη μέση Ανατολή, μια «παγωμένη», ανάμεσα στο αζέρικο και στο αρμένικο κράτος, ξεκίνησε προχτές. Έχει όλα τα δεδομένα να είναι κανονικός πόλεμος – για κάποιο διάστημα.

Πριν πούμε δυο κουβέντες παραπάνω, μην έχετε αγωνία για το ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει. Ο μεγάλος ανιχνευτής ηττημένων, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, επικοινώνησε με το Yerevan (πρωτεύουσα της αρμενίας) για να εκδηλώσει την ελληνική υποστήριξη, κι αυτό είναι αρκετό. Είναι άνθρωπος με ένστικτο, και ως τώρα έχει αποδειχθεί αλάνθαστος: Guaido, Haftar, ο Sisi αντέχει ακόμα. Αλλά: η αρμενία θα χάσει τον θύλακα του nagorno karabakh.

Πρόκειται για μια περιοχή μέσα στο έδαφος του αζερμπαϊτζάν, που διεθνώς αναγνωρίζεται σαν επικράτειά του, αλλά έχει αποσχισθεί «άτυπα» απ’ το 1994 και διοικείται ανεξάρτητα. Ο πληθυσμός είναι κατά πλειοψηφία ορθόδοξοι χριστιανοί αρμενικής καταγωγής (οι αζέροι είναι κατά πλειοψηφία μουσουλμάνοι), και στις δεκαετίες της σοβιετικής ένωσης το nagorno karabakh είχε ένα αυτοδιοίκητο καθεστώς μέσα στην σοβιετική δημοκρατία του αζερμπαϊτζάν. (Ήταν μια απ’ τις διοικητικές ακροβασίες του Στάλιν…) Εκεί βρίσκεται η αφετηρία της σύγκρουσης για την κυριότητα της περιοχής απ’ τα τέλη του 1989 και μετά, χωρίς σοβιετική ένωση πια, με την δημιουργία νέων κρατών: ανήκει το nagorno στην αρμενία (όπως θα ήθελε η πλειοψηφία των κατοίκων του θύλακα) ή στο αζερμπαϊτζάν οπότε πρόκειται για αρμενική μειονότητα, με όλα τα δικαιώματα μεν αλλά πολίτες του Baku;

Υπάρχουν – και παίζουν ρόλο – τόσο οι γείτονες όσο και οι «μακρινοί φίλοι». Στους πολέμους που έγιναν μεταξύ 1989 και 1994 η Yerevan, σαν ορθόδοξη χριστιανική, είχε την υποστηρίξη της Μόσχας· ενώ το Baku της Άγκυρας. Στα ‘90s η («κεμαλική») Άγκυρα είχε εκδηλώσει έναν επιθετικό ιμπεριαλισμό προς μουσουλμανικές (ή/και τουρκόφωνες) πρώην σοβιετικές περιοχές στον Καύκασο, και παρότι δεν έγινε ανοικτή αναμέτρηση με την Μόσχα, είναι γνωστή (στους παλιούς…) η κάθε είδους βοήθεια που προσέφερε, για παράδειγμα, στους τσετσένους αυτονομιστές αντάρτες. Συνεπώς η υποστηρίξη προς το Baku δεν ήταν απρόβλεπτη. Αλλά τα ‘90s ήταν ακόμα η εποχή των ηπα σαν μόνης υπερδύναμης. Συνεπώς το 1994 επιτεύχθηκε υπό την «ειρηνική» αιγίδα της, μέσω οηε, μια εκεχειρία που προέβλεπε ένα είδος ημι-ανεξαρτησίας για τον θύλακα μέχρις ότου (κάπου στο μέλλον…) αποφασιστεί το οριστικό του καθεστώς. Από τότε, ευκαιριακές «ανταλλαγές πυρών» μεταξύ του αζερικού στρατού και του αρμενικού που βρισκόταν «άτυπα» στον θύλακα δεν έλειψαν. Αλλά τέλειωναν πριν αγριέψουν. Η τελευταία τέτοια ήταν το 2016.

