Tag: εξωτερική πολιτική

Hayat

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Υπάρχουν κάτι μέρη ζόρικα. Όπου τα πιστοποιητικά θανάτου εκδίδονται πριν τα πιστοποιητικά γέννησης. Πάει να πει γίνονται εκεί δολοφονίες· υπάρχουν όμως και αρχές με ληξιαρχεία για τα «τυπικά».

Η 23χρονη Inas Abu Khmash, παλαιστίνια, δολοφονήθηκε μαζί με την 1,5 χρονών κόρη της Bayan στις 9 του περασμένου Αυγούστου, σ’ έναν μαζικό ισραηλινό βομβαρδισμό στη λωρίδα της Γάζας – μαζί με 4 ακόμα άτομα. Ήταν έγκυος, «στις μέρες της». Κοιμόταν το βράδυ, οικογενειακά, στο μπαλκόνι του σπιτιού της στην γειτονιά Deir al-Balah – έκανε πολύ ζέστη εκείνες τις μέρες του Αυγούστου.

Και ύστερα ήρθαν οι δολοφόνοι του Τελ Αβίβ.

Πριν την κηδεία των τριών γυναικών, της μάνας, της κόρης, και του αγέννητου μωρού, συγγενείς και φίλοι έδωσαν ένα όνομα στην αγέννητη κόρη. Hayat. Που σημαίνει «Ζωή».

Το πιστοποιητικό θανάτου άργησε να βγει. Αλλά βγήκε. Η Hayat Abu Khmash δολοφονήθηκε με βόμβα πριν γεννηθεί. Για τυπικούς, γραφειοκρατικούς λόγους, σαν ημερομηνία της γέννησής της μπήκε η ημερομηνία του θανάτου της. Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν έχεις γεννηθεί, έτσι δεν είναι; Ή όχι;

Η κοινοτοπία του να είσαι αιχμάλωτος σε στρατόπεδο θανάτου…

Μερικές Παρασκευές είναι διαφορετικές

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Πρέπει να είναι διαφορετικές! Πρέπει να είναι αντι-! Δεν είναι οι Παρασκευές «μαύρες», σαν θρίαμβος της κατανάλωσης που έγινε ψύχωση και παραλήρημα. Οι Παρασκευές είναι κόκκινες. Από φωτιά, από αίμα. Εδώ κοντά.

Για όσες / όσους καταλαβαίνουν: την Παρασκευή στις 23 Νοέμβρη το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει ένα καθόλου υπερβολικό πρόγραμμα δράσεων με διάφορες μορφές, πάντα Παρασκευές (εκτός αν η συγκυρία επιβάλει κάτι επιπλέον), για πολύ συγκεκριμένους λόγους: για την υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης αλλά και για την εναντίωση στον ελληνικό ιμπεριαλισμό. Που μας έχει βουτήσει απ’ το λαιμό, και μας τραβάει σαν πρόβατα στους βρώμικους, χασάπικους σχεδιασμούς του. Δύο ζητήματα διακριτά αλλά και ενωμένα, με το αίμα των Άλλων: στην Παλαιστίνη, στο Κάιρο, και αλλού.

Στις 23 Νοέμβρη, στις 7.30 νωρίς το βράδυ (αυστηρά – ξεφορτωθείτε τις φοιτητικές αναπηρίες!), στο αμφιθέατρο του Γκίνη στο ε.μ.π., το συμβούλιο παρουσιάζει το εγχείρημα «Παρασκευές για την Παλαιστίνη». Κάνει μαζί προβολή μιας διαφωτιστικής ομιλίας του Ilan Pappe, ισραηλινού ιστορικού, κυνηγημένου απ’ το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, για την αποικιοκρατία με εποίκους στην Παλαιστίνη Αυτό που οι πρωτοκοσμικοί έκαναν επί αιώνες σε διάφορες άκρες του κόσμου, και συνεχίζει τώρα, με την ενοχική υποστήριξή τους, εδώ δίπλα.

