Tag: εξωτερική πολιτική

Φασιστική παράκρουση

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Ύστερα απ’ την εν ψυχρώ δολοφονία / εκτέλεση 11 αμερικανοεβραίων στο Pittsburgh το περασμένο Σάββατο, στη συναγωγή Tree of life, το τελευταίο που θα περίμενε κανείς θα ήταν ισραηλινούς ακροδεξιούς (στελέχη του κυβερνώντος Likud…) να κατηγορούν για την σφαγή τα ίδια τα θύματα…

Κι όμως, έτσι ακριβώς συμβαίνει! Οι δολοφονημένοι εβραίοι ανήκαν σε μια αριστερή ανθρωπιστική οργάνωση, την Hebrew Immigrant Aid Society (HIAS), που υποστηρίζει πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη να πάρουν πολιτικό άσυλο στις ηπα. Ο δολοφόνος τους, ο φασίστας Robert Bowers, είχε ποστάρει πριν την επίθεση ότι «η HIAS γουστάρει να φέρνει εδώ εισβολείς που σκοτώνουν το λαό μας».

Οι ισραηλινοί φασίστες συμφώνησαν. Κορυφαίος ο Yoav Eliasi (με το ψευδώνυμο «the shadow»), αναγνωρίσιμο μέλος του Likud. Σύμφωνα με την social media “συμβολή” του στη δολοφονία των 11:

…. Ο Bowers ήταν ένας άνθρωπος που σιχάθηκε τους υπονομευτές προοδευτικούς εβραίους αριστερούς που προωθούν τις άρρωστες ατζέντες τους… Η HIAS μεταφέρει τους εισβολείς που καταστρέφουν κάθε χώρα. Ο δολοφόνος σιχάθηκε ανθρώπους σαν εσάς. Οι εβραίοι σαν εσάς προκάλεσαν το ολοκαύτωμα και τώρα προκαλούν αντισημιτισμό. Σταματείστε να παίρνετε τα λεφτά μίσους απ’ τον Soros…

Πρόκειται για «μεμονωμένη περίπτωση»; Αυτό θα υποστήριζαν οι λακέδες του Τελ Αβίβ. Καμμία σχέση – απλά δεν χωρούν εδώ τα υπόλοιπα ανάλογα φασιστικά “σχόλια” για την σφαγή στο Pittsburgh, με προέλευση πολιτικούς και θρησκευτικούς αξιωματούχους του Τελ Αβίβ. Η βασική ιδεολογία της ισραηλινής δεξιάς σε όλες της τις αποχρώσεις είναι ρατσιστική, ακόμα κι αν πρόκειται για αφρικανούς εβραϊκού θρησκεύματος. Πολύ χειρότερα αν δεν είναι ομόθρησκοι. Οι συχνές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ μεταναστών / προσφύγων απ’ το σουδάν ή την ερυθραία εναντίον των φυλακίσεων και των βίαιων απελάσεων («επαναπροωθήσεων»…) το δείχνει.

Ως εδώ το ρατσιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ είναι απλά ένα συνηθισμένο πρωτοκοσμικό καθεστώς. Ωστόσο το μίσος εναντίον εβραϊκών αριστερών οργανώσεων εκτός ισραήλ είναι κάτι διαφορετικό. Και το να κατηγορούνται όχι μόνο σαν υπεύθυνοι για την ίδια την δολοφονία τους (και για καλλιέργεια του αντισημιτισμού!!!) αλλά αναδρομικά ακόμα και για το ολοκαύτωμα, δείχνει ορισμένα πράγματα που είναι γνωστά στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», όχι όμως ευρύτερα.

Το πρώτο είναι ότι το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς είναι έξαλλο απ’ το γεγονός ότι παρά τις καλοπληρωμένες προβοκάτσιές του χάνει σταθερά την ιδεολογική του επιρροή στην εβραϊκή νεολαία σε διάφορα γεωγραφικά πλάτη και μήκη του κόσμου· απ’ την αυστραλία ως τις ηπα… Μια νεολαία που υπερασπίζεται την παλαιστινιακή αντίσταση: είναι δυνατόν να μην είναι κι αυτοί οι εβραίοι νεαροί / νεαρές «αντισημίτες», όπως όλοι οι υπόλοιποι;

Το δεύτερο είναι ακόμα πιο βαθύ και πιο μακρόχρονο στην ιστορία: ο ισραηλινός εθνικισμός (αυτό που έχει ονομαστεί «σιωνισμός»), σαν γνήσιο πρωτοκοσμικό δημιούργημα, ήταν απ’ την αρχή τον 19ο αιώνα μειοψηφία αστών, και εχθρός των πολλών χιλιάδων κομμουνιστών και σοσιαλιστών εβραίων εργατών της ευρώπης. Που ήταν διεθνιστές και, σαφώς αντίθετοι στην προοπτική δημιουργίας ενός, ακόμα, «εθνικού κράτους», οπουδήποτε. (Ακόμα και τα πιο φλύαρα παπαγαλάκια των ισραηλινών υπηρεσιών δεν πρόκειται ποτέ να σας πουν έστω και μισή λέξη για την Bund· την μαζική σοσιαλιστική οργάνωση των εβραίων εργατών στην ανατολική ευρώπη, απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα… Δεν τους συμφέρει: ήταν απόλυτα εχθρικοί στον εθνικισμό / σιωνισμό…)

