Tag: εξωτερική πολιτική

Ο φίλος και σύμμαχος έχει ζόρια…

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Η αυξανόμενη επιρροή της Άγκυρας (και του μπλοκ της Αστάνα συνολικά) στη βάση των αραβικών κοινωνιών έχει αρχίσει να γίνεται εφιάλτης για την αιγυπτιακή χούντα. Μια πρόσφατη (24 Σεπτέμβρη) συνάντηση εκπροσώπων της Hamas και της Fatah στην Istanbul, και η συμφωνία μεταξύ τους για προκήρυξη εκλογών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη σύντομα, έχει μπαρουτιάσει το καθεστώς του χασάπη Sisi: χάνει την επιρροή του ακόμα και στους αιχμάλωτους παλαιστίνιους!

Καμμία έκπληξη! Η μία μετά την άλλη διάφορες μικρομεσαίες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου ανακοινώνουν την αγάπη τους για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ· κι αυτό γίνεται – οι παλαιστίνιοι το ξέρουν – ώστε (ανάμεσα στις υπόλοιπες εξυπηρετήσεις προς τον άξονα) να καταστείλουν τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις στους πληθυσμούς τους όταν το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς προσαρτήσει την Δυτική Όχθη. (Ο τοξικός του Ριάντ φοβάται να μπει επίσημα στο κλαμπ «φίλων του απαρτχάιντ». Αν το κάνω θα με σφάξουν οι δικοί μου δήλωσε πρόσφατα).

Για τους παλαιστίνιους (για ένα τμήμα της οαπ προσχηματικά…) αυτή η επίσημη, καθεστωτική αραβική αναγνώριση του απαρτχάιντ καθεστώτος είναι ανάθεμα! Για τον Sisi είναι ευχάριστη εξέλιξη: το Κάιρο έχει “αποκαταστήσει τις σχέσεις” του με το Τελ Αβίβ από το 1978. Έτρεξε μάλιστα να την χαιρετίσει…

Σ’ αυτήν την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, το να συνεχίσουν οι παλαιστινιακές φράξιες να αντιμετωπίζουν φανερά τον Sisi σαν «φίλο» τους, θα ήταν αυτοκτονικό. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν μπορούν να ξεκόψουν: οι αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες είναι βαθιά χωμένες στην διαχείριση του «παλαιστινιακού προβλήματος». Είναι τόσο βαθιά χωμένες ώστε ενώ ο εκλεγμένος Morsi ήταν ο μόνος πραγματικός υποστηρικτής της παλαιστινιακής αντίστασης, όταν ανατράπηκε απ’ τον Sisi βρέθηκε κατηγορούμενος για «εθνική προδοσία» για την υποστήριξή του στη Hamas – και η παλαιστινιακή οργάνωση δεν έβγαλε κιχ…

Η επιλογή του να είναι το τουρκικό καθεστώς και όχι το αιγυπτιακό οικοδεσπότης και μεσολαβητής στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, συζητήσεις και συμφωνίες μεταξύ των βασικών πολιτικών συνιστωσών των παλαιστινίων θα μπορούσε να είναι συμβολική αντίδραση στη στάση του Καΐρου υπέρ της αραβικής νομιμοποίησης (του «ξεπλύματος») του Τελ Αβίβ. Μπορεί όμως να είναι και κάτι περισσότερο: αυτή η «αλλαγή υπερασπιστή» εκ μέρους των παλαιστινίων επιστρέφει στο εσωτερικό της αιγυπτιακής κοινωνίας, σε βάρος της χούντας. Κάνει ευκολότερο το να κατηγορηθεί, κάποια στιγμή, ο Sisi και το συνάφι του σαν προδότες της παλαιστινιακής υπόθεσης. Έχει τους λόγους του ο χασάπης που ανησυχεί.

