Tag: εξωτερική πολιτική

Τετάρτη 12 Ιούλη. … Λίγη ώρα πριν από τη συνάντησή του με τον κ. Κοτζιά, και μετά από συνάντηση με τον πρόεδρο της βουλής κ. Βούτση, ο γγ του ακελ είπε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο σκάι, ότι θα μπορούσε να υπήρχε καλύτερη παρουσία από την ελληνοκυπριακή πλευρά στο Κραν Μοντανά, “δίχως να θέλω να πω με αυτό πως εμείς είμαστε η αιτία που έχει καταρρεύσει αυτή η προσπάθεια”.

Στην παρατήρηση του δημοσιογράφου Παύλου Τσίμα ότι είναι παράξενο που τα Ηνωμένα Έθνη δεν αποδίδουν στην Άγκυρα αυτήν την ευθύνη [σ.σ.: για την “κατάρρευση”], αντίθετα υπάρχουν αξιωματούχοι του που θεωρούν ότι η τουρκία έκανε κάποια βήματα και ότι η δική μας πλευρά δεν έκανε, ο Άντρος Κυπριανού απάντησε:

“Η τουρκία έκανε κάποια βήμα τα οποία δεν ήταν αρκετά. Κι ό,τι αφορά εμάς, κάναμε βήματα που κατά την άποψή μου θα μπορούσαν να είχαν γίνει νωρίτερα, αφού εμείς στο ακελ είναι εδώ και έξη μήνες που επιμένουμε ότι ο κ. Αναστασιάδης έπρεπε να είχε αναλάβει ο ίδιος την πρωτοβουλία για συζήτηση των θεμάτων ουσίας, αυτά δηλαδή που κατέγραφε ο γγ στην ελβετία ως ζητήματα σημαντικά, που εάν επιλύονταν, τότε θα δινόταν ώθηση στη διαδικασία. Επίσης, θεωρώ πως εκεί στην ελβετία θα έπρεπε να ήμασταν πιο αποφασιστικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει υποχώρηση στα ζητήματα αρχών”.

Μπορεί το ελληνοκυπριακό ακελ να “στρογγυλεύει” την κριτική του στην κυβέρνησή του για την “αποτυχία” στο Κραν Μοντανά (ειδικά εφόσον ο δεξιός Αναστασιάδης το κατηγόρησε ότι ‘μ αυτά που λέτε βοηθάτε την άλλη πλευρά’, κάτι σαν light προδοσία δηλαδή) αλλά έστω κι έτσι μπορεί να καταλάβει όποιος θέλει ότι η ελληνική και η ελληνοκυπριακή πλευρά «καρφώθηκαν» για μια ακόμα φορά διεθνώς σε ότι αφορά το «κυπριακό».

Όμως το «κυπριακό» είναι «εθνικό θέμα», με το έψιλον κεφαλαίο! Η ελληνική εθνικιστική προπαγάνδα είναι δουλεμένη τόσο συστηματικά απ’ την δεκαετία του ’60, για πάνω από μισό αιώνα, ώστε είναι εύκολο, για παράδειγμα, στον εθνικιστή υπ.εξ. Nick the greek, να αντιστρέφει τα πάντα – όταν μιλάει στο εθνικό ακροατήριο. Είναι προπαγάνδα διακομματική, δια-καθεστωτική, δια-ιδεολογική, έχει ποτίσει τα πάντα: στην κύπρο οι μόνοι που έχουν δίκιο και θα έχουν δίκιο στον αιώνα τον άπαντα είναι οι έλληνες…

Έχουν κι ένα ωραιότατο πλυντήριο…

Τετάρτη 12 Ιούλη. Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις ξέρουν (Sarajevo 114a, Συμβαίνει στην ανατολική Μεσόγειο…) ποια ήταν η εθνικιστική γραμμή της Αθήνας και της Λευκωσίας, όχι μόνο τώρα αλλά απ’ την περσινή χρονιά: πρώτα να φύγει ο τουρκικός στρατός απ’ την βόρεια κύπρο και να καταργηθεί το καθεστώς των τριπλών εγγυήσεων, και μετά …. “τα βρίσκουμε”…

Δεν ήταν και δεν είναι ένας μαξιμαλισμός πολιτικών που δεν έχουν εμπειρία από διεθνείς διαπραγματεύσεις. Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή να αποτυγχάνει οποιαδήποτε προσπάθεια επανένωσης του νησιού, όσες υποχωρήσεις (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κι αν κάνουν οι τουρκοκύπριοι και η Άγκυρα. Η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν τα πράγματα να μείνουν όπως διαμορφώθηκαν το ’74· όμως αυτό, ταυτόχρονα, να μην γίνει επίσημα! Και πίσω τους, πάντα διακριτικά, έχουν την υποστήριξη του Λονδίνου: ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΕΙ!!!

Ο ελληνικός και ελληνοκυπριακός εθνικισμός είναι αγγλόφιλοι μέχρι θανάτου!!!

