Tag: εξωτερική πολιτική

Ένας φίλος λιγότερος

Πέμπτη 7 Γενάρη. Ήταν ο τελευταίος που τον αναγνώρισε σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα», σε μια κίνηση που ξάφνιασε, ίσως, και τον ίδιο. Από χτες όμως ο Guaido δεν αναγνωρίζεται πια απ’ την ε.ε. σαν «μεταβατικός πρόεδρος»… Δεν είναι καν ούτε «πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης»: το κόμμα του απείχε απ’ τις εκλογές, οπότε η εθνοσυνέλευση ελέγχεται απ’ τον Maduro…. Μιλώντας λιγότερο ευγενικά: o Guaido είναι για τα σκουπίδια επίσημα, αν και η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εξακολουθούν να τον θεωρούν τον real president. Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει: όταν κάποιος χάνει την μπάλα την χάνει για τα καλά…

Απο χτες, λοιπόν, ο μετρ των διορατικών κινήσεων, ο συλλέκτης αποτυχημένων, ο πετυχημένος, ο γίγαντας υπεξ ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, νοιώθει περισσότερο μόνος. Έχασε τον αρμένιο πρωθυπουργό Pashinyan (οι φήμες λένε πως είτε κρύβεται είτε βρίσκεται σε κάποιου είδους «κατ’ οίκον κράτηση» – όχι εξαιτίας του τσαχπίνη…), έχει χάσει και τον general Haftar, φίλο κι αδελφό … Ποιοί του είχαν απομείνει στον μακρύ και δύσκολο δρόμο του 21ου αιώνα για ένα ελλαδιστάν των δέκα θαλασσών και των πέντε ηπείρων; Ο χασάπης του Καΐρου, ο φασίστας του Τελ Αβίβ, και ο γλυκούλης Guaido… Αυτός πάει – έχουν μείνει μόνο οι άλλοι δύο…

Πριν ένα χρόνο, στις αρχές του 2020, με χαρές και πανηγύρια ο ρημαδοΚούλης, ο μαφιόζος της νότιας κύπρου Αναστασιάδης και ο Netanyahu είχαν υπογράψει μια συμφωνία για …. έναν σωλήνα ονόματι east med… Τώρα ούτε που τον θυμάται κανείς – έχει μπει κι αυτός στη συλλογή των “μεγάλων κατορθωμάτων” του ελλαδιστάν.

Κι αν μας ρωτούσε κάποιος ποιος θα θέλαμε να είναι ο επόμενος που θα έχει μόνο συλλεκτική αξία και μόνο για τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, αυτός θα ήταν ο χασάπης του Καΐρου. Να πάρουν ανάσα οι αιγύπτιοι προλετάριοι!

Καλή χρονιά ρημαδο—–Νικόλα!

12 ημέρες

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Το τραίνο/ψυγείο ξεκίνησε απ’ την Istanbul πριν λίγες ημέρες. Το φορτίο που μεταφέρει θα φτάσει στο Baku (αζερμπαϊτζάν), θα περάσει πλωτά την Κασπία, θα συνεχίσει σιδηροδρομικά στο τουρκμενιστάν ή στο καζακαστάν και θα φτάσει σε κινεζικό σταθμό σε (συνολικά) 12 ημέρες. Είναι μια απ’ τις γραμμές του σιδηρόδρομου του μεταξιού.

Παρότι μ’ αυτόν τον τρόπο μεταφέρονται πολύ λιγότερα φορτία ανά αμαξοστοιχία σε σχέση με τα πλοία κοντέινερ, ο χρόνος είναι ο μισός σε σχέση με την διαδρομή Σαγκάη – Instanbul. Και, φυσικά, τα φορτία μπορεί να προορίζονται για την δυτική κίνα, οπότε το χρονικό όφελος της χερσαίας (σιδηροδρομικής) μεταφοράς είναι ακόμα μεγαλύτερο. Εκείνο που χρειάζεται είναι αρκετά περισσότερα δρομολόγια – ζήτηση δηλαδή.

Παρότι οι χερσαίες μεταφορές εμπορευμάτων από και προς την κινέζικη επικράτεια υστερούν σε όγκο ανά δρομολόγιο, ανάλογα με τους προορισμούς τους υπερέχουν σημαντικά σε χρόνους. (Στις μεταφορές με ψυγεία αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό). Υπάρχει ένα επιπλέον όφελος, γεωπολιτικό: τα γενικά υποτιμημένα “-stan” της κεντρικής ασίας αποκτούν ρόλο, όχι μόνο σαν περάσματα αλλά και σαν (βιομηχανικές) εγκαταστάσεις επεξεργασίας, συναρμολόγησης, επιμελητείας «καθ’ οδόν».

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η στρατιωτική νίκη («τιμωρία» ίσως είναι πιο κατάλληλη λέξη) του Baku επί της Yerevan για τις φιλίες της με την Ουάσιγκτον, με την άμεση βοήθεια της Άγκυρας και την έμμεση της Μόσχας και της Τεχεράνης, έχει επίδραση στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής ασίας. Ρωσία, τουρκία, ιράν, πακιστάν, καζακστάν, αζερμπαϊτζάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν, γεωργία, και φυσικά η κίνα δημιουργούν (ή αυτό επιδιώκουν) μια καπιταλιστική «πύκνωση» (και) στην κεντρική ασία… Πράγμα που δεν αρέσει καθόλου σε κάποιες δυτικές «μεγάλες δυνάμεις», ειδικά σ’ εκείνες που θεωρούσαν ότι έχουν τα δυνατά πιόνια στη «μεγάλη σκακιέρα».

Τι θα κάνουν άραγε για να εκδηλώσουν την έχθρα τους; Θα φανεί. Να θυμήσουμε μόνον αυτό: κανένας πόλεμος δεν κηρύχτηκε στο όνομα των πραγματικών αιτίων και των αληθινών στόχων του· σίγουρα απ’ τον Τρωϊκό και μετά!..

