Tag: εξωτερική πολιτική

Παλαιστίνη

Από διαδήλωση στη Sana’a στις 29 Νοέμβρη

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.41) >> Δεν σκοτώνουν μόνο τα θεοναζί, απαρτχάιντ καθάρματα. Σκοτώνει και … η «παλαιστινιακή αρχή» του Κουίσλινγκ Αμπάς! Οι μπράβοι της χρησιμοποιούν τα όπλα τους μόνο κατά της αντίστασης. Και επειδή η «αρχή» είναι υπάκουη και πειθαρχημένη το αφεντικό της (το καθεστώς του Τελ Αβίβ) συνεχίζει να την εξοπλίζει με όλα τα απαραίτητα για την καταστολή.

Όπου δεν φτάνει ο θεοναζί στρατός φτάνουν …. οι συνεργάτες του! Η «προεδρική φρουρά» του Αμπάς (ναι, υπάρχει και τέτοια!) έχει αποκλείσει εδώ και 18 μερόνυχτα τις προσφυγικές γειτονιές στη Jenin, για «να ανακτήσει την εξουσία της»∙ ενώ ισραηλινά drones επιβλέπουν αυτό το «θεάρεστο» έργο. Κατά τους θεοναζί μάλιστα η δολοφονία του Yazid Ja’aysa, επικεφαλής του αντιστασιακού «τάγματος της Jenin», έγινε με την συνεργασία μεταξύ «παλαιστινιακής αρχής» και ισραηλινού στρατού… Τόσο καλά…

Στην ερώτηση «γιατί η αντίσταση δεν έχει στρέψει εδώ και καιρό τα όπλα της και κατά αυτών των ελεεινών προδοτών;» μπορεί να υπάρχουν παραπάνω από μία απαντήσεις∙ και δεν τις ξέρουμε. Το γεγονός παραμένει όμως πως όσοι δυτικοί συναγελάζονται με τον Αμπάς και τους μπιστικούς του στη Ραμάλα ενδιαφερόμενοι, δήθεν, για «το καλό των Παλαιστινίων», απλά σχετίζονται με ένα τσούρμο υπαλληλάκους του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, που καλοπληρώνονται για την βρωμιά τους.

Το γιατί οι οργανώσεις της αντίστασης συνεχίζουν να ελπίζουν σε μια «συμφωνία κυρίων» (και ενότητας) μ’ αυτήν την «παλαιστινιακή αρχή» είναι για εμάς ερωτηματικό. Ακόμα κι αν οι θεοναζί δολοφονήσουν 100.000 παλαιστίνιους, τα όργανα αυτής της «αρχής» θα βρουν τον τρόπο (ή θα λάβουν την εντολή) να σκοτώσουν τον 100.001 και τον 100.002.

Κάποια αδυναμία φαίνεται να υπάρχει εδώ – και απολογούμαστε για το θράσος να έχουμε γνώμη.

Εν τω μεταξύ, στη σχεδόν εντελώς ισοπεδωμένη Jabaliya, στα βόρεια της λωρίδας της Γάζα, μέσα απ’ τα ερείπια, η αντίσταση συνεχίζει να επιβάλει μεγάλο κόστος στον θεοναζί, απαρτχάιντ στρατό κατοχής. Από χθεσινή αναφορά στο Palestine Chronicle:

Το νατο πάει πόλεμο (αργότερα…)

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.35) >> Οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί «τρώγονται». Θέλουν πόλεμο, και το φωνάζουν:

– Ο γ.γ. του νατο (και πρώην πρωθ. της ολλανδίας) Mark Rutte δήλωσε πρόσφατα ότι «οι ευρωπαίοι πρέπει να μπουν σε «πολεμική νοοτροπία» και ότι τα λεφτά των κρατικών προϋπολογισμών πρέπει να πάνε σε εξοπλισμούς κι ας γίνουν περικοπές σε άλλα «πράγματα» όπως η δημόσια υγεία…

– Ο επίσης ολλανδός επικεφαλής της «στρατιωτικής επιτροπής του νατο» (αναπαυτικές καρέκλες για «μπαρουτοκαπνισμένους», ε;) Rob Bauer είναι κι αυτός της γνώμης ότι οι ευρωπαίοι πρέπει να «στερηθούν τις πολυτέλειές» τους όχι μόνο για να συνεχίσουν να στηρίζουν το καθεστώς του φασιστοΚιέβου, αλλά και γενικά, «υπέρ αμύνης» κατά των μοχθηρών-της-ζούγκλας. (Ζούγκλα είναι όλος ο πλανήτης εκτός του «πρωτοκοσμικού κήπου» όπως ξεκαθάρισε πριν 2 χρόνια εκείνος ο καραγκιόζης eu αξιωματούχος ονόματι Borrel)

Κανονικά δεν επιτρέπεται να θεωρεί κανείς γελοία υποκείμενα τους εκπροσώπους των ιμπεριαλισμών, ειδικά των δυτικών με την τεράστια αιματηρή ιστορία. Όμως τώρα, στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, το έχουν καταφέρει και αυτό! Να είναι γελοίοι και να καμαρώνουν!!! Ο Rutte (και όχι μόνον αυτός!!!) «προβλέπει» πως ο πόλεμος που εύχεται (κατά της ρωσίας, της κίνας, της βόρειας κορέας και του ιράν…) θα γίνει σε 4 με 5 χρόνια! Οπότε πρέπει να αρχίσουν από τώρα οι «θυσίες» ώστε σε 4 με 5 χρόνια να … τους κατατροπώσουμε!