Απ’ την μεριά του το καθεστώς Ερντογάν έχει δείξει διαχρονικά ότι έχει σοβαρούς λόγους να “λυθεί το κυπριακό”. Είχε προτείνει στον προηγούμενο γύρο “διαπραγματεύσεων” (στο Μοντ Πελεράν) αλλά και σ’ αυτόν να μειωθούν και οι δύο στρατοί (ως γνωστόν υπάρχει και ελληνικός στρατός στη νότια κύπρο – επ’ αυτού το ντόπιο φασισταριό δεν ξέρει τίποτα….) στο μέγεθος και στην αναλογία που είχε προβλεφτεί στη συνθήκη ίδρυσης του κυπριακού κράτους: 950 έλληνες, 650 τούρκοι. Σωστά διαβάζετε: η Άγκυρα προτείνει αυτήν την μάλλον συμβολική στρατιωτική παρουσία στην κύπρο, και μάλιστα λιγότερους τούρκους στρατιώτες απ’ ότι έλληνες! Αλλά όχι, τύποι σαν τον Nick the greek, εκφράζοντας τα “εθνικά δίκαια” και παριστάνοντας τους «αντιμιλιταριστές», βρίσκουν απαράδεκτη μια τέτοια φόρμουλα…

Το ενδιαφέρον είναι ότι η Άγκυρα δεν έχει κανένα στρατιωτικό πρόβλημα στη συγκεκριμένη ιστορία. Η κύπρος θα είναι πάντα εκεί που είναι τώρα, δύο βήματα απ’ τα τουρκικά παράλια (σε απόσταση πυραύλων μικρού βεληνεκούς για να το πούμε απλά…), άρα δίπλα στον τουρκικό στρατό· πολύ κοντύτερα απ’ τον ελληνικό. Συνεπώς θα μπορούσε, ακόμα και μονομερώς, να αποσύρει οποτεδήποτε μεγάλο μέρος του στρατού που έχει παρκάρει στην βόρεια κύπρο (για να κάνει, λίγο πολύ, διακοπές). Το ζήτημα είναι πίσω απ’ αυτό: αν, δηλαδή, θα αναγνωρίζεται διεθνώς στην Άγκυρα, όπως ισχύει ως τώρα, κάποιο δικαίωμα «προστασίας» των τουρκοκυπρίων στην περίπτωση που οι ελληνοκύπριοι φασίστες τους ξαναεπιτεθούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως γινόταν στρατιωτικά απ’ το 1963 ως το 1974.

Αυτήν την «προστασία» είναι που θέλουν να εξαφανίσουν οι έλληνες και οι ελληνοκύπριοι εθνοφασίστες. Χωρίς καν να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα πογκρόμ που έκαναν εναντίον των τουρκοκυπρίων επί μια δεκαετία… Χωρίς να πληρωθούν οι αποζημιώσεις για τις δολοφονίες και τις καταστροφές… Χωρίς να αναγνωριστεί η δολοφονική ευθύνη των ελλήνων (Γρίβας) και ελληνοκυπρίων φασιστών στο «κυπριακό πρόβλημα»… Χωρίς να αναγνωρίσουν τα εγκλήματά τους που είναι γνωστά σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη…

Τετάρτη 12 Ιούλη. Τον ρόλο «εγγύητριας δύναμης» στην κύπρο τον εξασφαλίζει το ίδιο το κυπριακό σύνταγμα στην Άγκυρα! Μαζί με την Αθήνα και το Λονδίνο. Το αναφέρει ρητά και δεν χωράει παρερμηνεία! Η ελληνική εθνικιστική γραμμή εμφανίζεται να θέλει την κατάργηση αυτού του καθεστώτος, κάτι που είναι αντιφατικό στον πυρήνα του με την μόνιμη “αγγλοφιλία” της: αν καταργηθεί θα πρέπει είτε να φύγει και ο αγγλικός στρατός, είτε το ζήτημα των αγγλικών βάσεων να ξαναγίνει «θέμα» από μηδενική αφετηρία· κάτι που το Λονδίνο δεν θέλει καθόλου!!

Στο Sarajevo 114a είχαμε εξηγήσει αναλυτικά τι συμβαίνει επ’ αυτού. Και μάλιστα μέσα απ’ τα διαφωτιστικά λεγόμενα ενός (συνταξιούχου πια) ελληνοκύπριου καθεστωτικού, πρώην υπ.εξ. της νότιας κύπρου, «διαπραγματευτή» κλπ. Του Νίκου Ρολάνδη. Το γεγονός είναι ότι η κατάργηση της συνθήκης εγγυήσεων, που ο δήθεν «ειρηνόφιλος» Nick the greek θέλει οπωσδήποτε, μ’ έναν τρόπο ΜΟΝΟ μπορεί να γίνει: με κατάργηση του υπάρχοντος συντάγματος και την δημιουργία καινούργιου. Κι αυτό επειδή το άρθρο 181 που καθορίζει αυτή τη συνθήκη εγγυήσεων είναι «θεμελιώδες άρθρο» του κυπριακού συντάγματος (του 1960), και δεν μπορεί ούτε να αλλάξει ούτε να καταργηθεί μόνο του. Μόνο με συνολική αλλαγή συντάγματος μπορεί να πεταχτεί στην άκρη…

