Tag: εξωτερική πολιτική

Παρασκευή 23 Ιούνη. Το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) έχει να χάσει τα περισσότερα απ’ την αμφισβήτηση ή/και την μείωση της επιρροής της Ουάσιγκτον στη μέση Ανατολή. Στην πράξη το ισραηλινό κράτος ζει εδώ και μιάμισυ τουλάχιστον δεκαετία ένα σοβαρό υπαρξιακό δράμα σε σχέση με την χρησιμότητα και την αξία του σαν πρωτοκοσμικό προκεχωρημένο φυλάκιο / αστακός, φύλακας της ομαλής ροής πετρελαίων. Καθώς το πετρέλαιο χάνει ραγδαία την στρατηγική του σημασία σαν το νούμερο 1 ενεργειακό εμπόρευμα· καθώς ο καπιταλιστικός κόσμος μετακινείται σε ένα καινούργιο (και ισχυρά διαφοροποιημένο) Ενεργειακό Παράδειγμα, κράτη χωροφύλακες (σαν το ισραηλινό αλλά και το ελληνικό και το σαουδαραβικό…) χάνουν την γεωπολιτική αξία που είχαν τον 20^ο αιώνα. Και το πιθανότερο είναι να μην την ξανακερδίσουν ποτέ, καθώς συμβαίνουν κι άλλες ριζικές αλλαγές στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο έδαφος και την αποεδαφοποίησης.

Θα αφεθεί το μιλιταριστικό / φασιστικό / θρησκευτικό καθεστώς του ισραήλ στην μοίρα του; Όχι. Ακόμα κι αν οι τοπικοί (ιστορικοί) αντίπαλοί του είναι περισσότερο ακίνδυνοι από ποτέ (ιράκ, συρία, αίγυπτος) αυτό το καθεστώς είναι υποχρεωμένο να αναζητεί εχθρούς για να συνεχίσει να υπάρχει, σαν πολεμική μηχανή. Συνεπώς το Τελ Αβίβ όχι μόνο απειλεί αλλά θα κάνει, και μάλλον γρήγορα παρά αργά, καινούργιους πολέμους· φανερούς, και όχι κρυμμένους σαν αυτόν που κάνει στη συρία.

Καθόλου συμπτωματικά οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι της ανατολικής Μεσογείου / μέσης Ανατολής «φτιάχνουν συμμαχία», μήπως και δρώντας μαζί μπορέσουν να συγκρατήσουν την πτώση της διεθνούς αξίας των οικοπέδων τους: το ελλαδιστάν με το ισραήλ, αλλά επίσης και η σαουδική αραβία με το ισραήλ. Είναι ένα παράξενος «άξονας», που δικαιολογείται μόνο απ’ την αίσθηση της κοινής έκπτωσης – για κοινούς, αν και όχι συνολικά τους ίδιους λόγους. Καθόλου συμπτωματικά, επίσης, αυτοί οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι αναζητούν την υποστήριξη της παρακμιακής «μόνης υπερδύναμης», που ούτε μόνη είναι ούτε υπερδύναμη πια.

Η ισχύς εν τη ενώσει φαντάζονται…

Παρασκευή 23 Ιούνη. Ο καινούργιος επίσημος «διάδοχος του θρόνου» και πραγματικό αφεντικό της σαουδαραβικής χούντας, ο γιάπης – με – τα – όλα – του (και οπωσδήποτε τις γκριμάτσες της μύτης…) Mohammed bin Salman, είναι αυτός που εκπροσωπεί πιο καθαρά από οποιονδήποτε άλλον στα παλάτια του Ριάντ την επιθετική, πολεμοκάπηλη προσπάθεια επιβίωσης ενός καθεστώτος που δεν έχει πια διεθνή λόγο ύπαρξης. Αυτός ο “πρίγκηπας” θα δώσει μορφή στην για πρώτη φορά στην ιστορία ανοικτή (και) στρατιωτική συμμαχία ισραήλ – σαουδικής αραβίας. (O ακροδεξιός υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Lieberman την ανακοίνωσε ήδη, με τον δικό του τρόπο…) Εννοείται πως ένα απ’ τα κεφάλαια αυτής της συμμαχίας (θα) είναι το να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους· ή, πιο σωστά, να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Ριάντ μόνο τα πιο κραυγαλέα εθελόδουλα τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας / εξουσίας.