Απαραίτητα εφόδια για όσες και όσους δεν ζουν σε άλλο γαλαξία· πριν τους (μας) πέσει ο ουρανός στο κεφάλι…

Ο αμερικάνος φίλος

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο – σε ιμπεριαλιστική κίνηση – συνεχίζουν, φυσικά, την συμμαχία τους με την Ουάσιγκτον. Αυτήν την Ουάσιγκτον. Όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου, και χωρίς να έχουμε αποδείξεις, είναι βάσιμο να εκτιμάμε ότι κάνει «υπόγειο» παιχνίδι και με το σαουδαραβικό καθεστώς. Και με τα εμιράτα, των οποίων το αφεντικό, ο Mohammed bin Zayed al-Νahyan (ΜΒΖ) είναι συνεταίρος του τοξικού σ’ όλα τα κόλπα, και κάθαρμα περιωπής. Το ότι δεν ξέρουμε ακριβώς την ελληνική εμπλοκή ας μην θεωρηθεί μειονέκτημα: είναι το ελληνικό γεωπροσοδικό «άγριο ένστικτο» που αποκλείει οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από σκατά που μυρίζουν χρήμα. Χωρίς πολλές φανφάρες.

Χωρίς πολλές φανφράρες ξεκινάει σήμερα και η έβδομη (7η) κοινή στρατιωτική άσκηση ανάμεσα στον χουντικό στρατό του Sisi, τον ελληνικό, και κάτι νοτιοκυπριακές τσόντες. Για μια βδομάδα. Για κάποιο λόγο που από πρώτη ματιά (και μόνο) διαφεύγει, το όνομα της άσκησης είναι «Μέδουσα 7 – Αλεξανδρούπολη 18». Πρώτη φορά μπαίνει η Αλεξανδρούπολη στον τίτλο αυτής της άσκησης. Επειδή κάποτε θα φτάνει εκεί αιγυπτιακό (υγροποιημένο) γκάζι;

Υπάρχει κάτι σαν «ενιαίο ελληνο-αιγυπτιακό αμυντικό δόγμα» απ’ την Αλεξανδρούπολη ως το Πορτ Σάιντ, μια γραμμή τομής της ανατολικής Μεσογείου; Τυπικά – απ’ όσα λίγα ξέρουμε – η άσκηση αυτή θα γίνει στην Κρήτη και στα νότιά της· η Αλεξανδρούπολη πέφτει μακρυά. Όμως τίποτα δεν είναι μακριά για τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα που θα κάνουν παιχνίδι στη «μέδουσα 7». Θεωρούμε ότι χωρίς πολλές φανφάρες η Αθήνα θέλει να «τραβήξει» την αιγυπτιακή χουντική στρατοεκπαίδευση σε μια ξεκάθαρα αντιτουρκική γραμμή, ακόμα κι αν από πρακτική άποψη φαίνεται άκυρη: αιγυπτιακή αεροπορία στο Αιγαίο; Ποτέ δεν ξέρεις… (Έχει κι ένα «πάτημα» στην Καβάλα το Κάιρο…)

Όλα αυτά, φυσικά βγάζουν ένα κάποιο νόημα (ωστόσο μην βιαστείτε για το πιο είναι αυτό!… υπάρχουν «εναλλακτικές πραγματικότητες» και εδώ…) μόνο στο βαθμό που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ είναι ακμαίος και ακέραιος σε κάθε του κρίκο. Ή στο βαθμό που με σπασμένο τον κρίκο του Ριάντ θα αναλάβει τις δουλειές του το Κάιρο…

Να γιατί λέμε ότι ένα κάποιο «υπόγειο παιχνίδι» με το Ριάντ είναι εντελώς μέσα στις προδιαγραφές του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Θα μπορούσε να είναι, ακόμα ακόμα, και ένα τηλεγράφημα / οδηγία του υπ.εξ. – τενεκεδένιο – προς τις ελληνικές πρεσβείες σε διάφορα μέρη του κόσμου: όταν σας ρωτάνε να λέτε ότι «ο κόσμος είναι ένα πολύ επικίνδυνο μέρος» και ότι «ίσως ποτέ δεν μάθουμε την πλήρη αλήθεια»…

(φωτογραφία: Το δημοσίευμα αφορά την περσινή «μέδουσα», το ισραηλινό ενδιαφέρον όμως είναι διαχρονικό. Και μην ρωτήσετε «γιατί»! Θα είναι σα να δείχνετε τον κώλο σας σε σκηνοθέτη πορνό…)

Εκτός από ελληνοαμερικανική διαθέτουμε και ελληνορωσική…

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Φιλία, φυσικά! Εν όψει της επίσκεψης του εξοχότατου τενεκεδένιου πρωθυπουργού και υπουργού εξωτερικών στη Μόσχα σε δυόμισυ βδομάδες (7 Δεκέμβρη) όλοι οι δημαγωγοί, επαγγελματίες ή/και ερασιτέχνες, θα πουν και θα γράψουν διάφορα θριαμβευτικά. Μπορεί τα ρούβλια να μην ήρθαν με τον γκαζοσωλήνα του καπετάν Παναγιώτη (τότε που οι ρόζ είχαν φτερά…) αλλά δεν μπορεί: το «ξανθό γένος» μας αγαπάει… Ε;

