Tag: ε.ε.

Smart europe

Τετάρτη 20 Φλεβάρη. …. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες απ’ την ευρωπαϊκή νομοθεσία… Αυτοί οι νόμοι εφευρέθηκαν τον 20ο αιώνα, και οδηγούν σε οικονομικά και πολιτικά λάθη….

Όχι, δεν είναι κάποιος “ευρωσκεπτικιστής” που τράβηξε το σπαθί του απ’ το θηκάρι εν όψει των ευρωεκλογών του Μάη και τα χώνει… Είναι ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire που εκπροσωπώντας την κυβέρνησή του τα «έχει πάρει», όπως και η γερμανική κυβέρνηση, επειδή η ε.ε. έχει επιτροπή ανταγωνισμού. Που εμπόδισε την συγχώνευση των σιδηροδρομικών εταιρειών Alstom (γαλλική) και Siemens (γερμανική). Στο χθεσινό κοινό μανιφέστο τους οι Bruno Le Maire και Peter Altmaier βάρεσαν συναγερμό: μόνο 5 ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι μέσα στις 40 μεγαλύτερες του κόσμου. Και η κυρία Merkel σχολίασε χωριστά: «Η ευρωπαϊκή πολιτική για τον ανταγωνισμό μου δημιουργεί αμφιβολίες για το κάτα πόσο μπορούμε πραγματικά να δημιουργήσουμε παγκόσμιους παίκτες μ’ αυτόν τον τρόπο».

Μήπως την φτιάξατε εσείς (ή εμείς) αυτήν την «βλακώδη» ευρωπαϊκή πολιτική; Όχι. Υπήρξε συνεπές τέκνο του ορντοφιλελευθερισμού, που στη λίστα με τους εχθρούς της οικονομικής ανάπτυξης (ναι, ακριβώς αυτής!) είχε ψηλά την δημιουργία καρτέλ! Κι αν, λοιπόν, η ευρωπαϊκή επιτροπή ανταγωνισμού απαγόρευσε την συγχώνευση των Alstom και Siemens ήταν ακριβώς γι’ αυτό: στο όνομα του ανταγωνισμού, στο όνομα της προστασίας της (ευρωπαϊκής) αγοράς από τα καρτέλ, στο όνομα της προστασίας του «ευρωπαΐου καταναλωτή».

Αυτά, όμως, ήταν ζωτικά ζητήματα υπέρ της «ανάπτυξης» όταν δεν υπήρχε ο τόσο απειλητικός κινεζικός καπιταλισμός! Τώρα οι «ελευθερίες» (οι επιχειρηματικές και όχι μόνο…) και η «ευγενής άμιλλα» μεταξύ των ευρωπαϊκών αφεντικών σε στρατηγικούς τομείς είναι ξεπερασμένες. Τώρα ο προστατευτισμός (το ανάθεμα του ορντοφιλελευθερισμού μέχρι και πριν ελάχιστα χρόνια) παίρνει διάφορες μορφές. Μία απ’ αυτές είναι η δημιουργία επιχειρήσεων τέτοιου μεγέθους που να μην μπορούν να τις εξαγοράσουν οι αντίπαλοι (τα κινεζικά αφεντικά)· και να μπορούν να σταθούν αξιόπιστα απέναντι τους. Μια άλλη είναι η εξαγορά μετοχικού μεριδίου στρατηγικών επιχειρήσεων απ’ τα «μητρικά» κράτη, ώστε να κάνουν κουμάντο στη διοίκηση και να απορρίπτουν τις προτάσεις εξαγορών… Όχι με «οικονομικά» αλλά με «πολιτικά» κριτήρια…

Όσοι έχουν γνώση της καπιταλιστικής ιστορίας ξέρουν: η συγκέντρωση κεφαλαίου και η κρατική εμπλοκή στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα στρατηγικών επιχειρήσεων, ειδικά μετά από μια περίοδο «έξω το κράτος απ’ το επιχειρείν» και «ζήτω η ελευθερία στην κίνηση του χρήματος και των εμπορευμάτων» είναι πολεμική συγκέντρωση και κεντρική διαχείρηση πυρός.

Καθώς στα «οικονομικά στρατεύματα» αναδιπλώνονται και σηκώνουν τις σημαίες είτε εθνικών στρατηγών είτε στρατηγών μιας ορισμένης μισο-τελειωμένης ολοκλήρωσης (όπως η ε.ε.), κινούνται κάτω από έναν όλο και πιο βαρύ ουρανό: η καπιταλιστική πολιτική οικονομία είναι αδιάλλακτη…

Και οι κατάσκοποι έχουν ψυχή!

