Tag: εξωτερική πολιτική

Με το γλύψιμο σώζεται η κατάσταση;

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής Geoffrey Pyatt γλύφει τόσο ξετσίπωτα τις δύο κεντρικές βιτρίνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής (τα πιο πάνω αποσπάματα είναι από συνέντευξή του στον antenna…) είναι κάτι που, υποθέτουμε, τις κολακεύει. Τέτοια θέλουν, τέτοια λαμβάνουν.

Το ξαναθυμίζουμε όμως: ο τύπος θα έπρεπε να δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας λόγω της συμμετοχής του στην προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Maidan, στο Κίεβο.

Αφού το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς; Ωστόσο τι θέλουν και, κυρίως, τι θα κάνουν οι “φίλοι”; Πως να χωθείς στον καυγά όταν ο “φίλος” κάνει συνέχεια ελιγμούς;

Ακουμπάς σ’ έναν πιο σταθερό φίλο: το Τελ Αβίβ…

Η θεία Λίτσα έχει διδακτορικό στη γεωπολιτική

Τετάρτη 4 Απρίλη. Η αιτία που δημιουργήθηκε το νέο ελληνικό κράτος κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα άφησε ένα μόνιμο κουσούρι στα κρανία των υποτελών και, ακόμα μεγαλύτερο κουσούρι στα κρανία των ποιμένων τους: όπου γίνεται καυγάς στα πέριξ χώσου και κάτι θα βγάλεις. Αυτό λέγεται «γεωπολιτική πρόσοδος» και έχει δουλέψει για πολλές δεκαετίες· αν και όχι όπως θα ήθελε η θεία Λίτσα.

Ακριβώς επειδή οι διεθνείς ανταγωνισμοί αποδείχθηκε για καιρό ο μόνος τρόπος για να έχει το ελλαδιστάν τα «έξτρα» του απ’ την εύνοια πότε του ενός και πότε του άλλου, η πεποίθηση ότι μόνο αν πατάς και τρίζει το πάτωμα (κι όλοι λένε: Ωωωωω! Μόλις μπήκε ο Γκρέκος ο σκληρός!) προκόβεις έγινε δεύτερη φύση των ελλήνων, λαού και εξουσίας. Γι αυτό και είναι ειδικοί είτε στο να κάνουν καυγάδες στα πέριξ της επικράτειας τους, είτε να «κρατάνε ανοικτούς λογαριασμούς» – για μελλοντική αξιοποίηση.

Απέναντι στο τουρκικό καθεστώς το ελληνικό έχει 1 + 2 τέτοιους «ανοικτούς λογαριασμούς». Ο ένας κρατάει απ’ τα ‘80s, με τις αναπροσαρμογές των αλλαγών στη διεθνή νομοθεσία: τα σύνορα στο Αιγαίο. Χαμηλόφωνα οι επαγγελματίες δημαγωγοί του ελλαδιστάν παραδέχονται ότι υπάρχουν καμιά 100αριά, μπορεί και 150 ξέρες, ύφαλοι, βραχονησίδες στο ανατολικό Αιγαίο που δεν αναφέρονται συγκεκριμένα σε καμία διεθνή συνθήκη παραχώρησης εδαφών στο ελλαδιστάν ή συμφωνία οριοθέτησης· κατά συνέπεια είναι άγνωστης ιδιοκτησίας, με βάση πάντα την διεθνή νομοθεσία. Η Άγκυρα δεν βγάζει απ’ το κεφάλι της τις «γκρίζες ζώνες» – ισχύουν. Ισχύουν τόσο πολύ που όταν ένας πρώην υπ.εξ. του μεγέθους του Πάγκαλου λέει ότι «τα Ίμια δεν είναι ούτε ελληνικά ούτε τούρκικα» μπορεί να απολυθεί ακόμα και ο δημοσιογράφος που του πήρε την συνέντευξη…

Η λογική λέει πως όταν δύο κράτη έχουν τέτοιες συνοριακές ασάφειες κάθονται, κοιτάνε τους χάρτες, κάνουν την μοιρασιά και τελειώνει η ιστορία. Αμ δε! Η λογική για τους έλληνες είναι συνώνυμη της προδοσίας. «Δεν θα παραχωρήσουμε σπιθαμή ελληνικού εδάφους – ακόμα κι αν είμαστε οι μόνοι στον γαλαξία που υποστηρίζουμε ότι είναι ελληνικό! Αρκεί, φυσικά, να μην το πάρετε!!». Για την Άγκυρα αυτή η εκκρεμότητα είναι ενοχλητική εντελώς πρακτικά: θέλει να κινούνται τα πλοία της στα τουρκικά παράλια και να βγαίνουν στο Αιγαίο χωρίς να ζητάνε άδεια απ’ την ελληνική διοίκηση. Για την Αθήνα, αντίστροφα, η εκκρεμότητα αυτή είναι καλή αιτία για να καυγαδίζει· όποτε νομίζει πως ενδιαφέρονται κι άλλοι να πάρουν το μέρος της στον καυγά. Στην Αθήνα αυτό λέγεται «προσήλωση στην ειρήνη και στη διεθνή νομιμότητα». Ακριβώς όπως στο αρχηγείο οποιασδήποτε συμμορίας λέγεται «Μα δεν έχουμε δίκιο; Έχουμε!!!»

