Tag: εξωτερική πολιτική

East med αέρια, πάρτους τα κ-μέρια!

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Αυτά τα κυριλέ και πολύ φραγκάτα και γραβάτα project που είναι στ’ αλήθεια trash (: σκουπίδια), και γι’ αυτό αγαπιούνται απ’ το φιλοθεάμον κοινό, είναι μια αναμφίβολη επίδειξη παρακμής – σε συσκευασία δώρου. Να, λοιπόν, αποσπάσματα απ’ τον ελληνοκυπριακό “πολίτη” (2/11/18, Διονύσης Διονυσίου, «το παραμύθι του east med») για τον “θρυλικό”αγωγό για τον οποίο όσο νάναι, οι ρεπόρτερ του χρυσοπράσινου φύλλου ξέρουν από κοντά διάφορες πικάντικες λεπτομέρειες:

Πώς μπορεί ένας υπουργός Ενέργειας μιας σοβαρής χώρας μέσα σε τόσο λίγα λεπτά να λέει τόσες ανακρίβειες; Ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ Γιούβαλ Στάινιτς την περασμένη Κυριακή εξήγγειλε μέσα από ένα θριαμβευτικό ρεπορτάζ της ισραηλινής τηλεόρασης την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ της χώρας του, της Κύπρου, της Ελλάδας και της Ιταλίας, με βάση την οποία ξεκινά άμεσα η κατασκευή του αγωγού EastMed. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα τα κανάλια της Κύπρου και της Ελλάδας «έπαιξαν» την πληροφορία αυτή ως την κύριά τους είδηση.

Πρόκειται για τον ίδιο υπουργό ο οποίος τον Ιούλιο του 2016 δήλωνε με πάσα σοβαρότητα «ότι επίκειται η υπογραφή συμφωνίας για τη μεταφορά του ισραηλινού αερίου στην Τουρκία, ότι η συμφωνία ήταν έτοιμη κατά 90% και ότι ανέμενε τον τότε Τούρκο υπουργό Ενέργειας Αλ Μπαϊράκ να μεταβεί στο Τελ Αβίβ για να πέσουν οι τελικές υπογραφές».

…

Εν τέλει, η κατασκευή αγωγών δεν προσφέρεται για δημιουργία εντυπώσεων του τύπου σε 2-3 χρόνια θα έχουμε έτοιμο αγωγό μήκους 2.000 χιλιομέτρων μέσω του οποίου θα μεταφέρουμε 20 δισ. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο τον χρόνο στην Ευρώπη με hub την Ελλάδα και την Ιταλία. Τη στιγμή που για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού από το κοίτασμα Ταμάρ στην ισραηλινή ΑΟΖ μέχρι τα παράλια του Ισραήλ, μήκους μόλις 90 χιλιομέτρων, χρειάστηκαν κατασκευαστικές εργασίες 4 χρόνων! Αυτό το δεδομένο σίγουρα το είχε ενώπιόν του ο Ισραηλινός υπουργός Εμπορίου εξ ου και διάφοροι αναλυτές στο Ισραήλ του άσκησαν σκληρή κριτική, σημειώνοντας ότι είναι καλός μεν ο ενθουσιασμός, οφείλει ωστόσο να εδράζεται σε πραγματικά δεδομένα.

…

Πίσω από τις δηλώσεις του κ. Στάινιτς, οι οποίες έγιναν κύριο θέμα σε όλα τα τηλεοπτικά δελτία της Κύπρου, κρύβεται και μια πραγματική σκοπιμότητα. Ο EastMed αφέθηκε να πετάξει ως φούσκα, διότι το Ισραήλ ετοιμάζεται για έναν νέο γύρο αδειοδοτήσεων στην ΑΟΖ του. Η τελευταία προκήρυξη κρίθηκε εντελώς αποτυχημένη αφού ενδιαφέρον έδειξαν εταιρείες πολύ πιο μικρές από τη Noble και την Delek. Θεωρήθηκε λοιπόν ότι η εξαγγελία περί της κατασκευής του EastMed θα προσελκύσει το ενδιαφέρον κάποιων μεγάλων εταιρειών. Μόνο που οι εταιρείες-κολοσσοί δεν είναι τηλεοπτικοί σταθμοί για να τσιμπούν παραπληροφορώντας τους μετόχους τους. Οι μεγάλες εταιρείες απέχουν από την ισραηλινή ΑΟΖ γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους Άραβες.

…

Στην Ανατολική Μεσόγειο μέχρι στιγμής έγιναν πάνω από 30 γεωτρήσεις (η Κύπρος έκανε 7) και ξοδεύτηκαν από όλες τις εταιρείες που έχουν εμπλακεί αστρονομικά ποσά. Υπολογίζεται ότι μόνο στην κυπριακή ΑΟΖ οι εταιρείες Total, Exxon, Eni και Νoble έχουν ξοδέψει κοντά στα 4 δισ. δολάρια για τα ερευνητικά και γεωτρητικά τους προγράμματα.

Μέχρι στιγμής σημαντικές ποσότητες έχουν βρει το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Το Ισραήλ έχει αποδεδειγμένα αποθέματα γύρω στα 860 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου (32 τρισ. κυβικά πόδια) και η Αίγυπτος κοντά στα 2.800 τρισ. (107 τρισ. κυβικά πόδια). Η Κύπρος, με μόνο επιβεβαιωμένο κοίτασμα την Αφροδίτη, διαθέτει γύρω στα 108 δισ. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο (4 τρισ. κυβικά πόδια). Πόσες από αυτές τις ποσότητες θα μπορούσαν να διατεθούν σήμερα, αν και το ερώτημα αυτό πάντα θα είναι σχετικό. Και είναι σχετικό γιατί άλλη είναι η επιβεβαίωση αποθεμάτων σε ένα τόσο μεγάλο βάθος, και άλλη η δυνατότητα άντλησης ολόκληρης της ποσότητας.

– Η Αίγυπτος χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων της για εσωτερική χρήση, ενώ μικρότερες ποσότητες διατίθενται στα 2 τερματικά LNG που διαθέτει στο Ιντκού και στην Νταμιέτα, μέσω των οποίων θα ξεκινήσει τις εξαγωγές υγροποιημένου αερίου κυρίως στις αγορές της νότιας Ευρώπης, σε Ισπανία και Ιταλία. Με βάση τα αποθέματα που διαθέτει σήμερα δεν φαίνεται ιδιάιτερα πρόθυμη να εμπλακεί στην κατασκευή του EastMed…

– Το Ισραήλ έχει κηρύξει περίπου το 60% των αποθεμάτων του ως στρατηγικά, δηλαδή θα διατεθούν για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας. Διαθέσιμα αποθέματα προς πώληση είναι γύρω στα 480 δις κυβικά μέτρα. Το Ισραήλ έχει ήδη υπογράψει συμφωνίες πώλησης φυσικού αερίου με την Ιορδανία και την Αίγυπτο, οπότε τα πραγματικά διαθέσιμα αποθέματά του είναι ακόμα πιο λίγα.