Η ευκολία με την οποία αποδίδεται ο βρώμικος και προβοκατόρικος χαρακτηρισμός «αντισημίτες» απέναντι σε οποιουσδήποτε είτε κάνουν κριτική στο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς είτε, απλά, δεν συμφωνούν με την κρατική ιδεολογία του Τελ Αβίβ επειδή είναι αριστεροί, σοσιαλίζοντες, αναρχικοί ή οτιδήποτε παρόμοιο, είτε εβραίοι είτε οτιδήποτε άλλο, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ένδειξη του πανικού των αφεντικών και των υπηκόων ενός πρωτοκοσμικού προκεχωρημένου φυλακίου που προσπαθεί να κρατήσει την μιλιταριστική / γεωπολιτική του αξία.

Η απόδειξη του ό,τι οι εβραίοι της HIAS και της Tree of life θεωρούν τον καλύτερο σύμμαχο του Τελ Αβίβ σαν ηθικό αυτουργό της μαζικής δολοφονίας στο Pittsburgh, είναι ότι τον κήρυξαν ανεπιθύμητο στο πένθος και στα μέρη τους… Μέχρις ότου αποκηρύξει στον ρατσισμό και τον λευκό “ματσισμό” του.

Πρόκειται για το ψόφιο κουνάβι…

… Τα τρία τελευταία χρόνια τα λόγια σας και οι πολιτικές σας έχουν ενισχύσει ένα ογκούμενο λευκό εθνικιστικό κίνημα… Η χθεσινή σφαγή δεν είναι η πρώτη πράξη τρομοκρατίας που έχετε υποδαυλίσει εναντίον κάποιας μειονοτικής ομάδας στη χώρα.. Έχετε υπονομεύσει την ασφάλεια των μουσουλμάνων, της κοινότητας lgbtq, των έγχρωμων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες…

Αυτά έγραψε χτες, χύμα και τσουβαλάτα, σε ανοικτή επιστολή της η Behind the Arc, μια οργάνωση προοδευτικών εβραίων… Σε απόλυτη αντίθεση με το καθεστωτικό εργαλείο του Τελ Αβίβ, το επίσημο ισραηλινό λόμπυ στις ηπα, το AIPAC, που στηρίζει με τα χίλια το ψόφιο κουνάβι, το καθεστώς του, τον ρατσισμό, τον μιλιταρισμό και την «πολιτική τους για τη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο».

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: ή ενάντια στους φασίστες χωρίς καμία εξαίρεση· ή μαζί με τους «ιερούς» τέτοιους, τους «ευλογημένους», και τα λοιπά και τα λοιπά, ξεπλένοντας ουσιαστικά τους ανθρωποφάγους, ανεξάρτητα από εθνικότητα ή θρήσκευμα.

Ενδιάμεση στάση δεν υπάρχει!

Οίστρος ψοφιοκουναβικός

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Αποφασισμένο φασιστόμουτρο το ψόφιο κουνάβι, έχοντας μπροστά του σε λίγες μέρες και τις “ενδιάμεσες εκλογές”, αυξάνει τον στρατό που θα στείλει στα αμερικανομεξικανικά σύνορα. Για να σταματήσει την “εισβολή” από λίγες χιλιάδες λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Όλοι ξέρουν πως ο αμερικανικός στρατός απαγορεύεται να κάνει οτιδήποτε κατά των “εισβολέων” (η θηριώδης “εθνική φρουρά” έχει την αρμοδιότητα και, φυσικά την όρεξη…) – δεν έχει σημασία… Σημασία έχει η προβολή ενός “στιβαρού” προέδρου που προτάσσει με γενναιότητα τα φαρδιά του στήθη στους “εισβολείς”.
Παίζοντας εύκολα και φτηνά με την στολή του στρατηγού το ψόφιο κουνάβι θα συγκινήσει τους ψηφοφόρους του. Πρακτικά έχει εύκολη δουλειά: οι “εισβολείς” θα φτάσουν στα σύνορα πολύ μετά την 5η Νοέμβρη…

Πως να μην είναι το ψόφιο κουνάβι και το καθεστώς του πηγή έμπνευσης για κάθε φασίστα που θέλει να καθαρίσει τον πλανήτη απ’ τους μαύρους, τους μουσουλμάνους – και τους εβραίους που τους κάνουν πλάτες; Πως να μην είναι πηγή έμπνευσης για κάθε Orban και κάθε Salvini;

Πως να μην είναι σύμμαχος κάθε ελληνικής κυβέρνησης, με τους ροζ ειδικά να δείχνουν τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου; Πως να μην είναι σύμμαχος κάθε Sisi, κάθε Netanyahu και Lieberman, κάθε Salman;

Στον κανιβαλισμό τα ομώνυμα συχνά έλκονται.

