Tag: εξωτερική πολιτική

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 5

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Ρωτούσαμε χτες (ρητορικά…): Τι έλειπε απ’ το λα.ο.σ. και το είχαν τα βοθρολύματα ώστε να κάνει ο πρώτος στην άκρη δημιουργώντας αρκετό χώρο στα δεύτερα; Ακόμα σημαντικότερο: ποιοί ήταν που ζύγιζαν την κατάσταση, διέκριναν τα «πλεονεκτήματα» των βορθολυμάτων (έναντι του λα.ο.σ.), και αποφάσισαν / μεθόδευσαν αυτήν την «αλλαγή φρουράς» απ’ τα τέλη του 2011 ως την άνοιξη του 2012;

Η απάντηση είναι κατ’ αρχήν εύκολη: τα βοθρολύματα ήταν μαχαιροβγάλτες, υποκοσμιακοί, τραμπούκοι, σκινάδες… Ενώ ο λα.ο.σ. ήταν «ικανοποιητικά» ακροδεξιός, αλλά χωρίς ομάδες κρούσης…

Αρκεί και μόνο να συνειδητοποιήσει (όποιος το αντέχει) ότι στην διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά, στα τέλη του 2011 / αρχές του 2012, αμέσως μετά την οριστική υπονόμευση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, τους “αγανακτισμένους” κλπ, «ωρίμασε» και «εκτοξεύτηκε» μια αλλαγή φρουράς τέτοιου περιεχομένου, ώστε να δημιουργηθεί ένα κύμα κάπως πιο αναλυτικών (κρίσιμων) ερωτημάτων:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική συμμορία τραμπούκων, απ’ την μια μεριά στο κοινοβούλιο και απ’ την άλλη στο πεζοδρόμιο;

Αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν αυτά καθαυτά τα βοθρολύματα. Αφορά μάλλον το σύνολο της κρατικής / παρακρατικής / καπιταλιστικής αλυσίδας στην οποία αυτοί ήταν ένας κρίκος.

Για να συγκεκριμενοποιηθούν στοιχειωδώς τέτοιες ερωτήσεις που αφορούν μια – στην πραγματικότητα έξω από οποιαδήποτε σοβαρή κριτική εργατική ανάλυση – κρίσιμη ιστορική περίοδο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, αυτήν απ’ το 2009 ως το 2019, χρειάζονται κάπως εμβόλιμα δυο υπενθυμίσεις για την οργανική σύνδεση κράτους / παρακράτους στο ελλαδιστάν.

Η πρώτη αφορά το διάστημα 1992 – 1995 και την «ελληνοσερβική φιλία». Έχουμε αναφερθεί ήδη στην αξιοποίηση των βοθρολυμάτων (με τις ευλογίες όχι μόνο των υπηρεσιών αλλά όλου του «πολιτικού κόσμου», διακομματικά, και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας) στις σφαγές στη βοσνία. Δεν ήταν, όμως, μόνον αυτοί – αυτοί ήταν το «πεζικό».

Αντιγράφουμε αποσπάσματα απ’ το καθεστωτικό «βήμα» στις 25 Νοέμβρη 2008, με τίτλο Η «λαμπρή καριέρα» ενός βομβιστή:

… Η συνεργασία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον Θέμη Παπαμάλη απέκτησε «διεθνείς» διαστάσεις με τη συμμετοχή του έλληνα βομβιστή στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ξεκίνημα της ειδικής αποστολής του Παπαμάλη στον πόλεμο της Βοσνίας βρίσκεται στην προγενέστερη γνωριμία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον διαβόητο σέρβο παραστρατιωτικό Ζέλικο Ρασνάτοβιτς, γνωστότερο με το ψευδώνυνο Αρκάν… Παράλληλα ο Θέμης Καλαποθαράκος εκείνο το διάστημα είχε έλθει σε επαφή με γνωστό έλληνα στρατιωτικό, ο οποίος διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην ΕΥΠ και στο πολιτικό παρασκήνιο. Ο άνθρωπος αυτός ζήτησε από τον Καλαποθαράκο να λάβει μέρος σε «μυστικές επιχειρήσεις» στην Αλβανία, στη Βοσνία και αλλού για να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό…

Μάλιστα οι ειδικές αυτές αποστολές της ομάδας Καλαποθαράκου ήταν σε γνώση υψηλόβαθμων αξιωματικών της Αστυνομίας που υπηρετούν ακόμη και σήμερα στην ΕΛ.ΑΣ. και μιλούν με… κολακευτικά λόγια για τον «εθνικό ρόλο της ομάδας Καλαποθαράκου»!

Έτσι λοιπόν ο Θέμης φρόντισε να στείλει μερικούς δικούς του ανθρώπους στο πλευρό του Αρκάν και ανάμεσα σε αυτούς τον Παπαμάλη, ο οποίος απέκτησε στον κόσμο της ελληνικής νύχτας το παρατσούκλι «ο Βόσνιος».

Ο Παπαμάλης, σύμφωνα με άλλους έλληνες εθελοντές στον πόλεμο της Βοσνίας, είχε σημαντικό ρόλο σε επιχειρήσεις των «Τίγρεων» του Αρκάν. Σε μια από τις επιχειρήσεις τραυματίστηκε στο μάτι του, γεγονός που του δημιούργησε σχετικό πρόβλημα όρασης. Όταν επέστρεψε συνέχισε να συνεργάζεται με τον Καλαποθαράκο αλλά και με άλλες ομάδες στην Αττική, οι οποίες έβλεπαν στο πρόσωπό του τον «ιδανικό, εχέμυθο, κατασκευαστή βομβών».

Για όσους / όσες δεν γνωρίζουν ο Θ. Παπαμάλης ήταν (σύμφωνα με το ίδιο άρθρο) … Αρχηγός μιας ομάδας πρώην μελών της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών οι οποίοι μετά τη λήξη της θητείας τους εντάχτηκαν στο οργανωμένο έγκλημα της χώρας μας… Ο Θ. Καλαποθαράκος υπήρξε στα ‘80s και ακόμα εντονότερα στα ‘90s ο «βασιλιάς (της προστασίας) της παραλιακής», και ίσως ακόμα περισσότερα. Θεωρούνταν «άρχοντας».