Οι άλλοι δύο «ανοικτοί λογαριασμοί» είναι ορισμός της διεθνούς τσογλανίας. Πρώτον το Καστελόριζο, και η ελληνική φαντασίωση ότι έχει αοζ – σε βάρος της τουρκίας που έχει κάτι λιμά… Δεύτερο τα (πιθανά) υποθαλάσσια κοιτάσματα της κύπρου, που ανήκουν μόνο στη Λευκωσία…

Για το πρώτο δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα… Για το δεύτερο, που είναι η αιτία της πρόσφατης αφύπνισης της θείας Λίτσας (κι όχι, βέβαια, τα “δύο παληκάρια”, απλά αυτό είναι συναισθηματικά πιο πιασάρικο…), το πράγμα είναι απλό. Οι τουρκοκύπριοι (και πίσω τους η Άγκυρα) λένε: αφού το παίζετε ότι η κύπρος είναι ένα ενιαίο κράτος (που απλά έχει κάτι εσωτερικές εκκρεμότητες…) κι αφού υπονομεύετε κάθε πιθανότητα λύσης, πρέπει τουλάχιστον απ’ την αξιοποίηση των κοιτασμάτων να ωφεληθούν όλοι, βόρειοι και νότιοι, αναλογικά, μέσα από ένα κοινό μηχανισμό αποφάσεων και εκμετάλλευσης. Λογικό.

Οι ελληνοκύπριοι απαντούν: αμ δε!!! Ναι μεν θα πρέπει να ωφεληθείτε κι εσείς ω βόρειοι, αλλά αυτό θα το αποφασίσουμε εμείς. Θα εκμεταλλευτούμε μόνοι μας τα κοιτάσματα στο νότο και, αν είστε καλοί και συμφωνήσετε σε όσα απαιτούμε για να «λυθεί το κυπριακό», τότε θα σας δώσουμε το μερδικό σας…

Μ’ άλλα λόγια η Λευκωσία και η Αθήνα κάνουν εκβιασμούς. Με γκάζι. Η ιδέα είναι: και θα βγάλουμε φράγκα, και θα κάνουμε καυγά. Τι απαντάει η τουρκική μεριά; Ξεχάστε το! Τι θα έπρεπε να πει δηλαδή;

Η ελληνική ιμπεριαλιστική γεωπολιτική είναι θεία Λίτσα

Τετάρτη 4 Απρίλη. Ορισμένοι απ’ τα φερέφωνα και τους μισθοδοτούμενους των υπηρεσιών του ελληνικού βαθέος κράτους παραδέχονται, σε σπάνιες (πολύ σπάνιες!) στιγμές ειλικρίνειας, ότι αν η Άγκυρα είχε πράγματι επιθετικές βλέψεις στο Αιγαίο απ’ το 1976 όπως την κατηγορεί μόνιμα η Αθήνα (απ’ την εποχή του «βυθίσατε το Χόρα» του σοσιαλεθνικιστή Παπαντρέου του Β…) θα είχε πάρει το μισό πέλαγος χαλαρά και προ πολλού! Δεν είναι ότι δεν έχει τον στρατιωτικό τρόπο να το κάνει· δεν είναι καν ότι ελλάδα και τουρκία είναι στην ίδια συμμαχία (απ’ το 1975 έως το 1980 η Αθήνα είχε αποχωρήσει απ’ το στρατιωτικό σκέλος του νατο…). Είναι ότι δεν είναι αυτό που την ενδιαφέρει. Εκείνο που θέλει το τουρκικό καθεστώς σε όλες τις εκδοχές του, και προ Ερντογάν, είναι να μην του τα ζαλίζουν οι έλληνες στο Αιγαίο. Οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί του τουρκικού καθεστώτος στα ‘90s (μ’ έναν εμφύλιο στο εσωτερικό του) δεν ήταν το Αιγαίο αλλά ο Καύκασος. Τώρα και πάλι δεν είναι το Αιγαίο. Είναι η αραβική μέση Ανατολή…

Συνεπώς η ιδιοκτησιακή ασάφεια για διάφορες ακατοίκητες ξέρες του ανατολικού Αιγαίου θα μπορούσε να έχει διευθετηθεί προ πολλού· με βάση την λογική. Όπως, φυσικά, με βάση και πάλι την λογική, το ελληνικό φασισταριό θα έπρεπε να έχει πάψει προ πολλού να λέει παπαριές για την «αοζ του Καστολέριζου» – υπάρχουν έλληνες «ειδικοί» που έχουν αποδείξει τεκμηριωμένα ότι δεν ισχύει τέτοιο πράγμα! Δεν χρειάζονται άλλοι!!!.. Θα μπορούσε, επίσης, να έχει «λυθεί και το κυπριακό» αν η ακροδεξιά ελληνοκυπριακή πλειονότητα και το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ήθελαν.