Κι ίσως να αποκτήσει περισσότερους. Προκειμένου να ξεπεραστεί το δίλημα των παλαιστινίων «Κάιρο ή Άγκυρα» η Μόσχα έχει αυτο-προταθεί να φιλοξενήσει τις τελικές συζητήσεις των παλαιστινίων για τις εκλογές (αν, όντως, ο Abbas αποφάσισε ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος…). Αν η αιγυπτιακή χούντα δεν καταφέρει να «μαζέψει» (με κάποιους εκβιασμούς…) τους όποιους πολιτικούς εκπροσώπους των παλαιστινίων και, αντίθετα, τους δει να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο, ως την ρωσική πρωτεύουσα, τότε ναι: θα απομείνει με την φιλία των ελληνοκυπρίων και της Αθήνας…

Ο ιδανικός σύμμαχος

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. … Είναι μεγάλη η χαρά μου που συναντιόμαστε για πρώτη φορά μετά τη σημαντικότατη υπογραφή της συμφωνίας μερικής οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, για την οποία και οι δυο μας εργαστήκαμε πολύ… Θέλω και πάλι να σας ευχαριστήσω για τον τρόπο με τον οποίον και εσείς, αλλά και οι συνεργάτες σας, συνεργαστήκαμε για να μπορούμε να πετύχουμε αυτήν την πολύ σημαντική συμφωνία…

Μες το μέλι ο ρημαδοΚούλης πριν δυο μέρες στη Λευκωσία με τον φασίστα Sisi. (Η δημοκρατία του είναι “αντιφασιστική”, ε;) Το σχετικό ρεπορτάζ (του καθεστωτικού σκάι) τόνισε το εύρος αυτής της μεγάλης ελληνικής χαράς (χωρίς να αναφερθεί, φυσικά, στις ελληνικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αίγυπτο, που επωφελούνται τα μέγιστα απ’ τον στρατιωτικό νόμο στην εκμετάλλευση των αιγύπτιων εργατών):

… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Αιγύπτου για τις τελευταίες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα. Υπήρξε δε σύμπτωση απόψεων για την αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας και τονίστηκε η ανάγκη σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου. Επίσης, επιβεβαιώθηκε η κοινή αντίληψη όσον αφορά στην επίτευξη μιας πολιτικής λύσης στη Λιβύη… Διαπιστώθηκε, επίσης ταύτιση απόψεων όσον αφορά τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στη Λιβύη…

Δέκα μέρες πριν αυτήν την μεγάλη ελληνο-αιγυπτιακή χαρά, στα μέσα Οκτώβρη, ο χασάπης του Καΐρου είχε ολοκληρώσει την εκτέλεση 15 πολιτικών κρατουμένων – είναι γι’ αυτόν μια «μέτρια σοδειά» αφού πολλές εκατοντάδες άλλοι ζουν περιμένοντας το απόσπασμα. Η εκτέλεση των συγκεκριμένων επιταχύνθηκε μετά από μια εξέγερση στις τρομακτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας Scorpion στα μέσα Σεπτέμβρη, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν 4 κρατούμενοι αλλά (κατά την χούντα) και τέσσερεις δεσμοφύλακες. Οι 13 απ’ τους 15 πολιτικούς κρατούμενους είχαν δει τι έγινε στην επιχείρηση καταστολής της εξέγερσης, και η χούντα απλά τους έκλεισε το στόμα για πάντα.

Αυτός είναι ο φίλος και σύμμαχος του τενεκεδένιου πολιτικού παγκόσμιας εμβέλειας Τσίπρα και του εξίσου παγκόσμιου ρημαδοΚούλη. Αυτό το βουλιαγμένο στο αίμα καθεστώς είναι ένας πολύ καλός τους σύμμαχος.

Πώς λέγεται η με κάθε τρόπο και απ’ το 2013 σταθερή υποστηρίξη μιας τέτοιας χούντας; Στα ελληνικά λέγεται “σεβασμός του διεθνούς δικαίου”…

Η “περήφανη”!

Πέμπτη 22 Οκτώβρη. Αυτή κι αν είναι «εξωτερική πολιτική» μεγάλου βεληνεκούς! Την ώρα που στη Λευκωσία ο ρημαδοΚούλης, συνεχίζοντας την εθνική παράδοση που έφτιαξαν οι φαιορόζ, αγκαλιαζόταν, χαριεντιζόταν και συμμαχολογούσε με τον χασάπη της αιγύπτου Sisi, 222 βουλευτές απ’ το ευρωπαϊκό και επτά εθνικά κοινοβούλια (γαλλίας, γερμανίας, ιταλίας, βελγίου, πορτογαλίας…) κατάγγελναν τον αιγύπτιο καραβανά έμμεσα αλλά καθαρά σαν χουντικό. Το κείμενό τους ζητάει την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων (τουλάχιστον 60.000…) – η ύπαρξη ακόμα και πολύ λιγότερων σημαίνει νέτα σκέτα χούντα.

