Tag: ε.ε.

7/2/2017. Σαν μοντέλο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η εμπειρία του eurogroup. Για τους έλληνες αυτό είναι μόνο ένα κολαστήριο στο οποίο βασανίζονται οι ντόπιοι υπουργοί οικονομικών (εκτός αν πρόκειται για τον κυρ Γιάνη) από ανθέλληνες σαδιστές – αλλιώς θα αδιαφορούσαν για την ύπαρξή του. Ωστόσο το eurogroup είναι μια άτυπη (ως τώρα) διαδικασία αποφάσεων των υπ.οικ. των κρατών μελών της ευρωζώνης (19)· ένα υποσύνολο δηλαδή του ecofin που είναι το τυπικό συμβούλιο και των 27 υπ.οικ. της ε.ε. Μ’ άλλα λόγια το eurogroup μορφοποιεί ήδη αυτό που περιέγραψε ο Γκότζι: όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν δεν συμμετέχουν στην ευρωζώνη· αυτοί όμως που θέλουν και μπορούν προχωρούν (χωρίς παρεξηγήσεις απ’ τους υπόλοιπους).
Η Πινότι (δηλαδή οι πολιτικές βιτρίνες της ιταλίας) προτείνει (υποθέτουμε) κάτι ανάλογο: ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας», στο οποίο βλέπει σαν σίγουρα μέλη την ιταλία, την ισπανία, την γαλλία και την γερμανία. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε και τους άλλους 3 των αρχικών συνθηκών της Ρώμης (το μεγάλο δουκάτο, το βέλγιο και την ολλανδία), και γιατί όχι; την αυστρία. Ένα τέτοιο «ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας» θα μπορούσε να σχεδιάσει και να μεθοδεύσει «ευρωπαϊκά οπλικά συστήματα» (έρευνα και κατασκευή), καθώς και έναν «ευρωπαϊκό στρατό» – αν καταφέρει να λύσει το ερώτημα της διοίκησής του…
Ωστόσο ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας» θα είναι λειψό αν δεν δημιουργηθεί και ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής». Κι εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Γιατί θα πρέπει να συμβιβάζονται τα διαφορετικά έως και αντίπαλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των μελών του.
Εννοείται ότι τέτοιοι θεσμοί θα είναι τυπικοί· όπως λογικά τυπικό θα γίνει και το eurogroup. Και φυσικά θα έχουν αυστηρούς κανόνες συμμετοχής· ίσως, μάλιστα, φροντίσουν να έχουν και έναν μηχανισμό αποβολής κάποιου μέλους… Συνεπώς η συμμετοχή δεν θα προκύπτει από πρόσκληση του είδους «όποιος θέλει έρχεται», αλλά μάλλον όποιος έχει τις προϋποθέσεις (και θέλει) έρχεται…