(Και για «τον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» ισχύει το ίδιο…)

Προσοχή, «επενδυτές στα επόμενα χιλιόμετρα»!

Δευτέρα 14 Δεκέμβρη. Ποιός δεν το ξέρει; Όταν μαζεύονται οι capo είναι είτε για να ξαναμοιράσουν τις δουλειές τους πολιτισμένα, είτε για να συζητήσουν τις τάσεις της αγοράς, είτε και για τα δύο μαζί. Συνεπώς το χτεσινό συνέδριο του ρημαδογκουβέρνου με επιφανείς ceo της «βιομηχανίας της υγείας» μπορεί είτε να εννοηθεί με τον τρόπο που σερβιρίστηκε, είτε να κεντρίσει το ερευνητικό / πολιτικό ενδιαφέρον: θέλουν κάτι απ’ το τομάρι μας αυτοί οι καλοί άνθρωποι;

Θα μείνουμε με την απορία – αλλά όχι εντελώς. Καλού κακού θα σας θυμήσουμε (ή θα σας ξεναγήσουμε) σε μερικά απ’ τα προσόντα που έχει αυτό το «ευλογημένο μέρος» (το ελλαδιστάν), εννοημένο όχι σαν βουνά, λαγκάδια και δανδελωτά ακρογιάλια, αλλά σαν κράτος / κεφάλαιο. Προσόντα που πράγματι θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν διεθνείς μαφίες ουπς! συγγνώμη, καλούς επιχειρηματίες των φαρμακοβιομηχανιών (και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος). Δεν είναι μια ξενάγηση σε «αποκαλύψεις»! Είναι όμως του είδους «γνώριζε τίνος κράτους υπήκοος είσαι». Και, που ξέρετε; Μπορεί κάποτε να προκύψουν και οι κρίκοι που τώρα λείπουν (σχετικά και μ’ αυτό το διεθνές ενδιαφέρον).

Το πρώτο σπουδαίο προσόν που διαθέτει το ελλαδιστάν είναι η κομψότητα με την οποία κουκουλώθηκε / παραγράφτηκε το έγκλημα του χρηματισμού (δωροδοκίας) χιλιάδων ντόπιων γιατρών απ’ τις big pharma. Μερικοί πόντοι απ’ αυτό το πλέγμα ξηλώθηκαν όταν αμερικανικά δικαστήρια έβαλαν στο στόχαστρο την θρυλική novartis, ύστερα από καταγγελίες (με στοιχεία) πρώην στελεχών της. Στα στοιχεία περιλαμβάνονταν και τα ονοματεπώνυμα των καθόλου λίγων γιατρών που δωροδοκούσε η novartis στο ελλαδιστάν, για να προωθούν κάποια φάρμακά της. Ε, το λοιπόν, όσο και να μην το πιστεύετε (ο υπαρκτός ελληνισμός σαν «κουλτούρα» ποτίζει βαθιά τις συνειδήσεις), αυτή η πρακτική της συγκεκριμένης (και όχι μόνο) εταιρείας ήταν / είναι διεθνής· αλλά το μόνο μέρος του πλανήτη που οι δωροδοκούμενοι την έβγαλαν εντελώς καθαρή ήταν το ελλαδιστάν!!!

Το πράγμα εξηγείται βέβαια, αλλά οι εξηγήσεις πάνε βαθιά στα χαρακτηριστικά του ντόπιου κράτους και κεφάλαιου. Οπότε, θα αποφύγουμε μεν αυτές τις εξηγήσεις εδώ, αλλά θα τονίσουμε ότι το να υπάρχει ένα κράτος / μέλος της ε.ε. και της ευρωζώνης που να είναι πρωταθλητής στην «σιωπηλή παραγραφή» των δράσεων των big pharma (δεδομένου ότι η novartis ήταν απλά «άτυχη», και έπεσε στα δίχτυα του αμερικανικού νομικού συστήματος· ΟΛΕΣ οι big pharma κάνουν τις ανάλογες δωροδοκίες και στο ελλαδιστάν και παντού όπου μπορούν…), αυτό λοιπόν το προσόν δεν θα μπορούσε να μην συγκινήσει όλες αυτές τις big pharma. Και να θεωρούν το ελλαδιστάν επιβεβαιωμένο «παράδεισο» – από διάφορες απόψεις που οι ceo τους γνωρίζουν καλύτερα…

Το δεύτερο σπουδαίο προσόν του ελλαδιστάν είναι πως αποτελεί βασικό «σημείο» στον παγκόσμιο χάρτη παραγωγής και λαθρεμπορίου διάθεσης απαγορευμένων ουσιών…Ή αλλιώς αναβολικών! Έχουμε περιγράψει στο παρελθόν ένα μικρό μέρος αυτής της «πρωτιάς», στο χάρτινο Sarajevo (τεύχη 44, 55, 82…). Αλλά το θέμα είναι σπουδαιότερο, ένας κρυφός έπαινος για το εντόπιο φαρμακευτικό κεφάλαιο. Διότι, δεν θα πρέπει να σας διαφύγει, τα αναβολικά (που πουλιούνται ελεύθερα σε ντόπια φαρμακεία, πράγμα που φέρνει διεθνή πελατεία, και, κατά συνέπεια, συμβολή στο εθνικό αεπ) είναι χημείες. Που κατασκευάζονται από φαρμακοβιομηχανίες…