Έτσι λοιπόν αντιλαμβάνονται τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο αυτοί οι σπουδαίοι στρατηλάτες; Με ραντεβού; Μωρέ θα ‘ρθω σε 5 χρόνια και θα δεις τι θα πάθεις; Αν είναι τόσο επικίνδυνοι όλοι αυτοί οι rivals γιατί να μην επιτεθούν τώρα, ή σε ένα μήνα, ή σε ένα χρόνο, που το νατο θα λούζεται και θα κτενίζεται για να είναι έτοιμο να στραβήξει αργότερα τα σπαθιά του;

Η πραγματική ατζέντα είναι βέβαια ελαφρά διαφορετική: στρατιωτικοποίηση των δυτικών δήθεν «φιλελεύθερων» κοινωνιών και ειδικά των εργατικών τάξεών τους από τώρα και επ’ αόριστον – όχι μόνο για να γίνουν κρέας-για-drones μελλοντικά, αλλά μπας και ξεπεραστεί το όλο και χειρότερο πρωτοκοσμικό καπιταλιστικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, από μεθαύριο αν είναι δυνατόν!

Σκάστε και δουλεύετε – το παλάτι έχει έξοδα!!! Τι έξοδα; Ε, για την «άμυνα»…

Μόνο που αυτά δεν είναι τόσο μακρινά όσο η απώθηση θέλει. Τα ίδια ακριβώς λέει και ο εντόπιος κόνδορας, ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας. Θέλει κι αυτός όπλα, πολλά όπλα:

«Αν δεν έχεις όπλα θα σου φάνε το βούτυρο…» είπε το σοφό αρπακτικό, και με σεμνότητα παρέλειψε την υπόλοιπη φράση: «… ενώ αν έχεις όπλα δεν χρειάζεσαι βούτυρο, θα φας σφαίρες!».

Θέλει όπλα, πολλά όπλα ο κόνδορας, και έχει σπουδαία σχέδια. Θέλει να αγοράσει απ’ τους φίλους κι αδελφούς θεοναζί έναν iron dome, που είναι (λέει) η τέλεια ομπρέλλα…

Εμείς πάλι, περιθωριακοί μεν αλλά αδιαπραγμάτευτα αντεθνικιστές και αντιμιλιταριστές, υποψιαζόμαστε ότι το βασικό σχέδιο (και) των εντόπιων πολιτικών βιτρινών / αφεντικών είναι εκείνο που λένε εις τα ευρώπας: να την βγάζουμε τρώγοντας όχι βέβαια βούτυρο, αλλά στραγάλια, ώστε να «βάλουμε πλάτη» στο σχέδιο Draghi…! Στραγάλια, ναι, που μετριούνται εύκολα και μπορούν να μοιράζονται με δελτίο.

Γιατί – κι εδώ απλά αντι-πληροφορούμε το γενικό επιτελείο! χα! – αυτός ο θρυλικός iron dome είναι κάπως έτσι:

Εκείνο που προλάβατε να δείτε να διασχίζει σαν βολίδα τον ουρανό και να σκάει κάτω είναι ο πιο πρόσφατος υπερηχητικός πύραυλος της Ansar Allah (Houthis), που αφού διέτρεξε 2.000+ χιλιόμετρα απ’ την υεμένη έσκασε προχτές στο κέντρο του Τελ Αβίβ – και οι πύραυλοι του iron dome που βγήκαν να τον σταματήσουν κυνηγούσαν νυχτοπούλια στα πέριξ…

Πράγμα που σημαίνει πως με δεδομένο ότι οι πύραυλοι πλέον θα είναι όλο και περισσότερο υπερηχητικοί, ένας iron dome δεν φτάνει! Ίσως χρειάζονται δύο, όπως έγινε με τις μάσκες στην τρομοεκστρατεία!! Ή μπορεί και τρεις, ο ένας πάνω στον άλλο…

Έξοδα, πολλά έξοδα – φυσικά. Ποιο «βούτυρο»; Αυτό το τρώνε τ’ αφεντικά. Μια χούφτα ξηροκάρπια και πολύ νερό για εμάς – κι ευχαριστημένοι να είμαστε… Ε;

Συριακό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.16) >> Οι στρατηγοί-των-πληκτρολογίων οικτίρουν (ή, ανάλογα με τις απόψεις τους, θρηνούν για) την «απώλεια της χερσαίας γέφυρας μεταξύ Τεχεράνης και Χεζμπ’ Αλλάχ» – σε σχέση με τον εξοπλισμό της δεύτερης.