Οίστρος γαλανόλευκος

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Που είναι το παράξενο; Ξύπνησε, έφαγε το δυναμωτικό πρωϊνό του· και ύστερα θυμήθηκε ότι πρέπει να γυρίσει το ρολόι. Το γύρισε, όχι μια ώρα αλλά 78 χρόνια πίσω. Μεράκλωσε, πήρε το τουφέκι του, και βγήκε να συνεχίσει το “έπος της αλβανίας”. Τελικά “έχασε την ζωή του” – ή “έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος εναντίον υπέρτερων εχθρικών δυνάμεων”…

Γι’ αυτό έχουν τα δίκια τους αυτοί που λένε ότι η ευρώπη πρέπει να σταματήσει να παίζει με την χρονομέτρηση!…

(Εννοείται πως οι θείες Λίτσες, hard και light, ένοιωσαν την ιστορία να τις καλεί. Βρακάς; Μαβη; Υπάρχει epic ιστορία απ’ τα ‘90s· εκτός τόπου και χρόνου βέβαια, κι εκτός συσχετισμών. Όμως τι άλλο να φάει αυτός ο έρμος ο ελληνικός εθνικισμός εκτός απ’ τα ιμπεριαλιστικά αποφάγια του;)

Μία πολυδιάστατη (εξωτερική πολιτική) στα όρθια

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Εκτός από γλύψιμο δεν μπορεί να έχει άλλο σκοπό η προσπάθεια των φαιορόζ να “προσεγγίσουν” την Μόσχα. Και εκτός απ’ το “να κάνουμε πλάκα” δεν πρέπει να έχει άλλο λογικό κίνητρο η αποδοχή του ελληνικού γλυψίματος απ’ το ρωσικό καθεστώς.

Φυσικά ο ψεκασμένος που ήταν χτες στη Μόσχα θα μπορούσε να υπολογίζει ότι η “είμαι πιο vmro απ’ το vmro” στάση του στο ζήτημα της κατ’ αρχήν έγκρισης αλλαγής συντάγματος στη δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας θα τον έκανε συμπαθή. Προφανώς παριστάνει ότι ξεχνάει πως η Μόσχα είναι απ’ τα δεκάδες κράτη που έχουν αναγνωρίσει τους «ακατονόμαστους» σαν δημοκρατία της μακεδονίας – σκέτο. Πράγμα που σημαίνει πως η σύμπτωσή του στις κατηγορίες για εξαγορές μακεδόνων βουλευτών με τις αντίστοιχες ρωσικής προέλευσης ήταν εντελώς ξόφαλτση. Η Μόσχα παριστάνει πως ανησυχεί για την νατοϊκή ένταξη της μακεδονίας· ο ψεκασμένος απ’ την μεριά του είναι πλασιέ αμερικανικών βάσεων… Κι αν αποδειχθεί πετυχημένος, τα ρωσικά προβλήματα θα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ την ένταξη της μακεδονίας στο νατο!

Το γεγονός ότι ο ρώσος υπ.αμ. (αλλά και στρατηγός) Sergei Shoigu «τα έχωσε» κατευθείαν και χωρίς περιστροφές στον ψεκασμένο (την ώρα που ο «είμαι το θωρηκτό του ελληνικού εθνικισμού» κάτι ψέλλιζε για «στρατηγική σχέση ελλάδας – ρωσίας») δείχνει τι πιθανότητες επιτυχίας έχει το ελληνικό γλύψιμο. Με την διπλή του υπόσταση (υπουργός άμυνας και αρχικαραβανάς) ο Shoigu είναι εδώ και τρία χρόνια επικεφαλής της ρωσικής στρατιωτικής δράσης στο συριακό πεδίο μάχης… Και πάει να τον μαλαγανέψει ένας απατεώνας τρίτης διαλογής;

Το ελλαδιστάν δείχνει με κάθε τρόπο τις συμμαχικές / ιμπεριαλιστικές επιλογές του. Δεν υπάρχουν πια ουσιαστικά περιθώρια ούτε καν για δημόσιες σχέσεις. Περιμένουμε λοιπόν, όλο αγωνία, την επίσκεψη του τενεκεδένιου στη Μόσχα (εφόσον γίνει, τελικά). Περιμένουμε την στιγμή που ο Putin θα τον κτυπήσει στοργικά στην πλάτη και θα τον ρωτήσει:

Ρε συ, εκείνος ο υπουργός σου, που ήθελε να του δώσουμε προστάντζα για τον σωλήνα, ο … πως τον λένε;… τι κάνει αυτή η ψυχή; Πότε θάρθει να πάρει το μπαγιόκο;