Αλλά επίσης, αυτός ο «πρίγκηπας» μπορεί θαυμάσια να γίνει τμήμα παλατιανών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων· συμβαίνουν αυτά κατά κόρον και στις καλύτερες οικογένειες σε περιόδους παρακμής και αβεβαιότητας…

Η “απαλλαγή απ’ το παλαιστινιακό πρόβλημα” συμβαίνει ήδη· αλλά δεν είναι μια επιλογή αποδεκτή γενικά απ’ τους αραβικούς πληθυσμούς. Η σαουδαραβικο -ισραηλινή παρακμή (η οποία, φυσικά, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο δολοφονικό τρόπο, κάπως σαν το φινάλε της ταινίας Scarface…) δημιουργεί ήδη κενά ηγεμονίας σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου, ουσιαστικά στην μέση Ανατολή και την αραβική βόρεια Αφρική, που τα «γεμίζουν» άλλοι: η Τεχεράνη, η Άγκυρα, και από πιο ψηλά η Μόσχα ή/και το Παρίσι. Δεν ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια αυτοί· ενδιαφέρονται για την διάλυση της αμερικανικής αυτοκρατορίας συνολικά. 

Τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου την έχουν δει αλλιώς. Ο μόνος πραγματικός λόγος για την επιλογή τους να συνταχτούν με το μπλοκ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι η θέση που έχουν (και ευελπιστούν να βελτιώσουν) στην παγκόσμια οικονομία του εγκλήματος. Ένα failed state μπορεί να γίνει ευκολότερα πειρατικό κράτος παρά «κανονικό», με τις προδιαγραφές του «λευκού» καπιταλιστικού 21^ου αιώνα…

Η μεγάλη, υπόγεια και ανείπωτη «ελληνική κληρονομιά» των ‘90s χάνει το ένα μετά το άλλο τα «φύλλα συκής» της…

Δευτέρα 19 Ιούνη. Η φιλία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ δευτερευόντως μόνο έχει να κάνει με το γκάζι. Για την ακρίβεια το γκάζι είναι μια καλή βιτρίνα για να κρύβει πίσω της το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο τις εκδουλεύσεις που προσφέρει στο μιλιταριστικό / φασιστικό ισραηλινό καθεστώς.

Από τότε που το Τελ Αβίβ “τα έσπασε” με την Άγκυρα (και απ’ την μεριά του τουρκικού καθεστώτος οι λόγοι ήταν πολλοί και εξαιρετικά σοβαροί) η ισραηλινή αεροπορία έχασε το “χερσαίο βάθος” που χρειαζόταν για να εκπαιδεύεται· το ισραηλινό κράτος είναι ελάχιστο σε έκταση. Αυτό το “χερσαίο βάθος” το προσφέρει εδώ και χρόνια η Αθήνα: οι ασκήσεις της ισραηλινής αεροπορίας έχουν γίνει κοινοτοπία στα μέρη μας.

Εννοείται ότι αυτό μπορεί να γίνεται ομαλά μόνο με μια συμπληρωματική μεν αλλά καλά σχεδιασμένη εκστρατεία “διαφύλαξης” της ελληνικής κοινωνικής συναίνεσης· ή απάθειας. Πέρα απ’ την πάντα αποτελεσματική εξαγορά των “διαμορφωτών της κοινής γνώμης” θεωρούμε λογικό και φρόνιμο να έχει αποβιβαστεί και ένας μικρός στρατός έμπειρων ισραηλινών πρακτόρων, με καθήκον να “προσέχει” πιθανές εστίες κριτικής απέναντι στο απαρτχάιντ κατά των παλαιστινίων. Και κάνουν δουλειά και τα λεφτά και οι πράκτορες· το έχουμε διαπιστώσει.

