Tag: εξωτερική πολιτική

Συμβαίνει, αλλά δεν τρέχει (τίποτα)

Κυριακή 27 Γενάρη. Ένα στιγμιότυπο απ’ την ρουτίνα ενός φασιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος, κάπου εδώ γύρω (και μέσα στα ντόπια υπ.εξ. και υπ.αμ.) Αριστέρα ο στρατιώτης της ελευθερίας και της δημοκρατίας – της μόνης, ever, απ’ την «παλαιά διαθήκη» ως τις μέρες μας…. Δεξιά ο τρομοκράτης, που μόλις βγήκε απ’ το αυγό. (Τόλμησε ο αλητάκος!)

Ευτυχώς που η πρωτοκοσμική έγνοια για τους ανήλικους (όπως και για πολλά άλλα) τελειώνει στις μπάρες που βάζουν τα αντίστοιχα υπουργεία εξωτερικών και άμυνας, και οι αντίστοιχες μυστικές υπηρεσίες! Που να διαδηλώνει τώρα ο κάθε ευαίσθητος πρωτοκοσμικός ενάντια στις συμμαχίες ή/και τις συνέπειες του “εθνικού” ιμπεριαλισμού του;

Όπως έλεγε παλιά μια ψυχή αυτοσαρκαζόμενη: σιγά μην τα βάλουμε με το κράτος!… Ή, όπως είναι η πραγματικότητα: “σιγά μην πάψουμε να είμαστε η χρήσιμη μάζα για τους σχεδιασμούς των αφεντικών μας”.

Σιγά.

Οι μέρες μετά την 25η Γενάρη

Σάββατο 26 Γενάρη. Όχι εδώ αλλά εκεί. Όχι τώρα αλλά τότε. Τον Γενάρη του 2011. Όταν ξεκίνησε το αδιανόητο – ενάντια στη χούντα. Της αιγύπτου. Του Μουμπάρακ.

Πριν 7 χρόνια ο πρωτοκοσμικός “επαναστατισμός” (κατά φαντασία) έχασε την τελευταία του ευκαιρία να μάθει. Να μάθει όχι για πολιτικά προγράμματα αλλά για σθένος και επιμονή. Να μάθει όχι για το δικό του ιδιόκτητο (;) “κέντρο του κόσμου”, αλλά για τον φράκτη που έχει φτιάξει για να το προστατεύει. Πριν 7 χρόνια στην μακρινή – κοντινή αίγυπτο, την αίγυπτο γαλλική αποικία, την αίγυπτο αγγλική αποικία, την αίγυπτο αιγυπτιακή αποικία, πολλές χιλιάδες άντρες και γυναίκες έσπαγαν το φράγμα της “κανονικότητας”. Πριν 7 χρόνια ξεκινούσε μια επανάσταση εκεί, δυσάρεστη όχι μόνο για τα ντόπια αφεντικά, όχι μόνο για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά, αλλά – όπως αποδείχθηκε στην πράξη – και για τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους.

Μια λέξη έμεινε από εκείνη την επανάσταση, που κανείς πρωτοκοσμικός δεν ασχολήθηκε να καταλάβει, πολύ λιγότερο να υποστηρίξει, κι ακόμα λιγότερο να θαυμάσει: Tahrir. Πλατεία Tahrir. Οι ισπανοί indignados, στα μέσα Μάη του 2011, αναφέρθηκαν φευγαλέα στην πλατεία Tahrir, την οποία αντέγραψαν (απ’ την άποψη της εξεγερτικής χωροταξίας) χωρίς να μπορούν να αγγίξουν έστω τα πόδια του πάθους της. Δέκα μέρες μετά, στις 25 Μάη, οι έλληνες μικροαστοί «αγανακτισμένοι» ξεκίνησαν να αντιγράψουν τους (σαφώς πιο εργατικά προσανατολισμένους) indignados, έκλεψαν κι αυτοί την χωροταξία της εξέγερσης απ’ το Κάιρο (κατάληψη κεντρικής πλατείας), ξεφούρνισαν (οι της «κάτω πλατείας») μία ή δύο φορές την λέξη Tahrir – και προχώρησαν στον μικροαστισμό του «κάτι να γίνει».

