Tag: εξωτερική πολιτική

Χατζηαβάτηδες

Τετάρτη 7 Φλεβάρη. Το βασικό που πρέπει να έχουν υπόψη τους όσες / όσοι παρακολουθούν την ασταμάτητη μηχανή, είναι ότι σ’ αυτό που σερβίρεται σαν «διαπραγμάτευση» η Αθήνα είναι που έχει τις απαιτήσεις, αλλά επίσης δεν έχει πια κανένα, ΚΑΝΕΝΑ, χαρτί στα χέρια της. Δεν μπορεί να βάλει «βέτο» σε καμία απ’ τις δύο διεθνείς διαδικασίες που έχουν τα Σκόπια μπροστά τους (έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε., είσοδο στο νατο), ύστερα απ’ την καταδίκη της απ’ το διεθνές δικαστήριο της Χάγης, για το «βέτο» του 2008… Θεωρητικά θα μπορούσε να αδιαφορήσει γι’ αυτήν την καταδίκη. Όμως αν παραβιάσει απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου τότε θα είναι «με τη βούλα» κράτος παρίας.

Συνεπώς, στη χειρότερη περίπτωση για την δημοκρατία της μακεδονίας, θα προχωρήσει σε ε.ε. και νατο, με το τυπικό όνομα που έχει στον οηε: f.y.r.o.m. Αλλά αυτό στην πράξη, στην γραφειοκρατία, σε διάφορα έγγραφα, και σε διάφορα logo κλπ θα γίνεται (σκέτο) macedonia – όπως συμβαίνει ήδη, εδώ και χρόνια. Εξάλλου είναι ήδη διεθνής γελοιότητα ότι απ’ τα κράτη που προέκυψαν απ’ την διάλυση της γιουγκοσλαβίας, μόνο στη δημοκρατία της μακεδονίας έχει μείνει κολλημένο, εδώ κι εκεί, το «πρώην γιουγκοσλαβική». Δεν υπάρχει «πρώην γιουγκοσλαβική» σερβία, κροατία ή σλοβενία… Λες και η γιουγκοσλαβία ήταν μόνο αυτό το μικρό κομμάτι γης…

Σε σχέση με την «καταγωγή απ’ τον μεγΑλέκο», αυτό ήταν το ηλίθιο κλισέ των φασιστών του μακεδονικού κράτους (όπως και του ελληνικού), και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το ξεφορτωθούν, η τωρινή κυβέρνηση αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της μακεδονικής κοινωνίας. Ξέρουν ότι είναι σλάβοι, ξέρουν ότι κατέβηκαν μέχρι περίπου τον 40ο παράλληλο προερχόμενοι από βορειότερα μέσα στη βαλκανική χερσόνησο τον 6ο ή τον 7ο μ.χ. αιώνα.

Η «σύνθετη ονομασία» είναι, απλά, μια παρηγοριά για την Αθήνα, για να μην «νοιώσει εντελώς ξεφτυλισμένη». Θα μείνει μόνο για ελληνική χρήση… Και πάλι macedonia θα είναι το όνομα στην τρέχουσα διεθνή χρήση. (Και φυσικά κάτι ιδέες τύπου θεία Λίτσα, περί «αμετάφραστου» κλπ, πάλι για ελληνική κατανάλωση είναι).

Κι ως εκεί. Τα περί εξαφάνισης του μακεδονικού έθνους και της μακεδονικής γλώσσας είναι έξω από οποιαδήποτε λογική, και άρα συζήτηση. Το μέγιστο, λοιπόν, που θα μπορούσε να εμφανίσει η ελληνική πλευρά οποιαδήποτε στιγμή, τώρα ή στο μέλλον, σαν «επιτυχία» μιας συμφωνίας θα ήταν ό,τι αφορά τις αναφορές σε μεγΑλέκους κλπ, και – πιθανόν – η προσθήκη κάποιας λέξης στο όνομα της δημοκρατίας της μακεδονίας. Ούτε άλλες αλλαγές στο σύνταγμα (έχουν γίνει ήδη καμιά 30αριά), ούτε διαγραφή της ύπαρξης σλαβομακεδονικής μειονότητας εντός ελλάδας…

Μπορεί, όμως, να τα πουλήσουν αυτά σα «νίκη» οι φαιορόζ στο εσωτερικό; Όχι. Και (εκτιμάμε) δεν ήθελαν ποτέ την αναγνώριση μιας «εθνικής ήττας» που εκ των πραγμάτων θα τους εξέθετε σε μια «εθνική οργή» μεγαλύτερη από εκείνη που έφαγε τον Παπαντρέου τον Γ.

Κανείς δεν θα ήθελε να αναλάβει τέτοια ευθύνη! Όλοι (και οι τωρινοί, και οι προηγούμενοι) θέλουν να συνεχίσουν να εμφανίζονται με «εθνικά καθαρά χέρια», παρατείνοντας την εκκρεμότητα…

Και που ξέρεις; Μπορεί κάποια άλλη στιγμή…

Necrophilia rules o.k.!

