Tag: εξωτερική πολιτική

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Αυτή τη φορά, την σταγόνα (στο γνωστό «μαρτύριο») δεν την άφησε να πέσει ο Erdogan ή κάποιο απ’ τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια. Ήταν οι new york times που έκαναν την κίνηση.

Σύμφωνα με προχθεσινό τους ρεπορτάζ, στην υποκλοπή ενός τηλεφωνήματος απ’ το σαουδαραβικό προξενείο στο Ριάντ που έγινε λίγο μετά την δολοφονία του Khashoggi (ανήκει στη συλλογή των τουρκικών audio tracks που κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν σε cd με τίτλο “toxic: greatest hits”…), ακούγεται ο Maher Abdulaziz Mutreb, μέλος του «αποσπάσματος θανάτου», να λέει στον Saud al-Qahtani, στο Ριάντ, που ως πρόσφατα ήταν επίσημα «σύμβουλος επικοινωνίας» του τοξικού (και ανεπίσημα ένα απ’ τα σκυλιά του γενικών βρώμικων καθηκόντων): Πες στο αφεντικό σου ότι τον καθαρίσαμε.

Ποιός να ήταν άραγε το «αφεντικό» που έπρεπε να μάθει ότι “η αποστολή εξετελέσθη”, ε;

Ο al-Qantani απολύθηκε δυόμισυ βδομάδες μετά την δολοφονία του Khashoggi, στην προσπάθεια του τοξικού να το παίξει “άσχετος” (και “θυμωμένος” για το κακό που έκαναν στον άνθρωπο..). Ακόμα και η πιο απλή εμπειρία λέει ότι αυτός που σε απολύει είναι το αφεντικό σου. Άλλωστε ο ίδιος ο al-Qantani είχε τιτιβίσει το περασμένο καλοκαίρι:

Νομίζει κανείς ότι λαμβάνω αποφάσεις χωρίς οδηγίες; Είμαι ένα υπάλληλος και ένας πιστός εκτελεστής των διαταγών του κυρίου μου του βασιλιά και του κυρίου μου του πιστού διαδόχου.

Τι κάνει, λοιπόν, νιάου νιάου στα κεραμίδια; «Αυτό το στοιχείο…» λέει πρώην αμερικάνος αρχιασφαλίτης στους n.y.t. «… είναι ό,τι πιο κοντά σ’ ένα όπλο που καπνίζει θα μπορούσε να βρεθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση». Σχεδόν «επ’ αυτοφόρω»… . Το smoking gun έχει υποδειχθεί λοιπόν, και όλοι το βλέπουν αναγκαστικά.

Εκτός απ’ τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας των ηπα Bolton. Δεν έχω ακούσει κάτι που να συνδέει τον bin Salman με την δολοφονία Khashoggi δήλωσε χτες, αν και προσέθεσε όμως πολλοί δεν πιστεύουν το ίδιο.

Ωραιότατα. Μέχρι να βρει ο τοξικός το πτώμα του Khashoggi, ο Bolton, ο Kushner, ο Trump, o Netanyahu, o Lieberman, ο Αναστασιάδης, ο Τσίπρας, ο ψεκασμένος, και το σύνολο του μαύρου άξονα προλαβαίνουν να βρουν ποιος ήταν ο boss του al-Qantani στις 1, στις 2 και στις 3 Οκτώβρη.

Έκαστος στο είδος του…

Τρίτη 13 Νοέμβρη. Πριν μόλις έξι μήνες, τον περασμένο Μάη, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Ριάντ θεωρούσαν ότι παρά την σχεδόν εξαφάνιση του «παράγοντα isis» απ’ το συριακό και ιρακινό πεδίο (ο θύλακας του idlib ήταν μια αξιοποιήσιμη εξαίρεση) είχαν ακόμα τον άνεμο στα πανιά τους. Η Ουάσιγκτον είχε ήδη μεταφέρει την πρεσβεία της στην Ιερουσαλήμ, και ετοιμαζόταν για το τελικό κτύπημα, την επιβολή της «συμφωνίας του αιώνα» (για την «λύση του παλαιστινιακού προβλήματος»), κομμένης και ραμένης στα μέτρα του Τελ Αβίβ. Οι φήμες ότι «σήμερα, αύριο, την άλλη βδομάδα» (θα γίνει η παρουσίαση…) έδειχναν, βέβαια, ότι υπήρχαν κάποια προβλήματα στην αποδοχή του σχεδίου, όχι μόνο απ’ το γενικά άθλιο καθεστώς του Αμπάς, αλλά και απ’ το Αμμάν.