7/2/2017. Φαίνεται λογικό: το Βερολίνο, που ήταν ως πρόσφατα σταθερός υποστηρικτής μιας ενιαίας θεσμικής (ομοσπονδιακής) συγκρότησης και της “πολιτικής ολοκλήρωσης” του συνόλου της ε.ε., έχει αποφασίσει, ενόψει της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, να κινηθεί πιο ευέλικτα· άρα και πιο γρήγορα. Όμως, όπως η προηγούμενη “γραμμή” είχε προβλήματα (οπωσδήποτε αυτό: άφηνε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εκτεθειμένη στα “καπρίτσια” των φανερών ή κρυφών ευρωπαίων συμμάχων της Ουάσιγκτον…) έτσι και η τωρινή έχει τα δικά της.
Ας ονομάσουμε ένα: πολωνία. Με τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες της η Βαρσοβία είναι (έχουμε τη γνώμη) απίθανο να ενταχτεί σε ένα συγκροτημένο “ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας” και ένα “ευρωπαϊκό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής”. Όμως το να μείνει έξω, σημαίνει ότι αφήνεται κρίσιμο ευρωπαϊκό έδαφος στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ενδεχομένως να μην είναι εφικτό οτιδήποτε άλλο (με “ειρηνικά μέσα”). Αυτό δεν κάνει μικρότερο το πρόβλημα. (Πάντως σήμερα η Μέρκελ κάνει επίσκεψη στη Βαρσοβία…)
Απ’ την άλλη μεριά, φυσικά, η διευκόλυνση των αποφάσεων σε τέτοιους θεσμούς θα ισχύει όσο ο αριθμός των μελών τους παραμένει σχετικά μικρός. Κι εδώ το παράδειγμα του eurogroup, όταν βρέθηκε στα τέλη του 2009 μπροστά στην ελληνική χρεωκοπία, είναι διδακτικό. Εν τέλει, όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού σημαίνει και (άλλοτε ξαφνικά άλλοτε προβλέψιμα) «πυκνώματα» του ιστορικού χρόνου. Σε τέτοιες φάσεις οι χρονοβόρες διαδικασίες μπορεί να γίνουν αυτοκαταστροφικές.
Εν τω μεταξύ, η δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού συμβουλίου άμυνας» όπως το προτείνει η Πινότι δεν είναι μόνο μια «άλλη ταχύτητα» μέσα στην ε.ε. Είναι το ίδιο και μέσα στο νατο. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε ποιες θα είναι οι εξελίξεις στην ξεπερασμένη “ατλαντική συμμαχία” αν και εφόσον (μεσοπρόθεσμα μιλώντας) δημιουργηθεί ένα τέτοιο συμβούλιο.

7/2/2017. Τι θέση θα μπορούσε να έχει η Αθήνα σε τέτοιου είδους θεσμούς; Η απάντηση είναι απλή: ιστορικά οι βασικές επιλογές συμμάχων του ελληνικού κράτους προσδιορίζονται απ’ τα συμφέροντα του μεγαλύτερου “εθνικού” καπιταλιστικού κλάδου: των εφοπλιστών. Στο βαθμό που είναι υπό διαμόρφωση 3 βασικοί “πυρήνες” στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (ηπα/ αγγλία, μια κάποια ευρώπη, ρωσία / κίνα and friends) μπορούμε να υποθέσουμε τι είναι έξω (ή και εχθρικό) προς τα συμφέροντά τους: η μια κάποια ευρώπη…
Όμως πέρα απ’ το τι θα ήθελε η Αθήνα υπάρχει και το αν θα την ήθελαν μαζί τους οι «βασικοί» σε ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο ασφάλειας». Οι πατριώτες αυτοθαυμάζονται για την υποτιθέμενη «γεωπολιτική αξία του οικοπέδου», υπονοώντας ότι παζαρεύουν το ποιος θα δώσει τα περισσότερα. Αλλά «το οικόπεδο στο κέντρο του κόσμου» έχει καταφέρει να έχει ανοικτές συνοριακές διαφορές σχεδόν με όλους τους γειτονές του. Αυτό είναι αρκετό: μόνο μπελάδες θα έφερνε σε οποιαδήποτε παραπέρα κίνηση ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