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Όσοι νομίζουν ότι ο «σωρισμός», το ρεύμα των οπαδών του κυρίου 600 δισεκατομμύρια (κατά κόσμον: Αρτέμη Σώρρα) είναι μοναδικό, εξαίρεση στους κανόνες του ελλαδιστάν, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η μόνη εξαίρεση στην περίπτωση είναι παγκόσμιας ακτινοβολίας. Οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη επιχειρήθηκε η συγκεκριμένη απάτη (στη λατινική αμερική και στη νοτιοανατολική ασία…), απ’ το ίδιο διεθνές κύκλωμα, όταν αποκαλύφθηκε το θέμα έληξε. Οι απατεώνες την έκαναν γρήγορα για να μην τους δέσουν, οι οπαδοί είπαν «μαλάκες πιαστήκαμε», και το αυτό ήταν. Το ελλαδιστάν είναι εξαίρεση: ο απατεώνας το παίζει «αντάρτης στα βουνά» και οι οπαδοί του (ένα μεγάλο μέρος τους) συνεχίζουν απτόητοι.

Υπάρχουν όμως κι άλλα τέτοια «απελευθερωτικά ρεύματα». Όπως ο «Θεοδωρακισμός». Δεν είναι τόσο υποτιμημένος όσο ο «Σωρρισμός», ή αυτός ο τελευταίος θέλει δουλειά ακόμα: ο «Θεοδωρακισμός» (απ’ ότι μαθαίνουμε) έχει γίνει και πανεπιστημιακό course. Διδάσκεται σε κάποια σχολή στο ΑΠΘ!…

Να η ύλη του μαθήματος αυτής της εβδομάδας (αλλά και στο επόμενο εξάμηνο, και στο μεθεπόμενο), όπως το συμπεραίνουμε απ’ το site του «ρεύματος». Κρατάμε τον τονισμό (με bold) για να χωνέψετε την προφητεία του γέροντα Μική-σιου:

Αυτό που συνέβη χθες στο Σύνταγμα ήταν μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες και αυτό που θα συμβεί τις επόμενες μέρες που ακολουθούν το Συλλαλητήριο, είναι οι σπασμοί μιας κυβέρνησης και ενός συστήματος εξουσίας που ψυχορραγεί και σπαρταράει όπως σπαρταράει το ψάρι στην ξηρά, απ’ το μετωπικό και αδυσώπητο χτύπημα που της έδωσε ο Μίκης.

Χμμμμ… Με όλο το σεβασμό στους ψυχολογικά αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, έχουμε την γνώμη ότι οι σπασμοί και η ψυχορραγία είναι πανεθνικό φαινόμενο. Προς τι, λοιπόν, η αιδημοσύνη του περιορισμού στην κυβέρνηση και στο σύστημα εξουσίας; Γιατί τόσα λίγα ψάρια στην ξηρά (και όχι στη στεριά…), ε;

Απ’ την άλλη ισχύει πάντα και ο 16ος νόμος του Μέρφι:

Το ότι ο γιατρός σου μπορεί να δώσει ένα όνομα στην αρρώστια σου δεν σημαίνει ότι ξέρει από τι πάσχεις.

Ισχύει και το παρακάτω, που είναι αποκλειστική πληροφορία της ασταμάτητης μηχανής και, κατά συνέπεια, δεν σηκώνει αμφισβήτηση:

Εκατοντάδες ομάδες επαγγελματιών αρχαιολόγων αλλά και εθελοντών φοιτητών της σχολής που διδάσκει τον «Θεοδωρακισμό» σκάβουν με λύσσα όλη την επικράτεια. Όπως η ανακάλυψη των τάφων του Φίλιππα εξασφάλισε την ελληνικότητα της μακεδονίας, έτσι και η ανακάλυψη του τάφου του Μίκη Θεοδωράκη θα προσφέρει σημαντική υπηρεσία στο σύμπαν: θα γίνει εφικτό να τον γυρίσουν εκεί…

(φωτογραφία: Επιπόλαιο αντι-zombie σύνθημα σε αθηναϊκό τοίχο. Εξίσου άστοχο όπως «το κράτος παρακράτησε» ή «πίσω κουφάλες μκροαστοί, είσαστε όλοι νεοναζί»….)

Η άσφαλτος των διαπραγματευτών

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Άλλη εκδοχή του Σωρρισμού / Θεοδωρακισμού (: η ελληνική απάντηση στα ζόρια του μαρξισμού / λενινισμού!) είναι ο Ογκολιθισμός. Πρόκειται για την «σοφία Nick the greek», της οποίας το τελευταίο απαύγασμα ήταν το εξής:

«Σήμερα διαψεύστηκαν οι δημοσκοπήσεις της διαπλοκής. Φάνηκε η γύμνια της ΝΔ, αλλά και όσων δεν άκουσαν τον λόγο Οικουμενικού Πατριάρχη. Εκατομμύρια Ελλήνων πατριωτών έκαναν την επιλογή τους. Συνεχίζω, λοιπόν, με ήσυχη συνείδηση και ευθύνη να διαπραγματεύομαι για το καλό της πατρίδας».

Ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. υπονοεί, και λάθος δεν κάνουμε, ότι “εκατομμύρια ελλήνων πατριωτών άκουσαν τον λόγο Οικουμενικού Πατριάρχη (του ξέφυγε το άρθρο “του”) και απείχαν απ’ το συλλαλητήριο της διαπλοκής”.

Χμμμ… Το ότι θα συνεχίσει να διαπραγματεύεται, μετά από τέτοια έκρηξη διανοητικού σούπερ νόβα, είναι σχήμα λόγου. Εσείς θα διαπραγματευόσασταν έστω και ένα ζευγάρι παπούτσια με έναν τύπο που νομίζει πως όσοι δεν είναι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας είναι οπαδοί της δικής του; Κι αφού εσείς δεν θα το κάνατε, ξέρετε κάποιον άλλον που θα το έκανε;

Κι ακόμα χειρότερα: θα εμπιστευόσασταν το πότισμα της μοναδικής σας γλάστρας (το Σαββατοκύριακο της απουσίας σας) σε έναν τύπο που τον ευλόγησε ένας πατριάρχης, όχι των Ιεροσολύμων (που είναι “δικός του”) αλλά ο “οικουμενικός”, για να συνεχίσει να διαπραγματεύεται;

Καλύτερα να χαλάσετε το πουπουλένιο σας μαξιλάρι για την περίπτωσή του· κι αν έχετε και πάπλωμα πουπουλένιο, χαλάστε το κι αυτό: έχει μεγάλη παρέα. Η πίσσα (θα) είναι δώρο.

Δώρο της Ιστορίας… (Λένε ότι την άλλαξε ο «θεοδωρακισμός», αλλά το είπαν οι κλακαδόροι του…)

Πρώτοι στο χωριό

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Για εθνικό show εσωτερικής κατανάλωσης ήταν «πειστικό». Καμμία σχέση, βέβαια, με τα νούμερα που προπαγάνδιζε εκ των προτέρων (ή ανακοινώνει εκ των υστέρων) το οργανωτικό φασισταριό. Όμως απ’ την άλλη μεριά θα ήταν ασυγχώρητη τύφλα να μην αναγνωρίσει κανείς ότι η ελληνική μαύρη αντίδραση είναι πάντα σε θέση να παράγει μεγάλης κλίμακας γεγονότα πολιτικής (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας). Επειδή, σε τελευταία ανάλυση, το ότι μαζεύτηκαν στην Αθήνα, απ’ όλο το ελλαδιστάν, 150.000 επιχορηγούμενοι εθνικόφρονες καμμένοι (η θεία Λίτσα σ’ όλο της το εύρος δηλαδή), δεν λέει όλη την αλήθεια, αν δεν συγκριθεί με το γεγονός ότι είναι αδύνατο (τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα) να μαζευτούν σε μία βδομάδα 10.000 (και μόνο τόσοι) μη επιχορηγούμενοι για να διαδηλώσουν «εμείς την λέμε δημοκρατία της μακεδονίας». Κι εκεί είναι η διαφορά στην εικονογραφία (και, άρα, στην έμμεση αλλά σαφή έκφραση των συσχετισμών), και όχι στον αριθμό των χθεσινών βλημάτων. Ενώ κάποια άλλα 300 (χιλιάδες) έμειναν απούλητα, τα χθεσινά 150 (χιλιάδες) ξεπούλησαν. Όπως θα έλεγε κάθε κυνικός: «αυτό μετράει»!

Πως μετράει όμως; Ενώ στο εσωτερικό οι πρακτικοί συσχετισμοί εκφράζουν αυτό που δυστυχώς ισχύει, το γεγονός δηλαδή ότι τα πλέον καθυστερημένα διανοητικά, αισθητικά, ηθικά και ιδεολογικά τμήματα της κοινωνίας επιβάλλονται, ακόμα κι αν είναι μειοψηφικά, η εκπομπή της ιδεολογικής ηγεμονίας της ντόπιας μαύρης αντίδρασης προς τα έξω έχει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα απ’ όσο νομίζουν οι «πρώτοι στο χωριό».

Να εξηγηθούμε. Μας είναι δεδομένο ότι τους υπονόμους τους άνοιξαν οι ίδιοι οι φαιορόζ (δηλαδή εκείνοι που βρίσκονται από πίσω τους), προκειμένου να ενισχύσουν το φαιό τμήμα τους εν όψει των επόμενων εκλογών. Το πράγμα πήρε διαφορετική τροπή, επειδή τα αφεντικά των φαιορόζ όπως έχουν δείξει και άλλη φορά, δεν στεναχωριούνται με την ηλιθιότητα των πολιτικών βιτρινών, αρκεί να μπορούν να την αξιοποιήσουν. Για να το πούμε αλλιώς: το πράγμα ξέφυγε (απ’ το σχέδιο ενίσχυσης του ψεκασμένου), και πέρασε στο λογαριασμό των μηχανισμών – που θέλουν να προστατέψουν τα δικά τους, στενά εννοημένα συμφέροντα: παπαδαριό, υπηρεσίες, μαυραγορίτες, οικονομία του εγκλήματος, κλπ κλπ.

