Tag: εξωτερική πολιτική

Palestine free! (3)

Δευτέρα 17 Μάη. Η “πολιτική της ρουκέτας” εκ μέρους της Hamas και των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζα ήταν δίκαιη από ηθική άποψη, ωστόσο δεν μπορούσε να πάει πέρα απ’ την “λογική των αντιποίνων” μέσα στη διαρκή και απάνθρωπη αιχμαλωσία των παλαιστίνιων. Πολλές φορές δοκιμάστηκε, κι άλλες τόσες το πράγμα κατέληξε σε διαπραγματεύσεις για εκεχειρία (με μεσολαβητή, συνήθως, την χούντα του Καΐρου) με κάποιες πενιχρές και πάντα ανακλίσιμες “υποχωρήσεις” του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Η “πολιτική της ρουκέτας” δεν μπόρεσε να ανοίξει προοπτικές και ανταγωνιστικές δυνατότητες ούτε για τους αιχμάλωτους στη Γάζα, ούτε για τους αιχμάλωτους στην υπόλοιπη κατεχόμενη Παλαιστίνη, είτε στη δυτική Όχθη, ειτε στην Ιερουσαλήμ/al Quds, είτε οπουδήποτε αλλού μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Αυτό είναι το νόημα της γνώμης μας ότι ο “πολιτικός κύκλος” αυτού του είδους ένοπλης δράσης έχει τελειώσει, και ότι έχει ξεπεραστεί… (Χωρίς να συνυπολογίζουμε τις συνέπειες του να είναι η Χαμάς εξουσία στη Γάζα).

Αντίθετα, ο αντι-απαρτχάιντ πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος BDS, που ξεκίνησε από Παλαιστίνιους και αναπτύχθηκε διεθνώς εκτός κατεχόμενων, φώτισε τον μαύρο ορίζοντα με ένα καθαρό και έντονο φως, χωρίς σκιές, ανοίγοντας δύσκολες μεν αλλά σαφείς προοπτικές στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Δημιούργησε νέες, σταθερές συμμαχίες στον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο, και τρόμαξε τόσο το απαρτχάιντ καθεστώς ώστε να επιστρατεύει κάθε βρώμικη δυνατότητα που διαθέτει για να το φρενάρει· σε μερικές περιπτώσεις με μικρή επιτυχία, συνολικά όμως αποτυγχάνοντας. Πράγματι: το πόσο φοβάται το Τελ Αβίβ τον προσανατολισμό του αντι-απαρτχάιντ αγώνα το δείχνει ο τρόπος που οι διεθνείς σύμμαχοί του έχουν προσπαθήσει να κατακρεουργήσουν ακόμα και τα δικά τους συντάγματα για να επιβάλουν λογοκρισία…

Όπως, όμως, έχει εύστοχα παρατηρηθεί δεν υπάρχει ως αυτή τη στιγμή ορατός πολιτικός οργανισμός μέσα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη για να αναλάβει εκεί την δουλειά του αναπροσανατολισμού και της εξέλιξης της «γραμμής» που καθαρά υποδεικνύει το BDS. H Fatah σαν πάντα κυρίαρχη στην ΟΑΠ και η πολιτικά προσοδική συμμορία του Abbas δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να αναλάβουν αυτά τα πολιτικά καθήκοντα· το μόνο που κάνουν είναι να παζαρεύουν τις μικροεξουσίες τους με το Τελ Αβίβ και τους διάφορους τοξικούς της αραβικής χερσονήσου. Όμως ούτε η Hamas μπορεί.

Η εξέγερση του Sheikh Jarrah ανήκει (κατά την ταπεινή μας άποψη) σ’ αυτήν την “γραμμή”, του BDS· που παραμένει “πολιτικά ορφανή” μεν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη αλλά θα μπορούσε να αναδείξει το δικό της εντόπιο πολιτικό προσωπικό, τις δικές της μορφές οργάνωσης, απ’ τα κάτω. Η Hamas επανα-ενεργοποιώντας την “πολιτική της ρουκέτας” (την οποία, ας το επαναλάβουμε, είχε βάλει στην άκρη σ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας για την Επιστροφή παρά τον τεράστιο όγκο των δολοφονιών και των σακατεμάτων των διαδηλωτών· και την είχε βάλει στην άκρη επειδή δεν κινδύνευε από εκείνες τις διαδηλώσεις η ηγεμονία της στη Γάζα…) έκανε ό,τι χειρότερο θα μπορούσε: “καπέλωσε” μια διαφορετική δυναμική που ξεπερνάει την δική της “γραμμή”.

Ξέρουμε ότι “αυτά συμβαίνουν”…. Επίσης ξέρουμε ότι βρισκόμαστε έξω απ’ τον χορό. Ωστόσο η Ιστορία των κολασμένων δεν έχει περιθώρια για παζάρια…

Εξέγερση

Δευτέρα 10 Μάη. Ξεκίνησαν εναντίον του αποκλεισμού της Damaskus Gate, στα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ / al Quds, στις αρχές του ραμαζανιού τον περασμένο μήνα. Ο ισραηλινός στρατός κατοχής ικανοποίησε το αίτημα των πιο άγριων ανάμεσα στις μάζες των ισραηλινών φασιστών, και έβαλε κάγκελα στην πύλη, απαγορεύοντας στους Παλαιστίνιους να μαζεύονται εκεί ή να περνάνε προς και από το al Aqsa. Είναι μέρος της παράδοσης του απαρτχάιντ, που σκοπεύει μεσοπρόθεσμα να καταστρέψει το τζαμί: κάθε φορά που υπάρχει μουσουλμανική γιορτή, οι παλαιστίνιοι “σερβίρονται” επιπλέον μερίδες βίας… Αυτή τη φορά όμως εκδηλώθηκε ο “απροειδοποίητος παράγοντας”: η οργή. Μέρα μετά την μέρα και νύχτα μετά την νύχτα οι οδομαχίες έγιναν ρουτίνα· μέχρι που το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αποσύρωντας τα κάγκελα και τον στρατό.