Με δυο λόγια η ελληνική εθνικιστική γραμμή πουλάει καθαρά τρέλα και μόνο – προκειμένου να κρατήσει, εν τέλει, τον ελληνικό στρατό και τις αγγλικές βάσεις στην κύπρο!!! Παριστάνει ότι θέλει την κατάργηση των εγγυήσεων, δηλαδή την κατάργηση του υπάρχοντος κυπριακού συντάγματος· δηλαδή την δημιουργία ενός καινούργιου… Από ποιο πολιτικό / κοινωνικό υποκείμενο όμως; Υποχρεωτικά από όλους τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους, με πολιτική ισότητα… Άρα ο κάθε Κοτζιάς και σια απαιτεί κάτι που θα οδηγούσε (εν τέλει) στη δημιουργία μιας καινούργιας «κυπριακής δημοκρατίας» (διάδοχης της υπάρχουσας), κάτι που όμως φαίνεται απόλυτα αδιανόητο για κάθε έλληνα «πατριώτη»!!!

Ας το επαναλάβουμε: ακολουθώντας μόνιμα την τακτική «βλέποντας και κάνοντας· πάνω απ’ όλα να συντηρήσουμε την εκκρεμότητα!» (προκειμένου, το επαναλαμβάνουμε, να μείνουν ο ελληνικός στρατός και οι αγγλικές βάσεις στην κύπρο…) και έχοντας σαν «εθνικό στόχο» το να μην έχει η Άγκυρα κανένα λόγο και καμία ευθύνη για τους τουρκοκύπριους, Αθήνα και Λευκωσία πουλάνε τρέλα. Πράγμα που τους αναγκάζει να κάνουν πια τέτοιες και τόσες «διαπραγματευτικές» ακροβασίες, που οι πάντες (πλην ελλήνων) έχουν βαρεθεί να παρακολουθούν.

Αυτό δεν μπορεί παρά να έχει κάποιες συνέπειες. Αργά ή γρήγορα.

Τετάρτη 12 Ιούλη. Δεν είναι μυστικό ότι Αθήνα και Λευκωσία έχουν επιλέξει μια δηλητηριώδη “συμμαχία” με το Τελ Αβίβ (και σε κάποιο βαθμό με το Κάιρο) εκτιμώντας ότι έτσι αυξάνουν το γεωπολιτικό βάρος τους στα μάτια τόσο του Λονδίνου όσο, κυρίως, της Ουάσιγκτον. Ο Nick the greek πήγε στις αρχές της χρονιάς με τους χάρτες παραμάσχαλα να «πουλήσει αξία» στην καινούργια συντηρητική διοίκηση στην Ουάσιγκτον. Με χάρτες στους οποίους έδειξε τα «σχέδιά» του για το τετράγωνο Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο… Είναι, φυσικά, μια αντιτουρκική συμμαχία· ή, έστω, μια συμμαχία που προσπαθεί να ισορροπήσει το αυξημένο διεθνές γεωπολιτικό βάρος της Άγκυρας.

Όμως και η πλευρά του τουρκικού καθεστώτος έχει πολλά χαρτιά στα χέρια της. Όχι μόνο γενικά, αλλά και σε ότι αφορά το “κυπριακό”. Για παράδειγμα, όταν λέει ότι τα όποια οφέλη απ’ τα όποια “κυπριακά κοιτάσματα” πρέπει να πάνε σε όοοολους τους κατοίκους, άρα και στους τουρκοκύπριους, έχει σαν βαρύ χαρτί τον τρόπο με τον οποίο μπήκε η νότια κύπρος στην ε.ε.: σαν “ενιαίο κράτος” στου οποίου τον βορρά η επίσημη διοίκηση δεν ασκεί εξουσία. Αυτό σημαίνει στη διεθνή “έννομη τάξη”, πολύ απλά, ότι η Λευκωσία ΔΕΝ μπορεί να χαράζει “αοζ” και να εκμεταλλεύεται κοιτάσματα για πάρτη της, σα να είναι χωριστό κράτος απ’ τον βορρά· εκτός αν το αναγνωρίσει, επισημοποιώντας την μοιρασιά του ’74!!!

Εν τω μεταξύ η Άγκυρα δεν έχει ιδιαίτερη καούρα ειδικά για το “οικόπεδο 11” που είναι της μόδας αυτές τις μέρες. Δεν αμφισβητεί την αρμοδιότητα της Λευκωσίας πάνω του, αμφισβητεί την μοναχοφαγία της! Έχει πολύ ευρύτερη οπτική, και μέσα σ’ αυτήν κάνει τα κόλπα της στην κάθε φορά συγκυρία.

