Tag: εξωτερική πολιτική

Τετάρτη 3 Γενάρη. …Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση χωρίς κόκκινη γραμμή. Αυτές βέβαια δεν ανακοινώνονται γιατί θέλω να υπογραμμίσω ότι απορώ με τις δηλώσεις σειράς κομμάτων και προσωπικοτήτων οι οποίοι απαιτούν πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση να δηλώσω εγώ δημόσια ποιές είναι οι κόκκινες γραμμές, πού πάει η διαπραγμάτευση, ποιοι είναι οι στόχοι κλπ. Νομίζω ότι δεν έχει στοιχείο λογικής, παρά μικροκομματικής αντίληψης, το να θέλεις η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση να έχει παραδώσει όλη την διαπραγματευτική της τακτική και στρατηγική. Τέτοια λάθη δεν τα κάνουμε…

Ποιός τα λέει αυτά; Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, συνεντευξιαζόμενος χτες στον φιλικό καθεστωστικό real fm. Για το θέμα του “ονόματος” (που “ειναι η ψυχή μας”…) Μα δεν ήταν αυτός που όχι απλά δήλωνε δημόσια ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» του στις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό», αλλά την περιέφερε αυτήν την «κόκκινη γραμμή» ανά την ευρώπη, ξεκινώντας απ’ το Λονδίνο (για να κοιμάται ήσυχο το αγγλικό καθεστώς για τις βάσεις του στην κύπρο), μήνες πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις στην ελβετία; Αυτός δεν ήταν;

Αυτός. Ακριβώς. Μήπως τότε «έκανε λάθος» και το παραδέχεται τώρα, με ένα χρόνο καθυστέρηση; Όχι φυσικά. Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι και το Λονδίνο (κι όχι μόνο η Ουάσιγκτον) θέλει μια «λύση» στις σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, έτσι ώστε να προχωρήσει η ένταξη του μακεδονικού κράτους στο νατο – πριν μπει στην ε.ε… Υπάρχει μια πρεμούρα… Το ελλαδιστάν, απ’ την μεριά του, δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών· και πάντως δεν μπορεί να κοιτάει κλεφτά και προς Μόσχα μεριά. Επιπλέον η Αθήνα είναι αναγκασμένη να καταπιεί την ενόχλησή της και να πάρει σοβαρά υπόψη της την πολύ γρήγορη «βελτίωση των σχέσεων» μεταξύ Σκοπίων και Σόφιας· που αυτό το εξάμηνο θα έχει και την ευθύνη της προεδρίας της ε.ε.

Θα προσπαθήσει απ’ ότι φαίνεται, λοιπόν, να κάνει έναν συμβιβασμό. Μένει όμως να φανεί πόσο αντέχει, κι αν θα σκεφτεί κανά κόλπο της τελευταίας στιγμής… (Τα έχει κάνει κι αυτά στο παρελθόν στο ελληνικό βαθύ κράτος…)

Τετάρτη 3 Γενάρη. Μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει αποδοθεί ακόμα, απ’ όλο το φάσμα των βιτρινών του ελληνικού κράτους / παρακράτους, στους 8 τούρκους καραβανάδες χουντικούς. Που την κοπάνησαν με ελικόπτερο την επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος στην τουρκία, όταν είχε γίνει ολοφάνερο ότι ηττήθηκε, επειδή συμμετείχαν σ’ αυτό· κι όχι επειδή ήταν εναντίον του.

Η άνεση της παραχάραξης της ιστορίας είναι εντυπωσιακή. Αλλά για έλληνες μιλάμε: την παραχάραξη της ιστορίας την έχουν ψωμοτύρι ακόμα και στα “δικά τους”. Ακόμα και στις προσωπικές τους σχέσεις… Για λόγους δήθεν αντιπολιτευτικούς την πέφτουν τώρα στους φαιορόζ, έτσι ώστε αυτοί να φαίνονται σαν έτοιμοι να δώσουν τους φασιστοχουντικούς στο τουρκικό καθεστώς: τέλεια συμπαιγνία.

Τι λέμε όλως; Εδώ όλοι μαζί, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, έχουν αγκαλιάσει τον αρχιχουντικό της αιγύπτου, τον χασάπη Sisi. Κι αυτόν μόνο «αγωνιστή της ελευθερίας» δεν τον έχουν αναγορεύσει (σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει, καταστέλει: ο ορισμός της εξυπηρέτησης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων!!!).

Και – τι σύμπτωση – είναι οι ίδιοι ακριβώς υπερασπιστές των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» των τούρκων χουντικών, που καταδικάζουν σε θάνατο τους πρόσφυγες στα νησιά εξορίας. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κι αυτοί (τα δικά μας καθάρματα) «αγωνιστές της ελευθερίας» είναι… Της δικιάς τους.