Συνεχίζεται εδώ και πολλές μέρες με αφορμή τις ισραηλινές προσπάθειες εκκένωσης / απαλλοτρίωσης παλαιστινιακών σπιτιών στη γειτονιά Sheikh Jarrah, στον ανατολικό (παλαιστινιακό) τομέα της παλιάς πόλης. Το απαρτχάιντ καθεστώς εφαρμόζει σταθερά το σχέδιο για εξανδραποδισμό των παλαιστινίων και απ’ την al Quds, που έχει επιταχυνθεί από τότε που το ψόφιο κουνάβι (και άλλες «συμμαχικές δυνάμεις») αναγνώρισαν την πόλη σαν «πρωτεύουσά» του.

Η εξέγερση σε urban συνθήκες είναι δύσκολο να ελεγχθεί, παρότι το ισραηλινό φασισταριό χρησιμοποιεί όλα τα μέσα του. Εν τω μεταξύ έχει επεκταθεί τόσο στη λωρίδα της Γάζα όσο και στη δυτική Όχθη, καθώς η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο ασφυκτική· ενώ πλησιάζει η ημέρα της Nakba, αλλά και η μνήμη της σφαγής δεκάδων άοπλων διαδηλωτών απ’ τον ισραηλινό στρατό, στις 15 Μάη το 2018 στη Γάζα, στη διάρκεια των διαδηλώσεων της Μεγάλης Επιστροφής.

Πολλοί καλοθελητές και εγκάθετοι έχουν προφητεύσει πολλές φορές ότι οι παλαιστίνιοι είναι μοιρολάτρες, θα συμβιβαστούν με την «μοίρα» που τους επιφυλάσσει το απαρτχάιντ καθεστώς, και θα λουφάξουν. Ειδικά μετά τις σφαγές το 2018 – 2019 στη Γάζα.

Τώρα ξανα-καταπίνουν την φιδίσια γλώσσα τους…

Ένας γύπας κάνει αεροπλανικά

Δευτέρα 19 Απρίλη. Το show του υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλα στην έδρα του «αιώνιου εχθρού» εντυπωσίασε το εθνικό κοινό. Ένοιωσε μια ανάταση και, ίσως, είδε στο show τον μαρμαρωμένο βασιλιά να ξεπαγώνει. Αλλά τι ήθελε να πει ο μετρ των υψηλού επιπέδου αποτυχιών;

Πριν δείξουμε το προφανές να θυμίσουμε ότι ο ρημαδο—–Νικόλας είχε πριν το show του μια άλλη θλιβερή αποστολή, παρέα με τον ρημαδοΚούλη. Να πάνε στην Τρίπολη (της λιβύης) και να πέσουν τα πόδια εκείνου που έδιωξαν με τις κλωτσιές πριν πάνω από ένα χρόνο, όταν ήταν πρεσβευτής της κυβέρνησης Saraj στην Αθήνα. Τον (υποτιθέμενο) «τσαμπουκά» που τώρα ο γύπας υπ.εξ. επέδειξε στην Άγκυρα τον είχε δείξει τον Δεκέμβρη του 2019 κατά του Mohamed Younis Menfi, απαιτώντας (!!!) να δώσει στο ελληνικό ρημαδογκουβέρνο “την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης” για την οριοθέτηση των αοζ τους. Κι επειδή ο Menfi δεν έπαιρνε διαταγές απ’ την Αθήνα αλλά απ’ την μισητή και τρισκατάρατη κυβέρνηση Saraj (λογικό…) ίσα που πρόλαβε να μαζέψει τα πράγματά του. Τώρα όμως; Τώρα είναι επικεφαλής του (μεταβατικού) προεδρικού συμβουλίου της λιβύης – αναγνωρισμένος διεθνώς…

Με άλλη ευκαιρία θα πούμε περισσότερα για τις εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Το θέμα είναι ότι το ντουέτο ρημαδοΚούλης / ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε να φιλήσει εκεί που έφτυνε όχι μόνο επειδή αυτό ήταν μια ένδοξη στιγμή της ελληνικής ιμπεριαλιστικής “πολιτικής” (που δεν γιορτάστηκε όπως θα της άξιζε…) αλλά κυρίως μπας και κλείσει καμμιά δουλίτσα για εκλεκτούς έλληνες αφέντες: πλοιοκτήτες, πετρελαιάδες, εργολάβους δημοσίων έργων… Οι business ανοίγουν στην πετρελαιοφόρα λιβύη και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες όφειλαν να ρίξουν τα μούτρα τους…

Αυτός, λοιπόν, ο ίδιος ο “ρίχνω τα μούτρα μου” στην Τρίπολη, πήγε να παίξει τον μάγκα στην Άγκυρα – λες και εκεί δεν ξέρουν ποιός είναι τι. Όπως σχολίασε χτες με μια πρόταση ένας έξυπνος αρθρογράφος της καθεστωτικής καθημερινής: η εξωτερική πολιτική είναι ενίοτε εξωτερίκευση της εσωτερικής πολιτικής με άλλα μέσα.

Ο ρημαδοΚούλης έχει σοβαρά προβλήματα με το ίδιο του το κόμμα· πράγμα που το έχουμε σχολιάσει εδώ και πολύ καιρό· και φυσικά δεν είναι μυστικό. Η μανατζερίστικη, τεχνοκρατική αντίληψή του για διάφορα θέματα του παραδοσιακού πολιτικάντικου πελατολογίου έχει σπάσει πολλών τα νεύρα. Η realos προσέγγισή του «στο εθνικό θέμα» (: τι να κάνουμε με τον «αιώνιο εχθρό;») δεν περνάει με τίποτα απ’ τους φονταμενταλιστές του καραμανλο/σαμαρισμού, που είναι η πλειοψηφία. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, τα όποια ευρώ μπουν στο ελλαδιστάν απ’ το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «ανάκαμψης απ’ τον τσαχπίνη» δεν προορίζονται (τυπικά τουλάχιστον) για το πολιτικά προσοδικό / κομματικό κοινό. Κι αυτή τη φορά η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν πρόκειται να ξεγελαστεί με λίοδεντρα σ’ όλο το Αιγαίο και άλλα παρόμοια δημοφιλή και προσοδοφόρα κόλπα.