Το πρόβλημα είναι πως έτσι χαλάει η άλλη δουλειά. Η μεθόδευση, δηλαδή, ότι οι φαιορόζ (δια του αρμόδιου αν και αποτυχημένου ογκόλιθου υπ.εξ.) θα το παίζουν απέναντι στην δημοκρατία της μακεδονίας «εμείς θέλουμε – αυτοί δεν μπορούν», έτσι ώστε να κερδίσει το ελλαδιστάν κάποια σημεία σ’ αυτό που νομίζει πως είναι η καρδιά της «διεθνούς πολιτικής», δηλαδή στις εντυπώσεις. Τώρα πια όλοι στον πλανήτη ξέρουν ότι «οι έλληνες δεν θέλουν»! Αυτό σημαίνει ότι για κάθε ελιγμό που θα επιχειρεί απο δω και στο εξής ο ογκόλιθος (μαύρη κοροϊδία έτσι κι αλλιώς) για να προσπαθήσει να πείσει το όποιο διεθνές ακροατήριο ότι «λέει ‘όχι’ επειδή η στάση των Σκοπίων είναι εχθρική και αδιάλλακτη», αυτό το διεθνές ακροατήριο θα τον κτυπάει φιλικά στον ώμο λέγοντάς του «καταλαβαίνουμε, δεν μπορείς να πεις ‘ναι’ επειδή θα έχεις πολιτικό κόστος».

Ελληνικοί ελιγμοί στο blame game τέλος!!! Αρκεί να συγκρίνει κανείς (αλλά ποιος άραγε;) την εξαιρετικά πειθαρχημένη στάση της δεξιάς / ακροδεξιάς αντιπολίτευσης στη δημοκρατία της μακεδονίας· πειθαρχία που επιβλήθηκε απ’ το «ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα» και όχι μόνο, μάλλον εύκολα. Πολλοί θα ήθελε ο ογκόλιθος (και το “παιχνίδι των ευθυνών” α λα ελληνικά) «συλλαλητήρια για το όνομά μας» να γίνονται στα Σκόπια, ώστε να μπορούν οι έλληνες να το παίζουν «καλοί» ποντάροντας στην αδυναμία της κυβέρνησης Zaev. Να, όμως, πως τα έφερε ο τυχοδιωκτισμός των αφεντικών των φαιορόζ – και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά. Αντί να εμφανίζονται σαν εκφραστές μιας «ώριμης συναινετικής ελληνικής στάσης» όλοι θα τους βλέπουν πια (όχι λαθεμένα) σαν ερασιτέχνες καιροσκόπους, που είναι αδύνατο να περάσουν στο εσωτερικό τους οποιαδήποτε ορθολογική διευθέτηση.

Το πόσες φορές θα κατηγορήσει ο ογκόλιθος τον «μεσολαβητή» (Νίμιτς) είναι παντελώς αδιάφορο οπουδήποτε στον κόσμο (εκτός απ’ τον ελληνικό βούρκο). Τα ίδια έκανε πριν κανά χρόνο και με την «επίλυση του κυπριακού», στις διαπραγματεύσεις στην ελβετία. Και έγινε διεθνώς περίγελως…

Θα πείτε: μπορεί να έκαναν οι ντόπιοι μηχανισμοί τέτοιο λάθος ανοίγοντας και προωθώντας το ελληνικό λουμπεναριό στο κέντρο της σκηνής; Την απάντηση θα την βρείτε εκτός συνόρων: κάνουν οι αμερικανικοί (για να μην αναφερθούμε σε άλλους…) μηχανισμοί αντίστοιχα λάθη; Και σε τελευταία ανάλυση: εκείνο που φαίνεται λάθος από ορθολογική άποψη δεν παύει να έχει συμφέροντα πίσω του.

Μην κάνετε το λάθος, λοιπόν, να πείτε «όχι»!!!! Είναι κουραστικό κι ανίερο, αλλά θα πρέπει να μελετήσετε την ιστορία της παρακμής: συντελείται όμορφα και ωραία όταν οι «πρώτοι στο χωριό» αποδεικνύονται ανίκανοι να είναι όχι δεύτεροι αλλού ούτε τρίτοι στην πόλη.