Όσο για το που προορίζει η ισραηλινή αεροπορία τις γνώσεις που αποκτάει στην ελληνική επικράτεια; Χμμμμ… Ίσως κτυπήσει την Ουάσιγκτον…. Ε;

Σάββατο 17 Ιούνη. Υπάρχει άλλο ένα θέμα, που στα γενικά του χαρακτηριστικά είναι πολύ σοβαρότερο απ’ το προηγούμενο: η στάση του δντ και ειδικά η άποψη της Ουάσιγκτον γι’ αυτήν· σε σχέση με την «μικρή ασθενή». Μιλώντας ψυχρά και ιστορικά δεν ανήκει στις αρμοδιότητες του δντ το να διαπραγματεύεται με διάφορους συν-πιστωτές τις αναγκαιότητες των εκλογικών τους κύκλων και να παίρνει «δημιουργικά ασαφείς» αποφάσεις με βάση αυτούς τους κύκλους. Ωστόσο αυτό κάνει πλέον, μέσω της επικεφαλής του Christine Lagarde: “ναι, μεν, το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, οπότε το δντ θα έπρεπε να αποκλείσει την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης· αλλά μπορεί κάποια στιγμή να γίνει διαχειρίσμο, οπότε συνεχίζει να συμμετέχει (χωρίς λεφτά, σε αναμονή), εντός, εκτός και επί τα αυτά”.

Αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση δημιουργεί όντως προβλήματα σε έναν καπιταλιστικό οργανισμό που φτιάχτηκε για να έχει παγκόσμια εμβέλεια, αλλά χάνει σταθερά την κεντρικότητά του εδώ και χρόνια: μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν “προηγούμενο”. Διαφωνίες (και απόψεις υπέρ της αποχώρησης απ’ το “ελληνικό πρόγραμμα” μετά το 2012) υπήρχαν και πριν· αλλά ο “μεγαλύτερος μέτοχος”, η Ουάσιγκτον, επί διοίκησης Ομπάμα, έριχνε το βάρος του υπέρ της παραμονής, μ’ όλο αυτό το ασαφές καθεστώς.

Είναι στην ίδια φάση και η συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού; Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις (του είδους δηλώσεις στελεχών του συντηρητικού κόμματος) που δείχνουν ότι η «business λογική» του ψόφιου κουναβιού (και όσων βρίσκονται πίσω του) είναι αντίθετη. Η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας το λύσουν οι ευρωπαίοι· δεν θα πηγαίνουν εκεί τα λεφτά των αμερικάνων φορολογούμενων ήταν η άποψή του· πριν εκλεγεί.

Μετά την εκλογή η απόφαση (για τον ρόλο ή τον μη ρόλο του δντ) εκκρεμεί. Μπορεί να συνεχίσει να εκκρεμεί για πολύ. Όμως η Lagarde εισηγήθηκε σήμερα (ή θα το κάνει πολύ σύντομα) στο δ.σ. του δντ την έγκριση του «είμαι και δεν είμαι μέχρι να…». Το προς έγκριση σχέδιο είναι ότι το δντ θα δανείσει την Αθήνα κάτι λιγότερο από 2 δισεκτομμύρια δολάρια, αλλά όχι ακόμα. Αργότερα. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν…