Και οι δύο (Παπαμάλης και Καλαποθαράκος) «εκκαθαρίστηκαν» μέσα σε λίγους μήνες το 2000 στην Αθήνα (όπως και ο Αρκάν, την ίδια ακριβώς περίοδο, το Βελιγράδι), εντελώς συμπτωματικά μετά την εμφάνιση των αμερικάνων στο Κόσοβο και, κυρίως, την ενοχοποίηση (εκ μέρους τους) του ως τότε «αόρατου» συμμάχου τους Μιλόσεβιτς… Και πάλι εντελώς συμπτωματικά ο αδελφός του Θ. Καλαποθαράκου Χρήστος (πρωταθλητής πυγμαχίας και kick boxing) ήταν στέλεχος του λα.ο.σ., και πήρε για ένα διάστημα μερικών μηνών την βουλευτική θέση του βορΒορίδη, μετά την μεταπήδηση του τελευταίου στη ν. δημοκρατία και την παραίτησή του από βουλευτής του λα.ο.σ.

Η δεύτερη υπενθύμιση αφορά την ανάθεση στα βοθρολύματα, εκ μέρους του τότε υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη, της επανακατάληψης του κέντρου της Αθήνας· με την ανάλογη (εγκληματική) «αμοιβή» τους, το 2009.

Αυτές οι δύο υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες. Όταν ρωτάμε «ποιός» (προφανώς δεν εννοούμε κάποιο μεμονωμένο άτομο…) δεν ψάχνουμε φαντάσματα στο σκοτάδι. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε λεπτομέρειες (πώς θα γινόταν αλλιώς;) υποδεικνύουμε την σταθερή σύνδεση κράτους / παρακράτους / ντόπιων ή/και διεθνών αφεντικών / οργανωμένου εγκλήματος, υπαρκτή και δυνατή επί δυο δεκαετίες πριν την «δεύτερη – και πανηγυρική – μεταμόρφωση» των βοθρολυμάτων.

Αυτή η επιχείρηση της κοινοβουλευτικοποίησης των βοθρολυμάτων ήταν πανεύκολη απ’ την άποψη των προϋποτιθέμενων σχέσεων μεταξύ των κρίκων αυτής της αλυσίδας…

Famagusta

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Η Αθήνα ξανακαταγγέλει… και στη Λευκωσία βρίζουν… Η επί χρόνια αναγγελμένη πρόθεση του τουρκικού καθεστώτος να «ανοίξει» την απ’ το 1974 «κλειστή» πόλη της Αμμοχώστου, ξεκίνησε μ’ ένα επιμέρους «άνοιγμα». Για το ελληνοκυπριακό φασισταριό, που δεν θελει καμμία «λύση» και προτιμάει την επίσημη μοιρασιά του νησιού (αλλά ντρέπεται να το συμφωνήσει με τους τουρκοκύπριους…) αυτό το «άνοιγμα» θεωρείται «άλλη μια πρόκληση του Erdogan». Τα ίδια λέει και η Αθήνα. Ποιά είναι η πραγματικότητα;

Μια ισχυρή ένδειξη θα μπορούσε κάποιος να βρει στη δεξιά «πατριωτική» νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος» στις 19 Φλεβάρη του 2020:

… Ο Μετίν Φεϊζίογλου (πρόεδρος της Ένωσης Δικηγορικών Συλλόγων Τουρκίας) στις δηλώσεις του παραδέχθηκε τον μπελά που υφίσταται η Τουρκία λόγω των διεκδικήσεων των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην Αμμόχωστο. Σήμερα υπάρχουν 281 υποθέσεις ενώπιον της «επιτροπής ακίνητων περιουσιών» με το κόστος για το τουρκικό δημόσιο να υπολογίζεται στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ… 

Όντως. Στο βαθμό που επίσημα η επιστροφή της Αμμοχώστου στους ελληνοκυπρίους είναι συνδεδεμένη με τη “λύση του κυπριακού” (μια λύση που δεν φαίνεται ούτε με το πιο δυνατό τηλεσκόπιο) το τουρκικό καθεστώς είναι εκτεθειμένο σε προσφυγές ελληνοκυπρίων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για αποζημιώσεις των περιουσιών τους στην πόλη.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, η Άγκυρα έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι εφόσον δεν υπάρχει λύση (οι ελληνοκύπριοι δεν θέλουν καμμία!) σκοπεύει να “ανοίξει” την πόλη, υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, επιτρέποντας σε όσους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους κανονικά (μερικές δεκάδες έχουν δηλώσει τέτοια πρόθεση – φυσικά θεωρούνται “προδότες”). Ταυτόχρονα όμως, σκάβοντας στα αρχεία της οθωμανικής εποχής, έχει βρει (ή έχει φτιάξει…) αποδείξεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της πόλης είναι παλιά ιδιοκτησία θρησκευτικών ιδρυμάτων (κάτι θυμίζει αυτό…). Μ’ αυτή την διαχείριση (ανοίγοντας δηλαδή την πόλη και στους ελληνοκύπριους, αλλά υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση “μέχρι τη λύση”…), για την οποία έχει ενημερώσει επίσημα το διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Άγκυρα πετυχαίνει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Πρώτον, απαλλάσσεται απ’ την υποχρεώση αποζημιώσεων· ή, έστω, μεγάλων ποσών. Και δεύτερον, στερεί τη Λευκωσία από ένα μοχλό “πίεσης” που ήταν / είναι αυτά τα δύο δισεκατομύρια.