Συντελείται όταν το «greece first» σπάει και ξανασπάει τα μούτρα του πάνω στα ντουβάρια της πραγματικότητας… Ωστόσο κάποιοι κερδίζουν απ’ τα στραπάτσα…

… και στην ανατολική Μεσόγειο

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο εξαίρετος ακροδεξιός (και, ως γνωστόν, πολύ καλός σύμμαχος του ελληνικού κράτους /κεφάλαιου / παρακράτους) υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Avigdor Lieberman έχει κάτι κακοφορμισμένα προβλήματα, τα οποία ελπίζει ότι θα λύσει υπέρ του. Ένα απ’ αυτά λέγεται «οριοθέτηση της ισραηλινής αοζ σε σχέση με εκείνη του λιβάνου» – κάτι που μόνο με λογικές διαπραγματεύσεις θα μπορούσε να επιτευχθεί. Θυμίζει τίποτα από αντίστοιχες ελληνικές φαγούρες;

Τον περασμένο Δεκέμβρη η κυβέρνηση του (κλόουν) Saad Hariri «τόλμησε» να υπογράψει συμβόλαια με τρεις εταιρείες (την ιταλική Eni, την γαλλική Total και την ρωσική Novatek) για να κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις σε δύο λιβανέζικα «θαλάσσια οικόπεδα», το νο 4 και το νο 9, προς αναζήτηση υδρογονανθράκων.

Αμ δε! Το νούμερο 9 το Τελ Αβίβ το θέλει για πάρτη του. Επειδή έτσι γουστάρει. Και μιλώντας σε πρόσφατο «συνέδριο ασφαλείας» στο Τελ Αβίβ ο αρμόδιος ανθρωποφάγος υπ.αμ. άρχισε τις απειλές. Και κατά της Βηρυτού, και κατά των εργολάβων των ερευνών. Μιλώντας γενικά ο φασίστας Lieberman ψάχνει την στιγμή που θα ισοπεδώσει τον λίβανο…

Αυτό, θα πει κάποιος, είναι «ισραηλινό πρόβλημα». Εντελώς συμπτωματικά ωστόσο, σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε χτες στην καθεστωτική «καθημερινή», ο τούρκος υπ.εξ. Τσαβούσογλου επιβεβαίωσε αυτά που γράφαμε στις 28 του περασμένου μήνα (Αδύνατο να καταλάβεις όταν δεν θέλεις – 5) και στις 31. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα καθόλου δεν έχει παραιτηθεί απ’ τα νόμιμά δικαιώματά της, μέσω αοζ, στην ανατολική Μεσόγειο. Αντιγράφουμε:

… Θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι δεν υπάρχει θαλάσσιο σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και το νησί της Κύπρου. Αυτές οι μαξιμαλιστικές και μη ρεαλιστικές διεκδικήσεις σίγουρα αντιφάσκουν όσον αφορά τους καθιερωμένους κανόνες και αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όπως και τη σχετική διεθνή νομολογία για την οριοθέτηση των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Συνεπώς, κάθε σχετική προσπάθεια δεν θα έχει, νομικά και αντικειμενικά, καμμία επίδραση στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δικαιδοσία της Τουρκιας στην υφαλοκρηπίδα της…

Το γεγονός είναι ότι η Άγκυρα έχει όλο το δίκιο με το μέρος της στη συγκεκριμένη περίπτωση όταν επικαλείται τους διεθνείς κανόνες και την διεθνή νομολογία. Όπως αντίστοιχα δίκιο έχει η δημοκρατία της μακεδονίας όταν λέει ότι και μακεδονικό έθνος υπάρχει, και μακεδονική γλώσσα, και κανείς (το ελλαδιστάν δηλαδή) δεν μπορεί να απαιτεί να εξαφανιστούν. Όσο για τον περιβόητο «αλυτρωτισμό»; Τα Σκόπια έχουν κάνει 32 (τριανταδύο) αλλαγές στο σύνταγμά τους απ’ το 1995 και μετά, επ’ αυτού του θέματος· αλλά δεν πρόκειται να «κάτσουν» κιόλας στους «έλληνες πατριώτες» του «η μακεδονία είναι ελληνική»!

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο πλέον αν το ελληνικό failed state, και η failed society που το ταΐζει, ένα σύμπλεγμα που απέτυχε να αναγνωρίσει και, κατά συνέπεια, να λύσει τα δικά του εσωτερικά, δομικά καπιταλιστικά προβλήματα επί 8 χρόνια, μπορεί να ξεμπερδέψει έστω και με μισή απ’ τις «εκκρεμότητες» που σκόπιμα κρατάει εδώ και δεκαετίες σαν «χαρτιά» του ιμπεριαλισμού του.

Συνεπώς το ότι είναι εύκολα εφικτό να μαζευτούν 150.000 «θεία Λίτσα φάση» και είναι αδύνατο να μαζευτούν 10.000 για να διαδηλώσουν εναντίον των ελληνικών εθνικιστικών ψυχώσεων με το απλό σύνθημα «εμείς τη λέμε δημοκρατία της μακεδονίας» δείχνει τα περιθώρια των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους.

