Tag: ε.ε.

Πόρκα μιζέρια…

Παρασκευή 24 Μάη. Ήταν απ’ τις “ηγετικές φυσιογνωμίας” της εκστρατείας υπέρ της βρεταννικής εξόδου απ’ την ε.ε., σαν επικεφαλής του UKIP, ακροδεξιός όσο και απατεώνας (κλασσικός συνδυασμός). Το brexit κέρδισε το δημοψήφισμα κι αυτός εξαφανίστηκε, αφενός επειδή δεν ήταν καθόλου διατεθειμένος να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη για την εφαρμογή της απόφασης, και αφετέρου επειδή τα τερατώδη ψέμματά του άρχισαν να αποκαλύπτονται – κατόπιν εορτής.

Ο φασιστοκαραγκιόζης Nigel Farage κούρνιασε μετά την 23η Ιούνη του 2016 – και θα έμενε στη φωλιά του αν δεν έβλεπε την ευκαιρία που του άνοιξε η αποτυχία της αγγλικής πολιτικής σκηνής να καταλήξει ρεαλιστικά για το πως θα φύγει (ή δεν θα φύγει) απ’ την ε.ε., ύστερα από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων και την διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης συμφωνίας.

Τώρα, επικεφαλής ενός καινούργιου κόμματος με τον απλό και κατανοητό τίτλο “brexit”, ο φασίστας Farage απειλεί να οργώσει την χέρσα πολιτική γη που έχουν αφήσει πίσω τους οι υπόλοιποι – με αφορμή τις ευρωεκλογές. Brexiters εκλέγουν ευρωβουλευτές; Δεν είναι γελοίο οι οπαδοί του πλήρους, ακόμα και με ξύλο, διαζυγίου με την ε.ε. να εκλέγουν εκπροσώπους για έναν βασικό θεσμό της;

Γελοίο είναι, αλλά και κάτι χειρότερο. Είναι παρανοϊκό. Ένα καλό κομμάτι των υπηκόων της αυτού μεγαλειότητας θέλει οπωσδήποτε να φύγει απ’ την ε.ε., αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιστρέψει σ’ αυτήν, όχι σαν βρετανοί αλλά σαν φασίστες.

Υπάρχει πάντως και δεύτερος στόχος. Ο Jeremy Corbyn και οι «εργατικοί» του, που κατάφεραν (περί κατορθώματος πρόκειται!) να γίνουν μέρος του προβλήματος του σφηνωμένου λέοντα – προς μεγάλη χαρά όλων εκείνων (you know who) που έχουν παλέψει για να μην γίνει πρωθυπουργός ο υποστηρικτικός στην παλαιστινιακή αντίσταση Corbyn.

Ο Nigel Farage το έχει αποδείξει, είναι άνθρωπος προβοκατόρικων αποστολών. Το να πετύχει ανέξοδα να εμφανιστεί σαν «πρώτη δύναμη» στη (χθεσινή…) βρετανική ευρω-ψήφο, έχει ελάχιστη σημασία για το αν και πότε θα καταφέρει να ξεσφηνώσει ο λέοντας. Από μια άποψη δείχνει κιόλας ότι οι brexiters είναι πλέον μειοψηφία – ας όψονται όσοι αποφεύγουν ένα δεύτερο δημοψήφισμα, μην τυχόν και θιχτούν οι δημοκρατικές ευαισθησίες των «κοκκινόσβερκων» άγγλων μικροαστών.

Η δουλειά που έχει αναλάβει ο Farage είναι άλλη: να ανακατέψει τους εσωτερικούς ιδεολογικούς συσχετισμούς με τέτοιον τρόπο ώστε οποτεδήποτε γίνουν εθνικές εκλογές οι οπαδοί του να στείλουμε το περήφανο ναυτικό μας να ανακαταλάβει τον κόσμο (στη σκιά των αμερικανικών αεροπλανοφόρων) να γίνουν αποφασιστικοί παράγοντες.

Ένοπλη πόρκα!

Η διεθνής νομιμότητα πάνω απ’ όλα!