Ο τενεκεδένιος είναι ο πιο κατάλληλος διαθέσιμος σήμερα πολιτικός εκπρόσωπος του ελλαδιστάν, για να φάει τις πατσαβούρες στα μούτρα και να πει «ωραία δροσιά έχετε δω». Έχει περάσει τις «εξετάσεις real τσίγκου» με άριστα, στο πρώτο μισό του ’15, όταν διέδιδε ότι θα βάλει το ελληνικό ναυάγιο στους brics, και – μάλιστα – ότι ήταν στην Αγία Πετρούπολη που του έγινε η πρόταση. Έρμο πρώην Λένινγκραντ τι σούμελλε να πάθεις!

Θα κατέβει, επίσης, στο γήπεδο με τα εξής προσόντα: Α) έναν πατριάρχη Istanbul που έχει βάλει ήδη φωτιά στο ορθόδοξο ποιμνίο της ουκρανίας (οι πρώτες εμπρηστικές βόμβες έχουν πέσει σε εκκλησίες…), μετά και απ’ το ο.κ. του ελληνικού υπ.εξ. – επί εποχής ογκόλιθου. Β) την φανατική συμμετοχή στον άξονα. Γ) έναν πατριάρχη Ιεροσολύμων που είναι για να ριχτεί με πέτρα στο λαιμό στην κοντινότερη θάλασσα, μαζί με όλο το πρακτόρικο ελληνορθόδοξο παπαδαριό εκεί. Δ) μια ιμπεριαλιστική ατζέντα για την ανατολική Μεσόγειο τόσο εξώφθαλμα αντιτουρκική, που θα αναρωτιόταν κανείς «τι πίνουν στην Αθήνα;» Ε) έναν asset 2 (εκεί στη Σαλονίκη) που απ’ το πολύ γλύψιμο δείχνει να έχει περάσει σε μια πιο realos προσέγγιση.

Αν ο τενεκεδένιος γυρίσει απ’ αυτήν την πολυσήμαντη επαφή με τον Putin και τον Medventev και με τα δύο αυτιά του στo ίδιο μέγεθος, δύο πιθανότητες υπάρχουν. Είτε ότι έκαναν πλάκα με την πάρτη του, είτε ότι τον έπιασαν κι απ’ τα δύο αυτιά μαζί.

Ας ρωτήσει το φασιστοσυνεταιράκι του, τον ψεκασμένο, πως είναι να σε πιάνουν απ’ το ένα. Έχει πρόσφατη εμπειρία, κάτι θα θυμάται…

(φωτογραφία: Λοιπόν αγόρι ψήνεσαι να αρχίσεις να διαδίδεις ότι το πολυτεχνείο το ’73 έγινε κατά του ιράν, της Χεζμπ’ αλλάχ και της Χαμάς; Θα πληρώσουμε κάτι παραπάνω, μην σ’ ανησυχεί…)

Τα πάθη του φυλετικού εθνικισμού

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Να μια ακόμα γνώμη άλλων, που δεν είναι περιθωριακοί σαν την ασταμάτητη μηχανή. (Οι τονισμοί δικοί μας):

Τίτλος: το αυτοκτονικό πάθος του ισραήλ για τον φυλετικό εθνικισμό.

Απ’ την γαλλική επανάσταση και μετά, η μοίρα των εβραίων είναι άρρηκτα δεμένη με την μοίρα των φιλελεύθερων αξιών. Όπου υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα και ισότητα, η ζωή ήταν καλύτερη για τους εβραίους. Και όταν ο ρατσιστικός φυλετικός εθνικισμός άρχισε να αναπτύσσεται, απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα, οι κίνδυνοι για τους εβραίους αυξήθηκαν. Αυτός ο εθνικισμός έγινε μια ανεξάντλητη πηγή βίαιου αντι-σημιτισμού και ο μεγαλύτερος εχθρός που αντιμετώπισαν ποτέ οι εβραίοι. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι εβραίοι κατάλαβαν (και το καταλαβαίνουν και σήμερα) ότι η πολιτική του μίσους, της βίας, του φόβου και της άρνησης των άλλων όπως προωθείται απ’ την άκρα δεξιά συνιστά ηθική απειλή.

Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των εβραίων στην αμερική ψηφίζει δημοκρατικούς και ότι οι περισσότεροι εβραίοι στην ευρώπη ψηφίζουν την φιλελεύθερη-συντηρητική δεξιά, το κέντρο και την αριστερά. Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι με ισραηλινούς όρους η ευρωπαϊκή συντηρητική δεξιά είναι απαίσια, σαν την ριζοσπαστική αριστέρα: ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τους συντηρητικούς στην αγγλία, στη γαλλία ή στη γερμανία να περνούν νόμους σαν την [ισραηλινή] νομοθεσία για το έθνος κράτος ή την πολιτιστική πειθαρχία; Ποιος θα αποκαλούσε έναν πολιτικό του αντίπαλο «προδότη»;

Στην ευρώπη η Ayelet Shaked [υπουργός δικαιοσύνης στο Τελ Αβίβ] και η Miri Regev [υπουργός πολιτισμού και αθλητισμού, πρώην ταξίαρχος] θα θεωρούνταν πολύ χειρότερες απ’ την Marine Le Pen· και είναι. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μποϋκοτάρουμε την αυστριακή υπ.εξ. [η Karin Kneissl είναι ακροδεξιά] όταν οι πιο πάνω υπουργοί ανήκουν στο ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο και ο Bezalel Smotrich είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος στη βουλή.

Αντίθετα απ’ τους ισραηλινούς που απολαμβάνουν την θαλπωρή της στρατιωτικής τους δύναμης και του ελέγχου πάνω στην αποικία απαρτχάιντ που έχουν φτιάξει στα κατεχόμενα εδάφη, οι περισσότεροι απ’ τους εβραίους του κόσμου καταλαβαίνουν ότι η πολιτική της πόλωσης, της άρνησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και του μίσους απέναντι στους άλλους είναι συνταγή καταστροφής. Ξέρουν ότι είναι ύψιστο συμφέρον τους να υπερασπίζονται πάντα μια ανοικτή και πλουραλιστική κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι εβραίοι ήταν σημαντικό συστατικό της συμμαχίας υπέρ του New Deal του Franklin Roosevelt, ούτε είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί εβραίοι φοιτητές ήταν μέλη του κινήματος για τα πολιτικά δικαίωματα στην αμερική, τη δεκαετία του ’60. Όταν ο Roosevelt άρχισε να αλλάζει το πρόσωπο της αμερικής στη γαλλία ο πρωθυπουργός της, ο εβραίος σοσιαλιστής Leon Blum (τον οποίο οι αντι-σημίτες αποκαλούσαν «ταλμουδιστή») ήταν επικεφαλής του φιλελεύθερου-σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού Λαϊκού Μετώπου. Η κυβέρνησή του θέσπισε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που ήταν πολύ προοδευτικές για τα τότε δεδομένα.

Ο λευκός ευρωπαϊκός και αμερικάνικος ρατσισμός είναι αντι-σημιτικός ακόμα κι όταν είναι φιλο-ισραηλινός. Υπήρχαν πάρα πολλοί αντι-σημίτες που αγαπούσαν το ισραήλ στη γαλλία μετά τον πόλεμο στην αλγερία. Και σήμερα πάλι αυξάνονται κάτω απ’ τους καινούργιους μας συμμάχους: τους ρατσιστές και τους εθνικιστές της ανατολικής ευρώπης και τους ρεπουμπλικάνους του Trump. Για όλους αυτούς το ισραήλ δουλεύει σαν ιδεολογική και ηθική ομπρέλα ενώπιον της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Θαυμάζουν την καταπίεση που ασκεί το ισραήλ και τις κυνικές απόψεις μας ότι οι παλαιστίνιοι δεν έχουν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην ελευθερία ή στην ιδιοκτησία στη γη που ζουν, επειδή κάτι τέτοιο μας το υποσχέθηκε ο θεός πριν 3.000 χρόνια. Ειδικά όταν αυτή η θεϊκή υπόσχεση συνοδεύεται από πυραύλους, τανκς και αεροπλάνα.

Οι εθνικιστές στην ανατολική ευρώπη ξέρουν ότι προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξή τους ο Benjamin Netanyahu είναι έτοιμος να ξεπουλήσει το Ολοκαύτωμα και να διαστρέψει την ιστορία [το πολωνικό κυβερνοφασισταριό αρνείται ότι πολωνοί συμμετείχαν στο Ολοκαύτωμα, κάτι που είναι πολλαπλά αποδεδειγμένο]. Όταν ισραηλινοί ιστορικοί έγιναν έξαλλοι απ’ το πολωνικό ντοκουμέντο για το Ολοκαύτωμα, ο Netanyahu υποσχέθηκε ότι η διαμαρτυρία τους θα ληφθεί υπόψη.