– Η Κύπρος διαθέτει προς πώληση το κοίτασμα Αφροδίτη και συζητά με την Αίγυπτο. Το θέμα σκαλώνει (το ίδιο συμβαίνει και με το Ισραήλ) στο υψηλό κόστος ανόρυξης, το οποίο πλησιάζει τα 4 δολάρια το κυβικό μέτρο, ενώ η μέση τιμή του φυσικού αερίου παγκοσμίως on the spot είναι χαμηλότερη, δήλαδή 3,29 δολάρια ανά κυβικό μέτρο. Με αποτέλεσμα, οι εταιρείες που έχουν το δικαίωμα εκμετάλλευσης, Noble και Delek, να ζητούν αλλαγή της συμφωνίας κατανομής των κερδών με την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Κύπρος, σε αντίθεση με το Ισραήλ, λόγω μικρών ποσοτήτων, δεν έχει σοβαρή διαπραγματευτική δυνατότητα στον καθορισμό της τιμής…

Προς το παρόν τα νούμερα δεν βγαίνουν για την κατασκευή του EastMed…

Ούτε προς το παρόν, ούτε προς το μέλλον – υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή. Never mind. Έχετε ακούσει ότι με πορδές δεν βάφονται αυγά; Ε, κάποιοι λένε ότι με πορδές γεμίζουν αγωγοί. Μπορεί να είναι για καλό, να μην πηγαίνουν χαμένες…

Εμπρός λοιπόν πατριώτες: κλάστε γιατί χανόσαστε!!…

(Ζητάμε συγγνώμη αν το πήξαμε στις φωτογραφίες, αλλά είναι όλες πλάνα απ’ το «θριαμβευτικό ρεπορτάζ» της ισραηλινής τηλεόρασης πριν μια βδομάδα και κάτι… Ο κυρ Γιούβαλ είναι στην δεύτερη και στην τρίτη φωτό. Ελπίζουμε να καταλαβαίνετε πόσο family affair είναι οι σωλήνες και οι απάτες με δαύτους. Τι σύμμαχοι θα ήταν Αθήνα, Λευκωσία και Τελ Αβίβ αν δεν διέδιδαν τις ίδιες παπαριές φτιάχνοντας ένα κάποιο προπέτασμα καπνού για την ηλίθια μάζα που διαφεντεύουν;

Όσο για εμάς, προσέχουμε ότι όλοι αυτοί οι κυβερνοκαραγκιόζηδες, και όσοι είναι αποπίσω τους, δείχνουν (και είναι) καλοθρεμμένοι. Θρεφτάρια! Ας αρχίσουν λοιπόν να κλάνουν, με μια ημερήσια κατά κ-τρυπίδα παραγωγή 10 κυβικά φυσικού αερίου το 24 ωρο – για αρχή –έχοντας όμως τον σωλήνα στο γνωστό τρυφερό σημείο της ανθρώπινης ανατομίας τους. Να αρχίσει να γεμίζει ο east med, σιγά σιγά, με ποιοτικό γκάζι… Τι σκατά πληρώνονται έναν περίδρομο λεφτά; Ας κάνουν την αρχή!

Γιατί τώρα κλάνουν στα μούτρα μας. Και βρωμάει…)

Ευχαριστούμε ψόφιο κουνάβι!

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Ρωτάτε γιατί θα μείνουμε σ’ αυτό το μέρος του κόσμου [την μέση Ανατολή]; Ένας λόγος είναι το ισραήλ. Το πετρέλαιο είναι όλο και λιγότερο αιτία γιατί παράγουμε περισσότερο πετρέλαιο τώρα από ποτέ. Οπότε, καταλαβαίνετε, ξαφνικά φτάνεις στο σημείο που δεν είναι αυτός ο λόγος για να είσαι εκεί…

Αυτά είπε το ψόφιο κουνάβι χτες, συνεντευξιαζόμενο στην καθεστωτική Washington Post. Και το ευχαριστούμε! Επειδή «νοτίως του Δούναβη» η ασταμάτητη μηχανή είναι (πέρα από περιθωριακή) η μόνη που υποστηρίζει – εδώ και χρόνια! – ότι η αστυνόμευση του αραβικού πετρέλαιου είναι τελειωμένη ιστορία για τον άλλοτε φύλακα (τις ηπα) – εκτός από έναν λόγο: την καταστροφή του, εις βάρος των ανταγωνιστών.

Η Ουάσιγκτον έβαλε φωτιά στα ιρακινά πετρελαιοπήγαδα, το Λονδίνο (μαζί με το Παρίσι) στα λιβυκά. Το λαθρεμπόριο είναι διαφορετική ιστορία – είναι η ευέλικτη, τακτική διαχείριση ενός εμπορεύματος που άλλοτε ήταν στρατηγικό σε βάθος χρόνου. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να κάνει το ίδιο με τα πετρελαιοπήγαδα της βενεζουέλας και του ιράν… Επίσης, αν δεν επρόκειτο για το ισραήλ, δεν θα της καιγόταν καρφί αν άρπαζαν φωτιά τα κοιτάσματα της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων. Γιατί «τώρα παράγουμε περισσότερο πετρέλαιο από ποτέ» – οι ηπα είναι αυτάρκεις, μπορούν να κάνουν και εξαγωγές (εκβιάζοντας για να αποκτήσουν πελάτες…). Άλλοι θα είχαν πρόβλημα απ’ την «κακοτυχία» των κοιτασμάτων απ’ τα οποία τροφοδοτούνται…

Μόνο που η ψοφιοκουναβική ωμή «ειλικρίνεια» εκθέτει πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζει. Η περιφρούρηση της ομαλής ροής του μεσανατολικού πετρελαίου προς τον δυτικό καπιταλισμό (ευρωπαϊκό, βορειοαμερικάνικο, γιαπωνέζικο) απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά, κι ακόμα περισσότερο απ’ την δεκαετία του ’70 και ύστερα, ήταν ένα σύνθετο πλέγμα πολιτικών και στρατιωτικών διευθετήσεων, που συμπεριελέμβανε όλες τις «φιλοδυτικές» χούντες της περιοχής αλλά και, σε κεντρική θέση, την στρατο-αστυνομο-γεωπολιτική αξία του αποικιακού ισραηλινού κράτους. Αν το πετρέλαιο γενικά χάνει την στρατηγική σημασία του, κι αν ειδικά ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει γίνει «αυτοδύναμος» σε υδρογονάθρακες (αφού το επεδίωξε και το φρόντισε συστηματικά), τότε ποια είναι η αξία του ισραηλινού απαρτχάιντ κράτους / χωροφύλακα; Και γιατί ο αμερικανικός στρατός κάθεται να το φυλάει;