Τρίτη 16 Απρίλη. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά τριανταεφτά πρώην υπ.εξ. (και κάποιοι more) ευρωπαϊκών κρατών αποφάσισαν (με ανοικτή επιστολή τους) να συμβουλέψουν την ε.ε. να απορρίψει το ψοφιοκουναβικό «deal του αιώνα» αν δεν είναι δίκαιο για τους Παλαιστίνιους…. Και να υπερασπιστούν «την λύση των δύο κρατών».

Η παλιά κουβέντα «πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» σε νέα αιματηρά μεγαλεία – έστω και από «πρώην»!! Όλοι αυτοί εδώ και δεκαετίες, κάποτε σε πόστα (δύο από δαύτους γ.γ. του νατο…) δεν εμπόδισαν την εξέλιξη του ισραηλινού απαρτχάιντ…. Δεν ήθελαν. Τώρα, μέσα σ’ ένα κείμενο που υπερασπίζεται «την δημιουργία δύο κρατών στα σύνορα πριν απ’ το 1967, με την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα και των δύο κρατών», σε μια μόνο πρόταση αναφέρουν:

… Το ισραήλ και οι κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές γλυστρούν στην πραγματικότητα ενός κράτους με ανισότητα δικαιωμάτων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Για του ισραηλινούς, για τους παλαιστίνιους, ή για εμάς στην Ευρώπη…

Πράγματι, απ’τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη έκαναν ό,τι μπορούσαν (το πιο ήπιο ήταν να σφυρίζουν αδιάφορα και να κάνουν τις δουλειές τους) γι’ αυτό το «γλύστρημα»… Και τώρα, που το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να επικυρώσει το απαρτχάιντ, αυτοί οι πρώην του ευρωπαϊκού καπιταλισμού παριστάνουν τους «άγιους», με “ηθικό πλεονέκτημα”. Νοσταλγούν τα «δύο κράτη»….

Είναι μια τελευταία βρώμικη και ύπουλη βοήθεια στο ρατσιστικό Τελ Αβίβ. Γιατί, διαφορετικά, αντί να κάνουν τον σταυρό τους λέγοντας «απεταξάμην» μπροστά σε κάτι που και οι ίδιοι βοήθησαν να γίνει, θα έπρεπε να σταθούν ενώπιον των ευθυνών τους: την χρήση κάθε διαθέσιμου μέσου (και υπάρχουν πολλά και αποτελεσματικά) για να ανατραπεί το απαρτχάιντ καθεστώς! Ένα κράτος; Ναι, ένα – αλλά με πλήρη ισότητα δικαιωμάτων· και, φυσικά, ανεμπόδιστη την επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστίνιων προσφύγων. Αυτό που οι ίδιοι εύκολα θα αποκαλούσαν ένα δημοκρατικό κράτος…

Αλλά όχι. Αν θέλεις να σεγοντάρεις την τωρινή κατοχή και το τωρινό απαρτχάιντ «θυμάσαι» μια κάποια, κάποτε, κάπως «λύση δύο κρατών»…. Είναι σα να θες να ξορκίσεις το σωματεμπόριο ορκιζόμενος στην ιερότητα της οικογένειας….

Ωστόσο αυτό που προσπαθούν να απωθήσουν οι ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) πολιτικές βιτρίνες μέσα απ’ την δήθεν «ευαισθησία» τους μπαίνει σταθερά στην ημερήσια διάταξη του αγώνα. Κι όχι μόνο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη· παγκόσμια.

Απ’ τα κάτω…. Είναι στο δικό μας χέρι να το επιβάλλουμε!

Brexit ολέ!

Πέμπτη 11 Απρίλη. Με τον βρετανικό λέοντα πάντα σφηνωμένο στην πόρτα της εξόδου, η ε.ε. πήρε μια απόφαση προκλητικής γενναιοδωρίας. Αντί για μια ακόμα παράταση στην παράταση ως τα τέλη Ιούνη που ζητούσε η δόλια κυρά May κατ’ εντολή του κοινοβουλίου της, της έδωσε – so large! – μια παράταση στην παράταση ως τις 31 Οκτώβρη! Πράγμα που σημαίνει ότι αν το κοινοβούλιό της και η ίδια την δεχτούν, θα πρέπει η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να συμμετάσχει … στις ευρωεκλογές! Κι αν δεν την δεχτούν; Θα πρέπει να αποχωρήσουν μαλλιοκούβαρα … αύριο!