Όμως τώρα τα δεδομένα και οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Το Yerevan έχει μια σε γενικές γραμμές «φιλοαμερικανική» κυβέρνηση, κάτι που δεν ενθουσιάζει καθόλου την Μόσχα – για να το πούμε όσο ήπια γίνεται. Το Baku έχει πάντα την υποστηρίξη της Άγκυρας (και έμμεσα της Τεχεράνης). Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι Άγκυρα, Μόσχα και Τεχεράνη είναι (μαζί με την Δαμασκό) το «μπλοκ της Αστάνα»; Η υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος φτάνει ως το σημείο αποστολής βετεράνων μισθοφόρων σύριων (αντικαθεστωτικών) ενόπλων στο Baku, αλλά και πολεμικού υλικού, συμβούλων, κλπ. Απ’ την μεριά της η Yerevan είναι μακριά απ’ την Ουάσιγκτον· κι όσο για την Μόσχα, που είναι κοντύτερα, είναι ένας δύσπιστος πια γείτονας, που θα απαιτούσε σοβαρές εγγυήσεις· και δεν έχει λόγο να αρνηθεί ότι το nagorno karabakh είναι αζέρικο έδαφος.

Και τα δύο κράτη κήρυξαν στρατιωτικό νόμο (όχι για τον covid 19!) και γενική επιστράτευση. Ως αργά το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα, και παρά τις αμοιβαίες διακηρύξεις (και video… έτσι γίνονται τώρα οι πόλεμοι…) για επιτυχίες και καταστροφές στον αντίπαλο, φαίνεται ότι ο αζέρικος στρατός είχε καταλάβει περιοχές του θύλακα, κόβωντας τις γραμμές ανεφοδιασμού του αρμενικού στρατού εκεί. Αν το Yerevan αρχίσει να ηττάται στον θύλακα ίσως (ίσως λέμε) μπει στο πειρασμό να επεκτείνει το πόλεμο και στα αζερο-αρμενικά σύνορα – πράγμα που μάλλον δεν θα ήταν έξυπνο.

Το ψοφιοκουναβιστάν και ο οηε, σαν γνήσια παρακμιακοί οργανισμοί, πρόλαβαν να καταδικάσουν την βία (και απ’ τις δύο πλευρές), ζήτησαν κατάπαυση του πυρός (και απ’ τις δύο πλευρές), και διαπραγματεύσεις (και απ’ τις δύο πλευρές). Αλλά όπως παντού στους καιρούς μας εκείνο που μετράει είναι «οι αρβύλες στο χώμα». Και όλα δείχνουν ότι το Baku, με την βοήθεια κάποιων συμμάχων και την διακριτική ουδετερότητα άλλων «έχει» την κατάληψη του θύλακα.

Αφού έκανε και το μοιραίο τηλεφώνημα ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας πάει να πει ότι μίλησε η πλούσια διορατικότητά του…

(Γιατί έχουμε την υποψία πως διάφοροι που στοιχίζονται σε χρόνο dt στο πλευρό του ελληνικού κράτους παριστάνοντας τους “επαναστάτες” πότε εδώ και πότε εκεί θα τρέξουν τώρα να ξαναμοιραστούν την αγωνία του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, κινούμενοι από γνήσιο “πατριωτικό” και ανομολόγητα ελληνο-ορθόδοξο αντιτουρκισμό;

Είμαστε παλιάνθρωποι, είναι ολοφάνερο!!)

Προβοκάτορες

Κυριακή 20 Σεπτέμβρη. Τόσο για το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν όσο και το εξίσου παρακμιακό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, ένας πόλεμος που θα μπορούσαν να τον πουλήσουν σαν «αμυντικό» στο εσωτερικό τους αλλά και στους συμμάχους τους (μην ξεχνάτε, το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ αυτούς…) παραμένει πάντα μια ριψοκίνδυνη αλλά επιθυμητή επιλογή. Αυτό πάρτε το σαν δυσοίωνη πρόβλεψη, καθώς απ’ την μια μεριά ο ρωσικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του (και όχι μόνο στην δυτική συρία αλλά και στην ανατολική), πράγμα που κάνει και ο αμερικανικός, στην ypgκρατούμενη ανατολική συρία… ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ αποκτάει «δικαίωμα στρατιωτικών εξυπηρετήσων» στον περσικό, απέναντι απ’ τις ιρανικές ακτές.

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε τις προηγούμενες ημέρες το αεροπλανοφόρο Nimitz με την συνοδεία του μέσα στον Περσικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Μπορεί όμως αυτή η φορά να είναι διαφορετική. Τι την κάνει τέτοια; Ότι σήμερα εκπνέουν οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις στην αγορά όπλων, σε βάρος της Τεχεράνης, που ίσχυαν με την 5 + 1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Από αύριο το ιρανικό καθεστώς θα μπορεί να αγοράζει όποιο όπλο θέλει, νόμιμα κι ωραία. Και θα το κάνει, με μια εύκολα εξηγήσιμη προτίμηση στα ρωσικά και στα κινεζικά οπλοστάσια.