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα μαζικό κύμα άρνησης (στην αίγυπτο) που άντεξε πάνω από 850 δολοφονημένους διαδηλωτές με την μικροαστική ελληνική κλάψα που έκρυψε την καλοκαιρινή φυγή των «αγανακτισμένων» προς τα νησιά πίσω απ’ την δικαιολογία «φάγαμε δακρυγόνα»; Τι σχέση έχει το βαθυκρατικά επιδοτούμενο εγχείρημα των “αγανακτισμένων” για να πέσει η «ύποπτη για αντιπροσοδικούς εκσυγχρονισμούς» κυβέρνηση Παπαντρέου του Γ με ένα αδέσποτο κίνημα που έριξε μια χούντα δεκαετιών; Τι σχέση έχουν οι καντίνες στην περίμετρο της πλατείας Συντάγματος με τον ύπνο στα οδοφράγματα της Tahrir; Τι σχέση έχει η γειτνίαση, η ανοχή και η αποδοχή των φασιστών εδώ με τις αιματηρές συγκρούσεις με τους φασίστες εκεί;

Αν δεν έγινε η 25η Γενάρη γεγονός ανταγωνιστικής αναφοράς στο βάλτο μας είναι για έναν απλό λόγο. Εδώ το βασικό ενδιαφέρον είναι το τομάρι του καθενός· εκεί ήταν η στράτευση στο συλλογικό. Μέχρι να αντέχεις τα βασανιστήρια… Μέχρι να αντέχεις να κουβαλάς το πτώμα του φίλου / της φίλης σου – και να γυρνάς πίσω στη μάχη… Μέχρι να τρομάξεις στ’ αλήθεια όχι μόνο τα δικά σου αφεντικά αλλά και τους παντοδύναμους συμμάχους τους.

Εφτά χρόνια μετά η τάξη βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά – όχι εδώ αλλά εκεί. Η απόδειξη είναι και πάλι απλή. Η χούντα της αιγύπτου κρατάει φυλακισμένους 60.000 (σωστά διαβάσατε τον αριθμό…) πολιτικούς της αντιπάλους, και ο αριθμός συνεχίζει να μεγαλώνει… ενώ έχει «εξαφανίσει» 1250 ακόμα. Αντίθετα εδώ οι καραγκιόζηδες που τόλμησαν να πιάσουν στο στόμα τους έστω και για μισό δευτερόλεπτο το όνομα “Tahrir” προσκυνούν μια κυβέρνηση ροζ που υπηρετεί τα αφεντικά της· τους συμμάχους της αιγυπτιακής χούντας. Όπως έκαναν οι προηγούμενοι· όπως θα κάνουν οι επόμενοι.

Εφτά χρόνια μετά, το μέγεθος της πρωτοκοσμικής (και της εντόπιας) σαπίλας φαίνεται στα κάτεργα της αιγυπτιακής χούντας, της χούντας του μπαχρέιν, του φασιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Κι ας μην πούμε κάτι για τα υπόλοιπα μικρά και μεγάλα του Κόσμου.

Το κελί νούμερο 5· όλα τα κελιά

Σάββατο 26 Γενάρη. Πριν 5 ημέρες η ισραηλινή στρατοαστυνομία έκανε “ντου” στο κάτεργο της Ofer, στη δυτική Όχθη. Με δακρυγόνα – και σκυλιά. Χίλιοι διακόσιοι (1.200) παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι είναι στοιβασμένοι στην φυλακή της Ofer, απ’ τους συνολικά σχεδόν 6.000 σ’ όλες τις ισραηλινές φυλακές. Η επίθεση ήταν «προληπτική» είπε το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Για να μην γίνει εξέγερση…

Άλλος θα δει, ξανά, την δύναμη της καταστολής… Κι άλλος θα δει την διαρκή απειλή της εξέγερσης. Μέσα απ’ τις στενές φυλακές· μέσα απ’ τις «ανοικτές» φυλακές, σαν την λωρίδα της Γάζα· μέσα απ’ τις ακόμα πιο ανοικτές φυλακές εδώ ή εκεί στον κόσμο.