Εθνικοί νταλκάδες και εργατική κριτική

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Πριν ακριβώς 4 εβδομάδες, στις 1 Οκτώβρη (δημοψήφισμα 5), γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Διάφοροι προφητεύουν ότι ο Zaev θα έχει πρόβλημα να κάνει την τελική έγκρισή της συμφωνίας στη βουλή· του λείπουν καμιά 10ριά βουλευτές. Ας μην βιάζονται: το κόμμα που έχει τώρα πρόβλημα είναι αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το VMRO…. Υπάρχει ένα σχίσμα στο εσωτερικό του: μια τάση πιο «φιλοευρωπαϊκή» και μια άλλη πιο εθνικιστική, που νοιώθει την όποια πίεση της ακροδεξιάς «ενωμένης μακεδονίας». Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι, που ψάχνονται…

Δυο μέρες αργότερα, στις 3 Οκτώβρη (ποιό δημοψήφισμα, ποιοί γύπες – 4) γράφαμε:

… Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο το VMRO να διασπαστεί τελικά, σε ένα (μικρότερο μεν αλλά ικανό απ’ την άποψη των τωρινών βουλευτών) «κεντροδεξιό» τμήμα (που λείπει απ’ την πολιτική σκηνή των Σκοπίων) και ένα μεγαλύτερο «λαϊκής δεξιάς» για μεταγενέστερη κατεργασία. Το «κεντροδεξιό» (σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο) μια χαρά θα υποστηρίξει τον τωρινό κυβερνητικό συνασπισμό του Zaev για την αναθεώρηση του συντάγματος…

Η ασταμάτητη μηχανή είχε δίκιο – κόντρα σε λυτούς και δεμένους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες του εθνικού κορμού. Το vmro διασπάστηκε, και έπεται η συνέχεια…

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε δίκιο, αλλά καμία φορά δεν είναι λόγος για έπαρση και πανηγύρια. Είναι όμως αφορμή για να (σας) υποδείξουμε ή να (σας) θυμίσουμε κάτι ευρύτερης σημασίας, που θα το βρίσκετε και θα το βρίσκουμε μπροστά μας συνέχεια, και θα είναι ζόρικο να αντιμετωπιστεί: την “πληροφοριο-κεντρική” αντίληψη για την πραγματικότητα… Όπου αρκεί η “σάρωση” μερικών “αναρτήσεων” για να λέει ο καθένας “ξέρω….”

Στον digital καπιταλιστικό αιώνα ο «πληροφοριο-κεντρισμός» είναι ένα ήδη δεδομένο «ιερό» στην (υποτιθέμενη) «κατανόηση του κόσμου». Η αλήθεια αναλύεται και ανασυντίθεται σαν «πληροφορίες»… Όμως ακριβώς σ’ αυτό το τεραίν, στο πεδίο των «ροών πληροφοριών», είναι που συμβαίνει και η μεγαλύτερη ever χειραγώγηση. Ψέμματα, μισοψέμματα ή απλά εντελώς άσχετες και αυθαίρετες «απόψεις» που είναι πανεύκολο (λόγω τεχνολογίας) να δημοσιοποιούνται και να αναπαράγωνται, διασταυρώνονται κατά χιλιάδες ανά πάσα στιγμή, φτιάχνοντας κάτι που δεν είναι η διαύγαση της πραγματικότητας αλλά το ακριβώς αντίθετο: ένα ρευστό και ευμετάβλητο δίκτυ (πληροφοριακής) αράχνης «μαύρης χήρας»· ένα δίκτυ συσκότισης, χειραγώγησης, διανοητικής καθήλωσης.

Οι πολιτικοί προγονοί μας, ίσως δύο ή ακόμα καλύτερα τρεις γενιές πίσω, ζούσαν σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Όπου οι «πληροφορίες» ήταν ελάχιστες και όπου η προέλευσή τους (άρα η όποια ιδιοτέλεια τους) ήταν εύκολο να εντοπιστούν. Η κριτική ανάλυση της πραγματικότητας απ’ την μεριά τους δεν στηριζόταν σε «πληροφορίες», αποκλειστικές ή μη. Στηριζόταν στη γνώση των βασικών καπιταλιστικών χαρακτηριστικών και αλληλουχιών, όχι μόνο στην «οικονομία» αλλά και στην «πολιτική», στο «κράτος», κλπ. Συνεπώς η αναλυτική / κριτική μεθοδολογία τους ήταν διεισδυτική, προχωρούσε πίσω και κάτω απ’ τα προφανή (αυτά που τώρα είναι οι «πληροφορίες»…), προχωρούσε εκεί που συντίθενται ή αποσυντίθενται οι αιτίες και τα αποτελέσματα, τα κίνητρα, τα συμφέροντα· ακόμα και οι «ανθρώπινες αδυναμίες»…

Γι’ αυτό και ήταν σε θέση να συγκροτούν και να διατυπώνουν την κριτική του υπάρχοντος. Γι’ αυτό, επίσης, ήταν δύσκολο να παρασυρθούν από «πληροφορίες»: η διάβρωση του μεθοδολογικού, εννοιολογικού οπλοστασίου τους από «ψευδείς ειδήσεις» ήταν πολύ δύσκολη (μπορούσε, όμως, να γίνει απ’ την ιδεολογία· δηλαδή την ψευδή συνείδηση…) Αντίθετα ο «πληροφοριο-κεντρισμός» είναι η διαρκής ανάδευση του υπάρχοντος, του διαρκούς « τώρα – που – συμβαίνει», το σερβίρισμά του σε διάφορες συσκευασίες… Το ακριβώς αντίθετο της κριτικής ανάλυσης γενικά και της εργατικής κριτικής ανάλυσης ειδικά.