Το ισραηλινό καθεστώς έχει όλο και μικρότερη αξία για τον δυτικό καπιταλισμό (σε σχέση μ’ εκείνη στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα)! Παράδοξο ή όχι η «προστασία» του απ’ τον αμερικανικό στρατό δεν υπηρετεί τον ενεργειακό καπιταλιστικό ορθολογισμό του 20ου αιώνα. Υπηρετεί, μάλλον, ένα φαινόμενο που αναπτύχθηκε υπόγεια μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα, και έχει αποκτήσει την δυναμική που του επιτρέπει η διάλυση που συνοδεύει κάθε Αλλαγή Παραδείγματος. Είναι το φαινόμενο που λέγεται ομάδες πίεσης ειδικών συμφερόντων· ακόμα και κρατικοποίηση του εγκλήματος. Η ιστορία έχει να επιδείξει διάφορες τέτοιες περιόδους κατά τις οποίες οι συμμορίες/ εργολάβοι είναι οι πρωταγωνιστές και όχι η όποια «λευκή» εξουσία.

Η καθαρότητα αυτού του φαινομένου και των γεωπολιτικών του εκφάνσεων δεν βρίσκεται στο Τελ Αβίβ αλλά στο Ριάντ. Αν κάποιοι έχουν αρκετά λεφτά για να πληρώνουν την «αμερικανική προστασία», τότε αυτή διατίθεται· με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η διοίκηση Obama προσπάθησε να αποφύγει αυτήν την «αυτοκρατορική» κατάντια, όταν αφενός έδωσε πόντους στην Τεχεράνη (με την συμφωνία 5+1) αδιαφορώντας για τα ισραηλινά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, και αφετέρου ανακήρυξε την ανατολική ασία σαν το κεντρικό πεδίο του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού. Απέτυχε στις απαραίτητες συμμαχίες για το δεύτερο (η τωρινή αμερικανική διοίκηση συνεχίζει να αποτυγχάνει…) ενώ είδε την Μόσχα να μπαίνει δυναμικά στο μεσανατολικό σφαγείο και να πλησιάζει επικίνδυνα στην ανατολική Μεσόγειο και, μέσω αυτής, στην βόρεια Αφρική. Υποθέτουμε ότι διάφορες «παραδοσιακές» ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της περιοχής θορυβήθηκαν ακόμα περισσότερο απ’ την Ουάσιγκτον γι’ αυτήν την εξέλιξη, που είχε και έχει και πολύ Πεκίνο μέσα· αλλά είναι σεμνές και δεν το φωνάζουν.

Τώρα η ψοφιοκουναβική διοίκηση πουλάει στεγνά στρατιωτική προστασία στο σαουδαραβικό και στο ισραηλινό καθεστώς επειδή πρέπει να ανακοπεί (και, αν είναι δυνατόν, να αντιστραφεί) η πορεία του μπλοκ της Αστάνα… Αλλά και, καθόλου δευτερεύον, επειδή οι περιμετρικοί / περιφερειακοί θιγόμενοι απ’ την γεωπολιτική παρακμή πληρώνουν. Άμεσα (με αγορές όπλων) ή έμμεσα (με μισθοφορικά συμβόλαια).

Υπάρχει μια ιστορική φάση στην «πτώση» των αυτοκρατοριών όπου οι «συνοριοφύλακες» αποκτούν δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στο καταρρέον «κέντρο» καθώς εμφανίζονται σαν οι κατεξοχήν υπερασπιστές του άλλοτε αυτοκρατορικού μεγαλείου. Είναι, γενικά, μια σύντομη περίοδος, αφού οι όποιοι «ακρίτες» δεν μπορούν να εμποδίσουν την δομική παρακμή, και αντίθετα την επιτείνουν: καταχρώνται (ή προσπαθούν να καταχραστούν) ιδιοτελώς πόρους που εμφανίζονται πια σαν πλεονάζοντες, σα να περισσεύουν απ’ το “κέντρο”…

Δεν βλέπετε τι προσπαθεί το ελλαδιστάν;

Λοιπόν ξανά: Ευχαριστούμε ψόφιο κουνάβι! Καλή τύχη στον παράδεισό σου!

Σωλήνες εθνικά υπερήφανοι!

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Κάποτε ήταν ο “Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη”. Θρυλικός στα ‘90s ήταν η απόδειξη (πριν καν κατασκευαστεί, εννοείται…) της κεντρικότητας της ελληνικής επικράτειας στο ευρωπαϊκό (και γιατί όχι; στο παγκόσμιο!) «ενεργειακό γίγνεσθαι». Δεν φτιάχτηκε ποτέ, ξεχάστηκε, ας είναι ελαφρύ το χώμα που δεν τον σκέπασε…

Μετά, για λίγο, αλλά με εκρηκτικό τρόπο, ήταν ο σωλήνας του μπαρμπαΠαναγιώτη του ελευθερωτή. Τότε που ήταν υπουργός «ανασυγκρότησης». Εκείνος δεν θα αποδείκνυε μόνο την ελληνική κεντρικότητα (όπως ο Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη) αλλά και την ρωσική εκκεντρικότητα: για άγνωστους λόγους η βιτρίνα του «ξανθού γένους» θα γέμιζε το ελλαδιστάν ρούβλια, και μάλιστα όχι δανεικά αλλά «προστάτζα», για την κάποτε κατασκευή του σωλήνα… Για να μπορέσει μετά η θεόσταλτη τότε φαιορόζ κυβέρνηση να τα τρίψει (τα ρούβλια) στα μούτρα των ευρωπαίων τυρράνων – και να τους διαολοστείλει. Επρόκειτο για φάρσα, ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκέπασε.