Είναι αυτονόητο πως τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα έχουν “σκυλιάσει”: άλλη μια απ’ τις πονηρές τακτικές τους καταρρέει. Τυπικά η Άγκυρα είναι εκτεθειμένη απέναντι στον οηε, εφόσον η Αμμόχωστος (με βάση όλες τις αποφάσεις) θα πρέπει να κατοικηθεί μια κι έξω, μαζί με τη “λύση”. Γι’ αυτό και, προς το παρόν, ανοίγει την παραλία της πόλης (για τους χειμερινούς κολυμβητές…) – όχι, όμως, και την χρήση των κτιρίων. Και, φυσικά, έχει όλες τις αποδείξεις για τον ελληνικό και ελληνοκυπριακό τορπιλισμό των πιο πρόσφατων διαπραγματεύσεων, στο ελβετικό Κραν Μοντανά…

(φωτογραφία κάτω: Είδηση του Μάρτη του 2012…)

 

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 1

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Σήμερα η ελλάδα θα είναι γεμάτη «αντιφασίστες»… Σήμερα θα αρχίσει η εκφώνηση της δικαστικής απόφασης της δίκης των βοθρολυμάτων… Πολλοί είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να πανηγυρίσουν, ειδικά αν η οργάνωσή τους θεωρηθεί εγκληματική, ένας νομικός (και όχι πολιτικός) χαρακτηρισμός που αφορά το βάρος των ενοχών και των ποινών. Ακόμα κι αν αυτό συμβεί, είναι όντως ένα «τέλος» που μπορεί να πανηγυριστεί σαν «νίκη» (της δικαιοσύνης, του αντιφασισμού, ότι…) ή μήπως είναι σε μεγάλο βαθμό η επισφράγιση μιας πολύ συγκεκριμένης αλλά και σημαντικής ήττας; Με τον κίνδυνο να αποκτήσουμε μερικούς ακόμα εχθρούς εκτιμάμε ότι συμβαίνει το δεύτερο.

Τα βοθρολύματα, είτε σαν οργάνωση είτε και σαν άτομα, δεν είναι καθόλου άγνωστα σ’ όλους όσους περιμένουν, εν έτει 2020, την τιμωρία τους. Είναι γνωστά εδώ και σχεδόν 30 χρόνια! Κι όχι απλά «είναι γνωστά». Αλλά σε κρίσιμα ζητήματα συνυπήρξαν «πολιτικά» με τους τωρινούς τους κατήγορους!

Τα βοθρολύματα είναι οργανικό τμήμα του ντόπιου εθνικισμού και ρατσισμού απ’ την εποχή της «ελληνοσερβικής φιλίας»! Είναι, φυσικά, μια «δυσάρεστη» αλήθεια, αλλά είναι αλήθεια ότι τα συνθήματά τους για τα «σκοπιανά σκυλιά» και για τους «αδελφούς σέρβους» ήταν αποδεκτά απ’ το σύνολο του εθνικιστικού όχλου, των κομμάτων, των οργανώσεων και των μήντια στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, ακόμα κι αν δεν κέρδισαν την «πολιτική υπεραξία» που θα μπορούσαν: όταν οι πάντες είναι φασίστες, τότε οι «πατενταρισμένοι χάνονται μέσα στο πλήθος».

Τα βοθρολύματα δεν ήταν απλά παρόντα στα μεγάλα «συλλαλητήρια για την μακεδονία»… Ούτε απλά είχαν την ίδια άποψη με ολόκληρο το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο»… Έδρασαν κι όλας, συμμετέχοντας σαν μισθοφόροι («εθελοντές» ήταν ο πατριωτικός χαρακτηρισμός τότε) στις σφαγές στη βοσνία. Και σαν τολμηροί δράστες της «ελληνοσερβικής φιλίας» είχαν τότε το δικό τους σημαντικό μερίδιο στην μηντιακή προβολή. Όλοι οι δημαγωγοί (μερικοί απ’ τους οποίους εξακολουθούν να βρίσκονται στο στερέωμα) είχαν τα καλύτερα λόγια για τα «παληκάρια μας».

Ο πλατύς και βαθύς κρατικός / παρακρατικός μηχανισμός της «ελληνοσερβικής φιλίας» δεν είχε μόνο βοθρολύματα. Αυτά ήταν ένας μόνο κρίκος. Είχε υπηρεσίες, είχε στρατό, είχε δημάρχους και λοιπούς τοπικούς άρχοντες, είχε βουλευτές και υπουργούς, είχε παπάδες, είχε επιχειρηματίες, είχε δικαστές… Αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα που διαμορφώθηκε τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έσπασε ποτέ! Εμφανίστηκε ξανά, με μικροδιαφοροποιήσεις, την επόμενη φορά που υπήρξε «εθνική κρίση», ειδικά απ’ το 2011 («αγανακτισμένοι»….) και μετά. Ούτε σ’ αυτήν την πιο πρόσφατη εμφάνισή της (στην «εποχή των μνημονίων»…) ούτε και στην αρχική δημιουργία της (στα ‘90s), ούτε σ’ όλο το ενδιάμεσο διάστημα, αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα στην οποία τα βορθολύματα ήταν ένας ελεγχόμενος κρίκος εντοπίστηκε και δείχτηκε σαν εχθρός, σαν αντίπαλος των όποιων ανταγωνιστικών, εργατικών προθέσεων.

Το αντίθετο. Διάφοροι και διαφόρων ειδών «φίλοι των εργατών» ήταν απ’ την αρχή – και παραμένουν – άλλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η δολοφονική δραστηριότητα των βοθρολυμάτων στο πλευρό των «σέρβων αδελφών» όχι μόνο δεν δικάστηκε ούτε δεν καταδικάστηκε ποτέ, αλλά αντίθετα καλύφθηκε απ’ τις κρατικές υπηρεσίες, με την ανοχή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια σαν αντιφασίστες…

Γιατί έτσι; Επειδή οι δολοφονημένοι απ’ τα βοθρολύματα ήταν βόσνιοι (μουσουλμάνοι) – άρα «εθνικοί εχθροί»…

Όταν όμως μαθαίνεις στο αίμα και έχεις πλάτες, έτσι θα συνεχίσεις…

(φωτογραφία: Εκλεκτοί εκπρόσωποι του ντόπιου φασισταριού και του ελληνικού κράτους / παρακράτους παρελαύνουν στη Srebrenica το 1995. Τότε ήταν “ήρωες” για τους πάντες…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 2