Κούφια λόγια. Γι’ αυτόν η πολωνική υποστήριξη στον πόλεμο εναντίον του φιελελευθερισμού στην ευρωπαϊκή ένωση είναι σημαντικότερη.

Αυτό ήταν άρθρο γνώμης του πολωνοεβραίου (υπηκόου του ισραήλ) ιστορικού Zeev Sternhell, καθηγητή πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο της Χεβρώνας (στις 16 Νοέμβρη) στην κεντρο-αριστερή Haaretz.

Έτσι έχουν τα πράγματα – και ακόμα χειρότερα.

(φωρογραφία: Δεκάδες εβραϊκές οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο ενάντια στον εθνικιστικό, κρατικίστικο ορισμό του «αντισημιτισμού» ώστε να αφορά και να προβοκάρει πρώτα και κύρια την κριτική κατά του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους…)

Το γκάζι θα περάσει ξόφαλτσα

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Η πανηγυρική «τελετή / συνάντηση» Putin και Erdogan με αφορμή την ολοκλήρωση της κατασκευής του υποθαλάσσιου (στη Μαύρη Θάλασσα) τμήματος του turkstream δεν έφερε πανηγύρια στα μέρη μας. Αναμενόμενο: το ελλαδιστάν έχει ενταχτεί σε άλλη, αντίπαλη «γκαζόσφαιρα», εκείνην της ανατολικής Μεσογείου. Μια «γκαζόσφαιρα» που ωστόσο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, βρίσκεται 3 με 4 χρόνια πίσω απ’ την ρωσική (ρωσο/γερμανική, ρωσο/τουρκική) από τεχνική και οικονομική άποψη – σε ότι αφορά την τροφοδοσία της (νότιας και κεντρικής) ευρώπης.

Ο (με διπλό σωλήνα) turkstream απ’ την μια θα τροφοδοτεί με γκάζι τον τουρκικό καπιταλισμό, αφετέρου θα έχει «αναμονή» για τροφοδοσία των βαλκανίων και της κεντρικής ευρώπης (ουγγαρία). Οι φαιορόζ ίσως λιγουρεύονται την προέκτασή του στη βόρεια ελλάδα, μπας και γίνουν λιγάκι “hub”… Ωστόσο μεσολαβούν δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι να εγκρίνει η ε.ε. αυτήν τη νότια τροφοδοσία από gazprom μεριά. Το δεύτερο αφορά τους σχεδιασμούς της Μόσχας.

Ενδιαφέρεται ο ρωσικός γεωπολιτικός-με-γκάζι σχεδιασμός για την ελληνική επικράτεια; Η  απάντηση μας (όχι απόλυτα αλλά σε μεγάλο βαθμό βέβαιη) είναι «όχι». Πολύ σημαντικότερη είναι η βουλγαρική επικράτεια, τόσο για πολιτικούς / γεωπολιτικούς λόγους (σχέσεις Σόφιας με Μόσχα) όσο και για καθαρά γεωγραφικούς / οικονομικούς: μια εγκατάσταση διακλάδωσης των σωλήνων κάπου στην βορειοδυτική βουλγαρία θα επιτρέψει προς τα νότια την τροφοδοδοσία της (βόρειας) μακεδονίας, της αλβανίας και από εκεί της ιταλίας, όσο και έναν βόρειο κλάδο προς σερβία, κροατία και ουγγαρία μεριά.

Τι απομένει για το ελλαδιστάν; Η υπόσχεση μιας μελλοντικής εγκατάστασης εξαέρωσης υγροποιημένου αερίου, στην Αλεξανδρούπολη· αερίου ισραηλινής, αιγυπτιακής ή/και νοτιοκυπριακής προέλευσης, που θα μεταφέρεται με γκαζάδικα…. Και από εκεί η ξαναϋπόσχεση ενός μελλοντικού αγωγού διανομής που παραμένει άγνωστο ποιον ενδιαφέρει (λόγω κόστους: η υγροποίηση / εξαέρωση ανεβάζει αισθητά την τιμή του γκαζιού).