Κυριακή 10 Φλεβάρη. Υπάρχει κάτι σαν «υπηρεσία ασφαλείας» της ε.ε., που την μαθαίνουμε μέσα απ’ την ανακοίνωσή της ότι «υπάρχουν περίπου 250 κινέζοι και 200 ρώσοι κατάσκοποι στις Βρυξέλες». Και επειδή συχνάζουν σε συγκεκριμένα φαγάδικα και καφέ της πόλης (αλήθεια; τόσο πολύ καρφώνονται;) η υπηρεσία ασφαλείας συμβουλεύει τους ευρωδιπλωμάτες και τους νατοκαραβανάδες να μην πηγαίνουν εκεί…

Τι σόι αυτοσαρκασμός είναι αυτό το «γεμίσαμε κινέζους και ρώσους κατασκόπους· να, τους βλέπετε που τρώνε εκεί;». Οποιαδήποτε σοβαρή πρωτεύουσα σοβαρού κράτους έχει τους κατασκόπους της· ακόμα και οι πρωτεύουσες των faled states (σαν την Αθήνα) έχουν τέτοιους, ίσως μάλιστα αναλογικά περισσότερους… Κι αν είναι τόσο ορατοί (όσο υπονοεί η ευρωπαϊκή υπηρεσία ασφαλείας) μάλλον σαν ατραξιόν θα έπρεπε να προβάλλονται παρά προς αποφυγήν! Ποιος δεν θα ήθελε να κάνει παρέα με έναν κατάσκοπο, να τον ρωτήσει για την δουλειά, να φωτογραφηθεί μαζί του; Δεν είναι όλοι Τζειμς Μποντ, αλλά σίγουρα είναι μορφωμένοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι – έτσι δεν προκύπτει απ’ την τεράστια αστυνομική φιλολογία;

Αντί να παιδιαρίζει η ευρωπαϊκή ασφάλεια, καλύτερα να προβάλει αυτήν την συγκέντρωση των κατασκόπων σαν απόδειξη της σημασίας των Βρυξελών. Γιατί κατά τα υπόλοιπα θα πρέπει να είναι μια βαρετή πόλη…

(φωτογραφία: Αν όχι όλοι / όλες σίγουρα κάποιοι ανάμεσά τους είναι κατάσκοποι – που τους ξεβράκωσαν τα ευρωλαγωνικά. Στις μαγικές Βρυξέλες φυσικά!)

Κόλαση…

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Σίγουρα δεν θα περιληφθεί στην «βίβλο των καλών τρόπων» μεταξύ αξιωματούχων υψηλού κύρους. Ωστόσο η απορία του (πιστού καθολικού) προέδρου του ευρω-συμβουλίου Donald Tusk, μέσα στη ρητορική υπερβολή της, έχει βάση:

…Αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι η ιδιαίτερη θέση που υπάρχει στην κόλαση για όλους αυτούς που προώθησαν την έξοδο της βρετανίας απ’ την ε.ε. χωρίς να έχουν ούτε καν ένα χοντρικό σχέδιο για το πως θα την πετύχουν με ασφάλεια…

Κόλαση – ξεκόλαση, το «δράμα» του Λονδίνου είναι (για τους παγκόσμιους ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς) εκατό φορές σοβαρότερο απ’ την οπερέτα του Καράκας – και αντιμετωπίζεται με διακριτικότητα σχεδόν «ιερού». Η κυρα May βρίσκεται ακόμα στην αποστολή να αλλάξει την συμφωνία εξόδου (που έχει δεχτεί η ίδια) τόσο όσο χρειάζεται (σε ότι αφορά την «μοίρα» της βόρειας ιρλανδίας) ώστε να πεισθούν οι ακροδεξιοί βουλευτές της να την εγκρίνουν. Και οι συνομιλητές της στην ε.ε. της απαντούν πέντε φορές την ημέρα (σε ρυθμό φαρμακευτικής αγωγής) ότι αποκλείεται να αλλάξουν οτιδήποτε· έτσι ώστε ακόμα κι αν αλλάξουν κάτι (ας πούμε μια ή δυο λέξεις) αυτοί οι προς πειθώ ακροδεξιοί θα απαντήσουν «μας κοροϊδεύετε»!!!

Αν είναι ρεαλιστική η ιδέα της κυρα May να τους φέρει, στο «παρά ένα», μπροστά στο δίλημμα «ή αυτό ή γκρεμοτσακίδια», ώστε με βαριά καρδιά να ψηφίσουν «αυτό», τότε προϋποτίθεται μια ικανή ποσότητα ρεαλισμού σ’ αυτούς τους σκληροπυρηνικούς. Ως τώρα, όμως, δεν την έχουν δείξει. Για την ακρίβεια συμπεριφέρονται σαν γνήσιοι έλληνες (πράγμα που μπορεί να δικαιολογήσει εδαφικές αξιώσεις του ελλαδιστάν στο «νησί», πέρα απ’ τα ελγίνεια…): απειλούν την ε.ε. ότι θα πάθει μεγάλο κακό αν αυτοί πηδήξουν απ’ την κορυφή του Big Ben!

Και η ε.ε. λέει (όλο και πιο φωναχτά): Πήδα! Πήδα!

Το asset των asset

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Μπορεί η πολιτική σκηνή στο Λονδίνο (και αυτοί που εκπροσωπεί) να έχει σοβαρές δυσκολίες να κάνει ορθολογική διαχείριση της πριν από 2,5 χρόνια θέλησης του λαού (: «πα’ να φύγουμε!»). Ωστόσο το κράτος σαν τέτοιο έχει τα σχεδιά του· και είμαστε σίγουροι ότι θα αποδειχθούν αποτελεσματικά: για την φυγάδευση της αυτού μεγαλειότητας της πολύτιμης (θεσμικά και συμβολικά) γραίας, σε περίπτωση που η εφαρμογή της «θέλησης του λαού» οδηγήσει αυτόν τον λαό σε έκτροπα… Αυτό, δηλαδή, που κομψά λέγεται “σκληρό brexit”.

