Tag: εκλογές

Παρασκευή 2 Ιούνη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, στις 8 Ιούνη, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας ψηφίζουν πρόωρα για κυβέρνηση. Και ακόμα, ΑΚΟΜΑ, δεν έχουμε ακούσει τίποτα για το ποιος μπαγάσας αντιδημοκράτης προσπαθεί, με ηλεκτρονικό τρόπο, να επηρεάσει το αποτέλεσμα των εκλογών! Το επαναλαμβάνουμε τονισμένο: ΑΚΟΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΓΑΝΩΣΕΙ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΩΘΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ!!!

Το ακούσαμε (και ακούγεται ακόμα) για τις ηπα. Μισοακούστηκε για την ολλανδία και την γαλλία. Για την αγγλία; Κανείς; Κανείς αλλότριος δεν θέλει να «βγάλει» ή να «μην βγάλει» κάποιον; Τίποτα;

Εεεε… Αυτό κι αν είναι απόδειξη παρακμής: η παντελής έλλειψη συνωμοτικού ενδιαφέροντος!!! Διεθνώς…

Πόρκα μιζέρια…

Δευτέρα 8 Μάη. Τώρα που ο σοσιαλφιλελεύθερος νίκησε στο Παρίσι καιρός για μια (ακόμη) “μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας”. Στα γρήγορα και στα όρθια.

Μακρον-τάκη θα τον έλεγε κάποιος· αν δεν είχε χεστεί (κι αυτός και οι υπόλοιποι) απ’ τις χαρές της καρέκλας. Αλλά τι να κάνει κι αυτός ο έρμος; Προσπαθεί να επιπλεύσει πάνω σε μια τρύπια εθνική σαμπρέλα…

Αλλά η τάξη μας; Η πιο έξυπνη και μορφωμένη (σα σύνολο) εργατική τάξη ever στην ιστορία του καπιταλισμού… κι όμως: τόσο φοβισμένη και ηττοπαθής! Μπορεί να κατέβει στους γαλλικούς δρόμους… Ίσως… Αλλά εκείνες οι μακρόπνοες (και όχι «μακρόν»πνοες!) γραμμές άμυνας και αντεπίθεσης που τόσο απαραίτητες ήταν και είναι, αυτές λοιπόν δεν υπάρχουν.

Ασφαλώς η ιστορία δεν τέλειωσε. Καθόλου. Όμως μην αναβάλλουμε άλλο για «κάποτε» εκείνα που θα έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει από χτες…

Δευτέρα 8 Μάη. Πρέπει να σημειώσουμε ότι “το φάντασμα που πλανιόταν πάνω απ’ την ευρώπη”, ειδικά πάνω από τις εκλογές, ο γνωστός καγκεμπίτης δηλαδή, δεν φαίνεται να τα πήγε καλά στη γαλλία· αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε. Σύμφωνα με τις φήμες στις αρχές της χρονιάς, ο καταχθόνιος Πούτιν θα φρόντιζε να νικήσουν οι φασίστες στις ολλανδικές και στις γαλλικές εκλογές (όπως, άλλωστε, πέτυχε να εκλεγεί ένας φασίστας στις ηπα…), προκειμένου να γίνουν όλα μπάχαλο και να στεφτεί αυτός τσάρος του σύμπαντος.

Ήταν βάσιμες εκείνες οι φήμες ή απλά το προϊόν του πεπτικού συστήματος του εργοστάσιου του θεάματος; Εκ των υστέρων είναι εύκολο να πει κανείς “βλακείες”. Τότε όμως το πράγμα ήταν σχεδόν βέβαιο, σαν πρόβλεψη χιονιά μέσα στον βαρύ χειμώνα…

Τελικά ίσως αυτό είναι η troll αλήθεια: είναι εύκολο να βάλει ένας ρώσος τον «δικό του» στο Λευκό Οίκο, αφού η αυτοκρατορία είναι υπό κατάρρευση… Όχι όμως και στις επαρχίες του project europe, όπου κουτσά στραβά τα παλιά και ξεπερασμένα αποικιακά μεγαλεία ψάχνουν έναν κοινό παρονομαστή / αναβιωτή / πολλαπλασιαστή.

Έμεινε η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να λέει ότι “γίνεται παρέμβαση στις εκλογές” (του ερχόμενου Ιούνη). Παραδόξως όχι απ’ τον Πούτιν… αλλά απ’ τις Βρυξέλες!

Σουρρεαλιστικό, όσο η εποχή: ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ το Λονδίνο: το Παρίσι και το Βερολίνο!!!

Δευτέρα 8 Μάη. Ναι μεν η (αναμενόμενη, έτσι κι αλλιώς) νίκη του σοσιαλφιλελεύθερου Μακρόν είναι καλή για το project europe, όμως η ισχυροποίηση του ευρώ (έναντι του δολαρίου), συνέπεια αυτών των καλών νέων, είναι κακή.