Τι δηλητηριώδης (και καλά υπολογισμένη) γενναιοδωρία, ε; Αφού εδώ και σχεδόν 3 χρόνια η «κυβέρνα βρετανία» φεύγει, σε ενάμισυ μήνα θα συμπεριφερθεί σα να μένει! Θα το αντέξουν αυτό οι αποφασισμένοι brexiters; Θα ρίξουν την δόλια κυρά May (για την οποία λένε ήδη ότι δεν ήθελε την έξοδο και έκανε τα λιγότερα δυνατά γι’ αυτήν); Θα πηδήξουν στην κοντυνότερη θάλασσα ή στο κοντινότερο ποτάμι με πέτρες στις τσέπες;

Η προσφορά ανακοινώθηκε ήδη, οι λεπτομέρειες θα ξεκαθαριστούν σήμερα το πρωί. Θα (μας) μείνει αυτή η απορία: στο Βατερλώ τί είπαμε ότι έγινε;

(Εμ, βέβαια: άμα σαν ε.ε. έχεις κάνει τις συμφωνίες σου με το Πεκίνο, δείχνεις μεγάλο μεσαίο δάκτυλο στους φευγάτους!)

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 1

Πέμπτη 11 Απρίλη. Ενώ η ε.ε. υπέγραφε μια (φιλόδοξη) “συμφωνία εμπορικής / οικονομικής συνεργασίας” με το Πεκίνο, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές, σαν “τιμωρία” για ευρωκρατικές ενισχύσεις στην airbus… Μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα: ενώ η Ουάσιγκτον ανακοίνωνε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές (με τις Βρυξέλες να ετοιμάζονται να απαντήσουν ανάλογα, με το ίδιο ποσό δασμών στις αμερικανικές εισαγωγές) ο αυτοκρατορικός πρωθυπουργός Li Keqiang, ο πληθωρικός εκ λουξεμβούργου ορμώμενος αρχικομισσάριος Jean Claude Juncker, και ο πολωνός πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου Donald Tusk άναβαν στις Βρυξέλες την πίπα της (καπιταλιστικής) ειρήνης: η «ευρασία», για άλλους όνειρο και για άλλους εφιάλτης, έκανε μερικά βήματα ακόμα: σα σύνολο η ε.ε. είναι ήδη η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο και ο νο 1 προορισμός των κινεζικών εξαγωγών· ενώ η κίνα είναι ο νο 2 προορισμός των ευρωπαϊκών εξαγωγών…

Αυτές οι μέρες του Απρίλη του 2019 θα μπορούσαν να θεωρηθούν συμπυκνωμένα στιγμιότυπα των ριζικών αλλαγών στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες (ή ανισορροπίες) και στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· θα ήταν αφελές ωστόσο να νομίσει κανείς ότι είναι η είσοδος στην «επί γης ειρήνη». Το αντίθετο…

Σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν των Βρυξελλών, πριν 2 μέρες, το Πεκίνο ανέλαβε την δέσμευση να μειώσει τις κρατικές επιδοτήσεις στις κινέζικες εταιρείες, καθώς και την υποχρέωση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που στήνουν εργοστάσια στην κίνα να μοιράζονται τις τεχνολογικές τους γνώσεις με ανάλογες κινεζικές. Απ’ την μεριά της η ε.ε. θα γίνει φιλικότερη σε κινεζικές επενδύσεις στο έδαφός της· αν και όχι αδιακρίτως.

Αυτά θα έχουν ολοκληρωθεί σε κανά χρόνο· ίσως, τότε, ο κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει ιδιαίτερη ανάγκη τα ευρωπαϊκά τεχνολογικά know how. Επιπλέον, οι πολιτικοί εκπρόσωποί του δεν κινούνται (συνεπώς δεν εξαρτιώνται) αποκλειστικά απ’ την «κεντρική πολιτική ευρωπαϊκή διαχείριση» των ευρω-καπιταλισμών, όπως αυτή μορφοποιείται στις Βρυξέλες. Το πολύ πρόσφατο (και πετυχημένο) ταξίδι για δουλειές του αυτοκράτορα Xi σε ιταλία (με το Παλέρμο μέσα – θα το θυμίζουμε!), μονακό και γαλλία αποδεικνύει ότι η κινεζική εξωτερική πολιτική κινείται άνετα σε όλα τα “επίπεδα” όπου μπορούν να λαμβάνονται αποφάσεις.