Θαυμάζουμε την οργανωτικότητα που έχει απομείνει στο Λονδίνο απ’ την εποχή της αυτοκρατορίας – όπου – δεν – έδυε – ποτέ – ο – ήλιος· μια οργανωτικότητα που απ’ ότι φαίνεται δεν αποδίδει πλέον για τα (φανερά) τρέχοντα και φλέγοντα, κάνει όμως την δουλειά της αν πρόκειται για παλατιανές μετακομίσεις, μεταφορές, κλπ. Έτσι η 92χρονη αυτού μεγαλειότης Ελισάβετ η Β, ανάλογα με τον κίνδυνο, μπορεί να μεταφερθεί σε πολλά ασφαλή μέρη του πλανήτη. Θα θυμίσουμε ότι εκτός από βασίλισσα του καναδά, της αυστραλίας και της νέας ζηλανδίας (δεν το ξέρατε;) παραμένει βασίλισσα της τζαμάικα, των μπαρμπάντος, της γρανάδας, της παπούα νέα γουϊνέα, των νήσων του Σολομώντα, του τουβαλού, της αγίας Λουκίας, του αγίου Βικέντιου, του μπελίζ, της αντίγκουα και της μπαρμπούντα.

Υπάρχει μια φήμη (κακοπροαίρετη και ευρωπαϊκή φυσικά) ότι έχει αρχίσει να αμφισβητείται (υπέρ της Μαδρίτης) η απόλυτη κυριότητά της βασίλισσας στο γιβραλτάρ. Αλλά πάνω σ’ αυτό βράχο θα πήγαινε να γλυτώσει η her majesty, in case of emergency; Δεν φαίνεται τόσο βολικός για την τέταρτη ηλικία.

Κι ας αφήσουμε το ότι οι υποτελείς εκεί είναι φανατικά bremainers…

Σαβούρα

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο Μαδούρο (και το καθεστώς του) έχουν σοβαρές ευθύνες για πολλά σε βάρος των πληβείων της βενεζουέλας (που, παρόλα αυτά, ακόμα τον στηρίζουν σε μεγάλο μέρος τους), όπως είναι υπεύθυνα όλα τα καθεστώτα του πλανήτη για την βίαιη εκμετάλλευση (κάτω από οποιαδήποτε σημαία…) της εργασίας και της ζωής των προλετάριων.

Αλλά αυτός ο Guaido τι ακριβώς είναι ώστε να «αναγνωρίζεται» σαν «πρόεδρος» απ’ διάφορους καλοθελητές, πέρα – φυσικά – απ’ το ψοφιοκουναβιστάν και τους στενούς συμμάχους του; Απο που ως που οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακες της θεσμικής νομιμοποίησης και της «δημοκρατίας», εκλεγμένοι (μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες) ευρωβουλευτές, αναγνωρίζουν θεσμική υπόσταση και εξουσία «αρχηγού κράτους» σε κάποιον ο οποίος βγήκε και είπε «είμαι πρόεδρος» αφού πριν λίγες ώρες είχε πάρει την σχετική διαταγή απ’ την Ουάσιγκτον; Ποιόν ρώτησαν; Ποια, ακριβώς, θεσμική, νομιμοποιητική διαδικασία αναγνώρισαν, σαν τέτοια, οι 439 ευρωπατέρες; Το ότι βγήκε σε μια εξέδρα μπροστά στους οπαδούς του και είπε «είμαι ο πρόεδρος»; Το τηλεφώνημα; Τα πετρέλαια της βενεζουέλα;

Τι εννοούν; Χρειάζονται, μετά απ’ αυτό, οι ευρωεκλογές στα τέλη του ερχόμενου Μάη; Όχι, δεν χρειάζονται! Μετά την χθεσινή «έγκριση του ευρωκοινοβουλίου» προεδρικής εξουσίας στη βενεζουέλα σε μια μαριονέτα ονόματι Guaido, όποιος βγει σε όποιο μπαλκόνι βρει πρόχειρο και φωνάξει δυνατά «είμαι ευρωβουλευτής», είναι αυτόματα τέτοιος. Εννοείται πως το ίδιο πρέπει να ισχύει για όλα τα αξιώματα. Απ’ τους δήμαρχους και τους κοινοτάρχες μέχρι τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους.

Καταλαβαίνουμε πως όταν πληρώνεσαι αδρά μπορείς να κάνεις ότι σε διατάξουν τα αφεντικά σου (παρότι δεν είναι αυτά που σε πληρώνουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ωστόσο η χθεσινή μαζική απόφαση του ευρωκοινοβουλίου δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στην εξαπάτηση της δημοκρατίας, εκτός εισαγωγικών: αυτοκαταστρέφεται καμαρώνοντας σαν πρωτοκοσμικό σκεπάρνι… Αν η Le Pen έβγαινε σ’ ένα μπαλκόνι και έλεγε «είμαι η πρόεδρος της γαλλίας» μάλλον δεν θα την αναγνώριζαν. Όχι ακόμα, τουλάχιστον…