Η καταγγελία δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν και είναι η πιο ηχηρή ως τώρα ευρωπαϊκή καταγγελία υψηλού επιπέδου εναντίον της αιγυπτιακής χούντας. Κάνει όμως τον ρημαδοΚούλη και τον Αναστασιάδη να φαίνονται σαν δύο περιττώματα στη λευκότητα της Σαχάρας. Δεν είναι τα μοναδικά, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι τέτοια· όπως ήταν οι προκάτοχοι του ρημαδογκουβέρνου.

Ελπίζουν – τα εθνικά κακάκια – στην ισχύ του μεγάλου συμμάχου τους… Ελπίζουν στην ανθεκτικότητα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στην οποία ανήκουν… Αλλά θα πετύχουν αυτό που είναι το αναπόφευκτο: θα μαζεύουν και θα ταΐζουν τις μύγες.

Δεν είδα εγώ τους βασιλιάδες

να γκρεμίζονται απ’ τους θρόνους τους;

(Προμηθέας, Γκαίτε)

Βολιβία

Πέμπτη 22 Οκτώβρη. Την είχε αναγνωρίσει; Όχι; Αυτό δεν είναι απλό λάθος! Είναι έγκλημα κατά της πατρίδας!!! Η Jeanine Anez, πρώην γερουσιαστής στη βολιβία και επί σχεδόν ένα χρόνο πολιτική βιτρίνα της χούντας που προσπάθησε να φέρει την βολιβία στην «πίσω αυλή» του ψοφιοκουναβιστάν, η ακροδεξιά κυρία Jeanine λοιπόν είναι παρελθόν – και θα λείπει αιώνια απ’ την συλλογή του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα! Είναι δυνατόν; Όταν του ξεφεύγουν τέτοια ψοφίμια είναι αυτός γύπας να του εμπιστευτεί κανείς την εξωτερική πολιτική του ελλαδιστάν; Τι θα υπάρχει δίπλα στον Guaido αν όχι η κυρία Anez; Κρίμα! Θα αρχίσουμε να αμφιβάλουμε (ακόμα κι εμείς) για το ταλέντο του…

Η χούντα της βολιβίας αναγκάστηκε να προχωρήσει σε εκλογές μόλις 11 μήνες μετά την εγκαθίδρυσή της. Ήλπιζε ότι θα νικήσει; Δεν ξέρουμε. Έχασε πανηγυρικά καθώς το «κίνημα για τον σοσιαλισμό» (mas), το κόμμα του εξόριστου Evo Morales, με υποψήφιο τον Luis Arce, πρώην υπ.οικ. των κυβερνήσεων του Morales, κέρδισε εμφατικά απ’ τον πρώτο γύρο τις προεδρικές εκλογές.

Τέλος καλό όλα καλά; Η χούντα κράτησε λίγο αλλά σκότωσε πολύ. Τα (μερικές φορές σοβαρά) λάθη του Morales πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, αφού οι συμμαχίες των γηγενών πληβείων με το mas ανασυστάθηκαν εν όψει της αντίστασης αλλά και των εκλογών. Όμως δεν λύθηκαν όλα δια μαγείας. Τα κοινωνικά στρώματα και τα κρατικά / παρακρατικά κυκλώματα που στήριξαν το πραξικόπημα συνεχίζουν να υπάρχουν, και είναι άγνωστο τι θα κάνουν, ειδικά εφόσον (κανονικά) το τομάρι των τελευταίων κινδυνεύει σοβαρά.

Έχουμε εμπιστοσύνη στην εμπειρία και στη σοφία της ριζοσπαστικής, ανταγωνιστικής βάσης στη βολιβία. Είτε είναι εργατική, είτε είναι οι κοινότητες των ιθαγενών. Ειδικά αν πάρουν πίσω αυτά που είχε αρχίσει να τους στερεί ο αλαζονικός πατερναλισμός της γραφειοκρατείας του mas πριν το πραξικόπημα. Το mas θα πρέπει να συνεχίσει την δουλειά του πιο ριζοσπαστικά. Ο Morales θα γυρίσει κι αυτός στη La Paz· αλλά ποτέ ξανά δεν θα πρέπει οι βολιβιάνοι να προδοθούν….