Κι ύστερα αναδύεται η επίμονη, η συστηματική συνενοχή. Χιλιάδες έλληνες «αριστεροί» αγαπούν την κυβέρνηση και το κράτος τους, που έχουν συμμάχους την αιγυπτιακή χούντα και τον ισραηλινό απαρτχάιτ. Την κυβέρνηση και το κράτος τους που στηρίζουν, ενισχύουν, ξεπλένουν και αθωώνουν ό,τι πιο απάνθρωπο και φονικό διαθέτει η πιάτσα κάτω απ’ τις λέξεις “κοινωνική ειρήνη”…

Χιλιάδες φασιστάκια δηλαδή, για χρήση εκτός συνόρων, που το παίζουν άσχετοι και περαστικοί απ’ τον πλανήτη… Και “προοδευτικοί” μάλιστα, καθότι … η συμφωνία των Πρεσπών…

Πλυντήριο.

Μαθήματα ιστορίας

Σάββατο 26 Γενάρη. Από κάποιον που έχει υποστηρίξει ότι κυβερνά απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά δεν είναι παράξενο να ακούσει κανείς (χτες) ότι “η βόρεια μακεδονία που σήμερα γεννήθηκε”. Δεν είναι ότι δεν τα πάει καλά με την ιστορία. Είναι ότι έχει την κοινή μικροαστική αντίληψη για την ιστορία, που συμπυκνώνεται στη φράση “η ιστορία αρχίζει από μένα – και σε μένα τελειώνει”.

Αντί για τις πανηγυριώτικες βλακείες θα μπορούσε να πει: σήμερα νοιώθουμε godfathers. Όμως ποιος έχασε την ειλικρίνειά του για να την βρει το γκουβέρνο; Επιπλέον, ο λαός «Σκόπια» θα συνεχίσει να λέει την βόρεια μακεδονία.

Όσο για την θεία Λίτσα; «Μπέμπη» θα λέει τον Παναγιώτη…

(φωτογραφία: Επανάληψη, από ένα κιόσκι κάπου μακρυά, προς τα δυτικά: ποιοί έπνιξαν την 4χρονη ιρακινή Zainab Fabil στις 15/1/2019 τα χαράματα στα ανοικτά της Σάμου; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες στον Έβρο; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες σ’ όλη την συνοριακή γραμμή;

Ποιοί έχουν δώσει τις διαταγές; Δεν έχουν όνομα;)

Παρασκευές για την Παλαιστίνη

Την Παρασκευή 25 Γενάρη, στο ΕΜΠ, στις 7.30 μμ, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία «ανοίγει το οπτικό πεδίο» γύρω απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση. Με μια αναφορά / υπενθύμιση των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2011.

Αλλά και την ελληνική ιμπεριαλιστική απάντηση σ’ αυτές: την συμμαχία με την χούντα του Καΐρου…

Όχι μόνο από μικρό ή από τρελό…

Παρασκευή 25 Γενάρη. Αν από μικρό ή από τρελό μαθαίνει κανείς την αλήθεια (και διαλέξτε σε μια κατηγορία ανήκουμε), να που υπάρχει μια περίπτωση να μάθει κανείς ψήγματά της από ειδικό!… Υποθέτουμε ότι έχετε παρακολουθήσει την άποψή μας εδώ για το “όνομά της…”.