Αλλά δεν θέλουν. Όπως πέρασαν πάνω 70 χρόνια χωρίς να διευθετήσουν την συνοριακή γραμμή με το αλβανικό κράτος και να άρουν το καθεστώς «εμπόλεμης κατάστασης», απ’ το τέλος του β παγκόσμιου… Όπως έχουν περάσει πάνω από 22 χρόνια απ’ την «ενδιάμεση συμφωνία» με την δημοκρατία της μακεδονίας και το «θέμα του ονόματος» θα συνεχίσει να είναι «δύσκολο να λυθεί»… Έτσι και στα «ελληνοτουρκικά», που είναι η μαμά όλων των καυγάδων που θέλει να κάνει το ελλαδιστάν έχοντας το μυαλό του σε πιθανά γεωπολιτικά, ιμπεριαλιστικά κέρδη· χάρη στο σεγοντάρισμα κάποιας «μεγάλης δύναμης»…

Αρκεί να μην υπάρχει «μεγάλη δύναμη» μαζί με την έτσι κι αλλιώς μεγαλύτερη τουρκική δύναμη. Τότε… τότε η θεία Λίτσα βγάζει αφρούς – επι ματαίω: τώρα βλέπει εφιάλτες με σφυροδρέπανα (ρωσικά και κινέζικα) και ημισέληνους μαζί…

Αλλά για ποιο κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο μιλάμε; Γι’ αυτό που ορκίζεται στα «δημοκρατικά ιδεώδη» δίνοντας άσυλο σε τούρκους χουντοκαραβανάδες, κάνοντας συμμαχία με μια αιματοβαμμένη χούντα (την αιγυπτιακή), ή υποστηρίζοντας ένα μιλιταριστικό / ρατσιστικό καθεστώς που δολοφονεί μαζικά εδώ και δεκαετίες, όπως το ισραηλινό; Μήπως πρόκειται για το ίδιο κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο που ταΐζει στο κοινοβούλιο μια «εγκληματική συμμορία», μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, την ίδια στιγμή που δικάζεται υποτίθεται η ίδια οργάνωση, σε αργή, πολύ αααργήηηη κίνηση, για δολοφονίες κατ’ εξακολούθηση; Γι’ αυτό το κράτος μιλάμε;

Αν βρείτε όμοιό του αλλού στον κόσμο παρακαλούμε να μας το δείξετε…

«Θα γίνει πόλεμος» λοιπόν;

Τρίτη 3 Απρίλη. Το ερώτημα αφορά τις μάλλον τρομοκρατημένες αντιδράσεις εξαιτίας του ελληνικού καθεστωτικού δημαγωγικού βομβαρδισμού. “Θα γίνει πόλεμος με την τουρκία”; Μερικοί φαντάζονται ότι “θα τον ξεκινήσει ο σουλτάνος”. Άλλοι, πάλι, πιστεύουν ότι το ελλαδιστάν πρέπει να επιτεθεί πρώτο…

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα γίνει!!! Περισσότερα αύριο… Όμως τουλάχιστον όσες / όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ας το έχετε υπόψη σας, όσο “δυσκολοχώνευτο” κι αν φαίνεται: το ελληνικό κράτος / παρακράτος λειτουργεί σαν βερμπαλιστικός proxy του Τελ Αβίβ (κατά κύριο λόγο, ενδεχομένως και του Λονδίνου…) και της Ουάσιγκτον (από κοντά)· αλλά, εκτιμάμε, μ’ αυτήν την σειρά. Προσπαθεί, εννοείται, να βρει κέρδη για τον δικό του ιμπεριαλισμό, αλλά ξέρει πολύ καλά ότι η τουρκία του 2018 δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την τουρκία του 1996… Ξέρει επίσης ότι με την προβοκάτσια στα Ίμια το 1996 «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος». Όπως ξέρει ότι μια μικρότερης έκτασης προβοκάτσια που προσπάθησε πρόσφατα, πάλι στα Ίμια, τσάκισε γρήγορα αφού το τουρκικό ναυτικό κινήθηκε αποτελεσματικά, χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις…

Δεν μπορεί λοιπόν να προχωρήσει πιο πέρα απ’ τον εθνικιστικό βερμπαλισμό και τις φραστικές μαγκιές: αν προκαλέσει “θερμό επεισόδιο” μπορεί να κουρευτεί πολύ χειρότερα απ’ ότι το 1996… Και μάλιστα σε μια ιστορική φάση που, σύμφωνα τουλάχιστον με τις γραφές, πρέπει να επιδιώξει την “εμπιστοσύνη των αγορών” μπας και αρχίσει να βρίσκει κανά δανεικό με λογικό επιτόκιο. Ξέρετε πολλούς που να θέλουν να δανείσουν ένα κράτος που μπλέκει σε καυγάδες χωρίς να ξέρει τι του ξημερώνει;

