Tag: εξωτερική πολιτική

Η θεία Λίτσα σε ρόλο τσιλιαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Στις 17 Ιανουαρίου 2018 “οι σλαβομακεδόνες τορπίλιζαν την διαπραγμάτευση”…. Και στις 18 Ιανουαρίου 2018 ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός είχε “συνάντηση κορυφής”, με ένα απ’ τα αφεντικά του. Τον αρχιτραγότατο. Για το “μακεδονικό”. Οι επαφές των φαιορόζ με τους παπάδες ήταν η μόνη εξω-κυβερνητική διαδικασία “συνενόησης” και “σύγκλισης” που ακολούθησαν, από τότε ως και σήμερα. Αυτός ο προσανατολισμός έμεινε ανεξήγητος (και έχει ξεχαστεί). Όπως ανεξήγητο (και ξεχασμένο…) είναι το ότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ζήτησε πιεστικά την “εθνική συνεννόηση” τότε…

Και στις 21 Ιανουαρίου 2018 έγινε “το μεγάλο συλλαλητήριο για την μακεδονία” στη Σαλονίκη. Ακροδεξιό όσο μπορούσε να είναι. Με ομιλητή τον εθνοσωτήρα στρατηγό Φράγκο, και άλλους παρόμοιους. Και χρηματοδότη; Τα συλλαλητήρια έχουν αρκετά οργανωτικά έξοδα. Ποιος πλήρωσε γι’ αυτό; Είναι γνωστό: ο πολύτιμος asset (τότε) της κυβέρνησης, ο κυρ Ιβάν. Που εκτός από φράγκα έβαλε και τους οργανωμένους εθνικιστές της ομάδας του – να ανεβάζουν με γηπεδικά συνθήματα τον στρατηγό…

Τέλεια!!! Σούπερ!!! Στα μέσα Γενάρη του 2018 όλα πάνε ρολόι. Η διαπραγμάτευση θα βουλιάξει σε δύο ή τρεις μήνες με ευθύνη των «σκοπιανών»… Η ροζ βιτρίνα κάνει τις συνεννοήσεις της με τους παπάδες… Και το κυβερνητικό asset χρηματοδοτεί την συγκέντρωση των «πατριωτών το όνομά μας είναι η ψυχή μας».

Τι λέτε; Βγαίνει κάποιο νόημα;

Η ασταμάτητη μηχανή λέει «ναι» – το είπε από τότε. Έχοντας σαν δεδομένο ότι οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev θα χάσουν το blame game κάποια στιγμή την άνοιξη, και θεωρώντας ότι ο κυρ Κούλης θα έχει εκφράσει εν τω μεταξύ την άποψή του (την αληθινή άποψή του) «υπέρ της διαπραγμάτευσης για ένα σύνθετο όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό», οι μηχανορράφοι του γκουβέρνου ήθελαν ένα ελεγχόμενο, «μέτριο» (ούτε μικρό για να μην περάσει απαρατήρητο και απογοητεύσει, ούτε μεγάλο για να μην δημιουργήσει προβλήματα στην «διαπραγματευτική τακτική» του ογκόλιθου) ακροδεξιό ξέσπασμα. (Κλασσική πασοκική συνταγή!!!)

Μια ανανεωμένη (και πολιτικά ακέφαλη) ακροδεξιά μάζα, να την πλιατσικολογήσει ο «αδιάλλακτος πατριώτης» ψεκασμένος, έτσι ώστε αντί να βουλιάξει απ’ την κυβερνητική φθορά 4 χρόνων εξουσίας, να ανανεώσει το «πολιτικό κεφάλαιό» του, και να ξαναπιάσει (στις επόμενες εκλογές) βουλευτικές καρέκλες. Πριονίζοντας σε ικανό βαθμό την επιρροή του κυρ Κούλη μέσα στο ίδιο του το κόμμα…

Τέλεια!!! Σούπερ!!!

Η θεία Λίτσα σε ρόλο μπλοφαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Το γεγονός ότι οι φαιορόζ απέφυγαν να αντιμετωπίσουν το “εθνικό θέμα” με τις συνηθισμένες για τέτοια ζητήματα διαδικασίες (ας πούμε με σύγκλιση “συμβουλίου αρχηγών”…) και, αντίθετα, το πήραν “πάνω τους – μόνοι τους”, όπως και το γεγονός ότι κανένας αντιπολιτευόμενος δεν απαίτησε σοβαρά την «εθνική συνεννόηση», δείχνει (κατά την ασταμάτητη μηχανή) πως οι πάντες ήλπιζαν ότι η διαπραγμάτευση θα τσακίσει με ευθύνη των “σκοπιανών”. Την θεωρούσαν “τελειωμένη ιστορία”: τι να κάθονται να συζητάνε για κάτι που θα αποτύγχανε;…

Το δυνατό χαρτί του διακομματικού ελληνικού ιμπεριαλισμού έχει όνομα. Λέγεται vmro. Το δεξιό, εθνικιστικό κόμμα, που κυβερνούσε επί χρόνια στη (βόρεια πλέον) μακεδονία. Κάλλιστα θα μπορούσε (θα έπρεπε κατά το ελλαδιστάν!!) να δημιουργήσει μια σοβαρή εσωτερική κρίση στο μακεδονικό κράτος, αναγκάζοντας τους σοσιαλδημοκράτες να οπισθοχωρήσουν· ή και να τα παρατήσουν…

Απ’ την άλλη μεριά το γεγονός ότι οι φαιορόζ θεώρησαν (και το έδειξαν) πως ο μόνος μη-κυβερνητικός συνομιλητής τους για το «εθνικό θέμα» ήταν οι παπάδες, δηλαδή ο βαθυκρατικός μηχανισμός φασιστοκινητοποιήσεων με «εθνικό κύρος», δείχνει ότι υπήρχε μια ορισμένη συναλλαγή εκεί. Ούτε «πολύ» ούτε «λίγο» απ’ αυτό που μπορεί να προσφέρει το παπαδαριό στην εσωτερική κατανάλωση. Μέτριο, ώστε να είναι διαχειρίσιμο – για το καλό του ψεκασμένου.