Δεν είναι σήμερα ή αύριο η ημέρα που η Τεχεράνη θα είναι τόσο «αστακός» ώστε ούτε το φασιστικό Τελ Αβίβ ούτε οι πετροχουντικοί σύμμαχοί του στην αραβική χερσόνησο θα τολμούν κάτι άλλο απ’ το να καταπίνουν το σάλιο τους. Είναι όμως σήμερα και αύριο οι μέρες της αφετηρίας μιας πλήρους ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων στη μέση Ανατολή, σε βάρος του άξονα – αν αυτός δεν κάνει «κάτι». Η Τεχεράνη με δικές τις τεχνολογίες κτύπησε πυραυλικά αμερικανικές βάσεις στο ιράκ σαν αντίποινα για την δολοφονία του Soleimani, χωρίς η αμερικανική αντιπυραυλική άμυνα να πάρει χαμπάρι… Με δικές της τεχνολογίες και όπλα εξόπλισε την Χεζμπ’ αλλάχ και τους υεμενίτες Houthis που προελαύνουν σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων των πετρουχουντικών… Υπάρχει αμφιβολία τι θα συμβεί αν αύριο ή μεθαύριο αγοράσει ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα S 400 ή τις θρυλικές υπερηχητικές / αντιαεροπλανοφορικές κινεζικές τορπίλες / πυραύλους; Υπάρχει αμφιβολία ότι οι «μεγάλες» δυνάμεις του ευρασιατικού project θα κάνουν φιλική τιμή και ευκολίες πληρωμής στην Τεχεράνη;

Αυτά είναι δεδομένα αναμφισβήτητα – εκτός αν ο άξονας «κάνει κάτι» τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες, ή λίγους μήνες. Τι είναι αυτό το «κάτι» που μπορεί να κάνει; Κάποια προβοκάτσια! Να αρχίσει, για παράδειγμα, να «δένει» ιρανικά πετρελαιοφόρα μέσα στον Περσικό, («εμείς συνεχίζουμε να επιβάλλουμε κυρώσεις»…) προκαλώντας μια οποιαδήποτε αντίδραση εκ μέρους της Τεχεράνης. Ακόμα και κατασκευάζοντας μία, αν το ιρανικό καθεστώς δείξει θηριώδη αυτοσυγκράτηση. Εννοείται ότι ένα «θερμό επεισόδιο» στον περσικό είναι ριψοκίνδυνο, και δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτά που συνηθίζεται να πουλιούνται σαν ενδεχόμενα μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Ο άξονας θέλει να προκαλέσει στρατηγικές καταστροφές στην ιρανική επικράτεια (κι αυτό, επιπλέον, σαν προειδοποίηση και προς «άλλους», μιας και ο οικονομικός πόλεμος με τις κυρώσεις και τις τιμωρίες έχει φάει τα ψωμιά του), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κτυπηθούν βάσεις του στο ιράκ ή/και στη σαουδική αραβία.

Γιατί όμως να επείγεται αυτό που έχουμε ονομάσει «γραμμή Pence»; Δεν θα μπορούσε να περιμένει τον επόμενο πρόεδρο, απ’ τις αρχές του 2021; Θα μπορούσε… ανάλογα με το ποιές είναι οι εκτιμήσεις για τον καινούργιο τρόφιμο του άσπρου σπιτιού. Έτσι κι αλλιώς το πολεμοκάπηλο «team Μπους Β» βρίσκεται ήδη στο πλευρό του νυσταλέου Jo, κι αυτός στο δικό του…

Είτε πριν είτε μετά τις αμερικανικές εκλογές, μοιάζει να έχει «γραφτεί στον τοίχο»: Et preterea censeo Carthago delenda est!

(φωτογραφία: Και η νότια κύπρος θέλει ένα κομματάκι απ’ τις προσπάθειες του άξονα. Κι έτσι γεμίζει βάσεις, βασούλες, κέντρα εκπαίδευσης – όλα τα καλούδια του μιλιταρισμού… Επιπλέον, όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, ακόμα κι αν την κρύβουν για λόγους δημόσιων σχέσεων!)

Ζόρια και συμμαχίες 1

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και των αράβων συμμάχων τους σ’ αυτό που λέγεται «ο δρόμος» των σουνιτικών αραβικών κοινωνιών, δηλαδή η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει να προκαλεί τρόμο στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και στη χούντα του Καΐρου. Στην πρόσφατη «σύνοδο των αραβικών κρατών» το Αμπού Ντάμπι και το Κάιρο έλυσαν τα ζωνάρια τους – με φραστικές απειλές και κατάρες. Η «εμπλοκή της τουρκίας στις αραβικές υποθέσεις είναι απαράδεκτες» δήλωσε ο υπ.εξ. των εμιράτων Anwar Gargash – επίσημος φίλος πια του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ.

