Tag: εξωτερική πολιτική

Μουφτήδες

Παρασκευή 17 Αυγούστου. Η άποψη ότι στη δυτική (ελληνική) Θράκη και στους εκεί μουσουλμανικούς πληθυσμούς «λύνει και δένει» ο Erdogan δείχνει είτε άγνοια είτε ακροδεξιό δόλο· για να συντηρηθεί η υποψία της «συναλλαγής» μεταξύ των φαιορόζ και του τουρκικού καθεστώτος.

Η πραγματικότητα είναι πως εκεί (στη δυτική Θράκη) έχει (ή είχε) μεγάλη επιρροή ο Gullen. Όχι ανεξήγητο, στο βαθμό που ένα βασικό ζητούμενο απ’ την μουσουλμανική μειονότητα ήταν για δεκαετίες οι σπουδές της νεολαίας της που είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να πάει σε ελληνικά πανεπιστήμια. Η εκπαιδευτική αυτοκρατορία του Gullen (βασικό στοιχείο της ισχύος του) έχει βοηθήσει για χρόνια αυτήν την νεολαία. (Οι συχνές επισκέψεις στελεχών του τουρκικού καθεστώτος αλλά και του ίδιου Erdogan στην περιοχή, δεν οφείλονταν στον δεδομένο έλεγχο, αλλά στο ανάποδο: ήταν προσπάθεια να ανακτηθεί αυτός ο έλεγχος).

Πράγματι ο Erdogan έχει ζητήσει να εκλέγονται και να μην διορίζονται οι μουφτήδες. Όμως αυτό είναι που προβλέπεται απ’ την συνθήκη της Λωζάνης! Από το 1923 ως το 1990, επί 77 χρόνια δηλαδή, με όλα τα ελληνικά καθεστώτα (εμφυλιοπολεμικά, χούντες, δημοκρατίες, σοσιαλισμούς), με την «μπάρα» να αποκλείει την πρόσβαση στα ορεινά μουσουλμανικά χωριά, και τους μουσουλμάνους να είναι κάτι ανάμεσα σε τρίτης διαλογής πολίτες (του ελληνικού απαρτχάιντ) και όμηρους, οι μουφτήδες εκλέγονταν (όχι άμεσα απ’ τον πληθυσμό αλλά απ’ τους «ηγέτες» του, δηλαδή απ’ τους επικεφαλής των κλαν).

Στις αρχές του 1990 ένα μέρος των μουσουλμάνων της δυτικής θράκης ζήτησε απ’ το ελληνικό κράτος την εφαρμογή του νόμου 2345, του 1920, που προέβλεπε την άμεση εκλογή των μουφτήδων, και δεν είχε εφαρμοστεί ποτέ. Το τότε ελληνικό κράτος, διαβλέποντας προοπτική επέκτασής του στα βόρεια (σε βάρος μουσουλμανικών πληθυσμών) απάντησε ψηφίζοντας έναν καινούργιο νόμο, τον Φλεβάρη του 1991, που καθιέρωσε το ανάποδο: ένα σύστημα διορισμού. Για να εντείνει τον έλεγχο πάνω στους αιχμάλωτους της δυτικής Θράκης…

Στο βαθμό που υπάρξει τέτοια δυνατότητα (εκλογής), η επιρροή του ΑΚP θα δοκιμαστεί στην πράξη. Φυσικά, πλέον, η Άγκυρα θα έχει άφθονα μέσα για να αγοράσει επιρροή ενώ οι «γκιουλενιστές» σαφώς λιγότερα.

Σε κάθε περίπτωση: οι μουφτήδες δεν είναι … βουλευτές! Είναι απλά θεολόγοι / «ιεροδικαστές», για ζητήματα αστικού δικαίου της μουσουλμανικής κοινότητας. Δεν δρουν καν “αυταπάγγελτα”. Πρέπει να τους απευθυνθούν οι “διάδικοι”…

Αν ο Erdogan ζητάει την εφαρμογή της άμεσης εκλογής τους, είναι επειδή ελπίζει ότι θα μπορέσει να εξαργυρώσει αυτόν τον εκδημοκρατισμό προς όφελός του… Και εντός της επικράτειάς του…

Θαυμάσια θαύματα!

Πέμπτη 16 Αυγούστου. Το πόπολο, ο μαζικός διανοητικός πάτος του εθνικού βαρελιού, συμφωνεί: πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο ήταν «η παναγιά που έκανε το θαύμα της»… Το φαιορόζ γκουβέρνο απ’ την μεριά του, στις πιο επίσημες ανακοινώσεις του, προσπάθησε να χωθεί στο κάδρο (και όχι στο εικόνισμα) επαινώντας την δική του διπλωματία που, τάχα, άφησε περιθώρια στην Άγκυρα να λευτερώσει τα παληκάρια μας (αν και ένας ογκόλιθος, οποιοσδήποτε ογκόλιθος κι όχι μόνο ο Nick the greek, δεν αφήνει περιθώρια περάσματος). Άλλοι «κύκλοι» του βαθέος κράτους επιμένουν ότι τον Ερντογάν έπιασε απ’ το λαιμό η Ουάσιγκτον (χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να εξηγήσουν την αμερικανική ελληνολατρεία ούτε το γιατί φαίνεται να συμβαίνει το ανάποδο, η Άγκυρα να κρατάει απ’ τα genitals την Ουάσιγκτον…)