Ξέρουμε ότι παρότι πριν ένα ακριβώς χρόνο όλα έμοιαζαν τέλεια και σούπερ, δεν εξελίχθηκαν έτσι. Το ελλαδιστάν αναγκάστηκε να υπογράψει την «συμφωνία των Πρεσπών» με αξιόλογες υποχωρήσεις σε σχέση με την «καθαρή» εθνοφασιστική γραμμή. Τα χαμόγελα και οι γλύκες ήταν, απλά, προσποίηση: το γεγονός ότι στην διαδικασία επικύρωσής της μπήκαν πρώτα τα Σκόπια και τελευταία η Αθήνα κρατούσε ζωντανή την βασική εθνική ελπίδα. Ότι, τελικά, το vmro θα σηκώσει το μπόι του και θα μπλοκάρει την συμφωνία. Οπότε το ελλαδιστάν θα εμφανιζόταν απέναντι στους συμμάχους του σαν «αθώα περιστερά». Εμείς θέλαμε… αλλά αυτοί δεν… (Λυπηρό… Ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά…)

Το ότι αυτός ήταν ο σχεδιασμός αποδεικνύεται απ’ τις ακατανόητες με οποιονδήποτε άλλο τρόπο «τρίπλες» του ψεκασμένου. Συνέχιζε να παριστάνει τον μακεδονομάχο, παραμένοντας όμως στο γκουβέρνο. Γιατί; Επειδή κι αυτός και οι συνεταίροι του περιμέναν ελπίζοντας. Περίμεναν ελπίζοντας σχεδόν ως το τέλος, ότι ο Zaev «δεν θα τα καταφέρει». Οπότε και ο «γλυκομίλητος» τενεκεδένιος και ο αφρίζων ψεκασμένος θα κρατούσαν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Δεν έγινε έτσι. Ο Zaev «τα κατάφερε»… Και ο ψεκασμένος έμεινε με τα πατριωτικά αθλητικά του στο χέρι. Έχοντας την ελπίδα ότι το «αρκετό» (των συνενοήσεων με τους παπάδες) του αφήνει ελπίδες για μια επανεκκίνηση…

Ωστόσο, το έχουμε πει: αυτό το κεφάλαιο θα λήξει όταν το ελληνικό κοινοβούλιο «κάνει το δικό του μέρος» απ’ την συμφωνία: την εγκρίνει. (Έχει κάτι μέρες ακόμα).

Οπότε; Θα επανέλθουμε όταν χρειαστεί.

Ο ψόφος της εμπιστοσύνης

Πέμπτη 17 Γενάρη. Παρότι δεν έχουν τελειώσει όλα, οι εντόπιες εξελιξεις έδειξαν ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί μια κάποια “ακυβερνησία” για να καθυστερήσει η έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα γίνει κατευθείαν. Χλωμό. Σε κάθε περίπτωση το “κυβερνητικό” σκέλος ενός ενδεχόμενου «σχεδίου Β» καθυστέρησης δεν ίσχυσε. Εκκρεμεί ακόμα το «κοινοβουλευτικό».

Εν τω μεταξύ, συντευξιαζόμενος στον αρχιδημαγωγό Χ’νικολάου, ο κυρ Κούλης ομολόγησε ψιθυριστά πριν λίγες ημέρες αυτό που έχετε διαβάσει στην ασταμάτητη μηχανή εδώ και μήνες. Ότι, δηλαδή, η «καταραμένη» συμφωνία των Πρεσπών δίνει στο ελληνικό κράτος και στις κυβερνήσεις του σημαντική ευχέρεια να εκβιάζουν το κράτος της βόρειας μακεδονίας, στην πολύχρονη διαδικασία πλήρους ένταξης στην ε.ε. Πράγμα που σημαίνει ότι ουσιαστικά η συμφωνία είναι μέσα στην «εθνική γραμμή» – και καθόλου προδοτική! Ο κυρ Κούλης το ξεστόμισε αφού, πρώτα, εγκρίθηκε η συμφωνία στα Σκόπια· αλλά δεν το φώναξε, δεν το έκανε παντιέρα, μην και θυμώσει κανείς εκεί· και για να μην καταλάβει κανείς εδώ τα παραμύθια της «καθαρόαιμης» εθνικιστικής σκηνοθεσίας.

Ε, αφού αρχίσαν να το μουρμουρίζουν, ας το κάνουν λιανά τώρα και στα εθνομοσχάρια.

Θεία Λίτσα κάτσε κάτω! Έχεις νικήσει: από βασανίστρια παλαιού τύπου («εμπάργκο στα Σκόπια») μπορείς να γίνεις σαδίστρια νέου («να κλείσει αυτό το κεφάλαιο της ένταξης ή να μην κλείσει; Ιδού η απορία»)!

Εθνικιστικές μυθολογίες

Τετάρτη 16 Γενάρη. Το 2008 ο καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Shlomo Sand εξέδωσε (στα εβραϊκά) ένα βιβλίο / ιστορική έρευνα 350 σελίδων, με τίτλο Η Εφεύρεση του Εβραϊκού Λαού. Παρότι οι ιστορικές αποδείξεις του Sand δεν αμφισβητήθηκαν στα σοβαρά (κανείς σοβαρός ιστορικός δεν ρισκάρει το κύρος και την θέση του φτιάχνοντας πλαστά στοιχεία), το Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ήταν σκάνδαλο για τους οπαδούς του ισραηλινού εθνικισμού. Πέρα απ’ το γίνει best seller εντός ισραήλ επί 5 μήνες, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου – είναι το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο ισραηλινού συγγραφέα.