Δεν θέλουμε να σπείρουμε μοιρολατρεία. Αλλά αν δεν κάνουμε αυτά που πρέπει με την σοβαρότητα που πρέπει, «κακή μοίρα» μας περιμένει· κι ας το απωθεί ο καθένας όσο θέλει…

Απαγορευμένη ιστορία 1

Κυριακή 4 Φλεβάρη. (Μικρά αποσπάσματα απ’ το: Μειονοτικά ζητήματα και εθνική συνείδηση στην ελλάδα – του Δημήτρη Λιθοξόου, εκδ. “λεβιάθαν”, Δεκέμβρης 1991)

… Το εθνικο-αγροτικό κινημα του σλαβομακεδονικού και του βουλγαρικού πληθυσμού της μακεδονίας δεν στρέφεται μόνο εναντίον της οθωμανικής διοίκησης αλλά και κατά των κατεστημένων συμφερόντων του εμπορικού και μικροαστικού ελληνικού στοιχείου της περιοχής. Η αδυναμία του ελληνικού βασιλείου να διεκδικήσει στρατιωτικά, μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους, τα μακεδονικά βιλαέτια, υποχρεώνει τον ελληνισμό, μπροστά στο φάντασμα της “μεγάλης βουλγαρίας”, σε διπλωματική και στρατιωτική, ενίοτε, συνεργασία με την Πύλη και τα επαρχιακά όργανά της.

Ο Βούλγαρος θα πρωτοεμφανιστεί σαν εχθρός θρησκευτικός. Η απαίτησή του να εκκλησιάζεται στη βουλγαρική γλώσσα και να εκλέγει βούλγαρους επισκόπους, οδήγησε σε ρήξη με το πατριαρχείο Κων/πόλεως και στο σχηματισμό της βουλγαρικής Εξαρχίας. Η διαμάχη του Φαναρίου για τη διατήρηση των κεκτημένων προνομίων του, ευνόησε τη συνεργασία του με το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών στις μακεδονικές υποθέσεις, όμως η οικουμενική αντίληψη της ορθοδοξίας και τα υλικά του συμφέροντα στην αυτοκρατορία συχνά καθιστούσαν εύθραυστη την κατά των “γραικομάνων σχισματικών” συμμαχία ελληνικού κράτους και πατριαρχικού κλήρου.

Σύντομα το θρησκευτικό βουλγαρικό κίνημα θα αποκτήσει ένα αγροτικό εξεγερσιακό χαρακτήρα. Οι δύο πολιτικές οργανώσεις των σλαβόφωνων της μακεδονίας, η IMRO και η VMRO (η «εσωτερική οργάνωση» και οι «βαρχοβιστές») βρέθηκαν αντιμέτωπες στις εθνικές τους επιλογές. Η πρώτη αγωνιζόμενη για την αυτονομία της μακεδονίας θα συγκρουστεί επανειλημμένα με τη Βαρχόβνα που επιζητά την ενσωμάτωση των μακεδονικών εδαφών στο βουλγαρικό κράτος. Η IMRO θα κερδίσει τους επανασττημένους κατά των οθωμανών σλαοβομακεδόνες αγρότες και η VMRO την προστασία του βασιλιά Φερδινάνδου και την υποστήριξη της Εξαρχίας.

Ο αντιοθωμανικός αγώνας των σλαβόφωνων χριστιανικών αγροτικών πληθυσμών της μακεδονίας κορυφώνεται με την επανάσταση του Ίλιν-Ντεν τον Ιούλιο του 1903. Η Εξαρχία μαζί με την IMRO και την VMRO ηγούνται για τρεις μήνες ενός επαναστατικού κινήματος που θα πνιγεί τελικά στο αίμα αλλά θα κερδίσει τη συμπάθεια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και την προστασία των μεγάλων δυνάμεων. Οι τελευταίες θα εισηγηθούν και θα επιβάλλουν στο σουλτάνο μεταρρυθμίσεις υπέρ των χριστιανών κατοίκων των ευρωπαϊκών επαρχιών της αυτοκρατορίας.

Απαγορευμένη ιστορία 2

Κυριακή 4 Φλεβάρη. Η επανάσταση του Ίλιν-Ντεν θα αναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση να συρθεί στο λεγόμενο μακεδονικό αγώνα (1904 – 1908). Στέλνοντας αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες του ελληνικού στρατού να συγκροτήσουν στα μακεδονικά βουνά αντάρτικες ομάδες, στρατολογώντας αμφιλεγόμενα άτομα και γνωστούς ληστές, θα επιδιώξει για τέσσερα χρόνια να ανακόψει τη μαζική προσχώρηση των σλάβων χωρικών στις επαναστατικές οργανώσεις και στην Εξαρχία. Οι έλληνες κομιτατζήδες, καθοδηγούμενοι από τα ελληνικά προξενεία Βιτωλίων και Θεσσαλονίκης, μακριά από τα αστικά μακεδονικά κέντρα όπου η παρουσία του ελληνισμού ήταν αισθητή, θα επικεντρώσουν τη δράση τους στην τρομοκράτηση και τιμωρία των σχισματικών ή ρουμανίζοντων χωριών και στη σποραδική εμπλοκή σε αψιμαχίες με ολιγάριθμα αντίπαλα σώματα. Η εντολή της Αθήνας ήταν να αποφεύγουν τη συνάντηση με οθωμανικά αποσπάσματα, να προβάλουν σε άμυνα σ’ αυτά μονάχα όταν δεν μπορούν να διαφύγουν· εντολή που τηρήθηκε από την όχι και τόσο ηρωϊκή περιοδεία του Παύλου Μελά στη μακεδονία μέχρι το κίνημα των νεότουρκων, την παροχή αμνηστίας και την ανακήρυξη του συντάγματος.