Σε κάθε περίπτωση οι φαιορόζ κινδυνεύουν η ιστορία να τους γυρίσει τούμπα. Δεν μπορούν να επιδείξουν κάποια σοβαρή συμβολή στην εξέλιξη (για πολύ λιγότερα κάνουν πολύ περισσότερο θόρυβο προκαταβολικά…) και έχει αρχίσει το πριόνισμα: «Ποιοί αμερικάνοι, ποιά διπλωματία; Κάτι έδωσαν στον Ερντογάν. Τι όμως; Τις μουφτίες στη Θράκη; Τι;». Problem: απ’ την εποχή του asset ταχυδακτυλουργού Γιάνη και μετά, κανείς δεν πιστεύει ότι οι φαιορόζ τόχουν να κάνουν θαύματα…

Κατά τα υπόλοιπα, δεν ήταν μεν γερμανός αλλά έχει ευρωπαϊκό προφίλ ο επόμενος που αποφυλακίστηκε στην τουρκία, μετά τα «δύο παλληκάρια»: ο Taner Kilic, επικεφαλής του τουρκικού τμήματος της διεθνούς αμνηστίας· με απαγόρευση εξόδου απ’ την χώρα πάντως. (Φαίνεται ότι η παναγία των ελλήνων μαζί με τον θρυλικό ογκόλιθο έχουν πάρει πολλές απελευθερωτικές εργολαβίες στην τουρκία, και μάλιστα «ασχέτως θρησκεύματος»…)

Πριν 2 ημέρες («οι προφητείες του γέροντα Παστέλιου…») είχαμε υπενθυμίσει την «φιλία» της Ντόχα προς την Άγκυρα. Και χτες ο εμίρης του κατάρ Tamim bin Hamad al Thani υποσχέθηκε στον Erdogan 15 δισεκατομύρια άμεσες επενδύσεις· θα υπάρξει και συνέχεια. Άλλωστε η «εθνική τράπεζα του κατάρ» έχει αγοράσει την (γνωστή και στα μέρη μας, στο παρελθόν) Finansbank. Και η “εμπορική τράπεζα” του κατάρ έχει στην ιδιοκτησία της την τουρκική alternatifbank. Συνεπώς η Ντόχα έχει άμεσα συμφέροντα στον τουρκικό χρηματοπιστωτισμό – και στην καλή του υγεία. Όσο για την τουρκο-γερμανική φιλία, η Merkel επανέλαβε ότι στα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού είναι η ευημερία του τουρκικού. Κλπ, κλπ.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά όλα αυτά θα έπρεπε να θυμίζουν τις αντίστοιχες προσπάθειες «προσέλκυσης χρήματος» απ’ τους φαιορόζ, το πρώτο επικό εξάμηνο του ’15. … Δεν είν’ εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλή – αλλά η αλήθεια είναι ότι το διεθνές βάρος του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου (συμπεριλαμβανομένης της γεωπολιτικής αξίας) σε σχέση με εκείνο του ελληνικού είναι η μέρα με τη νύχτα.

Μπορεί να κοροϊδεύει κανείς τον εαυτό του με αρχαία μεγαλεία ή ότι είναι η χρυσή βίδα του σύμπαντος… Αλλά στον σκληρό καπιταλιστικό κόσμο ΔΕΝ είσαι ό,τι δηλώνεις…

(φωτογραφία: Γεύμα εργασίας· ο εμίρης κάθεται απέναντι απ’ τον Erdogan. Είμαστε αδελφοί λαοί με τον τουρκικό είπε ανάμεσα σε άλλα· πράγμα που πρέπει να έκανε ηχώ ως το συριακό Idlib…)

«Σύντροφοι εν όπλοις»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Το γελοίο δεν βρίσκεται μόνο στην ακαριαία αμηχανία / κομπλάρισμα του αντιτουρκισμού των μηχανισμών προπαγάνδας του ελληνικού βαθέος κράτους μόλις ανακοινώθηκε η απελευθέρωση των «δύο παλληκαριών». Το γελοίο δεν βρίσκεται στο ότι αυτή η «ευχάριστη έκπληξη» προκάλεσε έναν προπαγανδιστικό αχταρμά, όπου οι καμπάνες για την απελευθέρωση κτυπούσαν ανάμεσα στην «αυξημένη τουρκική επιθετικότητα» στο Αιγαίο και στην «επαπειλούμενη κατάρρευση της τουρκίας» στα δελτία ειδήσεων.

