Tag: εξωτερική πολιτική

Μια αμερικανική ύαινα

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Έχει περάσει κι απ’ τα μέρη μας. Ανάμεσα στα 1997 και 2001 ο Nicholas Burns ήταν πρεσβευτής των ηπα στην Αθήνα. Αλλά η ιστορία του είναι ιδιαίτερα πυκνή. Εκτός απ’ τις θητείες του στο αμερικανικό υπ.εξ. και στο συμβούλιο ασφαλείας, έχει περάσει απ’ το νατο. Και (σαν γνήσιος πατριώτης) υποστήριξε την εισβολή στο ιράκ το 2003. Επιπλέον θεωρεί τον Snowden προδότη… επειδή πέρασε απ’ την κίνα για να καταλήξει ζητώντας άσυλο στη ρωσία.

Το ότι ο νυσταλέος Jo τον διόρισε πρεσβευτή στο Πεκίνο θα μπορούσε να είναι αδιάφορο γεγονός αν δεν φρόντιζε ο ίδιος να εμφανιστεί σαν κομμάντο. Στην ακρόασή του στο κογκρέσσο επαίνεσε (αν και δημοκρατικός) το ψόφιο κουνάβι και τον υπ.εξ. Πομπηία για την συγκρότηση της αντισινικής συμμαχίας με την ινδία, την αυστραλία και την ιαπωνία (παρότι είναι ακόμα μια συμμαχία – στα – χαρτιά) καταγγέλοντας την κίνα σαν επιθετική κατά της ταϊβάν, του βιετνάμ, της ιαπωνίας και των φιλιππίνων… Το Πεκίνο υποστηρίζει ότι η Ανατολή ανεβαίνει και η Δύση παρακμάζει… Έχω εμπιστοσύνη στην ανωτερότητά μας στον στρατό, στο υπουργείο εξωτερικών και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα… Η ευθύνη που έχουμε είναι να κάνουμε την ταϊβάν σκληρό καρύδι για τα κινεζικά δόντια… δήλωσε όλο καμάρι.

Γαλουχημένος στα ψυχροπολεμικά «νάματα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο 65χρονος Burns αξίζει πράγματι ένα θλιβερό τέλος στην καριέρα του, στο Πεκίνο, αν συνεχίσει να θέλει να σπάσει τα δόντια του κινεζικού καθεστώτος με ένα σκληρό καρύδι made in taiwan.  Υποτίθεται ότι οι πρεσβευτές έχουν την ευθύνη (γενικά) να εξομαλύνουν τις αντιθέσεις∙ δεν κηρύσσουν πόλεμο πριν καν πατήσουν το πόδι τους στο πόστο τους.

Φαίνεται ότι το Joνυσταλεάν δεν έχει περιθώριο για αβρότητες. Ή (εξίσου πιθανό) προσπαθεί να κρατήσει την αίγλη του στο εσωτερικό με φτηνά καουμποϊλίκια που προκαλούν χειροκρότημα εντός έδρας. Αν ο πραγματικός ιμπεριαλισμός συναντάει όλο και περισσότερο ανυπέρβλητα εμπόδια, ο virtual είναι μια κάποια λύση. Το έχουν οι (καπιταλιστικοί) καιροί.

Ένδοξες συμμαχίες (ένδοξοι παρακμιακοί)

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Τα αφεντικά αυτού του κόσμου δεν νοιάζονται για τις ζωές των υπηκόων τους: αν τα συμφέροντά τους το απαιτούν μπορούν να «θυσιάσουν» μερικές εκατοντάδες χιλιάδες απ’ αυτούς (τους υπηκόους), αφού πρώτα τους ναρκώσουν με κάποιο εθνικό καθήκον. Η άποψη ότι ο καπιταλισμός χρειάζεται ζωντανούς και ικανούς μέχρι και τον τελευταίο εργάτη είναι επιεικώς βλακώδης. Αν ήταν έτσι δεν θα είχαν γίνει ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος…

Το πιο πάνω είναι μια γενική αρχή. Μέσα σ’ αυτήν το ελλαδιστάν ανήκει σε μια σχετικά μικρή κατηγορία κρατών των οποία τα «μεγάλα» αφεντικά έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευχέρεια σε τέτοιες «θυσίες». Το νο1 «εθνικό κεφάλαιο», οι εφοπλιστές, δεν έχει σα βάση (καπιταλιστικής) συσσώρευσης την εθνοκρατική επικράτεια. Οι προλετάριοι που εκμεταλλεύεται μπορεί να είναι από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου: το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» είναι global λόγω ειδικότητας μέσα στον διεθνή καταμερισμό κεφαλαίου. Την εθνοκρατική επικράτεια την χρησιμοποιεί είτε σαν «ψήφο» σε πολυεθνικούς οργανισμούς είτε σαν «βάση» στις σχέσεις του με «μεγάλες δυνάμεις».

Αυτή η διαφορά, το κατά πόσο δηλαδή τα βασικά καπιταλιστικά αφεντικά του ενός κράτους ή του άλλου «έχουν ανάγκη» τους υποτελείς τους (έστω ένα καλό τμήμα τους) για την παραγωγή και υπεξαίρεση υπεραξίας ή όχι, μπορεί να εξηγήσει διάφορες παραξενιές της ελληνικής ιστορίας. Και, ειδικά, την συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε παγκόσμιους πολέμους∙ με την μεριά ποιών, εναντίον ποιών. (Ακόμα και ο ιδεολογικά φασίστας Μεταξάς με την αγγλία ήταν σύμμαχος… Επειδή… το νο1 «εθνικό κεφάλαιο»…)

Είναι αυτή η οπτική που προτείνουμε για να αναλυθούν τα τελευταία κατορθώματα των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αν οι εφοπλιστές έχουν αφήσει την διαχείριση των «εσωτερικών υποθέσεων» του ελληνικού κράτους στις πολιτικές βιτρίνες και στο βαθύ κράτος, αν αδιαφόρησαν πανηγυρικά για την δημιουργία (πριν δυο αιώνες) αστικού κράτους και αντίθετα, στα μέσα του 20ου αιώνα, προτίμησαν να ευλογήσουν την αντι-κομμουνιστική / αντι-εργατική βία (: «εμφύλιος) εξαιτίας της δικής τους οργανικής συμμαχίας πρώτα με το Λονδίνο και ύστερα με την Ουάσιγκτον, σε ότι αφορά τους προσανατολισμούς και τις διεθνείς συμμαχίες του προσοδικού γεωπολιτικού μοντέλου διεύθυνσης έχουν αποφασιστικό ρόλο. Τι σημαίνουν, λοιπόν, αντιμετωπίζοντας έτσι το ζήτημα, οι με-πολλές-φαμφάρες πρόσφατες «συμφωνίες στρατηγικής σχέσης» πρώτα με το Παρίσι και μετά με την Ουάσιγκτον ενόσω οι παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται σταθερά;