Γι’ αυτό και κάτι υπάλληλοι του ελληνικού βαθέος κράτους, σαν τον ψεκασμένο, είναι στην «πρώτη γραμμή» της φασαρίας: έχει μεγάλο στόμα (το έχει αποδείξει εδώ και χρόνια) και απεριόριστη όρεξη να προβοκάρει φτηνά και χυδαία. Επιπλέον: κάνει προεκλογική εκστρατεία, μπας και καταφέρει να ξαναδεί κοινοβούλιο…

Επειδή είναι αυτός που είναι, άλλωστε, τον διάλεξαν τα πραγματικά αφεντικά και των ροζ για «κυβερνητικό εταίρο» τους. Γι’ αυτό τον γουστάρει και το «αριστερό» προσωπικό του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, ο γνωστός συ.ριζ.α. Δεν είναι, μήπως, ο ίδιος που είχε πει στον αρχιτράγο «πες μου να ρίξω την κυβέρνηση και θα το κάνω αμέσως»; Ας σκεφτεί κανείς τι είδους “πολιτικό ζώο” μπορεί να είναι κάποιος που ανέχεται σαν συνεταίρο έναν που λέει ανοικτά ότι θα κάνει ό,τι του πουν τα αφεντικά του, παπάδες ή ότι άλλο…

Πριν, όμως, καταλάβει κανείς όχι «τι θα γίνει» αλλά τι συμβαίνει ήδη , (κι αυτό που συμβαίνει ήδη προσδιορίζει τις “τάσεις”…) με όχι εθνικό / εθνικιστικό τρόπο, χωρίς δηλαδή να κεντράρει στο ελλαδιστάν λες και είναι το κέντρο του κόσμου! (η χρυσή βίδα!!), πρέπει να ασχοληθεί με τα «πέριξ». Μέσα στα οποία εγγράφεται υποχρεωτικά και η ελληνική «πολιτική»… Το τι ενδιαφέρει γεωπολιτικά το τουρκικό καθεστώς εδώ και τουλάχιστον 5 ή 6 χρόνια δεν πρόκειται να το καταλάβει κανείς από τις ελληνικές εθνικιστικές παπαριές!

(φωτογραφία: όταν αρχίζει να διπλώνει και ο σβέρκος… γαυγίζεις όσο θες…)

Έξοδος!

Δευτέρα 2 Απρίλη. Είναι άσχετοι; Ηλίθιοι; Μάλλον και τα δύο: ο πρόεδρος (της δημοκρατίας) και ο αρχηγός της νέας (δημοκρατίας) βρήκαν χρήσιμο να υμνήσουν την “έξοδο του Μεσολογγίου” θεωρώντας την μια αλληγορία για κάποιου είδους σημερινή “έξοδο” (του ελλαδιστάν).

Έχουν υπόψη τους τι συνέβαινε στη διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγίου; Έχουν υπόψη τους τι έγινε στη διάρκεια της “εξόδου”; (Σφαγή έγινε!) Έχουν υπόψη τους ότι “η έξοδος του Μεσολογγίου” σήμαινε την “πτώση του Μεσολογγίου” και ότι επρόκειτο για δεινή έως ταπεινωτική ήττα;

Μάλλον μπερδεύτηκαν. Νομίζουν (ή αυτό βολεύει την εθνικιστική μυθολογία που υπηρετούν) ότι ήταν κάτι σαν την εβραϊκή έξοδο – απ’ την αίγυπτο… Προς κάποια “γη της επαγγελίας”… Το σωστό θα ήταν να γίνει σύγκριση με την “έξοδο απ’ την Afrin” – αν και υπέφεραν πολύ λιγότερα στη συριακή πόλη…

(φωτογραφία: για τους ευρωπαίους διανοούμενους και καλλιτέχνες ακόμα και οι οικτρές στρατιωτικές ήττες στην Ανατολή ήταν δυνατόν να αντιστραφούν σε υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα. Ο αστικός φιλελευθερισμός, ακόμα στην επαναστατική φάση του, γεμάτος οριενταλισμό, ενέπνευε μυαλά και καμβάδες· δεν είχαν όμως υπόψη τους οι τότε φιλέλληνες τι θα ακολουθήσει.

Να, για παράδειγμα, ο ρομαντικός φιλέλληνας ζωγράφος Ferdinand Victor Eugène Delacroix. Στον πιο πάνω εντυπωσιακό και συνεπή ελευθεριακό πίνακά του (1826) δείχνει σχεδόν γυμνόστηθη την γρεκία πάνω σε ερείπια με πτώματα. Ο συνδυασμός δεν προκαλούσε σοκ τότε: για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να τους παρουσιάσουμε, η εικονογράφηση της απελευθέρωσης των γυναικών (ειδικά του στήθους τους) με την σημασία της σημαίας και τα πεδία μάχης ανάμεσα στην κάθε φορά επανάσταση και την αντίστοιχη «συντήρηση» ή «οπισθοδρόμηση» δεν ήταν ασύμβατα μεταξύ τους. Η γυμνόστηθη γυναίκα ήταν η ενσάρκωση της Ιδέας· και η Ιδέα μπορούσε να είναι παντού, κυρίως εκεί που έπρεπε να κερδίσει πολεμώντας… Είναι η ιστορική περίοδος που η ευρωπαϊκή (και οπωσδήποτε η γαλλική) αστική τάξη νοιώθει ακόμα πως είναι επαναστατική.