6/2/2017. Η δήλωση της Μέρκελ (σε δημοσιογράφους) μετά την σύνοδο των 27 + 1 (ο 1 μόνος του είναι το υπ’ ατμόν Λονδίνο) της ε.ε. στη Μάλτα ότι …Μάθαμε απ’ την ιστορία των τελευταίων ετών ότι μπορεί κάλιστα να υπάρξει μια ευρωπαϊκή ένωση διαφορετικών ταχυτήτων, όπου δεν θα συμμετέχουν όλοι κάθε φορά σε όλα τα βήματα της ολοκλήρωσης… δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής στα μέρη μας. Λογικό. Τα φλέγοντα ελληνικά θέματα δεν μπορούν να υποστούν την ταπείνωση του χαρακτηρισμού “βήματα”. Ικανοποιούνται μόνο με τους όρους “κουτσό”, “κρυφτό”, “τυφλόμυγα” – ίσως και “μακρυά γαϊδούρα”.
Κατ’ αρχήν η διατύπωση της γερμανίδας πρωθ. μοιάζει να παραπέμπει σε κάτι ήδη πραγματοποιημένο, αν και από θεσμική άποψη υπάρχουν μόνο δύο ταχύτητες: η ε.ε. και η ευρωζώνη. Αν λάβει όμως κανείς υπ’ όψη του τόσο το “πλαίσιο αναφοράς” των συγκεκριμένων δηλώσεων, όσο την ιστορική συγκυρία και την δυναμική του παγκόσμιου ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού, αυτά που είπε η Μέρκελ αφορούν όχι την αποτίμηση του παρελθόντος αλλά τον σχεδιασμό του μέλλοντος της ευρωπαϊκής ένωσης. Δεν το έκρυψε: …θα υπάρχει μια διακήρυξη στη Ρώμη επ’ αυτού συμπλήρωσε.
Στη Ρώμη, τον Μάρτη, πρόκειται να γιορταστούν τα 60 χρόνια απ’ την υπογραφή των δύο διεθνών “Συνθηκών της Ρώμης” (συνθήκη για την ίδρυση της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας / εοκ, και συνθήκη για την ίδρυση της ευρωπαϊκής κοινότητας ατομικής ενέργειας). Είναι οι γενέθλιες πράξεις της ευρωπαϊκής ένωσης. Που μετά από 60 χρόνια διαδρομής (60 χρόνια προφητειών, επίσης, ότι θα διαλυθεί…) καλείται τώρα να κάνει (ή να επιχειρήσει) ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα εμπρός. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι προχωρά που θα έλεγε και ο καϋμένος ο έλληνας πρωθυπουργός; Θα δείξει.

Στις 25 Μάρτη του 2017 λοιπόν, ενώ οι έλληνες θα γιορτάζουν την επανάσταση του 1821, την αναγγελία της “αμώμου συλλήψεως”, και αρκετοί αναμεσά τους θα νοσταλγούν την δραχμούλα (όλα αυτά στραμμένα στο μέλλον, ε;) στη Ρώμη αναμένεται (χωρίς τη συμμετοχή του Λονδίνου…) μια διακήρυξη των “πολλών ταχυτήτων” για την συμμετοχή των κρατών / μελών της ε.ε. στα “επόμενα βήματα της ολοκλήρωσης”. Είμαστε περίεργοι να καταλάβουμε ποιες θα είναι οι επιπλέον ταχύτητες απ’ τις δύο που υπάρχουν τώρα· και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Κι αν θα υπονοείται η δυνατότητα έκπτωσης απ’ την ως τώρα “πάνω ταχύτητα” (ευρωζώνη) στην “κάτω” (ε.ε.) Με κάποιο είδος απότομου φρεναρίσματος…