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Είναι γνωστό πως το «διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην γιουγκοσλαβία» (που συστάθηκε όταν πια είχαν επιτευχθεί όλοι οι γεωπολιτικοί στόχοι των δυτικών ιμπεριαλισμών) με σκοπό να τους ξεπλύνει απ’ την συνενοχή μέχρι και την συνδιοργάνωση των σφαγών στη βοσνία, ήταν υποχρεωμένο να περιορίσει την λίστα των κατηγορούμενων σερβοφασιστών στα πιο υψηλά κλιμάκια της σερβοφασιστικής εξουσίας. Ακόμα κι έτσι όμως εντόπισε την δράση των ντόπιων βοθρολυμάτων («εθελοντών στο πλάι του αδελφού σερβικού λαού»), ειδικά στη σφαγή των πάνω από 7.000 αόπλων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα – τόσο εμφατική ήταν εκεί η συμμετοχή τους!!! Κι αφού τους εντόπισε ήταν υποχρεωτικό το λιγότερο να τους ανακρίνει και πιθανά να δικάσει κάποιους απ’ αυτούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…

Όχι μόνο μία φορά, όχι μόνο δύο, εκείνο το διεθνές δικαστήριο ζήτησε επίσημα, άλλοτε γραπτά και άλλοτε με επισκέψεις στελεχών του στην Αθήνα την σύλληψη εκείνων των εθελοντών / βοθρολυμάτων, και την παράδοσή τους στη Χάγη. Όλες μα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές συνθέσεις που βρέθηκαν μπροστά σ’ αυτό το εύλογο αίτημα τους προστάτεψαν με κάθε τρόπο – διακινδυνεύοντας να θεωρηθούν συνένοχες στην δράση τους. Προτιμούσαν αυτό παρά να παραδόσουν τα φασιστικά ενεργούμενά τους στο διεθνές δικαστήριο… με τον κίνδυνο να μιλήσουν (για να σώσουν το τομάρι τους), να αποκαλύψουν δηλαδή τους εντολείς και καθοδηγητές τους, το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λογικό…

Όμως αυτό το «λογικό» αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία δύο σημαντικά πράγματα για τα βοθρολύματα, τουλάχιστον σ’ εμάς. Πρώτον, ότι τα συγκεκριμένα (και όχι μόνο…) φασιστόμουτρα ήταν πράγματι assets, “περιουσιακά στοιχεία” των ελληνικών υπηρεσιών και του βαθέος κράτους – κάτι που ήδη είχε αποκαλύψει / τεκμηριώσει ένα πρώην μέλος τους για τον “αρχηγό” τους. Και, δεύτερον, ότι με τέτοια υψηλού επιπέδου προστασία και ασυλία αυτά τα βοθρολύματα θα μπορούσαν να ξανακληθούν σε “υπηρεσία” αν τα αφεντικά τους διέταζαν κάτι τέτοιο. (Εννοείται πως από υποκειμενική άποψη όταν ξέρεις πως έχεις τόσο υψηλή προστασία και ότι εκτελείς “εθνική αποστολή” μπορείς να γίνεις όσο ασύδοτος θες…)

Αυτό έγινε φόρα μόστρα μέσα στην “εθνική κρίση χρέους” και την διαχείρισή της· και ήταν ολοφάνερο, σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και να καταλαβαίνουν, απ’ τους “αγανακτισμένους” και μετά. Η οργάνωση που ήταν νεοναζιστική απ’ την κατασκευή της την ίδια και έγινε “εθνική αντιμουσουλμανική πρωτοπορεία” στη δεκαετία του ’90, ξαναέπεσε στην μηδαμινότητα του νεοναζισμού στα ’00… για να ανακληθεί απ’ την εφεδρεία και να «μεταμορφωθεί» και πάλι σε «πρωτοπορεία της λαϊκής οργής» στα ‘10s. Αυτή τη φορά όμως σ’ ένα πολύ ανώτερο, πολύ πιο ενισχυμένο επίπεδο!

Ούτε την μία ούτε την άλλη «μεταμόρφωση» θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει μόνη της – οι παρακρατικοί είναι πάντα παρακρατικοί, και ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους. Το αντίθετο συνέβαινε: σε όλο της το εύρος της η κρατική / παρακρατική αλυσίδα που είχε διαμορφωθεί στα ‘90s σαν το «δίκτυο» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ξαναβγήκε δολοφονικά στην «πρώτη γραμμή» στις 5 Μάη του 2010 το κέντρο της Αθήνας – και ανέλαβε την «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων» (όπως τα ξέρει και τα εννοεί κάθε συστατικό της, κάθε κρίκος της) από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, σε σχέση με την «διαχείριση της κρίσης». Είχε μαζί τον λαό και τους ταγούς του…

Τα «ειδικά καθήκοντα» του κρίκου των βοθρολυμάτων ήταν προβλέψιμα (δυστυχώς μόνο από εμάς…)· όμως θα μπορούσαν να αποκοπούν από τις δράσεις των υπόλοιπων κρίκων, του συνόλου της αλυσίδας; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά δεν κρυβόμαστε: σήμερα, αύριο, παραμεθαύριο, όπως και χτες, όπως και πριν ένα χρόνο, όπως και πριν 5 ή 6 ή 8 χρόνια, η απάντηση που έχει επιβληθεί είναι ένα ξερό «ναι»!

Ας κρατήσουμε λοιπόν, κατ’ αρχήν, αυτά: το τι είναι και τι δεν είναι τα βοθρολύματα είναι γνωστό εδώ και 30 χρόνια: ένας απ’ τους κρίκους του ντόπιου παρακράτους, μιας αλυσίδας που έχει πολλούς ακόμα. (Για παράδειγμα: η απίστευτα και προκλητικά μεγάλη διάρκεια της δίκης χρειάζεται μια σοβαρή κι όχι προσχηματική εξήγηση. Κι αυτή η εξήγηση σχετίζεται με «άλλους κρίκους»).