Μα ούτε εκεί τελειώνουν τα μαρτύρια εσωτερικού για τον ρημαδοΚούλη και τον κύκλο του. Έχει μπροστά του την κοινοβουλευτική έγκριση / ψήφιση κάποιων πρωτοκόλλων συνεργασίας με την βόρεια μακεδονία που περιλαμβάνονται στην «συμφωνία των Πρεσπών»… Τα μυστικά του βάλτου! Και στο πλάι του το αγκάθι του «κυπριακού» που μπορεί να μην είναι επείγον, έχει πάρει όμως τον δρόμο του προς κάποιο είδος «χαλαρής συνομοσπονδίας»… Ρεαλιστικό και αναπόφευκτο μεν, εκτός «εθνικής γραμμής» δε…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ρημαδο—–Νικόλας είτε ανέλαβε απ’ τον ρημαδοΚούλη να δείξει βερμπαλιστική πυγμή απέναντι στον αιώνιο εχθρό μπας και συγκινηθεί το πεινασμένο για μελοδράματα κοινό και κοπεί η φόρα των εσωκομματικών αντιπάλων του, είτε ανέλαβε να τον κάψει (τον ρημαδοΚούλη). (Δεν αποκλείεται το πράγμα να ξεκίνησε με την πρώτη εκδοχή και να εξελίχθηκε στη δεύτερη). Ο Τσαβούσογλου θα πρέπει να ήταν ενήμερος ως ένα σημείο για τις ανάγκες της ελληνικής πολιτικής σκηνής· σίγουρα έδειξε κατανόηση προς στιγμήν. Εξ’ άλλου ο ρημαδο—–Νικόλας έσπευσε να δείξει το αυθεντικό μεγαλείο του όταν τέλειωσε την «προεκλογική» ομιλία του με το … πεινάω, ελπίζω ότι θα φάμε, ε; Ο άνθρωπος που πέρασε από ένα υπουργείο επί γκουβέρνου Καραμανλή του Β του Μικρού και τρία επί γκουβέρνου Σαμαρά/Βενιζέλου, ανήκει στο γνήσιο «λαϊκό» στυλ και σ’ ότι αφορά το στομάχι του.

Έγινε πάντως «λαϊκός ήρωας»…. Και ο τόπος χρειάζεται τέτοιους, έστω και σαν αλλαγή….

Μαύρη Θάλασσα 1

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Είναι απ’ τα θέματα που έχουμε θίξει ξανά και ξανά. Μια ενδεικτική επανάληψη, όχι για να θυμίσουμε (όποιος θυμάται το κάνει και μόνος του…) αλλά για χάρη της ιστορικής συνέχειας.

28 Νοέμβρη 2018: Θα μπορούσε το πρόσφατο νταβαντούρι στα στενά του Kerch να αφορά και τον turkstream; Είναι, ίσως, νωρίς για να το συμπεράνουμε με απόλυτη σιγουριά· δεν είναι, όμως, καθόλου νωρίς για να το υποθέσουμε λογικά και βάσιμα. Υπάρχουν ορισμένες εκτιμήσεις ότι απ’ την λειτουργία του nord stream 2 και του turkstream το σε άθλια κατάσταση ουκρανικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου θα χάσει γύρω στο 5% του αεπ του – εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του «ενοικίου» (των προσόδων δηλαδή) απ’ την διέλευση του προς ευρώπη ευρωπαϊκού γκαζιού απ’ την ουκρανία και τις σωληνώσεις της ουκρανικής naftogaz. Την δεκαετία του ’90 (με αισθητά μικρότερες ποσότητες πάντως) απ’ το ουκρανικό έδαφος περνούσε το 93% του ρωσικού αερίου προς ευρώπη. Το 2014 το ποσοστό είχε πέσει στο 49%. Και όταν θα αρχίσει η λειτουργία των nord stream και turkstream θα πέσει στο 10 με 15%.

Συνεπώς το Κίεβο έχει τους δικούς του λόγους να θέλει μια Μαύρη Θάλασσα σε τρικυμία, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ήδη, πριν περίπου 10 ημέρες και πριν την φαγούρα στην Αζοφική (στις 19 Νοέμβρη) ο Poroshenko δήλωσε την αντίθεσή του στον turkstream. Συμπίπτει με τα αμερικανικά συμφέροντα – περίεργο ε;. Και άλλωστε όταν η Ουάσιγκτον ρητορεύει κατά του nord stream βάζει το πολωνικό κράτος μπροστά – κάτι ανάλογο ισχύει και για τον turkstream και το ουκρανικό.

Όμως για να «διαταραχτεί» η ασφάλεια παροχής αερίου μέσω αγωγών που είναι στον πάτο της θάλασσας χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από «φωνές», «διαμαρτυρίες» και τζαρτζαρίσματα στρατιωτικών ακάτων. Η (ομολογημένη απ’ το ίδιο το Κίεβο, δεν γινόταν κι αλλιώς αφού τους έδεσαν οι ρώσοι!) παρουσία αξιωματικών των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών πάνω σ’ αυτές τις ακάτους μουτζουρώνει φυσικά την «ουκρανική αθωώτητα» στο πρόσφατο σπρωξίδι. Κρουαζιέρα πήγαιναν;

Δεν ξέρουμε πόσο μακρυά θα μπορούσε να πάει όχι το Κίεβο αλλά η Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, όπου ούτε το τουρκικό καθεστώς θα της βάλει πλάτη, ούτε το βουλγαρικό βλέπει να καλό μάτι τις «φασαρίες».

