Ελληνική εθνική ποιότητα

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη όπως επίσης και ο καναδάς τόλμησαν να κάνουν κριτική σε ποιον νομίζεται, αν είναι δυνατόν; Στον «στρατηγό Sisi»! Μην φανταστείτε ότι είπαν κάτι χοντρό. Απλά διαμαρτυρήθηκαν για την σύλληψη του δικηγόρου Ibrahim Metwally.

Ο Ibrahim Metwally δημιούργησε πριν 4 χρόνια στην αίγυπτο την “ένωση οικογενειών εξαφανισμένων”, με αφορμή την “εξαφάνιση” του γυιού του τότε. Οι μπάτσοι του Sisi τον έδεσαν στο αεροδρόμιο πριν ταξιδέψει στη Γενεύη για να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο του οηε για τις βίαιες εξαφανίσεις. Αυτό έγινε στις 10 Σεπτέμβρη. Από τότε είναι προφυλακισμένος κατηγορούμενος για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» (κατά του καθεστώτος) και «συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση». Το επιπλέον έγκλημά του ήταν ότι βοηθούσε ιταλούς δικηγόρους που προσπαθούν να μαζέψουν στοιχεία για την δολοφονία του Regeni, τον Γενάρη του 2016.

Ποιά ήταν αυτά τα 4 ευρωπαϊκά κράτη; Η γερμανία, η ιταλία, η ολλανδία και η αγγλία. Το Κάιρο, φυσικά, δεν μασάει από τέτοια: κάλεσε τους πρεσβευτές τους για να τους τραβήξει τ’ αυτί.

Αφού έχει την φιλία και την εκτίμηση του ψόφιου κοριού, του ογκόλιθου, του ψεκασμένου και όλων των υπόλοιπων της “ελληνικής πολιτικής σκηνής”, τι έχει να φοβάται η χούντα του Καΐρου;

Η σταθερότητα

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος και τα πολιτικά του φερέφωνα θεωρούν «υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας» τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και τις αγάπες με την χούντα του Σίσι. Αυτό προκύπτει απ’ την απάντησή τους στην Άγκυρα που τα «πήρε» για την «μέδουσα 5» που έφτασε ως τα («αποστρατιωτικοποιημένα» υποτίθεται) Δωδεκάνησα.

Λογικό. Αφού θεωρούν «δημοκρατία σε άμυνα» το σφαγείο του αιγύπτιου αρχικαραβανά.

Αθήνα – Κάιρο ένα έγκλημα δρόμος

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση συνεχίζονται οι κοινές ελληνο-αιγυπτιακές στρατιωτικές ασκήσεις «μέδουσα 5». Με πλήρη εθνική ενότητα φυσικά, ε; Όχι σιγά μην κάτσουν να σκάσουν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες για το αίμα…

Κάιρο εμπιστευτικό;

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2008 η δημοφιλής στη μέση Ανατολή λιβανέζα pop star τραγουδίστρια Suzanne Tamim βρέθηκε με κομμένο το λαιμό στο διαμέρισμά της στη μαρίνα του Dubai. Φαίνεται ότι η υπόθεση δεν ήταν δύσκολη για την ασφάλεια του Dubai. Εντόπισε τον δολοφόνο, που δέθηκε τον Αύγουστο στην αίγυπτο: ήταν ο συνταξιούχος αξιωματικός της αιγυπτιακής αστυνομίας Mohsen el-Sukkary. Είχε πληρωθεί 1,25 εκατομμύρια δολάρια για να την σκοτώσει. Απ’ τον πρώην εραστή της αιγύπτιο Hisham Talaat Moustafa, έναν απ’ τους “βασιλιάδες των κατασκευών” στo Κάιρο. Ο Hisham Talaat Moustafa δεν ήταν μόνο βαθύπλουτος. Ήταν βουλευτής της άνω βουλής στο Κάιρο, μέλος του “κόμματος” του δικτάτορα Mubarak, και κολλητός του γυιού του Gamal Mubarak… H δολοφονία της Suzanne Tamim πήρε μεγάλη έκταση και στον αιγυπτιακό τύπο. Μετά την σύλληψη του φυσικού δολοφόνου el-Sukkary τον Αύγουστο του 2008, δέθηκε κι εκείνος που τον παρήγγειλε τον Σεπτέμβρη, ο Hisham Talaat Moustafa.