Έχουμε αναλύσει σημαντικές περιόδους του ελληνικού ιμπεριαλισμού αλλού (σειρά anti-imp, εκδ. αντισχολείο), και δεν είναι δυνατό να μεταφέρουμε εδώ στοιχεία και ντοκουμέντα. Για χάρη της αναφοράς δύο μόνο. Πρώτο, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «νίκησε» μόνο όταν είχε σημαντικούς συμμάχους (π.χ. 1ος και 2ος βαλκανικός πόλεμος)∙ μάλιστα σε παγκόσμιους πολέμους οι νίκες ήταν των συμμάχων του και καθόλου δικές του (1ος, 2ος, 3ος που στα μέρη μας ονομάστηκε «εμφύλιος»…) – επωφελήθηκε απ’ αυτές… Αντίθετα, όπου επιτέθηκε χωρίς σημαντικούς συμμάχους κατατροπώθηκε («ατυχής πόλεμος» 1897, «μικρασιατική καταστροφή» 1922). Πράγμα που σημαίνει ότι η θρυλική «πολεμική αρετή των ελλήνων» είναι μύθος.

Δεύτερο, ο λόγος που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός μπορούσε να επωφεληθεί απ’ τις νίκες των συμμάχων του ήταν η γεωγραφική θέση του ελληνικού οικοπέδου στους (τότε) ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Στο βαθμό που τον 1ο, στον 2ο, ακόμα και στον 3ο (τον λεγόμενο «ψυχρό») η ευρώπη ήταν (ή μπορούσε να γίνει) μείζον πεδίο της στρατιωτικής σύγκρουσης, η άκρη της βαλκανικής χερσονήσου και η θέση της στην ανατολική Μεσόγειο μπορούσε, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να θεωρηθεί σημαντική. Έχουμε ονομάσει αυτή τη σχέση γεωγραφικής θέσης / κερδών γεωπολιτική πρόσοδο.

Ισχύει ακόμα αυτό; Στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς του 4ου παγκόσμιου και με βάση τα όπλα και τις τακτικές αυτού του πολέμου, το ελληνικό οικόπεδο εξακολουθεί να έχει αξία τόση όση θα ήθελαν τα ντόπια ή και τα εκτός συνόρων αφεντικά; Οι τωρινές συμμαχίες του ελληνικού ιμπεριαλισμού (σύμφωνα με τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου»…) γίνονται επειδή κρατάει πάντα το «γερό χαρτί» της σημαντικής γεωγραφικής θέσης; Κι αν όχι, τότε τι είδους είναι πια αυτές οι συμμαχίες;

(φωτογραφία: απεριόριστη κρατική / καπιταλιστική φροντίδα για την εργατική τάξη…)

Περασμένα μεγαλεία

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «Κάποτε μας παρακαλούσαν… τώρα τους παρακαλάμε…» Αυτό παρατηρούσε μελαγχολικά μια πρώην αριστερή και νυν καραδεξιά δημαγωγική περσόνα στην πρωϊνή της ραδιοφωνική εκπομπή στις 15 του μήνα. Το πρώτο (το «μας παρακαλούσαν») είναι συζητήσιμο… Το δεύτερο όμως είναι γεγονός. Απ’ τις αρχές του 2015, επί φαιορόζ γκουβέρνου, γιγάντιες πολιτικές βιτρίνες σαν τον ψεκασμένο (τότε) υπ.αμ και τον ογκόλιθο (τότε) υπ.εξ. φίλησαν όσες κατουρημένες ποδιές μπορούσαν στην Ουάσιγκτον προκειμένου να πείσουν τον μεγάλο σύμμαχο ότι το ελληνικό οικόπεδο έχει αξία για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. της «πρώτης φοράς αριστεράς» διέπρεψε στο να κάνει προσφορές κάθε είδους: απ’ τα υποτιθέμενα εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου του Αιγαίου, μέχρι την Κάρπαθο για στρατιωτική βάση. Το ρημαδογκουβέρνο συνέχισε αυτήν την παράδοση των παρακαλιών: και την Σκύρο έδινε… προκειμένου το Joνυσταλεάν να κάνει μια «καλή δήλωση υπέρ…» Κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει! Και με δεδομένες τις σταθερές επιλογές του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», αυτό θα το πληρώσουμε εμείς.

Τα πρώτα δείγματα εμφανίστηκαν αφενός με την «στρατηγική σχέση» ελλαδιστάν – ενωμένων αραβικών εμιράτων (τα οποία εμφανίστηκαν σαν μια «δύναμη της Μεσογείου»!!!), αφετέρου με την αποτυχημένη προσπάθεια οριοθέτησης αοζ με την χούντα της αιγύπτου παρά την απεριόριστη ελληνική υποστήριξη προς τον χασάπη Σίσι και την συμμορία του. Ο θρυλικός «πυλώνας σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο» (έτσι διαφημίζει εαυτόν το ελλαδιστάν) δεν φαινόταν να πουλάει ιδιαίτερα. Αν προσέθετε κάποιος τις ήττες του ελληνικού ιμπεριαλισμού στη λιβύη και στην αρμενία θα συμπέραινε «μωραίνει ο κύριος…»

Η «στρατηγική σχέση» με το Παρίσι ήρθε να δώσει μια κωμική διάσταση στο έργο «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Αν ένα κράτος χρεωμένο ως τις ρίζες των μαλλιών των υπηκόων του δίνει 10 δις ευρώ σε ένα άλλο για να αγοράσει όπλα κρατώντας στοιχειωδώς ζωντανή την πολεμική / ναυπηγική βιομηχανία του δεύτερου, κι αν επίσης δεσμεύεται να δώσει κάποια βοήθεια στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του δεύτερου, τότε ναι. Ένας βασιλιάς σαν τον Μακρόν μπορεί να δείξει μεγαλοψυχία και να υποσχεθεί ότι «αν δεχτείτε επίθεση πάρτε μας τηλέφωνο». (Το Παρίσι έχει παράδοση σε τέτοιες υποσχέσεις. Είχε δώσει κάποτε μια ανάλογη στην Βαρσοβία…) Όμως αυτό το ολοφάνερα ετεροβαρές deal δεν είναι εκδήλωση σημαντικού ενδιαφέροντος του γαλλικού ιμπεριαλισμού για το ελλαδιστάν, έτσι δεν είναι; Αν πληρώνεις για μια (αμφίβολη μάλιστα) προστασία…;;; Μάλλον για εκδήλωση του «… τους παρακαλάμε» πρόκειται.