Απ’ την άλλη μεριά κρίνουμε ότι εκκρεμεί η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: ως πότε η Μόσχα θα ανέχεται τον ταραχοποιό που λέγεται Κίεβο; Αυτό το (και αμερικανοκίνητο) κόλπο δεν θα πρέπει κάποτε να τελειώσει;

7 Απρίλη 2019: Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη Μαύρη Θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;

16 Νοέμβρη 2020: …Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα….

2 Μάρτη 2021: …Μπορεί να θαυμάσει κανείς την συνέχεια και την συνέπεια της ελληνικής «εξωτερικής» ιμπεριαλιστικής τακτικής ανάμεσα στους φαιορόζ και στο ρημαδογκουβέρνο που τους διαδέχτηκε. Όπως και την λεπτή διαφορά στο στυλ: ο ψεκασμένος φαιός υπ.αμ. (τότε) διαλαλούσε την προσφορά στρατιωτικών βάσεων στο (τότε) ψοφιοκουναβιστάν σα μανάβης σε λαϊκή: «πάρε πάρε!!!»· τώρα η δουλειά γίνεται πιο διακριτικά. Ωστόσο πρόκειται για συμμαχική προσφορά στην ίδια Ουάσιγκτον, που ανησυχεί για την υεμένη, το ιράκ, στην συρία, την ουκρανία, τα βαλτικά κράτη… αλλά και για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την τουρκία….

Ο ίδιος δημοσιογράφος / εκπρόσωπος τύπου του ελληνικού υπ.αμ., στο ίδιο άρθρο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει κι αυτά, όλο καμάρι για την χρησιμότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού:

… Ο τουρκικός εκνευρισμός αφορά βεβαίως την αμερικανική προσπάθεια να διαλύσει την «ανίερη» συμμαχία Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, αλλά και τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ αρκετά δυτικότερα. Οι Τούρκοι είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένοι από τη χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης … για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων στη Ρουμανία, αλλά και για μια σειρά επικείμενων ασκήσεων στην περιοχή της Θράκης, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης.

Η “Defender 2021” θα εξελιχθεί τον Μάρτιο, ενώ αμερικανικά στρατεύματα, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα συμμετάσχουν και σε μια σειρά από ασκήσεις σε αυτή την ακριτική περιοχή της Ελλάδας τον Απρίλιο και τον Μάιο…

Από πρώτη ματιά αυτό το μιλιταριστικό φορτσάρισμα έχει στόχο την Μόσχα, όχι την Άγκυρα. Από πρώτη ματιά… Από δεύτερη;

Αυτοί που σας (μας) «περιποιούνται»

Κυριακή 21 Μάρτη. Σίγουρα δεν θέλετε να ξέρετε δυσάρεστα πράγματα. Ειδικά τέτοιες εποχές. Μερικά απ’ αυτά τα απωθητικά φωτίζουν ωστόσο με σκληρό φως εκείνα που ζούμε (και οι περισσότεροι προσπαθούν να απωθήσουν ή απλά να εκτονώσουν).

H «επιχείρηση ελευθερία του ιράκ» δεν ήταν σαν την «επιχείρηση ελευθερία» του πλατφορμιασμού – είχε όμως τον ίδιο πυρήνα θανάτου, εξαπάτησης, κυριαρχίας. Ξεκίνησε σα χτες, στις 20 Μάρτη, πριν 18 χρόνια. Το 2003. Τα δυτικά αφεντικά, αυτά που τώρα μαθαίνουν τους υποτελείς τους τι (πρέπει να) είναι η «υγεία» τους, και γιατί η «ελευθερία» τους πρέπει να είναι «υγιής», ξέρουν καλά τι κάνουν και γιατί το βαφτίζουν όπως το βαφτίζουν.

Το 8λεπτο video που ακολουθεί δείχνει παραδειγματικά το είδος της «υγιούς ελευθερίας» που εξασφάλισαν τα δυτικά, πρωτοκοσμικά αφεντικά , στους ιρακινούς και στις ιρακινές· ειδικά στα παιδιά τους. Ασχολείται με την Βασόρα. (Ευχαριστούμε τον Σ. για την αποστολή· και τον υποτιτλισμό).

Σίγουρα είναι σκληρό το φως που (και) απ’ την Βασόρα έρχεται να πέσει πάνω στις υποσχέσεις των δυτικών αφεντικών προς τους υπηκόους τους – εσάς κι εμάς. Σκληρό κι ανατριχιαστικό. Σίγουρα οι caradinieri και οι pfizerοι της «αριστεράς» κάθε είδους και απόχρωσης θα εξοργιστούν με την συσχέτιση: αυτοί εκεί (θα πουν ή θα εννοήσουν…) είναι οι Άλλοι – ενώ Εμείς (θα πουν…) είμαστε Εμείς, είμαστε οι Λευκοί, είμαστε οι Πρωτοκοσμικοί, είμαστε οι Πειθαρχημένοι Στρατιώτες…. και μας φροντίζουν στ’ αλήθεια οι αφέντες… Το καλό μας θέλουν… Αν μας σακατέψουν πώς θα βγάζουν τα κέρδη τους;

Ναι… έτσι είναι… αν νομίζετε ότι ο καπιταλισμός είναι φιλάνθρωπος… και εχθρικός προς την θανατοπολιτική… Αν αυτό νομίζετε…

Δείτε λοιπόν. Στο κάτω κάτω τι είναι πιο εύκολο απ’ το να κλείνουμε τα μάτια, απ’ το να μην ξέρουμε και απ’ το να ξεχνάμε;

(Μόνο εμείς, οι πρωτοκοσμικοί, ξεχνάμε… Η λήθη είναι το δώρο της συμμετοχής ή/και της συνενοχής μας… Οι Άλλοι δεν ξεχνούν…)

Ελληνική κατάθλιψη 1

Πέμπτη 18 Μάρτη. Γράφαμε πριν μέρες (Τετάρτη 10 Μάρτη, τρέξε, τρέξε!) ότι ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που υπηρετεί μεν τώρα το ρημαδογκουβέρνο αλλά ωρίμασε άγρια επί φαιορόζ γκουβέρνου (2015 – 2019) τραβάει ζόρια, και ότι ο ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε πρόσφατα να πέσει στα πόδια του φίλου κι αδελφού χασάπη του Καΐρου μπας και αποφύγει την επίσημη οριοθέτηση αοζ μεταξύ της αιγυπτιακής χούντας και του τουρκικού καθεστώτος. Η αλήθεια είναι μαύρη για την Αθήνα· και το ζήτημα της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο είναι πια ένα κουρέλι, απομεινάρι ενός υπερ-φιλόδοξου σχεδίου που προώθησαν οι φαιορόζ απ’ το 2015 και μετά («περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», σωλήνας east med) που τώρα πια το έχουν φάει τα ψάρια.