Να λοιπόν τι έγραψε χτες, μεταξύ άλλων, στην καθεστωτική “καθημερινή”, ο Δημήτρης Κατσούδας (που διετέλεσε, μεταξύ άλλων, γ.γ. ευρωπαϊκών υποθέσεων του υπ.εξ. (2007 – 2009) και παλαιότερα πολιτικός σύμβουλος (1987 – 1991) του Κων/νου Μητσοτάκη – δεξιός δηλαδή ο άνθρωπος) κάτω απ’ τον τίτλο μια κριτική αποτίμηση της συμφωνίας ελλάδας – πγδμ (η ορθογραφία δική μας):

… Κατ’ αρχάς η μακρά ενταξιακή διαδικασία στην ε.ε. και το σταδιακό άνοιγμα κεφαλαίων δίνει την δυνατότητα στην ελλάδα σε βάθος χρόνου να ελέγχει αν τηρείται η συμφωνία ή όχι και, επιτέλους, να αρνηθεί τότε την ένταξη της πγδμ στην ε.ε. αν η συμφωνία παραβιάζεται. Η διαδικασία αυτή είναι πολυετής και στο μεταξύ οι πρόνοιες της συμφωνίας θα έχουν πιστεύω παγιωθεί στη συνείδηση του πληθυσμού της χώρας αυτής.

Τούτων λεχθέντων, δεν είναι και λίγα τα θετικά σημεία της συμφωνίας για όποιον κάνει τον κόπο να τη διαβάσει. Εν πρώτοις, και μόνο το γεγονός ότι ένα κράτος αλλάζει τη συνταγματική του ονομασία (καθώς και το ίδιο το σύνταγμά του), για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, για να λύσει ένα ζήτημα με ένα όμορο κράτος, είναι ένα σημαντικότατο βήμα…

Δεν ξέρουμε ποιον απ’ τους δύο «δίνει» περισσότερο αυτός ο δεξιός ειδικός. Τον κυρ ρημαδοΚούλη που το παίζει «εθνοπατριωτικό όχι» στη συμφωνία των Πρεσπών, ή τον τενεκεδένιο που το παίζει «εθνικοπατριωτικό ναι»; Μάλλον, με τον τρόπο του, υποδεικνύει ότι τα «ναι» και τα «όχι» είναι για εσωτερική κατανάλωση… αφού η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μια «το μη χείρον βέλτιστον» επιτυχία της ενιαίας «εθνικής γραμμής»…

Κρατείστε, λοιπόν, απ’ τα λεγόμενά του, οπωσδήποτε αυτό: «…για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία…» (έγινε εφικτη η συνταγματική αποικιοποίηση εν καιρώ ειρήνης). Και όλα τα υπόλοιπα, βέβαια, για τα «κεφάλαια της ένταξης» της βόρειας μακεδονίας στην ε.ε.

Είναι αυτά ένα «σημαντικότατο βήμα»; Γιατί όχι άλμα – για την ανθρωπότητα;

Και μια τρίτη μικρότερη

Πέμπτη 24 Γενάρη. Κατά τους ροζ κυβερνήτες η συμφωνία των Πρεσπών είναι … “αντι-ιμπεριαλιστική”! Έχουν την ίδια εθνικιστική άποψη για τον ιμπεριαλισμό όπως όλοι οι ιμπεριαλιστές: “αμυνόμαστε”. Αμύνονται μέσω της ελληνο-ισραηλινής στρατιωτικής συμμαχίας· αμύνονται μέσω της ελληνο-αιγυπτιακής στρατιωτικής συμμαχίας· αμύνονται όταν πλασσάρονται σαν (αντιτουρκικός) “πυλώνας σταθερότητας” στην ανατολική Μεσόγειο· και, φυσικά, αμύνονται μέσω της ελληνο-αμερικανικής στρατιωτικής συμμαχίας.