Ο δεύτερος σε ισχύ και πλήθος εχθρός του ελληνισμού στον αγώνα του για κυριαρχία στη μακεδονία υπήρξε ο ρουμάνος. Το κουτσοβλαχικό κίνημα των ρουμανιζόντων, εμπνευσμένο από τη φυσιογνωμία του Απόστολου Μαργαρίτη, θα βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπο στην εκκλησιαστική και εκπαιδευτική πολιτική του πατριαρχείου και της ελληνικής κυβέρνησης. Οι ρουμανοβλάχοι νομάδες, αγωγιάτες και έμποροι, από μόνοι τους ή σε συνεργασία με τους βούλγαρους και σκλαβομακεδόνες αντάρτες (ή ακόμα και την οθωμανική διοίκηση) θα υπονομεύσουν στο μέτρο των δυνάμεών τους κάθε ελληνική προσπάθεια στις περιοχές που ζούσαν.

Απαγορευμένη ιστορία 3

Κυριακή 4 Φλεβάρη. Οι βαλκανικοί πόλεμοι που θα τελειώσουν με ήττα όχι μόνο των οθωμανών αλλά και των βουλγάρων, θα προσφέρουν στην ελλάδα και τη σερβία το μεγαλύτερο μέρος των μακεδονικών εδαφών. Οι ελπίδες της βουλγαρίας για επέκταση στη μακεδονία θα την ωθήσουν να βγει στον πρώτο παγκόσμιο. Οι επιτυχίες της όμως στο μακεδονικό μέτωπο, στάθηκαν σύντομες. Η λήξη των εχθροπραξιών θα τη βρει από την πλευρά των ηττημένων για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια.

…

Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ ελλάδας και τουρκίας το 1924 που ξερίζωσε χιλιάδες οικογένειες από τις προγονικές τους εστίες και τις έσυρε εκατέρωθεν στην προσφυγιά άλλαξε σημαντικά την εθνολογική σύνθεση της μακεδονίας: 337 χιλιάδες μουσουλμάνοι (ανάμεσά τους και οι ελληνόφωνοι Βαλαάδες) εγκατέλειψαν τις μακεδονικές πόλεις και την ύπαιρθο για να περάσουν στη Μικρασία. Επιπλέον 66 χιλιάδες βούλγαροι θα μεταναστεύσυν εθελούσια από την ελλάδα μεταξύ 1922 – 1929 βάσει της ελληνοβουλγαρικής σύμβασης του Νεϊγύ. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν 20 – 25 χιλιάδες βούλγαροι και 125 χιλιάδες μωεμεθανοί που έφυγαν από τις νέες μακεδονικές επαρχίες του ελληνικού κράτους κατά τους βαλκανικούς πολέμους και τον πρώτο παγκόσμιο.

Τη θέση τους, τα σπίτια και τα χωράφια τους, θα πάρουν στα υπό ελληνική διοίκηση μακεδονικά εδάφη 638 χιλιάδες χριστιανοί πρόσφυγες (συμπεριλαμβανομένων αρκετών ορθόδοξων τουρκόφωνων) από την ανατολική Θράκη, τον Πόντο, την μικρά Ασία, τον Καύκασο, την ανατολική Ρωμυλία και άλλες περιοχές.

…

Η επίσημη στατιστική εξαφάνιση των σλαβομακεδόνων, των βλάχων, των πομάκων, των αρβανιτών, των γύφτων (μαζί με την κομματική και κρατική αλαλία όσον αφορά τη γλώσσα και τον πολιτισμό των μουσουλμάνων της Θρακης) συνεχίζει να αποτελεί μέχρι σήμερα την κυρίαρχη πολιτική πρακτική του ελληνικού κράτους στα μειονοτικά θέματα.

…

Menteşe

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν είναι “πόρτα”. Δεν είναι “παράθυρο”. Είναι μεντεσές. Γεωπολιτικός μεντεσές. “Μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς”.

Αυτή είναι η άποψη του αμερικάνου πρεσβευτή στην Αθήνα – για την αξία του ελλαδιστάν. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την τεχνική ορολογία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού· θα πρέπει να έχουν εξελιχθεί εκεί στην Ουάσιγκτον… Δεν φαίνεται όμως ότι κοτζάμ αξιωματούχος διάλεξε λάθος λέξη· κι ας αφήσουμε ότι κανένας φαιορόζ ή μείζον αντιπολιτευόμενος δεν στράβωσε. “Μεντεσές”;

Το συγκεκριμένο εξάρτημα συνδέει κάτι σταθερό με κάτι κινούμενο, για την ακρίβεια με κάτι που στρέφεται. Το σταθερό είναι το κούφωμα, το κινούμενο είναι το φύλλο (της πόρτας, του παράθυρου). Συνεπώς η πιο πρόσφατη αμερικανική ιδέα είναι ότι η ευρώπη είναι το “κούφωμα” και “η ευρύτερη γειτονιά” (θα) ανοίγει και θα κλείνει. Και το ελλαδιστάν είναι ο “γεωπολιτικός μεντεσές”.