Αν διαβάζουμε σωστά αυτήν την λίγο πολύ αλλόφρονα ελληνική τακτική, στηρίζεται σε μία, και μόνο μία παραδοχή: ότι η Ουάσιγκτον θα αναπτύξει έναν σαφή «αντιτουρκισμό», έτσι ώστε να εκτιμήσει τις υπηρεσίες όχι του Τελ Αβίβ αλλά τύπων σαν τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τον ψεκασμένο υπ.εξ. Πρόκειται για ένα δίδυμο που αλληλοσυμπληρώνεται, δείχνοντας την “δεξιοαριστεροφασιστική” πραγματικότητα της ελληνικής εθνικής γραμμής. Μιλώντας πιο γενικά: η ελπίδα είναι ότι όσο θα οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός τόσο περισσότερο πιθανό θα είναι η Ουάσιγκτον να «αγοράσει ελλάδα» – εναντίον της τουρκίας.

Έχει, όμως, μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο συμφέρον ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός να τραβήξει Χ στην τουρκική επικράτεια, δίνοντας ουσιαστικά το ο.κ. για τον προσανατολισμό της Άγκυρας προς Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη κλπ; Ή μήπως αυτή ακριβώς η τουρκική εναλλακτική αναγκάζει την Ουάσιγκτον να «προσέξει» την Άγκυρα; Μήπως οι ελληνοφασίστες είναι καταδικασμένοι να ζουν μόνιμα αγκαλιά με τα φαντάσματά τους του 1920 και του 1921, γιατί, πολύ απλά, δεν μπορούν να παραδεχτούν την μηδαμινότητά τους;

Μην περιμένετε να μάθετε την απάντηση από έλληνες “ειδικούς”, προφέσορες, πράκτορες φανερούς ή κρυφούς… Αυτοί κοιμούνται και ξυπνάνε με την ελπίδα της “κόκκινης μηλιάς”.

Τετάρτη 12 Ιούλη. Είτε σαν αντιπερισπασμό (για τις πασίγνωστες διεθνώς ελληνικές ευθύνες για την “κατάρρευση”…) είτε επειδή έχουν μεγάλα άγχη, οι εκπρόσωποι του λαού γύρισαν μια κοινοβουλευτική συζήτηση για το “κυπριακό” σ’ ένα άλλο “εθνικό πρόβλημα”, το “μακεδονικό”. Κι εκεί, εννοείται, «οι έλληνες και μόνον αυτοί έχουν δίκιο». Αλλά…

Ο ελληνικός εθνικισμός έχει υποστεί μια (τουλάχιστον τακτική) ήττα απ’ την στιγμή που δεν κυβερνάει ο ακροδεξιός Γκρουέφσκι. Η καινούργια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Zaev φαίνεται διατεθειμένη να μεταρρυθμίσει τους θεσμούς· και να βρει λύσεις «καλής γειτονίας». Και στα δύο (θα) έχει την υποστήριξη της ε.ε. και, σίγουρα, του Βερολίνου.

Εντελώς συμπωματικά, τις ώρες που στο ελληνικό κοινοβούλιο προσπαθούσαν να θυμηθούν πόσο σκληρή είναι η γραμμή «απέναντι στα Σκόπια» στην πρωτεύουσα του μακεδονικού κράτους βρισκόταν ο Michael Roth, γερμανός υφυπουργός εξωτερικών για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον υπ.εξ. Nikola Dimitrov, αφού χαιρέτησε τον μεταρρυθμιστικό οίστρο της νέας κυβέρνησης, είπε κι αυτά (επί λέξει):

…Κανένας εκτός Μακεδονίας και εκτός Ελλάδας δεν καταλαβαίνει αυτήν την διένεξη για το όνομα, που είναι εντελώς παράλογη. Νομίζω ότι θα πρέπει να αφήσουμε την ιστορία στην ιστορία και να ασχοληθούμε μαζί με το κοινό μας μέλλον…

Πρώτο σκάνδαλο: αποκάλεσε το μακεδονικό κράτος «μακεδονία»! Μήπως πρέπει να αρχίσει πόλεμος των ελλήνων κατά των καταραμένων γερμαναράδων; Δεύτερο σκάνδαλο: είπε ότι η διένεξη για το όνομα είναι εντελώς παράλογη. Δηλαδή; Η «ψυχή μας» είναι τρελή ε; Αυτό είπε!! Εν τέλει ζήτησε να αφήσουμε την ιστορία στην ιστορία. Ε, είναι σίγουρο, αυτοί πάνε γυρεύοντας: πρέπει να αρχίσει πόλεμος κατά των καταραμένων γερμαναράδων!!!! (Βυθίσατε το Βερολίνο! Που είναι ο στιβαρός ηγέτης που θα το φωνάξει;)