Όμως άνοιξαν τον δρόμο… Αν όχι σ’ αυτές τις εκλογές στις επόμενες οι φασίστες δεν θα κατέβουν με ψηφοδέλτια. Θα ανέβουν ως τις Βρυξέλες, θα καταλάβουν το ευρωκοινοβούλιο, και απλά θα πουν: με βάση μια απόφαση της 31 Γενάρη του 2019, αρκεί να το φωνάζουμε δυνατά· και είμαστε η εξουσία στην ευρώπη. Μπορούν να το κάνουν και κράτος – κράτος. Και είναι βέβαιο: θα τύχουν αναγνώρισης απ’ την Ουάσιγκτον, ή και άλλους…

Λένε πως άλλες εποχές τελειώνουν με μια κραυγή και άλλες μ’ έναν λιγμό. Είναι μερικές που τελειώνουν με πορδές· ίσως επειδή δεν αξίζουν παραπάνω. Χτες 439 τέτοιες πορδές έγραψαν Ιστορία…. Προφανώς, όμως, τα ανάλογα στομάχια έχουν εξασφαλίσει άσυλο απ’ την συνέχεια αυτής της ρημάδας της Ιστορίας…

Ή αυτό ελπίζουν.

Διαφορές οπτικής

Πέμπτη 31 Γενάρη. Όταν ο απλός αλλά γενναίος αγγλικός λαός, κατά πλειοψηφία, αποφάσιζε εκείνη την 23η Ιούλη του 2016, ότι θέλει να ξεφορτωθεί την ήπειρο (δηλαδή την ε.ε.) απ’ την καμπούρα του, δεν ήταν λίγοι εκείνοι εκτός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας που άναψαν καπνογόνα. Κατά την γνώμη τους “άρχιζε η διάλυση της ε.ε.”…

Υπήρχε ένα θεώρημα βασικό σ’ αυτήν την (χαρούμενη) εκτίμηση, που δεν ειπώθηκε ποτέ ρητά. Όχι από σεμνότητα, αλλά επειδή (οι αρμόδιοι περίμεναν) να το δουν να ξεδιπλώνεται στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Έχοντας το Λονδίνο μια παλιά “ζώνη επιρροής” στη βόρεια ευρώπη (στη δανία και στην σκανδιναβία) και μια ιστορική σχέση με την Βαρσοβία, ο υπολογισμός πήγαινε ότι οι διαπραγματεύσεις εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. θα τραβούσαν προς την μεριά του αυτές τις επιρροές, και έτσι η ε.ε. θα δυσκολευόταν απεριόριστα να διαπραγματευτεί σαν ενιαίο μπλοκ. Πράγμα που θα σήμαινε την αρχή του τέλους της…

Ίσως απ’ την πρώτη βδομάδα μετά από εκείνον τον Ιούλη άρχισε να διαφαίνεται το ανάποδο. Για λόγους καπιταλιστικής αυτοσυντήρησης (και όχι “ιστορικής φιλίας” ή έχθρας) κανένα απ’ τα μέλη της ε.ε. δεν πήρε το μέρος του Λονδίνου, σε καμμιά στιγμή αυτών των πάνω από 2 χρόνια διαπραγματεύσεων. Μάλλον το αντίθετο. Όταν το Δουβλίνο έβαζε αυστηρά το ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας ή όταν η Μαδρίτη έβαζε εξίσου αυστηρά το ζήτημα του γιβραλτάρ, κανένας “εταίρος” στην ε.ε. δεν είπε (όχι φανερά, σίγουρα) “ε, ας μην το παρακάνουμε”. Η πιθανότητα “βέτο” είτε απ’ το ιρλανδικό κράτος είτε απ’ το ισπανικό αντιμετωπίστηκε (στο εσωτερικό της ε.ε.) μάλλον με κατανόηση. Και, πάντως, χωρίς διάθεση διευκόλυνσης του Λονδίνου.

Στα μέρη μας, με την (διακριτική;) “συμπάθεια” προς το Λονδίνο (όπως αυτή επιβάλλεται απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές) ναι μεν δεν μπήκε ζήτημα (και με τι κότσια άλλωστε;), αλλά η προπαγάνδα προβάλει πάντα το ζήτημα με μια φιλοαγγλική κλήση. Π.χ.: η έρμη η κυρά May πήρε εντολή να ξαναδιαπραγματευτεί με την ε.ε., ειδικά το θέμα των συνόρων μεταξύ ιρλανδίας / βόρειας ιρλανδίας.

Κανονικά οι σχετικοί ντόπιοι τίτλοι θα έπρεπε να είναι του είδους «εντολή για χορό του Ζαλόγγου στην May». Οι δηλώσεις κάθε είδους αξιωματούχων της ε.ε. ότι η συμφωνία που έχει επιτευχθεί είναι αδιαπραγμάτευτη αναφέρονται βέβαια. Αλλά μ’ έναν τρόπο που να υπονοεί κάποια συμμετρία δυνάμεων ανάμεσα σε Λονδίνο και Βρυξέλες – και κάποιου είδους ανατολίτικο παζάρι, ακόμα πιθανό…