Η κορυφαία γελοιότητα βρίσκεται ότι στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν οι ντόπιοι δημαγωγοί την αιτία της ξαφνικής απελευθέρωσης, και μην μπορώντας να την αποδώσουν στην (διπλωματική) μαγκιά της Αθήνας, βρήκαν σε χρόνο dt ποιος φρόντισε για τα «δυο παλληκάρια»: η Ουάσιγκτον!!! Ναι, το ψοφιοκουναβιστάν ανάγκασε την Άγκυρα να κάνει πίσω στο θέμα των «δύο παλληκαριών»!!!

Είναι ψυχοπαθολογικό, και γνήσια ελληνικό. Δυστυχώς δεν μπορεί κάποιος να το αποτυπώσει σωστά, σ’ όλο το εμετικό μεγαλείο του. Η ελληνική ψυχοπολιτική αντίδραση ήταν κάτι σαν ακαριαία «θεωρία συνωμοσίας» εντός, όμως, της (εθνικής) γραμμής για τις εθνικές συμμαχίες. “Καλή συνωμοσία”, δηλαδή. Μόνο που χτες, την μέρα που έγινε το «θαύμα» (που λέει ο καραψεκασμένος κυβερνητικός εταίρος), στην τουρκία ήταν αυτός που φαίνεται αριστέρα στην αποπάνω φωτογραφία. Για σοβαρές κουβέντες – επί της συγκυρίας…

Δεν είχε κανένα λόγο να ευχαριστήσει την Αθήνα. Είχε όμως πολλούς λόγους να κουβεντιάσει με τον «σύντροφο εν όπλοις» πως θα ξεφορτωθεί η Άγκυρα την «σαβούρα» στις διεθνείς της σχέσεις, ειδικά με ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι ώστε να μείνει επικεντρωμένη, αν είναι δυνατόν χωρίς τα ασήμαντα ελληνικά αφεντικά να χοροπηδάνε σαν καλικάτζαροι στην ανατολική Μεσόγειο με κάθε ευκαιρία.

Αν ακούσετε ότι απελευθερώνονται και κάποιοι γερμανοί που κρατούνται σε τουρκικές φυλακές, να ξέρετε ότι … η Ουάσιγκτον παραμένει η (μόνη) υπερδύναμη!…

Μόνο για ενήλικες

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Έχουμε υποστηρίξει στο όχι μακρινό παρελθόν ότι η όποια φραστική / βερμπαλιστική ένταση ανάμεσα στην Άγκυρα και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ειδικά το Βερολίνο, δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται στα σοβαρά. Τώρα ίσως έχει φτάσει η στιγμή για να ξεκαθαριστεί ότι οι (αναγκαίοι) για την Άγκυρα «δυτικοί σύμμαχοι» βρίσκονται εκεί που βρίσκονταν πάντα στον 20ο αιώνα: στη γερμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε πρόσφατες γερμανικές δηλώσεις (ας πούμε σε σχέση με την κερδοσκοπική επίθεση στην τουρκική λίρα ή τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Άγκυρας). Πιο χαρακτηριστική είναι η αναμενόμενη συνάντηση γαλλίας, γερμανίας, ρωσίας και τουρκίας, στις αρχές Σεπτέμβρη – με «επίσημο θέμα» την συρία…

Το βασικά, σε κάθε περίπτωση, είναι αυτά: Α) Πολλά ευρωπαϊκά κράτη και οπωσδήποτε το γερμανικό βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με την Άγκυρα (αλλά και την Μόσχα) σε ότι αφορά τους αμερικανικούς εκβιασμούς με αφορμή το ιράν, και όχι μόνο. Β) Το τουρκικό κράτος δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί μονόπλευρα στην ευρασιατική ένωση· ούτε η Μόσχα ή το Πεκίνο θα ήθελαν κάτι τέτοιο. Οι σχέσεις (σε διάφορα επίπεδα) με «δυτικά» κράτη είναι συστατικό στοιχείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, από τότε που δημιουργήθηκε το τουρκικό κράτος. Γ) Με την Ουάσιγκτον σαν ταύρο σε υαλοπωλείο, η Άγκυρα και οι σύμμαχοί της στο μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Τεχεράνη) το τελευταίο που θα ήθελαν είναι δευτερεύουσες τριβές με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που θα έδιναν υλικό στους «φιλοαμερικάνους» μέσα στα ευρωπαϊκά καθεστώτα· δηλαδή έξτρα πόντους στην Ουάσιγκτον. (Ήδη βλέπουν το πως το φασιστικό ισραηλινό κράτος ανακατεύεται στην πολιτική σκηνή του – κατά άλλα – “συμμαχικού” Λονδίνου. Βλέπουν κι άλλα…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα, ακόμα κι αν δεν ήταν προβλέψιμη η απελευθέρωση των δυο ελλήνων καραβανάδων, είναι απόλυτα εξηγήσιμη. Κι ακόμα πιο εξηγήσιμη θα είναι η απελευθέρωση γερμανών (ή τυχόν άλλων κατόχων ευρωπαϊκών διαβατηρίων) κρατούμενων στην τουρκία – έτσι ώστε να μείνουν στα χέρια της (πανηγυρικά! διαφωνεί κανείς;;;) «ανεξάρτητης τουρκικής δικαιοσύνης» μόνο αμερικάνοι ή υπάλληλοι της αμερικανικής πρεσβείας εκεί. Παπάδες ή κοσμικοί…