Αυτή η αναπαράσταση της γρεκίας δεν είχε καμμία σχέση με την κατάσταση των γυναικών στην επικράτεια της επανάστασης στην άκρη της βαλκανικής χερσονησου· όχι, σίγουρα, της συντριπτικής πλειοψηφίας των πληβείων γυναικών. Ωστόσο ο γάλλος ζωγράφος, ποιητική αδεία, εννοεί την γρεκία με τον ίδιο τρόπο που εννόησε και αναπαρέστηκε – κι όχι μόνον αυτός – την γαλλική ελευθερία: σαν μια ρωμαλέα και αντικομφορμιστική γυναίκα, που σε αντίθεση με τις αριστοκράτισσες που έδεναν σφικτά το στήθος τους, το απελευθερώνει και το αποκαλύπτει δημόσια… Περισσότερο σαν τροφός και λιγότερο σαν ερωμένη, αν και με φανερή την παραδήλωση της γυναικείας libido, που είναι όμως προσανατολισμένη προς τη επαναστατική νεωτερικότητα…

Τι λέει ο καλλιτέχνης λοιπόν; Ο τίτλος του πίνακα είναι Η Γρεκία ξεψυχώντας στα ερείπια του Μεσολογγίου… (La Grèce sur les ruines de Missolonghi).

Τ’ ακούς δήθεν «γαλλόφιλε» πρόεδρε της δημοκρατίας, που γλύφεις κάθε Macron και αυτό είναι το μέγιστο που μπορείς να κάνεις· εκτός, ίσως, απ’ το να φορέσεις κι εσύ στολή παραλλαγής και να πετάξεις παρέα με τον ψεκασμένο; Ξεψύχησε η γρεκία στο Μεσολόγγι, σύμφωνα με ασφαλείς και υπεράνω υποψίας καταγραφές της εποχής! Δεν δοξάστηκε…

Οπότε καλά το πας…)

Παράκαμψη!

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μην μου πεις!! Δηλαδή στην τουρκία τα καθεστωτικά μήντια δεν ασχολούνται με τον “προ των πυλών πόλεμο τουρκίας – ελλάδας”; Διάολε; Ούτε με το 1821 ασχολούνται; Ούτε με την “έξοδο του Μεσολλογγίου”;

Είναι δειλοί ρε!!! Έχουνε κλάσει μέντες ρε!!! Βλέπουν εφιάλτες με τον άγγλο πράκτορα, τον Κολοκοτρώνη ρεεε!!! Φοβούνται μην ξαναπατήσει την Τριπολιτσά ρεεε!!! (Και τι θα γίνει τότε με τον Αστέρα Τρίπολης; Σε ποιο πρωτάθλημα θα παίζει;)

Ή: ενώ το τουρκικό καθεστώς έχει σοβαρές δουλειές, πετάει στους έλληνες εθνικόφρονες και κάτι απ’ τα αγαπημένα τους, να ζουν στο μελόδραμά τους, να γουστάρουν.

Και γιατί αυτό θα έπρεπε να απασχολεί τα μήντια του “σουλτάνου”; Επειδή ο αντίστοιχος έλληνας πρόεδρος είναι ο “μαρμαρωμένος βασιλιάς” του πολιτικού προσοδισμού;

Όταν ζει κανείς μέσα στον λάκο με τα σκατά – τέτοιος λάκος είναι το ελληνικό ιδεολογικό / δημαγωγικό σύστημα – πρέπει να έχει υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης για να φροντίσει να μάθει αν μια παρόμοια μπόχα σνιφάρουν και οι παραδίπλα. Για τους έλληνες του εθνικού ποιμνίου, δεξιούς κι αριστερούς, η τουρκία είναι το αντίγραφο του εαυτού τους, “κάπως μεγαλύτερο” ίσως, αλλά χωρίς το κλέος και την αυτοπεποίθηση των κληρονόμων του “αρχαίου ελληνικού πολιτισμού”. Δηλαδή; “Για τα μπάζα”. (Αλλά υπάρχει κάτι για τους έλληνες μικροαστούς που δεν είναι “για τα μπάζα”, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των συγγενών τους όταν παίζουν κληρονομικά;)

Είναι ενδιαφέρον ότι χιλιάδες έλληνες πηγαίνουν τουριστικά στην τουρκία κάθε χρόνο. Πηγαίνουν τουριστικά – είναι ακριβέστατο! Πηγαίνουν σαν κριάρια, και σαν κριάρια γυρνάνε: βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν, βλέπουν δηλαδή τις προκαταλήψεις τους. (Αυτό είναι ο “τουρισμός”!)