6/2/2017. Τις δύο ευρωπαϊκές συνθήκες υπέγραψαν το 1957 έξι κράτη. Το μεγάλο δουκάτο του λουξεμβούργου (χωρίς σχόλια…), η ολλανδία, το βέλγιο, η ιταλία, η γαλλία και η δυτική (τότε) γερμανία. Το μεγάλο δουκάτο, η ολλανδία και το βέλγιο εξέδωσαν ήδη, απ’ την περασμένη Παρασκευή, μια ανακοίνωση υποστηρίξης των “διαφορετικών ταχυτήτων” στην ε.ε. Στο Άμστερνταμ έχουν εκλογές στις 15 Μάρτη, αλλά το πιθανότερο είναι (αν δεν σχηματιστεί αμέσως κυβέρνηση) η ολλανδία να πάει στη Ρώμη με κάποιον “υπηρεσιακό” πρωθυπουργό, που δεν θα είναι φασίστας. Στο Παρίσι έχουν (προεδρικές) εκλογές σε δύο γύρους, στις 23 Απρίλη και στις 7 Μάη. Υποθέτουμε ότι στις 25 Μάρτη θα έχει ξεκαθαρίσει αυτό που ήδη από τώρα είναι το σχεδόν βέβαιο: ότι ο σοσιαλφιλελεύθερος και ευρωπαϊστής Μακρόν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της γαλλίας – και όχι οι φασίστες. (Φυσικά το Παρίσι θα αντιπροσωπεύσει στη Ρώμη ο απερχόμενος Ολάντ).
Η διακήρυξη της Ρώμης / 2017 θα είναι, ωστόσο, μια στιγμή μόνο των διεργασιών που είμαστε σίγουροι πως όχι απλά έχουν δρομολογηθεί από καιρό μακρυά απ’ την φανφαρόνικη δημοσιότητα, αλλά έχουν εντατικοποιηθεί μετά την εκλογική νίκη των συντηρητικών στις ηπα και τις επιθέσεις και απειλές του ψόφιου κουναβιού και του επιτελείου του. Εννοείται ότι αυτές οι διεργασίες δεν είναι αστραπιαίες. Στα 60 χρόνια της ύπαρξης και της επέκτασης της ε.ε. αποδεικνύονται ωστόσο μεσοπρόθεσμα αποτελεσματικές για τα δυναμικότερα τμήματα του ευρωπαϊκού κεφάλαιου.
Τι ουσιαστικό θα έχει να συμβάλει το κράτος / μέλος της ευρωζώνης που λέγεται «ελλάδα» σ’ αυτήν την ζόρικη ιστορική περίοδο; Τίποτα. Μόνο τα προβλήματά του, που δεν μπορεί να τα λύσει, την καθήλωσή του στον 19ο αιώνα· κι όλο κλαίγοναι και βρίζουν οι μικροαστοί υποτελείς, όλο παραπονιούνται και ελεεινολογούν τους πάντες, όλο συμμαχούν με τα αφεντικά τους και μαζεύουν τα ψίχουλα που τους πετάνε, όλο απλώνουν το χέρι για δανεικά, κι όλο κοκορεύονται για «έπαλξη» και «φύλακας των συνόρων» (γεωπολιτική πρόσοδος λέγεται η «ελληνική ψυχή»)…
Ποιων συνόρων άραγε; Αυτών που μετακινούνται διαρκώς;

(φωτογραφία: Σα να «βγάζουν δάκτυλα» για το ποιος θα φύγει απ’ την παρέα… Και η έκφραση αυτού στα αριστερά δεν δείχνει «ευτυχώς την γλύτωσα»..)

3/2/2017. Άδικα τον υποψιαστήκαμε! Τον υπ.οικ. για τα κίνητρα της ειλικρίνιάς του στην αλληλογραφία του με τους τρισκατάρατους. Το γνωστό 1/3 + 1/3 + 1/3… Τώρα τον “χώνουν” (με ροζ τρόπο…) οι συνάδελφοί του γι’ αυτό το γράμμα…
Ή μήπως δεν κάναμε και τόσο λάθος; Μεταξύ της ειλικρινούς επιστολής και του “χωσίματος” μεσολαβεί κάτι που θα μπορούσε να μην είναι προβλέψιμο (λόγω κακής “πολιτικής” εκτίμησης φυσικά!): η διαρροή του γράμματος. Και μάλιστα (γιατί έγινε έτσι άραγε;) όχι σε ένα ευρωπαϊκό μήντιο, όχι σε μια γερμανική εφημερίδα ας πούμε, αλλά στο αμερικανικό (και άρα εκτός βεληνεκούς του θεωρήματος “οι ευρωπαίοι λένε ψέματα”) bloomberg.
Αν το «συντροφικό κατηγορώ» κατά του υπ.οικ. είναι ότι «αυτά έπρεπε να τα έχει πει – στους δανειστές – νωρίτερα», (έτσι είναι…) τότε το «συντροφικό κατηγορητήριο» βρωμάει συνδικαλισμό! Είναι δυνατόν να πεις ότι «κάτι πήγαμε να στήσουμε αλλά τσάκισε», ποιός;, εσύ που θεωρείς εαυτόν άσσο σε τέτοια κόλπα; Αποκλείεται να το πεις. «Χώνεις» τον πιο πρόχειρο. Για ξεκάρφωμα.
Οπότε… Αν έχουμε κάνει λάθος ταπεινά το αναγνωρίζουμε. Αλλά έχουμε κάνει;