Εκείνο που βρίσκεται εκτός συζήτησης (κι όχι μόνο στα μέρη μας) είναι αυτό: ότι τα μέλη της ε.ε. (κι όχι μόνο το Παρίσι ή το Βερολίνο) έχουν σοβαρά συμφέροντα να αναγκάσουν την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας είτε σε μια έξοδο μαλλιοκούβαρα με αποτέλεσμα το στραπάτσο της· είτε σε μεταμέλεια και συγγνώμη – αν δεν αρέσει η υπάρχουσα συμφωνία (που δεν αρέσει ούτε στο ψόφιο κουνάβι). Ή, για να το πούμε αλλιώς: έχει αποδειχθεί εδώ και δυό χρόνια ότι παρά τις φαντασιώσεις μεγαλείου του Λονδίνου, η διαπραγμάτευση της συντεταγμένης εξόδου ήταν άνιση· και ότι ο δυνατός πόλος (η ε.ε.) είχε σαφώς περισσότερη ισχύ για να προστατέψει τα συμφέροντά του σε σχέση με τον αδύνατο (το Λονδίνο).

Όπως δεν υπήρχε ισορροπία δυνάμεων στην διαπραγμάτευση, έτσι και δεν υπάρχει περίπτωση για κάποια αλλαγή (στην συμφωνία) που να ταιριάζει με τα γούστα των άγγλων εθνικιστών brexiters. Όλοι ετοιμάζονται για τα μαλλιοκούβαρα, που μπορούν να αποφευχθούν είτε με νέο δημοψήφισμα, είτε με γονάτισμα των σκληρυρηνικών του βρετανικού μεγαλείου ώστε να αποδεχθούν αυτό που μισούν: την αδυναμία τους.

Μέσα στους επόμενους μήνες, με ή χωρίς αγγλική έξοδο απ’ την ε.ε., το σύμπαν θα έχει καταλάβει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του Λονδίνου – εν έτει 2019…

Πως είναι η παρακμή made in great britain;

Τετάρτη 30 Γενάρη. Η αγγλική παρακμιακή εκδοχή ξεδιπλώνεται εδώ και μήνες: γύρω απ’ το τι, αν, και πως της “εξόδου απ’ την ε.ε.”. Άσχετα με το ποιοι υποτελείς έριξαν ψήφο υπέρ του brexit (και για ποιούς λόγους το έκαναν…) η «έξοδος απ’ την ε.ε.» θα είχε ένα καπιταλιστικό νόημα για εκείνα τα τμήματα του αγγλικού κεφάλαιου που, χάνοντας έδαφος απ’ τους ευρωπαίους ανταγωνιστές τους μέσα στους περιορισμούς της ε.ε., θα «απελευθερώνονταν». Για να «ανέβουν πίστα» στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και κερδοφορίας μέσω «εθνικών θεσμίσεων» και «διακρατικών συμφωνιών» εμπορίου. Εννοείται πως θα υπήρχαν και χαμένοι (μέσα στον αγγλικό καπιταλισμό).

Μετά από 2,5 χρόνια, μέσα απ’ την παρατεταμένη περιδίνηση των «πολιτικών αποφάσεων» για την ολοκλήρωση (ή την ακύρωση…) αυτής της θρυλικής «εξόδου απ’ την ε.ε.», αποδεικνύονται περίτρανα κρίσιμες πλευρές της αγγλικής καπιταλιστικής παρακμής.

Πρώτο και κυριότερο είναι ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες (και περιοδείες) της κυρά May, και την αναζήτηση διακρατικών εμπορικών συμφωνιών με τρίτα κράτη (έξω απ’ τις προδιαγραφές και τους περιορισμούς της ε.ε.) επί δυόμισυ χρόνια, δεν έχει υπάρξει εκείνο το αποτέλεσμα, και μάλιστα σε βάθος χρόνου, που να κάνει τους (κοινοβουλευτικούς) εκπροσώπους του «σκληρού brexit» μια πειστική δυναμική – προς όφελος, συνολικά, του αγγλικού καπιταλισμού. Ειπωμένο αλλιώς: αν υπήρχε η ελπίδα, η εκτίμηση ή η προσμονή ότι τα οφέλη απ’ την απελευθέρωση (απ’ τα «δεσμά της ε.ε.») θα είναι περισσότερα απ’ τις ζημιές, έχουν βουλιάξει.

Το δεύτερο, και εξίσου σημαντικό, είναι ότι αποδεικνύεται πως κανένα τμήμα του αγγλικού κεφάλαιου δεν είχε σχέδιο για την υλοποίηση του brexit. Ούτε στις 22, ούτε τις 23, ούτε και τις 24 Ιούνη του 2016 – ούτε σήμερα. Αυτό δεν είναι «κρίση αντιπροσώπευσης» των αγγλικών αφεντικών (ή κάποιων φραξιών τους). Δεν είναι αδυναμία του κοινοβουλίου. Είναι απευθείας κρίση σχεδιασμού του αγγλικού καπιταλισμού… Άσχετα με το αν επιμέρους τομείς είναι (ή μπορεί να μείνουν) ανθηροί.