Αλλά η τουρκική κοινωνία, με τις ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις της, με μια ορισμένη πολιτική δυσκολία (λόγω ιστορίας και μόνο…) και με τον πολιτιστικό πλουραλισμό της, όπως επίσης το τουρκικό καθεστώς, με τον απολυταρχισμό, τον ρεαλισμό και την κοινωνική επιρροή του, δεν έχουν σχέση με το ελλαδιστάν. Ποτέ δεν είχαν! Ο κόσμος εκεί αγαπάει τους “γιουνάν” (ενώ εδώ μισεί τους τούρκους…), και επιπλέον είναι πληροφορημένος ώστε να ξέρει ότι είναι “δυστυχισμένοι”: χρωστάνε και της Μιχαλούς και έχουν εδώ και χρόνια ένα σωσίβιο (την ε.ε….) πράγμα που δείχνει ότι δεν ξέρουν να κολυμπήσουν. Ακόμα και οι πιο λαϊκοί τούρκοι, αυτοί που ξέρουν ό,τι δείχνουν τα καθεστωτικά κανάλια, αναγνωρίζουν τον “Tsipras” σαν ένα φασαριόζο «αριστερό» που κάτι θέλει αλλά δεν ξέρει τι – και κυβερνάει μαζί με φασίστες, που κι αυτοί κάτι θέλουν αλλά ποιος ξέρει τι.

Οι έλληνες εθνικόφρονες έχουν ένα μείζον αιώνιο εθνικό πρόβλημα (το οποίο πυρακτώνεται κατά περιόδους…) που είναι το κόμπλεξ τους: η τουρκία. Οι τούρκοι εθνικόφρονες δεν έχουν αιώνιο εθνικό πρόβλημα· και σίγουρα, όταν τους πιάνει φαγούρα εδώ και μια ή δύο γενιές, η αιτία δεν είναι η ελλάδα! Μπορεί να είναι υποτιμητικό αυτό για την ελληνική μεγάλη ιδέα, αλλά ναι: άλλα πράγματα απασχολούν την τουρκική εθνικοφροσύνη· όχι οι ψεκασμένοι έλληνες και οι ψόφιοι κοριοί! Μπορεί να τους απασχολεί το pkk και οι αμερικανικές συμμαχίες του· μπορεί να τους απασχολεί σκέτη η Ουάσιγκτον· μπορεί να τους απασχολούν οριακά ακόμα και τα «κοιτάσματα» περίξ της κύπρου ή και “οι δρόμοι του μεταξιού”. Το ελλαδιστάν; Όχι, δεν τους ενδιαφέρει… Ούτε τα ξερονήσια. Πέρα απ’ την βερμπαλιστική διπλωματία, αυτά δεν είναι θέματα για μαζική κατανάλωση.

Έτσι συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον: οι χιλιάδες έλληνες τουρίστες στην τουρκία είναι καλοδεχούμενοι (σαν τουρίστες), όπως ισχύει και τις χιλιάδες τούρκων τουριστών στα νησιά του Αιγαίου και όχι μόνο. Αν ρωτήσεις τους έλληνες τουρίστες για το «πως είναι η τουρκία» οι 99 στους 100 θα την περιγράψουν με τα μελανότερα χρώματα· συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των ίδιων των τούρκων. Απαντούν σαν εθνικιστές…. Αν ρωτήσεις τούρκους τουρίστες για το πως τους φαίνεται η ελλάδα θα απαντήσουν … σαν τουρίστες! Σαν καταναλωτές….

Οπότε όχι. Δεν ενδιαφέρουν τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια τα .. Ίμια.. Ούτε η … «έξοδος του Μεσολογγίου» ενδιαφέρει… Δεν έχει μπαράκια η συγκεκριμένη “έξοδος” – έτσι δεν είναι;

Δείτε

Κυριακή 1 Απρίλη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δείτε κι αυτό: Μεσίστιες γαλανόλευκες και μισοφέγγαρα στις φλόγες: ο ελληνικός αντιτουρκικός ιμπεριαλιστικός παροξυσμός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και το ελληνικό όνειρο για την διάλυση της τουρκίας (πάνω στο κύμα του τότε διεθνούς σχεδιασμού για τη μέση Ανατολή): Ίμια, κύπριοι μοτοσυκλετιστές, υπερεξοπλισμός… Ένα video ντοκουμέντο του 2016, απ’ το antifa projector.

Ζήτω το ’21!!!..

Κυριακή 1 Απρίλη. Ούτε στον verbal μιλιταρισμό δεν τα καταφέρνει καλά το φαιορόζ γκουβέρνο· μέσω του «αρμόδιου» ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ. Αυτός «απειλεί» την Άγκυρα με … επανάληψη του 1821 (πάμε γερά: αγία λαύρα και ξερό ψωμί!)… και το τουρκικό καθεστώς του θυμίζει το 1922… Σαν πιο πρόσφατο «μετράει περισσότερο», έτσι δεν είναι;

