Tag: εξωτερική πολιτική

Δευτέρα 22 Μάη. Μέσα σ’ αυτόν τον εντεινόμενο ζόφο, οι φαιορόζ χαίρονται που η αμερικανική βάση στη Σούδα επεκτείνεται και εμπλουτίζεται. Και με μεγάλη χαρά τους θα υπογράψουν (για πρώτη φορά στα χρονικά) μια 5ετή συμφωνία για την χρήση της απ’ τον αμερικανικό στρατό (αντί για τις μονοετείς που ήταν η ως τώρα παράδοση) μπας και πάρουν περισσότερα δολάρια και την «αγάπη του θείου Σαμ». Είναι χαρούμενοι σαν τσιράκια, είναι ευθυγραμμισμένοι: όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με τον ισραηλινό μιλιταρισμό, όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με την πολεμοχαρή Ουάσιγκτον. Μπας και ανέβουν οι γεωπολιτικές πρόσοδοι για το ελληνικό οικόπεδο…

Μας ρώτησαν; Όχι βέβαια. Μήπως πρέπει να τους αναγκάσουμε, στα σοβαρά, κι αυτούς και κάθε άλλον πρόθυμο, να πάρουν τις παλάσκες τους και να καταταχτούν κατευθείαν στον u.s. army, αδειάζοντάς μας την γωνιά;

Μήπως πρέπει να το κάνουμε πριν είναι αργά;

Πέμπτη 18 Μάη. Με την φόρα του ταξιδιού στο Πεκίνο και όλο καμάρι (τόσο κόσμο χαιρέτησε!), γυρνώντας πίσω σπίτι ο εξοχότατος έκανε… τι άλλο;; Eνα τηλέφωνο στην κυρά “go back”. Κι ύστερα με χαρά ανακοίνωσε ότι οι δύο ηγέτες συμφώνησαν … ότι η εξεύρεση λύσης αναφορικά με την τρέχουσα αξιολόγηση στο επόμενο Eurogroup είναι αναγκαία και εφικτή.

Ύστερα έγινε κάτι που οι σχετικοί με την δημαγωγία ονομάζουν κομψά “ασυνήθιστο”, για να μην το πουν με τα ονόματά του. Η γερμανική πρωθυπουργία, δια του εκπροσώπου της, “δεν επιβεβαίωσε” τις ελληνικές ανακοινώσεις και “χαρούλες”. Για την ακρίβεια η ενημέρωση απ’ το Βερολίνο είχε μια απόκλιση πάνω από 110 μοίρες – σε σχέση με την ελληνική.

Το “δεν επιβεβαιώνουμε” είναι ευφημισμός. Το κανονικό είναι διαψεύδουμε. Που σημαίνει: ο πρωθυπουργός σας είπε ψέμματα (για την κουβέντα του με την Μέρκελ). Αυτό είναι, πράγματι, ασυνήθιστο. Προφανώς προηγήθηκε κάτι του είδους “μα τι λέει ο μαλάκας;” στη γερμανική διοίκηση. Και μετά… “δεν επιβεβαιώνουμε”.

Λέει ψέματα ο εξοχότατος; (Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;). Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: τα αγγλικά του δεν τον βοηθούν (ευφημισμός). Ειπωμένο αλλιώς: δεν πιάνει τι του λένε!

Μπορείτε να το φανταστείτε; Οι ιστορικοί του μέλλοντος να ανακαλύψουν ότι ο εξοχότατος τα έκανε σκατά και επειδή δεν καταλάβαινε τους συνομιλητές του;!…

Πέμπτη 18 Μάη. Αντίστοιχη και η «υπερηφάνεια» του εξοχότατου απ’ το ταξίδι του στην Κίνα. «Εντυπωσιάστηκα» είπε στους επαγγελματίες δημαγωγούς. «Δεν μας αντιμετωπίζουν σαν παρίες, αλλά σαν ανερχόμενη δύναμη». Θα μπορούσε να προσθέσει: «Να σκεφτείτε ότι δεν ήρθαν η go back και ο Macronάκης, γιατί αυτοί είναι μάλλον δευτερεύουσες δυνάμεις πια…»

Μπέρδεψε, ο έρμος, την (τυπική) ευγένεια της διεθνούς διπλωματίας… Επιπλέον: αγνοεί (και γιατί να ξέρει; εδώ δεν ξέρει άλλα κι άλλα…) την «βαθιά κινεζική ψυχή»…

Τετάρτη 17 Μάη. Μοιάζει με προσκύνημα, και από κάποιες απόψεις είναι τέτοιο. Το Πεκίνο είναι αυτή την εποχή ο «ιερός τόπος των επενδύσεων». Συνεπώς, εκτός από τουρισμό και φωτογραφίσεις, τι άλλο θα έκανε ένας ρημαδοπρωθυπουργός εκεί εκτός απ’ το παρακαλάει για καμιά επενδυσούλα;