Τελικά την πληροφοριακή αναπαράσταση της πραγματικότητας θα την κάνουν καλύτερα οι «έξυπνοι» υπολογιστές· κι αυτό το σκατό που εμφανίζεται σαν ανθρώπινη «δημοσιογραφία» («ενσωματωμένων» ή μη επαγγελματιών) θα παρακμάσει. Όμως εν τω μεταξύ θα έχει γίνει εντελώς περιθωριακή (σαν την ασταμάτητη μηχανή ας πούμε…) η τέχνη της κριτικής· μ’ άλλα λόγια η εννόηση της καπιταλιστικής / κρατική πραγματικότητας όχι σαν ένα puzzle από «πληροφορίες / ψηφίδες» αλλά σαν ένα οργανικό, άλλοτε ρευστό και άλλοτε συμπαγές, πλέγμα εξουσίας και εκμετάλλευσης, που έχει κανόνες, αλλά προτιμάει να τους κρύβει ή να τους μυθοποιεί.

Πόσο δύσκολος είναι σήμερα ένας συνεπής με την εποχή, αποτελεσματικός, αλλά και «παλιομοδίτικος» τρόπος ανάλυσης, σκέψης, κριτικής; Πολύ δύσκολος… Πόσο περισσότερο θα είναι τέτοιος στο μέλλον; Πολύ παραπάνω, δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο. Ωστόσο να το θυμάστε: ο πληροφοριακός βομβαρδισμός καταστρέφει την κριτική σκέψη, την δυνατότητα κατανόησης των κανόνων. Τα φαινόμενα συχνά απατούσαν και στο παρελθόν· όμως τώρα παίζουν, σχεδόν, χωρίς αντίπαλο. Η αλήθεια είναι μια στιγμή του ψεύτικου όπως είχε διαβλέψει κάποιος πριν καμιά 50αριά χρόνια.

Το μυαλό σημαδεύουν, και το κάνουν με επιτυχία…

Παλαιστινιακή εξέγερση

Σάββατο 27 Οκτώβρη. Για την περίπτωση που θα σας διέφευγε: χτες, ημέρα Παρασκευή, ήταν και πάλι μέρα ισραηλινών δολοφονιών. Τουλάχιστον πέντε διαδηλωτές στη λωρίδα της Γάζας, ένας στη Δυτική Όχθη (στο χωριό al-Mazra’a κοντά στη Ραμάλα), και πολλές δεκάδες τραυματίες, ήταν το χθεσινό «κατόρθωμα» του πρωτοκοσμικού προκεχωρημένου φυλακίου…

Μόνο που ο φίλος και σύμμαχος των ελλήνων Lieberman δεν χορταίνει· θέλει πολύ περισσότερο αίμα. Θέλει έναν «κανονικό πόλεμο» κατά των αιχμάλωτων στη Γάζα.

Μια κανονική καινούργια σφαγή θέλει ο αξιότιμος κανίβαλος… Να βομβαρδίζουν τα αεροπλάνα του, να υπογράφουν οι φασίστες οπαδοί του τις βόμβες, να πανηγυρίζουν και να γιορτάζουν…

Έχουν περάσει 4 χρόνια απ’ την προηγούμενη “μεγάλη γιορτή θανάτου” του ρατσιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Κι αν το ψόφιο κουνάβι χάσει στις «ενδιάμεσες εκλογές», μπορεί να την θέλει την σφαγή ακόμα πιο επειγόντως…

Ένα μέλλον τίμιου κόπου

Σάββατο 27 Οκτώβρη. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο μπαμπάς Salman (ο βασιλιάς) θα «απολύσει» τον υιό Salman (τον τοξικό) αλλά δεν θα το κάνει τώρα. Θα το κάνει μετά από μήνες, για να μην φανεί ότι ενέδωσε σε έξωθεν «πιέσεις».

Αν συμβεί κάτι τέτοιο (έχουμε τις αμφιβολίες μας…), το παλληκαράκι μην πέσει σε κατάθλιψη. Με τις γνώσεις και την εμπειρία που έχει μπορεί να κάνει καριέρα «διδακτικού προσωπικού»· η δουλειά δεν είναι ντροπή… Κι αν έχει τίποτα φίλους στα μέρη μας (ψεκασμένους ή μη δεν έχει σημασία) ας κοπιάσει.