Το τρίτο σημαντικό προσόν του ελλαδιστάν είναι ότι αποτελεί διεθνές hub λαθρεμπορίου (και ξεπλύματος)· χάρη, δε, στη νομοθεσία της ε.ε., είναι μια καλή (όχι η μοναδική, οπωσδήποτε όμως καλή) βάση για μπίζνες ευρωπαϊκές. Πέρασμα ηρωΐνης, κοκαΐνης ή άλλων συνθετικών ναρκωτικών που φτιάχνονται σε home made (ή επίσημα) εργαστήρια της μέσης Ανατολής; Όπλα; Σωματεμπορία; Εκμετάλλευση μεταναστών / μεταναστριών; Στο ελλαδιστάν μπορείς εύκολα να αξιοποιήσεις την γεωγραφική θέση και ακόμα πιο εύκολα να είσαι είτε «αόρατος» είτε «συγχωρεμένος» – αν κάπου στραβώσει το πράγμα και καταλήξεις στα δικαστήρια. (Τι να θυμίσουμε; Εκείνο το θρυλικό noor 1 που στο τέλος θα εξατμιστεί σα να μην υπήρξε ποτέ, σα να ήταν ‘fake news’;)

Το τέταρτο και τελευταίο προσόν είναι ότι οι επαγγελματίες «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» αγοράζονται στα μέρη μας με το κιλό εύκολα – και φτηνά. Παντού υπάρχουν τέτοιοι διατεθειμένοι να εξασφαλίσουν αυξημένα έσοδα προσέχοντας τι λένε και τι δεν λένε, αλλά στο χωριό ελλαδιστάν σπανίζουν εκείνοι που θα έλεγαν «όχι» – κι αυτοί εύκολα «εξαφανίζονται». Επιπλέον όσοι πουλιούνται έχουν πολύ χαμηλή τιμή (σε σχέση με τα διεθνή στάνταρς…)

Είναι μικρό το μέρος, και σίγουρα δεν είναι η σπουδαιότερη αγορά του κόσμου! Ούτε για πολεμικές βιομηχανίες, ούτε για φαρμακευτικές, ούτε για το πρεζεμπόριο, ούτε και για παπούτσια… Απ’ την άλλη μεριά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο (: νο 1, εφοπλισμός…) έχει εξασφαλίσει λειτουργικές άκρες τέτοιες που, σε συνδυασμό με την θεσμική «απλοχεριά», έχει δυσανάλογα βαρύνοντα ρόλο σε διάφορα κόλπα. Λέμε «δυσανάλογα» εννοώντας ότι πρόκειται για γεωοικονομικές προσόδους όταν δεν αρκούν οι γεωπολιτικές τέτοιες.

Υποθέτουμε ότι οι ceo των big mafia, ουπς! πάλι λάθος!! των big pharma θέλαμε να πούμε, μπορούν να εκτιμήσουν τέτοια προσόντα. Πράγματι, λοιπόν, έκαναν φροντιστήριο στο ρημαδογκουβέρνο, με αφορμή τον covid… (Έχει δείξει, άλλωστε, ικανοποιητική στάση στην τρομοεκστρατεία). Τώρα τι ακριβώς ενδιαφέρει, ποιούς, και πόσους, δεν ξέρουμε.

Είναι, πάντως, εν δυνάμει επενδυτές… Καλό αυτό για τον λαό και τον τόπο…

(φωτογραφία: Θα μπορούσε να είναι πίνακας των αρχών δημόσιας τάξης και ασφάλειας, με καταζητούμενους ποινικούς… Αλλά όχι!!! Είναι αγαθοί και φιλάνθρωποι ceo, στην οθόνη του ρημαδογκουβέρνου. Έχουν ράματα για τις γούνες μας, καμμία αμφιβολία…)

Η μισή αλήθεια είναι πάντα μισή…

Παρασκευή 11 Δεκέμβρη. Ο επί δεκαετίες επικεφαλής του διαστημικού προγράμματος του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος στρατηγός Haim Eshed, πλήρης ημερών σήμερα, αποφάσισε να αποκαλύψει το μυστικό: η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ έχουν επικοινωνία με «εξωγήινους»…. ενώ η πρώτη έχει και συμμαχία μαζί τους, και κοινή βάση «στα έγκατα του Άρη»… (Ερωτήσεις του είδους πότε και πως πήγαν οι αμερικάνοι στον «κόκκινο πλανήτη» καταγγέλονται σαν διασπορά ψευδών ειδήσεων, συνωμοσιολογία κλπ!!!) Αλλά (συμπλήρωσε) οι «εξωγήινοι» έχουν ζητήσει (απ’ τις συμμαχικές τους κυβερνήσεις) να μην ανακοινώσουν τίποτα ακόμα, αφού οι γήινοι δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν τόση και τέτοια αλήθεια. Και μπορεί να πανικοβληθούν (και να φύγουν απ’ τον πλανήτη άραγε;)

Μάλιστααααα… Αυτό σημαίνει ότι ο άξονας είναι παντοδύναμος επί γης – τρέμε Πεκίνο, Μόσχα και λοιποί!!…. Εκείνο, πάντως, που κράτησε επτασφράγιστο μυστικό ο Eshed είναι το ποιοί είναι αυτοί οι εξωγήινοι! Ποιοί είναι, λοιπόν;

Η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να το αποκαλύψει. Αλλά όχι… Καλύτερα να το καταλάβετε μόνοι σας. Για προσπαθήστε λίγο, για προσπαθήστε!..Χμμμμ… Ένα άλλο μέλος του άξονα μήπως;…. Η «χρυσή βίδα» του σύμπαντος… που οι πάντες του χρωστάνε… Ε;

(Μα ελάτε πια! Μην κάνετε σαν παιδιά!!)