(φωτογραφία: Στην χθεσινή κοινή συνέντευξη τύπου μετά τις διήμερες συζητήσεις του με τον Lavrov, ο Cavusoglu δήλωσε μεταξύ άλλων:

… Υπάρχει σύγχιση μέσα στην αμερικανική διοίκηση. Κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει τι, όχι μόνο εναντίον της τουρκίας αλλά γενικά· υπάρχει χάος σ’ αυτήν την διοίκηση. Αν οι ηπα θέλουν να συνεχίσουν να είναι χώρα με υπόληψη, δεν μπορεί να συνεχίσουν έτσι, μ’ αυτές τις καταχρήσεις…

Τυπική δήλωση πολιτικής βιτρίνας που αναγκάστηκε απ’ την usa να αφήσει τα «δύο παληκάρια» – δεν συμφωνείτε;)

Η «ελευθερώτρια»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Θεωρώ ότι η σύλληψη των δύο στρατιωτικών ήταν προγραμματισμένη, προσχεδιασμένη και ήταν μια κίνηση την οποία είχαν προετοιμάσει οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με εντολή του Ερντογάν προκειμένου να δημιουργήσουν το περιβάλλον εκείνο για να κάνουν πράξη την ομηρία που θα οδηγούσε στη συναλλαγή με τους οκτώ. Δεν θεωρώ ότι ήταν μια πράξη που έγινε κατά τύχη. Βρήκαν την ευκαιρία, μέσα σε μία νύχτα που είχε χιόνια, σε μία περιοχή δύσκολη, να κάνουν πράξη ένα προσχεδιασμένο σενάριο.

Αυτά τα είπε ο υπερψεκασμένος υπ.αμ., καιροσκόπος, βαθυκρατικός, αλλά και άνθρωπος εγνωσμένου αμερικανικού προσανατολισμού, πριν μόλις μια βδομάδα. Είναι αυτό που λέμε «στέρεα πολιτική αντίληψη»…. (Θα έβαζε η Ουάσιγκτον το μαχαίρι στο λαιμό της Άγκυρας για τα «δύο παλληκάρια» και θα το αγνοούσε ένας απ’ τους ανθρώπους της στην Αθήνα; Αποκλείεται.)

Αυτός ο τύπος, ένας αληθινός εκπρόσωπος του έθνους, θα υποδεχθεί σήμερα τα «δύο παλληκάρια» στη Σαλονίκη. Πριν φρόντισε να τιτιβίσει και μια «παναγιά ελευθερώτρια» (όχι σε γραβάτα, σε εικόνισμα…), μπας και μαζέψει κανά ψηφουλάκι σαν «άκρη» με την κυρία…

Οποιαδήποτε στοιχειωδώς λογική πολιτική βιτρίνα, εκτός συνόρων, στα πέριξ και όχι μόνο, έχει καταλάβει τι πάει να πει ελλαδιστάν. Με πεσμένη δραστικά την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου, τι θα έλεγε οποιαδήποτε τέτοια όχι ντόπια πολιτική βιτρίνα τέτοιους καιρούς; Τι θα κουβέντιασαν επ’ αυτού Lavrov και Cavusoglu; Αυτό: Ρε, πολλή σημασία τους δίνουμε! Γάμησέ τους τους μαλάκες!!! Δεν τους χέζουμε να ησυχάσουμε; «Ναι, ναι, παιδιά είστε ο.κ.!!! Βγαίνετε, άντε, με τις υγειές σας! ΒΓΑΙΝΕΤΕ ρεεεε!!!»

Βγαίνετε απ’ το τούνελ; Βγαίνετε απ’ την φυλακή στο Edirne; Βγαίνετε για χοιρινές; Δεν έχει σημασία: βγείτε και πάτε στο καλό…. (Και να μας γράφετε…)

(Η ιστορία δεν γράφεται μόνο με μεγάλα γράμματα. Έχει και τα ψιλά της….)

The deal of the Century

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την μέση Ανατολή, την Παλαιστίνη αλλά όχι μόνο. Είναι «η συμφωνία του αιώνα». Την σπρώχνουν, την πηγαίνουν και την φέρνουν, ο βασιλικός γαμπρός / άνθρωπος της mossad Kushner και κανά δυο πράκτορες ακόμα. Κι ενώ είχε αναγγελθεί η παγκόσμια ανακοίνωσή της την περασμένη άνοιξη (γιατί τι «συμφωνία του αιώνα» θα ήταν αν δεν γινόταν παγκόσμιο γεγονός;) το καλοκαίρι προχωράει και το deal εξατμίζεται στον αέρα.