Μετά από τόση και τέτοια “εθνική άμυνα”, γιατί να μην ονομάζουν οι ροζ εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου “αντι-ιμπεριαλισμό” το ότι πέτυχαν να βάλουν χέρι στο σύνταγμα της (βόρειας) μακεδονίας;

Σιγά σιγά (ή γρήγορα) πολλαπλασιάζονται τα “αντι-ιμπεριαλιστικά” και “αντι-εθνικιστά” κράτη / αφεντικά! Πέρα απ’ τα υπόλοιπα αποικιοποιούν και αλλοτριώνουν τόσο πολύ τις λέξεις και τις έννοιες ώστε σε λίγο θα βγούμε στην παρανομία – μόνο και μόνο για να συνεννοηθούμε…

(Αλλά κι αυτό μέρος του παγκόσμιου πολέμου είναι…)

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…) 2

Τετάρτη 23 Γενάρη. Κάτι ακόμα, απ’ αυτά που προσεκτικά αποκρύπτονται και που αποδεικνύουν (κατά την περιθωριακή μας άποψη) ότι η περιβόητη πια “συμφωνία των Πρεσπών” βρίσκεται εντελώς μέσα στην εθνική γραμμή απ’ το 1992 και μετά… Και ότι το “ναι” σ’ αυτήν δεν απέχει ιδιαίτερα απ’ το “όχι”, στο βαθμό που αντιμετωπίζει κανείς το ζήτημα απ’ την οπτική της πολιτικής (της εξουσίας) και όχι σαν παρέλαση συμβόλων και βαλτο-γεννήτρια συγκινήσεων.

Αυτό το “κάτι ακόμα” αφορά τον ελληνικό εκβιασμό για αλλαγή του συντάγματος του (βορειο)μακεδονικού κράτους. Δεν έχουμε υπόψη άλλη περίπτωση όπου ένα κράτος απαιτεί (και τελικά επιβάλλει) την αλλαγή του συντάγματος ενός άλλου. Μπορεί, πάντως, να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν ένα κράτος ισχυρότερο απ’ το ελληνικό (π.χ. το τουρκικό) απαιτούσε την αλλαγή του ελληνικού συντάγματος (όποιο επιχείρημα κι αν χρησιμοποιούσε) έστω και κατά μία τελεία!

Είναι γνωστό πως στην πολιτική ιστορία του ελληνικού κράτους το “σύνταγμα” έχει σχετική σημασία – αν όχι για άλλους λόγους, σίγουρα επειδή “ερμηνεύεται” ανάλογα με τις περιστάσεις και τους συσχετισμούς. Είναι γνωστή επίσης η άποψή μας (κληρονομιά απ’ την ιταλική αυτονομία) ότι υπάρχει πάντα ένα τυπικό σύνταγμα (που αφορά την καταγραφή των ταξικών συσχετισμών σε μια κοινωνία κάποια δεδομένη στιγμή) και ένα πραγματικό σύνταγμα, που αντιστοιχεί στους τρέχοντες εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης.

Σε κάθε περίπτωση (και για κάθε κράτος) το τυπικό σύνταγμα θεωρείται η πιο επίσημη, “κεντρική” καταδήλωση της ύπαρξης και της θεσμικής του συγκρότησης. Κι αυτό πάντα είναι αποτέλεσμα εσωτερικών συσχετισμών και όχι εξωτερικών επεμβάσεων. Ή, αν ισχύει το δεύτερο, πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό σύνταγμα.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ακόμα και στη φάση όξυνσης του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, να απαιτεί η Μόσχα απ’ την Ουάσιγκτον ή/και το ανάποδο αλλαγή συντάγματος· με την απειλή αλλιώς θα…;

Από που πήρε το ελληνικό κράτος / παρακράτος το “δικαίωμα” να απαιτεί την αλλαγή του συντάγματος ενός άλλου κράτους (και μάλιστα να προσδιορίζει το περιεχόμενο αυτής της αλλαγής); Απο που πήρε το δικαίωμα να ασκεί “δικαιώματα” αποικιοκράτη; Προφανώς απ’ τους περιφερειακούς συσχετισμούς δύναμης στα μέσα της δεκαετίας του ’90 – και την φιλική μεταχείριση απ’ την Ουάσιγκτον.