Κι έτσι, πέρα απ’ τις κινεζικές κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, θα ήταν σκόπιμο να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με την μακριά κινεζική ιστορία: πληθαίνουν εκείνοι που επιμένουν ότι “το διάλειμα 5 αιώνων” όπου ο λεγόμενος “δυτικός κόσμος” έγινε το κέντρο του πλανήτη, τελείωσε.

Ο ναύαρχος Zheng He επιστρέφει – γενναιόδωρος λένε, όπως τότε (που όλη η ευρώπη ζούσε, περίπου, σε σπηλιές…)

(φωτογραφία κάτω: Χάρτης της γης, όταν η δυναστεία των Ming ήξερε ότι είναι στρογγυλή επειδή το ναυτικό της την είχε γυρίσει όλη· ενώ στην ευρώπη δεν ήξεραν ότι υπάρχει κάποιο εμπόδιο στο δρόμο για τις ινδίες αν πλέει κανείς συνέχεια προς τα δυτικά … Αριστέρα ανδριάντας του ναυάρχου Zheng He).

Ένα rock σκουπιδάκι στο μάτι

Παρασκευή 5 Απρίλη. Όταν η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (κι αυτή είναι μόνο μία!) μπήκε στην ε.ο.κ. το 1973, ο βράχος του Γιβραλτάρ χαρακτηριζόταν επίσημα απ’ τις υπηρεσίες της σαν “αποικία του στέμματος”. Crown colony. Και το ’74, και το ’84, και το ’94… Το 2002 το Λονδίνο αποφάσισε ότι αυτός ο βράχος δεν είναι “αποικία» αλλά «υπεράκτια βρετανική περιοχή». Ωστόσο δεν τσίνισε όταν το ευρωπαϊκό δικαστήριο αποφάσισε δυο φορές, το 2006 και το 2017, ότι το Γιβραλτάρ είναι «αποικία του βρετανικού στέμματος». Ξεκίνησε να ανησυχεί όταν η Μαδρίτη άρχισε να βάζει θέμα – στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το brexit.

Πρόσφατα το ευρωκοινοβούλιο επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για «αποικία». Οι 33.000 γιβραλταριανοί δεν θέλουν να σταματήσουν να είναι τέτοιοι, «αποικία του στέμματος» (οι ειδικές φορολογίες κάνουν το θαύμα τους), δεν θέλουν όμως ούτε να φύγουν απ’ την ε.ε. Δεν είναι τόσο μεγάλο ζήτημα όσο η βόρεια ιρλανδία – είναι όμως ένα ζητηματάκι, αφού η Μαδρίτη καραδοκεί. Και πανηγυρίζει που ο βράχος εξακολουθεί να θεωρείται «αποικία».

Ανάλογα με το είδος (και το timing) της «βρετανικής εξόδου» απ’ την ε.ε., η Μαδρίτη θα ήθελε να ξεκινήσει έναν αντιαποικιακό αγώνα. Άλλωστε, απ’ το 1713 όταν το Γιβραλτάρ έγινε ένα μεσογειακό μαργαριτάρι στο βρετανικό στέμμα έχουν περάσει μόνο 300κάτι χρόνια.

Τι αξία έχουν, όμως, οι προηγούμενοι αιώνες μπροστά στον 21ο;

Επιπλέει το ενωμένο βασίλειο;

Τρίτη 2 Απρίλη. Αξιοποιώντας, ίσως, μια εναλλακτική ερμηνεία της λέξης «commons» οι οικολόγοι ακτιβιστές της φωτογραφίας ξεβρακώθηκαν χτες στο αγγλικό “house o commons” διαμαρτυρόμενοι / ες για την απραξία του σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.

Κάποιος θα έλεγε ειρωνικά: «βρήκαν τη μέρα»… Ωστόσο αυτήν την εποχή δεν υπάρχει κατάλληλη μέρα για τέτοια ζητήματα. Οι εθνοπατέρες της αυτού μεγαλειότητας ασχολούνται με το να απορρίπτουν (με κοινοβουλευτική κομψότητα είν’ αλήθεια!) οτιδήποτε. Εδώ και πολλές ημέρες δεν υπάρχει πρόταση εκεί που να συγκεντρώνει πλειοψηφία – εννοείται, για το θρυλικό brexit.