Εδώ που τα λέμε: καλύτερα έτσι… Καλύτερα ταπί και ψύχραιμοι…

Θα ξεκρεμαστεί ο τοξικός;

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Παρά τις ελπίδες του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στον οποίο συμμετέχει και το ελλαδιστάν…) ο τοξικός παραμένει κρεμασμένος. Κι όχι μόνον αυτό. Το τρενάρισμα, που τα αφεντικά του άξονα είχαν εκτιμήσει ότι θα βοηθήσει να ξεχαστεί η δολοφονία και ο διαμελισμός του Khashoggi, έχει γυρίσει τούμπα: όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο σφίγει η θηλειά στο λαιμό του. Το τουρκικό καθεστώς κάνει υποδειγματική δουλειά επ’ αυτού!

Για τα πρωτοκοσμικά “δημοκρατικά” δεδομένα του ενσωματωμένου θεάματος είναι παράδοξο το ότι ο τοξικός δεν έχει σχολάσει ακόμα. Μοιάζει αναντικατάστατος – είναι; Φαίνεται ότι στις φεουδαρχικές γωνιές του σύγχρονου καπιταλισμού, όπου η πολιτική εξουσία είναι δομημένη γύρω από κλαν, φρατρίες, κλπ, τα πρόσωπα (των αρχόντων) είναι πολύ σημαντικότερα απ’ ότι στον βορρά, όπου λειτουργούν κυρίως σαν εκπρόσωποι τύπου της κυρίαρχης μερίδας / συμμαχίας των αφεντικών, οπότε μπορούν να αντικατασταθούν εύκολα.

Ο τοξικός πρίγκηπας, σαν επικεφαλής μιας πολύ συγκεκριμένης “παλατιανής δομής” στο Ριάντ, φαίνεται να θεωρείται ως τώρα πολύ σημαντικός στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς πρώτα και κύρια του Τελ Αβίβ και ύστερα της Ουάσιγκτον: εναντίον της Τεχεράνης, ύστερα εναντίον της Άγκυρας, και συνολικά κατά του μπλοκ της Αστάνα. (Στην πραγματικότητα εξίσου κεντρικός είναι και ο άλλος πρίγκηπας, εκείνη η αλεπού των εμιράτων· αλλά αυτός δεν ακούγεται..) Πολλά έχουν επενδυθεί στις τσέπες του, και όχι απλά το να αγοράζει όπλα.

Αλλά έτσι, τόσο ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όσο και ο αμερικανικός εμφανίζονται “όμηροι” του τοξικού. Εμφανίζονται “σαουραβοποιημένοι”. Για το Τελ Αβίβ αυτό δεν είναι πρόβλημα – δεν υπάρχουν εσωτερικές διαφωνίες επ’ αυτού. Για την Ουάσιγκτον όμως είναι. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι λίγες μέρες μόνο πριν την δολοφονία του Khashoggi, το ψόφιο κουνάβι εκβίαζε το Ριάντ με την αμίμητη απειλή «χωρίς την προστασία μας έχετε καταρρεύσει μέσα σε δυο βδομάδες». Τώρα εμφανίζεται το ανάποδο: ότι χωρίς τον τοξικό σαν αφεντικό στο Ριάντ θα καταρρεύσει όλος ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός για την ευρύτερη μέση Ανατολή.

Το ζήτημα (που μόνο δευτερεύον δεν είναι!) έχει τώρα δύο διαστάσεις. Πρώτον, αν η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) έχουν την δυνατότητα να κρατήσουν μάχιμα τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους κλείνοντας σε μια χρυσή ντουλάπα τον τοξικό. Και δεύτερον, αν στα παλάτια του Ριάντ υπάρχουν οι συσχετισμοί για πραγματική αλλαγή φρουράς και όχι, απλά και μόνο, για μια προσχηματική διαχείριση που, τελικά, δεν θα καταφέρει καν να κουκουλώσει την «κρίση».

Ωστόσο για την Ουάσιγκτον (αλλά όχι και για το Τελ Αβίβ) το να δημοσιοποιούνται σαν διαρροές, την μία το συμπέρασμα της cia και την άλλη οι (χωρίς όνομα) δηλώσεις «ανώτερου αξιωματούχου» ότι ακόμα και οι στραβοί βλέπουν ότι ο bin Salman junior διέταξε την δολοφονία, δημιουργούν μεγάλη «εσωτερική πίεση» κατά του στενού ψοφιοκουναβικού κύκλου. Κι αυτό που κάνει σοβαρή αυτήν την «πίεση» δεν είναι, βέβαια, η καούρα για δικαιοσύνη απ’ την μεριά εκείνων (των δημοκρατικών αλλά και κάποιων συντηρητικών) που δείχνουν τον τοξικό. Είναι το γεγονός ότι είναι αντίθετοι με τον συγκεκριμένο ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των σκληροπυρηνικών συντηρητικών: με την τόσο σφικτή συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το καραβάνι έχει κολλήσει…