Το τρίτο, σα σύνοψη των δύο προηγούμενων, σκιαγραφείται στη χθεσινή απόφαση αυτού του κοινοβουλίου: να πάει η κυρά May να ξαναδιαπραγματευτεί με την ε.ε. – το ζήτημα των συνόρων ανάμεσα στην ιρλανδία και στη βόρεια ιρλανδία… Το γεγονός ότι απ’ την μεριά της ε.ε. οι πάντες λένε ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαπραγματευτούν τίποτα (μια σοβαρή ένδειξη ότι το μπλοκ της ε.ε. βρίσκεται σε θέση ισχύος απέναντι στο Λονδίνο…) δεν φαίνεται να ιδρώνει τ’ αυτιά των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του αγγλικού καπιταλισμού! Γυρίζουν γύρω γύρω απ’ την φωτιά και η φωτιά τους κατατρώει – αλλά με τι φλέγμα, ε; Τι τακτ!!!

Υπάρχει ένας παραλογισμός εδώ: δεν παραδέχονται ότι η απόφαση για το brexit ήταν λάθος, ούτε έχουν κάνει οτιδήποτε στα σοβαρά για να πείσουν τον «λαό» επ’ αυτού. Το ότι έτσι δείχνουν περίτρανα πως δεν μπορούν να διαχειριστούν καν μια δική τους απόφαση τους φαίνεται αδιάφορο…

Με ποια πολιτικά εργαλεία να αναλύσει κανείς αυτήν την ολοφάνερα παρακμιακή κατάσταση – για ένα κράτος με τεράστια καπιταλιστική, πολιτική, ιδεολογική και διπλωματική ιστορία; Θα χρειαζόταν μια ειδική θεωρία της παρακμής, τόσο γενικά όσο και μέσα στον καπιταλισμό.

Το ότι δεν την έχουμε δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι πρέπει να πεθάνουμε (από κριτική άποψη) ψάχνοντας «λογικές συσχετίσεις» εκεί που, ενδεχόμενως, δεν υπάρχουν. Η κριτική περιδιάβαση της ιστορίας των δύο τελευταίων αιώνων έχει να δείξει κι άλλα σημαντικά παραδείγματα όπου το στρίμωγμα (εδώ ή εκεί) οδήγησε σε παράλογες συμπεριφορές των αρχόντων – και των υποτελών πληθυσμών…

Άλλη μια καθεστωτική αντιστροφή / απαλλοτρίωση των εννοιών

Πέμπτη 24 Γενάρη. … Θα ήταν υποκρισία απλά το να συνεχίσουμε να μιλάμε για τα αποτελέσματα χωρίς να εξετάζουμε τις αιτίες. Αν, σήμερα, έχουμε ανθρώπους που έρχονται απ’ την Αφρική είναι επειδή μερικά ευρωπαϊκά κράτη όπως η γαλλία δεν σταμάτησαν ποτέ την αποικιοποίηση της αφρικής… Αν η γαλλία δεν είχε κτήσεις στην αφρική, απ’ τις οποίες αφαιρεί πλούτο, θα ήταν 15η διεθνώς από άποψη οικονομική. Αλλά τώρα είναι απ’ τις πρώτες…

Δεν θα διαφωνούσαμε, με την σημαντική συμπλήρωση ότι δεν είναι μόνο η γαλλία που ξανα-αποικιοποιεί την αφρική… Ούτε η μόνη που θα ήθελε να… Ποιός, όμως, τα λέει αυτά; Και τι εννοεί;

Πρόκειται για τον Luigi Di Maio, επικεφαλής των “5 αστέρων” και αναπληρωτή πρωθυπουργό της ιταλικής φασιστοκυβέρνησης… Προσεκτικός και προσανατολισμένος, δεν κατηγόρησε το Παρίσι για την στρατιωτική του απόβαση σε διάφορες αφρικανικές περιοχές· πάνω και (κυρίως) κάτω απ’ την Σαχάρα. Αλλά γι’ αυτό:

… Υπάρχουν δεκάδες αφρικανικών κρατών όπου η γαλλία τυπώνει το δικό της νόμισμα, το φράγκο των αποικιών, και μ’ αυτό χρηματοδοτεί το γαλλικό δημόσιο έλλειμμα… Έτσι αρμέγει αυτά τα κράτη και αναγκάζει τον κόσμο να φύγει…

Και σ’ αυτό έχει δίκιο. Το CFA franc είναι το όνομα δύο (μόνο τυπικά) διακριτών νομισμάτων, και τα αρχικά CFA δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης: Colonies Françaises d’Afrique. Το δυτικοαφρικανικό CFA franc χρησιμοποιείται από 8 δυτικοαφρικανικά κράτη, και το κεντροαφρικανικό CFA franc σε έξι κράτη της κεντρικής αφρικής. Η «αξία» του CFA franc είναι υπό την εγγύηση του γαλλικού κράτους, και έχει σταθερή ισοτιμία με το ευρώ (1 ευρώ προς 656 CFA francs). Ο γαλλικός καπιταλισμός διαθέτει ένα αντίστοιχο αποικιακό εθνικό νόμισμα για τις κτήσεις του στον ειρηνικό (CFP franc).