Ο λόγος είναι απλός. Εκτός απ’ το Τελ Αβίβ και τον τοξικό στο Ριάντ (με τους φίλους του στα εμιράτα) κανένας άλλος δεν την στηρίζει. Ακόμα και ο ιορδανός μονάρχης Abdullah o B, που προσπαθούν να τον στριμώξουν με διάφορα μέσα, ξαπόστειλε πρόσφατα τους πραματευτάδες: «Δεν μπορώ να σας βοηθήσω αν δεν πείσετε τους παλαιστίνιους. Και το θεωρώ αδύνατο να τους πείσετε».

Είναι μια καραμπινάτη αμερικανική «διπλωματική» αποτυχία χωρίς προηγούμενο, που δεν έχει καταγραφεί επίσημα. Κι αυτή η αποτυχία έχει αιτία απλή: είναι τόσο φιλοϊσραηλινή η ιδέα της «λύσης» που ούτε καν το κυβερνοφασισταριό του Τελ Αβίβ δεν θα την παρουσίαζε από μόνο του σαν «συμφωνία για το παλαιστινιακό ζήτημα».

Τέτοιους καιρούς τέτοιες αποτυχίες έχουν σημαντικές συνέπειες. Όταν το usa ήταν στα πάνω του (ας πούμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90) είχε τον «όγκο» και το «βάρος» να πείσει τόσο την τότε ισραηλινή κυβέρνηση όσο και τον Αραφάτ να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, έτσι ώστε αφενός να σερβιριστεί κάτι σαν «συμφωνία», κρατώντας (οι ηπα) αφετέρου μια στάση «ουδέτερου αλλά αποφασιστικού» μεσολαβητή. Έτσι υπογράφτηκαν οι ολέθριες για τους παλαιστίνους «συμφωνίες του Όσλο»

Το γεγονός ότι τώρα η Ουάσιγκτον σπάει τα μούτρα της ακόμα και στο Αμμάν επειδή είναι τόσο φιλοϊσραηλινή όσο δεν πάει άλλο, δείχνει την παρακμή της – που δεν διαφεύγει καθόλου απ’ τους υπαρκτούς ή δυνητικούς ανταγωνιστές / αντιπάλους της. Τέτοια παρακμή ώστε είναι αδύνατο να κρατηθούν πια ακόμα και τα ελάχιστα προσχήματα: το μόνο που προτείνει το «deal of the century» στους παλαιστίνιους που θα ζουν σε μικρές ανοικτές φυλακές / στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ότι «κάποιοι» θα φτιάξουν στα θεσμοθετημένα μπαντουστάν κανά εργοστάσιο… Να δουλεύουν, να έχουν ένα μεροκάματο αν είναι φρόνιμοι, να ψωνίζουν απ’ τον μπακάλη…

Διότι, ως γνωστόν, η εργασία απελευθερώνει… Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ (αλλά και η Αθήνα από πίσω) έρχονται κάθε μέρα και κάθε μήνα πιο κοντά στη Νέμεση της Ιστορίας – στην ανατολική Μεσόγειο…

Θα «καθαρίσουν» τα αεροπλανοφόρα; Επιτρέψτε μας να έχουμε σοβαρές αμφιβολίες…

Οι προφητείες του γέροντα Παστέλιου…

.

Τρίτη 14 Αυγούστου. Μιας και οι έλληνες πατριώτες έχουν βγάλει για μια ακόμα φορά κηδειόχαρτο για τον τουρκικό καπιταλισμό / κράτος, ας σημειώσουν κι αυτό: στις 7 Σεπτέμβρη πρόκειται να συναντηθούν στην Istanbul οι εξής αμελητέες πολιτικές βιτρίνες: Erdogan, Putin, Merkel και Macron. Το επίσημο θέμα είναι η συρία· μην βάλετε το χέρι σας στη φωτιά ότι δεν θα κουβεντιάσουν τίποτα άλλο… Ούτε, φυσικά, ότι ξαφνικά ανακάλυψαν πόσα τους ενώνουν στη μέση Ανατολή… (Ο Lavrov βρίσκεται ήδη στην Άγκυρα για τις λεπτομέρειες αυτού του ραντεβού και όχι μόνο.)

Εν τω μεταξύ, μνημονεύσαμε μεν το Πεκίνο σαν εν δυνάμει υποστηρικτή του τουρκικού καπιταλισμού (και καθεστώτος) ξεχάσαμε όμως – παράλειψή μας – το κατάρ. Η Ντόχα χρωστάει μεγάλη χάρη για την υποστηρίξη που είχε απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός και η παρέα του ήθελε πόλεμο: ο τουρκικός στρατός πήγε άμεσα στη βάση που έχει εκεί, για να κοπεί κάθε όρεξη.