Ταραγμένα νερά, κινούμενη άμμος 1

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι ο άξονας έχει χάσει στρατιωτικά την μάχη για τη «νέα μέση Ανατολή», σίγουρα σε ότι αφορούσε το κόλπο isis. Και ότι το μπλοκ της Αστάνα, εννοημένο σαν ιμπεριαλιστική συμμαχία, έχει επεκτείνει σημαντικά την επιρροή του έχοντας αποκαταστήσει μια καλή εδαφική ζώνη (απ’ τον λίβανο ως, σχεδόν, τα δυτικά σύνορα της ζώνης af/pak) όπου δεν έχει βέβαια τον πλήρη έλεγχο (αμερικανικές βάσεις υπάρχουν σε διάφορα σημεία της βορειοανατολικής συρίας και του βόρειου ιράκ) αλλά έχει σίγουρα την δυναμική. Κερδίζοντάς την σχεδόν απ’ το πουθενά.

Το γεγονός ότι ο άξονας, παραδεχόμενος (σιωπηρά και ως κάποιο σημείο…) την ήττα του στο συριακό / ιρακινό / λιβανέζικο πεδίο μάχης, προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί βάζοντας σαν στόχο την Τεχεράνη, και το γεγονός επιπλέον ότι για να αποκτήσει «ψαχνό» και «προοπτική» τόσο η αντιμετώπιση του ιρανικού ιμπεριαλισμού όσο και η ανάσχεση του τουρκικού απαιτείται ένα «παναραβικό μπλοκ» (την δημιουργία και την διαχείριση του οποίου είχε αναλάβει ο τοξικός) δείχνει το γιατί το κεφάλι του παραμένει στο θρόνο και, κυρίως, στα «γραφεία στρατηγικού σχεδιασμού» τόσο στο Τελ Αβίβ όσο και στην Ουάσιγκτον. Δείχνει όμως και το γιατί είναι τόσοι εκείνοι που φανερά ή κρυφά ενδιαφέρονται να του το ρίξουν, τώρα που τον έπιασαν με το ηλεκτρικό πριόνι στα χέρια…

Πολλά κρίσιμα κόλπα, τμήματα του γενικού σχεδιασμού, στα οποία ο τοξικός και η κλίκα του ήταν βασικοί (σαν απλόχεροι χρηματοδότες και όχι μόνο) έχουν αποτύχει… Το σχέδιο isis… Η πρόκληση κρίσης και εμφυλίου στο λίβανο (με την απαγωγή / εκβιασμένη παραίτηση της μαριονέτας Hariri)… Η πολιορκία, ακόμα και η στρατιωτική καταστροφή της Ντόχα… Ο πόλεμος στην υεμένη… Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη (μερική) ιδιωτικοποίηση της aramco… Σχεδόν κάθε μία απ’ αυτές τις ήττες του τοξικού ήταν αποτυχία του άξονα· και νίκη του μπλοκ της Αστάνα (και του Πεκίνου στο βάθος).

Δύο κόλπα έχουν απομείνει: η “συμφωνία του αιώνα” (για την «λύση στην Παλαιστίνη») και η όξυνση της αναμέτρησης με το ιράν μέσα απ’ την δημιουργία ενός «παναραβικού» οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ… Το πρώτο είχε σχεδόν βουλιάξει πριν την δολοφονία Khashoggi – απόδειξη οι διαρκείς αναβολές, απ’ την περασμένη άνοιξη, στην ανακοίνωσή του… Το δεύτερο δείχνει ότι βουλιάζει τώρα, αργά μεν αλλά σταθερά. Και θα πάει στον πάτο όταν επισημοποιηθεί εκείνο που όλοι έχουν καταλάβει: η διαταγή και οι οδηγίες του boss τοξικού στο προξενείο του στην Istanbul…

Ταραγμένα νερά, κινούμενη άμμος 3

Τετάρτη 21 Νοέμβρη. Χρειάζεται, μήπως, να δείξουμε ότι τα ζόρια του άξονα στον οποίο έχει ενταχθεί φανατικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα έχουν συνέπειες και σ’ αυτόν; Ή ότι ένας turkstream φέρνει χειμώνα στα ελληνικά «όνειρα με γκάζι»;

Ασφαλώς ναι! Αλλά επ’ αυτού χρωστάμε ένα .pdf.