Το πρόβλημα των πετροδικτατοριών που νοιώθουν το έδαφος να γλυστράει κάτω απ’ τα πόδια τους (αφού πλέει πάνω σε λίμνες ενός όλο και πιο περιττού ενεργειακού εμπορεύματος, του πετρελαίου) είναι απ’ την μια μεριά ότι βλέπουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό αλλά όχι τον ρωσικό ή τον κινέζικο· και απ’ την άλλη μεριά, έχοντας χάσει απ’ τον ορίζοντα τις εγγυήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρίσκουν αποκούμπι … στον γαλλικό. Αλλά το να συμμαχείς με ένα φασιστικό αντιαραβικό καθεστώς σαν το ισραηλινό και το να περιμένεις την βοήθεια μιας παλιάς αποικιοκρατικής δύναμης στη μέση ανατολή σαν την γαλλία, δεν είναι αυτό που θα φέρει τον «δρόμο» στα πόδια σου· έτσι δεν είναι;

Μάλλον το αντίθετο.

Ζόρια και συμμαχίες 2

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Το ελλαδιστάν μπαίνει τσόντα σ’ αυτές τις καθεστωτικές αραβικές αγωνίες. Κι αυτή είναι η στρατηγική διαφορά απ’ την πάγια και διαρκή στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους άσχετα από κυβερνήσεις και χούντες ως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας, που πήγαζε άμεσα απ’ τις μπίζνες των ελλήνων εφοπλιστών με τα αραβικά πετρέλαια και ορισμένων ελληνικών κατασκευαστικών σε αραβικά καθεστώτα συμπεριελάμβανε και την υποστηρίξη των παλαιστινίων – ήταν μια «αναπτυξιακή» (με την καπιταλιστική έννοια) επιλογή. Και, φυσικά, υπήρχε το υπονοούμενο του κοινού αντιτουρκισμού, που για τα αραβικά καθεστώτα ήταν κυρίως ιστορικός (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας).

Τώρα, αντίθετα, που τα αραβικά πετρέλαια σταδιακά θα χάνουν τον ρόλο τους και οι κατασκευαστικές μπίζνες θα μειώνονται υποχρεωτικά, ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας και ο «φιλελληνισμός» καθεστώτων σαν του Αμπού Ντάμπι ή του Ριάντ, που περιλαμβάνει την οργανική συμμαχία με το Τελ Αβίβ, έχει πολύ περισσότερη αντιτουρκική συγκολλητική ουσία· και είναι παρακμιακός. Ο τωρινός αντιτουρκισμός των πετροχουντικών είναι αγχωμένος, φοβισμένος, καθώς καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων τους. Όχι απ’ την Άγκυρα, αλλά απ’ την συμμαχία της μουσουλμανικής αδελφότητας με όλο και περισσότερους ριζοσπάστες δημοκράτες. Και (αυτό δεν τολμούν να το παραδεχτούν) απ’ το ευρασιατικό project.

Υπάρχει περίπτωση να σωθούν αλλάζοντας σωσίβια, από αμερικανικά σε γαλλικά; Καθεστωτικοί που πάντα έβλεπαν τον κόσμο σαν την εξουσία των πετροδολαρίων τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα του charles de gaulle…

Ζόρια και συμμαχίες 3

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η ένταση της απελπισίας των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου βγάζει μάτι. Απ’ την μια μεριά οι στρατιωτικοί νάνοι του Αμπου Ντάμπι βρυχώνται κατά της Άγκυρας. Απ’ την άλλη, συμμαχώντας με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και επιτρέποντας ισραηλινές βάσεις στο έδαφός τους σημαδεύουν την Τεχεράνη. «Όχι, όχι, δεν στρεφόμαστε εναντίον σας» λέει ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι, ο Mohammed bin Zayed, απευθυνόμενος στο ιρανικό καθεστώς· όπως ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική ευρώπη “όχι, όχι, δεν στρέφεται κατά της Μόσχας”… “Ναι, ναι, εναντίον σας στρεφόμαστε” δηλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Πομπηίας: …τα εμιράτα και το ισραήλ φτιάχνουν μια στρατιωτική συμμαχία εναντίον του ιράν…