Χρειάζονται, επειγόντως, κάποια «κακά νέα» για να ξαναπέσει η ισοτιμία. Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτήν την ευρωζώνη…

(Αλήθεια, μια απορία: εκείνα τα ντόπια τσακάλια της αριστέρας και της προόδου που πόνταραν σε εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στην ολλανδία και την γαλλία ώστε «να φοβηθεί το Βερολίνο» και να κάνει χάρες στην Αθήνα ασχολήθηκαν με το ανάποδο ενδεχόμενο; Το ενδεχόμενο, δηλαδή, να αποτύχουν τα φασιστρόνια; Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει «αρνητικές συνέπειες» για το ελλαδιστάν, κατά συμμετρία των «θετικών» στις ακροδεξιές φαντασιώσεις τους;

Μια ερώτηση κάνουμε… Απάντηση δεν θα πάρουμε: οι «Όλυμποι» της ντόπιας πολιτικής διανόησης είναι πολύ ψηλά για να ασχοληθούν…)

Κυριακή 7 Μάη. Όλοι όσοι, και δεν ήταν λίγοι (σίγουρα στα μέρη μας) εύχονταν στις αρχές της χρονιάς εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στο Άμστερνταμ, στο Παρίσι και αργότερα στο Βερολίνο, έτσι ώστε να προκληθεί σοβαρή κρίση στο project europe, θα αναγκαστούν να περιμένουν. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι το ευρω-φασισταριό, που αντικειμενικά (και γιατί όχι; και υποκειμενικά) εκτός απ’ τα ντόπια συμφέροντα των πιο καθυστερημένων τμημάτων του όποιου «εθνικού» κεφάλαιου δουλεύει και για τα συμφέροντα της «αγγλόσφαιρας», της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Οι εκλογικές επιτυχίες των ευρωπαϊστών, αντιστοιχούν μεν σε άλλα αντίπαλα (καπιταλιστικά) συμφέροντα καθώς και σε μια δύσθυμη μεν αλλά υπαρκτή συνείδηση «ευρωπαϊκής ενότητας» σε σημαντικά τμήματα των ψηφοφόρων, αλλά σαν τέτοιες είναι μόνο στιγμές. Το project europe δεν θα την γλυτώσει απλά πηδώντας τις «κεντρικές» εκλογικές ημερομηνίες.

Κατά την γνώμη μας το πρόβλημα, πιο σωστά: τα προβλήματα βρίσκονται πάντα στη μεριά της τάξης μας. Τόσο απ’ την πραγματική κατάσταση μεγάλου μέρους της στην ευρώπη (ξεκινώντας απ’ την κατάσταση των μεταναστών εργατών / εργατριών) όσο και απ’ την αδυναμία της (έως παραίτηση) να ξαναπάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων στον ταξικό ανταγωνισμό. Κι αυτή η αδυναμία / παραίτηση είναι ολοφάνερη και στη γαλλία. Όπου ένα χρόνο πριν, την άνοιξη του ’16 (το θυμάται κανείς;) είχε ξεσπάσει ένας εκτεταμένος αμυντικός αγώνας εναντίον της (καινούργιας) τότε αντι-εργατικής νομοθεσίας («νόμος El Khomri»)· αγώνας που κάπου «χάθηκε» στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού, τον Ιούνη (με την βοήθεια και του euro ’16) χωρίς να μετρήσει κάποια επιτυχία. Τώρα; Το φασιστόμουτρο θα έβαζε τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι· αλλά είναι «παρηγοριά» ο σοσιαλφιλέλευθερος Μακρόν; Όχι, δεν είναι.

Να λοιπόν: τι θα γίνει μ’ εμάς, εκατοντάδες εκατομύρια «όντα», που είναι αόρατα (και άρα «άγνωστης ταυτότητας») όταν δουλεύουν, και γίνονται ορατά μόνο όταν καταναλώνουν και, ακόμα πιο «θε-όρατα» όταν αυτοκαταναλώνονται / αυτοκαταστρέφονται; Ή, είναι αόρατα όταν δουλεύουν και γίνονται «τέρατα» όταν καταδιώκονται, συκοφαντούνται, βιάζονται κυριολεκτικά και μεταφορικά, σαν «ξένοι»; Τι θα γίνει λοιπόν μ’ εμάς;

Πολύ καιρό έχει κρατήσει η ήττα μας – δε νομίζετε;

(Οι διαδηλώσεις νεαρών αναρχικών σε διάφορες γαλλικές πόλεις έχουν την αξία τους. Αλλά καθόλου δεν γεμίζουν, ούτε θα μπορούσαν, το τεράστιο κενό στην σύγχρονη εργατική συνείδηση…)