Και, φυσικά, οι εμίρηδες του κατάρ έχουν λεφτά…. Το πλεονέκτημα του Πεκίνου είναι ότι πρωτοστατεί στη δημιουργία εκείνων των διεθνούς χρήσης «εναλλακτικών» μηχανισμών διατραπεζικών σχέσεων, που θα βάλουν στη γωνία την δυνατότητα της fed (άρα της Ουάσιγκτον) να κάνει εκβιασμούς μέσω τιμωριών, ποινών, κυρώσεων, εικονικών εκτελέσεων, κλπ…

(Γιατί κανένας απ’ αυτούς δεν έσταξε το κάτι τις όταν οι φαιορόζ, φρέσκιοι στο γκουβέρνο, είχαν βγει στη γύρα και κτύπαγαν την μία πόρτα μετά την άλλη; Έλα ντε!! Μήπως επειδή το μαγαζί / οικόπεδο έχει ξεπέσει γεωπολιτικά, ενώ το απέναντι, ο αιώνιος εχθρός, όχι;)

«Αντισημιτισμός» είπατε;

Δευτέρα 13 Αυγούστου. Αν οποιοσδήποτε στον κόσμο κατηγορήσει το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτά που κάνει, είναι (σύμφωνα με τις οδηγίες των υπηρεσιών του και τις εκδουλεύσεις των κατά τόπους συνεργατών αυτών των υπηρεσιών) «αντισημίτης». Η καραμέλα αυτή κοντεύει να λιώσει (γι’ αυτό και όπου μπορεί δίνει τα ρέστα της), υπάρχουν όμως και χειρότερα! Φαίνεται ότι αυτός ο δήθεν «αντισημιτισμός» απλώνεται ήδη και μέσα στην ισραηλινή επικράτεια, και μάλιστα όχι μόνο απ’ την μεριά των αράβων / παλαιστινίων β διαλογής υπηκόων του καθεστώτος.

Η πάνω φωτογραφία είναι από μεγάλη διαδήλωση που έγινε στο Τελ Αβίβ το περασμένο Σάββατο, ενάντια στον καινούργιο «Βασικό Νόμο» (γράφαμε την περασμένη Πέμπτη). Στην αρκετών χιλιάδων ανθρώπων διαδήλωση συμμετείχαν όχι μόνο άραβες / παλαιστίνιοι αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνικής αριστέρας στο ισραήλ, που βλέπει ότι η φασιστοποίηση του καθεστώτος δεν είναι πια ένα ενδεχόμενο αλλά πραγματικότητα.

Αυτή ήταν η δεύτερη διαδήλωση. Πριν μια βδομάδα είχαν διαδηλώσει εναντίον του νόμου χιλιάδες δρούζοι (μια φράξια του σιιτισμού) που θεωρούνται γενικά «νομοταγείς πολίτες» (κάτω φωτογραφία).

Ποια ήταν η απάντηση του κανονικά-θα-έπρεπε-να-είναι-σε-μπουντρούμι (αλλά και φίλος του ελληνικού κράτους / παρακράτους) Netanyahu σ’ αυτές τις διαδηλώσεις; Η εξής: είναι η καλύτερη απόδειξη για το πόσο αναγκαίος είναι για το κράτος αυτός ο νόμος. Με άλλα λόγια: όλοι εσείς είστε ο εσωτερικός εχθρός…

Το εγκληματικό καθεστώς και οι ελεεινοί του συνήγοροι θα καταρρεύσουν, αργά ή γρήγορα. Μόνο που θα χύσουν πολύ αίμα μέχρι εκείνη την στιγμή…

(Όλο και πιο δυνατά, οι πολλές χιλιάδες των εβραίων, είτε εντός είτε εκτός ισραήλ, που είναι αντίθετοι με το κρατικό απαρτχάιντ, μιλούν για τον αληθινό, επίσημο και mainstream αντισημιτισμό: το πως τους αντιμετωπίζει το ισραηλινό κράτος…)

Α λα ελληνικά 1

Κυριακή 12 Αυγούστου. Στην ελλάδα δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ (από καταβολής ελληνικού κράτους) εντόπια αστική τάξη με πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία και ικανότητα σχεδιασμού. Ως γνωστόν η ελληνική αστική τάξη, λόγω του είδους των οικονομικών δραστηριοτήτων της (εμπόριο, τράπεζες, εφοπλισμός) ήταν διάσπαρτη στην ευρώπη, στη ρωσία και στην οθωμανική αυτοκρατορία· και ποτέ δεν είδε στο μικροσκοπικό ελληνικό κράτος τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα (ανάμεσα σε άλλα) εργαλεία για την υπεράσπιση των συμφερόντων της· αν και όποτε χρειαζόταν. Κατά τα υπόλοιπα άφησε την διοίκηση στους εντόπιους πολιτικά προσοδικούς μηχανισμούς που ήταν ήδη διαμορφωμένοι (σαν «τύπος εξουσίας») απ’ τα χρόνια της φεουδαρχίας.

Είναι μόνιμο στην ιστορία: η εθνική ιδεολογία των ελλήνων δεν διαμορφώθηκε σαν ιδεολογία της αστικής τους τάξης. Αλλά σαν ιδεολογία του γεω/πολιτικού προσοδισμού. Και μάλιστα διπολική (δηλαδή παρανοϊκή): είμαστε φουκαράδες («ψωροκώσταινα») αλλά ο κόσμος μας χρωστάει («του δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού»).