(Περισσότερα για την γνώμη μας επ’ αυτού στο Βολιβία, 27 Νοέμβρη 2019)

Nagorno

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. … Ο λαός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ αγωνίζεται για τη γη στην οποία ζει εδώ και αιώνες, για το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση… Αν ο πρόεδρος της αρμενίας Armen Sarkissian σταματούσε εκεί στη χθεσινή τηλε-συμμετοχή του στη συμμαχική προσπάθεια της εσηεα να εκπαιδεύσει τα μέλη της, θα μπορούσε να διεκδικήσει την ελληνική συμπάθεια. Αλλά δεν σταμάτησε. Συνέχισε: … Αλλά ο αγώνας του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για την ενεργειακή και τη γενικότερη ασφάλεια της Ευρώπης…

Bingo! H «ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης» σαν ενδιαφέρον τρίτων βρωμάει ψοφιοκουναβιστάν. Οπότε δεν τίθεται ζήτημα «αυτοδιάθεσης». Το ζήτημα είναι οι αμερικανικοί εκβιασμοί προς το Βερολίνο, την Μόσχα… δηλαδή ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Κι αφού το αναγνωρίζει ο κυρ Armen, δεν μπορεί να έχει παράπονο που εκτός (και μέσω) του αζέρικου στρατού πολεμάει στο Nagorno Karabakh και το υπόλοιπο ευρασιατικό project. Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα…

Το κακό με την Yerevan (που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο μάθημα και για το ελλαδιστάν, αλλά δεν είναι…) βρίσκεται στο ότι πήρε πολύ ζεστά τον ρόλο της σαν «φύλακα της ενεργειακής και γενικότερης ασφάλειας της ευρώπης» – ρόλο που δεν της τον ανέθεσε καμμία ευρώπη αλλά η Ουάσιγκτον. Το θυμίζουμε: στις 12 και στις 14 του περασμένου Ιούλη, χωρίς καμμία αφορμή, ξύστηκε στην γκλίτσα του τσοπάνη κάνοντας επίθεση πυροβολικού στην περιοχή που είναι σε κόκκινο κύκλο στον πάνω χάρτη. Στην Tavuz. Φαίνεται καθαρά ότι η Tavuz δεν έχει καμμία σχέση ούτε με το Nagorno Karabakh ούτε με την αυτοδιάθεσή του. Έχει σχέση όμως με τα υπόλοιπα: από κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Triblisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Δεν επιτέθηκε τυχαία στην Tavuz ο αρμενικός στρατός…

Όταν ένα κράτος (το αρμενικό) αναλαμβάνει προβοκατόρικη δράση εναντίον ενός άλλου (αζερμπαϊτζάν) τι περιμένει άραγε να του συμβεί; Ό,τι και να νόμιζε το αρμενικό καθεστώς, το γεγονός είναι ότι ο αζέρικος στρατός με την υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος και την ευμενή ουδετερότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης προχωράει στο Nagorno Karabakh. Και παρότι ο αρμενικός στρατός μέσα στο θύλακα ετοιμάζει «μεγάλη αντεπίθεση», τα (τουρκικής κατασκευής) drones είναι σε πλήρη δράση και κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά εναντίον του· χωρίς να έχει τρόπο να τα αντιμετωπίσει.

Την ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης δεν θα την υπερασπιστεί το καθεστώς της Yerevan – δεν είναι γραφτό του. Γινόμενο πιόνι της Ουάσιγκτον θα χάσει κι άλλα. Υπάρχει κανάς άλλος που έχει πάρει τέτοιου είδους εργολαβία;

Ξέρετε κανέναν εδώ γύρω;

Εθνικά κροκοδείλια δάκρυα

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Τους καταστεναχωρημένους παριστάνουν τόσο ο νοτιοκυπριακός όσο και ο ελληνικός εθνικός κορμός για τα αποτελέσματατων προεδρικών εκλογών στη βόρεια κύπρο, και την εκλογή του (ως πρόσφατα πρωθυπουργού) Ersin Tatar. O Mustafa Akinci, πρόεδρος την προηγούμενη 5ετία, ανακοίνωσε την απόσυρσή του απ’ την πολιτική· και καλά θα κάνει ο άνθρωπος. Δεν θα είναι αναγκασμένος να έχει παρτίδες με τους ελληνοκύπριους πολιτικούς, τύπου Αναστασιάδη, Χριστοδουλίδη, και σια, ούτε σαν “πρώην”.