Όσο για τον ελληνικό φασισμό σ’ όλο το εύρος του; Αυτός είναι πολύ πολύ ευρύτερος…

(συνεχίζεται)

(φωτογραφία: Ο επικεφαλής των “λύκων του Δρίνου” και ύστερα στρατηγός των σερβοφασιστών Radislav Krstic – στα αριστερά – ήταν ο επιχειρησιακός επικεφαλής των βοθρολυμάτων και λοιπών ελλήνων φασιστών στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995. Το 2001 καταδικάστηκε απ’ το δικαστήριο της Χάγης σε 46 χρόνια φυλακή, που στη συνέχεια έγιναν 35. Οι υφιστάμενοί του χαίρουν άκρας υγείας, ελευθερίας – και εθνικής υπερηφάνειας…)

Όχι μόνο δεξιά!

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. …Όταν μπαίνεις σ’ ένα κατάστημα με παπούτσια δεν αγοράζεις μόνο το δεξι!!!… Αυτό είπε μια σοφή (ή ωμή) «αμερικανική πηγή» κατά την καθεστωτική «καθημερινή» (δημοσιεύτηκε χτες) εννοώντας την μεν Αλεξανδρούπολη σαν το «δεξί παπούτσι» την δε Καβάλα σαν το «αριστερό». Παραστατικότατη η «πηγή», αφού στα παπούτσια, όπως και στη βόρεια ελλάδα, το ψοφιοκουναβιστάν βάζει και τα δύο του πόδια.

Για να κάνουν τι τα αμερικανικά ποδάρια; Ο ενθουσιώδης ρεπόρτερ της «καθημερινής» δεν μασάει τα λόγια του, όπως δεν τα μασάει ούτε η Ουάσιγκτον:

… Οι Αμερικανοί υψώνουν γεωπολιτικά επενδυτικά τείχη στο παραλιακό κομμάτι της χερσονήσου του Αίμου, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη και αιχμή του δόρατος την Αλεξανδρούπολη, με σκοπό την αναχαίτιση της ρωσικής επιρροής στην κάθοδο προς τη Μεσόγειο Θάλασσα, αλλά και της κινεζικής, που επιδιώκει να «αποβιβαστεί» στη Βαλκανική και βορειότερα μέσω προγεφυρωμάτων στις βόρειες ελληνικές ακτές…

Τα κινεζικά προγεφυρώματα είναι στη φαντασία του δημαγωγού. Αλλά η «αναχαίτιση» της Μόσχας εξελίσσεται πράγματι σταθερά σε μια ζώνη απ’ την Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη και ακόμα βορειότερα (στην βουλγαρία και, κυρίως, στη ρουμανία). Και όχι μόνο της Μόσχας. Αλλά και της Άγκυρας. Είναι ωστόσο αφελές να νομίζει ο οποιοσδήποτε οτι αυτή η «αναχαίτιση» θα γίνει απλά και μόνο με γκαζοσωλήνες… Στο κάτω κάτω, πολύ πριν φτάσουν στην Αλεξανδρούπολη παγοκολώνες αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου (για να ξεπαγώσουν, να ξαναγίνουν αέριο και να πάνε με σωλήνα βορειότερα) έχουν φτάσει και ξαναφτάσει αμερικάνοι πεζοναύτες, με διάφορα «εργαλεία» τους. Τανκς, ελικόπτερα…

Αν περιοριστεί κανείς στο κεφάλαιο «φυσικό αέριο» στην Θράκη ο «ρωσικός αντίπαλος» δεν είναι ο nordstream 2 που η Ουάσιγκτον προσπαθεί με λύσσα να μποϋκοτάρει στη βόρεια ευρώπη, με κύριο στόχο το Βερολίνο. Αλλά ο turk stream 2…

Turk stream 2

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. O turk stream 2 και η συνέχειά του στα βαλκάνια με το όνομα balkan stream είναι ένα κοινό ρωσο-τουρκικό project, για παράκαμψη αφενός της ουκρανίας και αφετέρου του ελλαδιστάν στις διαδρομές των σωλήνων. Δεν ακούγεται πολύ, αλλά βρίσκεται στην ίδια λίστα αμερικανικών «κυρώσεων» και λοιπών τιμωριών με τον nord stream 2. Φαίνεται ο,τι για το ψοφιοκουναβιστάν ο μείζων στόχος ή αυτός με την άμεση προτεραιότητα είναι το Βερολίνο. Συνεπώς απειλές κατά του turk stream 2 / balkan stream δεν έχουν ακουστεί ακόμα.

Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η βουλγαρική επικράτεια έχει ήδη συνδεθεί με τον turk stream 2 απ’ τις αρχές του 2020· ενώ μια κοινοπραξία κατασκευάζει το δεύτερο σκέλος του αγωγού (balkan stream πια) προς την σερβία· η οποία έχει επίσης έτοιμο το δικό της δίκτυο για να τροφοδοτηθεί με το ρωσικό αέριο και, επιπλέον, να διοχετεύσει ποσότητες προς την ουγγαρία. Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς αυτό το δεύτερο τμήμα θα είναι έτοιμο ως το τέλος της χρονιάς. Απ’ τις αρχές του 2021 (αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό…) ο turk stream 2 θα δουλεύει κανονικά προς τα βαλκάνια (παρακάμπτοντας το ελλαδιστάν) και την κεντρική ευρώπη· και καμμία παγοκολώνα αμερικανικού σχιστολιθικού δεν θα μπορεί να τον εμποδίσει ή να τον αντικαταστήσει.

Αυτή η σιωπηλή εξέλιξη δίνει ορισμένες επιπλέον εξηγήσεις για τις σχέσεις της Άγκυρας τόσο με την Σόφια και την Μόσχα όσο και με την Αθήνα και την Ουάσιγκτον. Και πετάει στα σκουπίδια διάφορες ευχές και βλακείες σαν την πιο κάτω (του εθνικόφρονα συντάκτη της «καθημερινής»):

… Αυτήν την ενεργειακή «αιχμαλωσία» από τον ρωσικό εναγκαλισμό της Ευρώπης επιχειρούν να αποδυναμώσουν, φυσικά και προς το δικό τους όφελος, οι ΗΠΑ, ρίχνοντας στην αγορά της το σχιστολιθικό αέριο και τορπιλίζοντας την κατασκευή δύο επιπλέον αγωγών μεταφοράς φυσικου αερίου στη Δύση: του Nord Stream 2 μέσω Βαλτικής προς τη Γερανία και, τώρα, του Turkish Stream για τη Βαλκανική και την Κεντρική Ευρώπη. Και οι δύο αυτοί αγωγοί δεν αποκλείεται να έχουν την τύχη του αλήστου μνήμης πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπουλης, που θα έφερνε ρωσικό πετρέλαιο στη Μεσόγειο, και του South Stream για το ρωσικό αέριο στα Βαλκάνια και πιο μέσα…