Το ζήτημα δείχνει να έχει περάσει απ’ το στάδιο της τραγωδίας, μετά απ’ το στάδιο της φάρσας, και τώρα να τείνει στο απεριόριστο στάδιο της ρουτίνας: επί μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, μπορεί να συνεχίζονται οι ψηφοφορίες για το brexit (εμβόλιμα κάποιοι πονηροί θα βάλουν ερωτήματα για την σφαιρικότητα της γης…) όπου τα πάντα (θα) απορρίπτονται. Μέχρι που κανείς (ούτε καν ο νέος βασιλιάς Κάρολος…) δεν (θα) ασχολείται.

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι η ασταμάτητη μηχανή εισακούγεται όταν είναι αργά. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος που την βαραίνει, συν την postpunk συμπάθεια προς την δόλια κυρά May, την αναγκάζει να επαναλάβει την πρότασή της: Έι, εσείς λιοντάριa του Westminster! Μια «τράμπα» είναι η λύση: αναλαμβάνεται εσείς τις ελληνικές υποθέσεις, και στέλνουμε τους έλληνες εθνοπατέρες να διαχειριστούν το brexit! Να δείτε τι ωραίο ροντέο θα προκύψει!

(Μήπως η οικολογική βρετανική διαμαρτυρία είχε ευρύτερες προεκτάσεις; Κάτι σαν always ‘n’ everywhere greek summer –  ε;)

Η προσπάθεια μετράει (;)

Σάββατο 30 Μάρτη. Κάθε φορά που η δόλια κυρά May ζητάει απ’ το house of commons να ψηφίσει για την συμφωνία της με την ε.ε. «τσιμπάει» περίπου 40 κουκιά. Στις 15 Γενάρη, άλμα νο 1, πήρε μόνο 202 (έναντι 432 που ήταν εναντίον). Συντριβή. Στην δεύτερη προσπάθεια, άλμα νο 2, στις 12 Μάρτη, πήγε στους 242 (έναντι 391). Στην τρίτη, άλμα νο 3, που έκανε χτες, έφτασε τους 286 (έναντι 344). Δεν το λες “ντέρμπυ”, το λές όμως «προσωπικό ρεκόρ», με σαφή τάση βελτίωσης! Αν υπήρχε περιθώριο για μια ακόμα προσπάθεια, ένα τέταρτο άλμα, θα μπορούσε να πιάσει τους 325 (έναντι 300)… Μόνο που στο «εις μήκος» αν δεν καταφέρεις να κάνεις έγκυρο άλμα με 3 προσπάθειες δεν υπάρχει τέταρτη…

Κι έτσι, ενώ η δόλια κυρά May έχει καταφέρει κάτι αξιόλογο, να ξεκινήσει με μόνο 196 συντηρητικούς βουλευτές (του κόμματός της) υπέρ της συμφωνίας της στα μέσα Γενάρη και να τους κάνει 277 στα τέλη Μάρτη, βρίσκεται πια στο δρόμο προς το λογιστήριο. Για να πάρει το χαρτί της απόλυσης…

Σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται πως οι πολιτικοί εκπρόσωποι του βρετανικού λαού εξακολουθούν πεισματικά να μην ξέρουν τι θέλουν – παραμένοντας, όπως και ο βρετανικός λαός, cool. Λίγο πιο προσεκτικά να κοιτάξει κανείς όμως, πρέπει να σημειώσει αυτήν την εξέλιξη: οι συντηρητικοί, κατά σημαντική πλειοψηφία υπέρ του αποφασιστικού brexit, μ’ αυτήν την επίμονη προσπάθεια «ξανά και ξανά και ξανά» της δόλιας κυρά May, έχουν μετατοπιστεί αισθητά υπέρ της συμφωνίας της για light brexit. Ενώ οι εργατικοί, κατά πλειοψηφία bremainers, παραμένουν μεν σταθερά κατά της «συμφωνίας May», αλλά αυτό – είναι σαφές – οφείλεται περισσότερο στους αντιπολιτευτικούς στόχους τους, παρά στο είδος των σχέσεων που θα ήθελαν με την ε.ε. (όπου το «May brexit» τους είναι σαφώς προτιμότερο από το «μαλλιοκούβαρα brexit»).