Οι παράπλευρες, υποστηρικτικές κινήσεις θεωρούνταν πάντως δεδομένες. Πρώτον, η Μόσχα θα συμφωνούσε (έτσι έλεγαν οι εκτιμήσεις) με το Τελ Αβίβ να μην το εμποδίζει να βομβαρδίζει ιρανικές θέσεις οπουδήποτε στο συριακό πεδίο μάχης. Και δεύτερον, ο τοξικός, θα αναδεικνυόταν σε μοντέλο «μεταρρυθμιστή» στο Ριάντ, παρασέρνοντας και τις υπόλοιπες κοντινές του πετροχούντες. Όλοι αυτοί μαζί (πετροχούντες, χούντα του Καΐρου, Τελ Αβίβ), μόλις «έλυναν το παλαιστινιακό» θα σχημάτιζαν μια αντι-ιρανική συμμαχία που γρυλίζοντας, γαυγίζοντας ή και πυροβολώντας θα στρίμωχνε την Τεχεράνη, θα αδυνάτιζε το μπλοκ της Αστάνα, και θα επέτρεπε στον άξονα την ανάκτηση αρκετού απ’ το χαμένο έδαφος στη συρία και στο ιράκ…

Σήμερα, έξι μήνες μετά, έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Ό,τι είχε επενδυθεί στον θύλακα του Idlib φαλήρισε, κι αυτό ήταν κυρίως δουλειά της Άγκυρας και των υπηρεσιών της. Η Μόσχα όχι μόνο δεν συναίνεσε στις αεροπορικές εκκαθαρίσεις του Τελ Αβίβ, αλλά μετά την κατάρριψη του αεροπλάνου της έχει μετατρέψει την δυτική συρία σε «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» για το ισραήλ· που προσπαθεί να παρηγορήσει τους υπηκόους του με παιδικά ψέμματα του είδους «μπαααα, εμείς συνεχίσουμε να κτυπάμε χωρίς να μας παίρνουν χαμπάρι». Όσο για τον τοξικό; Η όμορφη ιδέα του να σφάξει έναν τουρκικής καταγωγής (ο παππούς του ήταν τούρκος) σαουδάραβα δημοσιογράφο στο προξενείο της Istanbul τον έχει παραδώσει χειροπόδαρα δεμένο στο δεύτερο μεγαλύτερο εχθρό του, το καθεστώς Erdogan. Σα να μην έφταναν αυτά, Βερολίνο και Παρίσι «ήρθαν κοντά» στο μπλοκ της Αστάνα – με άλλοθι την ανοικοδόμηση της συρίας….

Αυτή η γρήγορη αλλαγή δεδομένων και συσχετισμών, δίπλα μας, έγινε σχετικά «αθόρυβα» (αν υπολογίσει κανείς την σημασία της). Και είναι αμφίβολο αν εκτός απ’ την ασταμάτητη μηχανή την έχει καταγράψει / περιγράψει οποιοσδήποτε άλλος. Ειδικά στα φιλοαμερικανικά και φιλοϊσραηλινά μέρη μας, όπου τα χέρια της «εθνικής γραμμής» φτάνουν πολύ μακρύτερα απ’ όσο νομίζετε…

Τρίτη 13 Νοέμβρη. Η ελληνική «εθνική γραμμή» διαφημίζει τώρα όλο καμάρι εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή φωνάζει απ’ τις αρχές του 2017: τον άξονα Ουάσιγκτον – (Λονδίνου) – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – (Ριάντ) με την προσθήκη (όχι βέβαιη) του Καΐρου.

Ο άξονας αυτός δεν είναι καινούργιος… Αλλά δεν ήταν αυτό που πουλάει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σήμερα. Στην ουσία ήταν στρατιωτικός άξονας ελέγχου της ανατολικής Μεσογείου σαν «μετόπισθεν» και σαν «επιμελητειακή ζώνη» σε σχέση με την βασική «γραμμή αντιπαράθεσης» που, αν όλα πήγαιναν καλά για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ θα ήταν αρκετά ανατολικότερα: στον περσικό κόλπο.