Τρίτη 25 Απρίλη. Το Λονδίνο αποφάσισε να φύγει, και θα φύγει μαλλιοκούβαρα. Το Παρίσι ποτέ δεν έβλεπε “ζεστά” στην αγγλική συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα της (ευρωπαϊκής) ηπείρου – ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού είναι παλιός. Μετά το brexit το «ειδικό βάρος» του Παρισιού στην ε.ε. και στην ευρωζώνη μεγάλωσε· ειδικά απέναντι στο Βερολίνο. Κι ενώ είναι αλήθεια ότι ο γαλλικός καπιταλισμός, συνολικά, δεν είναι στα καλύτερά του, ο γαλλικός στρατός παραμένει ο μόνος στην ε.ε. που είναι πυρηνικά εξοπλισμένος, και πηγαίνει όπου γουστάρει χωρίς εσωτερικές γκρίνιες και «εθνικά» ακατάλληλες ερωτήσεις… Συνεπώς, μετά το περσινό δημοψήφισμα υπέρ του brexit, στη γαλλία θα μπορούσαν να γιορτάζουν επί μέρες: ένας σοβαρός μπελάς λιγότερος!…

Κι όμως. Βρέθηκαν 7 εκατομμύρια γάλλοι ψηφοφόροι, που μάλιστα περνάνε εαυτούς για ultra πατριώτες, που ψήφισαν την φασιστο-υποψήφια, η οποία «υπόσχεται» να βγάλει και την γαλλία απ’ το project europe! Βρέθηκαν 7 μύρια γάλλοι ψηφοφόροι που πιστεύουν στα σοβαρά ότι το «εθνικό συμφέρον» τους είναι να φράξουν τα σύνορά τους, να οχυρωθούν στη «γραμμή Μαζινό» του φράγκου, και έτσι να πέσουν ξεβράκωτοι στα νύχια της «αγγλόσφαιρας», του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου!!

Πρέπει να παίζει τρελό ψέκασμα και εις Παρισίους! Δεν εξηγείται αλλιώς… Ένα ελληνικό δώρο;

(Οι γάλλοι «της διασποράς», αυτοί που ψήφισαν ενώ ζουν εκτός συνόρων, δεν ήταν τόσο φιλικοί με την φασιστοϋποψήφια. Μόλις ένα φτωχό 6,5% της τόριξε… Ένα περίεργο πράγμα. Μόλις φύγει κανείς από εκεί που μίσησε και τον μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, όπως λέει και ο ποιητής, κάτι παθαίνει. Και δεν το πιάνει το ιερό ψέκασμα… – εκτός εξαιρέσεων, που έπεσαν στο βαρέλι όταν ήταν μικροί…)

Τρίτη 25 Απρίλη. Η εξαγωγή “τίμιου ψεκάσματος” απ’ την Αθήνα στο Παρίσι (κάτι σαν το “άγιο φως” του λουμπενισμού! – “εμείς που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού τώρα δίνουμε και το μύρο της παρακμής του”!!!) υποδεικνύεται και απ’ αυτό: εκτός απ’ τα 7 μύρια γάλλους ψηφοφόρους, η γαλλική φασιστο-οικογένεια έχει και (δεν είναι τόσοι;) 1 με 1,5 εκατομμύρια έλληνες οπαδούς! Πρόκειται για τους ίδιους που είναι υποστηρικτές του ολλανδού Wilders, του αμερικανικού ψόφιου κουναβιού… Και μιλώντας γενικά και διεθνιστικά: πρόκειται για ένα πυκνό σμήνος ελληνικών μυγών που όπου μυρίσουν σκατά πηγαίνουν και κάθονται πάνω τους.

Το ενδιαφέρον (πολιτικό και ιδεολογικό και όχι εντομολογικό!) είναι ότι αυτό το 1 με 1,5 μύριο ελλήνων ΔΕΝ δηλώνουν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, φασίστες. Αλλά «αριστεροί», «επαναστάτες», «αντικαπιταλιστές»… Και, κυρίως (εδώ είναι τα λεφτά!): αντισυστημικοί!

Τι είναι η «αντισυστημικότητα» οι πάντες αγνοούν. Πρόκειται για το καταφύγιο των οπαδών του παλιού συστήματος – «old regime» όπως θα το έλεγαν άλλοτε. Για παράδειγμα οι αριστοκράτες, μετά την επικράτηση των αστών, θα μπορούσαν να πουλάνε την ιδεολογία τους για «αντισυστημική». Ή οι οπαδοί της δουλείας στον αμερικανικό νότο, μετά τη νίκη των βορείων, το ίδιο. Εννοείται ότι και οι παπάδες του χριστιανισμού είναι «αντισυστημικοί», στο βαθμό που «σύστημα» είναι ο Γαλιλαίος, ο Δαρβίνος και ο Νεύτωνας. Μιλώντας γενικά, κάθε ιστορικά ξεπερασμένος και κάθε πυροβολημένος είναι «αντισυστημικός», αρκεί να ορίσει το «σύστημα» όπως τον βολεύει.

Αρκεί, έτσι, τα πιο καθυστερημένα τμήματα των αφεντικών του, με την βοήθεια των καλοπληρωμένων δημαγωγών τους, να τον επιστρατεύουν επιβεβαιώνοντάς του ότι πράγματι η γη είναι στο κέντρο του σύμπαντος… Κι αυτός το κέντρο της γης…

Με τόσους και τέτοιους «αντισυστημικούς» ο καπιταλισμός χαίρει άκρας υγείας!!! Γιατί όχι;