Θα πρέπει να είναι όλοι αυτοί σπουδαίοι γνώστες των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη του «μπλοκ της αντίστασης» για να χύνουν τόση χολή ή τόσα δάκρυα – έτσι δεν είναι; Συνεπώς θα πρέπει να μπορούν εύκολα να απαντήσουν στην ερώτηση: η παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα από ποια «χερσαία γέφυρα» εξοπλίζεται εδώ και 15 μήνες και συνεχίζει αποτελεσματικά τον απελευθερωτικό αγώνα της;

Απάντηση: από καμία!!! Απλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Οπότε;

Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι γνώστες που παπαγαλίζουν την δυτική / θεοναζί προπαγάνδα αγνοούν (ή προσπαθούν να αγνοήσουν) ότι το σχέδιο του Soleimani για την οργάνωση της πολυπολικής αντίστασης περιλάμβανε σε κορυφαία θέση την αυτάρκεια σε υλικό και μέσα κάθε συνιστώσας! Τι σήμαινε / σημαίνει αυτάρκεια; Το localizing του know how για την κατασκευή όπλων (ρουκετών, drones, πυραύλων), την έγκαιρη συγκέντρωση / ασφαλή αποθήκευση «πρώτων υλών», την ανάπτυξη καινοτομιών, την ανάπτυξη αυτοχθόνων τεχνικών, κλπ. Ο σκοπός αυτής της κρίσιμης προτεραιότητας στην αυτάρκεια ήταν και είναι προφανής (αν και όχι για τους … σοφούς γνώστες): η ελαχιστοποίηση της εξάρτησης του εξοπλισμού από «γραμμές μεταφοράς» που μπορεί να αποδειχθούν αβέβαιες ή και να διακοπούν σε πολεμικές συνθήκες.

Αυτός είναι ο λόγος που η Παλαιστινιακή αντίσταση «αντέχει» ακόμα, μετά από 15 μήνες σκληρών μαχών με απόλυτο αποκλεισμό της Γάζα!!! Αυτός είναι ο λόγος που η Χεζμπ’ Αλλάχ (η οποία δεν χρησιμοποίησε καθόλου το καλύτερο και πιο καταστροφικό μέρος του οπλοστασίου της στις 66 ημέρες του πολέμου με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς στο νότιο λίβανο) «αντέχει» για πολλούς μήνες σφοδρού πολέμου ακόμα ή όποτε, χωρίς «χερσαίες γέφυρες»!

Φυσικά απόλυτη αυτάρκεια δεν μπορεί να υπάρξει επ’ άπειρον. Αλλά εδώ το παράδειγμα της Ansar Allah (Houthis) διαφωτίζει: δεν διαθέτει καμία «χερσαία γέφυρα» με κανέναν! Και φυσικά έχει υιοθετήσει τις οδηγίες Soleimani. Υπάρχουν όμως θαλάσσιες και εναέριες διαδρομές που, με τις κατάλληλες προφυλάξεις, κάνουν την δουλειά που χρειάζεται, όσο και όταν χρειάζεται. Αυτό ισχύει και για την Χεζμπ’ Αλλάχ. Όσο για την Παλαιστινιακή αντίσταση; Πιθανόν βάρκες από και προς τα κοντινά αιγυπτιακά παράλια του Σινά νύχτες χωρίς φεγγάρι… Ή κάποια πολύ βαθιά τούνελ προς το Σινά που δεν έχουν ανακαλυφθεί…

Τα «κηδειόχαρτα» για την δήθεν εφοδιαστική αποσύνδεση του μπλοκ της αντίστασης είναι καταγέλαστα. Όσο εκείνοι που τα ανεμίζουν…

Κάποιες δυσκολίες, αλλαγή σε κάποιες μεθόδους; Ναι, φυσικά. Αδυναμία; Χα!! Η εφευρετικότητα ήταν πάντα μια απ’ τις δυνάμεις των αδυνάτων!

Συριακό πεδίο μάχης 3

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.10) >> Ένας σχετικά εύκολος και καλός δείκτης (αν και όχι πλήρης απόδειξη) του γεγονότος ότι αλλιώς σχεδίαζε και περίμενε ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – (Αθήνας) – Τελ Αβίβ τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης κι αλλιώς προέκυψαν είναι η στάση του ελλαδιστάν. Στην αρχή έτρεξε να «χαιρετίσει την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος Άσαντ»… (χαιρετίζει επίσης σταθερά, όπως είναι γνωστό, την σταθερότητα της μη αυταρχικής χούντας του Σίσι):

… για να ανακαλύψει στη συνέχεια πως έτσι-που-έγινε αυτή η πτώση δεν του αρέσει (του ελλαδιστάν) καθόλου!!! (Όπως και των συμμάχων του…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Συριακό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη (00.48) >> …Είναι αυτονόητο ότι κάθε γνώση της πραγματικότητας ξεκινάει από τα γεγονότα. Το μόνο ερώτημα είναι το εξής: Ποια δεδομένη κατάσταση της ζωής, στο πλαίσιο ποιας μεθόδου, αξίζει να θεωρηθεί γεγονός από το οποίο απορρέει γνώση; Φυσικά, ο στενόμυαλος εμπειρισμός αρνείται ότι τα γεγονότα γίνονται γεγονότα μόνο εντός του πλαισίου μιας μεθοδικής επεξεργασίας, η οποία διαφέρει ανάλογα με το ποιος είναι ο στόχος της γνώσης…. Ακόμα και η απλούστερη απαρίθμηση «γεγονότων», έστω και αν δεν συνοδεύεται από κανέναν σχολιασμό, συνιστά μια «ερμηνεία»∙ … ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση τα γεγονότα γίνονται αντιληπτά από μια θεωρία, μια μέθοδο, ξεριζώνονται από το πλαίσιο της ζωής στο οποίο βρίσκονταν αρχικά και εντάσσονται στο πλαίσιο μιας θεωρίας…