Λοιπόν, απλές κουβέντες. Ο south stream θα περνούσε απ’ το ουκρανικό έδαφος, και η Μόσχα τον αντικατέστησε απ’ τον turk stream 2, που είναι σχεδόν έτοιμος στις βαλκανικές του διαδρομές!!! Το «αλήστου μνήμης» ταιριάζει σ’ έναν άλλο σωλήνα: τον εθνικά υπερήφανο east med (αλλά η εθνικοφροσύνη δεν βοηθάει την μνήμη)….

Και δεν είναι μόνο αυτό το ταίριασμα. Ο αγωγός IGB (Κομοτηνή – Στάρα Ζαγκόρα), που θα μεταφέρει τις παγοκολώνες του αμερικανικού σχιστολιθικού προς βουλγαρία μεριά («αποδυναμώνοντας τον ρωσικό εναγκαλισμό» απ’ το νότο…) θα είναι, πιθανόν, έτοιμος προς τα τέλη του 2021 – ενώ ο balkan stream θα δουλεύει ήδη μια χαρά επί πολλούς μήνες..

Σημαίνουν κάτι όλα αυτά; Ναι. Όπως συνέβαινε και με τον east med έτσι και οι «φιλοαμερικανικοί αγωγοί» στα βαλκάνια είναι στάχτη στα μάτια των ιθαγενών! Δεν ξέρουμε τι θα πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του nord stream 2 και του Βερολίνου, αλλα στα βαλκάνια η «ενεργειακή ανάσχεση» έχει αποτύχει. Και το ξέρουν όλοι οι αρμόδιοι.

Συνεπώς γίνεται λόγος για δαύτην μόνο για να κουκουλωθεί ο πραγματικός στόχος της υπαγωγής διάφορων περιοχών του ελλαδιστάν στο αμερικανικό πεντάγωνο. Κι αυτός είναι καθαρά στρατιωτικός και πολεμικός – τελεία! Μόνο με στρατιωτικά μέσα, είτε με άμεσο τρόπο είτε με έμμεσο, θα γίνει (αν γίνει) η “ενεργειακή ανάσχεση” σ’ αυτήν την μεριά του κόσμου.

Ήδη έτσι επιχειρείται – για να είμαστε ακριβείς…

Nagorno Karabakh

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Γράφαμε τις προηγούμενες ημέρες… και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφαμε. Για την ακρίβεια είναι κάπως χειρότερα.

Στις 29 Σεπτέμβρη (δεύτερη ημέρα των συγκρούσεων στον θύλακα) ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani προσέφερε (τηλεφωνικά) τις καλές του υπηρεσίες στον πρωθυπουργό της αρμενίας Nikol Pashinyan, ώστε μαζί με την Άγκυρα και την Μόσχα (το μπλοκ της Αστάνα…) να βοηθήσουν Yerevan και Baku να λύσουν τις διαφορές τους. Ο αρμένιος πρωθ. ευγενικά δέχτηκε ότι “οι εντάσεις και οι συγκρούσεις στην περιοχή αφορούν όλες τις χώρες γύρω” και εξίσου ευγενικά απέφυγε οποιαδήποτε δέσμευση.

Η Τεχεράνη διατηρεί καλές σχέσεις με την Yerevan παρότι ο Pashinyan απ’ το 2018 έχει τοποθετήσει το αρμενικό κράτος στο κλαμπ των φίλων του ψοφιοκουναβιστάν. “Παρότι;” Δηλαδή “ό,τι και να γίνει;” Όχι ακριβώς. Η πρόσφατη (21/9) απόφαση του Pashinyan να ανοίξει πρεσβεία στο ισραήλ (στο Τελ Αβίβ) σημαίνει ότι αν δεν έχει εγκατασταθεί ήδη σύντομα θα εγκατασταθεί στην Yerevan κλιμάκιο της mossad· αφού, ανταποδίδοντας, θα ανοίξει και το Τελ Αβίβ πρεσβεία στην αρμενία. Είναι η δεύτερη τέτοια απόβαση (η πρώτη είναι στo Tbilisi της γεωργίας). Και δεν θα κάνει κανέναν χαρούμενο· οπωσδήποτε όχι την Τεχεράνη και την Άγκυρα.

Δεν είναι καθόλου καλή περίοδος για «αθωώτητες» στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις· και σίγουρα οι κινήσεις τουPashinyan, απ’ τις επιθέσεις στα βόρεια του αζερμπαϊτζάν τον Ιούλη και μετά, δεν γίνονται ως «αθώες». Κι αυτό σημαίνει ότι το «μπλοκ της Αστάνα» στο σύνολό του, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική ένταση ίσως, θέλει να υποδείξει στο αρμενικό κράτος πως βρίσκεται «σε λάθος δρόμο». Και πως δεν έχει συμμάχους τόσο κοντά (ή τόσο αποφασισμένους) να το βοηθήσουν αν βρεθεί στα δύσκολα (όπως τώρα).

Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο εμπλουτισμός των βασάλων του άξονα (γενικά) και του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (ειδικά) με διάφορες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου δίνει στην συμμαχία της Άγκυρας και της Τεχεράνης μια δυνατότητα: σαν οι σημαντικότεροι (κρατικοί) εκπρόσωποι του σουνιτισμού και του σιιτισμού μπορούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να γίνουν ο «πολικός αστέρας» όλων των ανταγωνιστικών μουσουλμανικών ρευμάτων στις αραβικές κοινωνίες.

Απ’ την άλλη μεριά, αφού οι «στρατηγιστές» του άξονα επιδιώκουν ένα είδος περικύκλωσης (και η αρμενική επικράτεια θα μπορούσε να γίνει ένας κρίκος δίπλα στην γεωργιανή), αφού δηλαδή ο Pashinyan και όσοι εκπροσωπεί δείχνει έφεση προς τον τυχοδιωκτισμό, το Baku δρα σαν ξυπνητήρι του μπλοκ της Αστάνα στο αυτί του αρμένιου πρωθυπουργού.