Μετά άρχισε το, ας πούμε, «το σύστημα δουλεύει». Αρχικά, τον Μάη του 2009, το καθεστώς Mubarak έπρεπε να δείξει ότι αποστασιοποιείται απ’ τον φίλο του: ο Talaat Moustafa καταδικάστηκε σε θάνατο. Έκανε έφεση, και τον Σεπτέμβρη του 2010 (“το θέμα έχει ξεχαστεί”) η ποινή του έπεσε στα 15 χρόνια. Και, μαντέψτε: τον περασμένο Ιούνη (του 2017) ο πολυεκατομμυριούχος εργολάβος Hisham Talaat Moustafa πήρε χάρη απ’ τον διάδοχο του Mubarak στρατηγό Sisi (μαζί με άλλους 501 φυλακισμένους: η μεγαλόψυχη πράξη του αφεντικού για το τέλος του ραμαζανιού). Είναι ελεύθερος και πάντα πολυεκατομμυριούχος…

Η υπόθεση και η κατάληξή της ως το 2010 (απλά: το γεγονός ότι το μέλος της αιγυπτιακής εξουσίας την γλύτωσε σε δόσεις) ήταν ένα απ’ αυτά που επιβεβαίωναν στους αιγύπτιους πληβείους ότι όσοι δεν έχουν λεφτά θα σαπίζουν στις φυλακές για το παραμικρό· όσοι έχουν όμως, θα μπορούν να σκοτώνουν άνετα. Ενόσω ο Hisham Talaat Moustafa απολάμβανε τις v.i.p. ανέσεις του στη φυλακή περιμένοντας μια γρήγορη αποφυλάκιση, στις 25 Γενάρη του 2011, ξέσπασε η οργή των αιγύπτιων πληβείων: η επανάσταση…

The Nile Hilton Incident…

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Οι σινεφίλ στα μέρη μας παρακολουθούν το τελευταίο διάστημα (και φαίνεται να τους αρέσει) μια ταινία με τον πιο πάνω τίτλο· στα ελληνικά «Κάιρο εμπιστευτικό». Ο αιγυπτιακής καταγωγής και σουηδικής υπηκοότητας σκηνοθέτης Tarik Saleh, που ζει στη σουηδία (πρώην γκραφιτάς), μεταφέρει τα βασικά δεδομένα της δολοφονίας της Tamim στο Κάιρο, σε ένα επί της ουσίας ελάχιστα fiction σενάριο. Αλλάζει, σκόπιμα, και την περίοδο της δολοφονίας: την φέρνει λίγο πριν την επανάσταση του Γενάρη του 2011: ο δικός του «ήρωας» δολοφόνος πολυεκατομμυριούχος, «καθαρίζει» ενώ έχει ξεσπάσει η εξέγερση…

Αλλά όπως συμβαίνει κατά κόρο με τους postmodern «φίλους του σινεμά», όπως άλλωστε και με τους επαγγελματίες «κριτικούς σινεμά» και τα κυκλώματά τους, δεν ξέρουν τι βλέπουν. Ούτε θέλουν να ξέρουν. Ένα «αστυνομικό» ίσως. Κατά τον Saleh:

… δεν είναι αστυνομική η ταινία. Είναι γκαγκστερική. Δεν είναι μια ιστορία για το ποιος σκότωσε αυτή τη γυναίκα· είναι μια ιστορία για το ποιος επωφελήθηκε απ’ την δολοφονία της. Η διερεύνηση της δολοφονίας είναι διερεύνηση της κοινωνίας. Και η απουσία επίσημης δικαιοσύνης σημαίνει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη· τελεία και παύλα…