Τώρα το καινούργιο παραμύθι εθνικής απελευθέρωσης με σωλήνες έχει γίνει υποθαλάσσιο (στεριές τέλος!). Λέγεται east med, και (υποτίθεται) θα μεταφέρει το περισσευάμενο γκάζι του ισραήλ (αυτό που κλέβει απ’ τους παλαιστίνιους), της αιγύπτου και (όταν κι αν βρεθεί ) το νοτιοκυπριακό, πάτο πάτο στην ανατολική Μεσόγειο, στα νότια της Κρήτης, μετά στη γύρα προς τον βορρά, ως την ιταλία…

Αρκετοί το έχουν φάει (ότι θα φτιαχτεί ένας τέτοιος «αγωγός»…). Άλλοι από εθνικισμό και άλλοι από αντι-εθνική ευπιστία. Και οι δύο θα τροφοδοτήθηκαν κάπως με τα πιο πρόσφατα δημαγωγικά πανηγύρια, ότι «υπογράφτηκε η συμφωνία» μεταξύ Τελ Αβίβ, Λευκωσίας και Αθήνας για την κατασκευή του… Πρόκειται για ψέμματα – για εσωτερική κατανάλωση. Και μ’ έναν συγκεκριμένο γεωπολιτικό ιμπεριαλισμό προσανατολισμό και κυνισμό.

Ας δούμε ένα-δύο «τεχνικά και οικονομικά» δεδομένα. Αυτή τη στιγμή ο μακρύτερος στον κόσμο υποθαλάσσιος αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου είναι ο nord stream. Έχει μήκος (κάτω απ’ την θάλασσα) 1.224 χιλιόμετρα, διάμτρο 48 ίντσες, και η κατασκευή / τοποθέτησή του στοίχησε 7,5 δισεκατομύρια ευρώ. Το μεγαλύτερο βάθος της Βαλτικής θάλασσας (στο βυθό της οποίας στρώθηκε ο nord stream) είναι 460 μέτρα, αλλά είναι πιθανό ότι ο nord stream δεν χρειάστηκε να περάσει καν από αυτήν την βαθιά περιοχή. Εννοείται ότι το βασικό know how για το συγκεκριμένο έργο το έχει η ρωσική gazprom (που καθοδήγησε τους ευρωπαίους συνετάιρους της, δύο γερμανικές, μία ολλανδική και μια γαλλική εταιρεία).

Ο θρυλικός eastmed, αν επρόκειτο ποτέ να κατασκευαστεί θα είχε μήκος 2.200 χιλιόμετρα. Σχεδόν διπλάσιο απ’ τον ως τώρα μακρύτερο στον κόσμο nord stream… Ακόμα κι αν επρόκειτο να στρωθεί σε βάθη παρόμοια με εκείνα της Βαλτικής, θα στοίχιζε πάνω από 14 δισεκατομύρια ευρώ… – ένα ποσό τεράστιο, στο οποίο θα επανέλθουμε. Αλλά δεν πρόκειται καν για κάτι τέτοιο!

Η Μεσόγειος είναι βαθιά θάλασσα, Έχει μέσο βάθος 1.500 μέτρα, και το μέγιστο (5.267) βρίσκεται στο Ιόνιο. Η διαδρομή που θα ακολουθούσε ο «θρυλικός» θα ήταν σε βάθη από 2.500 έως 4.000 μέτρα!!! Τεχνικά αυτό είναι πολύ δύσκολη δουλειά: οι πιέσεις (του νερού) σε τέτοια βάθη είναι πάρα πολύ μεγάλη. Ακόμα κι αν βρίσκονται αξιόπιστες λύσεις, το κόστος της κατασκευής του θα εκτιναζόταν πολύ πιο πάνω απ’ τα 14 δισεκατομύρια μιας κατασκευής α λα nord stream… Επιπλέον: η μόνη εταιρεία που αυτή τη στιγμή έχει know how και έχει στρώσει αγωγό γκαζιού σε μεγάλο βάθος είναι η ρωσική gazprom: ο turkstream «ακούμπησε» μέχρι και στα 2.000 μέτρα βάθος, στη Μαύρη Θάλασσα… Ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ την gazprom έχει υπόψη για να αναλάβει την κατασκευή του eastmed; (Γελάστε με όλη σας την άνεση!!)

Σωλήνες για εθνικά περήφανους πάτους

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Ούτε το κόστος ούτε η τεχνολογία κατασκευής ενός τέτοιου έργου είναι παράγοντες του είδους “του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”… Το κόστος των αγωγών πρέπει να “σβήνεται” απ’ την τιμολόγηση του γκαζιού που μεταφέρουν. Αυτό σημαίνει απλά πράγματα: ακόμα κι αν βρισκόταν χρηματοδότης έτοιμος να βάλει 25, 30, 35 δισεκατομύρια ευρώ για τον “θρυλικό”· ακόμα κι αν βρίσκονταν ικανοί κατασκευαστές που δεν θα λέγονταν «gazprom» (ή κάτι παρόμοιο, με βαριά ρωσική προφορά), το γκάζι που θα έφτανε στον τελικό προορισμό του θα ήταν τόσο πανάκριβο ώστε κανείς δεν θα το αγόραζε. Υπάρχουν πολύ φτηνότερες «λύσεις»!!!

Κι ακόμα δεν έχουμε πει τίποτα για την τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός βλέπει σαν εφιάλτη· ή, μάλλον, προσπαθεί να «ψηθεί» ότι δεν υπάρχει, με τα γνωστά καραγκιοζιλίκια για την αοζ του … Καστελόριζου…

Χωρίς, όμως, να μπλέξουμε τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στον πάτο της ανατολικής Μεσογείου, το πράγμα είναι απλό: ο east med είναι τόσο ακριβό και δύσκολο έργο που δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Πρώτα και καλύτερα το ξέρουν τα αφεντικά στην Αθήνα, στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα δύο τελευταία κράτη έχουν υπογράψει συμφωνίες (χωρίς φανφάρες) με το Κάιρο, για την κατασκευή πολύ μικρότερων αγωγών που θα πηγαίνουν απ’ τα κοιτάσματά τους στις αιγυπτιακές εγκαταστάσεις υγροποίησης. (Ακόμα κι αυτοί οι αγωγοί, πολύ φτηνότεροι στην κατασκευή τους, δεν είναι καθόλου βέβαιοι…).

Η καθεστωτική «καθημερινή» το λέει κομψά (29/11/18):

Ο east med παραμένει ένα φιλόδοξο και εν πολλοίς πολιτικό σχέδιο…

Δηλαδή; Τι είναι ο east med; Είναι ένα τυράκι.