Ποια φαγούρα, όμως, έχει πιάσει την ιταλική φασιστοκυβέρνηση; Γιατί ο φασίστας Salvini θέλει να δει τον Macron να φεύγει με ελικόπτερο; Πιστεύει ότι η Le Pen είναι λιγότερο γαλλική βιτρίνα;

Κατ’ αρχήν οι ιταλικές “καταγγελίες” δεν έχουν στόχο να αποκατασταθούν τα δικαιώματα των προσφύγων / μεταναστών που τολμούν να πλησιάσουν τις ιταλικές ακτές αλλά το ανάποδο. Έχουν στόχο να εντάξουν τον αντιμεταναστευτικό ρατσισμό μέσα στον (ευρωπαϊκό) ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, δίνοντάς του το αναγκαίο εθνικιστικό “άρωμα”: αγώνας κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας στην αφρική μέχρι να πνιγεί και ο τελευταίος αφρικανός μετανάστης!

Αυτό είναι συνέπεια του ότι ο ιταλικός καπιταλισμός άργησε να κινηθεί επεκτατικά προς την αφρική (αν και κάνει “καλές δουλειές” με την αιγυπτιακή χούντα), με αποτέλεσμα ο γαλλικός να έχει πιάσει ήδη πολλές θέσεις. Το πρόβλημα της Ρώμης δεν είναι η ζώνη του Σαχέλ, κάτω απ’ την Σαχάρα, αλλά η λιβύη. Ενώ στις εποχές Καντάφι η Ρώμη είχε ένα καλό μερίδιο “σχέσεων” με το λιβυκό καθεστώς, τώρα το Παρίσι έχει επεκτείνει σημαντικά την επιρροή του εκεί (μέσω του στρατηγού Haftar Khalifa) – και η Ρώμη ψάχνει πως θα χωθεί…

Αυτά συμβαίνουν την ιστορική στιγμή που το Βερολίνο δείχνει να κρατάει την προτίμησή του για τον σοσιαλφιλελεύθερο Macron, σε ότι αφορά τον θρυλικό (και μόνιμα ανύπαρκτο) «άξονα γαλλίας – γερμανίας». (Εξού και ο εκνευρισμός των διάφορων Salvini…) Δεν θα ήταν καθόλου απίθανο η φασιστοκυβέρνηση της Ρώμης να επιδιώκει στη θέση της ευθείας (του συγκεκριμένου άξονα) ένα τρίγωνο, στο οποίο να κρατάει την μία κορυφή. Την ίδια στιγμή που, ας μην το ξεχνάμε, προσπαθεί να ενισχύσει τις (στρατιωτικές κατά βάση) σχέσεις της με την Ουάσιγκτον…

Να, λοιπόν, ένα ψευδοanti-imp κήρυγμα απ’ τους εκπροσώπους ενός ζορισμένου ιμπεριαλισμού (του ιταλικού)! Και να η απόδειξη εκείνου που διαβάζετε εδώ επί πάνω από χρόνο: ότι η στρατιωτικοποίηση της «ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών» είναι τμήμα της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Είτε αφορά την κεντρική Μεσόγειο, είτε αφορά το Αιγαίο…

(Προφανώς δημιουργούνται καινούργια και επείγοντα πολιτικά / ανταγωνιστικά καθήκοντα… Που ίσως μείνουν «ορφανά» αν δεν βρεθούν ώμοι να τα σηκώσουν…)

(φωτογραφία: Mε το πράσινο η ζώνη του δυτικοαφρικανικού CFA franc· με το κόκκινο η ζώνη του κεντροαφρικανικού.

Κι άλλη μία

Πέμπτη 24 Γενάρη. Αν οι καταγγελίες (και ο ιμπεριαλιστικός φθόνος) της Ρώμης πουλιούνται σαν “αντι-ιμπεριαλιστικός”, η συνθήκη του Aachen που υπέγραψαν Merkel και Macron πριν 2 μέρες πουλιέται σαν “αντι-εθνικισμός”. Ακόμα και ο συμβολισμός της επιλογής του Aachen δεν διέφυγε, φυσικά, από κανέναν: η πρωτεύουσα της «αγίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» του Καρλομάγνου…

Αν το Παρίσι επρόκειτο να είναι ένας σταθερός καπιταλιστικά εταίρος του Βερολίνου, τότε η «πολλών προθέσεων» συνθήκη του Aachen θα μπορούσε, πράγματι, να αποδειχθεί ένας καταλύτης για την επιτάχυνση της αναβάθμισης του project europe. Σε μια εποχή που «κτυπιέται» όχι μόνο από διάφορους ευρω-εθνο/φασισμούς αλλά και απ’ την Ουάσιγκτον. Θα λειτουργούσε σαν «κεντρομόλος δύναμη» για άλλα ευρωπαϊκά κράτη / καπιταλισμούς, σε μια ρεαλιστική βάση: προφανώς δεν πρόκειται να ακολουθήσουν όλα τα κράτη μέλη της ε.ε. οποιαδήποτε τέτοια αναβάθμιση…

Ωστόσο (εκτιμάμε πως) η «πολιτική ισότητα» ανάμεσα στον γερμανικό και στον γαλλικό καπιταλισμό είναι αδύνατη· επειδή είναι αδύνατη η «οικονομική ισότητα / συμμετρία». (Παραπέμπουμε στα ενδεικτικά στοιχεία που είχαμε δημοσιοποιήσει υπό τον τίτλο «η γραμμή μαζινό» στις 8 του περασμένου Δεκέμβρη). Κατά συνέπεια οι συμβολισμοί σ’ αυτήν την διακρατική συμφωνία είναι περισσότεροι απ’ τις πραγματικές δυνατότητες ή/και διαθέσεις. Γιατί το Βερολίνο είναι πάντα, για το Παρίσι, ένας εξαιρετικά απειλητικός ανταγωνιστής (όσες / όσοι ζουν στη γαλλία το ξέρουν απ’ την καθημερινή προπαγάνδα…)