Αυτά έγραφε μεταξύ πολλών άλλων ο György Lukács στο Ιστορία και Ταξική Συνείδηση, το 1923. Πριν έναν αιώνα. Ώριμες κοινωνίες του Θεάματος δεν υπήρχαν (ακόμα) τότε, κι ωστόσο ο ιστορικός διαλεκτικός υλισμός έπρεπε (και μπορούσε) να υποστηρίξει πως ακόμα και «απλά» εμπειρικά γεγονότα δεν είναι τέτοια παρά μόνο μέσα σ’ ένα ορισμένο περιβάλλον εννόησής τους∙ και ότι ο καπιταλισμός ως σύστημα είναι μια κατεξοχήν διαδικασία κατασκευής των κυρίαρχων εννοήσεων-των-γεγονότων∙ πριν απ’ αυτά και για λογαριασμό τους.

Έτσι ώστε η αντίπαλη (στον καπιταλισμό) εργατική μέθοδος εννόησης του κόσμου είχε (τότε) και έχει (πάντα) ως ύψιστο καθήκον πρώτα να γνωρίζει αυτή την κυρίαρχη στατική, ανιστορική και δόλια διαδικασία εννοήσεων και ερμηνειών (των γεγονότων)∙ και ύστερα να αποκαλύπτει εκείνες τις σχέσεις γύρω και «πίσω» απ’ τα όποια γεγονότα ώστε να αποκαθίσταται το ιστορικό νόημά τους.

Αυτό ισχύει παντού, ισχύει ακόμα περισσότερο στους πολέμους. Για τους οποίους το τετριμμένο motto είναι «το πρώτο πράγμα που πεθαίνει είναι η αλήθεια»∙ κι ωστόσο παραμένει βολικό να γίνεται δεκτή (ακόμα κι αν προβάλλεται ως «μυστηριώδης») η επίσημη εκδοχή των γεγονότων-ως-τέτοιων σαν η «αλήθεια» τους∙ και πάνω της να οικοδομούνται ακροβατικές «ερμηνείες».

Είναι λοιπόν ατιμία (το λιγότερο) απ’ την μεριά όλων αυτών των δυτικών «ειδικών», προφεσόρων ή απλά επαγγελματιών διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, που δεν είχαν ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πριν την 27η Νοέμβρη, το γεγονός ότι μετά δηλώνουν ικανοί και σίγουροι να «προβλέψουν» τι θα συμβεί στο μέλλον. Κοντινό και απώτερο… Στη μέση Ανατολή και όχι μόνο.

Ξέρουμε πια με κάθε βεβαιότητα πως εκείνοι που ήξεραν έγκαιρα ήταν … το μπλοκ της Αστάνα! Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα – και, οπωσδήποτε, ο ίδιος ο Άσσαντ!! Δεν λέμε «ήταν οι μόνοι που ήξεραν»… Λέμε ήξεραν – και ήξεραν έγκαιρα. Έτσι ώστε αν έκριναν ότι πρέπει να δράσουν (κάθε κράτος μέλος απ’ την μεριά του, σε συνεννόηση με τα υπόλοιπα) θα το είχαν κάνει.

Καταλαβαίνουμε πως η έγκαιρη γνώση εκ μέρους των κρατών μελών του μπλοκ της Αστάνα (ακόμα και του ίδιου του άμεσα θιγόμενου…) του τι προετοιμάζεται απ’ τους ουαχαβίτες του Idlib και τους προστάτες τους μήνες πριν, των κρατών που τώρα βαφτίζονται απ’ τους κάθε είδους «ειδικούς» ως «ηττημένα» (ή σε σύγκρουση μεταξύ τους…), μπερδεύει και διαλύει τις τρέχουσες δυτικές καθεστωτικές ερμηνείες. «Κόβει το ψωμί» όλων αυτών των ειδικών που προτιμούν «απλές» ερμηνείες (του είδους «προδοσίες» κλπ…) και τις εξίσου «απλές» προβολές τους στο μέλλον (του είδους «η Hezb’ Allah πάει, χαντακώθηκε, κόπηκε η ‘γραμμή μεταφοράς όπλων από το ιράν’….) Μάταιοι ακροβατισμοί!