(φωτογραφίες: Σε άλλο σημείο του ρεπορτάζ της η «καθημερινή» γράφει και το εξής παρηγορητικό:

…Πέρα από τις προφανείς τεχνικές προκλήσεις που θα πρέπει να ξεπεράσει ένας αγωγός που θα διατρέχει, βασικά, περίπου ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο… στο πλαίσιο της διαφοροποίησης των πηγών ενέργειας της ευρώπης, προωθούνται λύσεις οι οποίες περιλαμβάνουν τη δημιουργία πλωτών τερματικών σταθμών υγροποίησης φυσικού αερίου, πέρα από αυτή που υπάρχει ήδη στην αίγυπτο…

Κατ’ αρχήν στην αίγυπτο υπάρχουν δύο και όχι ένας σταθμός… Τι είναι όμως αυτό με τους «πλωτούς»; Το επόμενο παραμυθάκι, μετά το «ο east med μας τέλειωσε»; Ένας στεριανός τέτοιος σταθμός έχει κόστος κατασκευής κάμποσα δισεκατομύρια… Ο πλωτός;

Στις φωτογραφίες είναι ένας τέτοιος – στεριανός. Για να έχετε μια χοντρική ιδέα για τι πράγμα γίνεται η κουβέντα…)

Τυρί θαλάσσης για όλο το λαό

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Γιατί, λοιπόν, επαναλμβάνεται κάθε τόσο το παραμύθι; Γιατί διαδίδονται ψέμματα του είδους «έκλεισε η συμφωνία για την κατασκευή του east med» όταν δεν έχει «κλείσει» τίποτα, γίνονται μόνο κουβεντούλες (περνάνε καλά εκείνοι που της κάνουν)… και άλλωστε τίποτα δεν θα μπορούσε να «κλείσει» αν δεν βρισκόταν ο χρηματοδότης και ο κατασκευαστής – γιατί;

Επειδή το παπατζιλίκι περί east med (για το γκάζι του οποίου διψάει, δήθεν, η ευρώπη…) είναι προπέτασμα καπνού του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, και της προσπάθειάς του να «νομιμοποιηθεί» (στις αγέλες των υπηκόων) σαν στρατιωτικός κάτοχος και ελεγκτής της ανατολικής Μεσογείου. Το εναντίον ποίου θα γίνει αυτό είναι βέβαια κάπως πιο σύνθετο ζήτημα. Για την Αθήνα και την Λευκωσία πρέπει να είναι οπωσδήποτε εναντίον της Άγκυρας. Για την Ουάσιγκτον εναντίον της Μόσχας. Για το Τελ Αβίβ δεν υπάρχει ιδιαίτερη καούρα, θα προτιμούσε απλά ο 6ος στόλος να είναι στα ανοικτά των ακτών του.

Το τυράκι για την ακόμα πιο εντατική στρατιωτικοποίηση της ανατολικής Μεσογείου είναι ο east med – τίποτα άλλο. Και το master mind αυτών των «ενεργειακών πολέμων», είτε οι ενεργειακές πρώτες ύλες είναι μέσα στις διακυβεύσεις είτε είναι απλά πρόσχημα, είναι η Ουάσιγκτον. Γιαυτό ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον, με το καλημέρα της ψοφιοκουναβικής προεδρίας, με τους χάρτες παραμάσχαλα για να πουλήσει την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου στην καινούργια διοίκηση.

Μόνο που επειδή η «μεγάλη δύναμη» σ’ αυτό το κόλπο, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, έχει σαν στόχο την Μόσχα και όχι την Άγκυρα (που έχει απολύτως νόμιμα και εύλογα δικαιώματα σε ικανή αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να περιμένει εκεί. Αν αποφασίσει να χοντρύνει την αεροναυτική πίεση προς τη Μόσχα για να την εμποδίσει να φτάνει ως την ανοικτοσύνη της Μεσογείου, αυτήν την πίεση θα την απλώσει στο Αιγαίο και στη Μαύρη Θάλασσα – όχι εκεί που βολεύει την Αθήνα…

Είναι διατεθειμένο το ελλαδιστάν και ο ιμπεριαλισμός του να βοηθήσει τον αμερικανικό να κάνει το Αιγαίο και την έξοδο των Δαρδανελίων πεδίο μάχης;

(φωτογραφία: «Βερνίκος» λέγεται ο ρυμουλκός και «Harry Truman» ο ρυμουλκούμενος – στη Σούδα…)

Eastern

Παρασκευή 30 Νοέμβρη. Μπορεί το ουκρανικό καθεστώς να ζητάει επειγόντως στρατιωτική βοήθεια απ’ τους συμμάχους του και να βρίσκεται στο «περίμενε», η συμμορία με τα μαύρα όμως βοηθάει τοις μετρητοίς. Ο αρχιτράγος Istanbul υπέγραψε το (δεν ξέρουμε πως λέγεται στην αργκώ του χριστιανισμού, ας το πούμε λοιπόν) «διάταγμα» που επιτρέπει το πολυπόθητο απ’ τον Poroshenko και τους φασίστες σχισματάκι στο ουκρανικό ποιμνίο. Το «διάταγμα» της αυτοκεφαλίας, δηλαδή της «ανεξαρτησίας» απ’ το αρχιτραγάτο Μόσχας.

Εκτός από κάτι μολότωφ σε μια τουλάχιστον εκκλησία δεν έχουμε αντιληφθεί ως τώρα άλλη εμφυλιοπολεμική κατάσταση μεταξύ των ουκρανών πιστών. Ποτέ δεν είναι αργά: υπάρχει μεγάλη ακίνητη και κινητή (χρυσάφια, κειμήλια) περιουσία στον πάγκο του χασάπη. Και, ως γνωστόν οι πάντες στον χριστιανισμό είναι «υπεράνω χρημάτων»….

 

Ένα χαλικάκι στο παπούτσι…

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Ως το 2015 ο ρωσικός (“μεγαλορώσικος” που θα έλεγε κι ο Βλαδίμηρος…) ιμπεριαλισμός αντιδρούσε με χαρακτηριστικά αμυντικό τρόπο απέναντι στις ισχυρές πιέσεις του αμερικανικού δίπλα του. Στην περίπτωση της γεωργίας, το καλοκαίρι του 2008, δεν την κατέλαβε όλη (αν και ήταν πανεύκολο από στρατιωτική άποψη)· περιορίστηκε στους θύλακες της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας. Έξι χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2014, μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, φάνηκε σα να μη διαθέτει επαρκή επιρροή (;) στα βάθη της «πρώην σοβιετικής δημοκρατίας» της Ουκρανίας και περιορίστηκε σε μια μικρή (αν και σημαντική) περιοχή στα ανατολικά, στο Donbass. Και, φυσικά, στην προσάρτηση της στρατηγικής σημασίας χερσονήσου της Κριμαίας· αυτό, ωστόσο, ήταν μονόδρομος, εξαιτίας της ρωσικής ναυτικής βάσης στη Σεβαστούπολη. Πάντως και στις δύο περιπτώσεις, τόσο της γεωργίας όσο και της ουκρανίας, η πολιτικο-στρατιωτική επιρροή και παρουσία της Ουάσιγκτον δεν απομακρύνθηκε καθόλου απ’ τα ρωσικά σύνορα. Μάλλον εδραιώθηκε. Με την ευκολία του να κρύβεται πίσω απ’ τα τοπικά καθεστώτα.