Κι εδώ μπαίνει ορμητικά στη σκηνή η ιδεολογία. Είτε κινέζικες, είτε ισλανδικές, είτε γερμανικές, αυτές οι «επενδύσεις» δεν είναι τίποτα άλλο από καπιταλιστικές. Πως γίνεται άλλες είναι μισητές και άλλες αξιαγάπητες; Νομίζει κανείς ότι το κινέζικο κεφάλαιο είναι «αθώο» και «αφελές»;

Σε κάθε περίπτωση η ελληνική σοδεία απ’ το προσκύνημα δεν ήταν σπουδαία· ούτε θα μπορούσε να είναι. Το Πεκίνο θέλει συγκεκριμένα πράγματα απ’ τη νότια άκρη της χερσόνησου του Αίμου, και σχεδόν τα έχει πάρει. Απομένει η έκταση για το «κέντρο διαμεταφορών» στο Θριάσιο – κι αυτά είναι τα βασικά. Τώρα τι σημαίνει αυτό, μια άλλη φορά.

Εν τω μεταξύ «η επιστροφή στην πατρίδα» δεν ήταν ένδοξη. Με ένα δεύτερο τρίμηνο στο μείον, το ελλαδιστάν ξαναείναι επίσημα σε ύφεση. «Αυτό θα δυσκολέψει την συμφωνία για τα απαραίτητα μέτρα» λένε κάποιοι, αλλά ευτυχώς όχι στα ελληνικά. Πάντως αν χρειαστούν άλλα δύο τρίμηνα «ανάπτυξης» για να ισοφαριστεί το «κακό», το πράγμα πάει αρχές Οκτώβρη…

(φωτογραφία του περασμένου Δεκέμβρη: ασφαλώς και ο Πειραιάς έχει δήμαρχο! Ο κύριος δεξιά είναι ο captain Fu Chengqiou, της cosco φυσικά. Τον κύριο αριστέρα κάπου τον ξέρουμε, αλλά δεν ορκιζόμαστε για την δουλειά που κάνει…)

Τετάρτη 17 Μάη. Όταν αυτός ο παλιοΝτάιζεμπλουμ είπε ότι «οι νοτιοευρωπαίοι έφαγαν τις επιδοτήσεις σε κωλόμπαρα» (δεν το είπε έτσι ακριβώς, το εννοούσε πάντως) στα μέρη μας (όπως και αλλού) ήθελαν να του σπάσουν το κεφάλι. Δεν λεγόταν κυρία Σώτη Ακροδεξιοφαγουροπούλου για να έχει την ασυλία του «δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλει λέει ο καθένας». Δεν ήταν καν έλληνας υπουργός άμυνας, να κάνει κωλοδάκτυλο στην κερκίδα («δικαιολογείται: του έβρισαν την οικογένεια») και την άλλη μέρα (ή την ίδια;) να παρελαύνει σαν αληθινός πιστός μαζί με την ιερή μούμια. (Εδώ που τα λέμε: τα κωλόμπαρα με τις αιχμάλωτες γυναίκες έχουν υπάρξει πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο “τα ιερά και όσια” της αρσενικής ελληνικής φυλής…)

Όταν ο εξοχότατος πρωθυπουργός αυτοπροσώπως είπε «ναι ρε, χαρίζουμε 38 μύρια πρόστιμο, τρέχει τίποτα;» (δεν το είπε έτσι ακριβώς, το εννοούσε πάντως) ήταν μάγκας· νεοδιαπλεκόμενος and fresh. Αν ούτε κι αυτό δεν είναι ικανός να πετύχει (καθότι ο νόμος που έσπρωξε δεν έχει αναδρομική ισχύ, οπότε πρέπει να κάνει καινούργια «νομοθετική παρέμβαση»), τότε είναι νέος και κάνει λάθη – συγχωρείται. Ωστόσο τα 38 μύρια που χαρίζει είναι κρατικό έσοδο, το οποίο («λαϊκισμός»;) θα πρέπει να το πληρώσουμε εμείς, και όχι αυτός· την ίδια στιγμή που θέλει να «μειωθεί το χρέος». Θέλει δηλαδή οι καταραμένοι δανειστές να χαρίσουν λεφτά σ’ αυτούς που χαρίζουν τα δημόσια έσοδα στους «δικούς» τους.

Όταν ο κυρ Γιάνης, σαν υπ.οικ., μαγνητοφωνούσε κρυφά και λαθραία τους ευρω-όμοιούς του, και βγήκε και καμάρωνε, ο πρωθυπουργός του δεν τον σούταρε. Έβλεπε μπροστά. Καθότι μια άλλη στιγμή αυτός ο ίδιος πρωθυπουργός ανέμιζε τις υποκλοπές των συζητήσεων μεταξύ στελεχών του δντ, για να δείξει τάχα ότι «βρίζουν την Μέρκελ».