Πέρα απ’ τις τυπικά εννοημένες μπίζνες (που παίζουν είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε εκεί είτε παρακεί) οι “ροζ” και οι “φαιές” βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού (συριζα και ανελ για να συνεννοούμαστε), με διακομματική, εθνική συναίνεση φυσικά, πλασσαρίστηκαν σ’ έναν ημιάξονα σαφέστατα εχθρικό στο ευρασιατικό project, ποντάροντας ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα τον «ολοκληρώσουν» και θα τον ενδυναμώσουν. Η συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Καΐρου – Τελ Αβίβ – Ριάντ – Αμπού Ντάμπι («όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί»!) φαινόταν (στα μάτια των ντόπιων πολιτικών βιτρινών) πολλά υποσχόμενη τόσο γεωγραφικά όσο και οικονομικά, με νούμερο 1 ελληνικό εθνικό στόχο τον αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την ανατολική Μεσόγειο· ή, σε μια πιο «ρεαλιστική» (α λα ελληνικά) προοπτική, τον εξαναγκασμό της σε διαπραγματεύσεις από θέση αδυναμίας.

Αυτός ο σχεδιασμός ήταν τρομακτικά φιλόδοξος, εξαιρετικά επιθετικός, αλλά και τυφλός, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το 2015 και το 2016 η υπό τον Obama Ουάσιγκτον δεν φαινόταν να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα «προσόντα» του ελλαδιστάν (γι’ αυτό και, παρά τα παρακάλια και την δράση του ισραηλινού λόμπυ στην Ουάσιγκτον, ο Obama δεν δέησε να καλέσει τον τενεκεδένιο (: Τσίπρα) στην Ουάσιγκτον). Επιπλέον η εμφάνιση της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης το φθινόπωρο του 2015 εννοήθηκε απ’ τους ντόπιους ινστρούκτουρες μέσα απ’ το πρίσμα του αώνιου αντιτουρκισμού: με δυο λόγια δεν κατάλαβαν την τύφλα τους. Υποθέτουμε βάσιμα πώς όπως στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο (ο καθένας για τους λόγους του) έτσι και στην Αθήνα είχαν ποντάρει τα λεφτά τους στον isis και στους υποστηρικτές του, θεωρώντας βέβαιο ότι η Μόσχα θα υποστεί ένα ακόμα «αφγανιστάν» στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα κι όταν η Άγκυρα έκανε καθαρή «στροφή» συμμαχώντας με την Μόσχα και την Τεχεράνη (κι έτσι, ουσιαστικά αλλά κρυφά και με την Δαμασκό), υπήρχε ακόμα ακμαία η ελπίδα ότι …. η «τρομοκρατία θα νικήσει»!

Έκαναν όμως, χάρη στον εθνορατσισμό τους (και σ’ αυτά τα ζητήματα η εντόπια θεωρούμενη «αριστερά» είναι ακροδεξιά!) κάτι που ξεπερνούσε κατά πολύ ακόμα και τις τυπικές διακρατικές σχέσεις σε καιρό ειρήνης: όχι απλά έδωσαν πολιτικό άσυλο σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες (ανάμεσά τους και κάποιους που είχαν προσπαθήσει να σκοτώσουν τον Εrdogan στη διάρκεια του ευτυχώς αποτυχημένου πραξικοπήματος στις 15 Ιούλη του 2016) αλλά τους ανακήρυξαν “εθνικούς ήρωες” του ελλαδιστάν! Ούτε η Ουάσιγκτον δεν έχει κάνει κάτι τόσο πρόστυχο για αποτυχημένους πραξικοπηματίες! (Εκ των υστέρων υποθέτουμε βάσιμα πως επρόκειτο για καραβανάδες – πράκτορες είτε του Λονδίνου, είτε του Τελ Αβίβ, είτε της Ουάσιγκτον, είτε και της Αθήνας…)

Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά ήταν εύλογο (και δίκαιο…) ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, έχοντας “λάβει το μήνυμα”, θα εγκατέλειπαν την αυτοσυγκράτησή τους (στην ανατολική Μεσόγειο) και ότι θα ξεδίπλωναν τον δικό τους ιμπεριαλισμό, που – παρεπιπτόντως… – ταιριάζει μια χαρά στο ευρασιατικό project.

Έτσι, όταν στρογγυλοκάθησε στο άσπρο σπίτι το ψόφιο κουνάβι (αρχές 2017), κι όταν ο γίγαντας, ο ογκόλιθος τότε υπ.εξ. Νick the Greek (: Κοτζιάς) έτρεχε με τους χάρτες παραπάσχαλα για να πουλήσει τα ελληνικά «κάλλη» στην Ουάσιγκτον, μπορούσε κάποιος να είναι σίγουρος (η ασταμάτητη μηχανή ήταν!) ότι όπως και στο εσωτερικό του έτσι και στην «εξωτερική πολιτική» του το ελληνικό καθεστώς βούλιαζε στην παρακμή του.

Ελληνική κατάθλιψη 2

Πέμπτη 18 Μάρτη. Οι κρίκοι της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας άρχισαν να ραγίζουν και να σπάνε όταν το σχέδιο «πένσα» απ’ την μεριά του ρωσικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού πέτυχε όχι μόνο στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και στο λιβυκό. Αυτή η δεύτερη επιτυχία κτύπησε καίρια τον σύμμαχο του ελλαδιστάν που έτρεξε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας: την αιγυπτιακή χούντα.