Το “άλμα” από την αμυντική στάση στην διερεύνηση των επιθετικών του δυνατοτήτων το έκανε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός σχετικά πρόσφατα, τον Σεπτέμβρη του 2015 – και μάλιστα αρκετά μακρυά απ’ τα σύνορά του. Οπωσδήποτε η στρατιωτική εμφάνιση στο πλευρό του Άσαντ έγινε με όλους τους τύπους: πρόσκληση απ’ την επίσημη κυβέρνηση. Σωστά καμωμένο…

Το φθινόπωρο του 2015 και τα όσα ακολούθησαν ως τώρα στο συριακό πεδίο μάχης δεν παύουν, ωστόσο, να δίνουν μορφή σε μια «αλλαγή παραδείγματος» στο μέχρι που είναι διατεθειμένη πλέον να φτάσει η Μόσχα όταν κρίνει ότι η Ουάσιγκτον αμφισβητεί τα συμφέροντά της. Απ’ το φθινόπωρο του ’15 και μετά είναι σαφές ότι η Μόσχα θεωρεί πως έχει το potential να μην περιορίζεται στο να διαφυλάξει τα τυπικά της σύνορα· αλλά να φροντίζει τα ευρύτερα όρια της επιρροής της σε διάφορες «ευαίσθητες ζώνες» του πλανήτη.

Πίσω στη Μαύρη Θάλασσα: παρότι η Μόσχα κατάφερε ως τώρα σε ικανό βαθμό να εξουδετερώσει την άμεση επίδραση του ουκρανικού καθεστώτος στις «δουλειές» της, αυτό το καθεστώς παραμένει εκεί. Σε συνθήκες και συσχετισμούς πιο ζόρικους.

Το 2014, για παράδειγμα, ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας μπορούσε να ξεκινάει απ’ την Σεβαστούπολη και να περνάει τα Δαρδανέλια προς τα θερμά νερά αθώα–αθώα «για να παίρνει αέρα». Το 2019 αυτή η γραμμή θαλάσσιας στρατιωτικής κίνησης είναι ζωτικής σημασίας για να κρατάει η Μόσχα τις θέσεις της στην ανατολική Μεσόγειο· σε μια ανατολική Μεσόγειο που έχει ανακηρυχτεί επίσημα σε «πεδίο σπρωξιμάτων» (του 4ου παγκόσμιου). Το 2014 και το 2015 η Μόσχα μπορούσε να «κάνει την δουλειά» της κρατώντας απλά την στρατιωτική της έδραση στην Κριμαία· το 2018 και το 2019 την χρησιμοποιεί εναντίον του άξονα. Το 2014 και το 2015 δεν είχε ούτε αεροπορική βάση στη συρία ούτε αντιαεροπορικά συστήματα στην (τότε) μικρή ναυτική βάση της στην Tartus. Το 2018 και το 2019 έχει και παραέχει, η βάση στην Tartus έχει μεγαλώσει· και η θαλάσσια αρτηρία στήριξης του ρωσικού στρατού στη συρία είναι στο στόχαστρο. Το 2014 δεν είχε η Μόσχα θέμα “τριβών” με τον ιμπεριαλισμό του φασιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ. Το 2018 απέκτησε – και φρόντισε “να μην ξανασυμβεί”, φορτώνοντας ακόμα περισσότερα όπλα (S-300), με όλα τα απαραίτητα.

Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο: όλα ξεκινάνε σαν “εύκολα και γρήγορα”· και μετά, συνέχεια, από κάποια ανομολόγητη αιτία, όλο και συγκεντρώνονται εκρηκτικά υλικά…

Αυτό που η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ (μαζί με την Άγκυρα και την Ντόχα που, εν τω μεταξύ, έκαναν στροφή…) ξεκίνησαν το 2011 σαν «περίπατο» (της «νέας μέσης Ανατολής») στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (το project isis) εξελίχθηκε το 2015 σε ελάχιστα συγκεκαλυμένο παγκόσμιο πόλεμο στην ξηρά της «γόνιμης ημισελήνου». Το είπε ο Lavrov, ισχύει. Κι αυτός ο πόλεμος, με τη σειρά του, μεταγγίζεται αργά (;) και σταθερά στο νερό, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο. Απλώνεται υποχρεωτικά όμως και βορειότερα: στο Αιγαίο, στη Μαύρη Θάλασσα, στην Αζοφική…

Γι’ αυτούς τους λόγους (σε συνδυασμό, φυσικά, με την συμμαχική σχέση Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης: μπλοκ της Αστάνα) η Ουάσιγκτον είναι τώρα πολύ περισσότερο «ερεθισμένη» σε σχέση με το 2014 (και το ελλαδιστάν προσφέρει απλόχερα υπηρεσίες σ’ αυτόν τον «ερεθισμό» ελπίζοντας σε κάποια ανταλλάγματα. Αν λέγαμε “βοηθός μαλάκα” θα θεωρούμασταν σεξιστές και αυνανοφοβικοί. Οπότε δεν το λέμε…).

Είτε το καθεστώς του Κιέβου κινείται απ’ τις δικές του αναγκαιότητες επιβίωσης είτε απλά είναι πάντα ο ίδιος γεωπολιτικός προβοκάτορας, η Ουάσιγκτον (κι αν όχι το ψόφιο κουνάβι κάποιοι άλλοι αντ’ αυτού…) θα κοιτάξει να αξιοποιήσει επιθετικότερα και πιο ανοικτά (σε σχέση με πριν λίγα χρόνια) τις ευκαιρίες που θα τις δοθούν (ή θα δημιουργήσει) – εναντίον της Μόσχας.

Το ουκρανικό «χαλικάκι στο παπούτσι» του Πούτιν μοιάζει τώρα – εν δυνάμει – πολύ ενοχλητικότερο από κάτι που θα αντιμετωπιζόταν πάντα με παρακάμψεις (όπως με τον turkstream)… Μία παράκαμψη, δεύτερη παράκαμψη, τρίτη… Ο καιρός περνάει…

Εκτός αν υπάρχει και κάποια άλλη πραγματικότητα στην υπόθεση αυτή, που δεν έχει φανεί ακόμα…

Η ιστορία κινείται σε κάθε περίπτωση – και θα δείξει ακόμα πιο καθαρά τα καπιταλιστικά της δόντια…

(φωτογραφία: Μέσα σε όλα αυτά κάποιοι πουλάνε παραμύθια με λίγους δράκους αλλά περισσότερα λεφτά. Τρυπάνε, τρυπάνε, τρυπάνε, ψάχνοντας ένα χθόνιο eldorado, παριστάνοντας πως αγνοούν ότι το ίδιο γίνεται παγκόσμια, έτσι ώστε πολύ γρήγορα οι προσδοκίες τους να βουλιάξουν σε μια κλασσική «κρίση υπερπροσφοράς». Που θα λυθεί με κανόνια, τα οποία ήδη σβουρίζουν ένα γύρο, επειδή πρέπει να λυθούν κι άλλοι, εξίσου σοβαροί λογαριασμοί.