Όταν ο Saleh εξασφάλισε χρηματοδότηση, το 2015, πήγε στο Κάιρο για να βρει τα μέρη για τα γυρίσματα (ήταν αφελής;). Η κρατική επιτροπή σεναρίων απαίτησε να κοπούν διάφορες σκηνές…. Και οι μπάτσοι του έδειξαν, με κάθε τρόπο, ότι έπρεπε να τα μαζέψει και να φύγει: τέτοια ταινία δεν θα γυριζόταν ποτέ στην αίγυπτο. (Τελικά γυρίστηκε στην Casablanca, με πολλές κομπιουτερίστικες προσθήκες). Εννοείται ότι μετά την κυκλοφορία της ταινίας ο Saleh δεν μπορεί να ταξιδέψει στην αίγυπτο (οι γονείς του μένουν εκεί)· και η ταινία, φυσικά, δεν προβλήθηκε ούτε πρόκειται να προβληθεί εκεί. Το κοντινότερο αραβικό σημείο προβολής βρίσκεται … στη Βηρυττό.

Αυτά είναι «δευτερεύοντα» για τους σινεφίλ… Κι όμως: η φαιορόζ κυβέρνησή τους (όπως και η προηγούμενη, όπως και η επόμενη) στηρίζει με κάθε μέσο την χούντα του Sisi που είναι διάδοχη (και πιο φρικτή) εκείνης του Mubarak. Οι έκλεκτοι άρχοντές τους είναι πολύ χειρότεροι εκτός συνόρων απ’ ότι εντός: βοηθάνε φασίστες και δικτάτορες να φυλακίζουν και βασανίζουν και να σκοτώνουν κατά βούληση· ενώ, εννοείται, η «διαφθορά» είναι το αγαπημένο για τους έλληνες αιγυπτιακό καθεστώς. Υπάρχουν και έλληνες επιχειρηματίες εκεί, πως αλλιώς θα δουλέψουν;

Ενώ, λοιπόν, εντός συνόρων το «κακό» το «επιβάλλουν» υποτίθεται οι καταραμένοι δανειστές, εκτός συνόρων είναι καθαρά ελληνική υπόθεση. Λέγεται «πολυπλόκαμη εθνική πολιτική» και πρακτικά σημαίνει τρισχειρότερα απ’ αυτά που δείχνονται στο “Κάιρο εμπιστευτικό”. Αδιάφορα όλα αυτά; Προφανώς…

Οπότε το ελληνικό κοινό του «Κάριο εμπιστευτικό» είναι, άθελά του, «διερεύνηση της ελληνικής κοινωνίας». Δεν υπάρχει κάποια κάμερα να τραβάει τα (ευνοϊκά για την ταινία) σχόλια. Από κάποιες απόψεις θα έπρεπε: θα συνδυαζόταν μια χαρά με πλάνα απ’ τις αγκαλιές των ντόπιων πολιτικών βιτρινών με εκείνες της χούντας του Καΐρου· και με πλάνα απ’ τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις… Θέαμα; Ναι: με όλα τα γράμματα κεφαλαία και φωταγωγημένα. Όχι “κινηματογραφικό θέαμα”. Κοινωνικό: ο κυνισμός σαν ενσωματωμένη νόρμα.

(φωτογραφίες: οι επαναστάσεις του 21ου αιώνα, απ’ το θαυμαστό Sarajevo του ’92 – ’95 ως το Κάιρο του 2011 παραγράφονται, σκοφαντούνται ή διαστρεβλώνονται απ’ τους πρωτοκοσμικούς, ειδικά τους «φίλους της ανθρώπινης απελευθέρωσης». Αλλά εδώ θυμόμαστε…)

Τιμή τους και καμάρι τους!

Κυριακή 29 Οκτώβρη. Αφού έγιναν (χτες) τα επετειακά κηρύγματα για το υψηλό δημοκρατικό φρόνιμα του ελληνικού λαού και την αδιάλλακτη μάχη του κατά του φασισμού (το 1940) καιρός να γυρίσει το ελλαδιστάν στις δουλειές του. Με τον φασισμό.