(Ξέρετε πόσες φορές τα ντόπια εθνικιστικά κοθώνια έχουν αναγγείλει το τέλος του Erdogan… Και πόσες, πολύ περισσότερες, τον έχουν λούσει με κάθε υποτιμητικό χαρακτηρισμό. Από «παρανοϊκό» μέχρι «σουλτάνο» κλπ κλπ.

Έχετε, μήπως, ακούσει αναλυσάρες απ’ αυτούς, ειδικούς ή ανειδίκευτους, για την σφαγή του Khashoggi και την στάση του τουρκικού καθεστώτος; Όχι. Συμβαίνει, λοιπόν, το εξής εθνικά δυσάρεστο: σχεδόν παντού στον πλανήτη εκθειάζουν τον Erdogan για τον «ισορροπημένο» και «έξυπνο» τρόπο που χειρίζεται το ζήτημα, αναγνωρίζοντας (πολλοί) ότι αυτό που επιδιώκει και είναι πολύ πιθανό να καταφέρει είναι να στριμώξει την σαουδαραβική χούντα / χασάπικο, αυξάνοντας ο ίδιος το κύρος του και στον αραβικό, και στον μουσουλμανικό κόσμο· αλλά και πολύ πιο πέρα.

Σε κάθε περίπτωση τον αναγνωρίζουν σαν μετρ της καθεστωτικής πολιτικής που είναι (τι άλλο;) τεχνική εξουσίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν οι κρατικοί εχθροί του. (Εκτός απ’ τους έλληνες υπάρχει πάντα τόσο η αιγυπτιακή χούντα όσο και το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς). Σημαίνει πως εκτός απ’ αυτούς που σωπαίνουν ενοχλημένοι βαθιά και ανομολόγητα, οι υπόλοιποι αναγνωρίζουν στον Erdogan και το καθεστώς του σημαντικές τακτικές και στρατηγικές ικανότητες… Και φυσικά η Ουάσιγκτον – ο σύμμαχος και σωτήρας του ελληνικού ιμπεριαλισμού όπως θέλουν να ελπίζουν τα εδώ αφεντικά – θα χρειαστεί να ξανασκεφτεί πόσο και πως μπορεί να παρενοχλεί αυτόν τον «άσπονδο εταίρο» που λέγεται Άγκυρα.

Κλαίνε απ’ τα νεύρα τους κάποιοι στα μέρη μας; Ακούμε γαμωσταυρίδια ή μας φαίνεται;)

 

Κωστάκηηηη! Μην πας στα βαθιαααά!!!

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Κάθε φορά που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη» εγείροντας ζητήματα επέκτασης στη θάλασσα (“μία – δύο – τρεις – πολλές Θεσσαλίες” που θα ‘λεγε και ο ογκόλιθος πρώην υπ.εξ.) αναγκαζόμαστε να κάνουμε το ίδιο. Να θυμίζουμε πως όταν η Αθήνα (διακομματικά, σαν «εθνική γραμμή») μιλάει για «διεθνή νομιμότητα» που (έτσι λέει) της εξασφαλίζει κυριότητα στην ανατολική Μεσόγειο, μιλάει μ’ ένα πτώμα στο στόμα. Και το πτώμα δεν είναι τουρκικό.

Η επανάληψη μπορεί να είναι κουραστική· αλλά επιβάλλεται αν υπάρχει ο κίνδυνος αμνησίας. Έχουμε γράψει πολλές φορές για τα ελληνικά αοζικά παραμύθια, αλλά κάτι σταθερά διαφωτιστικό είναι το «νησιά με φίδια» (Sarajevo 49, Μάρτης 2011). Επειδή αφορά την θρυλική «διεθνή νομιμότητα» που οι ντόπιοι τσοπαναραίοι του λαού επικαλούνται· μόνο για τ’ αυτιά των δικών τους προβάτων! (Κανείς άλλος στον γαλαξία δεν τα τρώει αυτά τα greeks…)

Υπάρχει εξέλιξη; Υπάρχει. Το τουρκικό καθεστώς, υπερασπιζόμενο αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» του, δεν έστειλε απλά ένα σεισμογραφικό (το Barbaros) να κάνει γεωλογικές έρευνες (προς αναζήτηση κοιτασμάτων) στην ανατολική Μεσόγειο. Έστειλε και 2 + 2 πολεμικά να το συνοδεύουν, για να μην μπαίνουν ιδέες στην αυτού εξοχότητα τον ψεκασμένο, άρχοντα πασών των αμερικανικών βάσεων, τσάρο της εθνικής ανεξαρτησίας, πρίγκηπα των φαιορόζ, κλπ.