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Ή, μήπως (σε διασκευή) γίνομαι μάγκας σκάβοντας το λάκκο σας;

Για το κεφάλαιο και τ’ αφεντικά αυτά είναι λυμένα: είτε εδώ είτε εκεί πάντα βγαίνουν (ζωντανοί). Αλλοίμονο σε όσους και όσες νομίζουν ότι επειδή πληρώνουν εισιτήριο πειθαρχίας θα τύχουν ειδικής μεταχείρισης.

Αλλοίμονο…)

Εμπρός γενναίοι!

Τρίτη 27 Νοέμβρη. Πριν ενάμισυ μήνα (12 Οκτώβρη) στην ιστοσελίδα της ένωσης νοσηλευτών ελλάδος, κάτω απ’ τον τίτλο «πρόσκληση για εργασία στη σαουδική αραβία» θα μπορούσε κάθε ενδιαφερόμενος / η να διαβάσει τα εξής (Στ. ευχαριστούμε!):

Προσφάτως υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Άμυνας της Σαουδικής Αραβίας ήρθαν σε επαφή με το ΔΣ της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδος, προκειμένου να μεταφέρουν το ενδιαφέρον τους για την άμεση πρόσληψη πολυάριθμων Ελλήνων νοσηλευτριών και νοσηλευτών, με στόχο την στελέχωση με νοσηλευτικό προσωπικό ενός νέου στρατιωτικού νοσοκομείου στο Ριάντ, δυναμικότητας 1500 κλινών.

Πρόκειται για θέσεις πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, με μηνιαίο μισθό, που ξεκινάει από τις 3.680,00 δολάρια ΗΠΑ. Το ύψος του μισθού δύναται μέχρι και να διπλασιασθεί, ανάλογα της εξειδίκευσης εκάστου νοσηλευτή, ενώ προβλέπονται και λοιπές προσωπικές παροχές, αποτιμητές σε χρήμα, που αυξάνουν την μηνιαία πρόσοδο. Η επιλογή του προσωπικού θα λάβει χώρα κατόπιν συνεντεύξεων, που θα διενεργηθούν στην Αθήνα.

Ανοίγεις στρατιωτικό νοσοκομείο (1500 κλινών!) αν περιμένεις επί γης ειρήνη; Θα ήταν ανιαρό να κάνεις προσλήψεις νοσοκόμων (γιατί όχι και γιατρών;) από ελλάδα μεριά για να μαζεύουν τις αράχνες απ’ τα κρεβάτια.

Συνεπώς το μαγαζί (το σαουδαραβικό παλάτι…) οργανώνεται για πόλεμο. Όχι στην δευτέρα παρουσία· νωρίτερα… Θα είναι πόλεμος δικός του ή πόλεμος συμμάχων του; Μήπως και τα δύο; Και από που θα έρχονται οι τραυματίες που θα περιθάλπτουν οι (και έλληνες) νοσηλευτές; Απ’ την βόρεια κορέα; Ή από τα πέριξ – λέμε;

Μεγάλοι άνθρωποι είστε, δεν χρειάζεται η υπόδειξή μας… Απλά μια υπενθύμιση σε όσους / όσες τσιμπήσουν (γιατί όχι;) με τους υψηλότατους μισθούς. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα (του είδους πως είναι η ζωή των πρωτοκοσμικών στο φασιστικό σαουδαραβικό καθεστώς) ας μην ξεχάσουν κι αυτό: για κάποιον λόγο που ποτέ δεν εξηγείται αλλά ισχύει 110% τα νοσοκομεία δεν εξαιρούνται απ’ τον κατάλογο των στόχων των βομβαρδισμών.

Απλά, αν είναι απαραίτητο να γίνει, εκ των υστέρων δικαιολογείται η καταστροφή τους με το γνωστό “έγινε κατά λάθος”. Πράγμα που σημαίνει: μπορεί να μην είναι καλή ιδέα στρατιωτικός νοσοκόμος στη σαουδική αραβία…

Κατά τα άλλα είναι αληθινοί φίλοι ο τοξικός και η συμμορία του. Δεν πληρώνουν μόνο για τις οβίδες μας… Πληρώνουν και για τις νοσοκόμες μας!…

(φωτογραφία: Δεν είναι απλά στρατιωτικό νοσοκομείο, είναι μια «πόλη» στρατιωτικής νοσηλείας. Ε ρε πανηγύρια!!!)

Κορδοθείτε γενναίοι!

Τρίτη 27 Νοέμβρη. Με όλες τις τιμές ο τοξικός έγινε χτες δεκτός στο Κάιρο. Η χούντα του Sisi, παρότι δεν ψοφάει για το σαουδαραβικό καθεστώς, θέλει οπωσδήποτε τα λεφτά του (δεν είναι ασυνήθιστη ιδέα…) Στα ζόρια που βρίσκεται ο τοξικός προφανώς θα πληρώνει κάτι παραπάνω για να έχει φίλους.

Το γεγονός ότι ο τοξικός ξαναμοστράρεται σαν ηγέτης έχει δύο αντίθετες ερμηνείες. Είτε νοιώθει «άνετος» μετά τα καλά ψοφιοκουναβικά λόγια, είτε εξακολουθεί να νοιώθει στριμωγμένος και προσπαθεί να επιδείξει τα διεθνή του ερείσματα.

Δίνουμε περισσότερες πιθανότητες στο πρώτο. Αλλά πόσο στέρεη είναι ακόμα και η καλωσύνη του άσπρου σπιτιού όταν πολλαπλασιάζονται στις ηπα εκείνοι οι αξιωματούχοι που είτε δηλώνουν σιγουριά ότι ο τοξικός διέταξε την εκκαθάριση του Khashoggi, είτε περιμένουν το επόμενο κτύπημα απ’ την cia;

Σε λίγο παραπάνω από μήνα, στην αρχή του 2019, παίρνει τις καρέκλες της η νέα σύνθεση της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων – υπό τον έλεγχο των δημοκρατικών. Αν και τις αρμοδιότητες της δεν τις ξέρουμε, θεωρούμε σίγουρο ότι οι δημοκρατικοί θα κάνουν οτιδήποτε για να μαυρίσουν την ζωή του ψόφιου κουναβιού· σε ζητήματα φυσικά που δεν βάζουν σε κίνδυνο τις ηπα. Η υποστηρίξη στον τοξικό είναι ευκολάκι: αν όχι νωρίτερα σε δύο μήνες από τώρα θεωρούμε πιθανό ότι οι λαγοί και οι μπανανόφλουδες για το θέμα Khashoggi (και όχι μόνο) θα βγαίνουν απ’ το καπέλο σαδιστικά.