Συνεπώς τι άλλο απ’ το να συγχαίρουν τους ομοίους τους;

Τρίτη 2 Γενάρη. Όταν πρόκειται για πρόσφυγες ή μετανάστες οι υπηρεσίες του ελληνικού βαθέος κράτους δυσκολεύονται. Ζορίζονται, κουράζονται, δεν έχουν μελάνι, δεν έχουν προσωπικό… Όταν, όμως πρόκειται για χουντικούς απ’ την τουρκία, τότε λειτουργούν στην εντέλεια, με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.

Τότε γιατί η φαιορόζ κυβέρνηση έκανε “προσφυγή κατά της απόφασης του αρείου πάγου” να δοθεί πολιτικό άσυλο στον πρώτο απ’ τους οκτώ συνολικά τούρκους καραβανάδες / χουντικούς; Μήπως το έχει μετανοιώσει που δεν τους παρέδωσε στην κρίση των τουρκικών δικαστηρίων, αφού, εξάλλου, δεν υπάρχει καν και καν ζήτημα θανατικής καταδίκης όπως έλεγε;

Όχι βέβαια!!! Όταν ολοκληρωθούν οι όποιες δικαστικές διαδικασίες για την παροχή πολιτικού ασύλου, η τελική πράξη, που αποτελεί και την οριστική κρατική στάση, είναι η απόφαση του αρμόδιου υπουργού. Του Κοντονή σήμερα. Έχει συμβεί, για παράδειγμα, στο παρελθόν, αυτές οι δικαστικές διαδικασίες να απορρίψουν την αίτηση, αλλά ο υπουργός να την κάνει αποδεκτή. Δεν δεσμεύεται απ’ αυτές, επειδή υποτίθεται το δικαστικό μέρος εξετάσει τα νομικά επιχείρηματα υπέρ ή κατά της χορήγησης πολιτικού ασύλου· ενώ ο υπουργός, σαν πολιτικό πρόσωπο, παίρνει την τελική απόφαση, που είναι πολιτική επιλογή. Και λαμβάνεται αυτή η απόφαση με ευρύτερα κριτήρια (“εθνικού συμφέροντος”, “ανθρωπισμού”, “εξωτερικής πολιτικής”, κλπ). Έτσι έγινε και στο παρελθόν δεν εκδόθηκαν, απ’ την ελλάδα, την γαλλία ή και την αγγλία (αντίθετα, πήραν πολιτικό άσυλο) αντάρτες πόλης· παρότι, από καθαρά νομική άποψη, οι ανάλογες αιτήσεις των κρατών που τους ζητούσαν ήταν καλά θεμελειωμένες…

Αφού ολοκληρώθηκε, λοιπόν, το δικαστικό μέρος της διαδικασίας, ήρθε η ώρα του υπουργού. Το επαναλαμβάνουμε: δεν δεσμεύεται απ’ τα δικαστήρια. Τι θα έκανε η φαιορόζ κυβέρνηση ευρισκόμενη καθαρά και οριστικά μπροστά στις ευθύνες της; Θα ενέκρινε το πολιτικό άσυλο; Ή όχι; Προφανώς το πρώτο…

Έτσι όμως θα έμενε οριστικά και αμετάκλητα εκτεθειμένη απέναντι στην Άγκυρα. Η οποία – παρεπιπτόντως – ξέρει πολύ καλά την διαδικασία, ξέρει πολύ καλά δηλαδή ότι η τελική απόφαση θα είναι πολιτική / κυβερνητική, γι’ αυτό και δεν τρώει τα παραμύθια περί “ανεξαρτησίας της ελληνικής δικαιοσύνης” πίσω απ’ την οποία προσπαθούν να κρυφτούν οι φαιορόζ αλλά και όλες οι υπόλοιπες πολιτικές βιτρίνες.

Για να μην βγουν απ’ την κρυψώνα τους οι φαιορόζ έκαναν τι; Ξαναγύρισαν το θέμα στα δικαστήρια!! Και έτσι κερδίζουν χρόνο (μπορεί και αρκετό) μέσα απ’ την “παράταση της δικαστικής εκκρεμότητας”…

“Πέσε κάτω!!! Πέσε κάτω!!!”: αθάνατη ελληνική τακτική. Για την μπάλα και για τα πάντα…