2/2/2017. Η αποκάλυψη της πρόσφατης επιστολής του έλληνα υπ.οικ Τσακαλώτου προς τους δανειστές κουκουλώθηκε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Διακομματικά. Φυσικά αυτό το αριθμητικό 33% + 33% + 33% είναι καλό για να ανακαλείται κατά βούληση μελλοντικά. Σ’ αυτό το είδος «μικροπολιτικής» μνησικακίας που γουστάρει πολύ το πόπολο.
Σε κάθε περίπτωση, παραδεχόμενος ο αρμόδιος υπουργός ότι «έχουμε υλοποιήσει το 1/3 των δεσμεύσεών μας, άλλο 1/3 είναι στα σκαριά, και το τελευταίο 1/3 θα το τακτοποιήσουμε αφού πρώτα μας δώσετε αυτά που ζητάμε», έβγαλε στη σέντρα όλη την καθεστωτική / κυβερνητική ρητορική των προηγούμενων ημερών, εβδομάδων και μηνών, ότι «εμείς είμαστε εντάξει, περιμένουμε να είναι εντάξει και οι δανειστές». Εκεί, στην αποκάλυψη ενός καραμπινάτου ψέμματος, τελειώνει το πικάντικο ενδιαφέρον.
Υπάρχει όμως κάτι (κατά τη γνώμη μας) ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αυτό το «το τελευταίο 1/3 όσων έχουμε υπογράψει θα το κάνουμε μετά…» Μετά απ’ τις παραχωρήσεις των δανειστών. Το πιο πρόχειρο παράδειγμα / ανάλογο που σκεφτόμαστε (όχι το καλύτερο, σίγουρα!) είναι το εξής. Ο μαθητής λέει στον καθηγητή: όχι, δεν θα γράψω έτσι αυτό το ελεεινό διαγώνισμα… Πρώτα θα μου βάλεις άριστα και μετά θα το γράψω… Αν δεν κάνουμε λάθος υπάρχει μια ελληνική παροιμία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι καταραμένοι δανειστές: εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι.
Αυτό λέγεται «διαπραγματευτική τακτική»… αν είναι δυνατόν. Κι αφού διαφεύγει της προσοχής υποθέτουμε ότι είναι μια «διαπραγματευτική τακτική» που αρέσει σ’ όλην την καθεστωτική σκηνή των περιστρεφόμενων καθρεφτών. Απο που ως που όμως νομίζει ο οποιοσδήποτε πως τέτοια deal μπορούν να ευωδοθούν;
Μιας και το υπουργικό γράμμα δεν προοριζόταν για δημοσιοποίηση (και γνώση των υπηκόων) υποθέτουμε ότι: η ωμή ειλικρίνειά του είχε σκοπό να προκαλέσει κάποιου είδους αντίδραση που, στη συνέχεια, θα αξιοποιούσε το γκουβέρνο και τα εθνικά μήντια σκούζοντας ότι «να οι καταραμένοι ξένοι θέλουν να μας πατήσουν στο κεφάλι».
Αυτό λέγεται προβοκάτσια. Έτσι δεν είναι;