Όλοι όσοι πόνταραν στον «τζενεράλ» Haftar (το Παρίσι, το Αμπού Ντάμπι, το Κάιρο, η Αθήνα) έχασαν στο λιβυκό πεδίο μάχης· σίγουρα έχασαν σε σχέση μ’ αυτά που επεδίωκαν. Ειδικά όμως για την αιγυπτιακή χούντα η ήττα ήταν υπόδειξη ρεαλισμού: για να σταματήσει (ο υποστηριζόμενος απ’ την Άγκυρα) στρατός του Saraj έξω απ’ την Σύρτη, ο Sisi (παρά τους μιλιταριστικούς θεατρινισμούς του) έπρεπε να προσαρμοστεί στην «πένσα», άρα στους σχεδιασμούς του δίπολου Μόσχα – Άγκυρα· μ’ άλλα λόγια θα έπρεπε να διαπραγματευτεί έμμεσα με την δεύτερη. Κι αυτό ακριβώς έκανε, προς ευχαρίστηση του τουρκικού καθεστώτος. Πολύ πριν αρχίσει ο θόρυβος για την τουρκική και την αιγυπτιακή αοζ, Άγκυρα και Κάιρο είχαν βρει μια «σιωπηρή» ισορροπία στη λιβυκή στεριά…

Συνέβαιναν παράλληλα κι άλλες εξελίξεις. Η ήττα του σχεδίου του άξονα για την συρία και το ιράκ άρχισε να συμπληρώνεται με την ήττα στην υεμένη· ο τοξικός, που νόμιζε (και άλλοι νόμιζαν) ότι έχει καβαλήσει το κύμα της Ιστορίας άρχισε να στριμώχνεται στα σκοινιά· ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «ατύχησε» στον λίβανο και άρχισε να ζορίζεται στο Sahel· και το ψοφιοκουναβιστάν, προκειμένου να συγκρατήσει την όποια αμερικανική παρουσία στη μέση Ανατολή, έσπρωξε μια «συμμαχία των ηττημένων», με κέντρο το Τελ Αβίβ: οι πετροχούντες της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων (η πρώτη κάπως συγκεκαλυμένα) έκαναν το salto mortale ελπίζοντας ότι θα διασωθούν έτσι (και ότι η παλαιστίνη θα βγει στο σφυρί).

Αυτή καθ’ αυτή μια τέτοιου είδους «σύμπτυξη δυνάμεων» μπορεί να χαροποίησε το ελλαδιστάν και τον ιμπεριαλισμό του… Αλλά για την χούντα του Καΐρου το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι τόσο απλό. Στον πυρήνα της, ιστορικά, η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού κράτους μοιάζει με την ελληνική: αναζήτηση και προσπορισμός γεωπολιτικών προσόδων. Σε αντίθεση όμως με την περίπτωση του ελλαδιστάν (όπου το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, καθορίζει τις συμμαχίες) το Κάιρο προτιμάει να πατάει, όσο μπορεί, σε δύο βάρκες. Η βασική του προίκα λέγεται Σουέζ· Σουέζ σημαίνει ταυτόχρονα Μεσόγειος και Ερυθρά Θάλασσα· κι αυτά τα δύο μαζί σημαίνουν «πρόσεχε για να έχεις»: κάποτε η χερσόνησος του Σινά (δηλαδή η μία όχθη της διώρυγας) βρέθηκε υπό την κατοχή του ισραήλ…

Τώρα η μία απ’ τις δύο βάρκες είναι «ο άξονας των ηττημένων», ενώ η άλλη (πέρα απ’ την Μόσχα με την οποία παραδοσιακά οι σχέσεις είναι καλές, και το Πεκίνο που είναι σημαντικός «επενδυτής» και στην αίγυπτο) περιλαμβάνει Άγκυρα, Ντόχα και Τεχεράνη. Τι θα έπρεπε να κάνει η αιγυπτιακή χούντα απέναντι στην πρώτη; Αυτό που κάνει: αν όχι μια «ανοικτή ειρήνη» σίγουρα μια ανοικτή τακτική «όχι τριβές». Ο χασάπης Sisi όχι μόνο βλέπει αλλά νοιώθει άμεσα (για παράδειγμα) την σαουδαραβική παρακμή: πούλησε δυο αιγυπτιακά νησάκια στην ερυθρά θάλασσα, σε στρατηγική θέση, το Tiran και το Sanafir, παρά τις σοβαρές εσωτερικές αντιδράσεις, με αντάλλαγμα σαουδαραβικές χορηγίες και δάνεια με πολλά μηδενικά· αλλά τώρα το Ριάντ ζορίζεται, και επιπλέον φαίνεται να προτιμάει σαν «επενδυτικό στόχο» το απαρτχάιντ ισραήλ… Σαν σουνιτική ιδεολογία ο ουαχαβιτισμός δεν είναι πια κάτι που πρέπει να «σέβεται» το Κάιρο· με αυξανόμενη την επιρροή των τούρκων χριστιανοδημοκρατών (και μέσω αυτών της μουσουλμανικής αδελφότητας) στους αραβικούς πληθυσμούς, καλύτερο θα ήταν να βρει τρόπους «συνεννόησης» με την Άγκυρα… Η τουρκική διπλωματία (και οι υπηρεσίες) προσφέρονται να βοηθήσουν το Κάιρο στην κρίσιμη διένεξη του με την Αντίς Αμπέμπα για το φράγμα πάνω στο Νείλο ενόσω ο τοξικός των εμιράτων κάνει το ακριβώς αντίθετο… Αν προσθέσει κανείς και την ισορροπία στο λιβυκό πεδίο μάχης, αυτά δεν είναι λίγα, όσο κι αν δεν αρέσουν στην Αθήνα…