Ο αιώνιος εχθρός 1

Πέμπτη 10 Δεκέμβρη. Για την οπτική του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των βιτρινών του, το τουρκικό καθεστώς είναι κάτι που μπορεί να «ελεγχθεί»… αν κάποιοι «μεγάλοι σύμμαχοί» του (ο βασιλιάς Macron; ο νυσταλέος Jo;) του βάλουν «τιμωρίες»… Για τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο όμως το τουρκικό καθεστώς (κι αυτό είναι δουλειά σχεδόν 20 χρόνων ισλαμοδημοκρατικής διακυβέρνησης) έχει καταφέρει κάτι για το οποίο δεν ζήτησε κανενός την άδεια: να είναι χρήσιμο και στα δύο αντίπαλα μπλοκ του 4ου παγκόσμιου πολέμου, χωρίς να είναι εξάρτημα κανενός… Προφανώς είναι θέμα «καπιταλιστικού όγκου», τόσο απ’ την άποψη της εργασίας όσο και απ’ την άποψη της γεωγραφικής θέσης. Το έχουμε ξαναπεί: ότι και να είναι το κλαμπ των g20, η Άγκυρα δεν μπήκε εκεί «με μέσο»!

Είναι πολλά που οι πολιτικές βιτρίνες του (στα σκοινιά) ελληνικού ιμπεριαλισμού δεν θέλουν και δεν μπορούν να καταλάβουν· πράγμα αναμενόμενο. Ένα απ’ αυτά είναι το εξής: η απαίτησή τους απ’ τους «ευρωπαίους εταίρους» να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα (στα σοβαρά…) θα βλάψει πολύ περισσότερο αυτούς τους «εταίρους» παρά το τουρκικό καθεστώς. Δεν είναι απλά και μόνο ζήτημα επενδύσεων και οικονομικών συμφερόντων όπως ο πρωτόγονος οικονομισμός των ντόπιων εθνικιστών δημαγωγών («ειδικών» και απλών προπαγανδιστών) παπαγαλίζει. Είναι ότι το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο (εννοημένο, κάπως γενικόλογα, σαν ενιαίο παρά τις εσωτερικές του αντιθέσεις) δεν θα άντεχε να έχει ένα ξεκάθαρα εχθρικό τουρκικό «σπαθί» στα πλευρά του, δηλαδή στη Μεσόγειο…

Το τουρκικό καθεστώς έχει συντονίσει πολλά απ’ τα βήματά του (αλλά όχι όλα) με το ευρασιατικό project: τα αφεντικά του καταλαβαίνουν μια χαρά που έχει μετατοπιστεί το «κέντρο βάρους» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε αντίθεση, όμως, με το ελληνικό καθεστώς, που απ’ την μια καμαρώνει (; ή καμάρωνε…) για την «κινεζική επένδυση» της cosco ενώ, ταυτόχρονα, δίνει τα πάντα για μερικές αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις ακόμα, η Άγκυρα είναι ένα πλήρες και κανονικό «μη ελεγχόμενο κράτος». Κι αυτό έχει ανεβάσει κατακόρυφα τις «γεωπολιτικές προσόδους» του – αν μπορούν να το παραδεχτούν οι ντόπιοι επαγγελματίες των γεωπολιτικών προσόδων… Ταυτόχρονα, φυσικά, αντιλαμβανόμενο (το τουρκικό καθεστώς) ότι η γεωγραφία από μόνη της δεν εξασφαλίζει τίποτα, φροντίζει να γίνει όσο πιο πολύ «αστακός» γίνεται· συμπεριλαμβανόμενης της εσωτερικής απολυταρχίας του.

Τι σημαίνει το ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες (και όχι μόνο) αντιλαμβάνονται ότι η γεωγραφία από μόνη της δεν εξασφαλίζει τίποτα; Σημαίνει ότι έχουν εκτιμήσει σωστά πως δυο φορές μέσα στα τελευταία 30 χρόνια η τουρκική επικράτεια έγινε στόχος διάλυσης – ακριβώς λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Την μια φορά στη δεκαετία του ’90, την δεύτερη με το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, σε συνάρτηση με τότε κατάσταση στο συριο-ιρακινό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου και την εμφάνιση της Μόσχας σ’ αυτό. Το να μην είναι «ελεγχόμενο κράτος» αλλά, επίσης, το να μην είναι «κράτος που μπορεί να εκβιαστεί», είναι για την Άγκυρα αποφασιστικός όρος ύπαρξης!

Για να το πούμε διαφορετικά: αν δυο φορές μέσα σε 30 χρόνια έχουν προσπαθήσει να σε διαλύσουν / εξαφανίσουν δια της βίας σαν κράτος, να σε σπάσουν σε 2, 3, 4 κρατίδια που θα είναι συνέχεια σε μεταξύ τους πόλεμο· αν ξέρεις τι σημαίνει γεωπολιτικός και ιδεολογικός οριενταλισμός, τότε έχεις μάθει ότι απέναντι στους δυτικούς πρέπει να βρίσκεσαι όχι υποχρεωτικά σαν εχθρός, αλλά πάντα με το «δάκτυλο στην σκανδάλη». Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Απ’ αυτήν την άποψη οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες είναι συνεπείς συνεχιστές του Κεμάλ Ατατούρκ! Και μάλλον είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να πάρουν μια πολιτική εκατό χρόνων παλιά και να την αναβαθμίσουν / προσαρμόσουν στα δεδομένα του 21ου αιώνα.