Τέτοια περιστατικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ήσσονος σημασίας για τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό (παρότι το πόπολο οφείλει να τρώει το ίδιο πάντα αντιτουρκικό χόρτο – και γουστάρει). Τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν λέγονται. Όπως, για παράδειγμα, ότι το τουρκικό καθεστώς αποκτά σταθερά και αμείλικτα την στρατιωτική υπεροπλία σ’ όλη αυτή τη ζώνη ελληνικής και ελληνοκυπριακής «αμφισβήτησης», έτσι ώστε εκτός απ’ την περίπτωση που η Ουάσιγκτον θα έστελνε ολόκληρο τον 6ο στόλο της να τσακωθεί με την Άγκυρα, το ελλαδιστάν είναι καταδικασμένο να λογικευτεί. Τουλάχιστον στην πράξη, έστω σιωπηλά.

Πριν σχεδόν μια βδομάδα, στις 20 Οκτώβρη, ανακοινώθηκε απ’ την Άγκυρα η επιχειρησιακή ετοιμότητα ενός homemade UAV θαλάσιας επιτήρησης, καθώς και του συστήματος επικοινωνίας των εν λόγω ιπτάμενων ρομποτικών μηχανών με τις χερσαίες βάσεις τους. Mε ακτίνα 200 χιλιομέτρων, αρκετή για να έχει το τουρκικό στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα σε real time 24/7 έλεγχο διαφιλονικούμενων και μη εκτάσεων μεσογειακής θάλασσας. Απ’ το Αιγαίο ως την κύπρο.

Άσχημες εξελίξεις για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τα όνειρά του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με τα φιλαράκια του, κάτι χούντες του Καΐρου και κάτι φασισταριά του Τελ Αβίβ. Πως, όμως, να αντιμετωπίσει κανείς την πραγματικότητα;

Μόνο με αυταπάτες… Ουάου! – που θα έλεγε και ο αρχέτυπος των ναρκισιστικών φαντασιώσεων κυρ Γιάνης… Πράγματι. Αν δεν κάνουμε λάθος ο Φρόιντ υποστήριζε πως η “αρχή της επιθυμίας” νικάει την “αρχή της πραγματικότητας” στο πρωκτικό στάδιο του ανθρώπινου κουταβιού: τρώει τα σκατά του, και του αρέσουν…

(φωτογραφίες: Ξανά-μανά χάρτες. Στον πάνω είναι τα ελληνικά όνειρα. Το κλειδί είναι το Καστελόριζο… Προσέξτε πως μόνο οι συνεχείς συνοριακές γραμμές έχουν συμφωνηθεί επίσημα. Οι διακεκομένες είναι εικασίες, ευχές – “αυταπάτες”.

Στον δεύτερο στη σειρά είναι η τουρκική άποψη, σαφώς ρεαλιστικότερη. Προσέξτε σ’ αυτήν δύο πράγματα. Πρώτον, πως αν είναι να οριοθετηθεί σύνορο αοζ μεταξύ τουρκίας / αιγύπτου θα πρέπει ο χουντοχασάπης του Καΐρου να αναγνωρίσει τον αντίπαλό του σε ότι αφορά τον έλεγχο των σουνιτών σαν “εταίρο”…. Σε κάθε περίπτωση η θρυλική χάραξη συνόρων μεταξύ Αθήνας και αιγυπτιακής χούντας είναι εντελώς άσχετη σε σύγκριση με τον πάνω χάρτη. Και επειδή ο Sisi είναι ένα φασιστικό κάθαρμα αλλά ηλίθιος δεν είναι, δεν πρόκειται ποτέ να υπογράψει ένα σύνορο αοζ όπως το φαντάζονται οι έλληνες. Επειδή ξέρει ότι μ’ αυτό τον τρόπο απλά θα μπλέξει…

Και δεύτερον, τα δήθεν ελληνοκυπριακά οικόπεδα 4, 5, 6 και 7 είναι επίσης φαντασιακής ελληνοκυπριακής ιδιοκτησίας – σύγκριση με τον μεσαίο χάρτη (ή την διαγράμμιση στ’ αριστέρα του χάρτη, στον τρίτο). Για επιχειρηματικούς (ή απλά στοιχειωδώς λογικούς) λόγους κανένας δεν κόβει το χέρι του πως αυτά είναι ελληνοκυπριακή ιδιοκτησία…)

Αν ένα απόγευμα, στη λωρίδα της Γάζας, ο Delacroix….

Πέμπτη 25 Οκτώβρη. Θα μπορούσε να είναι και στημένο πλάνο, αλλά δεν είναι. Ο τούρκος φωτογράφος Mustafa Hassouma τράβηξε εκατοντάδες φωτογραφίες την περασμένη Δευτέρα. Μία είναι αυτή. Ο 20χρονος A’ed Abu Amro, απ’ την γειτονία της al-Zaytoun της πόλης της Γάζας, ήταν εκεί, στη μεγάλη πορεία της επιστροφής, όπως κάθε Παρασκευή και κάθε Δευτέρα εδώ και μήνες. Κρατάει πάντα στο ένα χέρι την παλαιστινιακή σημαία, και οι φίλοι του τον κοροϊδεύουν: «πετάς πιο εύκολα πέτρες αν δεν κρατάς στο άλλο χέρι σημαία» του λένε.