Ο Sand ξεκίνησε την έρευνά του ψάχνοντας γραπτά στοιχεία και ντοκουμέντα για τον διωγμό των εβραίων απ’ την περιοχή που λέγεται «Παλαιστίνη» και σήμερα είναι άμεσα ή έμμεσα το ισραηλινό κράτος. (Ο «διωγμός των εβραίων» είναι βασικό στοιχείο για την έγερση «προγονικών δικαιωμάτων» στην περιοχή). Ο Sand δεν βρήκε κανένα τέτοιο στοιχείο, γιατί (διαπίστωσε) πρόκειται για μύθο, και μάλιστα χριστιανικής προέλευσης. Το χριστιανικό παπαδαριό έφτιαξε και διέδωσε τον μύθο του «διωγμού των εβραίων» σαν απόδειξη της «τιμωρίας τους απ’ τον θεό» – ώστε να πετύχει προσηλυτισμό σε βάρος τους. Μετά την καταστολή απ’ τους ρωμαίους της εξέγερσης του Bar Kokhba, στο 2ο μ.χ. αιώνα (εποχή κατά την οποία, υποτίθεται, έγινε ο διωγμός), η ρωμαϊκή διοίκηση δεν εξανδραπόδισε τους ντόπιους. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αν το έκανε θα ερήμωνε η οικονομία της περιοχής. Οι λεγεωνάριοι δεν θα φρόντιζαν τα χωράφια και τους στάβλους…

Ο Sand απέδειξε επιπλέον, ότι αντίθετα απ’ την σχετική μυθολογία, ο εβραϊσμός σαν θρησκεία (όπως ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός) έκανε προσηλυτισμό. Ακόμα και μαζικό. Ο οποίος, σε μια μεγάλη ζώνη της σημερινής ευρώπης, άρχισε περίπου παράλληλα με την προσηλυτιστική εξάπλωση του χριστιανισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του οι μαζικότεροι προσηλυτισμοί έγιναν μεταξύ των Χαζάρων στον Καύκασο (απ’ όπου κατάγονται οι Ασκενάζι), στις φυλές των Βερβέρων στην βόρεια Αφρική, και στις Υεμενίτικες φυλές στη νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Ωστόσο, αλλαγές θρησκεύματος έγιναν και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Sand, μετά την κατάληψη της Παλαιστίνης απ’ τους άραβες τον 7ο μ.χ. αιώνα, πολλοί απ’ τους ντόπιους εβραίους προσηλυτίστηκαν στο ισλάμ. Κι εδώ είναι ένα απ’ τα προκλητικά αλλά και (ιστορικά) μη αμφισβητήσιμα συμπεράσματα του Shlomo Sand: οι απόγονοι των εβραίων της περιοχής τον 7ο και τον 8ο αιώνα είναι οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί παλαιστίνιοι του 20ου αιώνα…

Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει «βιολογική συνέχεια» εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρόνων για πληθυσμούς που έζησαν σε διαδοχικές αυτοκρατορίες. Τέτοια είναι μόνο τα θεωρήματα των ρατσιστών / εθνικιστών του 19ου αιώνα, που ασχολήθηκαν με το να διαλύσουν τις πολυ-πολιτισμικές κοινότητες, και να τις μαντρώσουν σε εικονικά και βίαια εξαγνισμένες απ’ τις επιμιξίες “εθνικότητες”, σε αυστηρά σύνορα και περιφράξεις. Υπήρξαν μόνο πολιτιστικοί (άρα και θρησκευτικοί) συγκερασμοί, ανταλλαγές, αλλαξοπιστήσεις, ρευστότητα στο χώρο και στο χρόνο.

Λέει / τεκμηριώνει πολλά ακόμα στο Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ο Sand. Ο βασικός πυρήνας της ιστορικής δουλειάς του είναι οικείος στην ασταμάτητη μηχανή (θα ευχόμασταν και σ’ όσους / όσες την διαβάζουν): μέσα στην εθνικιστική έξαψη του 19ου αιώνα στην ευρώπη, ομάδες διανοούμενων άρχισαν να κατασκευάζουν την μυθολογία διάφορων «εθνών», ανακωδικοποιώντας σε ενιαίες «εθνικές αφήγησεις» (η κάθε τέτοια ομάδα την δική της) επιλεγμένα θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτιστικά και μυθολογικά στοιχεία.

Βασικές παράμετροι της κατασκευής «εθνών» ήταν, απ’ την μια μεριά ο προσδιορισμός ενός καταγωγικού εδάφους, μιας «εδαφικής πατρίδας» στην οποία το «έθνος» θα έπρεπε να δηλώσει ιστορικά δικαιώματα – αξιοποιώντας την μυθολογία του. Και απ’ την άλλη μεριά η διαμόρφωση μιας μυθικής ιστορικής συνέχειας ανά τους αιώνες, που να «συνδέει» τους πληθυσμούς του 19ου αιώνα (προς τους οποίους απευθυνόταν προπαγανδιστικά η όποια «εθνογένεση») με όσο πιο μακρινό (και πιο «ηρωϊκό», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) παρελθόν. Σαν εθνική / εμπορική “ονομασία προέλευσης”.