Από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει μικρές μόνο περιοχές του Nagorno Karabakh. Αλλά από κάθε άποψη τα μεγέθη των δύο στρατών (αρμενικού και αζέρικου) είναι δυσανάλογα υπέρ του δεύτερου. Κάποια στιγμή (καλύτερα νωρίτερα παρά αργότερα, σκοτώνεται κόσμος…) ο Pashinyan θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin – με τους όρους του τελευταίου…

Κι έτσι η πένσα θα κλείσει και σ’ αυτήν την περιοχή… (Εννοείται ότι Putin και Erdogan έχουν ήδη συζητήσει τηλεφωνικά τουλάχιστον μια φορά για το θέμα…)

Παλιές φιλίες

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ίσως δεν θα το θυμούνται ούτε οι παλιότεροι. Την χρυσή εποχή της “στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας”, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, τότε που το ελλαδιστάν ένοιωθε ότι επίκειται να γίνει επιτέλους “των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών” περιμένοντας την διάλυση της τουρκικής επικράτειας, πέρα απ’ την «γραμμή άμυνας» (πάντα άμυνας…) Έβρος – νότια Κύπρος – pkk υπήρχε ένας ακόμα κρίκος που θα “κτυπούσε” την Άγκυρα από βορειοανατολικά. Ήταν το αρμενικό κράτος και οι οι ένοπλοί του.

Το σχέδιο εκείνο απέτυχε, έμεινε μόνο η πίκρα – και η “συμπάθεια” για το ορθόδοξο χριστιανικό αρμενικό κράτος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που εκτός απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και διάφοροι άλλοι “κύκλοι” έχουν ήδη πάρει θέση στην αναμέτρηση στο Nagorno Karabakh – την σωστή εθνικά θέση, as usual.

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή αντι-πληροφορεί. Συνεπώς θα επαναλάβει το μεγαλύτερο μέρος μιας αναφοράς της στις 30 του περασμένου Ιούλη (και την σχετική φωτογραφία / χάρτη), τότε που όλοι οι τωρινοί (και αυριανοί) ντόπιοι φίλοι της Yerevan δεν ήξεραν καν κατά που πέφτει, κι ούτε τους ενδιέφερε. Έτσι, για να μην σας σκουπίσει ο «εθνικός άνεμος» – για μια χούφτα δολάρια…

…Το σιιτικό αζερμπαϊτζάν είναι σύμμαχος τόσο της Τεχεράνης όσο και της Άγκυρας. Επίσης οι συνοριακές διαφορές του Bacu με την Yerevan (αρμενία) χρονολογούνται απ’ την εποχή της διάλυσης της σοβιετικής ένωσης και αφορούν το Nagorno-Karabakh. Έγινε πόλεμος σε δύο δόσεις εκεί, αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90, με την μεσολάβηση Ουάσιγκτον, Μόσχας και Παρισιού επικρατεί μια «ειρήνη με τα δόντια σφιγμένα».

Οι σύντομες μεν αλλά φονικές μάχες μεταξύ αρμενικού και αζέρικου στρατού στις 12 και στις 14 Ιούλη φέτος θα μπορούσαν να θεωρηθούν απλά μια αναζωπύρωση αυτής της ψυχρής κατάπαυσης του πυρός στο Nagorno- Karabakh… Καμμία σχέση!! Η Yerevan «άνοιξε καυγά» στην εντελώς αντίθετη μεριά, βορειοανατολικά, στα σύνορα με την αζέρικη επαρχία Tovuz.

What for? Η Tavuz είναι ίσως η πιο στρατηγικής σημασίας περιοχή του αζερμπαϊτζάν. Απο κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Trilisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Οι αγωγοί, οι δρόμοι και τα τραίνα μεταξύ τουρκίας και αζερμπαϊτζάν θα ήταν συντομότερα αν περνούσαν απ’ το έδαφος της αρμενίας. Όμως (με επιλογή τόσο της Άγκυρας όσο και του Bacu) την παρακάμπτουν – κάνοντας την αρμενία μια μικρή «ουκρανία» ή μια μικρή «πολωνία» στους δρόμους των υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου… Δράματα!

Οι πρόσφατες στρατιωτικές ενέργειες της Yerevan είναι σαφώς προβοκατόρικες· αντιτουρκικές όσο και αντιαζέρικες. Σε μια ιστορική περίοδο που διάφοροι θα “έσπρωχναν” (ή και θα πλήρωναν) για την δημιουργία προβλημάτων σε σημαντικά assets του τουρκικού καπιταλισμού· τι θα λέγατε, ας πούμε, για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Θεωρητικά σαν χριστιανική η αρμενία θα μπορούσε να έχει σύμμαχο και την Μόσχα· πλην όμως ο «φιλοαμερικάνος» πρωθυπουργός της Nikol Pashinyan έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα σε ρώσους επιχειρηματίες· μικρομεγαλισμός που, ως γνωστόν, εκνευρίζει ιδιαίτερα την Μόσχα.

Η Άγκυρα προφανώς θα στηρίξει το Bacu. Φήμες θέλουν να στρατολογεί σύρους αντικαθεστωτικούς απ’ το Idlib για να τους στείλει στο αζερμπαϊτζάν (βιομηχανία έχει γίνει αυτή η στρατολόγηση!). Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Yerevan θεώρησε «απασχολημένη αλλού» την Άγκυρα – και έκανε λάθος…

Πατριώτες ο στόλος! (1)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ήταν μια ευχάριστη διασκέδαση: να πετάς αμερικάνους πεζοναύτες στη θάλασσα! Μια φορά κι έναν καιρό (στα ‘70s και στα early ‘80s) η διασκέδαση της νεολαίας (και της όχι και τόσο νεολαίας) των Χανίων ήταν να φερμάρουν τους μεθυσμένους ή ξεμέθυστους αμερικάνους πεζοναύτες (απ’ τα πλοία στη Σούδα, που στην άδειά τους κατέληγαν – πού αλλού; – στο παλιό λιμάνι για ξύδια και γυναίκες…) και με ικανή κλωτσοπατινάδα να τους θυμίζουν ότι είναι ανεπιθύμητοι. «Φονιάδες των λαών» – και στο νερό!