Ώστε ο τοξικός του Αμπου Ντάμπι νοιώθει τόσο δυνατός ώστε να αναμετρηθεί με δύο μέλη του μπλοκ της Αστάνα, του μεγέθους της Άγκυρας και της Τεχεράνης; Εδώ δεν μπορεί να νικήσει τους υεμενίτες Houthis… Και τώρα εκνευρίζει ακόμα και το Πεκίνο, που μέσα απ’ την στρατηγική συμφωνία του με την Τεχεράνη και τις επιμέρους με την Βαγδάτη και την Δαμασκό, καθόλου δεν χαίρεται με τις αμερικανικές (ή τις συμμαχικές της Ουάσιγκτον) “περιπέτειες” στην περιοχή…

Αυτό όμως είναι το πραγματικό μέτρο της κατάστασης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (και στην ανατολική Μεσόγειο): όσο πιο “του χαμού” είναι διάφορα κράτη και καθεστώτα τόσο περισσότερο παριστάνουν τους σκληρούς και τους τσαμπουκάδες, ελπίζοντας ότι έτσι θα τους ζητηθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποια “μεγάλη δύναμη”…

Ο “pax” αυτοπροσώπως!

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron… Έκανε, τελικά, την συνδιάσκεψή του (στην οποία κάλεσε και την Λισσαβώνα αφού, σύμφωνα με την γαλλική αντίληψη για την γεωγραφία, η Μεσόγειος απλώνεται στον Ατλαντικό και έτσι βρέχει τα παράλια της πορτογαλίας), οι αντίπαλοί του (Ρώμη, Βαλέτα, Μαδρίτη) καλοέφαγαν και καλοήπιαν, και ύστερα τιτίβισε μερακλωμένος κάτι περί “pax mediterranea”.

Ο καϋμένος… Έχει γίνει επικίνδυνα γελοίο πια το να προσπαθεί ένα κάποιο Παρίσι να «καλύψει το κενό» που νομίζει ότι υπάρχει στη Μεσόγειο, σαν διάδοχος μιας κάποιας Ουάσιγκτον.

Αλλά τι να κάνει κι αυτός;

(φωτογραφία: Στο μάλι, μετά το πραξικόπημα, κάποιοι διαδηλώνουν «έξω η γαλλία». Πράγμα περίεργο φυσικά αφού ο βασιλιάς είναι τόσο αγαθός ώστε δεν αποκλείεται να φέρει την ειρήνη και στην υποσαχάρια αφρική.

Άκου να θέλουν την Μόσχα για σύμμαχο, οι παλιοχαρακτήρες!)

Ο γ.γ. και η θάλασσα

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Το πόστο του γ.γ. του νατο, μιας στρατιωτικής συμμαχίας που υπάρχει μόνο από αδράνεια (και από συγκεκριμένα στρατοβιομηχανικά συμφέροντα), είναι γραφειοκρατικό και διακοσμητικό. Οπότε το να «δίνει» ο Stoltenberg την προοπτική «τεχνικών συζητήσεων» μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας θα μπορούσε να είναι απλά μέρος της ανιαρής δουλειάς που κάνει.

Αλλά το ρημαδογκουβέρνο πάτησε την μπανανόφλουδα, αφού είναι πολύ τσίτα: σε αντίθεση απ’ όσα διαδίδει για εσωτερική κατανάλωση η «διπλωματική απομόνωση της τουρκίας» δεν προκόβει. Ούτε η άντληση συμμάχων. Η Αθήνα διαλαλεί την συμμαχία της με τον βασιλιά Macron (και δεν πολυφωνάζει για τον ακροδεξιό αυστριακό Kurz)· αλλά η Άγκυρα έχει όση διακριτική κατανόηση χρειάζεται απ’ το Βερολίνο, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη (και την Βαλέτα, για να νοστιμίσει η παρέα). Διαλαλεί την συμμαχία της με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ· αλλά η Άγκυρα έχει όση υποστήριξη χρειάζεται απ’ την Τεχεράνη και την Ισλαμαμπάντ. Διαλαλεί την συμμαχία της με τον όμηρο της wagner group «τσενεράλ» στη λιβύη· αλλά η Άγκυρα στηρίζει και στηρίζεται οικονομικά και στρατιωτικά απ’ τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj. Διαλαλεί την συμμαχία της με το Αμπού Ντάμπι· αλλά η Άγκυρα έχει την οικονομική (και όχι μόνο…) στήριξη της Ντόχα. Ελπίζει (αν εκλεγεί ο νυσταλέος Jo) στην αμερικανική υποστηρίξη· αλλά η Άγκυρα έχει κοινούς σχεδιασμούς με την Μόσχα (και στο όχι και πολύ βάθος του ορίζοντα με το Πεκίνο). Μ’ άλλα λόγια η ιδέα των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού ότι το ελλαδιστάν θα αυξήσει κατακόρυφα τις γεωπολιτικές του προσόδους γινόμενο η αιχμή ενός συμπαγούς δόρατος της «δύσης» κατά της «ανατολής» κρατάει όλους τους κινδύνους χωρίς να μπορεί να αποφέρει κάποια «παράσταση νίκης», ούτε καν τη φάση της «προετοιμασίας».