Όσα κι αν είναι τα γαυγίσματα απο ‘δω κι απο ‘κει, στην Άγκυρα έχουν σοβαρές δουλειές. Σε τρεις ημέρες, στις 4 Απρίλη, θα γίνει συνάντηση κορυφής των «τριών εγγυητριών δυνάμεων» για την συρία. Πούτιν, Ρουχανί, και φυσικά Ερντογάν, το “μπλοκ της Astana”. Το timing δείχνει ιδανικό: ο μεν τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του πέτυχε στην Afrin, ενώ ο συριακός και οι σύμμαχοί του στην ανατολική Ghouta. Επιπλέον, το ψόφιο κουνάβι, σ’ ένα απ’ τα γνωστά σολαρίσματά του, ανακοίνωσε ότι «ο αμερικανικός στρατός θα φύγει πολύ γρήγορα» απ’ την συρία – δεν εννοούσε τρέχοντας… Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, αλλά η δήλωσή του είναι αρκετή για να προκαλέσει ανησυχία έως σύγχιση στις τάξεις του pkk και, υποθέτουμε, ξενέρωμα σε όσους κούρδους (και μη…) στη συρία έχουν επιλέξει να είναι το πεζικό του αμερικανικού πενταγώνου. Το γεγονός ότι προχτές το ψόφιο κουνάβι “πάγωσε” ένα “πακέτο βοήθειας” 200 μυρίων δολαρίων προς τις ypg, προσθέτει ανατριχίλα… Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι αγχώδεις σ’ αυτόν τον τομέα του συριακού πεδίου μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή, “κόντρα στο ρεύμα”, τα έχει πει έγκαιρα αυτά…)

Ο Πούτιν θα βρίσκεται στην τουρκία μια μέρα πριν, απ’ τις 3 Απρίλη. Πρόκειται να παραβρεθεί στη θεμελείωση του (ρωσικής κατασκευής) πυρηνικού σταθμού στο Akkuyu, στον τουρκικό νότο. Και, επιπλέον, να συμμετάσχει (ή να ευλογήσει) μια ακόμα σύνοδο, έβδομη κατά σειρά, του “τουρκο-ρωσικού συμβουλίου συνεργασίας”, που θα συνεδριάσει κι αυτό στις 3 Απρίλη.

Θα πει καμιά “καλή κουβέντα” ο Πουτινάκος για το φλέγον ελληνικό “εθνικό θέμα”, τους δύο κρατούμενους καραβανάδες; Ίσως πει κάτι προσφιλές στην ελλάδα, αγαπημένο απ’ το θέμα των 8 χουντοκαραβανάδων: “ας αφήσουμε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της”…

…ζήτω η δημοκρατία (γενικά)…

Κυριακή 1 Απρίλη. Δεν είναι μυστικό: το ελληνικό βαθύ κράτος πολύ θα ήθελε την επιτυχία του πραξικόπηματος στην τουρκία, τον Ιούλη του 2016. Με μια (καινούργια) χούντα η τουρκία είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα κυλούσε σε εμφύλιο πόλεμο, αφού η “βάση” των ισλαμοδημοκρατών είναι πολύ “μπετοναρισμένη” και δεν θα υπέκυπτε στους μαζικούς διωγμούς που θα έκανε εναντίον της η χούντα: μια μόνιμη και βαθιά “εσωτερική κρίση” α λα ’90s ήταν ο απώτερος στόχος όχι υποχρεωτικά των ίδιων των χουντικών αλλά της Ουάσιγκτον και όσων άλλων βρίσκονταν πίσω τους.

Για “κακή τύχη” και των ελλήνων (αν και όχι μόνον αυτών) το πραξικόπημα ηττήθηκε, μέσα σε λίγες ώρες. Εννοείται ότι όση “δημοκρατία” κι αν τρέχει στις φλέβες των ελλήνων (σύμφωνα με τους δικούς τους ισχυρισμούς) δεν επρόκειτο να στηρίξουν ούτε στο ελάχιστο την μεγάλης έκτασης “αποχουντοποίηση” που επιχείρησε το καθεστώς Ερντογάν. Μαζική “απο-γκιουλενοποίηση”, αφού είναι πια πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο πρώην σύμμαχος του Ερντογάν συνεργάστηκε και με τις αμερικανικές υπηρεσίες στην οργάνωση του πραξικοπήματος. (Αξίζει να θυμίσουμε ότι προκειμένου να ΜΗΝ γίνει στην ελλάδα αποχουντοποίηση, μετά το 1974, η χούντα του ’67 χαρακτηρίστηκε “στιγμιαίο αδίκημα” – μια “στιγμή” που κράτησε πάνω από 7 χρόνια, με διαρκή βία, αίμα… Αλλά με το “στιγμιαίο” χαρακτηρισμό δικάστηκαν μόνο οι “πρωταίτιοι”· οι εκατοντάδες χιλιάδες “πατριώτες” ακροδεξιοί υποστηρικτές του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη έμειναν στο απυρόβλητο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…)