Η εθνική ρητορική θέλει να θεωρεί “αληθινό νικητή”αυτών των εκλογών τον τύραννο Erdogan που (πράγματι) υποστηρίξε τον Tatar. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή ο πραγματικός νικητής είναι ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός, όπως αντιπροσωπεύεται τόσο στη Λευκωσία όσο και στην Αθήνα.

Ο κεντρο-αριστερός Akinci υπήρξε ένας τίμιος υποστηρικτής της ενιαίας διζωνικής και δικοινοτικής κύπρου. Εκφράζοντας εκείνο το τμήμα των τουρκοκυπρίων που θα προτιμούσαν ένα μέλλον στην ε.ε. παρά να είναι παράρτημα της Άγκυρας υπήρξε συγκαταβατικός αλλά και ρεαλιστής κάθε φορά που έπρεπε να διαπραγματευτεί μια «λύση» με τους ελληνοκύπριους (πολιτικούς) μαφιόζους. Ήταν, σα να λέμε, το είδος του πολιτικού που εκνεύριζε αφάνταστα τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα: εννοούσε αυτά που έλεγε, έλεγε αυτά που εννοούσε, και πάλεψε με τον ελληνοκυπριακό βούρκο (και κάτι τύπους σαν τον ογκόλιθο υπ.εξ. των φαιορόζ Nick the Greek) όσο μπορούσε.

Τι έκαναν οι δύο πρωτεύουσες για να στηρίξουν τον Akinci που, αφού τον ξεφορτώθηκαν, παριστάνουν εκ των υστέρων ότι τον είχαν στην καρδιά τους; Τίποτα απολύτως! Το αντίθετο. Από προσπάθεια εξαπάτησης σε προσπάθεια εξαπάτησης, από τρενάρισμα σε τρενάρισμα, και από Κραν Μοντανά σε κάθε άλλλη υπονόμευση, η ελληνοκυπριακή ελίτ (διακομματικά…), σε συνεργασία με το ελληνικό κράτος / παρακράτος, έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι δεν σκοπεύει (και δεν πρόκειται) να μοιραστεί οτιδήποτε με τους τουρκοκύπριους. Θα τους ανεχόταν, απλά, σαν μειονότητα. Συνεπώς το γεγονός ότι δεν θα βρίσκουν για άλλα 5 χρόνια μπροστά τους τον Akinci τους διευκολύνει ιδιαίτερα. Θα μπορούν σχετικά ευκολότερα να συνεχίσουν το πάγιο παραμυθάκι τους «εμείς θέλουμε, ο Erdogan δεν θέλει». (Το οποίο δεν πιστεύει κανείς διεθνώς, ήδη απ’ το 2004…)

Ο Αναστασιάδης υπό την πίεση της διαλλακτικής προεδρίας του Akinci, είχε φτάσει να συζητάει («ανεπίσημα»…) με τον Cavusoglu την αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης. Δηλαδή τα δύο κράτη. Αυτό είναι που πραγματικά θέλει ο ελληνοκυπριακός και ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός (αυτό ήταν άλλωστε το νόημα του «σεμιναρίου της Ρώμης», στις 17 Νοέμβρη του 1973, πριν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την τουρική εισβολή). Δεν τολμούν όμως να το πουν ανοικτά! Όχι τόσο επειδή δεν το εγκρίνει η ε.ε. – θα αναγκαστεί να το δεχτεί αν το πουν ανοικτά οι ελληνοκύπριοι και συμφωνήσουν και οι τουρκοκύπριοι. Δεν τολμούν να το πουν ανοικτά επειδή αν «λυθεί (έτσι) το κυπριακό» θα εκλείψει ένα απ’ τα βασικότερα αντιτουρκικά επιχειρήματα του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Δεν μπορούν να το πουν ανοικτά και να τελειώσει το θέμα (με κάποιες εδαφικές ανταλλαγές / προσαρμογές), μπορούν όμως να συντηρούν την επιθυμία τους επ’ άπειρον σαν de facto διχοτόμηση, που όμως είναι «παράνομη» – και φταίει η Άγκυρα… Η προεδρία του Akinci ήταν μεγάλο αγκάθι στα πλευρά τους, γιατί με τον τρόπο του έδειχνε καθαρά τι είναι και τι πραγματικά θέλουν οι ελληνοκυπριακές πολιτικές βιτρίνες. O Tatar, αρκετά δεξιός, αρκετά εθνικιστής και αρκετά οππορτουνιστής, είναι προτιμότερος: για να φταίει που δεν λύνεται το κυπριακό. Έχει πάντως ένα πλεονέκτημα: προτιμάει την λύση των δύο κρατών…