Ώσπου να ετοιμαστούν κράνη και παλάσκες γι’ αυτήν την εκστρατεία η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Zaev θα έχει υπογράψει μια ευρύτατη συμφωνία «φιλίας» με την Σόφια. Δεν είναι εθνικά συμφέρον αυτό, ε;

Οπότε ο ταχυδακτυλουργός της ελληνικής διπλωματίας Nick the greek πρέπει να κινηθεί γρήγορα, πάνω στο άσπρο άτι του. Πρέπει να κάνει κάτι που να μπορεί μετά να το πουλήσει στην εσωτερική αγορά σαν “μεγάλη επιτυχία”… Ε, δεν σκοπεύει και σε καμιά διεθνή καριέρα!! Πρώτος (πατριώτης) στο χωριό να είναι, κι ας πάει να πηδηχτεί η υφήλιος. (Ο κυρ Νίκος είναι κάτι σαν κυρ Γιάνη, αλλά σε πιο ευαίσθητο εθνικά πόστο. Οπότε δεν κάνει πασαρέλα, αλλά δεν ακούει κι αυτά που του αξίζουν…)

Κάτι θα σκεφτεί για να συντηρηθεί η εκκρεμότητα – και αυτή, όπως και τόσες άλλες. Αν τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους έγραφαν ποτέ το εγχειρίδιο της διαχρονικής εξωτερικής πολιτικής τους, αυτό δεν θα είχε τίτλο “μηδενικά προβλήματα” αλλά Καμμία Λύση, Ποτέ και Πουθενά!…

Καυγάδες με όλους, απαιτήσεις από όλους: οι έλληνες είναι ο ευλογημένος λαός του μεγαλοδύναμου. Οπότε δικαιούνται τα πάντα.

(φωτογραφίες: Πάνω, ο Roth με τον Dimitrov. Κάτω, οι συναντήσεις των πολιτικών βιτρινών μακεδονικού και βουλγαρικού κράτους).

Τρίτη 11 Ιούλη. Ο ντόρος για τα υποτιθέμενα σχέδια του πρώτου κυβερνητικού εξάμηνου της “πρώτης φοράς αριστεροακροδεξιάς”, το 2015, υπηρετούν, ολοφάνερα, το φτηνό ρεπερτόριο μιας σικέ αντιπολίτευσης· τόσο σικέ όσο χρειάζεται η “εθνική υπευθυνότητα” των ντόπιων αφεντικών. Εύκολη δουλειά στη χώρα των λωτοφάγων, ευκολότερη αφού οι ιθαγενείς καραγούσταραν τον Μεγάλο Νάρκισσο και τα κόλπα του, άσχετα από ιδεολογία. (Στο 70% είχε φτάσει η αποδοχή των φαιορόζ κυβερνοβιτρινών την άνοιξη του 2015 – το ξεχάσανε ε;).

Όλα όσα δήθεν αποκαλύπτονται τώρα ήταν ήδη από τότε γνωστά. Τα έγραφαν ρεπόρτερ διεθνών (και καθεστωτικών) μήντια… Μπορούσαν επίσης να τεκμηριωθούν λογικά απ’ τις πορδές που οι τότε φαιορόζ άφηναν νομίζοντάς τες για εξάτμιση καύσης στερεών καυσίμων. Στο χάρτινο Sarajevo τα είχαμε γράψει και αναλύσει τόσο εξονυχιστικά ώστε φτάσαμε να αναρωτιόμαστε μπας και το παρακάνουμε ενασχολούμενοι με τα κυβερνητικά.

Όμως τώρα προκύπτει ένα άλλο ζητηματάκι. Το να αποδίδεται στους φαιορόζ νάρκισσους και στο κόμμα της δραχμής που υπηρετούσαν (και συνεχίζουν να υπηρετούν, άλλο που δεν τολμάνε να φτάσουν ξανά στο χείλος…) ότι είχαν «σχέδιο» (όποιο κι αν ήταν) είναι εξαιρετικά βρώμικο. Γιατί οι μεν φαιορόζ όχι «σχέδιο» δεν είχαν, αλλά αγνοούσαν και αγνοούν τι σημαίνει σχεδιασμός στην κλίμακα της κυβερνο-εξουσίας στον 21^ο αιώνα, ακόμα και για ένα κράτος με συνολικό πληθυσμό τα 2/3 εκείνου της Istanbul. Η λιλιπούτεια καπιταλιστική εσθονία θα μπορούσε να τους κάνει φροντιστήριο, αλλά και πάλι θα έγραφαν πολύ κάτω απ’ την βάση.

Όμως η απόδοση «σχεδίου» σ’ αυτούς που ήταν «ποτέ στο καρφί και εκατό στο πέταλο» έχει δόλιο στόχο: οι δεξιο/φιλελευθερο/λαϊκοφασίστες κάνουν την χάρη στους αντιπάλους τους να τους παρουσιάζουν αναδρομικά, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ικανούς να «σχεδιάσουν» μόνο και μόνο για να αναμετριούνται μαζί τους. Και να αποδεικνύονται, κι αυτοί, ικανοί να «σχεδιάσουν». Τρίχες μαλλοβάμβακες, επινικελωμένες – που έλεγε κι ένας παλιός κλωστοϋφαντουργός.