Όσο για τις ηπα; Μετά τον φίλο κι αδελφό Πομπηία (Pompeo) ήρθε ο Παρωπίδας (Blinken)…

(φωτογραφία: «Μα κανείς δεν ενδιαφέρεται για την σχέση μας;»)

SOS, Αθήνα καλεί Ουάσιγκτον

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Αν το ρημαδογκουβέρνο πίστευε στ’ αλήθεια ότι η φρέσκια «στρατηγική σχέση» της Αθήνας με το Παρίσι είχε μεγαλύτερη αξία απ’ τα 10 δις «σε βάθος χρόνου», δεν θα υπέγραφε πενταετή + επ’ αόριστο συμφωνία για τη βάση της Σούδας!! Το να είναι αυτή η συμφωνία, επί διαδοχικών γκουβέρνων, ετήσια και διαρκώς συζητήσιμη / ανανεούμενη, ήταν ένα απ’ τα βασικά χαρτιά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατούσε για τον εαυτό του ώστε να παζαρεύει, κάθε χρόνο, κάποια γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη απ’ την μεγάλο σύμμαχο. Το γεγονός ότι το ρημαδογκουβέρνο κατέληξε να κάψει αυτό το χαρτί δείχνει απελπισία.

Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι επίσης μόνο τα παρακάλια της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον «καλέ κύριοι φτιάξτε μια βάση και στη Σκύρο» που άφησαν ασυγκίνητο το Joνυσταλεάν. Είναι, κατά τη γνώμη μας, κι αυτό: η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Θα επιμείνουμε λίγο.

Ο λόγος που η Ουάσιγκτον ήθελε (και θέλει) πρόσβαση στο λιμάνι και στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης είναι για να πηγαινοφέρνει αρβύλες και όπλα προς και από την βουλγαρία και (κυρίως) την ρουμανία. Αν και η Αλεξανδρούπολη ανήκει στο ελληνικό κράτος, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ανήκει στον άξονα βορράς / νότος στα δυτικά της Μαύρης Θάλασσας κατά κύριο λόγο∙ και, επιπλέον, στην έξοδο της Μαύρης Θάλασσας στο Αιγαίο και μέσω αυτού στην ανατολική Μεσόγειο. Ενώ οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού πουλάνε στο πόπολο τους γιάνκηδες στην Αλεξανδρούπολη σαν «αντι-τουρκική» δύναμη, η αλήθεια είναι (και την ξέρουν) ότι πρόκειται για έναν κρίκο στην αντι-ρωσική αλυσίδα που η Ουάσιγκτον έχει φτιάξει στην ανατολική ευρώπη απ’ το Αιγαίο ως την Βαλτική. Όχι μόνο για να «πιέζει» (;) την Μόσχα∙ αλλά και για να διαλύει οποιαδήποτε έστω και φαντασίωση για «κοινή ευρωπαϊκή άμυνα». Με δυο λόγια: το ρημαδογκουβέρνο (και μαζί του όλο το σύστημα των εντόπιων πολιτικών βιτρινών) απ’ την μια μεριά (μέσω της «ελληνογαλλικής στρατηγικής σχέσης») πουλάει πρωτοπορία υπέρ αυτής της κοινής ευρωπαϊκής…, απ’ την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να την εμποδίσει, βοηθώντας τον us army – και το ξέρει.

Η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη δεν είναι, λοιπόν, «αντιτουρκική». Είναι αντιρωσική, είναι αντιευρωπαϊκή, είναι αντιγερμανική, είναι φιλοπολωνική, είναι φιλοφασιστο-ουκρανική, είναι ενάντια στο ευρασιατικό project. Πέρα απ’ αυτό είναι μια μικρή βάση. Αν ποτέ χρειαστεί να παίξει ρόλο σε θερμή αναμέτρηση, θα ισοπεδωθεί μέσα σε λίγα λεπτά.

Μ’ αυτά τα δεδομένα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού έκαναν το πρώτο, καθαρό μιλιταριστικό βήμα παίρνοντας θέση – χωρίς – επιστροφή στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο! Για την βάση στη Σούδα θα μπορούσε να λέγεται ότι είναι το πάτημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς τη μέση Ανατολή «που δεν μας νοιάζει». Η βάση στην Αλεξανδρούπολη όμως ΔΕΝ είναι για την «που δεν μας νοιάζει»! Είναι για κάτι πολύ πιο χοντρό. Πόσο χοντρό όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι που χαμογελάει ο γύπας στα αριστερά. Είναι που αυτή «η σταθερότητα και η ευημερία σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο» ακούγεται τρομακτική…)

Black sea

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Το πιο σημαντικό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά σύνορα της ρωσίας είναι (έχουμε την γνώμη) η ουκρανία. Η ουκρανία βρέχεται απ’ την Μαύρη Θάλασσα∙ και με την έκτασή της κλείνει το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας συνέχειας μεταξύ ευρωπαϊκής και ρωσικής επικράτειας. (Το υπόλοιπο το κλείνει η πολωνία). Η ουκρανία είναι η ξηρά και η θάλασσα που έχει στρατηγική ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου: σαν καμένη γη ελεγχόμενη ουσιαστικά από νεοναζί και μαφιόζους.

Η Ουάσιγκτον έχει «επενδύσει» πολλά στην «αντι-ρωσική» ουκρανία… Γαργαλάει συστηματικά στη μύτη του ρωσικού καθεστώτος. (Τηρουμένων των αναλογιών υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την ταϊβάν, σε σχέση με την μύτη του κινέζικου καθεστώτος…) Αλλά πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι: αν η ουκρανία «πέσει» απ’ τα αμερικανικά χέρια τότε, ακαριαία, όλος ο us σχεδιασμός στην ανατολική ευρώπη (συμπεριλαμβανόμενης της βάσης στην Αλεξανδρούπολη και της χρησιμότητάς της) θα καταρρεύσει.