Τώρα ανακουφίζονται…

Αλλοπρόσαλλοι;

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Όταν, στα μέσα του περασμένου Αυγούστου, το τουρκικό καθεστώς ανακοίνωσε μια navtex πάνω από 100 ναυτικά μίλια νότια του Καστελόριζου, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η εθνική του ενότητα κήρυξαν γενική διανοητική επιστράτευση. Επί ημέρες ο στόλος “μας” ήταν απέναντι απ’ τον στόλο “τους” απειλώντας θεούς και δαίμονες που τόλμησαν να ακουμπήσουν τον βυθό της αοζ “μας”… Και, στο τέλος, ένας γενναίος αξιωματικός διεμβόλισε με την φρεγάτα “του” ένα τουρκικό πολεμικό, εισπράττοντας όχι μόνο τα χειροκροτήματα του λαού αλλά και τα παράσημα του υπουργού του. Το Oruc Reis έφυγε κάποια στιγμή, και δεν έγινε ο πόλεμος – που – θα – αποδείκνυε – ότι – η – Μεσόγειος – είναι – ελληνική – λίμνη… Εννοείται ότι η “τουρκική προκλητικότητα” ήταν αυταπόδειχτη και κατάπτυστη.

Με διαδοχικές navtex η «τουρκική προκλητικότητα» άρχισε να ανεβαίνει βορειότερα, πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς – αλλά ο ελληνικός τσαμπουκάς αντί να αγριέψει άρχισε να ξεφουσκώνει. Μέχρι που έφτασε (πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς) σε μια «κλεισμένη» με navtex περιοχή που το βορειότερο σημείο της ίσα ίσα που απέχει μισό μίλι απ’ τα χωρικά νερά του Καστελόριζου. Πας και κολυμπώντας – που λέει ο λόγος.

Τώρα πια η αοζ «μας» έχει εξαφανιστεί απ’ την εθνική ρητορική… Έχει απομείνει κάτι εξίσου σουρρεαλιστικό: το δικαίωμά «μας» να επεκτείνουμε τα χωρικά νερά στα 12 μίλια· κάτι που, όπως έχουμε εξηγήσει, δεν θα γίνει ποτέ στο μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου, όχι επειδή θα θυμώσει η Άγκυρα, αλλά επειδή θα θυμώσουν η Ουάσιγκτον, η Μόσχα, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το σχολιάσαμε ήδη, τέτοια «δικαιώματα» είναι για να ταΐζονται οι θείες Λίτσες της ενδοχώρας. Και η αλήθεια είναι ότι με την εθνική διατροφή που κάνουν ψευτοχορταίνουν έτσι.

Φαίνεται ότι το ρημαδογκουβέρνο παραδέχεται σιωπηλά πια την την περιορισμένη και αποκλειστικά εσωτερική χρήση της εθνικής του δημαγωγίας. Εννοείται πως φταίνε οι ευρωπαίοι, που μας «προδίδουν» άλλη μια φορά – οπότε η εθνική ελπίδα είναι ένας νυσταλέος Jo στο άσπρο σπίτι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι ο στόλος «μας» δεν έχει ξαναπάει να γαυγίσει τον στόλο «τους» γύρω απ’ το Oruc Reis, κι ας είναι πια τόσο κοντά “μας”… Γιατί όχι; Γιατί ο γενναίος καπετάνιος του “Λήμνος” δεν ξαναπάει για “επακούμβηση”;