Τίποτα δεν έχει πάει καλά… Τι είναι, λοιπόν, αυτό που διαφημίζει το ελληνικό βαθύ κράτος «μέσα απ’ τα δόντια»; Την γεωπολιτική «αναβάθμιση» του ελλαδιστάν λόγω της μετατροπής της ανατολικής Μεσογείου σε βασική γραμμή αντιπαράθεσης του 4^ου παγκόσμιου; Διαφημίζει δηλαδή (ή εύχεται, ή έχει συμπεράνει) την υποχώρηση του αμερικανικού, του ισραηλινού και του σαουδαραβικού ιμπεριαλισμού απ’ τα ανατολικά του 35^ου μεσηβρινού (εκείνου που περνάει απ’ το ισραήλ) στα δυτικά του;

Μόνο στις ελληνικές φαντασιώσεις μια τέτοια «στρατηγική αναδίπλωση» των υπόλοιπων συμμάχων του άξονα θα είχε νόημα!! Για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, για παράδειγμα, η αοζ του δεν είναι χώρος για ναυμαχίες (δεν διαθέτει καν αξιόλογο πολεμικό ναυτικό) αλλά μέρος για να ρουφάει γκάζι, για να καλύψει κατ’ αρχήν τις ενεργειακές του ανάγκες. Ούτε για την Ουάσιγκτον (που ελέγχει έτσι κι αλλιώς την περιοχή) ζητούμενο είναι να μην φτάσει η ευρασιατική επιρροή στην … ιταλία!

Φυσικά είναι αλήθεια ότι με τα τωρινά δεδομένα αυτή η επιρροή έχει «αγγίξει» πράγματι τα ανατολικά παράλια της Μεσογείου. Αλλά τα έχει μόνο αγγίξει: η ρωσική αεροναυτική παρουσία είναι γενικά μικρή, η ιρανική μέσω φρουρών της επανάστασης επίσης μικρή· όσο για την κινεζική «οικονομική σφαίρα» δεν έχει φτάσει ακόμα στη συρία (παρότι πρόκειται να φτάσει). Εννοείται πως ο άξονας είναι θορυβημένος απ’ αυτές τις εξελίξεις και τον συνδυασμό τους. Όμως σε κάθε περίπτωση η κρίσιμη (γεωγραφική) θέση «ανάσχεσης» που θα ήθελαν οι ιμπεριαλισμοί της Ουάσιγκτον, της Τελ Αβίβ και του Ριάντ (ή, ειπωμένο αλλιώς, η θέση «σπασίματος» του ευρασιατικού project στη μέση Ανατολή) είναι το ιράν.

Αν ο «άξονας» δεν καταφέρει να ανασυστήσει την επιθετικότητά του εκεί, κι αν πρέπει να «οχυρωθεί» στην ανατολική Μεσόγειο εγκαταλείποντας όλες τις ενδιάμεσες περιοχές, τότε δύο τουλάχιστον απ’ τα κράτη / μέλη του (το ισραήλ και η σαουδική αραβία…) την «έχουν κάτσει την βάρκα» – για να το πούμε πρόχειρα… Πρακτικά ωστόσο ακόμα κι αυτή η «οχύρωση» είναι αδύνατη με την Άγκυρα αντίπαλο… Γι’ αυτό ο αμερικανικός στρατός φυτεύτηκε στην βορειοανατολική συρία, με “κάλυψη” τις ypg: επειδή απο εκεί ελέγχει όλη την γύρα… (Ρίξτε μια ματιά στον πάνω χάρτη).

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δένεται με τον αμερικανικό και τον ισραηλινό, αλλά σ’ αυτήν την «παρέα» δεν μπορεί να σχεδιάσει οτιδήποτε. Κι έτσι δεν αποκλείεται να βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις…

Μόνο να μας κόψει τους λαιμούς μπορεί – πράγμα που θα κάνει όποτε χρειαστεί…

Δευτέρα 12 Νοέμβρη. Είναι, όμως, κι αυτοί οι new york times!… Πω πω πω! Δηλαδή δεν μπορεί ένας άραβας πρίγκηπας να συνομωτεί για να σκοτώσει αντιπάλους του; Μόνο οι πρωτοκοσμικές υπηρεσίες έχουν αυτό το προνόμιο;