Απ’ τη μια μεριά λοιπόν το να νομίζει το ρημαδογκουβέρνο ότι μπορεί να βγάλει ψεύτη τον γ.γ. θα μπορούσε να είναι απλά ένα άκομα πελαγωμένο ρεφλέξ. Απ’ την άλλη μεριά όμως η επιτυχία της Άγκυρας (που κανονικά έπρεπε να είναι «απομονωμένη» και να σπαράζει απ’ το κλάμα…) να δηλώσει «συνεπής» στην «πρόσκληση για διάλογο» για άλλη μια φορά, από έναν τέτοιον γ.γ., παραήταν εύκολη. Ειδικά όταν το ελλαδιστάν, για να σώσει (πάντα για εσωτερική κατανάλωση) τα προσχήματα επιμένει σε κάτι εκτός διεθνούς νομοθεσίας (: να φύγουν τα τουρκικά πλοία από μια περιοχή της Μεσογείου όπου ο βυθός είναι άγνωστης ιδιοκτησίας και η επιφάνεια, γκαραντί, διεθνή ύδατα).

Βάζοντας αυτόν τον «όρο» οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα κουράσουν ακόμα και τον βασιλιά Macron για όσο καιρό η Άγκυρα λέει «δεν φεύγω, αφού δεν κάνω κάτι παράνομο». Βολεύει μεν ο «όρος» από την μια μεριά για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συζήτηση / διαπραγμάτευση ακόμα και για την αοζ (άσχετα με τα λόγια, τα έχουμε πει, το ελλαδιστάν δεν θέλει με τίποτα μια δικαστική απόφαση για το θέμα, αφού εκτός απ’ την θρυλική «αοζ Καστελορίζου» θα τελειώσει και η φαντασίωση του Αιγαίου ως «ελληνικής λίμνης»)· αλλά απ’ την άλλη αυτός ο «όρος» αναγκάζει την Αθήνα να ξεφτιλίζεται διεθνώς, αφού σέρνεται πίσω από μια «αυτο-εκπληρούμενη φαντασίωση» ιδιοκτησίας (επί της ανατολικής Μεσογείου) που κανένας άλλος δεν μπορεί να δεχτεί.

Τέτοια κακά εθνικιστικά μεθύσια σαν την ελληνική αοζ έχουν πάντα ακόμα χειρότερο hangover. Ποιός πληρώνει και θα πληρώσει και το ένα και το άλλο; δεν χρειάζεται φαντασία…

Ταρατατζούμ!

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Την Τρίτη 1 Σεπτέμβρη (: εμπόριο πολέμου χοντρική λιανική) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει από εδώ μεταξύ άλλων τα εξής περιθωριακά (όπως πάντα) – ο τονισμός είναι τωρινός: …Οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με διαδοχικές κυβερνήσεις, και σίγουρα τα 5 τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα. Το παρανοϊκά φιλόδοξο (και γελοίο) σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου απέτυχε· αλλά έπεισε την Άγκυρα να βγει δυναμικά στην περιοχή. Το εξίσου παρανοϊκά φιλόδοξο σχέδιο να γίνει το ελλαδιστάν βάση για την περικύκλωση της ρωσίας απ’ τις ηπα (και) στη Μαύρη Θάλασσα και, ταυτόχρονα, στήριγμα του βασιλιά Macron, θα βγάλει εξίσου δυναμικά και την Μόσχα σ’ αυτήν την περιοχή… Όποιος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τους συσχετισμούς δύναμης είναι καταδικασμένος να τους δει μπροστά του…

Τους είδαν τους συσχετισμούς οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού· χτες!! Και θα τους δουν οπωσδήποτε μεταξύ 8 με 22 Σεπτέμβρη στη μια μεριά και 17 με 25 στην άλλη μεριά του χρυσοπράσινου φύλλου: δυο αεροναυτικές ασκήσεις όχι της Μόσχας μόνης της αλλά παρέα με την Άγκυρα, σε θαλάσσιες περιοχές που έκλεισε η Άγκυρα για λογαριασμό και των δύο, τις οποίες το ελλαδιστάν χαρακτηρίζει μονότονα δικές του, με back vocals του βασιλιά Macron! Πώς αλλιώς θα μπορούσε η Μόσχα να τρίψει στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου της επιλογές του μικρομέγαλου ελληνικού ιμπεριαλισμού (πάντα «σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου» όπως δήλωσε η κυρία Zakharova), ε;. Αν και η ιδιοκτησία επί της όποιας αοζ δεν δεσμεύει την επιφάνεια της θάλασσας, η μούρη που οι αλλοπαρμένες βιτρίνες προσπαθούν να πουλήσουν στην ανατολική Μεσόγειο, με την όποια βοήθεια του βασιλιά Macron, έφαγε δυο ξεγυρισμένα χαστούκια. Είναι οι συσχετισμοί δύναμης ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και σια! (Αν έχει αντιρρήσεις ο βασιλιάς ας τηλεφωνήσει στο Κρεμλίνο: υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες στην ανατολική λιβύη, αν ενδιαφέρεται…)