Αυτό δεν είναι «καπιταλιστική τεχνοκρατία». Πιθανόν οι συσχετισμοί στο δ.σ. να είναι ήδη κανονισμένοι, υπέρ. Πρέπει ωστόσο να περιμένει κανείς την τελική απόφαση· ψόφιο κουνάβι είναι αυτό, δεν έχει και τα καλύτερα φιλοευρωπαϊκά αισθήματα. Είναι σ’ όλους σαφές ότι αυτά τα σχεδόν 2 δισεκατομμύρια είναι ασήμαντη χρηματική συνεισφορά· έχει μόνο «πολιτική» σημασία, για να συνεχίσουν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια να δανείζουν τα πολύ περισσότερα. Ε, δεν χρειάζεται μεγάλη δόση ψοφιοκουναβίνης για να πει μια αμερικανική πολιτική βιτρίνα «Ρε, μας δουλεύετε; Αν έχετε προβλήματα με τα κοινοβούλιά σας λύστε τα· το δντ δεν θα παριστάνει τον φερετζέ!»

(Προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές ανάγκες, η Lagarde έχει καταφύγει στην αναβίωση μιας τακτικής του δντ στα ‘80s, που ονομάζεται «κατ’ αρχήν συμφωνία»: σήμαινε ότι γινόταν μια συμφωνία «διάσωσης μέσω δανείων και μεταρρυθμίσεων» αλλά το χρηματοδοτικό σκέλος της έμπαινε σε εφαρμογή μετά από 1 ή 2 μήνες, αφού πρώτα οι ιδιώτες πιστωτές του ενδιαφερόμενου κράτους συμφωνούσαν σε κάποιο «κούρεμα» – έτσι ώστε το χρέος του να είναι διαχειρίσμο.

Το πρόβλημα τώρα είναι πολλαπλό. Πρώτον, δεν υπάρχει σαφές χρονικό όριο για να γίνει, αν γίνει, κάποια «διευθέτηση» – το Βερολίνο δηλώνει σταθερά ότι δεν θα χρειαστεί. Δεύτερον, οι πιστωτές είναι κράτη. Τρίτον, και σημαντικότερο, πρόκειται για μέλη μιας νομισματικής ένωσης στην οποία ανήκει και το ελλαδιστάν, που έχουν ήδη έναν καλό κουμπαρά για «διάσωση»· τον esm. Το τρικ της Lagarde μπορεί, λοιπόν, να είναι τυπικά εντάξει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα ψήσει την Ουάσιγκτον.

Αν το δντ αποφασίσει σύντομα ότι δεν θα ξαναβάλει λεφτά στο ελληνικό πρόγραμμα, όχι – μόνο – επειδή ακόμα το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, αλλά επιπλέον – σημαντικότερο – επειδή δεν χρειάζεται να το κάνει – ο esm έχει λεφτά – κι όσο συνεχίζεται το ήξεις αφήξεις διακυβεύεται τσάμπα το όποιο κύρος του, αν λοιπόν προκύψει κάτι τέτοιο, τότε κάποια ευρωπαϊκά κοινοβούλια πιθανότατα να φρενάρουν την εκταμίευση της δόσης…

Θεωρητικά η φαιορόζ κυβέρνηση ίσως έχει βάλει στην άκρη το ποσό που χρειάζεται, για να γλυτώσει την χρεωκοπία. Όμως αυτό δεν θα είναι πήραμε αυτό που θέλαμε· εκτός αν κάποιος σκέφτεται σεξιστικά.

Λίγη υπομονή, λοιπόν, εξοχότατε και αυλή του παλατιού. Μακάρι όλα να πάνε κατ’ ευχήν. Αλλά ας πάνε πρώτα μέχρι το τέλος· και μετά κάνετε το πάρτυ…

Δεν χάθηκε ο κόσμος!)

Παρασκευή 16 Ιούνη. Αν όσα ευρωπαϊκά κοινοβούλια ψηφίζουν για τις εκταμιεύσεις δόσεων στην Αθήνα το κάνουν· και αν δεν εμφανιστεί σαν «τιμωρός» η Ουάσιγκτον ζητώντας την απόσυρση του δντ απ’ τα ευρωπαϊκά προβλήματα, τότε η «μικρή ασθενής» την γλύτωσε. Προς το παρόν, αλλά ένα «παρόν» που θα κρατήσει κάμποσους μήνες.