Στην ώρα του…

(φωτογραφίες: Και μπίζνες κάνουμε, τι στο διάολο; Στην πάνω φωτο είναι βασιλιάς – πατέρας τοξικού – και πρόεδρος. Στη μεσαία είναι επιχειρηματικό συνέδριο. Δεξιά ο τότε γενικός πρόξενος στην Τζέντα και σήμερα πρεσβευτής στο Ριάντ Χρόνης Πολυχρονίου… Και καλά βλήματα έχουμε, και πριόνια καλά έχουμε!

Αλλά για τους φίλους της ειρήνης, της καλοπέρασης, της κόκας, και των συνοδών πολυτελείας έχουμε και ports για κότερα. Κάτω, λοιπόν, παρουσίαση των μαγευτικών ελληνικών ακρογιαλιών στο Ριάντ, τον περασμένο Μάρτη).

Α ναι: απ’ όλα τα υπόλοιπα ξεχωρίζει ακόμα ένα άταφο πτώμα πάνω στον πάγκο της ιστορίας της μέσης Ανατολής

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Κατά την καλά πληροφορημένη washington post η cia έχει καταλήξει στο τεκμηριωμένο συμπέρασμα ότι ο τοξικός ήταν που διέταξε την δολοφονία, τον διαμελισμό και την «εξαφάνιση από προσώπου γης» του Khashoggi…

Μα ελάτε τώρα! Το ξέρουμε ότι η cia δεν τον γούσταρε απ’ την αρχή τον τοξικό (τον θεωρούσε επικίνδυνα φελλό). Όσο για την καθεστωτική washington post; Αφήνει ευκαιρία να μην πάει κόντρα στο ψόφιο κουνάβι;

Εκεί παίζεται τώρα το θέαμα της «αντικατάστασης» του τοξικού. Στο γραφείο του ψόφιου κουναβιού. Το οποίο ψόφιο κουνάβι (δια του υπ.εξ. και των συμβούλων του) έχει ακόμα «αναπάντητα ερωτήματα» – διάολε! (Ας φωνάξει τον Ηρακλή Πουαρώ!!!) Αλλά επίσης δεν έχει όρεξη να ακούσει μαγνητοφωνημένα ουρλιαχτά, γιατί δεν το αντέχει ο τρυφερός, ψοφιοκουναβικός ψυχισμός του. Είναι το γνωστό ελάττωμα των πρωτοκοσμικών αναπτυγμένων κοινωνιών, που είναι μαζί «ανθρωπιστικές» και καπιταλιστικές. Μπορούν να σκοτώσουν χιλιάδες μονομιάς. Έναν μόνο του, όμως;;; Με ηλεκτρικό πριόνι; «Χειροποίητα»; Α πα πα!!!

Έχουμε την εντύπωση ότι ο τοξικός «κάπως» θα παροπλιστεί, χωρίς όμως να εξαφανιστεί. Ίσως μ’ έναν θείο δίπλα του, σε κάτι σαν διανδρία· ή με κάποιον άλλο τρόπο που απ’ την μια μεριά για το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον θα είναι το μη χείρον βέλτιστον, και απ’ την άλλη κάπως θα διαχειρίζεται τις «σοβαρές μεν αλλά αναπόδεικτες υποψίες» για την ευθύνη του.

Η αμερικανο-ισραηλινή λύση θα πρέπει να έχει (και) προληπτική δράση – κάτι σαν υγεινή διατροφή. Αν, για παράδειγμα, η Άγκυρα βγάλει μια ακόμα ηχογράφηση όπου οι 15 του αποσπάσματος θανάτου ουρλιάζουν μια μέρα, μια ώρα, ένα λεπτό πριν ή μετά το μακέλεμα «ζήτω ο πρίγκηπας που μας ανέθεσε αυτό το εθνικό έργο!», να μπορούν οι εκπρόσωποι του άξονα να πουν: σιγά, μην γινόμαστε παιδιά, το λένε για να εμψυχωθούν μεταξύ τους… Υπάρχει γραπτή εντολή, πρωτοκολλημένη; Όχι! Ε, τότε, μην λέμε ό,τι θέλουμε…

Σε κανά δυο μέρες θα ανακοινωθεί απ’ την Ουάσιγκτον η full report για την υπόθεση. Πιθανότατα να είναι μια χαρά σενάριο για ταινία…

(Η Αθήνα δεν έχει γνώμη ακόμα, ε; Περίεργο για «δημοκράτες», δε νομίζετε;)