Αυτό που προβλέπαμε έγινε… Αλλά σ’ αυτή τη φάση (θεωρούμε πως) πρόκειται μόνο για «προειδοποίηση». Τι πάει να πει «προειδοποίηση»; Η Μόσχα έχει δυο καλά οχυρωμένες βάσεις στη δυτική συρία, μία ναυτική (Tartus) και μία αεροπορική (Khmeimin). Αγνοώντας τι ξεφόρτωναν τα πάνω από 10 μεγάλα ρωσικά στρατιωτικά μεταγωγικά πριν λίγες ημέρες στη Khmeimin, ξέρουμε ως τώρα ότι οι ρωσικές βάσεις δεν έχουν μέγεθος υποστήριξης μεγάλης κλίμακας πολέμου. Αλλά – και αυτό είναι πολύ μεγάλης σημασίας – αποκλείεται η Μόσχα να κάτσει αδρανής στις προσπάθειες του άξονα (και του βασιλιά Macron) να την περικυκλώσουν ή, σε κάθε περίπτωση, να δυσκολέψουν την θαλάσσια κίνησή της μεταξύ Μαύρης Θάλασσας και ανατολικής Μεσογείου.

Προσέξτε τώρα την διάταξη αυτής της εξελισσόμενης περικύκλωσης του ευρασιατικού project. Στη νότια κύπρο έχει βάσεις (κυρίως κατασκοπείας, αλλά όχι μόνο) το Λονδίνο, και απέκτησε «διευκολύνσεις» (δηλαδή βάσεις) και ο βασιλιάς Macron. Στην Κρήτη, η μεν Σούδα μεγαλώνει και μεγαλώνει, ενώ το Τελ Αβίβ αποκτάει «διευκολύνσεις», βάση ραντάρ ακτίνας 550 χιλιομέτρων, στην ανατολική μεριά, στον Ζήρο. Και η Αλεξανδρούπολη μετατράπηκε σε αμερικανική βάση, με στόχο ειδικά τον ρωσοτουρκικό έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας. (Όλα αυτά είναι σπουδαίες προσφορές των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς τους συμμάχους τους….)

Για την Μόσχα ειδικά και για το ευρασιατικό project γενικά η ανατολική Μεσόγειος είναι ιδιαίτερα σημαντική. Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο στη ανατολική Μεσόγειο, η Μόσχα δεν μπορεί να περιοριστεί σε ασκήσεις (του στρατού που έχει στη συρία) ισχυρού συμβολισμού μεν σε σχέση με τα ελληνικά «ιδιοκτησιακά» παραμύθια και την γαλλική “προστασία”, αλλά περιορισμένης απειλητικότητας. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε κάποιου είδους παρουσία κάπου στην γραμμή απ’ τα Δαρδανέλια ως την κύπρο. Κάποιου είδους «διευκόλυνση» σε τουρκικό έδαφος / ακτές.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η Άγκυρα και Μόσχα, αξιοποιώντας την «τακτική της πένσας» (το όνομα το έχουμε δώσει εμείς), έχουν ήδη βάσεις στη λιβύη. Μια νοητή ευθεία γραμμή απ’ τις ακτές της δυτικής λιβύης ως εκείνες της δυτικής συρίας και μια κάθετη απ’ τα Δαρβανέλια προς το νότο, δείχνει το γιατί το ελλαδιστάν σπρώχνει την όλο και πιο βαθιά συμμετοχή του στον 4ο παγκόσμιο βοηθώντας τους ετερόκλητους συμμάχους να «γεμίσουν» όσο μπορούν αυτές τις γραμμές. Σε βάρος όχι μόνο της Άγκυρας (αυτό είναι το αιώνιο ελληνικό εθνικιστικό παραμύθι) αλλά και της Μόσχας· άρα του ευρασιατικού project στο σύνολό του…

(φωτογραφία μέση: Η κίτρινη γραμμή είναι η θρυλική ελληνική αοζ… Η θαλασσί επιφάνεια είναι η τουρκική αοζ. Οι περιοχές των ασκήσεων είναι τα σχήματα μέσα στα κόκκινα τετράγωνα. Οι μωβ επιφάνειες είναι οι navtex των τουρκικών σεισμικών ερευνών).