Το «βασίλειο του Δαβίδ» και η μ’ αυτό καταγωγική σχέση / «ιστορική τεκμηρίωση της απαίτησης για χωροθέτηση της εθνικής πατρίδας» υπήρξε, λοιπόν, για τον εθνικισμό που αναπτύχθηκε (μειοψηφικά) στις εβραϊκές κοινότητες της ευρώπης, το ανάλογο εκείνου που ήταν (σε πρώτο χρόνο) ο «Αθηναϊκός χρυσός αιώνας» για την γέννηση του ελληνικού εθνικισμού. Σε δεύτερο χρόνο, κι αφού το μικρό κι ασήμαντο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε (απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις») οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί του αυτο-νομιμοποιήθηκαν με την εφεύρεση ενός ακόμα γενεαλογικού / καταγωγικού μύθου με εδαφικές αξιώσεις: του μεγΑλέξανδρου και του βασίλειου των μακεδόνων…

Ζώντας μέσα στην ελληνική εθνικιστική κατάρα (που ξερνάει πάντα τα «απαράγραπτα δικαίωματά» της…) καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει η εφεύρεση μιας καθαρής εθνικότητας – σε βάρος του μπασταρδέματος, της πολυπολιτισμικότητας… Και απ’ αυτήν την ιστορική / γεωγραφική θέση, καταλαβαίνουμε πόσο σκάνδαλο (αδύνατο παρόλα αυτά!) θα ήταν ένας τόμος 350 σελίδων με τίτλο Η εφεύρεση του ελληνικού λαού!

Προκύπτει έτσι ακόμα και μέσα απ’ την κριτική εμπειρία ότι ο ισραηλινός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός είναι 110% πρωτοκοσμικός και καπιταλιστικός…

Πολύ οικείος… Αιμοβόρα οικείος…

Η σαπουνάδα των ημερών (2)

Τρίτη 15 Γενάρη. Στις αρχές Απρίλη του 2008 το νατο είχε “σύνοδο κορυφής” στο Βουκουρέστι. Ήταν η τελευταία χρονιά της διοίκησης Μπους του Β, που είχε καταλάβει το αφγανιστάν και το ιράκ (το δεύτερο μέσω της “συμμαχίας των προθύμων”). Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ήταν (ή νόμιζε πως είναι) στα ντουζένια του, οπότε έθεσε το ζήτημα της “διεύρυνσης του νατο” με νέα μέλη. Τα υποψήφια ήταν: αλβανία, κροατία, ουκρανία, γεωργία, και “π.γ.δ.μ” (την οποία η Ουάσιγκτον είχε αναγνωρίσει σαν “δημοκρατία της μακεδονίας”).

Αν η σύναξη των νατοϊκών πολιτικών βιτρινών συμφωνούσε, η “π.γ.δ.μ” θα γινόταν μέλος του νατο από τότε! Και δεν θα μπορούσε κανείς, μετά από 10 χρόνια, να στήσει πάγκο στην Αθήνα για να πουλήσει “αντι-νατοϊσμό” με αφορμή την “μακεδονία”. Δεν έγινε όμως. Γιατί; Μήπως επειδή ο (δεξιός) Καραμανλής ο Β πρόταξε τα στήθη του στον Μπους τον Β; Όχι βέβαια! Δεν έγινε επειδή τα κυριότερα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη του νατο (Βερολίνο, Παρίσι) ήταν απόλυτα αντίθετα στην ένταξη (στο νατο) της ουκρανίας και της γεωργίας – δεν ήθελαν να τα σπάσουν με την Μόσχα. Χώθηκε στην κόντρα και το ελλαδιστάν με το “θεματάκι” του (την “π.γ.δ.μ.”), οπότε έπαιξε αλληλοκάλυψη. Απ’ τα 5 υποψήφια κράτη έγιναν τελικά δεκτά τα δύο: αλβανία και κροατία. Τα άλλα τρία (ουκρανία, γεωργία, “π.γ.δ.μ.”) έμειναν εκτός, χάρη σε μια συγκυριακή ευρω-συμμαχία κατά των αμερικανικών σχεδιασμών.

Σας διαβεβαιώνουμε: ποτέ οι (είτε light είτε fake) ντόπιοι «αντινατοϊκοί» δεν τόλμησαν να πουν ή να κάνουν οτιδήποτε κατά της ένταξης του κροατικού ή του αλβανικού κράτους (ακριβώς δίπλα στο μακεδονικό….) στο νατο, το 2008… Δεν τόλμησαν να βγάλουν πύρινους λόγους για το πόσο «επαναστατικό» είναι να βγάλουμε τα μάτια του αλβανικού κράτους επειδή τόλμησε να μπει στο νατο…

Απ’ την άλλη: αν η “π.γ.δ.μ.” δεν μπήκε στο νατο το 2008, χωρίς «συμφωνία Πρεσπών» και χωρίς αντι-αμερικανικές κορώνες, αυτό οφείλεται καθαρά στις ενδο-νατοϊκές αντιθέσεις! Δεν έμεινε έξω απ’ το νατο η «π.γ.δ.μ.» επειδή δεν λεγόταν «βόρεια μακεδονία» ή «δαρδανία»!!! Ούτε επειδή οι έλληνες «αντι-νατοϊκοί» απείλησαν επανάσταση… Έμεινε έξω επειδή τότε συσκευάστηκε «πακέτο» με τα πολύ πιο ευαίσθητα (από γεωπολιτική άποψη) πιόνια που λέγονται «ουκρανία» και «γεωργία». Εξαλλου, το θρυλικό «βέτο» του δεξιού Καραμανλή, πήγε στα διεθνή δικαστήρια και καταδικάστηκε: παραβίαζε την ενδιάμεση συμφωνία!…