Είναι γνωστό ότι πριν γίνει πρωθυπουργός η δόλια κυρά May ήταν φανατική bremainer. Το κόμμα της της ανέθεσε να κάνει κάτι κόντρα στις πεποιθήσεις της, και κέρδισε την συμπάθεια της ασταμάτητης μηχανής για τον αδιέξοδο επαγγελματισμό της! Αν, τώρα, αυτό που έχει απομείνει στο Λονδίνο είναι εκλογές, κι αν η επόμενη κυβέρνηση είναι των (κατά πλειοψηφία bremainers) εργατικών, η μετατόπιση που πέτυχε η δόλια κυρά May στο δικό της κόμμα θα είναι μια πολύτιμη προίκα!

Φυσικά, εκλογές τέτοια ώρα σημαίνει πολύμηνη παράταση για την «έξοδο». Με συμμετοχή στις ευρωεκλογές; Εικάζουμε πως όχι – αυτό θα ήταν το πιο λογικό. Η ε.ε. δεν διαπραγματεύεται την «συμφωνία May». Θα μπορούσε όμως να δώσει μια τέτοια παράταση, στην προοπτική μιας κυβέρνησης Corbyn, και μιας κάποιας «συμφωνίας Corbyn» – ελάχιστα διαφορετικής απ’ την «συμφωνία May», τόσο όσο (όμως) ώστε να εγκριθεί απ’ το Westminster και τελειώνει η αγγλική ζαλάδα. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα για την ε.ε.!

Κυβέρνηση Corbyn; Χμμμμ… Μια καλή εκδοχή για να σβήσουν οι φωτιές μεταξύ Λονδίνου και ε.ε…. Και να ανάψουν αλλού. Στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ… (Τι θα κάνουν έναντι μιας τέτοιας προοπτικής;)

Ένας αυτοκράτορας στο πριγκηπάτο

Πέμπτη 28 Μάρτη. Τον σκοπό της επίσκεψης του Xi στο Παλέρμο τον υποθέσαμε (βάσιμα..) Αλλά για την στάση του στο Μονακό δεν ξέραμε. Μάθαμε. Πέρα απ’ την τουριστική συνεργασία (!…) το πριγκηπάτο υπέγραψε συμβόλαιο και θα είναι το πρώτο «κρατικό μόρφωμα» στην ευρώπη που θα καλυφθεί εξ ολοκλήρου από τα 5G δίκτυα της Huawei – ως το τέλος της χρονιάς (2019). Μπορεί να μην ακούγεται εντυπωσιακό κατ’ αρχήν. Αλλά με τους επισκέπτες που έχει θεωρήστε το σαν καλή και πρακτική διαφήμιση (την οποία θα πληρώσει ο πρίγκηπας…).

Στα υπόλοιπα ραντεβού του αποκόμισε κάτι ο Xi; Τα κινεζικά καθεστωτικά μήντια θριαμβολογούν – αλλά τέτοια είναι η δουλειά τους. Αν επιβεβαιώθηκε κάτι είναι ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά (τα πιο δυναμικά αναμεσά τους σίγουρα) θέλουν την πρόσβαση στην «κινεζική αγορά», αλλά οι πολιτικές βιτρίνες, σαν εκφραστές «γενικών καπιταλιστικών συμφερόντων» ανά κράτος, φοβούνται και προσπαθούν να ελέγξουν το ανάποδο: μια χωρίς περιορισμούς έφοδο του κινεζικού καπιταλισμού στην αγορά της ε.ε. Θέλουν να συμμαζέψει το Πεκίνο τους περιορισμούς στην ιδιοκτησία των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που ανοίγουν εργοστάσια στην κίνα (στους στρατηγικούς τομείς είναι υποχρεωτική η μετοχική συμμετοχή κινέζων), αλλά ταυτόχρονα προετοιμάζονται για κρατικοποιήσεις στους «εθνικούς πρωταθλητές» τους – για να τους προστατέψουν απ’ τις κινεζικές εξαγορές.

Θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες συμβιβαστικές διευθετήσεις. Το έδαφος για να υπάρξουν, όμως, είναι η στάση του αμερικανικού καπιταλισμού· τόσο απέναντι στον κινέζικο όσο και στην ε.ε. (ειδικά τον γερμανικό καπιταλισμό). Όσο το ψοφιοκουναβιστάν τρίζει τα δόντια απειλώντας με τιμωρίες, «κυρώσεις» κλπ, τόσο πιθανότερο γίνεται να υπάρξουν αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ Πεκίνου και ευρωπαϊκών κρατών. Έτσι ώστε να συντηρηθούν οι οικονομικοί (και όχι μόνο) ιμπεριαλισμοί τους.

Είναι κάτι σαν μάθημα ιστορίας σε πραγματικό χρόνο! Όποιος έχει την διάθεση (και τον τρόπο) να το παρακολουθεί θα ωφεληθεί με πολλούς τρόπους. Αλλιώς; «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»…

(φωτογραφία: Η «δημοκρατική συμμετοχή» στα κλιμάκια της εξουσίας του ψοφιοκουναβιστάν απαιτεί την δημιουργία «επιτροπών». Να μια, φρέσκια…)

Η Ιφιγένεια του Λονδίνου

Πέμπτη 28 Μάρτη. Σε μια μοναδική συντεταγμένη εκδήλωση του χάους (μήπως η «βουλή των κοινοτήτων» δικαιούται το επόμενο νόμπελ στη φυσική;), οι άγγλοι βουλευτές που αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση του brexit απέρριψαν και τις 8 (ολογράφως: οκτώ) «εναλλακτικές» πάνω στις οποίες κλήθηκαν να αποφασίσουν χτες! (Η πιο μικρή διαφορά εκδηλώθηκε στην πρόταση για δεύτερο δημοψήφισμα: 295 κατά έναντι 268 υπέρ· και σε μια πρόταση για παραμονή στην ευρωπαϊκή τελωνειακή ένωση: 272 κατά έναντι 264 υπέρ…). Ήταν ένας θρίαμβος της δημοκρατίας· ακόμα περισσότερο όμως ήταν ένας θρίαμβος του δόγματος του γίγαντα Slavoj Zizek: δεν ξέρετε τι να κάνετε αλλά κάντε το γρήγορα!

Είναι σωστό ότι «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Υπάρχουν όμως ροτόντες, στρογγυλές πλατείες με πολλούς δρόμους ακτινωτά… Και το house of commons δεν βγαίνει από κανέναν· γυρίζει γύρω γύρω… Έχει απομείνει κάτι; Ναι. Η πρόταση της δόλιας κυρά May να παραιτηθεί απ’ την πρωθυπουργική καρέκλα αν πρόκειται να εγκριθεί η συμφωνία της με την ε.ε. Αυτό μοιάζει σαν something new ώστε να μπει στον πάγκο, για τρίτη φορά, αυτή η συμφωνία που κατέληξε δυο φορές στον κουβά. Μόνο που το pressing (μέχρι χτες) έδειχνε ότι παρά την «θυσία της Ιφιγένειας» δεν θα πνεύσει ούριος άνεμος για ένα ομαλό και μετριοπαθές brexit: οι 10 φασίστες βουλευτές του DUP (απ’ την προτεσταντική αποικία της βόρειας ιρλανδίας) επιμένουν στο «όχι» τους· όπως και κάμποσοι hardbrexiters συντηρητικοί.

Τίποτα άλλο; Ίσως. Να μείνει η δόλια κυρά May στην πρωθυπουργία για λίγο ακόμα, για να ζητήσει μεγάλη παράταση απ’ την ε.ε. χωρίς συμμετοχή στις ευρωεκλογές, έτσι ώστε να συνεχίσει η κυκλοφορία γύρω απ’ την ροτόντα μέχρι να αρχίσουν οι άγγλοι βουλευτές να ζαλίζονται και να σωριάζονται· να μείνει τόσο όσο χρειάζεται για να κηρύξει εκλογές (θα λύσουν κάτι για το θέμα brexit;) ζητώντας γι’ αυτό το λόγο μεγαλύτερη παράταση· ή να φάνε τσεκουριά στο κεφάλι αρκετοί hardbrexiters, να εγκρίνουν με τα πολλά την συμφωνία της κυρα May, και μετά να γίνουν εκλογές (αφού θα παραιτηθεί).