Σήμερα ξεκινάει ένας ακόμα γύρος, ο νούμερο 5, των κοινών αεροναυτικών ασκήσεων Αθήνας – Καΐρου, με το όνομα «μέδουσα». Φαίνεται ότι κάποια απ’ τις δύο πρωτεύουσες βιάζεται να βελτιώσει τη φόρμα της: η προηγούμενη «μέδουσα» είχε γίνει μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη. Του ’16. Στη «μέδουσα» του ’15 είχε τιμήσει την Αθήνα με την υψηλή παρουσία του ο ίδιος ο Sisi.

Υπάρχει λοιπόν κάποιο «επίσημο ματς» στον κοντινό ορίζοντα; Ή απλά ο αιγυπτιακός στρατός, καλοπροπονημένος όπως είναι στην εσωτερική καταστολή, προσπαθεί να ανέβει κατηγορία και εκτός συνόρων; Κι αν γίνει και η αιγυπτιακή χούντα ένας «βράχος σταθερότητας» μέσα στην «ασταθή μέση Ανατολή», τι θα κάνει ο αντίστοιχος ελληνικός; Θα παριστάνει την Σκύλα απέναντι απ’ την Χάρυβδη;

Πάντως ένα ισραηλινό «στρατο»site περιγράφει ως εξής την κατάσταση τον περασμένο Δεκέμβρη:

… Η ελλάδα και η αίγυπτος έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες αρνητικές συνέπειες απ’ την αστάθεια στη μέση Ανατολή. Η αίγυπτος είναι θύμα του ισλαμικού εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας [αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος, αυτοί οι παλιοτρομοκράτες δεν έχουν ούτε πλοία ούτε αεροπλάνα…] ενώ η ελλάδα ζει με το άγχος τρομοκρατικών απειλών. [;;;;] Περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες απ’ την συρία και το ιράκ πέρασαν απ’ την ελλάδα στο δρόμο για την ευρώπη, ενώ την ίδια στιγμή στην αίγυπτο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, οι περισσότεροι σύριοι. [;;;; αυτό είναι εντελώς καινούργιο!!] Και οι δύο χώρες έχουν άσχημες σχέσεις με την τουρκία.

Για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ασφάλειας, ο αιγύπτιος υπ.αμ. Sedki Sobhi και ο έλληνας Πάνος Καμμένος, συναντήθηκαν τον Απρίλη του 2015 [νωρίς νωρίς: οι φαιορόζ θα πρέπει να είχαν δει κάποιο όνειρο… με καμήλες…] και κουβέντιaσαν τις προοπτικές βελτίωσης της συνεργασίας και των σχέσεων μεταξύ των στρατών των δύο κρατών. Ένα μήνα μετά μονάδες της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας έφτασαν στην αίγυπτο και συμμετείχαν στις κοινές αιγυπτο-ελληνικές αεροπορικές ασκήσεις «Horus 2015», και τον Δεκέμβρη του 2015 αιγυπτιακά αεροπλάνα και πλοία πήγαν στην ελλάδα και συμμετείχαν στην διακλαδική άσκηση «Medusa 2015″.

Τον Δεκέμβρη του 2015 ο αιγύπτιος πρόεδρος Abdel Fattah El-Sisi υπέγραψε μια συμφωνία με τον κύπριο ομόλογό του Νίκο Αναστασιάδη και τον έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που φέρνει τις τρεις χώρες σε κοινή δράση για την ενέργεια και ζητήματα ασφάλειας. Η συμφωνία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητα των τριών χωρών να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία και την παράνομη μετανάστευση, αναπτύσσοντας παράλληλα οικονομικά projects που θα οφελήσουν και τις τρεις χώρες, συμπεριλαμβανόμενου ενός σχεδίου εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων στην περιοχή…

Και «ο αγώνας κατά του φασισμού»; Μόνος του θα τον αντιμετωπίσει ο καθένας; Ας μας ενημερώσουν είτε ο ψεκασμένος, είτε ο ογκόλιθος, είτε ο ψόφιος κοριός: αυτά τα κόλπα με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» δεν τα πιάνουμε.