Αυτό ήταν που έκανε, λοιπόν, το ελληνικό καθεστώς: θεώρησε “στιγμιαίο” και το τουρκικό πραξικόπημα, οπότε μερικά δευτερόλεπτα μετά, όσοι το έκαναν έγιναν “αγωνιστές της ελευθερίας”! Τους 8 “καραμπίνα” χουντοκαραβανάδες που πρόλαβαν να την κάνουν μόλις κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα αποτυγχάνει (ανάμεσά τους και κάποιοι απ’ αυτούς που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Ερντογάν…) τους έχει ανάγει σε “ιερό άγαλμα” της υποτιθέμενης “ανεξάρτητης ελληνικής δικαιοσύνης”… Στην πραγματικότητα σε σύμβολο μιας παρανοϊκής και χωρίς τα ελάχιστα προσχήματα μεγαλοϊδεατικής εξωτερικής πολιτικής. Η Ουάσιγκτον δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) τον Gulen· και η Αθήνα από κοντά δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) 8 χουντικούς που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα…

Υποψιαζόμαστε (με βάση την λογική…) ότι οι συγκεκριμένοι χουντοκαραβανάδες έκαναν ένα deal με το ελληνικό βαθύ κράτος (και όχι με την «ανεξάρτητη»…): έδωσαν όσα ήξεραν για τον τουρκικό στρατό, (συμπεριλαμβανομένων, προφανώς, των γνωριμιών τους με άλλους πραξικοπηματίες…) με αντάλλαγμα την προστασία τους. Υποθέτουμε (πάντα με βάση την λογική…) ότι το συγκεκριμένο deal ενδιέφερε / ενδιαφέρει κι έναν τουλάχιστον σύμμαχο της Αθήνας: το Τελ Αβίβ…

Σε κάθε περίπτωση η τελευταία παρηγοριά που απέμεινε για τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, μετά την ήττα του πραξικοπήματος, ήταν οι μεγάλες εκκαθαρίσεις που έκανε το καθεστώς Ερντογάν (και) στον στρατό. Τώρα δεν έχει στρατό (ο Ερντογάν) έλεγαν και ξαναέλεγαν τα παπαγαλάκια με φανερή ικανοποίηση. Ως εάν αυτό το «δεν έχει στρατό» να άνοιγε τον δρόμο για να περάσει, νικητής αυτή τη φορά, το ελληνικό ιππικό τον Σαγγάριο…

(Προφανώς είναι παντελώς αδιάφορο στα μέρη μας το ότι η προστασία καραβανάδων πραξικοπηματιών απέχει ελάχιστα, αν απέχει, απ’ την ανοικτή παραδοχή της πολιτικής υποστηρίξης του πραξικοπήματος, ακόμα και εκ των υστέρων. Είναι παντελώς αδιάφορο, επιπλέον, ότι η Αθήνα δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο αν δεν είχε τις πλάτες της Ουάσιγκτον…)

…ζήτω και η ναυμαχία του Ναυαρίνου!

Κυριακή 1 Απρίλη. Ώσπου ήρθαν πρώτα η «επιχείρηση ασπίδα του Ευφράτη» (εναντίον του isis) και στη συνέχεια η «επιχείρηση κλάδος ελαίας» (εναντίον των ypg/pkk). Ειδικά αυτή η δεύτερη. Η εισβολή στο συριακό έδαφος και η κατάληψη της Afrin κράτησαν 58 ή 59 ημέρες. Απ’ αυτές τουλάχιστον τις 55 η ντόπια δημαγωγία διέδιδε (και το εθνικόφρον πόπολο πίστευε) ότι «ο τουρκικός στρατός έχει σπάσει τα μούτρα του στην Afrin»…. Παρότι θα ήταν εύκολο στον καθένα να παρακολουθεί τις εξελίξεις εκεί από ανεξάρτητες πηγές, το internet, ως γνωστόν, είναι μέσο μόνο για την επιβεβαίωση της κάθε μικρόνοιας και της καθε εμμονής.

Από στενά στρατιωτική άποψη τα νέα είναι λοιπόν εξαιρετικά δυσάρεστα για τον ελληνικό μιλιταρισμό (και τα επιτελεία του το ξέρουν με ακρίβεια…): όχι μόνο οι συσχετισμοί δύναμης έχουν χειροτερέψει πολύ σε βάρος του ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια, αλλά επιπλέον αυτό που αναμένεται είναι να χειροτερεύουν κι άλλο, χρόνο με τον χρόνο: η τουρκική πολεμική βιομηχανία είναι ιδιαίτερα “αναπτυγμένη” αλλά και “αυτοδύναμη”. Κι αν δεν έχει φτάσει ήδη εκεί βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο να αρχίσει να παράγει μόνη της μαζικά διάφορα όπλα “υψηλής τεχνολογίας”, τουρκικού σχεδιασμού και κατασκευής. Επιπλέον με τις ιμπεριαλιστικές του επιτυχίες στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και τις διεθνείς συμμαχίες του (με τον ρωσικό και τον ιρανικό) ο τουρκικός στρατός έχει αποκτήσει και πραγματική πολεμική εμπειρία· σε διάφορα επίπεδα.

Γιατί έχουν αμολυθεί, λοιπόν, και γαυγίζουν τα εθνικόφρονα μεγάφωνα; Ίσως επειδή το καραβάνι έχει κολλήσει… Και θα ήθελε να ελπίζει σε μια καινούργια “φιλελληνική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων” α λα Ναυαρίνο…