Κατά την ταπεινή εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής η ουκρανία θα «πέσει»! Όχι επειδή θα εισβάλει ο ρωσικός στρατός∙ θα «πέσει» από μέσα. Όχι σ’ έναν αιώνα – πολύ πιο σύντομα. Θα «πέσει» επειδή αυτό που επιχειρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι too much για να πετύχει (έχει αποτύχει ήδη στη βενεζουέλα και στην κούβα, που είναι η «πίσω αυλή» του!). Η Μόσχα μιλάει επ’ αυτού με τόσο υπαινικτικό τρόπο ώστε είναι σα να μην μιλάει. Όμως ένα πρόσφατο άρθρο του Dmitry Medvedev (έχει διατελέσει πρωθυπουργός και πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας, τώρα είναι πρόεδρος του συμβουλίου ασφαλείας) με τίτλο Πέντε Σύντομες Πολεμικές Θέσεις κάνει τους υπαινιγμούς κάπως λιγότερο ομιχλώδεις. Η πέμπτη και τελευταία «πολεμική θέση» είναι αυτή (ο τονισμός με πλάγια στο πρωτότυπο):

Έτσι γεννιέται η αέναη και βασική ερώτηση: τι να κάνουμε μ’ αυτήν την κατάσταση [στην ουκρανία]; Τίποτα. Περιμένουμε την εμφάνιση μιας τίμιας ηγεσίας στην ουκρανία που δεν θα έχει στόχο την ολική σύγκρουση με την ρωσία ως το σημείο του πολέμου, ούτε το να οργανώνει βλακώδεις «κριμαϊκές πλατφόρμες» για να κοροϊδεύει τον πληθυσμό της χώρας και να ξεδιπλώσει τα μούσκλια της πριν τις εκλογές, αλλά [να ενδιαφέρεται] για την δημιουργία ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με την ρωσία. Μόνο με μια τέτοια ηγεσία της ουκρανίας αξίζει να συζητήσουμε. Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει. Είμαστε υπομονετικός λαός.

«Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει» έγραψε ο Medvedev. Εννοώντας, υποθέτουμε, ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι «με σταυρωμένα τα χέρια».

Οι εκτιμήσεις μας είτε θα αποδειχθούν σωστές είτε όχι. Ωστόσο ένα ερώτημα είναι το κατά πόσο το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» έχει αποφασίσει ότι το ελλαδιστάν πρέπει να πάρει μέρος ακόμα και σ’ έναν ανοικτό (παγκόσμιο) πόλεμο κατά της Μόσχας και των συμμάχων της – ελπίζοντας να κερδίσει τι; Με βάση την γενική αρχή που μνημονεύσαμε ξεκινώντας αυτήν την αναφορά η απάντηση είναι απλή: Γιατί όχι; Τι θα χάσουν οι εφοπλιστές αν γίνουν κιμάς μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι;

Για τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, τους άμεσους διαχειριστές της ελληνικής καπιταλιστικής παρακμής, ίσως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Αυτοσχεδιάζοντας και παρακαλώντας όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει τα παρακάλια, είναι πιθανό ότι η εθνική ιμπεριαλιστική ενότητα, τα διαδοχικά γκουβέρνα, πρώτο το φαιορόζ και ύστερα το ρημαδό, απλά προσπαθούν όχι την ουσιαστική «αναβάθμιση» της γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου (που δεν εξαρτιέται από δαύτους), αλλά να φτιάξουν ένα ξόανό της. Μια εικονική «ανατίμηση» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μπροστά στον πραγματικό φόβο της ανατροπής των παλιών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή καθώς το ευρασιατικό project προχωράει…

Είναι έτσι κι αλλιώς η εποχή που οι δυτικές φαντασιώσεις (συμπεριλαμβανόμενων των φαντασιώσεων μεγαλείου…) παίρνουν πρώτους ρόλους… Απέναντι σε «κάτι» που εδώ και 500 χρόνια ιστορίας και δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη ήταν αδιανόητο.

Ο χάρτινος πυλώνας…

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «… Η ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ανήκει εις την δύσιν!» Αυτή η φράση του «εθνάρχη» (Καραμανλής ο Α) το καλοκαίρι του 1976, αχρείαστη έτσι κι αλλιώς αφού το ελλαδιστάν δημιουργήθηκε κατ’ αρχήν σαν προτεκτοράτο κυρίως δυτικών ιμπεριαλισμών (αλλά και του ρωσικού, τότε…) και ποτέ στην ιστορία της δικής του ιμπεριαλιστικής ενηλικίωσης και προκοπής δεν άλλαξε «ανήκειν», είναι ένα motto μάλλον εφιαλτικό πια. Στα ‘70ς ο «εθνάρχης» είχε βγάλει το ελλαδιστάν απ’ το νατο (τον μοναδικό δυτικό στρατιωτικό σχηματισμό…), λάνσαρε το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία», και είχε εγκαινιάσει την δική του ost politic κάνοντας (αντιτουρκικά) ανοίγματα στην κομμουνιστική (και καθόλου “δυτική”!) Σόφια του βετεράνου Ζίβκοφ. Αλλά τότε μπορούσε κάποιος πράγματι να υποστηρίζει ότι «δύση» ήταν το όνομα ενός σχετικά σταθερού πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ.

Όχι πια! Ελάχιστα είναι τα χρόνια από τότε που άρχισαν τα (δυτικά) κλάματα και οι (δυτικοί) οδυρμοί για το τέλος της δύσης∙ για την διάλυσή της! Δεν υπάρχει πια μία «δύση». Υπάρχουν πολλές. Υπάρχει μια «δύση» των κρατών του Βίτζεγκραντ και μια άλλη «δύση» του Βερολίνου. Υπάρχει μια «δύση» του Παρισιού και μια άλλη «δύση» της Ρώμης. Υπάρχει μια «δύση» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου που δεν είναι ίδια με την «δύση» της αυστρίας…

Αυτό είναι ό,τι θα περίμενε κανείς μετά την εμφάνιση μιας «ανατολής» που ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτιστικά, ούτε τεχνολογικά (με δυο λόγια: από καμμία καπιταλιστική άποψη!) δεν μπορεί πια να ελεγθεί από την όποια ενιαία «δύση»! Καθώς το στρατηγείο εκείνης της παλιάς, σύντομης ιστορικά ενιαίας «δύσης» (έξι δεκαετίες βαριά βαριά είναι ασήμαντος χρόνος για την ιστορία…), η Ουάσιγκτον δηλαδή, παρακμάζει με μεγάλη ταχύτητα, οι παλιοί ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί προσπαθούν να φτιάξουν ο καθένας την δική του «τύχη», το δικό του μέλλον…