Εκείνο που ίσως είναι πρακτικό (και από πολλές απόψεις αναγκαίο), πίσω απ’ την πρόνοια της συμφωνίας ότι «τα δύο κράτη θα αλληλοϋποστηρικτούν στρατιωτικά σε περίπτωση που το ένα απ’ τα δύο δεχτεί επίθεση» (ε; ποιο κράτος περιμένει επίθεση;), είναι η σύγκλιση των πολεμικών βιομηχανιών τους, των τύπων των όπλων που έχουν ή θα κατασκευάσουν, πιθανόν και η σοβαρή δημιουργία κάποιων «κοινών» στρατιωτικών σωμάτων. Για χρήση εκεί (και μόνο) όπου τα συμφέροντά τους θα συμπίπτουν.

Αυτό ήταν, άλλωστε, που απάντησε η Merkel όταν ρωτήθηκε για τις διαφορές μεταξύ γερμανίας και γαλλίας. … Υπάρχει πάντα το ερώτημα πόσο αυτόνομο μπορεί να είναι κράτος… Γυρνάμε τον κόσμο πουλώντας δύο πολεμικά αεροπλάνα, το eurofighter και το rafale. Αυτό δεν έχει νόημα… Δεν μπορούμε να διασταυρώνουμε τα ξίφη μας για κάθε βίδα…

Όχι, μην το κάνετε… Αλλά θα συμφωνήσουν οι γάλλοι βιομήχανοι ότι οι περισσότερες βίδες θα είναι γερμανικές; Χλωμό…

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…) 2

Τετάρτη 23 Γενάρη. Κάτι ακόμα, απ’ αυτά που προσεκτικά αποκρύπτονται και που αποδεικνύουν (κατά την περιθωριακή μας άποψη) ότι η περιβόητη πια “συμφωνία των Πρεσπών” βρίσκεται εντελώς μέσα στην εθνική γραμμή απ’ το 1992 και μετά… Και ότι το “ναι” σ’ αυτήν δεν απέχει ιδιαίτερα απ’ το “όχι”, στο βαθμό που αντιμετωπίζει κανείς το ζήτημα απ’ την οπτική της πολιτικής (της εξουσίας) και όχι σαν παρέλαση συμβόλων και βαλτο-γεννήτρια συγκινήσεων.

Αυτό το “κάτι ακόμα” αφορά τον ελληνικό εκβιασμό για αλλαγή του συντάγματος του (βορειο)μακεδονικού κράτους. Δεν έχουμε υπόψη άλλη περίπτωση όπου ένα κράτος απαιτεί (και τελικά επιβάλλει) την αλλαγή του συντάγματος ενός άλλου. Μπορεί, πάντως, να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν ένα κράτος ισχυρότερο απ’ το ελληνικό (π.χ. το τουρκικό) απαιτούσε την αλλαγή του ελληνικού συντάγματος (όποιο επιχείρημα κι αν χρησιμοποιούσε) έστω και κατά μία τελεία!

Είναι γνωστό πως στην πολιτική ιστορία του ελληνικού κράτους το “σύνταγμα” έχει σχετική σημασία – αν όχι για άλλους λόγους, σίγουρα επειδή “ερμηνεύεται” ανάλογα με τις περιστάσεις και τους συσχετισμούς. Είναι γνωστή επίσης η άποψή μας (κληρονομιά απ’ την ιταλική αυτονομία) ότι υπάρχει πάντα ένα τυπικό σύνταγμα (που αφορά την καταγραφή των ταξικών συσχετισμών σε μια κοινωνία κάποια δεδομένη στιγμή) και ένα πραγματικό σύνταγμα, που αντιστοιχεί στους τρέχοντες εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης.

Σε κάθε περίπτωση (και για κάθε κράτος) το τυπικό σύνταγμα θεωρείται η πιο επίσημη, “κεντρική” καταδήλωση της ύπαρξης και της θεσμικής του συγκρότησης. Κι αυτό πάντα είναι αποτέλεσμα εσωτερικών συσχετισμών και όχι εξωτερικών επεμβάσεων. Ή, αν ισχύει το δεύτερο, πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό σύνταγμα.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ακόμα και στη φάση όξυνσης του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, να απαιτεί η Μόσχα απ’ την Ουάσιγκτον ή/και το ανάποδο αλλαγή συντάγματος· με την απειλή αλλιώς θα…;

Από που πήρε το ελληνικό κράτος / παρακράτος το “δικαίωμα” να απαιτεί την αλλαγή του συντάγματος ενός άλλου κράτους (και μάλιστα να προσδιορίζει το περιεχόμενο αυτής της αλλαγής); Απο που πήρε το δικαίωμα να ασκεί “δικαιώματα” αποικιοκράτη; Προφανώς απ’ τους περιφερειακούς συσχετισμούς δύναμης στα μέσα της δεκαετίας του ’90 – και την φιλική μεταχείριση απ’ την Ουάσιγκτον.