Μετά απ’ αυτά (που είναι ενδεικτικά, υπάρχουν πολύ περισσότερα) πιστεύετε ότι ο οποιοσδήποτε στον γαλαξία έχει υποχρέωση θα θεωρεί ότι «οι έλληνες ανήκουν στην ευρωζώνη»; Ή, έστω, «ανήκουν – πολιτιστικά και θεσμικά – στον πρώτο κόσμο»;

Ή μήπως πρέπει, απλά, να ξεχνάνε οι πάντες, έτσι ώστε να συνεχίζουν απρόσκοπτα οι έλληνες τις εθνικές τσογλανιές τους;

Τρίτη 16 Μάη. …Η τυφλή εχθρότητα που εκφράζει η Άγκυρα ενάντια στους Κούρδους, οδηγεί το νέο Σουλτάνο της Τουρκίας σε ολοένα και μεγαλύτερη απομόνωση, τόσο στο εσωτερικό της χώρας του όσο και διεθνώς…

Αυτό είναι το επιμύθιο άρθρου / ανάλυσης στο καθεστωτικό (φιλοκυβερνητικό) tvxs.gr. Μετάφραση άρθρου με την υπογραφή του Ragip Duran, τούρκου δημοσιογράφου. Πιο «φιλοαμερικάνικο» πεθαίνεις (το άρθρο) και υποθέτουμε ότι ο κύριος Duran ανήκει στην αντιπολίτευση στην τουρκία.

Καλά κάνει. Αλλά το site του ευρωβουλευτή Κούλογλου; Θα συμφωνούσε υποθέτουμε, επειδή θα τον βόλευε: αν η ενημέρωση για αυτά που συμβαίνουν στην Αθήνα γινόταν μέσω (μεταφράσεων) της αθρογραφίας του κυρ Πρετεντέρη, θα τα έπαιρνε άσχημα. Στο κρανίο. Το ανάποδο; Never mind. Όταν πρόκειται για τις τεχνικές της εξουσίας ας μην ανακατεύονται ζητήματα ηθικής…

Άρα; Οι σοφοί που περίμεναν να προκόψουν οι φασίστες στην ευρώπη για να βγάλουν το εθνικό (και προσωπικό, από «πολιτική» άποψη) κάτι τις τους στα μέρη μας, ηγούνται της άσβεστης εθνικής επιθυμίας: η τουρκία είναι απομονωμένη – είναι απονομωμένη – είναι απομονωμένη!!!

Σωστά. Αν βλέπεις τον κόσμο απ’ την Ουάσιγκτον έτσι συμβαίνει. Όπως αν βλέπεις τον κόσμο απ’ τον Λονδίνο η «ήπειρος έχει απομονωθεί» μετά το brexit…

Ας το επαναλάβουμε: αν βλέπεις τον κόσμο από Ουάσιγκτον μεριά… Τρεχούμενος φιλοαμερικανισμός!!! Η αναβίωση της προστασίας των “εθνικών συμφερόντων”.

Ουάου! Που θα έλεγε και ένας άλλος ατζέντης του ίδιου ιδεώδους…

Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…

Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…

Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…

Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…

Παρασκευή 12 Μάη. Πάνω που θα διαλυόταν (η τουρκική επικράτεια), επειδή αυτό είδαν στον ύπνο τους όλοι οι έλληνες δεξιοαριστεροί πατριώτες και οι υπάλληλοι των υπηρεσιών, κι άλλωστε το έχει προβλέψει και ο γέρων γιουβέτσιος… Πάνω που διαλυόταν, λοιπόν, ο προαιώνιος εχθρός και το ελλαδιστάν θα γινόταν των πολλών θαλασσών και ηπείρων, ήρθαν τα κακά νέα: η δοκιμή ενός made by turkey βαλλιστικού πυραύλου, φορητού, εδάφους εδάφους, με βεληνεκές 280 χιλιόμετρα. Που, μάλλον, είναι πολύ περισσότερα (μερικοί λένε: 1000 χιλιόμετρα…). Με όνομα; “Bora”. Μπόρα, δηλαδή. “Καρέκλες”….

Τα νέα είναι κακά για δύο λόγους. Πρώτον, ο προφανής και γενικός: οι καπιταλιστικοί στρατοί εξοπλίζονται… για «εντελώς ειρηνικούς λόγους», έτσι δεν είναι; Ο δεύτερος είναι επίσης προφανής και ειδικός: από στρατιωτική άποψη οι συσχετισμοί (τεχνολογικοί και αριθμητικοί) είναι τέτοιοι που ούτε σαν εφιάλτη δεν θα πρέπει να βλέπουν (στον ύπνο τους) οι ελληνάρες «στρατιωτική αναμέτρηση» με την Άγκυρα, «περικύκλωσή» της, κλπ κλπ.

Αυτό το δεύτερο, είναι αλήθεια, είναι καλό από πολλές πλευρές. Μπορεί να χάσουν μερικοί τα φαντάσματά τους, αλλά ο ρεαλισμός δεν είναι κακός σύμβουλος. Ειδικά αν στο πραγματικό βεληνεκές της “μπόρας” είναι και η Αθήνα…