Εκτός αν δεν είναι «πολυδιάστατη» και είναι «πολυπλόκαμη». Κάτι σαν μέδουσα…

(Χρειάζεται να αναφέρουμε ότι στην “μέδουσα” θα είναι παρατηρητές και αμερικάνοι με ισραηλινούς; Δεν χρειάζεται…)

Ένα καλό συμμαχικό απαρτχάιντ

Πέμπτη 26 Οκτώβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος και, ηχηρά ή σιωπηλά το σύνολο των πολιτικών βιτρινών του, δίνουν γη και αέρα στον ισραηλινό στρατό, για να εκπαιδεύει την αεροπορία του. Για το ενδεχόμενο μιας επίθεσης στην Τεχεράνη.

Αυτά είναι γνωστά κι ανομολόγητα. Λιγότερο γνωστές είναι οι λεπτομέρειες του τι είναι το ισραηλινό κράτος και η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας. «Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» λέει μια λαϊκή παροιμία: είτε για την χούντα του Καΐρου μιλάμε είτε για το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ είτε για τον αμερικανικό μιλιταρισμό, πρόκειται για τους επιλεγμένους στρατιωτικούς και γεωπολιτικούς συμμάχους της Αθήνας. Του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Έχει σημασία, και θα επιμένουμε πάντα: το πως αρθρώνεται το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος δεν φαίνεται μόνο απ’ την δράση του εντός συνόρων, αλλά (συχνά με αποκαλυπτικό τρόπο) και απ’ την «εξωτερική πολιτική» του. Αυτές οι «πολιτικές», εντός και εκτός συνόρων, δεν είναι πουθενά, σε κανένα σημείο του καπιταλιστικού πλανήτη, διαχωρισμένες. Επικοινωνούν με πολλούς τρόπους.

Διαβάστε, λοιπόν, αυτό:

… Οι στρατιωτικοί που διοικούν την περιοχή [σ.σ.: την δυτική Όχθη] συχνά εκδίδουν διαταγές, κανονισμούς, οδηγίες και κανόνες (μην ξεχνάμε: είναι οι αφέντες της γης). Σ’ αυτή τη φάση ζητάνε περισσότερη γη για να φτιάξουν δρόμους «μόνο για Εβραίους». Εξαιρετικούς δρόμους, φαρδείς δρόμους, καλοστρωμένους δρόμους, καταπληκτικά φωτισμένους τη νύχτα – όλα αυτά σε κλεμμένη γη. Όταν ένας Παλαιστίνιος οδηγεί σε τέτοιο δρόμο, το όχημά του κατάσχεται και αυτός ξαποστέλνεται πεζός.

Σε μια περίπτωση βρέθηκα μάρτυρας, μ’ έναν παλαιστίνιο οδηγό και έναν στρατιώτη που μάζευε τις λεπτομέρειες πριν κατάσχει το αυτοκίνητο και ξαποστείλει τον ιδιοκτήτη του. «Γιατί;» ρώτησα τον στρατιώτη. «Είναι διαταγή – είναι δρόμος μόνο για εβραίους» απάντησε. Τον ρώτησα πού υπάρχει σήμανση που να το δείχνει αυτό και να υποδεικνύει (σε μη εβραίους) οδηγούς να τον αποφύγουν. Η απάντησή του ήταν εντυπωσιακή. «Είναι δική τους ευθύνη να το ξέρουν, και πέρα απ’ αυτό, τι θέλεις να κάνουμε; να βάλουμε ένα σήμα και να αφήσουμε τίποτα αντισημίτες ρεπόρτερ ή δημοσιογράφους να το βγάλουν φωτογραφία και να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο ότι το Απαρτχάιντ είναι εδώ;»…

Ποιος παλαιστίνιος τα γράφει αυτά; Κανένας. Αυτά τα έγραψε η Shulamit Aloni, παλιά (1928 – 2014) ισραηλινή αριστερή πολιτικός, πριν 10 χρόνια. Στις 10 γενάρη του 2007. Ο τίτλος του άρθρου της ήταν σαφής: υπάρχει απαρτχάιντ στο ισραήλ (there is apartheid in israel).