Δεν θα υπαινιχτούμε ότι ξέρουμε ποιες θα είναι οι συνέπειες των πιο πρόσφατων εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης! Δεν ξέρουμε – αλλά δεν αγνοούμε καθόλου την ως τώρα ιστορικότητά τους: νικητές που ηττήθηκαν και ηττημένοι που «αναστήθηκαν»…

Κι έτσι εκείνο που μπορούμε (και πρέπει) να κάνουμε είναι να «θυμίσουμε» αυτήν την ιστορικότητα, στο περιβάλλον ενός παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού πολέμου (του 4ου…) που δεν ξεκίνησε χτες! Να αναδείξουμε αυτήν την ιστορικότητα έτσι ώστε όσες / όσοι ενδιαφέρονται από εργατική σκοπιά να μην πέφτουν θύματα της προπαγάνδας – αναμφίβολα πολεμικής. Και να καταλαβαίνουν τον ορίζοντα αντί … να βάζουν στοιχήματα!

Μόνο που αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε από εδώ, απ’ την ασταμάτητη μηχανή – λόγω «όγκου». Θα το κάνουμε το συντομότερο δυνατό, τον ερχόμενο Γενάρη, ως Sarajevo.pdf 182a. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε εδώ, τώρα, είναι να παρουσιάσουμε ένα δείγμα του τι λέει (επίσημα) η Τεχεράνη (σίγουρα ο πιο «στενός» σύμμαχος του καθεστώτος Άσσαντ)… και η Μόσχα (κρίσιμος σύμμαχος)… για την «πτώση Άσσαντ». Είναι, άραγε, εκ των υστέρων «δικαιολογίες» για μια ήττα (όπως την παρουσιάζει η οργανική δυτική δημαγωγία); Ή είναι έμμεση υπόδειξη του «ναι, ξέραμε…», που αφήνει μόνο ερωτηματικά για το «… οπότε;»;

Εδώ είναι το (επίσημο) καθεστωτικό ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων tass, και ο Peskov:

Η ρωσία βοήθησε την συρία στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών και στη σταθεροποίηση της κατάστασης μετά το 2015, αλλά οι επακόλουθες ενέργειες ήταν δουλειά της κυβέρνησης της χώρας είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.

«Πρόσφατα η ρωσία βοήθησε την αραβική δημοκρατία της συρίας στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών και στην διασφάλιση της σταθερότητας όταν η κατάσταση ήταν επικίνδυνη για ολόκληρη την περιοχή. Κάναμε σημαντική προσπάθεια γι’ αυτό το σκοπό. Η ρωσία ολοκλήρωσε την αποστολή της σ’ εκείνο το σημείο» είπε.

«Μετά απ’ αυτό ήταν η κυβέρνηση του [Bashar] Assad που ανέλαβε την ευθύνη για την χώρα της, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την ανάπτυξη, αλλά δυστυχώς, η κατάσταση έφτασε στο σημείο που έφτασε» είπε ο Peskov, προσθέτοντας πως «τώρα πρέπει να προχωρήσουμε με βάση τις πραγματικότητες στο έδαφος».

Εδώ είναι ο ιρανός υπ.εξ. Abbas Araghchi σε πρόσφατη συνέντευξή του:

Ακόμα και ο ίδιος ο Bashar al–Assad στη συνάντησή που είχα μαζί του και είχε και ο δρ. Larijani μαζί του [σ.σ.: λίγο μετά την επίθεση στο Aleppo] είχε εκπλαγεί και απογοητευτεί με το πως συμπεριφερόταν ο στρατός του. Ήταν καθαρό πως ούτε η συριακή κυβέρνηση είχε μια σωστή ανάλυση της κατάστασης του συριακού στρατού. Σε κάθε περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, ο συριακός στρατός πιάστηκε στα δίχτυα ψυχολογικού πολέμου [σ.σ.: !!!!!] παρά σε μια πραγματική σύγκρουση στο πεδίο. Η προπαγάνδα που έγινε, μαζί με την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στα ψηφιακά και στα παραδοσιακά μήντια, ήταν αξιοσημείωτα αποτελεσματική στο να μειώσει τα κίνητρα του στρατού, [οδηγώντας] στην απουσία αντίστασης…

Ένας απ’ τους στόχους της διαδικασίας της Αστάνα ήταν να βοηθήσει την συριακή κυβέρνηση και την αντιπολίτευση απ’ την στιγμή που υπήρξε ειρήνη μεταξύ αυτών των τριών χωρών. Για να ξεκινήσει ένας πολιτικός διάλογος, να μπουν σε εφαρμογή πολιτικές μεταρρυθμίσεις, και να γίνουν αλλαγές στο σύνταγμα αν χρειάζονταν. Τα προηγούμενα δέκα χρόνια κινηθήκαμε αρκετά σταθερά σ’ αυτό το δρόμο, αν και πρέπει να ειπωθεί ότι δεν υπήρξε η αναμενόμενη πρόοδος σ’ αυτό το δρόμο, και ότι η κυβέρνηση του Assad απ’ αυτή την άποψη ήταν κάπως άκαμπτη και αργή στο να κάνει προόδους. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα των εσωτερικών θεμάτων της συρίας, του διαλόγου με την αντιπολίτευση, και η εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης, το θέμα της αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων στο βαθμό που ήταν απαραίτητη, ήταν δουλειά της συριακής κυβέρνησης και του συριακού στρατού, που την υποστηρίζαμε παρέχοντας πολιτική υποστήριξη ή προσφέροντας συμβουλές βοηθώντας την συριακή κυβέρνηση. Οπότε αυτό είναι τώρα το ζήτημα που τους έφερε μπροστά σ’ ένα πρόβλημα. Ο συριακός στρατός ήταν ανίκανος να φέρει σε πέρας σωστά τα καθήκοντά του. Αλλά ποτέ δεν επρόκειτο να αντικαταστήσουμε τον συριακό στρατό στην επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων της χώρας ή στην αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης. Η παρουσία μας στη συρία είχε να κάνει με την μάχη κατά του Daesh [σ.σ.: isis], και συνεχίστηκε μετά την ήττα του. Είμασταν εκεί επίσης για να στηρίξουμε την αντίσταση και να προσφέρουμε βοήθεια στις οργανώσεις της αντίστασης.