Παρότι όλο και πιο διακριτές μεταξύ τους αυτές οι παραλλαγές «δύσης», δεν είναι στρατηγικά αντίπαλες μεταξύ τους. Όλων τ’ αφεντικά ανησυχούν για το ίδιο πράγμα: ένα καπιταλιστικό μέλλον που το κουμάντο θα το κάνει το Πεκίνο και οι σύμμαχοί του. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός είχε μάθει (ως το τέλος του 3ου παγκόσμιου) να επιπλέει και να επωφελείται από τις ευρωπαϊκές στρατηγικές αντιπαλότητες∙ όταν η «δύση» ήταν το σημείο έκρηξης αυτών των αντιπαλοτήτων. Τώρα, που αυτό δεν ισχύει αλλά ξετυλίγεται μια ιστορικά ενδιαφέρουσα αποσύνθεση, προσπαθεί να αποκτήσει εικονική αξία κατασκευάζοντας (για εσωτερική κυρίως κατανάλωση) εικονικές ενδο-δυτικές στρατηγικές αντιπαλότητες. Όπως αυτή την υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίθεση πάνω στην οποία προσπαθεί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να ανατιμηθεί είναι εντελώς ρηχή. Η άλλη αντίθεση, η πραγματική, η αβυσσαλέα, ανάμεσα στον αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό άξονα και το ευρασιατικό project είναι τόσο global (και τόσο hi tech…) ώστε το ελληνικό οικόπεδο έχει πολύ μικρότερη γεωπολιτική αξία απ’ αυτήν της μαλαισίας ας πούμε. Επιπλέον, σε σχέση με τις δύο «στρατηγικές σχέσεις», το ελλαδιστάν κάνει βρώμικο παιχνίδι. Το είπαμε ήδη: στα λόγια ορκίζεται στην ευρώπη και στην «ενιαία, κοινή άμυνα»… Στην πράξη δίνει βάσεις κι άλλες βάσεις στον us army επιβεβαιώνοντας ότι οι ελληνικοί όρκοι είναι πέτσινοι… Εν τω μεταξύ όλες οι δυτικές «δύσεις» προσπαθούν να τα έχουν καλά με τον «αιώνιο εχθρό» των ελλήνων. Την Άγκυρα. Εκείνο το οικόπεδο έχει πράγματι global στρατηγική σημασία από πολλές απόψεις!

Απομένει η πραγματική αντίθεση – ο υπαρκτός 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Αδιάφορο τι φαντασιώνονται οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, όσο πιο οργανικά και μιλιταριστικά προσχωρεί το ελλαδιστάν στον άξονα, όσες περισσότερες αμερικανικές αρβύλες παρακαλάει να έχει, τόσο περισσότερο γίνεται στόχος της άλλης πλευράς. Και μάλιστα ένας εύκολος στόχος. Η Αλεξανδρούπολη σα λιμάνι και αεροδρόμιο είναι ήδη «στη λίστα», in case of… Σαν επιπλέον parking αμερικάνων πεζοναυτών ακόμα περισσότερο: οτιδήποτε έχει σχέση με την ανατολική ευρώπη, την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο δεν ενδιαφέρει στρατηγικά μόνο το τουρκικό καθεστώς. Αλλά και το ρωσικό και το κινέζικο.

Να θρηνήσουμε; Να θρηνήσουμε για την βλακεία και την αδιαφορία των υποτελών και του εθνικισμού τους; Ή να συνεχίσουμε τον πόλεμο που μας αντιστοιχεί, και αντι-ιμπεριαλιστικό, πρώτα και κύρια εναντίον του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

Το δεύτερο… αν και το πρώτο, η βλακεία, η αδιαφορία, ο εθνικισμός, είναι ικανότατα στο να γίνουν (να είναι ήδη) λάδι στα γρανάζια της καταστροφής…

(φωτογραφία κάτω: Ο κτηνίατρος ceo της φαρμακομαφίας pfizer (αριστερά) και ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης συγκινημένοι μπροστά στο μεγάλο κουμπί. Το μισό υπουργικό συμβούλιο ανέβηκε στη Σαλονίκη για να φιλήσει χεράκι∙ πράγμα που ενισχύει την καχυποψία μας για το πόσες δολοφονίες – με – πλατφόρμες – γενετικής – μηχανικής χρειάζονται για να «βγει η υποχρέωση για την επένδυση»…)

Οι εθνικοί υδρογονάνθρακες και το «I have a dream»

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> Η «εστία» είναι πολύ παλιά, δεξιά εφημερίδα – όχι, όμως, λούμπεν. Το ρεπορτάζ της στις 27 Σεπτέμβρη δεν διαψεύστηκε γιατί ήταν ακριβές… Έμεινε, όμως, σαν «μυστικό», κάτι δύσκολο να εξηγηθεί αφού η καρέκλα του ρημαδοΚούλη πριονίζεται απ’ τους πιο κλασσικούς πατριώτες / εθνικιστές του κόμματός του – ενώ και η αντιπολίτευση (απ’ το μαγαζί της Κουμουνδούρου ως τον γραμματοκομιστή του γιού του αφεντικού) δείχνει τακτικά εθνοπατριωτικό οίστρο.

Το ρεπορτάζ αναφερόταν στην ομιλία του ρημαδοΚούλη στη γενική συνέλευση του οηε στη Ν. Υόρκη τρεις μέρες νωρίτερα. Το εθνοπατριωτικό ενδιαφέρον της «εστίας» εστίασε σ’ αυτό το απόσπασμα:

… Έχω ένα όραμα για την Ανατολική Μεσόγειο: Αντί να συνεχίσουμε τις διαμάχες του προηγούμενου αιώνα για τους υδρογονάνθρακες – ένα αγαθό που χάνει την αξία του – θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συνεργαστούμε ενάντια στους νέους κοινούς εχθρούς. Την κλιματική κρίση, η οποία επηρεάζει εξίσου τις δύο χώρες μας. Αλλά και την απειλή της παράνομης μετανάστευσης, όπου η Τουρκία έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει συνεργαζόμενη με εμάς προκειμένου να εξαλείψουμε τα παράνομα δίκτυα διακινητών που εκμεταλλεύονται την απόγνωση ευάλωτων ανθρώπων.