Αυτό που συνέβαινε πριν 10 χρόνια έχει γίνει πολύ χειρότερο σήμερα. Ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεργάτης και συνεταίρος του έλληνα ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ., έχει την άποψη ότι για να είναι ρεαλιστική οποιαδήποτε «λύση του παλαιστινιακού», θα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε α) την επισημοποίηση της ισραηλινής κατοχής των τωρινών εδαφών στη δυτική Όχθη (δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους της) και των «οικισμών», και β) τον εξαναδραποδισμό των εκατοντάδων χιλιάδων αράβων (παλαιστίνιων) που ζουν, σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες, στα όρια του σημερινού ισραηλινού κράτους – προς το υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος».

Δεν πειράζει, όμως, που πολλοί πια, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, μιλούν καθαρά και έντονα για το ρατσιστικό κράτος του ισραήλ, για το ισραηλινό απαρτχάιντ, οργανώνοντας διαδηλώσεις και μποϋκοτάζ εναντίον του. Σημασία έχει η «συνεργασία για την ενεργειακή ασφάλεια» που θάλεγε και το ψόφιο κουνάβι…

Ένα καράβι για…

Τετάρτη 25 Οκτώβρη.Η φρικτή κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν μπορεί να κρύβεται πια κάτω απ’ το χαλί, παρά τα γαλλικά συμφέροντα… Δεν μπορούμε πια να αγνοούμε την εκτεταμένη και συστηματική χρήση βασανιστηρίων απ’ τις αιγυπτιακές αρχές ασφαλείας…

Αυτό λέει ανάμεσα σε άλλα η ανακοίνωση της γνωστής human rights watch που, μαζί με τρεις άλλες εξίσου γνωστές οργανώσεις (διεθνής αμνηστία, δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα και διεθνής ένωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα) συναντήθηκαν προχτές στο Παρίσι, τις παραμονές της διήμερης επίσημης επίσκεψης του χασάπη της αιγύπτου sisi στην «πόλη του φωτός». Οι οργανώσεις εγκαλούν τη γαλλική κυβέρνηση όχι μόνο γενικά για τις σχέσεις της με την αιγυπτιακή χούντα, αλλά και ειδικά για το εμπόριο όπλων προς το Κάιρο.

Προφανώς η κυβέρνηση του Macron θα λάβει υπόψη του αυτές τις καταγγελίες / διαμαρτυρίες, κάνοντας τα μούτρα του Sisi κρέας… Η μόνη αληθινή ελπίδα αντίστασης βρίσκεται στο ελλαδιστάν: η φαιορόζ κυβέρνηση και οι φανεροί (ή κρυφοί) σύμμαχοι / συνέταιροί της θα οργανώσουν άμεσα μια αποστολή: ένα καράβι για τον Νείλο!!!

Αφού με την Γάζα ξεμπέρδεψαν… Ε;;;

Μέση Ανατολή

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Είναι φάρσα, μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις, το ότι το ελλαδιστάν και το βαθύ του κράτος εξακολουθούν να πουλάνε (ή να προσπαθούν να πουλήσουν) δήθεν «σταθερότητα μέσα σε μια ασταθή περιοχή» και ένα είδος «σύνορο του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα». Αν υπήρχε ζητούμενο τέτοιο «πράγμα» (κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι οπαδοί και οι υπηρέτες της γεωπολιτικής προσόδου) τότε οι ενδιαφερόμενοι θα ήταν πολλοί, και η Αθήνα θα έκανε πλειστηριασμό!!