Επακουμβήσεις (γενικά)

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Τον ανακήρυξε «μεγάλο σκακιστή». Κι αυτός το ανταπέδωσε. Το να διαπραγματεύεται κανείς με την κυβέρνηση Trump (δήλωσε η ανεγκέφαλη αλεπού / Putin) είναι σα να παίζει σκάκι μ’ ένα περιστέρι: το πουλί πηγαίνει πέρα δώθε στη σκακιέρα, χέζει όπου τούρθει, ρίχνει τα πιόνια, δηλώνει ότι νίκησε, και ύστερα φεύγει πετώντας.

Περιστέρι το ψόφιο κουνάβι; Αυτό είναι το ρωσικό χιούμορ. Αλλά στη βορειοανατολική συρία, την οποία διεκδικούν απ’ την μια η Μόσχα με την Άγκυρα και απ’ την άλλη το ψοφιοκουναβιστάν με τους μισθοφόρους ypd, τα πράγματα δεν είναι καθόλου για γέλια.

Στην αρχή, και επί μήνες, το “παιχνίδι” που παιζόταν ήταν πως όταν τα τουρκορωσικά APC (τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) έβγαιναν για συνοριακή περιπολία έβρισκαν μπροστά τους αμερικανικά να τους κλείνουν τον δρόμο. Ύστερα άρχισε να γίνεται και το ανάποδο. Πότε πότε “άγνωστοι” ντόπιοι έριχναν πέτρες στους αμερικάνους· κανά δυο φορές και σφαίρες.

Στις 28 Αυγούστου το πράγμα χόντρυνε. Όταν η πομπή των ρωσικών APC βρήκε μπροστά της τα αντίστοιχα αμερικανικά «όρμησε». Το αμερικανικό «οδόφραγμα» APC αναποδογύρισε, 4 αμερικάνοι πεζοναύτες τραυματίστηκαν, και στην άλλη άκρη του κόσμου, στο προεκλογικό ψοφιοκουναβιστάν, ο Biden βρήκε την ευκαιρία να καταγγείλει τον αντίπαλό του: «Ακούσατε να πει μια κουβέντα γι’ αυτό; Κούνησε έστω ένα δακτυλάκι του;» Σαφές το υπονοούμενο: το ψόφιο κουνάβι είναι τσιράκι της ανεγκέφαλης αλεπού… γι’ αυτό και παίζουν πότε πότε σκάκι.

Αυτή είναι ίσως η πιο «χοντροκομμένη εμπλοκή» ως τώρα των δυο στρατών τον τελευταίο μήνα· όχι η μοναδική. Με δεδομένο το που συμβαίνουν αυτά τα «κοντραρίσματα» (στη θάλασσα και στον αέρα δεν υπάρχουν ακόμα «επακουμβήσεις», αλλά οι αποστάσεις έχουν μικρύνει πολύ – στην ελληνική ειρηνιστική αργκώ θα έλεγε κάποιος ότι «ο κίνδυνος ατυχήματος έχει μεγαλώσει πολύ»…), κοντά στα ρωσικά σύνορα συνήθως, θα συμπέραινε κανείς ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος έχει «απελευθερωθεί» απ’ το προεκλογικό ψόφιο κουνάβι και κάνει αυτό που είναι προορισμένο να κάνει. «Ξύνεται».

Απ’ αυτό το «ξύσιμο» ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θέλει μερικά λέπια. Αλλά δεν το λέει ανοικτά. Το παίζει “θύμα”, δράμα, και τα λοιπά. Στην ερώτηση (προς το πόπολο) θα πέρνατε μέρος σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο; δεν υπάρχει αμφιβολία για τις απαντήσεις. Πάγος! Σε μια τροποποιημένη ερώτηση του είδους θα πέρνατε μέρος σ’ έναν πόλεμο που θα οδηγούσε στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού; οι απαντήσεις θα ήταν με ενθουσιασμό θερμότατες. Αλλά η πλήρης ερώτηση είναι: θα πέρνατε μέρος σ’ ένα παγκόσμιο πόλεμο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού – ή εξίσου στην δική σας; Χμμμμ… 50 – 50; Η ερώτηση αυτή δεν γίνεται.

Μάλλον για να μην χαλάσει το ηθικό…