Πράγμα που σημαίνει: ακόμα κι αν αύριο οι σοσιαλδημοκράτες της βόρειας μακεδονίας πουν «εντάξει μωρέ, αφού εσείς οι έλληνες δεν θέλετε να αλλάξουμε κρατικό όνομα δεν πειράζει, μην χολοσκάτε, ούτε να ψηφίσετε στο κοινοβούλιό σας: θα λεγόμαστε αιώνια πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της μακεδονίας», ακόμα κι έτσι, αύριο τα Σκόπια έχουν νόμιμο και επιδικασμένο δικαίωμα να κάνουν αίτηση ένταξης στο νατο. Αν είναι η μοναδική υποψηφιότητα, χωρίς ουκρανία και γεωργία, θα ξεκινήσει η διαδικασία. Γιατί απλά, πολύ απλά, κανείς δεν θα την εμποδίσει… (Μόνο εσωτερικοί συσχετισμοί θα μπορούσαν. Αλλά δεν υπάρχουν τέτοιοι. Και οι εθνικιστές του vmro, που είναι σύμμαχοι των ελλήνων, ένταξη στο νατο και στην ε.ε. θέλουν. Το 2008, άλλωστε, αυτοί ήταν στο γκουβέρνο).

Σε απλά ελληνικά: το ζήτημα του «ονόματος» και της οποιασδήποτε ελληνο-μακεδονικής συμφωνίας είναι ιστορικά και θεσμικά άσχετο με την ένταξη της (πλέον…) βόρειας μακεδονίας στο νατο – ή και στην “πολυγωνική συμμαχία για τον αντιτουρκικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου”. Είναι άσχετο απ’ το 1995! Όσοι πάνε να τα μπλέξουν είναι επειδή θέλουν να κρύψουν είτε τον εθνικισμό τους είτε τις ιστορικές ενοχές τους…

Σαπουνάδα…

Η σαπουνάδα των ημερών (3)

Τρίτη 15 Γενάρη. Η άλλη γελοιότητα, για το συγκεκριμένο θέμα, είναι η φαγούρα της Μόσχας – και η πιο πρόσφατη ανακοίνωση του ρωσικού υπ.εξ.

Ως γνωστόν η Μόσχα αναγνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια όχι μια “π.γ.δ.μ.” αλλά την “δημοκρατία της μακεδονίας”. Δεν έχει πρόβλημα με το “όνομα” (και γιατί θα έπρεπε;) – αλλά με την ένταξη στο νατο. Ωστόσο ξέρει πολύ καλά ότι αυτή θα μπορούσε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια – και μάλιστα χωρίς να μπορεί να καταγγείλει “την παράβαση της μακεδονικής νομοθεσίας”, και χωρίς να έχει περιθώριο να σχολιάσει την “εκρηκτική κατάσταση στην ελλάδα”! Πιστεύει άραγε στα σοβαρά το ρωσικό καθεστώς ότι η Αθήνα, σαφώς τοποθετημένη στο πλευρό της Ουάσιγκτον και του άξονα, εν έτει 2018, θα “πετάξει τους αμερικάνους” απ’το μακεδονικό κράτος ή οπουδήποτε αλλού; Αν το πιστεύει, γιατί δεν ζητάει απ’ την Αθήνα ρωσική αεροναυτική βάση κάπου στη νότια Κρήτη;

Μαύρη κοροϊδία! Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ασχολείται με το θέμα επειδή οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός· που σημαίνει “δεν αφήνουμε ούτε κουβέντα να πέσει κάτω”! Για προπανδιστικούς λόγους. Παριστάνει τον σκληρό υποστηρικτή των “δημοκρατικών διαδικασιών” ίσα ίσα για να κτυπήσει φιλικά στην πλάτη τις (υπαρκτές) επιρροές του στα δυτικά βαλκάνια: αν είστε αντιαμερικάνοι εθνο/φασίστες μας κάνετε, και μπορείτε να ανεμίσετε την σημαία της δημοκρατίας για τους σκοπούς σας… (Άλλη σκασίλα απ’ την δημοκρατία δεν έχουν στη Μόσχα…)

Σαπουνάδα…

Η θεία Λίτσα αφρίζει

Τρίτη 15 Γενάρη. Οι υπήκοοι του ελλαδιστάν έχουν ιδιαίτερη ικανότητα να πνίγουν την πραγματικότητα στις εθνικές μικροαστικές φαντασιώσεις τους. Περιμένουν, για παράδειγμα, εδώ και πολλά χρόνια, ότι “αύριο θα διαλυθεί η τουρκία και θα φάμε την μισή”. Είναι μια ιδιαίτερη ψυχο-πολιτική συλλογική ιδιοσυγκρασία, που έχει διαμορφωθεί απ’ το χώνεμα της “μεγάλης ιδέας” εδώ και ενάμισυ αιώνα. Το “από Δευτέρα θα…” δεν τελειώνει ποτέ. Και δεν έχει καμμία μνήμη.

Η σκληρή ιστορική πραγματικότητα είναι ωστόσο ότι αυτό που τους αρέσει να ονομάζουν “μακεδονικό” ή “σκοπιανό” τέλειωσε το 1995. Τέλειωσαν οι ελπίδες τους για διάλυση του μακεδονικού κράτους, και μοιρασιά των εδαφών του μεταξύ Αθήνας, Βελιγραδίου και Τιράνων. Τέλειωσε επειδή πρώτα τους πρόδωσε ο αδελφός Μιλόσεβιτς (“συνεργάτης” της Ουάσιγκτον: η αναγνώριση της αλήθειας είναι ιεροσυλία!) και, μετά, επειδή έσκασε ο αμερικάνος “μάγος της διπλωματίας” Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, και τους προσγείωσε με την “ενδιάμεση συμφωνία”.