Ο καιρός πέρασε, τα αρχικά ελάχιστα μαγαζιά των Χανίων πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά, η τουριστική βιομηχανία δίδαξε «το δίκιο του πελάτη», και οι u.s. army seals έγιναν οι καλύτεροι πελάτες. Εν τω μεταξύ η διοίκησή τους καθιέρωσε φροντιστήρια «καλής συμπεριφοράς»· κι αν παραφερθούν (πράγμα όχι σπάνιο) υπόκεινται όχι στην ελληνική αλλά στην αμερικανική στρατιωτική «δικαιοσύνη». Αυτό το αποικιακό καθετώς λέγεται «ετεροδικία» – και εξασφαλίζει σχεδόν ατιμωρησία για τις «παρεκτροπές» τους.

Any way ο 6ος στόλος έχει γίνει προ πολλού στα μέρη μας «προστάτης των λαών». Εντελώς συμπτωματικά η αποδοχή της «προστασίας» έγινε την περίοδο της αυξανόμενης έντασης του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της μετατροπής της βόρειας αφρικής, της ανατολικής Μεσογείου και της ευρύτερης μέσης Ανατολής σε αλληλένδετα πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Εν τω μεταξύ το γλείψιμο θεωρείται τέχνη (όχι καλή, αλλά τέχνη) και το εθνικό γλείψιμο θεωρείται αρετή, εξωτερική πολιτική, και «συμβολή στη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής». Ο Πομπηίας είναι ένα απ’ τα χριστιανοφασιστόμουτρα του αμερικανικού γκουβέρνου, διετέλεσε για ένα φεγγάρι και διευθυντής της cia (τον σπρώχνουν συγκεκριμένοι αμερικάνοι βιομήχανοι…), είναι σταθερός υποστηρικτής μιας επίθεσης στο ιράν, και πολλά άλλα «σταθεροποιητικά» α λα αμερικέν. Αλλά είναι επίσης ένας υπουργός εξωτερικών με κοντινή ημερομηνία λήξης. Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι ξανακάτσει στο άσπρο σπίτι (…θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς από μακριά αυτές τις «ροντέο» εκλογές) δεν είναι σίγουρο ότι ο Πομπηίας θα κρατήσει την καρέκλα του.

Συνεπώς η «υποδοχή» του, δηλαδή το απεριόριστο γλείψιμο στον αμερικανικό στρατό, δεν ήταν αναπόφευκτα. Είναι επιλογές των εκπροσώπων του ελληνικού καπιταλισμού (σίγουρα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) και ιμπεριαλισμού. Οπότε υπάρχει και μια χρήσιμη πλευρά στην «επίσκεψη»: μαθαίνουμε!

(φωτογραφία: Αφίσα του περασμένου Δεκέμβρη.)

Πατριώτες ο στόλος! (2)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Το πρώτο που μάθαμε είναι εκείνο που δεν αναφέρθηκε ούτε σαν τέταρτη υποσημείωση. Παρότι ο Πομπηίας (ευρισκόμενος στη Σαλονίκη) έδειξε το αμερικανικό «ενδιαφέρον για ενεργειακά project για το καλό της ευρώπης» (και όλοι ξέρουν την καλωσύνη αυτού του ενδιαφέροντος…) εκείνος ο χιλιοτραγουδισμένος east med, ο σωλήνας που θα έκανε την ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη», δεν αναφέρθηκε ούτε καν σαν αναστεναγμός! Αιωνία η μνήμη του! Αυτό σημαίνει ότι με βαθιά πίκρα το ελλαδιστάν αναγνωρίζει πια (έμμεσα) όχι την ιμπεριαλιστική ματαιοδοξία του, αλλά πως είτε με διαπραγματεύσεις είτε με «επακουμβήσεις» ΔΕΝ μπορεί να τα βγάλει πέρα με το τουρκικό καθεστώς στην ανατολική Μεσόγειο· και ούτε το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να βάλει πλάτη. Η αναγνώριση είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική, ακόμα και στη σιωπή της: ο Πομπηίας είχε βαφτιστεί στις αρχές του 2019 ο plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, ο “εγγυητής” (και) του συγκεκριμένου σωλήνα…. (Αλλά ύστερα τα καμαρωτά παγώνια μάδησαν…)

Το δεύτερο που μάθαμε είναι η σπουδαιότητα (και το εθνικό καμάρι) για τον ελλιμενισμό ενός αμερικανικού ελικοπτεροφόρου στη Σούδα. Οι επαγγελματίες δημαγωγοί (όλοι αυτοί που πληρώνονται απ’ τα μυστικά κονδύλια του υπ.εξ….) μόνο που δεν κατουρήθηκαν απ’ την χαρά τους περιγράφοντας το πόσο σημαντικό γεγονός είναι αυτό… αφήνοντας να εννοηθεί (τι άλλο;) ότι φορτώνοντας την αμερικανο-νατοϊκή (βασικά αμερικανική) βάση η Ουάσιγκτον γρυλίζει προς την μεριά της Άγκυρας. Μόνο που το USS Hershel “Woody” Williams ανήκει στην “αμερικανική διοίκηση αφρικής”, στην africom· που σημαίνει πως «απασχολείται» νότια και όχι ανατολικά της Κρήτης. Κι αυτή η απασχόληση (μιλώντας γενικά) έχει στόχους πολύ ευρύτερους απ’ αυτούς που αντέχουν οι ώμοι των πολιτικών βιτρινών / λακέδων του ελλαδιστάν.

Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

(φωτογραφία: Θα μπορούσε να είναι σκηνή απ’ τον Νονό 1, αλλά όχι: είναι μια χαρούμενη παρέα ηλικιωμένων αρχόντων στις αρχές των ’90s. Οι περισσότεροι / ες έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, η φήμη τους όμως ζει.)