Υπάρχουν πολλά που οι δυο χώρες μας μπορούν να κάνουν από κοινού. Είμαστε προορισμένοι από την ιστορία και τη γεωγραφία να συνυπάρχουμε. Είναι προς το κοινό μας συμφέρον να το κάνουμε με τρόπο ειρηνικό και με στόχο την ευημερία…

Εκτός συνόρων ο ρημαδοΚούλης επιδεικνύει τον ρεαλισμό του, κι όχι γενικά κι αόριστα. Η πιο πάνω θέση ταυτίζεται με την “win – win” άποψη που επαναλαμβάνει μόνοτονα ο Ερντογάν εδώ και χρόνια. Όμως εντός συνόρων αυτός ο ρεαλισμός είναι ο ορισμός της «εθνικής προδοσίας»! Κι ωστόσο δεν ξέρουμε γιατί οι αντίπαλοί του δεν του την έχουν καταλογίσει ως τώρα εν χορδαίς και οργάνοις. Του την φυλάνε, άραγε, για την προεκλογική περίοδο;

Το βέβαιο είναι ότι η εγκατάλειψη «των διαμαχών του προηγούμενου αιώνα για τους υδρογονάνθρακες, ένα αγαθό που χάνει την αξία του» σημαίνει επίσης εγκατάλειψη των εθνικών φιλοδοξιών για μια ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη». Χωρίς το κυνήγι πετρελαίου ή γκαζιού στον πάτο της θάλασσας η ΑΟΖ χάνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της αξίας της (απομένουν μόνο τα ψάρια). Κι αν η ΑΟΖ γίνει επίσημα τριτεύουσας σημασίας ζήτημα, γκρεμίζεται το βάθρο πάνω στο οποίο ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει στήσει εδώ και πολλά χρόνια την αντιτουρκική ρητορική του… Αυτό είναι «εθνική προδοσία» με κεφαλαία γράμματα!! (Πώς θα εξασφαλίζεται η εθνική υποτέλεια των πληβείων αν «τα βρούμε με τον αιώνιο εχθρό»;)

Πριν μερικούς μήνες, τον Απρίλη, ο υπ.εξ. ρημαδο_____Νικόλας, και πάλι εκτός συνόρων, είχε δηλώσει στην arab news ότι «… η ελλάδα δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει την Μεσόγειο για να βρει πετρέλαιο και αέριο, ούτε θα μετατρέψει το Αιγαίο σε κόλπο του Μεξικό». Τότε γιατί το ρημαδογκουβέρνο τρώγεται με την συμφωνία αοζ μεταξύ τουρκίας και λιβύης, και τι αξία έχει η συμφωνία που πιεστικά επεδίωξε με την χούντα του Καϊρου; Όλα για τις εντυπώσεις; Και οι αμερικανικές βάσεις plus κι αυτές για την “ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ γειτόνων”;

Η εσωτερική κατανάλωση εθνικισμού παίζει πάντα τον «πολιτικό» ρόλο της. Απ’ την άλλη μεριά όμως η εξαγωγή ρεαλισμού θα πρέπει να καταλήξει σε πρακτικά αποτελέσματα, διαφορετικά είναι αέρας κοπανιστός (και πανάκριβος).

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σε κάτι παλιό: οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες είναι διαχρονικά και πάνω απ’ όλα έλληνες! Που σημαίνει: ειδικοί στην εξαπάτηση… Εξ ου και έχουν «οράματα» που τα συντηρούν σαν τέτοια…

God save the king!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Δεν είναι ασυνήθιστος ο μελοδραματισμός και ο θεατρινισμός στις επίσημες (: δημόσιες) διακρατικές σχέσεις. Αν όμως είναι κυρίως τέτοιες, το θέμα αποκτά ειδικό ενδιαφέρον: καλλιτεχνικό!

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και ο ρημαδοΚούλης, εκπροσωπώντας τα αντίστοιχα καθεστώτα πανηγυρίζουν για μια (σεμνή) «αγορά του αιώνα» απ’ τον δεύτερο και την παροχή «στρατιωτικής προστασίας» απ’ τον πρώτο, in case of emergency…

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Διορθώστε μας αν κάνουμε λάθος αλλά αν θυμόμαστε καλά ο γαλλικός στρατός έχει να νικήσει απ’ την εποχή του Βοναπάρτη! Και σίγουρα όχι απ’ τον 20ο αιώνα και μετά. Στον Α παγκόσμιο δεν κέρδισε, άσχετα με το τι έγραψε το ταμπλώ. Στον Β ηττήθηκε συντριπτικά (ακόμα και τον γαλλικό στόλο βούλιαξε η αγγλία, που ήταν σύμμαχος…). Τόσο συντριπτικά ώστε ο πολύς Ντε Γκώλ ίδρωσε για να βάλει ένα γαλλικό τάγμα επικεφαλής του στρατού των συμμάχων καθώς θα έμπαινε στο Παρίσι… για να γλυτώσει την «εθνική» ταπείνωση ότι την γαλλική πρωτεύουσα θα την απελευθέρωναν οι μισητοί άγγλοι….

Από τότε μόνο ήττες και συντριβές. Στην αλγερία, στο βιετνάμ, στη λιβύη, και τώρα στο μάλι (περισσότερα στο επόμενο σχόλιο). Ακόμα και εκεί που το γαλλικό επιτελείο έστειλε undercover «δυνάμεις», στη συρία (στο πλευρό του isis…) και στην υεμένη (για λογαριασμό του τοξικού…), κι εκεί ήττες. Αυτός ο στρατός, λοιπόν, θα είναι «ο προστάτης της ελλάδας» στην εντελώς υποθετική περίπτωση ενός ελληνο-τουρκικού πολέμου; Κλείνουμε τα μάτια από τρόμο και μόνο με την σκέψη ότι το καμάρι του βασιλιά Macron, το 30χρονο αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, θα μπορούσε να αφήσει το κουφάρι του στο Αιγαίο…

Μ’ άλλα λόγια, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο βασιλιάς Macron αλλά και οποιοσδήποτε διάδοχός του, θα ήταν ένας πόλεμος με την Άγκυρα! Ή, ακόμα, και μια «περιορισμένη εμπλοκή». Γιατί να θέλει οτιδήποτε άλλο; Ποιά είναι τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Αν κρατούσε την επιρροή που είχε στη μέση Ανατολή (στον λίβανο και στην  συρία) θα μπορούσε να πει κάποιος «αααα, θέλει να κρατήσει μια αεροναυτική γραμμή ως εκεί». Αλλά κι αυτήν την έχει χάσει. Και δεν πρόκειται να την ξανακερδίσει…