Ξανα-ηττήθηκε η μεγαλοφυής ελληνική τακτική «απομόνωσης» και «τιμωρίας» της Άγκυρας; Οι εθνικές ύαινες δεν βρίσκουν ψοφίμια σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη; Παικταρά ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, εσύ που ήσουν γεννημένος νικητής, τι έπαθες;

(φωτογραφία: Από την καθεστωτική “καθημερινή”… Η “αμφισβήτηση” που επικαλείται η μαθημένη στα παραμύθια εθνικιστική δημαγωγία είναι παραμύθι. Στο Ιόνιο, μετά από συμφωνία με την Ρώμη, η Αθήνα επεξέτεινε μεν τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, αλλά έδωσε άδεια στα ιταλικά αλιευτικά να ψαρεύουν απ’ τα 12 ως τα 6, όπως έκαναν πριν. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν κηρύξει κάποιο κράτος χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, μετά από συμφωνία μπορεί να επιτρέψει την χρήση τους από άλλους, η οποία χρήση δεν αμφισβητεί κάτι…

Εδώ, βέβαια, δεν υπάρχει τέτοια συμφωνία. Σωστό. Έλα όμως που δεν υπάρχουν ούτε 12 μίλια…)

Nagorno (πολυδιάστατη πολιτική)

Παρασκευή 16 Οκτώβρη. Στον θύλακα του Nagorno Karabakh είναι σαφές ότι από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει το πάνω χέρι. Η Yerevan μπορεί να παρουσιάζει σαν επιτυχία της το ότι «οι εχθροί δεν προχώρησαν τόσο γρήγορα όσο σχεδίαζαν», αλλά το γεγονός είναι ότι ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει διάφορες θέσεις μέσα στον θύλακα· νοτιοανατολικά σε ικανό βάθος. Με δεδομένο ότι το μεγαλύτερο μέρας του θύλακα είναι ορεινό και πολύ αραιοκατοικημένο, ίσως δεν είναι υπερβολική η εκτίμηση ότι ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει τις 2 απ’ τις 5 διοικητικές ζώνες του θύλακα. Το αρμενικό καθεστώς δεν περιμένει (στρατιωτική) βοήθεια από πουθενά για το Nagorno Karabakh, κι αυτό σημαίνει πως βρίσκεται ήδη σε μια μάλλον αγωνιώδη προσπάθεια να διαπραγματευτεί με το Baku σαν ηττημένο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σώσει τα προσχήματα στο εσωτερικό του.

Αυτά, βέβαια, ίσχυαν ως χτες. Σήμερα μπορεί τα πάντα να αλλάξουν. Γιατί σήμερα θα προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Yerevan ο γεννημένος νικητής, ο γίγαντας της διεθνούς πολιτικής, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας! Ναι, αυτό το υπερόπλο (φτιαγμένο απ’ τα καλύτερα ελληνικά υλικά) αποφάσισε ότι πρέπει να αλλάξει τα δεδομένα στον Καύκασο.

Θα πείτε: και πως θα τα καταφέρει; Αποκλειστικές πληροφορίες της ασταμάτητης μηχανής λένε ότι δεν θα πάει μόνος του. Θα έχει μαζί του δύο αποδείξεις της ικανότητάς του στον κοουτσάρισμα «νικητών». Θα είναι ο Guaido (κατευθείαν από Καράκας) και ο «τζενεράλ» Haftar (κατευθείαν από Benghazi)! (Τον εντόπιο φασίστα συν-βουλευτή του τον κρατάει για εφεδρεία…)

Μόνο με την θέα τέτοιων συμμάχων στην πρωτεύουσά τους είναι βέβαιο ότι οι αρμένιοι θα αντεπιτεθούν και θα πετάξουν τους αζέρους στην Κασπία! Αν, πάντως, δεν γίνει έτσι, no problem. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα καλέσει τον συνονόματό του φιλοαμερικάνο αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan για να πάνε να κλάψουν μαζί … πού αλλού;… στην αγκαλιά του Sisi!