(Το τουρκικό καθεστώς ανέπτυξε συστηματικά, άσχετα από κυβερνήσεις, απ’ το 1974 και μετά την στρατιωτική / πολεμική του βιομηχανία επειδή η Ουάσιγκτον αποφάσισε (για κάποια χρόνια) να μην του πουλάει όπλα, μετά την εισβολή στην κύπρο… 45 χρόνια αργότερα, με την τουρκική μιλιταριστική παραγωγή να έχει φτάσει όχι μόνο σε σημείο εξαγωγών αλλά να έχει συσσωρεύσει από πάμπολλες μεριές σημαντικό know how σχεδιασμού και παραγωγής high tech όπλων, οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού ελπίζουν ότι μια παρόμοια τακτική, δυτικών «κυρώσεων» και «απαγορεύσεων», θα φρενάρει τον τουρκικό…

Μήπως είναι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον;)

(φωτογραφία: Η τελευταία εθνική νοστιμιά που υπέπεσε στην αντίληψή μας, από πατριωτικότατες φωνές: αυτός ο χάρτης (λέει…) είναι δημιούργημα των αιώνιων εχθρών (λέει…) που διασπείρουν fake news (λέει…) για να πείσουν τον κόσμο ότι το ελλαδιστάν έχει μαξιμαλιστικές απαιτήσεις (λέει…)!!!

Δεν το είχατε καταλάβει; Εδώ και πολλά χρόνια οι παλιοαιώνιοι εχθροί έχουν διαβρώσει τα πάντα στο φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν. Απ’ τις κυβερνήσεις και τα κόμματα ως τα μήντια, τα παραμήντια, τον στρατό, την εκκλησία, τα πάντα…)

Ο αιώνιος εχθρός 2

Πέμπτη 10 Δεκέμβρη. Να γιατί μόνο αποτυχημένοι ιμπεριαλιστές (σαν το ελλαδιστάν) μπορούν να φαντασιώνονται ότι «μερικές ξυλιές στον πισινό θα συμμαζέψουν τον άτακτο και θρασύ της γαλαρίας»: βολεύονται να παριστάνουν ότι στην ανατολική Μεσόγειο, στη μέση Ανατολή, στη βαλκανική χερσόνησο «τελείωνει ο κόσμος»! Θεωρούν ότι σ’ αυτήν την «άκρη του κόσμου» ο δυτικός ιμπεριαλισμός μπορεί να εκβιάσει την Άγκυρα ότι αν δεν κάτσει καλά σαν συνοριοφύλακας, θα δώσει την δουλειά στην Αθήνα… Νομίζουν οι δόλιοι ότι ζουν ακόμα τον (άγρια στρεβλό!) μύθο του 1821! Και φυσικά ονειροβατούν: αυτό που θεωρούν ένα «δύστροπο ανατολικό όριο» το οποίο το «κέντρο» (ο δυτικός ιμπεριαλισμός) πρέπει να συνετίσει, είναι οργανικό κομμάτι και ενός άλλου κόσμου, άλλων κέντρων ισχύος και πλούτου, δυναμικών, με αυτοπεποίθηση, επεκτατικών, «ανερχόμενων»… Είναι κομμάτι της ανατολής που τώρα πια δεν είναι, και δεν πρόκειται να ξαναγίνει «παρακατιανή», ένας θεατής ή ένας κομπάρσος της καπιταλιστικής ιστορίας!

Ακόμα και ο «σύμμαχος» των ελληνικών φαντασιώσεων, ο βασιλιάς γαλλίας Macron, το καταλαβαίνει αυτό· και δεν του αρέσει καθόλου. Το κατάλαβε όχι μόνο στο συριακό, όχι μόνο στο λιβυκό πεδίο μάχης, αλλά ακόμα και στο Sahel: ρώσοι, κινέζοι και τούρκοι βρίσκονται εκεί που νόμιζε ότι έχει «ελευθέρας»!

Μπορεί να είναι παράδοξο, μπορεί και όχι: οι εταίροι της Άγκυρας στο ευρασιατικό project φαίνεται ότι προτιμούν ένα καθεστώς που είναι χρήσιμο και στους δυτικούς, παρά έναν καθαρό εχθρό της δύσης. Σίγουρα προς το παρόν, και στο ορατό μέλλον. Αξίζει, επ’ αυτού, να προσέξει κανείς την τακτική του Πεκίνου: ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο του έχουν κηρύξει κανονικά πόλεμο, το Πεκίνο δεν ανταποδίδει (ακόμα) κάνοντας το ίδιο! Προετοιμάζεται για μια full scale αναμέτρηση, ακόμα και στρατιωτική, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται «ανοικτό» σε έντιμες σχέσεις· σε σχέσεις, δηλαδή, που θα αναγνωρίζουν την ισχύ του και τα καινούργια δεδομένα που αυτή έχει δημιουργήσει στον πλανήτη.

Κάτι ανάλογο κάνει και η Άγκυρα: προωθεί τα δικά της ιμπεριαλιστικά σχέδια· απαντάει (αποτελεσματικά ως τώρα…) στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ανταγωνιστών της στην ευρύτερη περιοχή (Ριάντ, Αμπού Ντάμπι, Λονδίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Αθήνα, Κάιρο, Ερεβάν…) σε συνεργασία με τους συμμάχους της· και ταυτόχρονα «το συζητάει»… Παρότι οι επίσημοι εκπρόσωποι του ελληνικού εθνο-ιμπεριαλισμού προτιμούν να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι αυτό το «το συζητάει» είναι μπλόφα, διαισθάνονται ανομολόγητα ότι δεν είναι. Η Άγκυρα όντως συζητάει… επειδή μπορεί να το κάνει – από θέση ισχύος!