Επιπλέον το Αιγαίο (σα συνέχεια της Μαύρης Θάλασσας) και η ανατολική Μεσόγειος είναι ήδη πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ του Joνυσταλεάν και του ευρασιατικού project συνολικά. Ειδικά της Μόσχας. Το ελλαδιστάν το ξέρει και το εννοεί, προσφέροντας όλο και περισσότερες βάσεις στον us army, εδώ και 6 χρόνια – τόσες πολλές που το αμερικανικό πεντάγωνο δεν τις χρειάζεται όλες! Θέλουν πράγματι οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού να χωθούν στα ρουθούνια τίνος; Της Μόσχας; Της Ουάσιγκτον; (Βοηθείστε μας please… Για παράδειγμα θεωρείται σοβαρό το σημείο της “προστασίας” που αναφέρεται στο ενδεχόμενο “μια χώρα μέλος του νατο να επιτεθεί σε άλλη χώρα μέλος”;)

Τα περί «γαλλικής προστασίας» είναι μόνο ένας θεατρινισμός για να χρυσωθεί το χάπι προς τους ντόπιους υπηκόους ότι το ελλαδιστάν, μ’ ένα δημόσιο χρέος χωρίς ιστορικό προηγούμενο, θα δώσει την επόμενη δεκαετία 10 δισεκατομύρια ευρώ για πλοία και αεροπλάνα που μπορεί να είναι εν μέρει ξεπερασμένα όταν θα παραδοθούν.

Για να γίνει η κωμωδία ακόμα πιο ξεκαρδιστική, οι περιώνυμες φρεγάτες Belh@arra ΔΕΝ υπάρχουν!! Το ελλαδιστάν ψωνίζει «μακέτο» (όπως έγινε με τα υποβρύχια για την αυστραλία)! Ένα τέτοιο «μακέτο» επιδείχθηκε για πρώτη φορά σε εμπορική έκθεση στο Παρίσι το 2016… Τον Απρίλη του 2017 το γαλλικό κράτος υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τις κατασκευάστριες (Naval Group και Thales) για 5 κομμάτια παραδοτέα απ’ το 2023 και μετά, με την προοπτική να είναι επιχειρησιακά έτοιμα (μετά τις δοκιμές και τα λοιπά) το 2025. Η σιδεροδουλειά για το κήτος του πρώτου άρχισε τον Οκτώβρη του 2019, αλλά μετά ήρθε ο τσαχπίνης… Όλα αυτά σημαίνουν πως ως σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια φρεγάτα έτοιμη – μόνο μακέτες και πλάνα… Και επειδή (ειδικά στην αρχή) σε τέτοιες κατασκευές διαπιστώνονται λάθη, ατέλειες, προβλήματα όταν το πρώτο ή το δεύτερο κομμάτι «κτιστεί» και εξοπλιστεί, μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι αληθινές Belh@arra θα αργήσουν για χρόνια να σκίσουν στα σοβαρά τα νερά της Μεσογείου.

Υποτίθεται τώρα πως επειδή ο βασιλιάς Macron είναι τρελά ερωτευμένος με το ελλαδιστάν, τα δύο πρώτα κομμάτια Belh@arra που προορίζονται για το δικό του ιμπεριαλιστικό ναυτικό και ίσως να είναι έτοιμα το 2023 (ίσως και όχι…) δεν θα τα κρατήσει αλλά θα τα δώσει στην Αθήνα!!! Πράγμα που σημαίνει ότι ένα κρατικό συμβόλαιο που έχει υπογραφτεί απ’ το 2017 και αφορά τις γαλλικές μιλιταριστικές ανάγκες θα πάει στα σκουπίδια για χάρη ενός κρατικού συμβολαίου που θα υπογραφτεί το 2022 και αφορά τις ελληνικές μιλιταριστικές ανάγκες… Συγκινητικό!!! Ανατριχιαστικό!!! (Αλλά τότε, ξεβράκωτο από Belh@arra για τα επόμενα χρόνια, πώς θα προστατεύει το γαλλικό ναυτικό το ελλαδιστάν; Ε;;)

(φωτογραφία: Το «μακέτο». Οτιδήποτε άλλο δείτε είναι προϊόν δημιουργικής δουλειάς σε υπολογιστή…)

Υποσαχάρια αφρική

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Σε ανταπόδοση της «προστασίας» που θα προσφέρει ο βασιλιάς και οι διαδοχοί του στο φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν, αυτό το τελευταίο «θα» στείλει στρατό στο μάλι… Όπου, ως γνωστόν, φτάνουν τα γαλλικά σύνορα…

«Θα»; «Θα στείλει»; Λάθος! Το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει στείλει ήδη «ενισχύσεις» (ίσως μικρές αλλά σίγουρα «θαυματουργές»!) στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνει το Παρίσι στη ζώνη του Sahel, για να προστατέψει τα ορυχεία διάφορων στρατηγικών πρώτων υλών (με πρώτο το ουράνιο) που έχουν ανάγκη οι βιομηχανίες του…

Χμμμμ…. Το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα πλέον σ’ αυτήν την «αντιτρομοκρατική» κατοχική εκστρατεία: το μάλι είναι το γαλλικό «αφγανιστάν»! Τον περασμένο Ιούνη το γαλλικό πεντάγωνο ανακοίνωσε πως «αναδιπλώνεται» από 3 βάσεις στο βορρά (στο Kidal, στο Timbuctu και στο Tessalit) και μειώνει τον δικό του στρατό κατοχής από 5.000 σε 2.500. Πράγμα που σημαίνει πως ίσως χρειάζεται μια έξτρα αναπλήρωση από συμμαχικούς κρατικούς μισθοφόρους, όπως ας πούμε οι έλληνες…

Ναι, το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα στη ζώνη του Sahel που θεωρούσε, περίπου, ιδιοκτησία του. Η στρατιωτική κυβέρνηση του μάλι, δείχνει έντονο αντι-γαλλισμό (στο παρελθόν το μάλι ήταν γαλλική αποικία, οπότε είναι πολλοί οι μαλινέζοι που δεν θέλουν να ξαναγίνει…) και κανονίζει να προσλάβει για λογαριασμό της και υπό τις διαταγές της 1.000 μισθοφόρους απ’ την ρωσική εταιρεία wagner!!! Η wagner είναι το ρωσικό αντίστοιχο της αμερικανικής blackwater. Με μια ουσιαστική διαφορά: η wagner, αν και τυπικά ιδιωτική, βρίσκεται υπό τον «διακριτικό έλεγχο» του ρωσικού υπ.εξ. – για να μην γίνονται «λάθη» και «υπερβολές» που θα δυσφημίσουν την Μόσχα… Επίσημα, φυσικά, το ρωσικό καθεστώς όχι μόνο αρνείται οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτήν την ιδιωτική εταιρεία σκυλιών του πολέμου, αλλά αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξή της! Αλλά μισθοφόροι της wagner ήταν στην ανατολική λιβύη μαζί με τον τζενεράλ Haftar…