Κιχ δεν βγήκε τότε! Όλος ο εθνικός κορμός / εσμός δεν έβγαλε τσιμουδιά! Απ’ τους φασίστες μέχρι του ακροαριστερούς, με κυρίαρχη φιγούρα τον ήδη τότε δηλωμένο αντι-γερμανό γεροΠαπαντρέου τον Β, κατάπιαν το σάλιο τους και έκαναν τουμπεκί. Εκεί αποδείχθηκε οριστικά (για όποιον ήθελε να καταλάβει….) ότι η θρυλική “ελληνοσερβική φιλία” ήταν αντι-γερμανική και φιλο-αμερικάνικη: όταν τρως την “ενδιάμεση συμφωνία” ενώ απέναντι, για παράδειγμα, στην “πρόταση Πινέιρο” απειλούσες θεούς και δαίμονες, είναι σαφείς οι συμμαχικές σου επιλογές. Ε;

Φυσικά θα μπορούσε κάποτε να διαλυθεί η επικράτεια του μακεδονικού κράτους… Όπως, για παράδειγμα, μπήκαν στον πάγκο του χασάπη εκείνη του ιρακινού ή/και του συριακού. Μόνο που δεν θα ήταν το “όνομα μας είναι η ψυχή μας” που θα το αποφάσιζε αυτό. Θα ήταν η ψυχρή, τεχνοκρατική / ιμπεριαλιστική τακτική της Ουάσιγκτον.

Όλοι ξέρουν ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν ανήκει στο ευρασιατικό project. Ανήκει στον άξονα. Με την σχετική ανεξαρτησία που έχει κάθε καπιταλιστικό κράτος, αλλά και τους στενούς προσανατολισμούς που του επιβάλει το γεγονός ότι η νο 1 εθνική βιομηχανία (και άρα τα νο 1 εθνικά συμφέροντα) είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Ίσως υπάρχουν κάποια περιθώρια να επηρρεάζονται (μία εδώ ή μία εκεί) επιμέρους αποφάσεις / επιλογές του «μεγάλου συμμάχου». Όμως αυτά τα περιθώρια δεν είναι κατά βούληση, on demand, όπως άλλωστε ποτέ δεν ήταν στην ιστορία του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου – σε σχέση με τους συμμάχους του. Τα epic ιμπεριαλιστικά ‘90s έμοιαζαν εξαίρεση, και στην κάψα ήταν. Αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο εκεί.

Οι φαιορόζ μπήκαν στην «διαπραγμάτευση» με τους μακεδόνες σοσιαλδημοκράτες ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν το blame game. Ήταν το κλασσικό εθνικιστικό τρικ που είχε κάνει ήδη ο ογκόλιθος στα θέρετρα της ελβετίας βουλιάζοντας “την λύση του κυπριακού”…

Στις αρχές του 2018 το να χρεωθούν τα Σκόπια την «αποτυχία των διαπραγματεύσεων» φαινόταν αρκετά πιθανό. Οι φαιορόζ, σίγουροι πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, οργάνωσαν απο κοινού και την εσωτερική κατανάλωση / αξιοποίηση της «διαπραγμάτευσης»: θεωρώντας ότι ο Μητσοτάκης ο Β θα ομολογούσε την αποδοχή της ροζ διαπραγματευτικής γραμμής, αμόλυσαν τον φαιό ψεκασμένο για να «σκουπίσει» την ακροδεξιά βάση της ν.δ. Τυπική πασοκική τακτική απ’ τα golden ‘80s: απ’ την μια να συρρικνωθεί ο «επάρατος» (και κατηγορούμενος ως «φιλογερμανός») Κούλης, και αφετέρου να μαζέψει κι άλλο λίπος ο φαιός εταίρος.

Το κόλπο δεν έπιασε… Αφενός ο κυρ Κούλης (που, ως γνωστόν, είναι ο.κ. με την συμφωνία των Πρεσπών…) το γύρισε εντελώς ακροδεξιά / πατριωτικά μετά το πρώτο «συλλαλητήριο» στη Σαλονίκη. Απ’ την άλλη οι «διεθνείς πιέσεις» ήταν πολύ εντονότερες απ’ όσο ένα ραγδαία υποτιμημένο (στον διεθνή καταμερισμό) κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο θα μπορούσε να αντέξει. Στο πρώτο μισό των ‘90s, που ήταν στα ντουζένια του, έκανε μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια… Το 2018 δεν μπορούσε να κάνει μποϋκοτάζ στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, στον ESM, και στο ψοφιοκουναβιστάν…

Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά (άνοιξη του 2018) η μεν συμφωνία ήταν καταδικασμένη να υπάρξει… Επειδή απλά αν αποτύγχανε, κανείς δεν θα χρέωνε τον Zaev… Η δε «εσωτερική διαχείριση» θα έπρεπε να αλλάξει σχεδιασμό. Αυτό αποδείχθηκε αδύνατο: η πασοκική εργαλειοθήκη δεν έχει κανένα know how για τέτοιες περιπτώσεις. Είναι αμετάκλητα ‘80s – ‘90s… Ως το τέλος (ως προχτές) η μόνη ελπίδα ήταν ότι το πράγμα θα τσακίσει στο κοινοβούλιο ή στις πλατείες των Σκοπίων. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγοί, ειδικοί αναλυτές, πράκτορες, πανεπιστημιακοί, όλοι (διακομματικά!) εκεί έβαζαν τα λεφτά τους. Έχασαν…

Στο κάτω κάτω της γραφής, απ’ το 1995 και μετά, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν είχε να λογαριαστεί με κανέναν άλλον εκτός απ’ τον σύμμαχό του. Τον αμερικανικό. Όχι, υποχρεωτικά, για τα βαλκάνια. Για οτιδήποτε… Αλλά αυτό δεν πρέπει να λέγεται.
Εδώ είμαστε πάντα…

Ένοπλες σαπουνάδες…

Συμμαχικοί κυνόδοντες

Δευτέρα 14 Γενάρη. Η άποψη του Tucker Carlson για τον κόσμο δεν είναι ιδιαίτερα σύνθετη. Μπορεί να συμπυκνωθεί σε τέσσερεις λέξεις: Οι ξένοι απειλούν την Αμερική. Αυτό είναι που χρειάζεται για να έχεις υψηλή τηλεθέαση.