Το κοινωνικό στρώμα που διαμορφώθηκε σαν ηγεμονικό στα ‘90s, όταν ο συνδυασμός ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, ανάπτυξης / διεθνοποίησης του ντόπιου οργανωμένου εγκλήματος και, κυρίως, μαζικής άγρια υποτιμημένης εργασίας μεταναστών / μεταναστριών «έφερε πλούτο», αυτό που ονομάστηκε «μεσαία τάξη» α λα ελληνικά, δεν ήταν αστικής προέλευσης και ιδεολογίας. Ήταν νεόπλουτοι μικροαστοί, ικανοί στις λαμογιές και στην αρπαχτή, ικανοί στις πολιτικές προσόδους, κι ως εκεί. Η ιδεολογία τους ήταν η μοναδική ιστορικά «ελληνική»: είμαστε γαμάτοι (πάψαμε να είμαστε «φουκαράδες»…) και όλος ο κόσμος μας χρωστάει («τα φώτα…»)

Όταν το 2009 και στις αρχές του 2010 εμφανίστηκαν «κάποιοι» και τους είπαν «έχετε σοβαρά προβλήματα» η μαζική καθεστωτική αντίδραση, κοινωνική και πολιτική, ήταν ακριβώς αντίθετη απ’ ότι οπουδήποτε αλλού εις τα ευρώπας: όχι, μόνο, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα είσαστε εσείς οι κερατάδες (το δντ, η γερμανία…) που θέλετε να μας πάρετε τις ομορφιές μας (: τα πετρέλαιά μας…).

Φυσικά, στις κατ’ ιδίαν κουβέντες, στις παρέες και στα οικογενειακά τραπέζια, οι κατάρες για το Α και το Β και το Γ (στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο) ποτέ δεν είχαν λείψει, ποτέ δεν έλειψαν, πότε δεν θα λείψουν. Όμως «άλλο τι λέμε μεταξύ μας, κι άλλο τι λέμε στους ξένους». Λοιπόν: ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΑΜ!!! (Το ξεχάσατε; Γεμίσαμε τότε στρατηγούς και οικονομολόγους, με τα όπλα παρά πόδας…)

Αυτή η ήταν η πολιτική και ιδεολογική διαχείριση του πράγματος, που ξεκίνησε με αίμα στις 5 Μάη του 2010, για να μην τολμήσει ο Παπαντρέου ο Γ να πειράξει τα κυκλώματα και τους μηχανισμούς… Πρακτικά (και με τρόπο που σε τρίτους θα έμοιαζε μυστηριώδης) οτιδήποτε αφορούσε την υποτίμηση της εργασίας (βασικό αλλά όχι μοναδικό στοιχείο της καπιταλιστικής διάσωσης) πέρασε μια χαρά! Οτιδήποτε, όμως, αφορούσε τα κυκλώματα και τους μηχανισμούς, απ’ τους ιδιοκτήτες των ταξί μέχρι… έμεινε ανέγγιχτο, με λυσσασμένη υπεράσπιση και λυσσασμένο μίσος κατά των «κατακτητών».

Κατ’ αυτό τον τρόπο το ελλαδιστάν έδειξε τα σωθικά διεθνώς. Έδειξε, δηλαδή, ότι ενώ είναι καπιταλιστικότατο, ενώ υπάρχει μια πολυεθνική εργατική τάξη που υφίσταται άγρια εκμετάλλευση πάνω και, κυρίως, κάτω απ’ τους νόμους, δεν διαθέτει κάποιο ηγεμονικό στρώμα «αστικού τύπου» που να θεωρεί εαυτόν υπεύθυνο για την ορθολογική διαχείριση της συσσώρευσης. Απ’ τις αρχές του 2010 ως τον Αύγουστο του 2018, για τους έλληνες (κοινωνία και πολιτική σκηνή) οι άλλοι έφταιγαν, οι άλλοι φταίνε – τελεία!

Ελλείψει, λοιπόν, ορθολογικού κρατικού συνομιλητή, με ικανότητα σχεδιασμού και εφαρμογής των σχεδίων, τι έμαθαν οι διεθνείς έμποροι χρήματος; Αυτό που το 2009 υποψιάζονταν: αυτοί (το ελλαδιστάν) σαν πελάτες είναι κατάλληλοι μόνο για να τζογάρεις πάνω τους.

Καταρρέει ο τουρκικός καπιταλισμός;

Σάββατο 11 Αυγούστου. Με «δημόσιο χρέος» το 2017 28,3% επί του αεπ, εξαιρετικά χαμηλό δηλαδή (το ελληνικό είναι 180% του αεπ και το ιταλικό 132%) τι ακριβώς πρόβλημα έχει ο τουρκικός καπιταλισμός;