Είτε σαν Νικίας είτε σαν Ιφιγένεια η συμπαθής στην ασταμάτητη μηχανή κυρά May έχει τελειώσει τους δικούς της κύκλους. Η βρετανική ζαλάδα συνεχίζεται όμως. Αν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη στα στοιχηματικά γραφεία της ασίας και κάποιος την έχει ποντάρει, θα έχει βγάλει λεφτά με ουρά…

‘Ενας Χι στην ευρώπη

Τετάρτη 27 Μάρτη. Στην Ρώμη οι “άλλοι” της ευρώπης τον σνόμπαραν… Δεν πειράζει. Πήγε και στο Παλέρμο – κι αυτό, παρακαλούμε, να μην το ξεχάσετε…

Στο Παρίσι η επίσκεψη ήταν κάπως διαφορετική. Το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να παριστάνει ότι έχει «σχέδιο» για το project europe. Φυσικά, το καλωσυνάτο αφεντικό του Πεκίνου, είχε και για τον μικρό Λουδοβίκο (Μακρόν) δώρα. Ας πούμε μια γενναία αύξηση της παραγγελίας για πολιτικά αεροπλάνα – προς τιμήν της airbus. Και μερικές ακόμα οικονομικές / εμπορικές συμφωνίες…

Στο Παρίσι (και όχι στη Ρώμη…) προσέτρεξαν κι άλλοι ευρωπαίοι. Η κυρία Merkel και ο κυρ Juncker (δυστυχώς η δόλια κυρά May είναι απασχολημένη με άλλα). Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον κυρ Xi, εκτός απ’ τις μπίζνες, να ξεδιπλώσει το όνειρό του για έναν «καλύτερο κόσμο»…

Τέσσερα ελλείμματα στις παγκόσμιες υποθέσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού είπε. Πρώτον, τα ελλείμματα στους δημόσιους προϋπολογισμούς (δεν αφορούν Πεκίνο και Βερολίνο). Δεύτερον, το έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνήσεων, λαών, πολιτισμών. Τρίτον, το έλλειμμα ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις. Και τέταρτον το έλλειμμα ανάπτυξης.

Ο καπιταλισμός δεν προχωράει (και δεν προχώρησε ποτέ) χωρίς αυτά τα ελλείμματα – οι «διαφορές» είναι που εξασφαλίζουν τον «δυναμισμό» του! Όπως η «διαφορά δυναμικού» εξασφαλίζει την κυκλοφορία του ρεύματος.

Όχι, ο κυρ Xi δεν είπε χτες απ’ το Παρίσι ότι πρέπει ο πλανήτης να τον ξεφορτωθεί τον παλιοκαπιταλισμό (αυτά τα λέει στα συνέδρια του κ.κ. κίνας). Απλά, ευελπιστώντας ότι οι σχέσεις κίνας – ε.ε. θα εξελιχθούν διαφορετικά απ’ τις σχέσεις κίνας – ηπα (κι έτσι θα γίνει: το δείχνει η Ρώμη, το δείχνει και το Παλέρμο, το global Παλέρμο…) κερδίζει τον χρόνο που είναι αναγκαίος στον κινεζικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.

Ωστόσο ας μην υποτιμήσουμε την συγκυρία: η πρωτοβουλία των δρόμων του μεταξιού (Belt and Riad Initiative – BRI) είναι ένα πολλαπλάσιο και πολύ πιο εκτεταμένο «σχέδιο Μάρσαλ». Ο πρώτος που υφίσταται τις συνέπειές του θα είναι το ψοφιοκουναβιστάν. Όσο αυτό συμβαίνει, οι υπόλοιποι μπορούν να δοκιμάσουν κάποιο είδος (προσωρινής) ανακωχής μεταξύ τους.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που το ασύμμετρο (όπως εξελίσσεται) project europe μπορεί ακόμα να ελπίζει και να φτύνει τον κόρφο του ευχόμενο «μακριά από εμάς» (η «τύχη» του αμέρικα)…