Οπωσδήποτε ισχύει και τώρα, σ’ αυτήν την ρευστότητα, ότι μεταξύ κρατών «δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν συμφέροντα». Στην παρούσα ιστορική συγκυρία και με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή (μέση Ανατολή, Αφρική…) τα γεωπολιτικά συμφέροντα της αιγύπτου δεν εξυπηρετούνται μέσω της πλήρους ταύτισης με την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ και τους γύρω συμμάχους τους· άρα η απόκλιση (μερικές φορές ορατή…) απ’ τους στόχους του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κάτι παραπάνω από λογική. Κι ενώ η χούντα φοβάται πάντα την μουσουλμανική αδελφότητα στο εσωτερικό της αιγύπτου και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τις «δεύτερες σκέψεις» της Άγκυρας, είναι σοφότερο (και κατ’ αρχήν πιο χρήσιμο) να κρατάει ισορροπίες με το τουρκικό καθεστώς, παρά να βρυχάται αντιτουρκικά (με ξένα κόλυβα) σαν το ελληνικό ποντίκι…

Τι απομένει στο ελλαδιστάν; Τα προσχήματα… η astrazeneca… η pfizer… τα παραμύθια (αυτά τα τελευταία: όπως πάντα!)

Απαρτχάιντ εναντίον απαρχάιντ!

Τρίτη 16 Μάρτη. …Η θεραπεία [το εμβόλιο COVID] είναι γνωστό ότι προκάλεσε το θάνατο πολλών ανθρώπων, και υπήρξαν σοβαρές βλάβες (μεταξύ των οποίων πρόκληση αναπηρίας και παράλυσης) μετά τη χορήγηση του εμβολίου. Παρά το γεγονός αυτό, η κυβέρνηση δεν διέταξε έρευνα για το θέμα. Είναι ενδιαφέρον ότι το Υπουργείο Υγείας παραδέχτηκε ανοιχτά ότι το 41% ​​των αστυνομικών, στρατιωτικών, εκπαιδευτικών και ιατρικών υπαλλήλων που είχαν εμβολιαστεί υπέστη σοβαρές παρενέργειες και τέθηκε σε κίνδυνο η ζωή τους….

…Έχει ήδη αποδειχθεί ότι πολλοί άνθρωποι έχουν πεθάνει από αυτή τη θεραπεία, έχουν υποστεί βλάβη, έχουν καταστεί ανάπηροι και παρέλυσαν….

Ποιοί ψεκασμένοι λένε τέτοια πράγματα; Και που τα λένε; Ψυχραιμία: pfizerοι όλου του κόσμου ανασυνταχτείτε!!! Αυτά, και άλλα πολλά, περιλαμβάνονται στη μήνυση που έκαναν ισραηλινοί υπήκοοι, εναντίον του ισραηλινού κράτους; Πού; Κατ’ αρχήν στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης!!! (Ευχαριστούμε τον Τ. που μας υπέδειξε σχετικό δημοσίευμα).

Ναι, ναι, ναι! Πρόκειται για έναν ad hoc σύλλογο με όνομα Anshei Emet («λαός της αλήθειας») που έχει δημιουργηθεί στο Τελ Αβίβ για να σταματήσει τον υποχρεωτικό πλατφορμιασμό των ισραηλινών υπηκόων, με τις πλατφόρμες της pfizer! Συγκροτημένη αυτή η οργάνωση από δικηγόρους, γιατρούς και ακτιβιστές, δηλώνει ότι θα πάει πολύ μακριά. Θα καταθέσει την μήνυσή της και στο Δικαστήριο της Νυρεμβέργης (τον θεματοφύλακα των αντιναζιστικών δικών και καταδικών μετά το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου), κατηγορώντας το κράτος της ότι παραβιάζει εκείνες τις αποφάσεις που απαγορεύουν τα «ιατρικά πειράματα» ερήμην των πειραματοζώων και την άσκηση εκβιασμών σε βάρος τους (πράγμα που κάνουν ήδη όλα τα πρωτοκοσμικά κράτη). Με δυο λόγια τα μέλη του Αnshei Emet είναι ένα χιλιοστό πριν κατηγορήσουν το ισραηλινό κράτος για ναζισμό! O tempora o mores!!

Μπορεί να έχει εγκαταστήσει εδώ και δεκαετίες το πιο φονικό απαρτχάιντ που θα ήταν δυνατόν· μπορεί να καταστρέφει τις ζωές και τα απαραίτητα της ζωής για εκατομύρια παλαιστίνους αιχμάλωτους· μπορεί να τους σκοτώνει δέκα δέκα και πενήντα πενήντα μαζί· μπορεί να τους στερεί το ρεύμα, το νερό, τα φάρμακα· μπορεί να καταστρέφει τις καλλιέργειες τους και να γκρεμίζει τα σπίτια τους· μπορεί να τους φυλακίζει επ’ αόριστο σε διάφορα κάτεργα, χωρίς καν δίκες· όμως όλα κι όλα: η βαρβαρότητα αυτού του κράτους (του ισραηλινού) ανακαλύπτεται μόλις έχει γίνει κοινότοπη, «μια απ’ τα ίδια» των υπόλοιπων πρωτοκοσμικών κρατών! Μόλις αντί για τανκς και βόμβες αρχίσει να ανεμίζει σύριγγες… Κοίτα κάτι πράγματα…

Απ’ την άλλη μεριά πόσο αξιολύπητοι είναι τα ελληνικά αφεντικά, οι πολιτικές βιτρίνες τους αλλά και ο τρομοκρατημένος και πρόθυμος να πλατφορμιαστεί λαός, που όλοι έχουν κάνει το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς υγιειονομικό εικόνισμα και παράδειγμα προς μίμηση; Τι θα πάθει ο λαός και οι ταγοί του αν μάθουν (η ασταμάτητη μηχανή έχει υπόψη της τις σχετικές μετρήσεις από ανεξάρτητες έρευνες…) ότι η πλατφόρμα γενετικής τροποποίησης των pfizer/biontech έχει σκοτώσει πολλούς εκεί, στο «παράδειγμα προς μίμηση», και έχει σακατέψει ακόμα περισσότερους;

Όλα καταρρέουν πια!!! Αstrazeneca με DNA πλατφόρμα απ’ την μια, mRNA πλατφόρμες απ’ την άλλη, και στη μέση η “εθνική επιτροπή εμβολιασμών” που υπερασπίζεται (στα οχυρά του Ρούπελ) όλο και περισσότερο μόνη (καθώς το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά κράτη αποσύρουν προσωρινά έστω την εμπιστοσύνη τους στην πρώτη…) το δίκιο και τις μπίζνες της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας, του Βorduk, του νυσταλέου Jo, και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος (που είναι “μεγάλος χορηγός” στα μέρη μας….). ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΠΛΑΤΦΟΡΜΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ ΑΛΛΑ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΠΛΑΤΦΟΡΜΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ!! Ουάου!!!