Κάποιοι είπαν ότι «είναι ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ» (που δεν φαίνεται) – αλλά εδώ και δεκαετίες το ίδιο λένε. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι ο Delacroix βρισκόταν στη Γάζα – ξέχασαν να θυμηθούν ότι για την απελευθέρωση όσων βρίσκονται υπό πρωτοκοσμική κατοχή ελάχιστοι νοιάζονται πια. Αυτό που ήθελε να αναπαραστήσει / υμνήσει ο γάλλος ρομαντικός στριφογυρνάει στον τάφο του.

Ο Abu Amro και η παρέα του θα είναι εκεί πάντως. Ζωντανοί. Στην πρώτη γραμμή, απέναντι απ’ τους δολοφόνους του ισραηλινού στρατού. Και την ερχόμενη Παρασκευή, και την επόμενη Δευτέρα, και… Όπως χιλιάδες άλλοι και άλλες.

Δεν ζητάνε την άδεια κανενός.

(«Πολεμάμε για την αξιοπρέπειά μας και την αξιοπρέπεια των επόμενων γενεών» είπε ο Abu Amro σ’ έναν δημοσιογράφο του alJazeera που τον αναζήτησε. «Κι αν σκοτωθώ, θέλω να με τυλίξουν μ’ αυτή τη σημαία».)

Ο τοξικός στην Knesset

Τετάρτη 24 Οκτώβρη. … Η πρωτοβουλία ειρήνης του Trump [σ.σ.: το γνωστό αλλά επίσημα παγωμένο σχέδιο εξαφάνισης των παλαιστινίων…] αν ποτέ μπει στο τραπέζι, είναι το άμεσο αποτέλεσμα της πίεσης απ’ τον Mohammed bin Salman, που θέλει να νομιμοποιήσει το ισραήλ πριν προχωρήσει σε ανοικτή συνεργασία μαζί του.

…Για 50 χρόνια προσευχόμασταν να εμφανιστεί ένας σημαντικός άραβας ηγέτης που θα θέλει να υπογράψει ένα σημαντικό σύμφωνο με το ισραήλ. Αυτός ο ηγέτης έφτασε τελικά. Οι εκκλήσεις υπέρ της καθαίρεσής του, όπως αυτή που έκανε ο πρώην πρεσβευτής των ηπα Dan Shapiro σε ένα άρθρο του στη Ha’aretz (στις 21 Οκτώβρη) είναι αποσταθεροποιητικές, και ταιριάζουν με τις καλύτερες παραδόσεις του Obama…

Έτσι καταλήγει το άρθρο της υπέρ του τοξικού η πρώην ισραηλική βουλευτής Tzvia Greenfield, στην Ha’aretz πριν 2 ημέρες. Παρόμοια άρθρα δημοσιεύονται και στην άλλη μεγάλη καθεστωτική εφημερίδα, την δεξιά Jerusalem Post. O τοξικός είναι ο «αναμενόμενος» και “πολλά υποσχόμενος” (μοχλός) για την ολοκλήρωση των ισραηλινών ρατσιστικών / απαρτχάιντ σχεδιασμών στη μέση Ανατολή. Όμως υπάρχουν και οι αντίπαλοι. Στο ίδιο άρθρο η Greenfield εξηγεί:

… Ο Erdogan μπορεί να θέλει να ταπεινώσει τους σαουδάραβες, αλλά ο κύριος στοχος του είναι να τορπιλίσει το σχέδιο που έχει συμφωνηθεί μεταξύ Trump και Mohammed να δημιουργηθεί μια περιφερειακή συμμαχία υπό την αιγίδα των ηπα, μια συμμαχία που περιλαμβάνει το ισραήλ, τα κράτη του Κόλπου, την σαουδική αραβία, την ιορδανία, την αίγυπτο (και πιθανά το ιράκ). Αυτά τα κράτη θα προσπαθήσουν μαζί να μπλοκάρουν το ιράν, που τα απειλεί όλα.

Η τουρκία, που αγωνίζεται να βρει μια όχι-ακόμα-ξεκαθαρισμένη θέση στον αραβικό μουσουλμανικό κόσμο, δεν θέλει μόνο να ηγηθεί των σουνιτών. Θέλει επίσης να δείξει το ισραήλ σαν ένα ξένο αποικιοκρατικό εμφύτευμα στη μέση Ανατολή. Κάθε νομιμοποίηση που θα κερδίσει το ισραήλ μέσα από μια συμμαχία με αραβικά κράτη έχει αρνητικές συνέπειες για τον Erdogan…

Έχει το ενδιαφέρον του το πως φαίνεται η Άγκυρα απ’ το Τελ Αβίβ. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το πως φαίνεται η μέση Ανατολή συνολικά: αίμα, πολύ αίμα στο μέλλον.

Το τελευταίο; Στο συγκεκριμένο τουλάχιστον άρθρο δεν φαίνεται πουθενά η Μόσχα… Ίσως οι S-300 της συρίας δεν κάνουν μεγάλη σκιά…