Σε χθεσινό τους ρεπορτάζ οι n.y.t. αποκαλύπτουν ότι σύμφωνα με 3 άτομα που έχουν γνώση των συζητήσεων, κορυφαίοι αξιωματούχοι των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών, κοντά στον πρίγκηπα Mohammed bin Salman, ζήτησαν από μια μικρή ομάδα επιχειρηματιών πέρυσι να χρησιμοποιήσουν μισθοφόρους για να καθαρίσουν ιρανούς εχθρούς του βασιλείου. Για να προσθέσουν ότι ο Ahmed al-Assiri (ένα απ’ τα δεξιά χέρια του τοξικού, απ’ τις υπηρεσίες – ένας σωστός και δραστήριος πρίγκηπας έχει πολλά δεξιά χέρια…) που απολύθηκε σαν υπεύθυνος μετά την δολοφονία του Khashoggi, συμμετείχε σε συνάντηση τον Μάρτιο του 2017, στο Ριάντ, όπου επιχειρηματίες κανόνισαν ένα σχέδιο 2 δισεκατομυρίων δολαρίων για να αγοραστούν ιδιωτικές εταιρείες κατασκοπείας και να σαμποτάρουν την ιρανική οικονομία…. Στη διάρκεια των συζητήσεων (όπου οι επιχειρηματίες προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την σαουδαραβική χρηματοδότηση του σχεδίου τους) οι βοηθοί του Assiri ενημερώθηκαν για ένα πιο συγκεκριμένο σχέδιο δολοφονίας του Qassim Suleimani, επικεφαλής των επίλεκτων δυνάμεων Quds, των ιρανών φρουρών της επανάστασης…

Σιγά ρε n.y.times! Σε λίγο θα μας πείτε ότι οι (σπέσιαλ ή όχι) δολοφόνοι πληρώνονται κιόλας!!! Μα δεν το κάνουν μόνο για την χαρά του αίματος;

Όμως άλλο είναι το θέμα. Την ώρα που ο τοξικός έχει αυτήν την, πως να την πούμε;, άντε εκκρεμότητα (όχι μόνο με την δολοφονία αλλά και με το πτώμα του Khashoggi), βγαίνουν οι καθεστωτικοί new york times για να του ρίξουν άλλη μια μαχαιριά. Κατηγορώντας τον ότι κάνει επικηρύξεις και πληρώνει κυνηγούς κεφαλών… Ποιόν; Αυτόν το πρίγκηπα της επί γης κόλασης, τον μικρό άγιο του σκότους…

Είναι δυνατόν να ισχύουν τέτοια πράγματα; Είναι δυνατόν ο τοξικός να είναι ο φραγκάτος «μπροστινός» του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον; Ούτε μία στο εκατομμύριο!!! Ξέρετε όμως γιατί ακούγονται τέτοια τερατώδη ψέμματα εναντίον ενός νεαρού, αθώου και χνουδωτού bin Salman; Επειδή έχουμε γεμίσει τοξικο-φοβικούς!!!

Μάλιστα κυρίες και κύριοι, αυτό συμβαίνει!

Κυριακή 11 Νοέμβρη. Η ανακοίνωση του Erdogan ότι έχει δώσει τα ηχητικά ντοκουμέντα της δολοφονίας και του διαμελισμού του Khashoggi (τις ηχητικές υποκλοπές δηλαδή…) σε Παρίσι, Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Βερολίνο (εκτός απ’ το Ριάντ) τραβάει και αυτά τα κράτη στο «κέντρο της σκηνής του εγκλήματος». Ειδικά σε ότι αφορά την «τύχη» του σαουδαραβικού καθεστώτος, και ειδικά του τοξικού, που όχι μόνο δεν έχει αποδείξει ότι ήταν άσχετος, αλλά μάλλον το αντίθετο…. Έξυπνα μελετημένη η στιγμή της ανακοίνωσης, τώρα που ο καιρός περνάει, δημιουργεί (ή επιδιώκει να δημιουργήσει) εσωτερικά προβλήματα στα συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κράτη και όχι μόνο, αν συνεχίσουν το τρενάρισμα στο να πάρουν τις αποφάσεις τους.