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…) 3

Τετάρτη 23 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση δεν έχει τίποτα το “αριστερό” το να λέει κάποιος “ναι μεν έχεις το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, ΑΛΛΑ…” …Αλλά θα σε «αυτοπροσδιορίσω» εγώ, και μάλιστα στο βασικό συντακτικό σου κείμενο: το σύνταγμά σου. Είναι ακροδεξιά στάση – κι ας σοκάρονται όλοι όσοι νομίζουν ότι η συμφωνία των Πρεσπών δείχνει την (τενεκεδένια) «αριστεροσύνη».

Η στάση μας (και στο χάρτινο Sarajevo και ως τώρα) ήταν πάντα ότι αυτό το κράτος λέγεται δημοκρατία της μακεδονίας – τελεία και παύλα. Αρνούμαστε να γίνουμε «νονοί», και φυσικά αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε τους ντόπιους «νονούς»… Οι σοσιαλδημοκράτες υπό τον Zaev αποδέχτηκαν τον ελληνικό εκβιασμό. Θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; Ναι. Θα μπορούσαν να κάνουν τις αλλαγές που οι ίδιοι έκριναν σκόπιμες, χωρίς καμμία διαπραγμάτευση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με την Αθήνα. Και χωρίς καμία συμφωνία. Χωρίς να νομιμοποιήσουν δηλαδή, με τις υπογραφές τους, το «δικαίωμα λόγου» του ελληνικού ιμπεριαλισμού πάνω στο μακεδονικό σύνταγμα· κάτι που ίσως να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία σε καιρούς ειρήνης… Ας το επαναλάβουμε για να το τονίσουμε: αν το μακεδονικό κοινοβούλιο έκανε τις ίδιες ακριβώς αλλαγές χωρίς “συμφωνία των Πρεσπών” η διαφορά θα ήταν στρατηγικής σημασίας. Δεν θα είχε κατοχυρωθεί η ελληνική δικαιοδοσία πάνω στο μακεδονικό σύνταγμα…

Εν πάσει περιπτώσει δέχτηκαν τον εκβιασμό. Και επέτρεψαν στο ελληνικό κράτος (με τις ευλογίες και της ε.ε. και του νατο) να έχει λόγο σ’ αυτό το σύνταγμα… Προσέξτε, όμως, τι πολιτικό προηγούμενο έχει δημιουργηθεί τώρα: κάθε φορά που το (βορειο)μακεδονικό σύνταγμα θα αναθεωρείται (κι αυτό συμβαίνει φυσιολογικά, ανά τακτά διαστήματα, σε όλα τα συντάγματα) οι έλληνες, θείες Λίτσες και μη, θα πετάγονται απ’ τις καρέκλες τους, απαιτώντας να επιβλέπουν την αναθέωρηση – μπας και… Θα ζητούν μεταφράσεις, θα ζητούν ξανά έγγραφες διαβεβαιώσεις… Κι αυτό επειδή, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτή την συμφωνία των Πρεσπών, νομιμοποιήθηκε μέσω αυτής το «δικαίωμα επιτήρησης» της Αθήνας πάνω στον συνταγματικό / κρατικό σκελετό των Σκοπίων… Θα λέγαμε: εδώ κατοχυρώνεται ένα είδος «συνταγματικής αποικιοποίησης»!!!

Σε συνέχεια, λοιπόν, με όσα γράφαμε χτες: να γιατί το «ναι» και το «όχι» έχουν μια μεγάλη, κοινή, εθνικιστική / ιμπεριαλιστική βάση. Και να γιατί το δίλημμα «ναι ή όχι;» είναι παγίδα, παγίδα διανοητική και πολιτική, για λογαριασμό της εντόπιας εξουσίας.

(Φυσικά το ξέρουμε: είμαστε περιθωριακοί…)