Πως; Το είπε αλλού στη συνέντευξή του ο Geoffrey Pyatt: λόγω της νατοϊκής βάσης στη Σούδα. Η οποία, προφανώς, δεν είναι «μεντεσές». Είναι, μάλλον, το χέρι. Που «ανοίγει» το φύλλο· ή προσπαθεί να το κρατήσει μην κλείσει. Που «ανοίγει» (στον αμερικανικό στρατό και στους συμμάχους του) την ανατολική Μεσόγειο και τη μέση Ανατολή· ή την κρατάει, να μην «κλείσει».

Δεν φαίνεται να είναι και η καλύτερη θέση για ένα κράτος / κεφάλαιο / κοινωνία που νοιώθει «χρυσή βίδα» του σύμπαντος να πέσει στην κατάσταση «μεντεσές». Έχει όμως ένα καλό – κι αυτό είναι, υποθέτουμε, που ευχαρίστησε τους φαιορόζ. Θέλει λάδωμα – για να δουλεύει.

«Λαδάκι»…

 

Η πολιτική σαν ενοχή 1

Σάββατο 3 Φλεβάρη. … Δεν υπάρχει “μακεδονικό έθνος”, “μακεδονική γλώσσα”, “μακεδονικός λαός”. Είναι ανιστόρητα όλα αυτά, αυτά είναι η βάση του αλυτρωτισμού, αυτά εγείρουν και ζητήματα μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων και δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων…

Αυτή είναι η άποψη του Περισσού (εκφρασμένη ξανά και ξανά): όταν ζεις μόνιμα στο παρελθόν (και στις όποιες “εθνικές ενοχές”) καταλήγεις να γίνει δεξιότερος των δεξιών. Αλλά αυτό (και αυτό) δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε, έστω και φαντασιακό, ταξικό απελευθερωτικό προσανατολισμό.

Ποιο είναι το πρόβλημα του κκε, και γιατί παίρνει τόσο αντιδραστικές θέσεις αρνούμενο την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και εθνικού αυτοπροσδιορισμού, πράγμα που σημαίνει πολλά; Το πρόβλημά του είναι η ιστορία του, την οποία δεν θέλει να κρίνει, ειδικά αν αφορά τον Ζαχαριάδη. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημά του είναι η 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του, στις αρχές του 1949. Αντιγράφουμε απ’ τον “ριζοσπάστη” της 17ης Γενάρη του 1997 κρατώντας τον τονισμό του πρωτότυπου:

… Είναι ευρύτερα γνωστό ότι με τις αποφάσεις της η 5η Ολομέλεια άλλαξε τη θέση του ΚΚΕ, για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα”, με τη θέση για αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Συγκεκριμένα, στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας αναφερόταν: “Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι’ αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά“. (“Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 337-338).

…

Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό, σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, έχει μια μικρή προϊστορία στην οποία αξίζει ν’ αναφερθούμε, ώστε ο αναγνώστης να έχει πληρέστερη γνώση του θέματος. Τον Οκτώβρη του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός” ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ Παντελή Βαϊνά με τίτλο “Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες”. Στο άρθρο αυτό γινόταν μια ιστορική αναδρομή στους κοινούς αγώνες ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, υπογραμμιζόταν η συμβολή των τελευταίων στον αγώνα του ΔΣΕ και ανάμεσα στα άλλα τονιζόταν το εξής: “Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν’ αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό”. (Βλέπε ολόκληρο το άρθρο: Περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”, έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).

Στο άρθρο αυτό απάντησε ο Ν. Ζαχαριάδης, με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό – τεύχος 12, Δεκέμβρης 1948 – και έφερε για υπογραφή ένα “Κ”. Στην απάντησή του αυτή, μεταξύ άλλων, ο Ζαχαριάδης έλεγε: “Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι’ αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του” (στο ίδιο, σελ. 528).

Είναι φανερό, ότι αυτή η θέση του Ζαχαριάδη υπονοούσε τη δημιουργία ενιαίου μακεδονικού κράτους στα πλαίσια μιας λαϊκοδημοκρατικής – σοσιαλιστικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας Κρατών. Πρέπει, όμως, να πούμε ότι αυτή η θέση ούτε εμφανίστηκε, ούτε συζητήθηκε και πολύ περισσότερο δεν υιοθετήθηκε στην 5η Ολομέλεια. Η θέση αυτή είναι εντελώς διάφορη απ’ αυτή που η Ολομέλεια υιοθέτησε και, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, το ΚΚΕ την πολέμησε, όταν επιδίωξαν να την προωθήσουν οι σλαβομακεδονικές οργανώσεις.