Αδέλφια! Θα μας πεθάνουν που θα μας πεθάνουν, ας πιάσουμε τις παραλίες κι ας πάμε για ψάρεμα!!! Πάρτε τα smartphones σας, πάρτε ό,τι παλιοκασσετόφωνα με μπαταρίες έχουν απομείνει, πάρτε και ό,τι κουρντιστό πικάπ για δίσκους βακελίτη βρείτε σε κανά υπόγειο, κι αφού για το σφαγείο μας προορίζουν (κι όσο δεν σηκώνουμε κεφάλι), ας πηδήξουμε στο κενό τουλάχιστον χορεύοντας…

(Όχι, δεν είναι η προτασή ΜΑΣ! Είναι η προτασή ΣΑΣ! Είναι η εθνική αγάπη στα μελοδράματα! Ζάλογγο γουστάρετε ω caradinieri, ω pfizerοι; Ζάλογγο θα έχετε – επί τη εθνική επετείω!!…)

(φωτογραφία επάνω: Τίτλος: Αγωγή κατατέθηκε στο δικαστήριο της Χάγης για να σταματήσουν τα καταναγκαστικά εμβόλια στο Ισραήλ. Υπότιτλος: Υποβλήθηκε μήνυση στο Δικαστήριο της Χάγης από τους δικηγόρους Ruth Makhachovsky και Arie Suchowolski με θέμα: Παραβίαση του κώδικα της Νυρεμβέργης από την κυβέρνηση του Ισραήλ και άλλους).

 

Τρέξε, τρέξε…

Τετάρτη 10 Μάρτη. Ο υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας Sameh Shoukry βρισκόταν στην Αθήνα πριν ένα μήνα ακριβώς (10 Φλεβάρη). Οπωσδήποτε δεν έγινε κάτι συνταρακτικό από τότε ως χτες για να τρέξει ο ρημαδο—–Νικόλας ξανά στα πόδια του φίλου του. Είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή χούντα, παρά τις σοβαρές αντιθέσεις της με την Άγκυρα δεν σκοπεύει, ούτε σκόπευε ποτέ να συγκρουστεί μαζί της για τις αοζ. Ακόμα και η επιμέρους οριοθέτηση μεταξύ Καΐρου και Αθήνας νότια της Κρήτης σταμάτησε ακριβώς στο όριο που η Άγκυρα θεωρεί αδιαπραγμάτευτο: τον 28ο μεσημβρινό (κόκκινη γραμμή δεξιά στον χάρτη επάνω). Κι αυτό έγινε με την συναίνεση του ρημαδογκουβέρνου, που φυσικά θα ήθελε κάτι καλύτερο, αλλά βιαζόταν να πουλήσει μια κάποια συμφωνία στην «ευαίσθητη» ανατολική Μεσόγειο.

Οπότε; Η Αθήνα ανησυχεί σοβαρά (έως σημείου «χεσίματος») μήπως εκείνο που ως τώρα είναι ο «σεβασμός» της αιγυπτιακής χούντας προς τις εύλογες αξιώσεις της Άγκυρας στον βυθό της ανατολικής Μεσογείου πάρει επίσημη και θεσμική μορφή, σαν συμφωνία μεταξύ τους για την οριοθέτηση του ορίου των μεταξύ τους αοζ. Πρακτικά βέβαια αυτή η οριοθέτηση συμβαίνει ήδη, άτυπα· κι αυτό είναι κατ’ αρχήν αρκετό για την Άγκυρα. Επίσημη συμφωνία μπορεί να μην υπάρχει (ακόμα) αλλά με τον τρόπο της η αιγυπτιακή χούντα δείχνει αρκετό ρεαλισμό γι’ αυτό το θέμα και δεν αναγνωρίζει ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ την θρυλική «αοζ του Καστελόριζου», παρασυρόμενη απ’ τις ελληνικές φαντασιώσεις.

Αυτό είναι όλο κι όλο που θα μπορούσε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας τον φίλο του της αιγυπτιακής χούντας: να αφήσει το θέμα όπως έχει, ώστε να μην αναγκαστεί να παραδεχτεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κι όχι μόνο το τωρινό ρημαδογκουβέρνο) ότι αφού η φίλη κι αδελφή χούντα της αιγύπτου οριοθέτησε επίσημα την αοζ της με την Άγκυρα «αοζ Καστελόριζου» γιοκ!!!

Για την σωτηρία των προσχημάτων αγωνίζεται το ρημαδογκουβέρνο· και για την δυνατότητα να συνεχιστεί η εθνικιστική πλύση εγκεφάλου των υποτελών…

(φωτογραφία πάνω: Αν και πρόκειται για το μισό ρεπορτάζ σας διαβεβαιώνουμε ότι πουθενά στο σύνολό του δεν γίνεται καμμία αναφορά σε οικόπεδα και αοζ· μόνο η επιγραμματική στο κάτω μέρος της εικόνας, περί “γρήγορης εγκαθίδρυσης διμερούς συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα”. Αυτά απ’ την πλευρά της χούντας…

Υπάρχουν όμως και οι ελληνικές επενδύσεις εκμετάλλευσης των αιγύπτιων εργατών και εργατριών… Καθόλου ασήμαντο…)