(Η Μόσχα έχει ήδη προσφερθεί να στείλει στρατό / παρατηρητές στον θύλακα, να επιτηρεί την όποια ειρήνη, μόλις υπάρξει τέτοια κατάληξη… Το Baku, που έχει ήδη ανακοινώσει τους όρους του, δεν έχει αντίρρηση· αλλά προσθέτει πως σωστό θα ήταν να υπάρχει και τουρκικός στρατός, με την ίδια ειρηνική διάθεση και αποστολή…

Μοιάζει κωμικό για όλους όσους, που δεν είναι λίγοι, περίμεναν επιτέλους έναν ρωσοτουρκικό πόλεμο! Μετά την βόρεια συρία και τον θύλακα του Idlib όπου ο ρωσικός και ο τουρκικός στρατός περιπολούν παρέα, ιδού τα καινούργια πόστα συνεργασίας. Ίσως όχι από αύριο – αύριο, είπαμε, ο βαρύς ίσκιος του ρουμαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα θα απλώνεται σ’ όλον τον Καύκασο – αλλά σύντομα…)

(φωτογραφία: Η μεγάλη πτήση του γύπα!)

Ο αιώνιος εχθρός

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο στο Καστελόριζο (για έρευνες στον βυθό) το τουρκικό καθεστώς δεν παραβιάζει κανένα διεθνή νόμο. Το μόνο δεδομένο σ’ αυτήν την περιοχή είναι η ζώνη των ελληνικών χωρικών υδάτων, σε απόσταση ως 6 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές. Από ‘κει και πέρα τα νερά (και ο βυθός) είναι διεθνή, και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει.

Οι ελληνικές “φωνές” περί “προκλητικότητας” με βάση το θεώρημα ότι η περιοχή που έχει “κλείσει” η Άγκυρα (από τα 6,5 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές του Καστελόριζου και πέρα) θα μπορούσε να βρίσκεται σε χωρικά ύδατα 12 μιλίων (αλλά δεν βρίσκεται, αφού δεν έχει κηρυχτεί τέτοια ζώνη ελληνικών χωρικών υδάτων…) ή ακόμα και στην (ανύπαρκτη) ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο (που είναι μόνο φαντασιώσεις) είναι καλές για εσωτερική κατανάλωση. Οι υπόλοιποι, εκτός συνόρων, ξέρουν καλά τι συμβαίνει – είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν. Και είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν όχι από συμπάθεια στο ελλαδιστάν αλλά επειδή, αν έχουν θάλασσα, ξέρουν και τη διεθνή νομοθεσία.

Τότε προς τι οι διάφορες διεθνείς δηλώσεις “συμπαράστασης” προς την Αθήνα και την Λευκωσία; Λόγια… Λόγια που έχουν σχέση κυρίως με το γεγονός ότι ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αψηφά την παλιά δυτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή. Αυτός ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν εκδηλώνεται βέβαια νότια του Καστελόριζου· εκδηλώνεται στο συριακό πεδίο μάχης, στο λιβυκό πεδίο μάχης, και τώρα τελευταία στη συμμαχία με το Baku.

Με ανομολόγητο σε μεγάλο βαθμό εκνευρισμό, «παραδοσιακοί ιμπεριαλισμοί» που θεωρούσαν αυτές τις περιοχές ιστορικό δικαίωμά τους, όπως ο αμερικανικός, ο γαλλικός ή/και ο αγγλικός, βλέπουν την Άγκυρα να «ανεβαίνει πίστα». Βλέπουν τις συμμαχίες της, βλέπουν και την ανορθόδοξη αλλά αποτελεσματική μεθοδολογία που ακολουθιέται. Καμμία απ’ τις άλλοτε «μεγάλες δυνάμεις» δεν θέλει νέους ανταγωνιστές στην περιοχή, αλλά και καμμία δεν μπορεί να τους σταματήσει… ούτε καν ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ταγμένα με φανατισμό στον “άξονα”, προσπαθούν να επωφεληθούν – “μάζευε κι ας είναι και λόγια”! Εσωτερικά επωφελούνται: η “εθνική συνοχή” καλά κρατεί. “Μέσα πάνε καλά”… κι ως εκεί…

(φωτογραφία: Να και μια ρεαλιστική παραδοχή… Αλλά τότε προς τι οι νταλκάδες για τις τουρκικές navtex;)

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…