Με όποιους, φυσικά, έχουν λόγους να συζητήσουν αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα…

Εξ οικείων τα βέλη

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο πουλάει στους υπηκόους του μια «ιδέα» που μυρίζει έντονα αντιγερμανισμό. Θα ζητήσει (λέει) από το Βερολίνο να σταματήσει η Howaldtswerke-Deutsche Werft (HDW) GmbH, μια θυγατρική της ThyssenKrupp, την τεχνολογική υποστήριξη της ναυπήγησης 6 υποβρυχίων τύπου 214 για λογαριασμό της Άγκυρας. Τα υποβρύχια “κτίζονται” στα μεγάλα τουρκικά στρατιωτικά ναυπηγεία Golcuk, στη θάλασσα του Μαρμαρά. Το ελλαδιστάν έχει 4 τέτοια, φτιαγμένα απ’ την ίδια γερμανική εταιρεία, και είναι περήφανο για τα προσόντά τους… Και (προφανώς) δεν θέλει να τα έχει και ο «αιώνιος εχθρός» του· τα κίνητρα της Αθήνας είναι αυτονόητα…

Το Βερολίνο έχει ήδη απορρίψει αυτήν την απαίτηση τον περασμένο Οκτώβρη (ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι γνωστός συλλέκτης αποτυχιών…). Και θα την ξανα-απορρίψει, για περισσότερο (οικονομικούς) ή λιγότερο (γεωπολιτικούς) προφανείς λόγους. Αλλά ο ελληνικός μιλιταρισμός ανησυχεί για κάτι επιπλέον (που δεν το φωνάζει αφού ούτε κατά διάνοια μπορεί να εμποδίσει): κτίζοντας εδώ και 35 χρόνια υποβρύχια στα συγκεκριμένα ναυπηγεία, και αποκτώντας know how απ’ την κατασκευή των γερμανικού σχεδιασμού και εξοπλισμού 214, το τουρκικό στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σχεδιάζει και μεθοδεύει την κατασκευή των δικών του advanced υποβρυχίων απ’ το 2017, ελπίζοντας ότι θα φτιάξει το πρώτο «εντελώς τουρκικό» μέσα στην επόμενη δεκαετία. Σ’ αυτό το σχέδιο εμπλέκονται φυσικά δεκάδες άλλες (τουρκικές) εταιρείες, για επιμέρους συστήματα, όπλα, κλπ. (Μέσα σ’ αυτόν τον σχεδιασμό περιλαμβάνεται και η επίλυση 5 βασικών σχεδιαστικών λαθών που τα τουρκικά ναυπηγεία βρήκαν στα γερμανικά πρωτότυπα των 214…)

Όμως πριν απορρίψει το Βερολίνο την ελληνική απαίτηση, την απέρριψε έμμεσα μεν καθαρά δε ένας σύμμαχος, ένας «φίλος και αδελφός»: ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Μιλώντας χτες σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον χασάπη του Καΐρου Sisi (κι αυτός φίλος κι αδελφός του ελλαδιστάν…) ξεκαθάρισε ότι δεν θα σταματήσει να πουλάει όπλα στον καραβανοφασίστα εξαιτίας της «κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» γιατί δεν θέλει να αδυνατίσει η αιγυπτιακή χούντα στον αντιτρομοκρατικό της αγώνα στην ευρύτερη περιοχή. «Δεν πρόκειται να μπλέξω ζητήματα αμυντικής και οικονομικής συνεργασίας με τέτοιες διαφωνίες [εννοεί τις σφαγές και την καταστολή της χούντας]. Είναι προτιμότερο και αποτελεσματικότερο να έχουμε μια πολιτική διαλόγου παρά ένα μποϋκοτάρισμα που το μόνο που θα πετύχει θα είναι να μειώσει την αποτελσματικότητα ενός απ’ τους εταίρους μας στη μάχη κατά της τρομοκρατίας» δήλωσε, φτύνοντας έτσι στα μούτρα 17 γαλλικές και διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τον κατηγόρησαν ότι κάνει το κορόιδο απέναντι σε μια απ’ τις χειρότερες χούντες του πλανήτη. (Τα ίδια και χειρότερα υποστηρίζε ο ροζ ογκόλιθος Nick the Greak, όταν ήταν στο πόστο του, σαμποτάροντας προσπάθειες άλλων ευρωπαϊκών κρατών υπέρ των πολιτικών κρατουμένων στην αίγυπτο…)

Υποθέτουμε ότι το ελλαδιστάν χάρηκε με την απόφαση του βασιλιά Macron, και δεν θα τον καταγγείλει!!! Πώς όμως θα απαιτήσει το αντίθετο απ’ το Βερολίνο, όταν μάλιστα το τουρκικό καθεστώς είναι μεν «συνταγματική απολυταρχία» αλλά πάντως όχι στρατιωτική χούντα; Και πως ελπίζει το ελλαδιστάν οτι ο σύμμαχος βασιλιάς να βάλει πλάτη σε τέτοια απαίτηση όταν και των δύο «ελλάς-γαλλία-συμμαχία» οι φωλιές δεν είναι απλά λερωμένες αλλά κολυμπούν μέσα στο αίμα και στον πόνο των 60.000 πολιτικών αιχμάλωτων της αιγυπτιακής χούντας;

Δεν υπάρχει θέμα… Για εσωτερική κατανάλωση προορίζονται αυτά τα κόλπα: για να ενισχύσουν την πεποίθηση των υπηκόων ότι το Βερολίνο είναι εχθρός· και ότι ο επερχόμενος νυσταλέος Jo είναι ο Αναμενόμενος μεγάλος φίλος κι αδελφός…

(φωτογραφία: Είναι κι αυτό! Η αιγυπτιακή χούντα πρόταξε τα στήθια της στον Erdogan και σε πολλούς άλλους ακόμα, προστατεύοντας το γαλλικό βασίλειο απ’ την “εκστρατεία μίσους”… Τι τραβάει αυτό το καϋμένο το βασίλειο, ε;)

Αλλαγές…

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Γράφαμε χτες (νυσταλέοι σε αγρυπνία) ότι το 2021 δεν είναι 2015· ούτε στη μέση Ανατολή ούτε πουθενά αλλού στον πλανήτη. Πέντε ή έξι χρόνια στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς είναι «μεγάλωσα λίγο». Πέντε ή έξι χρόνια (και μάλιστα τέτοια χρόνια!), χρόνια επιτάχυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και όξυνσης των αντιθέσεων, δεν είναι «λίγα». Είναι «πολλά»!