Αλλά δεν υπάρχει! Σ’ άλλες εποχές, που τα αντίπαλα καπιταλιστικά μπλοκ ήταν καθαρά σχηματισμένα, η ελληνική «εξωτερική πολιτική» κατάφερνε να πατάει σε μιάμισυ βάρκα, για να ανεβάζει την γεωπολιτική της τιμή. Ο Καραμανλής ο Α έκανε την δική του «ostpolitik» με την «κομμουνιστική» τότε Σόφια, παραβιάζοντας τις προδιαγραφές του νατο. Και σταθερά, απ’ την χούντα μέχρι την πρώτη δεκαετία των σοσιαλδημοκρατών στα ‘80s, η Αθήνα προτιμούσε τις παρτίδες, τις φιλίες και τις μπίζνες με τα «σοσιαλίζοντα» αραβικά καθεστώτα (συμπεριλαμβανόμενου εκείνου της Δαμασκού) παρά με το «είμαι ο χωροφύλακας της δύσης» Τελ Αβίβ – το οποίο, ας το θυμήσουμε, το ελλαδιστάν ΔΕΝ είχε αναγνωρίσει σαν κράτος, μέχρι τις αρχές των ‘90s…

Τώρα; Τώρα ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός προσπαθεί να πουλήσει την εικόνα του θύματος εξαιτίας της “τουρκικής επιθετικότητας” (όπως βαρετά κάνει κατά περιόδους απ’ το ’74 και μετά…) και κοιτάει με ανομολόγητη αποστροφή τις εξελίξεις στη μέση Ανατολή έχοντας συμμαχήσει με (και, σε ορισμένα επίπεδα, σχεδόν “κατακτηθεί” από) το μιλιταριστικό και ρατσιστικό Τελ Αβίβ… Κι ας μην ξεχνάμε την επαίσχυντη φιλία των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών εκπροσώπων τους, δεξιών κι αριστερών, με τη χούντα του Καΐρου. Δεν υπάρχουν “καλοί” σ’ αυτόν τον πόλεμο· οι “φίλοι” της Αθήνας είναι όμως σκέτη μαύρη αντίδραση.

Ακόμα και η διακριτική “φιλία προς τους κούρδους” (στην οποία θα αναφερθούμε μόλις βρούμε ευκαιρία) είναι μια γελοία καρικατούρα της αντίστοιχης στα ‘80s και στα ‘90s: ειδικά στη συρία είναι τόσο χοντροκομμένη μέχρι τώρα η υπαγωγή τους στο αμερικανικό πεντάγωνο ώστε η όποια «ελληνική φιλία» είναι, απλά, μια αδιάφορη ρητορική «τσόντα»…

Εννοείται κι αυτό: οι δεκάδες χιλιάδες άραβες πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ θα θυμούνται τα καλύτερα απ’ το ελλαδιστάν… Ο ελληνικός κρατικός και κοινωνικός ρατσισμός απέναντί τους είναι ο ορισμός της “soft power” – έτσι δεν είναι;

 

Κάποιος να μας προσέχει!

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Ευτυχώς που υπάρχουν φίλοι / ες της ασταμάτητης μηχανής που τους κόβει περισσότερο! Και μας βάζουν στη θέση μας. Πήραμε αυτό το mail – και το κοινοποιούμε με χαρά!

Σας είχα για εξυπνότερους! Ψάχνετε τις «καμήλες» και τις «ουρές» στις δηλώσεις του κυρίου πρωθυπουργού, και δεν βλέπετε το νόημα (υπάρχει νόημα!) που είναι μπροστά σας. Ας προσπαθήσω να σας ξεστραβώσω.

Πρώτα το βασικό: οι «πολιτικές βιτρίνες» που λέτε κι εσείς, στους μεταμοντέρνους καιρούς, είναι υποχρεωμένες να μιλάνε συχνά με αλληγορίες. Με τρόπους, δηλαδή, που να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες· ακόμα και άσχετες μεταξύ τους. Γιατί το κάνουν αυτό; Πρώτον, επειδή έτσι κι αλλιώς είναι φελοί (από λειτουργική άποψη). Δεύτερον, για να ασχολείται μαζί τους ο λαός, προσπαθώντας να καταλάβει. Τρίτον, γιατί πρέπει να παριστάνουν ότι βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο σκέψης. Σε επίπεδο «σοφίας». Έχετε ακούσει, σίγουρα, για την απειλή που πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ότι δηλαδή «οι έξυπνες μηχανές» και τα «έξυπνα ρομπότ» θα μας αχρηστέψουν όλους. Ακούσατε ποτέ ότι θα αντικαταστήσουν τους βουλευτές, τους υπουργούς, τους προέδρους ή τους πρωθυπουργούς; Μήπως τους παπάδες; Όχι. Αυτοί εξαιρούνται απ’ την αντικατάσταση! Γιατί; Επειδή είναι «πολύ έξυπνοι», είναι «σοφοί»…