Για το δεύτερο δεν ξέρουμε. Για το πρώτο είναι αναμενόμενο να γίνει αυτή η έγκριση· αν και οι (προεκλογικές) γκρίνιες στη γερμανική βουλή αναδεικνύουν αυτό που είναι όντως προβληματικό: συμμετοχή του δντ (ήδη απ’ το 2015 by the way) σε ρόλο «τεχνικού συμβούλου», χωρίς χρηματοδοτήσεις, πόση τεχνοκρατική ακεραιότητα εγγυάται για την διαρκή «διάσωση της μικρής ασθενούς»; Όλο και κάποιοι, εδώ κι εκεί, σε διάφορα κοινοβούλια, θα αναρωτηθούν μεγαλόφωνα.

Την γλύτωσε λοιπόν (αν δεν υπάρξει κάτι την τελευταία στιγμή) η Αθήνα: παραμένει στο club. Διασωληνωμένη, αλλά παραμένει. Η φαιορόζ κυβέρνηση δεν «πήρε» τίποτα απ’ αυτά που είχε βάλει κορώνα στο κεφάλι της, αλλά αυτό δεν είναι θέμα. Κάτι θα πουλήσει σαν επιτυχία, κάποιοι θα το αγοράσουν, κάποιοι όχι. Και θα ξεκινήσει αυτή η σπουδαία περίοδος των «υπουργικών αποφάσεων» και των «εγκυκλίων», που θα εκδοθούν ή όχι, φροντίζοντας να μην εφαρμοστούν εκείνα απ’ τα πρόσφατα ψηφισθέντα «μέτρα» που θίγουν την καρδιά του προσοδικού συστήματος.

Όσο για εμάς, την ανύπαρκτη (και πάντα ψόφια) σύγχρονη εργατική τάξη; Αν σας λέγαμε «νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι, να η φωτιά, να η ζωή!» θα το τρώγατε;

Πάμε γερά λοιπόν! Εφτά ευρώ κατώτατο ωρομίσθιο, κι αυτό για αρχή! (Κολώνετε;)

Παρασκευή 16 Ιούνη. Η «ελληνική διάσωση» βρίσκεται ήδη στον 8^ο χρόνο της, οι αιτίες γι’ αυτό το long play είναι γνωστές (και δεν έχουν να κάνουν με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές, τα δικά τους κατορθώματα είναι έτσι κι αλλιώς γνωστά απ’ τα ‘80s· σ’ αυτά δεν περιλαμβάνεται το «κώμα»…) και η διαχείριση του «ελληνικού προβλήματος» με τις βαλίτσες με τα λεφτά μπροστά και τον πολιτικό σχεδιασμό σε τοπική και ευρωπαϊκή κλίμακα στο πορτ παγκάζ είναι αποδεδειγμένα «μη βιώσιμη»· για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της μόδας.

Το ελληνικό προσοδικό μοντέλο δεν έχει ηττηθεί απ’ την διαχείριση της κρίσης· το αντίθετο. Ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του πέρασε στη «μαύρη οικονομία», στο οργανωμένο έγκλημα, που είναι ο «φυσικός χώρος» της διανομής προσόδων, χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις. Το υπόλοιπο έχει παραμείνει στην λευκή καπιταλιστική οικονομία, και οριοθετεί τους post crisis «εξασφαλισμένους».

Αυτό είναι καπιταλισμός, «ετερόδοξος» σε σχέση με την προτεσταντική ορθοδοξία ίσως, αλλά 100% καπιταλισμός. Θα του εξασφαλιστούν όμως για καιρό δικαίωματα ψήφου στο κέντρο του project europe;

Έχουμε αυτή την περιέργεια…