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, και χάρη στις επιτυχίες (όχι ολικές, αλλά οπωσδήποτε επιτυχίες) του μπλοκ της Αστάνα, η πολιτική γεωγραφία της ανατολικής Μεσογείου και της μέσης Ανατολής έχει αλλάξει· σχεδόν εντελώς. Ιμπεριαλιστικά σχέδια και φιλοδοξίες που πριν 5 ή 6 χρόνια έμοιαζαν εφικτά έχουν καταρρεύσει. Αλλά είναι συνηθισμένο ακόμα και μεταξύ των «ειδικών»: η συνειδητοποίηση των αλλαγών και η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα αργεί. Συχνά αργεί τόσο όσο χρειάζεται για να προκύψουν συντριβές.

Να ένα παράδειγμα που αφορά το μακρινό ιράν (και έμμεσα την πιο κοντινή τουρκία). Υποτίθεται ότι το «πρόβλημα» των δυτικών αφεντικών (αλλά όχι των ανατολικών) είναι το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Θα καταφέρει να φτιάξει ή όχι ατομική βόμβα; Αν υπολογίσει κανείς ότι το ιρανικό καθεστώς έχει συμμαχικές ή πολύ καλές φιλικές σχέσεις με το πακιστανικό, το βορειοκορεατικό, το κινεζικό και το ρωσικό καθεστώς (όλα με πυρηνικά όπλα και, κατά συνέπεια, το σχετικό know how), και με δεδομένο ότι το απαρτχάιντ αποικιοκρατικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει εδώ και δεκαετίες τέτοια όπλα, το ρεαλιστικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι αν ΘΑ τα αποκτήσει και η Τεχεράνη, αλλά γιατί δεν τα έχει ήδη!

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, εκείνο που έχει αλλάξει τους συσχετισμούς στην περιοχή απ’ την άποψη του μιλιταρισμού και των πολεμικών τεχνολογιών δεν είναι το ερώτημα περί πυρηνικής ή μη Τεχεράνης. Αλλά το γεγονός ότι το καθεστώς της έχει αναπτύξει σε ικανοποιητικό βαθμό τις πυραυλικές τεχνολογίες, καθώς και εκείνες σε σχέση με τα drones. Αν χρειάζεται κάποια απόδειξη, υπάρχουν δύο. Πρώτον η επίθεση ακριβείας με drones στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, απ’ τους Houthis, εναντίον των διυλιστηρίων της σαουδαραβικής aramco στο Abqaiq και στο Khurais, την οποία κανένα αντιαεροπορικό σύστημα του Ριάντ δεν πήρε χαμπάρι για να εμποδίσει. Και, δεύτερον, η πυραυλική επίθεση (επίσης ακριβείας) εναντίον δύο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ στις 4 Γενάρη του 2020, σαν «αντίποινα» για την δολοφονία του Soleimani, την οποία επίθεση επίσης δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει, έστω και συμβολικά, κανένα (αμερικανικό) αντιαεροπορικό σύστημα.

Η ανάπτυξη των συγκεκριμένων τεχνολογιών ταιριάζει μια χαρά στη «φιλοσοφία» των ασύμμετρων απαντήσεων που έχει υιοθετήσει και το Πεκίνο (στην προοπτική μιας αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον). Η σοβαρή απειλή του ιρανικού ιμπεριαλισμού που επιχειρεί να απαντήσει στον ισραηλινό, τον αμερικανικό, τον γαλλικό και τον αγγλικό στη μέση Ανατολή δεν είναι το «μεγάλο μπαμ»! Είναι τα χιλιάδες «μικρά μπαμ» για τα οποία έχει ήδη τεχνική επάρκεια…. Για παράδειγμα: δεν έχει ούτε αεροπλανοφόρα ούτε φρεγάτες η Τεχεράνη. Έχει όμως χιλιάδες μικρά ταχύπλοα που μπορούν να γίνουν από «σμήνος αυτοκτονίας» (κάτι σαν τους παλιούς «μπουρλοτιέρηδες»…) που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί απ’ τα υπερόπλα του αμερικανικού ναυτικού, μέχρι «σμήνος μελισσών» με πολλά μικρά «τσιμπήματα» που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα μ’ ένα μεγάλο.

Ο «πολύς» Thomas Friedman, των καθεστωτικών new york times, δηλωμένος εχθρός της Τεχεράνης και όχι μόνο, το έθεσε ως εξής στις 29 Νοέμβρη, μετά την δολοφονία του Fakhrizadeh:

… Όλα έχουν να κάνουν με την λέξη «ακρίβεια». Στον πόλεμο του 2006 στον λίβανο, η proxy πολιτοφυλακή του ιράν, η Χεζμπ’ αλλάχ, έπρεπε να εκτοξεύσει μέχρι και 20 κακής ποιότητας, μη καθοδηγούμενες ρουκέτες εδάφους – εδάφους, περιορισμένου βεληνεκούς, με την ελπίδα να προκαλέσει ζημιά σ’ έναν και μόνον έναν ισραηλινό στόχο. Με τους πυραύλους ακριβείας που φτιάχνει το ιράν η Χεζμπ’ αλλάχ – θεωρητικά – μπορεί να εκτοξεύσει μια ρουκέτα για κάνε έναν από 20 διαφορετικούς στόχους στο ισραήλ με μεγάλη πιθανότητα να τους καταστρέψει όλους….