Το show του στο δεξιό Fox News είναι απ’ τα πιο πετυχημένα πολιτικά show στην αμερικανική καλωδιακή τηλεόραση. Το φερέφωνο των αμερικάνων νεοναζί, η Daily Stormer, τον έχει περιγράψει σαν «τον μεγαλύτερο σύμμαχό μας». Ο πιο φημισμένος θεατής του είναι ο Donald Trump.

Στα τέλη του Νοέμβρη, το “Tucker Carlson Tonight” ξαναέπιασε το θέμα της μετανάστευσης και, όχι για πρώτη φορά, της γερμανίας. Στο show ο τίτλος «μαθήματα απ’ τη γερμανία» εμφανιζόταν με μεγάλα κόκκινα γράμματα δίπλα σε μια βλοσυρή φωτογραφία της γερμανίδας καγκελαρίου Angela Merkel, με το πρόσωπό της να περιβάλλεται από μια ρωσική και μια τουρκική σημαία.

Ο Carlson είχε μαζί του έναν σπέσιαλ καλεσμένο απ’ το Βερολίνο, έναν άντρα με κοντά μαλλιά με τζελ, που καθόταν με φόντο την πύλη του Βραδεμβούργου, με σακάκι αλλά χωρίς γραβάτα: τον πρεσβευτή των ηπα Richard Grenell. Ο 52χρονος είναι ο άνθρωπος του Trump στην γερμανική πρωτεύουσα απ’ τον περασμένο Μάη…

Αυτή ήταν η δηλητηριώδης εισαγωγή του καθεστωτικού γερμανικού der spiegel στην on line έκδοσή του, στις 11 Γενάρη, κάτω απ’ τον τίτλο: «ο πρεσβευτής του Trump έχει βρει ελάχιστους φίλους στη γερμανία». Μπορείτε να φανταστείτε την συνέχεια του άρθρου…

Είναι αλήθεια. Ο Grenell δεν έχει πάει για φιλίες εκεί. Είναι η «προκεχωρημένη θέση» (διπλωματική) της επίθεσης της Ουάσιγκτον στην ε.ε., στην ευρωζώνη… και ειδικά στο Βερολίνο. Είναι εκεί επειδή θα ήταν άκομψο να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις από τώρα… Είναι εκεί για να παρακολουθεί – και να απειλεί – από κοντά.

Όπως έκανε χτες, με γράμμα του στην καθεστωτική Bild. …Όπως ξέρετε οι ηπα είναι έντονα αντίθετες με τον Nord Stream 2…. Συνεχίζουμε να υποδεικνύουμε ότι οι εταιρείες που σχετίζονται με τον τομέα αγωγών εξαγωγής ρωσικής ενέργειας εμπλέκονται σε δραστηριότητες που διατρέχουν τον κίνδυνο σοβαρών κυρώσεων…

Είναι αυτό απειλή; Όχι – είναι «προειδοποίηση». Λίγο πριν τα περασμένα χριστούγεννα 40 αμερικάνοι γερουσιαστές (απ’ τους 100), διακομματικά, κατέθεσαν προς ψήφιση ένα νόμο που ζητάει απ’ το ψόφιο κουνάβι να προσπαθήσει να σταματήσει την κατασκευή του Nord Stream 2. Ο νόμος είχε περάσει στις αρχές του μήνα απ’ την βουλή των αντιπροσώπων. Που σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα, μιας και ο Nord Stream 2 προχωράει προς τα τελειώματα) θα πέσουν οι κεραυνοί, οι ποινές και οι τιμωρίες στις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο γερμανικές) που έχουν συνεταιριστεί με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του αγωγού.

Η διακομματική συμφωνία είναι ασφαλής υπόδειξη ότι δεν πρόκειται για καπρίτσια του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για εθνική πολιτική των ηπα. Η οποία, και σ’ αυτόν τον τομέα (της ενεργειακής εξάρτησης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού από πηγές άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενες απ’ τις ηπα) περιλαμβάνει και άλλα. Όπως, για παράδειγμα, τις ελληνικές φαντασιώσεις για γκάζια και east med, ή τις όχι φαντασιώσεις για ελληνόκτητα γκαζάδικα και την Αλεξανδρούπολη ως κέντρο αποσυμπίεσης και διανομής «εγκεκριμένου» απ’ την Ουάσιγκτον υγροποιημένου αερίου.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος ετοιμάζεται λοιπόν να βομβαρδίσει γερμανικές, αυστριακές, ολλανδικές και γαλλικές εταιρείες (με κυρώσεις, προς το παρόν…)· να οξύνει, δηλαδή, τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ πρώην συμμάχων. Εννοείται πως η ευλογία της Ουάσιγκτον προς την Αθήνα για να παριστάνει αυτή η τελευταία «τον πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή» (κούνια που την κούναγε!) δεν επιτρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην απάντηση του Gerhard Schroeder στις απειλές του Grenell (πρώην καγκελάριος, ντάξει;) ότι δεν πρόκειται να δεχτούμε μεταχείριση κατεχόμενης χώρας… Ή στην ακόμα πιο θυμωμένη απάντηση του σοσιαλδημοκράτη Martin Schulz ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής μοιάζει με ακροδεξιό αποικιοκράτη αξιωματικό.