Πάμε τώρα στην περιβόητη ατάκα στο Brookings. Σας παραθέτω ένα μικρό λεξικό αποκωδικοποίησης:

Έρημος: η απεριόριστη ελευθερία κινήσεων (του κεφάλαιου, των «επενδυτών»)

Καμήλα: η συμφωνία / οι συμφωνίες για επενδύσεις. Ο όρος εμπνέεται, προφανώς, απ’ το οικοσύστημα των πιο τρανών επενδυτών, των φίλων σεΐχηδων.

Ουρά (αναμονής): Η γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης.

Δάσος: Τα προσκόμματα που βάζει το «παλιό μοντέλο» (το οποίο, λέει, το ξεπεράσαμε…) στην επενδυτική ελευθερία (: έρημος).

Πάμε τώρα να μοντάρουμε / ερμηνεύσουμε:

We have already eaten the camel – που σημαίνει: έχουμε κάνει ήδη επιχειρηματικά deal με σαουδάραβες ή τα εμιράτα, κλπ

— (πονηρό γελάκι) – που σημαίνει: είναι και δικοί σας φίλοι, έτσι δεν είναι;

… now there is the queue! – που σημαίνει: τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την διοικητική γραφειοκρατία (που βάζει εμπόδια, αναγκάζοντας τους επενδυτές να περιμένουν για χρόνια).

Έτσι έχουν τα πράγματα! Αν πείτε ότι αυτές οι “αλληγορίες” είναι υποκοσμιακές, θα συμφωνήσω. Προφανώς και η εξουσία γίνεται όλο και πιο υποκοσμιακή! Εσείς τα λέτε άλλωστε!!! Θα μπορούσα να φανταστώ τον εξής τηλεφωνικό διάλογο:

Ντριιιιιιν

– Έλα ρε ψηλέ. Πεταλούδας εδώ.
– Λέγε, τι τρέχει;
– Τι θα γίνει; Θα την φάμε την καμήλα;
– Μην ανησυχείς. Είναι κανονισμένο. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι έρχεται…
– Μη πέσουμε σε κανά δάσος, ε;
– Σούπα. Ο μεσαίος θα τους παίξει θάνατο!
– Ντάξει, ντάξει… Και με την ουρά τι κάνουμε;
– Θα πάρει ό,τι της αξίζει. Στο φούρνο με πατάτες! (Πονηρό γελάκι…)
– Ο.Κ…. Και πούσαι; Για τα χρόνια πολλά μιλήσαμε!
– Έεεεγινεεεε…

Δύο υστερόγραφα. Α) Όταν κάνει δηλώσεις ο Τραμπ όλοι ψάχνουν να βρουν τι εννοεί (αν εννοεί…) Γιατί ο Τσίπρας θεωρείται δευτεράντζα; Επειδή δεν έχει καροτί μαλλί;

Β) Κανείς δεν συνέδεσε την επίσκεψη στας αμερικάς με την πτήση με f-16 που έκανε μια δυο μέρες πριν. Κι αυτή μια αλληγορία ήταν… Αλλά γιατί κανείς δεν το παραδέχεται ότι έχουμε έναν «σοφό ηγέτη»; Για τον οποίο ισχύει απόλυτα (κι αυτό σας το δίνω για homework…): Take him to your wedding to tell you and the year!

Μετά τιμής… (Και άλλη φορά να προσέχετε!!!)

Τι να πούμε; Προσκυνάμε!!!

(φωτογραφία: πάω για αναβάθμιση!…)