Και ύστερα σε ανάλογο ρεπορτάζ (χωρίς μετάφραση):

Συγκρατείστε οπωσδήποτε αυτό (για το μέλλον…): … Αν δεν είχαμε πολεμήσει τον isis στη συρία και στο ιράκ θα έπρεπε να τον πολεμήσουμε μέσα απ’ τα σύνορά μας…

Προσθέτουμε ως παρακαταθήκη το πιο κάτω time-lapse video, εντελώς βοηθητικά, για την «εδαφική» κατάσταση στη συριακή (και στην ιρακινή…) επικράτεια απ’ τον Μάρτη του 2011 και μετά. Χρωματικός κώδικας:

Κόκκινο η ελεγχόμενη απ’ το καθεστώς Άσσαντ περιοχή∙ ανοικτό πράσινο οι ελεγχόμενες περιοχές απ’ την εν γένει «αντιπολίτευση»∙ μαύρο οι περιοχές που κατέλαβε ο isis (μαζί με την προσχώρηση σ’ αυτόν πολλών οργανώσεων)∙ κίτρινο η κατοχή των ypg και του us army∙ σκούρο πράσινο στο βορρά οι περιοχές υπό τον έλεγχο του τουρκικού στρατού, και στο νότο υπό τον έλεγχο του αμερικανικού.

Τελευταίο για σήμερα. Κρατείστε (κάπου…) αυτό το όνομα: Suhayl al–Hasan, 54 χρονών. Σύρος αρχικαραβανάς, αλεβίτης, με αρκετές επιτυχίες «επί του πεδίου» πριν και κυρίως μετά το 2015, που θεωρείται «αδιάφθορος» και κάποτε είχε υποδειχθεί ακόμα και ως (εσωτερικός) αντίπαλος του Άσσαντ. Βρίσκεται στη Μόσχα υπό την υψηλή προστασία των ρωσικών υπηρεσιών, καθώς θεωρείται «πολύτιμος». Πολύ περισσότερο απ’ τον Άσσαντ…

Ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια στιγμή να ακουστεί δυνατά το όνομά του…

Συριακό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη (00.34) >> Με την βοήθεια των δυτικών συμμάχων του το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς βρήκε μια καλή ευκαιρία εδαφικής επέκτασης – σε βάρος της τυπικά συριακής επικράτειας. Απ’ την μεριά της η καινούργια (ουαχαβίτικη) διοίκηση, και πάλι με την δυτική βοήθεια, δηλώνει ότι δεν πρόκειται να μπλέξει σε πόλεμο κατά των θεοναζί… Πράγμα που σημαίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε». Θα τολμούσε κάποιος να πει ότι η εδαφική διαφορά μεγέθους ανάμεσα στον θύλακα του Idlib και στην τυπική συριακή επικράτεια είναι τέτοια που η καινούργια διοίκηση, «εκ του Idlib ορμώμενη», μπορεί να «χαρίσει» και μερικές χιλιάδες στρέμματα – με αντάλλαγμα την «αναγνώρισή» της.

Να θεωρηθούν αυτά οριστικές εδαφικές διευθετήσεις; Επιτρέψτε μας: όχι! Είναι μάλλον υλικό για έναν καινούργιο γύρο αντάρτικου (ακόμα και μετά από καιρό), πατριωτικού ως προς τον ιδεολογικό προσανατολισμό του. Τα υποκείμενα για ένα τέτοιο αντάρτικο υπάρχουν. Θα χρειαστεί να οργανωθούν…

Σ’ αυτήν την (θεωρητική προς το παρόν) περίπτωση πού θα βρουν στήριγμα οι «αντιπολιτευόμενοι» του μέλλοντος; Ίσως σε κάποιους απ’ αυτούς που τώρα ορκίζονται στην εδαφική ακεραιότητα της συρίας…. Σε κάποιους… Το Τελ Αβίβ, στη θεοναζί παράνοιά του, θεωρεί ότι έχει βρει την ευκαιρία να «μεγαλώσει». Προς το παρόν είναι έτσι, πράγματι. Αλλά αυτό το «προς το παρόν» δεν θα κρατήσει επ’ άπειρον (όπως δηλώνει ο αρχιχασάπης). Ίσως μάλιστα κρατήσει λιγότερο, πολύ λιγότερο απ’ όσο φαίνεται τώρα. (Αυτό που έχει ονομαστεί «εικονική πραγματικότητα» – εμείς το λέμε οργανωμένες παραισθήσεις – έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητό…)