Το πρόβλημα εμφανίζεται κατ’ αρχήν σαν πρόβλημα δανεισμού των τουρκικών επιχειρήσεων. Πράγματι, το συνολικό επιχειρηματικό χρέος των τουρκικών αφεντικών στα τέλη του 2017 ήταν 215 δισεκατομμύρια δολάρια (453 μαζί με το δημόσιο χρέος). Τα ποσά μπορεί να μην είναι τεράστια για έναν δυναμικό καπιταλισμό του τουρκικού μεγέθους· δείχνουν όμως μια υπερεπέκταση στον κατασκευαστικό τομέα («μεγάλα έργα» εντός και εκτός τουρκίας) την οποία οι διεθνείς δανειστές χρήματος δεν θεωρούν βιώσιμη. Ή δεν θέλουν να την θεωρούν: αυτό μεταφράζεται σε δυσκολίες «ανακύκλωσης» των (επιχειρηματικών) δανείων… Αν προσθέσει κανείς ότι πολλά απ’ αυτά έχουν την «κάλυψη» τουρκικών τραπεζών, κρατικών και ιδιωτικών, τότε η αδυναμία αποπληρωμής (ή «ανακύκλωσης») αυτών των χρεών τους επόμενους μήνες κινδυνεύει να μετατραπεί σε σοβαρό τραπεζικό πρόβλημα. Και ένα τραπεζικό «κράχ» κτυπάει άσχημα οποιονδήποτε (εθνικό) καπιταλισμό… (Ωστόσο μια απ’ τις μεγαλύτερες τουρκικές τράπεζες είναι ισπανικής ιδιοκτησίας…)

Εδώ το «οικονομικό» σκέλος του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού συναντάει το «πολιτικό», κι αυτό είναι αναπόφευκτο. Όσο πιθανό είναι οι διεθνείς έμποροι χρήματος να έχουν αμιγώς οικονομικά κριτήρια για το αν θα δανείσουν ή όχι τις τουρκικές επιχειρήσεις, άλλο τόσο πιθανό είναι να ερμηνεύουν κατά τα συμφέροντά τους (δηλαδή: ζητώντας μεγαλύτερα επιτόκια) ζητήματα όπως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι εντάσεις στις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον. Συμβαίνουν κι αυτά… Δεν έχει λοιπόν εντελώς άδικο το καθεστώς Ερντογάν όταν δείχνει προς την μεριά της Ουάσιγκτον για την «αιτία του κακού». Δεν έχει, όμως, και εντελώς δίκιο: προφανώς η επιχειρηματική υπερέκθεση στον διεθνή δανεισμό είναι μια εν δυνάμει «αχίλλειος φτέρνα», ειδικά σε συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Έχει έξοδο κινδύνου ο τουρκικός καπιταλισμός; Ορισμένοι υποστηρίζουν (όχι αβάσιμα) πως έχει. Τον κινεζικό καπιταλισμό. Κινεζικές (κρατικές) εταιρείες έχουν ήδη «δουλειές» στην τουρκική επικράτεια: η cosco έχει το 65% του 3ου σε μέγεθος λιμανιού κοντέινερ, στο Kumport, κοντά στην Istanbul, ενώ η τηλεπικοινωνιακή Huawei, σε συνεργασία με την Turk Telecom, αναπτύσσει δίκτυα 5G, cloud computing, το internet of things, και άλλα παρόμοια της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Η Alibaba επένδυσε πρόσφατα (και ενώ το «τουρκικό πρόβλημα» ήταν ήδη γνωστό, εδώ και σχεδόν 2 χρόνια) στην τουρκική πλατφόρμα ηλεκτρονικού εμπορίου Trendyol. Κι αυτές είναι οι μεγαλύτερες “δουλειές” – όχι οι μοναδικές…

Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο είναι πραγματιστικό· δεν χαρίζει λεφτά. Αλλά επίσης ποντάρει στην οικονομική (και πολιτική) «σταθερότητα» της τουρκίας, ειδικά τώρα που «ορμάει» στην ανοικοδόμηση της συρίας ελπίζοντας ότι θα εξασφαλίσει ως τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου τους οδικούς και σιδηροδρομικούς «άξονες του μεταξιού».

Εάν υπάρχουν τομείς κινεζικού ενδιαφέροντος στον τουρκικό καπιταλισμό (και είναι αρκετά πιθανό να υπάρχουν), τότε οι κινεζικές άμεσες επενδύσεις μπορεί να εξασφαλίσουν τις τουρκικές τράπεζες· κι αυτό, με τη σειρά του, να μειώσει την «πίεση» κατά των τουρκικών αφεντικών…

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε τον διπλασιασμό των δασμών στο ατσάλι και στο αλουμίνιο που εισάγουν οι ηπα απ’ την τουρκία… Επειδή (λέει) η λίρα έχει πέσει πολύ, και οι τουρκικές πρώτες ύλες ξαναέγιναν φτηνές.

Η υποτίμηση της τουρκικής λίρας διευκολύνει πολύ τις τουρκικές εξαγωγές, στο σύνολό της, αρκεί να μην χρειάζονται εισαγόμενες – άρα ανάλογα ακριβότερες – πρώτες ύλες. Όσο για τις σχέσεις μεταξύ των δύο καθεστώτων; Ίσως ήρθε η στιγμή να επαναλάβει και ο Ερντογάν αυτό που λένε άλλοι, ειρωνικά: Μωρέ ο Τραμπ είναι καλός… Οι άλλοι δεν τον αφήνουν…)