1/2/2017. Επί της ουσίας δεν είναι απρόβλεπτο. Έχει, όμως, ενδιαφέρον το timing· δείγμα σοβαρού σφιξίματος. «Με το καλημέρα» το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού συμπλήρωσε το μικρό αλλά περιεκτικό κάδρο των εχθρών του αμερικανικού καπιταλισμού: μαζί με το γουάν το ευρώ. «Χονδροειδώς υποτιμημένο» το χαρακτηρίσε ένας κάποιος Peter Navarro (ε, όχι και «κάποιος»! Επικεφαλής του «εθνικού συμβουλίου εμπορίου» διορισμένος απ’ το ψόφιο κουνάβι είναι ο άνθρωπος!) τραβώντας το όπλο του: η γερμανία είπε χρησιμοποιεί αυτό το grossly undervalued ευρώ, για να έχει πλεονεκτήματα σε βάρος των ηπα, αλλά προσέθεσε και των εταίρων της στην ε.ε.
Άρα; Θα πρέπει να διαλυθεί το ευρώ (η ευρωζώνη), η γερμανία, ή και τα δύο· για να ξαναγίνει μεγάλη η αμερική… Μαζί, φυσικά, με την κίνα: κι αυτή θα πρέπει να διαλυθεί. Σε γενικές γραμμές και για να το πούμε απλά, όποιος πηγαίνει κόντρα στις ηπα (από καπιταλιστική άποψη), πρέπει να διαλυθεί. Αυτό εννοούσε ο κυρ Navarro. Απομένει να δούμε με ποιον ακριβώς τρόπο θα τα καταφέρει το ψοφιοκουναβιστάν να διαλύσει τους αντιπάλους του. Θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά; Ή θα τα καταφέρει με “συμβατικά”; Ή δεν θα τα καταφέρει καθόλου; (Ωραία ερώτηση, αρκεί να βρίσκεται κανείς στο Δ του Κενταύρου!).
Η αλήθεια είναι πάντως ότι το ευρώ δεν είναι «χονδροειδώς υποτιμημένο». Σε κάθε περίπτωση η ε.κ.τ., με την «ποσοτική χαλάρωση» (βασικό εργαλείο ελεγχόμενης υποτίμησης) δεν έκανε τίποτα άλλο, και μάλιστα με μερικά χρόνια καθυστέρηση, απ’ αυτό που ξεκίνησε απ’ το 2010 η αμερικανική fed. Εννοείται πως παρόμοια κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες όταν τα νομίσματά τους ανατιμώνται· ή όταν θέλουν να τα υποτιμήσουν.
Εξίσου αλήθεια είναι ότι δεν ωφελήθηκαν μόνο οι γερμανικές εξαγωγές (εκτός ευρωζώνης) απ’ την ισοτιμία περίπου 1:1 δολαρίου – ευρώ. Οφελήθηκαν οι πάντες. Γάλλοι, πορτογάλλοι, ισπανοί, ιταλοί , ολλανδοί, όλοι. Ακόμα και οι έλληνες (λέμε τώρα, γιατί δεν έχουν πολλά ποιοτικά να εξάγουν…)
Εν τέλει το γελοίο αυτής της αγχωμένης αντίδρασης είναι η αντινομία της υπονοούμενης «πρότασης» που κουβαλάει. Τι λέει ο εμπορικός boss των ηπα στα ευρωπαϊκά κράτη; Βρε χαζά! Σας εκμεταλλεύεται η παλιογερμανία ρεεε, με το «χοντροειδώς υποτιμημένο» ευρώ… Ενώ αν γυρίσετε στα εθνικά σας νομίσματα; Ε, αυτά θα είναι λεπτεπίλεπτα υποτιμημένα – οπότε πάλι θα έχετε εμπορικά πλεονάσματα απέναντι στις ηπα.
Εκεί πάει ο «ιδιοφυής» συλλογισμός του ανδρός. Οπότε, κάθε εθνικιστικός αμερικάνος σκύλος θα πρέπει να δαγκώσει τον εμπορικό boss στο αυτί, και να του ψιθυρίσει: ρε Navarro, είπαμε να ανατιμηθούν τα νομίσματά τους για να πουλάμε φτηνότερα εμείς με το δολάριο. Τι μαλακίες είναι τώρα αυτές που λες;
Επίσης (θα έλεγε αυτό το σκυλί) μην λες για το ευρώ πράγματα που δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε με το γουάν. Ποια ένωση θα διαλύσουμε εκεί ρε μπάρμπα;

(φωτογραφία: δεν είναι του γούστου μας οι πρώτες 100 μέρες των αμερικάνων προέδρων. Αλλά δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει άλλος εδώ και πολλά χρόνια που να έχει φωτογραφηθεί και προβληθεί τόσο υπογράφοντας διαταγές με το που έστρωσε τον κώλο του στην προεδρική καρέκλα. Κόμπλεξ; Ανασφάλεια; Σύνδρομο αυτοκρατορικού μεγαλείου; Δεν ξέρουμε.
Πάντως ο δεξιά είναι ο «fuck euro» Navarro. Ευελπιστούμε ότι οι έλληνες σύμμαχοι και ομοϊδεάτες του – you know who – θα μπουν στα έξοδα να του στείλουν μια ανθοδέσμη).