Μπορεί ο Soleimani να έχει δολοφονηθεί, αλλά το σχέδιο που υπηρετούσε όχι. Κι αυτό δεν είναι μεταφυσική απώθηση της πραγματικότητας του είδους «πάλι με χρόνια και καιρούς…»

Για να το πούμε διαφορετικά, χωρίς εξηγήσεις: ποιος στο Πεκίνο θα ήθελε οι ουϊγούροι «αυτονομιστές» να έχουν μια φιλική έδρα στο συριακό έδαφος – στο όνομα της «συμπερίληψης»;

From the river

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη >> Δεν ξεχνάμε, δεν ξεχνιόμαστε: στην Παλαιστίνη συνεχίζεται ο απελευθερωτικός αγώνας… Στην Παλαιστίνη συνεχίζουν οι καρδιές να κτυπούν…

Δεν ξεχνάμε:

Συριακό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη (00.27) >> Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ουαχαβίτες του Idlib έχουν υπάρξει για χρόνια ενεργούμενα του άξονα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Τελ Αβίβ. Οι ίδιοι δεν χάνουν την ευκαιρία να το δηλώσουν∙ η σχέση τους, άλλωστε, με τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι πολύχρονη:

(Ωστόσο, ας το θίξουμε βιαστικά, είναι άλλο πράγμα άτακτοι που «χατζηλικώνονται» και την βγάζουν με λαθρεμπόριο ανθρωπιστικής βοήθειας, και άλλο ένα καθεστώς με τους δικούς του πόρους, τα δικά του χρέη και, υποχρεωτικά, με διαφορετικές ευθύνες. Αυτό ισχύει γενικά, ισχύει και ειδικά για ουαχαβίτες, ακόμα κι αν τρόχισαν-τις-γωνίες τους. Άλλο πράγμα η διαχείριση «έξωθεν βοήθειας» και τα νταραβέρια και άλλο η διαχείριση κρατικού προϋπολογισμού, τραπεζών και διεθνών σχέσεων. Άλλο πράγμα να υπόσχεσαι «συμπερίληψη» και άλλο να βρεις λεφτά για να αποκαταστήσεις χιλιάδες πρόσφυγες αν επιστρέψουν ή να ελέγξεις την ανεργία. Άλλο πράγμα να παίρνεις έτοιμα τα ντουφέκια του επίσημου συριακού στρατού και να πυροβολείς στον αέρα, και άλλο το να βρεις ανταλλακτικά για τα βαριά όπλα που κληρονόμησες…)

Είναι επίσης σίγουρο πως ουσιαστικά το μπλοκ της Αστάνα αυτή τη φορά άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν-από-μόνα-τους∙ με τον Erdogan να βγαίνει και να το φωνάζει (!!!)

Για να συμπληρώσει ακριβώς μετά το αντίθετο, ότι «ανησυχεί για τους τρομοκράτες που συμμετέχουν σ’ αυτήν την ‘κάθοδο-προς-την-Δασμασκό’!!!» Πάντως δεν κήρυξε πόλεμο στη Μόσχα και στην Τεχεράνη!!! Μια μέρα μετά στη Doha:

Κι εδώ είναι (δεν κάνουμε λάθος!) που …το συριακό πεδίο μάχης εισάγεται «επίσημα» απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν ο «κρίκος» που ενώνει το μέχρι τώρα μεσανατολικό πεδίο μάχης (Παλαιστίνη / λίβανος) με το ουκρανικό πεδίο μάχης! Ακόμα κι αν ο Άσσαντ αποδείχθηκε ο τελευταίος που θα άξιζε να έχει εξουσία σ’ έναν βασικό παράγοντα του «μπλοκ της αντίστασης» (στη συριακή επικράτεια), τα συμφέροντα όλων των μελών αυτού του μπλοκ, κρατικών και μη, παραμένουν απόλυτα αντίθετα με εκείνα του άξονα! Δεν υπάρχει «σύμπτωση», ούτε στιγμιαία. Ο άξονας προωθεί σε παραλλαγή το σχέδιό του (σχέδιο που είχε ηττηθεί επί μια δεκαετία…) για τη «νέα μέση ανατολή», και οι rebranded ουαχαβίτες είναι η βελτιωμένη εκδοχή του project isis. Οι δυτικοί δημαγωγοί έχουν ξελιγωθεί με την «γοητεία» του αφεντικού της HTS Jolani, και δεν κρύβουν πόσο «γλυκούλης» είναι (με βάση τα δυτικά κριτήρια και για τα δυτικά συμφέροντα πάντα…). Έχει γίνει πια και «συμπεριληπτικός» (!!! αυτά τα είδαμε και αλλού στη συρία, σε τσιράκια της δύσης φυσικά: εκστρατείες PR με τα βασικά «συγκινητικά» στερεότυπα των δυτικών αιχμαλώτων):

Επικηρυγμένος (απ’ την Ουάσιγκτον) με 10 εκατομμύρια δολάρια, ένας «αναγνωρισμένος» (άμεσα ή έμμεσα…) Jolani θα κάνει οικονομία στον αμερικανικό προϋπολογισμό… Χαρά για το ψόφιο κουνάβι!!!