Παρά τις τέτοιες τεχνικές αδυναμίες της η Χεζμπ’ αλλάχ νίκησε στον πόλεμο του 2006! Απ’ το 2015 και μετά, χάρη στην άμεση εμπλοκή της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης, η λιβανέζικη οργάνωση απέκτησε (όχι δωρεάν, με πολλά φέρετρα…) στην αναμέτρησή της με τους σκληραγωγημένους και όχι υποδεέστερους ένοπλους που χρηματοδοτεί το Ριάντ, μεγάλη εμπειρία μαχών στο έδαφος, ορθόδοξων και ανορθόδοξων· εμπειρία που σε καμμία περίπτωση δεν έχει το ισραηλινό πεζικό. Το ίδιο ισχύει για τους αξιωματικούς των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ.

Δεν είναι, λοιπόν, θέμα μόνο “ακρίβειας”. Είναι και θέμα “εμπειρίας”. Κάνοντας πολέμους με εργολάβους διάφοροι μεσανατολικοί ιμπεριαλισμοί γλύτωσαν τα “πολιτικά έξοδα”… Αλλά βρέθηκαν τελικά σε χειρότερη θέση…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Το 2015, στην ηρωϊκή φάση των φαιορόζ, τότε που ο Γιάνης θα διέλυε την ευρωζώνη και ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the Greek παρέα με τον ψεκασμένο κύριο Πάνο θα εκτόξευαν χιλιάδες τζιχαντιστές στην κεντρική ευρώπη (αν η φράου Μέρκελ και ο κύριος Σόιμπλε δεν έκαναν χατήρια στο ελλαδιστάν) οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, διακομματικά, φαντάζονταν την ανατολική Μεσόγειο «κλειστή ελληνο-αμερικανο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη», αφήνοντας στο τουρκικό καθεστώς (πιθανόν προσωρινά…) τις πλαζ του. Τελειώνοντας το 2020 το ίδιο καθεστώς, χωρίς να έχει εγκαταλείψει τις φαντασιώσεις του, προσπαθεί να μετρήσει αν τα τουρκικά ερευνητικά έχουν περάσει ή όχι τα 6 μίλια των εθνικών χωρικών υδάτων του στο Καστελόριζο και στη Ρόδο. Όπως και να το αξιολογήσει κανείς πρόκειται για συντριβή, που έγινε χωρίς να πέσει μισή σφαίρα· κι ίσως επειδή δεν έπεσε ούτε μισή σφαίρα οι ντόπιες ιμπεριαλιστικές αντιτουρκικές φαντασιώσεις κρατούν γερά.

Είναι μπελάς το να αποκτήσει η Άγκυρα 6 κομμάτια υποβρυχίων απ’ το είδος που η Αθήνα έχει 4; Είναι – αλλά η δεύτερη δεν πρόκειται να εμποδίσει τον υπερ-εξοπλισμό της πρώτης, ειδικά εφόσον είναι σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό home made. Αυτά θα γίνουν αύριο· σήμερα, ο πραγματικός ελληνικός πονοκέφαλος είναι το ισχυρό τουρκικό know how στη χρήση σμήνους drones (το επιβεβαίωσε στο Nagorno Κarabakh) και τα εντελώς home made, απ’ την αρχή ως το τέλος, ελικόπτερα διπλής (πολιτικής ή/και στρατιωτικής) χρήσης. Που έχουν βάλει το τουρκικό καθεστώς στα 5 ή 6 περισσότερο τεχνολογικά εξελιγμένα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη, στους συγκεκριμένους τομείς…

Τι κάνει κάποιος όταν βρίσκεται μπροστά στα συντρίμια των ονειρώξεών του; Είτε γίνεται ρεαλιστής, κάνοντας ότι σημαίνει “ρεαλισμός” όταν ο γεωπολιτικός χάρτης των ονείρων του έχει γίνει κουρέλια. Είτε επιμένει στις φαντασιώσεις του, περιμένοντας να τον πάρει αγκαζέ κάποιος δυνατότερος μπράβος.

Το δεύτερο μόνο ένα μπορεί να σημαίνει, όταν το ξεβρακώσει κανείς απ’ τις διπλωματικές φιοριτούρες: έναν θερμό παγκόσμιο πόλεμο. Ε;

(φωτογραφία: Ποιός την θυμάται την ελληνο-νοτιοκυπριακή “γαλάζια πατρίδα”;)

15χρονοι…

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Η δολοφονία ενός 15χρονου μπορεί να είναι ρουτίνα – για έναν κατοχικό στρατό. Ο νεαρός παλαιστίνιος Ali Ayman Nasr Abu Aliya που δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στην κοιλιά την περασμένη Παρασκευή, ανήμερα των γενεθλίων του, δεν είναι ο πρώτος ανήλικος που “καθαρίζει” ο ισραηλινός στρατός φέτος. Όχι στην αντάρτικη λωρίδα της Γάζα, αλλά στην γεμάτη μπαντουστάν δυτική Όχθη.

Ναι, κάμποσοι νεαροί παλαιστίνιοι πετούσαν πέτρες στον στρατό που περιφρουρεί έναν καινούργιο οικισμό αποίκων έξω απ’ το χωριό τους. Οι άποικοι παιρνούν καθε μέρα απ’ την al Mughayyir και σπάνε αυτοκίνητα παλαιστινίων ή παράθυρα των σπιτιών· κανονικές, καθημερινές φασιστικές παρελάσεις.

Ναι, το να πετάς πέτρες στους κατοχικούς θεωρείται έγκλημα απ’ όλους τους συμμάχους του απαρτχάιντ καθεστώτος. Ο Ali δεν συμμετείχε, απλά παρακολουθούσε. Τι μ’ αυτό; Την επόμενη φορά θα ήταν κι αυτός στο «μπούγιο».

Ναι: με ιούς και εμβόλια ή χωρίς η Παλαιστίνη αντιστέκεται – και δολοφονείται…

(φωτογραφίες: al Mughayyir, Νοέμβρης και Δεκέμβρης 2020)