Ρώσικος στρατός στο Sahel; Τυπικά μισθοφορικός αλλά ρώσικος; Αυτό είναι εφιάλτης για τον βασιλιά Macron, που βλέπει ότι το δικό του αφρικανικό «αφγανιστάν» θα έχει την τύχη του ασιατικού: κερδίζουν, τελικά, οι rivals!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, έστω και σαν δεύτερο βιολί, μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων έχει υπογράψει συμφωνία ότι θα βοηθάει τον γαλλικό στην υποσαχάρια εκστρατεία του. Σε αντίθεση με την «προστασία απ’ την τουρκία» που είναι επί πιστώσει, η «προστασία απ’ το αντάρτικο των Tuareg και διάφορων ισλαμιστικών οργανώσεων» είναι τοις μετρητοίς. Αυτό δείχνει την μεγάλη ελληνική καρδιά – ή το «χέσιμο», έτσι δεν είναι;

Όπως τοις μετρητοίς είναι και η προστασία της πετροχούντας του τοξικού, στο Ριάντ. Αδειάζουν πόστα οι αμερικάνοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Αδειάζουν πόστα οι γάλλοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Βγάζει γλώσσα το ελλαδιστάν, και θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα του την κόψει…

Ευρωστρατός

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Το άλλο ανέκδοτο για το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία 2.0» είναι ότι αυτά τα δύο κράτη πρωτοπορούν (με την «ειδική στρατηγική σχέση τους») στη στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης απ’ τις ηπα…

Το ανέκδοτο περί ενιαίου «ευρωπαϊκού» μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού είναι παλιό. Πολύ παλιό. Ο «ευρωστρατός» έχει ακουστεί και ξανακουστεί καμμιά δεκαριά φορές τα τελευταία 30 χρόνια, πάντα με το ίδιο επιχείρημα, την ίδια αναγκαιότητα: την «ευρωπαϊκή χειραφέτηση». Αν υπάρχει – και υπάρχει – ένα κράτος που έχει κάνει τα πάντα για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτό είναι το γαλλικό! Ακριβώς: το γαλλικό!

Σοβαρές πραγματικές αλλά και ιδεολογικές αιτίες φταίνε γι’ αυτό. Το Παρίσι είναι το μόνο κράτος της ηπειρωτικής ευρώπης με πυρηνικά όπλα… Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι δεν θα έβαζε τις ατομικές του βόμβες στην υπηρεσία οποιουδήποτε άλλου καπιταλιστικού συμφέροντος εκτός απ’ τα αυστηρά εννοημένα δικά του.

Επιπλέον: πέρα απ’ το Λονδίνο ο πραγματικός αντίπαλος του Παρισιού και η πραγματική πηγή των «εθνικών» φόβων του δεν είναι η Ουάσιγκτον αλλά το Βερολίνο. Εν μέρει εξαιτίας της ιστορίας των ευρωπαϊκών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στον 20ο αιώνα, και κυρίως της συντριβής στον Β παγκόσμιο. Κυρίως όμως επειδή ο γερμανικός καπιταλισμός έχει αποδειχθεί πολύ πιο δυναμικός απ’ τον γαλλικό. Θα ήταν, λοιπόν, κάτι χειρότερο από «εθνική προδοσία» το να μπει, στα πλαίσια κάποιου «ευρωστρατού», γαλλικός στρατός υπό τις διαταγές γερμανού στρατηγού!!

Πράγμα που σημαίνει: όταν γάλλοι καθεστωτικοί μιλούν για «στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης» εννοούν υπό γαλλικές διαταγές αποκλειστικά και μόνο!!! Πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ – απλά…

Δεν τελειώνει εκεί η φάρσα της δήθεν «γαλλικής πρωτοπορείας» για την «ευρωπαϊκή στρατιωτική χειραφέτηση», με συνεταίρο το ελλαδιστάν πια… Έχουν περάσει λίγοι μόνο μήνες απ’ την περασμένη άνοιξη όταν, με δύο διαδοχικές «ανοικτές επιστολές» εκατοντάδες γάλλοι καραβανάδες, απόστρατοι και εν ενεργεία, προειδοποίησαν για (ή απείλησαν με, ανάλογα με το πως το καταλαβαίνει κανείς) εμφύλιο πόλεμο. Ακροδεξιοί αναμφίβολα, ανεμίζοντας τον «πατριωτισμό» τους, δεν παρέλειψαν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους:

… Είμαστε απ’ αυτούς που υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν, στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ή σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό της χώρας… Δώσαμε το αίμα μας για να καταστρέψουμε τον Ισλαμισμό….

Δεν είναι καθόλου παράξενο ή πρωτότυπο: όταν οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες εκτός συνόρων αποτυγχάνουν, όταν ηττώνται, πολλοί πιστοί τους «επιστρέφουν» εντός συνόρων δριμύτεροι συνήθως σαν εσωτερικός ιμπεριαλισμός προκαλώντας (ή ελπίζοντας να αξιοποιήσουν) μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Σπάνια, πολύ σπάνια, τέτοιου είδους εσωτερική κρίση είναι χειραφετική / αντι-ιμπεριαλιστική – τέτοια ήταν η περίπτωση της πορτογαλίας και της «επανάστασης των γαρυφάλλων»…

(Συμβαίνουν και στην Ουάσιγκτον τα ίδια με το Παρίσι τον ίδιο καιρό, με ανάλογες επιστολές και προφητείες περί επερχόμενου εμφυλίου, πάλι από καραβανάδες, για τους ίδιους ακριβώς πραγματικούς λόγους…)

Τί νομίζει, λοιπόν, ότι είναι ο βασιλιάς Macron; Πού προσπαθεί να κρύψει την παρακμή του βασιλείου του;

(φωτογραφίες: 27 Απρίλη και 10 Μάη, το γαλλικό φασιστοκαραβαναριό είχε εαρινή φαγούρα. Δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση του “γαλλικού πολιτισμού” και της “προσήλωσης στη δημοκρατία”, έτσι δεν είναι; Ούτε το ιδανικό εξαγώγιμο είδος…)