Είναι σα να λέει ο ομάδα της Άνω Πετρομαγούλας ότι η ομάδα της Κάτω Πετρομαγούλας είναι σκέτη Μπάρτσα! Ε, κατά συνέπεια, το ματς Άνω και Κάτω είναι το el clasico!.. Το ντέρμπι της χρονιάς σου λέω!!!

Κάποιος γόνος την έχει δει “σοσόνιας”…

Τρίτη 11 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι η ελληνική “δίψα για δικαιοσύνη” δεν φτάνει ως εκεί. Υποθέτουμε επίσης ότι εκείνοι που αποκαλύπτουν κρατικά μυστικά διακινδυνεύοντας την ζωή τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που βρίσκουν ένα κάποιο καταφύγιο (οπότε συνεχίζουν να κοιμούνται σαν άνθρωποι) και σ’ εκείνους που κάποια νύχτα τους απαγάγουν πράκτορες και χάνονται σε μια μαύρη τρύπα. Υποθέτουμε τέλος ότι η (υπό και τους φαιορόζ) ελληνο-ισραηλινή φιλία και στρατιωτική συνεργασία δεν επιτρέπει στην ανύπαρκτη “αριστερή τσίπα” (“τσίπα” – όχι “τσίπρα”, καμμία σχέση!) να κάνει θέμα ισραηλινούς “μαρτυριάρηδες” οργανώνοντας επιθέσεις (στην αρχή, ας πούμε, ειρηνικές) στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών – για τις εθνικά συμφέρουσες συνεργασίες του….

Εντάξει. Ο Mordechai Vanunu είναι “παλιά ιστορία”. Κι αν δεν μας απατά η μνήμη μας ποτέ δεν έγινε “θέμα” για τους “σ’ ελλάδα – τουρκία – παλαιστίνη – αμερικάνος δεν θα μείνει!” O Vanunu (γεννημένος το 1954) είναι πυρηνικός φυσικός και ήταν στέλεχος στο μυστικό (όχι πια, χάρη σ’ αυτόν!) και παράνομο με βάση τους διεθνείς κανόνες πρόγραμμα του ισραηλινού καθεστώτος για κατασκευή πυρηνικών όπλων. O Vanunu προσλήφθηκε το 1976 στο κέντρο πυρηνικών ερευνών στην (έρημο) Negev. Το 1983 άρχισε να έχει σοβαρές ενστάσεις για την κατασκευή πυρηνικών όπλων, και το 1984 έφτιαξε μια αριστερή αντιμιλιταριστική οργάνωση, μαζί με πέντε άραβες και τέσσερεις ισραηλινούς φοιτητές, ξεκινώντας μια καμπάνια για τα δικαιώματα των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους.

Το 1985 ο Vanunu, με μια κρυφή κάμερα, τράβηξε φωτογραφίες απ’ το ως τότε μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα του μιλιταριστικού / φασιστικού ισραηλινού κράτους, τις οποίες προώθησε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Μετά απ’ αυτό διέφυγε απ’ το ισραήλ, και άρχισε ταξίδια / περιπλάνηση στον κόσμο. Το 1986 βρέθηκε στην αγγλία όπου «άρχισε να μιλάει» σε αγγλικές και αμερικανικές εφημερίδες, για το πυρηνικό πρόγραμμα του Τελ Αβίβ. Επειδή θα ήταν ξεφτίλα για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες να τον «δώσουν» στεγνά, σε συνεργασία με την μοσάντ τον ξεφορτώθηκαν: κατάφεραν να πάει στην ιταλία. Εκεί τον απήγαγαν (έχει παράδοση το ιταλικό κράτος σε τέτοια «διαχείριση προβλημάτων»…) τον κουβάλησαν στο ισραήλ, τον δίκασαν κρυφά και τον καταδίκασαν σε 18 χρόνια φυλακή σαν «προδότη», απ’ τα οποία τα 11 σε πλήρη απομόνωση.

Αποφυλακίστηκε το 2004, αλλά όχι «έτσι». Στην ουσία σαν αιχμάλωτος μέσα στο ισραήλ, με απαγόρευση εξόδου και απαγόρευση του να μιλήσει με οποιονδήποτε «ξένο». Αυτό σημαίνει ότι οποτεδήποτε ανοίξει το στόμα του, ακόμα και σε «όχι ξένους», ξανακαταδικάζεται. Η τελευταία φορά ήταν πριν λίγους μήνες, όταν «μίλησε σε ξένους χωρίς την άδεια των αρχών». Καταδικάστηκε σε 2 μήνες φυλακή με αναστολή…

Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Ο Vanunu είναι ένας αυθεντικός whistleblower, πολύ πριν τον Assange ή τον Snowden, που έχει βασανιστεί σκληρά απ’ το ισραηλινό κράτος (εκτός αν κάποιος νομίζει ότι η απόλυτη απομόνωση στις φυλακές είναι ευκαιρία για περισυλλογή και αυτογνωσία…) και συνεχίζει να βασανίζεται. Παρότι, πλέον, τα πυρηνικά όπλα του Τελ Αβίβ θεωρούνται γεγονός, οπότε δεν υπάρχει θέμα σοβαρών αποκαλύψεων. Υπάρχει, όμως, θέμα εκδίκησης. Παραδειγματικής τιμωρίας, για πιθανούς επόμενους. Η δήθεν «μοναδική δημοκρατία στη μέση Ανατολή» δεν πρόκειται ποτέ να είναι κάτι άλλο από αυτό που θα ήταν μια χαμογελαστή δικτατορία.

Οπωσδήποτε δεν θα χρειαζόταν ο Vanunu για να συμπεράνει κανείς πόσο καραγκιόζηδες (ήπιος χαρακτηρισμός!) είναι οι φιλοκυβερνητικοί ή/και αντικυβερνητικοί αλλά φιλοκρατικοί «δεξιοί κι αριστεροί» που κάνουν το κορόιδο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία. Φτάνουν και περισσεύουν οι παλαιστίνιοι.

Αλλά υπάρχει και o Vanunu. Αν, για παράδειγμα, κάποιες αντιλήψεις θέλουν «άτομα» για να επικεντρώσουν, υπάρχει και ο Vanunu.

Αλλά όχι. Δεν υπάρχει. Η ντόπια «επαναστατικότητα» (μαύρη κοροϊδία) έχει βγάλει την δική της ετυμηγορία: με το ντόπιο κράτος, το ντόπιο βαθύ κράτος, και τους κάθε είδους λακέδες πρέπει να τα έχουμε καλά…

Άλλη φορά, μωρέ… Μια άλλη φορά…

Δευτέρα 10 Ιούλη. …Διερωτόμαστε, όπως και ο κάθε πολίτης … πώς είναι δυνατόν, με βάση την εκδοχή του κ. Αναστασιάδη, η Τουρκία να βρισκόταν σε ευθεία και απόλυτη σύγκρουση με το πλαίσιο Γκουτέρες αλλά ο τελευταίος, την επόμενη μέρα διά του εκπροσώπου του, να χαιρέτησε την ισχυρή δέσμευση της Τουρκίας στη διαδικασία. Ή ακόμη χειρότερα, μέσα από ανώνυμες έως τώρα δηλώσεις τους σε ΜΜΕ, αξιωματούχοι της Ε.Ε και του ΟΗΕ να επιρρίπτουν την ευθύνη στον κ. Αναστασιάδη. Ελπίζουμε ότι η αυριανή ενημέρωση του ΠτΔ θα απαντήσει στα σοβαρά ερωτήματα που προκύπτουν και κυρίως ότι ο κ Αναστασιάδης θα διασφαλίσει ώστε Ε.Ε και ΟΗΕ να έχουν το ίδιο αφήγημα με το δικό του…

Αυτά περιλαμβάνει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση του ελληνοκυπριακού καθεστωτικού ακελ, μετά το «ναυάγιο» του τελευταίου γύρου «διαπραγματεύσεων για την επίλυση του κυπριακού» στην ελβετία. Έμμεσα κατηγορεί τον ελληνοκύπριο πρόεδρο ότι κοροϊδεύει…

Φαίνεται πως και οι ελβετικές πέτρες ξανακατάλαβαν ποια πλευρά είναι ευχαριστημένη με την τωρινή κατάσταση και κάνει ό,τι μπορεί για να μην υπάρχει επανένωση των δύο κυπριακών επικρατειών. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη αυτή η πλευρά…

Υπάρχει όμως μια κάποια ανησυχία, αν διαβάζουμε σωστά πίσω απ’ τις ελληνικές γραμμές. Η Άγκυρα και οι τουρκοκύπριοι έχουν να επιδείξουν σταθερά μια κάποια «εποικοδομητική» στάση· ή αυτή είναι η διεθνής άποψη. Είναι λοιπόν πιθανό ότι στην Αθήνα και στη Λευκωσία υπάρχει ένας φόβος για το «μελλοντικό άγνωστο». Τι θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνει το τουρκικό καθεστώς για το «κυπριακό πρόβλημα» αξιοποιώντας την αναγνώριση του οηε, στριμώχνοντας παράλληλα την ελληνοκυπριακή / ελληνική πλευρά. Αφού, για παράδειγμα, υπάρχει πάντα το θέμα της «αοζ» που έχει κηρύξει μονομερώς η Λευκωσία, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί να γίνει διεθνώς δεκτή όταν υπονομεύει οποιαδήποτε λύση…