1/2/2017. Η σύμφυση του “εκτός νόμου” (του εγκληματικού κεφάλαιου δηλαδή) με τον “τυπικό νόμο” (το κράτος δηλαδή) και η επιβολή του πρώτου πάνω στο δεύτερο, παράγει στα μέρη μας και την ιδεολογία της νομιμοποίησής του. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, για πολλούς κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους: αυτή η ιδεολογία εμφανίζεται, όπου μπορεί, σαν μια κάποια παραλλαγή εθνικισμού. Και, ανάποδα, η γενική εθνικιστική ιδεολογική παραγωγή ενισχύει τα συμφέροντα των επιμέρους ομάδων αφεντικών / μαφιόζων, και αλληλοτροφοδοτείται μ’ αυτά.
Αν επιμείνει κανείς, για παράδειγμα, στην διάλυση του καρτέλ των κτελ, το πρώτο, πιο φανατικό και πιο έντονο που θα ακούσει θα είναι “για τους ξένους που θα έρθουν να πάρουν τα λεωφορεία μας”, κλπ κλπ. Πολλοί θα το φάνε αυτό…
Όσο για το καρτέλ των κατασκευαστικών που, όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι απ’ τα κεντρικά στο ελληνικό σύμπλεγμα κράτους κεφάλαιου; Α χα!!! Να πως τελειώνει το ρεπορτάζ της “ναυτεμπορικής” (ο τονισμός δικός μας):
… Η πιο σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης, όμως, είναι το αν υπήρξε και από που εντολή στην επιτροπή ανταγωνισμού να ερευνήσει την υπόθεση καρτέλ στις κατασκευές. Η επιτροπή ανταγωνισμού όταν εισέβαλε στις αρχές του 2013 στις τεχνικές εταιρείες για να ψάξει τα αρχεία τους είπε ότι κινήθηκε αυτεπάγγελτα. Προφανώς ασχολούνταν με το θέμα πολλούς μήνες πριν. Κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης, αλλά και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα και σήμερα κάνουν λόγο για εντολή που ήρθε απ’ έξω με στόχο να πλήξει τις ελληνικές εταιρείες, ώστε οι ξένες να αναλάβουν μεγαλύτερο κατασκευαστικό αντικείμενο στη χώρα μας…
Α χα!!! “Γερμανικός δάκτυλος” κι εδώ, λοιπόν!!! Καταλάβατε;

1/2/2017. Τα πιο πάνω, που δεν είναι καθόλου μοναδικά, όχι μόνο σκιαγραφούν τα όσα υποστηρίζαμε χτες για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού / κράτους, αλλά δείχνουν και τον πυρήνα των σχέσεών του με το ευρωπαϊκό θεσμικό εποικοδόμημα, όταν αυτό απαιτεί, σαν όρο της πολιτικής δανειακής υποστήριξης, τον ελληνικό εκσυγχρονισμό· τον σημαντικό περιορισμό της μαφιόζικης καπιταλιστικής κυριαρχίας: κάτω οι γερμανοί, κάτω η Μέρκελ και ο Σόιμπλε· ακόμα και “έξω απ’ το ευρώ και την ε.ε.”.
Αντίστροφα, ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Λονδίνο, ούτε και το Πεκίνο έχουν τέτοιου είδους “ανθελληνικές” απαιτήσεις. Οπότε θεωρούνται “φίλοι”. Με δυο δεδομένα όμως. Πρώτον, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή (ακόμα και δανεική) για να “σωθεί” το ελλαδιστάν συνολικά. Και δεύτερον, αντιμετωπίζουν την επικράτεια μόνο υπό το πρίσμα “αξιοποιήσιμων spots”. Πράγμα που δεν είναι αυτό που θα ήθελαν τα ντόπια αφεντικά (σαν ταξική ελίτ). Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός (ηλίθιε!)
Οπότε; Σαν τους στραβούς στο Άδη. Αλλά οπωσδήποτε με μαφιόζικα οφέλη.