Τι μπορούν να πουν τώρα η αγγλική, η αμερικανική, η γαλλική και η γερμανική κυβέρνηση; Ότι δεν πήραν τίποτα; Ότι δεν ξέρουν τίποτα; Ότι δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτά που ακούγονται; Ότι δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα «ποιος φταίει»; Ή απλά θα συνεχίσουν την διακριτική μεταχείριση του τοξικού σωπαίνοντας;

Κι αν προσπαθήσουν το δεύτερο, δεν θα εμφανιστούν εσωτερικές αντιπολιτεύσεις που θα πιέσουν στην κόντρα;

Παρακολουθούμε. Έχουν αναγγελθεί για τις επόμενες ημέρες ή λίγες εβδομάδες δημοσιοποιήσεις διάφορων ανατριχιαστικών λεπτομερειών απ’ την δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi – στη βάση των ηχογραφήσεων. Αυτά που ξέρουν ήδη κάμποσες κυβερνήσεις θα αρχίσουν να γίνονται ευρύτερα γνωστά… Με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

(Για την Αθήνα δεν χρειάζεται να απορούμε. Είναι απασχολημένη με άλλα, και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με το θέμα…)

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Αυτή η συμμαχία μεταξύ Καΐρου και Μόσχας σε σχέση με την λιβύη θα πρέπει να προκαλεί μια κάποια αμηχανία στο ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Θα ήθελε να έχει το Κάιρο στο πλευρό του (στη δημαγωγία για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), και πράγματι η αιγυπτιακή χούντα έχει αντιπαλότητα με το τουρκικό καθεστώς. Όχι όμως για τον βυθό της Μεσογείου, αλλά για την επιρροή και τον έλεγχο επί των σουνιτών, ειδικά αν η πετροχούντα του Ριάντ κλατάρει. Εφόσον, όμως, Άγκυρα και Κάιρο έχουν τον ίδιο «εταίρο» (την Μόσχα), αυτή η αντιπαλότητα δεν πρόκειται να πάρει στο ορατό μέλλον την ένταση που θα βόλευε την Αθήνα.

Το πράγμα προχωράει ακόμα μακρύτερα. Η Ουάσιγκτον ονειρεύεται μια «αραβική στρατιωτική συμμαχία» που θα περιλαμβάνει το αιγυπτιακό καθεστώς και όλα τα αραβικά νότια του ιράκ, εναντίον του ιράν. Και το Τελ Αβίβ γουστάρει πολύ· (για να μην το ξεχνάτε: το Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον και το Ριάντ είναι στον ίδιο άξονα με την Αθήνα και τη Λευκωσία). Η Ουάσιγκτον έχει προγραμματίσει για τον ερχόμενο Γενάρη μια πρώτη «σύνοδο» αυτής της υπό διαμόρφωση συμμαχίας…

Όμως…. Πρώτον, η Ντόχα (και το Κουβέιτ…) αποκλείεται να στραφούν κατά της Τεχεράνης (έμμεσα και κατά της Άγκυρας, της Μόσχας, της Δαμασκού και της Βαγδάτης…). Δεύτερον, το Ριάντ τραβάει κάτι ζόρια – με την δολοφονία του Khashoggi. Τρίτον, απ’ όλα τα υποψήφια αραβικά κράτη αυτής της αμερικανο-ισραηλινο εμπνευσμένης συμμαχίας το μόνο που έχει κανονικό μαζικό στρατό (μαζικό αλλά κακής ποιότητας, εφόσον το κύριο καθήκον του είναι η χούντα…) είναι η αίγυπτος. Αλλά το Κάιρο μόνο δευτερεύον πρόβλημα έχει με την Τεχεράνη· το βασικό του είναι η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά, πέρα απ’ την de facto συμμαχία του με την Μόσχα σε ότι αφορά τη λιβύη, θέλει οπωσδήποτε γενικά καλές σχέσεις με το ρωσικό καθεστώς…

Συνεπώς, σ’ αυτό το «τουρλουμπούκι» περιφερειακών ιμπεριαλισμών στη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο η Μόσχα δείχνει σαφώς καλύτερα τοποθετημένη (ως προς τις συμμαχίες της) σε σχέση με την Ουάσιγκτον, που έχει – μαζί με το Τελ Αβίβ – εξαιρετικά «φλογερά» όνειρα. Όμως το ελλαδιστάν στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ έχει βάλει τους ιμπεριαλιστικούς παράδες του. Προσπαθεί να βγάλει τα γεωπολιτικά προσοδικά κέρδη του καβάλα σε ένα κόλπο (τον αμερικανικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου) που δεν έχει τα ατού που θα ήθελε…

Κι ακόμα χειρότερα: εκκρεμούν οι κινήσεις του ιταλικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου, που με κάποια καθυστέρηση προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Παρισιού.

Πολλοί και πεινασμένοι καρχαρίες στην ίδια θάλασσα… Δεν θα χορτάσουν με μετανάστες / πρόσφυγες· αυτοί κι αυτές είναι το «ορεκτικό» τους…