Για το μπλοκ της Αστάνα όμως; Για το ευρασιατικό project; Ακόμα κι αν υπάρχουν εγγυήσεις ότι οι ρωσικές βάσεις στη συρία δεν θα θιχτούν,

σε ποιο βαθμό η Τεχεράνη (και η Hezb’ Allah, και έμμεσα η παλαιστινιακή αντίσταση) είναι δυνατόν να κρατήσουν από εδώ και στο εξής την Δαμασκό αν όχι μέσα στο «μπλοκ της αντίστασης» τουλάχιστον όχι εναντίον του; Άνθρωποι που δηλώνουν φανατικά αντι-σιίτες αλλά δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δάκτυλο προς υπεράσπιση των σουνιτών παλαιστινίων είναι προφανώς επικίνδυνα καιροσκόποι∙ άρα ιδανικά διαθέσιμοι για οποιαδήποτε καλή προσφορά / εξαγορά. Οι αμερικανικές βάσεις στην ανατολική συρία και οι βάσαλοι ypg δεν φαίνονται να έχουν ενοχληθεί απ’ τις εξελίξεις – τι σημαίνει όμως η επαναλαμβανόμενη ως χτες και επίμονη δήλωση περί «ακεραιότητας της συριακής επικράτειας» από την Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Μόσχα σχετικά με δαύτους; Ειδικά η Άγκυρα περιμένει απ’ τα νέα αφεντικά στη Δαμασκό να επανακατακτήσουν την επικράτεια στα ανατολικά του Ευφράτη; Και ύστερα, για καθαρά «πατριωτικούς» λόγους θα ανακτήσουν τα υψώματα του Γκολάν και την επιπλέον «buffer zone» πολεμώντας και νικώντας τον θεοναζί στρατό; (Όχι βέβαια!!!) Οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και ο «αραβικός σύνδεσμος» σα σύνολο, κράτη που είχαν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους με το καθεστώς Άσσαντ, νοιώθουν ασφαλή και δικαιωμένα ή όχι;

Αφού “κατέρρευσε η συνοριακή συμφωνία με τη συρία” τι να κάνουν και οι θεοναζί; Θα απλωθούν…

Α, ναι: πετάχτηκε και η ….

Δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα σ’ αυτές και πολλές παρόμοιες ερωτήσεις. Θεωρούμε για παράδειγμα αρκετά πιθανό ότι κάποια ροή όπλων και πυρομαχικών προς τον λίβανο θα συνεχίσει, σε μικρότερη κλίμακα και με όρους λαθρεμπορίου. Αλλά οι «φρουροί της επανάστασης» δεν θα είναι στο συριακό έδαφος: επειδή είναι σιίτες…

Θεωρούμε επίσης ότι η πτώση του καθεστώτος Άσσαντ δεν έχει δείξει ακόμα τις πιο σοβαρές συνέπειές της – υπάρχουν σημαντικά ζητήματα ανοικτά, που φτάνουν μακριά, πολύ μακριά. Με τα πραγματικές σύγχρονες καπιταλιστικές συνθήκες η (τωρινή) συριακή επικράτεια, μετά την καθεστωτική αλλαγή, έχει πολλές πιθανότητες να παραμείνει ένα failed σύστημα, και κατά συνέπεια «πεδίο βολής». Ειδικά ο ουαχαβίτικος συντηρητισμός / μεγαλοϊδεατισμός είναι εγγύηση για κάτι τέτοιο…

Κι ενώ τα φανερά δεδομένα δείχνουν ότι αυτή η κατάρρευση προκαλεί σοβαρή ζημιά στο «μπλοκ της Αστάνα» και στους μεσοπρόθεσμους στόχους του, μας είναι αδύνατο να συμπεράνουμε ότι η Τεχεράνη ή η Μόσχα αποφάσισαν να «αυτοκτονήσουν» ήρεμα αφήνοντας απλά τον Άσσαντ-στην-τύχη-του, προσφέροντας μια κρίσιμη νίκη-περίπατο στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, και στους συμμάχους τους… χωρίς εναλλακτικό σχεδιασμό. (Χρησιμοποιούμε την λέξη «αποφάσισαν» επειδή αποκλείουμε το ενδεχόμενο να αιφνιδιάστηκαν..)

Κι ούτε λόγος ότι ηττήθηκαν στρατιωτικά!! (Ωστόσο υπάρχουν ήττες που δεν είναι στρατιωτικές. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου η φαινομενική αρχική ήττα αποδεικνύεται στην εξέλιξη των πραγμάτων τακτική αναδίπλωση…)

Κατά τον Lavrov (Σάββατο 7 Δεκέμβρη, απ’ την Doha) το συριακό πεδίο μάχης είναι ένα τμήμα της γενικής σύγκρουσης κατά του δυτικού ηγεμονισμού… Πράγμα που θα μπορούσε να σημαίνει: «οι τίτλοι τέλους αργούν ακόμα»…