Είπαμε. Οι έλληνες είναι «αντι-ντόιτς»…

Άχνα

Δευτέρα 14 Γενάρη. Θεία Λίτσα συγγνώμη. “Όταν τρώμε δεν μιλάμε” έλεγε ένας παλιός κανόνας καλών τρόπων. Κι όταν βλέπουμε την παράσταση επίσης δεν μιλάμε.

Μας έχει κοπεί η ανάσα. Τι δράση! Τι πλοκή! Τι σκηνοθεσία!!! Τι εθνικά εφφέ!!! Τα κυβερνοπαληκάρια σφάζονται, το (πολιτικό) αίμα τρέχει στα πατώματα… Και εμείς παρακολουθούμε αποσβολωμένοι. Ποιος θα το περίμενε; Μάλωσαν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος – ο Όλυμπος και ο Κίσσαβος της πολιτικής ζωής του λαού και του τόπου!!!

Εν τω μεταξύ, πάνω στην ώρα, μπαίνει στη σκηνή σαν υπ.αμ. πλέον, αυτός που θα ισοπεδώσει τις εθνικές βραχονησίδες έτσι και τολμήσουν οι αιώνιοι εχθροί να τις αγγίξουν. Τι ερμηνεία κι εκείνη, ε; Σύσσωμο κοινό και κριτικοί τον αποθέωσαν!!! Εμείς τον κοροϊδεψαμε τότε, ότι έκλεψε τον ρόλο του ψεκασμένου. Που να ξέραμε ότι ήταν ο κασκαντέρ που θα γινόταν πρώτος ρόλος; Που να ξέραμε ότι το πολεμικό ναυτικό “αυτοπροσώπως” θα αναλάβει τους μετανάστες;

Τι μελόδραμα! Τι εθνικό πάθος (απ’ την μια) και τι εθνική νηφαλιότητα (απ’ την άλλη)!!! Και εντελώς δωρεάν, ε; Ούτε στις χειρότερες στιγμές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δεν είχε τέτοιο τσάμπα θέαμα…

Άντε! Πότε θα εμφανιστεί το ιππικό με τους θώρακες και τις περικεφαλέες;

(φωτογραφία: Τι τον κοιτάτε; Έβαλε κάτι πρόχειρο και βγήκε με τα πόδια…)

Made in England

Δευτέρα 14 Γενάρη. Ωστόσο το ελληνικό μελόδραμα για το «εθνικό ζήτημα» (του ονόματός Της…) είναι σκέτς της 25ης Μαρτίου στην πρώτη δημοτικού μπροστά στο αγγλικό μελόδραμα του εκεί «εθνικού ζητήματος». Sould I stay or should I go;

Μια μέρα έχει απομείνει για το «κρίσιμο δημοψήφισμα» για την έγκριση ή την απόρριψη της συμφωνίας αποχώρησης του Λονδίνου απ’ την ε.ε. – και οι πάντες ετοιμάζονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την αποχώρηση. Η May και το επιτελείο της ετοιμάζονται να ζητιανέψουν απ’ την ε.ε. μια παράταση της καταληκτικής ημερομηνίας (κανονικά κάπου στον Μάρτη), μπας και… Η αντιπολίτευση ετοιμάζεται για πρόταση μομφής (ω τι ομοιότητες!..) και εκλογές. Κάποιοι θα ήθελαν ένα καινούργιο δημοψήφισμα, με σκοπό την παραμονή. Και η αυτού μεγαλειότης; Η αυτού μεγαλειότης ετοιμάζεται να πεθάνει – αρκετά πια μ’ αυτό το βασίλειο! (Το παρέλαβε σχεδόν αυτοκρατορία και θα το παραδώσει αντιμαχόμενες νησιωτικές επαρχίες…)

Οι προβλέψεις είναι ότι η συμφωνία θα απορριφθεί με ταρατζούμ, από ένα όχι απλά ετερόκλητο αλλά επί της ουσίας γεμάτο αντιπαλότητες άθροισμα από «όχι». Και χωρίς συμφωνία το αγγλιστάν θα μείνει να κουβεντιάζει για τον καιρό (όπως πάντα) – αλλά διάφορες μπίζνες θα αρχίσουν να την κάνουν με γρήγορα άλματα. Προς την ήπειρο.

Η ασταμάτητη μηχανή, παρά τον αντικαπιταλισμό και τον αντικρατισμό της, θέλει να βοηθήσει. Μήπως, τώρα που είναι ακόμα νωρίς, να γίνει τράμπα μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, στις ψηφοφορίες επί «εθνικών ζητημάτων»; Πιστεύουμε ότι θα υπάρξει εύκολα και γρήγορα αίσιο και αναίμακτο τέλος και για τα δύο: οι άγγλοι θα εγκρίνουν την συμφωνία των Πρεσπών ομόφωνα, και οι έλληνες θα εγκρίνουν δια βοής την συμφωνία εξόδου. (Μια έξοδο την έχουν ονειρευτεί εδώ και κάτι χρόνια…. Ε, δεν πειράζει που δεν θα είναι δική τους. Ας την αποφασίσουν κι ας είναι για άλλους…)

Αν το Λονδίνο εμπιστευτεί την τύχη του στους τιτάνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, άντε, ας πάει και το παλιάμπελο: θα σταματήσουμε την απαίτηση αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκάλεσε ο αγγλικός στρατός στην Αθήνα και αλλού στη διάρκεια της αγγλικής στρατιωτικής κατοχής, απ’ το ’44 ως το ’47…

Το είπαμε. Οι έλληνες αυτή την κρίσιμη εποχή είναι «αντι-ντόιτς»…