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Αυτές οι σεισμικές αλλαγές δεν συμβαίνουν μόνο κάπου μακριά. Ούτε, καν, έχουν μόνο την μορφή «η cosco στον Πειραιά»… Οι άμεσες και έμμεσες συνέπειες τους εξελίσσονται ήδη, στρατιωτικά, στη μέση Ανατολή και στην Αφρική. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να μπλοκάρει τους χερσαίους βραχίονες των «δρόμων του μεταξιού» στο αφγανιστάν, στο ιράκ, στη συρία, στην τουρκία, στο ιράν· ακόμα και στο χείλος της Μεσογείου: στον λίβανο και στην παλαιστίνη… Ο χωροφύλακας ισραήλ ξανα-αποκτάει μια κάποια χρησιμότητα, αυτή τη φορά όμως όχι περιφερειακή. Κι αυτό του δημιουργεί προβλήματα κατεύθυνσης: τώρα (το ξέρουν καλά στο Τελ Αβίβ) δεν θα δρουν «γράφοντας» στις αρβύλες τους τον άλλοτε ανυπόληπτο στρατό της συρίας ή της αιγύπτου, αλλά εναντίον ενός πολύ σοβαρότερου project…

Για τους θαλάσσιους βραχίονες; Η Ουάσιγκτον θεωρεί πως ο έλεγχος / η ακύρωση του one belt / one road είναι ευκολότερη (είναι «θαλάσσια δύναμη»), όμως εκεί έχουμε την γνώμη ότι γίνεται ήδη, με τρόπο όχι φανερό αλλά όχι και λιγότερο επικίνδυνο, το μεγαλύτερο σπρώξιμο: στη «θάλασσα της κίνας» ή με αφορμή την βόρεια κορέα· κι αύριο την «τρομοκρατία» στη νοτιοανατολική ασία· στην υεμένη και στον κόλπο του Aden…

Όποιος κάνει το λάθος να πάρει στα σοβαρά αυτά που γράφουν οι ντόπιοι δημαγωγοί (αλλά και οι εντεταλμένοι πράκτορες των υπηρεσιών) θα νομίσει ότι το ελληνικό κράτος έχει στ’ αλήθεια προοπτικές θαλάσσιας «κυριαρχίας» στην ανατολική Μεσόγειο, παίρνοντας την εργολαβία απ’ την Ουάσιγκτον. Οι ελληνικοί χάρτες της “μοιρασιάς των αοζ” μεταξύ ελλάδας, νότιας κύπρου, ισραήλ και αιγύπτου υποτίθεται ότι αναπαριστούν αυτήν την κυριαρχία· μόνο που είναι λιγούρικα όνειρα, που κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά. Είναι αδύνατο να τα πάρουν στα σοβαρά: το τουρκικό κράτος, με ένα τεράστιο θαλάσσιο μέτωπο στην ανατολική Μεσόγειο, δεν θα έχει αοζ επειδή έτσι θέλει … η Αθήνα… Ανατριχιαστικό!!

Είναι εύκολο να βρει κανείς (αν ψάξει) ποιοι πολεμικοί στόλοι περιπολούν μόνιμα στην περιοχή… Ο ρόλος της ελληνικής χερσονήσου σ’ αυτή τη φάση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι ήδη γνωστός: επιμελητεία. Αεροναυτικές ασκήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, τροφοδοσία, μπουρδέλα, ξέπλυμα. Οι συμμαχίες του ελληνικού βαθέος κράτους με ότι πιο παρακμιακό και αντιδραστικό διαθέτει η ανατολική Μεσόγειος (την χούντα του Sisi και το μιλιταριστικό / ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ) είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να μην υποτιμηθεί εντελώς πέφτωντας στην κατηγορία «αεροναυτικές ασκήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, τροφοδοσία, μπουρδέλα, ξέπλυμα» μόνο.

Αν στα ‘90s ζήσαμε την ελεεινή ιμπεριαλιστική φιλοδοξία της ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», τώρα ζούμε την εξίσου ελεεινή ιμπεριαλιστική απελπισία του «αν είμαι καλός θα μείνει κανά κομματάκι και για μένα;» (Πρέπει όμως να παρακολουθεί κανείς διαρκώς τι λέγεται σ’ όλον τον καπιταλιστικό πλανήτη για να καταλάβει το πραγματικό «ελληνικό βάρος»…)

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. … Για πολύ καιρό η σύγκρουση ανάμεσα στο ισραήλ και στους παλαιστίνιους θεωρούνταν σαν η κύρια πρόκληση που εμπόδιζε την ειρήνη και την ευημερία στην περιοχή… Σήμερα οι απειλές απ’ τις ριζοσπαστικές τζιχαντιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις και η απειλή του ιράν δημιουργούν την πεποίθηση ότι το ισραήλ δεν είναι η αιτία των προβλημάτων της περιοχής. Διάφορα κράτη έχουν βρει κοινά συμφέροντα με το ισραήλ στην αντιμετώπιση κοινών απειλών…

Το νέο δόγμα «εθνικής ασφάλειας» της Ουάσιγκτον, σ’ ότι αφορά τη μέση Ανατολή, μοιάζει σα να έχει γραφτεί στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια είναι τα «διάφορα κράτη που…». Όπως είναι εύκολο να καταλάβει τι ο.κ. δίνει η αμερικανική «εθνική ασφάλεια» στην αντι-ιρανική στόχευση του ισραηλινού ιμπεριαλισμού μέσω της τοποθέτησης της Τεχεράνης σαν πηγής των «προβλημάτων στη μέση Ανατολή». Ως εάν η κατοχή απ’ το Τελ Αβίβ των (υποτίθεται αναγνωρισμένων απ’ τον οηε με άπειρα ψηφίσματα) παλαιστινιακών εδαφών και των συριακών υψωμάτων του Γκολάν, απ’ το 1967, και όσα αυτή η κατοχή έχει προκαλέσει, είναι ευθύνη … των ιρανών αγιατολάχ, που πήραν την εξουσία το 1980…

Η παγκόσμια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση περιγράφεται, εν έτει 2017, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον έξω απ’ τα δόντια. Το 2001 μια άλλη συντηρητική διοίκηση, εκείνου του Μπους του Β, ξεκίνησε τον «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ελπίζοντας ότι θα εμποδίσει τους όποιους πιθανούς αντιπάλους της αμερικανικής ηγεμονίας να την αμφισβητήσουν… Το 2009 η διοίκηση των δημοκρατικών (Ομπάμα) συνέχισε μεν επί της ουσίας την προηγούμενη γραμμή αλλά απέφυγε να την κλιμακώσει φανερά, αλλάζοντας εχθρούς με ομολογημένο, “ανοικτό” τρόπο. Μετατόπισε την οπτική της εκεί που είναι το κύριο πεδίο του 4^ου παγκόσμιου πολέμου (στον ειρηνικό / ανατολική ασία)· προσπάθησε να ανασχέσει την ενεργειακή (και όχι μόνο) διασύνδεση της ρωσίας με την ευρώπη (ουκρανία) αξιοποιώντας την γεωπολιτική μυωπία του Βερολίνου· και σ’ ότι αφορά τη μέση Ανατολή προσπάθησε να δαμάσει τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό δίνοντας μερικά credit στην Τεχεράνη (συμφωνία 5 + 1).

Τώρα η διοίκηση των αμερικάνων συντηρητικών (και’ απ’ αυτήν την άποψη, είναι αδιάφορο αν μιλάει εκ μέρους της το ψόφιο κουνάβι ή οποιοσδήποτε άλλος) εγκαινιάζει μια all out σύγκρουση. Θα είναι ηλίθιο να χαθεί κανείς στις λεπτομέρειες ή να φάει διάφορες ερμηνείες που θα σερβίρουν οι επαγγελματίες διεθνείς δημαγωγοί (και τα φερέφωνα του ελληνικού βαθέος κράτους, καθότι συμμαχικό με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ…) του είδους «δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου»!

Το αμερικανικό «δόγμα 17» έχει ιστορικότητα, είναι η λογική αμερικανική ιμπεριαλιστική συνέχεια των προηγούμενων φάσεων του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είναι κλιμάκωση· και δεν χωράει ούτε παρεξηγήσεις ούτε απωθήσεις…

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Δεν μας φαίνεται περίεργο αν ο θρυλικός «αντιπρόσωπος» (λέμε τώρα…) του Ριάντ στην αγορά των βλημάτων είχε πουλήσει σφαίρες, όπλα ή και τα δύο στον isis… Εκείνο που μας φαίνεται ενδιαφέρον είναι ότι όμορφα κι ωραία μπήκε στην άκρη το που θα πήγαιναν τελικά τα 300 ή τα 200 (χιλιάδες βλήματα) που οι φαιορόζ (με πολλή ευρύτερη συναίνεση, ξεχάστηκε αυτό;) ήθελαν να ξεφορτωθούν σε μια τιμή που μόνο κάποιοι «μη κρατικοί παράγοντες» (δηλαδή: με κάποιες δυσκολίες έρευνας στην «ελεύθερη αγορά») και σε μεγάλη ανάγκη θα πλήρωναν. Κι έτσι ξέμειναν τα βλήματα (δίπλα σε κάτι βαρέλια με βαζελίνη).

Μήπως (λέμε, μήπως) αυτά τα 300.000 βλήματα που είναι τώρα στα αζήτητα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να τα πουλήσει στους συμμάχους της που περνάνε τα πάνδεινα, στο ισραήλ, έστω και στη μισή τιμή, μπας και ησυχάσουν απ’ αυτούς τους αλητήριους που δεν θέλουν να συμφιλωθούν με την πραγματικότητα της κατοχής και της καταστροφής της ζωής τους;

Και μήπως ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, που έχει πολύ ωραίες ιδέες για την «δημοκρατία» όταν αναφέρεται στους φίλους του της αιγυπτιακής χούντας, πρέπει να αναλάβει υπεύθυνος δημόσιων σχέσεων στο υπουργείο του αδελφού Lieberman;