Το σίγουρο είναι ότι θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να ξανα-αρχίσουν «διαπραγματεύσεις». Μια «πολιτική» που ζει ταΐζοντας τις διεθνείς «εκκρεμότητές» της με την ελπίδα μιας ευνοϊκότερης συγκυρίας κάπου, κάπως, κάποτε στο μέλλον, μπορεί να επαναπαυτεί στις αυταπάτες της.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά…

Σάββατο 8 Ιούλη. Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε καν η ψευτοδραματικότητα της προηγούμενης: η «προοπτική λύσης του κυπριακού» εξατμίστηκε ήρεμα κι ωραία, όπως ήταν αναμενόμενο. Απ’ τις δύο «κοινότητες» μόνο η μία, των τουρκοκυπρίων, ήλπιζε και επιθυμούσε πλειοψηφικά την επανένωση του νησιού. Οι ελληνοκύπριοι, αντίθετα, είτε το φωνάζουν είτε όχι, περνούν μια χαρά με την διχοτόμηση. Όπως, ως γνωστόν, και οι άγγλοι – με τις βάσεις τους.

Φυσικά, «χωρίς λύση», τα ελληνοκυπριακά αφεντικά ίσως έχουν ένα προβληματάκι, οφειλόμενο στην πλεονεξία τους: κάποια απ’ τα θαλάσσια «οικόπεδα» που μοστράρουν για δικά τους· αν και εφόσον υπάρχουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα αερίου κάπου στον βυθό. Όμως αν συγκρατηθούν ίσως καταφέρουν να το διαχειριστούν.

(Άσχετο ίσως, αλλά όταν ο εξοχότατος τηλεφώνησε στον τούρκο ομόλογό του προχτές, θεωρούμε πιθανότατο να του είπε “νταξει, μαλακία έγινε με το φορτηγό που γαζώσαμε”. Το συμπεραίνουμε απ’ το γεγονός ότι οι ντόπιοι δημαγωγοί ξεκίνησαν να “φορτώσουν” για την “τουρκική πρόκληση” αλλά το έπνιξαν πολύ νωρίς. Θα πρέπει να ψιλοέπαιξε και διεθνές κράξιμο… Πως αλλιώς;)

Σάββατο 8 Ιούλη. Κατά την γερμανική καθεστωτική handelsblatt … Η χώρα θεωρείται εδώ και χρόνια κραυγαλέα αναξιόπιστη και απρόθυμη να τηρήσει όσα έχει συμφωνήσει με τους δανειστές της… Επίσης … οι ευρωπαίοι διπλωμάτες που ασχολούνται διαρκώς με την διάσωση της Ελλάδας είναι απλά και μόνο εκνευρισμένοι… Τελικά η γνώμη τους είναι ότι ... στην ελλάδα δεν πρόκειται μάλλον ποτέ να υπάρξει ομαλότητα [στις σχέσεις της με τους δανειστές]…

Όμως: η «δόση θα εκταμιευτεί». Με περιορισμούς, με όρους, στο παραπέντε… αλλά το ελλαδιστάν δεν θα χρεωκοπήσει τώρα, ξανά. Και θα συνεχίσει να συμμετέχει στην ευρωζώνη…

Είχαμε θεωρήσει πολύ πιθανό η συγκεκριμένη ιστορική φάση να ήταν εκείνη που το project europe θα κτυπούσε φιλικά στην πλάτη την Αθήνα – βάζοντάς την στη θέση της. Είχαμε θεωρήσει, επίσης, ότι αυτό θα γινόταν σα συνέπεια μιας «αναθεωρητικής» στάσης των ηπα στο δντ. Παρότι αυτό το τελευταίο εκκρεμεί, εφόσον η τωρινή δόση του πολιτικού δανεισμού δοθεί, δεν υπάρχει κάτι επείγον σαν «χρηματοδοτική ανάγκη» για το ελλαδιστάν ως το τέλος του 2018. Συνεπώς, ακόμα κι αν το δντ αποσυρθεί επίσημα απ’ την ελληνική διάσωση τους επόμενους μήνες, το μέλλον της (σαν ευρωπαϊκή υπόθεση) θα κουβεντιαστεί χωρίς τον κίνδυνο μιας (έστω τυπικής) ελληνικής χρεωκοπίας.

Από μια άποψη καλύτερα που δεν επιβεβαιωθήκαμε. Απ’ την άλλη: προς τι η συνεχιζόμενη «ευρωπαϊκή καλωσύνη»; Μπορεί τα μέλη του eurogroup να εξασφαλίζουν κάμποσους μήνες «άδεια απ’ το ελληνικό πρόβλημα», αλλά δεν ξέρουν τι θα γίνεται τον ερχόμενο ενάμισυ χρόνο με τις «δεσμεύσεις της Αθήνας»;

Προφανώς και ξέρουν… Ίσως βολεύονται με το ότι η αναξιοπιστία και η απροθυμία των επόμενων μηνών θα μείνουν σε επίπεδο «τεχνικών κλιμακίων»….