Αν η ελπίδα του τοξικού είναι ότι ως τότε «περασμένα ξεχασμένα» είναι βέβαιο πως είναι αυθεντικά ηλίθιος. Λογαριάζει σίγουρα χωρίς τον (τούρκο) ξενοδόχο…

(φωτογραφία: Πότε επιτέλους θα πάει ο τενεκεδένιος να ακουμπήσει τα μαλακά του οπίσθια στην καρέκλα που έκατσε χτες ο τοξικός; Πότε θα πάει να δει τις πυραμίδες; Τι ντροπές είναι αυτές απέναντι στην βέβαιη φιλοξενία του χασάπη;)

Μην δείχνετε την ομορφιά εκεί!

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Μα γιατί βάζετε όμορφες παλαιστίνιες στις αφίσες σας; ρωτάνε κάποιοι… Άλλοι με καλοπροαίρετη (αλλά αδικαιολόγητη) περιέργεια. Κι άλλοι εκ του πονηρού (μέχρι και για «σεξισμό» μας έχουν κατηγορήσει οι γελοίοι τσατσορούφιανοι…). Μήπως «πουλάμε» κάποιο προϊόν που λέγεται «παλαιστινιακή αντίσταση», σε «ωραία συσκευασία»;

Στα σάπια μυαλά, που τα έχει διαλύσει το Θέαμα, όλα είναι εμπόριο και διαφήμιση. Αυτά τα μυαλά δεν μπορούν και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν οτιδήποτε άλλο, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πούμε. Είναι τα μυαλά που το μόνο που τα απασχολεί είναι “κάπως να πλασσάρω τον Εαυτό μου”.

Απ’ την εντελώς αντίθετη μεριά πόσο να αντέξουν κάποιοι έντιμοι και – τεράστια διαφορά – «απ’ έξω» απ’ τον θάνατο, το σακάτεμα, την βία κατά των Άλλων, πόσο ν’ αντέξουν λοιπόν να προβάλουν αυτόν ακριβώς το θάνατο; Και γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε μοναχά την ασκήμια και τον πόνο που επιβάλει η κατοχή και το απαρτχάιντ και όχι την ομορφιά της ζωής που αντιστέκεται;

Θα έπρεπε να είναι κακομοίρηδες οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες – για να δικαιολογηθεί το μόνο συναίσθημα που οι πρωτοκοσμικοί επιτρέπουν στον εαυτό τους για εκείνους κι εκείνες που θεωρούν «κατώτερους»: η λύπηση. Θα έπρεπε όλες οι παλαιστίνιες, απ’ την ώρα που γεννιούνται μέχρι την ώρα που πεθαίνουν, να είναι σαν γριές (μόνο οι πρωτοκοσμικές επιτρέπεται να φροντίζουν τις εαυτές τους…), και γεμάτες σημάδια απ’ το “ξύλο που τρώνε”! Μα δεν δέρνουν οι παλαιστίνιοι τις γυναίκες; Ούτε οι μουσουλμάνοι; Λένε ψέμματα τα φερέφωνα;

Και γιατί δεν δείχνουμε την ουρά που έχουν όλοι οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες; Δηλαδή ψέμματα λένε οι φασίστες, απ’ το Τελ Αβίβ μέχρι τον “αδελφό” Μλάντιτς, ότι “αυτοί είναι ζώα”;

Ναι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι πάρτε το χαμπάρι! Δεν θα πάψουμε να πολεμάμε κάθε είδους φασισμό και ρατσισμό, φανερό ή κρυφό, πληρωμένο ή “αυθόρμητο”, modern ή postmodern. Θα δείχνουμε όπως και όποτε μπορούμε την ομορφιά που ανθεί εκεί που “επιτρέπεται” μόνο ο θάνατος, όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά παντού στον πλανήτη.

Και ναι, έξω απ’ τα δόντια, επειδή κάποιοι θα το αποθηκεύσουν: όσο και να σας χαλάει, κουφάλες νεκρόφιλοι, τις βεβαιότητες και τα χρεωκοπημένα σας καπρίτσια, στην Παλαιστίνη, στη συρία, στην τουρκία, στο ιράκ, στο ιράν, στην αίγυπτο, στην αλγερία, στη ζενεγάλη, στη μοζαμβίκη, στην αίγυπτο, και παντού σ’ αυτόν τον γαμημένο πλανήτη, όλες και όλοι, γυναίκες και άντρες, παιδιά και γέροι, ομορφαίνουν σε βαθμό απίστευτο όταν ξεσηκώνονται στ’ αλήθεια, χωρίς καβάτζες, με της καρδιάς τους το πύρωμα. Ομορφαίνουν με τον πιο αυθεντικό τρόπο που υπάρχει: λάμπουν!

Αυτήν την αυθεντική λάμψη, τα βλέμματα που είναι μαχαίρια, τα πρόσωπα που μιλάνε κι όταν σωπαίνουν, τα χέρια που χορεύουν ακόμα κι όταν είναι ακίνητα, δεν θα τα δείτε και δεν θα τα μάθετε ποτέ καραγκιόζηδες! Κρατείστε σφικτά τις ανομολόγητες απελπισίες σας αφού στερέψατε από αίμα και παλμούς. Και τραβάτε να ψοφήσετε αλλού.

Μόνο στις κοινωνίες των συμβιβασμών, της εσωτερικευμένης μιζέριας, των “ψυχολογικών προβλημάτων” και των ανομολόγητων βουλιαγμάτων, μόνο εδώ σαν ομορφιά πλασσάρεται το πλαστικό, το ψέμα, η ποζεριά. Κι αυτήν, όχι, ποτέ δεν θα την προβάλουμε. Ούτε θα υιοθετήσουμε τον ρατσισμό των ιερέων και των πιστών της.

Μια επανάληψη, λοιπόν – αν μας την επιτρέπετε… Marwan Makhoul, Tamer Νafar, Terez Sliman…

Και, επιπλέον, μια μπαλάντα για μια μέρα βροχερή, κάπου εκεί, κάπου εδώ: